ไม่รู้อะไร กูขอคั่นรายการแปบ 55555
ตั้งชื่อเรื่องไม่ออก ตั้งเองเลย สุขสันต์วันไวน์เดย์ใสๆ!!!(?)
วันนี้เป็นวันไวท์เดย์ล่ะค่ะ แต่วันวาเลนไทน์ฉันก็ไม่ช็อคโกแลตจากใครเลยนอกจากพวกเพื่อนๆในชั้นกับของที่ให้ตามมารยาท วาคาบะจังก็อุส่าตั้งใจทำคุกกี้ให้แท้นะ แต่มันไม่นับซะหน่อย!
ฉันอยากได้ช็อคโกแลตจากคนที่ชอบหรือมีโอกาสให้นารุคุงด้วยตัวเองงต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าวันวาเลนไทน์ไปที่ห้องสมุดแล้วกลับไปเจอตัว ต่อให้เจอก็ไม่กล้าให้หรอก เลยต้องเอาไปให้อุเมวากะฝากไปให้เบียทันแทน
ชีวิตช่างน่าอดสูยิ่งนัก ชาติที่สองกลับมาเกิดใหม่ก็เหมือนเดิม ฉันว่าจะเกิดกี่ภพกี่ชาติเทพเจ้าแห่งความรักต้องไม่เข้าข้างอยู่ดี
“ระ....รุ่นพี่คิโชวอินครับ”
ฉันเงยห้าขึ้นหลังจากเหม่อมองหน้าต่างเสียนาน มองหน้าคนยืนเรียกที่แดงจวนเจียนจะระเบิดอยู่แล้ว
“มีอะไรหรอคะ มินามิคุง?”
อา....รุ่นน้องที่แสนน่ารัก นางฟ้าแห่งชมรมงานฝีมือ วันวาเลนไทน์จำได้เลยว่าช็อคโกแลตแฮนด์เมดของมินามิคุงทำออกมาน่ารักเอามากๆ โดยเฉพาะกล่องที่ใส่มาเจ้าตัวเอาริบบิ้นกับลูบไม้มากมายมาตกแต่งอย่างสวยงามราวกับช่างฝีมือที่หาจับด้วยได้ยากเลยค่ะ ไม่ต้องพูดถึงรสชาติที่หวานละมุนนิดๆติดลิ้นของช็อคโกแลตนมที่ไม่หวานมากเกินไปแล้ว....
ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็คงหลงรักไปแล้วค่า...
“...พี่ รุ่นพี่ครับ ตอนเย็นนี้รุ่นพี่จะมาห้องของชมรมหรือเปล่าครับ?” ถ้าจำไม่ผิดวันนี้ชมรมหยุดไม่ใช่หรอ สงสัยฉันจะจำผิดไป
“แน่นอนว่าต้องไปอยู่แล้วค่ะ ถุงใส่ตุ๊กตาที่ทำค้างเอาไว้ยังอยู่ที่ห้องชมรมอยู่เลย มินามิคุงถ้าว่างดิฉันจะขอความคิดเห็นเรื่องชุดที่จะตัดเย็บใส่ตุ๊กตาหน่อยได้ไหมคะ?”
“ได้เสมอเลยครับ ถ้าเป็นรุ่นพี่ ผมจะพยายามทำชุดให้อยู่แล้ว” ไม่เอาค่ะ แบบนี้ฉันก็ไม่ได้ทำด้วยตัวเองสิ หยุดทำทำสายตาลูกหมาเลย ฉันจะไม่ยอมถูกใบหน้าน่ารักๆแย่งงานไปแน่
กว่าจะคุยเรื่องชมรมเรื่อยเปื่อยเสร็จก็เข้าเรียนพอดี อยากรู้จังว่ามินามิคุงมีเรื่องอะไร ปกติไม่เคยมาหาแท้ๆ….
พอเลิกเรียนก็รีบเดินไปที่ห้องชมรมทันที ระหว่างทางฉันเห็นท่านเอ็นโจทำตัวลับๆล่อๆตรงหัวมุมบันไดก่อนไปห้องชมรมด้วย
เอ๋ มีวาคาบะจังกับท่านคาบุรากิเหมือนกำลังจะให้ของไวน์เดย์กันขณะที่ท่านเอ็นโจเป็นต้นทาให้สินะคะ แบบนี้เดินอ้อมไปดีกว่า ฉันไม่อยากขัดขวางเส้นทางรักของใครซะด้วย ถึงจะอยากรู้แค่ไหนจะคอยฟังจากข่าวลือนะคะ
ไฟของห้องชมรมปิดสนิทเลย วันนี้หยุดจริงๆด้วย รีบเอาของกลับดีกว่า มินามิคุงทำไมต้องนัดในที่ๆน่ากลัวแบบนี้ด้วยนะ แสงพระอาทิตย์ที่เริ่มตกดินส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เงาที่มาจากพวกหุ่นโชว์ที่ปกติจะดูสวยงามจากวกเสื้อผ้าสวยๆ ตอนนี้ฉันคิดว่ามาอยู่ที่ห้องจำลองตุ๊กตาผีมากกว่า
หลังจากรอมานาน ฉันตัดสินใจเรียกชื่อคนที่ควรจะมารอก่อนหน้าแล้วอย่างกล้าๆกลัว
“มินามิคุ....ปึก!” เหมือนมีประไรมาฟาดเข้าที่หลังคอฉัน จนร่างทรุดลงไปนอนกับพื้น ใครน่ะ ใครเป้นคนทำแบบนี้กันคะ ฉันยังไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครเลยนะ
ฉันพยายามเงยหน้ามองคนที่นั่งชันเข่า แต่ก็เห็นได้เพียงครึ่งหน้าเท่านั้น แต่ฉันจำเสียงนั่นได้....
“สวัสดียามเย็นครับ รุ่นพี่”
“มะ....มินามิคุง....” ดวงตาหนักอึ้งไปหมด สุดท้ายฉันก็ไม่รู้ตัวอะไรอีกเลย.....
“รุ่นพี่ครับ ผมเย็บชุดใหม่เสร็จแล้วล่ะครับ ไม่รู้จะถูกใจรุ่นพี่หรือเปล่า” ผมถือชุดราตรีสีดำที่ประดับด้วยดอกโบตั๋นสีแดงสดทาบกับตัวรุ่นพี่ที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราที่อุส่าเก้บเงินซื้อมาเป็นพิเศษ
“รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่รู้ไหมว่าผมชื่นชมมากขนาดไหน ตอนแรกผมคิดว่ารุ่นพี่เหมือนตุ๊กตาเลยนะ แถมยังชอบทำตุ๊กตาน่ารักออกมาอย่างตั้งใจเลยล่ะ....” ผมลูบใบหน้าที่เริ่มเย็นเชียบลงเรื่อยๆ ผิวขาวซีดตัดกับแพขนตาที่ปิดสนิทบ่งบอกว่าเจ้าของร่างได้จากไปแล้ว
“ผมจะเย็บชุดสวยๆให้รุ่นพี่ใส่ตลอดไปเลยนะครับ รุ่นพี่เรย์กะ....”
ยะ....อย่าตบกูนะ //แจกไม้จิ้มฟันใส่ทุกคน