เนื่องด้วยกูชอบพล็อตของ >>259-260 มาก แต่ไม่มีใครแต่ง กูเลยแต่งอีก แงง 5555555 ฝากฟิคเรื่องแรกในชีวิตกูด้วยนะ แล้วก็กูคิดชื่อลูกชายมาซายะไม่ออกอะ ช่วยด้วย~~ 555
ยุทธการครอบครองเจ้าหญิง
------------------------------------------------------------------------
ผมแอบชอบคนคนหนึ่ง
เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของท่านพ่อกับท่านแม่ของผม
ตั้งแต่จำความได้ เมื่อเราเจอกัน เธอจะคอยดูแลผมอย่างใจดีเสมอ ผมคิดว่าเธอจะเป็นของผมคนเดียว จึงใช้ชีวิตอย่างสบายใจจนกระทั่งผมเข้าประถมหนึ่งที่ซุยรัน ภาพมายาตลอด7ปีของผมพังทลายลงมาเมื่อพบว่าเจ้าหญิงของผมมีคนอีกมากมายที่หมายปอง แม้แต่เพื่อนของผมเองก็ชื่นชมเธอ อะไรกัน--- วันนั้นผมนั่งซึมเศร้าอยู่ในห้องสโมสร Pivoine ท่านพี่ยูกะของผมเดินเข้ามาถามด้วยท่าทีเป็นห่วง 'เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ ไม่สบายเหรอ ให้พี่โทรบอกคุณอาให้มั้ย' อา อย่าใจดีไปมากกว่านี้สิฮะ ผมตอบไปซึมๆ ว่า 'ไม่เป็นไรฮะ' แต่เธอคงรู้ว่าผมไม่ได้หมายความตามที่บอก เธอนั่งคุยกับผมอยู่ครู่หนึ่งก็ขอตัวกลับไปที่ห้องเรียน ผมมองตามเธอที่เดินไกลออกไป มีท่านพี่ผู้ชายทั้งชั้นเดียวกันกับเธอและสูงกว่ามองตามเธอไปอย่างชื่นชม ถึงผมจะยังเด็ก แต่ผมก็รู้ว่าสายตาแบบนั้นมีความหมายว่าอย่างไร
เมื่อเทียบกันแล้ว ผมที่ทั้งความสูงก็น้อยกว่า อายุน้อยกว่า คงจะไปสู้ยาก แต่ผมจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ! ผู้ชายที่รู้จักและใกล้ชิดกับท่านพี่ยูกะนอกจากครอบครัวท่านพี่แล้วก็ผมนี่แหละที่รู้จักท่านพี่มากที่สุด!!
ตั้งแต่วันนั้น เมื่อผมและเธออยู่ในห้องสโมสรช่วงเวลาเดียวกัน ผมจะคอยเข้าไปนั่งใกล้ๆเธอ คุยกับเธอ ไม่ให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาใกล้ได้เสมอ ถึงจะดีใจอยู่บ้างที่เธอให้ความสนใจกับผมมากกว่าคนอื่น แต่ก็รู้ว่าเธอยังมองเห็นผมเป็นน้องชาย แต่ผมไม่อยากเป็นน้องชายนี่ฮะ ผมจึงพยายามทำตัวให้ดูเป็นผู้ใหญ่ กินแต่อาหารที่มีประโยชน์เพื่อที่จะโตไวๆ แหม ผู้หญิงคงไม่ชอบคนเตี้ยกว่าหรอกนะฮะ
เวลาผ่านไปชั่วพริบตา ผมอยู่ป.3 ท่านพี่ยูกะอยู่ป.6 ความพยายามของผมส่งผลให้ผมมีผลการเรียนโดดเด่นจากเพื่อนร่วมชั้น บุคลิกดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย แต่ผมก็ยังเตี้ยกว่าท่านพี่ยูกะอยู่ดี
อ๋อ แน่นอนว่านอกจากผมแล้วไม่มีผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้ท่านพี่ยูกะหรอกนะฮะ ความสำเร็จนี้ทำให้ผมดีใจจนไม่อาจหยุดรอยยิ้มแปลกๆได้ เอ๋~ นี่เรียกว่าแสยะยิ้มแบบที่ท่านอาเรย์กะเรียกเมื่อท่านอาชูสุเกะทำหรือเปล่านะ แต่ผมก็ไม่อาจหยุดรอยยิ้มได้จริงๆแหละฮะ เมื่อมองไปรอบๆงานซัมเมอร์ปาร์ตี้แล้วเจอสายตาของผู้ชายคนอื่นที่อยากเต้นรำกับท่านพี่ยูกะ แต่ไม่อาจทำได้ เพราะท่านพี่ยูกะเต้นกับผมอยู่ไงล่ะ อุฮุฮุ วะฮะฮ่า--
"ท่านพี่ยูกะเหนื่อยหรือยังฮะ พักก่อนมั้ยฮะ"
"ฮืม~ ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่ยังเต้นได้อีก แต่เราน่ะเหนื่อยหรือยังเอ่ย"
"ยังฮะ ผมก็ยังเต้นได้อีกเหมือนกัน" ผมตอบพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างไปให้ ในขณะเดียวกันก็เต้นนำเธอไป
"อยู่แค่ป.3 แต่เต้นเก่งขนาดนี้แล้ว" อุก-- แค่ป.3! อา น้ำตามัน น้ำตามัน...
"ยังหรอกฮะ ผมยังต้องฝึกอีกเยอะเลย คงไม่สู้ท่านพี่ยูตะหรอกฮะ" ผมพูดพร้อมกับหันไปมองท่านพี่ยูตะที่เต้นรำกับท่านพี่ของผมอยู่
"แหม ยูตะน่ะเหรอจ๊ะ ไม่เก่งหรอก" ท่านพี่ยูกะปฏิเสธพร้อมทำปากยู่ น่ารักเกินไปแล้วนะฮะ-!!
"ว่าแต่เราเต้นรำแค่กับพี่ทุกปีเนี่ย ไม่เบื่อบ้างเหรอจ๊ะ"
"ไม่หรอกฮะ ผมชอบเต้นรำกับท่านพี่ สนุกดีฮะ"
"แหม ปากหวานจริง" ผมไม่ได้พูดเพื่อเอาใจท่านพี่นะฮะ!! "แล้วไม่มีคนที่อยากเต้นด้วยบ้างเหรอจ๊ะ ในชั้นเราน่ะก็มีคนน่ารักๆอยู่หลายคนนี่นา อย่าง.."
"ไม่ฮะ! ไม่มีคนน่ารัก แล้วผมก็ไม่อยากเต้นกับใครด้วย" ....นอกจากท่านพี่ เจ้าหญิงน้อยของผมดูจะตกใจกับการปฏิเสธทันควัน แต่ก็เผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาแล้วพูดว่า
"จ้า จ้า งั้นเต้นแค่กับพี่นี่แหละเนอะ" แล้วก็ยิ้มจนตาหยี
"เต้นรำด้วยกัน.. แค่กับผมทุกปีเลยนะฮะ" ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่รู้ว่าจะทำให้คำตอบของเธอเป็น..
"จ้า"