“ท่านพี่~ เมื่อไหร่คุณพี่เรย์กะจะมาเหรอฮะ” ยูกิโนะคุงเอ่ยถามคาบุรากิ เทวดาน้อยนั่งเท้าคางมองคาบุรากิในร่างเอ็นโจด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ผมจะมาให้คุณพี่เรย์กะช่วยดูนีดเดิลเฟลต์ซะหน่อย~”
ยูกิโนะคุงหันไปหยิบนีดเดิลเฟลต์รูปกระรอกออกมา ว้าย น่ารักจังเลยค่ะ! ทำไมยูกิโนะคุงถึงได้ทำสวยกว่าฉันที่เป็นคนสอนอีกคะเนี่ย!
“ท่านพี่เป็นยังไงบ้างฮะ?”
คาบุรากิดูอึกอักกับยูกิโนะคุงแปลกๆ เหอะ เพราะนายไปทำให้ยูกิโนะไม่พอใจนั่นแหละ ถึงได้ไม่มีโอกาสพบกับยูกิโนะเวอร์ชั่นเทวดาแบบนี้! หมอนั่นส่งสายตาขอความช่วยเหลือมา โธ่ แค่นี้ก็ขอความช่วยเหลือแล้วเหรอคาบุรากิ
นายมันอ่อนหัด!
“น่ารักดีนี่ ยูกิโนะ” ฉันเอ่ยออกไปแทนคาบุรากิที่ไม่ยอมตอบสักที ยูกิโนะคุงลดนีดเดิลเฟลต์กระรอกในมือลง พลางหันมามองฉันด้วยแววตาเรียบนิ่ง
“ไม่ได้ขอความเห็นท่านพี่มาซายะสักหน่อย เงียบๆหน่อยสิฮะ”
ฉึก อึก อึก อึกกกก---!
กรี๊ด ฉันเองก็ไม่ชินกับเทวดาน้อยในเวอร์ชั่นนี้เหมือนกันค่า---!
ฉันเงียบ คาบุรากิเงียบ เทวดาน้อยยิ้มแย้ม พวกสมาชิกสาวๆที่มาทีหลัง พอพบกับยูกิโนะคุงก็เลยไปรุมล้อมกันยกใหญ่ เพราะนานๆทีจะได้เห็นเอ็นโจคนน้องนอกจากสโมสรชั้นเปอติต์
ไม่นานนัก เอ็นโจก็ปรากฏตัวขึ้น หมอนั่นดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นยูกิโนะคุงอยู่ในสโมสร พอเห็นร่างฉัน ยูกิโนะคุงก็ขอตัวจากวงล้อมสาวๆเข้ามาหาเอ็นโจ
“คุณพี่เรย์กะ ผมลองทำนีดเดิลเฟลต์ตามที่สอนมาให้ ช่วยดูหน่อยสิฮะ”
ยูกิโนะคุงยังคงมีรอยยิ้มเทวดาตลอดการพูดคุยกับเอ็นโจในร่างของฉัน...
คาบุรากิ! เป็นเพราะนายนั่นแหละ ยูกิโนะคุงถึงได้ไม่หันมามองทางนี้เลย!
ไปตายซร้า---!
“คุณพี่เรย์กะเองก็จะไปงานเลี้ยงของครอบครัวท่านพี่มาซายะด้วยเหรอฮะ”
ฉันที่กลายเป็นตัวประกอบฉากไปแล้วได้แต่กัดผ้าเช็ดหน้ามองเอ็นโจที่พยักหน้าให้ยูกิโนะคุงด้วยรอยยิ้ม ก็บอกแล้วไงคะว่าคิโชวอิน เรย์กะ ไม่ได้มีรอยยิ้มแบบนั้นนนน!
“ผมเองก็อยากไปบ้างจัง...” เทวดาน้อยทำหน้าหงอย น่าสงสารจังค่ะ! ฮือออ! “ผมอยากเต้นรำกับคุณพี่เรย์กะอีกนะฮะ~”
กรี๊ดดดด พี่เองก็อยากเต้นรำกับยูกิโนะคุงนะคะ---!
“เพราะแบบนั้นท่านพี่ช่วยเต้นรำกับคุณพี่เรย์กะแทนผมหน่อยสิฮะ~”
แวบหนึ่งที่ฉันแอบเห็นรอยยิ้มแสนมีเลศนัยของเทวดาน้อย ว้าก ทำไมฉันจะต้องไปเต้นรำกับเอ็นโจด้วยล่ะคะ! ยูกิโนะคูงงงงงงงงง!
