Fanboi Channel

>>115 หยุดมึง ภาพเอ็นโจวในใจกูมันเริ่มผิดเพี้ยนขึ้นทุกวัน 55555555555555555555555555

>>114 กูขอสารภาพที่ตรงนี้ด้วยนะว่ากูเป็นคนตั้งกระทู้แรก เพราะถูกไล่มาจากอีกห้อง แต่ช่วงที่ตั้งกระทู้ กูไม่ได้เข้ามาส่องทุกวันหรอก ปล่อยปะละเลยมาก เพราะกูคิดว่ากระทู้จะร้างๆไม่มีใครมาคุย อย่างมากก็มากรีดร้องกันเวลาแปลไทยหรือดิบออกใหม่

จนกระทั่งมีผู้เริ่มต้นฟิค และผู้มาต่ออีกคน 55555555555555555 กูเห็นว่าแม่งน่าสนุกดีว่ะกูเลยเผลอต่อฟิคไป แล้วจากนั้นยาวเลยว่ะ กูรีเฟรชกระทู้แทบทุกชั่วโมง ดูว่าใครมาต่อฟิคบ้าง เอ๊ะ ไอ้นี่น่าเขียนจังว่ะ ไอ้นั่นก็ดีนะ อยากอ่านโว้ย มีใครลงฟิคมั้ย ชีวิตนี้กูขาดกาวจากกระทู้นี้ไม่ได้แล้ว ใครก็ได้ขายกาวให้กูทียยยยยยยยยย์

>>110 เอ็นโจยอมเป็น M แค่กับเรย์กะคนเดียว แต่ถ้าใครแตะเรย์กะ พี่แกก็แปลงร่างเป็น S แทบจะทันทีเลยนะ อย่างตอนริรินะหรือไมฮามะเงี้ย

555 ยังไงไม่รู้ล่ะแต่สายเสพกาวอย่างเรารับได้ทั้งSและMน่า

>>115 จริงๆตอนเสิร์ฟคงกะว่าเรย์กะโมโห เอาลาเต้ร้อนสาดใส่ตัว แต่โดนทำร้าย​จิตใจ​แบบนี้ก็ไม่เลวซินะ
พิมพ์​เองเปิดประเด็น​เอง แต่กูก็ชักกลัวแล้วว่ะ 555555555555

เรื่องต่อฟิค กูคนสองเองแหละ​ คนแรกอยู่ๆก็โยนฟิคมากลางวง กูเลยจัดต่อเลย แต่ก็ไม่คาดคิ​ดว่ามันลากยาวมาขนาดนี้ 5555

>>115 เจ้าชาย!!!!!!!!!!!! 555555555555555555555555555555555555555555
ผู้ชายเรื่องนี้แม่งมีแต่คนอันตรายชิบหาย กูควรให้เรย์กะไปลงเอยกับสายมุ้งมิ้งอย่างวาคาบะใช่มั้ย

>>117 จริงมึง เข้ามาทุกวันเพราะกาวฟิคนี่แหละ สนุกดี มันทำให้กูจำตัวละครได้แม่นขึ้นด้วยทั้งตัวประกอบยิบย่อย รวมทั้งอีเว้นท์ทั้งหลาย อาจเพราะแต่งเองด้วยเลยไปอ่านย้อน กับบางประเด็นที่คนเอามาทำเป็นฟิคต่อทำให้กูได้มองมุมมองใหม่ๆของเรื่อง ว่าเอ้อมันมองแบบนี้ได้ด้วยนะ

ไม่รู้คนอื่นเป็นแบบกูไหม อ่านนิยายหรือการ์ตูน ตัวละครหลักกูจำแม่นมาก แต่ตัวประกอบหรือบทน้อย(แล้วเรื่องดันมีตัวละครเยอะ)มีหลงๆลืมๆ ท่านเรย์กะนี่กูก็จำบางตัวไม่ได้นะ แต่พอเริ่มกาว เริ่มอ่านฟิค แต่งฟิค กูจำได้หมดเลยว่ะ เรื่อง กลอรี่พี่เยี่ย(นิยายจีน) กูก็จำชื่อจีนๆไม่ค่อยได้เยอะเกิน แต่พอแห่งฟิคเพิ่มฟิลเตอร์วาย กูจำได้ทุกตัว พลังกาวน่ากลัวยิ่งนัก เอื้อออ

>>119 ว้ายรวมญาติ!!!! นี่มันผู้บุกเบิกฟิคทุกคนนี่หว่า 55555555555555555

>>117 โห ต้นกำเนิดอารยธรรมเลยนะเนี่ยมึง พวกผู้บุกเบิกฟิคด้วย พวกมึงยอดมากๆๆๆ //รักพวกมึงทุกคนจังยุยยยยย

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/3543/844-846/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ

สารภาพตามตรงว่าแต่งฟิคนี้ พอไปอ่านอฟช.แล้วมึนเบลอ เหมือนเมากาวตัวเอง คาบุรากิ...นายอย่าทำอะไรอย่างงี้สิ อ่าน อฟช.ทีจะแต่งฟิคตัวเองแล้วชะงัก 5555
ป.ล. ช้ำใจจากการเผลอลบฟิคเองกับมือ... เขียนอีกรอบแล้วบทเปลี่ยนไปเยอะเลยแหะ สงสัยผสมความรู้สึกตัวเองเพิ่มเข้าไป 555
..............…….....
“ท่านเอ็นโจ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”

ฉันหวังว่าจะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเอ็นโจในโลกนี้อีก เขาเป็นพวกที่น่ากลัวกับศัตรูเอามากๆเลยค่ะ เพราะฉะนั้นมีทางไหนหลีกเลี่ยงได้ก็ควรหลีกเลี่ยง

ถึงฉันจะหวาดกลัว แต่ครั้งนี้ก็รู้สึกว่าควรทำอะไรสักอย่างค่ะ

เอ็นโจไม่ตอบ แต่ยังคงจ้องมองฉันด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดิม เขากดสายตาให้น่ากลัวมากยิ่งขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ฉันถอยหลังอัตโนมัติ

“สะใจที่ลบล้างสิ่งที่ผมเคยพูดได้งั้นหรอ”

ฉันชะงักอย่างงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ เอ็นโจเคยพูดว่าคาบุรากิรักเกียจและไม่มีทางมาชอบฉันได้อะไรทำนองนี้ตอนเจอกันครั้งก่อน ฉันกลัวมากเกินไปจนพยายามลบความทรงจำนั้นออกจากสมอง เลยนึกไม่ออกในทันที

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันไม่ต้องการพูดเรื่องนั้น” ฉันรีบยืนยันทันทีที่ได้สติ รู้สึกใจฉันสั่นพร้อมจะหล่นวูบไปทุกเมื่อเวลาที่ต้องมองสายตาเชือดเฉือนของเอ็นโจ หมอนั่นมีพรสวรรค์มากพอที่จะฆ่าคนจิตอ่อนด้วยการมองเลยนะคะ

ฉันตั้งสติ พยายามรวบรวมความกล้า

“ท่านเอ็นโจทะเลาะกับท่านคาบุรากิเพราะฉันหรือเปล่าคะ”

“คุณมั่นใจว่าคุณมีค่าพอที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นงั้นหรอ”

“ฉันก็หวังว่าตัวเองจะไม่มีค่าพอที่ทำให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเหมือนกันค่ะ”

ฉันตอบกลับไป พยายามจินตนาการว่าคุยกับเอ็นโจโลกก่อนอยู่ ท่องไว้ว่าไม่น่ากลัวๆ แม้ตอนนี้รอยยิ้มเอ็นโจจะเย็นยะเยือกก็ตาม...

“คุณทำอะไรกับมาซายะ” เอ็นโจถาม และเดินเข้ามาใกล้อีก ฉันถอยหลังหนีแต่ก็ติดผนัง

จอมมารที่น่ากลัวในโลกก่อนดูเทียบไม่ได้กับโลกนี้เลยค่ะ... จอมมารโลกนี้ทั้งท่าทาง สายตา และรอยยิ้มมารวมกันแล้วดูน่ากลัวจนไม่กล้าเถียงไม่กล้าต่อสู้

“ฉันไม่ได้ทำอะไรค่ะ...”

ฉันอยากให้รถบรรทุกพุ่งทะลุกำแพงมาชนฉันหนีออกสถานการณ์ตอนนี้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้... จึงได้แต่รวบรวมความกล้าและพูดต่อ

“ฉันเข้าใจค่ะว่าสิ่งที่ฉันเคยทำมันเลวร้ายมากๆ ไม่แปลกที่ท่านเอ็นโจจะระแวงฉัน” ฉันกลั้นใจพูดไป “ฉันเองก็รับตัวเองในตอนนั้นไม่ได้เหมือนกันค่ะ...”

เอ็นโจมองฉัน แม้จะยิ้ม แต่ดวงตาไม่ยิ้มตามไปด้วย

“ต่อให้คุณไม่ได้โกหก แต่ความผิดที่คุณเคยทำมาก็ไม่หมายความว่าจะถูกลบล้างได้” เขาพูดอย่างสงบนิ่ง แต่ฉันรู้สึกเหมือนเวลาทะเลสงบก่อนมีพายุเลยค่ะ “อีกอย่างต่อให้ตอนนี้คุณอาจจะรู้สึกผิดจริง แต่วันหนึ่งเมื่อความทรงจำของคุณกลับมา คุณก็อาจจะกลับไปเป็นเช่นเดิม”

เอ็นใจค่อนข้างมองสถานการณ์ได้ทะลุปรุโปรงดีจริงๆค่ะ แต่ว่าคงเดาไม่ได้หรอกนะคะว่าฉันทะลุมิติมา...

“ถ้าเป็นแบบนั้น บางทีฉันอาจจะกลับไปทำตัวแย่ๆกับท่านคาบุรากิก็ได้ เพราะฉะนั้น...ท่านเอ็นโจ ได้โปรด คืนดีกับท่านคาบุรากิได้ไหมคะ... ฉันรู้ดีว่าไม่สิทธิ์ก้าวก่าย แต่ว่าตราบใดที่ฉันยังเป็นตัวฉันในตอนนี้ ฉันขอร้องเถอะนะคะ”

เอ็นโจยังไม่ตอบอะไร ฉันจึงรู้สึกใจสั่นรัว ไม่รู้จะถูกหมายหัวประหารชีวิตไว้หรือเปล่า...

“ท่านคาบุรากิเสียใจจริงๆนะคะที่ทะเลาะกับท่านเอ็นโจ” ฉันพูดย้ำไป “ถ้าเป็นเรื่องของฉันล่ะก็ แทนที่จะแตกแยกกันเอง มาร่วมกันคิดอะไรแก้ปัญหาหรือสู้กับฉันแบบนั้นไม่ดีกว่าหรอคะ...”

ลิ้นฉันเริ่มชาแล้ว... ฉันว่าฉันพูดภาษาได้แปลกๆขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะหัวใจเต้นที่เต้นแรงขึ้นทุกที

เอ็นโจยังคงรอยยิ้มเย็นชาไว้เช่นเดิม แต่ฉันแอบเห็นว่าเขารอยยิ้มกระตุกนิดหน่อย

“ไม่รู้เลยสินะว่ามาซายะ...”

“กำลังทำอะไรกันน่ะ!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ฉันสะดุ้ง หันไปมองผู้มาใหม่พร้อมๆกับเอ็นโจ

คาบุรากิผู้ไม่รู้ทำไมถึงกลับมาที่นี่ เดินมายืนคั่นกลางระหว่างฉันกับเอ็นโจไว้ โดยหันหน้าหาเอ็นโจ ฉันเลยมองไม่เห็นสีหน้าของเขา ดูจากสภาพตัวติดผนังของฉันในตอนนี้ จะมองยังไงก็ถูกคุกคามอยู่ชัดๆล่ะนะคะ แต่ว่านะ เมื่อกี้เหมือนเอ็นโจจะพูดอะไรออกมาอยู่แล้ว นายช่วยมาให้ช้ากว่านี้สักหน่อยสิคะ...

“ฉันเคยบอกแล้วว่าคิโชวอินไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว นายไม่ควรมาข่มขู่เธอแบบนี้อีก” คาบุรากิพูด น้ำเสียงสงบนิ่ง ดูสมเป็นจักรพรรดิมากกว่าตอนที่คุยกับฉันหลายล้านเท่า

เอ็นโจหยุดยิ้ม และพูด “นายก็รู้เรื่องของเธอแล้วไม่ใช่หรือไง นายเองก็เห็นกับตา ตอนที่นายหาข้อมูลนั่น ทำไมยังปกป้องผู้หญิงคนนั้นอยู่”

“เพราะมันไม่เกี่ยวกับตัวคิโชวอินน่ะสิ” คาบุรากิพูดอย่างหนักแน่น

ฉันทั้งกลัวทั้งงงในเวลาเดียวกันเลยค่ะ พูดเรื่องอะไรกันน่ะ...

ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเอ็นโจถอนหายใจ ก่อนจะพูดว่า “นายพูดก็ถูกล่ะนะ แต่ว่าต่อให้คุณคิโชวอินไม่ผิด ถึงยังไงคนอื่นๆก็ผิดอยู่ดี เพราะงั้นคงปล่อยไปเฉยๆไม่ได้หรอกนะ”

คาบุรากิที่ยืนอยู่หน้าฉันดูเกร็งๆขึ้น ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ เรื่องอะไรที่ฉันไม่ผิด แต่ก็อาจเกี่ยวกับฉันแบบอ้อมๆ และทำให้คาบุรากิไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น

“ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเรื่องนี้ไป ก็มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง” เอ็นโจพูดด้วยรอยยิ้มจอมมารกับคาบุรากิ ถึงฉันจะกลัว แต่เห็นแผ่นหลังอันช็อกค้างของคาบุรากิ เลยตัดสินใจไปยืนอยู่ข้างๆ แต่เมื่อเหลือบมองสีหน้าของเขา ดูเหมือนหมอนี่น่าจะดีใจที่เอ็นโจกลับสู่โหมดจอมมารแบบโลกก่อน...

“ก็ได้” คาบุรากิตอบ “มีอะไรว่ามา”

เอ็นโจหันมามองฉันแวบหนึ่ง รอยยิ้มชั่วร้ายของเขาดูสดใสขึ้นมา ฉันรู้สึกระแวงอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ถึงยังไงในนิยายนายก็เป็นพระรองใจดีอ่อนโยนนะ ช่วยทำอะไรให้รู้สึกว่านายเคยเป็นแบบนั้นหน่อยสิ...

“ขอเก็บเอาไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้”

ฉันหลอนขึ้นมาทันที นึกถึงตอนมีหนี้อันโหดร้ายจากเอ็นโจในโลกก่อน ในโลกนี้ถึงขั้นข่มขู่คาบุรากิด้วยงั้นหรอ...

แบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันทำความสัมพันธ์คาบุรากิกับเอ็นโจยิ่งโหดร้ายไปกว่าเดิมหรอกนะคะ...

เอ็นโจเดินจากไป ตอนนี้ในมุมมองของฉันคาบุรากิเพิ่งทำสัญญากับปีศาจไป นี่ฉันทำทุกอย่างให้เลวร้ายกว่าเดิมอีกงั้นหรอ...

แต่พอหันไปมองคาบุรากิ หมอนั่นดูกำลังมีความสุขและพึงพอใจทีเดียว...

ป.ล. อาจเมาอากาศจนแปลกไปบ้างนะคะ... บทเอ็นโจนี่เขียนยากจัง 5555

>>124-125 กรี้ดดดด กาวอร่อยมาก สมกับการรอคอย //จูบมึงงง ตอนท่านเอ็นโจวกดดันดูใจสั่นระรัวเลยมึง ตอนคาบุรากิมาขวางกูก็สั่น โอ้ยยยย กุยื่นขาลงสองเรือแม่ม ฟิคนี้ดีงาม ควรเป็นฮาเร็มค่ะ//โดนตบ

>>126 กูเบลอเผลอกดส่งซะงั้น เม้นต่อนะ เรื่องที่ว่านี่คือเรื่องที่บ้านเรย์กะโกงป่าววะ แล้วเอ็นโจวจะลงมือเด็ดขาดแล้ว แต่คาบุรากิห้ามไว้ เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆว่ะ กูอยากเจอท่านพี่ด้วย อยากรู้จะเป็นไงต่อ ฮืออออ แล้วคาบุรากิดูเหมือนจะดีใจกับการกลับมาของเอ็นโจวภาคจอมมารมาก ระริกระรี้เลย 555

>>124 กรี๊ดดดดดดดดด ฟิคนี้ควรเป็นฮาเร็มค่ะ คาบุรากิก็ดี เอ็นโจก็ดี อย่าเลือกเลยค่ะ ควบสองไปเลย ปล่อยวาคาบะไปกับอาริมะเสีย //โดนตบอีกคน
กูชอบความกดดันของเอ็นโจจริงๆ หมาป่าไล่ต้อนกระต่ายที่ตัวสั่นๆไปจนมุม แล้วเงื่อนไขที่ว่านี่อะไรน้อออออ อยากรู้จัง ตื่นเต้นๆๆ

กาวพวกมึง ทำให้กูรู้สึกหาคนปกติในเรื่องไม่ได้ แม้กระทั่งนักเรียนก็กลายเป็นโม่งซุยรัน

>>130 ตอนแรกกูคิดเล่นๆว่านักเรียนอาจจะเหมือนพวเราเหล่าโม่ง แต่พอกูอ่านพาทเพื่อนของริรินะ กูค้นพบว่า อฟชเอง พวกนักเรียนซุยรันก็กาวพอๆกับพวกเราว่ะ อาจมากกว่าด้วยเพราะได้ส่องใกล้ชิด ไม่ต้องมโนคนละมิติแบบพวกเรา 5555

>>111 เออ กูก็ว่าที่ต่อๆฟิคแม่งมีเสน่ห์อะ กูมาตามอ่านทีหลังประมาณสามกระทู้ยังฮากับความกาว ความบ้าคลั่งของพวกมึงเลย ผลคือกูโดนมอมเมาจ้า ถอนตัวออกจากกกระทู้นี้ไม่ได้แล้วเหมือนถูกกาวทาไว้ กูอยากลองแต่งฟิคนะ แต่ฝีมือกูกาก เลยต้องเป็นแค่ผู้เสพอย่างเดียว ฟิคพวกมึงหลายๆคนฝีมือดีนะ สนุกมาก กูชอบ

>>124-125 เอ็นโจโคตรรรรรรรรตัวร้ายยยยยย ว้ากกกกกก /ตีท่านจอมมารรรร กูอ่านฟิคมึงแล้วกูมโนเลยว่าจริงๆเอ็นโจชอบวาคาบะเปล่าวะ เลยแบบไม่ให้อภัยเรย์กะขนาดนี้ โอ๊ยยย ทำดีทำดี /กูเรือเอ็นโจนะแต่ฟิคนี้กูเชียร์คาบุเรย์ 55555 เกลียดบากะรากิ 5555555555555 อะไรคือการดีใจที่จอมมารคัมแบ็ค เกลียดดดดดด 5555555

>>124-125 ไม่ไหวๆๆๆ แย่ละกู ฟิคนี้แม่งฮาเร็มของจริง เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใครดี ทำไมทำกะกูยังงี้ โธ่

จะว่าไปถึงคาบุรากิกับเรย์กะจะเคว้งที่ทะลุิติกันมาเลยมีกันและกันอยู่แค่ 2 คน แต่ก็แอบสงสารเอ็นโจนิดนึง คงเคว้งเหมือนกันปะอยู่ดีๆ เพื่อนสนิทกลับเปลี่ยนไป เหมือนๆ จะใช่ แต่ก็เหมือนๆ จะไม่ใช่คนเดิมยังไงไม่รู้...

>>134 เพราะงั้นท่านเรย์กะคะ เหมา----- เอ็นโจวจะได้ไม่เคว้ง

>>135 กูก็เชียร์ฮาเร็ม ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน//เอากูไปเก็บทียยยยยยยย์ ถถถถถถถถถ

กูเพิ่งอ่านกาวคู่หูทะลุมิติไปกูรู้สึกมันไม่พออีกแล้ว /ตะกายเกาะกำแพงโม่ง/ ท่านเรย์กะเหมาค่ะ ควบมันทั้งจักรพรรดิทั้งองค์ชายเลย!

พอดีอยากรู้ว่าดอกลอลลี่ป๊อปของริรินะมันหน้าตาเป็นยังไง เลยหาดอกอื่นๆมาด้วยเลย

• ดอกโบตั๋น (Peony) : สัญลักษณ์ของ Pivoine
ภาษาไทยมีชื่อว่า "นางพญานิรมล" ลักษณะเป็นทั้งพุ่มและพืชล้มลุก ในญี่ปุ่นมีโบตั๋นสายพันธุ์นึงที่ถือว่าเป็น'ราชาแห่งดอกไม้' และอีกพันธุ์เป็น'นายกรัฐมนตรีแห่งดอกไม้' ในอดีตเคยเป็นดอกไม้ประจำชาติของจีน มีหลายสี ตั้งแต่ แดง บานเย็น เหลือง จนถึงขาว มักออกดอกในช่วงต้นฤดูร้อน
ดอกโบตั๋นสีแดง ในภาษาดอกไม้มีความหมายว่า ความจงรักภักดี, ความกล้า, ความมั่งคั่ง
( http://imgur.com/wdT5EJQ , http://imgur.com/ipneno4 )

• ดอกอุราระ (Rosa ‘KEIfupira’ Urara) : "กุหลาบนี่มีชื่อว่าอุราระ เป็นดอกไม้ของเรย์กะเลยนะ"—ท่านพี่ (ตอนที่ 42)
เป็นกุหลาบสายพันธุ์ญี่ปุ่น อยู่ในประเภทกุหลาบพวง ลักษณะต้นเป็นแบบพุ่ม สูงประมาณครึ่งเมตร-2เมตร ออกดอกเป็นช่อหลายดอกบานพร้อมกัน ดอกเป็นสีชมพูสด ส่วนใหญ่ใช้ประดับตกแต่งและมีกลิ่นหอม ออกดอกตลอดปี(ยกเว้นฤดูหนาว)
( http://imgur.com/JbEdqXM , http://imgur.com/IdlC2l1 )

• ดอกลอลลี่ป๊อป (Lollipops, Pachystachys) : "มาดอนน่าลิลี่น่ะยังเร็วไปสิบปีย่ะ หน้าด้านชะมัด ริรินะน่ะเหมาะกับดอกลอลลี่ป๊อบแล้วล่ะ" —เรย์กะ (ตอนที่ 107)
ภาษาไทยมีชื่อว่า "เหลืองคีรีบูน" ลักษณะเป็นไม้พุ่ม สูง 20-40 เซนติเมตร ดอกช่อสีเหลือง ออกดอกในช่วงอากาศอบอุ่น เป็นไม้ประดับที่นิยมใช้ในการจัดสวน
( http://imgur.com/8w40685 , http://imgur.com/QOq6krS )

• ดอกมาดอนน่า ลิลี่ (Madonna Lily, Lilium candidum)
เป็นดอกลิลี่สายพันธุ์แท้ ลักษณะเป็นพันธุ์ไม้ยืนต้นที่มีความสูงตั้งแต่ 60-180 เซนติเมตร ดอกมีสีขาว ชื่อมาจากพระนามของพระแม่มาเรีย พระมารดาของพระเยซูคริสต์ มาดอนน่าลิลี่เป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์สำหรับชาวโรมันคาทอลิก
( http://imgur.com/nCUqFW9 , http://imgur.com/gAO1KuD )

*นอกจากนี้มีตอนที่64 ที่ท่านยูริเอะจบการศึกษา คาบุรากิมอบดอกยูริให้ ดอกยูริ=ดอกลิลี่
**ดังนั้นโรงเรียนยูริมิยะ ก็คือโรงเรียนดอกลิลี่ ... สมกับเป็นโรงเรียนหญิงล้วนจริงๆ

>>138 เม้นทรงคุณค่าอุดมไปด้วยสาระ ขอบคุณมากมึง ทำดีย์แล้ว

>>138 เลอค่า ขอบคุณมากกก อยากเห็นมานานละว่าดอกลอลลี่ป๊อบหน้าตาเป็นยังไง หาจากชื่อพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษนี่มาเป็นช่อ chupa chups เลยจ้าจุดนี้

ลองนึกภาพท่านเรย์กะถือดอกโบตั๋นสีแดงนั่นเป็นพร็อบตอนล่าสุดแล้วสะพรึงแท้ ไม่แปลกๆที่นายตัวสำรองจะบอกว่าเป็นอาวุธสงคราม

>>140 เออ กูก็เจอแต่ภาพช่อจุ๊บปาจุ๊บ จนกูคิดว่าริรินะเอาลูกอมไปปลูก มาเห็นเมนท์นี้เลยเพิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่แบบที่กูคิด ขอโทษนะริรินะ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>138 กราบโม่งวิชาการ มึงเป็นโม่งทรงคุณค่าที่พวกเราควรอนุรักษ์ผู้ที่ทำให้มู้นี้ไม่ออกนอกจักรวาลกาวกันเกินไป ชาบู ชาบู!!! ถถถถ

กุนึกภาพว่าปลูกดอกลอลลี่ป๊อปอย่างนี้คู่กับกุหลาบว่ะ
http://imgur.com/lZ5fVIA http://imgur.com/tnrgVCJ

มันต้องพิมพ์ "Lollipops plant" น่ะ เสิร์จตอนแรกกูก็สตั้นท์ 55555

แต่ถ้าเป็นลูกอมอย่าง ในรูปที่กุเอามาในเม้น >>144 ตอนได้เป็นช่อในพิธีจบการศึกษากุคงดีใจว่ะ 555555

เอ็นโจว คาบุรากิ ท่านพี่ท่านอิมาริเหมาะกะบดอกอะไรดีวะ555

>>147 ดอกไม้นี่ไม่แน่ใจแฮะ แต่เรย์กะเคยเปรียบไว้ว่าคาบุรากิดูเหมือนเสือดำ ดูปราดเปรียว เท่ เงียบขรึม ประมาณนั้น

ของคาบุรากิ น่าจะดอกเบญจมาศนะ ข้อมูลจากวิกิพีเดียว่าไว้ว่า
In Japan, the chrysanthemum is a symbol of the Emperor and the Imperial family.
http://imgur.com/mXiEIDh http://imgur.com/l5BPSB5

อิมาริ นี่นึกถึง ดอกนาร์ซีสซัส (Narcissus) 555555

แสดงว่าพวกมึงๆ ก็สตั๊นเหมือนกุสินะที่ไปค้นอากู๋ แล้วเจอ ช่อ chupa chups
กุนิทั้งใส่คำอื่น ทั้งอะไรก็ไม่เจอ ตัดใจไปละ

กูว่าท่านเอ็นโจเหมาะกับดอกคัตเตอร์
เพราะภาษาดอกไม้ของดอกคัตเตอร์คือ "แม้เธอจะไม่เคยมองฉันก็ไม่เป็นไร เพราะฉันเฝ้ามองเธอเสมอ"

...กูล้อเล่นนะเบ่เบ๊ อย่าตีกูว์555555555

>>152 อย่าล้อเล่นแบบเน้ มาให้กูตีตูดเดี๋ยวนี้เลยย

ท่านเรย์กะมีอีกดอก ดอกของต้นสนหางสิงห์
ในเว็บนึงมันแปลว่า ความเป็นเพื่อนไม่เปลี่ยนแปลง(Unchanging friendship)
ไม่ปักธง หักธงแล้วยังเก็บเข้าเฟรนด์โซนอีก นี่แหละท่านเรย์กะ!
http://imgur.com/dElH26q

>>154 ประโยคสุดท้ายมึงโคตรพีค ถถถถถถถภ

>>153 อย่าทำร้ายกู๊ กูแค่ล้อเล่นน /วิ่งหนี
รักหรอกจึงหยอกเล่นน55555555

เอ็นโจ นึกถึงดอกแมกโนเลีย (Magnolia) ภาษาดอกไม้หมายถึงความสง่างาม, เกียรติภูมิ, ผู้สูงศักดิ์
http://imgur.com/a/56WDr

>>157 ดอกนี้สวยมากกกก สีขาวด้วย เหมาะมาก

>>157 ดอกแมกโนเลียตามรูปมันเป็นสายพันธุ์จีนน่ะ
มีอีกความหมายคือความพยายามที่ไม่ลดละ ก็เหมาะดีนะ ถถถถถถถถถถถถ

>>159 งั้นกูว่าดอกนี้แหละ ใช่เลย มั่นหน้าเข้าไว้ หญิงไม่แลก็ยังคอยตามป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เขา นี่แหละคุณชายเอ็นโจ

>>160 แต่ไปค้นอีกความหมาย มันบอกว่า "จิตใจที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม" กูควรจะเชื่อดีมั้ย ถถถถถถถถถถ

Magnolia เว็บที่กุไปหามามันบอก ศักดิ์ศรี ความมีเกียรติ ความสง่างาม ความภูมิฐาน อีกอย่างคือ รักที่นิสัยหรือแปลว่ารักธรรมชาติวะ ถถถถ(Dignity, Love of Nature)

นี่พวกมึงพัฒนาจากหาเพลงของแต่ละคนมาหาดอกไม้แทนแล้วหรอ5555555555555

>>163 ไม่เด็ดเท่าตอนหาพันธ์​หมาที่เหมาะกะแต่ละคน​หรอกน่า 55555

>>163 เพลงคาบุรากิอันนี้ ก็ยังประทับใจกุไม่ลืม https://youtu.be/pmuFOuh3QHs
ตอนมีคนแปะในกระทู้ก่อนๆบอกเพลงเหมาะกับคาบุรากิ พอกุเปิดไปแล้วดนตรีขึ้นเท่านั้นแหละมึง ขำจนแทบสำลัก
คิดภาพไซซายะวิ่งไปมาอย่างไฮเปอร์ประกอบ //กุคิดไปถึงภาพไซซายะเดินสองขาบนลูกบอลใหญ่ๆของคณะละครสัตว์เลย
http://imgur.com/hazeMcN

>>165 บ้าเอ๊ย ตอนแรกกุก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอมึงพูดปุ๊ป เออ เหมาะกับไซซายะจริงๆด้วย 55555555555555555555555

>>165 เออ..เข้ากันดีอย่างไม่หน้าเชื่อ 5555

>>167 * น่า พอพิมผิด

>>165 เปิดคลิปนี้ กะเปิดเพลงข้างบน แม่งได้อยู่ๆ
https://www.youtube.com/watch?v=7xEX-48RHCY

>>169 โอ้ย555555555 ไซบีเรียนนี่มันไซบีเรียนจริงๆเลย หล่อเสียของโคตรๆ

>>165 ขอบใจที่ชอบนะสหายเอ๋ย กุชอบเพลงนี้เพราะมันใช่เลยดูวุ่นวายบ้าๆ บวมๆ แต่แอบเหงาๆตอนท้าย แถมเรื่องที่ประกอบเพลงนี่เป็นเรื่องแนวศึกชิงนางอีกต่างหากมีเพลงเพราะๆ หลายเพลงนะเรื่องนี้ไปหาเอาได้ เรื่อง Carmen

>>169 เชี่ยยยย กูนึกภาพชูสุมอยกับเรย์ทันมองไซซายะด้วยสายตาเย็นชาสุดๆ ได้เลยว่ะ 55555

>>169 กะจังหวะดีๆก็มันส์ดีนะ 55555

>>172 5555555 จริงว่ะ นึกตามแล้วโคตรขำ ยังดีไม่แดกจุดกันเหมือนตอนไซซายะหายตัว

ไซซายะ : อย่างฉันน่ะต้องซีมูลีนเท่านั้น!!

อยากได้กาวววว กูจะคลั่งแล้ววววว 555555
โม่งฟิคจ๋าาาา *ทำสายตาอ้อนวอน* คริ ๆ

>>172 >>175 http://imgur.com/IkGptlz

>>177 หน้าแม่ง.....ดูบั่นทอนปัญญากันชิบหาย 555555555555555555555555555

>>177 มึงสนใจออกโดมั้ย กูเตรียมเปย์ น่ารักดาวล้านดวงมาก

>>179 พูดถึงโด ก็อยากให้มีมีทติ้งเหล่าโม่งบ้างจังแฮะ คงจะมุ้งมิ้งน่าดู

>>177 ไม่ชวนเรย์ทันด้วยล่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นกันไซซายะออกจะน่ารัก 555555

>>180 ใส่หน้ากากเข้างานใช่ไหมมึง

>>177 ออกโดมะหมามาเลยยยยย!

>>180 กูก็แอบคิดเหมือนกันนะ แต่จะมีใครเรียกตำรวจมาจับกลางมีทติ้งมั้ยวะ ท่าทางแต่ละคนคงเมากาวกันหนักมาก ตาเยิ้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ 5555

ไม่ใช่ว่าไปก็นั่งจิ้มมือถือ แลปทอปต่อฟิคกาวกันในงานหรอกนะ?

>>184 บังคับให้เหล่าโม่งฟิคพิมพ์ฟิคกาวกันในงานมีตติ้ง โดยจับไซซายะกับชูสุมอยเป็นตัวประกัน

เออ กุก็คิดเรื่องมีตติ้งมานานละ อยากให้มีเหมือนกันนะ555
แต่เรื่องโดนี่สำหรับกุคงไม่กล้าทำเท่าไหร่ว่ะ มันติดตรงที่อ.ฮิโยโกะแกยังไม่ได้ตีพิมพ์เล่มเลยนี่แหละ
ถ้าจะทำกุอยากทำเป็นฟรีเปเปอร์แจกกันในกลุ่มเล็กๆมากกว่า

>>186 กูแอบน้ำตาไหล ชาตินี้จะมีวันได้อ่านแบบรวมเล่มมั้ยวะ ยังไม่ต้องทำฟรีก็ได้นะมึง ไม่อยากให้ควักเนื้อ วาดมาให้ดูก็ดีใจล่ะ

ทำเป็นโดรวมแบบหลายนักวาด กับฟิค กับฐานข้อมูลวิเคราะห์(กาว)ก่อนไหมอ่ะ แต่แจกฟรี(แบบ pdf อะไรว่าไป ไม่ต้องรวมเล่มจน 555555555 เป็นเหมือนเครื่องแสดงความติ่ง) ถ้าทำกูร่วมด้วย กูได้ทั้งฟิคทั้งวาด

>>124-125 โอ้วววววว แม้ในเนื้อเรื่องจริงเราไม่อาจอวยคาบุรากิได้ แต่ในเรื่องนี้เราหนับหนุนเต็มที่ค้าาาาาา
ป.ล. เราก็เคยเป็นนะแบบว่า เขียนนิยายลงสมุดแต่พอจะมาพิมพ์ลงคอมเนื้อเรื่องกลับแต่กต่างกันลิบลับเลย จนรู้สึกส่งสัยตัวเองว่า นี่ฉันลอกมันมาจากสมุดที่ฉันจดไว้จริงๆหรอ?

>>186 มีตติ้งแบบไหนดี งานเลี้ยงน้ำชาหรูหราไฮโซสมเป็นโม่งซุยรัน หรือแดกอาหารข้างทางงานวัดตามสไตล์ท่านเรย์กะ

กุไม่ใช่คนวาดFAมะหมาเด้อ เป็นโม่งFAในนี้นี่แหละ แต่แค่อยากปรามๆไว้หน่อยถ้าคิดว่าจะออกโดจริงๆอะนะ55
(ขอโทษที่เบิ้ลโพสต์นะ พิมพ์ไม่จบเผลอกดก่อน)

>>190 ใส่หน้ากากเดินงานวัด(กูจน ฮ่าๆๆ) ไม่ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร สมเป็นโม่ง อยากรู้จักก็หลังไมค์กันเอง

แค่วาดFA แค่พิมพ์ฟิคในนี้ กูก็อู้งานจะแย่แล้ว เอาเวลาที่ไหนไปทำโด... 55555

>>185 ถ้ามีชูสุมอยจริง กูจะไปช่วยจับตัวประกันด้วยเลยคร่ะ

สายตาคุณชูสุมอยยามเหลือบมองไซซายะ (จิ้น)
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/1f/20/e1/1f20e142f5066a55ba7b4f3a6675629b.jpg

>>177 55555 สีหน้าทั้งคู่นี่แม่ง บ่งบอกความอนาถใจแท้หนอ

ลองหารูปชูสุมอยด์กับไซซายะอยู่ด้วยกันบ้าง
http://imgur.com/a/jdDKq

>>196 ท่ากดหัวหน้ายิ้มใช่มากมึง มันใช่5555555555555555555555555

แต่บางภาพกูเผลอ...จิ้นวาย จิตใจช่างบาปหนา //ตบหน้าตัวเอง หมาน้อยแสนบริสุทธิ์ ฮือออ

เสริมกูเจอคลิปนี้ไซซายะเดินเล่นแล้วลากชูสุมอย มันใช่มาก 5555

https://www.facebook.com/100015370269190/videos/138751506647191/ (แต่น่าจะต้องเข้ากลุ่มคนรักไซก่อนถึงเห็นได้)

>>196 ตอนเอาอุ้งกดหัวไซซายะนี่ 5555 เสียง "หืม มาซายะ" นี่ลอยมาเลย

>>197 ต้องเข้ากลุ่มก่อน กุไม่เห็นอะ ง่อว

>>180 ถ้ามีมีทติ้งกูไปนะ อยากเจอพวกมึง อยากเจอพนักงานโรงงานกาวทั้งหลาย 5555555555555555555
ว่าแต่ถ้ามีมีทติ้งจะแนะนำตัวยังไงกันดี แบบ เฮ้ย กูโม่งที่เขียนฟิคนี้ๆๆๆ กูโม่งที่วาดรูปนี้ๆๆๆ เรอะ ต้องพูดสุภาพหรูหราให้สมเป็นโม่งซุยรันกันมั้ย จิบชาบุปผาคลี่ สั่งช๊อกโกล่ามารับประทาน

>>200 แรกๆอาจจะ ผม คุณ เรา เธอ พอกาวกันมากๆ กู มึงก็คงตามมา

>>200 มีตติ้งโม่งต้องสวมหมวกโม่งดิวะ

>>202 สวมโม่ง หรือไม่ก็แต่งตัวคอนเซปต์นักษัตร12ราศี

>>203 ใส่วิกผมหลอดเป็นเทพเจ้าเร็กเก้เพื่อท่านเรย์กะด้วยมั้ย

>>203 เอาพ่อบ้านแกะด้วยมึง พรอพเป็นเซเบทริชสามหัว คู่หูซาตานกับสุนัขคุ่ใจจากนรก

>>200 คงจะเป็นอย่างนั้นแฮะ รึจะมีหน้ากากเป็นสีดี แบบโม่งซุยรันสีนี้ โม่งวิชาการอีกสี โม่งฟิคอีกสี (จะได้ตามตื้อถูกโม่ง วะฮ่าฮ่า หัวเราะอย่างมีเล่ห์กลแล้วเอาพัดปิดหน้า)

>>202 เปลี่ยนโม่งเป็นหน้ากากมั้ย ใส่โม่งตอนนี้อากาศมันร้อนนะ

มีทวันไหนดีล่ะ กูเอาจริงนะเนี่ย 555555555555555555555

อันตรายนะมึง เป็นใครก็ไม่รู้ เกิดมิจฉาชีพมันฉวยโอกาสที่เรามีทติ้งล่ะมึง //มโนไปไกลมาก

>>200 เจอกันไม่รู้ต้องพูดไงนะมึงอาจสุภาพมั้ง(ไฮโซต้องมา) โลกจริงกูไม่พูดกูมึงว่ะ กูไม่ชิน กูไม่เคยพูดกับใคร พูดแต่ในโม่งนี่แหละ 55555

>>209 กูก็ไม่พูด5555 แต่จะพูดแบบโลกจริงในนี้ก็ดูแปลกแยกมาก

กูไม่ปายยยยยย กูเขินนนน กูไม่สามารถจริงๆ //เอามือปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไป

อยากไปนะเพราะกูว่าง /จิบชาไฮคลาส

>>209 ถ้าเจอจริงๆนี่ไม่กล้าพูดกูมึงอ่ะ5555 คือเกรงใจด้วยแล้วก็หลายๆอย่าง เช่น สมมติชาวบ้านเขามองแล้วสมมติใช้ผ้าปิดปากแทนโม่งงี้ พูดจาน่าจับส่งตำรวจแถมเหมือนมีการจะแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่าง (ฟิค แฟนอาร์ตฯลฯ 5555) แล้วพอได้ของ(?)ก็ทำหน้าเยิ้มๆกัน บางทีอาจจะโดนเรียกไปเที่ยวที่สน.สักที่ก็ได้55555555555

อยากเจอเพื่อนโม่ง แต่ก็กลัวมิจฉาชีพอะ ไม่เคยนัดเจอกับคนทางเน็ตด้วย 5555

แค่ใส่โม่งกันเป็นกลุ่มๆเดินผ่านธนาคารก็น่าจะโดนซิวแล้วล่ะ

กระทู้นิยายเด็กดีตั้งมาเกือบปีได้แค่7มู้
กระทู้นี้ตั้งมาเดือนกว่าๆได้6มู้......

>>216 ไม่ๆ กระทู้แรกเริ่มตั้งแต่ธันวาแล้ว

มีทติ้งห้องหนังสือที่เคยนัดกันก็ไม่มีใครใส่โม่งไปนะ เพียงแต่จากที่บอกจะไปกันเป็น 10 เอาเข้าจริงไป 4 คน
ส่วนกูเคยไปมีทติ้งกับคนที่เคยเจอในเน็ตประมาณ 5-6 ครั้ง ก็โอเคดีไม่มีปัญหาอะไร มันเป็นมีทติ้งของบอร์ดอนิเมะเรื่องนึงประมาณ 6 ปีที่แล้ว ทุกคนที่มาก็สนิทสนมคุยดีกันในระดับหนึ่งในบอร์ดอยู่แล้วเลยชวนกันจัดมีทติ้ง ไปทานข้าว นัดที่ห้างใจกลางเมืองไรเงี้ย ทุกวันนี้ก็ยังนัดเจอ นัดกินข้าวกันอยู่ มีทติ้งในพันทิปกูก็เคยไป ก็โอเคนะถ้าจะไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แต่ถ้าไปเดี่ยวๆหรือคนน้อยๆกูก็ไม่กล้าว่ะ

>>74 งือ.....ไม่ยอมนะไม่ยอม ตัวเค้านั้นเป็นสาววายตอนแรกที่อ่านเจอความผิดปกติของท่านพี่กับท่านอิมาริก็ได้แต่คิดว่า "มันคือมโนของกู" แต่ดูเหมือนจะมีหลายคนคิดแบบนั้นด้วยสินะ ม้ายยยยยย เค้าไม่ยอมมมมม ผู้ชายทุกคนต้องถูกกวดเข้าฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ต้องนั่งเรียงอยู่หน้าคานทองกันให้ครบทุกคน(ดึงเจ้าแม่ลงจากคานไม่ได้ก็ไม่เป็นไร) จะรูทยูริ รูทค้ำคอร์ หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้นแต่ทุกคนต้องกลายเป็นของท่านเรย์กะเพียงผู้เดียว
เฮ้ย!!!! แถวไหนมีน้ำมันพรายมหาเสน่ห์แรงๆบ้าง เอามาให้ท่านเรกะของฉันที!!!!!

ไม่เอาโม่งโลว์ๆสิมึง เราเป็นโม่งซุยรันต้องหน้ากากงานเต้นรำ 5555555555555555555555555555555

ถ้านัดเจอจริงกูอยากเจอนะ นัดที่ทีคุยกันได้แบบสาธรณะหน่อย แต่ว่ากูไม่ค่อยว่างนี่สิ TT_TT

>>219 ใจเย็นนะลูกตอนนี้เอาให้ตกให้ได้สักคนก่อน 555

>>219 เกรงว่าน้ำมันพรายอาจไม่ช่วย เจ้าแม่เล่นหักธงรัวๆขนาดนี้

>>220 กูว่าจะออกมาเป็นหน้ากากผีตาโขนไรงี้มากกว่านะ..........

ใครลากตรูมาดงกาวฟะ ทำตรูติดกาวลงเรือเอ็นโจไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แถมตอนนี้รอบตัวตรูเตรียมเพิ่มเวลเต็มด้วยกัญชาด้วยความเต็มใจอีกตะหาก

>>224 แหม่ ยินดีๆ เรือเอ็นโจยินดีต้อนรับ จะนั่งจะนอนจะกลิ้งจะตีลังกาอะไรบนเรือก็ตามสบายเลย เรือเรากว้างขวาง พร้อมรับผู้โดยสารเพิ่มได้ไม่จำกัด

>>225 เดี๋ยวตรูจะไปล่อลวง เฮ้ย ไปเชิญมาลงเรือให้เยอะ กับตันเรือ เตรียมกาวไว้เยอะเลยนะเฟ้ย

>>226 no no no กูแค่พนักงานต้อนรับเฉยๆ กัปตันเรือน่ะคือเอ็นโจ ยูกิโนะต่างหาก

กุไปเจอรูปนี้ https://twitter.com/gakkari_club/status/838167239417192448 ในทวิต
เลยเอามาทำมีม จากนั้นก็หาเหยื่อมาลองวาดลงดู เหยื่อที่ว่าคือ "คาบุรากิ มาซายะ วัยประถม"
คาบุรากิที่พวกเราเอ็นดู (มาซายะน้องชายที่น่ารักของยูริเอะ)
กุวาดเป็น https://drive.google.com/file/d/0B5wqTNdLnv19SXI1REpZRGNmZFE/view?usp=sharing

ถ้ามึงนัดในตัวเมืองกูพร้อมไปนะ กูอยากไปปุ๊นกาวกับพวกมึงถถถถถ

ไม่เข้ามาสามวัน เปิดมู่ใหม่แล้วช่างรวดเร็วจริงงงงงงงงงง กุคิดถึงกาวพวกมึงมากกกกT^T

>>228 สมกับเป็นบากะรากิ

>>228 อย่าบอกนะว่านั่นเป็นรถที่มีฟลายอิ้งเลดี้คันนั้นน่ะ................

วันนี้ไม่มีใครแจกกาวเลยเหรออออ

>>228 อยากตะโกนว่าเด็กเ*ตร

วันนี้คู่หูทะลุมิติมาไหม กูรอที่ท่าน้ำทุกวัน ถ้าวันไหนมึงไม่มา มาแจ้งหน่อยนะ เพราะกูรอยันตีสองทุกคืน 5555 ถ้าไมึงไม่มากูจะได้นอน แอ้ๆ

ต่อจาก >>124-125
ช่วงนี้เมากาวหนักมาก งานกองดองไว้เต็มเปี่ยม รู้สึกผิดนะ แต่เดี๋ยวค่อยกังวลตอนใกล้ๆส่งล่ะกัน 5555 ว่าแต่เมื่อไหร่อฟช.จะมีฉากคาบุรากิที่สภาพดีๆออกมาบ้างน่ะ ตอนล่าสุดนี่อาชญากรเหลือเกินนน
..............…….....
หลังจากเอ็นโจเดินออกห่างไปในระยะที่มากพอแล้ว ฉันรีบขอโทษคาบุรากิทันทีที่ทำให้เดือดร้อน...

“อ้า ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอก”

ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรคะ ทะเลาะกับเพื่อนสนิทที่สุดของตัวเอง แถมยังต้องทำสัญญากับจอมมารอีกด้วย...

“แต่ว่าเงื่อนไขนั่น...”

“อ้อ ไม่ต้องคิดมากหรอก ชูสุเกะก็ชอบทำแบบนั้นบ่อยๆที่โลกเก่าน่ะ”

“เอ๋!?!”

คาบุรากินี่นายโดนจอมมารโลกก่อนข่มขู่จนเคยชิน และถูกล้างสมองไปแล้วหรอ... อย่ามาทำหน้าดีใจกับเรื่องพรรค์นี้สิ

“แต่ชูสุเกะก็รักษาสัญญาเสมอล่ะนะ”

“พูดถึงเรื่องนั้น... มันเรื่องอะไรหรอคะที่ท่านคาบุรากิพยายามไม่ให้ท่านเอ็นโจเข้าไปยุ่งน่ะ”

คาบุรากิชะงักไป ขมวดคิ้วคิดสักพัก ก่อนจะพูด

“จะว่าไป ในเรื่องนี้เธอก็ถือว่าติดหนี้ฉันอยู่นะ”

“เอ๊ะ?” ฉันงงๆ มองคาบุรากิอย่างระแวง แต่ว่าเขาคงไม่ชั่วร้ายเผด็จการเลือดเย็นแบบจอมมารหรอก ฉันเลยตัดสินใจยอมรับ “จะพูดอย่างนั้นก็ล่ะมั้งคะ...”

“ถ้างั้นฉันขออะไรเธอได้อย่างหนึ่งใช่ไหม”

“อ่า...ค่ะ”

ฉันพูดอย่างเสี่ยงดวง หมอนั่นจะให้ฉันทำอะไรแปลกๆหรือเปล่าน่ะ... แต่ว่าทำให้เขาเดือดร้อนขนาดนั้น แค่ทำอะไรให้นิดๆหน่อยๆคงไม่เป็นไรมั้งคะ

“ถ้างั้นฉันขอห้ามไม่ให้เธอตามหาความจริงเรื่องนี้อีก”

“หะ!?!”

