Fanboi Channel

>>414 ต่อมาจากนี่ เรื่องชื่อถ้าไม่ชอบใจก็แย้งได้นะ กูตั้งโดยพละการ 55555555555
--------------------

ฉันชื่อคาบุรากิ มิตสึบะ อายุสิบสามปีค่ะ

ฉันมีน้องชายที่อายุห่างกันหกปีอยู่คนหนึ่งชื่อมาซากิ กำลังจะเข้าเรียนที่ซุยรันในปีนี้เป็นปีแรก

น้องชายฉันเหมือนซีรอกส์มาจากท่านพ่อ ทั้งใบหน้า สีผม ลักษณะท่าทาง ถ้าไปเปิดอัลบั้มรูปสมัยเด็กๆของท่านพ่อก็เหมือนได้เห็นมาซากิเช่นกัน เป็นเด็กผู้ชายที่หยิ่งทระนงมั่นใจในตัวเองสูงสุดปรอท เห็นแล้วมันน่าเอ็นดูจนอยากแกล้งเลยล่ะค่ะ

ตอนมาซากิเข้าเรียนประถม ฉันก็ต้องเปลี่ยนไปเรียนม.ต้นแล้ว ก็เลยฝากฝังให้ยูตะและยูกะช่วยดูแลน้องชายฉันด้วย สองคนนั้นก็รับปากแข็งขันว่าจะช่วยดูแลจนสุดความสามารถ ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ถ้าเป็นยูตะล่ะก็ คงจะแนะนำเพื่อนดีๆให้มาซากิได้บ้าง

ครอบครัวของเราสองคนสนิทกันมานานแล้วเพราะท่านพ่อและท่านอาชูสุเกะเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ชั้นประถม บางคราวเมื่อไปเที่ยวบ้าน คุณอาชูสุเกะก็เล่าให้ฟังถึงเรื่องสมัยก่อนของท่านพ่อ และตอนจีบท่านอาเรย์กะด้วยหิ่งห้อย มันน่าประทับใจมากจนฉันฝันอยากมีคนรักที่สุดแสนโรแมนติคแบบนี้เลยล่ะค่ะ

แต่วาเลนไทน์ทีไร ทำไมฉันต้องได้ช๊อกโกแลตจากเด็กผู้หญิงทั้งนั้นด้วยล่ะคะ

เรื่องนั้นช่างมันก่อน เพราะตอนฉันไปรับมาซากิจากสโมสร Pivoine น้องชายฉันที่หยิ่งทระนงเชิดหน้าตลอดเวลาก็ดูซึมจ๋อย หูลู่ หางตกจนแปลกใจเลยล่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ แต่มาซากิก็ไม่พูดอะไรเลย

พอกลับไปบ้านก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ส่งเสียงร้องไห้งอแงลอดผ่านประตูมา

ท่านย่าและท่านแม่รีบเรียกฉันไปซักถามเป็นการใหญ่ หากมีคนรังแกทายาทของตระกูลคาบุรากิก็จะไม่เอาไว้แน่ เรื่องทำท่าจะบานปลายไปใหญ่โตจนฉันต้องยกมือห้ามไว้ก่อน ขอสืบสวนสาเหตุที่แน่ชัดก่อนจะลงมือทำอะไร

ฉันโทรไปถามยูกะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ยูกะเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ยูตะที่ดูบ๊องๆเอ๋อๆคนนั้นเป็นผู้ให้คำตอบฉัน

"อ๋อ พอดีวันนี้เห็นยูกะคุยกับเด็กผู้ชายเยอะแยะไปหมด คงจะเครียดล่ะมั้ง" ยูตะหัวเราะดังมาจากปลายสาย "วันนี้ก็มาแอบถามถึงสเป็คของยูกะด้วยล่ะ ก็เลยบอกไปว่ายูกะชอบคนอายุมากกว่า แบบท่านอายูกิโนะ"

