Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7

สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต-รายชื่อตัวละคร
https://justpaste.it/reika

สถิติ​เวลาการกาวของวงน้ำ(กัญ) ชา
กระทู้1 : Dec 25, 2016
กระทู้​2 : Jan 19, 2017
กระทู้​3 : Feb 05, 2017
กระทู้​4 : Feb 18, 2017
กระทู้5 : Feb 27, 2017
กระทู้6 : Mar 04, 2017
กระทู้7 : Mar 09, 2017
กระทู้​8 : Mar 12, 2017

ใครจมเรือเอ็นโจวปิดมู้! ไหนว่าจะสามัคคีกันล่มเกะาคานไง พันธมิตรล่มไปหนึ่งแล้ว 555555555555555555

มีหนอนบ่อนไส้ในกระทู้จริงๆด้วยว่ะ ถึงขนาดปิดมู้ก่อนด้วยการล่มเรือเอ็นโจ

คราวนี้เอากี่วันดี 5555

2วัน กำลังดี

อ้าว กูไม่นึกว่าจะปิดผ่านเป็นเม้นท์​สุดท้าย​จริงๆ​ 555555555

ใครจมเรือเอ็นโจ! ขอให้จอมมารมายืนส่องมือถือข้างหลังมึง!

>>7 แหม่กุว่าจะปิดด้วย เรือคานจงเจริญ สักหน่อย

>>7 ไม่ใช่ความผิดมึงหรอห อาถรรพ์เจ้าแม่แน่ๆ

เอ็นโจน้ำตาตกในแล้วนั่น มีแต่คนทรยศ โอ๋ๆ ชูสุมอย มาหาพี่มา

ขึ้นมู้ใหม่แล้ว ฟิคสลับร่างมาลงไว้แล้ว รอๆๆๆๆ

ส่งท่านจอมมารมากู้เรือโดยด่วนค่าา555555555

>>13 ดัดแปลงเป็นเรือดำนำติดทอร์ปิโดเลยมึงงง เจาะเรือกันดีนัก

กูมาทำตามสัญญา!
ปล. กูยังคงตัดสินพระเอกฟิคนี้ไม่ได้
ชื่อเรื่อง เอ่อ เอาเป็น 'ตำนานรักราชวงศ์(?)' ละกัน //สูดกาว

---------

วันนี้เป็นวันทัศนศึกษาวันสุดท้ายค่ะ
พวกเราเดินเที่ยวกันตามโปรแกรม จนกระทั่งช่วงเย็นที่ต้องเตรียมตัวกลับโรงเรียน ฉันเตรียมตัวกลับโรงเรียนอย่างปกติ แต่ผิดปกติตรงที่อยู่ๆอาจารย์กลับพาแวะศาลเจ้าที่ดูเก่าแก่แห่งหนึ่งซะก่อน
หวา ช่างขัดกับภาพลักษณ์โรงเรียนคุณหนูสุดๆไปเลยค่า---!
ทางนักเรียนซุยรันที่เป็นคุณหนูดูตื่นเต้นกับสภาพเก่าแก่โดยรอบ ฉันเห็นวาคาบะจังอยู่ไกลๆ ดูเหมือนจะไม่ค่อยดูแปลกใจเลย สงสัยไปศาลเจ้าบ่อยล่ะมั้งคะ
“ท่านเรย์กะ ดูสิคะมีเครื่องรางขายด้วยค่ะ”
“มีเครื่องรางความรักด้วยค่ะ ท่านเรย์กะ!”
ฉันถูกเพื่อนๆเรียกให้ไปดูที่วางขายเครื่องรางหลากสี หลากรูป ฉันมองดูเครื่องรางบนที่ตั้ง ไหนดูสิ เครื่องรางโชคดี เครื่องรางทำงาน เครื่องรางการเรียน เครื่องรางสุขภาพ แล้วก็เครื่องความรัก!
นี่มัน! ไอเท็มโชโจวมังงะชัดๆ!
อุหวา ชาติก่อนฉันก็มีพกบ้างตามประสา แต่พอมาเป็นคิโชวอิน เรย์กะแล้วให้พกเครื่องรางแบบนี้มันจะดูแปลกๆมั้ยน้า?
แต่พอเห็นเหล่าสาวๆทั้งหลายพากันเลือกดูอย่างตั้งใจ ฉันก็เลยอยากได้บ้าง แหม ถึงจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคานทอง แต่ขอนิดๆหน่อยๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ ฮุฮุ
แต่จะให้เลือกเครื่องรางความรักอย่างเปิดเผยก็รู้สึกเขินอาย ก็เลยทำเป็นเลือกเครื่องรางเกี่ยวกับการเรียนที่อยู่ข้างๆแทน แต่สายตาแอบเล็งอันที่ต้องการไว้แล้วค่ะ
โฮ ทำไมเป็นฉันถึงได้อนาถขนาดนี้
“ท่านเรย์กะ มีเขียนคำแนะนำไว้ด้วยล่ะค่ะ”
เซริกะจังชี้บอร์ดด้านข้างให้ดู ฉันยืนอ่าน เห เดือนเกิดฉัน...สัตว์ให้โชคเรื่องความรัก
...เป็นไก่?!
หา---!? ทำไมถึงเป็นไก่กัน!
ของเดือนอื่นยังเป็นสัตว์น่ารักๆอย่าง แมว หรือปลาเลย?
“ได้ยินอาจารย์คุยกันว่าศาลเจ้านี้ศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะคะ ขออะไรได้แบบนั้นเลยค่ะ”
คำพูดของคิคุโนะจังทำให้แรงฮึดของฉันกลับมา
เอ้า ไก่ก็ไก่!
ฉันรวบรวมพลังขั้นสูง แล้วจก (?) เครื่องรางรูปไก่สองชิ้นมาอย่างรวดเร็ว ซื้อสองอันจะได้ไม่ดูน่าสงสัย
ฮูว ภารกิจเสร็จสิ้น ฉันกับพวกเซริกะจังคิคุโนะจังกำลังจะเดินต่อเพื่อไปขอพร แต่คาบุรากิกับเอ็นโจก็เดินเข้ามา
สาวๆที่เดินตามมาราวกับเงาตามตัวเว้นระยะห่างอย่างพอดี
คาบุรากิเดินขมวดคิ้วเข้ามาใกล้ ฉันทำท่าจะเขยิบหนี แต่กลับถูกเหล่าสาวกจักรพรรดิปิดทางล้อมเอาไว้
ฉันสาปแช่งขอพรจากไก่ สัตว์นำโชคของฉัน ขอให้ทั้งสองคนโดนจิกตายไปซ้า---!
“สวัสดี คุณคิโชวอิน”
“ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ สวัสดีค่ะ”
ฉันยิ้มเจื่อน ส่งสายตา SOS ให้พวกเซริกะจังรู้ แต่พวกเธอกลับถอยหนีด้วยความเกรงอกเกรงใจซะงั้น!? เซริกะจาง คิคุโนะจาง พาฉันไปด้วยย!
“เครื่องราง? นี่เธอเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเรอะ” คาบุรากิเปิดปาก หมอนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว รู้มั้ยว่าคนเราต้องมีที่พึ่งทางใจน่ะ! หัวหน้าหมู่บ้านอย่างฉันจะให้มีคานเป็นที่พึ่งเหรอยะ! ไม่เอาด้วยหรอก!
แต่จะให้ตอบแบบนั้นก็คงจะไม่ได้ “ก็นิดหน่อยค่ะ”
คาบุรากิขมวดคิ้วมองมาที่เครื่องรางในมือฉัน ก่อนจะคลายลง แล้วเปลี่ยนมาตบบ่าฉันแทน โอ้ย มันเจ็บนะ! คิดว่าตัวเองแรงน้อยรึไงยะ! โอ้ยๆๆ ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆจากเหล่าสาวๆผู้ติดตามจักรพรรดิ
“ฉันเข้าใจแล้ว” คาบุรากิพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ เข้าใจอะไรยะ---! “ที่แท้เธอซื้อเพราะจะเก็บปีระกานี่เอง เอ้า พยายามเข้าล่ะ”
ตบบ่าปุๆอีกสองสามที ก่อนจะจากไป
สัตว์นำโชค! สัตว์นำโชค! สัตว์นำโชคของฉันต่างหาก!
ถึงไก่มันจะปีระกา แต่อย่าเอาฉันเหมารวมไปกับนายสิ คาบุรากิ---!
ด้วยความคับแค้นใจ ฉันเลยเอาไปลงกับการขอพรแทน ฉันโยนเหรียญห้าเยนลงกล่อง ปรบมือสองครั้งแล้วขอพร เอ่อ ว่าแต่ขออะไรดีล่ะ?
ไม่สิ!
ท่านเทพคะ! ขอให้ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนคิโชวอิน เรย์กะคนนี้ด้วยเถอะค่ะ!
ระหว่างที่กำลังคิดเรื่องจะขอพรอย่างอื่นอีก ก็ดันเหลือบไปเห็นคาบุรากิกับเอ็นใจที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ แล้วก็เผลอได้ยินสองคนนี้เขาคุยกัน
“เฮ้อ ไม่อยากไปงานของแม่เลย”
“เอาน่า มาซายะ ถือว่าช่วยงานไงล่ะ”
“เป็นนายนี่ดีจังเลยนะ ชูสุเกะ น่าอิจฉาชะมัด”
คนที่น่าอิจฉาจริงๆคือนายนั่นแหละคาบุรากิ! มีทุกอย่างอยู่รอบตัว! มีคู่บุพเพอย่างวาคาบะจังอยู่แล้ว! ฉันสิ! ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านมายาวนานยังไม่เห็นจะบ่นเลย! (ที่จริงคือบ่นไม่ได้มากกว่าค่ะ โฮ)
“อยากเป็นนายจังเลยแฮะ”
“แต่ให้ฉันเป็นอย่างมาซายะก็ไม่ไหวหรอกนะ แต่ถ้าให้เลือกล่ะก็ขอเป็น...” เอ็นโจหยุดพูด ก่อนจะหันมามองฉันที่มองอยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยหันกลับแทบไม่ทัน
หวา หวา หวา คงไม่รู้ตัวหรอกนะคะว่ามีคนแอบฟังอยู่!? อ้าว แล้วฉันจะไปแอบฟังทำไมเนี่ย?
“ท่านเรย์กะ” ฉันถูกเรียกโดยเซริกะจัง ก็เลยเลิกสนใจสองคนนั้นไปโดยปริยาย
...โดยไม่รู้ตัวเลยว่าความคิดชั่ววูบที่อิจฉาคาบุรากิจะนำเรื่องวุ่นวายมาให้!

เพราะรู้สึกว่าเตียงที่นอนอยู่มันแข็งจนปวดหลัง ก็เลยรู้สึกไม่สบายตัว เตียงฉันมันแข็งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ ไหนจะหมอนที่สูงเกินไปนี่อีก ปวดคอจังเลย สุดท้ายฉันก็เลยต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อาเร๊ะ? ไหงห้องฉันมันมืดแบบนี้ละคะ?
แต่คงเป็นเพราะยังไม่สว่างมากกว่าล่ะมั้งคะ
ฉันตอบตัวเอง พลางบิดขี้เกียจ รู้สึกตัวหนักๆพิกล ตรงหว่างขาก็รู้สึกแปลกๆ คงคิดไปเองล่ะมั้ง
ฉันหาวออกมา ก่อนจะก้าวลงจากเตียง อ้าว นี่คุณแม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นสีดำตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะเนี่ย
ฉันเบลอๆลากขาเข้าห้องน้ำ ไหนๆก็ตื่นแล้วไปโรงเรียนเร็วกว่าเดิมนิดหน่อยละกัน
แต่ภาพที่สะท้อนออกมาจากกระจกก็ปัดความเบลอทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
เสียงฉันโหยหวนไปทั่วคฤหาสน์
ฉันกลายเป็นคาบุรากิไปแล้ววว---!?

ปึงๆ
“คุณมาซายะ เกิดอะไรขึ้นคะ!” เสียงของมาดามคาบุรากิดังจากหน้าประตู ฉันมองซ้ายมองขวา ว้าก ไหงฉันกลายเป็นคาบุรากิไปได้เนี่ย?! นี่มันจะการ์ตูนไปแล้ว! แต่ไอ้ตัวฉันที่หลุดมาอยู่โลกคิมิดอลได้ตั้งเกือบสิบแปดปีก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอกค่ะ
ฮือ น่ากลัว น่ากลัว
ไม่กล้าเข้าห้องน้ำเลยค่ะ
มิน่ารู้สึกแปลกๆระหว่างขา
แง หนูมีแท่งงอกออกมา!
ฝัน...หรือจะเป็นฝัน! ฉันละล่ำละลักอยู่ตรงหน้าต่าง ทั้งจิก ทั้งตบ ทั้งบิดเนื้อ แอบน้ำตาไหลกับความเจ็บ แง แต่ก็ยังไม่ยอมตื่นอยู่ดี!? หรือมันยังเจ็บน้อยไป!? หรือมันต้องเจ็บแบบให้สะดุ้งตื่นให้คราวเดียว!?
กริ๊ก! มาดามคาบุรากิเปิดประตูเข้ามา มองฉันด้วยท่าทางเป็นห่วง
“คุณมาซายะ เป็นอะไรไปคะ”
มาดามทำท่าจะเดินเข้ามากอดปลอบฉันที่อยู่ในร่างคาบุรากิ สายตาเปี่ยมไปด้วยความกังวลเมื่อเห็นสภาพลูกชายตัวเองชัดๆ ผมยุ่งเหยิง ใบหน้าตื่นตระหนกแบบที่ไม่เคยได้เห็น
ไม่ ไม่ ไม่ ฝัน นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ!
ฉันต้องตื่น!
ต้องเจ็บมากกว่านี้!
ฉันรวบรวมพลังขั้นสูงอีกครั้ง ก่อนจะกระโดดออกนอกหน้าต่างทันควัน
I believe I can flyyyyyy!
“กรี๊ดดดดด คุณมาซายะ---!!!”

พวกมึงใจร้ายกับเอ็นโจชิบหายเลย โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะคะ เดี๋ยวจะช่วยกอบกู้เรือให้น้าาาา

>>16 โว้ยยย มาซายะจะบ้ากว่าเดิมมั้ยเนี่ยถถถถถ เรย์กะใจเย็นลูก
ปล.เอ็นโจเข้าร่างเจ้าแม่ก็อย่าไปลวนลามเค้านะเฮ้ย

>>15-16 บากะรากิก็ยังคงเป็นบากะรากิจริงๆ 5555
เอ็นโจจะบอกว่าอยากเป็นเรย์กะงั้นเหรอ... หรือว่าจริงๆแล้วนายแอบชื่นชมผมหลอดม้วนๆแบบอิวามุโระคุง....

พิมพ์ได้แล้วเหรอ ทำไมก่อนหน้านี้กูกดโพสต์ไม่ได้(เป็นชั่วโมงเลย) เว็บรวนใช่ป่าว หรือเป็นแค่เรื่องกู

>>20 ไม่ใช่แค่มึง กูก็เป็นนนน

กดโพสต์ได้แล้วโว้ยยยย
>>20 เหมือนเว็บจะรวนแหละ กุก็เข้าไม่ได้ไปพักใหญ่ๆ
>>15-16 อันนี้แบบสลับกันสามคนสินะ...
โธ่ท่านเรย์กะ5555555555555555555555
กุอยากเห็นปฏิกิริยาของสองคนที่เหลือจัง..//เหลือบมองโม่งฟิค ขออีก ขออีกกกก

>>16 I believe I can flyyyyyy โครตดักแก่ใครรู้นี่ต้อง 20 ปีขึ้นล่ะ
>>20 กุก็เป็นพึ่งโพสได้เนี่ย

>>20 ตามนี้ >>>/meta/2804/846

กูว่าเว็บรวนเพราะอำนาจมืดของจอมมารแน่ๆ ไหนใจจะจมเรือท่านจอมมารนะ

>>25 เออว่ะ ไหนใครบอกจะจมเรือจอมมารนะ เว็บล่มเลย

>>16 ชิบหอย... ตื่นมาได้แป๊บเดียวถึงกับโดดหน้าต่างเลยเหรอวะ ใจเด็ดมาก 55555 แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย

พิมพ์ไว้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อนละเพิ่งจะได้โพส กูก็ว่าเพราะอิเม้นสุดท้ายทู้ก่อนชัวร์ๆ เป็นไงล่ะเวปล่มใส่เฉย...

>>25 >>26 กรี๊ดดดด จอมมารพิโรธจริงๆเหรอ กูขอโทษ ไว้ ไว้จะเพิ่มบทชูสุมอยในมะหมาให้แล้วกันนะเจ้าคะ 5555555555

>>20 เป็นเหมือนกัน ฮือออ

I can flyyyyy~ ท่านเรย์กะมาอยู่ในร่างบากะรากิก็เลยบ้าตามใช่มั้ย55555555555 โม่งฟิคแต่งดีมาก ประทับจายยย /ส่งกาวให้สองถัง แต่งต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้!

>>25 >>26 >>28 พลังของจอมมารเอ็นโจวช่างแข็งแกร่งจริงๆ 555555555555
ยังรอฟิคทุกฟิคอยู่อย่างใจจดจ่อนะคะ ///-///) เรือไหนก็มาค่ะ ชอบหมด

>>15 >>16 เคยอ่านฟิคที่เรย์กะกับคาบุรากิสลับร่างกันมาก่อน แต่พออ่านอันนี้ถึงตอนจบเท่านั้นแหละ 555555555555555555555555555
แงงงงงง ตลกอะ หยุดขำไม่ได้ อ่านก่อนเว็บรวนก็ขำ กลับมาอ่านตอนเว็บหายรวนก็ยังขำ 5555555555555
ภาพเรย์กะในร่างคาบุรากิกระโดดออกนอกหน้าต่างนี่ลอยมาเลย โอ๊ย แง แม่คะหนูขำอะ

>>15-16 ขอบคุณมึงงง น่ารักกกกกก กูก็งงว่าเว็บคงรวน โพสไม่ได้ กูรอกาวนะจุ๊บๆ
พรุ่งนี้วันจันทร์แล้วนะ อย่าลืมอู้งานมาลงฟิคด้วยโม่งฟิคทุกคนนนนน รอออออออออออ

ไม่เกินคืนนี้พวกมึงได้อ่านสลับร่างสามคนต่อ กูขอเวลาพี้กัญชาแปป ฟืดฟาด

>>34 สู้ๆนะมึง

>>34 กุชอบฟิคมึงมาก สู้ๆนะมึง

งั้นมาซายะจะอยู่ในร่างของเอนโจว เอนโจวอยู่เรย์กะถูกมะ

กุวาดภาพประกอบฟิค >>15 >>16 มา
กุเม้น >>32 เอง(บอกทำไม? เออนั่นดิ )
http://imgur.com/a/w8wzw

>>15-16 เรย์กะทำไรเนี่ย โดดออกมาเดี๋ยวก็ได้ไปโลกหน้าหรอก555

>>38 เฮ้ยยย กูชอบบบบบ กูมีกำลังใจปั่นฟิคต่อแล้วเว้ยยยย
ขอบใจมึงมากกก

พวกมึงนี่น้าาา ตอนดึก ๆ ล่ะคึกกันจัง กูไปนอนล่ะไม่ไหวโคตรง่วง พรุ่งนี้ตื่นมากูอาจมาเจอเม้นอยู่ที่ 400 กว่า ๆ ก็เป็นได้.. ราตรีสวัสดิ์เพื่อนโม่ง จุ๊ฟ ๆ

>>38 ทำไมกูดูไม่ได้อ่ะ

>>40 สายฟิคกับสายFAมันเกื้อหนุนกันอยู่ไงมึง ถถถถถ

>>42 มึงลองกดเข้าไปดูใหม่สิ ดูได้รึยัง กูกดแก้ไปนิดหน่อยตอนลงใหม่ๆ
ไม่ก็ลอง http://imgur.com/a/w8wzw (กุลองก๊อปลิงค์มาใหม่)

ชะอ้าว กูเขียนสลับร่างสามคนไปครึ่งหนึ่งพอดี....งั้น ของกูก็ไม่ต้องลงแล้วสินะ เย้

>>44 มันเขียน the image you are requesting doesn't exist or is no longer available อ่ะะะ

>>44 ดูไม่ได้เหมือนเดิมง่ะ

>>45 เอามาาาาา กี่ไทม์ไลน์​กี่มิติ​จักรวาล​ก็เอามาให้หมดดดดดด

>>46 >>47 ลองอันนี้ดูได้ไหมอะ? https://drive.google.com/file/d/0B5wqTNdLnv19NGg5SVRFcXg4SnM/view?usp=sharing
จริงๆภาพมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรมากนักหรอก 555555 แค่วาดเล่น

>>45 เอาลงเลยมึงงงง ถึงจะสลับร่างเหมือนกัน แต่เนื้อหาก็แตกต่างอยู่แล้ววว กี่มิติกี่จักรวาลคู่ขนานอะไรกูรอเสพหมดดด

>>49 ฮึ้ยย ได้ๆ ขอบคุณนะ กู>>47 เอง กูรบกวนมึงไปมั้ย ซอรี่;-;

พร้อมรับทุกฟิค

>>51 เปล่าๆ กุดีใจนะมีคนอยากเห้นFAที่กุวาด แต่กลัวมันไม่สวยแล้วเสียเวลาพวกมึงมารอดู ถถถถถ

>>53 กูชอบนะ พีคดี 555555555

กูว่านะ สลับร่างเรย์กะกับมาซายะไม่ค่อยมีคนจับได้หรอก บ้าเหมือนกัน#โดนพัดตบ
แต่ถ้าเพิ่มเอ็นโจเข้ามาด้วย สนุกแน่ๆ555555555555

>>53 ดูได้แล้ววว ขอบคุณนะมึง ยิ่งมันดูยากยิ่งอยากดูอ่ะ55555555 ชอบ

>>55 กุว่ากูจะสงสาร​เอ็นโจที่โดนบากะรากิยึดร่างอะ 5555

>>55 แต่เรย์กะเรียนไม่เทพเท่าคาบุรากิอะดิ 555555555555

>>58 งั้นก็ต้องมีอีเว้นท์การติวหนังสือกับ2-3คนเกิดขึ้นสิ?

>>59 ต้องมีแน่ๆ คาบุรากิคงไม่ยอมให้อันดับตก เรย์กะตายแน่ๆ555555555555

>>59 สงสัยต้องจองโลงให้เรย์กะล่วงหน้า หรือไม่ก็เสนอทางออกบ้าๆบอๆอย่างไปป่าจุไคอีกครั้ง จะได้ไม่ต้องมาสอบ 55555555555

>>61 วางระเบิดโรงเรียนก่อนวันสอบสิ...

ต่อจาก >>15-16
วันนี้พอแค่นี้ กาวกูหมดป๋องและ

-------

เจ็บจัง ฮือ ทำไมเจ็บจัง ฉันน่าจะตื่นจากฝันได้แล้วสิ!

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพดานสีขาวเหมือนในห้องของฉัน!? นี่ฉันตื่นแล้วสินะคะ! ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ช่างเป็นเช้าที่ฝันร้ายสุดๆไปเลยค่ะ

ฉันพยุงตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง

อาเร๊ะ

“แจ้งมาดาม! ท่านมาซายะฟื้นแล้ว!”

เหล่าแพทย์รอบตัวกรูกันเข้ามาถามอาการ ต่างกับฉันที่วิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว อ่า ฉันเห็นคุณยมทูตมายืนรอตรงหน้าต่างด้วยล่ะค่ะ

ทุกคน ลาก่อนค่ะ ฮือ

ปึง!!!

วิญญาณฉันกลับเข้าร่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ที่เปิดประตูซะเสียงดังลั่นไม่เกรงใจใคร

“ท่านชูสุเกะ?” แพทย์คนหนึ่งพูดพลางมองเอ็นโจในชุดนักเรียนอย่างงุนงง ใบหน้าของเอ็นโจชุ่มไปด้วยเหงื่อราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามมาแถมบนหัวยังมีผ้าพันแผลพันรอบเอาไว้ด้วย? สายตาของเอ็นโจมองตรงมายังฉันในร่างคาบุรากิด้วยแววตาหวาดระแวง

“นายเป็นใครกัน!!!”

หา?

เอ็นโจที่ดูเหมือนไม่ใช่เอ็นโจ วิ่งเข้ามาเขย่าคอฉันอย่างรุนแรง ว้ากกก มึนหัวววว นี่นายจะฆ่ากันเรอะ ฉันเพิ่งโดดหน้าต่างมาเองนะยะ!!

“อ..อ่อก”

นี่นายจะฆ่ากันใช่มั้ยยยยย!

“ท..ท่านชูสุเกะ ใจเย็นก่อนครับ!”

แพทย์จะเข้ามาห้ามเอ็นโจ หมอนั่นสะบัดหน้าหันไปส่งสายตาเขม็งใส่ แพทย์คนนั้นนิ่งไปราวกับหิน เดือดร้อนเพื่อนแพทย์ต้องมาลากตัวออกจากห้องไป...เดี๋ยวๆ นี่จะทิ้งกันง่ายๆอย่างนี้เลยเรอะ!?

กลับมาก๊อนนนนน!!!

“ออกมาจากร่างฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”

ร่างฉัน...?

อย่าบอกนะว่า---

หมอนี่คือคาบุรากิ?!

“ท่าน...คาบุรากิ?”

ฉันพูดอย่างลำบาก เพราะเอ็นโจ เอ่อ คาบุรากิยังกำรอบคอเสื้อไม่ปล่อย เจ้าตัวดูจะชะงักไปกับคำพูดฉัน มือคลายลง แต่ยังไม่ได้ปล่อย แถมยังจ้องอย่างหวาดระแวงมากกว่าเดิมอีกต่างหาก

“ฉ..ฉันคิโชวอิน เรย์กะเองค่ะ!”

“...หา คิโชวอิน?”

คาบุรากิปล่อยมือจากคอเสื้อ มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ยอมถอยไปนั่งข้างเตียง เกิดเดดแอร์ขึ้นระหว่างพวกเราสองคน ฉันยังสับสนอยู่นิดหน่อย ต่างกับคาบุรากิที่เหมือนจะไปเข้าฌาน (?) รวบรวมสติกลับมามากกว่า

อยู่ๆคาบุรากิก็บ่นออกมาท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียด (เรอะ)

“นี่เธอ วันหลังอย่าเอาร่างคนอื่นไปซ้อมโดดตึกอีกล่ะ ถึงข้างล่างจะมีพุ่มไม้รองรับก็เถอะ แต่มันก็เจ็บอยู่ดี”

ซ้อมโดดตึก!? ในสายตาคาบุรากิ มองฉันเป็นคนยังไงกันแน่ย้า---!!!

แต่ก็อดสำนึกผิดขึ้นมานิดๆไม่ได้ ถ้าเกิดห้องที่หมอนี่อยู่สูงกว่านี้อีกสักสองสามชั้น ฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ฮือ สำนึกผิดแล้วค่ะ

“ท่านคาบุรากิเองก็เถอะ แผลบนหัวนั่นไปโดนอะไรมาเหรอคะ...”

เมื่อวานเอ็นโจก็ยังไม่มีแผลบนหัวเลยนี่? หรือเกิดตอนอื่น?

“อ๋อ พอดีคิดว่าเป็นความฝันก็เลยเอาหัวพุ่งใส่กระจกน่ะ”

ชักสงสารเอ็นโจที่มีคาบุรากิในร่างซะแล้วสิ

แต่ฉันก็เมินคำพูด แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ท่านคาบุรากิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมฉันถึงมาอยู่ร่างท่าน---”

เดี๋ยว

ถ้าฉันมาอยู่ร่างคาบุรากิ

คาบุรากิมาอยู่ร่างเอ็นโจ

แล้วเอ็นโจ...ก็ต้องอยู่ร่างฉันน่ะเซ่!

กรี๊ด--- แบบนั้นหมอนั่นก็เห็นร่างกายฉันหมดเลยนะสิ! ไม่น้า---!

ฉันคร่ำครวญในใจ คาบุรากิกลับขมวดคิ้ว พอมาอยู่ในร่างเอ็นโจแล้วกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเลยค่ะ จอมมารจอมทวงหนี้มาทำท่าแบบนี้กลับไม่รู้สึกถึงออร่าจอมมารเลย เอ่อ สงสัยไม่มีรอยยิ้มพิฆาต (?) ล่ะมั้งคะ

“อย่างนี้ชูสุเกะก็อยู่ร่างเธอน่ะสิ”

อีตานี่ก็หัวไวเหมือนกันแฮะ ค่อยสมกับลำดับที่หนึ่ง!

“ก็น่าจะใช่นะคะ”

“...ถึงจะสลับร่างกัน ฉันว่าชูสุเกะก็คงไปรอพบเราที่โรงเรียนนั่นแหละ”

คาบุรากิลุกขึ้นยืนพลางสั่งด้วยท่าทางแบบเดิม แต่ในร่างของเอ็นโจกลับให้ความรู้สึกอีกแบบมากกว่า

“เอ้า ไปแต่งตัวซะ เราจะไปโรงเรียนกัน!”

แต่งตัว!? โรงเรียน!?

ม่ายน้า หนูไม่อยากเข้าห้องน้ำ!

สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องยอมทนเข้าห้องน้ำอยู่ดีค่ะ ฮือ ไม่นะ ฉันเสียบริสุทธิ์ทางสายตาไปแล้ว---!!

แต่กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานโข ตอนออกมาจากห้อง คาบุรากิในร่างเอ็นโจแทบจะเข้ามากินหัวเลยค่ะ ช่วยไม่ได้นี่ยะ! ฉันไม่เคยเป็นผู้ชายมาก่อนนะ! ปุบปับจะให้ทำอย่างง่ายๆมีที่ไหนกัน!

“เร็วๆ เข้าสิ คิโชวอิน! อย่างน้อยจะได้ทันคาบสอง!”

เป็นขนาดนี้แล้วยังจะมีกะจิตกะใจเรียนอีกเร้อออ

ฮือ หนูอยากกลับบ้าน หนูอยากกลับร่าง!

