เอ็นโจเรียกคาบุรากิเบาๆ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เอามืดปิดหน้าแล้วตัวสั่นๆราวกับร้องไห้อยู่ ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ตาม อาจเพราะความผูกพันหลังได้เป็นเพื่อนกับคาบุรากิ เป็นเพราะความรู้สึกผิดที่ตัวฉันเองเป็นคนไปเปลี่ยนแปลงมัน
ก่อนที่จะได้ตั้งสติกลับคืนมาหรือะไร เอ็นโจก็โยนคาบุรากิลงข้างฉัน นายคิดจะทำอะไรน่ะเอ็นโจ!
"มันเจ็บสินะ” คาบุรากิพูดอย่างยากลำบาก "ต้องมองคนที่รักอยู่กับคนอื่น"
ฉันชะงัก มันช่างไร้สาระ เดาเรื่องอะไรไม่ถูกเลยสักอย่างเหมือนเคย... อย่ามาช่วยฉันเลยค่ะ อย่ามาพยายามทำดีด้วย ทั้งๆที่ฉันเป็นคนทำร้ายนายแท้ๆ อย่าให้ฉันต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้...
ฉันนึกถึงตอนที่ช่วยติววิธีจีบวาคาบะให้คาบุรากิ ช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นมิตรภาพที่ดีมากๆเลย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเพราะเรย์กะ คิโชวอินได้เปลี่ยนไปแล้ว จึงกระทบต่อคนรอบข้าง แม้แต่พรหมลิขิตแห่งรักของวาคาบะกับคาบุรากิก็ต้องถูกตัดขาดไป
"คิโชวอิน... ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราออกเดินทางไปด้วยกันไหม"
ฉันชะงักสุดตัว หลุดจากภวังค์แห่งความโศกเศร้า
"เอ๊ะ...”
เมื่อกี้มันอะไรคะ!?! ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย คาบุรากิ๊!!!
"เราทั้งคู่ต้องโกนหัวและใส่ผ้าคลุมยาวออกมาดูดีแน่ๆ!"
"...”
นี่สินะที่เขาว่าทำสิ่งใดได้สิ่งนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกรรมที่ทำไว้ตามทันเร็วมากเลยค่ะ... ฉันมองคาบุรากิกับเอ็นโจเดินออกไปจากสโมสร ด้วยสมองอันว่างเปล่า พลังบ้าของคาบุรากินี่พลังทำลายล้างของจริงเลยค่ะ ทำไมกันคนแบบนี้ยังมีสาวๆในซุยรันมากรี้ดอยู่นะ ทุกคนถูกหลอกลวงกันนะคะ อย่าไปหลงกลภาพลักษณ์จอมปลอมนั่นกันสิคะ!
ฉันบ่นอะไรในใจไปเรื่อยๆ เมื่อรถมารับแล้ว ฉันก็กลับบ้านด้วยความอารมณ์ที่แปลกประหลาด