“ช่วยรักษาสัญญาด้วยนะ” คาบุรากิพูดแล้วรีบจากไป ไม่กล้าต่อบทสนทนาทีไรก็หนีไปตลอดเลยนะคะ...

ฉันนิ่งค้างอย่างคาดไม่ถึง ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ๆสร้างเงื่อนไขเพื่อทำอะไรแบบนั้น! หมอนั่นนานๆทีก็ฉลาดอยู่ล่ะนะคะ...

หัวใจฉันทั้งอบอุ่นและเจ็บปวดไปพร้อมๆกันเลยค่ะ ตอนคาบุรากิพยายามปกป้องฉันรู้สึกดีจริงๆนะคะ ฉันทำอะไรเองแบกรับสิ่งต่างๆเองแทบทุกอย่าง นานๆจะมีคนออกตัวทำอะไรแบบนี้ที แต่จะยังไงก็เจ็บอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะที่ต้องเขาลำบาก

ฉันรีบกลับไปเข้าเรียนเพราะเลยเวลามานิดหน่อยแล้ว แต่ครั้งนี้กลับไม่มีสมาธิเรียนเลยค่ะ...
..............…….....
ผลสอบที่สูงขึ้นขนาดนี้ทำให้ฉันได้รับคำชื่นชมอย่างมากเลยค่ะจากทั้งเพื่อนๆ ครูอาจารย์ ท่านพ่อท่านแม่เองก็มาแสดงความยินดีด้วยเช่นกัน ถึงแม้จะเป็นเพราะการที่คะแนนสูงขึ้นแบบนี้ทำให้คาบุรากิดูสนิทสนมกับฉันมากขึ้น... ท่านแม่ไปเอาข่าวนั้นมาจากไหนหรอคะ

มีพวกที่คิดว่าฉันโกงข้อสอบ ติดสินบนอะไรทำนองนั้นด้วยค่ะ แต่ว่าทันทีที่ฉันเกือบจะแว่วๆถึงหู เซริกะจังกับคุคิโนะจังก็ช่วย “จัดการ” ไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่ต้องถึงมือฉันเลยสักนิด

แต่มันก็น่าสงสัยจริงๆนั่นแหละค่ะที่อยู่ดีๆฉันก็คะแนนพุ่งขนาดนี้ ถึงอย่างนั้นการพูดในที่สาธารณะแบบนั้นไม่ฉลาดเลยนะคะ ถ้าเป็นเรย์กะคนเดิมล่ะก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆขนาดนั้นหรอกค่ะ

ฉันมีเป้าหมายว่าจะตั้งใจเรียนและรักษาคะแนนให้ได้ไปเรื่อยๆค่ะ สักวันก็จะพิสูจน์ได้ว่านี่เป็นความสามารถของฉันเอง แต่ว่าถ้าข้อสอบเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้วคงจะลำบากเหมือนกันนะคะ...

ฉันตรวจกำหนดการของท่านพี่ที่แนบมาในซองซึ่งคาบุรากิให้มาแล้ว กว่าจะหาวันว่างตรงกันน่าจะอีกสักพัก ฉันยังไม่กล้าที่จะโทรไปหาเขาซะด้วยสิคะ ดูเหมือนเรย์กะไม่ใช่น้องที่ดีเท่าไหร่ ถ้าจะทำอะไรสักอย่างควรจะไปพาแบบเจอหน้ากันมากกว่าน่ะค่ะ

ช่วงนี้คาบุรากิไม่ได้พูดเรื่องวาคาบะจังมาในเมลล์เหมือนปกติ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันบ้าง ฉันไม่สบายใจเลยค่ะ...

ฉันเองก็ไม่ค่อยได้เจอวาคาบะจังเหมือนกันค่ะ ราวกับว่าเธอหลบหน้าฉันอยู่เลย...

แต่ว่าเหมือนฉันก็คิดไปเอง เพราะวันต่อมาขณะฉันกำลังเดินออกจากประตูโรงเรียนเพื่อขึ้นรถกลับบ้านก็เห็นกลุ่มผู้หญิงประมาณห้าหกคนกำลังยืนล้อมวาคาบะจังอยู่ ท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่เลยด้วยค่ะ ฉันเลยแอบเดินเข้าไปใกล้

“แหม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเธอยังกล้ามาที่โรงเรียนอีก”

“นั่นสิ ไร้จิตสำนึกสุดๆ”

“สงสัยต้องสั่งสอนหน่อยแล้ว”

ผู้หญิงกลุ่มนั้นหัวเราะคิกคักให้กับท่าทางรนรานหวาดกลัวของวาคาบะจัง

ฉันที่แอบอยู่ก็กรีดร้องในใจ คาบุรากิ นายอยู่ไหนน่ะ! นี่ถึงฉากที่พระเอกต้องปกป้องนางเอกแล้วไม่ใช่หรอ รีบโผล่มาทำคะแนนเร็วเข้าสิ! ! !

มีคนหนึ่งในกลุ่มนั้นดึงผมวาคาบะจัง คนที่ดูจะเป็นหัวโจกในกลุ่มนั้นแสยะยิ้ม แล้วเปิดฝาแก้วกาแฟที่พกมา ฉันเดาได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น…

“เอาล่ะ ถึงเวลาลงโทษแล้วสินะ”

หัวโจกสาวสาดกาแฟร้อนๆอย่างเต็มแรง ก่อนชะงักกันไป ฉันแอบเห็นว่าผู้หญิงบางคนในกลุ่มดูขาอ่อนจนแทบยืนไม่ไหวด้วยค่ะ

“ทะ...ท่านเรย์กะ”

“แหม รู้จักฉันด้วยหรอคะ” ฉันพูด “แต่ก็น่าสงสัยว่าถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ทำไมถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้”

ฉันมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาซึ่งเพิ่งเรียนรู้มาจากเอ็นโจ ผู้หญิงคนนั้นก็แทบทรุดตัวลงกับพื้น

“คือ...ฉันแค่จะ...ทาคามิจิ...”

ฉันยิ้มเยือกเย็นให้ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลย

“อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” ฉันพูดอย่างเฉียบขาด ทุกคนตรงนั้นก็หวาดกลัวตัวสั่นรีบวิ่งหนีกันออกไป

อ้า เรย์กะ คิโชวอินก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ ภาพลักษณ์ของเรย์กะคนเก่าไม่ค่อยดีอย่างมาก จะจัดการกับคนที่หมายหัวอย่างถึงที่สุด โดยไม่สนเหตุผลอะไรทั้งนั้น ทำให้เรื่องนี้มันง่ายขึ้นเยอะเลยนะคะ

อาจจะควรขอบคุณเอ็นโจสำหรับหลักสูตรเรียนรู้วิธีทำสายตาให้น่ากลัว โดยเห็นจากประสบการณ์จริง...

ว่าแต่ร้อนชะมัดเลยค่ะ กล้าสาดของแบบนี้ใส่คนอื่นได้ไงคะ นี่มันอาชญากรรมชัดๆ! อ้า แต่เรย์กะก็เคยราดชาเย็นใส่วาคาบะจังครั้งหนึ่งในมังงะล่ะนะคะ อย่างน้อยเย็นก็เจ็บน้อยกว่าร้อนนะคะ... น้ำร้อนนี่มันแสบลวกจริงๆ เมื่อกี้พยายามกลั้นน้ำตารับบทโหดแทบตายเลยค่ะ

“คุณคิโชวอิน ใช้นี่ก่อนเถอะค่ะ” วาคาบะจังรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเย็นมาให้

“อะ...ขอบคุณค่ะ” ฉันรับคำ ไม่รู้ควรพูดอะไรดี แต่ผ้าเย็นๆนี่ช่วยได้มากเลยค่ะ ความแสบเมื่อกี้เริ่มหายๆไปแล้ว

“ฝ่ายฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณ” วาคาบะจังรีบพูดพร้อมก้มหัว

รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะคะ ตามหลักแล้วเรย์กะก็แกล้งวาคาบะมาโดยตลอด อยู่ๆมารับบทช่วยเหลือนี่ก็น่าขนลุกพอๆกับจอมมารเอ็นโจอยู่ๆก็กลายเป็นคนดีเลยค่ะ

แต่ว่านะ คราบกาแฟมันเลอะติดนานนี่คะ ถ้าเป็นฉันพอโดนแล้วจะซื้อใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่สำหรับวาคาบะจังที่ต้องเก็บเงินช่วยเหลือที่บ้านแล้วคงลำบากกว่าฉันเยอะเลยค่ะ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยคุณแต่แรกอยู่แล้ว” ฉันพูด พลางเอาผ้าเช็ดหน้าคืนวาคาบะจัง

“เอ๋?”

“มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละค่ะ”

“อ้า...ค่ะ”

“เพราะงั้นก็ขอบคุณที่ช่วยเอาผ้าชุบน้ำให้ฉันนะคะ”

“ค่ะ...”

ฉันรีบเดินหนีวาคาบะจังที่กำลังยืนงงๆอยู่ เริ่มเข้าใจแล้วค่ะว่าทำไมคาบุรากินิยมวิธีนี้หนีปัญหาจัง มันไม่ต้องหันกลับไปมอง ไม่ต้องรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจากนั้น

อายจังค่ะ ฉันทำอะไรลงไปอีกแล้วนะคะ

ฉันกลับมาถึงบ้าน กะจะส่งเมลล์หาคาบุรากิว่าหันทำคะแนนอย่างสม่ำเสมอหน่อยสิ พลังสโตรกเกอร์ของนายช่วงนี้หายไปไหนหมด แต่มีเมลล์จากคาบุรากิส่งมา ฉันเลยเปิดอ่านก่อน

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป ผู้ต้องสงสัยรายแรก คือ ชูสุเกะนะ ฝากบอกตำรวจด้วย...”

เกิดอะไรขึ้นคะ...

>>235-236 อีกโลกหักธงไปทั่ว แต่โลกนี้เหมือนปักไปทั่วเลยว่ะ เรย์กะเท่โคตร กรี้ดดดด เอาวาคาบะมาในฮาเร็มอีกคนค่ะ กรี้ดดดดดด

เรย์กะเริ่มวางแผนหาท่านพี่แล้ววว กูตื่นเต้น ส่วนท่านเอ็นโจวทำอะไรคาบุรากิคะ 5555

>>236 ค้างแบบนี้ รีบมาต่อด่วนเลย ถ้ากาวไม่พอมาเอาที่กู แถมกัญชาให้อีกกระสอบด้วย

>>236 ท่านเอ็นโจจะยันแตกเหรอคะ--------

>>235 ฮาเร็มเถอะเรื่องนี้ กวาดเข้าฮาเร็มให้หมด คาบุรากิ เอ็นโจ วาคาบะ เอามาเป็นฮาเร็มเจ้าแม่ให้หมดเลย 555555555555555
กูเคยคิดเล่นๆนะว่าถ้าเรย์กะเป็นผู้ชาย คงได้ลงเอยกับวาคาบะแน่ๆอะ สกิลพระเอกมากท่านเรย์กะ ในขณะที่ท่านเรย์กะยังไม่มีพระเอกตัวจริง ก็อัพเลเวลตัวเองเป็นพระเอกไปพลางๆก่อน

>>235-236 ตัดจบแบบนี้ ร้องไห้นะ ซิกซิก เอากาวมาเถอะค่ะ ขอกาวเพิ่มหน่อยเถอะค่ะ จอมมาร นายไปทำอะไรคาราบุกิล่ะนั่น?!
//ฮาเร็มอีกเสียงนะ ฮ่าๆๆๆๆ

ตอนนี้มีชาววายบ้างไหมคะ จะลงฟิคกาววายชูสุเกะมาซายะ แหะๆ

>>242 ลงๆมาเถอะ แต่จั่วหัวว่าวายไว้ด้วยนา เผื่อคนไม่ใช่สายนี้จะได้เลื่อนผ่านไป

>>242 มีๆๆๆๆ กูววววววงเลยยยยยยยยย จั่วหัววายไว้ด้วยนะ เพราะมีคนไม่อ่านวายจ้า

กุเอากาววายมาฝาก Yaoiน้าาา ใครไม่ชอบเลื่อนผ่านด่วนเด้ออออ
อาจหลุดคาร์แรคเตอร์บ้าง คุมคาร์ฯยากมาก ต้องมโนหลายจุด พยายามอ้างอิงจากอฟช.เปิดกลับไปกลับมาจนเบลอเลยแต่งอย่างเบลอๆเช่นกัน

[Yaoi]ค่ำคืนคริสต์มาส ณ ทะเลพายุหิมะคลั่ง[เอ็นโจ ชูสุเกะxคาบุรากิ มาซายะ]

****คำเตือน****
นี่คือ ฟิคกาวYaoi ผู้ใดไม่นิยมชมชอบ หรือไม่สามารถรับชมสื่อแนวนี้ได้ กรุณา เลื่อนผ่านไปโดยด่วน เอ้าเลื่อน! เลื่อน!

ผมมองไปที่เพื่อนสนิทของผม คาบุรากิมาซายะ ผู้ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งหงอยอยู่บนบัลลังก์ประจำตัวในห้องสโมสรPetit Pivoine สิ่งที่ต่างไปจากเดิมก็คงจะเป็นเก้าอี้ตัวข้างๆเขาไม่มีคุณซุสุชิโนะ ยูริเอะอยู่ด้วย เพราะตอนนี้เธออยู่ชั้นมัธยมต้นปี 2 แล้ว
มาซายะกำลังหดหู่อย่างถึงที่สุด เพราะการกระทำของเขาที่ทำให้คุณซูสุชิโนะโกรธจนถึงขีดสุด เธอสั่งห้ามไม่ให้เขาเข้าใกล้อีก เพื่อที่จะให้เขาสำนึกกับความผิดที่ตนเองได้ทำลงไป
ผมก็ไม่ได้จะปฏิเสธว่านี่เป็นวิธีที่แย่หรอกนะ เพียงแต่ว่ากับคนใจร้อนอย่างมาซายะแล้ว มันไม่ได้ผลหรอก

ปกติแล้วผมจะคอยดูหมอนี่ทำตัวตลกๆไม่เข้ากับความฉลาด ชื่อเสียงหรือหน้าตาของเขา พอใช้คำพูดล่อลวงเข้าสักหน่อยก็ติดกับอย่างง่ายดายเสมอ มันช่วยสร้างความบันเทิงใจให้ผมบ้างเป็นบางครั้ง แต่หลายๆครั้งหมอนี่ก็น่ารำคาญใจไม่ก็นำปัญหามาให้ อย่างเช่นตอนนี้...
ผมลองพูดกล่อมดูแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ผล จึงปล่อยไว้แล้วเฝ้าดูเสียก่อน ด้วยวงจรความคิดของมาซายะแล้ว เขาอาจจะทำอะไรบ้าๆลงไปก็ได้ หืม...ตาเป็นปลาตายแล้วน่ะนั่น ไอ้ท่าทีบ๊องๆแบบทุกทีไปไหนหมดน่ะ

แต่แล้ว...เด็กผู้หญิงคนนึง เธอเองก็เป็นสมาชิกของสมาคมPetit Pivoine ผมสังเกตุเห็นเธอมาสักพักแล้ว เธอค่อนข้างโดดเด่นทีเดียวคุณคิโชวอิน เรย์กะ
ดูเหมือนว่า เธอจะรู้จักกับคุณมินาสึกิ ไอระจากที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษ จึงรู้เรื่องของคุณซุสุชิโนะ เข้าทางมาซายะพอดีเลยแฮะ... จากนั้นด้วยความช่วยเหลือของคิโชวอินซัง มาซายะจึงได้คืนดีกับยูริเอะด้วยดี
ถึงจะมีผู้หญิงที่โดดเด่นและมีเสน่ห์แบบแปลกๆอย่างคุณคิโชวอินอยู่ใกล้ แต่มาซายะก็ยังคงมองตรงไปที่คุณซุสุชิโนะเพียงผู้เดียว อืม...ยังไงก็สู้ไม่ได้จริงๆนั่นแหละ

----------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง คุณซูสุชิโนะปฏิเสธความรักของมาซายะอย่างจริงจัง แน่นอนว่ามาซายะช็อคมาก และเริ่มออกเดินทาง โดยทิ้งจดหมายไว้ว่า [ไม่ต้องตามหา] นายคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกละครรึไงน่ะมาซายะ...
ผลกระทบตกมาถึงผมด้วย ด้วยสติปัญญาระดับมาซายะกับสถานการณ์ของเขาแล้ว ผมรู้ว่าเขาจะไปที่ไหน ทั้งหน้าผาโทจินโบ ทั้งน้ำตกเคเก็น ทั้งป่าจุไก และคืนนี้ที่ทะเล

ต่อข้างล่าง อันนี้สั้นหน่อย เพราะข้างล่างยาวแต่หั่นครึ่งไม่ได้

ต่อจากข้างบน Yaoiนะจ้ะ ใครไม่ชอบเลื่อนผ่านจ้า

วันนี้เป็นคืนวันคริสต์มาส ผมเคยหวังมาตลอดว่าจะได้ใช้เวลาร่วมกับมาซายะสองคนในวันนี้ แต่ไม่ใช่อย่างนี้!!
"มาซายะ! หยุดทำตัวบ้าๆสักที!!"ผมเข้าไปล็อคคอมาซายะที่กำลังก้าวลงทะเลในขณะที่หิมะกำลังตกหนัก ปากผมก็ตะโกนสุดเสียง แข่งกับเสียงพายุหิมะ และคลื่นทะเลคลั่ง

"ปล่อยฉัน! นายไม่มีทางเข้าใจหรอกชูสุเกะ ว่าการรักใครสักคนแล้วเขาไม่มีทางตอบรับนายได้น่ะเป็นยังไง!!" มาซายะตะโกนตอบ อีกทั้งยังพยายามดิ้นรนอย่างไร้ความหมาย หากเป็นปกติ ผมคงไม่เสี่ยงใช้กำลังสู้กับเขาหรอก แต่ว่าในตอนนี้ร่างกายเขาสูบผอมจนน่ากลัว แรงเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบด้วยซ้ำ ร่างในอ้อมแขนของผมตอนนี้ให้สัมผัสราวกับโครงกระดูก

"...ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ!! รู้สึกตัวสักทีสิ! มาซายะนายมันโง่!!"ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าความรักที่เป็นไปไม่ได้มันเป็นยังไง มาซายะก็คือมาซายะ เขาไม่มีทางรู้สึกถึงมันหรอก

"---!?!"มาซายะที่ดูกำลังมึนเบลอ หยุดขัดขืน เขาหันมามองผมด้วยสีหน้าสับสนและงุนงง ตอนนี้เขาคงไม่สามารถเรียบเรียงอะไรได้ คนที่กำลังตกอยู่ในความโศกเศร้าถึงขีดสุด จะมองรอบตัวเห็นแค่เพียง ความทุกข์ของตนในขณะนั้นเท่านั้น

"นายตายแล้วยังไง!? คุณซูสุชิโนะที่นายรักจะรู้สึกยังไง?! คุณลุงคุณป้าคาบุรากิล่ะ นายจะทำให้พวกเขาต้องมาทนทุกข์แทนนายอย่างนั้นหรอ?"เขานิ่งไป ดวงตาไร้แววหม่นหมองสั่นระริก ผมสูดหายใจเข้า พยายามทำใจให้เย็นลงและพูดกับเขาด้วยเหตุผล
"ถึงคุณซุสุชิโนะจะไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของนาย แต่ก็ใช่ว่านายจะต้องเลิกรักเธอนี่? เธอเองก็รักนายแต่มันไม่ใช่ความรู้สึกของคนรักเท่านั้น"
"ไม่มีใครเกลียดนาย ทุกคนรักนาย ทั้งคุณลุงคุณป้ายูริเอะแล้วก็ฉัน ทุกคนรักและต้องการนาย นายจะทิ้งพวกเราไปงั้นหรอ? นายไม่ได้รักพวกเรารึไง?"ผมมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างมั่นคงโดยไม่แม้แต่จะหลบสายตา ผมเปลี่ยนจากการเรียกชื่อคุณซุสุชิโนะมาเป็นยูริเอะเพื่อดึงความสนใจของเขา

"...ฉัน.."มาซายะสงบลง เขาก้มหน้าหลบสายตาผมราวกับว่าละอายในสิ่งที่ทำลงไป เขาไม่พูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้พายุหิมะรอบตัวพวกเรากำลังโฆมกระหน่ำรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
เสื้อผ้าของมาซายะมันบางเกินไป เขาไม่ได้สนใจที่จะปกป้องร่างกายจากความหนาวเย็นเลยสักนิด แม้แต่ถุงมือก็ไม่ได้สวม

"มาซายะ..."ผมเรียกชื่อเขา ผมเอื้อมมือไปหาเขา"กลับกันเถอะ นายอย่าทิ้งพวกเราไปเลยนะ กลับไปหาทุกคนกันเถอะ..นะ?"ผมอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เกือบจะพูดคำว่า [ฉัน] แทน [พวกเรา] แล้วสิ

มาซายะยกมือยกพลางเอื้อมมาหามือผม แต่ก็ชะงักมือไว้แล้วกำหมัดแน่น ยังคงไม่ยอมเงยหน้ามาสบตา

ผมตัดสินใจดึงมือเขามากุมไว้ ถอดถุงมือข้างหนึ่งออก ก่อนจะสวมให้เขา ผมรีบตามเขามาจนหยิบมาได้แค่เสื้อโค้ทอีกตัว และโค้ทที่ว่าผมก็จัดการคลุมห่อร่างเขาไว้
ส่วนมืออีกข้างที่เริ่มเย็นแข็งไร้อาภรของเขาผมก็ใช้มือข้างที่เพิ่งถอดถุงมือกุมไว้แน่นก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้เขาเดินตามมา

"..."เขายังคงไม่พูดอะไร แต่ยอมเดินตามมาแต่โดยดี

"ฉันจองห้องพักไว้แล้วล่ะ... เป็นห้องโรยัลสวีทที่มีเตาผิง อาหารที่นั่นอร่อยมาก นายต้องกินอะไรหน่อยนะมาซายะ"ผมพยายามพูดทั้งๆที่ปกติแล้วไม่ใช่คนช่างพูดจ้อไปเรื่อย ลำพังการที่เด็กสองคนจะจองห้องโรยัลสวีทเป็นเรื่องยาก แต่ด้วยเส้นสายของตระกูลคาบุรากิแล้วมันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก
ถ้าแยกห้องนอนกันแล้วล่ะก็จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ มาซายะอาจจะหายไปอีก หรือว่าทำอะไรโง่ๆจากอารมณ์ชั่ววูบ ผมคิดพลางหาเหตุผลอันชอบธรรมที่จะได้เข้าพักห้องเดียวกันเพื่อเป็นข้ออ้างให้ตัวเอง
ผมยังคงกุมมือเขาไว้แบบนั้น โดยที่มาซายะไม่ได้ตอบอะไรเลย...

----------------------------------------------------------------------------

แน่นอนว่าเขาต้องไม่ติดอันดับในการสอบ แม้ผมจะยุ่งๆแต่ก็ยังคงพยายามประคองการเรียนไปด้วย แต่ก็ยังได้ที่2 ส่วนคุณทาคามิจิก็ขึ้นนำมาเป็นที่1
อย่างที่คิด แม้แต่คนบ้าก็เป็นหวัดได้ หลังจากกลับจากทะเล ไข้หวัดก็จู่โจมมาซายะทำให้ต้องหยุดเรียน ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะ คุณและคุณนายคาบุรากิเป็นห่วงเขาจนไม่อาจปล่อยลูกชายที่กำลังอ่อนแอให้อยู่นอกสายตาได้

ด้วยความช่วยเหลือจากคนรอบข้างทำให้เขาเริ่มฟื้นตัว ไม่เสียทีที่ลงทุนลงแรงไป นายนี่มันเด็กจริงนะมาซายะ ทั้งใจร้อนและคิดอะไรตื้นๆ แต่ก็เป็นไอ้บื้อที่จริงใจ หึ..

นายไม่มีสิทธิ์หนีหรือตายไปจากฉันหรอกนะ มาซายะ...

----------------------------------------------------------------------------
จบจ้ะ ขออภัยด้วยหากมีขอผิดพลาดประการใด

>>245-246 หวีดดดดด เอ็นโจวบากะ อย่าแค่จับมือสิคะ จุ๊ไปค่ะ แสดงความเป็นเจ้าของ แค่กกก //โดนตบ

>>247 ค่อยๆเป็นค่อยๆไปค่ะ เดี๋ยวไก่ตื่น รอให้ดิ้นไม่หลุดก่อนเถอะ
จริงๆก็พักห้องโรยัลสวีทด้วยกันต่อน้าาาา อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ด้ายยยยยย แค่กกกก

กูมีเวลาว่างทำสารบัญสักที ฮือออออออ อยู่ๆดีก็มีงานยุ่ง ฟสอืแงฟบ

สารบัญเอ็นโจ : https://justpaste.it/1468i

สารบัญคาบุรากิ : https://justpaste.it/1468h

กูไล่อ่านทันพวกมึงสักที กูรอฟิคฮอกวอร์ตอยู่นะ 55555555 จากตอนล่าสุดนี่เจ้าแม่ต้องสลิธีรินเท่านั้นวะ

ถ้าพวกมึงนัดมีตกันกูก็อยากไปนะ แต่กูอยู่ตจว.อ่ะ คงไม่สะดวกไป ฮืออออ

>>250 ถ้าอยู่สลิธ เอ็นโจจะสะดวกเกินไปปปป เรย์กะอยู่กริฟน่ะดีแล้ว

>>249 เย้ เยี่ยมไปเลยยย ขอบคุณ​ค่าา แนะนำเพิ่มนิด ตรง custom page name มันพิมพ์​แก้ชื่อurl ได้เลยนะ http://imgur.com/8aLMMim

ตอนใหม่มาละน้า~

ตอนลงรูปช่วงสุดท้ายกูเกือบพิมพ์ไปว่ารูปเรย์ทันในชุดกิโมโน แต่ยังดีรู้สึกตัวทันก่อน กาวแม่งใกล้ทำลายสมองกูเข้าไปทุกทีแล้วโว้ยยยยยย ซู้ดดดดดดด

>>253 5555555 ขอบคุณ​เช่นเคยค่ะโม่งแปล~
วาคาบะน่ารักกกกกกกกดดกก
อะไรคือเวลาว่างวายคะท่านเร​ย์​กะ​ แล้วบอกแกงกะหรี่​คำเดียว​สุดท้ายกินเป็น​จานเลยนะ 555
คาบุรากินี่คิดเล็กคิดน้อย​จริงๆ...
เบียทันสุขสันต์วันเกิด​3ขวบนะ......นายบ้าหมานี่มันบ้าจริงๆ​

>>253 ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะโม่งแปล ตรงเวลามากๆ/มองนาฬิกา
ตอนนี้กูทิ้งเรือเอ็นโจไปหาเรือวาคาบะอีกแล้ว วาคาบะจังน่ารักอะมึง รอบนี้ท่านเรย์กะมีโอกาสได้ไปร่วมโต๊ะกับวาคาบะจังเลยนะยะ นายแพ้แล้วคาบุรากิ ลูซเซอร์!!
แต่ที่วาคาบะจังเรียกบากะรากิว่า "คาบุรากิคุง" เพราะอิจฉามิซึซากิแล้ว กูก็คิดเหมือนกัน อืม.. อิจฉาสมเป็นบากะรากิจริงๆ ถ้านี่เป็นแบบโลกก่อน อาจจะดูเหมือนเจ้าชายเย็นชาเรียกร้องให้เรียกแบบสนิทกันไรเงี้ย..

>>253 ขอบคุณโม่งแปลลลล เรย์กะทันว่างจริงๆนะ วาคาบะจังเรียกบารกะคากิกันอย่างสนิทสนมเพราะโดนบังคับ น่าสงสารรรร คิดถึงท่านเอ็นโจหายไปนานจริงๆ

>>256 ตอนหน้าโผล่ อยากเอามาลงแล้ว แงงงงงงง //ดิ้นพราดๆ

ท่านเรย์ก้าาาาาาาา คิดจะแข่งแย่งชิงตำแหน่งประเอกมากจากคาบุรากิหรอคะ แค่ตอนแรกบอกว่า "ถ้าได้เจอคุณทาคามิจิด้วยก็ดีน้า.." อย่างกะจะพูดทำคะแนนงั้นแหละ แต่พอตอนที่คิดในใจว่า "ฉันชนะแล้ว" นี่มัน!!! ท่านเรย์กะ แบบนั้นคุณไม่มีสิทธ์ไปว่าคาบุรากิเหมือนเด็กหรอกนะคะ จะว่าไปคาบุรากิกับเรย์กะเนี้ยนิสัยเหมือนกันจริงๆความมโนเป็นเลิศเลย!!!! นายบ้าหมาเองก็อาการหนักไม่เพ้กันเล้ยย
//ขอบคุณที่แปลนะคะ

>>257 ลงเลยค่ะ!!!

>>235-236 กรี๊ดดดดดดด จอมมารจะทำอะไรคาบุรากิของเค้าอ่ะ!? ไม่ยอมนะอย่ามาแตะต้องคาบุรากินะ เรย์กะรีบปกป้ององค์หญิง(คาบุรากิ)เร็วเข้า!!!!
ปลดผนึดพัดภูตพรายสบัดตบฟาดหน้าเอ็นโจ // วิ่งหลบกระสุนเรื่องรบเอ็นโจ

ขอบคุณโม่งแปล ที่ทำให้เช้าวันจันทร์กุสดใสสส

/me ไปทำงานแระ

คำเดียวของท่านเรย์กะเชื่อถือไม่ได้ วาคาบะจังคงจะมองออกณจุดๆนี้ 5555 สาวๆนี่มุ้งมิ้งกันดีจัง อะไรคือการที่เรย์กะบอกว่า ชั้นชนะ ถถถ นี่แข่งจีบสาวอยู่เรอะ

ตอนใหม่นี่เรย์กะก็เพิ่มค่าความสัมพันธ์กับวาคาบะจังรัว ๆ อีกแล้ว แอ้ว ~ แอ้ว ~(เอคโค!) น่ารักมุ้งมิ้งฟุด ๆ

สรุปว่าท่านเรย์กะนี่แข่งจีบวาคาบะกับรากิอยู่สินะ555555555ิ
นายตัวสำรองยังไม่น่าจะขึ้นบ้านได้
รากิเหรอ อย่าหวังจะได้กินข้าวกันแบบสาวๆแบบนี้เลย!
.
.
อ่า...ท่านเอ็นโจคะ อุเมวากะ นายตัวสำรอง เราขอโทษจริงๆ ต..ต..แต่..เรือสาวๅมันดีจริงๆนะ! เรือวาคาบะ เรือริรินะมันชุ่มหัวใจมากเลยล่ะค่ะ!

กูเรือเอ็นโจมาตั้งแต่ตอนแรกเลยนะ แต่พอหลัง ๆ กูเริ่มรู้สึกว่าวาคาบะดีกว่ายังไงก็ไม่รู้ 55555555555555

>>265 กูความจริงก็เรือเอ็นโจ แต่หลัง ๆ เริ่มแบ่งตัวไม่ต่างจากตัวอมีบา ที่ไหนมีเรือที่นั้นมีกูค่ะ หุหุ แต่สาว ๆ นี่ดีต่อใจจริง ๆ กูควรพกกระถางที่ปลูกดอกลิลลี่ติดตัวป่ะวะ 5555555

ตอนล่าสุดวาคาบะกับ่านเรย์กะโคตรน่ารัก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

KY ขอหยุดกระแสทุ่งดอกลิลลี่แป๊ป
คะ คือ ไปอ่านซ้ำมาตอนที่ 93 มี อายาเมะถามท่านเรย์กะว่า "ไปเรียนพิเศษเป็นยังไงบ้าง..." อะไรทำนองนี้แล้วกูก็จำไม่ไดว่าอายาเมะนี่ใครวะเลยไปเปิดทะเบียนรายชื่อ หัวข้อกลุ่มผู้ติดตามท่านเรย์กะ ก็แบบเป็นแฟนคลับท่านเอ็นโจจจ//เอคโค่ยาวๆ
กูว่าเรื่องเอ็นโจเป็นสตอล์กเกอร์นี่ไม่ใช่แค่กาวแล้วมึง มันคือจริงแท้แน่นอนที่สุด นี่ท่านเอ็นโจถึงขนาดมีสปายในกลุ่มผู้ติดตามท่านเรย์กะเลยนะ!
แค่กๆ อะไรน่ะ! ใครเผากาว! ใครให้เอากาวไปเป็นเชื่อเพลิงให้เรือเอ็นโจน่ะหา
ทั้งๆที่กูกำลังพยายามแต่งฟิคนายบ้าหมาแท้ๆ อุตส่าห์ไล่อ่าน

>>268 เออ กูก็แอบคิดตรงนั้นเหมือนกัน ว่าจู่ๆ อายาเมะจังถามทำไม เหมือนจู่ๆ ก็ถามโพล่งขึ้นมาแบบไม่มีเกริ่นล่วงหน้า เดี๋ยวต่อไปตอนข้างหน้า (มีสปอยล์)
.
.
.
.
.
ตอนไปทัศนศึกษาตปท. เรย์กะเลือกของฝากอยู่ เอ็นโจก็เข้ามาร้านเดียวกันเหมือนบังเอิญ หรือจะเป็นฝีมืออายาเมะจังส่งข่าววะ 55555555 ถ้าใช่นี่ ท่านจอมมารแผนสูงชิบหาย

>>268 อือออออ คือตอนแรกกูก็มั่นใจว่ากูจำได้นะ ไอ้เรื่องที่ว่าเอ็นโจมีสปายตามสอดส่องเรย์กะ แต่หลังๆ นี่โดนรมกาวมากเกินไปจนเมา ตอนนี้สารภาพเลยว่ากูชักไม่แน่ใจแล้วว่าไอ้ที่จำได้ทีแรกเนี่ยคือ อฟช หรือกาว แล้วยังเรื่องที่เอ็นโจน่าจะมีสปายอยู่ในที่เรียนพิเศษของเรย์กะอีก เดี๋ยวว่างๆ คงต้องตั้งสติก่อนค่อยไปอ่านทวนอีกที ตอนนี้มันมึนๆ เบลอๆ สติล่องลอยอยู่ในกาแลคซี่อันไกลโพ้นยังไงไม่รู้ว่ะ

>>268 กร๊ากกกก ชอบบ มันยังไงๆอยู่ ได้กลิ่นแปลกๆ เราอยากอ่านฟิคนายหมาบ้าาาา กูรอออ

แอบได้เมลล์มาแล้วด้วย 555+ จะทำตัวเป็นบากะเรย์กะตามบากะรีน่าเรอะ
ป.ล.ถ้ามีตจริงๆกุคงเป็นผู้เฒ่าสุดในงาน

>>272 แข่งกับกูป่าว กูคือคนที่พูดถึงเรื่องโรงเรียนแคลมป์ หรือมึงจะเป็นคนที่มีครบสามเล่มวะ 55555

>>268 กูนึกว่าเรย์กะละเมอออกมาเป็นบทเรียนเหมือนตอนพักอยู่ห้องเดียวกับโนโนเสะซะอีกว่ะ อายาเมะเลยนึกว่าเรย์กะเครียดจากการเรียนพิเศษมั้ง แต่กูไม่ได้นึกเลยว่าเอ็นโจจะใช้อายาเมะเป็นสปายให้ นี่หน่วยสืบราชการลับอีกหน่วยงั้นเหรอ 555555555555555555555 โรงเรียนนี้มีแต่ KGB CIA MOSSAD เดินให้เพ่นพ่านไปหมดแล้ววววววววววววว

>>269 ใช่มั้ยมึง กูก็แบบ แล้วเป็นวันหลังจากที่สาวๆถามว่าชอบใครระหว่างคาบุรากิกับเอ็นโจพอดีด้วยนะ แต่ท่านเรย์กะปฏิเสธไปแค่คาบุรากิ ไม่ได้ตอบเรื่องท่านเอ็นโจไป///รมกาวตัวเองต่อไป
>>270 ตอนแรกคือกูก็คิดว่ามันเป็นแค่กาวเว้ย แต่แบบอ่านซ้ำแล้วจะพบโมเม้นน่าสงสัยที่ไม่เคยสงสัยมาก่อนเต็มไปหมดเลย...
>>271 ตอนนี้ท่านเอ็นโจเต็มสมองกูเลยอ่ะมึง คือกูตั้งใจจะหาโมเม้นนายบ้าหมามาสุมกาวตัวเองแต่...แต่ไอ้ที่กูไปเจอโดยบังเอิญนี่ช็อคกูมาก มึงคงต้องรอไปอีกซักพัก55555

>>273 กูมีครบสามเล่มนะ แต่หายไปตอนน้ำท่วมเมื่อปี 54 แล้ว
>>272 จะแข่งแก่กับกูเหรอออออออออ โอเค มึงแก่ไป กูเป็นสาวน้อยใสๆวัยแรกแย้มค่ะ คริคริ

>>274 กูสาบานได้ว่าตอนอ่านพาร์ทโนโนเสะบรรยาย กูคิดว่าโนโนเสะคิดไปเองว่าท่านเรย์กะท่องบทเรียน จริงๆแล้วกูว่าท่านเรย์กะไม่ละเมอชื่อของกินก็บทสวดขับไล่ปีศาจ กูเลยไม่ได้คิดในแง่นั้นเลย

>>268 >>275 มึงจะทำจริงๆเหรอออ ตอนแรกกูกะว่าจะแต่งเองแบบเป็นโมเมนต์เพื่อนสนิทไปเที่ยวด้วยกัน แต่ถ้ามึงจะแต่งกูนี่รออ่านเลย

>>277 ท่านเรย์กะแต่งงานไปนี่ สามีไม่สะดุ้งเอาเหรอวะ นอนๆอยู่ดีๆละเมอบทสวดสาปแช่งออกมาไรเงี้ย 555555555555555555

>>278 แต่งมาเลยมึงจะเพื่อนสนิทหรือแบบแอบชอบกุก็รออ่าน กุเอ็นดูนายบ้าหมานะ 555555555555555555

>>273 แคลมป์ไม่มี กุมีแต่วีดีโอ รามูเนะ40 กับ เมจิคไนท์เรย์เอิร์ธ(อันนี้ค่ายเดียวกันเลยนะเว้ย) 55555555555+

>>281 รามูเนะเลยเหรอ แก่สัส ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

ทำไมกูไปกินข้าวแปปเดียวกลับมากลายเป็นมู้แข่งกันแก่วะ 5555555555555555555555

>>253 อ้างว่าไปซื้อเค้ก สุดท้ายกินข้าวแกงกระหรี่บ้านเขาเฉย 55555
คาบุรากิคุง... //สายตาว่างเปล่า
ขำท่านเรย์กะได้กินข้าวแกงกระหรี่บ้านวาคาบะจัง นับว่าตัวเองชนะคาบุรากิซะเลย 555555
จะรูทยูริจริงๆหรอค่ะเจ้าแม่ แต่ก็ดีนะฮุฮุ
ปล.สุขสันต์วันเกิดนะเบียทริช....

>>281 โอเค งั้นเรา... น่าจะ... สูสีกัน.... แต่จะแข่งกันไปทำไมวะ 55555 #คำว่าแก่พูดเบาๆก็เจ็บ

ทำไมอยู่ดีๆก็เกิดสงสัยว่าถ้าเบียทันกับเรย์ทันสลับร่างจะเป็นยังไงนะ

มึงง แต่งฟิคนายตัวสำรองให้กูที กูแต่งแล้วกลายเป็นฟิคเอ็นโจได้ไงไม่รู้ กูโดนอำนาจมืดแน่ๆ5555555555555555

>>286 กูชอบความคิดนี้5555555555

>>287 อำนาจจอมมมารช่างร้ายกาจ ถึงขั้นควบคุมมึงได้เลยเหรอ 5555555555555
โรยเกลือตามมุมห้องเร็วมึง ชำระล้างงง

>>287 จอมมารยืนยิ้มอยู่ข้างหลังมึงไง พอมึงจะเขียนถึงนายตัวสำรองก็ก้มลงมากระซิบใส่หูมึงว่า อื๋อ คิดดีแล้วเหรอที่จะเขียน

>>286 บ้านคิโชวอินคงเกิดปัญหาใหญ่ ถ้าเบียทริชในร่างเรย์กะไปเจออุเมวากะอาจจะถึงขั้นกระโดดใส่เลยก็ได้นะ แล้วเรย์กะในร่างเบียทริชก็จะไปขัดขวาง ส่วนอุเมวากะก็จะคิดแค่ว่าเบียทริชหวงพ่อหรอกลูกกกก แล้วก็ฟัด....

ช่วงนี้เรือวาคาบะเรย์กะแล่นฉิวดีจริ๊ง ชอบสาวๆคุยกันจังมันชุ่มชื้นหัวใจจจ
ท่านเรย์กะทำคะแนนนำบากะรากิไปเลยค่าาาาา เอาวาคาบะจังมาครองให้ด้ายยยยย

>>288 ลองรึกภาพเรย์กะในร่างเบียทันที่พยายามหนีอุเมวากะที่พยายามเข้ามากอดสิ คงเหมือนคุณพ่อทานุกิโดนลูกสาวเมินรึเปล่า

>>286 พอๆ กันว่ะกูว่า จะโดนนายบ้าหมาน้วยรึไซซายะน้วยมันก็น่าเสียจริตพอกัน เรย์ทันกูเครียดจนขนร่วงกันพอดี 5555

>>294 เออจริงด้วยแฮะ ขนยาวสลวยคงร่วงหมดไม่ก็หงอกแทน 555

พวกมึงไม่สงสารท่านเรย์กะหรอวะ 555555

>>276 แหม่สำหรับสาวๆเรื่องอายุนี่ไม่ได้เลยใช่มั๊ย? 555+
---------------------------------------------------------------------------
ป.ล.ไหนๆก็ไหนๆกุเปิดเองก็ได้
"ไม่เอาสลิธีริน ไม่เอาสลิธีริน"
"แน่ใจหรือ เธอจะไปได้ไกลและเป็นใหญ่เป็นโตถ้าได้ไปอยู่บ้านนั้นนะ"
สวัสดีค่ะ ฉันคิโชว์อิน เรย์กะ ทำไมฉันถึงบ่นปนภาวนาว่า ไม่เอาสลิธีรินอยู่น่ะเหรอคะ? เพราะว่าฉันมีความทรงจำจากชาติก่อนนะสิคะว่า คิโชว์อินเรย์กะเป็นตัวร้ายในนิยาย Magi kimi dolce ในนิยายเธอเป็นตัวร้ายระดับน้องๆนายหัวทองในนิยายขายดีติดเบสเซลเลอร์ระดับโลกเรื่องนึง โดยจุดจบของตัวละครตัวนี้นั้นนับว่าโหดร้ายอยู่พอสมควรเลยค่ะ โดนเพื่อนที่คอยช่วยพระเอกหลอกลงไปโดนบาซิลิสก์ในห้องแห่งความลับแช่แข็งเป็นหินเลยค่ะ!!! ตอนนั้นเป็นผู้อ่านก็เป็นตอนที่สะใจกับผลของการกระทำของเธอนะคะ แต่ตอนนี้ฉันดันกลายมาเป็นเธอคนนั้นแล้วค่ะ เป็นได้ยังไงก็ไม่รู้นะคะแต่รู่ตัวอีกทีก็มาอยู่ในพิธีคัดสรรคนเข้าบ้าน โรงเรียนฮอกวอตต์สาขาญี่ปุ่นซะแล้ว เพราะงั้นต้องหาทางหลีกเลี่ยงแฟล็กหายนะโดนแช่แข็งเป็นรูปปั้นโรแดง ก่อนค่ะ ทางเลี่ยงอย่างที่หนึ่งเลยคือต้องหลีกหนีทางไปบ้านสลิธีรินจุดเริ่มต้นของความหายนะทั้งหมดทั้งมวลก่อน
"หืมมมม ไม่เอาสลิธีรินจริงๆรึ......."
"ใช่"ขอเป็นเรเวนคลอก็ดี ไม่ก็ฮัลเฟิลพัฟก็ได้ค่ะ
"อืมมีความกล้าที่จะ ปฎิเสธงั้นก็ไปกริฟฟินดอร์!!!!!!!!!!"
เอ๋.....กริฟฟินดอร์เหรอคะ?
กาวหมด

ทำไมแต่ละอันนี่แบบ มึงงงง ท่านเรย์กะเป็นนางเอกนะเหวยย

>>297 โอ๊ะ มีคนเปิดแล้ววว ไหนใครบนๆที่บอกว่ารอคนเปิดแล้วจะมาต่อให้นะ อย่าลืมนะมึงงง

>>298 วาคาบะนางเอก เรย์กะพระเอก//อย่าตีกูวววว์

>>297 อ้าว เชี่ย มีคนเปิดแล้ว.........กูต้องต่อจริงๆเหรอเนี่ย อุตส่าห์หลงดีใจว่าไม่มีใครเขียนแล้วนะ 55555555555555555555
โอเค เดี๋ยวกูต่อให้

>>301 จงรับพลังแห่งเรย์เอิร์ธต่อจากกุซร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 5555+

>>297 กรี๊ด ๆๆ มีคนมาเปิดล้าวววววววว โอ้เยส!! รออ่านอยู่นะ//กดดัน กดดัน555

>>279 ท่านเรย์กะจะได้แต่งงานเหรอมึง...

>>304 คนเราต้องมีความหวังสิโว้ยยยย

>>304 มึงดูหมิ่นเจ้าแม่เร​ย์​กะ​ ตบปากตัวเอง​เดี๋ยว​นี้!!!

>>304 ไม่เป็นมงคล ไม่เป็นมงคล เอาลูกอมรสลูกท้อไปกินหน่อยนะ

>>>/webnovel/3543/496-499
ไม่เข้ามาแค่สองสามวันขึ้นกระทู้ใหม่แล้ว ไวจริงๆ

***********************************
********************************************

คงจะเข้าห้องในสภาพแบบนี้ไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ แวบแรกที่มองตัวเองในกระจกฉันแทบกรีดร้องออกมา เมื่อเห็นต้นคอของตัวเองมีรอยแดงจางๆ สองจุด

ตานั่นเป็นคาสโนวาหรือยังไงกันค้าาาาาา! คิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่คะ!
เมื่อก่อนที่ยังไม่รู้นั้นเคยนึกว่าเป็นรอยแมลงกัด แต่พอรู้แล้วกลับรู้สึกเหมือนมีความร้อนขึ้นมาบนใบหน้า ทำไงดีเล่า จะเอาผ้าพันคอมาพันคงไม่ได้แหงนี่มันหน้าร้อน

ทั้งที่เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ไม่อยากที่จะเป็นจุดเด่นแล้วเชียว ฉันจับคอตัวเองแน่น ควานหาพาสเตอร์จากในกระเป๋าขึ้นมาติดลบรอย

ถึงแม้ตะกี้อยากจะถามตามไปถามเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่มันก็พูดไม่ออก จะให้ถามว่าจูบเพราะอะไร มันก็ออกจะโจ่งแจ้งไปไหมคะ แต่ถ้าไม่ถามมันก็คงจะค้างคาใจอยู่อย่างนี้

ประเดี๋ยวเย็นชา ประเดี๋ยวก็ใจดี แล้วยัง…! เฮ้! ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะคะ?
หรือว่าเขาจะชอบฉันเหรอคะ? ไม่สิ เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ก็ในความทรงจำของเรย์กะน่ะ แทบไม่มีเรื่องพวกนี้อยู่เลยนี่

เท่าที่นึกๆ ดูในความทรงจำของเรย์กะคิมิดอลนั้น แทบไม่มีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเอ็นโจ นอกจากตอนที่เขาเริ่มเข้ามาพูดจาไล่ให้เธออย่ามายุ่งกับคาราบุกิเท่านั้นเอง ยิ่งค้นก็ยิ่งไม่เห็นอะไรเลยสักนิด

แต่พอมาเห็นสภาพตัวเองแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรเว้นระยะห่างจากเอ็นโจให้มากที่สุดน่าจะปลอดภัยกว่า

เหมือนตะกี้พูดถึงนายตัวสำรอง พอเลิกเรียนแล้วรีบเอารองเท้าไปคืนให้จบๆ ป่านนี้รองเท้าของฉันก็น่าจะแห้งแล้วล่ะน่า เอากลับบ้านไปซักอีกรอบน่าจะขาวขึ้น แต่พอมองดูมือของตัวเองที่เป็นแผลถลอกแล้วก็ถอนหายใจอีกหน

อันที่จริงแล้ว มือของเรย์กะคิมิดอลนั้นบอบบางกว่าฉันเสียอีกค่ะ แต่ว่าถ้าสังเกตดีๆ เหมือนมีรอยขีดข่วนจางๆ หลายรอย ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเกิดขึ้นเพราะเธอผ่านการฝึกฝนมาหลายอย่าง ตอนแรกก็คิดว่าเธอไม่มีดีอะไรเลยสักอย่าง แต่พอยิ่งไล่ดูความทรงจำกลับน่าสงสารกว่าที่คิด

ทั้งที่มีความพยายามในหลายเรื่อง แต่พอใกล้จะจบแล้ว ดันล้มไม่เป็นท่า อีกทั้งยังแบกรับความผิดหลายๆ อย่างของลูกน้องเป็นของตัวเอง พอยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งมีแต่คนโยนความผิดให้เธอ นี่มันตลกร้ายรึไงกันคะ?

