วันนั้นฉันกลับบ้านไปก็พุ่งตรงเข้าห้องและทิ้งตัวลงบนเตียงทันที
"มีอะไรอยู่ในใจก็พูดออกไปก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดนะครับ "
ทำไมคำพูดของหมอนั่นทำให้ฉันฟุ้งซ่านขนาดนี้กันนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
ฉันหยิบตุ๊กตากระต่ายที่นายตัวสำรองให้ไว้ขึ้นมากอด เวลาที่ฉันมองมันภาพนายตัวสำรองก็ลอยขึ้นมาตลอดเลย
สิ่งที่อยู่ในใจเหรอ….
หรือว่าฉันจะ..........หลงรักนายตัวสำรองเข้าแล้วเหรอค่ะ?
นั่นสินะ....ไม่แปลกใจเลยที่ฉันใจเต้นขนาดนั้นเวลาอยู่ใกล้เขา ใบหน้าของเขา เสียงของเขา สิ่งเหล่านั้นมันทำให้ฉันฟุ้งซ่านตลอดเวลา
ให้รับพูดก่อนที่จะไม่มีโอกาสให้พูด.....
"นี่...มิซึซากิคุงนายคิดยังไงกับฉันกันแน่? "
ฉันพูดกับตุ๊กตากระต่าย
"นายมักจะห่วงใยฉันเสมอคอยให้กำลังฉันและยังจะช่วยแกล้งเป็นแฟนกันอีก "
"นายคิดยังไงกับฉันกันหรือทั้งหมดนั้นเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนกัน... "
ตอนั้นหยดน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาของฉัน นี่ฉันร้องไห้เหรอ?
"นายจะรู้สึกเหมือนฉันรู้สึกเปล่ามิซึซากิคุง นายจะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายบ้างรึเปล่า....นายชอบฉันไหมมิซึซากิคุง.... "
ฉันกอดตุ๊กตากร่ายไว้แน่นเอาหน้าซุกและร้องไห้ออกมา ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนเป็นอย่างมากความรู้สึกมันอัดอั้นอยู่ในใจไม่สามารถระบายออกมาได้
"ขอโทษนะมิซึซากิคุงทั้งที่บอกว่าเป็นแค่รักหลอกๆแท้ๆแต่ฉันกลับจริงจังไปแล้วล่ะ"
……………………………………………
พรุ่งนี้แล้วสินะวันจบการศึกษา จากนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอกับนายตัวสำรองแล้วสินะ
พักนี้ฉันเอาแต่หลบหน้าเขาเสมอ จะทำไงได้ล่ะพอเห็นหน้าเขาก็รู้สึกว่าหัวใจมันถูกบีบรัดแน่นตลอดเลย
ฉันพยายามหลายครั้งที่จะบอกความในใจเขาไปแต่สุดท้ายฉันก็ไม่สามารถบอกมันออกไปได้
ฉันกลัว...กลัวว่าสำหรับเขามันจะเป็นแค่รักหลอกๆ
ฉันนี่มันขี้ขลาดจริงๆ
ฉันที่กำลังจะกลับบ้านก็ได้เจอกับนายตัวสำรองที่กำลังเดินอยู่คนเดียวพอดี โอกาสนี้แหล่ะ
"มิซึซากิคุง! "
"มีอะไรงั้นเหรอ "
"คะ คะ คือว่า.... "
พูดออกไปซิคิโชวอินเรย์กะเธอต้องทำได้
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่จะมาลานะค่ะ "
อย่าไปกลัวพูดออกไปเลย พูดออกไปสิ!
"อืมโชคดีนะ "
"ค่ะ "
จากนั้นฉันก็เดินจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย ฉันนี่มันขี้ขลาดจริงๆด้วย แค่คำว่ารักคำเดียวยังพูดออกไปไม่ได้