Fanboi Channel

>> 548-553 มาต่อแล้วค่ะ

----------------------------------------------------------

สถานที่จัดงานเลี้ยงยังคงเป็นที่เดิม แต่จากลานโล่งๆ ในคราวนี้ถูกแต่งเป็นประตูไม้เลื้อยดอกวิสทีเรียสีม่วงสลับขาว ห้อยลงมาเป็นแพ มีไฟติดเป็นระยะ เพื่อเพิ่มความสว่าง พอมองผ่านแสงแล้วบางพุ้มก็เป็นประกายสีชมพูเข้ม สวยมาก เหมือนกับอยู่ในความฝัน จนเผลอยิ้มออกมาเลยล่ะค่ะ

“ว้าว สวยจังเลยค่ะ~”
“ใช่ไหมฮะ คุณพี่เรย์กะ ผมอยากให้มาเห็นนี่แหละฮะ!”

“แหม ขอบคุณค่ะ ยูกิโนะคุง”
ฉันก้มลงไปยิ้มให้ยูกิโนะคุงที่จับมือฉัน ยูกิโนะคุงยิ้มตอบกลับมา

อาาา น่ารักจังเลย แต่ว่าพอผ่านวันนี้ไปคงไม่ค่อยได้เจอแล้วสินะคะ

ตะกี้ตอนเข้ามาในงาน เจ้าหน้าที่ทำหน้าที่ดูแลคนเข้ามาในงานเลี้ยงกลางคืนนั้นมองฉันอย่างงงงวย แต่เอ็นโจกล่าวเรียบๆ เพียงคำเดียวว่า ‘...เธอมากับผม’ เจ้าหน้าที่ก็รีบเปิดทางให้ฉันเลยค่ะ

รู้สึกเกรงใจที่ต้องรบกวนจังค่ะ
แต่ว่าไม่คิดเลยว่าเอ็นโจในการ์ตูนจะรักยูกิโนะคุงขนาดนี้ด้วย ตรงจุดนี้ช่างเหมือนท่านเอ็นโจเลยค่ะ ตามใจยูกิโนะคุงตลอดเวลาเลย

“ยูกิโนะ พี่จะไปหามาซายะกับคุณทาคามิจิ จะไปด้วยไหม” ตอนที่พูดชื่อคาราบุกิ เอ็นโจสบตากับฉันแวบหนึ่ง นัยน์ตาที่เหมือนจะลังเล แต่ว่าฉันคงคิดไปเองแน่ๆ เลยล่ะค่ะ

“ไปสิฮะ คุณพี่เรย์กะไปด้วยกันนะ”

“ไม่ดีกว่าจ้ะ พี่ขอนั่งรอตรงมุมโน้นดีกว่าจ้ะ ยูกิโนะคุง” ฉันบอกปัดไปพร้อมกับลูบหัวยูกิโนะเพื่อปลอบโยน แล้วลุกขึ้นมากล่าวขอบคุณเอ็นโจที่พาเข้ามาในงาน

“ขอบคุณท่านเอ็นโจ ที่พาดิฉันเข้ามาในงานค่ะ”

“หวังว่าคงไม่ก่อเรื่องหรอกนะ”

“ไม่ทำให้ท่านเอ็นโจต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ ตอนนี้ดิฉันมาอยู่ในฐานะไหน ดิฉันรู้ตัวดีค่ะ” ฉันยิ้มแย้มตอบเอ็นโจ เดินไปหยิบน้ำจากบริกร และเดินไปตรงมุมที่ฉันบอกกับยูกิโนะ

รู้น่าว่าให้ทำตัวอยู่เงียบๆ เหมือนไม่ให้มีใครรู้น่ะ!
แต่ว่าขอแวบไปตักขนมมาทานนิดๆ หน่อยๆ ล่ะกันค่า~

หลังจากผ่านไปประมาณสักยี่สิบนาที ขนมในจานก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว อยากกินอีกชะมัดเลยค่ะ แต่ต้องอดใจเอาไว้ ไม่งั้นจะอ้วนเอาได้

ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสังเกตว่าฉันมาที่นี่ แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ อยู่อย่างนี้ไปจนจบงานก็ดีนะคะ

ฉันอยู่ว่างๆ มองเลยไปเห็นเอ็นโจกำลังคุยกับคาราบุกิและวาคาบะจัง สายตาของเอ็นโจมองคนทั้งคู่อย่างอ่อนโยน ส่วนยูกิโนะคุงก็ไปคุยเล่นกับเพื่อนร่วมรุ่นของเขา เห็นมาโอะจังกับยูริคุงด้วยล่ะ อยากเข้าไปคุยด้วยจังเลยค่ะ

เหงาจังเลยค่ะ

.

.

.

ฉันที่นั่งชมบรรยากาศไปเรื่อยเปื่อยอย่างเดียวดาย มองดูคนที่เริ่มเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ ดีจังเลยค่ะ

“น้ำครับ คุณคิโชวอิน”

“...ท่านเอ็นโจ”
นึกว่าจะลืมฉันไปแล้วซะอีกค่ะ ฉันรับน้ำจากมือของเอ็นโจที่ยื่นมาให้ พร้อมกับขอบคุณเบาๆ เงยหน้ามองท่านเอ็นโจในชุดทักซีโดสีเทาเข้ากับสีผมเป็นสีอำพันแปลกตา มือข้างหนึ่งถือไวน์ อีกข้างหนึ่งกำลังเสมองไปอีกทาง ดูน่าหลงไหล เหมือนกับ…

เหมือนกับ...หลุดออกมาจากเจ้าชายในนิทานเลยค่ะ

“มาซายะกับคุณทาคามิจิกำลังไปได้สวย ผมหวังว่าคุณคิโชวอินจะไม่เข้าไปขัดขวางอีกนะ” แต่เรื่องคำพูดที่ทำให้คนชะงักนี่ อีกเรื่องนึงนะคะ

“ดิฉันไม่คิดจะทำอย่างนั้นแน่นอนค่ะ แล้วก็...”ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อยากจะพูดเรื่องอะไรกันแน่คะ ท่านเอ็นโจ”

นี่ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อป่วนงานเลี้ยงซะหน่อย! ถ้ายูกิโนะคุงไม่ชวนมาฉันก็ไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่หรอกนะ แค่นั่งนึกถึงความหลังก็แค่นั้นแหละค่ะ ก็เข้าใจอยู่หรอกค่ะ ว่าระแวง แต่แบบนี้ทำเอาความรู้สึกดีๆ หดหายหมดเลยค่ะ

“อื๋อ ตอบหนักแน่นดีนี่” เอ็นโจยิ้ม แล้วหัวเราะเบาๆ “ถ้าเช่นนั้นให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ คุณคิโชวอิน”

อะ อาเระ?

มึนงงไปหมดแล้วค่ะ สรุปจะเข้ามาหาเรื่อง หรือว่าเข้ามาทำอะไรกันแน่คะ? ถ้าไม่เต้นก็ถือว่าไม่ให้เกียรติกับผู้ชวน แต่ว่าถ้าเข้าไปบนฟอร์ลล่ะก็ฉันไม่แย่เอาหรอกหรือคะ

ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ
เมื่อเห็นฉันส่ายหน้า เอ็นโจก็ยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ว่าอะไร

“ถ้างั้นมานี่ดีกว่าครับ”

“อะ เอ๋?” เอ็นโจดึงมือฉันไปโดยไม่ทันตั้งตัว เขาพาฉันเดินไปยังโซนซุ้มกุหลาบที่ตอนนี้ไร้วี่แววผู้คน ดอกกุหลาบหลากหลายสีสันกำลังเบ่งบานสะพรั่ง งดงามมากเลยล่ะค่ะ

“อ้ะ! กระดิ่งนี่?”
ฉันเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่ซุ้มดอกกุหลาบสีแดง มีริบเบิ้นสีขาวผูกปลิวไสวในสายลม คล้ายผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ข้างบนก็มีกระดิ่งแขวนอยู่ด้วย ตกแต่งได้สวยเหมือนเคยเลยนะ

ไม่รู้ว่าเอ็นโจมายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันเมื่อไหร่ แต่เขาก็ยื่นมือไปจับที่ปลายผ้าด้านนึง แล้วยกยิ้มให้ฉัน

“สั่นกระดิ่งไหม คุณคิโชวอิน?”

“เอ๊ะ ค..ค่ะ” ฉันจับปลายอีกด้านนึง สั่นกระดิ่งพร้อมกับเอ็นโจด้วยความรู้สึกขัดเขินในอก เพราะก้มหน้าอยู่เลยไม่รู้ว่าเอ็นโจมองฉันด้วยสายตาแบบไหน

พอรู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่เขาเข้ามาประชิดตัวฉันแล้ว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทั้งสองมือของเอ็นโจยื่นมือมากุมมือของฉันเอาไว้แน่น

“คุณคิโชวอิน รู้ความหมายของซุ้มนี่รึเปล่าครับ?”

“?”
อื๋ม ไม่ใช่ว่าแค่ตกแต่งให้สวยๆ หรอกหรือคะ? ฉันเงยหน้ามองเอ็นโจ พบว่านัยน์ตาคู่นั้นกำลังมองลงมาที่ฉันด้วยสายตาที่จริงจังทำเอาพูดอะไรไม่ออก

“ตามตำนานของซุยรัน ว่ากันว่าคู่รักที่มาสั่นกระดิ่งที่นี่จะมีความสุขตลอดไปล่ะครับ”

เอ๊ะ มีตำนานแบบนั้นด้วยเหรอคะ? ก็ไหนท่านพี่บอกไม่มีอะไรพิลึกๆ แบบนั้นนี่คะ?
แต่เอ๊ะ เมื่อกี้ฉันสั่นกระดิ่งกับเอ็นโจ! ไม่สิ ฉันกับเขาไม่ใช่คู่รักกันเสียหน่อยค่ะ!

“คุณคิโชวอินตัดใจเรื่องมาซายะเถอะ”

เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคาราบุกิคะ?