ถ้าคะแนนตกจริงๆ มาดามคาบุรากิคงคิดว่าลูกคงโดนสาวหักอกมาอีกแล้ว แถมช่วงนี้บ้ามากกว่าเดิมนิดนึงด้วย

>>63 คาบุรากิกับเรย์กะที่บ้าพอกัน 55555 อีกคนกระโดดหน้าต่าง อีกคนเอาหัวโขกกระจก เรื่องสลับร่างนี่เรย์กะเสียเปรียบตลอด 5555

>>63 จะมีฉากเอ็นโจพยายามใส่บรามั้ยก๊ะ //โดนดอกโบตั๋นปักคอ
ไอ้ซ้อมโดดตึกนี่คืออะไร ใครเขาจะไปซ้อม หา สามัญสำนึกของนายอยู่ตรงไหนเนี่ย

>>63 โอ้ยยยย ชอบบบบ แม่งกร้าวใจโคตร ขอบคุณมึงมากน้าาาาา คาบุแม่งฮาอ่ะ ขำาาาาาา

>>63 ฟื๊ดดดดดดดดดด //เสพก่อนนอน

>>63 ชอบบบบบบ รูปแบบความคิดของเรย์กะกับคาบุรากินี่... ต่อให้ใช้สมองในร่างกายเอ็นโจ วงจรความคิดของนายก็ยังไม่เปลี่ยนสินะคาบุรากิ....

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/3588/833-834/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ
ไม่ค่อยถนัดเขียนบทคนธรรมดา(?)เท่าไหร่ อาจจะแปลกๆนะคะ 5555
..............…….....
หลังจากฉันก็ทำพังเรื่องพยายามทำตัวไม่สนิทกับคาบุรากิในที่สาธารณะ และหมอนั่นเองก็ไม่คิดจะทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก สุดท้ายเราก็ล้มเลิกความพยายามแบบนั้นไปแล้วค่ะ แต่ว่าท่านพ่อท่านแม่ดีใจกันใหญ่เลยค่ะ ไม่รู้ทั้งสองคนเอาข่าวมาจากไหนกัน...

ฉันแอบตามดูวาคาบะจังบ่อยๆ เผื่อมีใครมาตามมาแกล้ง จะได้จัดการได้ทัน ก็ได้เห็นว่าวาคาบะจังกำลังฝึกเขียนหนังสือด้วยมือซ้ายล่ะค่ะ หลังๆเหมือนจะคล่องขึ้นแล้วด้วยค่ะ เก่งจังเลยนะวาคาบะจัง ดีใจด้วยนะ แบบนี้น่าจะผ่านวิกฤตไปได้แล้วล่ะ

ส่วนคนที่เหยียบมือวาคาบะจังนั้น อยู่ๆก็หายตัวไปจากโรงเรียนเลยค่ะ... ฉันไม่แน่ใจว่าควรถามคาบุรากิดีไหม แต่คาดว่าหมอนั่นน่าจะอยู่เบื้องหลัง อื้ม หรือบางทีเอ็นโจอาจจะจัดการให้ก็ได้ เอ็นโจชอบช่วยลับหลังแบบนี้ตลอดล่ะนะคะ ถ้าไม่ติดว่าฉันมีชาติตระกูลสูง เอ็นโจคงกำจัดฉันได้ไปนานแล้วค่ะ...

จริงๆ เอ็นโจน่าจะเกือบกำจัดฉันได้แล้วล่ะนะคะ ถ้าไม่ใช่ว่าคาบุรากิมาช่วยฉันเอาไว้ ความสัมพันธ์ทั้งคู่ดูแตกแยก แต่ท้ายที่สุดก็เหมือนจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างงงๆ

คิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกโชคดีจริงๆนั่นแหละค่ะที่ฉันไม่ได้ทะลุมิติมาโลกนี้คนเดียวล่ะนะคะ

ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วยค่ะ เนื้อหายากกว่าครั้งที่แล้วอีกนะคะ กลัวอันดับร่วงจนไม่ติดบอร์ดจังเลยค่ะ... ฉันเลยพยายามตั้งใจมากกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก ท่านแม่กรีดร้องเมื่อเห็นฉันอ่านหนังสือจนดึกจนดื่น บอกว่ามันทำร้ายสุขภาพผิวอะไรยังไง และย้ำว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนหนักขนาดนั้นหรอก

ฉันเลยต้องแอบอ่านใต้ผ้าห่มด้วยไฟฉายเอาแทนค่ะ

แต่คงเพราะจริงจังมากเกินไป ในห้องเรียนเลยรู้สึกง่วงๆอย่างบอกไม่ถูกเลย ฝืนเกินไปสินะคะ...

ช่วงพักแทนที่ฉันจะลากตัวเองไปกินอะไรสักอย่าง ฉันกลับขอตัวเพื่อนๆมาแอบหลับในห้องสมุดเย็นๆแทน ไม่ไหวแล้วค่ะ...

อยู่ๆฉันก็สะดุ้งตื่น สัญชาตญาณบอกว่ามีใครแอบดูอยู่เลยรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นนายตัวสำรองยืนขมวดคิ้ว

“ห้องสมุดไม่ใช่ที่สำหรับนอนนะ”

“เอ๊ะ...ขอโทษค่ะ”

ฉันตอบรับอย่างมึนๆ แล้วมองเวลา เกือบจะเข้าเรียนแล้วนี่นา ดีจริงๆที่นายตัวสำรองมาเตือนได้ทันเวลา ไม่งั้นหลับเพลินไปอีกนานแน่ๆค่ะ แต่ว่านะ วันนี้นอนเร็วตามที่ท่านแม่บอกน่าจะดีกว่าล่ะมั้งคะ... มาง่วงตอนเรียนแบบนี้ไม่คุ้มเลยค่ะ

หิวด้วย... ตอนพักจะรีบออกมาหาอะไรกินในสโมสรแล้วกันนะคะ

ฉันลุกขึ้นอย่างโซเซนิดหน่อย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” นายตัวสำรองถาม “ถ้าไม่สบายก็ไปที่ห้องพยาบาลไหม”

ฉันมองนายตัวสำรองอย่างงงๆ ฉันเป็นคนที่รังแกคนที่นายรักนะ ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้น หรือว่าเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนที่จะดูแลนักเรียนทุกคนที่ลำบากอย่างเท่าเทียม

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” ฉันยืนยันขณะกดท้องตัวเองไม่ให้ร้องออกมา “คาดไม่ถึงเลยนะคะว่าคุณจะเป็นห่วงคนที่รังแกคนอื่นไปทั่วอย่างฉันด้วย โดยเฉพาะหลังจากสิ่งที่ฉันทำกับคุณทาคามิจิ”

“หมายถึงเอาตัวไปรับกาแฟร้อนเอง ไม่ก็เผชิญหน้ากับคนที่เหยียบมือทาคามิจิน่ะหรอ”

เอ๊ะ...เรื่องนั้นจะปิดยังไงก็ยากสินะคะ ฉันทำท่ามกลางที่สาธารณะขนาดนั้น

“นั่นเป็นแค่เรื่องบังเอิญค่ะ ฉันแค่ไม่ถูกใจผู้หญิงเหล่านั้นอยู่แล้ว เลยถือโอกาสหาเรื่องเฉยๆค่ะ อีกอย่างก่อนหน้านั้น ฉันเองก็แกล้งคุณทาคามิจิไว้ตั้งมากมายไม่ใช่หรือไงคะ”

“นั่นมันก่อนจะสูญเสียความทรงจำนี่ และก็จะบอกว่าบังเอิญ แต่ทำไมถึงเปลี่ยนรองเท้าให้ทาคามิจิล่ะ”

เหหหหหหห!?! ระ...รู้ได้ยังไงคะ ตอนนั้นมันยังเช้ามากๆ แถมมองรอบๆก็ไม่เห็นมีใครเลยนี่คะ...

ฉันรีบเก็บอาการให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้ว

“พอดีแอบดูสถานการณ์อยู่แถวนั้นน่ะ พอเห็นคุณเข้ามาพูดกับคนทำก็รอดูว่าจริงๆคุณอยู่เบื้องหลังหรืออะไรหรือเปล่า ก็เลยได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดน่ะ”

“...”

เห็นจริงๆด้วยสินะคะ จะปฏิเสธยังไงดีล่ะคะเนี้ย

“อย่าบอกคุณทาคามิจิได้ไหมคะ” ฉันตัดใจโยนศักดิศรีไปชั่วคราว รู้สึกไม่อยากให้วาคาบะจังรู้เรื่องนี้เลยค่ะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน มันคงอึดอัดแปลกๆน่าดูเลยนะคะที่คนที่แกล้งมาตลอดอย่างฉันเข้าไปช่วยเหลือ

นายตัวสำรองจ้องมองฉันสักพัก ไม่ยอมตอบ อย่าเงียบสิคะ...อย่าบอกนะว่านายบอกไปแล้วน่ะ!

“อย่างนั้นก็ได้ ถ้าคุณคิโชวอินต้องการล่ะนะ...”

เอ๋? ยังไม่ได้บอกสินะคะ ค่อยยังชั่วหน่อย จะว่าไปนายยังไม่สนิทกับวาคาบะจังมากพอที่คุยเรื่องพวกนี้งั้นหรอ อื้ม ในนิยายก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้ง ที่มาสนิทกันจริงๆก็ประมาณม.6 แล้วนี่น่า คงอีกพักใหญ่

“ไม่อยากเชื่อจริงๆว่าคุณจะเปลี่ยนไปขนาดนี้”

“อ้า งั้นหรอคะ...”

“ขอโทษที่ก่อนหน้านั้นอคติมากไปหน่อยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันเองก็ทำตัวให้น่ามีอคติใส่อยู่เหมือนกัน”

ฉันตอบรับไป มองเวลาอีกครั้ง อีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเรียนแล้วล่ะนะคะ คงต้องรีบไปแล้ว

“คุณคิโชวอิน ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกได้นะ”

“เอ๋...” ฉันชะงัก หมอนี่กำลังรู้สึกผิดใส่อคติกับฉันเลยพยายามไถ่โทษหรอ ฉันอยู่กับคนแบบคาบุรากิมากเกินไปจนลืมๆไปแล้วว่าคนปกติคิดยังไงล่ะนะคะ

“งั้นขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ ย้อมผมสีเงินไม่ผิดกฎระเบียบหรอคะ”

ฉันมองผมสีเงินของนายตัวสำรองอย่างคาใจ นี่เป็นสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอดเลยค่ะ แต่ว่าในโลกก่อนคงไม่มีใครเข้าใจหรือให้คำตอบฉันได้ ไหนๆก็เข้ามาในโลกที่คล้ายนิยายมากกว่าโลกเดิมแล้ว ขอถามเรื่องนี้หน่อยเถอะค่ะ

“ฉันไม่ได้ย้อมผม”

นายตัวสำรองตอบ ท่าทางคาดไม่ถึงกับคำถามฉันเท่าไหร่

“เอ๋! แล้วทำไมถึงมีผมสีเงินได้หรอคะ”

นายตัวสำรองมองฉันแบบคลับแคลงสงสัย

“สีเงินก็สีผมธรรมชาตินี่”

“เหหหห!” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ จะว่าไป ฉันไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อนเลย อ้า โลกนี้ผมสีเงินถือว่าปกติสินะคะ ความรู้รอบตัวที่สุดยอดไปเลยค่ะ

หลังจากได้คำตอบแล้ว ฉันจะเดินจากไปอย่างพึงพอใจ แต่นายตัวสำรองหยุดไว้ก่อน

“พูดถึงผิดกฎระเบียบ ม้วนผมของเธอก็ผิดนะ”

อ้า...นั่นสินะ

ฉันทำเป็นไม่ได้ยินรีบเข้าห้องเรียนให้ทัน และหนีห่างจากนายตัวสำรอง

วันนั้นฉันเขียนเมลล์ถึงคาบุรากิอย่างตื่นเต้น เรื่องที่แตกต่างแต่ดูไร้สาระแบบนี้เขาต้องชอบแน่ๆ คาบุรากิตอบมาในเวลาที่รวดเร็วมากว่า จริงๆแล้วนอกจากสีเงินแล้ว ยังมีสีแปลกๆอีกหลายสีที่ถือเป็นสีธรรมชาติ เช่น สีเขียว สีฟ้า สีส้ม สีชมพู สีม่วง หมอนี่ก็รู้เรื่องแบบนี้อยู่แล้วหรอ สมกับเป็นเขาจริงๆ

นี่เป็นโลกในมังงะจริงๆด้วยล่ะนะคะ แสดงว่าที่ฉันเห็นคนผมหลากสีนี่เป็นสีธรรมชาติเองหรอคะ

ฉันอยากลองมีสีผมแบบนั้นบ้างจังค่ะ หลุดมาในโลกนิยายทั้งทีกลับเป็นสีปกติล่ะนะคะ เสียดายจัง

“ว่าแต่รู้เรื่องนี้ แสดงว่าไปคุยกับประธานนักเรียนนั่นมาหรอ” คาบุรากิส่งเมลล์ถามมา ฉันก็ยอมรับไปว่าคุยมาจริงๆ เขาก็ไม่ตอบอะไรฉันมาอีก

ฉันอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดอีกสักพัก มีจุดที่ฉันสงสัยมากๆเลยค่ะ แล้วพอไม่เข้าใจก็อ่านต่อไม่ได้ซะที หรือวันนี้ไว้แค่นี้ แล้วเก็บไปถามอาจารย์มารินทีหลังดีไหมนะคะ

ฉันตัดสินใจลองเมลล์ไปถามคาบุรากิดู ยังไงหมอนั่นก็สอบได้ที่ 1 ประจำ อาจพอช่วยอะไรได้บ้าง

10 นาทีต่อมา คาบุรากิส่งคำอธิบายยาวเยียดมาให้จนฉันตกตะลึง แต่ว่าพออ่านจบแล้วก็ยังงงๆอยู่ดี หมอนั่นพยายามถามคำถามทดสอบว่าฉันเข้าใจหรือยัง แต่ก็สิ้นหวังทีเดียวค่ะ ในที่สุดฉันก็บอกว่าไม่เป็นไร

ก็นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยถามอาจารย์ก็ได้ค่ะ รบกวนเวลาคาบุรากิมากไปก็ดูไม่ดี

ฉันอ่านวิชาอื่นแทน อยู่ๆก็มีคนมา สงสัยอาจจะเป็นท่านพ่อล่ะมั่งคะ ช่วงนี้งานหนักทีเดียว คงน่าดีใจกว่านี้ถ้าท่านพ่อหยุดโกงซะทีนะคะ...

ท่านแม่เดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางดูดีใจสุดๆบอกว่ามีแขกมาหา

ฉันตกตะลึงเมื่อคาบุรากิเดินเข้ามา

"ท่านคาบุรากิ มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้คะ!?!”

"เธอทำเอาฉันนอนไม่หลับ"

"หะ?!"

"ให้ตายเถอะ ถ้าเธอไม่เข้าใจจุดนั้นมันจะพังทั้งเรื่องเลยนะ"

"เอ๊ะ..."

นายกังวลเรื่องนั้นจนนอนไม่หลับงั้นหรอ... คิดมากเกินไปแล้วนะ!

คาบุรากิเอาหนังสือวิชานั้นมาด้วย นั่งลงข้างๆและพยายามอธิบายพร้อมวาดแผนผังประกอบให้เข้าใจง่าย นายก็สอนคนเก่งเหมือนกันนะ น่าช็อกชะมัดที่หมอนั่นวาดรูปได้น่ารักมากๆเลยค่ะ เก่งรอบด้านสมกับเป็นพระเอกมังงะมั้งคะ

พอฉันเข้าใจดีแล้ว คาบุรากิก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ บอกว่าเราในฐานะตัวแทนคนที่ทะลุมิติมา ต้องเอาชนะคนในโลกนี้ให้ได้ นายมีเป้าหมายอะไรแปลกๆอีกแล้วหรอคะ...

เราคุยทบทวนกันอีกสักพัก คาบุรากิก็กลับบ้าน ท่านแม่เหมือนพยายามอยากให้คาบุรากินอนค้างที่นี่ แต่ฉันค้านสุดชีวิต

เห็นแววตาเป็นประกายของท่านแม่แล้วใจคอไม่ดีเลยค่ะ...

>>70-71 เปิดมาก็ได้กาววววว ปลื้มปลิ่มสุดๆๆๆๆๆๆ อร๋ายยยยๆๆๆๆๆๆๆๆ คร่อกก

>>71 โอ๊ยยย กร๊าวใจมากฮือออ มีการติวหนังสือให้กันด้วย

>>70 >>71 ฟิคนี้ก็ฟิน กุฟินมันทุกฟิค 555

>>70 >>71 สอนดีๆก็เป็นวุ้ย แอบคิดไปก่อนว่า ถ้าคาบุรากิสอนต้องสอนแบบบ้าระห่ำแหง เหมือนตอนฝึกซ้อมนักเรียนชายคนอื่นเพื่อกีฬาขี่ม้าส่งเมืองนั่นไง
แบบ "ต้องแบบนี้ต่างหาก!" "ข้อนี้ผิดไปทำมาใหม่ซะ!" "ถ้าไม่ติด10อันดับแรก เธอตายแน่! คนที่ได้ชื่อว่าฉันเป็นผู้สอนให้นะ แค่TOP10ยังน้อยไปด้วยซ้ำ!" ถถถถถถ

>>70-71 กรี๊ดดดด ฟิคนี้ยังไงก็เรือราบุรากิซินะ ถึงปกติเราจะเรืออาริมะ แต่ฟิคนี้หลงรักคาบุรากิค่าาาาาาาาา

>>70-71 โอยยยยย ฟินอะมึง มันดี๊ดี ชอบความกระตือรือร้นในกาตอบเมลของคาบุรากิ น่ารักจังง่า ฮืออออออ

>>70-71 คาบุรากิน่ารักอ่าแง้ ดูเทคแคร์มากๆเลย ฮืออออ

>>70-71 ว้ายยยย ฮืออออ เทคแคร์ดูแลกันดีมากๆเลย จับแต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยค่ะเอ็นโจน่ะนกไปซะ!!

>>70-71 กูตายแล้วววววว มันโดขิโดขิมากเลย ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ ตอนนี้นายตัวสำรองเท้เท่!!! นึกว่าจะคะแนนนำที่ไหนได้ คาบุรากิทำคะแนนพุ่งกระจุยเลยค่ะ เอื้ออออ ดีต่อใจ ฮือๆๆๆๆๆๆ

คาบุรากินายหึงใช่ไหม ก็นายเข้าใจผิดว่าเรย์กะชอบนายตัวสำรองตั้งแต่โลกก่อนแล้วนี่

ตอนใหม่มาแล้ว ขอบคุณโม่งแปลมากกกกกกกกก *กอดดดดดดดด*

วันนี้ขอบคุณทั้งโม่งฟิคโม่งแปลเลยน้าา
เปิดมาก็เจอแต่เรื่องดีๆเลย หุหุหุ/หัวเราะแบบผู้ดีซุยรัน

ตอนใหม่ ขอบคุณโม่งแปลมากเลยค่า ฮือออ
ท่านพี่คะ! ขอโทษที่เคยจิ้นให้ท่านพี่คู่กับอิมาริค่ะ ตอนนี้รู้แล้วว่าท่านอิมาริควรคู่กับกุ แอร๊ย/โดนตบ ซิสค่อนแบบนี้น่ารักจังเลย ท่านเรย์ก๊าาาา ชีวิตจะดีไปแล้วนะเธอ!!

>>83 *แก้จากท่านอิมาริเป็นท่านพี่แป๊บ เบลอชิบผาย

ท่านพี่ออกมาน้อยๆ แต่มาทีไรก็ชื่นใจ มีท่านพี่สุดหล่อในชุดสูทมานั่งลงคลายปมเนกไทใกล้ๆ นี่ จอมมารก็จอมมารเถอะ....

มัวแต่เเล่นเรือเอ็นโจตั้งนาน เกือบลืมไปว่าเรือยอร์ชที่ตามมามันคือเรือท่านพี่.. /ทิ้งเรือเอ็นโจ

>>70-71 อุ กรี๊ดดดดดดด องค์รัชทายาทเสด็จแล้วเจ้าค่าาาาาาาาา
เราว่านะคาบุรากิต้องชอบท่านเรย์กะของเราแล้วแหงๆ สงสัยตั้งแต่คำพูดที่เอ็นโจพูดคาไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว

กรี๊ดดดดด วันนี้โม่งแปลเอาท่านพี่มาเสิร์ฟด้วย ฉากคลายเนคไทนี่ป้ามโนแล้วระทวยอยุ่ในซอกหลืบของโซฟา ท่านพี่ยังคงซิสค่อนเสมอต้นเสมอปลาย ขนาดเจอสนธยาลาลับฟ้าเข้าไปยังโอ๋ต่อได้ เป็นทานุกินี่คงสตั๊นท์ไปละ 55

>>63 เฮ้อออออ ไร้ซึ้งคำพูดจะกล่าว 555555
สู้ๆนะ เรย์ทัน บากะรากิ อาคุมะโจ // แต่คนที่ได้เปรียบน่าจะเป็นท่านอาคุมะโจนะ 5555

>>70-71 คาบุรากินี่คาบุรากิจริง ๆ 555 ถึงกับแล่นมาที่บ้านกันเลยทีเดียว.. นั่นน่ะมันคาใจขนาดนั้นเลยหรอออ

ตอนล่าสุด ท่านพี่แสดงความซิสค่อนได้ชัดเจนฝุดๆ ถึงบ้านเราจะล้มละลาย แต่สำหรับน้องพี่มีค่าเทอมให้เสมอจ๊ะ ส่วนสกิลมโนเรย์กะนางยังล้ำเลิศเหมือนเดิม ไม่รู้ตัวเองจริงดิว่าเป็นเจ้าแม่กาลีที่ด่าทั้งคาบุรากิทั้งเอ็นโจจนต้องมาขอโทษ ไหนว่าคุมสองคนนี้ไม่ได้ไงล่ะ ถถถถถถ

>>86 ก๊ากกกกก สงสารเอ็นโจจริงๆ มีลูกเรือหนอนบ่อนไส้เต็มไปหมด คนนั้นคนนี้ก็พากันทรยศหนีไปซบเรือคนอื่น ที่เหลืออยู่ก็เจาะรูเรือตัวเองเล่นซะงั้น
เมื่อวานปิดท้ายด้วยการกล่าวว่าจะจมเรือจอมมาร เว็บล่มไปเป็นชั่วโมงเลยนะเฮ้ย ทำเป็นเล่นไป

>>91 จอมมารไม่กลัว กลัวเหนือจอมมารมากกว่า

ท่านพี่คือโคตรดีอ่ะ ถ้าเรย์กะจะขยันหักธงก็ยังเหลือท่านพี่วะ เอ้า อย่างน้อยคงหักศอกหลบเรือคานไปเรือค้ำคอได้แบบฉิวเฉียด

ชายใดเล่าจะดีเท่าท่านพี่

ฉากคลายเนคไทนี่ฆ่ากูสุดๆ ท่านพี่คะฟฟฟฟฟฟ
//โดดข้ามเรือจอมมารโผเข้าอ้อมอกท่านพี่

ท่านพี่ ~ กูเกือบกรี๊ดกลางโรงอาหาร สายเปย์มากข่ะ รักท่านพี่ กรีดร้องงงงงงงงงง
ปล. ขอบคุณโม่งแปลมากกก โอเอซิสของกู้ววว

ขอบคุณโม่งจริงๆนะ ท่านพี่มีบทนิดเดียวแต่เอาใจหนูไปเลยค่าาาาา ละมุนนนนนนสุดดดดดด ท่านเรย์กะจะปฏิเสธประธาน pivoine ยังไงอ่ะ ถึงทำเพ้อเป็นตัวละครเลย เฮอะๆ

เออมีความสงสัยว่าตอนเป็นภาษาญี่ปุ่นนี่สองพี่น้องแทนตัวเองว่าอะไรกันอะ มีสรรพนามแทนตัวแบบพี่ - น้อง เหมือนในภาษาไทยที่โม่งแปลใช้รึป่าวอะ หรือเป็นเหมือนอังกฤษที่มีแค่ I - you อะไรแบบนี้ กุข้องใจ อยากเอามาประกอบการจิ้นโมเม้นพี่น้องฟรุ้งฟริ้งในหัว 55

>>98 ภาษาญี่ปุ่นจะไม่มีคำแทนตัวแบบพี่-น้องที่ใช้อ่า กูใส่เพื่อความละมุนของตัวเอง 55555 ท่านพี่จะแทนตัวเองว่า Boku เหมือนเอ็นโจ ส่วนเรย์กะเรียกตัวเองว่า Watashi เฉยๆ จ้า

โอ๊ยท่านพี่ ออกมาแค่นี้แต่กุพร้อมล่มทุกเรือเพื่อท่านพี่เลยคร้าาาา ไม่แปลกใจทำไมเรย์กะมีสกิลหักธงสูงก้อมีผู้ชายแบบท่านพี่ใครก้อสู็ไม่ได้5555

>>99 แล้วพวก oniisan/sama นี่จะใช้เมื่อไรเหรอ เหมือนเห็นบ่อยๆในอะนิเมอะ

>>99 แปลว่าที่เคยมีคนเดาๆว่า Boku กระทู้แรกๆว่าเอ็นโจอาจจะเป็นพระเอก...อาจจะเป็นท่านพี่สินะ /เจาะรูเรือเอ็นโจแล้วสละทิ้งไปเรือท่านพี่

>>102 ถถถถถถถถถถถถถถ เรือเอ็นโจทำไมมีแต่ไส้ศึกขึ้นมาเพื่อจมเรือทั้งนั้น

>>101 มันคือคำเรียกอีกฝ่ายน่ะ ใช้ตามปกติ อย่างเช่น เรย์กะจะเรียกท่านพี่ว่า Onii-sama ท่านพี่จะเรียกเรย์กะว่าเรย์กะ แต่คำแทนตัวเองก็ใช้ตามปกติ Watashi (ฉัน), Boku (ผม) แบบนี้เป็นต้น

>>104 โอ้ยน่ารัก ติดฟิลเตอร์มุ้งมิ้งไปอีก เขินนนนนน เรย์ก้าาาา

วันนี้พอจะมีฟิคกาวให้กุเสพไหมวะ

>>63 มาต่อกับฟิคตำนานรัก (มันมีที่มาของชื่อนะเว้ย แค่ยังไม่ถึง 55)

--------

แต่ด้วยแรงไม่ค่อยจะน้อยของคาบุรากิ หมอนั่นก็ลากฉันเข้าโรงเรียนจนได้

อาจารย์ข้างหน้ามองพวกเราอย่างตำหนิเล็กน้อยที่มาสายเอาป่านนี้ แต่ด้วยอิทธิพลของ Pivoine หรืออย่างไรไม่ทราบ พวกเราเลยไม่โดนทำโทษอะไรเลย แถมปล่อยเข้าโรงเรียนง่ายๆเลยด้วย!?

คาบุรากิบ่นอุบถึงความไม่ยุติธรรมที่ไม่โดนลงโทษ หา นี่นายอยากโดนทำโทษเหรอยะ ไปสิ ไปเลย! ไปวิ่งรอบสนามสองรอบซะ! แล้วก็ปล่อยฉันไปปปป!

คาบุรากิลากฉันมาหน้าห้องตัวเอง เพราะกำลังอยู่ในชั่วโมงเรียน รอบข้างก็เลยเงียบ ไม่มีนักเรียนคนไหนอยู่บนทางเดินเลย

“ฉันนั่งแถวที่สามนับจากทางซ้าย ไปล่ะ เจอกันพักกลางวัน”

เดี๋ยวววว

นายลากฉันมาโรงเรียนได้ แต่จะมาทิ้งกันเฉยๆอย่างนี้ไม่ได้!

แต่หมอนั่นเดินไปแล้ว ฉันเลยได้แต่สาปแช่งในใจ และในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ก็เลยต้องเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน

ครืด

สายตาของทุกคนหันมามองฉันในร่างคาบุรากิ แงง จะตายแล้วค่า

“ท่านคาบุรากิมาสายนะครับ แต่ไม่เป็นไร นั่งที่เถอะครับ เราจะได้มาเรียนกันต่อ”

โฮ คาบุรากิ นายไม่ต้องบอกที่นั่งตัวเองก็ได้นะ ก็มันเหลืออยู่ที่เดียวนี่นา~!

ฉันเดินตัวลีบเข้าไปนั่งที่ ไม่วายได้ยินเสียงซุบซิบจากพวกสาวๆในห้อง

“วันนี้ท่านจักรพรรดิก็ยังเท่เหมือนเดิมเลย!”

ภายนอกน่ะเหมือนเดิม แต่ภายในไม่ใช่น่ะสิ!

“แต่วันนี้ท่านคาบุรากิมาสาย นึกว่าจะไม่มาซะแล้วสิ~”

ก็ไม่ได้อยากมานะคะ แต่จักรพรรดิตัวจริงมันลากมาต่างหาก!

“แต่งตัวไม่เรียบร้อยก็ยังเท่เลยค่า~”

ฮือ พวกเธอไม่รู้เหรอว่าฉันต้องใช้ความพยายามขนาดไหนกว่าจะใส่แต่ละชิ้นส่วนออกมาได้น่ะ!

ฉันพยายามเมินเสียงกระซิบกระซาบนั่นแล้วหันมาตั้งใจเรียนแทน เป็นนายเองก็ลำบากเหมือนกันนี่นา คาบุรากิ~!

พักกลางวัน

ฉันรีบยัดของลงใต้โต๊ะด้วยความไวแสง แต่ก็ยังมิอาจทันความว่องไวของแฟนคลับเดนตายได้อยู่ดี หนอย อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ!

ฉันหน้าเสียยามอยู่ท่ามกลางเหล่าสาวๆแฟนคลับจักรพรรดิ พวกเธอเสียงดังจนฉันปวดหัว แต่คาบุรากิในร่างเอ็นโจก็เดินมาช่วยชีวิตไว้ คาบุรากิ~! บุญคุณนี้ไม่ลืมแน่นอนค่า-!

“คิโชว...เอ้อ มาซายะ ไปสโมสรกันเถอะ”

รู้นะยะว่าเกือบหลุดชื่อฉันน่ะ! ฉันเดินแหวกเหล่าสาวๆไปราวกับโมเสกแหวกทะเล พวกเราเดินข้างกันไปเพื่อไปสโมสร Pivoine หมอนั่นบอกว่าฝากเพื่อนไปเรียกเอ็นโจให้ไปเจอกันที่สโมสรแล้ว

หวังว่าจะไม่มีข่าวลือแปลกๆหรอกนะ

แน่นอนว่าคาบุรากิเริ่มต้นการเดินด้วยการบ่นฉันอีกเหมือนเดิม หมอนี่จะขี้บ่นเกินไปแล้วนะ!

“...ปกติเธอเองก็เป็นคนนำพวกผู้หญิงไม่ใช่เรอะ ไหงคราวนี้ไร้ราศีซะอย่างนั้น นี่ อย่าเอาหน้าฉันไปทำหน้าเสียๆแบบนั้นอีกล่ะ!”

หนอยยยย ออกไปดวลกันข้างนอกเลยมั้ยยะ--! ฉันแค่ไม่มีอาวุธก็เลยจัดการไม่ได้ต่างหากล่ะ!

พวกเราเดินเข้าสโมสรที่มีใครคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

นั่นมันตัวฉันนี่นา---!

