ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!
ไม่จริ๊งงงงงงงงง! ผู้ชายบนโลกนี้ก็มีเยอะแยะไม่ใช่หรือยังไงกันน่ะ ทำไมถึงเป็นอีตาเจ้าเล่ห์คนนี้กันล่ะคะ! โกหกน่า ไม่จริงใช่มั้ย!? นี่มันเป็นรายการล้อกันเล่นใช่มั้ยน่ะ จริงๆแล้วมีกล้องแอบซ่อนอยู่ในห้องใช่มั้ยคะ?
ขณะที่ฉันพยายามปฏิเสธตัวเองสุดฤทธิ์ เอ็นโจก็กอดฉันแน่นแล้วหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
"ท่านเอ็นโจ!!!!"
"บอกว่าเรียกชื่อผมยังไงล่ะ... ถ้าเรียกแล้วผมยอมปล่อยเลย... นะครับ"
อึก น้ำเสียงและหน้าตาออดอ้อนแบบนั้นมันอะไรกันน่ะคะ คิดว่าตัวเองน่ารักแบบยูกิโนะคุงหรือยังไงกันน่ะ ไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด! ถึงฉันจะใจเต้นแรงมากกว่าเดิมก็เถอะแต่บอกเลยว่ามันไม่ได้เข้ากับนายสักนิดนะ!
"เร็วซิครับ ...หรือว่าจริงๆแล้วเรย์กะอยากให้ผมกอดนานๆซินะ เข้าใจล่ะ~"
อย่าคิดเองเออเองซิยะ! อ๊ากกกกกก ต้องพูดจริงๆเหรอคะเนี่ย!
"อ เอ่อ...ช ...ช..."
"หืมม" เอ็นโจเลื่อนใบหน้าตัวเองมาจ้องมองฉัน หรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ "ว่ายังไงครับ"
"ช... เอ่อ... ค คุณชูสุเกะ!!!"
ว้ากกกกกกกกกก น่าอายชะมัด! ตั้งแต่เกิดมาจำความได้ ฉันไม่เคยเรียกเพื่อนผู้ชายคนไหนด้วยชื่อมาก่อนเลยนะคะ! แล้วตาเอ็นโจจะให้ข้ามไปเรียกชื่อเล่นห้วนๆกันเลยเนี่ย ไม่ไหวหรอกนะคะ
เอ็นโจจ้องมองฉันอีกสักพักก็ค่อยๆผ่อนอ้อมกอดออก เอาหัวซบลงบนไหล่ของฉัน แล้วหัวเราะเบาๆ
"??? เอ่อ?..."
"ฮะฮะฮะ นี่ถ้าคุณหมอไม่ยืนยันว่าคุณความจำเสื่อมจริงๆ ผมไม่เชื่อหรอกนะเนี่ย"
"คะ?"
"ท่าทางเหมือนกับครั้งแรกที่คุณพยายามเรียกชื่อผมเลยล่ะ"
เอ็นโจเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มอย่างอ่อนโยน มือข้างหนึ่งลูบหัวฉันแผ่วเบาจนรู้สึกเคลิ้มไปพักหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัว มือทั้งสองข้างของเอ็นโจก็ลงมาประสานเข้ากับมือของฉันและตรึงมันไว้แน่นข้างหน้า เขาส่งสายตาวิบวับแล้วค่อยๆโน้มตัวลงมา
ว้ากกกกกกก หยุดน้าาาาา ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่าาาาาาาา
ปัง!!!
ราวกับเสียงสวรรค์ช่วยชีวิต ก่อนที่เอ็นโจจะทำอะไรฉัน ประตูห้องก็เปิดออกกว้าง ได้ยินเสียงเอ็นโจเดาะลิ้นเบาๆ ฉันหันไปทางนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงยืนร้อง "เย้~" อยู่ที่หน้าประตู และข้างหลังมีเด็กผู้ชายอีกคนนั่งอยู่กับพื้นทำท่าจะร้องไห้ ทั้งคู่อายุไม่น่าจะเกิน6ขวบ
"สำเร็จ!" เด็กผู้หญิงร้องอีกครั้ง "น้องบอกว่าไงคะว่าวิธีน่ะได้ผล!"