“ท่านเอ็นโจเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ”
ไม่สิเรย์กะคนก่อนชอบคาราบุกิ แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบตานั่นนี่ แต่ดันเผลอตอบไปแบบนั้นแล้ว เอ็นโจถึงกับเบิกตากว้างแวบนึง ก้มมองลงมาแบบไม่แน่ใจ

“เข้าใจผิด งั้นที่ผ่านมาคุณทำเพื่อใครกันล่ะ คุณคิโชวอิน”

ตอบผิดเป็นภัยมหันต์อย่างร้ายแรง ยิ่งกับคนเจ้าแผนการอย่างเอ็นโจด้วยแล้ว จะว่ายังไงต่อดีล่ะคะ อา… ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งกดดันเข้าไปใหญ่เลยล่ะค่ะ ทำยังไงดี ทำยังไงดีล่ะค่ะ ตอนนี้ตาฉันเริ่มหมุนไปหมดแล้วล่ะค่ะ~

“ดิฉันหมายถึง ตอนนี้ดิฉันไม่คิดกับท่านคาราบุกิแบบนั้นแล้วยังไงล่ะคะ”

“ทั้งที่คุณทุ่มเทขนาดนั้นเนี้ยนะ?”

“ค่ะ ท่านเอ็นโจจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม แต่ในตอนนี้ดิฉันคิดเรื่องครอบครัวของดิฉันอย่างเดียวเท่านั้นค่ะ”

“...”

เอ็นโจเงียบไป สายตาของเราสองคนประสานกันอย่างเงียบงัน ตอนนี้ในหัวของฉันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงดนตรี สิ่งที่ตรึงฉันไว้คือสายตาของเอ็นโจเท่านั้น ทั้งรู้สึกผิดที่เหมือนกับเอามาเป็นตัวแทนท่านเอ็นโจ แต่ว่า แต่ว่าใบหน้าที่เหมือนกับท่านเอ็นโจนี้ทำให้ฉันเผลอไผลไปแล้วล่ะค่ะ

ไม่รู้ว่าทำไมร่างกายถึงไม่ฟังคำสั่ง มืออีกข้างที่เป็นอิสระถึงได้ยื่นออกไปหมายจะแตะแก้มของคนตรงหน้า แต่แล้วเพราะเสียงของเขาทำให้ฉันหยุดชะงัก

“คุณคิโช..”

“ขะ...ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ ท่านเอ็นโจ!”
ฉันรีบพูด แล้วรีบผละออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

ไม่ได้! ไม่ได้นะ! ไม่ได้เด็ดขาดเลย!
ฉันทำอะไรอยู่กันคะ ฉันน่ะไม่ใช่คนแบบนี้สักหน่อยนี่คะ
ฉันเข้ามาระงับสติอารมณ์ในห้องน้ำ ตอนนี้ผู้คนคงมัวจดจ่ออยู่กับฉากเต้นรำของคาราบุกิและวาคาบะจังอยู่แน่ๆ พอมองดูตัวเองในกระจก เทียบกับฉันที่ไม่มีใครสนใจ อยู่คนเดียวอย่างนี้ก็สาสมแล้วค่ะ

ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงได้ไหลคลอลงมา
ฉันจะทำยังไงดี ฉันถึงกับทรยศท่านเอ็นโจเพราะว่าเอ็นโจที่มีบรรยากาศคล้ายกับท่านเอ็นโจเลยเหรอ

“แหม~ คุณคิโชวอินไม่เจอกันเสียนานนะคะ”

“อะค่ะ สวัสดีค่ะ” ฉันยิ้มน้อยๆ ตอบกลับไป ไม่คิดเลยว่าจะมีคนเข้ามาในตอนนี้ หรือว่างานเต้นรำจะจบแล้วนะ

“แต่ว่าสามัญชนแบบคุณคิโชวอินเข้ามาในงานได้ด้วยรึคะ รึว่าแอบเข้ามากันคะ?”

“เผอิญว่าท่านเอ็นโจให้เกียรติเชิญดิฉันมาเป็นเพื่อนกับน้องชายของท่านน่ะค่ะ” แล้วกล่าวตามจริง ถ้าอ้างชื่อเอ็นโจออกไป น่าจะ… อื๋อ น่าจะคุ้มครองฉันได้ส่วนหนึ่งล่ะมั้ง
เห็นไหมล่ะคะ พอได้ยินชื่อของเอ็นโจก็ตกตะลึงไปเลยล่ะค่ะ

“อุ้ย นี่ยังผละจากเรื่องท่านคาราบุกิไม่ทันไร ก็เข้าหาทางท่านเอ็นโจเสียแล้วหรือคะ คุณคิโชวอินนี่เสน่ห์แรงดีนะคะ~”

คำพูดเสียดสีชะมัดเลยค่ะ… แต่ก็ช่างเถอะ สิ่งที่ฉันทำมาก่อนหน้านี้มันก็ควรสมควรได้รับแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่ฉีกยิ้มที่มุมปากเพิ่มอีกนิดเท่านั้นเองค่ะ

“ถ้าพวกท่านไม่มีธุระอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวกลับเข้างานก่อนนะคะ” ฉันโค้งตัว พร้อมกับจะสวนทางออกไป ทว่าผู้หญิงตรงหน้ากลับขัดขาฉันก่อน ทำให้ฉันล้มลง
อุหวา ทำไงดี?! เสื้อจะเปื้อนไหมเนี้ย!

“อุ้ยตาย~ ขออภัยด้วยค่ะ คุณคิโชวอิน ดิฉันซุ่มซ่ามไปหน่อยน่ะค่ะ~”

“...”
ฉันที่ล้มลงมองดูก้มดูเสื้อผ้าของตัวเอง จะมีรอยเปื้อนไหมเนี้ย เป็นสีขาวเสียด้วย ทำไงดีล่ะคะ คงต้องไปไปเอาน้ำมาลูบไว้ก่อนค่อยส่งไปซัก

“เป็นแค่สามัญชนมาตีตัวเสมอท่านเอ็นโจนี่มันออกจะเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะคะ!”

“ใช่ค่ะ คนแบบคุณน่ะ ไม่สมควรที่จะอยู่เคียงข้างท่านเอ็นโจหรอก”

“...”
อื๋อ… ค่าซักรีดมันเท่าไหร่กันนะ แต่ว่าชุดแบบนี้คงแพงแหงเลย เงินเดือนจากงานพิเศษก็ยังไม่ออกซะด้วยสิ ขอติดเอ็นโจไว้ก่อนดีไหม หรือขอความช่วยเหลือจากท่านพี่ดีนะ ไม่สิ...เดี๋ยวลองขอร้องดูก่อนล่ะกัน

“อ้ะ!”
ไม่ทันตั้งตัวฉันก็ถูกผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเชยหน้าฉันให้หันไปมองทางเธอ

“ฟังอยู่รึเปล่าคะ!”

“เอ๊ะ??” ฟัง ฟังอะไรเหรอคะ? เรื่องซักรีดเหรอคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ น่าจะหาทางได้อยู่ค่ะ

“สามัญชนก็ควรอยู่ในที่ของสามัญชนสิคะ!”
“ท่านเอ็นโจคงโดนแผนสกปรกแน่ๆ เลยๆค่ะ”

ฉันเม้มปากแน่น อื่อ เข้าใจแล้วล่ะค่ะ ที่แท้ก็คงเข้าใจผิดเรื่องของฉันกับเอ็นโจนี่เอง แรงรักของพวกผู้หญิงนี่เยอะจังเลยค่ะ

...น่ากลัวจังเลยค่ะ ใครก็ได้ช่วยที!

“ทำอะไรน่ะ!”

“ทะท่านฟุยุโกะ!” เสียงของพวกผู้หญิงกลุ่มนั้นดูตกใจมากทีเดียวค่ะ แต่ว่า ฟุยุโกะ? หรือว่าจะเป็นท่านฮางิโนะโคจิ ฟุยุโกะ สาวสไตล์ญี่ปุ่นคนนั้นน่ะเหรอคะ? เป็นเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกันกับฉัน แต่ว่าในการ์ตูนนั้น เหมือนท่านฟุยุโกะจะไม่ค่อยโผล่ออกมาเท่าไหร่นัก

พอพวกผู้หญิงกลุ่มนั้นตีวงหนีออกไป ฉันก็เห็นท่านฟุยุโกะที่ถอนหายใจ แต่ว่าขนาดถอนหายใจก็ยังงดงามเลยนะคะ

“...ตกต่ำขนาดนี้เชียวหรือคะ ท่านเรย์กะ”
ท่านฟุยุโกะเดินมาทางฉันแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย เอ๋…? มีคนเป็นห่วงฉันด้วยเหรอคะ…ทั้งที่ก่อเรื่องไปตั้งขนาดนั้นแท้ๆ

พอนึกๆ ดูในความทรงจำแล้ว เรย์กะในการ์ตูนนั่นมักจะออกมาก็ตอนที่กลั่นแกล้งวาคาบะจัง เพราะหึงหวง และมีเรื่องราวที่ใช้อำนาจในทางที่ไม่ดี เป็นคนที่ไม่เห็นหัวคนอื่น พูดจาเอาแต่ใจ หยิ่งยโส เรียกได้ว่าไม่มีข้อดีอะไรให้กล่าวถึงเลย แต่ว่านั่นเป็นเรื่องที่เผยให้เห็นแค่ในมุมมองของการ์ตูนเท่านั้นค่ะ

แต่ว่าเรย์กะก่อนที่จะมาเป็นฉันนั้น ที่ฉันลองนึกดูในความทรงจำของเธอกับพวกผู้หญิงที่ติดตามเธอนั้น เรย์กะก็ดูแลอย่างดี ไม่เคยให้อะไรขาดตกบกพร่องเลย...หรือว่าเป็นเพราะแบบนั้น ถึง…?

“ท่านเรย์กะ”

“คะ? เอ่อ ขออภัยด้วยค่ะ ท่านฟุยุโกะ ทำให้มาเห็นดิฉันในสภาพน่าอับอายเสียแล้วล่ะค่ะ” ฉันยิ้มแย้มตอบกลับไป และพูดอีกประโยค “และก็ต้องขอขอบคุณที่ช่วยเหลือคนอย่างดิฉันนะคะ”

“...” ท่านฟุยุโกะมองฉันอย่างชั่งใจชั่วครู่ “ท่านเรย์กะคะ”

“คะ?”