ตัวฉันที่น่าจะมีเอ็นโจอยู่ข้างในค่อยๆหันใบหน้ามาทางนี้ ก่อนแย้มรอยยิ้มออกมา กรี๊ด คิโชวอิน เรย์กะไม่มีรอยยิ้มแบบนี้นะยะ!

ฉันพุ่งเข้าไปสำรวจร่างกายตัวเอง ไม่มีส่วนไหนสึกหรอหรือบาดเจ็บ หมอนี่คงไม่ได้เอาร่างฉันไปโดดหน้าต่างหรือพุ่งใส่กระจกหรอกนะคะ

แต่หมอนี่ต้องเห็นร่างกายฉันแล้วแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ใส่เครื่องแบบได้เต็มยศแบบนี้หรอก!

แง หนูแต่งงานไม่ได้แล้ว!

“...แต่งงานไม่ได้แล้ว”

ฉันเผลอหลุดปาก เอ็นโจเหมือนจะเห็นฉันหน้าเสีย น้ำตาคลอเบ้า เลยเอื้อมมือมากุมมือของฉันไว้ พลางยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ เป็นรอยยิ้มที่ฉันยิ้มแบบนั้นไม่ได้แน่นอน

โฮ พอยิ้มแบบนั้นแล้วตัวฉันก็ดูสวยขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ไม่ต้องห่วงนะคุณคิโชวอิน ถ้าไม่มีใครแต่ง ให้ผมแต่งแทนก็ได้นะ”

.
.
.

เอ๊ะ...?

เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะคะ ไม่ทันฟัง?

ฉันหน้ามึน มองใบหน้ายิ้มแย้มของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองคาบุรากิที่ทำหน้าพิลึกๆอยู่

เอ็นโจในร่างฉันกลั้วหัวเราะ ก่อนจะผายมือให้เราสองคนนั่งกันซะก่อน

“ผมว่าทั้งสองคนใจเย็นๆก่อนดีกว่านะ”

นายนั่นแหละที่จะใจเย็นเกินไปแล้ววววว---?!

“นั่นสินะ อยู่ในร่างชูสุเกะก็ดีเหมือนกัน” คาบุรากิพยักหน้าพลางกอดอก หา ดีที่ไหนกันยะ! ตัวเองอยู่ในร่างผู้ชายก็เหมือนเดิม แต่ฉันผู้หญิงนะ! มาอยู่ในร่างผู้ชายแบบนี้จะโหดร้ายเกินไปแล้ว!

แล้วพวกนายจะยอมรับกันง่ายเกินไปหน่อยมั้งงง!!!

“เธอเองก็พยายามในฐานะฉันด้วยล่ะ อย่าให้เสียชื่อล่ะ!”

คาบุรากิตบบ่าฉัน แต่คงเป็นเพราะมาอยู่ในร่างจอมบ้าพลังก็เลยไม่ค่อยเจ็บ ต่างกับเอ็นโจที่ยังคงยิ้มๆราวกับเรื่องตรงหน้ามันสนุกมากอย่างนั้นแหละ!

ฮึก

ฉันน้ำตาซึม ทุกอย่างดูมั่วไปหมด

แง ไม่เอาน้า ฉันอิจฉาหมอนี่แค่อารมณ์ชั่ววูบเองน้า ไม่ได้อยากมาเป็นตาบ้านี่สักหน่อย~!

“ฮึก! โฮฮฮฮ!!”

เค้าอยากกลับร่าง~!

“เฮ้ย!”

“...!”

ตาคาบุรากิตกใจที่อยู่ดีๆฉันก็ร้องโฮขึ้นมา หมอนั่นบ่นอุบว่าอย่าเอาร่างคนอื่นไปร้องไห้แบบนั้นสิ แต่ก็เปลี่ยนจากตบบ่ามาลูบหลังเบาๆคล้ายปลอบโยน เอ็นโจก็เขยิบเข้ามาใกล้ เหมือนจะยังไม่ชินกับสภาพเพื่อนตัวเอง แต่ก็กุมมือฉันพลางบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ

ความอบอุ่นที่ได้รับจากทั้งสองคนทำให้ฉันน้ำตาไหลพราก

ฮืออ

เค้าอยากกลับร่างอ่าาา

>>107 >>108 *ข่าวลือ* ท่านคาบุรากิถูกท่านเรย์กะขอแต่งงานล่ะ! ร้องให้ใหญ่เลย...มีท่านเอ็นโจคอยปลอบลูบมืออยู่ข้างๆ แต่ท่านเรย์กะก็ยังไม่ยอมแพ้! กุมมือท่านคาบุรากิไว้ หรือว่า...รักสามเศ้รา!?!

>>109 เฮ้ย เศร้าสิ ปล.ขอบคุณสำหรับกาววว

>>107-108 เอ็นโจนายใจเย็นเกินไปแล้ว!!!
>>110 จริงๆต้องใช้คำว่า รักสามเส้า นะ เส้า ที่หมายถึงด้าน เป็นรักสามด้านน่ะ

>>107-108 ตำนานแน่ๆมึง ท่านเรย์กะสู้เค้า!
บากะรากิในร่างเอ็นโจเห็นตัวเองร้องไห้คงรู้สึกแปลกๆแหง...

>>109 คิดเหมือนกุเลยมันต้องมีข่าวลือแปลกๆ ท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจมีบรรยากาศรอบๆตัวมีสีม่วงๆ5555 ท่านเรย์กะไม่ยอมยกท่านคาบุรากิให้ท่านเอ็นโจ ท่านเอ็นโจเกิดหวงท่านเรย์กะขึ้นมา โม่งซุยรันต้องลือกันสนั่น5555

>>107-108 เดี๋ยวมีข่าวลือแปลกๆ อีกแน่ เช่น ท่านเรย์กะรุกจีบท่านคาบุรากิ แต่ท่านเอ็นโจก็ดูหวงท่านคาบุรากิอีก ท่านคาบุรากิก็ดูเหมือนหวั่นไหวกับท่านทั้ง 2 อีกต่างหาก โอ้นี่มันรัก 3 เส้า 3 รส

>>107-108 อื้อหืออออออ กาวนี้ช่างอร่อยนัก ความรักที่เป็นตำนาน.. โอ้ยย อยากอ่านต่อ ขอกาวอีกกก

>>107-108 พอคะแนนคาบุรากิ (จริงๆคือเรย์กะ) น้อยลง ทุกคนก็ฮือฮาคิดว่าเกิดเพราะรัก 3 เส้า

>>113 >>114 >>115 >>116 กุชอบที่พวกมึงมโนกันมาก 55555

กริ๊ดดดด ฟิคกาวทำเรือเอ็นโจแล่นฉิวเลยค่าาาา
ดีต่อใจจริงๆ "ถ้าไม่มีใครแต่ง ให้ผมแต่งแทนก็ได้นะ”

ตอนล่าสุด ไม่เคยอ่านกุหลาบแวร์ซายส์เลยไปค้นข้อมูล...
สรุปแล้วตัวละครที่ท่านเรย์กะกล่าวถึงล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์การปฏิวัติฝรั่งเศส

...สุดท้ายแล้ว สภานักเรียนก็จะลุกฮือขึ้นก่อการปฎิวัติ! อ๋า แล้วฉันก็ถูกส่งตัวไปยังแท่นประหารกิโยตินอย่างน่าเวทนา...
ถ้าฉันเป็นราชินีโรโคโค่ นายตัวสำรองก็ต้องเป็นโรเบสต์ปิแอร์! ถ้างั้นวาคาบะจังก็คงเป็นแซงต์จุสต์? ม่าย--- น้า---! ช่วยฉันด้วย เฟอร์เซน!...

1) พระนางมารี อ็องตัวแน็ต (Marie Antoinette)
สมเด็จพระราชินีแห่งฝรั่งเศสและนาวาร์ ถูกประหารด้วยกิโยตินระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศส
https://www.wikiwand.com/th/มารี_อ็องตัวแน็ต

2) แมกซิมิลเลียน โรแบสปิแอร์ (Maximillen Robespierre)
ผู้อยู่เบื้องหลังในการปฏิวัติฝรั่งเศส เป็นอดีตประธานคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะที่ตั้งขึ้นเพื่อสอดส่องดูแลความมั่นคงปลอดภัยในสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่ 1 ช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศส ซึ่งประธานของคณะนี้มีอำนาจจับกุมและสั่งประหารชีวิตผู้คนได้
https://www.wikiwand.com/th/มักซีมีเลียง_รอแบ็สปีแยร์
http://freedom-thing.blogspot.com/2011/06/blog-post_2987.html

3) แซงต์ จุสต์ (Saint-Just)
เพื่อนสนิทของโรแบสปิแอร์ เป็นผู้นำการทหารและนักการเมืองในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศส เป็นหนึ่งในสมาชิกสมาคมของเหล่าฌาโกแบงส์, มิตรแห่งเสรีภาพและความเสมอภาค (Société des Jacobins, amis de la liberté et de l'égalité) ที่มีเป้าหมายอยู่ที่การสถาปนาระบอบสาธารณรัฐ นักประวัติศาสตร์เชื่อว่าเขาเป็นชายคนรักของโรแบสปิแอร์
https://www.wikiwand.com/en/Louis_Antoine_de_Saint-Just

4) เคานต์อักเซล ฟอน เฟอร์เซน (Count Axel von Fersen)
เป็นทหารชาวสวีเดน สหายคนสนิทของพระนางมารีอ็องตัวแน็ต ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่วัยเยาว์ก่อนที่พระนางจะดำรงตำแหน่งพระราชินี ว่ากันว่าทั้งสองลอบคบชู้กัน
https://www.wikiwand.com/en/Axel_von_Fersen_the_Younger
http://historybecauseitshere.weebly.com/a-love-story-for-valentines-day---marie-antoinette-and-count-axel-von-fersen.html

.

ท่านเรย์กะขอให้แฟร์เซนมาช่วย แล้วใครคือเฟอร์เซนคนนั้นกันน่ะคะะะะ

>>119 แต่หลังจากโรแบสปิแอร์จับมารีกับราชวงศ์บูรบองประหาร ก็ต้องมาตายด้วยกิโยตินแบบเดียวกับมารีนะ

>>119 'ลอบคบชู้' พอเจอคำนี้ท่านอิมาริก็ผุดขึ้นมาเลย

>>121 โผล่มาแล้วก็หายไปสักพักไหม 55555

>>122 โดนแซนซั่นท่านพี่จับไปพาดคอกับกิโยตินมาสินะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>119 สภานักเรียนน่าจะเล่นละครปฏิวัติฝรั่งเศสโชว์ในงานเทศกาลโรงเรียน แล้วขอให้ท่านเรย์กะมาเป็นแขกร่วมแสดงในบทพระนางมารีอังตัวเนท
ใครเสนอตัวเล่นเป็นเฟอร์เซนก็คนนั้นแหละ 55555

>>124 กุกลัวว่าอิวามุโระคุงจะเล่นเป็นพระนางมารีซะเอง 555555

>>124 บทลางร้ายแบบนั้นเรย์กะไม่เล่นแน่นอน แค่นี้ชีก็มโนจนจิตตกแล้ว 555

>>119 เดี๋ยวนะ แซงต์ จุสต์เป็นชายคนรักของโรแบสปิแอร์ /ลูบหน้า แล้วเรย์กะเปรียบเทียบอาริมะเป็นโรเบสต์ปิแอร์ วาคาบะเป็นแซงต์จุสต์ นี่แอบชงคู่นี้ป่ะเนี่ย555555555555

>>120 ใช่ ... สุดท้ายแล้วนายตัวสำรองก็จะบ้าอำนาจ กลายเป็นกลียุคแห่งซุยรัน จนโดนนักเรียนคนอื่นๆปฏิวัติ สุดท้ายวาคาบะและนายตัวสำรองก็โดนขึ้นแท่นกิโยตินตามท่านเรย์กะไป----

>>124 เรย์กะไม่รับบทนี้แน่นอนอะ 55555

>>128 ผู้ที่มีอำนาจต่อจากนั้นคือนโปเลียน.........คาบุรากิสินะ

>>119 >>121 กูก็คิดว่าท่านอิมาริแน่ๆ55555555 จะเอาคาบุรากิหรือเอ็นโจไปเป็นทหารคนสนิทก็ไม่ใช่อ่ะะ

แล้วใครจะเป็นหลุยที่16 คาบุรากิหรอ

ขอ ky หน่อยนะเพื่อนโม่ง
คือกุอยากแต่งพล๊อตแนวๆเรื่องลึกลับในรร.ซุยรัน ประมาณว่าท่านเรย์กะถูกขังอยู่ในรร.กับวาคาบะจังอ่ะ แต่กุไม่มั่นใจเรื่องสถานที่เท่าไหร่ มันมีตรงไหนที่พอเป็นพื้นที่ปิดแต่ก็กว้างพอให้สำรวจมั้ย?

>>131 อิวามุโระคุง เพราะได้ใส่วิกผมหลอดและเสื้อผ้าฟูฟ่อง

>>132 ห้องดนตรีตอนกลางคืนมั้ย หรือห้องแลปวิทย์

>>132 แต่งมาเหอะ กูยังงเรื่องสถานที่เลย 555

>>132 ป่าซุยรันไง เข้าไปหาอาหารกับวาคาบะจังแล้วหาทางออกมาไม่ได้

>>132 ป่าหลังโรงเรียนไง แต่น่าจะเพราะหลงป่ามากกว่า ฮาา

>>132 กูนึกถึงตอนเรย์กะเล่นบ้านผีสิงกับยูกิโนะคุง อ่าวนี่มันกาวนี่หวา อันไหนกาวอันไหนอฟชกูเริ่มมึนแล้ว55555555555555

>>131 คาบุต้องนโปเลียน อิมเมจมันให้ ถ้าเป็นรุ่นพี่โทโมยะก็รู้สึกแปลกๆอีก

>>132 เรือนกระจกมั้ย ในเรื่องบอกแค่ว่ามีแต่ไม่รู้ใหญ่โตแค่ไหน เอาให้ข้างในร่มรื่นแบบป่าอเมซอนไปเลย 555555

>>139 สมัยตอนแรกๆ คาบุก็ได้ฉายาว่านโปเลียนอยู่นะ เอ็นโจยังแซวๆ อยู่ว่าขอทำเป็นไม่รู้จักเวลาคนเรียกชื่อนี้ 555

>>139 นโปเลียนนี้เตี้ยนะ5555
>>141 เอ็นโจคงอาย

>>132 ky นี่คือ kuuki yomenai ใช่ปะ (กูเห็นหลายรอบแล้วแต่ไม่แน่ใจ)

>>132 อ้อ มีโรงละครกะท้องฟ้าจำลองด้วย (นี่โรงเรียนจริงๆเหรอวะ)

>>143 ถูกแล้วมึง

>>145 มันแปลว่าอะไรอ่ะ กูสงสัยมากนานน

>>146 KY หรือ Kuuki yomenai แปลว่า อ่านบรรยากาศรอบข้างไม่ออก ตัวอย่างการใช้ เอ็นโจกำลังซาบซึ้งที่ได้ใช้ผ้าขนหนูคู่กับคิโชวอิน แล้วคาบุรากิก็มาซื้อใช้ตาม อาจพูดได้ว่า คาบุรากินี่แม่งหัด KY บ้างสิว้อย!

แต่ในกรณีของเวบบอร์ด อาจพูดเป็นเชิงออกตัวแบบเกรงใจเวลาคนคุยกันติดพันยาวๆ อยู่ แล้วจะถามเรื่องอื่นขึ้นมา ก็เกริ่นๆ ขึ้นว่า ขอ KY หน่อย แบบขอแทรกหน่อยน้า ไรงี้ เป็นต้น

>>147 อ่อออ ขอบคุณมากก ลึกซึ้งมากๆ

กูรอดาวอยู่น้า ปริบๆ

กาว* พิมพ์ผิดอะตัวเธอออ

ทำไมวันนี้มันเงียบๆแทนเสาน์อาทิตย์ 55

เออมึง ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆแล้วสงสัย
ที่บากะรากิจ้องท่านเรย์กะตอนหลังจากได้ของไวท์เดย์จากรุ่นพี่นี่ น่าจะคิดอะไรอยู่วะ
จะความคิดของบากะรากิ ท่านเอ็นโจ หรือวาคาบะจังก็ดี อ่านไม่ออกเลยโว้ย(ถ้าไม่ได้อ่านมุมมองของท่านเรย์กะ กูก็คงเดาความคิดนางไม่ออกเช่นกัน...)

>>152 อิจฉาอ่ะดิ ที่เพื่อนร่วมอุดมการณ์(คิดไปเอง)ได้ของขวัญจากรุ่นพี่ที่ชอบ ผสานกับความเห็นอกเห็นใจหน่อยๆ
ไม่มีเพื่อนโม่งคนไหนเขียนท่านเรย์กะสลับร่างกับวาคาบะจังบ้างหรอ55555555555

อยากบอกโม่งฟิคว่ากูมารอกาวที่ท่าน้ำทุก5นาทีเลยนะ555

>>152 เออ จริงๆ ก็ตีความได้หลายอย่าง อึ้ง? ทึ่ง? งง? สะเทือนแผลเก่า? ความคิดท่านเรย์กะก็ไม่แน่ว่าจะถูกเสมอไปด้วย หล่อนนี่ mislead บ่อยมาก

>>152 ทั้งที่อกหัก​เหมือนกัน​แท้ๆ ทำไมถึงยังได้ของวันไวท์​เดย์ล่ะ!?

เออ จะว่าไป พรุ่งนี้​ไวท์เดย์​นี่ จะมีดิบตอนใหม่มั้ยน้า

>>156 อ๊ากกกก อย่าพูดให้หวัง ตอนก่อนโน้นก็อัพวันวาเลนไทน์พอดีด้วยนี่หว่า //ถวาย guimauve รสพีชบูชาเจ้าแม่ฮิโยโกะ

>>152 กูว่าฮีคงจะงง สับสน สงสัยว่ะ ถ้าอกหักทำไมระรื่นจัง แล้วทำไมถึงได้ของขวัญด้วยล่ะ ไปสะกิดแผลตัวเองขึ้นมาด้วย แต่ก็ไม่รู้อะ รออาจารย์ฮิโยโกะเฉลยดีกว่า

>>156 กุว่ามีนะ พอกับตอนวาเลนไทน์ที่ก็รู้สึกว่าต้องมีแน่ พอเปิดมาดูก็สครีมมมม แต่ฮิโยโกะซังเมื่อไหร่จะว่างพออัพถี่หน่อยนะอยากรู้ ที่จริงคือเรื่องนี้มันเคยอัพถี่มั้ยนะ 55 คือกุว่าถ้ายังเดินสปีดนี้ต่อนี่กว่าเรย์กะจะเข้ามหาลัย กว่าจะเรียนจบออกมา พอดีได้ฉลองท่านเรย์กะเรียนจบพร้อมวันแซยิดกุแหง

>>153 กุอยากเห็นเรย์กะสลับร่างกับท่านพ่อ 55555
แบบว่าท่านเรย์กะต้องไปประชุมที่บริษัทมีท่านพี่คอยซับพอร์ต ส่วนท่านพ่อก็ไปเฉิดฉายที่ซุยรันในมาดผู้บริหาร 55555

>>159 มึงต้องอยู่รอท่านเรย์กะแต่งงานนะ มึงนะตายก่อนไม่ด้ายย

>>160 หรือจะเรย์กะสลับร่างกับท่านพี่ดี ถถถถถถถถถ

>>159 เฮ้ย อย่าทำเป็นเล่นไป ช่วงแรกๆ ตอน 1-210 อาจารย์แกแม่งโคตรขยันเลยนะ อัพทุกวัน บางวันคึกจัดอัพวันเดียว 2 รอบ ไม่เว้นวันหยุดราชการและวันปีใหม่ แล้วจู่ๆ ก็หายวูบไปเลยสามเดือนอย่างกะลาคลอด จากนั้นก็มาแบบกระปริบกระปรอย เดือนละครั้งสองครั้ง หายห้าเดือนรวดก็ทำมาแล้ว ...ว่าแต่ พูดถึงเรื่องนี้ กูก็เคยคิดเหมือนกันนะว่าอยากลองจำลองสภาพการลงให้ใกล้เคียงจารย์ฮิโยโกะให้มากที่สุด จะทดลองกันดูมั้ย แรกๆ นี่มีให้อ่านรัวๆ แต่ตอนเว้นนานนี่ขาดใจเลยนะ ไคลแมกซ์ทั้งนั้น 55555

>>159 ไปดูประวัติตอนแรกๆสิ อัพวันละ2-3ตอน ครึ่งปีได้มา200กว่าตอน หลังจากนั้นความถี่ในการอัพก็ลดลงฮวบๆ...
พรุ่งนี้ขอของขวัญไวท์เดย์หน่อยนะคะฮิโยโกะซามะ แบบหวานเจี๊ยบ~~~เลย (ฝันไปเถอะ)

>>163 นี่โม่งแปลใช่ไหมมมม หยุดเลยนะะะะะ ขนาดอัพวันเว้นวันกรุยังส่องจนแมวดุ้นแทบล่ม

>>163 นี่โม่งแปลงั้นเรอะ
อย่าทำแบบนั้นเลยแค่วันเว้นวันก็ลงแดงตายแล้ว

>>163 มึงอย่าทำอย่างนั้น เห็นใจคนที่ถูกฉีดกาวเข้าเลือดแบบกูหน่อย 555555555555555555

>>160 ท่านพ่อน่าจะหักธงโหดยิ่งกว่าท่านเร​ย์​กะ
แบบพอกลับคืนร่าง ท่านเรย์กะเข้าโรงเรียน​ถึงขั้นมีนักเรียน​ตั้งขบวนรับเสด็จ​55555

โม่งแปลน่ะแหละ แบบว่าอยากให้ทุกคนเข้าถึงอรรถรสในการอ่านที่ใกล้เคียงกับต้นฉบับที่สุดยังไงล่ะ! 55555
แต่จริงๆ คงไม่ทำหรอก กูนี่แหละจะลงแดงตายเหมือนกัน...

พวกมึงว่าวันจบการศึกษาเอ็นโจจะมาสารภาพรักกับท่านเรย์กะป่าววะ หรือถ้ามาสารภาพแล้วเรย์กะจะรับป่าววะ ไม่ใช่กลัวแล้วมโนนู่นนั่นนี่ไปเองเลยปฏิเสธไป เอ็นโจช้ำใจแล้วหนีไปเรียนต่อต่างประเทศพอเรียนจบก็คุมบริษัทสาขาต่างประเทศไม่กลับมาอีกเลย ปล่อยให้เรย์กะอยู่บนคาน มีแต่หนุ่มน้อยยูกิโนะมาเต๊าะเยียวยาหัวใจทุกวันตั้งแต่เด็กจนโตไปเรื่อยๆ เรย์กะก็ไม่รู้ตัวโดนเด็กลวนลามทุกวัน

>>170 กูว่าถ้าเอ็นโจไม่แน่ใจความรู้สึกเรย์กะ ฮีไม่มีวันพูดออกไปเด็ดขาดว่ะ

>>170 แล้วยูกิโนะบอก"คุณพี่เรย์กะยังไม่มีแฟนใช่มั้ยฮะ งั้นแต่งงานกับผมนะฮะ" เรย์กะที่หลงกับรอยยิ้มเทวดาก็เผลอตอบรับไป แฮปปี้เอดดิ้ง

อีกด้านนึง เอ็นโจที่ได้ยินข่าวจากยูกิโนะแบบถ่ายทอดสดกำลังกระอักเลือดตาย โดนน้องชายหักหลัง555555555555555555

>>172 จากนั้นท่านเรย์กะก็หนีไปฮันนีมูนกับยูกิโนะ ทิ้งพี่ชายที่กระอักเลือดไปแบบไม่เหลียวแล

>>170-173 กุว่าพวกมึงกาวกันหนักจนเป็นทีมงานแล้ว

>>173 หลังจากฟื้นตัวแล้วก็รีบกลับจากต่างประเทศมาชิงตัวเรย์กะ เกิดศึกพี่น้องตะกูลเอ็นโจ ส่วนเรย์กะก็นั้งปลื้มอยู่คนเดียว อ่าฤดูใบไม้ผลิของฉันมาแล้วสินะ ถึงจะมาตอนอายุจะ 30 แล้วแต่ก็มาซักที

>>174 กุเห็นด้วยกับมึง แต่ก็ก็ชอบนั่งอ่านที่เขากาวกันนะ 55555

กูนึกถึงเรื่องเล่านึงในพันดิปนะ คนไทยมีแฟนเป็นชายญี่ปุ่น เป็นเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันตอนไปเรียนแลกเปลี่ยน เป็นเพื่อนกันปกตินี่แหละ จนกลับไทย แต่ก็ยังคุยกันเรื่อยๆ พอเรียนจบต่างฝ่ายต่างมีงานแต่ก็ยังติดต่อกันแบบเพื่อนกันต่างฝ่ายต่างไม่มีใคร วันนึงคนไทยอยากไปเที่ยวญี่ปุ่น เลยนัดเพื่อนคนนี้ไป ก็เที่ยวกันสนุกสนานมีความสุขมาก แล้วไปปีนเขากัน พอถึงยอดแล้วสวยมาก อากาศดีมา บนนยากาศมันใช่ จู่ๆฝ่ายชายก็บอกว่า "อากาศดีจังนะ มาแต่งงานกันเถอะ" สาวไทยก็เหมือนบ้าจี้ตอบว่า "โอเค" สุดท้ายแต่งกันจริงมีลูกแล้ว กูเขินแทน 555555555555555 ท่านเรย์กะกูจะมีโมเม้นนี้ไหม ถถถถ

>>177 มันจะไม่ได้ก็ตรงปีนเขานี่แหละ อย่าเอาร่างเจ้าแม่ไปทรมานสิ

>>177 เดี๋ยวๆๆๆๆ มันรวดเร็วเสียเหลือเกินค่ะคุณขา คือพวกนายสนิทรู้ไส้พุงจนไม่ต้องเป็นแฟนก่อนแล้วอะไรแบบนี้เรอะ

>>179 กูเห็นเรย์กะแม่งเฟรนโซนยาว เลยคิดว่านางอาจจะข้ามแฟนไปแต่งงานเลยก็ได้ 5555555555555555

>>178 ถ้านัดไปแดก อาจจะยอมตอบตกลง อย่าง "ปลาย่างอร่อยดีนะ มาแต่งงานกันเถอะ" "อะเคร" ไรเงี้ย ถถถถถถถ

>>178 มึ้งงงง กุกำลังอินฟินปลาบปลื้มกับโมเม้นงุ๊งงิ๊งของ >>177 แต่พออ่านเรื่องเจ้าแม่เรย์กะกับการปีนเขานี่กุเส้นกระตุกเลยค่ะ แซนวิชที่ถือก็ชีสทะลัก แถมแทบพ่นนมรสมะละกอออกมา มึงทำลายความโรมานซ์กูววววว

>>181 ได้ว่ะ กูชอบบบบบบบบบบบบบบ

>>182 กูขอโทษษษษ กูไม่ได้ตั้งใจ

>>184 กูเสียดายชีสมากกกก แต่ตอนนี้กุสงสารท่านเรย์กะแฮะ ชีวิตนี้จะมีโมเม้นแบบขึ้นเขาไปกระหนุงกระหนิงชมพระอาทิตย์ตกมั้ยเนี่ย หรือถ้าอยากสวีทคือต้องแบกนางขึ้นไป ถถถถถถถ

>>178 อาจจะนั่งฮอลล์ขึ้นไปแทนไรงี้5555555555

>>185 ต้องหาเขาที่มีกระเช้า​ขึ้นไป

>>185 ต้องเอายูกิโนะมาล่อ ท่านพี่เรย์กะฮะผมอยากชมพระอาทิตย์ตกจังเลยแต่ร่างกายผมไม่ไหวพี่เรย์กะช่วยถ่ายมาให้ผมได้ไหมฮะ

>>188 อันนี้ได้อยู่นะ พอเรย์กะหลงตกลงปุ๊บเอ็นโจก็โผล่มาบอกผมไปเป็นเพื่อนนะ แล้วก็พาเรย์กะปีนเขา พอถึงยอดเขาตอนเรย์กะกำลังเหนื่อยก็บอก"คุณคิโชวอินเหนื่อยมั้ยครับ แต่งงานกันนะครับ" เรย์กะเหนื่อยอยู่ไม่ได้ยินเลยเผลอตกลง แฮปปี้

>>188 กูว่าท่านเรย์กะกว่าจะขึ้นไปถึง แถมสภาพหลังขึ้นไปถึงมาแนวเดียวกับไปวิ่งกับโค้ชมิฮาระ เอ็นโจน่าจะหมดมู้ดไปเองว่ะ ถถถถถถถถถถถ

>>190 เอ็นโจอาจจะชอบเรย์กะที่ดูเหนื่อยๆหมดสภาพก็ได้มึง แบบมันปลุกต่อมอะไรสักอย่างในตัวเลยขอแต่งงานซะเลย

>>190 อาจจะเป็นคุณคิโชวอินเหนื่อยเหรอ ขี่หลังผมไหม....ไม่เอาเหรอ งั้นจับมือผมก็ได้ จะได้ไม่ล้มนะ @$%$#^#^@%!!! กร๊าซซซซ

>>189 พอกำลังเหนื่อยๆ ท่านพี่อาจขึ้นฮ.บ้านคิโชวอินมารับก็ได้นะมึง เรย์กะ น้องไม่ต้องไปลำบากกับผู้ชายพรรค์นั้นก็ได้นะ มากับพี่นี่มา //ยื่นมือให้ยิ้มอบอุ่น

>>193 ท่านพี่!! 5555555555555555

>>193 ท่านพี่่่่่ เรย์กะคงรีบวิ่งขึ้นฮอล์กลับบ้าน ทิ้งให้เอ็นโจอยู่นั่นแหละ

>>195 เอ็นโจควักมือถือออกมา "มาซายะ ไปเที่ยวผาโทจิมโบรำลึกความหลังกันมั้ย"

>>193 กรี้ดดดดด ไปค่ะไป!!!
>>196 สรั้ชชชช55555555555555555

>>196 แล้วทั้งสองก็ไปด้วยกัน ยืนเหม่อมองวิวสักพัก "อากาศดีจังเลยเนอะมาซายะ มาแต่งงานกันเถอะ"

>>198 เลววววว 5555555555555555555

>>198 เดี๋ยวนะคะ 55555555555555555555

>>198 ชิบหายละ มันไม่ควรเป็นอย่างนงี้ไหมม มิตรภาพลูกผู้ชายรึเปล่า

>>198 ไม่เข็ดเหรอคะท่านชูสุเกะ กับท่านเรย์กะก็เล่นมุกนี้แล้วแป้กไม่ใช่รึไง55555555

