>>>/webnovel/3451/843-846 เมื่อฉันกับเขา XXX ต่อ
----------
ใกล้จะได้เวลาที่คาบุรากิมาลากฉันไปขึ้นตะแลงแกงแล้วล่ะค่ะ
เย็นวันจันทร์อันเป็นเวลาที่นัดหมายสำหรับการซ้อมวิ่งผลัด ฉันลากขาแบบช้าๆไปที่สนามเหมือนร่างไร้วิญญาณ แทบจะไม่ตอบสนองอะไรที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด เพ่งสมาธิไปอยู่ที่การวิ่งให้ได้มากที่สุด
เพราะไม่อยากตายในการซ้อมวิ่งกับคาบุรากิ ฉันเลยขอร้องให้เอ็นโจมาช่วยสอนวิ่งในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่ยังทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงเอ็นโจจะบอกว่าไม่ซีเรียสเรื่องนี้ และให้พักผ่อนให้มากๆ แต่ฉันก็รู้สึกหดหู่อยู่ดี
เอ็นโจจะรู้สึกแย่เพราะฉันมันเป็นนังผู้หญิงไม่ได้เรื่องที่มาสิงร่างเขาอยู่รึเปล่าคะ
พอกลับมาบ้าน ฉันก็ซ้อมวิ่งต่อคนเดียวอยู่ลับๆ หวังทำลายสถิติที่ย่ำแย่จากการซ้อมกับเอ็นโจ กล้ามเนื้อปวดแปล๊บๆ ขานี่สั่นไปหมดแล้วล่ะค่ะ
ฉันต้องทำได้ ฉันต้องทำได้ ฉันต้องทำได้
ฉันสะกดจิตตัวเองอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมา ขอเพียงมีความเชื่อมั่นก็จะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้แบบในการ์ตูนที่เคยอ่าน
หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ
คาบุรากิวอร์มร่างกายรออยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดวิ่งแล้วมาวอร์มร่างกายตามที่เอ็นโจได้สอนไว้
เอ็นโจกำลังซ้อมแข่งปาบอลพอดี ที่คอห้อยผ้าขนหนูอันที่ยูกิโนะคุงเคยให้มาเมื่อปีที่แล้ว
ผ้าบ้านฉันก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องหยิบผืนนี้มาใช้ด้วยล่ะคะ ถึงกระแสผ้าขนหนูเข้าคู่กันจะจางหายไปตามกาลเวลาแล้วก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากจะตกเป็นข่าวแปลกๆเพราะใช้ผ้าผืนเดียวกับนายอีกครั้งหรอกนะ
ฉันไม่มีผืนอื่นให้เลือกใช้เพราะที่ห้องเอ็นโจก็มีแต่ผ้าขนหนูลายนี้เสียด้วยสิ
อ๊ะ ไม่ได้ๆ ตอนนี้ฉันจะคิดเรื่องอื่นไปมากกว่าการซ้อมวิ่งไม่ได้ ต้องตั้งสมาธิเข้าไว้
สาวๆในสนามเริ่มส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเมื่อฉันกับคาบุรากิมาประจำตำแหน่งที่ลู่วิ่ง เอ่อ ช่วยเงียบๆกันหน่อยไม่ได้เหรอคะ มันทำลายสมาธิฉันน่ะ
สิ้นเสียงสัญญาณปล่อยตัว ฉันก็ออกวิ่งหน้าตั้งแบบลืมตายทันที
คะ ความเร็วลมที่ปะทะหน้าอยู่นี้มันอะไรกันคะ ลมนี่กรีดผิวบาดเป็นริ้วๆหยั่งกะคาไมทาจิเลยค่ะ หูก็ได้ยินแต่เสียงวิ้ว วิ้วของสายลม เร็วขนาดนี้ฉันจะกัดลิ้นตัวเองด้วยรึเปล่า อ๊ะ คาบุรากิแซงไปแล้ว แย่ล่ะสิ จะตามไม่ทันแล้ว
ฉันใส่แรงทั้งหมดที่มีลงไปที่ฝ่าเท้าเพื่อเร่งสปีด ไม่ได้หวังจะชนะหรอก แต่อย่างน้อยก็ต้องไม่ให้แพ้หลุดรุ่ย ทิ้งห่างจนตามไม่ทันแบบนี้
กล้ามเนื้อขาของฉันปวดแปลบขึ้นมา จี๊ดขึ้นไปถึงสะโพก อ๊ะ!! มาเป็นอะไรเอาตอนนี้คะ อดทนไว้ก่อนซี่ อีกไม่กี่วิก็จะถึงเส้นชัยแล้วน้า
เพราะฉันเผลอผ่อนสปีด แต่ร่างกายฉันมันไม่ยอมผ่อนตาม ขาที่ไม่สัมพันธ์กันของฉันก็เกิดหมดแรงไปก่อนข้างหนึ่ง ผลคือตัวของฉันเอียงวูบไปข้างหน้า เข่าทั้งสองข้างกระแทกกับพื้นเต็มแรง
รอบตัวฉันเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเสียขวัญ
"ชูสุเกะ!!!" คาบุรากิที่วิ่งเข้าเส้นชัยไปแล้ววิ่งกลับมา ดูตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่ง
ฉันพยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดลงไปเพื่อจะบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร แต่มันเจ็บ เจ็บจังเลยค่ะ เลือดออกด้วยอ่ะ แง้ เจ็บสุดๆไปเลย
ก่อนที่คาบุรากิจะมาถึงตัวฉัน ก็พลันรู้สึกถึงฝ่ามือที่ประคองใบหน้าฉันทั้งสองข้างเอาไว้
ร่างของคิโชวอิน เรย์กะมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเธอซีดขาวไร้สีเลือด แม้จะกำลังหอบหายใจแต่ก็ลูบหัวลูบหน้าฉันไม่หยุด "เป็นอะไรรึเปล่า"
สนามที่เซ็งแซ่กันอยู่เมื่อกี้นี้ ดูจะเงียบเสียงลงแบบไม่ได้นัดหมาย
ฉันเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน ที่ซ้อมปาบอลมันไกลอยู่นะ วิ่งมาจากตรงนั้นเลยเหรอ
"มาซายะ ทำบ้าอะไรอยู่ มาช่วยกันเร็วๆเข้าสิ" คาบุรากิกระพริบตาปริบๆแบบไม่เข้าใจเพราะถูกตวาด แต่ก็จับแขนฉันพาดบ่า ประคองให้ลุกขึ้นยืน เอ็นโจก็ช่วยประคองฉันอีกคน "อดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวจะพาไปห้องพยาบาล เดินไหวรึเปล่า"
ฉันพยักหน้าว่าไหว แต่จริงๆจะแย่แล้วค่ะ