“ช่วยพึ่งพาพวกเรามากกว่านี้เถอะค่ะ!”

“เ------อ๋?”

“พวกดิฉันน่ะ เฝ้ามองท่านเรย์กะตลอดเลยนะคะ ท่านที่อดทนได้อย่างเข้มแข็ง แม้จะถูกท่านคาราบุกิหักหน้า หรือเรื่องที่ถูกลดขั้นเป็นสามัญชนทำให้ถูกรังแก แต่ก็ยังพยายามอยู่นั้นทำให้พวกเราประทับใจมาก พวกคุณคุคิโนะ และคุณเซริกะเองก็เป็นห่วงท่านเช่นกันค่ะ ถึงพวกเราจะออกหน้าไม่ได้มากนัก แต่ว่า แต่ว่า...ท่านไม่ควรทิ้งพวกเราไปไม่ใช่หรือคะ?”

“ทะ...ท่านฟุยุโกะ”

“ตอนที่ได้ข่าวว่าท่านเรย์กะเข้าโรงพยาบาล หรือจะย้ายโรงเรียน ทำเอาพวกเราทุกคนช็อคเลยนะคะ ถึงขนาดที่...ถึงขนาดที่...ต้องไป..”

ท่านฟุยุโกะเม้มปากแน่นเหมือนกับมีเรื่องที่อยากพูดมากมาย แต่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำ และมาเช็ดรอยที่เปื้อนให้ฉันเท่านั้น เหมือนเธออยากพูดอะไรออกมา แต่พูดไม่ได้งั้นแหละค่ะ

“เนื้อแท้ของท่านเรย์กะเป็นคนดี พวกเราที่อยู่ข้างท่านมานาน รู้ทั้งนั้นแหละค่ะ จะมีก็แต่ตอนที่ท่านคิดเรื่องท่านคาราบุกิมากไปเท่านั้นเอง ทำให้…”

“ขอบคุณค่ะ ท่านฟุยุโกะ”
ท่านฟุยุโกะเป็นคนดีจังเลย ยังอ่อนโยนเหมือนเดิมไม่มีผิดเลยล่ะค่ะ! ฉันเอื้อมมือไปจับมือของท่านฟุยุโกะเอาไว้

“ท่านเรย์กะ?”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันตัดใจจากท่านคาราบุกิได้แล้วล่ะค่ะ”

“จริงรึคะ”

“ค่ะ แล้วก็ท่านฟุยุโกะคะ ต่อไปนี้ถึงดิฉันจะเป็นแค่สามัญชนธรรมดาๆ แต่ก็ขอเข้าไปคุยกับท่านฟุยุโกะและทุกคนอีกได้ไหมคะ?”

“แน่นอนสิคะ! ทุกคนรอคอยท่านเรย์กะอยู่เสมอนะคะ!”

อื๋อ ขอโทษนะเรย์กะ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจเรย์กะคนนี้ผิดไปแล้วค่ะ เรย์กะเธอเองก็ยังมีเพื่อนดีๆ หลงเหลืออยู่นะ!

ฉันออกมาจากห้องน้ำกับท่านฟุยุโกะ ที่พูดคุยกับฉันด้วยท่าทางเป็นกันเอง ก่อนที่ท่านฟุยุโกะจะขอแยกตัวออกไปเพราะเอ็นโจที่เดินมาหาฉัน เธอเอ่ยกับฉันว่าไว้ค่อยคุยกันหลังจากเปิดเทอมใหม่ค่ะ

“คุณคิโชวอิน!”

“ท่านเอ็นโจ ขออภัยด้วยค่ะ ดิฉันซุ่มซ่ามทำให้ชุดเปื้อนแล้วล่ะค่ะ!” ได้โปรดอย่าเพิ่มหนี้สินให้ฉันเลยนะคะ!

“คุณ...อา..เฮ้อ..เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอกครับ” ทำไมต้องถอนหายใจแล้วยิ้มแบบระอาใจแบบนั้นด้วยล่ะคะ! เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับสามัญชนเลยนะคะ

“ยูกิโนะเรียกหาคุณคิโชวอินน่ะครับ เพราะคุณไม่อยู่ในงาน”

“ยูกิโนะคุง? งั้นไปกันเถอะค่ะ” ฉันรับคำเอ็นโจ เราสองคนเดินไปหายูกิโนะคุงที่รออยู่ตรงซุ้มดอกไม้เมื่อครู่ ฉันคุยเล่นกับยูกิโนะคุงและเพื่อนของยูกิโนะคุงพักใหญ่ จนกระทั่งท่านพี่และท่านอิมาริเข้ามารับฉันที่งานเลี้ยง ถึงได้บอกลาจากมา

พอผ่านพ้นงานเลี้ยงฤดูร้อนไปแล้ว ฉันก็กลับเข้าสู่วงจรชีวิตสามัญชนเช่นเดิมค่ะ ยูกิโนะคุงก็ส่งเมลล์มาหาฉันบ้าง พวกเราติดต่อกันผ่านข้อความค่ะ แล้วก็มีได้คุยกับคุณคิคุโนะและคุณเซริกะ ที่ส่งข้อความมาขอโทษฉัน ที่ไม่ได้ช่วยเหลือตอนที่ฉันลำบากเลยหลังจากคืนวันงานที่ฉันได้คุยกับท่านฟุยุโกะ น่าจะเป็นท่านฟุยุโกะล่ะมั้งคะ ที่ส่งข่าวไปบอกพวกเธอ ทำให้ฉันไม่เหงาเลยล่ะค่ะ

ที่ทำงานที่มินิมาร์ทฉันปรับตัวได้ดีขึ้นแล้วค่ะ เริ่มสนิทกับอุเมวากะคุงแล้วค่ะ ได้เจอเบียทันแล้วด้วยล่ะ ยังน่ารักมากๆ เช่นเคยค่ะ อีกอย่างฉันได้เป็นเพื่อนทางเมลล์กับเบียทันแล้วนะคะ

ที่คาเฟ่ก็เหมือนกัน ตอนแรกทุกคนไม่สนิทกับฉันแท้ๆ แต่คงเป็นเพราะฉันมีความพยายามเลยทำให้ทุกคนค่อยๆ ยอมรับฉัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีค่ะ แต่ว่านะสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเข้ามาในตอนนี้ และยิ่งทำให้ฉันไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ ปัญหาหลักๆ เลยก็คือ เอ็นโจ ค่ะ

ทั้งที่บอกกับเขาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย แต่ทำไมเอ็นโจถึงได้ขยันมาที่ร้านคาเฟ่ทุกวี่ทุกวันล่ะคะ!

สายตาที่กดดันแบบนั้น ทำให้วันแรกๆ ฉันเกร็งเลยล่ะค่ะ ต้องคอยสอดส่องตลอดเวลาว่าจะมาไม้ไหน แต่พอสบตา เอ็นโจกลับยิ้มให้ฉัน อุ...วางแผนอะไรอยู่กันคะ?

พอเอ็นโจมา เพื่อนๆ ในคาเฟ่ก็มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ทั้งยังให้ฉันไปรับออเดอร์ของเอ็นโจตลอด นี่เขาไม่ได้มาหาฉันสักหน่อยนะคะ ทุกคนอย่างเข้าใจผิดสิคะ อย่ามองฉันด้วยสายตาหวานชื่นแบบนั้นน้าาา!

“เรย์กะจังดูซูบๆ ลงนะคะ” ท่านแม่ทักฉันในเช้าวันหนึ่งที่อยู่บ้าน พลางยกมิโซะซุปมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นมิโซะ ท่านพี่กับท่านพ่อถึงกับหน้าซีดเซียวเลยค่ะ

แล้วก็เวลาที่ท่านแม่เข้าครัวทำอาหารสลับกับท่านพี่บางครั้งนั้น ไม่รู้ว่าทำไมท่านพี่ถึงทำหน้าอยากจะห้าม แต่ก็ห้ามไม่อยู่เสียทุกครั้ง คงกลัวว่าท่านแม่จะเหนื่อยล่ะมั้งคะ แต่ท่านพ่อกับท่านพี่ก็กินอาหารที่ท่านแม่ทำหมดทุกครั้งนะคะ

ถึงแม้จะกินน้ำเปล่าเป็นขวดๆ ก็เถอะ กินน้ำเยอะแบบนั้นเดี๋ยวท้องก็อืดหรอกค่ะ!

“คงเพราะช่วงนี้หนูทำงานหนักไปหน่อยน่ะค่ะ ท่านแม่” เจอแรงกดดันของจอมมารเข้าไปน่ะค่ะ

“งั้นหรือคะ ถ้ายังไงหยุดพักบ้างดีไหม วันศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้แม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนของแม่ เรย์กะจังก็ไปด้วยดีไหมคะ”

“เอ๋ แต่ค่าที่พักมันแพงนะคะ ท่านแม่” ไปตั้งออนเซ็นเชียวนะ

“คุณเรย์กะคะ!” อยู่ๆ ท่านแม่ก็พูดเสียงเฉียบขาดขึ้นมา ทำให้ฉันทำหน้าจริงจังตาม ถึงคุณแม่จะกลับมาลงท้านเรียกชื่อของฉันว่า ‘จัง’ แต่พอเวลาอารมณ์เสียก็จะเรียกฉันว่า ‘คุณเรย์กะ’ เหมือนเดิมค่ะ

“ค่ะ ท่านแม่”

“เรื่องความสวยกับเรื่องเงินมันคนละอย่างกันนะคะ คุณเรย์กะลองคิดดูสิ ถ้าเราไม่สวย จะมีใครที่ไหนเขามาชอบ...คุณเรย์กะคงไม่อยากที่จะอยู่เป็นโสดคนเดียวไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหมคะ?”

อุ...หวาาาา
ท่านแม่โหดร้ายที่สุดเลยค่ะ หยิบยกเรื่องความงามกับเรื่องคานทองมาพูดแบบนี้มันผิดกติกากันชัดๆ เลยนี่คะ

พอหันไปหาตัวช่วยจากทางท่านพ่อกับท่านพี่ พวกท่านก็ยิ้ม ไม่พูดอะไร ใบหน้าเหมือนมีธงสีขาวติดอยู่ ก็รู้อยู่หรอกค่ะ ว่าเวลาท่านแม่เอาจริงขึ้นมา มันก็น่ากลัว แต่ว่า แต่ว่า...บ้านเราต้องประหยัดไม่ใช่รึไงกันค้าาาาาาาา!