>>202 วาคาบะจะปั่นจักรยานเสือภูเขาอิตาลีมารับมาซายะใช่มั้ย 55555

>>203 เอ็นโจวผู้โดดเดี่ยวเลยค่อยๆทิ้งตัวลงหุบเขาอย่างอ้างว้าง

แต่งงานกับผมนะ คุณผาโทจิมโบ

>>204 กลับม๊าาาาา555555555555555555556

>>204 ยังมีตาไก่โง่อยู่นะ อย่าเพิ่งคิดสั้น ส่วนยุยโกะเป็นสาววาย คอยชงให้ชูกับฮารุได้กัน

>>204 อย่าพึ่งไป ท่านเอ็นโจวววววว
สุดท้ายเอ็นโจวฟื้นขึ้นมาอีกทีที่โรงพยาบาลโดยมีท่านเรย์กะฟุบอยู่ข้างๆ

>>204 แช่งมากๆ ระวังจอมมารทำบอร์ดล่มอีกนะเว้ย 55555

>>193 ชัวร์เลยเรย์กะคงไปแบบไม่ลังเลแหง

กลัวแล้วค่ะ อย่าทำบอร์ดล่มเลย /ส่งเครื่องรางด้านความรักไปให้เอ็นโจรัวๆ

เพราะพวกมึงเอาแต่เจาะรูเรือท่านจอมมาร กูเลยต้องรีบมากอบกู้(มั้ง)
>>>/webnovel/3572/523-526 เมื่อฉันกับเขา xxx
----------------------

งานกีฬามาถึงแล้วค่ะ

เริ่มต้นงานด้วยการวิ่งร้อยเมตรของฝ่ายหญิง วาคาบะจังก็ลงแข่งด้วย ฉันเองก็เชียร์วาคาบะจังอยู่ในใจอย่างลับๆ แม้แต่คาบุรากิที่ควรจะเตรียมตัวแข่งก็ไปนั่งดูวาคาบะจังวิ่งด้วยเหมือนกัน

วาคาบะจังถึงจะได้ที่สองก็หัวเราะ ถือธงลำดับที่กลับไปให้หัวหน้าห้องของตัวเองอย่างร่าเริงแล้วไปเข้าร่วมการแข่งอื่นๆต่อ ทำได้ดีมากเลยล่ะค่ะ ฉันเองก็จะพยายามเหมือนกันนะคะ

มาที่ฝั่งชาย คาบุรากิก็ลงวิ่งผลัดเหมือนทุกครั้ง ดูเหมือนปีนี้พวกทีมวิ่งผลัดจะเรียนรู้ความผิดพลาดจากปีที่แล้วที่มีคนสะดุดล้มระหว่างวิ่ง ถึงคาบุรากิจะไม่ได้โกรธเคืองหรือต่อว่าอะไร แต่พวกนั้นก็คงไม่อยากทำพลาดต่อหน้าจักรพรรดิเป็นรอบที่สองหรอก

คราวนี้ ทีมวิ่งผลัดก็เลยมุ่งมั่นวิ่งเอาจริงเอาจัง รับส่งไม้ต่อกันเป็นจังหวะไม่ให้มีผิดพลาด ดูแล้วเหมือนกองทัพหุ่นยนต์ของประเทศไหนเลยล่ะค่ะ

แหม แหม เร็วกันจังเลยนะคะ

ห้องของคาบุรากิได้ที่หนึ่งไปตามคาดไม่มีอะไรต้องให้ลุ้น ฉันเลยลุกขึ้นยืนไปเตรียมตัวแข่งปาบอลบ้าง

เอ็นโจยืนอยู่กับพวกอายาเมะจัง พอหันมาเห็นฉันก็ส่งยิ้มให้ ฉันเลยยิ้มตอบกลับไป

เด็กผู้หญิงที่อยู่รอบๆตัวส่งเสียงเอะอะขึ้นมาทันทีแล้วทำท่าจะมารุมล้อมฉัน ดีที่ว่าเสียงนกหวีดดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกให้เริ่มแข่งได้ ทุกคนเลยต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง

ฉันก้มเก็บบอลที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาขว้างใส่ตะกร้า แต่ก็มองไปทางเอ็นโจที่ปาบอลอยู่ไม่ไกล ท่าทางขยันขันแข็งดี ฉันก็ต้องเอาจริงบ้างสินะ ไปแสดงพลังที่แท้จริงของจ้าวแห่งการปาบอลกันเถอะ

ผลของการปาบอล ห้องของฉันได้ที่ 1 ล่ะค่า ไม่สิ ห้องของเอ็นโจต่างหากที่ได้ที่ 1 ส่วนห้องฉันเป็นที่ 2

พอได้สบตากับเอ็นโจ ฉันเลยยักคิ้วให้

นายต้องขอบคุณฉันนะเอ็นโจ ที่ช่วยเอาชัยชนะมาให้ห้องนายน่ะ

เอ็นโจยิ้มให้ฉันแล้วก็หัวเราะออกมา อืม เป็นรอยยิ้มที่น่ารักดีจนเผลอยิ้มตามเลยล่ะค่ะ

เอ๊ะ ฉันเป็นพวกนาร์ซิซัสไปแล้วจริงๆใช่มั้ย ถึงมาคิดว่าร่างของตัวเองยิ้มน่ารักแบบโน้นแบบนี้

ต่อไปจะเป็นการแข่งวิ่งแฟนตาซี คาบุรากิเดินมาสมทบกับฉัน เดินไปที่นั่งว่างๆด้วยกันเพื่อดูการแข่ง

“ปีนี้ยัยนั่นก็ลงด้วยสินะ” คาบุรากิพูดขึ้น ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันลืมอะไรไป

เอ็นโจเอาร่างของฉันไปลงวิ่งแข่งแฟนซีนี่นา แล้วฉันก็ลืมถามไปซะสนิทเลยว่าใช้ธีมอะไร

หวังว่าจะไม่เป็นอะไรแปลกๆนะ

ฉันยังจำได้ดีถึงวงดนตรีเบรเมนที่กลายเป็นเทพเจ้าเร็กเก้ได้ดี จะให้เอ็นโจมาใส่หน้ากากสัตว์เนี่ยนะ อย่างเอ็นโจคงไม่ยอมแต่งชุดแปลกๆหรือวิกผมอาฟโร่หรอก

ฉันนึกจินตนาการไปเรื่อยถึงชุดที่อาจจะใส่ ถ้าเกิดออกมาแบบนั้นจริงๆฉันจะวิ่งไปตีเอ็นโจเดี๋ยวนี้เลยล่ะค่ะ อย่ามาเอาร่างฉันไปแต่งชุดพิลึกๆนะ

แล้วก็ได้เวลาเปิดตัวทีมผู้เข้าแข่งขันในแต่ละห้อง ธีมของห้องเอ็นโจปีนี้คือโมโมทาโร่ค่ะ

น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้ลงวิ่งแข่งแฟนซีด้วยเพราะขาเจ็บอยู่ ไม่งั้นฉันจะเลือกชุดลูกท้อให้ร่างของอีตานี่ใส่ไปแล้ว จะถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆ จากนั้นก็จะเอาไปลงหนังสือรุ่น มันต้องเป็นความทรงจำที่ดีแน่นอนค่ะ

อิวามุโระคุงออกมาในชุดสโนวไวท์ ก็ยังใส่วิกผมหลอดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ

ฉันมองหาห้องของฉัน แล้วก็เจอค่ะ

เด็กผู้ชายในชุดราชินีแดง แมวเชสเชียร์ อลิซ แล้วก็...กระต่ายขาว

ร่างของฉันใส่ชุดทักซิโด้สีขาวที่ชายเสื้อด้านหลังเป็นแฉกยาว ด้านหลังมีปอมฟูสีขาวติดอยู่เป็นหางกระต่าย บนหัวมีคาดผมทรงหูกระต่ายสีขาวประดับริบบิ้นดูน่ารัก ถุงน่องเป็นลายตารางหมากรุกสีขาวสลับเทา เสริมความเซ็กซี่เล็กๆด้วยสายรั้งถุงน่องแบบริบบิ้นสีดำกับกางเกงขาสั้นสีขาว

อา นี่สินะคะ ที่เขาเรียกว่าพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์

ถึงรองเท้าจะเป็นรองเท้าบูทหุ้มข้อแต่ก็มีส้นขึ้นมาเล็กน้อยแบบส้นสูง ใส่แล้วจะวิ่งถนัดมั้ยนะ

คิดอยู่เพลินๆก็ได้ยินเสียงคาบุรากิพูดขึ้น “ชูสุเกะ”

“หะ หา ว่าไง”

“ปีที่แล้ว นายช่วยยัยเรย์กะเก็บแต้มนักษัตรปีเถาะไปแล้วนี่” คาบุรากิเพ่งมองแล้วขมวดคิ้ว “ยังเหลืออีกตั้งหลายตัวที่ยังไม่ได้แต่ง อย่างมะโรง มะเส็ง กุน วอก…แถมจมูกก็ไม่ติด”

จะบ้าเหรอคะ!!! ธีมอลิซไม่มีมังกร งู หมู ลิงอะไรซักหน่อย ทำไมนายต้องคิดด้วยว่าฉันอยากแต่งแฟนซีสัตว์ถึงขนาดนั้นเลยล่ะ หา!!!! ในสมองคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!!!!!

ฉันรู้สึกอ่อนเพลียเกินกว่าจะพูดแล้ว ก็เลยนั่งเงียบๆชมการแข่งไป

ปกติแล้วกระต่ายขาวน่าจะอยู่ไม้แรกตามลำดับของเรื่อง แต่กลับถูกวางตัวให้อยู่ไม้ที่สี่อันเป็นไม้สุดท้ายที่จะวิ่งเข้าเส้นชัย ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าฉันวิ่งไม่เร็วเท่าไหร่นี่นา นายไปสำแดงเดชอะไรไว้เหรอ

การแข่งมาถึงโค้งสุดท้าย เอ็นโจรับไม้คทาต่อมาจากราชินีแดงแล้วออกวิ่ง

ระ เร็ว เร็วจริงๆค่ะ

เอ็นโจวิ่งไล่กวดสโนวไวท์อิวามุโระคุงที่กำลังนำโด่งไปไกลแล้ว คาดผมหูกระต่ายขยับเขยื้อนไปมาตามการเคลื่อนไหว รวมถึงหางที่เป็นปอมฟูกำลังส่ายดุกดิกด้วย เหมือนกระต่ายจริงๆเลยล่ะค่ะ

อีกนิดเดียวจะถึงเส้นชัย สโนวไวท์ผมม้วนเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน แต่เอ็นโจตีตื้นอิวามุโระคุงขึ้นมาเรื่อยๆ จบงานนี้อิวามุโระคุงจะคิดว่าฉันเป็นศัตรูคู่แข่งรึเปล่าคะ อย่าเป็นแบบนั้นเลยน้า

ห้องของฉันส่งเสียงเชียร์ เรียกชื่อท่านเรย์กะกันดังลั่น ทุกคนคอยเชียร์นายอยู่นะ อย่าแพ้เขาล่ะเอ็นโจ

ช่วงวินาทีตัดสิน เอ็นโจก็วิ่งเข้าเส้นชัยก่อนคนแรก คว้าชัยชนะไปได้อย่างขาวสะอาดงดงาม

รอบสนามปรบมือให้เสียงดังสนั่น แสดงความยินดีกับผู้ชนะ ทีมห้องฉันเข้าไปรุมล้อมเอ็นโจ กระโดดโลดเต้นดีใจสนุกสนาน อิวามุโระคุงก็เข้าไปก้มหัวปลกๆให้ด้วยเหมือนกัน เห็นเอ็นโจพูดอะไรกับอิวามุโระคุงที่ทำหน้าจ๋อยซักพักอิวามุโระคุงก็ยิ้มออกมา

แหม ดีจังค่ะที่ไม่ได้ทำร้ายจิตใจของสาวน้อย

ทีมวิ่งแฟนซีของห้องฉันเดินผ่านมาพอดี เอ็นโจหยุดยืนตรงหน้าฉันแล้วโบกธงที่หนึ่งให้ดูด้วยรอยยิ้มกว้าง

ภาพนั้นน่ารักจนฉันต้องยิ้มตอบแล้วปรบมือให้ ส่วนคาบุรากิหัวเราะหึๆ “หยวนๆเรื่องไม่ติดจมูกให้ก็ได้”

เรื่องไม่ติดจมูกมันก็ไม่ควรเอามาเป็นประเด็นตั้งแต่เริ่มไม่ใช่รึไงยะ!!

เรย์กะเดินจากไปแล้ว แต่เด็กผู้หญิงรอบๆตัวฉันยังส่งเสียงเอะอะไม่หยุด ฉันเอาสูจิบัตรงานกีฬามาโบกต่างพัดเพื่อคลายร้อนให้ตัวเอง มองไปในสนาม คาบุรากิกำลังพูดคุยอะไรกับนักกีฬาที่กำลังจะลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

ฉันมองไปรอบๆก็เห็นเด็กม.สี่ คนที่ไปสารภาพรักกับเอ็นโจในร่างฉันวอร์มร่างกายอยู่พอดี ท่าทางมุ่งมั่นมาก คงอยากชนะเพื่อพิชิตใจเธอสินะ แต่คู่แข่งนายน่ะได้รับการฝึกฝนจากจักรพรรดิในตำนานคนนั้น แถมยังมีนายตัวสำรองที่เป็นแชมป์เมื่อปีที่แล้วอีก คงยากหน่อยน้า
.
.

การแข่งขี่ม้าส่งเมืองเริ่มแล้วล่ะค่ะ

อิวามุโระคุงดูดุเดือดเป็นพิเศษ ผลักคู่ต่อสู้กระเด็นไปอีกทางพร้อมกับชิงผ้าคาดหัวมา คงอยากจะโชว์เท่ห์ต่อหน้าคุณโนโนเสะสินะ สู้เขา สโนวไวท์ผมหลอด

ปีนี้ม้าของคาบุรากิดูจะฮึกเหิมยิ่งกว่าเดิม แถมใช้กลยุทธ์พลิกแพลงแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เผลอแผลบเดียวนายตัวสำรองก็ตกอยู่ในวงล้อมแบบ 4 ต่อ 1

ฉันหันไปมองคนอื่นบ้าง เจ้าเด็กม.4 คนนั้นเหมือนจะฉลาดไม่เบาเลยล่ะค่ะ เพราะถอยไปเก็บพวกปลาซิวปลาสร้อยรอบๆสนาม ไม่เข้ามายุ่ง ปล่อยให้ตัวใหญ่ๆอย่างนายตัวสำรองกับม้าของคาบุรากิซัดกันเองจนกว่าจะหมดแรง อย่างกับไฮยีน่าเลยค่ะ รอให้สองฝ่ายห้ำหั่นแล้วค่อยย่องมากินซาก

สู้เขา นายตัวสำรอง นายเป็นความภาคภูมิใจของหมู่บ้านเรานะ อย่าให้เสียแชมป์ได้ล่ะ

รอบสนามได้ยินเสียงสาวๆตะโกนเชียร์ “ท่านประธาน” “ท่านรัชทายาท” กันให้เต็มไปหมด ฉันเองก็ลุ้นด้วย เมื่อนายตัวสำรองฝ่าวงล้อมพวกนี้ออกไปได้แล้วเริ่มโต้กลับ

คาบุรากิยืนเครียดเลยล่ะค่ะ

ดูเหมือนคาบุรากิไม่ใช่คนเดียวที่มีแผนรับมือ นายตัวสำรองเองก็มีเหมือนกัน แถมกล้าบ้าเลือดยิ่งกว่าปีที่แล้ว ไม่ทันไรผ้าคาดหัวของทหารม้าฝ่ายคาบุรากิก็เริ่มโดนฉกไปทีละคนจนเหลือสองทีมสุดท้าย อ้าว อิวามุโระคุงแพ้ไปตอนไหนคะเนี่ย ไม่ทันดูเลย

ฉันขอโทษขอโพยอิวามุโระคุงอยู่ในใจ แต่ก็ยังจับจ้องนายตัวสำรองที่ถูกทีมคาบุรากิล่อหลอก ดูเหมือนนายตัวสำรองจะไม่หลงกลง่ายๆ จนม้าตัวสุดท้ายของคาบุรากิล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

นายตัวสำรองหันขวับไปที่เจ้าเด็กม.4 คนนั้นที่เหลืออยู่เป็นทีมสุดท้าย ในมือมีผ้าคาดหัวไว้เต็มเพียบ

ชมรมบาสเก็ตบอลชายซุยรันคือคนของหมู่บ้านคาสโนว่าที่เป็นศัตรูกับหมู่บ้านคานทอง เพราะงั้น ในฐานะรองหัวหน้าหมู่บ้าน ห้ามแพ้เด็ดขาดนะ

ถ้าเจ้าเด็กม.4 นั่น เกิดชนะขึ้นมา มันจะเป็นการกดดันให้คิโชวอิน เรย์กะต้องยอมตอบตกลงคบด้วยรึเปล่าล่ะนั่น ถึงเอ็นโจจะบอกว่าไม่ตกลง แต่ฉันก็ไม่ไว้วางใจเท่าไหร่นัก

นายตัวสำรองก้มหลบมือที่พยายามยื่นคว้าผ้าคาดหัว เท่ห์อย่างกับได้ดูหนังแอ็คชั่นเลยล่ะค่ะ แถมสาวๆหลายคนคงจะคิดอย่างฉันเพราะเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

คู่ต่อสู้เป็นแค่เด็กหน้าใหม่ มีหรือจะเอาชนะท่านรัชทายาทผู้เป็นแชมป์เมื่อปีที่แล้วได้ ชิงไหวชิงพริบกันอยู่พักหนึ่งก็โดนเหวี่ยงลงไปกองที่พื้น ผ้าคาดหัวหลุดติดมือของนายตัวสำรองมาด้วย ค่อยยังชั่วหน่อย นายตัวสำรองได้แชมป์สองสมัยซ้อน เสียงเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม

นายทำได้ดีแล้วล่ะนะ เจ้าเด็กม.4 เอ๋ย แต่เลือกคู่ต่อสู้ผิดไปหน่อย ปีหน้าไปฝึกมาใหม่นะ

การแข่งขี่ม้าส่งเมืองเป็นกีฬาสุดท้ายในงานกีฬาสี แข่งจบก็ถือว่างานจบไปโดยปริยาย หลายๆคนเริ่มทยอยกันออกจากสนาม พูดคุยเรื่องการแข่งเมื่อครู่นี้กันอย่างสนุกสนาน

คิโชวอิน เรย์กะก็เดินไปกับผองเพื่อนของเธอด้วย ผ่านเจ้าเด็กม.4 คนนั้นพอดี หมอนั่นพอเห็นเรย์กะก็ยืนนิ่งแล้วก็โค้งหัวลงแทบจรดพื้น

คนที่เหลือเริ่มชลอฝีเท้าดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เสียงซุบซิบดังให้ได้ยินไปทั่วว่าเจ้าเด็กนั่นจะรอคำตอบหลังแข่งขี่ม้าส่งเมืองด้วยนี่นา

ฉันขยับไปยืนใกล้ๆเพื่อฟังคำตอบกับเขาด้วย ในใจนึกเครียดหนัก พวกเซริกะจังก็ยืนกอดอกคุมเชิงอยู่ข้างหลัง แต่เจ้าเด็กนั่นไม่หวาดหวั่นเลย ก็ดูคล้ายๆรุ่นพี่โทโมเอะเหมือนกันนะคะ

“ขอโทษด้วยที่ต้องปฏิเสธนะคะ” เอ็นโจในร่างฉันก้มหัวลงแทบจรดพื้น “ไม่ว่ายังไงฉันก็ตอบรับคำสารภาพรักนั้นไม่ได้จริงๆค่ะค่ะ”

“หรือเป็นเพราะผมไม่ชนะในการแข่งขี่ม้าส่งเมืองงั้นเหรอครับ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่เพราะ…..”

เอ็นโจเงยหน้าขึ้นมา สบตากับฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกล ส่งยิ้มให้แล้วก็หันไปพูดต่อ

“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะค่ะ”

เสียงฮือฮาดังไปทั่วสารทิศเมื่อได้ฟังคำตอบนั้น ทุกคนต่างสงสัยใคร่รู้ว่า “ใคร” คือคนที่คิโชวอิน เรย์กะชอบ ฉันเองก็มึนไปเหมือนกัน

ยังนะคะ ยัง ฉันยังไม่มีคนที่ชอบค่า พวกคุณอย่าไปฟังนะค้า นั่นไม่ใช่ฉันเลยน้า!!!!

ฉันนึกเคืองอยู่นิดหน่อยที่เอ็นโจเอาร่างฉันไปพูดมั่วซั่วอีกแล้ว พูดออกไปแบบนั้นใครจะกล้ามาจีบฉันอีกล่ะยะ ถ้าฉันขึ้นคาน ฉันจะลากนายไปด้วยอีกคน จะทำตัวบ้าๆบอๆในร่างนี้ ทำลายภาพลักษณ์เจ้าชายที่นายสร้างขึ้น เอาให้สาวๆที่มารุมล้อมแตกกระเจิงไปเลย

แต่คำตอบนี้คงได้ผล เพราะเจ้าเด็กม.4 นั่นก็ดูยอมรับ และไม่เซ้าซี้อะไรมาก เดินไปสมทบกับเพื่อนๆชมรมบาสที่ตบไหล่ตบหลังปลอบกันใหญ่ ฉันจะมองข้ามเรื่องพูดมั่วซั่วนี่ไปก็ได้ค่ะ

ก็เสียดายอยู่เหมือนกันนะคะ ที่ฤดูใบไม้ผลิของฉันยังไม่มาถึงสักที แถมคนมาสารภาพรักฉันก็ไม่ได้ฟังด้วยตัวเองอีกต่างหาก

เอ็นโจหันมายิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะเดินไปสมทบกับพวกเซริกะจัง ส่วนคิคุโนะจังหันไปพูดอะไรกับอายาเมะจังข้างหลังก็ไม่รู้ หน้าเครียดเชียวค่ะ
.
.
.

หลังงานกีฬาสี เรื่องของเรย์กะตอบปฏิเสธคำสารภาพรักของนักเรียนคนนั้นไปก็เป็นที่พูดถึงในสโมสร Pivoine ด้วยเช่นกัน แต่เรย์กะปิดปากเงียบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ไม่แย้มพรายออกมาแม้แต่นิดว่าใครคือคนที่อยู่ในใจคนนั้น

เมื่อไม่มีใครกล้าไปถาม ก็เลยต้องปล่อยให้เป็นปริศนาต่อไป ฉันคิดว่าเอ็นโจคงพูดมั่วๆปัดปัญหาไปให้ไกลตัวมากกว่า

แต่ถ้าคำพูดนั้นเป็นจริง แล้วใครกันนะที่เป็นคนที่เอ็นโจชอบ....คุณยุยโกะเหรอ

ฉันถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ถ้าเป็นคุณยุยโกะฉันคงเอาชนะไม่ได้แหงๆ

ได้แต่บอกให้ตัวเองเลิกคิดเรื่องนี้แล้วหยิบรองเท้าเข้าไปใส่ในล็อกเกอร์ เตรียมตัวจะไปที่ลานจอดรถเพื่อจะกลับบ้าน

พอหมุนตัวกลับมาก็เห็นเซริกะจังกับคิคุโนะจังยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า สองคนนี้ยิ้มหวาน แต่ฉันกลับรู้สึกหนาวไปถึงไขสันหลัง

“ท่านเอ็นโจคะ ขอรบกวนเวลาสักนิดได้รึเปล่าคะ” เซริกะจังเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนน้อม เบื้องหลังเป็นอายาเมะจังที่มีท่าทีกระวนกระวาย และรุเนะจังที่ยืนเอามือไขว้หลังไว้

อายาเมะจังจะเป็นแฟนคลับของเอ็นโจนี่นา เอ๋ หรือว่า….จะมาสารภาพรักกับเอ็นโจสินะคะ

ฉันอยากได้ฤดูใบไม้ผลิ มีคนมาสารภาพรักก็จริง แต่ไม่อยากได้ในสถานการณ์แบบนี้ซักหน่อยง่า

------------------
พิมพ์อย่างสโลว์ไลฟ์

>>211-213 กรี๊ดกร๊าด ดูเอ็นโจสิค่ะ ยัยเรย์กะเค้าหมายถึงเธอรึเปล่า จะไปนึกถึงยัยยุยโกะทำไมยะะะะ

ขอบคุณสำกรับฟิคค่าาา
ดีอีกแล้ววว ท่านเอ็นโจไม่ได้หมายถึงยุยโกะแน่ๆล่ะ คิดไปได้ไงเนี่ยฮะ!!

>>211-213 ขอบคุณสำหรับกาวในวันนี้ค่า ทำไมเอ็นโจในร่างเรย์กะดูดีจังวะ ไม่มีความเป็นคนสวยเสียของให้เห็นอย่างตัวจริงเลย 5555
เขียนฉากแอคชั่นขี่ม้าส่งเมืองเร้าใจจังค่ะ ระวังคบรก.ตบไปเป็นคนเขียนบันทึกปูมสงครามส่วนตัวนะ

>>211-213 ว้าย มึงงง ทำไมเขินน เอ็นโจในร่างเจ้าแม่ช่างเรียบร้อยอ่อนหวานนน
กร๊าวฉากโบกธง ฮือ เค้ายิ้มให้กันด้วยค่ะแม่ ว้ากก

>>216 เรย์กะไม่ได้สวยเสียของนะย่ะ เค้าเรียกว่า สวย...สวยหรอวะ

>>218 สวยนะเว้ยยยย สวยแบบเดียวกับที่คบรก.หล่อ คือนานๆ ต้องมีคนย้ำขึ้นมาที ถึงจะนึกได้ว่า เออ มันหล่อ/สวยนี่หว่า...

>>219 โดนความธรรมดาของนางกลบหมดอะะะ เหมือนกับความบ้าของคบรก. ไม่อาจมองได้ว่ามันหล่อจริงๆ

>>211-213 วันนี้กูเหนื่อยๆมาทั้งวัน เจอกาวมึงแล้วกูเหมือนได้ฮีล ฮือออ ขอบคุณมากนะ กูหายเหนื่อยเลย มากอดหน่อยยยย

เออจะว่าไป จากฟิค >>211-213 ทั้งรร.คงมีเอะใจเรื่องเอ็นโจกับเรย์กะ แต่มีแค่สองคนที่ดูไม่รู้เรื่องเลยคือเรย์กะกับคาบุรากิ 555555

>>220 จริงบางทีกูก็ลืมไปแล้วว่าคาบุรากิมันหล่อ ไม่เหมือนท่านพี่ แค่หายใจก็หล่อ

มันเกิดอะไรขึ้นวะ ตอนกูหลับไปยังเม้น80 ตื่นมา เม้นพุ่งมา200กว่าแล้ว โหดขิงจริงๆเลยพวกมึงเนี่ย ถถถถถ

>>224 ทุกสิ่งเป็นไปได้...เพราะมีกาว

>>223 กูว่าเราตัดสินไม่ได้นะว่าใครหล่อกว่ากันคาบุรากิหรือท่านพี่
เพราะว่าอายุคนละรุ่นกัน เราเห็นคาบุรากิมันดังๆเพราะเล่าจากมุมมองรุ่นเดียวกันอย่างท่านเรย์กะ
ไม่แน่ว่า รุ่นท่านพี่ ท่านพี่เองก็น่าจะดังมากเหมือนกัน(ถึงจะตระกูลจะไม่ได้สูงส่งเท่าตระกูลคาบุรากิก็เถอะ)

อีกทั้งในมังงะคิมิดอลนั่นเองก็ไม่มีท่านพี่โผล่เลยบอกไม่ได้จากสายตาคนอ่านมังงะด้วย

>>224 เดียวนะแก เม้น 80 นี่ ตีสองนะ ตอนนี้สองทุ่ม กูว่ามึงนอนโหดกว่านะ

>>226 ไม่ๆ กูไม่ได้หมายถึงหน้าตา 5555555555555555 กูหมายถึงคาบุรากิหล่อ แต่นานมันกูชักลืมแล้วว่าคาบุรากิหล่อ แต่ท่านพี่กูไม่รู้ว่าหล่อแค่ไหน แต่กูรู้สึกว่า ท่านพี่หล่อทุกท่วงท่า 55555555555555555

>>228 กูเอง เรียกว่าไงดี หล่อเสียของ กับนิสัยหล่อมั้ง 55555

กุไม่รู้ รู้แต่ว่า ท่านพี่น่ากินมาก-----

พูดถึงท่านพี่แล้ว ท่านพี่เป็นประธานชมรมยิงธนูด้วยนิ ชั้นชอบผู้ชายใส่ชุดยิงธนู อยากเห็นท่านพี่ยิงธนูจัง มันต้องแซ่บมากๆเลย

>>231 กัปตันคิโชวอินสินะมึง มันต้องแซ่บมากๆแน่ๆ ฮือออ แล้วตอนนี้ใส่สูทแล้ว จะแบบไหนก็หล่อทั้งนั้นแหละค่ะ!

>>226 เห็นเรย์กะบอกว่าวาเลนไทน์ทีไรก็ได้ช๊อกโกแลตกลับบ้านประมาณ 20-30 อันนะ ก็น่าจะป๊อบพอตัวเลย แถมจากงานเลี้ยงก็ถูกบรรดาคุณหนูที่หมายตาตำแหน่งภรรยามารุมล้อม แต่ความป๊อบของพวกคาบุรากิกับเอ็นโจนี่มันดูเป็นลัทธิอะไรไปแล้ว ทุกคนดูคลั่งไคล้หลงใหลแบบมืดฟ้ามัวดินมากๆ

>>228 >>229 แต่แบบนี้กูว่าก็ไม่แย่นะมึง ถ้ามันเย็นชาแบบในมังงะจริงกูก็ไม่รู้ว่าเรื่องจะเปลี่ยนไปในทางไหน ถถถถถ
>>227 18 ชั่วโมงเองมึง จิ๊บๆ

จะดีเหรอมึง 18 ชั่วโมงเนี่ย

ท่านพี่แค่หายใจก็หล่อ เวลายิ้มอ่อนโยนนี่แบบ กรี๊ดดดดดดด ชายใดจะสู้ท่านพี่ของข้าได้

>>234 มึงนอนโหดกว่ากูอีก กูนอน15ชม แม่ก็จะพากูไปโรงบาลละ5555555555

>>235 จิ๊บๆก็นกไง ท่านเรย์กะก็นกมาหลายทีแล้ว(เหมือนแว้งมากัดท่านเรย์กะเลยวุ้ย) 18ชั่วโมงแล้วมันทำไมอะ?
>>237 คิดมากน่า ก็แค่นอน18ชั่วโมงเองน่า คิดมาก//ตบบ่า

>>236 โอเอซิสหัวใจของเรย์กะ ค้ำคอร์เลย!!