อย่างเรื่องการเล่นไวโอลีนที่ท่านแม่ตั้งความหวัง เรย์กะตั้งใจฝึกซ้อมมาก แต่ว่าดันมาป่วยวันประกวด หลังจากนั้นเธอก็ฝังใจไม่เล่นอีกเลย

และก็อย่างเรื่องเต้นรำ ทั้งที่เต้นได้ดีแล้ว แต่กลับดันมาเจ็บขาเพราะซ้อมมากเกินไป วันสอบเลยได้แค่รางวัลความพยายาม เรย์กะถึงกับปารางวัลทิ้งเพราะความเอาแต่ใจ

เรื่องทำข้อสอบทั้งที่ไม่ได้ฝืนเกินตัว แต่วันนั้นอาหารดันเป็นพิษแค่กับเธอคนเดียว ทำให้ไม่มีกระจิตกระใจสอบ… หลังจากนั้นเลยไม่คิดที่จะอ่านอีก

หรือเรื่องที่อยากจะปลอบใจมาซายะที่อกหัก แต่ว่าเพราะเป็นคนที่มีแต่คนพะนอมพะนอเอาใจเลยคิดได้แต่คำพูดไม่เข้าหูคนอื่นทำให้คาราบุกิเดือดจัด

ซวยซ้ำซวยซ้อนเหลือเกิน นี่มันนางร้ายอะไรกันคะเนี้ย? โหงชีวิตมันน่าสงสารงี้อ่ะ!

เรื่องที่แย่จริงๆ ก็คือไปตอแยมาซายะมากไปนั่นแหละ พอเป็นเรื่องนี้ฉันรู้สึกสงสารเรย์กะนิดๆ ที่ไปหลงรักคนที่ไม่มีทางชอบเรา เหมือนกับว่าเธอไม่รู้ว่าจะเข้าหาคนคนนั้นยังไง เลยใช้อำนาจจนเกินตัวมากไป หลงระเริงในอำนาจ และการวางท่าเป็นราชินี จนดูถูกคนอื่นเสียชิบ

ถอนหายใจไปพลาง พลางเดินไปตามทางที่จะไปสโมสรPivoine เพื่อเอาเสื้อไปคืนเอ็นโจ

แน่นอนว่าฉันที่เป็นสามัญชนไม่มีสิทธิ์เข้าไปได้แท้ๆ แต่ว่าพนักงานที่หน้าประตูกลับเปิดประตูให้ฉันเข้าไป ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะเอ็นโจบอกเอาไว้แล้วล่ะมั้ง ฉันเดินเข้าไปหาเอ็นโจก็เห็นว่าเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องที่มีฉากกั้นไว้เป็นมุมส่วนตัว ที่นั่งประจำของเขา

“ท่านเอ็นโจคะ”

“อื๋อ นั่งสิ คุณคิโชวอิน” เอ็นโจยังคงก้มหน้ามองหนังสือในมือ ไม่สบตากับฉัน แต่ฉันไม่ไดนั่งตามคำสั่งของเขา แต่ยื่นเสื้อสูทที่พับไว้ให้เขา

“ดิฉันเอามาคืนค่ะ”

“วางไว้ได้เลย” เฮ้ๆ ตอนพูดนี่มองตาคนอื่นหน่อยสิคะ แต่ก็วางไว้ตามที่เขาบอก “มีธุระแค่นี้?”

“ค่ะ ขอขอบคุณท่านเอ็นโจที่ให้ยืมเสื้อค่ะ”

“อื้ม ไม่เป็นไร” ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าน้ำเสียงของเอ็นโจดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักล่ะ เพียงแต่ฉันคงจะคิดไปเอง

จังหวะที่หมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง มือข้างหนึ่งก็ถูกเอ็นโจดึงเอาไว้ สบตากับฉันแล้วเอ่ยว่า “จะไปไหน?”

“ห้องเรียนค่ะ”

“เลยมาตั้งยี่สิบนาทีแล้ว คุณคิโชวอินอยากเข้าไปเป็นตัวตลกเหรอ?”
ก็ไม่… แต่ที่พูดคืออยากเลี่ยงไม่นั่งอยู่นี่ต่างหากล่ะคะ

“หรือว่าไม่อยากอยู่กับผมกันล่ะ?”
สิ้นคำพูดนั้นก็นั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับเอ็นโจ เก้าอี้ที่เขานั่งนั้นเป็นรูปตัว C ซึ่งพวกเรานั่งอยู่คนละฝั่งและเว้นตรงกลางเอาไว้

“ชาคาโมมายด์ คงทานได้สินะ”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ มองดูเอ็นโจที่กำลังรินชาจากกาแล้วยื่นมาให้ฉันที่รับถ้วยไว้ แต่ยังไม่ยกขึ้นจิบ

“จะว่าไปแล้ว คุณคิโชวอินติดหนี้ผมแล้วนะ”

“เหะ”

“เรื่องพาไปส่งโรงพยาบาล กับตกบันไดไงล่ะครับ” เอ็นโจพูดพลางยิ้มหวาน

“...”
จอมมารล่ะคะ จอมมาร! จอมมารกำลังอวตารลงมาในร่างของเอ็นโจคนนี้ล่ะค่ะ ฮือ

“...จะให้ชดใช้อย่างไรดีนะ?” พร้อมกับยิ้มหวานที่ฉันคิดว่าเหมือนรอยยิ้มของซาตาน มือข้างนึงเคาะโต๊ะ เหมือนกับเจ้าหนี้ตอนทวงเงินจากลูกหนี้

สรุปแล้วเอ็นโจไม่คิดจะปล่อยฉันไปตั้งแต่แรกเลยใช่ไหมคะ อยากจะร้องไห้จังเลยค่ะ ฉันนั่งนิ่งเงียบไม่กล้าแม้แต่จะหยิบน้ำชาที่จอมมารรินให้เลยแม้แต่น้อย แม้ว่ามือจะกำอยู่ก็ตามที นัยน์ตาคู่นั้นยังมองหน้าฉันอยู่ทำให้ฉันต้องก้มลงหลบ
“จะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น”

“เรื่องอะไรหรือคะ” ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้ แต่ว่ามองจากนัยน์ตาของเอ็นโจที่มองไปยังต้นคอฉันก็รีบคว้ามือขึ้นมาจับโดยอัตโนมัติ เบือนหน้าไปทางอื่น

“ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมคุณถึงไปเข้าหาประธาน แต่ถ้าคิดว่าประธานจะเป็นสะพานช่วยคุณไปกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิล่ะก็… ผมคิดว่าคุณคงรู้นะว่าผมหมายถึงอะไร?”

“ฉัน…ไม่ได้มีจุดประสงค์แอบแฝงเลยค่ะ ท่านเอ็นโจ กรุณาถอนคำพูดด้วยค่ะ”

“ผมเชื่อคุณที่เปลี่ยนท่าทีไปมาไม่ได้หรอกนะ มีครั้งหนึ่งที่คุณไปตีสนิทกับพวกชมรมฟุตบอลให้มากลั่นแกล้งคุณทาคามิจิ ถ้าวันนั้นมาซายะไปช่วยไม่ทัน จะเกิดอะไรขึ้น คุณคิโชวอิน!”

“อึก…” ใช่ มันเป็นความผิดของเธอเอง ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ลูกน้องของเธอจะเป็นคนทำไปโดยพลการ เพราะอิจฉาวาคาบะจังที่สนิทสนมกับมาซายะ…แต่เพราะทุกคนอยู่ใต้อำนาจการปกครองของเธอ เธอมีหน้าที่ดูแลลูกน้องของเธอ เพราะฉะนั้น กว่าที่เธอจะรู้เรื่องมันก็สายไปแล้ว

แต่เรย์กะเองก็ผิด ทั้งที่รู้แล้ว แต่ก็ไม่ยอมบอกใคร จนเอ็นโจมาเค้นเอาจากเธอ เธอจำได้ดีว่าวันนั้นเอ็นโจเกือบตบหน้าเธอ…

ถึงจะไม่ได้ทำอะไร แต่เท่าที่รู้ในความรู้สึกที่อัดแน่นตอนนึกถึง เรย์กะดูเหมือนจะรู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำ แต่ก็แสร้งทำเป็นจักรพรรดินีที่ไม่แยแส จนเอ็นโจถึงกับสถบถ้อยคำแย่ๆ กับเธอ ครั้งนั้นมันคงเกินขีดจำกัดของเขาไปแล้ว

ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเอ็นโจถึงทำแบบนั้น แต่อาจจะเป็นเพราะเขาแอบชอบวาคาบะจังรึเปล่า? ในเรย์กะคิมิดอลไม่เคยมีตอนไหนเผยถึงเรื่องในใจของเอ็นโจ อีกทั้งเขายังทำท่าทีเย็นชา แย่ๆ กับเรย์กะอยู่คนเดียวด้วย ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้…

ทั้งที่หล่อแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่เป็นพระรอง กลับกลายเป็น npc คอยช่วยเหลือพระเอกซะงั้น ทั้งที่หน้าตาก็… อื๋อ… น่าสงสัยค่ะ

แต่พอคิดว่าเอ็นโจชอบวาคาบะจังจริงๆ ใจของฉันกลับรู้สึกด้านชา ไม่ใช่แค่เฉพาะตัวฉัน แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่าตัวตนของเรย์กะคิมิดอลกำลังร้องไห้? เฮ้ๆ เธอชอบมาซายะไม่ใช่เรอะ?

“ท่านเอ็นโจชอบคุณทาคามิจิหรือคะ?” พอกลั่นใจถามออกไปกับเอ็นโจที่ที่กำลังจิบชาถึงกับสำลัก

“…คะ คิดได้ยังไง?” เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมากระแอมไอ แล้วตอบฉัน

“เห็นท่านเอ็นโจเป็นห่วงคุณทาคามิจิมาก ก็เลยคิดว่าเป็นเช่นนั้นค่ะ แต่ว่าท่านคาราบุกิก็ชอบคุณทาคามิจิ ท่านเอ็นโจเลยหลีกทางให้ใช่ไหมคะ” ฉันพ่นคำพูดรัวๆ เป็นคำถามที่ติดใจฉันออกมา “ดังนั้น ฉันที่เป็นคนกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิ เลยเป็นตัวเกะกะสำหรับท่านเอ็นโจ อาร๊า … ท่านเอ็นโจนี่ช่างเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกินนะคะ ถึงขนาดยกคนที่ชอบให้คนอื่นได้เนี้ย” ฉันยกมือขึ้นมาแตะปาก ส่งเสียงหัวเราะที่เค้นออกมาอย่างเสแสร้ง เอ็นโจมองฉันตาค้าง ขอฉวยโอกาสนี่แหละ

“อาร๊า ใกล้จะหมดคาบแล้ว ฉันคงต้องขอตัวก่อน ลาล่ะค่ะ ท่านเอ็นโจ” ทิ้งระเบิดเอาไปกองใหญ่ รีบเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

พอหมดคาบเรียนฉันก็รีบไปดักรอนายตัวสำรองที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน คืนรองเท้าให้เขา แล้วใช้รองเท้าที่เปื้อนดินจนกลายเป็นสีน้ำตาลหม่นๆ มาใส่แทน ยังดีนะที่ไม่มีกลิ่นแล้ว

หลังจากนั้นก็รอจนกระทั่งทุกคนออกไปกันหมดก่อน ถึงเดินกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องเรียน พร้อมๆ กับโทรลาเรื่องงานพิเศษด้วย วันนี้คงทำงานไม่ลงจริงๆ ค่ะ

---------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมาฉันมาโรงเรียนแต่เช้า แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือเมื่อเปิดตู้รองเท้ากลับพบรองเท้านักเรียนหญิงคู่ใหม่ ขาววับวางอยู่ในตู้เป็นระเบียบเรียบร้อย พอลองปิดล็อกเกอร์มองดูอีกทีมันก็เป็นชื่อของฉันนี่นา?

หรือว่านายตัวสำรองจะเป็นคนเอามาเปลี่ยนให้กันนะ คงไปเอารองเท้าจากในสภานักเรียนมาให้สินะคะ ต้องไปขอบคุณแล้วค่ะ!

แต่ก่อนหน้านั้นเผอิญได้เจอกับหัวหน้าห้องที่ถือเอกสารกองโตมาพอดีค่ะ

“หัวหน้าห้องคะ! สวัสดีค่ะ!” ฉันเอ่ยทักไปด้วยน้ำเสียงสดใส ทว่าหัวหน้าห้องที่หันมาเจอฉันกลับหน้าซีดเผือก หวา ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ! ฉันไม่กัดหรอกนะคะ!

“ช่วยถือไหมคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมใช้คุณคิโชวอินไม่ได้หรอกครับ!” ปฏิเสธได้หนักแน่นดีจังค่ะ ปฏิกิริยาเหมือนกับเจอกันครั้งแรกเปี้ยบเลยอ่ะ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ถือวิสาสะ หยิบเอกสารมาถือนิดนึงค่ะ

“ฉันจะไปที่ห้องอยู่แล้ว ไปทางเดียวกัน ถือว่าช่วยกันประหยัดแรงด้วยไงล่ะคะ!” ฉันแย้มยิ้ม พร้อมกับเดินเคียงข้างหัวหน้าห้อง

“ขอบคุณครับ” หวา หน้าแดงแล้วค่ะ กลายเป็นสาวน้อยแล้วนะคะ หัวหน้าห้อง

“จะว่าไปแล้ว ฉันกับหัวหน้าห้องจะได้เป็นกรรมการห้องด้วยกันใช่ไหมคะ”

“ครับ แต่คุณคิโชวอินไม่ต้องช่วยก็ได้ครับ”

“ได้ยังไงคะ! ที่ผ่านมาฉันทำตัวแย่ๆ โยนงานให้หัวหน้าห้อง ต้องขอโทษด้วยค่ะ ต่อจากนี้ฉันจะช่วยเท่าที่ช่วยได้นะคะ”

พอพูดจบประโยคหัวหน้าห้องก็ทำปากค้างเหมือนช็อคไปแล้ว

หลังจากนั้นฉันก็ได้ช่วยหัวหน้าห้องทำงานบ่อยๆ ทำให้สมองไม่ว่างมาคิดเรื่องอื่น พอไปบอกขอบคุณเรื่องรองเท้ากับนายตัวสำรอง เหมือนเขาจะงงๆ แต่ก็เออออบอกว่า “ดีแล้วล่ะ” ส่วนพวกเซริกะและคุคิโนะจังก็มาคุยกับฉันบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตั้งแต่เปิดเรียนมา ไม่มีใครกล้าเข้ามาแกล้งฉันเลยล่ะค่ะ

และฉันเองก็แวะไปเปอร์ติต์เพื่อคุยกับยูกิโนะคุง มาโอะจังและยูริคุงบ่อยๆ ด้วย ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นเอ็นโจกับคาราบุกิ แต่ก็มีข่าวลือหวานชื่นระหว่างคาราบุกิและวาคาบะจังลอยมาเข้าหูบ่อยๆ พอฉันเดินผ่าน พวกนั้นกลับปิดปากเงียบราวกับเห็นผี?

จะว่าไปฉันยังไม่ได้เจอกับริรินะเลยสักหน ถึงแม้ว่าท่านพี่จะบอกว่าเจอบ้าง แต่ไม่รู้ทำไมริรินะถึงไม่มาเจอฉันเลย พอลองสอบถามจากท่านพี่เหมือนว่าริรินะจะอยู่ชมรมจัดสวนที่เมื่อก่อนนี้ฉันไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้ง แต่เขาว่ากันว่าเป็นโรงกระจกโปร่งใสสวยงามมากเลยค่ะ ว่างๆ แวบไปดูสักนิดล่ะกัน!

พอได้สัมผัสกับเรือนกระจกแล้วรู้สึกเหมือนกับว่าอยู่คนละโลกเลยล่ะคะ มีดอกไม้นานาชนิดหลากหลายสายพันธุ์อยู่เต็มไปหมด ไม่เพียงแค่ดอกไม้ยังมีต้นไม้มาประดับ อีกทั้งยังมีโต๊ะไว้ให้พักจิบน้ำชาด้วยค่ะ

แหมๆ เนื้อที่กว้างเหมือนกันนะคะ สรุปแล้วซุยรันมีพื้นที่เท่าไหร่กันคะเนี่ย
ฉันรู้สึกพลาดมากที่ไม่ได้มาชมที่นี่ ไม่งั้นคงจะเข้าชมรมจัดสวน แต่ทว่าพอคิดถึงภาพลักษณ์คิโชวอิน เรย์กะที่เป็นถึงจักรพรรดินีมานั่งเปื้อนดินมันก็ไม่ใช่แระคะ

ระหว่างที่เหม่อๆ ก็มีมือหนึ่งมาแตะที่บ่าของฉัน ทำให้หันไปโดยอัตโนมัติ พอเห็นหน้าเท่านั้นก็สะดุ้งโหยง เผลอกระโดดถอยห่างมาทันที

เหมือนนัยน์ตาเอ็นโจมีประกายขำขัน นายแอบหัวเราะอยู่สินะ!

“มาทำอะไรที่นี่ คุณคิโชวอิน”

“ฉะ...ฉันมา...เอ่อ!...ทานข้าวค่ะ!” ว่าจบก็หยิบข้าวกล่องที่ท่านแม่เตรียมให้ฉันตอนเช้าขึ้นมาชูให้เอ็นโจดู

“เหห” เขาทำหน้าแปลกใจ แต่เพียงแวบเดียวก็กลายเป็นนิ่งเฉย “คงไม่ได้ตามมาเล่นงานคุณทาคามิจิสินะ”

อึก อย่ามาใส่ร้ายกันสิคะ! ฉันยังไม่เจอคุณพระเอกนางเอกเลยนะ จนถึงตอนนี้น่ะ

“ชูสุเกะ นายทำอะไรอยู่น่ะ?”

“ท่านเอ็นโจคะ มาเร…”

พอได้ยินเสียงดังเรียกเอ็นโจ ฉันก็เสมองไป เป็นคาราบุกิกับวาคาบะจัง!!!

สมองของฉันเหมือนกับถูกชัตดาวน์ไปแล้วค่ะ! ในหัวสมองตอนนี้ขาวโพลนไร้สิ้นสิ่งใดทั้งสิ้น ยิ่งเมื่อเห็นคาราบุกิเดินเข้ามาพร้อมกับวาคาบะจังอยู่ด้านหลังเหมือนกับกำลังหวาดกลัวฉัน

“คิโชวอิน?”

“...” สีหน้าที่เยือกเย็น สุขุมนุ่มลึก ทว่าแววตากลับไม่ยิ้ม นี่สินะ จักรพรรดิในมังงะ ช่างผิดกับอีกคนชนิดที่มองไม่เห็นฝุ่นเลยค่ะ บุญตาแท้ๆ ถ้าคาราบุกิเป็นงี้บ้างก็คงจะดี แต่คงไม่ เพราะหมอนั่นมันบ้ากว่าที่คิดไว้…

“จะมาหาเรื่องทาคามิจิอีกรึไง? ฉันจำได้ว่าเคยบอกไว้แล้วว่าอย่ามาให้พวกฉันเห็นหน้า!” นี่มันที่สาธารณะค่ะ!!!!!!! ในรั้วโรงเรียนฉันมีสิทธิ์เดินไปไหนมาไหนก็ได้นะคะ อย่ามาริดรอนเสรีภาพฉันเซ่คะ!

“ถ้าฉันมารบกวนต้องขออภัยด้วยค่ะ ท่านคาราบุกิ ท่านเอ็นโจ” ฉันพูดเรียบๆ พยายามทำให้น้ำเสียงไม่สั่นเต็มที่ ถึงแม้ว่าอยากจะนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศในสวนนี้ก็ตามที

“อะ...เอ่อ… คุณคิโชวอินคะ?” เป็นวาคาบะจังที่พูดออกมา ตอนที่ฉันกำลังจะเดินไป

“คะ?”

“ถ้าไม่รังเกียจมาทานข้าวกับพวกฉันไหมคะ” วาคาบะจังยิ้มแย้มอย่างใสซื่อ ดูน่ารักสมกับเป็นนางเอกเลยค่ะ ถ้าไม่ติดว่ามีสายตาของคาราบุกิกับเอ็นโจ ฉันคงตอบตกลงไปแล้ว เพียงแต่ฉันกลับตอบกลับด้วยอีกท่าทางนึง

“ดิฉันไม่สามารถไปเกลือกกลั้วกับคุณทาคามิจิได้หรอกค่ะ ขอลาล่ะค่ะ” คำตอบที่เย่อหยิ่งสมกับเป็นคิโชวอิน เรย์กะ ถ้าเป็นเธอ ฉันเชื่อว่าเธอจะเลือกพูดประโยคนี้อย่างแน่นอน

เพื่อไม่ให้ทุกอย่างบานปลายไปกว่านี้ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวด เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องมาอ่อนแอจนแทบขาดใจอีก ฉันต้องเป็นนางร้ายเท่านั้นถึงจะอยู่รอดไปได้

ฉันปาดไล้น้ำตาที่ไหลออกมาจากใบหน้า เมื่อเดินออกห่างจากพวกนั้นแล้ว
แต่ว่าไม่ว่าจะเช็ดเท่าไหร่ มันก็ไหลลงมาอีกเรื่อยๆ

ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน ฉันยืนอยู่ตรงนั้นสักพักพอเริ่มทำใจสงบ
กลับพบว่ามีผู้หญิงสามคนยืนล้อมรอบฉันอยู่

“อุ้ยตาย ไม่คิดว่าจะหน้าด้านหน้าทนมาโรงเรียนอีกนะคะ”

“แหมๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ คุณคิโชวอินน่ะ เป็นถึงจักรพรรดินีเชียวนะคะ แต่ก็แค่อดีต!”

“จะว่าไปแล้วสามัญชนก็ควรอยู่อย่างสามัญชนนะคะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเสนอหน้าไปหาท่านเอ็นโจ!”

ฉันมองทุกคนที่พูดคนละประโยคด้วยน้ำเสียงน่ากลัว ตอนนี้คิคุโนะจังก็ไม่อยู่ เซริกะจังก็ด้วย แถมตรงนี้ไม่มีคนผ่านมาอีก แย่แล้วล่ะ ตัวฉัน!

“อาร่าๆ ดูสิคะ เอาข้าวกล่องมาทานด้วย สมแล้วที่เป็นสามัญชน!”

เอ๊ะ? ไม่ทันรู้ตัวฉันก็ถูกผลักล้มลงไป พร้อมกับข้าวกล่องที่ถูกแย่งไปด้วย หนึ่งในนั้นเปิดข้าวกล่องขึ้นมา

“น่าอร่อยจังเลยนะคะ” ใช่ไหมล่ะ ก็ท่านแม่เป็นคนทำสุดฝีมือเลยนี่นา ถึงไข่เจียวจะไหม้ๆ ก็เถอะ…

ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร ข้าวกล่องก็ถูกคว่ำลงกับพื้น พร้อมๆ กับนักเรียนหญิงคนนั้นเอารองเท้าของเธอขยี้มันจนเละ

ทำอะไรน่ะ?

ฉันมองพวกเธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงต้องมากลั่นแกล้งกันแบบนี้ด้วยล่ะ!

“นี่เป็นแค่การตักเตือนที่มายุ่งกับท่านเอ็นโจ!” อ๋อ… เพราะเอ็นโจหรอกเหรอคะ? เอ็นโจอีกแล้วเหรอคะ?

ฉันไม่ได้ยุ่งเลยสักนิด เขาเข้ามายุ่งกับฉันเอง

ปากฉันกำลังจะโต้ตอบ จังหวะที่ผู้หญิงพวกนั้นกระชากเส้นผมของฉันขึ้นมา และตบลงที่แก้มอย่างแรง

เจ็บ…

“ทำอะไรกันน่ะ!”
พอพวกนั้นได้ยินเสียงปริศนาก็พูดว่าแย่แล้ว และรีบวิ่งหนีไป เหลือเพียงฉันที่ล้มตัวลงนั่งด้วยแววตาว่างเปล่า มองข้าวกล่องที่ถูกเหยีบบจนเละอย่างไม่รู้สึกรู้สา

ได้ยินเหมือนกับเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางฉัน
แต่ฉันไม่มีแรงพอที่จะเงยหน้าขึ้นแล้ว

ถึงจะต้องเตรียมตัวเตรียมใจกลับเป็นนางร้าย แต่สภาพจิตใจฉันยังคงต้องปรับตัวอีกสักพัก คงจะเป็นเรย์กะคิมิดอลในทันทีไม่ได้

================================
ฉับ!!!

>>311 โฮะ เสียงปริศนานี่มิซซึซากิมั้ยนะ(ละเว้นจากชื่อนายตัวสำรองชั่วคราว) ฟิคนี้เราอยู่เรือท่านรัชทายาท//โบกธง ไม่ชอบที่เอ็นโจบังคับจูบเรย์กะเลยอ่ะ ทำงี้ได้ไงอ่ะ! แต่ดูแกวแล้วท่านเอ็นโจก็พระเอกสินะคะ เอาเป็นว่าถึงจะู้ว่าอกหักแต่ว่าขออยู่ตรงนี้ละกานน

>>311 โอ๊ยยยย จะมาตัดแบบนี้ไม่ได้นะ!!!! /เขย่าตัวโม่งฟิค
ใครที่มาทักน่ะ เอ็นโจ? นายตัวสำรอง?

>>311 กรี๊ดดดดด ทำไมทั้งอฟช.ทั้งกาวพากันตัดฉับปริศนาแบบนี้ล่ะค้าาาา ที่ปล้ำจูบเขานั่นยังไม่เรียกใช้หนี้กันอีกเหรอ เอ็นโจ คนบ้า หึงข้างเดียวไปนานๆ เลย เชอะ

>>311 แอร๊ยยยยยยยยย ริรินะแน่ๆกูว่า ริรินะมาช่วยคุณพี่เรย์กะทีค่ะ คุณพี่เรย์กะแย่แล้ววววววววว เอามาดนางพญากลับคืนมาให้เรย์กะเลยค่ะ พัดภูตพรายไปไหน ดอกโบตั๋นอีก เอาให้ถือไว้เลยค่ะจะได้ไม่มีใครกล้าแกล้ง เซอร์บิรุสไปไหน มากัดยัยคนที่มาแกล้งเลยค่ะ
เรย์กะน่าสงสารจัง เป็นนางร้ายที่ดวงซวยจังเลยอ่าาาา พยายามแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็น ฮรืออออออ ปวดร้าวแทน

>>311 กูเชียร์องค์รัชทายาท!!
เอ้ะ หรือว่าเสียงนั่นเป็นริรินะว้า5555555

กรี๊ดดดด มาต่อเดี๋ยวเนนนน้ จะปล่อยให้ค้างแบบนี้ไม่ได้นะโม่งฟิค ฮืออออ

มีคนตอบถูก แต่ยังไม่เฉลยนะ ไปประชุมก่อน บายย //วิ่งหนีออกจากบอร์ด

>>311 ฟิคนี้เชียอาริมะ ขอสักเองเถอะ คือหมั่นไส้เอ็นโจในเรื่องนี้มาก ถึงเราจะเรือเอ็นโจก็เถอะ

เราคือ >>268 และ>>275 แหล่ะ ส่งการบ้าน ตอนนี้ได้แค่นี้ ต้องเขียนต่ออีกซักพัก

ปล.นี่มันคือฟิคอุเมวากะxท่านเรย์กะ จริงๆนะ ถึงแม้ผ่านไปเกือบแปดร้อยคำท่านเรย์กะก็ยังไม่โผล่มา55555
------------------------------------------------------------------
อุเมวากะ อาสึกะ

แต่ไหนแต่ไรมา ผมไม่เคยชอบเรียนพิเศษตอนปิดเทอมเลยซักครั้ง

คิดดูสิว่าเวลาที่ผมต้องไปเรียนพิเศษน่ะ หมาที่น่ารักของผมก็ต้องเหงาอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้าน ไม่มีใครเล่นด้วย อ้ะ นี่ผมยังไม่บอกใช่มั้ยว่า หมาของผมเป็นพันธุ์ อเมริกันค็อกเกอร์สแปเนียล ชื่อ เบียทริซล่ะ!

อืม นี่ถ้าพูดแค่ชื่อพันธุ์อย่างเดียวคงไม่เห็นภาพใช่ม้า เบียทัน...ใช่แล้วล่ะ ผมสนิทกับมันถึงขนาดเรียกชื่อเล่นกันได้

คึๆๆ น่าอิจฉาล่ะซี้~

หมานี่เป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีมากๆเลยนะ ทั้งร่าเริง ใจดี ซื่อสัตย์กับเจ้าของ น่ารักมากด้วย!

แต่เบียทันของผมคือที่สุดของที่สุดแล้ว!

ถ้าถามว่าใครน่ารักที่สุดในโลกก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นเบียทัน!

ใครซื่อสัตย์กับผมมากที่สุดในโลกก็เป็นเบียทันอีกเหมือนกัน!!

หมาตัวอื่นน่ะจะน่ารักยังไง...

อ้าว

เบียทั้นนนน

อย่าพึ่งเดินหนีผมสิ!

เดี๋ยวน้า!

ผมไม่ได้นอกใจเธอนะ! ผมแค่ชมว่าหมาตัวอื่นน่ารักเฉยๆ แต่ที่สุดในใจผมคือเบียทันนะ

เดี๋ยวซี่...

“อุ! เม! วา! กะ! นายทำบ้าอะไรอยู่ ไหนบอกเอาของแป๊ปเดียวไงยะ” เสียงโมริยามะดังมาจากหน้าประตู ชิ ยัยนี่คงไม่เข้าใจหรอกว่าเวลาจากหมาที่รักน่ะเป็นยังไง แล้วนี่เบียทันก็งอนผมอยู่ด้วย ถ้าผมไม่ง้อตอนนี้แล้วจะได้ง้อตอนไหน

ถ้าตอนเย็นผมกลับมาแล้วเบียทันเกิดซึมเศร้าไม่กินอาหารจนขนร่วงล่ะ!

ไม่ได้การแล้วผมต้องง้อเธอให้เร็วที่สุด!!!

...แต่เอ ขนมรางวัลเนี่ยแม่เก็บไว้ตรงไหนนะ ใช่ตู้ตรงนั้นรึเปล่า...

“อุเมวากะ เพื่อนรอนายอยู่คนเดียวรู้มะ...” คราวนี้โมริยามะมาอยู่ที่ประตูครัวแล้ว เฮ้ย! ไม่ได้นะ ต้องรีบกันเธอออกไปให้เร็วที่สุด ยัยนี่น่ะชอบใส่น้ำหอมตลอด เบียทันยิ่งแพ้อะไรง่ายอยู่ๆ ถ้าเกิดเบียทันแพ้ยัยนี่จะเป็นยังไง ไม่ได้ๆ

ผมรีบดึงมือเธอออกไปทางประตูบ้าน

“รู้แล้วน่าๆ รีบไปกันเถอะ” ผมรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันที่ยัยนั่นไม่ได้บ่นอะไรต่อ แต่ช่างเถอะ ต้องรีบดึงยัยนี่ออกไปให้เร็วกว่านี้อีก ผมผูกเชือกรองเท้าอย่างลวกๆ กำลังจะออกจากบ้าน…

“บ๊อกๆๆ”

หวา น่ารักจังเลย~

เบียทันออกมาส่งผมที่หน้าประตูบ้านเหมือนเคยล่ะ เธอมักจะมาบอกว่า อาทัน~ รีบกลับบ้านมาเล่นกันเร็วๆนะ ด้วยดวงตากลมโตใสๆ

ฮื่ออ อย่างร้องไห้นะเบียทัน อาทันจะรีบๆกลับมาหาเบียทันนะ! รออาทันอีกหน่อยนะเบียทัน!

“อะไรกัน อุเมวากะ นายเลี้ยงหมา...” ไม่นะ! โมริยามะกำลังจะแตะเบียทันของผม แต่ที่เล็บเธอน่ะมีสีอยู่...ถ้าสารเคมีเป็นพิษต่อระบบประสาทของเบียทันล่ะ หมาประสาทจมูกดีกว่าคนหลายเท่าเลยนะ!

“โมริยามะ ไปกันเถอะน่า”ผมคว้ามือเธอที่กำลังจะเอื้อมไปแตะเบียทันไว้แล้วดึงออกจากบ้านไป

...อาทันขอโทษนะเบียทันที่ไม่ได้จูบลา

แต่อาทันทำแบบนี้ก็เพื่อเบียทันเองนะ! เบียทันเข้าใจอาทันด้วยเถอะ!!

ผมล็อกประตูบ้านด้วยใจที่แทบจะสลาย

เบียทันจะร้องไห้มั้ยนะ...

ที่ผมเลือกจะออกมาเรียนพิเศษแทนที่จะอยู่เล่นกับเบียทัน

มะ มันเป็นหน้าร้อนครั้งแรกเลยนะที่เบียทันจะไม่ได้อยู่กับผม

ถ้าเกิดว่าเบียทันเกิดไม่สบายขึ้นมาระหว่างวันล่ะ! ไม่ได้การแล้ว ผมว่าผมหยุดอยู่บ้า...

เผียะ!

“อุเมวากะ! ทำบ้าอะไรของนาย” โมริยามะสะบัดมือออก ก่อนจะตบหลังผมเต็มแรง แล้วยืนกุมมืออีกข้างด้วยใบหน้าแดงจัด

...อาเระ?

เมื่อกี้ผมทำอะไรเธองั้นเรอะ! เธอต่างหากที่จะทำร้ายเบียทันของผมน่ะ!

ซากากิหัวเราะหุหุ ส่วนคิตาซาวะก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “ไม่เบาเลยน้า อุเมวากะ”

อะไรของพวกนาย!

ไม่มีใครเห็นใจผมที่โดนยัยนี่ตบเลยรึไง แหงล่ะว่าโดนตบเมื่อกี้มันก็ไม่ได้เบาอยู่แล้ว เสียงดังขนาดนั้น

...ผมว่าหลังผมต้องเป็นรอยปื้นแดงแน่ๆ อย่างนี้เบียทันก็จะเห็นตอนอาบน้ำแล้วก็เป็นห่วงผมน่ะสิ

บ้าเอ้ย!

ถ้าอย่างนั้นวันหลังเบียทันคงจะร้องไห้หนักกว่าเดิมแน่ๆ ผมจะตัดใจจากเธอมาได้ยังไง...

ผมเดินตามพวกนั้นมาเรื่อยๆ คิดอะไรเพลินๆว่าจะซื้อของอะไรกลับไปง้อเบียทันดี แล้วก็ถึงที่เรียนพิเศษแล้ว

อืม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาเรียนตอนปิดเทอมหน้าร้อนล่ะ ปกติผมจะนอนอยู่กับบ้านแล้วก็เล่นกับเบียทันทั้งวัน พวกเราจะวิ่งไล่จับกัน เล่นน้ำ สายยาง ว่าแล้วก็อยากกลับไปที่บ้านจังเลยน้า...

แต่พอซากากิเลื่อนประตูเปิด

บะ เบียทัน!
-------------------------
เก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์ของความคิดอุเมวากะเป็นเบียทันค่ะ*ทรุด* เปลืองอัศเจรีย์ชะมัด รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นี่แบบว่่า...55555

>>308-311 โอ๊ยยยยยย ค้างงงงงงงงงง
ขอเดาว่าเป็นริรินะแล้วกัน ไหนๆก็มีพูดถึงแล้ว จะไม่โผล่มาเลยก็น่าสงสาร เอ็นโจคงนั่งกินข้าวเป็นกขค.คู่รักปล่อยฮีไป
ว่าไปแล้วเอ็นโจบทนี้ก็ไม่ต่างกะเรย์กะบทตัวร้ายเลยนี่นา ใช้อำนาจขู่เข็ญให้คนรักชัดๆ...น่าหมั้นไส้จังเลยค่าาาา

ขอเชียร์อาริมะด้วยเลย แต่มันยังไม่โดนปักธงเลยนี่นะ... 5555
แต่ท่านเรย์กะก็ช่างอดทนดีจัง หยุดเรียนแล้วไปทำงานมินิมาร์ทปักธงนายบ้าหมาฮาเฮดีกว่ามั้ง?
... รู้สึกเป็นฟิคที่เชียร์กะทุกคน ยกเว้นเอ็นโจ 555555555

>>320 กรี๊ดดด มีเรือลำใหม่เพิ่มมาแล้วว

สงสารโมริยามะนิดๆแฮะ สาวน้อยในห้วงรักดันไปตกหลุมรักคนที่ในหัวมีแต่เรื่องหมา

>>320 นายบ้าหมานี่แม่งบ้าหมาจริงๆ 555555555

>>311 ฟิคนี้เอ็นโจถอยไปปป//โดดลงเรือนายตัวสำรอง

>>320 5555 มีฟิคอุเมวากะออกมาจริงๆ ด้วย ในหัวมีแต่เบียทันนะเอ็ง ไปทำสาวเพ้อแล้วยังไม่รู้ตัวอีก บ้าหมาเอ๊ยยยย น่าสนุกมากเรื่องนี้ จะรออ่านตอนเห็นท่านเรย์กะครั้งแรกนะ

>>320 พื้นที่สำหรับเบียทันในสมองของอุเมวากะกูว่าไม่ใช่แค่เก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์แล้วว่ะ แม่งพันล้านเปอร์เซนต์แล้ว 5555555555555555
หายใจเข้าก็เบียทัน หายใจออกก็เบียทัน สมเป็นคนรักชั่วนิรันดร์ของดันเต้อุเมวากะจริงๆ

>>320 เบียทัน! เบียทัน! เบียทัน! ตัดใจเถอะโมริยามะ อุเมวากะมีเบียทันอยุ่แล้วนะ//ตบบ่า

มา >>297

เสียงปรบมือดังกึกก้องจากโต๊ะของกริฟฟินดอร์เมื่อได้ยินประกาศการคัดสรร ฉันเดินไปที่โต๊ะ นั่งลงบนที่นั่งว่างๆที่มีคนขยับให้

อา ดีจัง อย่างน้อยก็ไม่ใช่สลิธีรีนล่ะน้า

ฉันนึกถึงคำพูดของท่านพ่อและท่านแม่ที่หมายมั่นให้ฉันอยู่สลิธีรีน เพราะคู่ควรกับสถานะเลือดบริสุทธิ์อย่างตระกูลคิโชวอินเป็นที่สุด

ตระกูลคิโชวอินนั้นอยู่สลิธีรีนมาตลอดไม่เคยไปบ้านอื่นเลยสักครั้ง แต่การที่ฉันโดดเด้งมาอยู่กริฟฟินดอร์คนเดียวเช่นนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ

ถึงฉันจะไม่มีความคิดเรื่องเหยียดเลือดก็จริง แต่ท่านแม่ผู้สูงศักดิ์และหยิ่งทระนงในความเป็นเลือดบริสุทธิ์ หากต้องรู้ว่าฉันนั้นถูกรายล้อมไปด้วยพวกเลือดผสมและเลือดสีโคลนเช่นนี้ ต้องไม่สบายใจแน่นอนเลยค่ะ

รู้สึกจะมีเลือดบริสุทธิ์ถูกคัดสรรเข้ามาที่กริฟฟินดอร์ด้วยนี่นา

ตัวฉันแทบจะแข็งเป็นหินเมื่อได้สบตากับคาบุรากิ มาซายะ เลือดบริสุทธิ์คนที่ว่านี่พอดีค่ะ

คาบุรากิมองฉันแว้บหนึ่งแล้วก็หันไปทางอื่น

น่ากลัว น่ากลัวจังเลยค่ะ ถ้าสบตากับบาสิลิสก์ก็คงรู้สึกอย่างนี้มั้งคะ

ตระกูลคาบุรากิเป็นตระกูลเลือดบริสุทธิ์ที่เก่าแก่และยาวนานยิ่งกว่าตระกูลคิโชวอินเสียอีก บรรพบุรุษบางคนสูงส่งเสียจนไม่สามารถเอ่ยนามออกมาแบบห้วนๆได้ แค่อายุสิบเอ็ด คาบุรากิ มาซายะก็คล้ายกับจะปล่อยออร่าที่คล้ายเปลวไฟสีน้ำเงิน สามารถทำให้พวกรากหญ้าสามัญชนคุกเข่าให้ได้แล้ว

และคาบุรากิ มาซายะก็เป็นหนึ่งในกุญแจสำคัญที่นำคิโชวอิน เรย์กะไปสู่ความล่มสลายในที่สุด

คิโชวอิน เรย์กะในนิยายนั้นหลงรักคาบุรากิแบบหัวปักหัวปำถอนตัวไม่ขึ้น แต่เมื่อรู้ว่าเขารักทาคามิจิ วาคาบะ สาวน้อยที่มาจากครอบครัวมักเกิ้ลที่เธอเห็นว่าเป็นเลือดสีโคลนไม่คู่ควรกับเลือดบริสุทธิ์ เธอก็ใช้อำนาจและสถานะของตระกูลในการกลั่นแกล้งอยู่เป็นเนืองนิจ แล้วก็ต้องพบจุดจบแย่ๆตามประสาตัวร้าย

ตอนนี้หมวกคัดสรรก็กำลังคัดสรรมาถึงที่ทาคามิจิ วาคาบะพอดี หมวกประกาศลั่นว่าเธอได้ไป "เรเวนคลอ" อันนี้ก็เป็นไปตามนิยายเหมือนกัน ทุกอย่างก็เกือบคล้ายในนิยายที่อ่านมา ยกเว้นแค่สองเรื่องคือ หนึ่ง...ฉันได้มาอยู่กริฟฟินดอร์

และเรื่องที่สอง เอ็นโจ ชูสุเกะที่ควรจะอยู่ฮัฟเฟิลพัฟตามนิยาย กลับเด้งไปอยู่สลิธีรีนแบบหมวกไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำ

เอ็นโจ ชูสุเกะก็เป็นอีกตัวละครหนึ่งที่ออกมาในนิยาย Magi kimi dolce เขาโดดเด่นด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา ผมสีน้ำผึ้ง และรอยยิ้มอันอบอุ่นอ่อนโยน ทำให้เขาได้รับการขนานนามว่าเจ้าชายจากบรรดานักเรียนทั้งหลาย เป็นตัวละครเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างหลายๆตัวละคร เมื่อพระเอกกับนางเอกมีปัญหาขัดแย้งไม่ลงรอยกัน เอ็นโจก็จะคอยยิ้มนุ่มแล้วไกล่เกลี่ย

แต่เมื่ออยู่กับศัตรู เขาจะร้ายกาจมาก คิโชวอิน เรย์กะที่ถูกตัดสินว่าเป็นศัตรู ก็ถูกปฏิบัติด้วยความไร้เมตตาปราณี

แต่กระนั้น เอ็นโจก็เป็นตัวละครที่ได้รับความนิยมที่สุดในเรื่องเลยล่ะค่ะ

พอมองไปที่โต๊ะสลิธีรีน เอ็นโจเองก็โดดเด่นมากในบรรดานักเรียนสลิธีรีนด้วยกัน เพียงแต่เขามีผมสีดำแทนที่จะเป็นสีน้ำผึ้งอย่างที่เคยถูกบรรยายไว้ ฉันรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยแต่ก็พอจะยอมรับได้ ผมดำก็ดูดีไม่หยอก

การคัดสรรจบลงไปก็ได้เวลาเริ่มงานเลี้ยง ฉันนั่งรับประทานอาหาร ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันจะกินเมื่อได้อ่านนิยายครั้งแรกเลยล่ะค่ะ แล้วก็ได้กินสมใจอยาก อาหารอร่อยทุกอย่างเลย

ฉันทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ นอกจากเซริกะจังแล้วก็มีท่านมินาสึกิ ไอระ สาวรุ่นพี่ที่เป็นพรีเฟ็คอยู่ปี 5

ตระกูลมินาสึกิก็เป็นตระกูลเลือดบริสุทธิ์อีกตระกูลเช่นกัน แต่ท่านไอระกลับพูดคุยกับนักเรียนใหม่ๆอย่างไม่ถือตัวว่าตัวเองเป็นเลือดบริสุทธิ์แม้แต่น้อย อีกทั้งรูปลักษณ์ก็งดงาม แม้ผมจะตัดสั้นดูคล้ายเด็กผู้ชาย แต่คนงามก็คือคนงามอยู่ดี

นอกจากนี้ก็มีพวกเด็กผู้ชายปีเดียวกันกับฉันอย่างซาโตมิ ยูคินาริคุง หรืออิวามุโระ ทาคาชิคุงด้วยล่ะค่ะ รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันนะคะ

ฉันเพิ่งเคยได้คุยกับเด็กผู้ชายเป็นกิจลักษณะเป็นครั้งแรก ตอนอยู่ที่บ้านน่ะ ผู้ชายที่ฉันพูดด้วยมีแต่ท่านพ่อและท่านพี่ก็เท่านั้นล่ะค่ะ

>>311 มึงง กูขอเถอะ ฟิคนี้ให้อาริมะเป็นพระเอกเถอะ ฟิคนี้กูเกลียดเอ็นโจ ปล่อยให้เอ็นโจมันแห้วบ้างนะมึง

ฉันมองไปที่โต๊ะของอาจารย์ ท่านพี่กำลังพูดคุยกับท่านอิมาริที่เป็นเพื่อนสนิทอยู่

ท่านโมโมโซนะ อิมาริเป็นเพื่อนสนิทของท่านพี่มาตั้งแต่สมัยที่เรียนฮอกวอตส์ เขาเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าคาสโนว่าเลยล่ะค่ะ ตอนมาที่บ้านก็มักจะมีของฝากแปลกๆแต่น่ารักติดไม้ติดมือมาให้ฉันด้วยเสมอ แค่อายุสิบห้าก็เอาใจสาวๆได้เก่งกาจ รู้ใจไปหมดทุกอย่างว่าผู้หญิงต้องการอะไร แบบนี้ไม่ให้รักไม่ให้หลงได้อย่างไรกันล่ะคะ

ตอนนี้งานเลี้ยงก็จบลงแล้ว ท่านอิมาริพอหันมาเห็นฉันในกลุ่มเด็กกริฟฟินดอร์ก็ลุกขึ้นยืน และวิ่งตรงมาหา

"เรย์กะจังงงงงงงงงง"

ท่านอิมาริมาหยุดตรงหน้าฉัน จับไม้จับมือแสดงความยินดียกใหญ่ พูดรัวเร็วแทบไม่พักหายใจ

"ยินดีต้อนรับสู่กริฟฟินดอร์นะเรย์กะจัง ฉันเป็นอาจารย์ประจำบ้าน ดีใจที่เรย์กะจังมาอยู่บ้านของฉันนะ พรุ่งนี้มีเรียนวิชาของฉันวิชาแรกเลยนี่นา ไม่ต้องตื่นเต้นไปน้าาาาา"

"เอามือออกไปซะ อิมาริ" เสียงนิ่งๆเย็นๆดังขึ้นจากด้านหลัง ท่านอิมาริบุ้ยปากอย่างไม่ชอบใจแต่ก็ยอมปล่อยออก

ท่านพี่ก้าวเข้ามาแทนที่ท่านอิมาริ ส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่นอ่อนโยน

อ๊ะ จริงสิ ฉันได้อยู่กริฟฟินดอร์นี่นา ท่านพี่จะผิดหวังรึเปล่าคะที่ฉันไม่ได้อยู่สลิธีรีนแบบคนอื่นๆในตระกูล แถมท่านพี่ก็เป็นอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรีนอีกต่างหาก

ฉันห่อตัวลีบๆ ไม่กล้าสู้หน้าท่านพี่ แต่ท่านพี่กลับวางมือลงบนหัวฉันปุๆ แล้วส่งยิ้มให้

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"

ท่านพี่ไม่ต่อว่าอะไรฉันสักคำ แถมยังคอยให้กำลังใจ ทั้งอ่อนโยนและใจดีอย่างนี้ รักท่านพี่ที่สุดเลยค่า

คืนนั้น ฉันเข้านอนที่หอกริฟฟินดอร์เป็นครั้งแรก แม้จะแปลกที่แปลกทางไปบ้าง แต่ความเหนื่อยจากการเดินทางก็ทำให้ฉันผลอยหลับไปได้โดยง่าย และไม่ฝันอะไรเลย

พอเช้ามาฉันก็ลงมารับประทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่ที่ใช้คัดสรรเมื่อคืนนี้ ระหว่างมื้อเช้าก็ถูกรบกวนด้วยไปรษณีย์นกฮูกที่นำจดหมายมาส่ง นกฮูกตัวแล้วตัวเล่าบินไปหาเจ้าของ เด็กใหม่โดยเฉพาะคนที่มาจากครอบครัวมักเกิ้ลดูจะตื่นตาตื่นใจกับเรื่องนี้มาก แต่คนที่มาจากครอบครัวผู้วิเศษกลับรับประทานอาหารกันไปเฉยๆไม่ยินดียินร้าย

มีจดหมายมาถึงฉันเหมือนกันค่ะ

หน้าซองประทับตราตระกูลคิโชวอิน ท้องไส้ฉันบิดมวนไปหมด มือสั่นน้อยๆเมื่อแกะออกอ่าน

จะถูกต่อว่าอะไรบ้างนะ แต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่จดหมายกัมปนาถล่ะน้า

ในจดหมาย ท่านพ่อและท่านแม่เขียนมาชมเชยที่ฉันได้อยู่บ้านเดียวกับคาบุรากิ มาซายะ และขอให้ฉันใช้โอกาสนี้สานความสัมพันธ์ไปด้วย

อุหวา....จะให้สานสัมพันธ์เหรอคะ กับคนที่ทำให้ฉันไปสู่จุดจบหายนะแบบนั้นน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ

ฉันเก็บจดหมายของท่านแม่เข้าซอง รีบรุดไปเรียนวิชาแปลงร่างอันเป็นวิชาของท่านอิมาริ เหลืออีกห้านาทีจะเข้าเรียน หวังว่าจะไม่ไปสายนะคะ

วันนี้เปิดเรียนวันแรก ฉันจะไม่ยอมทำผิดพลาดแบบคิโชวอิน เรย์กะในนิยายอย่างแน่นอนค่ะ

-----------------------
เชิญต่อตามสบาย 55555555555 กูนึกออกแค่นี้

>>330 มึงสำนวนดี กูชอบบบบบบ
ว่าแต่ท่านอิมาริแปลงร่างได้นี่ จะแปลงเป็นตัวอะไรไปน้วยสาวๆ หรือเปล่าวะ 5555555

>>311 เชียร์รัชทายาทและริรินะ!!!