เข้าใจแล้วค่า นี่เรื่องของความรักสินะคะ

เมื่อบอกถึงสาเหตุที่แท้จริง ท่านย่าก็ดูจะคลายกังวลไปบ้าง แต่ก็เริ่มคิดจะทาบทามเจ้าหญิงน้อยของตระกูลเอ็นโจมาเป็นคู่หมั้นคู่หมาย

ฉันปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกัน ส่วนตัวเองก็ขึ้นไปเคาะห้องน้องชาย มาซากิมาเปิดประตูให้ฉันด้วยขอบตาที่แดงช้ำ พยายามขยี้ตาตัวเองป้อยๆ

"พี่รู้หมดแล้วล่ะ เรื่องยูกะใช่มั้ย" ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำมูกกับน้ำตาให้

"อ๊ะ รู้ได้ยังไง" มาซากิอ้าปากมองฉัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าโกรธๆ "ยูตะสินะ อุตส่าห์กำชับแล้วว่าไม่ให้บอกใคร"

"ถ้าพี่ไม่คาดคั้นให้ยูตะบอกแล้วจะรู้ปัญหาของเราเหรอ หืม" ฉันดีดหน้าผากมาซากิไปไม่แรงนัก นี่คือการลงโทษที่บังอาจมีความลับกับพี่สาวค่ะ "กลุ้มใจอะไรไม่ปรึกษากัน คิดว่าพี่พึ่งพาไม่ได้ขนาดนั้นเลยเชียว"

"เปล่าซักหน่อย" มาซากิทำแก้มป่อง ยกมือขึ้นมาลูบๆหน้าผาก "จะให้พูดเรื่องนี้กับเด็กผู้หญิงมันน่าอายนี่นา"

"อ๋อ เขินนี่เอง" ฉันหัวเราะแล้วขยี้หัวน้องชาย ได้รับเสียงโวยวายตามคาดแต่ฉันไม่สนใจ

หยอกล้อน้องชายไปอีกซักพักก็มาคุยเรื่องวิธีแก้ไขปัญหา มาซากิเริ่มเสนอวิธีที่ไม่เข้าท่าอย่างใช้อิทธิพลของตระกูลคาบุรากิไล่คนพวกนั้นออกไปไกลๆ แล้วก็จะไปรับไปส่งทุกที่ ฉันเลยดีดหน้าผากน้องไปอีกรอบ

"งี่เง่าจังเลยน้า มาซากิ" มาซากิถลึงตามองฉัน "เธอจะห้ามคนทั้งโลกไม่ให้เข้าใกล้ยูกะได้งั้นเหรอ แล้วยิ่งทำแบบนี้เขาก็จะยิ่งอึดอัดล่ะสิไม่ว่า"

"เอ๋"

"แล้วถ้าทำแบบนี้ ยูกะอาจจะเกลียดไม่ขอเจอหน้าเธอตลอดกาลเลยก็ได้"

"ไม่เอานะ!!!"

มาซากิเบะปากเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง กำชายเสื้อฉันไว้แน่นแบบขอความช่วยเหลือ แหม น่าเอ็นดูจังเลยค่ะน้องชายฉัน

"ถ้ายูกะชอบผู้ชายเยือกเย็นและอายุมากกว่า เธอทำตัวขี้แยเป็นเด็กๆแบบนี้สาวเขาจะแลงั้นเหรอ" ฉันลูบหัวโอ๋ๆน้องที่กำลังจะปล่อยโฮ "เธอเปลี่ยนคนทั้งโลกไม่ได้ มีแต่เธอต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเท่านั้นล่ะ"

มาซากิกระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังคิดตาม ผ่านไปซักพักก็พยักหน้าส่งยิ้มออกมาให้ฉันได้ในที่สุด นี่ก็น่าเอ็นดูอีกแล้ว

ฉันจูงน้องชายลงไปยังชั้นล่าง ท่านพ่อกลับมาถึงบ้านพอดี กำลังคุยกับท่านย่าและท่านปู่ ท่าทางจะรู้เรื่องความรักของมาซากิกันหมดแล้ว ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ มาซากิเลยทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ

ท่านพ่อขยี้หัวลูกชายตัวเอง มาซากิทำหน้ายู่ พยายามปัดมือท่านพ่อออกไป

ท่านย่าพูดเสนอเรื่องทาบทามยูกะให้มาเป็นคู่หมั้น สองข้างแก้มของมาซากิก็กลายเป็นสีกุหลาบแล้วก็เอาสีหน้านิ่งๆมากลบไว้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่รอดพ้นสายตาฉันหรอก อ๊ะๆ พี่เห็นนะจ๊ะ

ฉันเลยพูดคัดค้านเรื่องนี้ไปก่อน เอาไว้ให้มาซากิกับยูกะรักกันค่อยจับหมั้นทีหลังก็ไม่สาย ฮุฮุฮุ ความรักน่ะมันต้องมีอุปสรรคบ้างนะจ๊ะถึงจะมีรสชาติ

ทุกคนเห็นดีเห็นงามกับฉัน พูดเชียร์ให้มาซากิจีบเจ้าหญิงน้อยบ้านเอ็นโจ เจ้าตัวเขินใหญ่เลยล่ะค่ะ

ท่านย่ากับท่านปู่ขอตัวไปพักผ่อน ทิ้งให้ท่านพ่อนั่งคุยกับลูกๆไป

ท่านพ่อพยายามเสนอวิธีแต่ละอย่าง มันไม่เข้าท่าเลยสักนิด ฉันเลยต้องปรามๆไว้บ้าง ขืนเอาวิธีของท่านพ่อไปจีบสาวล่ะก็ ต่อให้หล่อแค่ไหนเขาก็หนีกันกระเจิงหมดนั่นล่ะ

ตอนนี้ ท่านพ่อเริ่มเล่าถึงความประทับใจแรกพบที่มีต่อท่านแม่ นี่ก็ฉายหนังซ้ำครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่มาซากิที่กำลังศึกษาในเรื่องความรักนั้นตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างดี หวังได้คำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์มากกว่า

แล้วท่านพ่อก็เริ่มลงไปม้วนกลิ้งให้ดูกับพื้น สาธิตว่าท่านแม่กลิ้งออกจากจักรยานหลบรถของท่านพ่อที่ชนได้อย่างไร

ท่านแม่เข้ามาเห็นก็ส่ายหน้า บอกว่าท่านพ่อทำผิดขั้นตอน แล้วก็กลิ้งให้ดูใหม่

มาซากิทำสีหน้าปลาตายใส่ภาพตรงหน้า

ฉันได้แต่หัวเราะ หัวเราะ แล้วก็หัวเราะ

---------------

ดูเหมือนมาซากิจะตัดสินใจได้ว่าพึ่งพาท่านพ่อในเรื่องนี้ไม่ได้ จึงตัดสินใจที่จะไปคลุกคลีกับท่านปู่แทน ซึมซับพฤติกรรมและลักษณะนิสัยมาจากท่านปู่แทบทุกอย่าง ท่าทางเคร่งขรึมงามสง่าเกินวัยนั่นก็น่าเอ็นดูไปอีกแบบ ฉันเฝ้ามองพฤติกรรมน้องชายด้วยความสนุกสนาน คอยให้คำปรึกษาที่เหมาะที่ควรไปด้วย

ผ่านไปไม่กี่เดือนก็มีคนเรียกน้องชายของฉันว่า "จักรพรรดิ" แล้วล่ะค่ะ

ฉายาเดียวกับท่านพ่อสมัยเรียนเลย แต่ไม่ได้มาจากการแข่งขี่ม้าส่งเมืองแบบเดียวกับท่านพ่อหรอกนะ

มาซากิเคร่งขรึมห้าวหาญดั่งจักรพรรดิปกครองโลกจริงๆ แม้อยู่ที่บ้านจะเป็นน้องชายจอมงอแงเอาแต่ใจก็เถอะน้า

ฉันฮัมเพลงอย่างร่าเริงขณะเดินไปที่สโมสรเปอติต์เพื่อไปรับมาซากิ แต่อยู่ๆก็ถูกดักหน้าไว้