ลับหลัง หลังจากนั้นฉันก็ถามถึงท่านพี่เรื่องที่ท่านแม่จะไปเที่ยว แต่ท่านพี่บอกกับฉันว่าไม่ต้องห่วงเรื่องเงินขนาดนั้น ให้ท่านแม่กับฉันผ่อนคลายบ้างก็ดี เป็นอันว่าฉันจะถูกท่านแม่ลากไปเที่ยวแล้วค่ะ...
ระหว่างทางกลับห้อง ฉันได้ยินท่านพ่อคุยโทรศัพท์หาคุณซาซาจิมะ อดีตเลขาของท่านพ่อ ได้ยินแว่วๆ ว่าจะให้มาช่วยสอนท่านแม่ทำอาหาร อะไรสักอย่างเนี้ยแหละค่ะ อาหารที่ท่านแม่ทำก็อร่อยนะ ทานุกินี่!

***************************************************************************************************
// ท่านแม่ลิ้นจระเข้! แฮ่…!
ตัดฉับ

กำลังคิดว่าถ้าดำเนินเรื่องช้าไปคงไม่ดี ให้สกิลปักธงแบบรัวๆ เลยแล้วกันนะ (?) --คิดอยู่ว่าจะเอาพาทความคิดของคาราบุกิมาลงดีไหม
แต่พอไล่อ่านๆ ดูเป็นมุมมองที่คาราบุกิกลัวเอ็นโจมาก เลยยังไม่กล้าเอามาลง--*

>>874 เฮ้ยยยยย กูชอบฟิคมึงมาก ไม่ต้องรีบร้อนนะ ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ความรักที่เปลี่ยนจากการเป็นศัตรูต้องใช้เวลารดน้ำพรวดดินนะตะเอง เขียนมาเรื่อยๆ นะ รออ่านได้ตลอดเวลา ตกใจที่มีท่านฟุยุโกะออกมานี่แหละ กูเกือบลืมนางไปแล้ว ถถถถถถถถ

>>875 โอเคมึง จะค่อยเป็นคอยไปนะ
ตอนแรกกูก็เกือบลืมไปเหมือนกัน แต่คิดไว้ว่าจะต้องมีคนมาช่วยนาง จะให้ท่านจอมมารออกโรงก็คงไม่ดี เลยไปนั่งไล่หาจากรายชื่อเพื่อน 555+

//งานการไม่ทำมานั่งเขียนฟิค คืออารายย

เรย์กะแมงลิ้นจระเข้ กินอะไรก็อร่อยไปหมด 555555555555555

กูชอบฟิคมึงมาก เอ็นโจวก็ตามจีบไม่ปล่อยเลยเชียว 555555555555555

>>872-873 ชอบบบบ ขอบคุณมากกกก ท่านเอ็นโจนี่ยังไง มาให้เจอหน้าทุกวันเลยยยยย

>>869-874 โอ๊ย รักมึงมากค่ะ มาทียาวจุใจ ตอนหน้าออกเมื่อไหร่​ค้าาาา

>>869-874 คือดีต่อใจมากค่ะ เอ็นโจไม่ว่าอยู่ที่ไหนก้อรักเรย์กะสินะ แต่ทำไมกุรู้สึกสงสารท่านเอ็นโจที่เรย์กะจากมาไม่เป็นบ้าไปแล้วหรอค่ะ 55555

>>873 แหม่ มานั่งเฝ้าแฟนทำงานทุกวัน สมเป็นแฟนที่ดีจริงๆเลยค่ะ //อ้าว ยังไม่ใช่แฟนเหรอ
กูชอบท่านแม่นะ เรย์กะนี่โคลนนิ่งของท่านแม่ชัดๆ ทั้งความมุ้งมิ้ง ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆและความลิ้นจระเข้นั่นอะ 555555555555

>>880 อาจจะสลับวิญญาณกันก็ได้นะ เรย์กะ(คิมิดอล)อาจจะไปอยู่ร่างเรย์กะ(นิยาย)ก็เป็นได้

>>880 >>882 หรือท่านเอ็นโจคนนั้นอาจจะตายพร้อมกันแล้วไปอยู่ในฟิคเลี้ยงต้อย? 5555555

>>883 เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง.......... /มิน่าล่ะ...

กูแต่งฟิค โลกคู่ขนานแยกอีกเรื่องก็แล้วกัน

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่คนแต่งก่อนหน้านี้น้า

ชื่อเรื่องแล้วเราก็ตามหากันจนเจอ ...ถุย น้ำเน่าชิบ 5555

--------------------------------------

วันนี้คือวันแต่งงานกับผมและเรย์กะ

แปลกใจสินะที่ผมเรียกชื่อของเธอตรงๆ หลังจากที่เราคบกัน เราก็ตกลงกันว่าจะเรียกด้วยชื่อเฉยๆ แต่ต่อหน้าคนอื่นพวกเราต้องรักษาภาพลักษณ์และมารยาทของผู้ดี เลยยังคงเรียกด้วยคำว่าคุณนำหน้า เรย์กะเองก็เปลี่ยนจากเรียกท่านเป็นคุณเช่นกัน

ผมเคยวาดฝันเวลานี้มานานแล้วตั้งแต่สมัยยังเรียนที่ซุยรัน พอมาเจอจริงๆกลับตื่นเต้นจนในลนลานไปหมด ที่ซ้อมในใจตั้งแต่เมื่อก่อนพอเจอของจริงดูจะช่วยอะไรไม่ได้เลย

ผมกำลังเดินทางไปยังสถานที่จัดงานแต่งงานเป็นโบสถ์แสนสวยที่เรย์กะเคยบ่นว่าอิจฉาคนที่แต่งงานที่นี่

ผมในชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่หลังรถที่แล่นไปบนท้องถนน ยิ้มบนใบหน้าไม่อาจหุบได้เลย ผมดีใจ....ดีใจจริงๆ

ขณะวาดฝันถึงเรย์กะในชุดเจ้าสาว เสียงโทรศัพท์ของบอดี้การ์ดของผมก็ดังขึ้น เขายกโทรศัพท์มือถือมารับ คุยกันสักพักหน้าก็กลายเป็นซีดเผือด แล้วหันมาทางผม

"เกี่ยวกับผมรึเปล่า" เนื่องจากวันนี้เป็นวันงาน ผมจึงไม่พกโทรศัพท์มือถือไว้กับตัว เห็นบอดี้การ์ดหันมาทางผมด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ก็รู้ได้ทันทีว่าในสายนั้นเขาโทรมาหาผม

"ครับ ท่านชายเอ็นโจว..."

"งั้นส่งมาให้ผม" โทรมาตอนนี้คงมีธุระด่วนจริงๆ ผมถอนหายใจเล็กน้อย ส่วนบอดี้การ์ดยังคงทำหน้าอึกอักไม่ยอมส่งโทรศัพท์ให้ผม จนผมต้องเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ เห็นสีหน้าย่ำแย่ของบอ์ดี้การ์ดในใจเริ่มวูบโหวงด้วยสังหรณ์ไม่ดี

"คุณคิโชวอินประสบอุบัติเหตุ... อาการเป็นตายเท่ากันครับ"

ตอนนั้นโลกของผมได้พังทลายลง

.
.
.
.

เธอกำลังนอนหลับ

คุณหมอบอกว่าสมองเธอได้รับการกระทบกระเทือนรุนแรง จนกลายสภาพเป็นเจ้าหญิงนิทรา โอกาสที่จะฟื้นแทบไม่มี แต่ด้วยความร่ำรวยของตระกูลคิโชวอินและผมเอง เราทำทุกวิถีทางที่จะรักษาเธอ ขอแค่เธอกลับมาหาพวกเรา ผมเอางานของบริษทมาทำงานในห้องของเธอ เพื่อที่จะอยู่เคียงข้างเธอ...ผมอยากเป็นคนแรกที่เธอเห็นตอนเธอตื่นขึ้นมา เช่นเดียวกับพี่ชายของเรย์กะที่ตอนนี้ก็เอางานมาทำที่โรงพยาบาลเหมือนผม

หนึ่งเดือนแล้ว...

เธอกำลังนอนหลับ อาการเริ่มทรุดตัวลงอย่างช้าๆ

ผมสงสัยจังว่าเธอกำลังฝันถึงเรื่องอะไรอยู๋

อาจเป็นเรื่องของกินที่เธอชอบ งานเย็บปักที่เธอรักแม้ฝีมืออาจจะยังต้องฝึกอีกมากก็เถอะ

หรือไม่ก็...

งานแต่งงานของเรา....

ตอนนี้เธอเหมือนกับเจ้าหญิงนิทราผู้งดงาม

เพียงแต่จุมพิตที่ผมมอบให้นับพันครั้งกลับไม่สามารถปลุกเธอขึ้นมาได้

ทำไมกันล่ะ... ทุกคนต่างเรียกผมว่าเจ้าชาย

เจ้าชายต้องปลุกเจ้าหญิงนิทราขึ้นมาไม่ใช่เหรอ

นี่เรย์กะ...

ตื่นสิ

มายิ้มให้ผมเห็นหน่อยได้ไหม...

ผมกุมมือเธอ สภาพของผมเริ่มทรุดโทรมจนมาซายะทนไม่ไหว ดึงผมออกมา แล้วให้คุณทาคามิจิเข้าไปดูแลเรย์กะต่อ

"ชูสุเกะ ฉันรู้ว่านายสภาพจิตใจย่ำแย่ แต่นายจะทำงานและเฝ้าคิโชวอินโดยไม่ดูแลตัวเองไม่ได้ กินข้าวบ้างเถอะ" พอได้ยินมาซายะเรียกชื่อผม ผมก็เหมือนได้ยินเสียงเรย์กะ เธอมักจะเรียกผม ชูสุเกะ ชูสุเกะ... ผมเงยหน้า รู้สึกเหมือนโลกสว่างในพริบตา

"เรย์กะกำลังเรียก ผมต้องไปแล้ว"

"เดี๋ยว! ชูสุเกะ!" ผมไม่ฟังคำพูดของมาซายะ วิ่งกลับเข้าไปยังห้องที่คุณคิโชวอินนอนอยู่ คุณทาคามิจิดูตกใจเมื่อผมเข้าไปในห้อง

เธอยังไม่ตื่น

ผมหัวเราะอย่างขมขื่น

ทรุดตัวลงข้างๆเตียงของเธอ กุมมือเธอไว้ แล้วแย้มยิ้มแบบที่เมื่อก่อนเธอมักจะทำท่าทางกลัวเสมอ

ตื่นสิเรย์กะ ผมยิ้มแบบนี้แล้วนะ เธอต้องลุกขึ้นมาทำหน้าไม่ไว้ใจแล้ววิ่งหนีผมสิ

เรย์กะที่แสนขี้ขลาดของผม

.
.
.
.