สมกับเป็นวันจันทร์ที่เป็นวันเริ่มต้นสัปดาห์ของการเรียนและทำงาน
โม่งฟิคแต่งฟิคมากันเพียบเลย ขยันจริงๆ 555555555

>>333 เออจริง ช่วงเสาร์อาทิตฟิคไม่ค่อยมีนะ พอวันจันมากันเยอะเชียว5555555555555

>>330 ตอนแรกกุกะให้เรย์กะกรี๊ดที่ผิดคาดที่อยู่ๆคาบุรากิแม่มโดนเด้งมากริฟเหมือนกันเฉยยยยย แต่บทให้อยู่ตั้งกะแรกก็ดี555+ ในมโนกุ เอ็นโจนี่กุกะจะผูกเรื่องเป็นพรีเฟคของสลิธีรินที่ซี้กับกัปตันทีมควิชดิชของกริฟฟินดอร์อย่างคาบุรากิ แบบแหวกม่านประเพณีมาก555+ แต่ฟิคเรามันจะอยู่จนถึงพวกนี้ขึ้นจนเป็นพรีเฟครึเปล่าเพราะกุเปิดมาซะอายุ11ใสๆเลย555+

>>335 ถ้าการคัดสรรเรียงแบบแฮร์รี่ ชื่อคาบุรากิมาก่อนชื่อคิโชวอินอะ

>>335 ไม่เป็นไรมึง ไม่ต้องรีบๆ ขนาดอฟช.ยังไปไม่ถึงไหนเลย//ตบบ่า เราค่อยๆพายเรือไปด้วยกันนี่แหล่ะ

>>336 อันนี้ลืมไม่ได้อ่านนานว่ามันเรียงตามชื่อ กุขอโทษ

>>333 กูก็ว่า.... เห็นเป็นงี้มาหลายสัปดาห์แระ
>>328>>330 ฟิคนี้มันจะไปจบตรงไหนวะเนี่ย เริ่มเปิดเรื่องมาซะอลังจนกูเห็นแววมหากาพย์มารำไรๆ เลยเชียว 5555 แต่ก็ดีเหมือนกัน อยู่กันไปนานๆ อร่อยกันไปนานๆ

>>333 วันแรกแห่งการหนีความจริงค่ะมึง

>>339 ดีไม่ดีความหนาเท่าแฮรี่ต้นฉบับ 55555555555555555

>>311 ตอนนี้กูลงทุกเรือยกเว้นเอ็นโจ กูงอนจอมมารบอกเลย//โบกธงริรินะรัวๆค่ะ
>>330 แวบแรกนึกว่าอิมาริจะสอนป้องกันตัวจากศาสมืดแต่แปลงร่างก็ดี ดึกๆจะได้บุกเข้าห้องอาจารย์สลิได้เนียนๆถถถถถ

ไม่ได้มาแปปเดียวพี้กัญชาไปไหนถึงไหนแล้วเนี่ย

ท่านพี่สอนวิชาอะไรดีคะ? การป้องกันตัวจากศาสตร์มืด?จะได้สอนน้องให้เอาตัวรอดจากจอมมาร

>>320 โอ๊ยยย เอ็นดูอุเมวากะมาก นี่แว๊บแรกที่เห็นเรย์กะคิดว่าเป็นเบียทริซจริงๆใช่ไหมน่ะ ฮะ....
>>330 ท่านไอระะะ ท่านอิมารี้้ ท่านพี่่ โฮรววว
>>343 เลขเวลามึงสวยโคตร...

>>344 ปรุงยาดิ ถึงจะสมเป็นบ้านสลิธีรีน

ปรุงยาอีกเาียงคิดถึงความเจ้าเล่ห์ของท่านพี่ที่จะใช้น้ำยาสรรพรสไปล้วงความลับชาวบ้านแล้ว

>>331 ร่างแปลงของท่านอิมาริกูนึกออกแต่แมวเปอร์เซียว่ะ ถถถถถถถถถ

>>297 >>330 ฟิคแนวแฮร์รี่และโลกเวทมนตร์มาแล้วววว ชอบมากอ่ะ เห็นการปรับเปลี่ยนพวกนี้แล้วรู้สึกดี จริงๆการที่คาบุรากิกับเอ็นโจที่อยู่บ้านกริฟกับสลิเป็นเพื่อนกันอาจจะไม่แปลกนะ ในเมื่อท่านพี่กับท่านอิมาริยังเป็นแฟน...แค่กๆ เป็นเพื่อนสนิทกันเลย
>>311 คือเรย์กะ หลังจากโดนเอ็นโจจูบอะไรขนาดนั้น แล้วยังไม่ถามเอ็นโจว่าชอบวาคาบะหรือเปล่านี่นะ 555555555 เอ็นโจงงไหมล่ะ ถถถ อยากให้เป็นริรินะ อยากเข้าทุ่งลิลลี่ //ผิดๆ แต่นายตัวสำรองก็ดีนะ ไหนๆนายก็ผิดหวังจากวาคาบะแล้ว ลองจีบเรย์กะดู รับรองว่าติดแน่ ถ้าไม่ใช่ว่าเรย์กะตั้งป้อมสกิลหักธงไว้ล่ะนะ
>>320 นายบ้าหมานี่มีระบบความคิดงี้นี่เอง บนโลกใบนี้นอกจากเบียทันคงไม่อาจมีใครได้อีกแล้ว แต่ว่านะ ถ้าดันไปชอบเรย์กะขึ้นมา แล้วเบียทันจะยอมหรอ ถถถถ

ฟิคดีงามมากค่ะพวกมึงงง
>>308-311 เอ็นโจทำไมไปทำกับเรย์กะอย่างนั้นเล่า!! แล้วนั้นใครโพล่งมาตอนสุดท้ายค่ะ ริรินะ!หรือองค์รัชทายาท!!
>>320 อุเมะกาวะนี่อุเมะกาวะจริง ๆ ในหัวนี่มีแต่เรื่องเบียทัน

>>350 อุเมวากะมึง ไม่ใช่กาวะ กลายเป็นกาวเลย 5555
แต่ไอ้หมอนี่ก็กาวอยู่แล้วนะ ในหัวมีแต่กาวเบียทัน

เออ ถ้าคาบุรากิมันเล่นควิดดิชจะอยู่ตำแหน่งอะไรวะ กูว่าบ้าพลังอย่างนี้ต้องบีตเตอร์ว่ะ เอ็นโจคงเป็นซีกเกอร์ วาคาบะเป็นเซสเซอร์ อาริมะเป็นคีปเปอร์ ส่วนท่านเรย์กะเป็นกองเชียร์ข้างสนามคอยใส่ชุดเชียร์ลีดเดอร์นำเชียร์

>>352 ให้ท่านเรย์กะใส่หัวเซอร์เบอร์รัสสามหัวด้วยสิแบบหัวสิงโตของลูน่าอะ

>>353 ทำไมมึงทำร้ายท่านเรย์กะกู555555555

>>353 ท่านเรย์กะเย็บหัวสิงโตเองสามหัว แต่เลือกไม่ได้ว่าจะเอาหัวไหนดี คาบุรากิเลยยุให้ติดเข้าไปที่หมวกทั้งสามหัว ผลออกมาคือเซอร์บิรุส เอ็นโจเห็นแล้วมัวแต่ขำไม่ได้หาลูกสนิชซักแอะ คาบุรากิเลยเรียกไปชมเชย เป็นแผนการป่วนสมาธิทีมตรงข้ามที่ดีมากเลยคิโชวอิน //ตบไหล่ป้าบๆ

>>354 งั้นให้อุเมวากะใส่หมวกหัวเบียทริชมายืนข้างๆกันจะได้ไม่เหงา 55555 ทำร้ายนายบ้าหมาด้วยเลย

>>351 อ้าวเรอะ ปกติกูเรียกอุเมะกาวะตลอด พึ่งรู้เนี่ยแหละว่าเรียกผิด555

แก๊งค์ของอุเมวากะน่าจะอยู่เดิร์มสแตรงก์ มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ฮอกวอตส์ตอนปีสูงๆมั้ง

>>355 เฮ้ยมึง55555 โอกาสเป็นไปได้สูงมาก หรือไม่ก็อาจจะ หึใส่แค่หัวมันไม่พอนะ เธอต้องใส่ชุดแบบเชิดสิงโตโดยเฉพาะด้วยสิ

>>357 กุก็เคยเรียกคาบุรากิว่าคาราบุกิว่ะ มากระทู้โม่งนี่แหละถึงรู้ตัว

>>360 กูเคยอ่านไปอ่านมาแล้วก็เรียก(สั้นๆในใจ)ว่าคากิด้วยมึง //หิวจนตาลาย55555

>>359 อย่าลืมติดจมูกสิงโตด้วยนะ หางด้วยล่ะ!!
>>358 มีคนบอกให้เป็นเพื่อนมักเกิ้ลของเรย์กะนะ เพราะเหมือนแปลงซุยรันของชนชั้นสูงให้เป็นฮอกวอตส์ของพ่อมดแม่มด

>>359 ทำแบบนั้นเดี๋ยวคนดูทั้งสนามและนักกีฬา(ยกเว้นคาบุรากิ)จะไม่มีใครสนใจควิดดิช เอาแต่สนใจเชียร์ลีดเดอร์นะเว้ย 5555555555555

>>361 คาบุรากิกุกลายเป็นขาหมูไปแล้ว 5555555

>>355 กูชอบพลอตมึงวะ 555

>>359 >>363 กุคิดถึงตรุษจีนเลยว่ะ 555555 น่าจะจุดประทัดด้วยนะ แบบพวกพลุพ่อมดแม่มดของพวกฝาแฝดวีสลีย์ไงมึง

กุนี่ไปเล่นเกมแต่งตัวมาเสริมจินตนาการเลยว่ะ 5555
http://imgur.com/SBARVwo

>>367 บนหัวสาวกริฟต้องเป็นเซอร์บิรุสสิวะ ถถถถถถถถถถถถถถ
>>362 อ่อววว จะยังไงก็ได้ กูโอเคหมด เป็นสายรออ่าน

>>367 น่าร้ากกกกกกกกกกก

>>311 นายช่างตัด "ฉับ" ได้ราวร้านให้รอลุ้นระทึกจริงๆ มาต่อภายในวันนี้เถอะ

>>362 อุเมวากะ ถ้าจะเป็นอะไรเป็นสควิบมั้ย มันน่าจะยากหน่อยที่ท่านเรย์กะจะได้ออกไปที่มักเกิ้ลปกติ

>>367 น่าร้ากกกก 555
เรียน ๆ อยู่นี่สมาธิแตกซ่าน รอว่าจะมีโม่งฟิคใจดีมาแจกกาวอีกมั้ย นาทีนั้รีเฟรชรัว ๆ ค่ะ

>>311 จะมาต่อในวันนี้มั้ย รบกวนบอกที ไม่งั้นเรานั่ง f5 รัวๆ ทุก 5 นาที แน่ๆเลย
ถ้ายังไม่มาจะได้กลั้นใจ ไม่กด....ฮือ กลัวโม่งล่ม

>>371 สควิบผู้ศึกษาเรื่องสัตว์วิเศษ จนกระทั่งไปเจอหมาพันธ์อเมริกัน ค็อกเกอร์ สเปเนียล หรือก็คือเบียทริช
เกิดหลงมะหมาตัวนี้เข้าที่โลกมนุษย์ทำให้ได้รู้จักกับพวกโมริยามะ(แก๊งเพื่อนอุเมวากะที่เรียนพิเศษ)

เรย์กะที่ได้ยินเรื่องอุเมวากะ อาสึกะว่าเป็สควิบก็นึกสงสาร คาดว่าจะเจอเรื่องดราม่า ที่เป็นลูกของผู้วิเศษแต่ไร้พลังเวทย์มนต์
ปรากฏว่าพอเจอกัน ในหัวอาสึกะมันมีแต่เบียทันนี่หว่า ไม่ได้ดราม่าเตี่ยไรเลย แถมเอาเรย์กะมาเปรียบเทียบกับเบียทันของตัวเองอีก
จากนั้นก็มักจะส่งจดหมายนกฮูกมาให้บ่อยๆเนื้อหาก็เป็นเรื่องของเบียทริชนั่นแหละ มีรูปเคลื่อนไหวของเบียทันด้วยนะเออ

พอละก่อนกุจะกาวไปมากกว่านี้5555555

>>374 ว่าแต่ชื่ออาสึกะนี่ชื่อผู้หญิงนี่หว่า? งั้นตอนแรกให้มโนภาพของเรย์กะเป็นเด็กผู้หญิงบอบบางน่าสงสารที่ไม่เวทย์มนต์ดีไหม? สุดท้ายก็มารู้ว่าเป็นผู้ชาย

พลอตAUฮอกวอตส์อลังเวอร์55555 ไหนใครแต่งต่ออยู่คะ*ส่อง*

กุรอเสพนะ แฮร์รี่กุไม่ได้อ่านอะ ไม่มีตังค์ซื้อ 55555 ดูแต่หนังความรู้ไม่พอแต่ง

>>373 ต่อวันพรุ่งนี้น่ะ

เห้ยมีใครในเรื่องเป็นเมตามอร์ฟเมกัสเปล่าวะ?
พ่อมดแม่มดประเภทที่เปลี่ยนรูปร่างได้ตามปรารถนาอะ //ไม่ใช่อนิเมจัสนะ
แล้วมีอนิเมจัสด้วยปะ?

>>377 เหมือนกันกูดูแต่หนังความรู้ไม่มากพอที่จะแต่ง ถ้าแต่งบารามอสกูอาจได้อยู่ 555555

>>374 บ้านอุเมวากะเปิดร้านขายขนมของเล่นอยู่ฮอกส์มี้ดสิ ตัวอุเมวากะก็ชิลๆเลี้ยงเบียทันไป ชอบให้ขนมกับเรย์กะฟรีบ่อยๆเวลาที่ไปฮอกส์มี้ด

>>381 เห้ย อันนี้ก็ดีนะมึงงงงง
คนแต่งว่าไงวะ ไหวไหม พลอตเพียบ 555555

>>380 แต่งมาเลยมึง กุต้องการกาวเยอะๆ คนเสพไม่เลือกมีเยอะนะ 55555

>>268 แต่งเลยๆ เค้าก็อยากลองอ่านท่านเรย์กะกับคนอื่นดูบ้าง แต่คิดไม่ออกจริงๆเลยนะว่าถ้าต้องแต่งแบบคงนิสัยเดิมไว้มันจะออกมาเป็นแบบไหน นายบ้าหมากับท่านเรย์กะ......... อืม..คิดไม่ออกจริงๆ รีบๆแต่งนะคะเค้าอยากอ่าน

>>380 กรี๊ด แต่งเลยย ถ้ามึงแต่งบารามอส เดี๋ยวกูช่วยต่อ5555
>>379 เมตานี่แบบทองส์ป่ะ แต่อันนั้นแบบเปลี่ยนสีผม-ตา-จมูก อืมม อันนี้ไม่แน่ใจว่าเจอในเล่มหรือไปเจอในฟิคอิ้งแฮรี่555 ส่วนแอนิเมจัสก็มีนะ แต่เหมือนเปลี่ยนได้แค่ตัวเดียวงี้ ส่วนเมตาเป็นแบบพรสวรรค์ตั้งแต่เกิด

>>385 ใช่แบบทองส์ เค้าหมายถึงว่าจะแต่งให้คนในเรื่องเรย์กะเป็นเมตาสักคนไหม แอนิเมจัสด้วยอะ >w<

>>386 อีโมน่ารักจริงๆ รู้สึกตัวเองหยาบคายเลย5555

>>386 แล้วแต่เลยว่ะ ใครจะต่อก็แต่งให้ใครเป็นอะไรก็ได้ตามสบายกันเลย 555555555555 แต่ท่านอิมาริเป็นแอนิเมจัสแล้วแน่ๆคนนึง เพียงแต่เป็นตัวอะไรยังไม่เปิดเผย ต้องรอคนมาแต่งต่อเมตตาท่านอิมาริด้วย

>>387 จริงๆกุก็คนที่เม้นกุ-มึงข้างบนอะ อ่านเม้นมึงแล้วรู้สึกดูซอฟต์ๆ กุเลยซอฟต์ตาม ใส่อีโมเพิ่มความเป็นมิตรด้วย 5555

>>378 เราไม่ใช่ 373 แต่ก็ขอบคุณนะ เราจะได้พยายามไม่รีเฟรสบ่อยๆ

งั้นเรามาทำให้ความฝัน(?)อุเมวากะเป็นจริงไหม แบบจริงๆแล้วเบียทริชเป็นอนิเมจัสปลอมตัวมาไรงี้
นายบ้าหมาจะได้อยุ่คู่กับเบียทริชที่รักนานเท่านาน(อายุหมาสั้นกว่าคนไงมึง ทำให้เป็นคนซะเลย 5555)

ต้องสูดกาวแค่ไหนถึงมโนเบลอนี้?

>>385 ถ้าแต่งบารามอสตัวละครกูควรเป็นอะไรดีวะ เฟรินนี่เป็นท่าเรย์กะไม่ได้แน่ๆ ร่าเริงสดใสแบบวาคาบะจังเหรอ ส่วนคาโลเอามาเป็นคาบุรากิไม่ได้สุดๆ แปดเปื้อน!!!!!!!

หรือแต่งแบบเป็นรุ่นใหม่ไปเลย มาเรียนที่โรงเรียนพระราชาเฉยๆ รุ่นคาโลเป็นรุ่นพี่ 5555

กุควรเก็บกาวไปปั่นงาน อะไรคือคึกทุกวันจันทร์ตอนงานท่วมหัว

>>392 ก็ไม่ต้องมีพวกคาโลไปสิ เอาแค่เซ็ตติ้งเฉยๆ

ถ้าแต่งบารามอส ท่านเรย์กะคงจะอยู่ปราสาทขุนนางไม่ก็ป้อม
วาคาบะจังน่าจะอยู่ปราการปราชญ์ หรือป้อมอัศวินก็ได้
คาบุรากิน่าจะอยู๋ป้อมอัศวิน ไม่ก็ปราสาทขุนนาง
เอ
จริงๆแล้วถ้าเราใช่ระบบเดียวกับฮอกวอตส์
ป้อมอัศวิน=กริฟฟินดอร์
ปราสาทขุนนาง=สลิธีริน
ปราการปราชญ์=เรเวนคลอ
แผ่นดินประชาชน=ฮัฟเฟิลพัฟ
แต่จริงๆสลับยังไงก็ได้แหล่ะ ขนาดโรที่ฉลาดๆยังมาอยู่ป้อมได้เลย

โม่ง kimi dolce after story ท่านเรย์กะจะกลายเป็นเกอิชายังอยู่ดีมั้ยเอย โม่งเสพกาวตัวน้อยๆยังรอนายอยู่น้า

เราริทุกฟิค ชีวิตต้องการกาวล็อตใหญ่

>>392 >>393 จะเอาเซตติ้งเฉยๆก็ได้ หรือถ้าจะใส่ก็จะได้อะไรทำนองนี้อ่ะนะ
คาโล-คาบุรากิจักรพรรดิทรงอำนาจที่เย็นชาในนิยายที่ปัจจุบันวิวัฒนาการ?เป็นบากะรากิ ไซซายะ
เฟริน-วาคาบะจังร่าเริง มัดหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง เอ้ย จักรพรรดิในนิยายก็กลายเป็นวาคาบะจังที่ดูไม่แคร์อะไรใดๆในปัจจุบั
เอฟฟี่-ท่านเรย์กะที่เคยไปแทรกแซงความรัก ถึงแม้ว่าความจริงแล้วนางเป็นตัวประกอบ หรือจะเป็น เรนอนก็ได้ ตอนเล่มแรกก็บอกว่าชอบคาโลอยู่น่ะนะ แต่ว่าดูไม่ค่อยร้ายเท่าท่านเรย์กะเท่าไหร่ 5555 หรือจะมาทิลด้าที่จูบให้เจ้าชายกลายเป็นหินไปซะเฉยๆ//โดนคาบุรากิร่ายเวทมนต์ตายแน่ๆ
โร-ถึงแม้ว่าจะดูมีประเด็นความรักที่ไม่เคลียร์กับเฟริน แต่บทนี้เหมาะกับท่านเอ็นโจแบบสุดๆ
คิล-นายตัวสำรองล่ะมั้ง มีคนมีบทเด่นอยู่ไม่เท่าไหร่ แต่จริงๆคิลชอบแต่เรื่องสนุกแล้วก็ขี้เกียจจะสนใจคนโดนรังแกแหงๆ

อะไร​กัน
กลับมาอีกทีจะลามไปบารามอสแล้วเหรอ ต่อไปอะไรดี เพชรพระอุมา? เกมออฟโทรน? 55555555

>>397 ใช่ๆ เรย์กะลุคภายนอกคงต้องมาดเอฟีน่าอ่ะ ไม่ก็มาธิลด้าที่ไม่ห้าว
คาบุรากิ...ไม่เอาคาโลได้ไหม5555 แต่เวอร์ชั่นนิยายของคาบุมันก็มาแนวๆคาโลนี่แหละ
เอ็นโจก็ต้องแนวลูคัส โรเวน โร(แต่รายนี้มันเป็นขอทานกำมะลอนี่สิ555) ใจจริงชอบโรเวนที่สุด รายนี้ร้ายเป็นอันดับต้นๆเลยมั้ง แถมมีคดีไม่ชัดเจนกับวิเวียนคล้ายๆเอ็นโจกับเรย์กะอีก
นายตัวสำรอง ต้องเคร่งๆหน่อย ใครดี? ชิววี่ดีไหม?

มาจนถึงบารามอสแล้วหรอ 5555 ใครจะยังไงไม่เท่าไหร่ แต่ขอคัดแค้นสุดชีวิตถ้าคาบุรากิจะเป็นคาโล ตอนแรกๆก็พอได้นะ แต่หลังจากเห็นความรั่วของบากะรากิมากขึ้นเรื่อยแล้วไม่สามารถมองงั้นได้จริงๆ 5555

>>399 เดี๋ยว ชิววี่อ่ะ คือชิวาส ชิววี่นั่นลูคัสเรียกคนเดียว5555 แต่จริงๆแล้ว นายตัวสำรองน่าจะเหมือนแองจี้เวอร์ชั่นผู้ชายมากกว่านะ

คนอื่นไปฮอกวอตส์ บารามอสกัน กุหลงไปทางฝั่งญี่ปุ่นบ้างละกัน ถถถถถถถ

ฟิค หากท่านเรย์กะเข้าเรียนที่โรงเรียนคิโบวกามิเนะ

"แม่ภูมิใจในตัวลูกจริงๆ คุณเรย์กะ"มารดายิ้มปลาบปลื้มพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาออก

"โธ่ ท่านแม่ล่ะก็..."เด็กสาวท่าทางดูสง่างามวัย16-17ปีลูบหลังผู้เป็นแม่ที่เดินมาส่งเธอที่หน้าโรงเรียน

คิโบวกามิเนะ...โรงเรียนแห่งสุดยอดความหวัง ที่รวบรวมนักเรียนผู้เป็นสุดยอดในแต่ละด้านมารวมกัน ซึ่งพวกเขาจะเป็นความหวังของประเทศชาติต่อไป
ท่านพี่ของเธอเองก็จบการศึกษาจากโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งด้วยวุฒิการศึกษาจากโรงเรียนคิโบวกามิเนะ ทำให้มีมหาลัยต่างๆยื่นข้อเสนอรับตัวนักเรียนเข้าเป็นโควต้าพิเศษ สำหรับนักเรียนที่จบจากที่นี่ ไม่ใช่เพียงแค่โควต้าพิเศษของมหาลัยเท่านั้น ยังมีองค์กรบริษัทต่างๆเองก็มีตำแหน่งรองรับพวกเขาเหล่านี้

ในที่สุดเธอก็ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ นับได้ว่าเกียรติของตระกูลคิโชวอินเป็นอย่างมาก
เด็กนักเรียนชื่อดังคนอื่นๆเองก็เช่นกัน เช่น คาบุรากิ มาซายะ หรือกระทั่งเอ็นโจว ชูสุเกะ ด้วยความสามารถที่เหนือกว่าคนอื่นๆแล้วจึงถูกทาบทามเข้าโรงเรียนคิโบวกามิเนะแห่งนี้

"ลูกขอตัวก่อนนะคะ ท่านแม่"เรย์กะหันมากล่าวลามารดาและเดินเข้ารั้วโรงเรียนไป

กึก!
ทันทีที่เท้าเธอก้าวข้ามผ่านรั้วโรงเรียน ร่างกายก็รู้สึกราวกับโดนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งตัว ทัศนียภาพต่างๆค่อยพร่าเบลอและมืดมัวลงจนเหลือแต่ความดำมืดในที่สุด...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

"อ๊ะ..."เด็กสาวผมดัดม้วนลืมตาขึ้นมาใน ห้องเรียนที่ดูไม่คุ้นตา

'ที่นี่ที่ไหน?!'ทันทีที่ภาพต่างๆเริ่มชัดเจน สัญชาตญาณของเธอก็บอกได้ว่าที่แห่งนี้อันตราย หน้าต่างโดยรอบถูกปิดด้วยเหล็กหนาเสริมคอนกรีต ไม่มีแม้แต่แสงใดๆเล็ดลอดเข้ามาถึง มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟเพดานหรูหราในห้อง เท่านั้น ให้บรรยากาศราวกับโคมไฟของคฤหาสน์ผีสิงในหนังสยองขวัญของทางยุโรปและอเมริกาอย่างไรอย่างนั้น
เรย์กะใจแป้วขึ้นมาทันที ในห้องเรียนแห่งนี้มีเพียงเธอคนเดียว เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะถูกลักพาตัวมาจะๆต่อหน้าต่อตาผู้เป็นพ่อแม่เลย? เธอตัดสินใจออกตามหาผู้คนเผื่อว่าจะมีคนอื่นๆอยู่ที่นี่ การที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องที่ฟื้นขึ้นมานั้นนานขึ้นแม้แต่วินาทีเดียว ก็สามารถที่จะทำให้เธอประสาทกินเอาได้

ยิ่งเดินมาตามทาง เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้น ด้วยแสงไฟที่เน้นความหรูหรา ทำให้มีบางจุดที่เป็นเงามืด เธอพยายามเดินตามทางมาในขอบแขตของแสงไฟ หน้าต่างทุกบานในอาคารนี้ก็เป็นเช่นเดียวกับเหล่าหน้าต่างแต่ละบานในห้องเรียนแรกนั้น คือพวกมันถูกปิดล็อคผนึกไว้อย่างแน่นด้วยโลหะ ราวกับว่าที่นี่เป็นคุกไว้ขังนักโทษ... แค่คิดเรย์กะก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว อยากกินชิพฟ่อนเค้กกับชาเอิร์ลเกรย์จริงๆ

เธอเดินมาถึงประตูคู่บานหนึ่ง เมื่อเธอตัดสินใจเปิดมันเข้าไปก็พบว่า มีวัยรุ่นชายหญิงอายุราวๆเดียวกับเธอประมาณ14-15คนอยู่ในนั้น สายตาทุกคนรวมมาหนึ่งเดียวที่ตัวเธอ
"หืม...นักเรียนใหม่อีกคนงั้นหรอ?" "ยังมีอีกคนงั้นหรอ?" "เธอเป็นใครน่ะ?"เสียงพูดของเหล่านักเรียนดังขึ้น

"เอ่อ...คือ...ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหนหรือคะ? พอดีว่าดิฉันตื่นขึ้นมาก็อยู่ห้องเรียนห้องหนึ่งเสียแล้ว..."เธอตัดสินใจพูดออกไปอย่างที่ไม่ใช่ตัวเธอเลย แต่หากไม่ทำอะไรแล้วล่ะก็ เรื่องคงไม่ไปถึงไหนหรืออาจจะบานปลายก็เป็นได้

"คุณเองก็เหมือนกันหรือครับ? พวกเราทุกคนเองก็ 'เล่าว่า' ตื่นขึ้นมาในห้องเรียนห้องหนึ่งเช่นกัน"เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาทางหญิงสาวเจ้าของผมม้วนทรงฝรั่งเศส เขาคนนั้นคือ เอ็นโจว ชูสุเกะ เขาเป็นตัวละครในโชโจมังงะที่เรย์กะเคยอ่านเมื่อชาติก่อน แต่เดี๋ยวก่อนสิ! เรื่องมันชักจะผิดเพี้ยนไปจากที่เธอเคยอ่านในมังงะแล้วนะ

"ท่านเอ็นโจ..."เธอเผลอพึมพัมออกมา ดูเหมือนว่าสีผมของเขาจะไม่ใช่สีฮันนี่บลอนด์อย่างในมังงะ แต่เธอก็รู็ได้ทันทีว่าเป็นเขา

"หืม...ทำไมคุณถึงรู้จักชื่อของผมล่ะ?"เท้าของเขาหยุดเดินแล้วจ้องมองใบหน้าของเรย์กะอย่างสงสัย แน่นอนว่าการที่จู่ๆเธอจะมารู้จักชื่อของคนที่ไม่เคยเจอกันนั้นเป็นเรื่องที่น่าสงสัยเป็นอย่างมาก ผนวกกับการเอ่ยออกมาในสถานการณ์เช่นนี้

"คะ-คือว่า...ดิฉัน.."ขณะที่เรย์กะกำลังหาทางเอ่ยคำแก้ตัวนั้นก็ มีเสียงดังขึ้นจากเวทีในห้องซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นโรงยิมหรือห้องประชุมในโรงเรียนแห่งหนึ่ง

"เทสๆ เช็ค-คุ-ไมค์... เอาล่ะ! นักเรียนที่น่ารักทุกคนของฉัน"เสียงจากไมค์ผ่านเครื่องกระจายเสียงดังขึ้น พร้อมกับมีตุ๊กตาหมียัดนุ่นสีขาวครึ่งดำครึ่ง กระโดดขึ้นมาบนแท่นประกาศ
"ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนแห่งความหวัง คิโบวกามิเนะ แหม่ๆ~~~ ฉันว่าพวกเธอก็คงรู้จักกันดีอยู่แล้วสินะ เหล่านักเรียนแห่งความหวังผู้ถูกคัดเลือกเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้"เจ้าหมีตัวนั้นเอ่ยคำราวกับพูดในพิธีปฐมนิเทศ

"อะแฮ่มๆ"มันแสร้งทำเป็นกระแอมขึ้นมาก่อนจะพูดต่อ"ฉันคือ 'โมโนคุมะ' ผอ.โรงเรียนคิโบวกามิเนะแห่งนี้นี่เอง~~"

"อะไรกัน เป็นไปไม่ได้!!"มีเสียงของนักเรียนจำนวนหนึ่งขัดแย้งขึ้นมา

"เงียบซะ!! ไม่มีใครสั่งสอนรึไงว่าไม่ให้พูดแทรกครูบาอาจารย์ของตัวเองนะ ช่างไร้มารยาท!!"เจ้าหมีเอามือทุบแท่นประกาศอย่างเดือดดาล

"..."

"ดีมาก! อย่างที่รู้กันก็..ถ้าพวกแกไม่ได้โง่จนไร้สมองน่ะนะ นั่นคือ พวกแกทั้งหมดถูกขังในโรงเรียนแห่งนี้ไงล่ะ!"คำพูดต่อมาของตุ๊กตาหมีที่ชื่อโมโนคุมะทำให้เหล่านักเรียนในห้องหลายคนขวัญเสีย แต่บางคนก็ไม่สะทกสะท้านราวกับมันเป็นเพียงเรื่องตลกอำเล่นเท่านั้น
"หากพวกแกอยากจะออกไปมีวิธีที่ง่ายแสนง่าย คือ พวกแกต้อง 'จบการศึกษา' จากโรงเรียนแห่งนี้ยังไงล่ะ!"
"ซึ่งการจบการศึกษานั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย แค่พวกแกต้องก่อคดีฆาตกรรมขึ้นในโรงเรียนแห่งนี้โดยไม่มีใครจับได้"
"โดยเพื่อความยุติธรรม ฉันจะเมตตาให้มีช่วงเวลาสำหรับสืบสวน และนำผลไปสรุปที่ระบบชั้นศาล จากนั้นก็โหวตประหารฆาตกรให้ได้ซะ"
"หากไม่มีใครจับฆาตกรได้และโหวตประหารผิดตัว พวกแกทุกคนจะต้องโดนลงโทษด้วยความตาย ผู้ที่จะรอดชีวิตและจบการศึกษามีเพียงฆาตกรเพียงคนเดียวเท่านั้น"
"แต่ถ้าหากว่า พวกแกโหวตฆาตกรถูกตัวแล้วล่ะก็ ฆาตกรก็จะต้องได้รับโทษชดใช้สิ่งที่กระทำด้วยความตาย คนอื่นที่เหลือก็จะรอดและต้องดำเนินเกมต่อไป"
"อุปุปุปุ~~~ เป็นยังไงล่ะ ง่ายใช่ไหมเอ่ย? ณ ตอนนี้เกมก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว หวังว่าพวกแกจะสร้างความบันเทิงแก่ฉันได้นะ ตอนนี้ฉันต้องไปดูวีดีโอที่อัดเอาไว้แล้วล่ะ บรัยยยย~~~!!"ยังไม่ทันที่จะมีใครโต้ตอบอะไร เจ้าหมีตัวนั้นก็กระโดดลงจากแท่นแล้วหายลับไปโดยไม่มีแม้แต่เสียงกระทบกับพื้นเวที

"นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!?"

"เจ้าตุ๊กตานั่นพูดเรื่องจริงรึเปล่า?"

"ฉันทั้งสำรวจ ทั้งพยายามงัดแงะดูแล้ว แต่เหล็กที่ติดประตูหน้าต่างไว้ก็ไม่ยอมหลุดเลย"

"ฉันลองพยายามหาทางออกหรือช่องทางหนีก็ไม่เจอเลย แถมพวกเรายังถูกล็อคไว้ที่ชั้นนี้ชั้นเดียวอีกด้วย!"

เสียงนักเรียนสิบกว่าชีวิตในแห่งดังระงมไปทั่ว บ้างก็ดูช็อคสับสนราวกับไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง
เหล่าสุดยอดนักเรียนแห่งความหวังทั้งหลายกำลังเผชิญสถานการณ์ที่เลวร้ายถึงขีดสุด

สิ่งที่รบกวนจิตใจของคิโชวอิน เรย์กะในตอนนี้ก็คือ... เธอเป็นสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายในด้านอะไรกันแน่?!?

ใครก็ได้ช่วยด้วย!! ท่านพี่คะ!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

กุทำอะไรของกุเนี่ย 555555555555555555555555555
จริงๆแต่งไปก็ไม่ได้วางพลอตอะไรเท่าไหร่
นักเรียนทั้ง14-16คนก็ยังไม่ระบุตัวว่าเป็นใครบ้าง เป็นสุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้มีความสามารถด้านอะไร
เขียนบรรทัดก็กะทำเล่นๆเท่านั้นแหละ แต่ดันติดลมแต่งมาได้เท่านี้ พอละ สะใจ 5555555555555555

ปล.เผื่อใครไม่รู้นี่คือฟิค Au Danganronpa นะคะ เป็นเกมญี่ปุ่น(มีภาษาอังกฤษ)ค่ะ ภายหลังก็มีนิยายและอนิเมะด้วย มีชื่อเสียงพอตัวเลยทีเดียว

>>402 Danganronpa นี ถึงเราจะไม่เคยดูก็เหอะ

>>403 สุดยอดนักเรียนมอปลายด้านการหักธงหรือเปล่าคะท่านเรย์กะ จะมีใครปักหรือไปปักใคร ธงล้วนหักสะบั้นด้วยอำนาจของพัดภูตพราย

เชี่ยแล้ว ดันกันเหรอ จะมีใครตายมั่ยเนี่ย 555

>>367 ก๊าวมากมึงงงงงงงงงงงงงงงงง กุชอบบบบบบบบบบบบบบบบ จริงๆคือกุเป็นคนอ่านแฮร์รี่แล้วจิ้นเฮอร์ไมโอนี่ กับ มัลฟอย แล้วมาเจออันนี้แม่งโอเคมาก

เชี่ยยยยยยยย ดันกันเรอะ ใครจะตายมั่งเนี่ย!!

>>406 >>408 กุก็กลัวมีคนตายเลยว่าจะไม่แต่งต่อ คิดว่าคงไม่เข้าถึงผู้คนเท่าฮอกวอตส์ด้วยแหละนะ

แต่ลองคิดเล่นว่า ใครเป็นนักเรียนและมีความสามารถอะไร รายชื่อข้างล่างอาจมีหรือไม่มีก็ได้นะ

หัวหน้าห้อง สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นหัวหน้าห้อง? โคตรทำร้าย 55555
อิวามูโระ ทาคาชิ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นกัปตันชมรมยูโด
มิซึซากิ อาริมะ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นประธานนักเรียน
อุเมวากะ อาสึกะ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นสุดยอดนักอนุรักษ์สัตว์ หรือสุดยอดผู้นำสิทธิสุนัขชนดี 555555
คาบุรากินี่กุคิดเล่นๆว่า อาจจะเป็น สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นสุดยอดทายาทตระกูลดัง หรือสุดยอดนักกีฬาขี่ม้าส่งเมืองดี?
เอ็นโจนี่คิดไม่ออก อาจจะ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นฑูต หรือ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นนักวางแผน (สุดยอดสตอล์กเกอร์ แค่ก---)
เรย์กะ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นนักชิม(แต่ทำเองแล้วแดกไม่ได้)
ท่านพี่เป็น อดีตสุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้เป็นซิสค่อน-----
ทาคามิจิ วาคาบะ สุดยอดนักเรียนม.ปลายผู้โชคดี (ตำแหน่งเดียวกันกับ นาเอกิ และนากิโตะ)

>>409 หรือท่านเรย์กะจะเป็นนักระบำพัดดี

Danganronpa ก็มา มีขบวนการ 5 สีบ้างไหม

สีแดง = บากะรากิ (มันหัวร้อน เป็นผู้นำ? เป็นพระเอก)
สีน้ำเงิน = ตัวรอง = นายตัวสำรอง
สีเขียว = สีธรรมชาติ เอาให้ ไอ้บ้าหมา ดูสวนๆดี
สีเหลือง = บางทีมันก็เป็น ผช บางทีก็เป็น ผญ ให้ท่านเรย์กะที่มีทั้งด้านมุ้งมิ้งและเจ้าแม่กาลี
สีชมพู = วาคาบะ สีดูผู้หญิงๆ
สีขาว/ดำ = เอ็นโจ สีที่เท่ที่สุดในความคิดสมัยเด็กของกู มาๆหายๆ ผีเข้าผีออก บางทีเสือกตาย รู้เรื่องเยอะกว่าพวกพระเอก(สตรอกเกอร์นั่นเอง)

เอ็นโจ : ผู้ยอดนักเรียนมอปลายผู้เป็นยอดนักเสือก อห. กูขำ 55555555555555555555555

ถ้าแต่งดันกันต่อแล้วมีใครตายอาจเป็นเรื่อง 555555
ปล่อยเป็นมโนเรื่องสั้นก็พอละ

>>401 กูเรียกติดปาก555 แต่กูว่าเป็นตัวละครที่เหมาะกับนายตัวสำรองจริงๆนะ
คนเขียนยังเขียนไว้ในไกด์บุ๊คเลยว่าเป็นตัวละครที่จืเจาง ผู้คุมกฎมี4คน ลูคัสลอเรนซ์ก็เด่นอยู่แล้ว โซมาเนียก็ไปๆมาๆ มีตานี่ที่โผล่มาตอนเล่ม1แล้วหายจ้อย ตอนหลังโดนโรแย่งตำแหน่งผู้คุมกฎไปอีกต่างหาก5555

>>411 เรื่องจริงมากมึง สีขาว/สีดำกูว่าเท่สุดละ
กูขรรม>>409 555555

หลังจากอ่านแปลตอนล่าสุดแล้วรู้สึกอยากให้วาคาบะหักอกคาบุรากิจังเลยฟ่ะ... ไม่เคยเข็ดเลยนะหมอนี่

>>411 สีเหลืองวาคาบะ สีชมพูเรย์กะ จะได้เข้ากับดอกกุหลาบอุราระไง ถถถถถถถถ

>>416 วาคาบะจังไม่โกรธด้วยอ่ะโดนขนาดนั้น กูว่าถ้าวาคาบะจังโกรธนี่ยิ่งกว่าเจ้าแม่กาลี

>>416 แอบคิดนะว่าโอกาสแห้วของคาบุรากิมีสูง แต่ไม่ได้สาปแช่งนะ
คิดไม่ออกเลยว่าจะไปลงเอยกับใคร หรือคาบุรากิจะพบประสบคาน?
นิสัยและสไตล์ความรักของคาบุรากินี่...คิดออกยากจริงๆ แต่ก็ไม่อยากให้มันเสียใจเลย //คราวก่อนก็ไปผาโทจิมโบ น้ำตกเคเก็น ป่าจุไก วันที่มีพายุหิมะที่ทะเลในตอนกลางคืนอีก...

>>395 เหมือนกันคะรอมากเลย ท่านเรย์กะที่เป็นนางร้ายจริงๆจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปหน่อ?
ผู้ใดแต่ง KimiDolce ~after story ได้โปรดกลับมาทีเถอะคะ หรือใครใจดีช่วยแต่งต่อก็ได้

มาเปลี่ยนurlสารบัญตามที่โม่งข้างบนแนะนำจ้าาา

คาบุรากิ : https://justpaste.it/kaburagi

เอ็นโจ : https://justpaste.it/enjou

>>421 โอ้ ในที่สุดคาบุรากิก็มีสารบัญกับเขาแล้วสินะ

>>421 รู้สึกบากะรากิมีสารบัญที่ดูยาวแปลกๆ

>>421 ขอบคุณมาก มึงขยันมาก Community ต้องการคนเช่นนี้ //กราบบบบ

ไม่ทันไรจะ500โพสต์แล้วเหรอ ไวมากเลย

รุ่นลูก ต่อก่ะ >>>/webnovel/3507/342
--------------

ตอนที่ฉันตระหนักได้ถึงสถานะของตัวเองในชาตินี้ ก็เล่นทำเอาป่วยไข้ไป 3 วันเลยล่ะค่ะ คิดอย่างไรก็คิดไม่ตกว่าทำไมเหตุการณ์มันถึงออกมาในรูปแบบนี้

เอ็นโจ ชูสุเกะที่ฉันเคยอ่าน ภาพลักษณ์ของเขาราวกับเจ้าชายผู้อ่อนโยนใจดี เรือนผมสีน้ำผึ้งตอนขึ้นบนหน้าปกนั้นเปล่งประกายสดใส เขาเป็นตัวละครชายที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ทั้งที่เป็นแค่เพื่อนพระเอกแท้ๆ ยิ่งตอนหลังมีกู๊ดส์ของเรื่องนี้ออกมา เขาก็เป็นไอเทมที่ล่อลวงให้เหล่าแฟนๆเปย์กันไม่ยั้ง ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นล่ะนะ...จนกรอบไปหลายเดือนเชียวล่ะ

อา แต่มาชาตินี้ได้เขามาเป็นท่านพ่อเนี่ย ...ไม่เลวเลยล่ะค่ะ อุเฮะเฮะ

ส่วนคิโชวอิน เรย์กะ ยัยนางร้ายที่ตามรังควาญคู่พระนางอย่างไม่ลดละจนน่ารำคาญสุดๆ ตอนที่ยัยคนนี้โผล่มาในเรื่องทีไร ในSNSก็ไม่พ้นการก่นด่ายัยคนร้ายกาจนี้ จนเคยติดแท็กขึ้นเทรนด์โลกเชียวนะ

ฉันหวาดผวาขึ้นมาทันทีตอนที่คิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวของนางร้าย ถ้าตามเนื้อเรื่องแล้วล่ะก็เธอควรจะล่มจมไปทั้งตระกูลจนกลายเป็นรากหญ้าไปแล้วนี่นา แล้วทำไมกันล่ะ? เธอคงจะไม่ได้ใช้เล่ห์กลอะไรจนทำให้เพื่อนพระเอกตกหลุมพรางใช่มั้ยนะ? แบบใช้มารยาบังคับแต่งงาน? หรือยาเสน่ห์น้ำมันพรายอะไรเถือกนี้น่ะ? ไม่นะ! ถ้าแบบนั้นล่ะก็ต่อให้เป็นท่านแม่ ฉันก็ไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่ถูกต้องหรอกนะคะ!

ฉันใช้เวลาตอนที่นอนพักไข้ในการคิดและรวบรวมข้อมูลต่างๆในหัวเข้าด้วยกัน คิดๆดูแล้วที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้ ท่านแม่เรย์กะก็ไม่เคยแสดงท่าทางเย่อหยิ่ง กรี๊ดกร๊าด ยั่วยวนอะไรอย่างที่นางร้ายควรจะเป็นกันนี่นา ท่านออกจะใจดีและรักฉันกับท่านพี่มากเสียด้วยซ้ำไป ขนาดที่ฉันกำลังนอนป่วยอยู่นี้ ก็เป็นท่านแม่เองที่มาดูแลเช็ดตัว ป้อนข้าวต้มให้ ทั้งที่จะให้สาวใช้ทำให้ก็ได้น่ะ

...แต่อย่างน้อยท่านแม่ก็น่าจะให้สาวใช้ทำข้าวต้มให้นะคะ นี่มันจะเค็มเกินไปแล้วนะ! เดี๋ยวหนูก็ไตวายตั้งแต่ห้าขวบกันพอดีหรอกค่ะ!

ทางด้านท่านพ่อเอง นอกจากผมสีดำที่แตกต่างจากในมังงะแล้ว นิสัยก็ดูเหมือนจะแตกต่างกันอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีออร่าสีเทาจางๆโผล่ออกมาเวลาง้องอนกับท่านแม่เลยแฮะ แต่กับฉันแล้วท่านพ่อก็ใจดีเสมอล่ะนะ เป็นอาหารตาที่ชุ่มชื่นใจดีมากเลยล่ะค่ะ~

แถมไม่ได้มีท่าทางว่าถูกบังคับขู่เข็ญให้มาแต่งงานด้วยแต่อย่างใด ออกจะตรงข้ามเสียด้วยซ้ำ ความรักความสวีทหวานแหววที่ท่านพ่อมีต่อท่านแม่นั้นมากจนหลายครั้งที่ท่านแม่พยายามหาทางหนีซะด้วยซ้ำ

อื้อ บางทีก็ออกจะสวีทมากจนฉันเขินอายแทนท่านแม่เลยนะ แล้วก็ต้องเอามือปิดตาท่านพี่เลยนะ กรี๊ดดดด! ตรงนี้มีเด็กๆอยู่นะคะท่านพ่อ~!

