จับหมาบ้าตอนไปแล้วก็มาต่อฟิคความจำเสื่อมกันเถอะค่ะ นั่นก็แค่หมาโง่ทำอะไรกับเรือเอ็นโจของเราไม่หรอกเน้อ~ (//ทำเป็นพูดเป็นคนแต่งฟิคตอนมันเองแท้ๆ 555555)
Amnesia ความทรงจำที่สาปสูญ (//ถุ้ย ชื่อดราม่าชิพ 55555)
ต่อจาก >>205-206
---------
ฉันฝันร้ายค่ะ
ฉันบอกกับตัวเองแบบนั้น
มันเลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่ฉันระลึกได้ว่าตัวเองกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้ายเสียอีก
ใช่แล้ว มันเป็นฝันร้าย พอตอนเช้าเมื่อตื่นขึ้นมา ฉันก็จะเป็นคิโชวอิน เรย์กะในวัยมัธยมปลาย ผู้ที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะเบ่งบานสะพรั่งในไม่ช้านี้แน่ๆตามเดิม
อ๊ะ เมื่อคืนน่าจะยังไม่ได้จัดกระเป๋าตามตารางสอนรึเปล่านะ? พรุ่งนี้เช้าคงจะวุ่นวายแน่ๆเลยน้า
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านบางๆจนแยงตา ได้ยินเสียงนกร้องดังมาจากข้างนอก ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าที่สดใส
แต่ อ่า อึดอัดจังแฮะ อย่างกับโดนอะไรรัดอย่างงั้นล่ะ
...รัด?
ฉันเบิกตาโพล่งขึ้นมา มองเห็นเขาในชุดนอนนอนหลับสนิทในระยะใกล้สุดๆ สองแขนวางพาดมากอดที่เอวฉัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดด"
พร้อมกับเสียงกรีดร้องของฉัน เท้าอีกข้างก็ยันร่างนั้นออกไปจนตกเตียงเสียงดัง ตุบ!
"โอ๊ย... เตะตกเตียงกันเลยเหรอครับ ใจร้ายจัง..."
เอ็นโจโอดโอยพร้อมกับลุกขึ้นมาจากพื้นข้างล่าง
"ทำไมท่านเอ็นโจมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ!?"
"หืมม เมื่อกี้เรียกผมว่าอะไรนะครับ?"
"อึก... ท ทำไมคุณชูสุเกะมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?..."
เอ็นโ... คุณชูสุเกะยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ หน้าตาของเขาดูจะยังไม่ตาสว่างเต็มที่นัก แววตานั้นเป็นประกาย ผมเผ้าสีดำก็ยุ่งเหยิงปรกใบหน้า ถึงจะใกล้จะเข้าวัยเลขสามแล้วแต่นั่นยิ่งขับให้รู้สึกมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ขึ้นมา อย่างกับ"จักรพรรดิ"คุณอาคาบุรากิคนนั้นเลยล่ะ
อุหวาาา ไม่สิ อย่าไปสังเกตหรือคิดอะไรทั้งนั้นซิ! นั่นมันไม่ดีต่อใจเลยสักนิดนะ!
"ก็นอนที่โซฟามา 5 คืนแล้วนี่นา ปวดหลังไปหมดแล้ว"
"ง งั้นคืนนี้ฉันนอนโซฟาแทนก็ได้ค่ะ..."
"เรย์กะนอนดิ้นจะตาย ไม่ไหวหรอกน่า"
"เอ่อ ถ้างั้นห้องรับรองแขก..."
"ไม่เอาน่า เราแต่งงานกันแล้วนะ ทำไมต้องนอนแยกกันด้วยล่ะ คุณหมอก็บอกนี่นาว่าให้ใช้ชีวิตตามปกติจะช่วยกระตุ้นความทรงจำกลับมานะครับ"
คุณชูสุเกะขยับตัวกลับขึ้นมาบนเตียง ฉันค่อยๆถอยออกไปข้างหลังจนเกือบจะตกเตียง เขายิ้มกริ่ม ตาเป็นประกาย รู้สึกได้ถึงสัมผัสของความมืดปะทุออกมาเลยล่ะ
"ต้องทำอะไรๆที่เราเคยทำด้วยกันบ่อยๆซิครับ~"
อะ อะไร!? อย่ามาพูดจาสองแง่สองง่ามนะยะ!