"จะไปแผนกประถมเหรอ"

"อือ ซาคุยะจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ"

คนที่ถามฉันคือเด็กหนุ่มที่ดูสุภาพเรียบร้อยในชั้นม.ต้น อาคิสะวะ ซาคุยะ หนุ่มหล่อสไตล์ญี่ปุ่นผู้เนื้อหอมที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆผ่านทางคุณอาเรย์กะ สนิทกันดีจนคนอื่นเข้าใจผิดว่าเราสองคนน่ะเป็นแฟนกันเลยล่ะ ทั้งที่จริงๆแล้ว หมอนี่น่ะ.......

"ผมมีซ้อมยิงธนู ใกล้จะแข่งแล้ว" ซาคุยะล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบตั๋วแข็งๆออกมาให้สามใบ "ช่วยเอานี่ให้ยูกะได้รึเปล่า"

.....หมอนี่น่ะ หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่เอ็นโจ ยูกะเท่านั้นแหล่ะค่า

นั่นไง ครั้งนี้ก็ว่าแล้วเชียว เจ้าโลลิค่อนเอ้ย

"เอ นักเรียนธรรมดาอย่างนาย ใช้งานฉันที่เป็น Pivoine แบบนี้จะดีเหรอ ไม่กลัวถูกลงโทษรึยังไง"

"ผมหวังว่ามิตสึบะคงไม่ใจร้ายจนเกินไป"

ฉันรับตั๋วนั่นมา อ่านดูก็พบว่าเป็นตั๋วเข้าชมการแข่งยิงธนู จัดที่สนามใหญ่เชียวล่ะ

"ให้แค่ยูกะคนเดียวเหรอ" ฉันถามล้อๆ

"ตั๋วสามใบนั่นรวมเธอด้วย อีกคนก็คุณน้าเรย์กะ"

แหม จัดแจงเอ่ยชื่อเพื่อมัดมือชกเสร็จสรรพไม่ให้ชวนใครเลยนะคะ ฉันเลยเอาตั๋วตีไหล่หมอนี่ไปหนึ่งทีแบบหมั่นไส้

ซาคุยะไม่หลบ เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

"เฮ้อ~ ขนาดเด็กประถมยังเนื้อหอม มีแต่ใครต่อใครมารุมชอบ" ฉันแกล้งถอนหายใจ "ส่วนฉัน ออกจะสวยน่ารักขนาดนี้ ดันไม่มีผู้ชายมาแลเหลียว"

"เพราะหนุ่มๆพวกนั้นเท่สู้เทพีงานกีฬาสีคนนี้ไม่ได้น่ะสิ" ซาคุยะหัวเราะ "สาวๆก็เอาแต่พูดถึงท่านคาบุรากิ มิตสึบะ สุดเก่งสุดเท่จนผู้ชายอื่นทาบรัศมีไม่ติดเลยซักคน"

"พูดออกมาได้นะ อาคิสะวะคูงงงง" ฉันลากเสียงยาว ทำหน้าเหม็นเบื่อ "ได้ช๊อกโกแลตวาเลนไทน์ไปเท่าไหร่ล่ะ"

ซาคุยะก็เอาแต่ยิ้มเหมือนเดิม น่าหมั่นไส้ชะมัดเลยล่ะค่าาา

"เรื่องอะไรฉันจะเชียร์นาย" ฉันแลบลิ้น "ฉันไปเชียร์น้องชายฉันเองไม่ดีกว่าเหรอ ยูกะจังน่ะกำลังจะถูกหมั้นหมายกับมาซากิเร็วๆนี้ อย่าลืมหาชุดหล่อๆไปงานหมั้นล่ะ~"

ซาคุยะหุบยิ้มทันควัน จ้องเขม็งมาที่ฉัน น้อยคนนักที่จะเห็นสีหน้าแบบนี้จากเขา สนุกชะมัดเลยค่า