อืม ตอนนี้ฉันคงตัดสินได้แต่เพียงว่า เหตุการณ์ในโลกKimiDolce กับโลกนี้มันเป็นคนละโลกกันล่ะนะ เป็นโลกที่เพื่อนพระเอกลงเอยกับนางร้ายที่ไม่ได้ร้าย จนกระทั่งมีลูกออกมาเป็นฉัน! และท่านพี่

ชาติก่อนฉันเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง พอคิดว่าตอนนี้มีพี่ชายแล้วก็ดีใจมากเลยค่ะ

ท่านพี่ยูตะ เป็นฝาแฝดชายกับฉันเอง คลอดก่อนฉันเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น หน้าตาเป็นเด็กน่ารักสุดๆไปเลย! ท่าทางท่านพี่จะไม่มีความทรงจำจากชาติก่อนเหมือนกับฉัน ท่านพี่น่ะชอบกินขนมมากจนหน้ากลมเป็นซาลาเปาแล้ว แถมยังขี้แยอีกต่างหาก

ตอนแรกฉันก็คิดว่าน่าเอ็นดูนะคะ แต่ ไม่ได้ซิ! เราจะเข้าเรียนที่โรงเรียนซุยรันกันแล้วนะ ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาบอกว่าทายาทตระกูลเอ็นโจขี้แยหรอกนะ! ขายหน้ากันพอดีน่ะซิ!

โรงเรียนซุยรันน่ะเป็นโรงเรียนของชนชั้นสูงวงการไฮโซและนักธุรกิจชั้นแนวหน้าของประเทศ ตระกูลเอ็นโจเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นตระกูลที่มีเอกสิทธิ์ในสโมสร Pivoine ที่มีอำนาจที่สุดในโรงเรียนซุยรัน เข็มกลัดอัญมณีรูปดอกโบตั๋นจะประดับไว้บนชุดเครื่องแบบ เป็นเครื่องรับรองเอกสิทธิ์ในการได้รับการปล่อยผ่านจากความผิดใดๆก็ตามในโรงเรียนนี้

แต่ความขี้แยและความเปิ่นของท่านพี่นั่นน่ะ ต่อให้มีเข็มกลัดกี่อัน ฉันก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้หรอกนะ

ใช่แล้ว หลังจากนี้ฉันจะคอยกระชับและตรวจตราท่านพี่ให้ทำตัวให้เหมาะสมเวลาอยู่ข้างนอก ส่วนฉันก็จะเป็นเจ้าหญิงน้อยน่ารักผู้อ่อนหวานและบอบบาง ฉันจะพยายามอย่างยิ่งไม่ให้ใครมาว่าได้ทั้งนั้นล่ะว่าพวกเราทั้งคู่มีแม่เป็นนางร้ายในมังงะน่ะ

อื้อๆ ตามนั้นล่ะ! อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าตระกูลเอ็นโจจะล่มจม หรือว่าจะโดนใครในโรงเรียนรังแก หรือเป็นที่รังเกียจของสังคม อย่างนิยายแนวนี้เรื่องอื่นๆที่เคยอ่านในชาติก่อนล่ะนะ

ฉันจะใช้ชีวิตในซุยรันอย่างสงบสุขค่ะ!

เอ ดูเป็นเป้าหมายที่เลื่อนลอยจังเลยแฮะ...
งั้นเอาเป็นฉันจะมีเพื่อนในโรงเรียนในเยอะๆดีมั้ยนะ? อ๊ะ หรือว่าเก็บฮาเร็มส่วนตัวให้ได้มากที่สุดล่ะคะ?

อุเฮะเฮะ ว่าไปนั้น ฉันไม่สามารถขนาดนั้นหรอกน่า~

>>425 ก็พวกมึง(รวมกูด้วย)เมากาวกันขนาดนี้.. อีกสองวันน่าจะได้ไปบุกเบิกกาแล็กซี่ใหม่ล่ะ ซู้ดดดดดดดด อาาาาาาาา

>>427 ต้องเปิดเป็นมิติใหม่ต่างหากละมึง กาวหนักขนาดนี้กาแล็คซี่เอาไม่อยู่แล้ว! //ซู้ดดดด

>>426 น้องยูก่า~~ ท่านพ่อท่านแม่สวีตกันดีสินะคะ คนอ่านเป็นปลื้ม อยากให้วันที่คู่นี้ได้หวานแหววกันออกหน้าออกตาสาธารณชนมาถึงเร็วๆ จัง (*´∀`*)

>>420 ร่วมตามหาคนหายด้วยคนค่า มาแต่งต่อเถอะค่ะ เรย์กะเกอิชาาาาา

>>420 >>430 ยังอยู่จ๊ะ//บอกมาด้วยเสียงแผ่วๆจากมุมมืด
กูยังหาทางแลนดิ้งตอนจบบทไม่ได้เลยต้องดำเนินไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย ลบแก้แล้วแก้อีก แต่ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่อะน้า

>>426 ยูกะจังน่าร๊ากกกก รอตอนพบกับคุณอายูกิโนะ ฮุฮุ

>>431 สู้ต่อไปสหายโม่ง ยิ่งกาวยิ่งดี ขอให้พลังแห่งกาวสถิตอยู่กับท่าน

>>430 ร่วมวงด้วยค่ะ อยากอ่านท่านเรย์กะเกอิชาน้าาาา
>>426 ท่านพ่อหยอดท่านแม่จนเด็กน้อยรู้สึกได้เลยนะคะ..
ยูต่าาา เด็กน้อยแก้มซาลาเปาของเลาา มาน้วยทีซิ้ มามะะ

>>431 หวาย พึ่งเห็น เอาเป็นว่าสู้ๆน้า /นวดๆ

>>431 กอดมึงนะ นับถือโม่งฟิคทุกคนเลยว่ะ เขียนฟิคนี่สิ้นเปลืองพลังงานและเวลามากๆ เอาใจช่วยนะ ม๊วบๆ

>>431 แต่งให้จบก่อนก็ได้นะเราจะได้ไม่ค้างกัน//จุ้บๆ

>>431 อ๊ายยย นายมาแล้ว สู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้ อย่ากดดันมาก บางทีเขียนไปๆมาๆอาจจบเองก็ได้

>>426 ท่านแม่อ่า จะหนีท่านพ่อทำไม จนป่านนี้ยังจะเขินอีกเหรอ รึว่านี่คือท่านแม่ตอนความจำเสื่อม เอ๊ะ หรือว่าปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว จะยังไงก็ช่างเหอะ สวีทกันเยอะๆ เลยเจ้าค่าาาาา

ว่าแต่ชักสงสัยแล้วว่ามีคนอ่านคิมิดอลกี่คนเนี่ยที่หลุดเข้ามาเกิดใหม่ในโลกนี้ 555555 อย่าบอกนะว่าเอ็นโจนี่ก็ใช่ แต่ไม่หรอกเนอะ ผู้ชายคงไม่อ่านโชโจ.... รึป่าววะ

>>439 แล้วถ้าคนที่มาเกิดเป็นเอ็นโจเป็นผู้หญิงล่ะ...//ถึงจะเป็นหญิงก็เกิดใหม่เป็นชายได้นะมึง กุก็เคยแต่ง 55555

>>439 อาจโดนโม่งน้องสาวมาเป่าหูจนจำเนื้อเรื่องได้คร่าวๆว่าเรย์กะเป็นตัวร้าย เลยสอดส่องสักหน่อยไรงี้ แค่กๆ

>>440 ความคิดนี้ไม่เลว มึงทำกูนึกถึงเรื่องอาชาศึกขององค์ชายสี่เรื่องนี้วาย พีคคือผู้หญิงมาเกิดเป็นชายแล้วเมะนี่แหละ กร๊ากกก(แมนพอกันทั้งคู่ แต่นับวันสาวน้อยตูยิ่งแมนจนเหมือนไม่ใช่คน ฮ่าๆๆ)

>>439 >>441 แต่เรื่องท่านเรย์กะ ถึงจะเป็นนิยายไม่ใช่มังงะก็เถอะ แต่เม้นในเว็บแมวกุก็เห็นผชอ่านนะ
อ้าวโทษทีเรย์กะซามะไม่ใช่โชโจแต่เป็นคอมเมดี้นี่หว่า แท็กLoveมันปักไว้หลอกลวงเฉยๆ ถถถถถถถถถถ

>>442 หญิงมาเกิดเป็นชาย ไปได้กับผู้หญิงก็ยูริ ไปได้กับชายก็เกย์ สับสนในชีวิตฉิบหาย 555555
แต่เรื่องท่านเรย์กะ ถึงจะลงเอยยูริกุก็รับได้นะ

>>443 เราต้องเชื่อมั่นในแท็กเลิฟสิวะ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

>>445 ในเรื่องมีเลิฟแน่ๆ แต่ไม่ใช่ของท่านเรย์กะ 5555555

>>446 อย่าเอาความจริงมาล้อเล่นสิวะ555555 //หยิกตูด

>>445 ละเมื่อไหร่มันจะ love ซะทีละเฟ้ยยย!!! จนเลเวลนกของท่านเรย์กะกูอัพจากกระจิบเป็นพญาอินทรีผงาดอยู่แล้วเนี่ย //ล้มโต๊ะ

>>448 อีกนิดก็เป็นฟินิกส์แล้วมึง

>>448 มึงนี่ดูถูกท่านเรย์กะมากเกินไปแล้ว พญานกอินทรีมันไร้สาระ มันไม่สมฐานะจักรพรรดินี ต้องนกฟีนิกซ์โว้ย นกฟีนิกซ์ ตาย เกิด วนเวียนอยู่กับความนกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เผาผลาญตัวเองจนตัวตายแล้วเกิดใหม่เพื่อนก //โดนดอกโบตั๋นปักคอ

>>448 love ของท่านเรย์กะเยอะแล้วนะมึง................ในฟิค

>>451 กูอยากให้มันกลายเป็นความจริงด้วย โฮวววววววววววววววววววววว

จริงๆแล้วท่านเรย์กะเป็นนางเอกโชโจยุคใหม่โว้ย นกแล้วนกอีก และสุดท้ายก็สามารถอยู่คนเดียวอย่างแข็งแกร่งได้ เพื่อประกาศให้โลกรู้ว่าไม่จำเป็นต้องมีพระเอกก็ด้ายยยย แค่กๆ

กุว่ามันถึงเวลาที่ต้องคิดชื่อกระทู้หน้าแล้วล่ะ...

>>454 ใจเย้นนนน ปกติคิดกันตอน800น่าา 55555555

>>449 >>450 ถ้าเป็นในฟิคฮอกวอตส์ เรย์กะต้องเสกผู้พิพักษ์ออกมาเป็นนกฟินิกซ์แน่ๆอ่ะ สะท้อนตัวตนได้ดีเหลือเกิน 5555

>>456 พญาหงส์ไง สมเป็นจักรพรรดินีจริงๆ
ของคาบุรากินี่อะไรดีวะ หมาไซเหรอ

ชื่อโรงเรียนก็บอกไว้แล้วนี่ มาจากคอมเม้นนึงในมู้ ก่อน"นกในตำนาน"

>>449 >>450 พวกมึงแม่งโคตรใจร้าย!! เล่นถึงระดับฟินิกซ์เลยเหรอวะ โธ่ท่านเรย์กะ... แล้วกูจะยังมีหวังอะไรได้อีกวะเนี่ย ขอร้องไห้แพร๊บบ

>>456 ระดับเดียวกับอัลบัส ดัมเบิลดอร์เลยหรอมึงงงงงง แต่กุก็ไม่เข้าใจหลักการของคาถาผู้พิทักษ์นะ ที่ว่าจะเสกออกมาเป็นตัวอะไร

>>458 ตัวละครหลัก ๆ เลยนกกันหมดสินะ แค่ก ๆ ที่มีคู่น่ะ มันพวกตัวประกอบ! พรประจำซุยรันนี่แรงจริง ๆ

>>460 หลักๆก็มาจากความนึกคิดที่มีความสุขที่สุดของเจ้าตัวอะ ผู้พิทักษ์เปลี่ยนรูปได้ อย่างตอนทองก์ที่เคยมีผู้พิทักษ์อีกแบบนึง แต่พอรักลูปินก็เปลี่ยนผู้พิทักษ์มาเป็นหมาป่า สเนปที่รักลิลี่ก็ใช้กวางตัวเมียตามลิลี่ที่ใช้กวางตัวเมียเหมือนกัน แฮร์รี่ที่โหยหาพ่อก็ใช้กวางตัวผู้แบบพ่อ

>>456 เออเนอะ เรย์ตายแล้วเกิดใหม่(หรือมาสิงหว่า) แถมนกอีก55
>>459 โฮะ โฮะ ไม่เลยค่ะ ดิฉันออกจะใจดี//ป้องปากแบบนางร้าย เรื่องนี้มันมีแท็ก LOVE นะ

>>462 ไม่ใช่ความนึกคิดสิ ความทรงจำต่างหาก โทษที ใช้ความทรงจำที่มีความสุขที่สุด

>>460 พลังหักธงท่านเรย์กะของเราธรรมดาที่ไหน เวทมนตร์ทรงอำนาจแค่ไหนก็ยากจะพังคานนั้นได้ 555555 //โดนพัดตบ

>>462 อุเมวากะก็เบียทริชสินะ อืมๆ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
จากจิตใจท่านเรย์กะแล้วมันจะออกมาเป็นอะไรวะ กระต่าย?

พวกมึงว่าคาถาผู้พิทักษ์ของแต่ละคนจากเรื่องเรย์กะจะเป็นตัวอะไรกันบ้าง

>>462 มันจะกลายเป็นของกินมั้ยเนี่ย แต่ของกินไม่ใช่สิ่งมีชีวิตนี่

>>453 ใจเย็นนะ อย่าเอาความจริงในชีวิตหลายคนมาให้ท่านเรย์กะเลย

>>466 ซากุระคงออกมาเป็นแมว อาคิสะวะเป็นแฮมสเตอร์ หัวหน้าห้องนี่น่าจะตัวนากหรือสิงโตทะเลไรเงี้ย
เรย์กะน่าจะแกะแต่พอนานๆไปกลายเป็นนกฟีนิกซ์ไปซะงั้น เอ็นโจ...กระต่ายมั้ง 55555555555555 คาบุรากิคงเป็นเสือดำ

>>468 กุขอโทษ กุแค่แซวเล่น และแอบเป็นความกลัวของกุ กลัวแม่งจบงี้จริงๆ....

>>470 ไม่เป็นไรหรอก แต่ก็กลัวจริงๆแหล่ะ

>>470 เราเองก็กลัว เลยหนีความจริงมาสิงในฟิค กลัวใจอฟช. หวังว่าคงมีใครสักคนเข้าวินนะ...

พวกมึงลองเล่าวีรกรรมของอ.ฮิโยโกะมาหน่อยดิ หลายๆคนบอกอ.ไม่ธรรมดาเลยเดาทางยาก ยังไงวะ กุงง

>>472 ฝากความหวังที่โม่งฟิคแล้วกัน นี่ก็ใกล้white day แล้วฝั่งofficialจะมีอะไรมั้ยนะ

>>473 เรื่องอื่นกูไม่รู้นะ แต่ตอนที่มาซายะอกหักไปฆ่าตัวตายแล้วเอ็นโจกับไอระจะให้เรย์กะดามใจ ถ้าเป็นนิยายปกติทั่วไปคงได้ปักธงลงเอยมุ้งมิ้งกันละ แต่อ.ฮิโยโกะแกเสือกเขียนออกมาเป็นงั้นไปซะชิบ กูนี่เงิบไปเลย 55555555555555555

>>474 กูอยากรู้มากกว่าว่าใครมาทักในตอนล่าสุด ลุ้นชิบหาย

>>475 พอมาคิดไปตอนที่มึงว่า กุก็เริ่มเข้าแล้วว่าทำไมบักคาบุรากิถึงทักเรย์กะเรื่องนักษัตร มันแก้แค้นเรื่องนี้เองสินะ...

>>476 แล้วถ้ามันทักมาถามเฉยๆแต่ไม่ได้ไปด้วยละวะ หักมุม

>>478 ไม่รู้ว่ะ ต้องแล้วแต่ความเมตตาของอ.แล้วล่ะ

>>477 กูว่ามาซายะมันไม่ได้แก้แค้นหรอก มันออกจะทำหน้าดีอกดีใจที่เห็นเรย์กะทำอะไรได้สมกับเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์กันซักที 555555555555

>>475 นั่นดิ อ่านตอนนั้นแล้วลั่น 5555 พีคได้คาดไม่ถึงเหลือเกิน แท็กเลิฟเปลี่ยนเป็นคอมเมดี้ในพริบตา

>>473 กูว่าแกอินดี้ตั้งแต่ไม่ออกเล่มละ 5555

ว่าแต่วันนี้คู่หูทะลุมิติมาไหมมึง กูแวะมาให้กำลังใจทุกวันเบย (ความจริงคือทวง //โดนตบ)

>>477 อันนั้นเรามองว่าเป็นความไร้สาระอันบริสุทธ์ของบากะรากิแหะ 55555

>>483 เป็นมุมที่จะเรียกว่าน่ารักได้ไหมวะ ถถถถถถถ
ความซื่อบื้อของมันทำให้คนเกลียดเยอะเลย ฮรือ

>>484 อ่านอย่างนี้พอมองมันน่ารักได้นะ แต่ถ้าเจอกันในโลกจริงนี่ กูเผ่นคนแรกว่ะ สิ่งที่แย่ที่สุดของคาบุรากิคือไม่รับฟังนี่แหละที่จะพาลให้คนเกลียดเอา

>>485 กุมีคนแบบคาบุรากิเป็นคนใกล้ตัวว่ะ เคยเกลียดแม่งมากๆ แต่ก็รัก ตอนนี้ทั้งรักทั้งเกลียดแต่เกลียดมากกว่า

ต่อจาก >>235-236 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
อ่านคอมเม้นต์แต่ละคนบางทีก็ตกใจนะคะ ทำไมเดาเนื้อเรื่องได้ขนาดนั้น 555 อุตส่าห์เขียนแอบๆ
ยินดีด้วยกับคาบุรากิที่มีสารบัญเป็นของตัวเองแล้ว ขอบคุณโม่งผู้จัดทำสารบัญด้วยนะคะ
..............…….....
ฉันพยายามติดต่อคาบุรากิ ทั้งโทรทั้งส่งเมลล์ไปถามไถ่

เกิดอะไรขึ้น... คาบุรากิจะเป็นอะไรไหมนั่นน่ะ...

ขณะที่ฉันช่างใจว่าควรบุกไปถามที่บ้านคาบุรากิเลยดีไหม เมลล์ก็เด้งขึ้นมา พอเห็นว่ามาจากคาบุรากิ ฉันก็รีบเปิดอ่าน

"ตอนนี้รอดแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันพิมพ์เมื่อกี้เผื่อไว้เฉยๆน่ะ"

อ้า... โล่งอกไปทีล่ะมั้งคะ

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สถานการณ์แบบไหนนะที่คาบุรากิต้องถึงขั้นพิมพ์เผื่อไว้เหมือนประโยคลาตายขนาดนั้น… เดาไม่ถูกเลยจริงๆค่ะในกรณีนี้ ฉันพยายามถามว่าเอ็นโจทำอะไรเขา เขาก็ไม่ยอมบอกท่าเดียวจนฉันต้องยอมแพ้ไป... แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะค่ะ

คาบุรากิดูลับลมคมนัยมีความลับบ่อยๆในช่วงนี้ ทั้งๆที่ปกติหมอนั่นเป็นคนเปิดเผยซะจนน่าตกใจแท้ๆ แต่ก็ต่อว่าเขาได้ไม่เต็มปาก ในเมื่อเหมือนเขาจะคล้ายๆทำไปเพราะปกป้องตัวฉันเอง

หลังจากฉันไปนั่งคิดนอนคิดมาแล้ว ฉันก็พอเดาได้ค่ะว่ามันคือเรื่องอะไรที่ทำให้คาบุรากิทะเลาะเอ็นโจ แต่ว่าในเมื่อสัญญากับเขาไว้แล้วแบบนั้น ก็คงต้องทำเป็นไม่รู้ไปก่อนล่ะนะคะ จะยังไงฉันจะพยายามแก้ด้วยวิธีของฉันเช่นกัน

อีกไม่นานจะได้เจอท่านพี่แล้วค่ะ! ฉันทั้งตื่นเต้นและกลัวๆ แค่ผ่านการเรียนวันนี้ไปอีกวันเท่านั้นเอง

ฉันตื่นแต่เช้าอย่างตื่นเต้น เลยมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติอย่างมาก ไปห้องเรียนก็คงไม่มีใครอยู่ ไปห้องสมุดดีกว่าค่ะ ถ้าโชคดีอาจจะเจอนารุคุงในโลกนี้ด้วยนะคะเนี้ย หุหุ

แต่ฉันกลับเห็นใครไม่รู้ทำตัวลับๆล่อๆหน้าตู้เก็บรองเท้า ถ้าจำไม่ผิด นั่นเป็นตู้เก็บรองเท้าของวาคาบะจังนี่คะ

ฉันเดินไปใกล้ๆ แล้วเจอกับคนต้นเหตุ อีกฝ่ายสะดุ้งเมื่อเห็นฉัน

“คุณคิโชวอิน...”

นี่มันผู้ชายคนเดียวกับที่มาตามตื้ออาโออิจังในโลกก่อนนี่คะ หมอนี่เองก็อิจฉาวาคาบะจังที่เก่งกว่า จนเคยพูดว่า “สมน้ำหน้า” ตอนที่วาคาบะจังโดนคนอื่นๆแกล้ง

“ทำอะไรอยู่หรอคะ” ฉันถามนิ่งๆ

ผู้ชายคนนั้นหยิบเปิดกล่องรองเท้าให้ดู ในนั้นมีรองเท้าที่ใส่ในอาคารเปื้อนหมึกดำเลอะเทอะไปหมด

ในโลกก่อนก็เกิดเหตุการณ์คล้ายๆกันแบบนี้ แต่ว่าตอนนั้นฉันมาเช้าไม่พอเห็นว่าใครเป็นคนทำ แต่ถ้ามันเป็นโลกคู่ขนานกันจริงๆล่ะก็ แสดงว่าว่าหมอนี่เป็นคนทำสินะคะ

ฉันเผลอยิ้มเย็นไม่รู้ตัว

"แหม อุตส่าห์มาแต่เช้าทั้งที แทนที่จะไปอ่านหนังสืออยู่ห้องสมุด กลับมาทำเรื่องแบบนี้งั้นหรอคะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงสู้ทาคามิจิไม่ได้"

หมอนั่นอ้าปากค้าง ท่าทางสั่นกลัว แต่ก็ยังพยายามพูดออกมา

“คุณคิโชวอินไม่ได้ไม่ถูกกับคุณทาคามิจิหรอครับ...”

“นั่นเป็นข้ออ้างของคุณหรอคะ”

“...”

ฉันยิ้มให้ใบหน้าที่ตื่นกลัวหวาดหวั่นนั่น

“ฉันไม่ยอมให้ใครแกล้งคุณทาคามิจิหรอกนะคะ”

ฉันแกล้งแหย่ให้อีกฝ่ายทั้งสับสนทั้งหวาดกลัว ยังไงก็แค่ช่วงเช้า ยังไม่มีใครมา จะช่วยวาคาบะจังตรงๆน่าจะไม่มีปัญหาล่ะนะคะ

“อื้ม สหกรณ์ก็ยังไม่เปิดล่ะนะคะ ช่วยไปยืมรองเท้าแตะมาให้ทีค่ะ อย่าให้ฉันรอนานนะคะ”

หมอนั่นวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฉันอยากให้หมอนั่นรับผิดชอบโดยการซื้อรองเท้าใหม่อยู่ล่ะนะคะ แต่ว่าสหกรณ์ก็ยังไม่เปิด และถ้าทำแบบนั้นวาคาบะจังต้องรู้แน่ๆว่าถูกแกล้ง

แปบเดียวเจ้าผู้ชายขี้อิจฉานั่นก็กลับมา ฉันถอดรองเท้าตัวเองออกแล้วใส่รองเท้าแตะแทน ก่อนจะเอารองเท้าตัวเองใส่ให้วาคาบะจัง เราใส่เบอร์ใกล้เคียงกัน หวังว่าวาคาบะจังจะไม่ได้สังเกตนะ...

ฉันรีบหนีความจริงไปที่อื่น และตอนที่สหกรณ์เปิดก็บังคับให้ผู้ชายที่แกล้งวาคาบะไปซื้อรองเท้ามาให้ฉันใหม่ ถึงฉันมีเงินมากพอจะซื้อทิ้งขว้างได้เต็มที่ แต่ต้องขุดรีดให้รู้สำนึกบ้างล่ะนะคะ ให้รู้ซะบ้างว่าการแกล้งแบบนั้น คนที่เดือดร้อนมาเสียเงินก็คือวาคาบะจังนะ

หลังข่มขู่ให้เขาไปซื้อรองเท้าใหม่จากสหกรณ์มาให้เรียบร้อย ฉันก็บอกผู้ชายขี้อิจฉาคนนั้นว่าถ้าจับได้ว่าเล่นตุกติกอะไรวาคาบะจังอีก ฉันจะ "ทำลาย" ชีวิตของเขา หมอนั่นรับคำตัวสั่นแล้วก็รีบวิ่งจากไป ขี้ขลาดชะมัดเลยนะคะ~

แต่หลังจากนั้นสักพัก ฉันก็เริ่มเครียดหน่อยๆ ช่วงนี้เหมือนฉันจะใช้อำนาจมากเกินไปหรือเปล่านะคะ... ถ้าตระกูลฉันล้มละลายเข้าจริงๆต้องแย่แน่ๆ

ถ้าฉันตกต่ำเข้าจริงๆ ฉันจำได้ว่าเรื่องแกล้งผ่านรองเท้ามีวิธีแก้คือเอารองเท้ากลับบ้านค่ะ ถึงในซุยรันจะไม่ยอมรับให้ทำแบบนั้นก็ตาม ถ้าแอบๆก็พอไหว พยายามเดินในบริเวณที่อยู่ท่ามกลางสายตาคน อย่างน้อยก็ให้มั่นใจว่าครูอาจารย์อยู่แถวนั้นน่ะค่ะ แล้วก็บางทีอาจจะฝึกใช้แรงบ้างแล้วล่ะมั้งคะ กรณีที่โดนทำร้ายร่างกายจะได้ตอบโต้ได้ ถ้าเป็นไปได้ก็มาโรงเรียนเร็วๆ ตัดปัญหาเรื่องมารถไฟฟ้าไม่ทัน ปกติถ้าคนจะดักทำร้ายช่วงเช้าอาจจะเป็นเป้าได้ก็จริง แต่ว่าถ้าเรามาเร็วกว่าน่าจะหลบหลีกทัน ฉันว่าจะไปอยู่ที่ห้องสมุดค่ะ นั่งใกล้ๆกับอาจารย์หน่อยน่าจะไหว

เอ๊ะ...อ้า ฉันไม่ควรคิดเรื่องพวกนี้ล่วงหน้าสินะคะ ฉันควรจะพยายามรอดพ้นเรื่องนี้ไปให้ได้สิ…

ตอนกลางวันฉันเห็นวาคาบะจังคุยเล่นกับเพื่อนปกติ ท่าทางคงไม่สังเกตสินะคะ ดีจริงๆ

คาบุรากิลากฉันมากินข้าวด้วยตอนกลางวัน ทั้งๆที่ฉันอยากจะนั่งกินกับเพื่อนๆผู้หญิงในห้องเพื่อสานความสัมพันธ์แท้ๆ แต่ว่านะคะ ฉันเพิ่งทำให้หมอนั่นเสียเพื่อนไป จะยอมไปด้วยก็ได้ค่ะ

พอฉันแอบๆถามเรื่องเอ็นโจ เขาก็บอกว่าตอนนี้คืนดีกันแล้ว แต่คืนดีของนายนี่มานั่งกินข้าวอะไรกับฉันคะ ทำไมไม่กินกับเพื่อนสนิทของนาย แล้วไอเมลล์ล่าสุดที่นายส่งมาราวกับสั่งเสียนั่นมันน่าสงสัยนะคะ

“ชูสุเกะไม่สบายน่ะ เลยไม่มาโรงเรียนวันนี้”

เอ๊ะ? ฉันเองก็เพิ่งสังเกตว่าหมอนั่นไม่มาโรงเรียนค่ะ แต่ลางสังหรณ์ของฉันไม่คิดว่าเอ็นโจจะไม่สบาย... หวังว่าคงไม่วางแผนฆาตกรรมฉันอยู่อ้อมๆอยู่นะคะ

“นี่ คิโชวอิน... เธอคิดว่าชูสุเกะในโลกนี้จะชอบทาคามิจิหรือเปล่า...”

“หะ! ไม่มีทางหรอกค่ะ อะไรที่ทำให้คิดอย่างนั้นหรอคะ”

“ก็หมอนั่นดูปกป้องทาคามิจิอยู่ตลอดแบบลับหลัง แล้วก็ตอนหลังๆ บางครั้งก็ห้ามฉันเวลาคุยกับทาคามิจิด้วย”

จะว่าไปในนิยาย เอ็นโจก็ชอบแอบช่วยเหลืออยู่ลับๆแบบตัวรองที่ดี ส่วนคาบุรากิออกตัวปกป้องเบื้องหน้าล่ะนะคะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าจำไม่ผิด คนเขียนนิยายเรื่องนั้น เหมือนจะยืนยันนะคะว่าเอ็นโจไม่ได้ชอบวาคาบะจัง มีแต่นายตัวสำรองผู้น่าเศร้าที่ต้องมาสู้กับคาบุรากิเท่านั้นแหละค่ะ

แต่ว่าที่ห้ามนายคุยกับทาคามิจิน่าจะเป็นเพราะนายไม่รู้กาลเทศะ อยู่ๆก็พุ่งเข้าไปคุยด้วย สร้างศัตรูให้วาคาบะจังนะ... ! เวลาที่นายไม่ได้เป็นกรณีคล้ายๆกันนั้น ฉันก็ไม่เคยเห็นเอ็นโจห้ามนายนี่

ฉันพยายามอธิบายให้คาบุรากิฟัง

“หมายความว่า ถ้าฉันจะคุยกับทาคามิจิต้องแอบไปคุยตอนที่ไม่มีใครเห็นเท่านั้นหรอ ทำไมกันน่ะ”

“คือ...จะมีคนอิจฉาไงคะ”

“หะ? ทำไมล่ะ”

ฉันแทบจะจนปัญญากับคาบุรากิ นายไม่เคยรู้หรือไงว่าตัวเองมีคนชื่นชอบเป็นแฟนคลับมากแค่ไหน แล้วพอเห็นนายไปสนิทกับใครเข้า คนนั้นก็จะโดนขเม่นเป็นเรื่องธรรมดาของสาวๆขี้อิจฉา

ฉันอธิบายเรื่องทั่วไปของสาวๆในซุยรันให้ฟัง และอธิบายว่าทำไมวาคาบะจังถึงซวย คาบุรากิขมวดคิ้วคิดตาม

“ถ้างั้นแสดงว่า การที่ฉันมาคุยกับเธอ ก็ทำให้เธอโดนแกล้งหรอ...”

“ไม่หรอกค่ะ ถ้ามีชาติตระกูลคอยสนับสนุนจะไม่ค่อยมีใครกล้ามาแกล้งน่ะค่ะ”

ฉันบอก รู้สึกเหมือนกำลังสอนเด็กน้อยให้รู้จักโลกเลยค่ะ ฉันปล่อยให้คาบุรากิครุ่นคิดสภาพปัจจุบันของตัวเอง แล้วรีบกินข้าวที่เหลืออยู่อย่างรวดเร็ว อาหารของโรงเรียนอร่อยเหมือนเคยเลยนะคะ สมกับเป็นเซฟชั้นหนึ่งจริงๆ

เมื่อกินข้าวเสร็จก็รีบเก็บของเตรียมตัวเข้าเรียนบ่าย ก็บังเอิญสบตากับวาคาบะจังที่เดินผ่านมาพอดี

วาคาบะจังเห็นฉันก็ก้มหัวให้ไวๆแล้วรีบเดินจากไป

“ทาคามิจิหน้าแดงด้วยแหะ ไม่สบายหรือเปล่าน่ะ...”

คาบุรากิที่ยืนอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้น แย่แล้วค่ะ ฉันลืมไปเลยว่าตอนนี้อยู่กับหมอนี่ หวังว่าวาคาบะจังคงไม่ได้รู้สึกแย่อยู่หรอกนะคะ...

ลืมไปเลยค่ะว่าจะหลีกเลี่ยงที่จะอยู่กับคาบุรากิในที่สาธารณะ...

ฉันพยายามตั้งสติ วางแผนว่าจะจัดการเรื่องนี้ทีหลังสักวัน แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องสนใจเรื่องไปหาท่านพี่ก่อนล่ะนะคะ

เมื่อเลิกเรียนฉันก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ท่านพี่ในโลกก่อนเคยชมว่าน่ารัก ก่อนเตรียมตัวออกจากบ้าน

หวังว่าทุกอย่างจะโอเคนะ...

ป.ล. ขอโทษนะคะที่ตอนนี้อาจจะเขียนเรื่อยเปื่อยเล็กน้อย... กะจะให้ท่านพี่ออกตอนนี้ แต่ดันเขียนเพลินไปหน่อย เริ่มจะเยอะล่ะ เดี๋ยวไม่ได้นอนกันพอดี 55555 ไม่ได้นอนเร็วๆมาหลายวันแล้ว

>>487-489 ว้ายยย วาคาบะจังโดนเรย์กะปักธงแล้ว​ซิน้าาาาาาาาา

>>488 โอ้ววววววววว วาคาบะจังหน้าแดงด้วย 55555555555555555 จบแบบยูริก็ดีนะ สนับสนุนค่ะ ท่านเรย์กะเป็นพระเอกในฟิคนี้
จะได้เจอท่านพี่แล้ว โอ้เย รอลุ้นค่ะ รอลุ้น

>>487-488 ผิดไหมที่กูมโนว่าวาคาบะรู้ว่าเรย์กะช่วยเลยหน้าแดง....

เรื่องนี้กูทีมฮาเร็มค่ะ //ขึ้นเรืออย่างสง่างาม

ท่านเรย์กะเท่ชิบหายยย ยกรี้ดดด เรย์กะอ้ปป้า กรี้ดดดดด//โบกป้าย

ท่านเอ็นโจวไม่สบายเกิดอัลไรขึ้นคะเนี่ย คาบุรากินายทำอะไรรึเปล่ายะ มาโลกนี้นายดูนิ่งขึ้น ดูฟังขึ้นนะ 5555

ท่านเรย์กะจะได้เจอท่านพี่แล้ว กรี้ดด วู้ววววววว ปูเสื่อรอพรุ่งนี้

#ทีมฮาเร็ม
เราจะไม่ยอมให้ท่านเรย์กะขึ้นคาน!!

>>487-488 ตลกที่เรย์กะบอกว่าเหมือนสอนเด็กให้รู้จักโลก55555555 วาคาบะจังทำไมหน้าแดงน่ะ ลางสังเห่ากูมันบอกว่าไม่ได้หน้าแดงให้คาบุรากิแน่ๆยังไงชอบกล

>>494 กูก็ว่างั้นอะ ไม่ได้เขินคาบุรากิแน่ๆ ทีมฮาเร็มมีความหวังใช่มั้ย 555555555555555

พวกมึงไม่หลับไม่นอนกันหรอ อำนาจกาวซุยรันแม่งน่ากลัว 555

อ่านอีกรอบกูว่าวาคาบะจังเห็นแน่ๆอ่ะฉากเรย์กะอ้ปป้า เปิดอัลติ เพราะปกติวาคาบะมาเช้านี่มึง

>>494 จะว่าสอนเด็กก็ได้นะท่านเรย์กะเราแม่งรีเซ็ตความเป็นเรย์กะมาอย่างน้อยก็สองรอบละนะ

เชียร์ฮาเร็ม555 เป็นกี่ฟิคที่ดูมีหวัง(หันไปมองอฟช. ...เฮ้อ) แต่เอ็นโจยังไม่มีใครขึ้นเรือเท่าไหร่เห็นแต่เชียร์คาบุ

>>487-488 ฟิคนี้ฮาเร็มสินะ ๆ ฮุฮุ

หลังงานโรงเรียน นายตัวสำรองก็ดูจะเลิกอคติกับฉันมากขึ้นค่ะ น่าดีใจจังเลย

โอ๊ะ นั่นนายตัวสำรองกับวาคาบะจังนิ ฉันยิ้มให้วาคาบะจัง ส่วนวาคาบะจังก็ยิ้มกว้างคอบกลับมา สดใสจังเลยน้า

"คิโชอิน"

"มีอะไรหรอคะ มิซึซากิคุง"

ฉันหันไปหานายตัวสำรองแบบงงๆ ส่วนวาคาบะจังโบกมือลานายตัวสำรองกับฉันแล้วเดินตรงไปที่ห้องเรียน

"ช่วงนี้ ทาคามิจิน่ะโดนแกล้งสินะ"

เอ๋ๆ หรือว่าตานี่จะสงสัยฉันหรอคะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำนะ พวกคุณซึรุฮานะต่างหากค่ะ

"...ไม่ต้องทำหน้าปฏิเสธขนาดนั้นก็ได้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำอยู่แล้ว"

นี่นายอ่านใจได้ด้วยหรอเนี่ย ร้ายกาจจริงๆ

"มันเขียนติดอยู่ที่หน้าเธอน่ะ คิโชวอิน"

"แหม"

"ฉันอยากให้เธอช่วยดูกลุ่มซึรุฮานะให้ที ไม่ได้จะรบกวนให้ไปจัดการหรอกนะ แต่ถ้าเห็นว่ากำลังแกล้งทาคามิจิก็ช่วยห้ามทีน่ะ"

"ก็ได้อยู่หรอกนะคะ แต่ส่วนใหญ่กลุ่มคุณซึรุฮานะไม่ได้แกล้งให้เห็นชัดๆขนาดนั้นน่ะสิคะ"

"ใช่ และไม่มีหลักฐานด้วยล่ะนะ"

นายตัวทำรองทำหน้าลำบากใจแล้วถอนหายใจเฮือก ฉันก็เข้าใจน่ะนะ ถึงจะรู้ตัวคนทำแต่ไม่มีหลักฐานมันก็ไม่ได้สินะคะ

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยหาหลักฐานอีกแรงดีไหมคะ"

"แบบนั้นจะรบกวนคิโชวอินเกินไปรึเปล่า"

"แหม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณทาคามิจิก็เพื่อนคนหนึ่งของฉันนะคะ"

"แล้วพวกซิรุฮานะ"

ฉันยกมือขึ้นปิดปาก ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยก่อนทำท่าถอนหายใจ

"จริงๆก็อยากเป็นเพื่อนกับพวกคุณซึรุฮานะนะคะ แต่ดูท่าทางนั้นจะไม่คิดอย่างนั้น"

นายตัวสำรองเลิกคิ้วขึ้นแล้วส่ายหน้ากับท่าทางของฉัน แหม อย่าทำท่าแบบนั้นสิคะ

"อ้อ แล้วก็ ถ้าเป็นไปได้อยากให้ไปพูดกับคาบุรากิให้ทีน่ะ ว่าจะทำอะไรก็อย่าให้ทาคามิจิเดือดร้อนไปด้วย"

นั่นสินะ วาคาบะจังเดือดร้อนก็เพราะความบ้าของจักรพรรดิ์โง่เง่านั้นแท้ๆ แต่จะให้ไปพูดนี่...

"ถ้าไม่อยากไปพูดก็ไม่เป็นไรนะ"

เอ๊ะ อ่านใจได้อีกแล้วหรอ

ฉันมองหน้านายตัวสำรองงงๆ แล้วอยู่ๆนายตัวสำรองก็อมยิ้มแล้วหัวเราะขึ้นๆมาเฉยๆ

"คิโชวอินเนี่ยตลกดีนะ"

เอ๋~

"อ้อ คิโชวอิน ขอเมล์หน่อยสิ"

เมล์หรอ ทำไมล่ะ

นายตัวสำรองทำท่ากลั้นขำก่อนจะแบมือมาตรงหน้าฉัน

"ขอโทรศัพท์หน่อย"

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมางงๆ นายตัวสำรองหยิบไปแล้วกดอะไรอยู่สักพักก่อนยื่นคืน

"อ๊ะ นี่"

"อ่า ขอบคุณค่ะ"

"แล้วจะติดต่อไปนะ"

"คะ?"

นายตัวสำรองอมยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง

ฉันดูโทรศัพท์ในมืองงๆ
มิซึซากิ อาริมะ
xxxxxxxxxxx@kimidolce.com
xxx-xxxxxxxx

เอ๋!?

กูคิดออกแค่นี้5555555555

>>501 คือดีงามอะ มาแปปเดียวแต่นึกว่าของจริงเลย 555 นายตัวสำรองรุกแล้ว

>>501 กรี๊ดดด ดีงามมมมม นายตัวสำรองดี๊ดี อยากอ่านต่อมาก

เรืออาริมะเริ่มจะพุ่งบ้างแล้วสินะ บรรยากาศฮาเร็มในกระทู้นี่มันดีงามจริงๆ

>>501 ชื่อเมลของอาริมะคือ
ตัวสำรองตลอดกา---- เห้ย พิมพ์ผิด
เรื่องนี้ผมคือพระเอก@kimidolce.com
สังเกตุว่าแอดเดรสเมลเป็นชื่อมังงะในชาติก่อน. 55555
ถึงจะหยอกแรง แต่เราก็อยู่เรือนายนะอาริมะ!

>>501 นายตัวสำรอง ในที่สุดก็รุกซะทีสินะ

กุควรจะเสียใจหรือดีใจดีเนี้ยที่มีคนเกลียดเอ็นโจซะงั้น ทุกอย่างมันมีเหตุผลน้าาา!!
คิดอยู่ลงตอนความคิดของเอ็นโจดีไหม แต่เอาไว้ก่อนดีกว่า เกลียดเยอะๆ ก็สนุกดี ก็พี่แกเล่นไม่บอกอะไรให้ชัดเจนนี่หวา แค่การกระทำสาวเจ้างี่เง่าไม่รู้เรื่องหรอก…
สั้นๆ แต่ไม่ค้างนะ วันนี้
**********************************
>>308-311

“คิโชวอิน”

เป็นเสียงของนายตัวสำรองที่นั่งลงยองๆ ตรงหน้าของฉัน น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำฟังดูอบอุ่นเหลือเกินค่ะ ในตอนนี้ อบอุ่นเสียจนฉันถึงกับร้องไห้โฮออกมาระรอกใหญ่

นายตัวสำรองทำสีหน้าลำบากใจทันที ดูเหมือนจะลังเลทำอะไรไม่ถูกแล้ว อยู่ๆ เขาก็ลูบหัวฉันไปพลางพูดปลอบใจไปพลางอย่างเกๆ กังๆ

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” ฉันไม่ได้ร้องสักหน่อยค่ะ แค่เจ็บใจจนน้ำตาทะลักเท่านั้น!

สุดท้ายเป็นนายตัวสำรองที่พาฉันมาที่ห้องพยาบาล เขาทำแผลที่ขาให้ฉันที่นั่งนิ่งๆ เป็นหุ่นไม่ขยับไปไหน ทำแผลได้เนี้ยบเหมือนกันนี่

“พอเธอเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย” เหมือนนายตัวสำรองจะหาเรื่องคุยขณะที่กำลังชุบสำลีลงในแองกอฮอล์

“...” ฉันมองหน้านายตัวสำรองที่กำลังยิ้มแปลกๆ “...แล้วอย่างไหนถึงจะเป็นฉันกันคะ?” เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทว่าเพราะในห้องมีอยู่กันแค่สองคน ทำให้ได้ยินเสียงฉันชัดเจน เหมือนนายตัวสำรองกำลังจะพูดอะไรออกมา แต่ฉันพูดสวนออกมาก่อน

“ฉะ...ฉันน่ะ ฉันผิดด้วยหรือคะที่หลงรักเขา ผิดด้วยหรือคะที่อยากจะอยู่เคียงข้างเขา ฉันแค่รักเขา ฉัน...ฉันอยากจะเข้าใจเขาเท่านั้นเองค่ะ แต่ว่าทำไมทุกสิ่งทุกอย่างมันถึงได้ผิดเพี้ยนไปหมด! …บ้านล่มละลาย ทุกคนเปลี่ยนท่าทีไปจนแทบไม่เหลือใคร แต่ฉัน...”

“...คิโชวอิน”

“ฉันพยายามที่จะแก้ไขตัวเอง ไม่เอาแต่ใจ ไม่ยุ่งกับใคร ถึงจะเจ็บปวดยังไง ก็ห้ามไม่ให้ไปยุ่งแล้วแท้ๆ แต่ทำไมพวกเขาถึงกับต้องเข้ามายุ่งกับฉันอีกด้วยล่ะคะ ทั้งที่หลีกเลี่ยงแล้ว ทั้งๆ ที่ ไม่เข้าไปยุ่งแล้วแท้ๆ ทำไมถึงมีแต่คนระแวง ทำไมถึงต้องมีคนมาด่าทอฉันด้วย ทำไมกัน?”

“...”

“ก็ใช่สิคะ ฉันมันเลวร้าย ใช้อำนาจกดขี่คนอื่น ไม่มีดีอะไรสักอย่าง ทำอะไรก็แย่ไปหมด คุณเองก็เหมือนกัน กับคนที่คุณรักฉันก็ไปกลั่นแกล้งเขา แม้แต่คุณเองก็ยังระแวงฉันอยู่ใช่ไหมคะ ประธานนักเรียน?” เหมือนกับว่านายตัวสำรองจะชะงักคำเรียกในตอนท้าย แต่ฉันดันเผลอพลั้งปากพูดออกไปด้วยอารมณ์คุกครุ่นไปแล้ว

“ใช่” คำตอบหนักแน่นและมั่นคงของนายตัวสำรองทำให้ฉันเค้นยิ้มเย็นออกมา

“เช่นนั้นแล้ว มาทำดีกับฉันอีกทำไมคะ? ทำไมไม่ปล่อยให้คนอื่นรังเกียจฉัน เพราะหน้าที่ใช่ไหมคะ? ถ้าแค่หน้าที่ แค่สมเพช ถ้าแค่นั้นคุณก็ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ!”

“งี่เง่าแล้ว คิโชวอิน” นายตัวสำรองถอนหายใจ แล้วเอาสำลีที่ชุบแองกอฮอลล์แล้วมาแตะหน้า อ๋า เจ็บนะ!

“...”

“ตอนแรกอาจจะเป็นแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เลวร้ายเกินที่จะเยียวยาไม่ได้ แค่เอาแต่ใจแบบลูกคุณหนูเท่านั้น…ไม่สิเกินไปหน่อย”

“...”

“ฉันตกใจนะ ตอนที่รู้คุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างไข่ในหินทำงานพิเศษได้ด้วย พอสังเกตก็เห็นว่าเธอเข้าไปช่วยคนอื่น ก็อดคิดว่าดูดีนี่นา แล้วก็มีอีกหลายคนไม่ใช่เหรอ ที่จะอยู่ข้างเธอน่ะ หัดคิดถึงพวกเขาบ้างสิ”

“...ข้างฉัน” ทำไมนายตัวสำรองพูดเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ล่ะ ไม่สิ ในอีกโลกนึงก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เขามักจะสังเกตคนอื่นเสมอ และก็ช่วยเหลือคนเดือดร้อนอย่างจริงจังเสมอ

“อื้อ หลายคนที่รับรู้การเปลี่ยนแปลงของเธอไง” นายตัวสำรองพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยเอื่อยเหมือนกับสายน้ำ “มองดูรอบตัวดีๆสิ”

“...ฉัน…?”

“หืม?”

“ฉันยังเป็นฉันที่เป็นฉันตอนนี้ได้ใช่ไหมคะ?”

“อ่า...”

“คุณจะไม่มองฉันเป็นศัตรูใช่ไหมคะ”

“อ่า…” นายตัวสำรองพยักหน้าก่อนพูดอีกประโยคต่อท้าย “ถ้าเธอประพฤติตัวดีนะ”

“แหม” ฉันหัวเราะคิกออกมา เพราะก้มหน้า ทำให้ไม่ได้เห็นว่าสีหน้าของนายตัวสำรองเป็นแบบไหน แต่แค่ตอนนี้ฉันรู้สึกโล่งใจแล้วล่ะค่ะ โชคดีจังเลยที่ได้คุยกับนายตัวสำรอง เพราะในโลกก่อนฉันก็เคยปรึกษาเขาเรื่องของท่านเอ็นโจบ่อยๆ ด้วยล่ะมั้ง ถึงระบายออกมาได้เต็มที่

แต่รอยยิ้มก็หยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประตูดังลั่น นายตัวสำรองและฉันหันหน้าไปพร้อมกัน

“คุณเรย์กะ!”

“ริรินะ?” ฉันอุทาน ยังไม่ทันที่จะทักทาย ริรินะก็ตรงปรี่เข้ามาจับหน้าของฉันหันซ้ายหันขวา เดี๋ยวๆ ทำไมบ้าระห่ำอย่างงี้ล่ะ!?

“ใครรังแกคุณเรย์กะกันคะ? หมอนี่เหรอ ตาประธานงี่เง่านี่เป็นคนทำให้คุณเรย์กะร้องไห้ใช่ไหม ห้ะ?”

“เดี๋ยวก่อนริรินะ!”

“จะห้ามทำไมล่ะ! หน้าคุณเรย์กะแดงไปหมดแล้วนะ!”