"ไม่เห็นยุติธรรมเลย ทำไมผมต้องเป็นฐานรองด้วยล่า"
"ก็ท่านพี่เป็นพี่ แถมเป็นผู้ชายก็ต้องให้เกียรติผู้หญิงซิคะ"
"แต่ ฮึก... แต่ว่ายูกะหนักกว่าผมนี่นา ผมเบากว่าก็น่าจะเป็นคนหมุนลูกบิดซี่ ฮืออ"
"หนักอะไรกัน แย่ที่สุด! ห้ามร้องไห้นะคะ ท่านพี่ยูตะต่างหากที่อ้วนน่ะ! น้องเห็นนะว่าคืนก่อนท่านพี่แอบกินมองบลังค์ในตู้เย็นของท่านแม่น่ะ!"
"เอ๋~!"
"ตอนไปเยี่ยมคุณน้าวาคาบะสัปดาห์ที่แล้ว ก็อ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่จริงๆแล้วแอบไปกินคุกกี้ที่ครัวของหวานต่างหาก แถมไม่ยอมเอามาแบ่งน้องด้วย!"
"เอ๋~! ทะ ทำไมถึง!"
"จริงซิ ที่ลิ้นชักใต้เตียงข้างในสุดก็มีถุงก๊อบแก๊บแปลกๆเก็บซ่อนไว้อย่างดีซะด้วย"
"เอ๋~!! กระทั่งเรื่องนั้น!!"
"ที่เมื่อวานท่านแม่ลื่นล้มจนสลบก็เพราะห่อขนมที่ท่านพี่ทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางด้วยซิ"
"อึก..."
"หึ ถ้าท่านพ่อท่านแม่รู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นยังไงกันน้า~ หืมม ท่านพี่มีอะไรพูดกับน้องรึเปล่าคะ?"
"อึก... ฮึก... ข ขอโทษครับ ฮึก... ยูกะไม่หนักเลยครับ..."
"ฮิฮิ ขอบคุณค่ะ ท่านพี่น่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ~"
เด็กทั้งสองคนทะเลาะพูดคุยกันอยู่หน้าห้องสักพัก เอ็นโจถอนหายใจออกมาเบาๆทั้งยิ้มๆก่อนจะปรบมือสองทีเรียกความสนใจ
"เอ้าๆ เปิดประตูห้องได้สำเร็จแล้วจะเข้ามาข้างในมั้ย ไม่งั้นจะปิดกลับแล้วล็อคแล้วนะ"
ทั้งสองหันขวับเข้ามาข้างในก่อนจะยิ้มร่าวิ่งเข้ามาในห้อง
"ท่านพ่อคะ คิดถึงท่านพ่อจังเลยค่ะ~"
"ท่านแม่ฟื้นแล้ว~"
เด็กผู้หญิงวิ่งเข้าไปหาเอ็นโจที่อ้าแขนรอไว้แล้วก่อนจะอุ้มขึ้นมา ส่วนเด็กผู้ชายก็พุ่งเข้ามากอดขาฉันไว้แล้วร้องไห้เสียงดัง
ห๊ะ? หา?
อ อะไรนะ!!!!?
ฉันกำลังรู้สึกมึนงงช็อคสุดๆ เอ็นโจก็ขยับเข้ามาเอามือลูบหลังฉันเบาๆ
"ไหวมั้ยครับนี่ ช็อคทั้งวันเลยซินะ"
"... เอ่อ นี่..."
"ฮะฮะฮะ ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละครับ ... ยูตะกับยูกะ ฝาแฝด ลูกเราไง~"
เอ็นโจฉีกยิ้มกว้าง ส่วนฉันรู้สึกหน้ามืดจะเป็นลมขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ
อะไรนะค้าาาาาาาาา
----------------------------
แอร๊ย แค่อยากจะแต่งฟิคที่มีรุ่นลูกแล้ว
สารภาพเลยว่าคิดเรื่องมาแค่นี้ ตอนนี้กูไม่มีอะไรในหัวให้ต่อแล้ว ใครอยากต่อก็ต่อได้นะ 5555555
เซ็ตติ้งลูกชาย-ลูกสาว ได้จากเม้นท์ >>>webnovel/3364/406/ กูชอบ
ชื่อชาย-หญิง: ยูตะ-ยูกะ ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไรดีเลยเอาชื่อน้องสาวในชาติก่อนของท่านเรย์กะมาตั้ง ท่านเรย์กะจะได้รู้สึกผูกพันธ์...
จริงๆอยากจะให้พี่น้องอายุห่างกันมากกว่า แต่แบบนั้นท่านเรย์กะคงจะแก่ไป---//แค่กๆๆ