Fanboi Channel

กู >>380 นะ
-----

เรื่องมันเริ่มต้นในวันก่อนวันหยุดโกลเด้นวีค

วันนั้นฉันไปหามาโอะจังและยูริคุงที่เปอร์ติต์ตอนหลังเลิกเรียนเพื่อสอนการบ้านให้ค่ะ

อ้อ แล้วก็ไปนัดแนะกับยูกิโนะคุงเรื่องที่จะค้างคืนที่บ้านในวันพรุ่งนี้ด้วย

ตั้งแต่ที่มาโอะจังได้มาค้างที่บ้านฉันตอนช่วงปิดเทอมฤดูร้อนครั้งที่แล้ว ยูกิโนะคุงก็มักจะพูดบ่อยๆเลยล่ะว่า "อยากค้างที่บ้านคุณพี่เรย์กะบ้างจังเลยฮะ~" น่ะ แหม เทวดาตัวน้อยทำแก้มตุบป่องน่ารักแบบนั้น ฉันก็เลยชวนยูกิโนะคุงมาค้างช่วงวันหยุดโกลเด้นวีคที่จะถึงนี้ซะเลย

ยูกิโนะคุงยิ้มอย่างดีใจมากเลยล่ะ ตอนที่มาบอกว่าคุณพ่อคุณแม่อนุญาต

ทีแรกฉันคิดว่าจะให้รถที่บ้านไปรับยูกิโนะคุงในตอนเช้า แต่เอ็นโจที่มารับน้องชายกลับบ่ายเบี่ยงว่าแค่ไปค้างคืนก็รบกวนแย่แล้ว อะไรกัน อย่างยูกิโนะคุงน่ะไม่รบกวนสักนิดเลยนะจ้ะ! รบกวนมากกว่านี้ก็ได้เลยนะ!

พอตกลงกันว่าพรุ่งนี้เช้ารถบ้านเอ็นโจจะเป็นคนมาส่งยูกิโนะที่บ้านฉันเอง ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าลืมสมุดการบ้านไว้ที่ห้องเรียนเลยขอตัวจะไปเอา แต่ยูกิโนะคุงก็ขอตามไปด้วยบอกว่าอยากจะไปเดินเล่นที่แผนกมอปลายดูบ้าง

ดังนั้นฉันเลยพายูกิโนะคุงทัวร์ในแผนกมอปลายตอนหลังเลิกเรียนที่แทบจะไม่มีนักเรียนแล้ว โดยมีเอ็นโจตามมาด้วยค่ะ ...อยากจะถามอยู่หรอกว่าจะตามมาทำไมกัน แต่คำตอบก็ต้องเพราะยูกิโนะอยู่แล้วนี่นา ฉันก็เลยไม่ได้สนใจอะไรนักอะนะ

"แผนกมอปลายนี่กว้างจังเลยนะฮะ!"
"ใช่แล้วล่ะจ้ะ นี่ยังแค่อาคารเรียนเองนะ ยังมีอาคารกิจกรรม แล้วก็พวกสนามกีฬาอีกแน่ะ"
"เห ผมอยากจะโตไวๆจังจะได้เดินดูให้ทั่วเลย~ ต้องฝึกกินนมวัวให้ได้เยอะๆแล้วซินะฮะ"

แหม ช่างใสซื่อน่ารักจังเลยยูกิโนะคุง~

พอฉันไปหยิบสมุดการบ้านที่ลืมไว้แล้วก็ได้เวลากลับ พวกเราพูดคุยกันไปด้วยขณะที่เดินลงบันได ในจังหวะนั้นเอง ฉันก็ก้าวบันไดพลาด

"ว้ายยยยยยย!"
"คุณคิโชวอิน!" "คุณพี่เรย์กะ!"

สองพี่น้องช่วยฉุดรั้งฉันไม่ให้ตกบันไดได้อย่างหวุดหวิด ทว่ายูกิโนะคุงที่ตัวเล็กกว่าไม่มีแรงมากพอเลยไถลลื่นลงไปแทนฉัน!

"ยูกิโนะคุง!!"