“ใจเย็นๆ ก่อนริรินะ มิซึซากิคุงเป็นคนฉันไว้น่ะ”

“อ๋อ เหรอ” ริรินะ หัวเราะหึใส่นายตัวสำรอง “งั้นก็ขอบคุณที่ช่วยคุณเรย์กะไว้ค่ะ!” แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นนอบน้อมแทน ไม่รู้นายตัวสำรองจะยิ้มทำไม มีอะไรน่าขันกันคะ คนกำลังว่าตัวเองอยู่มันเป็นเรื่องสนุกดีเหรอ?

“งั้นฉันไปก่อนนะ คิโชวอิน ให้ลูกพี่ลูกน้องเธอทำแผลให้แทนแล้วกัน”

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ มิซึซากิคุง”

หลังจากที่นายตัวสำรองออกจากห้องไป ริรินะ ก็จ้องฉันเขม็ง นัยน์ตาปริมๆ จะร้องไห้ เกิดอะไรขึ้นคะ โหงเป็นงี้อ่ะ

“ทำไมตาประธานนั่นถึงมาช่วยได้ล่ะ ก็ตั้งแง่กับคุณเรย์กะมาตลอดไม่ใช่เรอะ แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อนเถอะค่ะ”

“อะ...อื้อ” ฉันพยักหน้า

“ไหนคุณเรย์กะบอกว่าเรื่องจะจบด้วยดียังไงล่ะ! ทำไมกลายเป็นเป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะ!”

“...”

“เชื่อคำพูดของฉันได้เสียทีสินะ คุณเรย์กะ ว่าวิธีที่คุณกำลังทำอยู่มันไม่เหมาะสมเลยสักนิด วางตัวให้เค้ากลั่นแกล้งอยู่ได้ งี่เง่าชะมัดค่ะ”
ฉันขมวดคิ้วมองริรินะที่ว่าง่ายขึ้น แถมยังพูดจาดีกว่าในโลกของฉันเยอะ ดูติดจะขี้อ้อนด้วยซ้ำ ถึงจะพูดจาดูเอาแต่ใจ แต่ก็ดูห่วงใยชัดเจน

แล้วเชื่อ? เชื่ออะไรกันคะ? เรย์กะไปสัญญาอะไรไว้กับริรินะด้วยเหรอ

“ถึงครั้งก่อนจะห้ามไม่ให้ยุ่ง ครั้งนี้ยังไงฉันก็คงต้องเข้าไปยุ่งแล้วล่ะค่ะ ร้ายก็ร้ายสิ มารังแกกันก่อนทำไมเล่า!”

“อ...อ้อ…” ถึงริรินะจะเป็นริรินะ แต่ทำไมดูโผ่งผางนักล่ะ ร้ายเลยเหรอ “อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่นักเลย” ฉันปรามๆ ถึงก่อนหน้านี้จะเผลอคิดเอาไว้แล้ว ว่าจะกลับไปทำตัวเป็นเรย์กะคิมิดอล แต่ถ้าเกิดมีริรินะเข้ามาพ่วงด้วย ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดหายนะขนาดไหน

“อย่ามาทำตัวงี่เง่าสิคะ คุณเรย์กะ! ครั้งนี้ฉันจะใช้อำนาจของฉันช่วยคุณเรย์กะเอง! รับรองว่าไม่มีใครกล้ามายุ่มย่ามแน่นอน!”

อา… จริงอย่างที่นายตัวสำรองบอกจริงๆ เสียด้วย ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจ จ้องมองริรินะต่อ

“อย่ามาทำเป็นยิ้มนะ คุณเรย์กะ!”

“ขอบคุณนะ ริรินะ” ว่าพร้อมกับยกมือลูบหัวริรินะไปพลาง แต่ก็โดนปัดมือทิ้ง ซึนเดเระจังเลยน้าา

จากนั้นก็ได้คุยเรื่องต่างๆ กับริรินะสักพักนึง ทำให้ฉันเข้าใจว่าเรย์กะคิมิดอลนั้นถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจยังไง เรื่องที่เธอโดนโยนความผิดให้ทั้งหมดนั้นเธอไม่เคยเอาไปลงกับใคร และกันไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามทั้งนั้น กันแม้แต่ริรินะที่ตอนแรกก็เข้ามาไถ่ถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ด้วยคำพูดที่ทำเอาริรินะสติขาดผึงบอกตัดขาดเรย์กะทันที

บางทีถ้าเรย์กะคิมิดอลยังอยู่ล่ะก็ ฉันก็อยากให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันได้ผลตรงกันข้ามกันเลย ทั้งที่มีคนห่วงแต่เธอกลับมองข้ามพวกเขาไปหมด สุดท้ายก็จมอยู่กับความผิดที่ไม่ได้ก่อเพียงคนเดียว ถ้าอย่างน้อยตอนนั้นเธอตอบรับมือที่ยื่นเข้ามาล่ะก็… ฉันคิดว่าผลลัพท์คงต่างไปจากนี้อย่างแน่นอน

เย็นวันนั้นริรินะกับเพื่อนๆ ของเธอตามไปที่คาเฟ่ด้วย พร้อมกับฝากตัวว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันในที่ทำงาน ทำเอาทุกคนถึงกับปั่นป่วนไปหมด

รู้สึกเหมือนคิดผิดยังไงก็ไม่รู้
สรุปมาช่วยหรือมาป่วนกันแน่ยะ!
---------------------------------------------------

>>501 กรี๊ดดดด เรือนายตัวสำรอง​เริ่มวิ่งแล้วว

>>506 'โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง' โอ๊ยยยย ละมุนจังค่ะ จะละลายแล้ว ทำไมน่ารัก ทำไมอบอุ่นได้ขนาดนี้้ อยากจะเข้าไปน้วยมิซึซากิคุง

>>506-507 ว้าย นายตัวสำรองฟิคนี้ก็ดีงามค่ะ ตอนปลอบนี่ ฟหกดหด่สาวส กรี๊ดดดดด
ริรินะนี่ยังคงคอนเซปต์ซึนจริงๆ 55555

>>506 >>507 เหตุผลอะไรกูไม่สนค่ะ กูสนว่านายตัวสำรองหล่อมากกกกกกกกกก เอาเอ็นโจไปเก็บพระเอกต้องอาริมะเท่านั้นค่ะ55555555

>>506 มิซึซากิคุงก็ดี ริรินะก็น่ารัก ส่วนท่านเอ็นโจก็มองข้ามไม่ได้ รูทฮาเร็มเลยได้มั้ย

>>506 กูยังเข้าข้างเอ็นโจอยู่นะเว้ย 555555555555555555555 กูเชื่อว่ามันต้องมีสิ่งพลิกสถานการณ์
ริรินะมาแย้ววววววววววว เป็นน้องสาวซึนเดเระ แต่ก็พร้อมปะฉะดะศัตรูของเรย์กะแบบไม่กลัวเกรงไม่เปลี่ยนเลยน้าาาาาาาา น่าย๊ากกกกก //กอดๆริรินะ
นายตัวสำรองนี่ดูดีจังเลยค่ะ ดูพระรองมากๆ 5555555555555555555 เป็นคนดีเกินไปมักได้เป็นพระรองนะคะ เรย์กะพลิกสถานการณ์แม่งเลยค่ะ คว้านายตัวสำรองมาทำนายสนมในฮาเร็มแบบสวยๆเลย ไม่ต้องง้ออีตาหัวสีน้ำผึ้งนั่นหรอก ถ้าอีตาหัวสีน้ำผึ้งจะเข้าฮาเร็มให้ไปเป็นคนรับใช้ปลายแถวก่อน ปรนนิบัติถูกใจค่อยให้เลื่อนขั้นก็แล้วกัน

>>513 ต้องค่อยๆเลื่อนขั้นด้วยนะ ไม่เอาแบบเป็นกุ้ยเหรินอยู่ดีๆกลายมาเป็นเฟยเฉย
/ดูมีความแค้น5555 คนไม่ชัดเจน ฉะนั้นก็ทำตัวให้ชัดเจนจากปลายแถวซะ!

>>506 กูเชียร์นายตัวสำรอง!
ไม่สิ กูต้องเรียกอย่างให้เกียรติเขาหน่อย... กูเชียร์มิซึซากิคุงค่ะ!

ถึงจะบอกว่าท่านเอ็นโจมีเหตุผลก็เถอะ แต่ ณ จุดๆ นี้ กูรู้สึกว่าประธานนักเรียนหล่อมากค่ะ อรั้ย \(//∇//)\

ตอน 'โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง' กูโดขิมาก เฮื่ออ ทำไมต้องหล่อกันขนาดนี้คะ ฮว้าก *ม้วน* อฟช.ควรมีแบบนี้บ้าง กูไม่เกี่ยงหรอกนะว่าใครจะเป็นคนพูดอ่ะ ฮือ5555555

>>513 ใช่ๆ แล้วก้คนไม่ชัดเจนแถมยังทำเรย์กะกูร้องไห้เป็นได้สูงสุดก็ผินเท่านั้นแหละ

>>515 ในอฟช.นางแม่งไม่ยอมทำตัวให้มีโมเมนต์อ่อนแอเลย มัวแต่ตลกบ้าบออยู่นั่นแล้ว เมื่อไหร่พวกพระเอกจะได้จังหวะเข้าไปเสียบซักทีละว้อยยยย //โหยหวน

>>517 เรย์กะในออฟฟิศเชียลเวลาอ่อนแอ จากเข้าไปปลอบคงต้องเปลี่ยนเป็นท่องบทสวดสาปแช่งไปด้วยกันนั่นล่ะว่ะ อาจจะพิชิตใจนางได้

ตัใสำรองของวาคาบะ แต่ตัวจริงของท่านเรย์กะสินะ//ซดกาว

>>518 ตรงจุดนี้กูเชื่อมั่นว่าเอ็นโจทำได้นะ อาจจะนำสวดได้ด้วยซ้ำ คาบุรากิหรือนายตัวสำรองไม่มีทางแน่นอน 55555

>>506 ฟิคนี้กุอวยรัชทายาท แม่งเอ้ยกุแพ้ผู้ชายที่ปลอบใจแบบนี้ เป็นกุนี่ให้ไปทั้งใจเลย ชัดเจนกว่าใครบางคนเยอะ ดูเข้าใจ ไม่มีเลศนัย ปกป้องเราได้อย่างนี้แหล่ะ

ต่อเรือเพิ่มเลยตู.....

เรือเอ็นโจดูร่อแร่อยู่หลายวัน เลยเอากำลังเสริมมาช่วย(มั้งนะ)
เมื่อฉันกับเขา xxx >>>/webnovel/3507/118-121

--------------------------------
ก่อนหน้านี้ ฉันทำตัวเป็นคนดีมีมารยาทไม่รื้อค้นข้าวของคนอื่นโดยเคารพความเป็นส่วนตัว แต่เมื่อเอ็นโจมารุกล้ำพื้นที่ฉันโดยพละการเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องมีความเกรงใจกันอีกต่อไป จะค้นให้ทั่วเลยล่ะค่า

ทีแรกฉันก็เปิดโทรศัพท์มือถือของเอ็นโจขึ้นมา ลองเข้าทุกโฟลเดอร์ทุกแอพที่สามารถเข้าถึง เพื่อจะดูความลับของหมอนี่บ้าง มีนิยายแต่งเองบ้างมั้ย ละเมอเพ้อพกอะไรในไดอารี่รึเปล่า

แต่นอกจากเรื่องงาน ตารางนัดหมาย ก็แทบไม่มีอะไรเลย เกมมือถือก็เกมทั่วๆไปที่กำลังนิยมเล่นฆ่าเวลา เมล์ส่วนใหญ่ก็คุยกับท่านไอระ คาบุรากิ ท่านยูริเอะ แล้วก็….คุณยุยโกะ

ฉันวางมือถือกลับคืนที่ ไม่ได้กดเข้าไปดูว่าคุยอะไรกัน รู้สึกหดหู่ขึ้นมาเมื่อเห็นชื่อนั้นปรากฎขึ้นบนหน้าจอ

ลองไปดูตามชั้นวาง หยิบอัลบั้มรูปถ่ายออกมา ไม่ว่าใครก็คงจะมีภาพถ่ายตอนเผลอหรือทำหน้าเหวอ ตลกๆอยู่แน่ ถ้าหาเจอล่ะก็ เอามาใช้แบล็คเมล์ซะเลยดีกว่า หนุ่มหล่อมาดเนี้ยบอย่างนายคงไม่อยากให้ภาพเหวอๆเผยแพร่ไปทั่วจนเสียความนิยมหรอกใช่มั้ยล่ะ

ในอัลบั้มมีรูปถ่ายของเอ็นโจตั้งแต่วัยทารกจนถึงปัจจุบัน หลายรูปน่ารักจนอดยิ้มตามไม่ได้ ทารกที่หลับปุ๋ยในชุดหมีสีน้ำตาลแก้มยุ้ยจนอยากลองดึงดูเลยล่ะค่ะ คงจะนุ่มมากแน่ๆ

ตอนนี้ฉันดูภาพเอ็นโจตอนอายุสี่ขวบพอดี เริ่มมีคนอื่นนอกจากพ่อกับแม่ปรากฎในภาพบ้างแล้ว อย่างคาบุรากิ ท่านไอระ ท่านยูริเอะ ที่กำลังเล่นกองทรายด้วยกัน หรือนั่งทานไอศกรีมตามประสาเด็กๆ

ในรูปท่านยูริเอะป้อนขนมให้คาบุรากิที่อ้าปากกว้างรอ ท่านไอระใส่หมวกปาร์ตี้ด้วย ส่วนเอ็นโจก็กำลังทานเค้ก ตากลมโตมองกล้องแบบไร้เดียงสาดูคล้ายๆกับยูกิโนะคุง

เอ็นโจตอนเด็กนี่น่ารักชะมัดเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะโตมาเป็นคนแบบนี้ได้ พระเจ้าคะ โปรดหยุดเวลาของหมอนั่นเอาไว้ที่สี่ขวบตลอดไปไม่ได้เหรอคะ

หกขวบ มีภาพถ่ายของเอ็นโจในเครื่องแบบซุยรันและแบบไปรเวทให้เต็มไปหมด คาบุรากิ ท่านไอระ ท่านยูริเอะโผล่มาแจมในรูปด้วยเป็นครั้งเป็นคราว แล้วก็มีรูปถ่ายตอนงานเลี้ยงช่วงหน้าร้อนของ Pivoine เป็นครั้งแรก

คาบุรากิในชุดสูทขาสั้นทำหน้าบึ้ง ข้างๆเป็นเอ็นโจที่หันหน้ามองไปทางอื่นไม่ได้มองกล้อง ฉันได้แต่สงสัยว่าในรูปหมอนี่หันมองอะไรอยู่นะ

ด้านล่างเป็นรูปต่อมาจากรูปที่แล้วคือเอ็นโจเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังถูกถ่ายรูปอยู่ ก็หันมายิ้มน้อยๆให้ แหม ถ่ายตอนเผลอก็ยังดูดีเลยงั้นเหรอคะ น่าหมั่นไส้จัง ฉันอยากเห็นรูปตอนนายตาเบลอๆหรือทำหน้าแปลกๆเพราะถูกถ่ายทีเผลอมากกว่าอะ

แต่อัลบั้มรูปของฉันก็ถูกคัดแต่ภาพน่ารักๆไปใส่เหมือนกันนี่คะ คงว่ากันไม่ได้หรอกมั้ง

มีรูปฉันติดมาด้วยล่ะค่ะ

เหมือนเป็นรูปถ่ายบรรยากาศงานทั่วๆไป แต่เป็นตอนที่ฉันกำลังเต้นรำอยู่กับท่านพี่พอดี ใครถ่ายกันคะเนี่ย ท่านไอระงั้นเหรอ

ฉันพลิกหน้าต่อๆไป ก็เป็นภาพตอนงานกีฬาบ้าง งานนิทรรศการบ้าง ส่วนใหญ่ก็เป็นรูปเอ็นโจกับคาบุรากิแล้วก็เพื่อนๆในห้องนั่นล่ะค่ะ มีแต่รูปที่ดูดีกันทั้งนั้นเลยน้า

แต่ผมม้วนๆที่อยู่ข้างหลังนั่น อ๊ะ ฉันนี่คะ ถูกถ่ายติดไว้ด้วยเหรอเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย

ฉันพลิกมาถึงหน้าไปทัศนศึกษาพอดี อ๊ะ รูปนี้ในเรียวกังนี่คะ แหม คิดถึงตอนนั้นจัง ฉันถูกขอร้องให้ไปตักเตือนเหล่าสาวน้อยที่กำลังวุ่นวายรบกวนห้องอื่น ดีจังที่คำพูดของฉันพอจะได้ผลบ้าง

แต่รูปในหน้าถัดไปทำให้ฉันที่กำลังยิ้มๆอยู่ต้องตาเหลือกค้าง เผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะดูให้ชัดๆ

นี่มันฉันตอนที่ถูกกวางเตะนี่ค้าาาา!!!!!

แม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้ากระจก แต่ก็มั่นใจว่าฉันในรูปถ่ายกำลังทำหน้าแบบเดียวกับฉันตอนนี้เลยค่ะ

อะไรกันคะ!! แล้วทำไมรูปนี้ถึงอยู่เดี่ยวๆแยกมาไม่ปะปนกับรูปอื่นล่ะค้า อ๊ะ!! ไม่สิ ทำไมเอ็นโจมีรูปนี้ได้ล่ะ หรือว่าจะเป็นคาบุรากิส่งมาให้กันนะ

แล้วหน้าเหวอๆของฉันก็ติดอยู่ในอัลบั้มนี้มาเป็นปีเป็นชาติโดยที่ฉันไม่รู้ตัวงั้นเหรอคะ มันจะเกินไปแล้วน้า เอ็นโจ!!!!

ฉันหยิบข้าวปั้นออกมาแกะเป็นห่อที่สี่ของคืนนี้ ส่งเข้าปากตัวเอง เคี้ยวหยับๆด้วยความโกรธแค้น พอหมดแล้วก็แกะขนมออกมากินจนแทบจะเกลี้ยงถุง ระหว่างทานฉันก็สาปแช่งเอ็นโจไปด้วย จงอ้วนอืดพุงย้อยเป็นทานุกิไปซะ

ไม่ยกโทษให้แน่นอนค่ะ อุกี้!!!!

วันรุ่งขึ้น ฉันไปโรงเรียนด้วยความเคืองขุ่น กะจะต่อว่าเอ็นโจสักหน่อยเรื่องรูปถ่าย แต่พอเหยียบพื้นโรงเรียนปุ๊บ นักเรียนหญิงที่วนเวียนอยู่แถวๆนี้ก็เข้ามารุมล้อมทันที

“ท่านเอ็นโจคะ เป็นอย่างไรบ้างคะ”

“ท่านเอ็นโจคะ ให้ฉันประคองไปที่ห้องเรียนเถอะค่ะ”

“ท่านเอ็นโจคะ”

ฉันบาดเจ็บอยู่นะ ช่วยถอยออกไปได้จะได้รึเปล่า อย่ามารุมล้อมกันแบบนี้ จะขาดอากาศหายใจแล้ว

แต่เสียงที่เซ็งแซ่อยู่เมื่อครู่นี้ก็เงียบโดยพลันเพราะคิโชวอิน เรย์กะได้ปรากฎกายขึ้น ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าได้แจ่มชัด แทบไม่มีใครขยับตัวเลยสักคน

อ๊ะ มาช่วยฉันสินะ ฉันร้องเรียกอย่างดีอกดีใจ

“คุณคิโชวอิน”

เอ็นโจในร่างฉันทำเพียงแค่ปรายตามองมาทางนี้ แล้วก็เดินจากไป เมินสายตาขอความช่วยเหลือจากฉันโดยสิ้นเชิง

พอคล้อยหลังเอ็นโจ เหล่านักเรียนหญิงก็เริ่มส่งเสียงขึ้นมาอีก คราวนี้ดูจะดังกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ละคนสีหน้ามุ่งมั่น ทอแววฆ่าฟันจนฉันขวัญผวา

“ท่านเอ็นโจคะ เรื่องราวกับท่านเรย์กะเป็นมายังไงกันแน่คะ”

“ท่านเอ็นโจคะ เมื่อวานนี้หมายความว่ายังไงคะ”

โอ๊ย!! พอซักทีเถอะค่ะ!!!

ฉันเดินมาถึงห้องเรียนอย่างยากลำบาก หน้าฉันก็ยังยิ้มอยู่ แต่ในใจแทบจะพ่นไฟออกมาได้อยู่แล้ว

เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ หา!! นายสบตาฉันแล้วชัดๆ แต่ทำเป็นเมินกันงั้นเรอะ!!! ถ้าไม่ติดว่าฉันอยู่ในร่างนี้ ฉันก็จะเมินนายตลอดปีตลอดชาติเหมือนกันนั่นล่ะย่ะ

วันนั้นทั้งวัน พอฉันเดินผ่านเอ็นโจทีไร อีกฝ่ายก็จะมองผ่านฉันไปเหมือนเป็นธาตุอากาศเสียอย่างนั้นค่ะ

ความโกรธของฉันพุ่งสูงถึงขีดสุดจนอยากจะคว้าพัดแล้วเข้าไปตีสั่งสอนให้รู้แล้วรู้รอด แต่อยู่ในร่างเอ็นโจฉันจะทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ ลงท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะเมินใส่บ้าง

ไม่ง้อหรอกย่ะ ถึงแม้นั่นจะเป็นร่างกายของฉันเองก็เถอะ

ฉันมีอะไรที่ต้องทำเต็มไปหมด ไม่ว่างที่จะมาสนใจคนงี่เง่าแบบนี้หรอกนะคะ

ตกเย็น ถึงฉันจะไม่มีซ้อมกีฬาเพราะเจ็บขาอยู่ก็จริง แต่คาบุรากิก็มาลากไปดูการฝึกม้าที่บ้าน ฉันกินขนม นั่งดูพวกม้าที่เริ่มจะเข้าขากันได้ดี รู้สึกว่าพวกนั้นจะล่ำขึ้นมานิดหน่อยแฮะ สงสัยการฝึกหนักจะได้ผล

คาบุรากิไม่ใช่แค่ฝึกหนัก แต่ก็ทนุบำรุงขวัญและกำลังใจของเหล่าม้าเป็นอย่างดี ไม่แปลกเลยที่จะมีคนมาสวามิภักดิ์ต่อคาบุรากิมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่คิดว่าเป็นแค่เจ้าบ้าแท้ๆ แต่ก็มีมุมเท่ๆเหมือนกันนี่นา

จบการฝึกประจำวัน เหล่าม้าร้องโอ้ววว เสียงดังลั่น ปฏิญาณตัวว่าจะขอสู้ตายในศึกครั้งนี้ไม่ยอมถอย นำชัยชนะมามอบแด่จักรพรรดิให้จงได้

แหม คึกคักกันจังเลยค่ะ แล้วฝั่งนายตัวสำรองจะฝึกหนักขนาดนี้รึเปล่านะ

-------------------

ฉันที่ตั้งใจว่าจะเมินเอ็นโจ ทำได้แค่สองวันก็ได้ยินข่าวที่น่าตื่นตระหนกมากเรื่องหนึ่ง

คิโชวอิน เรย์กะ ถูกผู้ชายมาสารภาพรักล่ะค่ะ!!

ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วทุกทิศทางยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ทุกหนทุกแห่งคุยกันถึงเรื่องนี้ ทึ่งในวีรกรรมความกล้าหาญแบบที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน กลบข่าวที่เอ็นโจประคองหน้าฉันในการซ้อมวิ่งเสียจนมิด

ฝ่ายชายเป็นนักเรียนชั้นม.4 ที่เพิ่งเข้าในปีนี้ ดูเหมือนจะแอบชอบฉันอยู่ เมื่อได้ลูกยุจากสมาชิกชมรมบาสเก็ตบอลหนักๆเข้าก็เกิดความฮึกเหิม ตรงดิ่งมาสารภาพรักทันที โดยมีเหล่ารุ่นพี่เป็นแบ็คอัพคอยมองให้กำลังใจอยู่ห่างๆ

รู้สึกว่าเรย์กะจะยังไม่ได้ให้คำตอบอะไร แต่ฉันก็ร้อนใจจนนั่งไม่แทบติด

ฉันไปแอบมองหนุ่มผู้กล้าที่ว่า ถึงความหล่อจะสู้เจ้าสองคนนั้นไม่ได้ แต่ก็เป็นคนเท่และสูง ดูคล้ายๆรุ่นพี่โทโมเอะ แข็งแรงร่าเริงสดใสตรงไปตรงมาตามสไตล์หนุ่มเลือดร้อนชมรมกีฬา ดูท่าจะได้รับความนิยมจากสาวๆพอสมควร

มีคนแบบนี้มาสารภาพรักมันก็น่ายินดีอยู่นะคะ แต่ว่าคนที่อยู่ในร่างของฉันน่ะมันคือเอ็นโจน่ะสิ

เกิดหมอนั่นเอาร่างฉันไปตอบรับมั่วซั่วขึ้นมาจะทำยังไงดีล่ะ นายยิ่งเป็นหญิงได้แนบเนียนอยู่ ไม่ใช่ว่าติดใจการเป็นผู้หญิงแล้วคิดจะใช้โอกาสนี้หาแฟนผู้ชายซักคนมาคบดูหรอกนะ

ม่ายยยย นายจะไปคบกับใครก็ไป แต่ต้องไม่ใช่ร่างของฉันเป็นอันขาด

คิดจะหาจังหวะไปพูดกับเอ็นโจเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที พวกนักเรียนหญิงเกาะติดฉันแน่นหนึบยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ปลีกตัวไปเดี่ยวๆยากมาก และฉันก็เห็นว่ามีสายตามองไปที่เอ็นโจในร่างฉันแบบไม่เป็นมิตรด้วย

ให้มันน้อยๆหน่อยพวกเธอ นั่นมันร่างของฉันนะ

ฉันหนีไปที่ห้องสโมสรอันเป็นสถานที่เดียวที่ฉันจะสามารถอยู่ได้อย่างสงบสุขในโรงเรียนแห่งนี้แล้ว ข้างนอกวุ่นวายชะมัด อยากกลับร่างเดิมจังเลย

เรื่องที่ฉันถูกสารภาพรักก็เป็นประเด็นร้อนในสโมสรด้วยเช่นกัน ฉันจิบชา เงี่ยหูฟังว่าใครจะนินทาฉันบ้าง แล้วก็ได้ข้อมูลเพิ่มมามากมายเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ประวัติดีเลิศเลอเสียจนถ้าเข้าเรียนตั้งแต่ประถมล่ะก็ คงได้เป็นหนึ่งใน Piovine เป็นแน่แท้

อุ๊ยตาย ขนาดนั้นเลยเหรอคะ

พอได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็เลยค่อนข้างจะปล่อยผ่าน ทำเป็นมองไม่เห็นว่ามีนักเรียนธรรมดาที่อาจหาญปีนขึ้นมาเด็ดดอกฟ้า แต่ระหว่างพูดก็มองฉันและคาบุรากิที่ตกเป็นข่าวรักๆใคร่ๆกับเรย์กะไปด้วย ทำเหมือนเกรงใจกันมาก

แหม จะนินทาก็นินทามาเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก

คิโชวอิน เรย์กะที่เป็นประเด็นอยู่ก็ไม่เข้ามาที่สโมสร ฉันเองก็ถูกลากไปดูการฝึกซ้อมม้าของคาบุรากิบ้าง ซ้อมปาบอลบ้าง มีเรียนพิเศษบ้าง ยุ่งทุกวันแทบไม่ได้พบหน้าเอ็นโจ เวลาล่วงเลยมาก็จะถึงงานกีฬาสีแล้ว

ตอนนี้ข่าวลือเริ่มลุกลามเมื่อเจ้าหนุ่มใจกล้านั่นสัญญาว่าจะคว้าชัยชนะในการแข่งขี่ม้าส่งเมืองมาให้จงได้ และจะรอฟังคำตอบในตอนนั้นเลย ฉันยิ่งเครียดหนักขึ้นไปอีก นานขนาดนี้แล้วยังไม่ปฏิเสธ อย่าคิดจะทำบ้าๆในร่างฉันเป็นอันขาดนะ

วันก่อนที่จะถึงวันงานกีฬา ฉันเดินสวนกับเอ็นโจที่ระเบียงทางเดินพอดี แม้จะมีนักเรียนหญิงมากมายรายล้อมอยู่ แต่ฉันไม่สนใจแล้ว

“คุณคิโชวอิน”

เอ็นโจเดินไปไม่หันมามองฉัน เสียงจอแจขนาดนี้ หรือจะไม่ได้ยินกันนะ ลองเรียกอีกทีก็ได้

“คุณคิโชวอิน”

ร่างนั้นก็ยังเดินดุ่มๆไม่เหลียวหลังกลับมา เอ๊ะ!! มันอะไรกันคะเนี่ย โมโหแล้วน้าา

ฉันเดินฝ่าวงล้อมสาวๆพวกนี้ออกไป คว้าแขนเอาไว้ ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงมากเพราะยังไงก็ร่างของฉัน

เอ็นโจเหลียวกลับมา เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ แล้วก็ยิ้มให้ แต่ดูเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล

“มีอะไรรึคะ”

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิครับ”

ฉันไม่รอให้ใครพูดอะไรขัดขึ้นมา ลากแขนร่างฉันเองเดินลิ่วๆไปยังมุมสงบๆในโรงเรียน ข้างหลังคงจะมีเสียงกรีดร้องหรือเสียงซุบซิบอะไรแต่ฉันไม่สนใจทั้งนั้น

“ท่านเอ็นโจคะ เรื่องสารภาพรักนั่น มันเป็นมายังไงกันแน่” หามุมสงบๆได้ฉันก็เปิดประเด็นทันทีไม่มีอ้อมค้อม “แล้วคุณทำบ้าอะไรของคุณคะเนี่ย หลบหน้าฉันทำไมกันน่ะ หา”

เอ็นโจยิ้มน้อยๆ “สนใจเรื่องนี้ด้วยเหรอครับ”

“ก็ต้องสนอยู่แล้วสิคะ นี่มันร่างของฉันนะ”

“เป็นห่วงว่าผมจะเอาร่างคุณไปใช้มั่วซั่วแบบนั้นสินะครับ”

“ก็ประมาณนั้นนั่นล่ะค่ะ”

“งั้นเหรอครับ” เอ็นโจแค่นยิ้มใส่ฉัน

อะไรกันคะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงดูเย็นชาขึ้นมาได้ล่ะ

“เอ ว่าไปผมก็ชักติดใจที่จะอยู่ในร่างนี้ซะแล้วสิ ถ้าได้คบกับผู้ชายซักคนก็คงถือเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ดี ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เลวนะครับ”

“ท่านเอ็นโจ” ฉันถลึงตามอง เอ็นโจนี่ยังไงกันนะ เอาแต่ตีรวนฉันอยู่ได้ “ล้อเล่นแบบนี้ไม่ตลกนะคะ”

“แล้วใครว่าผมล้อเล่นล่ะครับ” เอ็นโจแค่นยิ้ม “ผู้ชายคนนั้นก็ดูคล้ายๆกับประธานนักเรียนโทโมเอะด้วยนี่นา ถ้าเป็นคุณคิโชวอินคงจะตอบตกลงไปแล้ว แค่เขาอายุน้อยกว่าก็คงจะไม่มีปัญหา อย่างคนชื่ออุเมะวากะอะไรนั่นก็ด้วย คุณคิโชวอินก็ยัง….”

ทนไม่ไหวแล้วน้า!!!

ความโกรธที่กักเก็บไว้มาเป็นสัปดาห์เหมือนจะระเบิดออก ฉันยันร่างของตัวเองไปติดผนัง ก้มตัวลงไปใกล้ๆ ใช้มือหนึ่งยันกำแพงไว้เป็นหลัก อีกมือก็บีบคางนั้นเพื่อให้หยุดพูดสักที

“หยุดพูดเหลวไหลได้แล้วค่ะ”

เอ็นโจดูจะตกใจมากที่ฉันทำแบบนี้ แต่ฉันไม่ใส่ใจ

“อย่ามาคิดแทนฉันจะได้รึเปล่าคะ ว่าฉันจะคบหรือไม่คบกับใคร และบอกไว้เลยว่ารุ่นพี่โทโมเอะน่ะเป็นอดีตไปแล้วค่ะ ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรเลยด้วย”

เอ็นโจกระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ฉันพูด

“เลิกคิดได้แล้วว่าฉันจะเลือกผู้ชายคนนั้นเพราะเหมือนรุ่นพี่น่ะ”

“เจ็บ”

เอ็นโจทำหน้าเหยเก ฉันเลยสะดุ้ง รีบปล่อยมือออกทันควัน เท่านั้นยังไม่พอ ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในท่าแบบไหน

นี่มันท่าคาเบะด้งในตำนานของการ์ตูนโชโจนี่ค้า!!!

แล้วฉันใช้ร่างเอ็นโจมาทำคาเบะด้งใส่เอ็นโจที่อยู่ในร่างฉันเองเนี่ยนะ นี่มันจะพิลึกพิลั่นเกินไปแล้ว!!

“ขอโทษค่ะ” ฉันถอยกรูดออกไปสามสี่ก้าวพอให้มีพื้นที่ยืน

เห็นรอยแดงจางๆบนหน้าที่เกิดจากฝีมือฉันก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมา ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ใส่แรงอะไรมากมายเลยนะ

หวา ผิวฉันบอบบางขนาดนี้เลยงั้นเหรอ โดนนิดๆหน่อยๆก็เป็นรอยแดงแล้ว ทั้งๆที่ฉันน่ะรู้สึกว่าตัวเองถึกทนแท้ๆ

“ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน” เอ็นโจยิ้มฝืดๆให้ฉัน “ที่พูดจาไม่ดีออกไป”

“ฉันเข้าใจค่ะว่าท่านเอ็นโจก็กดดันเหมือนกันที่ต้องมาอยู่ในร่างนี้” ฉันถอนหายใจ ใช้ปลายนิ้วแตะรอยแดงนั่น “จนกว่าจะหาทางกลับร่างได้ก็ช่วยอดทนไว้สักหน่อยนะคะ ฉันเองก็จะพยายามเหมือนกัน”

“ผมไม่ได้กดดัน...ก็แค่...เอ่อ ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”

“พูดแบบนี้มีชัดๆเลยค่ะ” ฉันถลึงตาจ้อง “แล้วเมื่อกี้นี้พูดถึงอุเมะวากะคุงด้วยไม่ใช่เหรอคะ นี่มันหมายความว่ายังไงคะ”

“เมื่อคืน หลังจากแยกกับคุณคิโชวอินที่บ้านของผม เขาก็ส่งเมล์มา” เอ็นโจพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่น้ำเสียงนั้นเย็นเยือก “อุเมะวากะนี่ใครเหรอ”

สายตาของเอ็นโจที่มองมาทำให้ต้องสะดุ้งเฮือก สถานการณ์แบบนี้มันอะไรกันคะ!! ทำไมมันเหมือนแฟนสาวที่จับได้ว่าแฟนหนุ่มกำลังนอกใจเลยมาสอบสวนเอาความจริงไปได้ล่ะ

“อุเมะวากะคุงเป็นเพื่อนที่โรงเรียนกวดวิชาค่ะ” ฉันรีบตอบ “เราก็แค่ส่งเมล์คุยกันด้วยเรื่องเบียทริช สุนัขของอุเมะวากะคุงก็เท่านั้นเอง”

“งั้นเหรอ แต่ว่าเขาอยากเจอเรย์กะทันด้วยนี่นา”

นี่อ่านเมล์ฉันหมดทุกฉบับแล้วใช่มั้ย!!! เอ็นโจ!!!!! ฉันยังไม่ละลาบละล้วงถึงขนาดนั้นเลยน้า!!!!!

“ปีที่แล้วก็ให้ตุ๊กตานีดเดิลเฟลท์ด้วยสินะ” เอ็นโจยังคงยิ้ม “เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันดีจังเลยเนอะ”

เอ๊ะ!! ฉันควรจะโมโหที่นายมาแอบอ่านเมล์ของฉันไม่ใช่เหรอ แล้วท่าทางแบบนั้นของนายนี่มันอะไร ทำไมอยู่ๆฉันถึงกลายเป็นคนผิดขึ้นมาได้ล่ะคะ

“อุเมะวากะคุงคนนี้ก็ส่งเมล์มาถามว่าอยากมาเที่ยวงานโรงเรียนอีกครั้งน่ะ” ฉันรู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ต บรรยากาศกดดันแบบนี้มันอะไรกันคะ “ผมมัวแต่คิดว่าจะตอบอะไรกลับไปดี ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้คุณคิโชวอินเท่าไหร่ ขอโทษด้วยนะ”

หา! มัวแต่คิดว่าจะตอบอะไรกลับไปดีเนี่ยนะ!! ข้ออ้างแบบนี้บอกเด็กอนุบาลเขายังไม่เชื่อเลยย่ะ!!!

“ปฏิเสธไปเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันกับท่านเอ็นโจก็ไม่สะดวกรับแขกกันเท่าไหร่”

“เอ แต่ผมเพิ่งจะส่งเมล์ไปบอกว่าเชิญมาได้เมื่อเช้านี้เอง” เอ็นโจหัวเราะ “ถ้าบอกปฏิเสธไป อุเมะวากะคุงที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยงานโรงเรียนซุยรันคงผิดหวังแย่ เราไม่ควรจะทำลายความหวังใครเขานะ”

คำพูดฟังดูดี แต่ทำไมฉันมีความรู้สึกว่านายกำลังตั้งใจจะทำอะไรชั่วๆอยู่เต็มที่เลยล่ะคะ

“ท่านเอ็นโจคะ แล้วเรื่องคนที่มาสารภาพรัก”

“คุณคิโชวอินไม่ตกลง ผมก็ไม่ตกลงครับ” รอยยิ้มแบบนั้นมันอะไรกันคะ เรย์กะไม่มีวันยิ้มแบบนี้หรอกน้า!!!! “อย่าห่วงไปเลย”

นั่นล่ะค่ะ ที่ฉันเป็นห่วง

“เลิกสนใจเรื่องไร้สาระแล้วมองตรงหน้าดีกว่า” เอ็นโจยิ้มน้อยๆให้ฉัน “พรุ่งนี้คุณคิโชวอินก็ลงแข่งปาบอลด้วยสินะครับ มาพยายามให้เต็มที่กันเถอะ”

จริงด้วยสิ พรุ่งนี้ก็งานกีฬาแล้วนี่นา

ฉันพยักหน้าให้ เอ็นโจก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

แต่เอ๊ะ เหมือนฉันจะลืมเรื่องอะไรไปนะ

------------
นั่นสิ ลืมอะไรนะ ลืมว่าจะมีตอนต่อไปเมื่อไหร่กันหนออออออ

>>506 >>507 มีความรู้สึกว่าช่างหัวอีตาเอ็นโจค่ะ แต่สบู่มากๆ นายตัวสำรองละมุนได้ขนาดนี้ ตอนปลอบนี่ฟินจิกหมอนเลยค่ะ

กาวมาเพียบเลย ซู๊ดดดดดดดดดด
//รักโม่งกาวที่สุดเลยย

โอ้ย หมั่นไส้เอ็นโจในฟิคมากกกกกกกกกกกกกกก คือกูเรือเอ็นโจนะ แต่แม่ง... ทำตัวแบบนี้แล้วน่าจับมาตีให้เข็ด มีอะไรก็ไม่พูดไปละเว้ย /กลอกตาเป็นเลขแปดไทย ทำไมยิ่งอ่านฟิคเอ็นโจยิ่ฃน่าหมั่นไส้วะ.... (....) ฮือออ แต่ขอบคุณสำหรับกาวนะมึงงง ซู้ดดดดด ถึงบ่นก็อ่านอยู่ดี (....)

>>523->>526 อร๊ายยยยยยย มาแล้ว รออยู่เลย เรือเอ็นโจค่อยได้พลังกาวมาเดินเครื่องต่อหน่อย ฮือออ อยากเห็นท่าคาเบะด้งในตำนานจังค่ะ ป่านนี้ข่าวลือคงแพร่ไปทั่วโรงเรียนแล้วใช่มั้ยคะ ล่วงล้ำก้ำเกินกันขนาดนี้ อุฮุฮุ

>>523-526 กรี๊ดดดดดดดดด ฟิคนี้เป็นนักกู้เรือเอ็นโจชัดๆ หลังโดนฟิคอื่นจมเรือมาสักพัก 55555555
ที่เมินเรย์กะนี่เพราะเรย์กะไม่ยอมเรียกชื่อรึเปล่านะ เอ็นโจวางแผนอะไรไว้น้าา เรียกอุเมวากะมานี่กะจะเชือดทิ้งใช่มั้ย ถถถถ

ผ่านมาแค่กี่วันเอง ปาไป500กว่าแล้ว

>>506-507 โอ้ยมึงงง กุโดกิกับฉากลูบหัวบอกอย่าร้องไห้มาก แพ้ผู้ชายแบบนี้ ฟิคนี้กุเชียร์รัชทายาทนะ หมั่นไส้เอ็นโจ 5555555555

>>523-526 คาเบะด้ง 555555555 แม่งต้องมีโม่งซุยรันกระจายข่าว ท่านเอ็นโจคาเบะด้งกับท่านเรย์กะล่ะค่าา ว้ายย เขาต้องหึงที่ท่านเรย์กะโดนสารภาพรักแน่ๆเลยค่ะ

>>487-489 ฟิคนี้ก็ดีงามคาบุรากินายดูดีขึ้นเยอะ5555
>>506-507 ประธานคร้า นายเท่มาก
>>523-526 เรือเอ็นโจกลับมาแล้ววว รอท่านี้นานมากทำไมพอเรย์กะอาจเป็นผู้ชายมันถึงมาว่ะ เรย์กะมีสกิลพระเอกสูงจริง555

///รอฮาเร็มอยู่นะอยากให้เข้าวินทุกลำเลย5555

>>523-526 ถ้าไม่มีฟิคก่อนหน้านี้กูก็ฟินที่เอ็นโจหึงนะ แต่พอมีฟิคอื่นมากูเริ่มหมั่นไส้เอ็นโจ555555555

>>535 ก๊ากกกกกกกกกก หมั่นไส้ไปเถอะมึง หมั่นไส้ไปเยอะๆ
เอ็นโจน่ะ รักน้อยๆ แต่รักนานๆดีกว่าาาาาาาา 555555555555555555

>>506 เอ็นโจ นายน่ะนกไปซะเถอะ!! #ทีมรัชทายาท
>>523 ต้องมีโม่งเอาไปเล่าขานแน่นอลล์

>>526 หมั่นไส้เอ็นโจว จังวะ ไม่ชอบคนมาดูมือถือคนอื่น แล้วมางุ้งิ้งใส่
โดยเฉพาะยังไม่ได้เป็นแฟน ยังไม่ชัดเจน อย่ามาทำงี้นะ แง่งงงง อินเนอร์มาเต็ม

>>523-526 โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ ดีใจ กูคิดถึงฟิคเน้~!!! ในที่สุดก็มีตอนต่อ นี่มันคือหึงชัดๆ หึงชัดๆๆๆ เอ็นโจหึงนี่เว้ยยยยย แต่ว่านะท่านเรย์กะ ไม่ใช่ว่าจงใจทำคาเบะด้งเค้าแน่นะ.... ทำไปแบบไม่รู้ตัวจริงอะ หืม? หืมมมมม???? //เอามือปิดหน้าแล้วม้วนหน้าสามตลบต่อด้วยม้วนหลังอีกสามตลบ

อ่านไปปลื้มปริ่มไป ว้อยยยยยย น่ารักอ่าาาา ถึงจะปันใจใหัใครไปบ้าง แต่ถึงยังไงเรือเอ็นโจนี่มันดีต่อใจจริงจังเลยน้าาาา ฮ้าาาาาา!!!

>>523-526 ฟิคนี้ช่างดีงามมมม หึง แน่ๆ ในที่สุดก็หึงแล้วสินะคะ >/////////< อ่านไปเขินไปป
แต่ว่าพอเอ็นโจมาอยู่ร่างเรย์กะนี่นางเนื้อหอมเหลือเกินค่ะ 5555+

>>506 วันนี้ไม่ค้างอ่ะ นายตัวสำรองคือดี แบบดี ดีต่อใจ

แต่กุก็จะถามอยู่ดีว่าจะมาอีกมั้ย ไม่งั้นกุก้จะ F5 แบบนี้ต่อไป ฮ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

>>541 เดียวf5 เป็นเพื่อน

มะหมาจ้ะ
>>>/webnovel/3543/140
----------------

พอที่นอนของเรย์ทันโดนไซซายะฟัดพังไป ปัจจุบันเรย์ทันเลยนอนที่เดียวกันกับผม เรย์ทันตัวเล็กนิดเดียวไม่ได้กินที่อะไรนักหรอก

เจ้านายเห็นก็ไม่ได้ว่าอะไร แอบได้ยินตอนเจ้านายไปคุยกับภรรยาด้วยว่าประหยัดตังค์ค่าที่นอนไปอีกหนึ่ง เพราะช่วงนี้หมาที่บ้านเยอะขึ้น แว่วๆว่าอีกไม่นานก็จะมีลูกหมาเข้ามาอาศัยเพิ่มซะด้วยซิ

ตอนกลางคืนเรย์ทันมักจะนอนกระสับกระส่าย คงจะเป็นเพราะว่าไม่คุ้นชินกับที่นอน ผมก็คอยลูบๆปลอบๆจนเธอจะสงบลง

เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขดี

ยกเว้นก็แต่ไซซายะที่นอนอยู่ถัดไป บางทีก็ละเมอเห่าหอนอย่างคึกบ้าง อย่างหวาดกลัวบ้าง ทำเอาต้องตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยๆ ไม่รู้ว่าหมอนั่นฝันอะไรกันนะ?

แต่พอตอนเช้า ตื่นขึ้นมาเขาก็กลับมา​คึกคัก​อย่าง​ทุก​ที ลุกขึ้น​มา​ได้​ก็วิ่งไล่กลั่นแกล้ง​เรย์ทันอีกแล้ว

ทั้งคู่วิ่งไปวนทั่วทั้งห้อง เรย์ทันอาศัยความที่ตัวเล็กมุดเข้าใต้นั่น แทรกช่องนี้มั่ง ส่วนไซซายะก็อาศัยความร่างกายกำยำแข็งแรงพุ่งชนสิ่งกรีดขวางเหล่านั้นจนกระจัดกระจาด...

วันนี้คงไม่พ้นโดนดุอีกแน่นอนไซซายะ เจ้านายสอนไม่เคยจะจำเลยนะ

ตอนที่ไซซายะเกือบจะเข้าถึงตัวเรย์ทันได้แล้ว ผมลุกขึ้นจะเข้าไปขวาง แต่พี่เลี้ยงก็เอาอาหารเข้ามาในห้องพอดี ไซซายะนิ่งชะงักงันแล้วรีบหมุนตัววิ่ง​ไปหาอาหารก่อนใครเพื่อน ส่วนเรย์ทันก็หอบแฮ่กๆก่อนล้มตัวแหมะลงบนที่นอนเราอย่างอ่อนล้า​

จะทำตัววุ่นวาย​มากเกินไป​แล้วนะไซซายะ

ผมเดินตามหมอนั่นไปและกดหัวเขาลงกับพื้นแล้วกระโดดทับ พี่เลี้ยงลูบหัวผมสองสามที บ่นเรื่องไซซายะทำห้องเละเทะอีกแล้ว ก่อนจะมอบอาหารแท่งให้กับผม ส่วนไซซายะที่โดนผมทับก็ร้องโหยหวนไม่หยุด

"อย่ามาแซงคิวกันเซ่ ชูสุมอย!"

แต่ผมก็ไม่สน​ใจ​หรอก ทีตอนเรย์ทันร้องขนาด​นั้น​ นายยังไม่สนใจเลยนี่นา สมควร​แล้ว​ล่ะ

เนอะเรย์ทัน

ผมหันไปทางที่นอน คาดหวัง​ว่าจะเห็นเรย์ทันเฝ้ามองเหตุการณ์ที่​ผมสั่งสอน​ไซซา​ยะ​อยู่ แต่กลับพบว่าเธอออกไปวิ่งเล่นกับกลุ่ม​หมาเล็กข้างนอกซะแล้ว

... อะไรกันน่ะ น่าน้อยใจชะมัด

ราวกับไซซายะรับรู้​ความคิดผม ร่างที่ถูกผมทับหัวเราะ​เยาะอย่างสะใจ ขึ้นมา ทำไมทีกับเรื่องแบบนี้ถึงฉลาดขึ้นมาได้นะ? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมเลยกระโดดกระแทกตัวทับหมอนั่นอีกทีจนเขาร้องเอ๋งดังลั่นออกมา

*****

อีกไม่นานก็มีงานแข่ง-ประกวดหมาประจำปีของพื้นที่เขตนี้ มีทั้งประกวดความสวยงามและแข่งขันสมรรถภาพทางกายหลากหลายประเภท เหล่าหมาๆต่างคึกคักกันสุดๆ ที่คึกหนักมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นไซซายะนั่นล่ะ

วันนี้ช่วงบ่าย ไซซายะก็เรียกเหล่าหมาทั้งบ้านไปประชุมกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมสระบัว

"อย่างที่พวกนายก็รู้กันดี ว่าอีกไม่นานก็จะถึงช่วงเวลาสำคัญประจำปีของพวกเราอีกครั้งแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเราจะครองแชมป์มาสองสมัยแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะวางใจได้! เจ้าพวกศัตรูบ้านอื่นเองก็คงจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่นอน! ดังนั้นพวกเราจะต้องฝึกฝนกันให้มากยิ่งขึ้นไป! เกียรติภูมิแห่งแชมเปี้ยนสองสมัยอย่างเราจะไม่มีใครหน้าไหนโค่นล้มไปได้ทั้งนั้น!!"

