ตอน วาเลนไทน์อันหนาวเหน็บ
ผม คิโชวอิน เรย์ ทายาทผู้สืบทอดของตระกูลคิโชวอิน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทำให้หัวใจของผมห่อเหี่ยวลง คนรอบข้างของผมทั้งเพื่อนๆกลุ่มผู้ติดตามหรือเด็กผู้ชายคนอื่นๆกำลังหน้าชื่นตาบาน ในมือของแต่ละคนมีช็อคโกแลตอย่างน้อยคนละชิ้นสองชิ้น ส่วนของผมน่ะเหรอ….
“ท่านเรย์ อย่าได้สนใจเลยครับ ท่านสูงส่งเกินไปจนสาวๆพวกนั้นไม่กล้าอาจเอื้อมต่างหากล่ะครับ” อา...ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจนะคิคุโนะคุง แต่ผมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้สูงส่งอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะฉะนั้นสาวๆทั้งหลายครับ ได้โปรดให้ช็อคโกแล็ตผมเถอะครับ!
“แต่ว่าก็แปลกเหมือนกันนะครับ ท่านเรย์ผู้เป็นจักรพรรดิกลับได้รับช็อคโกแล็ตเลยอีกเลยตั้งแต่ขึ้น ม.ต้น ผมว่ามันแปลกๆอยู่นะ” ใช่แล้วล่ะ เซจิคุง นอกจากพวกนกจะเกลียดผมแล้ว ผมต้องโดนคำสาปให้นกอยู่แน่ๆ เพราะฉะนั้น หลังเลิกเรียนพวกเราไปศาลเจ้าทำบุญสะเดาะเคราะห์กันดีไหมครับ
“ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ได้ซีเรียสอยู่แล้ว อีกอย่างหากได้มามากเกินไปผมคงทานไม่หมด จะเป็นการทำร้ายความรู้สึกของคนให้เปล่าๆ แค่ของท่านแม่และท่านพี่ก็พอแล้วล่ะครับ” ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าหากกินช็อคโกแลตเยอะๆล่ะก็รอบเอวต้องเพิ่มขึ้นแน่นอน กล้ามหน้าท้องที่อุตส่าห์บ่งเบาะด้วยการซิตอัพและทำท่าแพลงก์ทุกวันจะถูกแทนที่ด้วยพุงกลมๆแบบทานุกิ แค่คิดผมก็หนาวแล้ว…
“ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ สมกับเป็นท่านเรย์!” มุเนะคุง นายไม่ต้องชมผมหรอก แค่นี้ผมก็เจ็บมากพอแล้ว
“เฮ้ คิโชวอิน” เสียงเรียกให้ผมหันไปมอง ตายล่ะ นั่นมันจักรพรรดินี คาบุรากิ มาซาโยะ กับเพื่อนสนิทของเธอ เอ็นโจ ชูสุกิ ผู้ได้รับฉายาเจ้าหญิง ว่าแต่ทั้งพวกเธอมาทำอะไรที่ห้องเรียนของผมกัน ตอนนี้หนุ่มๆทั่วห้องทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มกันไปหมดแล้ว
“มีอะไรเหรอครับ คุณคาบุรากิ” รีบๆบอกธุระของเธอมาแล้วก็ไปซะ!
คาบุรากิ ยื่นช็อกโกแลตกล่องเล็กๆมาให้ “เอ้านี่ รับไปสิ” เพียงแค่นั้นคนทั้งห้องก็ส่งเสียงฮือฮากันใหญ่ ทั้งสาวๆที่ส่งเสียงกรี๊ดและหนุ่มๆที่โหยหวน
“ขอบคุณสำหรับช็อคโกแลตครับ” เอาน่า ลองให้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เจ้าหล่อนคงไม่วางยาพิษผมหรอก จริงไหม! ว่าแต่ทำไมไม่ปล่อยมือจากกล่องช็อคโกแลตสักทีล่ะ ผมลองออกเเรงดึงก็ไม่เป็นผลเลย คาบุรากิ เธอเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะเนี่ย
คาบุรากิขมวดคิ้ว ตามองช็อคโกแลตกล่องนั้นไม่วางตา ผมรู้ว่าเธอชอบกินช็อคโกแลตแต่ว่านี่เธอเอามาให้ผมเองนะ!! แล้วเอ็นโจ เธอจะหัวเราะทำไม รีบมาห้ามเพื่อนเธอสิ
“ผมจำได้ว่าคุณชอบทานช็อคโกแลตยี่ห้อนี้ จะเป็นอะไรผมถ้าผมจะให้ช็อคโกแลตนี้กับคุณ” ไม่เอาก็ได้ ยัยงก ยัยเห็นแก่กิน!! ทำไมเธอไม่เอามันไปให้วาคาบะ เอามาให้ผมทำไม!
เพียงแค่นี้ข่าวลือเรื่องที่คาบุรากิให้ช็อคโกแลตผม และเรื่องที่ผมรู้ว่าคาบุรากิชอบกินช็อคโกแลตก็กระจายไปทั่วโรงเรียน วันนี้วันซวยจริงๆ แค่สะเดาะเคราะห์คงไม่พอแล้วมั้ง
เลิกเรียนแล้ว ผมเตรียมตัวกลับบ้านด้วยใจที่ชอกช้ำ ปีนี้ก็อดได้ช็อคโกแล็ตอีกแล้วสินะ
“ท่านคิโชวอินคะ” เอ็นโจเดินเข้ามาหาผมตอนที่ผมกำลังจะออกจากไปที่รถของตระกูลคิโชวอิน
“มีอะไรเหรอครับ คุณเอ็นโจ” อย่ามองผมด้วยรอยยิ้มแบบนั้น มันทำให้ผมนึกถึงจอมมารในอนิเมะที่เคยดูในชาติที่แล้วเลย
“คือว่า วันนี้ยูกิโนะไม่สบายน่ะค่ะ เพราะว่าเมื่อคืนอยู่ทำช็อคโกแลตจนดึก ดังนั้นฉันจึงเอามามอบให้ท่านคิโชวอินแทนยูกิโนะ หวังว่าท่านจะไม่ถือสานะคะ” เอ็นโจยื่นช็อคโกและกล่องสีชมพู ผูกริบบิ้นสีแดงน่ารักมาให้ผม
“อะไรนะ ยูกิโนะจังไม่สบาย แล้วเธอเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ไม่นะ ยูกิโนะจัง เทพธิดาตัวน้อยๆของผม หรือว่า เพราะฝืนตัวนอนดึกเพื่อทำช็อคโกแลตนี่ให้ผม?
“เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ท่านคิโชวอินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อ้อ แล้วก็ ช่วยรับนี่ไว้ด้วยค่ะ” เอ็นโจให้ถุงคุกกี้ช็อคโกแลตให้ผม “เมื่อคืนฉันทำไปพร้อมกับสอนยูกิโนะไปด้วย เลยเผลอทำมาเยอะไปหน่อยค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง ขอบคุณนะครับ คุณเอ็นโจ” เมื่อผมรับถุงคุกกี้ถุงนั้นไป ผมก็แทบจะปามันทิ้งทันทีที่ได้ยินประโยคถัดมาของเอ็นโจ “เห็นแก่ที่ว่ายังไม่ได้รับช็อคโกแลตจากใคร เพราะงั้นนี่น่ะ...ไม่ฟรีหรอกนะคะ” นี่ผมต้องเป็นหนี้นางมารอีกแล้วเรอะเนี่ย!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++