>>441 ต่อนะ
----------------------------------------------
เรย์กะในนิยายนั้นพยายามหลีกเลี่ยงผมเพราะภาพลักษณ์จอมมารที่เอ็นโจในนิยายสร้างไว้
แต่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด!!
ผมพยายามที่จะเข้าหาเธอด้วยท่าทีที่เป็นมิตรที่สุดเพื่อไม่ให้เธอมองผมเป็นจอมมารเหมือนในนิยาย ผมต้องทำให้ผมเป็นเจ้าชายสำหรับเธอให้ได้
เพื่อไม่ให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนจนเกินไป นอกจากการที่ทำตัวไม่ให้เหมือนจอมมารแล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกเหนือจากบทในนิยายเลยผมจึงไม่ค่อยได้คุยกับเรย์กะมากเท่าไหร่นัก
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนพวกเราขึ้นม.ปลาย
ด้วยความพยายามของผมในที่สุดผมก็ได้เป็นเพื่อนกับเรย์กะ เธอนั้นไม่ได้มองผมเป็นจอมมารเหมือนในนิยายอีกแล้ว
[นี่คุณเรย์กะพรุ่งนี้9โมงผมจะไปรับนะที่บ้าน]
ตอนนี้พวกเรานั้นสนิทกันมากจนเรียกชื่อจริงกันแล้วด้วย
[เอ๋! ไม่ดีกว่าค่ะฉันคิดว่ามันจะเป็นการรบกวนท่านชูสุเกะซะเปล่าๆ]
วันก่อนก่อนผมได้ไปเจอขนมร้านหนึ่งที่อร่อยมาก ผมจึงใช้โอกาสนี้ชวนเธอไปเดตซเลย! และเธอก็ตอบตกลงผมด้วยล่ะ
[ไม่หรอกๆ ผมเป็นคนชวนเองนะผมต้องไปรับสิถึงจะถูก]
[อ่า...ก็ได้ค่ะ]
วันต่อมาซึ่งเป็นวันเสาร์ผมขับรถออกจากบ้านด้วยท่าทางตื่นเต้นจนคุณแม่ต้องทักเลยทีเดียว แต่พอผมบอกว่าจะไปเที่ยวกับเรย์กะเท่านั้นแหล่ะคุณแม่ก็ยิ้มและบอกว่า
[พยายามเข้านะลูก!]
ครับคุณแม่ผมจะไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวังแน่นอน!! ผมต้องเอาลูกสาวบ้านคิโชวอินมาเป็นสะใภ้ให้คุณแม่ให้ได้อย่างแน่นอน!
เมื่อผมมาถึงบ้านคิโชวอินก็พบกับเรย์ที่ยืนรอยู่หน้าบ้านแล้วโดยที่ข้างๆเธอนั้นมีแม่และพี่ชายของเธอยู่
[อรุณสวัสดิ์ครับคุณเรย์กะคุณนายคิโชวอินด้วย แล้วก็....ท่านพี่]
ในตอนที่พูดนั้นผมพยายามเน้นคำว่าท่านพี่เป็นพิเศษ เมื่อได้ยินคำพูดของผมคิโชวอิน ทาคาเทรุก็แผ่จิตสังหารใส่ผมทันที
[อรุณสวัสดิ์ค่ะ...]
เรย์กะทักทายผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อ่า~~รอยยิ้มนั้นช่วยป้องกันจิตสังหารจากพี่ชายของเธอได้ดีเลยทีเดียว
วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวสั้นจนเผยให้เห็นขาอันเรียบเนียนของเธอ เธอน่ารักมากจนผมแทบจะพุ่งไปกอดซะตอนนี้เลย...แต่ก็ได้แค่คิด
------------------------------------