ไซซายะพูดด้วยท่าทางจริงจัง จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นตัวเดียวกับเจ้าหมางี่เง่าที่เพิ่งเอารองเท้าหนังของเจ้านายน้อยไปเคี้ยวเล่นจนโดนทำโทษก่อนหน้านี้

เหล่าหมาเลือดร้อนได้ยินคำพูดปลุกใจของไซซายะก็เดือดพล่านไปด้วยพลังใจเต็มเปี่ยม ส่งเสียงเห่าดังลั่นไปทั้งสนาม

ผมเดินอยู่ที่ขอบสนามห่างออกมาเงียบๆ เห็นเรย์ทันนั่งอยู่ที่มุมรั้วเลยเดินเข้าไปนั่งด้วยใกล้ๆ เธอสะดุ้งเล็กน้อย

"ไม่เข้าประชุมด้วยเหรอ?"
"ม ไม่ดีกว่าค่ะ.... คุณชูสุมอยล่ะคะ?"
"ปีนี้เจ้านายส่งผมลงประกวดสุนัขขนสวยสุขภาพดีน่ะ"
"...งั้นเหรอ"

พวกเรานั่งลงเงียบๆแล้วมองไปทางไซซายะที่กำลังคัดเลือกสุนัขที่จะร่วมลงแข่งสุนัขลากเลื่อน ซึ่งเป็นไฮไลต์ของการแข่งขัน จริงๆแล้วสุนัขลากเลื่อนต้องเป็นพันธุ์ไซบีเรี่ยนฮัสกี้อย่างไซซายะ หรืออลาสกัน หรือไม่ก็ซามอยด์อย่างผม แต่เพราะว่าเป็นการแข่งขันแบบสนุกๆในเมืองก็เลยมีสุนัขหลายพันธุ์ร่วมลงแข่งได้ด้วย

ไซซายะมองไปยังเหล่าหมาที่เฝ้ารอด้วยความหวังว่าจะได้รับคัดเลือก ก่อนจะเรียกชื่อหมาออกมาทีละตัว บางตัวก็เป็นผู้ร่วมทีมของปีก่อนอยู่แล้ว สีหน้าของทั้งห้าตัวที่ถูกเรียกออกมาดูจะดีใจมาก ส่วนพวกที่ผิดหวังก็หูลู่หางตกไปตามๆกัน

"พวกที่ได้รับการคัดเลือก อย่าเพิ่งเหลิงดีใจไปนัก ตอนนี้พวกนายได้เป็นตัวแทนของหมาทั้งบ้านแล้ว ภาระหน้าที่อันทรงเกียรติและยิ่งใหญ่ในการแข่งขันวางอยู่บนหลังของนาย! พวกนายจะต้องตั้งใจทำหน้าที่นี้ให้เต็มที่เต็มกำลังที่สุด! ไม่ให้เพื่อนหมาที่บ้านต้องผิดหวัง!

"สำหรับตัวอื่นๆที่ไม่ได้รับเลือกก็ไม่เป็นไร การแข่งลากเลื่อนนี้ไม่ใช่การแข่งขันอย่างเดียวเท่านั้น ทุกตัวต่างก็มีหน้าที่ในการแข่งประกวดของตัวเองกันอยู่แล้ว จงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด! เพราะทุกๆคะแนนของทุกตัวย่อมส่งผลต่อคะแนนแชมเปี้ยนของพวกเรา!"

"โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!"

เหล่าฝูงหมาส่งเสียงเห่าดังระงมอย่างคึกคะนอง หมาตัวเมียบางตัวก็กรี๊ดกร๊าดกับความเท่ของไซซายะ พี่เลี้ยงและคนใช้หลายคนที่อยู่ใกล้ๆต่างหันมาชะโงกดู คงจะกังวลว่าจะมีเหตุจราจลขึ้นมา

จบการประชุม เหล่าหมาก็แยกย้ายกันไป หลายตัวคงได้กำลังใจสูงมากจนวิ่งไปทางสนามซ้อมทันที ส่วนไซซายะก็เดินมาทางพวกเราพร้อมกับเหล่าหมาที่ร่วมทีมลากเลื่อนเดินตามมาอยู่ข้างหลัง

"ช่วงนี้พวกฉันคงต้องเข้าฝึกพิเศษเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขัน คงจะไปเดินเล่นกันพวกนายไม่ได้อีกแล้ว ขอโทษนะ อย่าเสียใจไปเลย พอการแข่งขันจบเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาหาพวกนายอย่างแน่นอน!"

ก็ไม่ได้เสียใจอะไรเลยสักนิดล่ะนะ

"การแข่งขันครั้งนี้มันสำคัญกับบ้านเรามาก ฉันจะไม่ยอมให้ใครเอาถ้วยรางวัลไปแน่ๆ โดยเฉพาะหมาบ้านตำรวจนั่น!"
"หมาบ้านตำรวจ?" เรย์ทันถามขึ้น
"อื้อ เรย์ทันเพิ่งย้ายมาเลยไม่รู้นี่เนอะ เป็นหมาของบ้านตำรวจที่อยู่หมู่บ้านอื่นน่ะ เป็นอดีตแชมเปี้ยนและเป็นคู่แข่งกับบ้านเราเลย ปีที่แล้วแข่งกับไซซายะเชือดเฉือนกันสุดๆเลยล่ะ"
"ใช่แล้ว! เพราะเป็นหมาตำรวจดังนั้นคงจะต้องมีฝึกพิเศษอย่างหนักหน่วงมากแน่ๆ เรียกว่าเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งและคู่ควรมากทีเดียวล่ะ โดยเฉพาะเจ้าโดเซ็นจุนั่นล่ะ!"

ผมเห็นเรย์ทันสะดุ้งเล็กน้อย ส่วนไซซายะก็บ่นว่าเดี๋ยวคงจะต้องวางแผนกลยุทธ์ของปีนี้ให้ดี ก่อนจะจากไปพร้อมกับเพื่อนร่วมทีม

เรย์ทันนิ่งใจลอยไปไหนก็ไม่รู้ หางกวัดแกว่งไปมาอย่างดีใจ จนผมทัก เธอก็บอกว่าไม่เป็นอะไร ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยอะไรกับการแข่งขันสักเท่าไหร่หรอกนะ
แต่ว่าปีนี้...

ผม...รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ

------------------
นี่กูแต่งอะไรอยู่วะเนี่ย 55555555555

>>541 >>542 เดี๋ยวนะ ขอให้กุได้ทำงานบ้างเถอะค่ะมึงง ยังพิมพ์เพิ่มได้ไม่ถึงครึ่งเลย น่าจะประมาณวันพฤหัส
แต่ถ้าจะอ่านพาทความคิดเอ็นโจก็ลงให้ได้เลย1 ตอนแรก จะเอาไปก่อนไหม? หรืออยากหมั่นไส้ต่อ ก็รอต่อไปค่ะ ฮา นางยังทำเรย์กะงงต่อไป

>>545ทำงานก่อนก็ได้ ค่อยเอามาลงทีเดียว ช่วงนี้ก็นั่งสาปแช่งเอ็นโจต่อไป ไว้รอดูว่าเห็นพาทของจอมมารแล้วจะเห็นใจจอมมารขึ้นมั้ย

กูนี่ลูกเรือเอ็นโจประสาอะไรวะ นั่งสาปแช่งหัวเรือตัวเอง 555 แต่เอ็นโจฟิคนี้มันน่าตบจริงจัง

>>545 เอาจ้า เรารอนายได้แค่บอกว่ายังไม่มาเราจะรอต่อไปอย่างไม่f5 บ่อย

>>543 ฟิคมะหมาคือน่ารัก อ่านแล้วยิ้ม มีปัญหาอย่างเดียวคือเพิ่งผ่าฟันคุดไป ยิ้มแล้วปวดเลย 555 แต่ก็จะฟินกับซูสุมอยกับไซซายะต่อไป

>>543-544 ไซซายะ หมานิสัยไม่ดี
ฟินก็ตรง 'ที่นอนเรา' ที่นอนเราซะด้วยล่ะ ช่างมโนนักนะคะ ชูสุมอย
ชูสุมอยสู้ๆ ค่ะ สังหรณ์ใจของนายถูกต้องแระล่ะ อย่าให้เรย์ทั่นโดนแย่งไปเสียล่ะะะะ

>>544 โธ่ ขนาดอยู่ในร่างคุณชูสุมอยด์ เรย์ทันก็ยังไม่เห็นความดีอีกเหรอวะ 555555 ฟิคมะหมานี่ดีจัง เยียวยาจิตใจได้ดีจริงๆ

>>543 กูก๊าวกับคำว่า "ที่นอนเรา" มากกกกกกกกกกกก 5555555555555555555 โดเซ็นจุอะไรนี่ จะมาสู้คนที่นอนข้างๆกันทุกคืนไปได้ยังไงคะ เรย์ทัน
ไซซายะ..........อืม........จะชมว่าอะไรดี เอาเป็นว่าน่ารักก็แล้วกัน
>>545 ไม่เป็นไร กูรอได้ =w=

https://twitter.com/samoyedsbot/status/838170388727222275 ชูสุมอยกับเรย์ทัน

>>545 โทษๆ กุชอบฟิคมึงมาก ชอบมันหน่วงหัวใจดี
จริงๆกุก็ทำงานอยู่แหละ แต่เวลากุฟังลูกค้าบ่นๆใส่นานๆ กุเครียด กุเลย F5 ไปด้วย
พอเห็นมันเด้งข้อความใหม่ๆมีฟิคยาวๆละกุตื่นเต้น ประมาณแบบ อ่าส์จบสายนี้กุจะแว้บมานั่งอ่านไรงี้

>>543-544 ฟิคมะหมาน่ารักมากกกก

>>552 น่ารักกกกกกกกก

>>545 กูอยากอ่านพาทเอ็นโจอ่ะะะ แต่ฟิคมึงกูเรือรัชทายาทนะ55555555555 ให้รัชทายาทคู่จักรพรรดินีเถอะนะมึงง

>>552 กรี๊ดดดด น่ารักกกกก
>>545 ขอหมั่นไส้เอ็นโจเยอะๆก่อนได้มั้ยอะ เอาให้สุด 555555555

เทพนิยายอลเวง ต่อจาก >>>/webnovel/3543/259
เรื่องเดิมที่ผ่านมา เพื่อถอนคำสาปแม่มดร้ายแต่กำเนิด องค์หญิงเรย์กะก้าต้องมีความรักที่แท้จริงกับชายหนุ่มแสนวิเศษก่อนจะครบรอบวันเกิด 18 ปี มิฉะนั้นเธอจะต้องครองตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านคานทองไปจนชั่วชีวิต สหายสนิท (?) อดีตเจ้าชายมาซาย่าจึงแนะนำให้เธอเดินทางมาขอคำแนะนำจากพ่อมดแห่งเอ็นโจวิน่า เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป แม้แต่คนเขียนเองก็ไม่รู้

(แต่งแบบเดิมแล้วเรื่องมันขัดๆ ตันๆ กูเลยลองเปลี่ยนวิธีเล่าเรื่องจากสายตาบุรุษที่สามมาเป็นองค์หญิงเรย์กะก้าเล่าเองดูนะ อย่าแปลกใจ)

ในอีกสามวันให้หลัง ฉันก็มายืนอยู่ตรงหน้าหอคอยที่อดีตเจ้าชายมาซาย่าเล่าให้ฟังว่าเป็นที่อยู่ของพ่อมดแห่งเอ็นโจวิน่า กับหมาตัวหนึ่ง

เฮ้อเฮือก กว่าจะฝ่าฟันมาถึงนี่ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะยะ พอได้รู้เรื่องนี้จากมาซาย่า ฉันก็ตั้งใจจะยกขบวนนางสนมนางกำนัลเดินทางไปทันที แต่โดนมาซาย่าห้ามไว้เสียก่อน เขาว่าพ่อมดคนนั้นเป็นคนที่รักความสันโดษมาก ถ้าเห็นคนแห่กันไปเยอะๆ จะไม่ชอบใจ และที่สำคัญกว่านั้น...

"รักแท้คือสิ่งที่ต้องฝ่าฟันช่วงชิงมาด้วยกำลังของตัวเองเพียงลำพังยังไงล่ะ เหมือนฉันนี่ไง พยายามเข้านะ เรย์กะก้า!"

ว่าแล้วหมอนั่นก็ตบบ่าฉันป้าบๆ โอ๊ย เบาแรงหน่อยสิยะ ตาบ้านี่ แต่ยังไม่ทันได้ร้องอุทธรณ์ หมอนั่นก็ลากตัวฉันออกจากห้องจับโยนขึ้นหลังม้าแล้วตบก้นม้าเต็มแรงจนมันร้องฮี้~ วิ่งเตลิดออกไปจากปราสาททันที ได้ยินเสียงหมอนั่นแว่วๆ ตามหลังมาว่า ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องข้างหลัง เดี๋ยวจะอธิบายให้ทุกคนเข้าใจเองว่าฉันออกเดินทางตามหารักแท้ ไม่ต้องตามหา กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นี่ให้เวลาชั้นเตรียมใจกันบ้างสิยะ!

โชคยังดีที่ฉันติดเข็มกลัดบ่งบอกความเป็นราชวงศ์ แค่แสดงเข็มกลัดนี้ค่าใช้จ่ายต่างๆ ก็จะถูกนำไปเบิกกับทางการคลังทั้งหมด ระหว่างทางฉันก็เลยไม่ลำบากอะไรนัก พอจะหาโรงเตี๊ยมใหญ่ๆ พักได้โดยไม่ยาก แต่ที่ลำบากคือจ้างคนนำทางนี่แหละ ตอนลงจากหลังม้าฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่ามาซาย่าแอบเหน็บแผนที่ไปยังหอคอยของพ่อมดไว้ที่อานม้าด้วย แต่แผนที่นายนี่มันอีรุงตุงนังอ่านยากสุดๆ เต็มไปด้วยตัวย่อชนิดเข้าใจคนเดียวเต็มไปหมด ฉันก็เลยอยากหาคนนำทางไปเป็นเพื่อน แต่แค่บอกว่าไปหอคอยของพ่อมดแห่งเอ็นโจวิน่า ทุกคนก็ทำท่าผวากันไปหมด ทำไมล่ะคะ!? มาซาย่า นี่นายส่งฉันไปหาคนน่ากลัวขนาดนั้นเลยเรอะ!?

ช่วยไม่ได้ ไปคนเดียวก็ได้ เชอะ ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่เมื่อเดินทางมาถึงชายป่าที่หนทางระเกะระกะเกินกว่าจะขี่ม้า ต้องเดินเท้าต่อเข้าไปคนเดียว ฉันก็อดจะกลัวๆ ไม่ได้ แต่นี่มีเดิมพันเป็นอนาคตทั้งชีวิตของฉันเชียวนะ พยายามเข้าหน่อยซี่ เรย์กะก้า!

ฉันตบแก้มตัวเองปั่บๆ ฮึดเข้าไว้ แล้วลุยมุ่งไปข้างหน้า!
.
.
.
เหนื่อยจังค่ะ ขาล้าไปหมดแล้ว แมลงก็เยอะไปหมด ฮือ ส่งเสียงวิ้งๆ อยู่ข้างหูฉันไม่ขาดเลยอ่ะ แง นี่ฉันเดินมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย แล้วเมื่อไหร่จะถึงล่ะคะ ทำไมตาพ่อมดบ้านั่นต้องมาสร้างหอคอยอยู่ในที่รกร้างกันดารขนาดนี้ด้วยล่ะ บ้าจังเลย ผมฉันโดนกิ่งไม้เกี่ยวจนยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ผิวก็โดนแมลงกัดจนคันยุบยิบไปหมด ฮือ นี่มันคุ้มแล้วเหรอคะ ถอยกลับตอนนี้ทันไหมเนี่ย

ฉันชักจะเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองขึ้นมาครันๆ พอเท้าเจ้ากรรมสะดุดก้อนหินล้มลง ฉันเลยหมดอาลัยตายอยากลุกไม่ขึ้นอีกเลย ไม่ไหวแล้วค่ะ ขอนอนเอาแรงพักหนึ่งก่อน ตื่นเมื่อไหร่ค่อยเดินย้อนกลับออกไปดีกว่า ฉานไม่ไหวแล้ว...

ทั้งที่คิดแบบนั้น พอหลับตาเงียบๆ ได้ครู่หนึ่ง กลับมีจมูกเย็นๆ ของตัวอะไรบางอย่างจิ้มแก้มฉัน พร้อมด้วยลิ้นสากๆ เลียแผลบๆ ระ..หรือว่า...หมาป่า!? นี่ฉันต้องตกเป็นเหยื่อหมาป่าตายอย่างอนาถาระหว่างทางเหรอ?! เดี๋ยวนะคุณหมาป่า นี่ไม่ใช่เทพนิยายเรื่องหนูน้อยหมวกแดงนะคะ คุณมาผิดเรื่องแล้ว อย่ากินฉันน้าาาาาาา!

ฉันเฝ้าภาวนาในใจขณะรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ตัดสินใจเด้งพรวดถอยหลังกรูดๆ ให้ห่างจากสิ่งที่คิดว่าเป็นหมาป่ามากที่สุด แต่สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาของฉันที่ก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นดิน กลับเป็นหมาตัวโตสีขาวบริสุทธิ์ส่งยิ้มท่าทางเป็นมิตรมาให้

น่ารักจังเลยยยยยยยยยยย! มาจากไหนคะ ขนขาวสะอาดแบบนี้คงไม่ใช่หมาป่าหรือหมาจรจัดหรอกใช่มั้ย เป็นหมาเลี้ยงใช่มั้ยคะ งั้นแถวๆ นี้ก็คงมีบ้านคนอยู่ล่ะสิ ไชโย รอดไปที ไม่ต้องเป็นผีเฝ้าป่าแล้วค่า!

เจ้าหมาสีขาวเดินเข้ามาคลอเคลียเลียหน้าเลียตาฉันใหญ่ อื้ออื้อ เชื่องจังเลยนะ ขนก็นุ่มจังเลยค่ะ เยียวยาดีจังเลย
ฉันเริ่มมีกำลังใจยันตัวลุกขึ้นยืน ราวกับอ่านใจฉันออก หมาน้อยออกเดินนำหน้าฉันไปทันที อย่างกับจะช่วยนำทางฉันอย่างนั้นแหละ แสนรู้ขนาดนี้ ใครเป็นเจ้าของกันน้า ขอเอากลับบ้านได้ไหมคะ

ฉันเดินกับเจ้าหมาน้อยสองคนไปเรื่อยๆ แปลกจังเลย ไม่รู้เพราะอุ่นใจที่ได้เจอหมาน้อยหรือเปล่า รู้สึกว่าหนทางเดินง่ายกว่าตะกี้ตั้งเยอะ เรี่ยวแรงก็เพิ่มขึ้น ฝีเท้าก็เบาสบาย คงเพราะใกล้จะเจอทางออกแล้วแน่ๆ เลยน้า

เดินไปแป๊บนึงก็ได้ยินเสียงน้ำไหลริน อื๋อ... หรือว่า... ลำธารจริงๆ ด้วย! ไชโย!
ฉันเรียกหมาน้อยที่ทำท่าจะเดินข้ามสะพานเล็กๆ ไปก่อน มันเหลียวกลับมา เอียงคอหน่อยนึงทำหน้างงๆ แต่ก็วิ่งกลับมาอย่างว่าง่าย อื้อ อุตส่าห์เจอน้ำใสสะอาด ขอพักซักแป๊บนะคะ ฉันเกล้าผมขึ้นแล้ววักน้ำมาล้างหน้าตาที่มอมแมม ฮ้า เย็นสดชื่นจัง เหลียวซ้ายแลขวา นอกจากฉันกับหมาน้อยแล้วก็ดูไม่มีใครอื่นอีก คงไม่เป็นไรมั้งน้า

ฉันถอดเสื้อนอกแล้ว ปลดกระดุมเสื้อตัวใน ดึงออกข้ามหัวไป เหลือแต่เสื้อบังทรงตัวบางๆ ติดกาย หยิบผ้าขนหนูที่ติดกระเป๋ามาชุบๆ น้ำเช็ดผมเช็ดตัว ฮ้า~ ค่อยยังชั่วหน่อยหน่อย ...ไม่อยากพูดไปเลยอ่ะค่ะ... คือฉันโดนอึนกแหมะใส่ตัวอีกแล้ว ถ้าไม่ล้างออกก่อนนี่คงทนไม่ไหวแน่ๆ เผ่าพันธ์นกนี่มีความแค้นอะไรกับฉันนักหนาน่ะหา~

หูแว่วๆ เหมือนได้ยินเสียงหมาน้อยร้องงี้ดง้าด อื๋อ? มีอะไรหรือเปล่านะ? ฉันเหลียวกลับไปมอง แต่เห็นแต่หมาน้อยหันหลังให้ฉันแน่วนิ่งไม่ยอมกระดุกกระดิก หูชี้ตั้งเชียว คอยระวังภัยให้ฉันเหรอคะ? เป็นเด็กดีจังเลยน้า~

พอรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น ฉันก็เก็บของเดินต่อ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า ดูเหมือนขนตรงหน้าหมาน้อยจะแดงๆ ยังไงชอบกล ไปเปื้อนดินลูกรังมาหรือเปล่าคะ ?

เดินไปอีกซักพัก พวกเราก็หลุดจากป่าออกมายังทุ่งหญ้าโล่งกว้าง ตรงหน้าเป็นหอคอยสูงลิบลิ่วจนฉันต้องแหงนคอตั้งบ่าขึ้นมอง นี่น่ะเหรอคะหอคอยของพ่อมด?! แล้วไหงถึงต้องถ่อไปอยู่ซะสูงขนาดนั้นด้วยล่ะ ที่เขาว่าคนชอบที่สูงๆ มีแต่คนบ้ากับลิงนี่ท่าจะจริงสินะคะ

ฉันมัวแต่ชะเง้อชะแง้มอง พอก้มลงมาอีกก็หาหมาน้อยข้างตัวไม่เจอเสียแล้ว หมาน้อยคะ!? หมาน้อย! หมาน้อยไปไหน! ฉันใจหายวูบ ถึงจะเจอกันแค่แป๊บเดียว แต่ขนนุ่มๆ กับหน้าตายิ้มแย้มของหมาน้อยช่วยทำให้ฉันอุ่นใจเหมือนมีเพื่อนคู่ใจจริงๆ นะ หายไปไหนแล้วล่ะ...

สุดท้ายฉันเลยตัดสินใจเดินดูทั่วๆ ให้รอบหอคอย เผื่อเจ้าหมาน้อยจะแอบไปซุกซ่อนอยู่ตรงส่วนไหน แต่เดินวนจนรอบแล้วก็ไม่ยักกะเจอ แต่ดันไปเจอประตูเข้าสู่ด้านในของหอคอยเสียนี่ นี่ถ้าฉันละลาบละล้วงเดินเข้าไป คุณพ่อมดจะโกรธแล้วสาปฉันให้เป็นตัวประหลาดหรือเปล่าคะ คงไม่น่า... ถ้าไม่อยากให้คนเดินเข้ามาเอง ก็หัดติดระฆังหรือวางยามไว้ที่หน้าประตูเสียหน่อยสิคะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา

ว่าแล้วฉันก็ปลุกปลอบใจให้กล้า ดึงประตูหนาหนักออก ก้าวเข้าไปข้างใน...

------------ (อยากเขียนฉากเดินป่าขนาดนั้น ไม่ไปเขียนแฟนฟิคเพชรพระอุมาเลยล่ะเฮ้ย) -----------

>>559 ชูสุมอยด์ เอ้ย เอ็นโจวิน่าร่างหมา

เพชรพระอุมาบ่งบอกอายุ-------------//โดนตบ

>>561 มะ มันคือผลงานคลาสสิคต่างหากล่ะ----! //ปากคอสั่น

>>501 อุ!! กรี๊ดดดดดดด มาแค่นี้ก้ไม่เป็นไรคะขอแค่มาต่อเรื่อยๆก้พอ

>>558-559 ว้ายยย ยังไม่ทันเจอหน้ากัน ก็ไปเปลือยกายให้เขาเห็นไปซะแล้ววววว (// v \\)

ยังดีไม่ลงไปอาบน้ำแล้วมีช้างโผล่พรวดมาวิ่งไล่

>>559 โอ้ว ชูสุมอ....เอ้ย ท่านพ่อมดเอ็นโจวิน่า แค่เห็นร่างเกือบเปลือยของเรย์กะก้า ถึงกับกระอักเลือดเลยเรอะ //โดนกัดอย่างทารุน
ตื่นเต้นๆ อยากเจอพ่อมดไวๆ เจ้าหญิงจะปีนหอคอยขึ้นไปชั้นบนสุดได้มั้ย หรือเป็นลมตายกลางทางก่อน พอนางเอกตายก็อวสาน ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนมาโดยตลอด //ไม่ใช่แล้วโว้ยยยยยยยยยยย

จันทร์อังคาร วันแห่งแฟนฟิคจริงๆ พวกมึงเก็บกบมาจากการเรียนกับที่ทำงานชิมิ

>>567 เดี๋ยว​พฤหัส​ศุกร์​ก็จะเริ่มเงียบ​ละ เพราะ​กรรมสนองที่ดองงานมาแต่งฟิค //กูเองเนี่ย​ 555555555

>>568 กูด้วย 555555555555555555

>>558 - 559 กรี๊ด----!! เอ็นโจวิน่าเขิลสินะ ๆ หน้าแดงหันหลังแต่หูตั้งคือไรคะ 5555 กิ๊วววววว

>>570 ฟังเสียงเธอออาบน้ำแล้วก็จิ้นไปมั้งคะ อุ้ย แมวพิมพ์

>>558 รักแท้ต้องฝ่าฟันช่วงชิงของอิมาซาย่าเนี่ย คือจะให้ไปบุกหอคอยใช้กำลังชิงตัวพ่อมดเรอะ? //โบกธงเชียร์องค์หญิงเรย์กะก้า ลุยเข้าไปเล๊ยยยยยย!!

>>558-559 เย้ ชูสุมอยยยยย เอ้ยพ่อมดดด รอฉากพบกันนนน ฮี่ฮี่

KY ว่าด้วยเรื่องดอกไม้อีกครั้ง จาก >>138

คือเพิ่งค้นไปค้นและพบว่ามันมีสายพันธุ์ลิลี่พันธุ์นึงที่มีชื่อว่า "ลอลลี่ป๊อป"
ที่เรย์กะเอาให้ริรินะน่าจะเป็นตัวนี้มากกว่าแฮะ อย่างน้อยหน้าตาก็ยังคล้ายๆมาดอนน่าลิลี่นะ ริรินะ!

• Lilium ‘Lollypop’
เป็นลิลี่พันธุ์พื้นเมืองของญี่ปุ่น มีกลีบดอกสีขาว ย้อมแดงที่ปลายกลีบ
( http://imgur.com/io7nCOY )

>>574 เห้ยน่ารักกกกกก ดูเข้ากว่าลอลลี่ป๊อปอีกอันนะ

>>574 น่ารักอ่ะมึง กูเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยเนี่ย

วันนี้คู่หูทะลุมิติมาไหมมมม

>>576 มานั่งรอคู่หูทะลุมิติเป็นเพื่อนมึง ฝากถึงโม่งฟิคว่าพวกกุรออยู่นะะะะ

>>576-577 กูรอด้วยคน

>>578 กูรออีกคน555

>>579 รอด้วยคน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ต้องปั่นๆ

>>580 กูเป็นกลจให้นะะ

>>580 เนียนเลยมึง 5555

ต่อจาก >>487-488 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันเดินทางไปร้านภัตตาคารหรูที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง จากกำหนดการที่คาบุรากิให้มา ดูเหมือนว่าท่านพี่จะมากินข้าวกับลูกค้าที่นี่ล่ะนะคะ

ทั้งที่ทำงาน ที่อยู่ ล้วนห่างจากบริเวณบ้านของฉันทั้งนั้นเลยค่ะ อาจเป็นเพราะไม่อยากเจอคนในตระกูลคิโชวอินโดยบังเอิญก็ได้ ร้านอาหารครั้งนี้ถือว่าเป็นที่ที่ใกล้ที่สุดแล้วล่ะมั้งคะ

ท่านพี่ในโลกนี้ไม่พอใจการบริหารงานของท่านพ่ออย่างมาก และคัดค้านหลายหน แต่ท่านพ่อและท่านแม่ก็ไม่สนใจ ทั้งยังมองท่านพี่ว่าเป็นลูกนอกคอก ปฏิบัติตนอย่างเย็นชาด้วยเสมอ เรย์กะเองที่เชื่อใจและทำตามท่านแม่สุดชีวิต ก็มองท่านพี่เป็นคนทรยศต่อตระกูลที่เกินเยียวยาแล้ว และต่อว่าเสียๆหายๆอยู่หลายครั้ง

วันหนึ่ง ท่านพี่ก็หนีออกจากบ้าน ไปทำงานพิเศษจนเรียนจบ และพยายามหลีกเลี่ยงที่จะข้องเกี่ยวกับตระกูลคิโชวอิน

จะยังไงท่านพี่กับท่านอิมาริก็ดูเหมือนเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมนะคะ อย่างตอนหนีออกจากบ้านใหม่ๆ ท่านอิมาริเองก็ให้ความช่วยเหลือ

แต่นะคะ ที่ฉันสงสัยมากที่สุด ทำไมคาบุรากิถึงหาข้อมูลได้ละเอียดขนาดนี้คะเนี้ย... สงสัยว่าความสโตรกเกอร์ตั้งแต่โลกก่อนทำให้มีทักษะติดตัวล่ะมั้งคะ...

ฉันเข้าไปนั่งในร้าน ฉันเคยมาสำรวจก่อนหน้านี้พอสมควรแล้วค่ะ เลยจองที่นั่งที่สามารถมองเห็นท่านพี่ได้ และจองเวลาเร็วกว่าเวลาที่ท่านพี่นัดลูกค้าเล็กน้อย เพื่อที่จะได้ไม่บังเอิญเจอกันตั้งแต่ก่อนเข้าร้าน

ที่นั่งและเวลาที่ท่านพี่จองก็มาจากคาบุรากินั่นแหละค่ะ หมอนั่นหาข้อมูลทุกอย่างละเอียดเอามากๆ แต่กลับไร้ตรรกะในการคิดแบบคนทั่วไปซะได้... บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่เลยค่ะ

ฉันเข้ามาในร้านและสั่งฟัวกราส์มากิน ครั้งที่แล้วฉันก็อยากลองกินของร้านนี้นะคะ แต่ว่าถ้าสั่งเพิ่มอีกจานคงไม่ไหว แต่ถึงไหว แค่คิดถึงตอนลดน้ำหนักก็เหนื่อยใจแล้ว เลยพยายามตัดใจมากินวันนี้แทนค่ะ

ไม่ช้านัก ท่านพี่ก็มาถึงแล้ว ดูเหมือนท่านพี่เองก็จองก่อนเวลานัดอีกทีนิดหน่อยนะคะ สมกับเป็นท่านพี่ผู้รอบคอบเลยค่ะ ใบหน้าที่อ่อนโยนยังมีให้เห็นชัดเจน ท่าก้าวเดินดูสง่างาม รอยยิ้มที่ประดับก็ดูมีเสน่ห์มากเลยค่ะ ดูดีเหมือนท่านพี่ในโลกก่อนของฉันเลยค่ะ

ฉันแอบสังเกตท่านพี่ด้วยความรู้สึกใจหายเล็กน้อย แม้โลกก่อนฉันจะสนิทกับท่านพี่เอามากๆ จนถูกเรียกไปทั่วว่าเป็นบราค่อน แต่ว่าในโลกนี้ ฉันกับท่านพี่มีความสัมพันธ์ไม่ต่างจากศัตรู

น้ำตาฉันไหลออกมานิดหน่อย อาหารร้านนี้อร่อยมากจริงๆค่ะ... นุ่มลิ้นมากๆ

ฉันมองท่านพี่พูดคุยยิ้มแย้มกับคนอื่น แบบที่โลกนี้ฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเช่นนั้นกับตัวเอง ไม่รู้ว่าเรย์กะทำร้ายจิตใจท่านพี่ผู้แสนดีไปมากแค่ไหน ความรู้สึกสับสนแทรกเข้ามา ฉันหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ฉันจะเริ่มพูดอะไรกับท่านพี่ดี มันดูเหมือนเห็นแก่ตัวหรือเปล่าที่อยู่ๆก็ไปขอให้ท่านพี่ช่วย ทั้งๆที่ตลอดชีวิตของเรย์กะไม่เคยทำอะไรให้ท่านพี่ในโลกนี้เลยสักครั้ง...

หลังจากฉันกินของหวานคลายความเครียดเสร็จ ก็สังเกตว่าท่านพี่กินใกล้หมดแล้ว ฉันจึงรีบขอคิดเงิน และเป็นอย่างที่คิด โต๊ะท่านพี่เองก็คิดเงินในเวลาใกล้เคียงกัน ความสามารถของฉันในการประเมินเวลากินของคนอื่นก็ถือว่ามีประโยชน์เหมือนกันนะคะ

เมื่อท่านพี่ไปส่งลูกค้าที่หน้าร้านแล้ว ฉันก็แอบเดินตามไป ท่านพี่ดูเหมือนจะรอใครสักคนอยู่ยังไม่ได้กลับทันที ฉันจึงใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปใกล้ๆท่านพี่มากขึ้นทีละนิด

ฉันรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยปากทัก แต่ท่านพี่กลับหันควับกะทันหันมาหาก่อนเลยชะงักจนพูดไม่ออก

“คุณต้องการอะไร ทำไมถึงแอบตามผมมา” ท่านพี่ถามด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ใบหน้าอ่อนโยนถูกลบทิ้งทั้งหมดราวกับว่ามันไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน น้ำเสียงและคำพูดดูห่างเหิน จนหัวใจของฉันสั่น

“ท่านพี่...”

ฉันเอ่ยออกมาได้เพียงแค่นั้น ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีก ไม่กล้าขอความช่วยเหลือตระกูลคิโชวอิน ไม่กล้าขอคืนดี ไม่กล้าที่จะร้องขออะไรจากเขา

ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้นะ...

น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ทำไมฉันต้องทะลุมิติมาที่นี่ ทำไมต้องอยู่ในมิติที่เป็นศัตรูกับท่านพี่ เป็นศัตรูกับวาคาบะ เป็นคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายมากมาย และได้แต่รอวันถูกลงโทษ

ถ้าจะทะลุมิติทั้งที ขอที่ที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง...

“ขะ...ขอโทษค่ะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง...” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่รักษามาดลูกสาวตระกูลคิโชวอินอีกต่อไป ปล่อยโฮกกลางถนนอย่างไม่สนใจใครอีกแล้ว

“งั้นหรอ” ฉันได้ยินเสียงท่านพี่พูดอย่างปราศจากอารมณ์ความรู้สึก ฉันได้แต่เช็ดน้ำตาไม่กล้ามองหน้าท่านพี่ “มาเพื่อจะมาเสแสร้งร้องไห้ให้ดูงั้นหรอ”

ฉันไม่ตอบ หัวใจฉันเหมือนถูกกรีดด้วยมีดเป็นชิ้นๆ ไม่อาจปฏิเสธคำพูดนั้นได้เลย ก็เรย์กะน่ะเคยแกล้งร้องไห้เพื่อให้คนเอาใจหรือทำตามสิ่งที่ปรารถนา...

ท่านพี่ไม่พูดอะไรอีก และเดินออกห่างจากฉันไป ราวกับไม่สนใจอีกแล้ว ฉันไม่กล้าแม้แต่จะห้ามอีกฝ่ายได้เลย...

ฉันเงยหน้ามองแผ่นหลังที่ค่อยๆข้ามถนนจากไปเรื่อยๆ ก่อนจะชะงัก

“ท่านพี่ ระวังค่ะ!!!”

ไหวกว่าความคิดใดๆ ฉันพุ่งตัว ผลักท่านพี่ไปริมถนนแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ท่านพี่หันกลับมาอย่างตกใจ

“เรย์กะ!!!”

เสียงเบรกรถดังสนั่น ฉันได้แต่ยืนตัวค้างปล่อยให้รถชนอีกครั้ง

ทุกอย่างก็มืดดับไปอีกครั้ง...

..............…….....
เจ็บจังเลยค่ะ แต่ว่าก็ไม่ได้เจ็บมากอย่างที่คาดไว้...

ฉันพยายามลืมตา แต่ก็รู้สึกมึนๆ จนหลับตาไปอีกครั้งสักพัก ตอนนี้ฉันอยู่บนที่อะไรนุ่มๆค่ะ น่าจะเป็นเตียง

เมื่อสติฉันค่อยๆกลับมาทีละนิด ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปรอบๆ และเห็นท่านพี่นั่งอยู่ข้างเตียง

“เอ๊ะ...”

“ฟื้นแล้วหรอ...ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม” ท่านพี่พูดอย่างแผ่วเบา ท่าทางกังวลเอามากๆเลยค่ะ

“ค่ะ...” ฉันตอบพลางสำรวจร่างกาย ดูเหมือนฉันมีแค่แผลถลอก ไม่ได้มีร่องรอยรุนแรงแบบคนผ่านการถูกรถชนมาก่อนเลยค่ะ

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ...”

ฉันมองท่านพี่ที่อ่อนโยนกว่าเมื่อกี้หลายพันเท่า ก่อนจะหัวใจหล่นวูบอย่างอดไม่ได้

อย่าบอกนะว่า... เมื่อกี้ที่ถูกรถชนฉันทะลุมิติมาอีกครั้ง!?!

เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะยังมีชีวิตรอด และมีแค่แผลเล็กน้อย และท่านพี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างนี้

ที่นี่คือที่ไหนกันน่ะ โลกใหม่อีกโลก? หรือว่ากลับมาโลกเก่า?

แล้วคาบุรากิล่ะ...

ในหัวของฉันสับสนจนเรียบเรียงอะไรไม่ถูก นี่ฉันทิ้งคาบุรากิไว้ในโลกนั้นคนเดียวงั้นหรอคะ แล้วแบบนี้จะเป็นยังไงกันหลังจากนั้น

ขณะที่ฉันลังเลว่าควรทำยังไงดีที่จะพิสูจน์ว่าฉันอยู่โลกไหนกันแน่ อยู่ๆก็มีบุคคลไม่ต้องประสงค์เปิดประตูห้องเข้ามา ฉันชะงัก ขยับตัวออกห่างให้มากที่สุดโดยอัตโนมัติ

“ครั้งนี้เป็นความผิดของฝ่ายผมเอง ขอให้ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเถอะนะครับ...”

จอมมารเอ็นโจก้มหัวเล็กน้อย ฉันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เกิดอะไรขึ้น...

อยู่ก็มีเมลล์เด้งขึ้นมา ฉันแอบมองแวบๆ เหมือนมาจากคาบุรากิ โลกก่อนหน้านี้ฉันคงไม่มีเมลล์คาบุรากิ ถ้างั้นอาจจะเป็นโลกเดิมก็ได้ แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ...

หลังจากคุยๆกันสักพัก ฉันก็สรุปเรื่องราวได้ว่า ตอนที่ฉันผลักท่านพี่หลบไป และเตรียมพร้อมโดนรถชน ดูเหมือนคนขับจะเบรกและหักหลบได้ทัน เลยไม่ชน และฉันจึงไม่เป็นไร แต่ที่มาที่โรงพยาบาล คือ ฉันแค่ตกใจจนเป็นลม...

ตกใจจนเป็นลมนี่นะคะ! น่าอายเกินไปแล้ว... แต่ว่าจะโดนรถชนเลยกลัวตายนิดๆหน่อยๆคงเป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ...

ฉันพยายามปลอบใจตัวเองที่กำลังเสียขวัญ

“ทำไมต้องขับรถเร็วขนาดนั้น” ท่านพี่ถามขึ้น น้ำเสียงกลับมาไร้อารมณ์อีกแล้วค่ะ น่ากลัวจังเลยค่ะ...

“ผมต้องรีบมาส่งน้องชายที่อาการกำเริบที่โรงพยาบาลน่ะครับ”

“เอ๋! แล้วยูกิโนะคุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ!!!”

ฉันถามอย่างตกใจ เทวดาน้อยอาการกำเริบงั้นหรอ!?! คงไม่ได้เสียเวลากับฉันจนอาการหนักกว่าเดิมใช่ไหม ไม่นะ ฉันทำอะไรกับยูกิโนะคุง...

“ไม่เป็นไรหรอกครับ มาทันพอดี” เอ็นโจพูดแบบกึ่งๆยิ้ม “ไม่ยักรู้ว่าคุณคิโชวอินจะรู้จักน้องชายของผมนะครับ”

ฉันชะงัก แย่แล้วค่ะ ลืมไปเลยว่าในโลกนี้ ฉันยังไม่เคยเจอยูกิโนะคุงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“เคยได้ยินในคนในสโมสรพูดๆกันน่ะค่ะ...”

หวังว่าคงไม่ได้ดูมีพิรุธเกินไปนะคะ ต่อให้เอ็นโจฉลาดระดับจอมมารแค่ไหนก็เดาไม่ได้หรอกค่ะว่าฉันทะลุมิติมา แต่ว่าเขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นพวกสโตรกเกอร์ รู้ความเป็นไปชาวบ้านก็ได้ค่ะ แบบนี้เอ็นโจจะหมายหัวฉันหรือเปล่านะคะที่แอบมองน้องชายสุดที่รักของเขา...

เอ็นโจไม่เค้นถามอะไรฉันต่อ แต่หันไปคุยกับท่านพี่สองสามคำ ก่อนจะบอกลาฉันตามมารยาท

ดีจังค่ะ รอดแล้ว... อย่างน้อยก็สำหรับตอนนี้ล่ะนะคะ...

ตอนนี้ในห้องเหลือแค่ฉันกับท่านพี่แค่สองคน

ฉันรวบรวมความกล้าอีกครั้ง

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ...”

ป.ล. รู้สึกผิดนิดหน่อยนะคะที่พาให้นอนดึก 5555 แต่เขียนเสร็จไม่ทันก่อนหน้านี้จริงๆค่ะ... นี่คือเขียนฟิคก่อนทำการบ้านแล้วนะคะ 555555

>>583-585 กรี้ดด ท่านเพ่ววววว โหดร้ายยยยย กูใจแป้วตามเรย์กะเลย ดีมมีอีเว้นท์ รถชนเลยสานสัมพันธ์พี่น้อง ขอบคุณจอมมารเอ็นโจวจริงๆ //กราบ

ตื่นเต้นขึ้นทุกตอน กูชอบฟิคหรือนิยายแนวนี้สุดๆ คือมันเรื่อยๆแต่ความเรื่อยๆมีความน่าติ่นเต้นน่าค้นหา

ว่าแต่มึงเพิ่งเริ่มทำการบ้าน??? ไม่ไหวก็มาบอกก่อนก็ได้นะมึง ไม่ต้องแต่งก่อนก็ได้ การบ้านสำคัญกว่าเน้อ กลัวพวกเรานอนดึก แค่มาบอกว่าวันนี้งดก็พอ เป็นห่วง

>>583-584 ช่างตัดได้ค้างมากกกก
ปล.ทำการบ้านให้เสร็จก่อนก็ได้ไม่ต้องรีบๆ

>>583 โอ้วววววว เจอท่านพี่แล้ว แม้จะปวดใจกับตอนต้นๆไปบ้าง แต่ก็เชื่อนะว่าสายสัมพันธ์พี่น้องจะกลับมาเหมือนเดิม เรย์กะสู้เขาน้าาาาาา
ปล.ไปทำการบ้านก่อนเถอะ ฟิคน่ะลงเมื่อไหร่เขียนเมื่อไหร่ก็ได้ ว่างๆเขียนก็ได้มึง กูรอได้เสมอ ฟิคในนี้ก็ลงตามใจฉัน ตามความสะดวกกันหมดนั่นล่ะ ไม่ต้องหักโหมลงทุกวันหรอก

>>583-585 กุปวดใจกับท่านพี่ แต่กุเชื่อว่าพลังบราค่อนของเรย์กะต้องปลุกความซิสค่อนที่หลับใหลอยู่ในใจของท่านพี่ขึ้นมาได้แน่ สู้เขานะท่านเรย์กะะะ
มึงไปทำการบ้านให้เสร็จก่อนก็ได้ กุรู้สึกผิดเลยที่กดดันด้วยการมารอ 555555555555
แต่ปกติกุนอนตีสองตีสามอยุ่แล้ว อ่านฟิคมึงก่อนนอนแล้วหลับฝันดีมากนะ

มึงงงงกูขอแทรกนิด
คือกูไปลองคิดๆดูแล้วถ้าพวกท่านเรย์กะไปอยู่ในนิยายกำลังภายในจะเป็นไงวะเลยได้ออกมางี้อ่ะ
ท่านเอ็นโจ>>>ประมุขพรรคมาร จอมมารของยุทธภพ
บากะรากิ>>>จอมยุทธ์เพจรบ้าๆบวมๆแต่มากฝรมือ เป็นเพื่อนกับจอมมาร
ส่วนท่านเรย์กะกูคิดภาพร่างอาวุธออกก่อนอันอื่นเลยเว้ยยยย >>>> จอมยุทธหญิงใช้พัด!!!
ทั้งหมดทั้งมวลคือกูกำลังดมกาวไปอ่านนิยายจีนไปแล้วเห็นคนในเรื่องใช้พัดกูแบบวู่ววววสู้ท่านเรย์กะไม่ได้หรอก
ปล.จะว่าไปเหมือนมีคนเคยบอกไว้ว่าท่านเรย์กะฝึกถึงขั้นดาบไร้รูปไว้ด้วยนี่นาาา (จากเหตุการณ์แม้แต่ดอกไม่ในมือก็เป็นอาวุธได้ของอฟช.)

>>590 ไม่ได้ใช้พัดออกท่าสู้ด้วยนะ แค่พัดสวยๆ แตะเอาๆ เอายิ้มกับแรงกดดันเข้าสู้555

>>583-585 โอ๊ยยย ค้างคาค่าาา ท่านเร​ย์​กะต้อง​ลากท่านพี่เข้าฮาเร็ม​(?)ให้​ได้​นะคะ!
อ่านไปถึงยูกิโนะแล้วกูชักจะสับสนเอาไปปนกะเ่องสามัญ​ชนเรย์กะละ ว่าอ้าวก็มีบทแล้วนี่ 55555

>>590 ถ้าตามkimidolce น่าจะเป็น
คบรก. เจ้าสำนัก​พรรคคุณ​ธรรม สืบทอดจากบรรพบุรุษ เก่งกาจปานเทพเซียน (แต่ใจจริง​แล้วอยากออกเดินทาง​เป็นจอมยุทธ​พเนจร​ แต่พอได้​ไปจริงๆกับพบรักกับหญิงร้านขายหมั่นโถวหน้าโรงเตี้ยม ไม่ไกลจากสำนักเลยสักนิด เลยไม่ได้​ไปไหนสักที)
เรย์กะ นังปืศาจฝ่ายอธรรม​ที่พยายามยั่วยวนเจ้าสำนัก​ (ปจบ.วิญญาณ​อื่นทะลุ​มิติเข้ามาแทรกร่าง เลิกสนใจคบรก.ออกเดินทาง​เพื่อหาของอร่อย​ให้ทั่วยุทธภพ)
เอ็นโจ สหายร่วมพรรคกะเจ้าสำนัก​(แต่จริงๆแล้วเป็นหัวหน้าพรรคมาร ที่แทรกซึม​เข้ามา แล้วมารเรย์กะที่ไม่ได้​อยู่ใน​แผนเจือกโผล่เข้ามา เลยไม่ได้​ทำลายพรรคคุณธรรม​สักที ถถถ)

>>592 สุดท้ายเรน์กะก็มาตายรังที่ร้านหมั่นโถวหน้าโรงเตี้ยมแถวๆพรรคธรรมะใช่ไหมมึง สึกท้ายก็ได้เจอคบรก จอมมารเอ็นโจวจะลอบสังหานเจ้าสำนักก็ตามบ๊ะเรย์กะ แล้วระแวงนู่นนั่นนี่ไม่รู้ว่าสาวเจ้าทะลุมิติมา เปลี่ยนชื่อเรื่องจาก ยุทธจักรเป็นร้านหมั่นโถวกับโรงเตี๊ยมหรรษา เย่!!!