>>238 ความจริงคือแกพึ่งถ่างตาทำงานมีสามวันใช่ไหมละ เคลียร์โปรเจ็คเสร็จปุ๊ปก็ตายเลยจ้าา บางทีกูก็เป็น

ทุกวันนี้กูนอนมากสุดก็ 5 ชั่วโมง โฮววว แบ่งเวลานอนให้กูหน่อย

>>234 ใช่มึง มันไม่แย่ กูชอบมาก ชอบสุดๆ 555555555555555 แล้วกูนิสัยเสียคือ กูชอบตัวละครไหนกูจะชอบกลั่นแกล้งอ่ะ มีความเอ็นดู

>>241 เหมือนที่เรากำลังเจาะรูเรือเอ็นโจใช่ไหม

>>239 หึ...มึงมันไม่รู้อะไร... กูตกงานฟระ.... อย่าพูดเรื่องนี้เลยนะ....//เบลอมัน
>>240 มีงานทำดีกว่าไหมมึง ถ้านอนเผื่อได้กูก็อยากทำให้อะนะ...
>>241 รักนะจึงหยอกเล่น 5555 กูก็ชอบแกล้งตัวละครที่ชอบเหมือนกัน
>>242 ดูจากการประกวดชื่อกระทู้ในกระทู้ที่7สิมึง ฝีมือลูกเรือเอ็นโจก็มีนะ....

กลับมากาวท่านเรย์กะหนีความจริงดีกว่าตรู...

ตอนแรกกูเรือเอ็นโจนะ แต่ตอนนี้กลับเอนไปทางคบรก.กับท่านพี่ซะได้

เราเรือท่านพี่ ท่านอิมาริ นายบ้าหมา คบรก. นายตัวสำรอง เอ็นโจ วาคาบะจัง ริรินะ ซากุระ
ความจริงคือทุกเรือยกเว้นคาน

>>243 โอ้ยมึงกูขอโทษษษษ ฮื้อออ ยกโทษให้กูด้วยยย

เท่าที่อ่านมามีบรรยายว่าหล่ออ่อนโยนมั้งท่านพี่ แบบดูเป็นมิตร แต่กุขำที่เรย์กะบอกว่าเวลาพูดมุมปากท่านพี่จะยกขึ้นเหมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ยิ่งทำให้เฟรนด์ลี่พุ่งฉิวทะลุไส้ติ่ง แต่ทำไมกุอ่านแล้วรุ้สึกว่าท่านพี่ยิ้มเพราะคุยกับเรย์กะ และน่าจะเฉพาะคุยกับเรย์กะด้วยมั้ง แบบว่าซิสค่อนงี้ 5555 แต่ประเด็นคือกุไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่เรื่องท่านพี่หล่อสไตล์ไหน เพราะฟิลเตอร์เรย์กะนี่อาจจาเลนส์เบี้ยวได้ อยากรุ้มากกว่าว่าหล่อเลเวลไหน กี๊สสสสส แบบอ่านว่าคาบุรากิหล่อมากกกทีไร ชอบคิดมาตลอดว่าถ้าเรย์กะหน้าเป๊ะซะคนนึกว่าตุ๊กตา ท่านพี่น่าจะหล่อเป๊ะอยู่เหมือนกันนะ ทำเอาสงสารปนสงสัยทานุกินิดหน่อย หรือว่านั่นก็หล่อแบบอ้วนๆกันวะ 555

ตอนแรกก็เอ็นโจ ตอนนี้เริ่มเรือนายตัวสำรองแหล่ะเป็นผู้ชายที่น่ารักดี โธ่...แต่ไหงของจริงดูท่าทางจะเข้าfriendzone ว่ะ ไม่เข้าใจ ท่านเรย์กะจะหักธงกี่คนถึงจะพอใจค่าาาา

ท่านเรย์กะผู้หักธงทุกคนยกเว้นคานนนนน
ทำไมมม

>>247 กูว่าสมัยหนุ่มๆทานุกิก็หล่อเป๊ะแบบท่านพี่นี่ล่ะ แต่ไปขยันแดกและทำงานยุ่งจนไม่ได้ไปออกกำลังกาย เลยกลายมาเป็นทานุกิจนถึงทุกวันนี้

>>250 ท่านพี่น่าจะกลายเป็นอย่างคุณพ่อคาบุรากินะ คุณลุงเท่ๆ แดกอร่อย กลมกล่อม แบบนั้น
กูเรือท่านพี่มาตั้งแต่สั่นระฆัง คนนี้เสมอต้นเสมอปลายสุดละ ถถถถถถ
เออ กูติดใจตรงนี้มาสักพักละ ทำไมท่านพี่ไม่ให้เรย์กะไปยินดีตอนจบการศึกษาอะ หวงน้องไรงี้หรอ

เราเรือคาบุรากินะ ปัจจุบันก็เรือนี้เป็นหลัก ตอนแรกๆเข้ามามีแต่เรือเอ็นโจ เลยต้องสงมเสงี่ยมเจียมตัว แล้วควบเรือเอ็นโจอีกลำเพื่อความฟินในการอ่านฟิค แต่ทำไมตอนหลังๆมีแต่ลูกเรือทำร้ายเอ็นโจล่ะ รู้สึกสงสารจอมมาร โถถถถถ

>>250 ตอนแรกกุก็คิดงั้นนะ แต่แบบเคยไปส่องแฟนอาร์ตฝั่งยุ่น เวลาวาดทานุกิทีไรนี่แบบ พังงงงง คือนอกจากหน้าอืดแบบไม่ค่อยจะมีเค้าโครงคนเคยหล่อเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ยังเตี้ยกว่าท่านแม่อีกกก เห็นแล้วค้างไปทันใด กุเลยเริ่มเขวว่าเอ๊ะ หรือมันจะมีช็อตที่บอกถึงทานุกิว่าเตี้ยๆอ้วนๆอยุ่ด้วยเนี่ย แต่ก็อีกอะ อย่างท่านแม่ไม่น่าปิ๊งมั้ยนะถ้าเตี้ยๆหน้ามาตรฐานอะไรแบบนั้น

>>247 กูว่านิสัยชอบแดกของเรย์กะมาจากท่านพ่อนั่นแหละ ท่านพ่อได้ชื่อว่าประธานนักชิมเลยนะ ของฝากเรย์กะก็มีแต่ของกิน สภาพตอนโตก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร

>>246 ใจเย็นมึง กูไม่ได้ถือโทษอะไรหรอกน่าาาา~~
>>249 มันเป็นคำสาป!! พวกเราต้องสาดเกลือ โอร่าาาาา
>>253 คนเราตอนแก่ถ้าหลังค่อมลงมันน่าจะเตี้ยได้ปะวะ?

กุสงสัยนะว่าคาบุรากิกับเอ็นโจนี่จริงๆมันสนิทกันไหม หรือแค่เพราะตระกูลดังเหมือนกันเลยจับกลุ่มจับคู่เป็นเพื่อนกัน
แต่ก็ทั้งอยู่ด้วยกันสองคนในคืนวันคริสต์มาส(ที่ทะเลคลั่ง) ทั้งแค่คำพูดของเอ็นโจว่า "หืม? มาซายะ"พร้อมรอยยิ้มคาบุรากิก็ทำตามทันที
ข่าวลือว่าทั้งคู่อยุ่ด้วยกันตั้งแต่เตรียมประถม มิตรภาพของพวกมันนี่...จะเรียกว่าเพื่อนสนิทหรือเจ้ากรรมนายเวรดี?

อย่างท่านพี่ก็บอสลับกับกระสอบทรายอิมาริ แต่ก็รู้สึกว่า สมเป็นเพื่อนที่สนิทกัน(แปลกๆ)อยู่นะ

>>251 กุว่าหวงน้อง คือจะบอกว่ารออ่านโมเม้นที่คนเล่าถึงพิธีจบท่านพี่ว่าจะมีแซะเรื่องซิสค่อนมั้ย ปรากฎผ่านไปน่าจะร้อยกว่าตอนได้แล้วมั้งตอนนี้วววว รุ้สึกฝันสลาย คือหายเงียบเข้ากลีบเมฆไปเลยประเด็นนี้

>>252 ทำร้ายด้วยความเอ็นดู //เหรอ
>>251 กูว่าหวงน้องว่ะ
>>255 สนิทกันแหล่ะ ไม่งั้นไม่ไปนั่งดูทะเลคลั่งด้วยหรอก

>>256 ต้องการรรรร อยากเห็นคนอื่นนอกจากอิมาริ(ที่รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว) พวกคนนอกอะไรงี้ แซวความเป็นซิสค่อนบ้าง แต่ไม่มีเล้ยยย เจอแต่เรย์กะโดนแซวเป็นบราค่อนอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่ท่านพี่หนักกว่าแท้ๆ!
ว่าแต่ต่อไปจะมีมุมมองท่านพี่อีกไหมอะ ไม่ได้เห็นนานละ คิดถึง

ท่านพ่อกับท่านแม่นี่มีชื่อเปล่านะ หรือมีแต่ฉายาแบบทานุกิกีบสาวงามเดียวโตงี้5555555

เกียวโตสิ เดียวโตอะไร พิมผิดชีวิตเปลี่ยนนนนน

>>240 เหมือนกูเลย นอนดึกตื่นเช้าตรู่ไปทำงาน

>>252 คิดว่าน่าจะดวงตกหลังจากยุยโกะออกโรงในแปลไทยนี่ล่ะ 555555555555555555

>>261 คล้ายกันเลย นอนเช้าตื่นเช้า ถ้าวันไหนโม่งแปลอัพชีวิตช่วงเช้าจะสดใสขึ้นมา และถ้ามีกาวต่อตอนเย็นให้อู้งานนิดๆเยียวยาจิตใจจากรุ่นพี่ที่ทำงานและเจ้านายจะต่อชีวิตเราเพิ่ม

>>107-108 ลงรัวๆด้วยความเมากาว
ฟิคตำนานรัก
---------

ฉันสูดน้ำมูก โฮ ทำไมฉันบ่อน้ำตาแตกง่ายจังเลยคะวันนี้ คงเพราะอยู่ในร่างคาบุรากิแน่ๆ ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ! ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา มองการโต้วาทีของคาบุรากิและเอ็นใจ

“...ประเด็นมันอยู่ที่ทำไมอยู่ๆถึงได้สลับร่างกัน ทำไมฉันเป็นนาย นายเป็นคิโชวอิน และคิโชวอินถึงมาเป็นฉัน มีเกณฑ์อะไร”

“อืม...ตรงนี้ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นะ”

“ก่อนหน้าก็ไม่ได้มีสัญญาณอะไรด้วย”

“นั่นสิ...ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คงจะเป็นศาลเจ้าที่เราไปวันทัศนศึกษาวันสุดท้ายนั่นแหละ”

คาบุรากิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะชะงัก เหล่สายตามองมาทางฉันที่นั่งเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่ “แต่ก็ดีเลย ฉันจะได้ไม่ต้องไปงานที่แม่จะจัด”

ดีกับผีสิคะ! อย่ามาปัดความรับผิดชอบแถวนี้สิคะ!

“...ถึงยังไงก็ได้ไปอยู่ดีนั่นแหละ มาดามเองก็ชวนผมไปด้วยนะ อย่าลืมสิ”

คาบุรากิหน้างอ แต่ยังไงก็ยังไม่ชินอยู่ดี หมอนี่ลืมรึไงว่าอยู่ในร่างเอ็นโจอยู่น่ะ!

“แต่ดูเหมือนคุณคิโชวอินจะยังไม่ได้ถูกชวนเลยนะ” เอ็นโจพูดยิ้มๆ แต่ทำไมฉันถึงเห็นออร่าสีดำออกมากันคะ! ทำไมนายถึงลากฉันไปเกี่ยวด้วยล่ะ! ไม่ใช่สิ สลับร่างกันอยู่นี่นา ยังไงฉันต้องไปอยู่แล้ว แต่อย่าเอาร่างฉันไปสิคะ!

“อย่างนี้ที่สลับร่างกันก็ไม่ช่วยอะไรเลยน่ะสิ” คาบุรากิถอนหายใจ แต่ฉันติดใจอยู่อย่างหนึ่ง พูดถึงงานที่มาดามคาบุรากิจะจัดมาตั้งแต่วันสุดท้ายของทัศนศึกษาแล้วนะคะ มันคืองานอะไรล่ะนั่น?

เอ็นโจเหมือนอ่านความคิดฉันออก “เป็นงานเลี้ยงน้ำชาทั่วๆไปนั่นแหละครับ มาซายะก็แค่บ่นอย่างปกติเท่านั้นเอง”

“ก็ใครมันจะอยากไปล่ะ!” คาบุรากิบ่นกระปอดกระแปด “เดินทักทายคนนู้นทีคนนี้ที น่าเบื่อจะตาย แล้วยังมีผู้หญิงเข้าหาอีก น่ารำคาญ!”

ปกติก็มีผู้หญิงเข้าหานายอยู่แล้วนะ คาบุรากิ

ไว้มีผู้ชายเข้าหานายก่อนล่ะกัน แล้วฉันจะเก็บไปช่วยคิดดูอีกที

“เอาน่ามาซายะ มันเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว” เอ็นโจปรามคาบุรากิที่ดูใกล้จะทึ้งหัวตัวเองลงทุกที สงสัยลืมว่าไม่ได้อยู่ร่างตัวเอง “...จะให้ผมไปเป็นเพื่อนรึเปล่าละ ถ้าจะให้ไปกันแค่สองคนน่าจะไม่รอด”

ดูถูก!? ดูถูกหรือคะ!? ถึงฉันจะไม่ได้ออกงานบ่อย แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับไปไม่รอดหรอกนะ!

“...ไหนจะมาดามหลายท่านที่คุณคิโชวอินไม่เคยเจอ ถ้าทำพลาดขึ้นจะแย่เอานะครับ”

...เอ่อ ขอถอนคำพูดค่ะ ไม่น่ารอด---!!!

“แต่แม่ไม่ได้ชวนคิโชวอินไปด้วยนี่ จะไปยังไงล่ะ”

“หืม มาซายะ ก็ให้คุณคิโชวอินในร่างนายเป็นคนชวนไปก็ได้นี่นา”

อย่ามาโบ้ยปัญหามาทางนี้นะ! ฉันยังไม่อยากถูกเข้าใจผิดๆ!

“ก็จริงแฮะ เอาล่ะ! คิโชวอิน วันนี้กลับไปบ้านก็พูดกับแม่ฉันด้วยล่ะ!” คาบุรากิลุกขึ้นยืน ชี้สั่งเสร็จสรรพเป็นการสรุปความทุกอย่างที่คุยกันมา ก่อนจะหันไปหาเอ็นโจ “ไปโรงอาหารกัน ชูสุเกะ”

“อืม ผมเองก็รู้สึกหิวแล้วสิ” เอ็นโจลุกตาม ทั้งสองคนเตรียมเดินออกจากสโมสรไปด้วยกัน แต่ เฮ้ย พวกนายลืมอะไรไปรึเปล่า?! พวกเราสลับร่างกันอยู่นะ!

“เดี๋ยวก่อนสิคะ!”

ทั้งสองคนชะงัก พลางหันมอง

“อะไรของเธอ--”

“ลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราสลับร่างกันอยู่! ถึงข้างในจะเป็นท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจก็เถอะ แต่ภายนอกมันเป็นฉันกับท่านเอ็นโจนะคะ!”

ฉันไม่อยากให้ร่างฉันมีข่าวลือแปลกๆกับเอ็นโจหรอกนะ!

“ก็เรื่องแค่นั้นเองนี่”

เรื่องแค่นั้น?

นายรู้จักพลังแห่งข่าวลือของเด็กซุยรันน้อยไปแล้วย่ะ!

“น่า มาซายะ มันก็จริงอย่างที่คุณคิโชวอินว่า” เอ็นโจปราม แต่เหมือนจะไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไหร่ น่าหมั่นไส้ที่สุดเลยค่ะ! คนเดือดร้อนจริงๆน่ะมันฉันต่างหากก!

“เพราะงั้นเราก็ไปด้วยกันสามคนเลยสิ”

ทำไมเป็นทางเลือกที่ไม่ค่อยจะต่างจากเดิมเท่าไหร่เลยย่ะ---!!!

โรงอาหาร

ฉันนั่งหน้าครึ้มอยู่ตรงที่นั่งของ Pivoine เหลือบสายตามองพวกเซริกะจังที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานด้วยสายตาละห้อย ฉันเองก็อยากเข้าไปร่วมคุยด้วยเหมือนกันน้า! ก่อนจะหันมองเอ็นโจที่นั่งอยู่ตรงข้าม คาบุรากิในร่างเอ็นโจไม่อยู่ เพราะไปเข้าห้องน้ำ

อย่าทิ้งฉันไว้กับจอมมารสองคนสิ!

“คุณคิโชวอิน คงกังวลสินะ” เอ็นโจยิ้ม เฮ้ๆ คิโชวอิน เรย์กะไม่ได้ยิ้มแบบนายนะ! “...ไม่เป็นอะไรหรอกนะ ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี”

หวังว่าจะเป็นไปตามนั้นจริงๆนะคะ...

คาบุรากิกลับมาจากห้องน้ำแล้ว หมอนั่นเดินจะเข้าไปนั่งข้างเอ็นโจ เฮ้ยยย ข้างเอ็นโจก็จริง แต่นั่นร่างฉันนะ!

“มาซายะ ไปนั่งข้างคุณคิโชวอินสิ” เอ็นโจคงเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของฉัน ถึงได้บอกคาบุรากิไปแบบนั้น แต่ตานั่นคงสมองทึ่มเกินไปจึงไม่อาจแปลความหมายของคำพูดนั้นออก

ตุบ

และหย่อนตัวลงนั่งข้างเอ็นโจ...ที่อยู่ในร่างฉัน!

เจ้าบากะรากี้---!!!

>>262 พอยุยโกะออกพวกเราก็ช่วยกันเจาะท้องเรือทุกวันจริงๆ55555555555 อยากเอาสาวมาทำไมล่ะ เชอะ

ปกติแล้วฉันมักจะไปนั่งทานข้าวกับพวกเซริกะจังมากกว่า พอมานั่งที่ Pivoine ซึ่งข้างๆกันมีเอ็นโจ (ที่มีคาบุรากิอยู่) กับตรงข้ามที่มีคาบุรากิ (ที่มีฉันอีกที) นั่งอยู่ก็เลยกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ขึ้นมาเสียอย่างนั้น!

ฉันมองเห็นพวกเซริกะจัง คิคุโนะจังส่งสายตายินดีมาให้ร่างฉัน พวกเธอยินดีอะไรกันนน---!!!

แต่ตัวฉันคับแค้นใจเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมา จึงระบายไปกับการกินอาหารตรงหน้า

คาบุรากิ นายจงลงพุงไปซร้า---!

ช่วงเลิกเรียน

ฉันนั่งหน้าเครียดในสโมสร Pivoine จนสมาชิกคนอื่นๆไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง ฮึ่มๆ ฉันกำลังเครียดอยู่ว่าจะทำให้มาดามคาบุรากิชวนฉัน (หมายถึงร่างฉัน!) ไปยังไงดี อะไรกันคะเนี่ย ปกติมาดามชอบชวนฉันไปไม่ใช่รึไง หรือเพราะเห็นฉันไปปฏิเสธมากๆก็เลยตัดสินใจไม่ชวนแล้ว!?

นี่ฉันต้องไปกับเจ้าบ้ารากิกันแค่สองคนเหรอคะ!?

ม..มองไม่เห็นลู่ทางรอด

ถ้าไปงานก็น่าจะเจอกับไมฮามะที่มาเกาะแกะ แง ฉันในร่างคาบุรากิไม่รู้จะรับมือยังไงนะคะ! คาบุรากิก็ไม่น่าจะมาช่วยฉันด้วย โฮ เกิดเป็นฉันช่างลำบาก

ฉันเครียดจนต้องยัดช็อกโกแลตมูสไปสองถ้วยเต็มๆ ตอนที่กำลังจะทานถ้วยที่สาม คาบุรากิกับเอ็นโจก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

ว้ากก นี่พวกนายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดไปเลยรึยังไงกัน---!!!

ได้ยินเสียงพึมพำ อุ๊ยตาย ออกมาจากสาวๆในสโมสรยามเห็นคาบุรากิกับเอ็นโจเดินเข้ามาพร้อมกัน เอ็นโจเดินเข้ามานั่งข้างฉัน ตามด้วยคาบุรากิที่นั่งข้างเอ็นโจอีกต่อหนึ่ง....นี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่!

ภายนอกมันก็เหมือนฉันนั่งตรงกลาง ขนาบข้างด้วยจักรพรรดิและองค์ชายเลยน่ะเซ่!

“โอ ช็อกโกแลตมูสเรอะ” คาบุรากิเริ่มพร่ำถึงรสชาติขนมในสโมสร ก่อนจะเริ่มเข้าสู่โลกส่วนตัวไป ต่างกับเอ็นโจที่ปรามเพื่อนตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันมามองฉัน

“คุณคิโชวอิน” เอ็นโจยิ้มอีกแล้ว... “ผมจะพยายามไม่ทานของหวานล่ะกันเนอะ เดี๋ยวจะลำบากคุณคิโชวอินตอนไดเอท”

พูดแบบนี้เอาถาดมาตบหน้าฉันเลยดีกว่าค่าาา!

ฉันกัดฟันแน่น เอ็นโจ! สักวันฉันจะล้างแค้น! “ม..ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

“ทานๆไปเถอะชูสุเกะ การไดเอทที่ถูกต้อง มันต้องหมั่นออกกำลังกายต่างหากล่ะ”

คาบุรากี้! นายจะมากไปแล้วนะยะ! คนต้นคิดโปรแกรมไดเอทก็คือแม่นายไม่ใช่หรือไงยะ---!

“ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ จะได้ไปทำเรื่องการเชิญท่านเอ็นโจ...ในร่างฉันไปงานเลี้ยง” ฉันหน้าดำไปครึ่งแทบ กลั้นใจยัดช็อกโกแลตมูสถ้วยที่สามที่ยังไม่ได้ทานใส่มือเอ็นโจ ได้ยินเสียงฮือฮารอบข้าง แต่ฉันไม่สนใจอะไรนอกจากรีบลุกออกมา

พวกนายสองคนทานช็อกโกแลตมูสแล้วก็หุบปากไปซ้า!!!

ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคาบุรากิแล้วค่ะ เห็นมาดามคาบุรากิกำลังจัดการเรื่องบัตรเชิญอยู่ มันก็ควรจะเป็นโอกาสที่ฉันจะต้องไปบอกมาดาม แต่ถ้าบอกไปแล้วมาดามเข้าใจผิดล่ะ!? แง ทำยังไงดีคะ!

“อาร่า คุณมาซายะ มาพอดีเลย” มาดามหันมาเห็นฉันที่ยืนนิ่งพอดี เธอเรียกให้ฉันเข้าไปหา ซึ่งฉันก็เดินเข้าไปหาอย่างไม่อิดออดใดๆ มาดามพูดเรื่องงานเลี้ยง ฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะมัวแต่จ้องมองรายชื่อผู้ถูกเชิญอยู่

ไม่มีชื่อคิโชวอินจริงๆด้วยค่ะ!

ตามปกติฉันก็ควรจะดีใจที่ไม่มีชื่อตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่ปกตินี่คะ!

มาดามเหมือนจะเห็นท่าทางของลูกชายตัวเองที่ผิดสังเกต

“คุณมาซายะ? หรือมีคนที่อยากเชิญไปด้วยเหรอคะ?”

ฉันสะดุ้งจนเผลอหลุดปาก “ค..คิโชวอิน เรย์กะ!”

กรี๊ด ฉันต้องถูกปิศาจสิงสู่แน่นอนเลยค่ะ! ถึงได้หลุดปากออกไปแบบนั้น!

มาดามดูแปลกใจเล็กน้อย แต่ฉันเห็นนะว่าในสายตามาดามมีแววยินดีอยู่! ม่ายยยยยย เพราะความปากพล่อยของฉันแท้ๆ! ไม่สิ! มันต้องเป็นความปากพล่อยของคาบุรากิแน่นอน! มันติดต่อมาจากร่างของหมอนี่!

ฉันต้องไปอาบน้ำมนต์ขับไล่สิ่งชั่วร้าย!

“แหมๆ ถ้าคุณมาซายะอยากให้เชิญล่ะก็ได้สิคะ” มาดามหัวเราะ ฮุฮุ อย่างเบิกบานก่อนจะขอตัวไปจัดการบัตรเชิญ ฮื่อๆ ฉันพลาดไปแล้ว พลาดไปซะแล้ววว

ฉันวิ่งเข้าห้องนอนของคาบุรากิด้วยความรวดเร็ว แต่ก่อนเข้าห้องก็เจอคุณแม่บ้านคนหนึ่งซะก่อน

“คุณ---” เอ้อ ปกติแล้วหมอนี่เรียกคุณแม่บ้านว่ายังไงเนี่ย “---ช่วยเอาเกลือมาให้ที่ห้องทีสิครับ”

แม่บ้านทำหน้าพิศวง แต่ก็รับคำว่าจะรีบนำมาให้ ฉันเอ่ยขอบคุณเป็นพิธี ก่อนจะแวบเข้าห้องทันที ฉันต้องการเกลือมาโรยทั่วมุมห้องค่ะ! ฮือ! ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ตื่นมาฉันอาจจะกลับร่างตัวเองก็ได้!

ใช่แล้ว!

ตื่นมาต้องกลับร่างเดิมแน่ๆค่ะ!

แต่สุดท้ายฉันกลับใช้เวลาทั้งคืนท่องบทสวดไล่ปิศาจจนไม่ได้นอน

แถมยังไม่ได้กลับร่างเดิมอีกด้วย---!

แงงงง!!!

Mousse au chocolat
หรือ Chocolate mousse ช็อกโกแลตมูส
เป็นขนมหวานของฝรั่งเศส
สามารถทำได้โดยไม่ใช้เตาอบด้วย ลองไปหาทำดูกันได้นะเพื่อนโม่ง
http://m.imgur.com/a/hwkA9

>>211-213 ทำไมอ่านไปรู้สึกเอ็นโจจะถ่ายรูปเรย์กะชุดกระต่ายเก็บไว้ดูเลยอ่ะ ถ้าน่ารักขนาดนั้น

>>264 >>266 ตะเอง ขอบคุณมาก กอดหน่อยจิ ไม่รู้ว่าสภาพข่าวลือตอนนี้ไปถึงไหนแล้ววว เรย์กะควบสอง หรือเอ็นโจคบรก.กันแน่

>>264 >>266 คนคงลือว่าท่านเรย์กะมีใจให้ท่านเอ็นโจ แต่ท่านคาบุรากิเองก็ชอบท่านเรย์กะ ท่านเรย์กะเลือกไม่ได้ จึงดูใจทั้งสองคนไปพร้อมๆกัน5555555555

>>265 ลูกเรือเอ็นโจตอนนี้นี่นอกจากจะไม่ช่วยกันพายแล้วยังเจาะรูเรือตัวเองอีก อะไรก็ไม่เจ็บปวดเท่าคนในทรยศนะมึง 5555555555555555555
>>266 เอ็นโจจจจจจ พูดอะไรออกมา ผู้หญิงน่ะห้ามพูดถึงเรื่องความอ้วนออกมาต่อหน้านะยะ ว่างๆนายก็ใช้ฮูลาฮุปกับสเต็ปเปอร์ในห้องเจ้าแม่ไปสิ

ตะเอง เค้าเข้าสารบัญไม่ได้อ่ะ เป็นคนเดียวปะวะะะ

>>272 เราเข้าได้นะ

>>264 ทำไมยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าจอมมารได้กำไร 55555

>>272 บางทีเว็บมันจะเอ๋อๆ ลองเปลี่ยนเบราซเซอร์​ดูนะ

>>272 เราก็เข้าได้นะ แต่ถ้าเปิดในมือถือบางทีก็เข้าไม่ได้

>>274 ได้เห็นร่างสาวที่ชอบด้วย(ทำไมกามงี้555555555)

ต่อจาก >>70-71 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
การสอบสิ้นสุดอย่างงดงาม ครั้งนี้ฉันรู้สึกทำได้แย่กว่าครั้งที่แล้วล่ะนะคะ แต่คิดว่าชื่อไม่น่าจะหลุดบอร์ด

ฉันรีบพุ่งไปทันทีที่เห็นว่ามีคนมารุมๆกัน และกวาดสายตามองรายชื่อบอร์ดอย่างเคร่งเครียด

ไม่มีชื่อฉันค่ะ... แต่ว่านั่นไม่น่าจะตกใจเท่าไม่มีชื่อคาบุรากิติดบอร์ด เอ๋?! แม้แต่ เอ็นโจ วาคาบะจัง หรือนายตัวสำรองก็ไม่มีงั้นหรอคะ!!! เกิดอะไรขึ้น!?!

ฉันหันไปมองรอบๆดูว่ามีใครตกใจกับเหตุการณ์นี้ไหม แต่ดูนิ่งเฉยปกติมากๆเลยค่ะ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเอ็นโจยืนกลั้นขำอยู่ไม่ห่างกันมาก

"นั่นบอร์ดของรุ่นน้องนะครับคุณคิโชวอิน"

"..."

ฉันกรีดร้องในใจ เมื่อมองหัวข้อด้านบนบอร์ดก็เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย ทำไมต้องเป็นเอ็นโจที่เห็นอะไรแบบนี้ของฉันด้วยคะ!!!

"ฉันแวะมาดูคะแนนให้ลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ" ฉันพูด

"งั้นหรอครับ ดูก่อนผลสอบตัวเองอีกสินะ"

ฉันทำสีหน้าปกติ ทั้งๆที่ในใจสาปแช่งเอ็นโจ ไปตายซะ!

ฉันเดินไปอีกบอร์ด เมื่อมั่นใจว่าเป็นม.ฉันไม่ผิดแน่ ก็กวาดตาดูอันดับบนนั้น

ที่ 1 ทาคามิจิ วาคาบะ
ที่ 2 คาบุรากิ มาซายะ
ที่ 3 เอ็นโจ ชูสึเกะ
ที่ 4 มิซึซากิ อาริมะ

เห!!! วาคาบะจังได้ที่ 1 งั้นหรอคะ แย่แล้วค่ะ... แบบนี้ วาคาบะจังต้องถูกแกล้งอีกแน่เลยค่ะ แต่ว่าน่าแปลกที่คาบุรากิที่เคยสอบมาครั้งหนึ่งจะไม่ได้คะแนนเกือบเต็มไม่ก็เต็มแบบครั้งที่แล้ว คนแบบหมอนั่นไม่น่าจะประมาทให้กับชัยชนะนี่นา...

