ต่อจาก >>113-115 นะคะ
ตอนแรกเราอายๆ ไม่ค่อยได้แต่งฟิคเท่าไหร่ เลยอาจจะไม่ได้เชี่ยวชาญนัก เพิ่งได้ลองเขียนจริงจังหลังจากเมากาวจากกระทู้นี้เข้าไป เขียนสั้นๆแต่ใช้เวลานานเหมือนกันแหะ... //ปาดเหงื่อมายา
ขอเขียนเป็นมุมมองท่านเรย์กะอย่างเดียวนะคะ นึกมุมมองคาบุรากิไม่ไหว หมอนั่นต้องใส่ความหลุดโลกไปด้วย เหนื่อยในการเขียนแต่ละครั้งอยู่พอควร 55555
…………………………………………………………………
ฉันสะดุ้ง ก่อนจะค่อยๆตั้งสติ มองไปรอบๆ ที่นี่คือห้องนอนของฉันเอง ทุกอย่างก็ดูปกติ ดูเหมือนว่าฉันจะแค่ฝันร้ายนะคะ...
ฉันใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ภาพในฝันซึ่งคาบุรากิถูกชนยังชัดเจนติดตา ฉันรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และไปโรงเรียนเร็วกว่าปกติ หวังว่ามันจะเป็นแค่ความฝันจริงๆ ไม่ได้เกิดอะไรกับคาบุรากิไปแล้วใช่ไหม
แต่ดูเหมือนว่าฉันมาเช้าเกินไป ยังแทบไม่มีใครมาเลยในตอนนี้ ฉันเห็นวาคาบะจังกำลังเดินมาตามทาง มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะวาคาบะจัง ขอให้ได้รางวัลนักเรียนดีเด่นนะ
ถึงวาคาบะจะไปคู่กับนายตัวสำรอง แต่ทั้งคู่ก็ยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่ล่ะนะคะ ต่างจากคาบุรากิที่คงมองหน้าวาคาบะไม่ติดแล้วในตอนนี้ ไหนๆก็ไหนๆไปถามเรื่องคาบุรากิเพื่อยืนยันหน่อยก็ดีนะ
“วาคาบะจัง!” ฉันทักอีกฝ่าย และคาดเดาว่าวาคาบะจังคงหันมายิ้มแย้มสดใสแบบทุกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้วาคาบะกลับชะงักไปแล้วถอยหนี
“คะ คุณคิโชวอิน” วาคาบะเอ่ย “ขอโทษจริงๆค่ะ”
“ขอโทษเรื่องอะไรกันคะ?”
หมายความว่ายังไงท่าทางแบบนั้น? ฉันไม่ทันได้สงสัยอะไรต่อมากก็เจอนายตัวสำรองมายืนขวางวาคาบะไว้
“คิดจะทำอะไร” นายตัวสำรองถามอย่างแข็งกร้าว ท่าทางพร้อมสู้
“เอ๊ะ?” ฉันประหลาดใจกับท่าทีที่แปลกไป ทำไม? นายไม่ต้องหวงแฟนตัวเองขนาดนั้นก็ได้... นายกำลังงอนที่น้องๆของวาคาบะบอกว่าอยากให้ฉันมาเป็นพี่สาว แต่นายกลับโดนน้องๆต่อต้านไม่ให้คบกับวาคาบะใช่ไหม อิจฉายาวนานไปแล้วนะ
“ก็แค่ทักทายปกตินี่คะ” ฉันตอบไป นายตัวสำรองขมวดคิ้วยืนบังวาคาบะไว้มิด ทำไมคะ! คิดว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนจะแย่งแฟนนายงั้นหรอ น่าหมั่นไส้ชะมัด ก่อนหน้านั้นเรายังดูแลหมู่บ้านคานทองกันอยู่เลย แต่นายกับทิ้งผู้ใหญ่บ้านอย่างฉันไว้คนเดียว ไม่สิ คาบุรากิอาจจะมาอยู่หมู่บ้านนี้ด้วยกันแทนก็ได้ล่ะนะ...
นึกถึงคาบุรากิ เจ้าตัวก็โผล่มา ถูกล้อมรอบไปด้วยเหล่านักเรียนหญิงมากมายเช่นเคย ฉันทิ้งสองคู่รักไว้ พุ่งตรงไปหาคาบุรากิ ไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม สาวๆก็หลีกทางให้ฉัน
แต่แปลกที่คาบุรากิไม่สนใจฉันหรือใครเลย ขมวดคิ้วเคร่งขรึมแบบจักรพรรดิแห่งซุยรัน อื้ม อาจจะไม่แปลก เขาเพิ่งอกหักมาล่ะนะ แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นไร นั่นเป็นแค่ฝันจริงๆด้วย
จะว่าไป ในฝันหมอนั่นก็เท่เหมือนกันนะ ถึงแม้ตอนเหวี่ยงฉันจะพลาดก็เถอะ แทนที่จะเหวี่ยงไปริมถนน กลับเป็นกลางถนนแทน ถ่วงเวลาตายฉันได้ประมาณสามวินาที…
ฉันสบายใจขึ้นขณะหันกลับไปจะคุยกับวาคาบะจัง แต่ดูเหมือนทั้งสองตนจะไปก่อนแล้ว ก็นะ งานกรรมการนักเรียนคงจะลำบากเหมือนกันล่ะมั้งคะ
เมื่อฉันมาถึงในห้อง เพื่อนสาวๆก็มารุมล้อมฉัน
“ท่านเรย์กะคะ ที่สั่งไว้จัดการเรียบร้อยแล้วนะคะ” เซริกะจังรายงาน
“เอ๊ะ เรื่องอะไรกันคะ” ฉันถามงงๆ เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเพื่อนๆก็รีบบอก “พอดีเมื่อวานมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย เลยลืมๆอะไรหลายอย่างเลยน่ะค่ะ”
“เรื่องที่จัดการคุณทาคามิจิไงคะ” คุคิโนะจังบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “สาสมกับคนไม่รู้ฐานะอย่างนั้นดีนะคะ”
ฉันชะงัก แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไร อาจารย์ก็เข้ามา และถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะ...
…………………………………………………………………