เอ็นโจในร่างฉันไม่ตอบอะไร นอกจากส่งยิ้มนิดๆให้ ก่อนจะพาเปลี่ยนไปเรื่องอื่น พร้อมกับที่สมาชิกสาวๆเข้ามาพูดคุยด้วย
...แล้วความซวยก็บังเกิด
“อาร่า จะว่าไปแล้ว ไหนๆท่านยูกิโนะก็มาแล้ว ท่านคาบุรากิสนใจเล่นเปียโนสักหน่อยมั้ยคะ”
ยูกิโนะคุงไม่ได้อยากฟังเลยนะ คนที่อยากฟังน่ะมันพวกเธอมากกว่า---!
ไม่ ไม่ ไม่ ฉันเล่นไม่ได้หรอกค่า---! ถ้าเล่นแล้วพลาดขึ้นมาจะทำยังไง! ยูกิโนะคุง! ปฏิเสธไปสิ!
“ไม่---”
“จริงเหรอฮะ! ท่านพี่มาซายะจะเล่นให้ผมฟังเหรอฮะ?”
ยูกิโนะคุง! ยูกิโนะคุงเมินคาบุรากิมาตลอดไม่ใช่เหรอ! แล้วไหงอย่างงี้ถึงอยากฟังขึ้นมาล่ะค้า---!
สมาชิกคนหนึ่งเสนอ “เล่นเพลง Pathetique op 3 Rondo allegro ก็ดีนะคะ”
กรี๊ด ฉันเล่นไม่ได้หรอกค่ะ!
คาบุรากิเหมือนจะเห็นสีหน้าลำบากใจของฉัน ก็เลยเอ่ยปาก “ยูกิโนะ ถ้าอยากฟังเดี๋ยวไปเล่นให้ฟังที่บ้านก็ได้นี่”
คาบุรากี้---! นายคือผู้มีพระคุณ---!
“เอ๋...ก็อยากเห็นท่านพี่มาซายะเล่นนี่นา~”
ม่ายยยยยยยยยยยยย
เอ็นโจส่งสายหน้าเห็นอกเห็นใจมาให้ หนอย ไม่ต้องมาเห็นอกเห็นใจกันเลยนะยะ! อีตาจอมมาร!
“ไม่ได้เหรอฮะ ท่านพี่มาซายะ”
เทวดาน้อยก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง สีหน้าหงอยๆนั่นทำให้เหล่าสมาชิกสาวๆหันมาเร่งเร้าฉันแทน อ้าวเฮ้ย พวกเธอเสนอเองก็ไปเล่นเองสิ! แต่ด้วยแรงกดดันจากหลายๆฝ่าย (?) ฉันก็เลยต้องลุกไปที่เปียโนจนได้ แต่ก็ได้ยินคาบุรากิกระซิบบอกเบาๆ
“อย่าทำให้ขายหน้าล่ะ”
กรี๊ด ยิ่งกดดันเข้าไปอีก! เดี๋ยวนี้ฉันเองก็ไม่ค่อยได้เล่น เลยไม่รู้ว่าจะเล่นได้มั้ยน่ะสิ เพลงที่พวกเธอเสนอจังหวะมันก็ใช่ว่าจะช้าๆนะยะ---!
ฉันสูดหายใจเข้าออกลึกๆเป็นเชิงให้กำลังใจตัวเอง ทุกคน ถ้าฉันตายก็อย่าลืมทำบุญส่งไปให้นะคะ ฮือ
ฉันวางนิ้วลงบนคีย์เปียโน ก่อนจะเริ่มบรรเลง โย้ช! จังหวะแรกผ่านไปได้ด้วยดี! ฉันแอบเหล่มองใบหน้าเคลิบเคลิ้มของเหล่าสาวๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มของเอ็นโจ ใบหน้าพออกพอใจของคาบุรากิ และใบหน้ายิ้มแย้มของเทวดาน้อย
นี่แหละ! กำลังไปได้สวยเลยนี่คะ!
บรรเลงต่อไปแบบนี้เรื่อยๆกำลังดีเลยค่ะ!
โอเย้!
ไปได้สวย---!
ตึง!!!
“...”
“...”
“...”
ฉันชะงัก สาวๆชะงัก ยูกิโนะคุงชะงัก เอ็นโจชะงัก คาบุรากิเองก็ชะงัก ก่อนจะเปลี่ยนมามองฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อแทน! ฮือ ผิดไปแล้วค่า---! เพราะความหลงระเริงในความสำเร็จแรก ทำให้ฉันผ่อนจังหวะลง จนพลาดนั่นเองค่ะ!
แง
สำนึกผิดแล้วค่า!
ทุกคน อย่าลืมนะคะ ถ้าฉันตายก็ทำบุญส่งไปให้ด้วย
ปล. คนร้ายก็คือคาบุรากินั่นเองค่ะ!