"แล้วก็น้า~~ นายใกล้ชิดกับฉันมากเกินไป ถึงจะเพราะเรื่องของยูกะจังก็เถอะ แต่ฝั่งผู้ใหญ่อาจจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกัน จับฉันหมั้นกับนายตามไปอีกคนก็ได้~"

"ผมไม่คู่ควรเป็นเขยของตระกูลคาบุรากิหรอกนะ" ซาคุยะกลับมายิ้มเหมือนเดิมแล้ว

"งั้นก็เลิกใช้ฉันเป็นสะพานไปหายูกะได้แล้ว จะชวนก็ไปชวนโดยตรงเลยสิ"

"ถ้าทำได้ตรงๆก็ไม่ต้องกลุ้มขนาดนี้หรอก" ซาคุยะถอนหายใจแบบเซ็งๆ "คุณชูสุเกะน่ะสิ...."

"อ้อออ" ฉันลากเสียงยาว "จีบเจ้าหญิงน้อยที่พ่อเขาหวงก็ลำบากหน่อยน้า"

"ไม่ต้องมาล้อเลยมิตสึบะ" ซาคุยะทำเสียงขุ่นเคืองใส่ฉัน "ตกลงเธอจะช่วยผมรึเปล่า"

"อูวว อย่าทำหน้าดุขนาดนั้นสิจ๊ะ" ฉันแกล้งยกมือขึ้นยอมแพ้ "ช่วยก็ได้ แต่ก็อย่าลืมน้า~ ว่าฉันน่ะเข้าข้างน้องชายฉันมากกว่า~ มาซากิเองก็ชอบยูกะเหมือนกัน นายตอนนี้อาจจะไม่เห็นมาซากิเป็นคู่แข่ง อย่าลืมนะว่าเด็กๆน่ะโตเร็ว ผ่านไปไม่กี่ปีก็คงจะเป็นท่านคาบุรากิที่งามสง่าแล้ว แถมได้ใกล้ชิดมากกว่านาย ยูกะอาจจะหวั่นไหวก็ได้~"

ซาคุยะจ้องฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่หมอนี่ก็ก้าวเข้ามาประชิดตัว ฉันยืนกอดอก ยิ้มกริ่ม รอดูว่าจะทำอะไรต่อไป

"เธอจะคิดถึงอนาคตแทนคนอื่นไปทำไมล่ะ ควรจะคิดเรื่องของตัวเองให้มากกว่านี้ดีกว่านะ" ปลายนิ้วของซาคุยะกระตุกริบบิ้นที่มัดผมฉันออก หางม้าที่ฉันมัดไว้ก็ทิ้งตัวลงมา ปล่อยผมสีดำยาวสยายถึงกลางหลัง "ถ้าไม่มัดผมแบบนี้ก็ดูเป็นสาวสวยออกจะตายไป"

"หยาบคายจริงๆ ฉันน่ะเป็นสาวสวยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วย่ะ" ฉันตอบหน้าตาย "มีแต่พวกงี่เง่าเท่านั้นล่ะที่ไม่เห็นความงามของฉัน"

ซาคุยะหัวเราะเบาๆอย่างเป็นปริศนา แต่มือก็ยังถือริบบิ้นมัดผมของฉันเอาไว้อยู่

"งั้น ริบบิ้นนี่จะฝากให้ทาคาระก็แล้วกัน เอาไว้เป็นกำลังใจในการแข่งบาสเก็ตบอลที่กำลังจะถึงนี่"

"เอ๊ะ แข่ง" ฉันเลิกคิ้ว "นั่งอยู่ที่สโมสรด้วยกันแท้ๆ ไม่เห็นทาคาระบอกอะไรฉันเลย"

ทาคาระที่พูดถึงก็คือคิโชวอิน ทาคาระ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลคิโชวอินอยู่ชมรมบาสเก็ตบอล เราก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเหมือนกันค่ะ

"ก็เธอเล่นไปชนะหมอนั่นตอนซ้อมบาสนี่นา คงเสียหน้าที่แพ้ผู้หญิงนั่นล่ะ"