เดือนที่สอง

เรย์กะก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

จะนอนขี้เกียจเกินไปแล้วนะ เรย์กะ

แต่เหมือนร่างกายผมจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอและขาดสารอาหารผมจึงวูบไป รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนเตียงข้างๆเรย์กะ
ผมเห็นท่านแม่และน้องชายของผมร้องไห้ ผมรู้สึกผิดมาก แต่ผมน่ะ... ยังทำใจไม่ได้จริงๆ

ขอโทษนะครับ...

"ถ้าแยกอีกห้องนายก็ดื้อจะมาอยู่ตรงนี้ใช่ไหม" มาซายะบอกกับผมเขานั่งอยู่ข้างเตียง "เมื่อก่อนนายมักมีเหตุผล และคอยเตือนฉันตลอดแท้ๆ ทำไมตอนนี้กลับเป็นฉันที่เตือนนายล่ะ" เขาบ่น ผมได้แต่ยิ้มอ่อนแรงไปให้

"อย่าทำให้เป็นห่วงสิ..." เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมาซายะร้องไห้นอกจากเรื่องอกหักจากคุณยูริเอะ "นายเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันนะ เจ้าบ้า"

"...โทษทีนะ" เขาไม่รับคำขอโทษของผม ยังด่าผมว่าเจ้าบ้าซ้ำๆ

"วันนี้วาคาบะทำอาหารมาให้กิน อร่อยมาก ถ้านายไม่กิน วาคาบะจะเสียใจ ฉันจะเอาช้อนยัดปากนาย"

อาหารของคุณทาคามิจิอร่อยอย่างที่มาซายะบอก แต่ผมกินได้นิดเดียวก็รู้สึกพะอืดพะอมไม่อยากอาหาร แต่เพราะสายตารบเร้าของมาซายะและท่านแม่กับยูกิโนะ เลยฝืนกินจนหมดแล้วล้มตัวลงนอน เพื่อที่จะได้พักผ่อนได้เต็มที่ ท่านแม่กับพวกมาซายะออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เหลือคนเฝ้าเพียงพี่ชายของเรย์กะที่กำลังทำงานอยู่ที่โซฟามุมห้องเงียบๆ

ผมไม่ได้สนใจเขามากนักเพราะรู้เองว่าเขาก็ไม่ต่างจากผม ผมมองเรย์กะที่อยู่เตียงข้างๆ เอื้อมมือไป กุมมือของเธฮที่มีสายน้ำเกลือติดอยู่

"เรย์กะ ผมป่วยล่ะ รีบมาดูแลผมเร็วเข้า" ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
.
.
.
.
เธอยังคงไม่ตอบผม...

........................................................

ผมหลับไป หลับลึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนหลังจากวันที่เรย์กะประสบอุบัติเหตุ

ผมเหมือนได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เลยลืมตาตื่นขึ้น

ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่โรงพยาบาลเป็นห้องโถงงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ผู้คนต่างมุงอยู่รอบตัวของผม ข้างกายผมไม่มีเรย์กะหลับอยู่เคียงข้าง สมองผมตกใจจนแข็งทื่อไปหมด

"ชูสุเกะ นายเป็นอะไร เมื่อทำท่าเหมือนจะวูบไป" เสียงของมาซายะดังขึ้น ผมหันไปมองเขา เขาอยู่ในชุดสูธเต็มยศ ข้างกายมีคุณทาคามิจิที่ทำท่าทางตื่นๆทำตัวไม่ถูกอยู่

อาการป่วยและคลื่นไส้เมื่อวานนเหมือนจะหายดีเป็นปลิดทิ้งเหมือนเป็นความฝัน...

ความฝัน...งั้นเหรอ?

"นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นมาเริ่มงานกันต่อ" มาซายะพูดกับผม แววตาฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้น

"งาน?"

"หือ นายเหมือนจะเบลอๆกว่าทุกทีนะชูสุเกะ ทั้งๆที่นายคิดแผนนี้แท้ๆ" มาซายะกำลังพูดในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนเฉลยผม "กำจัดตัวน่ารำคาญออกไปไงล่ะ"

ตัวน่ารำคาญ? ....ใครกัน

มาซายะเหมือนจะไม่เห็นสีหน้าที่งุนงงของผม เขาก้าวเท้าออกไป แหวกกลางผ่านเหล่าผู้คนที่มามุงจนไปถึงจุดหมาย

ที่มีร่างเด็กสาวบอบบางคนครึ่งนั่งทรุดตัวอยู่บนพื้น เธอมองรอบข้างอย่างงุนงง เหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัว เธอตรงหน้าผมดูเด็กกว่าในความทรงจำล่าสุดของผม แต่ผมรู้ดีว่าเธอคือใครด้วยใบหน้าและทรงผมอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ คนที่ผมไม่มีทางลืมได้ชั่วชีวิต

"ไง คิโชวอิน แกล้งเป็นลมสนุกไหม พอไม่มีคนสนใจก็ทนไม่ไหวตื่นมาอีกเหรอ"

"คุณคาบุรากิ?" พอเธอเห็นหน้าคาบุรากิเธอก็ยิ้มดีใจเหมือนได้เจอเพื่อนท่ามกลางคนแปลกหน้า พยายามลุกขึ้นตรงไปหามาซายะ มาซายะทำท่ารังเกียจแล้วผลักเธอออก ร่างกายของเธอที่ดูเหมือนจะอ่อนแรงอยู่แล้วเลยล้มลงไปอีกรอบ มาซายะส่งเสียงเหอะแล้วบอกว่าปกติเรียกท่านคราวนี้มีตีสนิทเรียกคุณเหรอ เรย์กะกับผมมองไปทางมาซายะอย่างไม่เข้าใจ และผมโมโหมากที่มาซายะกระทำกับเรย์กะแบบนั้น ขณะที่กำลังจะเดินไปต่อว่า มาซายะกลับตะโกนดังก้อง

"วันนี้จะไม่มีการหมั้นของฉันกับคิโชวอิน เรย์กะอะไรทั้งนั้น" ผมชะงัก ประมวลผลคำพูดของมาซายะอย่างุนงง

"คนที่ฉันรักและจะแต่งงานด้วยคือผู้หญิงคนนี้เท่านั้น" มาซายะกุมมือของคุณทาคามิจิที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้คำมั่น เรย์กะเองก็มองสองคนข้างหน้าด้วยความงุนงงเหมือนเดิม เธอไม่พูดอะไรออกมา ยังคงมองไปที่มาซายะ และเหมือนเธอจะยังไม่เห็นผม

แต่ว่ามาซายะกับคุณทาคามิจิ... พวกเธอแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ

เรื่องไม่หมั้นเรย์กะ และจะหมั้นคุณทาคามิจินั่นมันอะไรกัน

ที่สำคัญเรย์กะของผมไม่เคยคิดจะหมั้นกับนายสักหน่อย

เรย์กะยังเงียบสนิท แต่ผมสังเกตุเห็นว่าแววตาของเธอเหมือนมีความกระจ่างในอะไรบางอย่างแล้วแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว ทำให้มาซายะที่เห็นเรย์กะเงียบไปพูดขึ้นอย่างแปลกใจ

"ไม่โวยวายงั้นเหรอ... ช่างเถอะ...และนี่คือหลักฐานการฉ้อโกงของตระกูล! พวกเขาไม่สมควรอยู่ระดับเดียวกับพวกเรา" ข้อมูลถูกแจกจ่ายทั่วงานเลี้ยง ประธานและคุณนายคิโชวอินหน้าซีดเซียวประกาศว่าตนไม่ได้ทำ แต่ตอนนั้นเหล่าบอดี้การ์ดก็มาลากตัวพวกเขาออกไป และกำลังจะมาลากตัวเรย์กะไปด้วยเช่นกัน

ผมพุ่งตัวผ่านมาซายะ วิ่งไปหาเธอ

เธอเองก็มองเห็นผมแล้ว วินาทีที่เราสบตากัน ผมเห็นดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เรียกชื่อผมแผ่วเบา

"ชูสุเกะ..."

เป็นเธอ...

เธอคนนั้นของผม

ผมผลักบอดี้การ์ดที่เข้าใกล้เธอจนล้ม ไม่สนใจเสียงร้องตกใจของคนรอบข้าง ไม่สนใจสายตาของมาซายะที่มองผมอย่างตกใจ ไม่สนสายตาแปลกใจของพวกท่านแม่ที่มองมาที่ผม ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น!