เอ็นโจกับคาบุรากิก็เดินมาดูผลคะแนนหลังจากฉัน

เอ็นโจ นายเองก็ไปทำอะไรแถวบอร์ดประกาศคะแนนรุ่นน้องน่ะ ไม่มาดูคะแนนของตัวเองก่อน นายเองไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันหรอกนะ!

ทุกคนเปิดที่ให้สองคนนั้นเดินเข้าไป คาบุรากิมองผลสอบแล้วทำหน้านิ่งๆ ส่วนเอ็นโจก็ยังยิ้มเช่นเดิม

มีเสียงซุบซิบแผ่วเบาดังไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงเมื่อวาคาบะจังเดินเข้ามาดูผลสอบอีกคน

"เอ๋?" วาคาบะจังมองบอร์ดประกาศคะแนน

บรรยากาศดูอึดอัดเอามากๆเลยค่ะ... คาบุรากิที่ยึดติดในชัยชนะขนาดนั้น เห็นผลสอบแบบนี้จะเป็นไรไหมนะ น่าเป็นห่วงทั้งคาบุรากิและวาคาบะจังเลยนะคะ...

"เก่งมากเลยนะ" คาบุรากิพูดขึ้นเหนือความคาดหมายของฉัน

"อ้า..." วาคาบะจังพูดอย่างกลัวๆ

"ทำได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่มือบาดเจ็บแบบนั้นแท้ๆ"

คาบุรากิยิ้ม ทำเอาสาวๆแฟนคลับต่างมองไปที่วาคาบะจังอย่างอิจฉาตาร้อน อันตรายมากๆเลยค่ะ...

"เพราะมือเป็นอย่างนั้นเลยพยายามมากเป็นพิเศษน่ะค่ะ"

วาคาบะจังหัวเราะแก้เก้อ แต่บรรยากาศจากสาวๆดูทวีคูณความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้วาคาบะจังต้องโดนหมายหัวอีกแล้วสินะคะ... แต่วาคาบะจังก็ไม่ผิดนะที่เรียนเก่ง!

คาบุรากิหัวเราะกับวาคาบะจังอย่างสนิทสนม หัวใจฉันกระตุกวูบ

อ้า...สงสัยฉันคงเป็นห่วงวาคาบะจังที่จะถูกแกล้งมั้งคะ แบบนี้มีแต่ทำให้วาคาบะจังเดือดร้อนโดนแกล้งนะคะ!

ฉันหนีไปที่อื่นทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูผลสอบตัวเองด้วยซ้ำ รังสีอาฆาตแค้นของสาวๆผู้อิจฉานี่น่ากลัวชะมัดเลยค่ะ

ฉันเดินไปห้องสมุด หวังว่าจะเจอนารุคุงปลอบประโลมหัวใจซะหน่อยก็เห็นเมลล์จากคาบุรากิส่งมา

"นี่ คิโชวอิน! ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ ไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันเห็นเธอทำหน้าเศร้าๆ... เอาน่า! เธออันดับตกแค่นิดเดียวเอง ที่ 7 ก็ไม่ได้แย่นี่นา ฉันเองก็ยังอันดับลดลงเลย ครั้งหน้ามาพยายามด้วยกันเถอะ!!! "

ฉันมองเมลล์นั้นอยู่เนินนาน แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไป...

......................

อีกไม่นานก็ถึงวันวาเลนไทน์แล้วค่ะ ในซุยรันสาวๆต่างคุยกันอย่างตื่นเต้นว่าจะให้ช็อกโกแลตใครกัน พวกเซริกะจังถามฉันอย่างตื่นเต้นว่าจะให้ช็อกโกแลตคาบุรากิอีกไหมปีนี้ ฉันก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดไปค่ะ

“อย่าบอกนะคะว่าจะให้ท่านเอ็นโจ” คุคิโนะจังถามอย่างกระตือรือร้น

“ไม่หรอกค่ะ” ฉันตอบไป ตั้งแต่เอ็นโจเอาลาเต้กระต่ายมาให้ฉัน ข่าวลือแปลกๆก็แพร่กระจายไปทั่ว ตอนนี้เริ่มมีรักสามเส้าสี่เส้าโผล่ออกมาแล้วค่ะ ใครๆก็มองว่าฉันชอบคาบุรากิ ตอนนี้ก็มองว่าเอ็นโจมาชอบฉันอีก คิดแล้วน่าขนลุกทั้งคู่เลยค่ะ...

ว่าแล้วว่าหลังจากสอบต้องมีคนรังแกวาคาบะจังเพิ่มอีกแน่ๆ ฉันแอบช่วยวาคาบะจังอยู่ห่างๆ จัดการศัตรูไปหลายคนแล้วล่ะนะคะ ไม่อยากนึกถึงตอนสูญเสียอำนาจไปเลยค่ะ... พอเป็นเรื่องเกี่ยวกับวาคาบะจังทีไหร่ก็อดช่วยไม่ได้แบบนี้ทุกทีเลยค่ะ

ฉันมาฝึกทำช็อกโกแลตที่บ้านอยู่บ่อยๆ ลองชิมและคัดช็อกโกแลตที่ดีที่สุดมาทำเลยค่ะ ปรึกษาท่านแม่ให้จ้างครูสอนทำช็อกโกแลตมาช่วยด้วยค่ะ ฉันโกหกว่าจะทำให้คาบุรากิ ท่านแม่ก็ยอมจัดการเรื่องทั้งหมดให้อย่างยินดีค่ะ ฉันวางแผนจะบอกท่านแม่ทีหลังว่าคาบุรากิไม่ชอบช็อกโกแลตทำมือ เลยปฏิเสธช็อกโกแลตที่ฉันให้

ฉันว่าจะทำให้ท่านพี่ค่ะ ในโลกก่อนฉันทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์ให้ท่านพี่ทุกปีเลยนี่คะ โลกนี้คงเป็นครั้งแรกที่ได้ทำให้ท่านพี่สินะคะ ฉันจะทำสุดความสามารถเลยค่ะ!

ฉันว่าจะทำให้ท่านพ่อด้วยค่ะ แล้วทำการ์ดติดไปประมาณว่า “ถ้ารักลูกสาวคนนี้ หยุดฉ้อโกงเถอะนะคะ” “สวรรค์มีตา” “ทำสิ่งใด ฟ้าย่อมรู้ ดินย่อมรู้”

อีกคนที่ฉันจะทำให้จริงจัง แต่โกหกท่านแม่ว่าให้คาบุรากิ คือนารุคุงค่ะ เมื่อวันก่อนฉันเจอเขาที่ห้องสมุดด้วยค่ะหลังจากแวะเวียนไปเป็นประจำ เขาทำดินสอตก และฉันก็เก็บให้ เขารับดินสอไปจากมือฉันพร้อมขอบคุณ นี่คืบหน้าจากโลกก่อนมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ

ถึงจะแปลกก็เถอะค่ะ แต่นารุคุงก็เป็นคนที่ฉันแอบชอบมาสามชาติติดนะคะ ถึงเวลาที่ฉันควรจะลองสารภาพรักดูแล้วล่ะนะคะ ดีไม่ดีฤดูใบไม้ผลิอาจจะมาถึงฉันได้เร็วกว่าปกติก็ได้ค่ะ โลกนี้แหละค่ะ ฉันจะเดทในชุดเครื่องแบบให้ได้!

ฉันทำช็อกโกแลตให้ท่านพี่อย่างมุ่งมั่นตั้งใจ ทำให้นารุคุงด้วยความรัก และทำให้ท่านพ่ออย่างลวกๆ ถ้าท่านพ่อเลิกโกงเมื่อไหร่จะทำที่ดีกว่านี้ให้นะคะ

เช้าวันวาเลนไทน์ มีเสียงอื้ออึ้งเต็มไปหมด ฉันแทบจะเดินผ่านห้องคาบุรากิกับเอ็นโจไม่ได้เลยค่ะ บนโต๊ะพวกเขามีช็อกโกแลตเต็มไปหมด คาบุรากิถึงกับต้องเอาถุงใหญ่ๆมาใส่กล่องช็อกโกแลตจำนวนมหาศาลนั่น ผู้หญิงต่างยืนกันเต็มระเบียง

เป็นที่นิยมนี่ลำบากเหมือนกันนะคะ แต่อิจฉาจังเลยค่ะที่ได้ช็อกโกแลตกันเยอะขนาดนั้น ฉันนี่แม้แต่ผู้ชายที่มองฉันตรงๆโดยไม่สะดุ้งตกใจหนีไปยังหายากเลยค่ะ

ฉันเดินวนๆรอบห้องสมุด นารุคุงไม่อยู่เลยค่ะ... ฉันเดินหาจนเกือบถึงเวลาเรียนก็ต้องยอมรับและทำใจกลับห้องค่ะ เดี๋ยวตอนพักกลางวันมาดูอีกรอบก็ได้ล่ะมั้งคะ...

ตอนพักกลางวันปรากฏว่าเพื่อนๆพาฉันไปคุยเรื่องรักๆในวันวาเลนไทน์ค่ะ ตอนเช้าดูมีคู่รักหลายคู่เกิดขึ้น และมีคนอกหักด้วยเช่นกัน จนหมดเวลาพักฉันก็ไม่ได้ไปไหน เลยจำใจเดินตามเพื่อนๆเข้าห้องเรียนค่ะ

ทำไมความรักฉันมันมีอุปสรรคขนาดนี้นะคะ ช็อกโกแลตที่ทำอย่างตั้งใจหนักอึ้งอยู่ในกระเป๋า เมื่อไหร่ฉันจะได้บอกความในใจที่แอบชอบให้ใครสักคนสักทีคะ...

พอเลิกเรียนฉันก็ไปที่ห้องสมุดอีก แต่ก็หาไม่เจออยู่ดี ฉันเลยได้แต่ยอมรับว่าคงไม่มีทางเจอนารุคุง...

ขณะที่กำลังจะออกจากโรงเรียนก็บังเอิญเจอคาบุรากิที่พูดอยู่กับคนจากที่บ้านมาช่วยยกถุงที่อัดแน่นไปด้วยช็อกโกแลต เขาเหลือบมาเห็นฉันพอดีก็เดินเข้ามาหา

“เป็นอะไรไป...”

“เอ๊ะ...?” ทำไมคะ หน้าฉันมันดูเป็นยังไงกัน

คาบุรากิมองฉันราวกับว่ากำลังเสียใจอย่างลึกซึ้งไปพร้อมกับฉัน

“เธอทำช็อกโกแลตนั่นให้ประธานนักเรียนนั่นน่ะหรอ”

“เปล่าหรอกค่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มพิลึก คาบุรากิยังคิดไปเองอยู่หรอคะว่าฉันชอบกับนายตัวสำรอง... มันแค่เรื่องบังเอิญเองค่ะที่ฉันเกิดร้องไห้ตอนที่นายตัวสำรองเดินผ่านมากับวาคาบะจัง อย่าคิดว่าทุกคนบนโลกเหมือนกับนายสิ!!!

อยู่ๆคาบุรากิก็นิ่งค้างไป จ้องเขม็งไปที่ที่หนึ่ง ฉันเลยหันไปมองตาม ก็เห็นวาคาบะจังกำลังยื่นกล่องช็อกโกแลตให้นายตัวสำรองค่ะ!!!

เดี๋ยวนะ! ทำไมวาคาบะจังถึงทำแบบนั้นล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นช็อกโกแลตตามมารยาทหรือเปล่า วาคาบะจังมีก้มหัวให้นายตัวสำรองเหมือนขอบคุณด้วยค่ะ ฉันพยายามเค้นสมองว่าในมังงะที่ฉันเคยอ่านมีตอนไหนที่วาคาบะจังให้ช็อกโกแลตกับนายตัวสำรองหรือเปล่า เท่าที่จำได้มีแต่คุกกี้นะคะ วันวาเลนไทน์ก็มีแต่ให้คาบุรากินี่คะ

เมื่อนายตัวสำรองเดินจากไปแล้ว วาคาบะจังก็บังเอิญมาเห็นฉันกับคาบุรากิกำลังยืนอึ้งอยู่ตรงนี้ วาคาบะจังสะดุ้งก่อนจะหนีไป

อ้า... นั่นสินะคะ วาคาบะจังคงไม่กล้าให้คาบุรากิหรอกมั้งคะ โดยรังแกข่มขู่มาขนาดนั้น... และก็นะ ถ้าจะให้จริงๆ คงไม่กล้าให้คาบุรากิตอนที่ฉันยังยืนหัวโด่อย่างนี้หรอกมั้งคะ ท่าทางฉันควรจะแอบหลบไปอยู่ที่อื่นก่อนแล้วกันนะคะ

“คิโชวอิน...” คาบุรากิพูดออกมาท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่ใกล้จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

หมอนั่นจับแขนฉันไว้แน่นเลยค่ะ จะทิ้งเขาไปก็น่าสงสาร แต่ว่าถ้าไม่รีบไป ฉันเองก็คงเอาช็อกโกแลตไปให้ท่านพี่ไม่ทันแน่ๆค่ะ

ฉันเลยยัดช็อกโกแลตสำหรับนารุคุงใส่มือคาบุรากิ หมอนั่นก็รับมาอย่างงงๆเหมือนปรับตัวไม่ทัน

“นี่เป็นช็อกโกแลตทำมือ ท่านคาบุรากิคงไม่ชอบเท่าไหร่ล่ะนะคะ ถ้าไม่กินก็ถือว่าฝากทิ้งแล้วกันนะคะ”

“หะ?”

“นี่มันแค่เริ่มต้นเองนี่คะ ยังมีโอกาสอีกตั้งเยอะที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตของเราได้ เพราะฉะนั้นอย่ายอมแพ้ง่ายๆสิคะ”

ฉันเองก็จะไม่ยอมแพ้เรื่องนารุคุง เพราะงั้นนายก็อย่ายอมแพ้เรื่องวาคาบะจังสิ!

“อือ” เขาตอบรับในลำคอ ฉันถือโอกาสหนีออกห่างมา ไม่นานวาคาบะจังเห็นคาบุรากิอยู่คนเดียวต้องเอาช็อกโกแลตมาให้แน่ๆเลยค่ะ

ฉันเดินออกห่างจากคาบุรากิ วางแผนการเดินทางไปหาท่านพี่

แต่ฉันก็ต้องชะงักไปเมื่อวาคาบะจังมาขวางทางเดินเอาไว้ แล้วยื่นช็อกโกแลตให้ฉัน

“คุณคิโชวอินคะ! ได้โปรดรับช็อกโกแลตนี่จากฉันด้วยเถอะค่ะ!”

ห๊าาาาาาาาาาาา!?!

ป.ล. ใกล้สอบแล้ว แต่ยังคงปั่นฟิคอย่างบ้าคลั่ง เดี๋ยวช่วงสอบจริงๆอาจจะขอหายไปสักอาทิตย์นะคะ... น่าจะอีกสองสามข้างหน้าก็ต้องหยุดเขียนแล้วอ่านหนังสือได้แล้ว 55555

>>279 ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ท้ายตอนกูถึงกับกรี๊ดเลยค่ะ วาคาบะน่ารักจังอ่ะ คือ ไม่ได้ชอบคาบุรากิแล้วใช่มะ ชอบเรย์กะแทนแล้วใช่มะ กูนี่เชียร์เข้ารูทยูริเลยค่ะ 55555555555555555555 ปล่อยอีตาสองหนุ่มป๊อบไปเหอะ เข้าทุ่งดอกไม้อันหอมหวานเสียเถิด

>>279 วาคาบะเรย์กะ!

>>279 วาคาบะจังตั้ลร้าก ทำไมมาโลกนี้หนูได้ช็อกโกแลตค่ะเรย์กะะะะ

>>279 เอ้า! เรือวาคาบะมาแล้วนะ! #ดมกาว1ถัง

>>279 วาคาบะจังงงงง น่ารักกมากกกก รูทยูริ!รูทยูริ! //ตะโกนเชียร์

>>278-280 หวีดร้องงงงงง วากะเรย์กะ! วากะเรย์กะ! วากะเรย์กะ! เอาเลยค่ะรูทนี้ 555555

ในเรื่อง​​จริงๆนารุนี่น่าจะเจอที่ห้องสมุด​สาธารณะ​มากกว่า​รึเปล่า​นะ ไม่ใช่ห้องสมุด​ในโรงเรียน?

>>279 เออ นารุคุงไม่ใช่เด็กซุยรันนะ ลืมทักเรื่องนี้เลย

นั่นไง ปักธงนี้จริงๆด้วย ถถถถถ

>>279 กริ๊ดดดดด ร​ูทยูริ เรือวาคาบะจังเดินหน้าเต็มสปีท

>>286 เอ๊ะ นั่นสิคะ 55555 ถือซะว่าโลกนี้มันเป็นที่เดียวกันแล้วกันนะคะ //เอาสีหน้าถูสุดชีวิต

ป.ล. นี่ฟิคเรือคาบุรากิจริงๆนะคะ 5555555555555

*สีข้างสิ โถถถถ

>>278-279 หวีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด วาคาบะรูบ ออกเรืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

>>279 กำลังอินกับเรือคาบุรากิ วาคาบะมาตอนจบนี่สละเรือแทบไม่ทัน ยูริสุดยอดดดดดดด
เอ็นโจตอนมาแซวเรื่องผิดบอร์ดนี่ก็น่ารักซะเหลือเกิน ฟิคฮาเร็มนี่มันดีแบบนี้นี่เอง

วันนี้กาวดีจริงๆ ชุ่มชื่นหัวใจมาก55555555 ฟิคตำนานรักนี่สมชื่อมากค่ะ ท่านเรย์กะควบสองไปเลยยย ฟิคคู่หูทะลุมิตินี่วาคาบะจังโดนปักธงไปแล้วสินะ สินะ สินะ!
ปล.คิดถึงองค์หญิงเรย์กะก้ากับเจ้าหมาเฝ้าหอคอยจัง นี่ไม่ได้ทวงนะ ไม่ได้ทวงจริงๆ555555555555555

>>278-279 วาคาบะจังงงง//เอาขาอีกข้างพาดเรือไว้
สองคนนี้นี่!(บากะ+เรย์กะ) มาจากมิติเดียวกันแท้ๆ เวลางอนอะไรก็พูดไปตรงๆหน่อยซี่ ชิชะ--

คิดถึงฟิควาเลนไทน์ มึงพรุ่งนี้ไวท์เดย์แล้วนะะะะ
//เปล่า แค่พูด ไม่ได้ทวงจริงเจรงงงงง

ท่านเอ็นโจคะ ดิฉันเห็นใจท่านจริงๆคะ ลองเปลี่ยนจากเรือเป็นยานอวกาศติดเทอร์โบดีไหมคะ?จะได้ไม่ล่ม(จม)อีก(โดนหลุมดำดูดแทน) แถมยังเร็วกว่าด้วยไม่มีใครตามทันแน่นอนโดยเฉพาะคานเนี่ยมันจะหายไปกับตาเลยนะค่ะ!? อุคริ อุคริ
>>278>>279 โอ้ยยย ฟิคนี้ดีงาม กรี๊ดกร๊าด คาบุมาก วาคาบะก็น่ารัก เรือนู้นก็ดี เรือนี้ก็งาม ขาแขนเกาะเเม่งให้หมด อุวะฮาฮา แค่กแค่ก

คิดถึงเอ็นโจเลี้ยงต้อย​ด้วยอะค่ะ​คิดถึง​พัฒนาการ​ความคืบหน้า​ของทั้งสอง ไม่ได้ทวงจริงจริ๊ง

>>278-279 รึว่านี่จะเป็นช็อกโกแล็ตกล่องแรกของท่านเรย์กะ

>>278-279 กรี๊ด วาคาบะจังน่าร้ากกกก ><::

>>299 ก็น่าจะกล่องแรกนะ คงไม่มีผญคนไหนได้ช้อกโกแลตนอกจากในแบบเพื่อนอ่ะ5555555555555

เห็นแว้บๆว่ามีคนทวงฟิคเลี้ยงต้อย เลยเอามาให้ ถือว่าฉลองไวท์เดย์
>>>/webnovel/3451/444-446

-------------------

ทุกวันผ่านไปอย่างปกติ เรย์กะก็ยังเป็นคนเดิมที่ชอบเข้ามาอ้อนผม ดูเหมือนเธอจะทำใจเรื่องมาซายะได้บ้างแล้ว เพราะไม่เห็นพูดอะไรขึ้นมาเลย ทั้งที่ปกติเธอมักจะถามผมเกี่ยวกับมาซายะเสมอ

ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก คิดว่าเธอจะรักมาซายะไปตลอดกาลเสียแล้ว ดูเหมือนว่าความจริงเรื่องมาซายะรักยูริเอะจะพอทำให้เธอตัดใจได้บ้าง

ค่อยยังชั่วหน่อย

เธอมักเอาเรื่องผู้ชายคนนั้นคนนี้ที่ทางบ้านแนะนำมาปรึกษาผม ผมก็แนะนำให้เธอไปเดทกับเขาบ้าง หรือลองคุยดูบ้าง แต่สุดท้ายเรย์กะก็จะวิ่งกลับมาหาผมอยู่ดี

"ไม่เห็นสนุกเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อ คุยแต่เรื่องตัวเอง" เรย์กะเบ้ปาก "อยู่กับคุณชูสุเกะสนุกกว่าเยอะ"

แค่คำพูดคำเดียว ผมก็มีความสุขไปทั้งวัน ตัวเบาล่องลอยเหมือนอยู่ในอากาศ ช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษชวนเคลิบเคลิ้มอะไรเช่นนี้

โลกนี้ดีอยู่อย่างตรงที่ไม่มียุยโกะมาทำให้ผมปวดหัวเพิ่มมากขึ้น

ยุยโกะเป็นญาติในโลกเดิมของผม อายุเราไล่เลี่ยกันก็เลยถูกทาบทามให้มาเป็นว่าที่คู่หมั้น แต่ผมก็ยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรไปหรอกนะ

และเมื่อเธอเจอเรย์กะในงานโรงเรียนครั้งนั้น เธอก็เกาะติดผมแจยิ่งกว่าอะไรดี มันน่าเหนื่อยหน่ายและน่าเบื่อมากที่ต้องมารองรับอารมณ์หึงหวงและเง้างอนของผู้หญิง แต่ผมก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่พูดออกไปต่อหน้าเจ้าตัว

แต่กับเรย์กะ เธอจะเอาแต่ใจและงอแงแค่ไหน ผมก็คิดว่าน่ารัก

ที่เขาว่าความรักทำให้คนตาบอดนี่คงจะจริง เพราะผมไม่เคยมองเห็นข้อเสียของเธอเลยสักครั้ง

เรย์กะที่ผมเลี้ยงมาให้ตรงตามอุดมคติของตัวผมเองแทบทุกอย่าง รู้จักเธอดียิ่งกว่าใครๆ และรับมือได้หมดทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหน

เธอมักจะมาขลุกอยู่กับผม ถ้าไม่ติวบทเรียนก็นั่งคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อย สุดสัปดาห์ไหนที่ว่างก็นัดกันไปเที่ยวตามที่ต่างๆ เหมือนเราเป็นแฟนกันจริงๆ ติดตรงที่ยังไม่ได้เอ่ยปากขอคบแบบเป็นทางการ

ใจหนึ่งผมอยากทำอะไรให้มันชัดเจนไปสักที แต่อีกใจก็กลัวจะถูกปฏิเสธ

ถึงเรย์กะจะไม่ถามหามาซายะแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังหวาดระแวงกับคำพูดของชูสุเกะในโลกกระจกเสมอ

ผมจึงพยายามควบคุมตัวแปรให้อยู่บนมือให้ได้มากที่สุด การที่เราอยู่ด้วยกันบ่อยๆก็คล้ายจะประกาศสถานะกลายๆว่าเธอเป็นของผม ทำให้ไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้าเข้ามาวอแว พวกผู้หญิงเองก็ไม่ค่อยจะมารุมล้อมแบบโลกเดิมเท่าไหร่ คงเกรงใจเรย์กะกันพอสมควร ตัดปัญหาเรื่องหึงหวงออกไปได้

“นี่ คุณชูสุเกะ” เรย์กะแตะแขนผม สายตาที่มองมาดูสงสัยหน่อยๆ “ถึงคิวแล้วแน่ะ”

“อ้อ ขอโทษที” ผมขยับเดินเข้าไปในกระเช้าชิงช้าสวรรค์ที่พนักงานเปิดประตูรอไว้ ยื่นมือไปให้เรย์กะที่ก้าวตามเข้ามาแบบทุลักทุเลนิดหน่อย

วันนี้เรย์กะกับผมมาเที่ยวกันที่สวนสนุก เธอบอกว่าเพิ่งจะเคยมาที่แบบนี้เป็นครั้งแรก ถึงจะดูไว้ตัวหน่อยๆ แต่ก็ยังเที่ยวไปเล่นเครื่องเล่นนั่นนี่ด้วยความสนุกสนาน หัวเราะและยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ

พอส่งชูโรสให้ เธอก็ขมวดคิ้วใส่แล้วบ่นปอดแปด “อะไรเนี่ย ทุกคนเดินกินแบบนี้มันเสียมารยาทไม่ใช่เหรอ” แต่ก็ทานไปด้วยระหว่างที่กำลังเดินไปยังเครื่องเล่นอื่น

เมื่อทานหมดก็พูด “ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าของถูกๆแบบนี้จะอร่อยน่ะ” แล้วก็เลียนิ้วไปด้วย ถ้าเป็นที่โรงเรียนคงไม่มีวันได้เห็นภาพนี้เป็นแน่

ไม่สิ มีแค่ผมเท่านั้นที่ได้เห็นเธอในแง่มุมนี้

ผมเลยซื้อขนมให้อีกหลายๆอย่าง เรย์กะก็บ่นอีกว่าต้องไปลดความอ้วนครั้งใหญ่ แต่เห็นก็กินเอาๆนี่นา

พอหัวเราะ เธอก็หันมามองค้อนแล้วก็เชิดหน้าหนี ผมเลยต้องตามใจเธอทุกอย่างเป็นการง้องอน ยอมให้ลากไปที่นั่นที่นี่ตามแต่เธอต้องการไม่มีปริปากบ่น

เรย์กะลากผมไปที่ชิงช้าสวรรค์ มีแต่คู่รักหนุ่มสาวมาต่อแถวทั้งนั้น ผมมองเรย์กะใส่คาดผมรูปหูกระต่ายที่ผมซื้อให้จากร้านในสวนสนุก เห็นแล้วก็อดคิดถึงเรย์กะในโลกเดิมขึ้นมาไม่ได้

ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ

“วิวตรงนั้นสวยมากเลยล่ะคุณชูสุเกะ ดูสิๆ” เรย์กะพูดขึ้นขณะที่ชิงช้ากำลังลอยสูงขึ้นไป “สูงขนาดนี้จะมองเห็นซุยรันมั้ยน้า”

เมื่อผมไม่มีปฏิกริยาตอบรับ เธอก็เขย่าแขนผม ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่พอใจ

“อะไรเหรอ”

“วันนี้คุณชูสุเกะดูเหม่อๆนะ”

“พอดีคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ”

“เอ๋ อะไรกัน อยู่กับฉันแล้วยังคิดถึงเรื่องอื่นอีกเหรอ” เธอทำหน้ายู่ “ว่าจะให้อะไรซักหน่อย งั้นไม่ต้องเอาแล้ว”

“อื๋อ” ผมขยับเข้าไปใกล้ๆเธอ ส่งยิ้มให้แบบที่ทุกคนไม่มีทางปฏิเสธได้ “เรย์กะ”

>>301 ในห้องกูก็มีครั้งนึงที่ เพื่อนผญในห้องทำบราวน์นี่ชอกโกแลตมาแจกทุกคน ทั้งชายทั้งหญิง //อร่อยดีวะ

นี่กุเม้นคั่นฟิคปะวะ
>>303 แต่ชาตินึงมาละ ไม่แน่ใจรสชาติ

เรย์กะฮึดฮัดอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยอมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลขนาดใหญ่ออกมา ของข้างในเป็นคาดผมเหมือนกัน แต่เป็นทรงหูหมาป่า

“เห็นที่ร้านเมื่อกี้ก็ซื้อมาเลยล่ะ” ที่เธอรีรออยู่ในร้านค้าเมื่อกี้ก็เพราะซื้อคาดผมนี่เองหรอกเหรอ “ทีแรกว่าจะซื้อกระต่าย แต่รู้สึกไม่เหมาะกับคุณชูสุเกะเลย หมาป่าเท่กว่าเยอะ”

ผมจ้องคาดผมในมือตัวเอง เป็นครั้งแรกที่ได้รับอะไรตอบกลับมาเช่นนี้

แล้วผมก็ยื่นคาดผมหมาป่านั่นคืนกลับให้เธอไป

“ไม่ชอบเหรอ” เรย์กะช้อนตามอง ทำเสียงกล้าๆกลัวๆ เป็นท่าทางที่เธอมักจะทำเสมอเวลารู้ว่าตัวเองมีความผิด “ขอโทษนะ คุณชูสุเกะ”

“ใส่ให้หน่อยสิ” เธอเลิกคิ้วขึ้นเมื่อผมเอียงหัวไปให้ “ตอนอยู่ในร้านผมยังใส่ให้เรย์กะเลยนี่นา”

“แน้ คุณชูสุเกะนี่ล่ะก็…”

เรย์กะทำปากยื่นแบบเด็กที่ถูกขัดใจ แต่ก็ยันตัวขึ้นมาจากที่นั่ง ก้มตัวอยู่เหนือร่างผม เอาคาดผมหูหมาป่าครอบให้ ท่าทางตั้งอกตั้งใจมาก

ผมมองใบหน้าเธอที่อยู่ใกล้มาก มากจนแทบจะนับขนตาได้ ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปกลอสสีชมพูอ่อนดูเชิญชวนให้ลองสัมผัส แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าคาดผมบนหัวถูกใส่เสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอเองก็จ้องตาผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

ผมนั่งนิ่งไปอย่างคาดไม่ถึงกับปฏิกริยาเช่นนี้

นิ่งค้างไปอยู่ครู่หนึ่ง เรย์กะก็ลืมตา แล้วถอยกลับไปนั่งที่ มองออกไปนอกหน้าต่าง ทำเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมองตามด้วยความรู้สึกสับสน

เมื่อกี้นี้หมายความว่ายังไงกันนะ

“นึกว่าคุณชูสุเกะอยากจูบซะอีก” เรย์กะพูดโดยไม่หันมามองหน้าผม ใบหูที่โผล่พ้นเส้นผมเป็นสีแดงระเรื่อ

“เรย์กะ” ผมใจเต้นแรงขึ้นมากับคำพูดนั้น

“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมั…”

คำพูดเหล่านั้นหายไปในลำคอเมื่อผมประคองใบหน้าของเธอขึ้น แนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับปากของเธอ

เหมือนโลกหยุดเคลื่อนไหวในเวลานี้

หูผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ประสาทสัมผัสทุกส่วนหยุดนิ่ง มีเพียงสัมผัสที่อ่อนหวานนุ่มนวลเหมือนขนนกลากไล้ริมฝีปาก ผีเสื้อนับร้อยนับพันกระพือปีกอยู่ในท้อง

มือที่กำแขนเสื้อผมอยู่สั่นน้อยๆ ผมสอดประสานนิ้วเธอเข้ากับมือตัวเอง บอกให้รู้ว่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน

รู้สึกถึงความเปียกชื้นบนแก้ม ถอยออกมาก็เห็นว่าดวงตาคู่นั้นมีน้ำตานอง

ร้องไห้งั้นเหรอ ทำไมล่ะ

ความรู้สึกที่เหมือนผีเสื้อบินอยู่ในท้องได้หายไป มีแต่ความกระอักกระอ่วนเข้ามาแทนที่ ตามมาด้วยความเสียใจจนรู้สึกเจ็บหนึบ ตัวชาไปหมด

เธอรังเกียจผม จนร้องไห้

ความจริงที่คิดขึ้นมาได้ต่อจากนั้นคือ เธอยังรักมาซายะอยู่

“ขะ ขอโทษค่ะ” เรย์กะใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมา

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ผมถอยกลับไปนั่งที่ตัวเอง “ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ”

เรย์กะร้องไห้อยู่อย่างนั้น ผมก็ได้แต่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ นั่งมองเธอร้องไห้ไปเงียบๆโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ชิงช้าค่อยๆเลื่อนลงมาข้างล่าง ทิวทัศน์งดงามเมื่อมองจากที่สูงก็หายไปเหมือนคนที่ตื่นจากฝัน

ได้เวลาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงสักที

------------------------
กูจะเจาะรูเรือตัวเองทำไมมมมมมมมมมมมมมม

>>302 >>305 กุขอโทษที่คั่นฟิคมึงนะ ;w; (แถมเรื่องไร้สาระอีก)

>>306 ไม่เป็นไร ตามสบายเลยมึง

>>305 กินมาม่าสบายใจจัง ฮืออ
ปล.เรือท่านจอมมารเริ่มพรุนแล้วนะ55555555

>>279 จบตอนนี่กูร้องห๊าาาาาาาาพร้อมเรย์กะเลยอ่ะ55555555555555555555

>>302 >>305 บอกคิดถึง​ปุ๊บก็มาปั๊บ รักโม่งฟิคจังเลยย ไม่ได้ทวงจริงๆน้า 5555

โอ๊ย พาร์ทแรก กูนึกว่าจะเป็นการกอบกู้​เรือเอ็นโจขึ้นมาแล้ว ทำไมตอนจบปล่อยให้เรือจมต่อล่ะ 55555

>>305 อ่าวกำลังฟิน คิดว่าจะจบสวยๆ ร้องไห้ทำมายยยยย สงสารจอมมารจริงๆ ลูกเรือทรยสทุกคนเลยสินะ#กูก็หนึ่งในนั้น....

