Fic เทพนิยายอลเวง ต่อจาก >>49
---------------------------------------
"เฮ้อ ทำไมการมีความรักมันยากอย่างนี้น้อ~" เจ้าหญิงเรย์กะก้ารำพึงกับตัวเอง ขณะกวาดกลีบกุหลาบที่ใช้ในการทำนายรักแล้วผลออกมาว่าไม่ค่อยน่าชื่นใจเท่าไหร่
"เจ้าหญิง หม่อมฉันทำเองเพคะ" วาคาเบลล่าพยายามไปยื้อแย่งไม้กวาดคืนจากเจ้าหญิงเรย์กะก้า แต่โดนเจ้าหญิงปัดมือออก
"ไม่ได้นะ วาคาเบลล์ล่า ข้าต้องฝึกงานบ้านไว้ให้มากๆ เผื่อว่าวันหนึ่งข้าจะต้องแต่งออกไปกับสามัญชนไงล่ะ" ว่าแล้วเจ้าหญิงเรย์กะก้าก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม นาลคุง ผู้ชายคนล่าสุดที่นางไปปิ๊งเข้าเป็นมีอาชีพเป็นเสมียนห้องสมุด เป็นคนธรรมด๊าธรรมดาที่วันๆ เอาแต่ก้มหน้าคัดลอกหนังสือ ขนาดเจ้าหญิงปลอมตัวเป็นสามัญชนไปเดินวนไปเวียนมารอบโต๊ะเขาตั้งหลายรอบ เขาก็ยังไม่ได้ใส่ใจเลย ทั้งที่คนทั้งห้องสมุดตกใจกับผมหลอดอลังการเกินหน้าสามัญชนจนเผ่นหนีออกไปจนห้องสมุดร้าง แต่เหล่านี้ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อความมโนของนางเลย พอกลับมาปราสาทนางก็เพ้อถึงชีวิตแบบสามัญชนเรียบง่ายจนมาหัดทำกับข้าวถูปราสาท เพิ่มงานให้วาคาเบลล่าต้องคอยตามเก็บกวาดยิ่งนัก
"เธอนี่ไร้สาระจริงๆ เรย์กะก้า" อดีตเจ้าชายมาซาย่าโยนช็อคโกล่าเข้าปากพลางบ่น "ถ้าฉันมีเวลาเหลืออีกเดือนเดียวอย่างเธอนะ ฉันจับกดหมอนั่นไปแล้ว ไม่มัวมาอ้อมค้อมแบบนี้หรอก"
"เดือนเดียว?" เจ้าหญิงนึกฉุนแต่ก็สะกิดใจ "เดือนเดียวอะไรกันคะ"
"ก็เดือนเดียวที่คำสา...อุ่กกกก" คำสุดท้ายหายไปเพราะวาคาเบลล่าเอาปลาหมึกปิ้งแทงพรวดเข้าปากทั้งไม้
"ว้ายยยยย ท่านมาซาย่าคะ น้ำจิ้มปลาหมึกปิ้งเลอะเสื้อหมดเลย ไปถอดเสื้อซักกันเถอะค่ะ มากับหม่อมฉันสิคะ" อดีตเจ้าชายถูกสาวใช้ลากตัวพรวดๆ ไปยังลานซักผ้าทันที ทิ้งให้เจ้าหญิงมองตามไปอย่างงงงัน
แม้จนบัดนี้ เจ้าหญิงก็ยังไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่เรื่องคำสาปใดๆ แม้ตอนแรกท่านพ่อท่านแม่งออกจะร้อนใจอยู่บ้าง แต่เมื่อได้เห็นความบ้าบอที่แท้จริงของเจ้าชายมาซาย่าผู้ว่ากันว่าเพียบพร้อมที่สุดในแผ่นดินซุยรัน ท่านพ่อท่านแม่จึงเริ่มรู้สึกปลง และคิดว่าถ้าหาดีที่สุดได้แค่นี้ ให้หญิงเรย์กะก้าโสดไป ก็ไม่น่าจะเสียหายอันใด ในขณะที่ท่านพี่ยิ้มมุมปากอยู่ในเงามืด
จนกระทั่งมีผู้กล้ามาแจ้งความจริงกับเจ้าหญิงเรย์กะก้าในที่สุด
"โอ๊ยยยยย ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ ท่านพี่เรย์กะ ทำอะไรซักอย่างซี่~~~"
เมื่อสายลับหญิงที่เลี้ยงไว้ไปสืบจนรู้ความลับคำสาปของเจ้าหญิงเรย์กะก้ามาโดยบังเอิญ เจ้าหญิงริริน่าก็พุ่งมาถีบประตูห้องนอนของเจ้าหญิงเรย์กะก้าเปิดออกดังผาง!
"เหย อะไรของหล่อนยะ ปล่อยชั้นน้าาาาา!" เจ้าหญิงเรย์กะก้าหัวสั่นหัวคลอน
"หยุดนะ ริริน่า พูดไปก็มีแต่จะทำให้เรย์กะเสียใจไปเปล่าๆ" เจ้าชายทาคาเทรี่รีบเข้ามาห้ามไว้
"ถ้าท่านพี่เรย์กะต้องอยู่บนคานทองไปชั่วชีวิต ริริน่าก็อดเป็นเพื่อนเจ้าสาวน่ะสิ แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอกนะ!" เจ้าหญิงริริน่าเบะปากน้ำตาคลอ "ริริน่าอุตส่าห์ปลูกดอกกุหลาบอุราร่าไว้ทำบูเก้งานแต่งงานให้ท่านพี่แล้วนะ เหลืออีกเดือนเดียว รีบๆ ทำอะไรเข้าสิยะ"
"เดือนเดียว...อีกแล้ว?" เมื่อมีคนมาย้ำซ้ำเติมหลายๆ ครั้งเข้า คนหัวช้าอย่างเจ้าหญิงเรย์กะก็ได้คิดในที่สุด
"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ท่านพี่ทาคาเทรี่"
เจ้าชายทาคาเทรี่ถอนหายใจ ถ้าทำได้ เขาไม่อยากรับหน้าที่เล่าเรื่องนี้ให้น้องสาวฟังเลย...
...............