ผมนั่งคุกเข่าแล้วรวบตัวเธอมากอดไว้

กอดแนบแน่น สาบานว่าจะไม่ปล่อยเธอไปอีก
.
.
.
.
แล้วร้องไห้ออกมาเหมือนกับเด็กๆ

..........จบ

วิ่งหนีด้วยความเร็วแสง

>>869คือดีงามอะ
ตอนนี้รู้เลยว่าลิ้นจระเข้และสกิลการทำอาหารเรย์กะจังมาจากใคร
ทำไมท่านพี่ช่างเอาแต่สิ่งดีๆของทานุกิ เช่นลิ้นปกติไปละค่ะ

>>885 ฟิคน่ารักอะแต่ตอนนี้อยากรู้ว่าเกิดอะไรกับร่างในอีกโลก เป็นวิญญาณ kimi dolce เข้าแทนมั้ย คงป่วนพิลึกเมื่อเรย์กะกับเอ็นโจที่ไม่ถูกกันกำลังจะแต่งงานกันแทน

>>885. ชอบบดูเป็นรักแท้ รักมากจนข้ามภพมาเจอกันอีกมิติเวลา 55555555 มีควาทเพ้อหนักมาก 555555

>>889 มึงอย่ามาจุดประกายแบบนี้ เดี๋ยวกูก็เผลอแต่งออกมาเป็นฟิคหรอก เกรงใจกองงานของกูหน่อย ถถถถถถถถถถ

>>891 แต่งเลยมึงงง กุรออ่านนนนน ท่าจะวุ่นวายน่าดู55555555555555

>>887 อา นี่สิคู่แท้ นี่คือเนื้อคู่ จะอยู่ชาติไหนภพไหนก็จะขอตามมาเจอ ต้องเปิดเพลงคู่ชีวิตให้แล้วล่ะ "นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไหร่สถานใด เกิดชาติไหนฉันมีเธอ มีเธอเพียงคนเดียว"

>>883 เออ ทฤษฎีนี้น่าสนๆ55555555

>>885-887 โหววววว ซึ้งอะ ชอบบบบ (น้ำเน่าแบบนี้ก็ดีนะได้ตบยุงเล่นเพลินๆ)
>>889 แบบนั้นก็น่ารักอะ อยากอ่านเหมือนกัน แต่งเลยๆ ก็นึกๆ อยู่ว่าแล้วร่างในอีกโลกจะต้องนอนเป็นผักแพ็คคู่เรอะ ดูจะเหี่ยวแห้งน่าสงสารไปหน่อย (สงสารท่านพี่ด้วย)

>>891 งานมึงไม่ใช่งานกู ไม่เกรงใจเว้ย แต่งมาซะดีๆ กูมีความหน้ามืดและหื่นกระหาย 555555

กูเริ่มสงสัยแล้วว่ะว่ากว่าอฟช.จะจบจะเกิดฟิคกาวขึ้นมาอีกกี่จักรวาล fandom วะเนี่ย...

อาาาาาาาาาาาาาาาาา เห็นคอมเมนต์เรื่องที่บอกหัวหน้าห้องต่างหากที่รู้จักเรย์กะดีที่สุด ทั้งนิสัยใจคอ ความรักครั้งแรก หรือสัตว์รุมเกลียด ไม่ใช่เอ็นโจ กูอยากจะเถียงเขาจังว่ะ ว่าหัวหน้าห้องก็รู้เพราะเป็นเพื่อนกับเรย์กะ แต่โมเมนต์เอ็นโจนี่มันแฝงมาเนียนๆเกือบทุกตอนเลยนะเว้ย แบบต้องจับสังเกตอะถึงจะรู้ว่าเอ็นโจก็สอดส่องเรย์กะอยู่ อ่านใจเรย์กะได้ด้วยว่าคิดอะไร ถึงขั้นรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถ้าไม่สังเกต ไม่ติดตามพฤติกรรมเขา จะไปรู้ความรู้สึกนึกคิดเขาเหรอ แล้วที่บอกว่าชงให้คาบุรากิตลอดมันก็ไม่ใช่นะ ตอนหิ่งห้อยเห็นเพื่อนแล้ว รู้ว่าเพื่อนอยู่ตรงไหน แต่ก็จะอยู่กับเขา ไม่พาเรย์กะไปหาด้วยซ้ำ ยืนดูหิ่งห้อยด้วยกันแบบโรแมนซ์ๆในสายตาคนนอกอีกต่างหาก แล้วก็จับหิ่งห้อยให้ด้วย จะชงให้เพื่อนเขาไม่ทำกันขนาดนี้

แล้วเปิดเรื่องมา เรย์กะบอกว่าชอบหน้าของเอ็นโจมากกว่าคาบุรากิ ไม่ใช่เรย์กะชอบคาบุรากิที่สุดนะ //กูไฟ้ว์เพื่อเรือกูวววววว

ถึง>>891 นี่>>889นะ
แต่งฟิคเลย จ่อให้มีกองงานดองอยู่เราก็รอนายได้ขอแค่นายไม่ลอยแพฟิคคู่รักคู่ชังคู่กัดเราก็พอ
ดูจากคอมเม้นต์แล้วมีเพื่อนโม่งอีกหลายคนรออยู่เหมือนกัน

>>898 เม้นท์ในแมวซินะ เห็นหลายคนค้านเหลือเกิน แย่ที่สุด​ อ่านแล้วขึ้น โมเมนต์​เยอะต่างกะคนอื่นๆขนาดนี้ทำไมมองไม่เห็น​วะ! หรือเพราะ​กูเสพกาวเกินขนานไป

กูว่าตอนที่คนๆนั้นโผล่อาจจะมีการวอร์กันในเม้นท์ ช่วงนั้นโม่งแปลควรลงตอนต่อรัวๆนะ 55555

>>898 >>900 พวกมึงใจเย็นๆ คนที่ไม่ได้เข้ามาพี้กาวมันก็มองได้หลายมุมเว้ย ท่านเอ็นโจก็ชอบทำตัวกำกวม เขาจะคิดแบบนั้นมันก็ไม่แปลก รอเจอโมเม้นชัดกว่านี้ก่อนเถอะจะเถียงไม่ออก!

>>900 มึงทำเป็นเดือดเป็นแค้นนะแหม แต่จริงๆ คือกะเนียนขอให้โม่งแปลลงรัวๆ นี่หว่า

ขอค้านคอมเม้นท์ในแมวดุ้นอ่ะ เดี๋ยวรอคนเปิดเยอะๆแล้วไปด้วย #ทีมอิมาริ

กูว่าปล่อยเมนท์นั้นเขาไปเต๊อะ เดี๋ยวไม่นานมันจะมีโมเมนต์นึงที่ชัดมาก ไม่กาวด้วย ยังจะเถียงอีกมั้ยว่าว่าเอ็นโจไม่ได้คิดอะไรกับเรย์กะแล้วชงให้คาบุรากิอีกงั้นเหรอ พอตอนนั้นมาถึงก็เอาไปอ่านวนไปนะคะ เราก็มาสูดกาวของเราในนี้กันต่อ

แมวดุ้นเขาไม่พี้กาวแบบเรา แต่กุค้านเรื่องหัวหน้าห้องสุดใจว่ะ หัวหน้าห้องเป็นเพื่อนก็จริง แต่เรย์กะไม่ได้แสดงอะไรเยอะมากนะ ที่รู้ๆคือรู้อันที่บังเอิญเห็น ในขณะที่เอ็นโจว เรย์กะไม่ได้บอกเชี่ยไรเลย รูุ้กอย่าง มองหน้าก็เหมือนรู้แล้ว โคตรสตอร์กเกอร์ขั้นสูง 5555555555555555555 ยิ่งดิบหลังๆ กูยิ่งคิดว่าใช่ ฮีแกมีความสุขกับการแกล้งให้เรย์กะกลัวและระแวงมาก 55555

>>905 ประโยคหลังแม่ง S ชิบหาย 55555555555555 ความสัมพันธ์แบบเหยื่อกับผู้ล่านี่มันอะไรคะเนี่ย

กูรวมรายชื่อมาให้โหวตใหม่ตรงนี้นะ เริ่มโหวตใหม่เลย

1 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ดาวเคราะห์ดวงที่ 4)

2 ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับช่องมโนแห่งมิติพิศวง (เรือโนอาลำที่สี่)

3 ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4

4 ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชากับหลุมดำแห่งกาวแล็กซี่ซุยรัน (มิติที่ 4)

5 ฮาเร็ม​เจ้าแม่เรย์กะ : จิบน้ำ(กัญ)ชาทัศนา คณะตลกสามช่า (พระราม4)

>>907 กูชอบ3

>>907 ชอบ 3 เหมือนกัน

>>907 3 อีกเสียง

3 เหมือนกัน

ข้อ 3 คือความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน...
ฟิคกาวกูอยู่ไหน!!!

>>907 โหวต 3 อีกเสียงเด้อจะ แต่จริงๆก็ชอบทุกชื่อแหละขอแค่มีกาวและเรือของท่านเอ็นโจกูก็ได้หมดดดด Let the ship sail~~ สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นนนนน

ชอบทุกชื่อนะ แต่3มีนิมิตหมายที่ดีต่ออนาคตการสูดกาวที่สุดแล้ว กา3เลย

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ดีใจที่พวกมึงชอบชื่อนี้กันนะ สตูดิโอกาวจริงๆ พล็อตมากมาย บทหลากหลาย ถ่ายทำกันแทบไม่ได้หลับได้นอน
ใครจะตั้งกระทู้ กูพิมพ์คำว่า"ของ"ตกไปว่ะ ช่วยแก้จาก "ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ" เป็น"ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ" ด้วยนะ จะได้ขึ้นต้นเหมือนๆกัน

เดี่ยวกุว่าพวกมึงใจเย็นก่อนจริงๆแล้วมันก้อควรจะมีหลายเรือให้ลงนะอย่าไปพึ่งไปแย้งความคิดใครแค่พวกเราเสพกาวท่านเอ็นโจกันเกินขนาดมากกว่าในแมวเอง5555

ถ้ามีกาวเรือรองจะมีใครอยากเสพมั้ยอะ ขอลองsurvey ตลาดดู

>>916 กูก็ว่างั้นแหละ มันแล้วแต่คนมอง ทีมใครก็ช่างเขาเราชูป้ายเงียบๆ กาวดี สูดเข้าไปแล้วจุ๊ๆไว้มึง เดี๋ยวตำรวจมา

>>917 เขียนมาสิ ทุกคนในนี้เปิดใจรับกาวหมดนั่นล่ะ

>>917 ได้หมดดดดดดดด ขอแค่ไม่เอาคานนนน 555555 จัดมา ๆ

>>917 เอามาเหอะมึง กาวใครกูก็ฟินได้ คนที่รับไม่ได้ก็ไม่ต้องนะคับ แต่กูเชื่อคงไม่มีนะจังหวะนี้ ใครใคร่อ่านก็อ่าน กูนี่ว้อนท์มาก

>>917 เอาเลยๆเรย์กะกับอะไรก้อฟิน
>>918 กุว่าแค่กาวคงไม่พอ เพ้อขนาดไปอีกไปหลายๆมิติ น้ำเน่า ดราม่า คอมมาดี้ ยันไม่ใช่คน เสพอะไรทำไมไปได้ไกลขนาดนี้5555