"...ถ้าเด็กๆรู้ว่านอนแยกกันมันจะไม่ดีนะ"
เงียบไปเลย! อย่าเอาเด็กๆมาเป็นข้ออ้างนะ! ยูตะกับยูกะก็รู้อยู่แล้วว่าฉันน่ะความจำเสื่อม จะแยกห้องกันก็ไม่แปลกหรอกน่า...คิดว่านะ
ฮือ ใครจะไปเชื่อกันล่ะคะ แค่วิ่งสามขาล้มไปทีเดียวตื่นมาอีกที ฉันก็แต่งงานกับเอ็นโจแล้ว แถมยังมีลูกแฝดชายหญิงถึงสองคน! ตอนนี้ทั้งคู่อายุห้าขวบ เพิ่งจะได้เข้าเรียนที่ซุยรันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเองค่ะ
วันแรกที่ได้รู้เรื่องนี้ทำเอาแทบไข้ขึ้น จนโดนจับส่งโรงพยาบาลไปตรวจอาการและเข้าเครื่อง MRI เลยทีเดียว
ตอนนี้ก็ผ่านมา 5 วันแล้ว... ไม่ใช่ฝันร้ายจริงๆงั้นเหรอเนี่ย...
*****
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านแม่" ยูกะจังอุ้มตุ๊กตากระต่ายที่เพิ่งได้เป็นของฝากมาจากคุณพ่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น กล่าวสวัสดียามเช้าอย่างนอบน้อม
"ท่านแม่คะ ทำผมให้หนูหน่อยซิคะ~" ยูกะเข้ามาหาฉัน เธอเป็นแฝดคนน้อง หน้าตาน่ารัก ยิ้มทีก็ราวกับมีดอกไม้ผลิบานเป็นแบล็กกราวด์อยู่ข้างล่าง น่ารักจัง! ยูกะเป็นเด็กที่ฉลาด ไหวพริบดีและเอาการเอางานมากเลยล่ะค่ะ
ทุกๆเช้าฉันจะเป็นคนทำผมให้ ฉันน่ะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยทำผมทรงอื่นเลยนอกจากดัดลอนโรโคโค่น่ะ พอได้มาทำผมให้ยูกะแล้วก็รู้สึกว่า "ว้าว การถักเปียนี่สนุกจังเลยน้า~" ขึ้นมา พอถักเปียตะขาบสองข้างผูกโบว์ให้เสร็จ ยูกะจังก็จะหันมา "ว้าว สวยจังเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะท่านแม่" แหม เป็นเด็กดีที่น่ารักจังเลยน้า เยียวยาดีจริงๆ
"อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านแม่" จากนั้นก็เป็นยูตะคุงที่เดินเข้ามาหอบหิ้วกระเป๋าทั้งของตัวเองและน้องสาวเข้ามา ยูตะคุงเป็นแฝดชายคนพี่ที่ตอนเห็นครั้งแรกฉันนึกว่าเป็นคุณชูสุเกะตอนเด็กเลยล่ะ ถอดแบบพิมพ์มาเดียวกันเป๊ะๆ! ยูตะคุงเป็นเด็กสุภาพเรียบร้อยและอ่อนโยนจนนึกถึงเอ็นโจ ชูสุเกะในการ์ตูน Kimi Dolce เลยล่ะค่ะ
"ท่านแม่จำผมได้แล้วยังครับ?" ยูตะคุงถามเสียงใสแจ๋ว ดวงตาเป็นประกายสดใส จนฉันลำบากใจทีจะตอบเลยล่ะ พอเห็นอย่างนั้นยูตะคุงก็ทำหน้าเศร้า น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมา "อย่างงั้นเหรอครับ...ฮึก"
"หวาๆๆ อย่าร้องไห้ซิจ้ะ แม่ขอโทษนะ จะพยายามจำยูตะคุงให้ได้ไวๆเลยนะ!"
"จริงนะครับ..."
"แน่นอนซิจ้ะ~"
"ยูกะด้วยนะคะ"
"แน่นอนจ้า"