ทำไมจู่ๆลูกเรือเอ็นโจก็เจาะเรือตัวเองวะ พวกมึงเก็บกดกันมาจากไหน 55555555555555555

ไหนๆโม่งฟิคเลี้ยงต้อยก็มาให้ฉลองวันไวท์เดย์ โม่งฟิคเรย์กะความจำเสื่อมอยู่ไหนน้า กูไม่ได้ทวงจริงๆนะ กูแค่อยากบอกว่ากูอ่านซ้ำไปซ้ำมาเกือบสิบรอบแล้วววว

>>302 คิดถึงมึงงง จุ๊บ <3 ตอนที่แล้วห้อง 3 นี่ห้อง 8 แล้ว มึงหายไป 5 ห้องเลยรู้ไหม ถถถถถถถ
โอ๊ยยย เจ็บ ตอนจูบนี่กูนึกว่าจะแฮปปี้แล้วนะ มึงหลอกกู๊ววว ฮืออออ ร้องไห้ทำไมล่ะเรย์กะ ฮืออออออ ทำไมฟิคช่วงนี้ทำร้ายท่านจอมมารของกูจังวะ ของขวัญวันไวท์เดย์นี่ขมขื่นเป็นบ้า ถถถถถถถ
รอตอนต่อไปอยู่นะมึงงง

>>302 มึงไม่ได้เจาะเรือตัวเองใช่ไหม ท่านเรย์กะเค้าร้องให้เพราะความปลื้มปิติเว้ย ใช่ไหม (พยายามตอกตะปูซ่อมเรือ)

>>313 ชิบ เขาเรียกกรรมติด​จรวด​ใช่มั้ย​ 5555

เอ๋~~~ ฟิคไรนะคะ กูความจำเสื่อม​ตามท่านเรย์กะไปแล้ว~

>>316 อ่าวมึงเองหรอ5555555555 โถถถ กูคิดถึงฟิคความจำเสื่อมมากๆ อย่ามาความจำเสื่อมตามตอนนี้นะ ไม่งั้นเอาพัดตบ#ล้อเล่นนะ #แต่อย่าลืมฟิควันไวท์เดย์นะ #กอดๆ

>>317 ใช่ที่ทุกคนคิดว่าความจำเสื่อม แต่จริงๆนางหลงไปอยู่ในโลก Kimi Doice กับคาบุรากิปะ ถ้านั่นพึ่งอัพไปนี่ หรือมีอีกวะ กูงง

>>318 ไม่ใช่มึง ฟิคความจำเสื่อมคือ AU อนาคตที่มีลูกกันน่ะ คนละอันกับคู่หูทะลุมิติ
>>316 ทวงด้วยคนค่ะ //แบมือ

>>319 เออวะมึง นานจนกูลืม //แบมือทวงด้วยคน

>>319 >>320 แบมือทวงด้วยคน //กดดันๆ55555555555

>>319-321 กรี๊ดดดดดดด แบไปก็ไม่มีฟิคให้หรอกค่ะ!!
//วางลูกอมรสพีชคนละเม็ดแล้ววิ่งหนีออกจาก​กระทู้

>>322 กลับมาาาาาาา พวกกูให้อภัยมึงแล้ววววววว

>>302 เวรกรรมมันติดจรวดจริงๆค่ะซิส ติดโดนลูกเรือเอ็นโจนี่แหล่ะ!!555555

กรี๊ด ตื่นมาก็เจอฟิคกาวเต็มไปหมด เป็นเสบียงเลี้ยงตัวสำหรับวันนี้ >>302 >>305 ตอนบนๆ หวานชื่น ท้ายๆ แม่งหวานอมขมกลืน เอ็นโจเอ๊ย...

ฟิคพวกมึงนี่ดีต่อใจจริง ๆ ทั้ง>>278-279 คาบุก็ดี วาคาบะก็ดี เอ็นโจ(ตัวแถม)ก็ดี โอ้ยยยย ดีไปหมด ฮาเร็มบันซายยยยย~~
>>302-305 เอ็นโจไงล่ะ! กรรมตามทันแล้ว5555 //นี่กูเป็นเรือเอ็นนะเนี่ยยยย ถถถถ
อ๊ะ! ฟิคความจำเสื่อมกูอยากอ่าน เปล่าทวงนะเว้ยยยยย

ตอนนี้อยากอ่านทุกฟิคอ่ะ ต้องการกาวล็อตใหญ่

Side story ท่านแม่ด้วยมึง มึงบอกมาพรุ่งนี้ ตะไมพรุ่งนี้มึงนานจัง;___;

>>328 เพราะว่าพรุ่งนี้คือวันที่ไม่มีทางมาถึงไงล่ะ!!//โดนตบ โอ้ยยยกูล้อเล่น

>>329 เดี๋ยวกูตีมือเลย ให้ความหวังกูแล้วจากไปชัดๆ;__;

อ่อ เห็นพูดถึงกันเลยขอพูดมั่ง กูไม่ได้จะมาทวง กูแค่มาบอกเฉยๆ ว่า กูชอบฟิคความจำเสื่อมนะ ถ้าได้อ่านต่อก็จะดีมากๆ อ่อ แต่กูไม่ได้ทวงจริงจริ๊งงงงง

จริง อยากอ่านฟิคความจำเสื่อม​ต่อมาก
ฟิคนั้นดีต่อใจจริงๆ

แต่ก็รอคอยฟิคองค์หญิงเรย์กะก้ากับพ่อมดบนหอคอยอยู่เหมือนกัน แต่กูไม่ได้ทวงนะ ไม่ได้ทวงจริงจริ๊งงงงง

วันนี้ไวท์เดย์ อ.ฮิโยโกะจะประทานตอนใหม่มาให้หรือไม่

ky อ.ฮิโยโกะนี้แต่งเรื่องอื่นมั้ยว่ะ อยากตาม

>>334 ไม่มีอ่ะ แต่งเรื่องนี้เรื่องเดียว ตัวจริงยังไม่เปิดเผยเลย

อย่าลืมฟิคกำลังภายในด้วยนะ มีความน่าจะฮา

>>336 ฟิคกำลังภายในติดปัญหาตรงชื่อนี่ล่ะ 555555555

>>337 ใส่เป็นฉายาสิ แทนตัวไม่ใช้ชื่อบอกลักษณะก็น่าจะรู้นะ

บางทีก็สงสัย ว่าถ้าเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์จริงๆมันจะดังขนาดนี้ไหมวะ แบบ กาวเต็มไปหมดทั้งฝั่งยุ่นฝั่งไทย หรือว่าจะเงียบๆลงไป

>>339 น่าจะดังนะ เรื่องอื่นๆ ที่ติดแรงกิ้งนาโร่ก็ตีพิมพ์+ทำอนิเมหมดแล้ว เรื่องนี้แค่ทำเป็น Drama CD ก็น่าจะฮาล่ะ เสียงเวลานางมโนในหัวกับพูดจริงนี่คงโคตร gap สุดๆ อยากฟังเสียงทุ้มนุ่มของท่านจอมมารด้วยอ่า

อาทิตย์นี้ดูเงีบบเหงาจัง มู้ที่แล้วไหลเร็วมาก

>>340 เคยคิดเล่นๆนะถ้าเรื่องนี้ทำอนิเมะหรือดราม่าซีดี อยากให้คามิยันหรือซากุไร ทาคาฮิโระมาพากย์เอ็นโจ
สุงิตะหรือสุวาเบะพากย์คาบุรากิ
ซากาโมโตะ มายะพากย์เรย์กะ
มิยาโนะ มาโมรุพากย์อาริมะ
โฮริเอะ ยุย พากย์วาคาบะ
พวกมึงอยากให้ใครมาพากย์บ้างวะ

>>342 แอบคิดว่าเสียงคามิยันจะดูไม่ค่อยได้อิมเมจเอ็นโจ คิดว่า เอ็นโนกิ จุน ที่พากย์ทาเครุ ในดิจิมอนไตร อาจจะเหมาะกว่า คาแรคเตอร์คล้ายๆกันด้วย อิชิดะ อากิระซังก็แอบโอนะ ให้ความรู้สึกสต็อคเกอร์นิดๆด้วย ฮ่าๆ

คาบุ นี่อาจจะประมาณซุซุกิ ทัตสึฮิสะซังที่พากย์น็อคติส ไม่ก็ ซุกิยามะ โนริอากิซังที่พากย์ซาสึเกะ คนแรกให้ฟีลขี้เก็กแบบบ้าๆ คนหลังให้ฟีลขี้เก็กซึนๆ

ท่านอิมารินี่ยกให้ยูสะ โคจิซังเลย รายนี้พากย์ตัวละครคาสโนว่าเยอะมาก แถมเป็นคาสโนว่าสายโดนกระทำตลอด กระสอบทรายแท้ๆ

ท่านพี่นี่อาจจะฮิโนะ ซาโตชิซังอ่ะ รายนั้นพากย์ตัวละครพี่ชายแล้วดีงามมากๆ

ตัวละครหญิงโนคอมเมนต์

>>342 กุจำได้แต่ชื่อนักพากย์ชายว่ะ สงสัยต้องลองไปค้นแปบ

>>343 กูคิดเหมือนมึงนะ กูว่าเอโนกิ จุนยะเหมาะกับเอ็นโจมากกกกกกกกก เสียงหล่อนุ่มหูละลาย

>>342 เสียงซากุไรเหมาะกับตัวสำรองมากกว่าอ่ะ
ส่วนบากะรากิต้องมิยาโนะ มาโมรุหรืออีตาฟุคุยามะ จุนไปเลย รั่วได้เหมาะมากสองคนนี้
แต่เอ็นโจนี่...นึกไม่ออกจริงๆ ว่าใคร... มีแคนดิเดตคนนึงน่าจะพอได้ อีตาโนบุนากะไง พอไหวอยู่...ไม่สิ ถีบน๊บบุไปพากย์อมวก.อาจจะเหมาะกว่า
ท่านเรย์กะ ต้องคะน้า! คะน้าไม่ได้ ก็ริเอะซัง!

>>343 กูชอบเสียงคามิยันตอนพากย์รีไวในไททันอะ นุ่มๆทุ้มๆดี คิดว่าเสียงเอ็นโจน่าจะเนิบนาบประมาณนั้นง่ะ แต่อิชิดะ อากิระก็แจ่มเหมือนกันนะ
ส่วนซากาโมโตะ มายะ กูชอบตอนเขาพากย์ฌานน์ ดาร์ก ในfate go เสียงสวยมากๆ
https://www.youtube.com/watch?v=e2Swga2D_0k

>>343 คิดเหมือนกันเลยมึงว่ายูสะซังเป็นท่านอิมาริ555555555555555
กูให้โฮริเอะซังเป็นซากุระจัง

อ้อ แล้วก็คักกี้พากย์นายบ้าหมา

ช่วงนี้ยุ่งๆ ไม่ค่อยได้เข้ามาเลย พอเข้ามาฟิคกาวเต็มเลยย ><: ช่างดีเหลือเกินมีแต่คนร่มเรือเอ็นโจ (เอ๊ะ??) //ช่วยเรียกคะแนนหน่อยละกัน หรือมันจะยิ่งทำให้หมั่นไส้กว่าเดิมดี?
มาโยนฟิคกาว
เรย์กะสามัญชน ตอนพิเศษ --ความจริงที่อยู่เบื้องหลัง (คาราบุกิ)
*****************************************
แผนการทุกอย่างได้ถูกวางแผนเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

มันเริ่มก่อนที่บ้านของคิโชวอินจะล้มละลายเสียอีก ด้วยเครือข่ายของบ้านเอ็นโจที่เป็นตระกูลเก่าแก่ที่ด้อยกว่าเพียงแค่ตระกูลคาราบุกิเท่านั้น ถ้าหากตระกูลเอ็นโจเอ่ยว่าเขาเป็นเพียงแค่ที่สาม คงไม่มีใครกล้าขึ้นแท่นเป็นที่สองเทียบเท่าเสมอตัวหรอก แม้แต่ผมที่เป็นเพื่อนสนิทของชูสุเกะเองในบางครั้งก็คิดเสมอว่าหมอนี่น่ากลัว เป็นจอมวางแผนการอย่างแท้จริงเลยล่ะ...

ผมเฝ้ามองมาตลอด เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม ทายาทตระกูลเอ็นโจที่มักจะใช้สายตาแบบไหนมองตามยัยคนนั้น ผู้หญิงจอมเอาแต่ใจ หยิ่งยโสโอหัง ไม่เคยเห็นหัวใครคนไหนทั้งนั้นอย่างไร

ถึงผู้หญิงคนนั้นมักจะทำให้ผมโมโห ไม่ชอบใจตั้งแต่เด็กๆ เพราะผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่ขี้โวยวาย แต่ว่าในตอนปกติเธอก็ไม่ได้ทำท่าทีแบบนั้นกับใคร ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงใช้อำนาจบารใหญ่ ทั้งที่เมื่อยิ่งเธอกลั่นแกล้งคนรักของผม ‘ทาคามิจิ วาคาบะ’ ก็ยิ่งอยากจะทำให้เธอหายไปซะ แต่ว่า…

ผมดันมารู้เสียก่อนว่า เอ็นโจ ชูสุเกะ เพื่อนสนิทของผมชอบยัยนั่น ถึงจะไม่รู้ว่าชอบได้ยังไงก็เถอะ แต่ว่าสายตาของชูสุเกะมักจะเปลี่ยนไปตอนที่มองคิโชวอิน เรย์กะ สายตาที่เต็มไปด้วยความโหยหา หึงหวง สับสน และเหนืออื่นใดก็สายตาที่เปี่ยมไปด้วยรัก

แต่ถ้าเกิดว่าเป็นคนที่เพื่อนของผมชอบ ยังไงผมก็ยอมลงให้อยู่แล้วล่ะ

ตอนที่ได้รู้ว่าชูสุเกะ ชอบผู้หญิงคนนั้น ผมได้แต่ช็อคค้าง ตะลึงงันไปหลายตลบเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าชูสุเกะจะไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่พอสังเกตดีๆ สายตาของเขามักจะหยุดอยู่ที่ยัยผู้หญิงคนนั้นเสมอ

สายตาที่อยากได้เธอคนนั้นมาเป็นของตน แต่บางทีก็มองเหมือนกับเป็นของเล่นที่น่ากลั่นแกล้ง ทว่าพออยู่ต่อหน้าเธอคนนั้นชูสุเกะกลับเปลี่ยนท่าที แสร้งทำเป็นโหดร้ายและเย็นชา เอาแต่พูดกันไม่ให้เข้าใกล้ผม จนผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำตัวแบบนั้น แค่ไปพูดดีๆ กับเธอทำไม่ได้รึไงกัน จีบเธอเหมือนที่คนปกติเขาทำกันสิ

นายเป็นเด็กเรอะ ชูสุเกะ!
ไปแกล้งเด็กผู้หญิงที่ชอบแบบนั้นได้ยังไงเล่า?!

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ยัยผู้หญิงคนนั้นใช้อำนาจของตระกูลจะให้เธอหมั้นกับผม แต่ว่ามีหรือที่ผมจะยับยั้งไม่ทันน่ะ เพียงแต่ดันมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังแผนการนี้อีกที…

“ปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ผม มาซายะ”

แค่คำพูดประโยคเดียวของชูสุเกะ ทำให้ผมสะอึก หนาวสั่นด้วยความกลัว รอยยิ้มหวานของชูสุเกะตอนที่พูดมานั้นทำให้ผมถึงกับกอดทาคามิจิที่นั่งอยู่ข้างๆ แน่น ถึงทาคามิจิจะทำท่างงงวยอยู่ไม่รับรู้คำขู่ของชูสุเกะก็ตามที

เฮ้ อย่ารู้สึกตัวช้าแบบนั้นสิ ไม่เห็นหรือไงว่าชูสุเกะกำลังขู่อยู่!!

สุดท้ายงานหมั้นระหว่างผมกับยัยผู้หญิงคนนั้นก็ล่ม เละไม่เป็นท่า สภาพของคิโชวอิน เรย์กะที่กำลังทึ้งผมทรงราชินีโรโคโค่ที่ตัวเธอนั้นทนุถนอมอย่างดียุ่งเหยิงจนหมดสภาพของมาดผู้ดี

ตอนนั้นชูสุเกะเพียงแค่ใช้สายตาเย็นชามองไปที่เธอเท่านั้น แต่ผมเห็นนะว่าตอนนั้นสายตาหมอนั้นสับสนน่าดูทีเดียว แถมพอเสร็จสิ้นภารกิจทุกอย่าง ผมกับทาคามิจิได้หมั้นหมายกัน แต่ว่าก็ยังคงเหลือด่านของท่านแม่ที่ยังไม่ยินยอมเท่านั้น แต่เชื่อว่าอีกไม่นานท่านแม่ต้องยอมแน่นอน

เพียงแต่ที่ผมเป็นห่วงก็คือผู้หญิงคนนั้น… คนที่ชูสุเกะชอบนั่นแหละ พอเธอถูกลากตัวไป ชูสุเกะก็หายตัวไปตัวด้วยเลย

...โครตน่ากลัวเลย ชูสุเกะ นายวางแผนอะไรอยู่กันแน่ฟะะะะ!

หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็มาในโรงเรียนด้วยสภาพที่น่าสมเพชที่สุดเลยล่ะ ไม่เหลือร่องรอยของลูกคุณหนูผู้ทรงอำนาจเลย แต่ว่ายัยนั่นก็มีท่าทีหยิ่งยโสเหมือนเดิม เธอถูกรังแก กลั่นแกล้งจนดูน่าอดสู้ แต่ทว่าก็เข้มแข็งเหลือเชื่อที่ไม่ร้องไห้ให้เห็นเลยสักแอะ ผมรู้ว่ามีลูกน้องของเธอหลายคนอยากเข้าไปช่วย แต่ด้วยอิทธิพลของตระกูลผมและชูสุเกะทำให้ทุกคนไม่กล้า อีกอย่างเรื่องที่เธอเป็นคนที่ดูแลลูกน้องอย่างดีนั้น ก็เข้าหูมาบ้างเหมือนกัน เสียก็แต่เรื่องที่เธอใช้อำนาจไปเยอะนั้นแหละที่กลบข้อดีไปหมด

แต่จะโทษผมไม่ได้หรอกนะ ก็ผมไม่ได้ชอบเธอนี่

ชูสุเกะเองก็เอาแต่คอยเฝ้ามอง ทำท่าอยากจะไปช่วยตอนที่ถูกรังแก แต่กลายเป็นว่าพอเข้าไปช่วย กลับช่วยไม่สุด ดันไปตอกย้ำซ้ำเติมเขาอีก

แล้วดูสิ...ร้องไห้เลยเห็นไหมนั่นน่ะ

ชูสุเกะเองก็เอาแต่คอยเฝ้ามอง ทำท่าอยากจะไปช่วยตอนที่ถูกรังแก แต่กลายเป็นว่าพอเข้าไปช่วย กลับช่วยไม่สุด ดันไปตอกย้ำซ้ำเติมเขาอีก

แล้วดูสิ...ร้องไห้เลยเห็นไหมนั่นน่ะ

เท่านั้นยังไม่พอยังแอบไปเล่นงานพวกที่กลั่นแกล้งผู้หญิงคนนั้นอีกด้วย ยังประกาศตัวตนว่า

“คนที่แกล้งคุณคิโชวอินได้มีแค่ผมเท่านั้น” ด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบขาด ชนิดที่ว่าทำให้ผู้ฟังแข็งตาย ทั้งยัง…

“...อ๋อ แล้วก็ถ้าเรื่องนี้แพร่ไปล่ะก็ ผมจะไม่ชอบใจเอานะ” บรรยากาศรอบข้างแข็งยะเยือกราวกับมีพายุมาพัดผ่าน เหมือนเห็นเงายมทูตแห่งความตายยืนอยู่หลังหมอนั่นยังไงอย่างงั้นล่ะ

เฮ้ยๆ มันไปกันใหญ่แล้วนะ ชูสุเกะ นายจะหมดทางเยียวยาแล้ว เดี๋ยวคนเค้าก็เกลียดหรอก พอว่าไปแบบนั้น ชูสุเกะก็ยิ้ม ยิ้มแบบที่ไม่อยากให้ใครมายุ่งทั้งนั้น

“ยังไม่พอหรอกมาซายะ สำหรับเธอคนนั้นน่ะ”
แกล้งไม่พอ? หรือแค้นไม่พอ?
สรุปแล้วนายชอบเธอหรือแค้นฝังหุ่นกับเธอกันแน่ ชูสุเก้ะะะะ

บางทีชูสุเกะก็ทำเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ อย่างตอนที่ผู้หญิงคนนั้นไปร้องไห้อยู่ด้านหลังสโมสรเปอร์ติต์ เจ้านั่นก็ใช้ยูกิโนะ จอมมารในร่างเด็กไปใช้ความน่ารักหลอกล่อผู้หญิงคนนั้นอยู่หลายที

หรือจะเป็นตอนที่ชูสุเกะเฝ้ามองเธอในห้องที่โรงพยาบาล ตอนที่เธอคนนั้นหลับไปแล้ว เฝ้าทุกวัน ถ้าเกิดไม่ติดว่าต้องไปโรงเรียน ผมคิดว่าชูสุเกะคงไม่ออกมาจากในนั้นแน่

ในตอนนั้นเป็นวันที่ผมได้รู้เรื่องทั้งหมด และยอมตกลงช่วย ถ้าเกิดว่าย้อนเวลากลับไปได้ล่ะก็ผมจะทำเฉยเสีย ไม่พาทาคามิจิไปหาชูสุเกะเด็ดขาดเลย!

อ๋อ แน่นอนว่าคนที่ผลักผู้หญิงคนนั้น ไม่ตายดี…
ไม่สิ หายตัวไปแล้วล่ะ...
เอ๊ะ? มันความหมายเดียวกันเรอะ ช่างเถอะ…

พอหลายวันต่อมาแม่ของผู้หญิงคนนั้นก็มาที่โรงเรียนซุยรันเพื่อทำเรื่องลาออก แต่มีหรือที่เรื่องนี้จะชูสุเกะจะไม่รู้ และไม่รู้ว่าชูสุเกะทำอิท่าไหนถึงให้ท่านพ่อท่านแม่ของเขาออกค่าเล่าเรียนให้เธอ และก็พวกลูกน้องของเธอคนนั้นก็จงรักภักดีต่อผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน รวมไปถึงลูกพี่ลูกน้องของเธอด้วย ถึงขนาดที่รวมกลุ่มกันมาขอร้องผม และชูสุเกะ ทั้งที่เนื้อตัวสั่นเทาจนน่าสงสาร ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ชูสุเกะบอกเรียบๆ ว่าจะจัดการให้เท่านั้น

จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นไปวางยาอะไรชูสุเกะ ไม่สิ อาจจะกลับกันก็เป็นไปได้?

พอยิ่งได้ฟัง ผมก็ยิ่งไม่เข้าใจชูสุเกะมากขึ้นเรื่อยๆ จะทำให้ซับซ้อนแบบนั้นทำไม สารภาพรักโต้งๆ สิ ปกป้องเธอซึ่งๆ หน้าสิ ทำแบบผมกับทาคามิจิไปเลย!

ลูกผู้ชายมันต้องเถรตรงเท่านั้นนะ!

“มาซายะเองก็ได้คำแนะนำจากผมไม่ใช่เหรอ?”
สิ้นคำพูดประโยคนั้น ผมได้แต่นั่งนิ่งคิดในใจว่ามันก็จริง เรื่องที่ผมจีบทาคามิจิได้เป็นเพราะชูสุเกะล้วนๆ

แต่ไม่ดิ มันผิดประเด็นแล้วนะ! นี่นายกำลังพยายามเบี่ยงประเด็นอยู่นะเฟ้ย ชูสุเกะ!
ให้ตายเถอะ เจ้าชูสุเกะไม่ฟังผมเลย แถมยังนั่งยิ้มให้ผมค่อยๆ หมดคำพูดไปเอง…

โรงเรียนปิดเทอมพอดีกับตอนที่ผู้หญิงคนนั้นน่าจะออกจากโรงพยาบาล ผมได้ยินข่าวปะปลายจากชูสุเกะแค่ว่าเธอเปลี่ยนไป ผมได้แต่เออออตามเพื่อนที่มีความรักแสนน่ากลัวไปตามเรื่อง หลังจากนั้นผมไม่อยากรับรู้แล้วว่าเรื่องเป็นไงต่อ!

แค่ได้ฟังแผนการต่างๆ จากคนเจ้าแผนการอย่างชูสุเกะก็แย่เกินไปแล้ว ช่วงเวลานั้นมันกดดันสุดๆ หลังจากนั้นผมเลยไปช่วยงานที่บ้านทาคามิจิเสียส่วนใหญ่ ถึงแม้จะโดนทาคามิจิหาว่าวุ่นวาย จนต้องนั่งมองอยู่เฉยๆ ไม่ก็เป็นเพื่อนเล่นน้องๆ ของทาคามิจิ

อย่างน้อยขอที่สงบๆ ให้ผมบ้างเถอะ…

พอวันงานเลี้ยงฤดูร้อน ผมได้ไปงานเลี้ยงกับทาคามิจิ สายตาทุกคนมองมาที่ผมกับเธอราวกับเหลือเชื่อ แต่มันก็ผิดกฏนั่นแหละที่พาคนนอกเข้ามาในงานนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ ทาคามิจิเป็นคู่หมั้นของผมคงไม่มีใครคัดค้านแน่

แต่ครู่ต่อมาผมก็ต้องตะลึงกับชูสุเกะที่เข้ามาในงานพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นที่ชูสุเกะจับมือของเธอคล้องแขนเอาไว้หน้าทางเข้างานอย่างทนุถนอม แล้วรอยยิ้มของชูสุเกะนั่นมันอะไร สายตารักไคร่แบบนั้นอีก นายจีบเธอสำเร็จแล้วเรอะ!?

ทำตามที่ผมแนะนำไปใช่ไหม?
สารภาพรักกับเธอแล้วรึเปล่า?

พอผมถาม ชูสุเกะก็ยิ้มพราว บอกเพียงว่า “แผนเปลี่ยน แต่อีกไม่นานนักหรอก” ทำเอาบรรยากาศอันอบอุ่นหนาวยะเยือกในพริบตาอีกรอบ

ชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าคิโชวอิน เรย์กะไปทำอิท่าไหนให้ชูสุเกะเป็นแบบนี้ได้ อยากจะไปเรียกตัวมาถามนะ แต่ถ้าต้องเสี่ยงกับภาคอวตารจอมมารจอมวางแผนของชูสุเกะแล้ว ผมไม่ขอรับรู้อะไรทั้งสินแล้วกัน

เอาเป็นว่าผมจะขอเฝ้าดูอยู่ห่างๆ ไม่ยุ่ง ไม่เห็น ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นก็แล้วกันนะ

ฉันกับทาคามิจิจะไปขอโทษที่หลัง

แล้วก็สุดท้ายนี้

…ขอให้ปลอดภัยจาก… เอ่อ คนคนนั้นก็แล้วกัน
คิโชวอิน เรย์กะ…

***********************************************
จบค่า
***************************************************

>>350 >>351 ยิ่งอ่านยิ่งสาปแช่ง ขอให้นก ขอให้อาริมะคาบไปกิน 5555 นี่กูเรือเอ็นโจแน่เหรอวะ

>>350 >>351 ดีงามมากกกก ชอบมุมมองบากะรากิอ่ะ ถ้าเป็นมุมมองของท่านจอมมารบางทีจะมีดาร์กไซต์ แต่บากะรากินี่สายฮาที่แท้จริง5555555555

หมั่นไส้จอมมาร =_=

ทำไมลูกเรือเอ็นโจเป็นคนแบบนี้กันล่ะคะ เรืออื่นเขาช่วยกันพายขยันขันแข็ง แล้วพวกมึงจะยิงมิสไซล์ใส่เรือตัวเองกันทำไมมมมม 5555555555
วงวารจอมมาร ข้างกายมีแต่พวกทรยศต่อเลือดเต็มไปหมด//ทำเสียงครีเชอร์

>>350-351 กรี๊ด ร้ายกาจ จอมมารแท้ๆ ถ้าวางแผนตั้งแต่แรกว่าจะให้ตระกูลเขาล่มจมขนาดนี้ แย่โคตรๆ เรือจงจมไปซะเถอะ!!! 555555

>>350-351 นี่มันพ่อบ้านใจกล้าชัดๆ
ตอนแรกกำลังจะบอกว่าความคิดมันดูเป็นผู้เป็นคนไปหน่อย แต่นี่มันเวอร์ชั่นkimidolceนี่นะ..