>>917 ตัวกุอยู่เรือเอ็นโจเป็นหลัก แต่ใจหั่นแบ่งไปทั้งเรือยูกิโนะคุงและเรือยูริ ไม่ใช่ฟิคเรือกลุ่มนี้ไม่อ่านก็จริงแต่กูเคารพคนที่ลงเรือลำอื่นๆ นะ เพราะฉะนั้นฟิคอะไรก็ลงมาเถอะ โม่งในนี้ใจดี ไม่เห่าไม่กัด มีแต่กรี๊ด อวย และกว้านซื้อกาวเท่านั้นแหละ

กุอยากรู้ถ้าคาบุรากิใน kimi dolche มาอยู่ในร่างบากะรากิจะเกิดอะไรขึ้นวะ ยิ่งถ้าฟื้นมาตอนจีบวาคาบะยังไม่ติด จะตลกแค่ไหน5555555

>>917 ได้หมดดดด เขียนมาก็อ่าน
อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คาน55555

>>924 เออ น่าคิด 555

>>924 แถมไม่มีตัวร้ายอย่างเรย์กะให้ตัวเองมีอีเ้นท์ทำคะแนนด้วยมึง สาวเจ้าสองคนดันเป็นเพื่อนกันอีก 555

ได้หมด ถ้าสดชื่นค่ะ. ซูดดดดดดดด

>>924 แล้วให้บากะรากิไปอยู่ร่างคาบุรากิในคิมิดอล รักกันหวานชื่นกับวาคาบะ พอจะขอบคุณเรย์กะทุกคนดันบอกว่าเรย์กะที่เป็นมารผจญหายไปจากชีวิตแล้ว

>>929 เลยว่งตามเรย์กะ บอกเธอยังไปไม่ได้จนกว่า 12นักษัตรจะสมบูรณ์ 55555555555555555

>>924>>929เออน่าอ่านแต่กุว่าทุกคนในคิมิดอลอาจจะช็อกกับนิสัยบากะรากิ เรย์กะอาจเลิกชอบไปเลยก่อนได้5555

>>930 เห็นเรย์กะคิมิดอลเปิดซีรีย์ใหม่ เป็นสาวร้านขายปลาก็ขมวดคิ้ว เธอนี่ใจโลเลจังเลยนะ สิบสองนักษัตรยังไม่สมบูรณ์แบบ เธอก็จะทิ้งมันไปแล้วเปิดซีรีย์อุราชิมะ ทาโร่แทนงั้นเหรอ หัดคิดถึงความรู้สึกของหนู แมว ลา ไก่ แกะที่เธอทิ้งไว้ข้างหลังด้วยสิ แต่เอาเถอะ ถ้าเธอเลือกแล้วฉันก็จะสนับสนุน //เอาชุดเต่าให้เรย์กะคิมิดอล

>>932 "คอสเพลย์เป็นเต่าก็ยากหน่อยนะ แต่ฉันเชื่อว่าระดับเธอต้องทำได้แน่" ฉันตบบ่าคิโชวอิน ใบหน้าแสดงความนับถืออย่างแรงกล้า สมเป็นคิโชวอินจริงๆ เลือกของยากขนาดนี้ด้วยความมั่นใจนี่ไม่ธรรมดาเลย ฉันควรจะเอาอย่างสินะ ขอบคุณเธอมาก เธอเป็นแสงนำทางให้ฉันอีกแล้ว

>>933 บากะรากิ!!!! ไอ้บ้าเอ้ยยยย

เออ ถ้าบากะรากิไซซายะไปอยู่กูว่าที่นั่นคงช็อก เอ็นโจกูต้องเอ๋อแดกแน่ๆ55555
วันนี้มีกาวมาเพิ่มมั้ยยย ว่าแต่พวกโม่งที่แต่งเอ็นโจ side story พาร์ทหายไปไหนหมด
แปลไทยมาถึงตอนให้ลาเต้อาร์ทนุ้งต่ายแล้ว อยากเห็นมุมมองอันโรแมนติก 5555

>>935 กูอยากเห็นด้วยยยยยยยยยยยยยยยย

เตือนเพื่อนโม่ง ประมาณ เม้น 980 ตั้งห้องใหม่เลยนะพวกมึง ใครตั้งเขียนไว้เลยว่า จองตั้งห้องจะได้ไม่ตั้งซ้ำ ผมโหวตน่าจะชนะใสๆคือ

ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

_______________________________
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
https://fanboi.ch/webnovel/3289

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชา​ยาม​บ่าย​ของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
https://fanboi.ch/webnovel/3364/

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
https://fanboi.ch/webnovel/3451/

สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต-รายชื่อตัวละคร
https://justpaste.it/reika

>>936 อย่าลืมเติมคำว่า"ของ" จะได้เป็น "ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ"

>>924 โอ้ย พล็อตนี้ท่าจะมันส์กุว่าคาบุรากิแม่งต้องงง ยิ่งท่านเรย์กะพาไปร้านสามัญชนไรงี้ มารู้ว่าตัวเองชอบวาคาบะจากท่ากลิ้งตอนรถชน แม่งคงรู้สึกว่าทำไมตัวเองในโลกนี้บ้าบอชิบหายแน่ๆ 555555555555555555

แก้

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

_______________________________
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
https://fanboi.ch/webnovel/3289

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชา​ยาม​บ่าย​ของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
https://fanboi.ch/webnovel/3364/

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
https://fanboi.ch/webnovel/3451/

สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต-รายชื่อตัวละคร
https://justpaste.it/reika

มึงคะ เหมือนกุเคยเห็นเรือลำอื่นด้วย ไปไหนหมดแล้วอ่าคะ?

>>940 เรือลำอื่นไม่มีกาวคะตัวเธอ รอโม่งฟิคใจดีสักคนปล่อยกาวให้เรืออื่นหน่อย จากทีมอิมาริซัง

ยิ่งน้อยลำยิ่งต้องผลิตค่ะ เรือเอ็นโจวนี่ ก่อนมีโม่งนี่เหมือนกับพายไม้จิ้มฟัน ไม่เห็นมีใครเม้นเชียร์ท่านเอ็นโจวคนเราไม่กล้าเม้นเชียร์ด้วย มาเจอกันเลยเหมือนปลดปล่อย ผลิตเองรัวๆ จนเมากาวกันถ้วนหน้า เรืออื่นมาดูยังเมาตาม 5555 เวลากูอ่านเรื่องอื่นกูชอบอยู่เรือลำเล็ก แต่ที่กูเห็นเหมือนๆกันคือลำเล็กจะมีความทรหดในการแจวเรือสูง ผลิตเองเสพเอง ไม่รอใคร เพราะรอแล้วมันไม่มี 55555 เพราะงั้นโม่งเรือลำอื่น แต่งเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่อะไรถึงกูเรือเอ็นโจว แต่กูเสพได้ทุกลำยกเว้นเรือคานกูแบนนน กูแอนตี้ คานจงหายไป!

เรืออิมาริก็น่าสนนะ ออกแนวน้องสาวเพื่อนผมที่เห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยโตเป็นสาวแล้ว ผมเลยชักจะหวั่นไหว แถมหัวใจเธอยังว่าง จีบเลยดีมั้ย แต่พี่ชายเขาหวง เข้าใกล้ไม่ได้เลยล่ะครับ
แต่สำหรับกู อิมาริมีโมเมนต์กับท่านพี่มากกว่าเรย์กะอีกง่ะ ทำให้กูจิ้นไม่ค่อยออก แต่ใครอยากขายกาวให้กู กูก็ไม่ขัดศรัทธานะเอ้อ

>>943 ท่านอิมาริได้ยินข่าวแว่วๆจากเพื่อนที่เรีนพิเศษเรย์กะว่าแอบชอบพี่ชายไรงี้ แล้วใจเต้นโดคิโดคิเปล่า แต่บังเอิญพี่ชายยืนอยู่ข้างเลยโดนโยนลงอ่าวโตเกียว

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

//เอาจริงๆ อิมารินี่กูก็จิ้นนะ แต่ไม่รู้ทำไมพอจิ้นทีไร ภาพท่านพี่ถ่วงหมอนี่ลงอ่าว ปรากฏชัดทุกที แอบเรย์กะชอบคนอื่นท่านพี่มองห่างๆอย่างห่วงๆ แ่พออิมาริไปกระแซะ ถึงกับลากเข้าห้อง ออกมาแบบโทรมๆ คือไรคะ ท่านพี่ 55555555555555555555555

>>944 ต่อนิด อารมณ์แบบไปจีบดอกฟ้า โดยมีพ่อตา(ความจริงคือท่านพี่) ถือปืนอยู่หน้าบ้าน พลอตเรื่องเลยค่อนข้างเซอไวเวิล555555555555555555

กูชอบเรือนายสำรองนะ แม้บทจะน้อยนิดก็เถอะ

จริงๆอิมาริเนี่ย ตอนหลังๆก็มีโมเมนต์เหมือนจะจีบอยู่นะ แต่นานมากกกกกก กว่าพี่แกจะมีบท และมาหยอดตอนเดียวแล้วก็หายไปเลย ทำเอากูคิดว่าจริงๆอิมาริมีโคลนนิ่งใช่ป่ะวะ แบบร่าง 1 ตาย ก็เอาความทรงจำของร่าง 1 ไปใส่ร่าง 2 พอร่าง 2 ตาย ก็เอาความทรงจำไปใส่ร่าง 3 ไปเรื่อยๆ แต่ว่าการถ่ายเทความทรงจำจะใช้เวลานานพอสมควร อิมาริก็เลยออกมาได้ไม่บ่อย และฆาตกรก็คือ....//เสียงเปิดประตูแบบโคนัน พักชมโฆษณาซักครู่

>>947 สัส กุลั่นแรงมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กุหยุดขำไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

>>946 กูเองก็ชอบนายตัวสำรองชอบพอๆกับท่านเอ็นโจ แต่โมเม้นน้อยมากจนกุท้อ นายเป็นโรงหัวหน้าหมู่บ้านเชียวนะ ทำไมบทน้อยแบบเน้!!