ฉันใจหายวาบตอนที่เห็นยูกิโนะคุงลื่นออกไปข้างหน้า จะคว้ามือไว้ก็คว้าไม่ทัน ในตอนนั้นเอ็นโจที่ฉุดตัวฉันไว้ก็พุ่งกระโดดออกไปรับตัวยูกิโนะก่อนจะกลิ้งตกลงบันไดด้วยกันไปหลายขั้น

"กรี๊ดดดดดด ไม่นะะะ----ะ!!!"
ฉันร้องดังลั่นด้วยความตกใจ รู้สึกหน้าซีดเย็นเฉียบไปทั้งตัว พอเห็นเอ็นโจกับยูกิโนะคุงตกลงไปจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วก็รีบวิ่งลงไปดู

"ยูกิโนะคุง! ท่านเอ็นโจ! เป็นอะไรมากมั้ยคะ!!"

ทั้งคู่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นจนฉันแทบจะร้องไห้ โทรศัพท์มือถือก็ทิ้งไว้ที่ห้องเปอร์ติต์ด้วยซิคะ ที่อาคารก็แทบไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือแล้ว ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี

"อ โอ๊ย..."
ยูกิโนะคุง!

ยูกิโนะคุงค่อยๆขยับตัวแล้วลุกขึ้นมานั่ง เอามือลูบหัวทีลูบแขนขาทีพลางร้องโอดโอยเบาๆ

"เป็นอะไรมากมั้ยจ้ะ! บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า!? หัวกระแทกรึเปล่าน่ะ!?"

ฉันรีบเข้าไปจับดูหาแผลตามเนื้อตามตัวยูกิโนะคุง ทางยูกิโนะคุงหลังจากร้องโอ๊ยเมื่อตะกี้แล้วก็มองฉันทำหน้าตาประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มออกมา

"เป็นห่วงผมด้วยเหรอครับ?"

เอ๋?

"...ยูกิโนะคุง?"

ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วซิจ้ะ เล่นตกบันไดมาสูงขนาดนั้นน่ะ ยูกิโนะคุงพูดจาสำนวนแปลกๆไปหรือว่าหัวจะได้รับการกระทบกระเทือนน่ะ!? แย่แล้วๆ!

แต่พอทักออกไปยูกิโนะคุงกลับทำหน้าตางุนงง หันรีหันขวางไปรอบๆ พอเห็นเอ็นโจที่สลบอยู่ ก็ทำหน้าแปลกๆก่อนจะหันมาสำรวจร่างกายตัวเองแล้วก็ขมวดคิ้วทำหน้าตาตกใจสุดๆ แล้วพึมพำออกมาว่า "อะไรกันเนี่ย!?"

"ยูกิโนะคุง?"
แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดคุยต่อ ก็เห็นเอ็นโจเริ่มจะขยับตัวแล้ว

"ท่านเอ็นโจ! เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?"

เอ็นโจค่อยลุกขึ้นมาช้าๆ หันมองไปรอบๆท่าทางมึนงง พอเห็นยูกิโนะคุงก็ทำหน้าตกใจร้อง "เอ๋!?" ออกมา แล้วยกมือของตัวเองขึ้นมามองแล้วสำรวจไปทั่ว

"...นี่มันอะไรน่ะฮะ นี่...ท่านพ---"

แต่ยังไม่ทันจะจบความ ยูกิโนะคุงที่อยู่ข้างๆฉันก็กระโดดพุ่งตัวเข้าไปเอามือปิดปากเอ็นโจไว้

"คุณคิโช... ไม่ซิ ค คุณพี่เรย์กะรีบไปตามอาจารย์ห้องพยาบาลมาเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง"
"เอ๋ แต่ว่า..."

เห็นเอ็นโจทำหน้าซีดเบิกตากว้างค้าง จะให้ยูกิโนะคุงดูแลเนี่ยนะ จะไหวงั้นเหรอ…

"เชื่อใจผมเถอะครับ"

ยูกิโนะคุงยิ้มกว้าง ดูราวกับว่ายูกิโนะได้โตเป็นผู้ใหญ่ไปแล้วอย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ เพราะว่าพี่ชายได้รับบาดเจ็บเลยเข้มแข็งขึ้นมาซินะ เป็นน้องชายที่พึ่งพาได้จังเลยน้า

ฉันรีบวิ่งไปตามอาจารย์ห้องพยาบาล โชคดีที่ไปถึงก่อนที่อาจารย์จะกลับบ้านพอดี จากนั้นก็ไปตามหาคนขับรถบ้านเอ็นโจเพื่อแจ้งให้ทราบแล้วมาช่วยกันดู

โชคดีที่ทั้งคู่ไม่ได้เป็นร้ายแรงอะไรนัก เพียงมีแผลถลอกและรอยฟกช้ำตามแขนขา แต่อาจารย์ก็แนะนำว่าควรจะรีบไปเอ็กซเรย์ตรวจเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลอีกที

ก่อนจะแยกกัน ฉันรีบเข้าไปขอโทษอย่างสำนึกผิดที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้ตกบันไดกันทั้งคู่แบบนี้ ฉันรีบเสนอตัวว่าจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆให้เอง แต่ยูกิโนะคุงก็พูดปลอบว่าไม่เป็นไรและไม่ใช่ความผิดของฉันหรอก ส่วนเอ็นโจเงียบสนิทไม่พูดอะไรเลย เอาแต่พยักหน้าตามคำพูดยูกิโนะคุง ท่าทางแปลกๆไปแฮะ

หืม~? ไม่เป็นอะไรแน่นะ?

=========
วันถัด​มา ตอนแรกคิดว่าครอบครัวเอ็นโจคงจะยกเลิกการมาค้างคืนของยูกิโนะคุงแน่ๆ แต่ปรากฏว่ารถบ้านเอ็นโจก็ขับเข้ามาที่บ้านตรงเวลานัดหมายเป๊ะ ฉันยืนรออยู่หน้าประตู ยูกิโนะคุงลงมาจากรถพอเห็นฉันก็ส่งยิ้มให้

"ยูกิโนะคุง!"
ฉันรีบกางแขนกว้างเตรียมรับการกอดจากยูกิโนะคุงอย่างทุกที แต่ยูกิโนะคุงที่กำลังเดินมากลับหยุดกึกไปซะอย่างงั้น

เอ๊ะ เอ๋?
วันนี้ไม่มาอ้อนพี่สาวเหรอจ้ะ หวา น่าขายหน้าจัง รู้สึกผิดหวังนิดๆนะเนี่ย
แต่พอฉันจะเอาแขนลง ยูกิโนะคุงก็ก้มหน้างุด สาวเท้าเข้ามาแล้วโผเข้ากอดฉันแน่น

"สวัสดีครับ คุณ...พี่เรย์กะ"
ยูกิโนะคุงท่าทางเกร็งๆ ฉีกยิ้มกว้าง ใบหูก็แดงทั้งสองข้างเลย

ชั่วแวบหนึ่งนั้นฉันเหมือนเห็นภาพรอยยิ้ม​เจ้าเล่ห์​ของเอ็นโจขึ้นมา แต่เอ๋ คงจะตาฝาดไปล่ะมั้ง?

ยูกิโนะคุงคงจะตื่นเต้นซินะ ค้างบ้านพี่สาวครั้งแรกน่ะ แหม น่ารักจังเลยค่ะ! ทำให้คิดถึงตอนที่มาโอะจังมาตอนนั้นเลยน้า

ฉันพายูกิโนะคุงเข้าไปข้างในบ้าน ส่วนพวกกระเป๋าสัมภาระของยูกิโนะก็ให้สาวใช้หิ้วเข้าไปแทน

"อ้าว มาแล้วเหรอจ้ะ"
ท่านแม่กำลังนั่งอ่านนิตยสารและจิบชาดำอยู่ที่ห้องรับแขก พอเห็นฉันกับยูกิโนะคุงก็ทักทาย

"สวัสดีครับคุณนายคิโชวอิน ผมชื่อเอ็นโจ ชู... ยูกิโนะ ขอโทษที่มารบกวนนะครับ"
"แหม หน้าตาเหมือนตุ๊กตาเลย พูดจาฉะฉานน่ารักจริงๆ ทำตัวตามสบายนะคะ คุณยูกิโนะ"
"ครับ"

ท่านแม่ดูจะเอ็นดูยูกิโนะคุงไม่น้อย ก็แหม ยูกิโนะหน้าตาเหมือนกับตุ๊กตาฝรั่งเศสที่ท่านแม่โปรดปรานเลยนี่นา แต่ก็โชคดีที่ท่านแม่ไม่ได้ถึงขนาดจะชวนไปช้อปปิ้งอย่างครั้งก่อน เด็กผู้ชายคงไม่ยอมให้แต่งตัวเป็นตุ๊กตาหรอกเนอะ

ท่านแม่ถามถึงสารทุกข์สุขดิบของคุณพ่อคุณแม่กับยูกิโนะคุงได้พักหนึ่งก็ก้มลงอ่านนิตยสารต่อ วันนี้ท่านพ่อกับท่านพี่ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนักธุรกิจกว่าจะกลับมาก็คงช่วงเย็นโน่นล่ะ ฉันเลยพายูกิโนะคุงขึ้นไปที่ห้องส่วนตัว

