ฟิคชื่ออะไรไม่รู้กูอยากแต่ง
-------------------------------------------------------------
เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็พบกับเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย....ที่นี่ที่ไหนกัน?
ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่จนหลับคาโต๊ะไป
โอ๊ย!
อยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวจนต้องร้องออกมา เกิดอะไรขึ้นกับฉันกัน? แต่พอเอามือไปจับบริเวณที่เจ็บดูก็รู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่
เอ๋? ผ้าพันแผลเหรอ? แล้วทำไมฉันถึงใส่ชุดขนไข้อยู่ล่ะ?
เมื่อมองไปรอบๆห้องฉันก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
ฉันหันไปมองยังข้างเตียงก็พบวาคาบะจังที่กำลังนอนฟุบอยู่
"คุณ...ทาคามิจิ?
"อือ~~ เอ๋! ตื่นแล้วเหรอค่ะ"
วาคาบะจังตะโกนออกมาเสียงดังอย่างดีใจที่เห็นฉันตื่นขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะฉันงงไปหมดแล้ว!!
ในตอนนั้นก็ท่านแม่ก็เปิดประตูและวิ่งเข้ามาฉันอย่างรวดเร็ว
"ลูกแม่ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม? "
ท่านแม่ดูตื่นตระหนกจนไม่อาจรักษาท่าทางหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ไว้
"อ่า.....ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อยน่ะค่ะ "
ท่านแม่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ส่วนวาคาบะจังก็ยังนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
ฉันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ได้แต่สงสัยจึงได้ถามท่านแม่ออกไป
"เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะท่านแม่?
"นี่จำไม่ได้จริงเหรอ?
"คะ? "
คำถามของท่านแม่ทำเอาฉันงงยิ่งกว่าเดิมอีก ก็จำได้สิว่าฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องไงล่ะ
"ลูกไปซุ่มซ่ามตกบันไดจนสลบไป ถ้าหากไม่คุณทาคามิจิล่ะก็ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังบ้าง"
เอ๋!!!!!
อะไรกันทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ฉันยังจำได้เลยว่าฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แล้วฉันจะไปตกบันไดได้ยังค่ะ!!
แต่ทันไดนั้นก็มีความทรงจำมากมายเข้ามาในหัว....!?
นี่ฉัน....เข้ามาอยู่ในร่างของเรย์กะในKimiDolceซะแล้ว นี่มันบ้าอะไรกัน!!
ไม่นะหากเป็นแบบนี้ล่ะก็ชีวิตฉันคงจบไม่สวยแน่!
อ้า!!หมดกันที่ทำมา
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย ทำยังไงดีล่ะ?
แต่ว่า...ทำไมล่ะ? ทำไมวาคาบะจังถึงช่วยฉันกัน? ทั้งที่ฉันกลั่นแกล้งเธอขนาดนั้นแท้ๆ เธอมันจะใจดีเกินไปแล้วนะ...
ฉันหันไปทางวาคาบะจังและก้มหัวลงขอบคุณ
"คุณทาคามิจิ ขอบคุณมากเลยนะค่ะ…"
เอ๋! ท่าทางตกใจนั่นมันอะไรกันค่ะ อ๋อ..คงเป็นเพราะตัวฉันในโลกนี้เธอจึงคาดไม่ถึงว่าฉันจะขอบคุณเธอสินะ
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะก็เราเป็นเพื่อร่มชั้นกันนี่ค่ะ "
วาคาบะจังตอบด้วยรอยยิ้ม
ไม่ว่ากับใครเธอก็ดีด้วยเสมอเลยสินะ? ขนาดที่ฉันแกล้งเธอไปตั้งมากมายขนาดนั้นแต่กลับ....
ทำไมเรย์กะในKimiDolceถึงเกลียดคนแสนดีขนาดนี้ได้ลงนะไม่เข้าใจจริงๆ
"งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ
"คุณทาคามิจิ เดี๋ยวทางเราจะช่วยพาไปส่งเองนะคะ
ท่านแม่ดูเหมือนว่าอยากจะตอบแทนวาคาบะจังสิ แล้วก่อนหน้านี้คงบิกว่าจะตอบแทนไปแล้วด้วยแต่ตามนิสัยของวาคาบะจังแล้วคงไม่รับสินะ...
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันจะกลับเอง "
วาคาบะจังโค้งตัวให้ท่านแม่ละหันหลังเดินจากไป
"เดี๋ยวก่อน! "
ฉันตะโกนเรียกวาคาบะจัง
ฉันโค้งตัวลงและพูด
"เรื่องที่ผ่านมา...ขอโทษด้วยนะคะ!
มันก็พูดยากนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำเองก็ตามแต่ยังไงเราก็เป็นคนๆเดียวกัน
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง"
จากนั้นวาคาบะจังก็เดินออกจากห้องไป
ถึงแม้ว่าฉันจะทำผิดมากขนาดไหนแต่เธอก็ยังไม่ถือสาฉันนี่นับถือเธอจริงๆ......