>>593 จากแนวชีวิตผจญภัย กำลังภายในกลายเป็นแนวชีวิตประจำวันในโรงเตี๊ยมเฉยเลยเฮ้ย

>>593 แล้วมาตายรังที่ร้านของกินงี้จะได้เป็นเซียนซักทีมั้ยฮะะะะะ 555555555555555555555555

อะ ตอนใหม่มาแล้วน้า~ อุตส่าห์ได้มีบทซะทีก็ดันขู่จนเค้ากลัวลนลาน จอมมารเอ๊ย~

ปล. มีเรื่องแจ้งให้ทราบ เสาร์อาทิตย์นี้กูติดภารกิจ สงสัยจะไม่สะดวกมาลง เลยจะลงชดเชยล่วงหน้าให้ก่อน 3 ตอนรวดไปถึงวันศุกร์นะ ส.อา.จะหาย
แล้วโผล่มาอีกทีวันจันทร์ อ่านถนอมๆ หน่อย แล้วเจอกันน้า //กอด

>>596 รักโม่งแปลที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนล่วงหน้าด้วยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ
บทนี้เอ็นโจมีหน้าที่แค่ตัวคั่นเวลาให้ยูกิโนะกลับมาเท่านั้นเอง น่าสงสารเกินไปแล้ว...
อุตส่าห์ดีใจที่เอ็นโจมีบท ดันยิ้มลึกลับใส่ท่านเรย์กะอีก เขากลัวรอยยิ้มของนาย ไม่รู้ตัวเรอะ

รักโม่งแปลที่สุดเลย
มาให้จุ๊บทีนึงมา​

อยากอ่านร้านหมั่นโถวกับโรงเตี๊ยมหรรษา​ เสนอกาวให้กูมโนแล้วต้องผลิตออกขายด้วย
กูรอเสพย์กาวอยู่​ โฮะโฮะโฮะ

>>596 แอร๊ย มีชดเชยให้ด้วย รักโม่งแปลที่สุดเลยยยย
เอ็นโจคงแอบอิจฉา​คาบุรากิรึเปล่า​นะที่ตัวระรื่น​แบบนั้​น ถถถ
ของตัวเอง​เปิดเผยแบบนั้นไม่ได้ แค่คุยธรรมดา​สาวก็อยากจะเผ่นแล้ว~
ยูกิโนะคุง สรุปทำลาเต้อาร์ตเพื่อท่านพี่เรย์​กะ​เหรอคะะะ เยียวยา​ดีจริงๆ

>>596 ขอบคุณนะคะ ฮู่ยยย สงสารเอ็นโจคนพี่ เป็นได้แค่คนฆ่าเวลา5555555555555555555555555
---------------------
เออ แล้วร้านหมั่นโถวกับโรงเตี๊ยมหรรษา​เนี่ย แต่ละคนจะชื่อยังไงกันบ้างวะ5555

เฮ!!! ดีใจโฮก มาสามตอนรวด กูปริ่มมมม รักนะโม่งแปลลลล//กระโดดกอด
ตอนนี้คือท่านเอ็นโจต้องการไรง่ะ ทำคะเเนนเซ่ ท่านเรย์กะไม่หวั่นไหวหน่อยหรอ ฮือ ดันกลัวซะงั้น พอยูกิโนะออกมาทีไรเอาใจแม่ยกไปเลยค่าาา

รักโม่งแปล จุ๊บ

เอ็นโจในนิยายตอนนี้อารมณ์เหมือนพยายามมาบอกให้เรย์กะรู้ว่าคาบุรากิชอบวาคาบะ บวกกับ หาเรื่องคุยกัยเรย์กะดีนะ เหมือนเอาน้องชายมาบังหน้าส่วนตัวเองก็นั่งเนียนคุยกับสาว แต่สาวเจ้าดันระแวงสุดฎทธิ์ น่าสงสาร 5555

>>583 >>584 ขอบคุณสำหรับฟิค ตอนท่านพี่เย็นชาใส่นี่ใจหล่นลงมาตาตุ่มเบย สงสารเรย์กะ แต่ตอนรถจะชนอีกทีนี่ก็ตกใจเหมือนกัน นึกว่านางจะได้กลับบ้านซะละ

>>583-584 ท่านพี่ออกมาแล้ว!! แงงงง้ ความซิสค่อนหายไปไหนค่ะ หายไปหนายยยย----!! แล้วเอ็นโจอีกหรือว่าวางแผนไว้กับคาบุรากิค่ะ อยู่ ๆ ก็โผล่มา ความบังเอิญน่ะ ไม่มีในโลกหรอก!

>>596 รักมึงน๊าาาา จุ๊บ จริงๆเอ็นโจดูเหมือนคันปากอยากเม้าท์มากเลยนะ แต่สาวเจ้าดันไม่เล่นด้วยนี่สิ ถถถถถถถถ กูนึกภาพเป็นแบบ เธอออออ เธอรู้ไหมว่ามาซายะมันทำอะไรลงไปอีกแล้ว คริๆๆๆ

อยากอ่านฟิคกาวที่ท่านเรย์กะความจำเสื่อมตื่นมาแล้วกลายเป็นคุณว่าตัวเองแต่งงานกับเอ็นโจแถมมีลูกสองแล้วอ่ะ​ พอดีไปหาแล้วหาไม่เจอ​ มีใครมีลิ้งหรือจำได้ว่าฟิคชื่ออะไรบ้างมั้ย?

สาระ(ที่ไม่ต้อง​รู้ก็ได้..)เสริม​ให้จากท้ายตอนล่าสุด​

Charlotte Aux Pomme
Charlotte เป็นขนมเค้กแบบโบราณของอังกฤษ มีตั้งแต่​ศตวรรษ​ที่15 มีรากศัพท์มาจาก charlyt หมายถึง คัสตาร์ดชามใหญ่
aux pomme : เป็นภาษาฝรั่งเศส ​aux คือคำคุณศัพท์แบบพหูพจน์​ของ à + les
ส่วน pomme คือแอปเปิ้ล
​
การทำ​เริ่มจาก​การ​ทำฐาน​และขอบเค้กจากสปอนจ์เค้กหรือบิสกิต​ที่​เรียกว่า Ladyfinger จนเหมือน​ภาชนะ จากนั้นจึงใส่มูสครีมทีละเลเยอร์​ข้างใน
อย่างงี้ > http://imgur.com/ecIzN5B

เอนโจ๊ นายรู้จักเรย์กะมากี่ปี สาวเจ้าอารมณ์เย็นจะตายหยั่งเชิงไงก็ไม่ชนะหรอก อยากเมาท์ก็เมาท์สิ ทำแบบนี้สาวยิ่งระแวงนะโว้ย

>>605 https://justpaste.it/reika
สารบัญของโม้งสารบัญจ้า เปิดดูเลย
>>583>>584 กุจะรอมึงนะโม้งฟิคกุก๊าวววกาวมึงมากกก อุวะฮาฮา~

>>607 กูว่าฮีแกล้งว่ะ มาหยอกเล่นให้เรย์กะเหงื่อตก ถถถถถถถถถถถถถ เพราะรู้ปฏิกริยาของเรย์กะว่าจะเป็นยังไงเลยยิ่งแกล้ง มาหลอกให้อยากแล้วจากไป

กุยังคิดถึง ฟิดเล่นใหญ่ซุยรันอยู่น้าาาาา มาต่อหน่อยยยยยยT^T

โม่งแปลกูรักมึงงงงง มาม่ะกอดที//โดดกอด
ตอนนี่ท่านจอมมารมีบทแค่ตัวคั่นเวลาให้น้องชาย แหม! น่าเห็นใจ 5555 ยูกิโนะคุงน่าร้ากกก เยียวยาหัวพี่สาวดีจริง ๆ แต่.. ซีรี่ย์นักษัตรคือไรค่ะ บากะรากิ!! อย่าไปเป่าหูเทวดาน้อยมั่วซั่วซี่

>>605 amnesia ในสารบัญ​

กูยังอยาก​อ่านเรย์กะละครหลัง​ข่าว​อยู่นะ โม่งยังอยู่​มั้ยยย
แบดเอนด์ด้วย จะเอนด์​ยังวะ 5555

>>612 แบดเอ็นกูก็อยากอ่าน ใช่ที่บ้านคิโชวอินล้มละลาย ท่านพี่ติดยา และรหัสลับ..(อะไรสักอย่าง)ราชินีกล้วยไม่ป่าป่ะวะ นานเกินกูเริ่มจำไม่ได้ล่ะ 5555

>>612 ยังงงงงง แบดเอนท์กูยังไม่แต่งต่อเบย 5555555555555555555555555555 ค้างอยู่ที่1/4 ของตอนต่อ กูไม่ลงก่อน 5555555555555 ส่วนเมื่อไหร่จะได้แต่งต่อ คิดว่าเดือนหน้าเลยมึง งานกูน่าจะลดลงละ

>>592 เห็นด้วยเลย ท่านเรย์กะคงต้องอยู่พรรคมารที่จริงๆทั้งพรรคมีแต่คนบ็องๆ ไม่มีมารจริงๆยกเว้นท่านพี่
แล้ว คบรก ก็น่าจะเป็นแนวพวกคลั่งฝึกวิชา ส่วนเอ็นโจก็น่าจะเป็นทายาทตระกูลธรรมะที่ชอบแต่งชุดขาวทำตัวไร้โลกีย์แต่จริงๆคือเป็นจอมมารหุ้มหนังแกะ

>>615 เอ็นโจนี่กูนึกภาพเป็นคุณชายเจ้าสำราญโบกพัดยิ้มๆ เลยนะ เรย์กะเป็นนางมารน้อยใส่ชุดแดง ท่านอิมาริออกสไตล์ชอลิ้วเฮียง เจ้าชู้ไปเรื่อย นายตัวสำรองนี่จะอยู่พรรคกระยาจกไหมน้า~

>>615 >>616 เหมาะจริงๆ ด้วยว่ะ ตกลงจะมีใครแต่งไหมเนี่ย 55555

พวก pivoine นี่กูนึกภาพเป็นตระกูลใหญ่ๆอ่ะ แบบปกติในยุทธภพมันต้องแบบ 5 ตระกูล 8 สำนักอะไรงี้ นายตัวสำรองนี่อาจเป็นพรรคคุณธรรม เฮ้ย... กูว่านายตัวสำรองแม่วต้องแบบ... พวกองครักษเสื้อทอง/มือปราบอะไรงี้มากกว่าว่ะ

ตอนล่าสุดนี่เอาน้องมาสังเวยชัดๆเลยนะเอ็นโจ บอกน้องอยากมาหาเรย์กะแต่พอโดนจับไปเล่นตัวเองกลับมานั่งคุยกะเรย์กะเองซะงั้น

ก่อนท่านเรย์กะระลึกชาติได้มันก็เป็นการห้ำหั่นกันในยุทธภพระหว่างสำนักต่างๆ แต่พอท่านเรย์กะระลึกชาติได้ กลายเป็นทัวร์ชวนชิมของกินในแผ่นดินนี้แบบ 1 ตำบล 1 ผลิตภัณฑ์ นางมารน้อยชุดแดงออกเดินทางไปเรื่อยเพื่อเสาะหาอาหารเลิศรส มีพักฝึกวิชา(เพื่อไดเอท) มีทำอาหาร ลืมจุดประสงค์เดิมของสำนักไปสิ้น

ตอนล่าสุด ยูกิโนะนี้สละตัวเองน่าดูเลย 555 เอ็นโจ คนขายน้องชัดๆ แต่ถ้าถามว่ามาขายจะซื้อมั้ย ตอบเลยว่า ซื้อ 5555555

>>618 เหมาะกับนายตัวสำรองดีนะ รักความยุติธรรมแต่ไม่มีอำนาจ

>>619 >>621 ยูกิโนะสละตัวเองเพื่อความรักของพี่ชาย แต่ท่านเรย์กะทำให้ความเสียสละนั้นสูญเปล่าอีกแล้วววววววววว

>>621 กูว่าดีไม่ดีพี่น้องอาจมีเตี๊ยมกันมาก่อน ยูกิโนะ พอไปถึงแล้ว น้องคอยดึงความสนใจของทุกคนไปก่อนนะ พี่จะหาโอกาสเข้าประชิดตัวคุณคิโชวอิน พอกลับมาแล้วก็ย้ำเรื่องนักษัตรด้วย ช่วยกันหักคะแนนมาซายะ----แค่กๆ

ขึ้นเรือกัปตันแทนได้ไหมมมม ที่ทำลาเต้อาร์ตนี่ทำให้ท่านพี่เรย์กะหรอกเหรอ ไซซายะนายไปพูดอะไรให้ยูกิโนะฟังน่ะ หรือจริงๆแล้วเอ็นโจแกล้งท่านเรย์กะวะ

>>624 คะแนนคาบุรากิไม่น่ามีให้หักแล้วนะมึง555555555555

>>624 พี่น้องตระกูลนี้คงกะรวบหัวรวบหางท่านเรย์กะเลยสินะ 5555

>>586-589 ขอบคุณมากเลยค่ะ 5555 ไม่ต้องคิดมากนะคะ เมื่อวานเป็นตอนที่อยากเขียนมานานมากแล้ว ไม่อาจไปทำการบ้านก่อนได้อยู่ดี 5555 แต่อนาคตอาจมีวันที่ไม่ได้ลงเหมือนกันนะคะ
>>596 รักโม่งแปล //กระโดดกอด
ขอบคุณนะคะที่มีการมาลงล่วงหน้าไว้ให้ วันพฤหัสศุกร์จะได้เรียนอย่างสดใส
อฟช.ตอนนี้ เอ็นโจอุตส่าห์มีบททั้งที ทำไมรู้สึกว่าโดนน้องชายกลบหมด มีการทำเป็นลับคมนัย อยากคุยกับเขาก็บอกตรงๆสิ มีการทำแอบๆพูดเรื่องวาคาบะ แต่เรย์กะรู้หมดแล้ว 5555 เรย์กะนี่รู้ตั้งแต่ 6 ขวบล่ะ แถมโลกนี้ยังคุยกับวาคาบะใกล้ชิด ท่ากลิ้งหลบรถเรย์กะยังได้เห็นวาคาบะสาธิตเลย 5555555

>>626 เราอยู่เรือคาบุรากิ (จริงๆนะ จริ๊งจริง) ตามหลักควรจะสะเทือนใจหรือเปล่าน่ะ ทำไมเราฮา 555555555

>>627 "อยากได้พี่สาวผมหลอดน่ารักเหมือนตุ๊กตามาเล่นเป็นเพื่อนที่บ้านเราไหม ยูกิโนะ" // ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

>>628 กูว่าเอ็นโจทำเป็นมีลับลมคมในรอให้เรย์กะสงสัยแล้วถาม จะได้พูดด้วยแล้วลามไปเรื่องอื่นเนียนๆ แต่เรย์กะรู้หมดแล้ว แผนนี้เลยวืดไป

>>626 555 กุว่าถึงขั้นติดลบตัวแดงแล้วมั้ง

>>630 กรี๊ดดดด นึกภาพเอ็นโจทำหน้ากรุ้มกริ่มทุกครั้งที่พูดถึงเรย์กะแล้วกูเขินว่ะ ถถถถถถถถถถ

มีใครเคยคิดมั้ยว่าจริงๆยูกิโนะกะจะเก็บเรย์กะไว้เอง แล้วทำทีช่วยเอ็นโจไป

ดูยังไงก็เอาน้องมาขายหาทางเข้าใกล้สาวชัดๆ!! มาถึงก็โยนน้องไปเป็นเหยื่อล่อคนอื่นๆ แล้วตัวเองรีบไปนั่งข้างๆ เรย์กะทันทีเลยอะ

แต่เอ๊ะ!! เดี๋ยวนี้สนิทกันจนมานั่งข้างๆ กันได้แล้วนี่หว่า! ความสัมพันธ์คืบหน้าไปตั้งเยอะแล้ว ยินดีด้วยนะเอ็นโจ ตั้งแต่ประถมมาถึงม.ปลาย ในที่สุดเค้าก็เลิกหนีแล้วยอมนั่งด้วยซะที ดูทรงแล้วอีกไม่เกิน 10 ปี คงจะได้จับมือกันแน่ๆ ความหวังอยู่แค่เอื้อมนี่เอง เกือบละอีกนิดเดียว สู้ต่อปายยยยย!

>>635 10 ปียังได้แค่จับมือ ถ้าจะจูบนี่ไม่ล่อไป 20 ปีเลยเหรอวะ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>634 จริงๆ ถ้ายูกิโนะคุงอยู่ซักป.6 หรือม.1 แล้วน่ารักโชตะกรุบกริบประมาณน้อง 9S นี่กูจะลงเรือน้องโดยไม่ลังเลเลยนะ แต่พอน้องอยู่ป.1 เลยรู้สึกว่าความห่างของอายุมันช่างใหญ่หลวง

>> 637 เออจริงด้วย555 ทำไมเราชอบลืมว่ายูกิโนะเป็นเด็ก ป.1จัง เด็กขนาดนั้ยคงไม่คิดเรื่องจีบสาวหรอกมั้ง(ยกเว้น คบรก ไว้เป็นกรณีพิเศษ)

ตอนล่าสุดบอกว่าคาบุรากิเย็นชา แต่เร่าร้อนกับวาคาบะจัง กูพยายามมานึกภาพแม่งนึกไม่ออกเลยว่ะ

ลองคิดว่าถ้าเรย์กะยอมต่อปากต่อคำด้วยจะไปถึงไหน.....

S: ระยะนี้มาซายะดูระรื่นยังไงไม่รู้นะ
R: งั้นเหรอคะ
S: อื้อ ไม่รู้ทำไมถึงแวะมาที่ห้องผมเรื่อยเลย แต่เหมือนเป้าหมายจะไม่ได้อยู่ที่ผมหรอกนะ
R: เอ...ได้ยินมาเกี่ยวกับคุณทาคามิจินะคะ...
S: คุณคิโชวอินก็สนใจด้วยเหรอ? //ยิ้ม
R: ก ก็แค่ได้ยินผ่านหูมาเท่านั้นเองล่ะค่ะ
S: นั่นซินะ ข่าวลือไปกันไวซะด้วยซิ ...แต่อย่างมาซายะเนี่ยก็ดีจังเลยน้า //ถอนหายใจ
R: หื้ม?
S: ก็ได้ใกล้ชิดคนที่สนใจบ่อยๆเลยนี่นา ทีอย่างผมน่ะลำบากเหลือเกินกว่าได้อยู่ด้วยใกล้ๆน่ะ
R: ...เอ๋ ไม่ได้พบกันที่บ้านบ่อยๆหรอกเหรอคะ?
S: หือ? หมายถึงใครกันน่ะครับ? หรือว่ายังคาใจเรื่องนั้นน่ะ... ก็บอกแล้วไงว่าเขาเป็นแค่"ว่าที่"น่ะ คนที่ผมสนใจไม่ใช่คนคนนั้นสักหน่อย...
R: เห งั้นเหรอคะ (แล้วใครกันน่ะ?)
S: สนใจเหรอครับ? //ยิ้ม
R: (โดนอ่านใจอีกแล้ว!?) แหม.. ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะคะ~
S: ถ้าคุณคิโชวอินอยากรู้ ผมจะกระซิบให้ฟังก็ได้นะ //ขยับตัวเข้าใกล้กว่าเดิม
R: เอ๋... ไม่ค่ะ! ไม่เป็นไร​!
S: หืม ไม่สักนิดเลยเหรอ?
R: เอ่อ...คือ...
S: น่า เดี๋ยวผมบอกให้ฟัง //หัวเราะ
R: เดี๋ยวซิคะ... (ทำไมต้องบังคับให้ฟังกันด้วยเล่า!? นี่ใกล้เกินไปแล้ว! ทุกคนอยู่ในห้องกันนะ!)
Y: คุณพี่เรย์กะ! คิดถึงจังเลยครับ!
R: ยูกิโนะคุง!!!!
S: (ชิ!)

>>640 แต่ความเป็นจริงนั้น..........

>>640 ซูซูเกะอ่อยแทบตายก็ไม่สู้ "ท่านพี่เรย์กะ" จากยูกิโนะคุงคำเดียว 555555

>>640 เอ็นโจทำใจหน่อยนะ ที่เสน่ห์สู้ยูกิโนะคุงในสายตา"คุณพี่เรย์กะ"ไม่ได้ ฮะ ๆ

>>592 แม่งกลายเป็นชีวิตประจำวันซะงั้นสรุปก็หนีไม่พ้นวันๆของท่านเรย์กะก็งี้แหละอีกแล้งวเหรอวะ ว่าแต่ไปโรงเตี๊ยมกินหมั่นโถวทุกวันพุงจะไม่ออกเหรอท่านเรย์กะ >>620 ทัวร์ชวนชิมก็มา ท่านเรย์กะสนใจรับเครื่องออกกำลังกายเพิ่มมั้ยคะ?

>>644 ไม่ต้องเครื่องออกกำลังกายหรอก เดียวแม่นางซากุระผู้เรียบร้อยนุ่มนวล ( ?) จะมาลากท่านเรย์กะไปฝึกวิชาลดความอ้วนใต้น้ำตกเอง 5555

>>640 ต่อปากต่อคำด้วยแล้ว ก็ยังไม่เห็นมันจะไปถึงไหนเลยนี่หว่า.... แม่ม..

>>646 โม่งซุยรันก็ได้ข่าวซุบซิบไปเพิ่มไง 555555555555

กูว่าเอ็นโจพยายามล่อให้ท่านเรย์กะถามเรื่องมาซายะ ตั้งแต่คราวที่แล้วล่ะ เรื่องมาซายะกับวาคาบะจัง(มั้ง) หรือตอนที่ให้ช่วยตอนอกหักด้วย (หรืออันนี้อาจจะแค่ตอนประถมไอเดียง้อท่านยูริเอะสำเร็จก็เลยลองถามดู) ไม่รู้คิดว่าท่านเรย์กะชอบคาบุรากิรึเปล่าหรือแค่อยากชวนคุย แบบพยายามพูดให้ท่านเรย์กะถามมากๆแต่ท่านเรย์กะก็พูดแค่ ...งั้นเหรอคะ แค่นี้ตลอดเลย55555 โคตรนกเลยอ่ะเอ็นโจ555555 หรืออย่างตอนที่เอาเรื่องตัวเองกับ"ว่าที่"คู่หมั้นมาเล่าก็ฟีลเดียวกัน คือพยายามให้ท่านเรย์กะถามอ่ะ

>>648 กูก็ว่างั้น สมแล้วที่ให้คนเอาไปด่าว่าชอบมีลับลมคมในเยอะ 55555 จะพูดอะไรก็ไม่พูดออกมาให้ชัดๆ แต่มานั่งอ่อยเหยื่อล่อให้ถามอยู่นั่นแหละ ท่านเรย์กะติดเบ็ดซะที่ไหนเล่า เรือลำอื่นเริ่มติดเครื่องเป็นสปีดโบ้ตกันแล้วนะเฮ้ย มัวแต่ชักช้าอยู่นั่นแหละ เอ็นโจวววววว

>>648 หรือว่าจริงๆ​แล้วเอ็นโจจะเป็นคนกลับชาติมาเกิด​เหมือน​เรย์กะ เนื้อแท้เป็นสาวน้อย​ เห็นเรย์กะไม่​เหมือน​ในการ์ตูน​เลยอยากคุยด้วย อยากหาคนเม้าท์​นินทา​เรื่อง​มาซายะด้วย​5555555

>>650 ถ้าเป็นงั้นจริง จะกลายเป็นเรือยูริเลยมั้ย 555

>>649 ที่ทำตัวมีลับลมคมในเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงรึเปล่าวะ ปกติมีแต่คนเข้าหาไม่เคยเข้าหาใคร จีบสาวไม่เป็นเลยต้องทำตัวแบบนั้นให้เขาเข้าหาตัวเอง จะพูดตรงๆมันก็เสียฟอร์ม เสียเชิงแถมเขาไม่ไว้ใจว่ามันจะมาไม้ไหน วางกับดักไว้แต่เขาก็ไม่เข้ามาติดกับซักที แผนที่คิดไว้ก็เลยต้องแป้กแล้วแป้กอีก

แต่ตอน"ว่าที่"คู่หมั้น ท่านเรย์กะจากเฉื่อยๆเฉยๆนี่....."ค๊าาาาาาาาา"เลยนะ ตกอกตกใจมาก กูว่าณ เวลานั้นฮีคงฟินแล้ว บรรลุแล้วอะ มักน้อยชิบหาย

>>652 แค่คำว่า"ค๊าาาา" ก็ฟินแล้วหรอเอ็นโจ น่าสงสารจนกูขำแล้วนะ555555555555555555

>>653 มึงก็ดูการกระทำแต่ละอย่างของเรย์กะดิ ทำร้ายจิตใจขนาดไหน ทั้งเย็นชา ทั้งเมิน ทั้งหนี แต่กลับมาตกอกตกใจที่ฮีมีคู่หมั้น ก่อนจะเฉลยว่าเป็นแค่ "ว่าที่" มันเหมือนได้น้ำมารดหัวใจอันแห้งผากต่อนะมึงงงงงงงงงง ประมาณว่าได้แค่นี้ก็เอา เหมือนเหล่าโม่งที่พยายามสร้างโอเอซิสกาวในทะเลทรายเพราะออฟฟิศเชียลไม่มีให้ 55555555555555555555

>>654 นั่นน่ะ​ซิ ปกติที่ผ่านมาจะกลั้นขำเก็กไว้ตลอด​ แต่ตอน"ค๊าาา"นี่หลุดขำพรืดออกมาเลยนะ

หรือว่าธีมของเรื่องนี้คืออย่าดูคนที่ภายนอกวะ ทั้งจักรพรรดิที่หล่อขรึมแต่บ้าๆ บอๆ ท่านเรย์กะที่เป็นเจ้าหญิงสมบูรณ์พร้อมแต่เนื้อในเฟอะฟะ อุเมวากะที่ดูกุ๊ยๆ แต่เนื้อในคือคนบ้าหมา และเอ็นโจที่ดูเป็นหนุ่มป๊อบๆ คือจีบหญิงไม่เป็น ถถถถถถถถถถ

>>656 ซากุระที่เรียบร้อยอ่อนหวานก็เป็นแมวปีศาจ อิวามุโระที่บึกบึนห้าวหาญเนื้อในเป็นสาวสวย หัวหน้าห้องที่เอาจริงเอาจังหัวใจเป็นสาวน้อยแก้มแดง ท่านพี่ที่สุภาพอ่อนโยนจริงๆเป็นจอมมารนิสัยดำมืดแถมเป็นซิสค่อน เรื่องนี้คนปกติน่าจะมีแค่อิมาริที่มีบทอยู่ "ซักพักหนึ่ง" แล้วก็หายไป

>>657 ยังมีนายตัวสำรองที่ดูเป็นคนปกติไม่รั่วถั่วอยู่อีกนะมึง แต่คงต้องดูกันไปยาวๆ... ยาวๆ...

>>656-658 สรุปว่าคนปกติมีแต่พวกตัวประกอบหรอ... orz

>>659 ยังเหลือรัชทายาทนะมึง อย่าหมดหวังสิ

>>652 >>656 พูดถึงเอ็นโจจีบสาวไม่เป็น กูล่ะนึกถึงฟิคกาวที่ชูสุเกะในคิมิดอลมาเกิดเป็นยูกิโนะ แล้วคอยชงให้น้องชาย(??)คือชูสุเกะผมดำไปจีบเรย์กะ แต่ชูสุเกะก็ดันทำเสียเรื่องซะเองไม่ยอมจีบ มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ
กูรู้สึกว่าจะมีคนเขียนฟิคบราค่อนบ้านเอ็นโจนี่หว่า ใครวะ เขียนออกมาให้อ่านหน่อยยยยย พลีสสสสส อยากเห็นพี่ชายคอยตามซัพพอร์ทน้องที่มัวแต่ทำตัวมีลับลมคมในจวนจะแห้วอยู่รอมร่อ

>>661 กูก็อยากเห็นเช่นกัน โม่งฟิคคคค---!! มึงอยู่หนายยยย-----!! กูอยากอ่านนนนนน-------!! แต่งมาให้กูอ่านที---------!!!!//ยืนตะโกนอยู่หน้าผา

เอ็นโจของกูวววว ฮือ เอาน้องมาโยนเป็นเหยื่อแล้วตัวเองไปนั่งเต๊าะสาว ตั้ลล้ากกกกกก

>>659 พวกตัวประกอบ​ เรย์รู้จักแค่ผิวเผิน​อะ จริงๆอาจจะตรงข้ามกะภาพลักษณ์​หมดเลยก็ได้...

อาโออิ อาจจะแอบเป็นจักรพรรดินี​ในโรงเรียนสาธิต​
อาคิสะวะในชมรมกรีฑา​อาจจะเป็นแบดบอย(เหรอวะ...)
ซึรุฮานะจริงๆแล้วอาจจะเป็นสาวน้อยขี้อายและเฟอะฟะแบบเรย์กะ...
ประธานชมรมฟุตบอลก็เป็นเอ็ม...
//พอเหอะ 555555

>>664 คุณซาราระที่จริงแอบปลอมตัวไปติ่งที่คอมมิคเกะ...

>>665 เออ อันนี้เป็นไปได้ ท่านซาราระอาจจะชอบอ่านหนังสือทุกแนว รวมไปถึงพวกโดจินด้วยสินะ

>>664 กุว่าอาคิสะเป็นแบดบอยนี้ซากุระต้องสั่งให้เรย์กะไปนั่งเฝ้าแทนแน่เลย5555
แต่จริงกุอยากมีเรือยูกิโนะมากเลย พวกมึงรอคิดดูถ้าเรย์กะวัยทำงานแล้วยูกิโนะม.ปลายนี้มันกาวมากกกกกกก กินเด็กเป็นอมตะ5555

>>665 ส่วนท่านฟุยุโกะก็เป็นนักวาดโดจิน แอบเขียนเรื่องเอ็นโจกับคาบุรากิ---

>>667 อ๊ายยย โดคิๆ เมื่อกี้เพิ่งดูซีรีย์ที่คู่รองเป็นคุณป้าหญิงแกร่งที่ยังสวยกับหนุ่มหล่อที่ห่างหัน17ปี ตอนแรกไใ่นึกจะฟิน แต่ก็ฟินไปได้ละ

>>668 โดเรื่องนี้แม่งต้องแพร่หลายอย่างลับๆ ในหมู่สาวฟุของซุยรันแน่ๆ ว่าแต่โรงเรียนคุณหนูนี่จะมีชมรมพวกวิจัยมังกะ อนิเมกันมั่งไหมหว่า... คงไม่แหงๆ...

>>670 อาจมีโดยใช้ชื่อชมรมวิจิตรศิลป์บังหน้ามีทางลับซ่อนหลังตู้เก็บอุปกรณ์ เปิดออกมาเป็นห้องลับหรูหราระดับน้องๆpivoineด้วยน้ำพักน้ำแรงสาวๆผู้เขียนโดหางบเข้าชมรมรุ่นต่อรุ่น..

>>671 +1 ความคิดมึงดี มีใครสนใจแต่งโม่งซุยรันหาโมเม้นเขียนโดจินมั้ยคะ 55555555555555
เผลออาจจะมีสาวๆ Pivoine หนุนหลังด้วยนะมึง

>>652 เอ็นโจกูสาย M แน่แล้วอีแบบนี้ แม่ง อะไรจะน่าสงสารปานนั้น ทนได้ทนดีซะจริง นี่ก็รอให้ซักวันความอดทนมันขาดผึงอยู่นะเนี่ย จะแก่ตายก่อนได้เห็นวันนั้นรึป่าววะกู
>>669 ยูริจังกะคุณคาซามิปะ?

>>669 โดคิๆ มีมังงะหลายเรื่องเลยนะที่แนวสาวรุ่นพี่กะหนุ่มรุ่นน้อง
>>672 สาวที่ว่านี้ซาราระใช่มั้ย ไม่แน่นะเรย์กะอาจจะมีส่วนรวม นางก้อแอบวายอยู่นะ555

พูดถึงคู่เรย์กะกับยูกิโนะแล้วกูอยากอ่านคู่นี้ในAUสลับเพศอะมึงมันต้องน่ารักมากแน่ๆ/////
แบบท่านเรย์กะจักรพรรดิที่แสนเย็นชากับยูกิโนะที่ได้ฉายาว่าองค์หญิงน้อย อยากให้มีฉากท่านเรย์กะมอบดอกไม้ให้ยูกิโนะที่ป่วย
หัวใจที่แสนเย็นชาได้โดนองค์หญิงน้อยท่านนี้ช่วยเยียวยาถึงจริงแล้วท่านเรย์กะจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็เถอะ ใครก็ได้แต่งให้กูอ่านที่กูไม่สามารถ

ยูกิโนะกับเรย์กะสลับร่างกันก็น่าสนนะ จอมมารจะทำยังไงน้าาาาา ตัวจะติดกันตลาดเวลาเลยไหมนะโหมดเรย์กะเด็กร้อยเนี่ยยยย

>>676 อุ้มมากอด มาจุ๊บตลอดแน่ๆ

เรา >>669เองนะ
>>673 ใช่เลย ยูริจัง กับคาซามิ คือยูริจังน่ารัก แล้วคาซามิทำให้นึกถึงยูกิโนะที่ทำท่าจะปกป้องเรย์กะ ไม่ก็ท่านพี่เรย์กะอย่ามองผมเป็นแค่น้องชายสิครับ ฮุฮุฮุ
>>674 เราไม่คอยได้อ่านแนวนี้ มีเรื่องไหนแนะนำบ้างอะ

>>677 กูว่าเรย์กะในร่างเด็กน้อยซักป.1 กับเอ็นโจร่างปัจจุบันก็น่าสนนะ ท่านจักรพรรดิที่อยู่ในร่างเด็กน้อยน่ารักไร้ทางขัดขืนกับองค์ชายสาย S โฮ้ยยยยยยย แม่มกร๊าวโว้ยยยยยยย

>>679 เหยด จักรพรรดินี พิมพ์ตก! ไม่นะ เรื่องนี้ไม่ Y! Orz

>>675 เรย์กะคุงโลลิค่อน55555555555555555555555555555555555 ตำรวจค้าาาาา

>>679 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โลลิค่อนอยู่ตรงนี้ค่าคุณตำรวจจจจจจจจจจจจจจจ

กุกร๊าวววววว เรย์กะเวอร์ชั่นโลลิกับจอมมารรรร กุฮอนนนน

นี้ >>675 เอง
บ้าจริง เอาความคิดใสๆเรามานะเราไม่ได้คิดว่าท่านเรย์กะเป็นคนแบบนั้นเลยนะ

>>684 ท่านจักรพรรดิเรย์กะที่ไปห้องpetit ได้พบกับนางฟ้าตัวน้อยที่เปิดประตูห้องให้อย่างยูกิโนะจัง
แต่ความคิดเรย์กะตอนเจอยูกิโนะคุงครั้งแรกก็น่ากลัวจริงๆนะเว้ย จะพากลับบ้านงี้ ถ้าอยู่ในร่างผู้ชายต้องโคตรน่าจับเข้าคุกมากแน่ๆ 5555555555555555555555

ปลุกความเป็นโชตะในตัวคุณ 55555
>>678 เรื่องhotaru no hikari ,kimi wa petto แต่กุชอบSoredemo Sekai wa Utsukushii มาก เป็นเรื่องแรกที่กุชอบแนวนี้เลย

กุลืม เรื่องเจ้าชายน้อยต่างภพ เรื่องในตำนานเลย555

>>687 ดักแก่อีกละมึง 5555555555555555

เออ จะว่าไปก็มีคนเขียนฟิคสลับเพศแล้วนี่นา กาวจากโม่งๆมาแล้วมึง เขียนต่อเร็ว ถถถ

>>686 ได้เลยสหาย เดียวเราไปจัดบ้าง 555

>>688 จุ๊ๆ กุยังใสๆ 5555
กุนึกอีกเรื่องไม่ออกแต่มันเข้ากะยูกิโนะมากเลย มันมังงะของบงกช เรื่องย่อๆคือนางเอกเคยแต่งงานกับพี่ชายพระเอก แต่ก้อเลิกกันเพราะเข้ากันไม่ได้ แต่มีเหตุให้นางเอกต้องมาแต่งงานกับพระเอกที่ยังเป็นแค่นักเรียนม.ปลายอยู่ พระเอกแอบรักนางเอกมาตั้งแต่เด็ก เรื่องนี้เรทหน่อยๆด้วย5555
เอาไปฟิคได้นะกุอยากอ่าน

คาบุรากิแก เอาเรื่องอะไรไปเป่าหูยูกิโนะช้านนนนนนนน ท่านเรย์กะก็อย่าเห็นดีเห็นงามด้วยเซ่!!
จริงๆเรื่องลาเต้นักษัตรน้องยุกกี้อาจจะพูดหยอกๆรึเปล่า(แต่เห็นฝึกจริงจังเลยวุ้ย...)

กูไปอ่านใหม่อีกรอบ ตอนล่าสุดกูว่าเอ็นโจแฝงความหมายอ้อมๆอีกอย่างด้วยว่า ผมกับมาซายะไม่ได้เป็นอะไรกันนะ อย่าเข้าใจผิดเหมือนช่วงที่ผมรับส่งเขามาโรงเรียน(ช่วงฆ่าตัวตาย) 555555555555555555555555555555555555555 แล้วก็พยายามพูดเรื่อวาคาบะจังเพื่อยิงความเซอไพรซ์ อยากเห็นคำว่าค๊าาาาา อีกแน่ๆ 555

>>675 จุดนี้รู้สึกว่า เอ็นโจสลับเพศมาแข่งกะน้องตัวเองคงยากมากก
/จิ้นยูกิโนะแองเจิ้ลออร่าแล้ว แอร๊ย แสบตา สลายร่างง

>>675 มึงทำให้กูอยากแต่งฟิค!! น่าแต่งชิบหายอะ จักรพรรดิแห่งซุยรันกับเจ้าหญิงตัวน้อย ฮือออ

>>693 ตกลงเอ็นโจนี่เป็นทั้ง S และ M ในคนคนเดียวกันสินะ อยากเห็นเรย์กะ "ค๊าาาาาาา" อีกรอบ เลยพูดคลุมเครือๆ กะจะแกล้ง ถ้าได้ตามเป้าหมายก็บรรลุ แต่ไม่ได้ก็ไม่ย่อท้อ หยอดต่อไปปปปปปปปปป

>>696 ที่มาคุยด้วยเพราะอยากได้ดอกโบตั๋นสีแดงจากเรย์กะแบบเอสชมรมฟุตบอลซินะ ถถถถ

>>695 แต่งเลย!!! กูโครตพ่อโครตแม่อยากอ่านรู้สึกเหมือนเสพติดอะไรอะไรบางอย่างแล้วมันไม่มี!!!!!!!!!!

>>697 จะไปปลูกดอกโบตั๋นแดงคู่กับดอกอุราระเหมือนริรินะที่ปลูกลอลลี่ป็อบกับอุราระไว้หลังบ้านมั้ย แค่คิดว่าคุณคิโชวอินเอาดอกโบตั๋นแดงนี่ฟาดใส่ก็รู้สึกฟินแล้ววววววววววววว //กูควรพอ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>699 ทำให้กุเริ่มมองเอ็นโจแปลกแหละ5555 กุว่าแนวสายM นี้ต้องคาบุรากิแบบอยากล้อโดนจักรยานเหยียบหน้า5555

>>691 กูก็เคยอ่านเรื่องนึง ประมาณแบบนางเอกโสดสนิท ทำงานแล้ว แล้วไปโกหกเพื่อนว่ามีแฟนแล้ว ตอนกำลังเครียดก็เจอรุ่นน้องข้างบ้านที่เรียนมอปลายอยู่ซึ่งคือพระเอก พระเอกพอรู้ก็บอกว่า"มาคบกับผมก็ได้นะ"
เห่ยย พล็อตโคตใช่ เข้ากับเรย์กะกับยูกิโนะสุดๆ มีใครสนใจจะเอาไปแต่มั้ยย

>>700 วาคาบะก็น่าจะเป็น s ตัวแม่ได้อีกคนนะ ไม่รับรักคาบุรากิซักทีเพราะอยากเห็นคาบุรากิทรมาน

>>700 >>702 ทำไมพวกตัวละครหลักเรื่องนี้มันน่ากลัวกันจังวะ 5555555

>>703 กูว่าโม่งน่ากลัวกว่า 5555 จินตนาการได้ 5555

>>701 นั่นมันฉากยูกิโนะเต้นรำกับเรย์กะเลย (ฉากนั้นมัน official ใช่ปะ ตอนนี้เริ่มงงกับฟิคละ)

>>705 ใจเย็นๆ แล้วสูดกาวลึกๆ นะมึง นั่นมันอฟช.ถูกแล้ว 555555

มีกาวอีกมั้ย กูอยากได้ฟิค ดิ้นๆดิ้นๆ กรุณาแต่งฟิคเพิ่มที

วันนี้ไม่มีฟิคยามบ่าย โควตา​อู้งานหมดกันแล้วซินะโม่งฟิค 5555

ฟิคไม่มี แต่ material กระจายเต็มกระทู้ รอผู้มีจิตศรัทธานำไปปั้นแต่งต่อนะ~

>>706 5555 ขอบคุณมาเพื่อนที่ช่วยบอกว่าเรายังไม่เบลอจากดมฟิคกาวไป

พวกมึงงง กูอ่านมู้วันนี้ทำไมดูคึกกันจังวะ55555 เสนอพล็อตมาเยอะมาก เออดี กูรอออออ แปปเดียวปาไปเจ็ดร้อยอ่าเมิง

ตอนนี้มีพลอตอะไรที่คนเสนอแล้วยังไม่แต่งบ้างวะ น่าจับมารวมกันมากว่ะ เผื่อโม่งฟิคที่ว่าง(?) ดินผ่านมา อาจถูกมอมเมาจนแต่ง แค่กๆๆๆ

ถ้าแค่วันนี้ก็
- กำลังภายใน (ที่เสนอจนกลายเป็นโรงเตี้ยมหรรษาไปละ ถถถ)
- เด็กหญิงเรย์กะกับเอ็นโจโลลิค่อน....
- เด็กหญิงยูกิโนะกับเรย์กะCโลลิค่อน...
- คุณพี่เรย์กะกับเด็กชายยูกิโนะ

กูมีฟิคใหม่มานำเสนอให้พวกมึง เชิญอ่าน ใครจะต่อก็เชิญนะ
.
.
.
"ฮึ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสินะคะ"

ฉันปักไม้เท้าลงกับพื้นแน่นก่อนก้าวลงจากรถ สะบัดผมทรงโรโคโค่สีเทาเงินขณะขยับแว่นจ้องมองประตูที่ติดป้ายโลหะสีน้ำตาลโก้หรูตรงหน้า

"สถานดูแลคนชราซุยรัน"

หลังจากได้รับบัตรเชิญให้มาตรวจดูสถานที่จริงเมื่อวันก่อน ฉันก็ตัดสินใจจะมาอยู่ที่นี่อย่างง่ายดาย ก็ที่นี่น่ะเพียบพร้อมไปด้วยความอำนวยสบายครบครันยิ่งกว่าที่คฤหาสน์เสียอีก เพื่อนฝูงที่จะชวนคุยเรื่องราวสมัยเก่าๆ กันก็อยู่กันพร้อมหน้าเลยล่ะค่ะ

"มาแล้วเหรอ คุณคิโชวอิน ยินดีต้อนรับ"

ชายร่างสูงผมสีดอกเลา ดูเท่ห์แบบสุภาพบุรุษอังกฤษเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีสบายๆ เอ็นโจ ชูสุเกะ ถึงจะอายุขนาดนี้แล้วก็ยังรักษาหุ่นได้ดีไม่เปลี่ยนเลยนะคะ น่าอิจฉาจัง

"สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ ไม่ได้อยู่กับท่านคาบุรากิหรอกหรือคะ"
"คาบุรากิมัวแต่ไปบัญชาการพวกหนุ่มๆ แข่งขี่ม้าส่งเมืองอยู่ที่สนามน่ะ อายุขนาดนี้ยังฟิตไม่เลิกเลยนะ"
"แหม แข็งแรงดีจริงๆ นะคะ"

ฉันส่งยิ้มให้ท่านเอ็นโจ ใช่แล้ว หลังจากประสบกับความสำเร็จจากธุรกิจการศึกษา เครือโรงเรียนซุยรันก็ศึกษาความเป็นไปได้ของตลาดผู้สูงอายุ และตัดสินใจเปิดสถานดูแลผู้สูงอายุที่หรูหราออกมาในที่สุด คนที่จะเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ก็มีแต่อดีตนักเรียนซุยรันเท่านั้นล่ะนะคะ โฮะโฮะโฮะ ~ อ๊ะ ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวต้องไปเยี่ยมท่านพี่และท่านอิมาริที่อีกตึกก่อน จะเป็นไงกันบ้างน้า คิดถึงจังเลยค่ะ~

Happy End or To be continued //อย่าตีกูววววววววววว์

>>714 ทำไมกูอ่านแล้วตีความได้ว่า นกกันหมดไม่มีลูกหลานทั้แก๊งเลยมาอยู่สถานดูแลคนชราวะ 555555555555

>>714 เอ็นโจกับเรย์กะไม่ได้คู่กัน เรย์กะขึ้นคานหรอ ม่ายยยยยยยยยยย//ตรบปาก

>>714 โคตรแย่ว์ 5555555555 //ยืมไม้เท้ายายเรย์กะมาฟาดโม่ง

>>714 เดี๋ยว อย่าบอกนะว่าขึ้นคานกันหมดโรงเรียน คนที่ขายออกมีแค่รุ่นพี่โทโมเอะกับคาซึมิ อาคิสะวะกับซากุระ นอกนั้นนกหมด.......

>>718 >>715 เพราะต้องคำสาปเจ้าแม่คานทองกันทั้งโรงเรียนไงล่ะ คำสาปช่างน่าสะพรึงกลัว...

คำว่ารันของซุยรันก็เป็นคำเรียกนกในตำนานของจีนไงมึงงงงง 55555
โรงเรียนแห่งความนก 555555

>>714 ถ้านกแบบนี้ก็โอเคนะ ไม่เหงาดี ทำไมชีวิตจริงไม่มียังงี้บ้างว้า

>>714 กรี๊ดดดดดด!!!! มึงโหดเหี้ยมมากกกกกกก นี่มาอยู่บ้านพักคนชรากันหมดเลยเหรอ แม่ง อยู่มาจนหัวหงอกยังเรียกกันด้วยนามสกุลอยู่อีก แล้วไอ้ "เพื่อนฝูง" ที่จะชวนคุยเรื่องราวเก่าๆ นี่หมายถึงเอ็นโจเรอะ จิตใจมึงทำด้วยอะไรถึงเขียนสิ่งอัปมงคลขนาดนี้ออกมาได้ //ยืมไม้เท้าท่านยายเรย์กะต่อจาก >>717 มาฟาดโม่งด้วย

ปล. ตะกี๊ตกใจจนลืมพูด อย่าได้มีโม่งหน้าไหนมาทำให้มัน To be continued เชียวนะ กูแช่งจริงๆ ด้วย

กำลังจะเข้ามาถามว่าไม่มีฟิคยามบ่ายยามเย็นยามค่ำหน่อยหรอ...แล้วก็เจอฟิควัยชรา พวืดดดด มึงจะทำให้เหลือแต่เรือคานอย่างนี้ไม่ด้ายยยย โม่งฟิคเรือผีทุกท่านคะ เรือคานก็มีฟิคแล้วนะคะ อย่าไปยอมค่ะ!! เรือเล็กแค่ไหนเราก็อย่ายอมแพ้คาน ไหนมีใครจะแต่งฟิครักต้องแกล้งขี้ นกxท่านเรย์กะมั้ย55555

>>714 มึ๊งงงงงงงง 555555555555555 โอ๊ยขำ ขำปวดท้อง มาถึงจุดนี้ได้ไงวะ ฟิคคนชรา โอย 5555555555555

>>714 จิตใจมึงทำด้วยอะไร เสียมารยาท อะไรคือการไปเยี่ยมพ่อกับท่านอิมาริอีกตึกนึง ยืนคุยกับเอ็นโจหงอกเรื่องบากะรากิไปคุมขี่ม้าส่งเมือง เกลียด5555555555555555

>>726 บากะรากิเป็นคนแก่ขี้เหงาแน่ๆเลยต้องไปฝึกซ้อมให้เด็กๆ แย่ว่ะ 55555

>>726 บากะรากิเคลื่อนไหวมากๆระวังฟันปลอมหลุดเข้าคอนะโว้ย //โอ๊ยยยย อย่าตีกูวววววว
ว่าแต่สุขภาพเข่าทุกคนยังจะดีอยู่เหรอ ถึงบากะรากิจะฟิต แต่คนอื่นไม่น่าจะฟิตตามนะ แข่งไปปวดเอว ปวดหลัง ปวดเข่าไรเงี้ย