ยูกิโนะคุงดูจะเขินๆก่อนจะที่เข้ามาข้างในห้อง

ไม่ต้องห่วงนะจ้ะเข้ามาได้เลย ฉันประสบการณ์​มาแล้วจากคราวก่อน ตอนนี้พวกอุปกรณ์ออกกำลังกายต่างๆอยู่ในห้องเก็บของกับคุณฮินะ พวกขนมบ้านๆที่แอบซ่อนไว้ก็จัดการกวาดเรียบทั้งหมดแล้ว ส่วนงานฝีมือที่ไม่สำเร็จก็เอาไปเก็บซ่อนไว้เป็นอย่างดี รับรองว่าไม่มีอะไรแปลกๆเล็ดลอดมาได้เลยล่ะ~

"ห้องน่ารักเหมือนห้องเจ้าหญิงเลย เหมาะกับคุณพี่เรย์กะมากเลยล่ะครับ"

เอ๋ เจ้าหญิงเลยเหรอ!
อุฮุฮุ ชมเกินไปแล้วน่า~ ก็แค่เป็นห้องที่มีเตียงแบบมีมุ้งหลังคาคลุมเท่านั้นเองล่ะค่า

"ว่าแต่ยูกิโนะคุงเป็นยังไงบ้างน่ะจ้ะ เมื่อวานได้ไปที่โรงพยาบาลรึเปล่า?"
"ครับ ให้คุณหมอเอ็กซเรย์ดูแล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติเลยครับ"
"โล่งอกไปทีเนอะ~"

ยูกิโนะคุงนั่งลงบนเบาะรองนั่ง หยิบเอาสมุดการบ้านขึ้นมาไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น

"แล้วท่านเอ็นโจล่ะจ้ะ?"
"...ท่านพี่ก็ไม่เป็นอะไรครับ อ้อ แต่ว่าเมื่อเช้ามีไข้ไม่สบายก็เลยไม่ได้มาส่งน่ะครับ"
"เห อย่างนั้นเหรอ"

อย่างเอ็นโจก็ไม่สบายเป็นด้วยเหรอเนี่ย เห็นออกจะแข็งแรงขนาดนั้น ...หรือว่าภูมิต้านทานโรคจะหายไปตอนตกบันไดกันนะ?

"เป็นห่วงหรือครับ?"
"เอ๋?"

ยูกิโนะคุงจ้องมองมายิ้มๆ สายตาดูแปลกๆเหมือนคาดคั้นต้องการคำตอบเลยล่ะ

"แน่นอนซิจ้ะ ...แหม ก็เป็นเพราะพี่เองนี่นาทำให้พวกเราตกบันไดกันแบบนี้น่ะ ทำให้มีแผลเต็มตัวเลยเนี่ย"

รู้สึกผิดสุดๆเลยล่ะค่ะ นึกถึงตอนที่เห็นทั้งสองคนกลิ้งลุนๆตกบันไดไป ฉันล่ะช็อคจนทำอะไรไม่ถูกเลยนะ

ยูกิโนะคุงขยับตัวเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะแล้วดึงมือฉันขึ้นมาจับไว้ ฉีกยิ้มกว้าง พูดเสียงแจ๋ว

"หืมม อย่าพูดแบบนั้นซิครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณพี่เรย์กะสักหน่อย ผมเป็นผู้ชายมีแผลน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ"

สายตาของยูกิโนะคุงวิบวับเป็นประกาย รู้สึกเหมือนมีออร่าแสงสว่างวาบขึ้นชำระล้างความเศร้าของฉันเลยล่ะค่ะ สมเป็นเทวดา นี่ยูกิโนะคุงปลอบฉันเหรอคะเนี่ย! ประทับใจจังเลยค่ะ! จากนั้นยูกิโนะคุงก็พูดว่า "...คุณเรย์กะไม่บาดเจ็บอะไรก็ดีแล้วล่ะครับ"

แหม น่ารักจังเลยน้าา~ ยูกิโนะคุง~
ฉันเอามือลูบหัวยูกิโนะคุงเบาๆอย่างเอ็นดู ยูกิโนะคุงก็หัวเราะชอบใจหน้าแดงใหญ่ แล้วลากเบาะรองนั่งมานั่งจุมปุ๊กข้างๆฉันส่งยิ้มให้

วิเศษไปเลยล่ะค่ะ โกลเด้นวีคนี้มันสวรรค์ชัดๆ!

=====
แล้วกูก็ตัน แต่งต่อไม่ออก แง้ ;_;"