คนอื่นไปฮอกวอตส์ บารามอสกัน กุหลงไปทางฝั่งญี่ปุ่นบ้างละกัน ถถถถถถถ
ฟิค หากท่านเรย์กะเข้าเรียนที่โรงเรียนคิโบวกามิเนะ
"แม่ภูมิใจในตัวลูกจริงๆ คุณเรย์กะ"มารดายิ้มปลาบปลื้มพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาออก
"โธ่ ท่านแม่ล่ะก็..."เด็กสาวท่าทางดูสง่างามวัย16-17ปีลูบหลังผู้เป็นแม่ที่เดินมาส่งเธอที่หน้าโรงเรียน
คิโบวกามิเนะ...โรงเรียนแห่งสุดยอดความหวัง ที่รวบรวมนักเรียนผู้เป็นสุดยอดในแต่ละด้านมารวมกัน ซึ่งพวกเขาจะเป็นความหวังของประเทศชาติต่อไป
ท่านพี่ของเธอเองก็จบการศึกษาจากโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งด้วยวุฒิการศึกษาจากโรงเรียนคิโบวกามิเนะ ทำให้มีมหาลัยต่างๆยื่นข้อเสนอรับตัวนักเรียนเข้าเป็นโควต้าพิเศษ สำหรับนักเรียนที่จบจากที่นี่ ไม่ใช่เพียงแค่โควต้าพิเศษของมหาลัยเท่านั้น ยังมีองค์กรบริษัทต่างๆเองก็มีตำแหน่งรองรับพวกเขาเหล่านี้
ในที่สุดเธอก็ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ นับได้ว่าเกียรติของตระกูลคิโชวอินเป็นอย่างมาก
เด็กนักเรียนชื่อดังคนอื่นๆเองก็เช่นกัน เช่น คาบุรากิ มาซายะ หรือกระทั่งเอ็นโจว ชูสุเกะ ด้วยความสามารถที่เหนือกว่าคนอื่นๆแล้วจึงถูกทาบทามเข้าโรงเรียนคิโบวกามิเนะแห่งนี้
"ลูกขอตัวก่อนนะคะ ท่านแม่"เรย์กะหันมากล่าวลามารดาและเดินเข้ารั้วโรงเรียนไป
กึก!
ทันทีที่เท้าเธอก้าวข้ามผ่านรั้วโรงเรียน ร่างกายก็รู้สึกราวกับโดนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งตัว ทัศนียภาพต่างๆค่อยพร่าเบลอและมืดมัวลงจนเหลือแต่ความดำมืดในที่สุด...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อ๊ะ..."เด็กสาวผมดัดม้วนลืมตาขึ้นมาใน ห้องเรียนที่ดูไม่คุ้นตา
'ที่นี่ที่ไหน?!'ทันทีที่ภาพต่างๆเริ่มชัดเจน สัญชาตญาณของเธอก็บอกได้ว่าที่แห่งนี้อันตราย หน้าต่างโดยรอบถูกปิดด้วยเหล็กหนาเสริมคอนกรีต ไม่มีแม้แต่แสงใดๆเล็ดลอดเข้ามาถึง มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟเพดานหรูหราในห้อง เท่านั้น ให้บรรยากาศราวกับโคมไฟของคฤหาสน์ผีสิงในหนังสยองขวัญของทางยุโรปและอเมริกาอย่างไรอย่างนั้น
เรย์กะใจแป้วขึ้นมาทันที ในห้องเรียนแห่งนี้มีเพียงเธอคนเดียว เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะถูกลักพาตัวมาจะๆต่อหน้าต่อตาผู้เป็นพ่อแม่เลย? เธอตัดสินใจออกตามหาผู้คนเผื่อว่าจะมีคนอื่นๆอยู่ที่นี่ การที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องที่ฟื้นขึ้นมานั้นนานขึ้นแม้แต่วินาทีเดียว ก็สามารถที่จะทำให้เธอประสาทกินเอาได้
ยิ่งเดินมาตามทาง เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้น ด้วยแสงไฟที่เน้นความหรูหรา ทำให้มีบางจุดที่เป็นเงามืด เธอพยายามเดินตามทางมาในขอบแขตของแสงไฟ หน้าต่างทุกบานในอาคารนี้ก็เป็นเช่นเดียวกับเหล่าหน้าต่างแต่ละบานในห้องเรียนแรกนั้น คือพวกมันถูกปิดล็อคผนึกไว้อย่างแน่นด้วยโลหะ ราวกับว่าที่นี่เป็นคุกไว้ขังนักโทษ... แค่คิดเรย์กะก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว อยากกินชิพฟ่อนเค้กกับชาเอิร์ลเกรย์จริงๆ
เธอเดินมาถึงประตูคู่บานหนึ่ง เมื่อเธอตัดสินใจเปิดมันเข้าไปก็พบว่า มีวัยรุ่นชายหญิงอายุราวๆเดียวกับเธอประมาณ14-15คนอยู่ในนั้น สายตาทุกคนรวมมาหนึ่งเดียวที่ตัวเธอ
"หืม...นักเรียนใหม่อีกคนงั้นหรอ?" "ยังมีอีกคนงั้นหรอ?" "เธอเป็นใครน่ะ?"เสียงพูดของเหล่านักเรียนดังขึ้น