>>350-351 ขอบคุณที่่ทำให้บ่ายนี้ของกูมีชีวิตชีวา ท่านจอมมารนี่แม่ง... ระวังโดนเอาคืนหนักๆ ซักหลายรอบนะคะ แค่นี้เรือแม่งก็ปุปะไปหมดบ่ะ 5555

>>350-351 ยันเดเระมาก ลาสบอสหรอเอ็นโจแบบนี้เด๋วก้อไม่ได้คู่กับนางเอกหรอ ต้องมีพระเอกออกมาปกป้องนางเอก ประธานมาเร็วเข้า//เจาะเรือเอ็นโจอีกแล้ว นี้กุลูกเรือนะเนี่ย5555

>>350>>351 สว่านพร้อมมม!!!!!! กูจะเจาะรูววว!!!! ไปทำครอบครัวเค้าร่มจมได้ไงท่านเอ็นโจ ยานอวกาศติดเทอร์โบนี่โละทิ้งไปซะ ไม่ต้องไปใช้ละ!!!!

>>351 ขอให้นก ขอให้นก จอให้นก หมั่นไส้ว้อยยยยย

>>350-351 เอ็นโจ.. ไปคุยกับรากมะม่วงซะเถอะ!! ทำไรของแกเนี่ย!!! สรุปที่เรย์กะเป็นแบบนี้เพราะแผนของจอมมารเรอะ! ถ้าชอบขนาดนั้นก็ไปจีบแบบที่คาบุรากิบอกซี่ ไม่ใช้แอบยันอยู่ลับหลังเขา โคนเสากระโดงเรือทิ้งดีมั้ยเนี่ย

>>350 -351 อ่านเสร็จแล้วอยากเจาะเรือตัวเอง ไปอยู่เรืออาริมะเลยค่ะ !!!

ภาพพจน์ป่นปี้หมดแล้วท่านจอมมาร ลูกเรือทรยศกันรัวๆเลยโว้ย ถถถถถถถถถถถถถ หมู่นี้มีแต่ฟิคเจาะเรือเอ็นโจ โดยลูกเรือเอ็นโจเองทั้งนั้น

จากรังแกไซซายะก็มารังแกชูสุมอยกันเหรอวะพวกมึง 5555555555555555

Ky หน่อย กุสงสัยว่าทำไมท่านพี่ไม่โผล่ไม่ในคิมิคอลเลย ตระกูลคิโซวอินก็ไม่น่าเป็นรองเอ็นโจกับคาบุรากิมากไม่งั้นคงบังคับให้หมั้นไม่ได้แน่ๆ ถ้ามีท่านพี่ตระกูลคิโซวอินก็ไม่น่าจะล้มง่ายๆท่านพี่กุว่าร้ายกว่าเอ็นโจอีก ถ้าท่านพี่เป็นคนดีไม่ยอมรับการโกงของพ่อแต่คงไม่ยอมให้ตระกูลล้มละลายง่ายๆ ยิ่งถ้าบ้านคิโซวอินในคิมิคอลร้ายทั้งบ้านแล้วท่านพี่จะไม่ร้ายได้ไง ท่านพี่เป็นลาสบอสยังได้เลยแค่ในสายตาเรย์กะท่านพี่ หรือท่านพี่จะโดนตัดออกจากตระกูลแบบฟิคว่ะ5555 ท่านแม่ดูเกรงใจท่านพี่ออก เอ๊ะท่านพี่อาจจะเป็นเอ็นโจทะลุมิติมาแบบเรย์กะ หืมไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ โอ๊ยกุควรหยุดพี้ยา555555

กูเรือเอ็นโจว กูหมั่นไส้เอ็นโจวในฟิคนี้มาก เล่นซะบ้านคนอื่นล่มจม จมไปซะ ไปคุยกับรากมะม่วงไป๊ //ชูป้ายนายตัวสำรอง กี้สสสส

>>366 ตอนเด็กๆท่านพี่เกลียดพ่อแม่กับน้องสาวที่ร้ายมากเลยนะ แต่ยังเห็นว่าเป็นพ่อแม่อยู่เลยพยายามรัก กูว่าในมังงะ คือเกินเยียวยา จนแยกตัวไปเองว่ะ

>>366 ยกตัวอย่าง บ้านกูถ้าใครทำผิด โดนตำรวจจับ บ้านกูพร้อมถีบส่งทุกคนอ่ะ ทำผิดต้องรับผิด แต่เมื่ชดใช้แล้วก็พร้อมรอการกลับมาเสมอ

>>366 คิดว่ามันเป็นพล็อตโฮลของมังงะอะ เรย์กะเคยบอกว่าในมังงะแทบไม่เคยพูดถึงตระกูลคิโชวอินเลย พ่อแม่โผล่มาก็ตอนงานหมั้นท้ายเรื่อง
คิดว่าคงเหมือนมังงะตาหวานทั่วๆไปที่แบบก็ตัวร้ายอะ เกิดมาเพื่อวี้ดๆว้ายๆ ให้คนเกลียดแล้วก็จากไป ตัวละครไม่มีมิติอื่นในมังงะ
กูเคยคิดนะว่า ในมังงะ ท่านพี่อาจจะไม่มีอยู่เลยก็ได้ แบบเรย์กะในเรื่องนั้นเป็นลูกคนเดียว เช่นเดียวกับยูกิโนะคุงที่ก็ไม่เคยมีการกล่าวถึงในมังงะเลย

>>366 ตอนพาร์ทความคิดท่านพี่ ท่านพี่ไม่ชอบเรย์กะเวอร์ชั่นดั้งเดิมเลย มองน้องด้วยสายตาเย็นชาตลอด ถ้าเป็นเวอร์ชั่นคิมิดอลท่านพี่คงทนไม่ไหว ขอแยกตัวไปเองว่ะ แต่พอมีวิญญาณสาวสามัญชนมาสิง นิสัยค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ อ้อนท่านพี่มากขึ้น ท่านพี่เลยกลายเป็นซิสค่อนมาจนถึงทุกวันนี้ แล้วก็รักครอบครัวตัวเองมากขึ้นด้วย
>>370 กูว่าตัวละครอื่นๆในเรื่องมีในคิมิดอลหมดนั่นล่ะ เพียงแต่คิมิดอลมันโฟกัสไปที่พระเอกนางเอกมากกว่า เลยไม่ค่อยเห็นชีวิตตัวประกอบคนอื่นๆว่าอยู่กันยังไง คิดอะไร ไปทำอะไรมาในแต่ละวัน

ไม่มีชื่อเรื่อง แต่หลงรักท่านพี่ เป็นติ่งท่านพี่ กรี๊ดดดด ซุ่มเขียนมาตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วแปลกๆเพิ่งจะรู้สึกว่าโอเคหน่อย อาจจะยังสำนวนแปลกๆบ้างน้าา อย่าว่ากัน นี่ก็เพิ่งแต่งเป็นครั้งแรก เพราะท่านพี่ ยกครั้งแรกนี้ให้ท่านพี่เลยค่ะ55555555555555
--------------------------------------

คิโชวอิน ทาคาเทรุ

ตั้งแต่เริ่มจำความได้ รอบๆตัวผมก็มีผู้คนรายล้อมมากมาย ทั้งเอาอกเอาใจ ไม่ว่าผมจะอยากได้อะไรก็ได้ตามที่ต้องการเสมอ แต่ผมรู้นั่นเป็นเพราะผมคือ 'คิโชวอิน ทาคาเทรุ'

เป็นเพราะผมคือลูกชายของตระกูลใหญ่ที่มีทั้งความมั่งคั่งทางการเงิน อิทธิพลและอำนาจ ทำให้พวกผู้ใหญ่ต่างพาลูกหลานเข้ามาแนะนำให้รู้จักอยู่เสมอ ผมที่เริ่มรู้ความแล้วจึงได้แต่ยิ้มและทักทายกลับอย่างมีมารยาทเท่านั้น

ผมรู้ดีอยู่แก่ใจคนพวกนี้เข้าหาผมเพียงเพราะตระกูล หรือถ้าไม่ก็เข้าหาเพียงเพราะเห็นหน้าตาและภาพลักษณ์ภายนอกของผม เป็นแค่เปลือกนอก ทุกคนที่เข้าหาผมไม่ได้เข้าหาเพราะตัวผมที่เป็น'ผม'

เพราะรอบๆตัวผมเป็นแบบนี้ คนที่ผมจะรักในโลกนี้คงมีเพียงแค่ท่านพ่อและท่านแม่เท่านั้น ถึงแม้ท่านพ่อท่านแม่จะชอบดูถูกคนอื่นและแบ่งแยกชนชั้นแค่ไหน ผมก็ยัง 'อยากที่จะรัก' ไม่ว่ายังไงพวกท่านก็คือครอบครัวของผม คนที่ให้ชีวิตทำให้มีตัวผมในทุกวันนี้

ตัวผมไม่สนใจเรื่องรักๆเท่าไหร่ สำหรับผู้หญิงที่ผมรักแล้วนอกจากท่านแม่คงไม่มีใครคนไหนที่ผมจะรักอีก

ผมคิดอย่างนั้นมาโดยตลอด จนกระทั่ง 'คิโชวอิน เรย์กะ' ได้ถือกำเนิดขึ้นมา

-----------------------------
TBC เจอกันใหม่วันที่พร้อม5555555 ขอไปอ่านย้อนเพิ่มความติ่งท่านพี่ก๊อนนน

เออะ ถึงโม่งที่แต่งนิยายให้เอ็นโจกับเรย์กะไปเดทกันแล้วพากันไปดูหนังย้อนยุคไทโชโรมันที่พระเอกจีบนางเอกอ้อมๆ นางเอกก็เอาแต่เข้าใจผิดจนกระทั่งพระเอกเสียไปถึงรู้ความจริง นี่ใช่โปสเตอร์หนังของมึงป่ะ กูดูแล้วรู้สึกใช่มาก สายตาเอ็นโจมันต้องประมาณนี้แน่ๆ ส่วนนางเอกก็ทำผมม้วนๆ เพิ่มอีกหน่อยนะ
https://imgur.com/a/83fLm

ขอkyหน่อยนะ
ตะกี้อ่านนิยายเรื่องนึง มีคนชื่อเบียทริช โผล่มา
จินตนาการเบียทันร่างคนไปซะงั้น ถถถถถถถ

>>350-351 ถ้าทำขนาดนี้ ถ้าจอมมารไม่โดนท่านเรย์กูเอาคืน กูจะตามไปเผาบ้านโม่งฟิค#อิน
แกล้งผู้หญิงชอบ จีบดีๆไม่เป็น มันเรียกว่าคนน่าสมเพชค่ะ จงนกไปซะ ฟิคนี้เรย์กะกินกับอะไรก็ที่ไม่ใช่เอ็นโจค่ะ

>>372 รีบมาต่อนะมึง

>>374 เซ็กซี่ยั่วสวาทชิมิล่าาาา

เอ้อฟิคสามัญชน กูอ่านอีกรอบ กูยังทีมจอมมารนะ...จอมมารโลกเก่าน่ะ กูอยากเห็นจอมมารสองคนวอร์กันว่ะ 5555555555555555555555

>>350-351 กูไม่ยอมท่านเรย์กะต้องเอาคืนหรือไม่เอาคืนก็ได้แค่หนีออกห่างจากจอมมารได้กูก็ดีใจแล้วแต่ไม่น่าหนีรอดว่ะ

>>373 มีด้วยหรอมึง อยู่ในสารบัญป่ะ ทำไมกูไม่เคยอ่านว่ะ

>>372 เห่ยดีย์ กูเชียร์แต่งค้ำคอร์เลยมึง555555555555 มาต่อเร็วนะะ

>>350-351 ฟิคนี้กุเชียร์รัชทายาทค่ะบอกเลย เอ็นโจนกไปซร้าาาาาาาาาาาาา
>>375 กุเห็นด้วย แกล้งผู้หญิงที่ชอบเพราะจีบดีๆไม่เป็นมันน่าสมเพชค่ะ 5555555555

>>378 มันคือฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝัน ตอนล่าสุดน่ะ

>>381 แต้งกิ้วว เดี๋ยวกูไปตามอ่าน ทำไมกูพลาดได้ว่ะ

>>381 เห้ยกูไปอ่านมาละ มันดีย์มากเลยอ่ะ ช่วงที่แต่งคือก่อนที่ยุยโกะจะโผล่มาในแปลไทย คนเลยยังไม่ช่วยกันล่มเรือเอ็นโจสินะ555555555555555555

>>373 เฮ้ยยยมันดีต่อใจจริงนึกถึตอนเรย์กะบ่นนางเอกในหนังเลยว่ะ 555555555 กุชอบภาพผู้ชายมากๆๆเลยอ่ะ มันคืออใช่อ่าาาา

>>373 เรื่องหนังกูแต่งมั่วๆเอาเรย์กะกับเอ็นโจมายำรวมกันน่ะ กูเพิ่งเคยเห็นรูปนี้ แต่สายตามันใช่ว่ะ ถถถถถถถถ กูชอบรูปนี้จัง โอเคเลยถ้าให้เป็นโปสเตอร์หนังเรื่องนั้น
กว่ากูจะเขียนพาร์ทสองเสร็จ เรือจอมมารจะเหลือแค่ไม้กระดานป่ะวะเนี่ย ปราณีเอ็นโจชูสุมอยหน่อยนะพวกมึง 555555555555

>>372 ว้ายยยย ท่านพรี่ ท่านพี่จะรักใครมากไปกว่าน้องสาวไม่มีอีกแล้วค่ะ

>>385 ฮันแน่ แผนล่อโม่งฟิคออกจากถ้ำได้ผล ไม่ได้ทวงนะ แค่อยากบอกว่าคิดถึงฟิคมึง กูรอความหวานอยู่นะ ระหว่างนี้จะเอาดินน้ำมันอุดรูเรือเอ็นโจไปพลางๆ ก่อน 55555

ว่าแล้วก็อยากให้มีคนแต่งบทละครหนังเรื่องนี้ออกมาจังค่ะ มีพล็อตพร้อมยันจบแล้วนะ 5555

กูอ่าน >>350-351 แล้วอินจัด ขอแต่งเรย์กะ kimidolce หน่อย
---------------------------------------------
การแก้แค้นของเรย์กะ

วินาทีที่สิ้นหวังนั้น ฉันก็ได้สบตากับชายที่ยืนอยู่ด้านหลังท่านคาบุรากิ

...เอ็นโจ ชูสึเกะ

แววตาของคนๆนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น สะใจ รวมถึงยินดีในความตกต่ำของฉัน และแววตานั้นก็ได้บอกฉันว่า เขานั้นแหละคือคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง

ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคนที่ทำให้ท่านคาบุรากิสนใจเด็กสามัญชนคนนั้นก็คือเขา คนที่แนะนำให้ท่านคาบุรากิจีบเด็กนั่นก็คือเขา คนที่สร้างสถานการณ์ต่างๆสำหรับท่านคาบุรากิกับสามัญชนคนนั้นก็คือเขา รวมถึงคนที่สร้างโอกาสให้ฉันกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิได้ง่ายขึ้นก็คือเขา

แล้วทำไมคนที่แนะนำให้ท่านคาบุรากิทำลายตระกูลของฉันจะไม่ใช่เขาล่ะ

ฉันมองที่เอ็นโจ ชูสึเกะอย่างเจ็บแค้น เมื่อโอกาสมาถึง ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม ฉันคนนี้เนี่ยแหละจะทำให้คนๆนั้นทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

หลังจากบริษัทล้มละลายหนึ่งอาทิตย์ ท่านแม่ก็พาฉันไปที่ซุยรันเพื่อลาออก ถึงฉันจะไม่ยินยอมแค่ไหนแต่ตัวฉันก็รู้ดีว่าเงินที่เหลือของบ้านเราคงไม่พอสำหรับเรียนต่อ และฉันก็ไม่อยากทนเห็นสายตาของคนที่มองมาที่ฉันอย่างสมเพช

แต่เอ็นโจ ชูสึเกะกลับโผล่มาบอกท่านแม่ว่าจะดูแลเรื่องค่าใช่จ่ายให้

"ไม่ค่ะ"

ฉันปฏิเสธไป ท่านแม่มองมาที่ฉันอย่างตกใจ แล้วกระซิบถาม

"พูดอะไรน่ะคะคุณเรย์กะ นี่เป็นโอกาสดีเลยนะคะ"
"ท่านแม่ ผู้ชายตรงหน้าท่านคือคนที่ทำให้ท่านพ่อกลายเป็นผู้ต้องหา ทำให้บ้านเราล่มละลายนะคะ คิดหรอคะว่าเขาจะทำดีกับพวกเราจริงๆ เขาอาจจะมีแผนร้ายอย่างอื่นอีกก็ได้ค่ะ"

ฉันสบตาเอ็นโจอย่างแข็งกร้าว ไม่รู้คิดไปเองมั้ยแต่ฉันเห็นแววตาเจ็บปวดจากคนตรงหน้า แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน...

"ฉันจะลาออกค่ะ"

เมื่อทำเรื่องลาออกเสร็จ ท่านแม่ก็บอกจะคุยกับผู้อำนวยการก่อน ให้ฉันไปรอที่รถได้เลย ฉันเดินเฉื่อยๆไป โชคดีจริงๆที่ตอนนี้เป็นเวลาเรียนจึงไม่ต้องเจอผู้คน ฉันพยายามเก็บภาพโรงเรียนให้มากที่สุด เพราะนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันมาที่นี้

"คิโชวอิน"

เสียงทุ้มทรงอำนาจเรียกฉัน เสียงที่ฉันหลงรักมาโดยตลอดและไม่เคยจะเลิกรักได้ ฉันหันไปหาท่านคาบุรากิ เขามองฉันด้วยแววตาเฉยชา ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะกลัว กลัวว่าจะเผลอพูดอะไรที่เลวร้ายออกไป

"เธอจะลาออกงั้นหรอ"

"นั่นสินะ อย่างเธอคงไม่ยอมที่จะอยู่อย่างน่าสมเพชในที่ๆตัวเธอเองเคยอยู่จุดสูงสุด"

ท่านคาบุรากิหัวเราะเยาะฉันอย่างสมเพช ฉันไม่กล่าวตอบไปอะไร แค่เดินหันหลังจะจากไป

"เดี๋ยว"

ฉันหยุดอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้หันหลังกลับไป

"ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไม แต่ชูสึเกะน่ะ เฝ้ามองเธอมาตลอดเลยนะ เธอรู้มั้ยว่าเขามองเธอด้วยแววตาแบบไหน"

ฉันขมวดคิ้ว ท่านคาบุรากิต้องการอะไรกันแน่นะ

"มองตรงไปสิ เห็นมั้ยแววตานั้นน่ะ คือแววตาของผู้ชายที่มองผู้หญิงที่เขารัก"

เอ็นโจกำลังเดินมา ดวงตาเขาจ้องมองมาที่ฉัน รักหรอ คนๆนี่น่ะหรอรักฉัน

"ผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอนะ"

"มาซายะ พูดอะไรออกมาน่ะ"

ในพริบตา เอ็นโจก็มายืนตรงหน้าฉัน เขาก้าวออกไปหาท่านคาบุรากิ ดวงตาฉายแววแข็งกร้าว

"อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ ฉันแค่จะช่วย"

"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"

...เขาไม่ปฏิเสธ

ฉันหัวเราะดังลั่นทั้งน้ำตา นั่นสินะ ทำไมถึงไม่เคยสังเกตนะ ทั้งๆที่เขามองมาที่ฉันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนิ ฉันก้มหน้าลง หลับตาแน่น มือหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา

"ทำไมล่ะ งั้นทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้"

"...คุณคิโชวอินจะได้หันกลับมามองที่ผมบ้างไงล่ะ คุณน่ะมองแค่มาซายะมาตลอด ถึงจะเป็นสายตาที่โกรธเคืองแต่ครั้งนี้คุณยอมมองมาที่ผมแล้วนิ"

"และผมจะทำให้คุณอยู่โดยไม่มีผมไม่ได้ คุณจะต้องพึ่งพาแค่ผมคนเดียวเท่านั้น"

"...คุณต้องเป็นของผมเท่านั้น"

งั้นหรอ ขอบคุณนะที่บอกฉันคนนี้ในตอนที่กำลังแค้นขนาดนี้ ฉันเม้มปากอย่างตัดสินใจบางอย่างได้แล้วฉีกยิ้ม เงยหน้ามองเอ็นโจ

"ท่านเอ็นโจรักฉันคนนี้มาตั้งแต่เด็กๆเลยสินะคะ"

เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าที่เปื้อนด้วยสีชมพูอ่อนๆของชายที่มักจะสวมแต่หน้ากาก ฉันแสยะยิ้ม

"งั้น...ถ้าฉันตายไป ท่านเอ็นโจก็จะทรมานมากสินะคะ"

เอ็นโจ ชูสึเกะเบิกตากว้าง ก่อนที่เขาจะได้ขยับเท้า ฉันก็แทงหน้าอกซ้ายของตัวเองอย่างแรง เจ็บจังเลยนะ หายใจไม่ออกด้วย

ฉันพยายามฝืนลืมตา มองผู้ชายที่ฉันแค้นสุดใจ เอ็นโจมองที่ฉันอย่างไม่อยากเชื่อ สองมือประคองฉัน เขาตะโกนอะไรซักอย่างใส่ท่านคาบุรากิ หน้ากากที่เขามักสวมหลุดไปแล้ว เขาหันกลับมามองฉันอย่างหวาดกลัว พูดอะไรบางอย่างชิดใบหูของฉัน

"อย่าตายนะเรย์กะ ขอร้องล่ะ"

น้ำตาหยดหนึ่งกระทบแก้มของฉัน...

ในที่สุด ฉันก็แก้แค้นคุณได้สำเร็จ

ฉันกัดฟัน รวบรวมแรงพูดสิ่งที่อยู่ในใจฉันมาโดยตลอด

"ฉันเกลียดคุณ เอ็นโจ ชูสึเกะ"

----จบ----

>>388 เชี่ยยยยย เจ็บชิบหาย เจ็บแทนเอ็นโจเลย ท่านเรย์กะแน่มาก

>>388 นางสุดยอดมาก อยากบอกว่าสะใจจริงๆ นี่ไม่ใช่เรือคาน แต่เป็นเรือวีรสตรีผู้พลีชีพไม่ยอมตกเป็นของศัตรู ชาบูเลย

>>388 bad end เชี่ยๆ แต่สะใจ 5555 ยอมหักไม่ยอมงอนี่ล่ะถึงจะเหมาะกับพวกยันเดเระที่พยายามจะควบคุมคนที่ตัวเองชอบคนเลยขอบเขต

ตอนไหนจะมีฟิคตะมุ้งตะมิ้งออกมาบ้าง กูจิตใจสาวน้อย อ่านBad endแล้วสะเทือนใจ;___;

>>388 สะใจมากค่ะ พอๆกับเรื่อง "ตำนานรักเหนือภพ" ที่นางเอกสาปพระเอกให้เป็นอมตะ ส่วนตัวเองก็แตกดับไปไม่กลับมาเกิดใหม่มาเจอพระเอกอีกและทิ้งท้ายด้วยคำว่า "ถ้าทุกอย่างสามารถย้อนคืนกลับมาใหม่ได้ข้าจะไม่มีวันรักท่านอีก" ทิ้งพระเอกไว้ให้อยู่ในโลกอย่างเดียวดายตลอดกาลโลกที่คนที่รักพระเอกไม่เหลืออีกแล้วและเป็นโลกที่ไม่มีคนที่พระเอกรักอีกต่อไป ได้แต่ทรมาณไปจนกว่าโลกจะจบสิ้นนี่สะใจจริงๆ! #อินมาก

>>388 กรี๊ดๆๆๆ ท่านเรย์กะfcเลยค่า บทนี้ค่อดเท่ ยอดเยี่ยมไปเลย
เรือเอ็นโจเหลือแต่สมอเรือแล้วเปล่าวะเนี่ย 555555

>>388 อ่านแล้วได้แต่กระพริบตาปริบๆ ตะไมอาทิตย์นี้มีแต่ฟิคสะเทือนใจล่ะคะ ความมุ้งมิ้งไปไหนหมดดดดดดดดดด เอาความหวานมาเติมให้หัวใจกูทียยยยยยยยยยยยย์
หวังว่าเรย์กะเกอิชาจะไม่มีจุดจบแบบนี้นะโว้ย 55555555555555555555

>>388 ...เรย์กะยอมหักไม่ยอมงอจริง ๆ ไงล่ะเอ็นโจเจ็บล่ะซี่ ฮิฮิ(หัวเราะแบบสะใจ) เขาตายในอ้อมกอดนายก็จริงอยู่แต่ก็มีแต่ความเกลียดชังอ่ะนะ หึหึ..เอ็นโจ ชูสุเกะ ขอให้จดจำวันนี้ไปตลอดนะคะ//พูดด้วยเสียงอ่อนหวาน ฮ่า ๆ เรือเอ็นโจจมดิ่งสู่ก้นทะเลไปซะ!!
ถึงเรือหลักกูจะเป็นเรือเอ็นโจแต่ตอนนี้กูหมั่นไส้จอมมาร เจาะเรือต่อไปค่ะ! อุวะฮะฮ่า!

สภาพเรือเอ็นโจตอนนี้น่าจะปะมาณนี้ล่ะนะ กูว่า 555555
http://www.ancient-origins.net/sites/default/files/field/image/wrecking-of-the-White-Ship.jpg

>>393 เรื่อง ที่นางเอกมีกลิ่นไอดึงดูดมารรึเปล่า แล้วพระเอกเป็นอาจารย์ ถ้าใช้จะได้ลองไปหาอ่านดู ตอนแรกไม่กล้าอ่านเพราะกลัวเศร้า

>>395 ฟิคเกย์อิชาคงไม่จบแบบนี้หรอก นางออกจะสู้ชีวิต

ทำไมไม่มีใครคิดจะแต่งเรย์กะkimidolceมาอู่ในร่างเรย์กะในนิยายบ้างวะ

นี่จมเรือใช่มั้ยเนี่ย จะจมเรือตัวเองกันทำม้าย

มาขึ้นแพท่านอิมาริกับกูมั้ย มาๆๆๆ ที่ว้างว่าง

>>394 กูว่าน่าจะเหลือแค่เชือกขึงใบเรือแล้ว ถถถถถถ
อย่าเสียใจไปเลยนะชูสุมอย เดี๋ยวจะกลับมาช่วยกู้ซากเรือให้ โอ๋ๆๆๆๆๆ
>>399 กูก็อยากแต่งนะ แต่มองกองงานและกองฟิคที่กูคั่งค้างไว้ในกระทู้นี้ ก็ได้แต่ถอนหายใจ

>>399 น่าจะแต่งยาก กูว่าอึ้งแดกทั้งสองฝ่าย ไม่ก็คุยกันไม่รู้เรื่อง แบบพอเรย์กะทำท่าเอาแต่ใจ เอ็นโจวเดินมาวัดไข้ ไม่สบายเหรอ พอจะไปน้วยคาบุรากิก็โดนถามว่าท้องผูกเหรอ(?) เดินๆอยู่วาคาบะจัง ยิ้มร่าชูกำปั้นใส่ พอกลับบ้านจะมานอน ท่านพี่ก็บอกว่าไม่ไปเรียนพิเศษเหรอ พองอแง ท่านพี่ ก็จับวัดไข้ ทั้งบ้านประชุมกัน ลากเรย์กะไปหาหมอ ซากุระจังเป็นห่วงมาเยี่ยม เรย์กะเชิดใส่ เลยเจอฝ่ามือตบหัวดังผัวะ สักพักริรินะเดินเข้ามาปาดอกไม้ใส่แล้วเดินออกไป

ระหว่างวันก็มีเมลล์นายบ้าหมามาไม่หยุด พอบล๊อคไม่ตอบ นายบ้าหมาก็บุกมาร้องไห้คร่ำครวญ

ต่อมาคาบุรากสั่งภารกิจสามัญชัน นึกว่าไปเดทก็ลัลล้า สุดท้ายไปร้านโอเด้งข้างทางเอ็นดจวก็ตามมาด้วย คาบุรากิบอกกินให้ดูหน่อย

แต่เรย์กะไม่ยอมกิน ทุกคนเลยลงมติว่า เรย์กะป่วยหนัก ไม่กินเรื่องใหญ่มาก โรงเรียนแตกตื่น พอเรย์กะทำท่าจะโวยวาย ทุกคนวิ่งมาโอ๋ วิ่งเอาของมาเซ่น เอาแต่พูดวา่า ท่านเรย์กะไม่เป็นไรนะ เราจะยู่เคียงข้างท่านเสมอ สู้ๆนะคะ ต้องหายแน่ๆ

จนสุดท้ายเรย์กะก็เริ่มกลัว หลอน และเลิกเอาแต่ใจ happy end

>>402 กูตลกกก55555555555555 แต่กูสงสารเรย์กะนิยายอ่ะ โดนเรย์กะkimidolceเอาสิ่งที่ตัวเองสร้างไว้ไปหมดเลย(มีแต่ดีๆทั้งนั้น)

>>403 กูคิดเล่นๆ บางทีเรย์กะkimidolce อาจจะกู่ร้อง นี่มันน่าขนลุกเกินไปแล้วววว ทุกคนได้โปรด เกลียดฉันเหมือนเดิมเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะ

>>402 ก๊ากกกกกก กูนึกภาพนางแต่งเต็มยศ ขนเฟอร์หรือชุดกรุยกรายๆหน่อยแบบจะไปที่หรูๆออกเลย แต่ดันต้องไปร้านสามัญชนบ้านๆแผงลอยข้างทาง มีสายตาทั้งร้านมองมาเพราะนางเด่นมาก