เป็นอีกครั้งที่ฉันโผล่หน้าไปทีห้องPivoinทำทุกอย่างเหมือนเดิมอาจจะแปลกที่ว่าฉันถือถุงขนมมาด้วยกันสองถุงแน่นอนว่าถุงแรกให้คุณคาบุรากิ และอีกถุงเป็นของคิโชวอิน
มองอะไรกันอย่างนั้นฉันกำลังดำเนินตามแผนอยู่ต่างหากล่ะ ไม่ได้ตั้งใจซื้อมาให้หรอกนะ!
“ ขนมเมื่อวานเป็นยังไงบ้างคะ คุณเรย์กะ ” แน่นอนว่าต้องอะไรอยู่แล้วล่ะย่ะ ฮึ
“ อ่า... ” ฉันมองคิโชวอินที่ทำหน้าเหมือนคิดสักแปปก่อนจะตอบว่า “ ก็โอเค....”
ตอบหลีกเลี่ยงแบบนี้แสดงว่า...” คุณเรย์กะไม่ได้ทานการ์โตวเของฉันใช่ไหมคะ !? ” คิโชวอินถอนหายใจเบาๆก่อนจะมองฉันด้วยสายตาจริงจัง
“ ขอพูดตรงๆนะคะคุณไมฮามะ เราสองคนไม่ได้เข้ากันดีสักเท่าไหร่เรื่องนี้เป็นที่รู้ๆกันอยู่ การที่คุณนำขนมมาให้ฉันนั่นเป็นเรื่องที่ไม่ปกติหรอกค่ะคุณอาจจะใส่อะไรลงไปบ้างก็ไม่รู้ บอกตามตรงว่าฉันไม่ไว้ใจค่ะ ” สายตาคิโชวอินที่มองมาที่ฉันสื่อให้รู้ว่าเธอไม่เคยไว้ใจฉัน
จู่ๆในอกมันวูบไหวแปลกๆ.... แต่เธอก็เข้าใจถูกแล้วล่ะะแต่แค่ไม่ได้ใส่อะไรลงไปนอกจากแป้งและน้ำตาลหรอกนะยะ
“ เสียมารยาทจังเลยนะคะคุณเรย์กะ ที่ซุยรันมองคนอื่นในแง่ร้ายทุกคนเลยหรือเปล่าน้า ” ฉันว่าพลางเก็ยซ่อนอารมณ์แปลกๆที่ก่อตัวขึ้นบางๆ “ ถ้าฉันจะทำอย่างนั้นจริงๆโอกาสที่ฉันจะโดนจับได้ก็มีความเสี่ยงสูงเลยไม่ใช่หรอคะ ถ้าฉันจะเล่นงานคุณรย์กะสู้ทำอะไรที่สาวตัวมาไม่ถึงจะดีกว่าค่ะ ” คิโชวอินทำหน้าเหลือเชื่อก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่ ถอนหายใจบ่อยไปแล้วย่ะหล่อน เดี๋ยวความสุขก็หายไปหมดหรอก*
“ วันนี้ฉันเองก็นำมาเผื่อคุณเรย์กะด้วย ” ฉันวางถุงขนมบนโต๊ะที่มีชาดีจาลิงค์และขนมมิลล์เฟย
คิโชวอินรับมาด้วยท่าทางไม่เต็มใจและยัง่แกะถุงออก ฉันเลยนั่งเก้าอี้ตรงข้ามพลางจ้องไปที่เธอ
ถ้าให้คิโชวอินเอากลับบ้านยังไงก็ไม่ทานหรอก....
“ ทานเลยสิคะ ไหนๆก็กังทานมิลล์เฟยอยู่ไม่ใช่หรอ? ”
“ ทำไมต้องขยั้นขยอกให้ทานถึงขนาดนั้นด้วยค่ะ มีอะไรหรอเปล่า ? ” คิโชวอินทำหน้าจับผิด
“ ก็...เปล่านี่ค่ะ ฉันแค่อยากให้คุณเรย์กะชิมเพื่อที่จะบอกว่าขนมร้านนี้สมควรซื้อให้ทันคาบุรากิไหมต่างหาก ได้ยินว่าปาร์ตี้บริษัทตระกูลคิโชวอินเลื่องลือเรื่องความอร่อยเพราะได้คุณเรย์กะมาเป็นที่ปรึกษา ก็เลยอยากให้ช่วยประเมิน ” ฟู่ว...เกือบไม่รอด...
คิโชวอินที่แกะขนมมออกมาแล้วแต่ยังคงเอาแต่นั่งจ้อง แครม บูเล่ ไม่ยอมทานเข้าไปเสียทีฉันจึงเร่งให้รีบๆเอาเข้าปากซะที
“ ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้นฉันเอาเรื่องแน่ค่ะ ” คิโชวอินส่งสายตาข่มขู่มาให้ มะ... ไม่ได้น่ากลัวเลย....
เมื่อตักเข้าไปคำเล็กๆใบหน้าของคิโชวอินที่เคยเหม็นเบื่อค่อยๆดีขึ้น รู้สึกเหมือนมีประกายอะไรบางอย่างออกมาจากตัวของเธอด้วย
“ เป็นอย่างไรบ้างคะ ? ”
“ ผ่านค่ะ ” คิโชวอินกระแอมเบบาๆยกชาขึ้นจิบอย่างมีมาด
ต้องอร่อยแหงสิยะ ฉันเลือกร้านแทบตายแหนะ
ฉันลอบยิ้มเล็กๆให้กับตัวเองเพียงแค่แปปเดียวเท่านั้นก่อนจะหายไป….
ครั้งหน้าลองเอาเป็นบานอฟฟี่ดีไหมนะ....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
* การถอนหายใจชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าจะทำให้ความสุขหายไปด้วย
ย้ำอีกครั้งอยู่เรือคาบุรากิ 55555