"อะไรกั๊น คิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นเชียวเหรอ" ฉันส่ายหน้า "ไม่ได้เรื่องเลย อุตส่าห์ได้หน้าเท่ๆแบบนั้นมาจากคุณไอระแท้ๆ"

"แต่ทาคาระก็แอบไปซ้อมแบบเอาเป็นเอาตายอยู่คนเดียวนะ ไม่รู้เอ็นข้อมืออักเสบไปรึยัง" ซาคุยะหัวเราะ "ไม่ไปดูหน่อยเหรอ คงอยู่แถวๆสนามบาสนั่นล่ะ"

"ก่อนกลับจะแวะไปดูก็ได้" ฉันโบกตั๋วเข้าชมการแข่งยิงธนูไปมา "แล้วก็ไม่ต้องห่วง จะส่งให้ถึงมือยูกะเลยล่ะ"

ซาคุยะยิ้มกว้างออกมาได้ในที่สุด

ฉันเดินไปที่ห้องสโมสรเปอติต์ เจอยูตะกับผู้ติดตามทั้งสองพอดี หัวหน้าห้องกับอิวามุโระ ทาคาโอะคุง สองคนนั้นคำนับให้ฉันอย่างนอบน้อม แต่ยูตะทำหน้าแปลกๆ เหมือนละเหี่ยใจอะไรสักอย่าง

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"

"วันนี้มีตรวจร่างกาย ท่านยูตะรู้สึกจะน้ำหนักเกินมาตรฐานไปหลายกิโลล่ะครับ" ทาคาโอะคุงพูดขึ้น "ผมกับหัวหน้าห้องเลยจัดทำโปรแกรมเพื่อออกกำลังกายให้ไม่กระทบกับวันที่ต้องเรียนพิเศษครับ ท่านมิตสึบะ"

"อืม ดูท่าจะหนักเนอะ~" ฉันพยักหน้าไปมองโปรแกรมที่เขียนในกระดาษไป

"ผมไม่ได้อ้วนซักหน่อยนะ เขาเรียกว่าเด็กกำลังโตต่างหาก ต้องกินเยอะๆ" ยูตะโอดครวญ

"แต่รู้สึกยูตะจะหน้ากลมขึ้นนี่นะ" ฉันมองยูตะขึ้นๆลงๆแล้วก็ดึงที่พุง "หวา~ นี่ก้อนโมจิหรืออะไรล่ะเนี่ย ทำไมมันนิ่มซะขนาดนี้ล่ะ"

"มะ ไม่ใช่นะ"

"ให้ยูตะไปกับเธอสองคนเดี๋ยวก็หาเรื่องเถลไถลไม่ยอมออกกำลังกายอีก งั้นฉันจะออกไปวิ่งด้วยก็แล้วกัน"

"ครับ" ทั้งหัวหน้าห้องและทาคาโอะคุงทำตาเป็นประกาย แต่ยูตะกลับหน้าซีดเผือด

"ไม่เอานะ ไม่เอา ท่านพี่มิตสึบะมาด้วยมันต้องเป็นนรกแน่ๆ"

"ใครใช้ให้ทานตามใจปากล่ะ" ฉันแสยะยิ้ม "เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีเถอะนะ ยูตะคุงงงง"

ยูตะทำหน้าซีดไปตลอดทางที่เดินไปห้องสโมสร ไปโอดครวญขอความเห็นใจจากยูกะก็ถูกมองมาอย่างเย็นชา สมควรแล้วล่ะน้า ยูตะ

ฉันนั่งจิบชา มองน้องชายที่แก้มเป็นสีกุหลาบเมื่อเข้าใกล้เจ้าหญิงน้อย

วันนี้ก็มีแต่เรื่องสนุกๆเกิดขึ้นกับฉันตลอดเวลาอีกเช่นเคยค่า

--------------------------

ทาคาระนี่ลูกชายท่านพี่กับไอระ อยู่ม.1เหมือนซาคุยะกับมิตสึบะ ชื่อสิ้นคิดชิบหาย 55555555555555