วันนี้ผมมีนัดที่คฤหาสน์คิโชวอิน พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่ค่อยได้ไปอย่างแต่ก่อน นอกจากช่อดอกไม้เล็กๆและช็อกโกแลตยี่ห้อโปรดของเธออย่างทุกทีแล้ว ยังมีของฝากที่ซื้อมาจากนางาซากิอีกด้วย
ผมเจอมันที่ร้านขายของฝากตอนไปเยี่ยมญาติ มันเป็นชุดเครื่องเป่าแก้วหลากสี เจ้าของร้านหยิบมันขึ้นมาเป่าให้ผมฟัง เสียงมันกรุ๊งกริ๊งไพเราะน่ารักดี ผมคิดถึงคุณน้องสาวเป็นคนแรก คิดว่าเธอจะต้องชอบมันแน่ๆ
แล้วก็ยังมีของฝากเล็กๆน้อยๆให้คุณลุงคุณป้า เป็นพวกใบชาอย่างดีและเซ็ตของบำรุงผิวพรรณ
อ๊ะ ลืมซื้อของฝากให้เจ้าซิสค่อนไปเลยแฮะ
แต่ช่างมันเถอะ
ผมไปถึงที่คฤหาสน์คิโชวอินก็ได้พบกับคุณน้องสาวพอดี ไม่กี่ปีก่อนยังเป็นเจ้าหญิงน้อยอยู่เลย แต่ดูตอนนี้ซิเป็นสาวน้อยที่โดดเด่นและงดงามมากทีเดียว เด็กๆนี่โตไวจริงๆ
พอรับของฝากเธอก็กล่าวขอบคุณ เธอยิ้มอย่างสดใสจนปรากฏลักยิ้มน่ารักที่มุมปากจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
ถึงจะไม่ได้เจอกันสักพักนึงแล้ว แต่เธอก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
คุณน้องสาวทำท่าทางลับๆล่อๆบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา แต่ก่อนเธอมักจะปรึกษาเรื่องว่าซื้ออะไรให้พี่ชายดี หรือไม่ก็ให้ช่วยแนะนำที่ท่องเที่ยวกับเพื่อนๆที่ไหนดีอยู่แล้ว คิดว่าคงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ ผมพยักหน้ารับฟังอย่างยินดี
"คือว่า..."
เธอเข้ามากระซิบที่หูผม เป็นครั้งแรกรึเปล่านะที่ได้เข้าใกล้แบบนี้ ปกติจะโดนหมอนั่นคอยขวางตลอดเลย
"... เอ๋! เรย์กะจังมีคนที่ชอบแล้วเหรอ!?"
"อย่าบอกท่านพี่นะคะ!"
"... อ่า อื้อ"
ใบหน้าเธอแดงแจ๋และยิ้มเขินอายแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
รู้สึกว่าเธอจะปรึกษาอะไรอีกหลายๆอย่าง
แต่ผมรู้สึกสมองกลวงเปล่าจนคิดหรือจำช่วงเวลานั้นแทบจะไม่ได้เลย
---------------------------------
ตัดจบ!