กุขอเสนอพล็อตกาวเรือคำ้คอร์ พี่ชายผู้รักน้องสาวมากจนก้าวลํ้าคำว่าศีลธรรม น้องแล้วไงใครจะทำไม กำจัดผู้ชายที่อยู่รอบตัวทุกคน ก็เรย์กะมีเเค่พี่คนเดียวก็พอแล้ว เอ้า ซู๊ตตตตตต อ้าาาา

>>949 แต่งเลยค่ะมึง กูรออ่าน

>>949 อยากได้กาวววส

เเถวนี้มีคนแต่ขาดกาวคะคุณมึง แต่ไม่มีความสามารถในการเขียนฟิคเองอ้ะ

>>947 ความคิดมึงล้ำมากนี้มันนิยายไซไฟชัดๆ 5555 แต่กุก้อแอบเชียร์อิมาริตั้งแต่บอกว่าเรย์กะน่ารัก น่าสนใจแล้ว
>>946,948 กุก้อชอบนายตัวสำรองแต่กุอยากให้คู่กะวาคาบะมากกว่าแล้วให้บากะรากี้ไปออกบวช5555
>>949 ตายแล้วงั้นกุขอให้ไม่ให้พี่ชายแท้ๆแล้วกันจะได้ไม่ผิดศีลธรรมมากไป555 เพราะท่านพี่ก้อได้อะไรดีๆผิดกับทาคานุกิ

>>949 สุดยอด จัดเลยเพื่อนโม่ง
รึจะให้เป็นพี่น้องไม่แท้ดี อาจพออธิบายในโลก kimi dolceได้ว่าทำไมไม่คอยเหมือนคนในครอบครัวในโลกนั้น

หรือกูจะเขียนอิมาริโคลนนิ่งดีวะ พูดเองชักสนใจเอง 5555555555555555555555

>>955 เอาเลยมึง พลอตล้ำๆแบบนี้ต้องมีคนสานต่อ 55555555555555555555555

กูอยากแต่งหลายอันมากตอนนี้ ยูกิโนะเอ็นโจ เอ็นโจเรย์กะ คาบุรากิไอ้บ้า แต่ทั้งนั้นกูอยากมาถาม ว่าถ้ากูจะแต่งอิมาริท่านพี่นี่จะมีใครว่ามั้ยวะ คือมันเป็นชายชาย กูกลัวโม่งบางคนรับไม่ได้อ่ะ แต่คู่นี้มันเรียลมาก เอ็นโจกับเรย์กะยังมีโมเม้นต์เล็กๆน้อย(แต่มากสุดในคู่นอร์มอลของเรื่องแล้ว) แต่คู่พี่ชายกับอิมารินี่มัน.....อฟช ถึงขั้นใส่บทครุมเครือมาเลยนะเว้ย ฟิคยังไม่มโนถึงขั้นนั้น ทั้งอิมาริถูกลากไป...ในห้อง(?) ทั้งโดนโทรตามจิกไปเดทต่อกันสองคน(?) วัยมหาลัยก็ตัวติดกัน ท่านพี่รู้เรื่องของอิมาริทุกอย่าง อิมาริก็ตามใ---ยอมทำทุกอย่าง นี่มันคู่เรียลโดยไม่ต้องพึ่งกาว พุ่งแรงยิ่งกว่าเรือรำไหน

>>957 กูรับได้ แต่งมาาาาาาา แต่งเดี๋ยวนี้ กูติ่งอิมาริท่านพี่มากกก

มึงจั่วหัวไปเลยว่า yaoi อิมาริท่านพี่

ฟิคแบดเอ็นก่อนหน้านี้ ก็ใส่คู่อิมาริท่านพี่เต็มๆนะมึง ทั้งกอดทั้งจูบหน้าผาก ถ้าไม่มีคนนอกอยู่ด้วย จูบปากปลอบไปแล้วมั้ง 5555555555

>>949 กุกาวเองแต่งเองมาให้พวกมึงได้เสพกันเรย
*ฟิคคำ้คอร์รับไม่ได้ก็ข้าม.

ถ้าถามว่าสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคืออะไร
ผมตอบได้เลยว่า น้องสาวของผม คิโชวอิน เรย์กะ

ผมชอบเวลาทีเธอมาซบลงที่เเขนผมบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้ผมฟังมันเหมือนกับว่าผมเป็นคนสำคัญที่สุด'คนเดียว'ของเธอ

แน่ล่ะในโลกนี้คนที่เธอจะพึ่งพาได้มีเเค่ผมเท่านั้น

ผมบังคับให้เธออยู่ในแต่กำมือของผมมาตั้งแต่เธอยังเด็ก ชักใยเธอให้เหมือนตุ๊กตาที่ผมชี้ซ้ายเธอก็หันซ้าย ชี้ขวาเธอก็ต้องหันขวา ดวงตาของเธอต้องจ้องมาแค่ผม แค่ผมคนเดียวเท่านั้น

การกระทำของผมก็ไม่ต่างกับการล้างสมองให้เธอเดินตามทิศทางที่ผมต้องการ

ผมค่อยๆฝังความคิดของผมเข้าไป เข้าไปทีละนิด เธอจะต้องรักผมยิ่งกว่าใครแม้กระทั่งพ่อกับแม่ก็ต้องสำคัญน้อยกว่าผม

ผมไม่ได้เป็นซิสค่อนอย่างที่อิมาริล้อเลียนผม

แค่ผู้ชายคนนึงที่รักผู้หญิงคนนึงเท่านั้น

และผมจะไม่มีวันให้ใครมาแย่งเธอไปจากผมได้ เพียงแค่รอเวลา รอเวลาที่ผมจะได้ทุกสิ่งในตระกูลคิโชวอิน เมื่อถึงวันนั้น....

ต่อให้ต้องทำร้ายใครก็ตามแม้กระทั่งพ่อแม่ก็ยอม

ขอเพียงได้อยู่กับเธอน้องสาวของผม

ผมก้มลงมองไปที่น้องสาวของผมที่เผลอหลับใหลช่างไม่ระมัดระวังตัวเลยจริงๆนะ มือเรียวของเขาสัมผัสเส้นผมที่เป็นลอนของเธออย่างทะนุถนอม ริมฝีปากของเขาจุมพิตที่เส้นผมอย่างแผ่วเบา ไล้เลียไปที่ซอกคอขาวประทับตราความเป็นเจ้าของสีกุหลาบเอาไว้ และกระซิบที่ข้างหูของเธอ

"น้องเป็นของพี่เรย์กะ ของๆพี่คนเดียว อย่าได้คิดหนีไปจากพี่"

และมารร้ายที่สวมหน้ากากพี่ชายแสนใจดีก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นตัวตนด้านมืดที่เธอคงไม่มีโอกาสได้เห็น

มารร้ายที่ค่อยๆล่อลวงสาวน้อยผู้บริสุทธิ์ให้ทานผลไม้ต้องห้ามที่น่าหลงใหล

แค่เธออยู่กับเขาศีลธรรมก็ช่างมัน

...เขาเผยรอยยิ้มร้ายกาจด้วยความเงียบงัน

>>957 กูนอลมอล แต่แต่งๆมาเหอะ ไม่ขัด กูเลื่อนๆผ่านได้ แต่ขอแปะหัวเตือนไว้หน่อยว่าวายนะ 555

>>958 ฟิคแบดเอนยังไม่จบ ฉากสารภาพ..ในตำนานนั่นต้องเข็นออกมา!!! แล้วนี่รอมะหมาชูสุมอยไซซายะเรย์ทันซีซั่น2 3 4 5 อยู่นะคะ 5555

>>959 ท่านพี่ กรี้ดดดดด สมแล้วที่เป็นราชาปีศาจ กรี้ดดดด

>>959 กรี้ดดดดดดดด มาต่อโดนด่วน อ๊ายยยย โม่งแถวนี้ทุรนทุรายรอตอนต่อไปมากกก เพียงได้อ่านนิดเดียวก็ลงแดงแล้ว

>>959 กูอยากขายวิญญาณให้ซาตานนนน ถ้าซาตานเป็นท่านพี่ อิ้อิ้
>>957 แต่งมาเลยเทอออ เราอ่านดั้ยยย 555555 แต่แปะป้ายเตือนก่อนก็ดีให้โม่งรู้ตัว เราจะแจ๋วเรือไปด้วยกัน ซู๊ดดดดดดดดด

>>959 ท่านพี่ กรี๊ดดดดด แงงงงงงงง ท่านพี่ขาาาาา เอาไปเลยค่ะ เอาเรย์กะไปเลยยยยยยย

กุเอาฟิคมาของคั่นเรื่องผิดศรีธรรมแปป55555

ฟิคเรื่องแรกถ้าหลุดคาแรคเตอร์ไปขออภัยด้วยนะ

ภาคพิธีจบการศึกษา

ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึงแล้วค่ะทุกคน วันที่ฤดูใบไม้ผลิของฉันมาเยือนแล้วคร้าาาา ถ้าเป็นจริงก็วิเศษไปเลยสิค่ะ เฮ้อ วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของพวกเราซุยรัน เป็นวันที่พวกเรารอคอยกันจริงๆ แต่ว่าทุกคนลืมไปหรือเปล่าค่ะ ว่ายังมีการสอบเข้ามหาลัยและชีวิตมหาลัยที่แสนจะยากลำบากกว่าม.ปลายอีกนะคะ อุ๊ย แค่คิดถึงก็รู้สึกท้อคิดมาเลยคะ ในตอนที่ฉันรู้สึกท้อแท้ก็ได้ยินเสียงดัง บัง! คล้ายเสียงของพลุ เอ๊ะมีคนจุดพลุ ฉลองวันเรียนจบด้วยหรอค่ะ สมกับเป็นซุยรัยจริงๆ แต่ทำไมทุกคนดูเอะอะ ตกใจอะไรกันค่ะ หือ!นั้น ท่านคาบุรากิกับวาคาเบะจังนี้ เอ๊ะ!! หรือว่าท่านคาบุรากิจะสารภาพรักกับวาคาบะจัง อุ๊ยตาย โรแมนติกจังเลยนะคะ รู้สึกอิจฉาวาคาบะจังนิดๆแหะ
"ทาคามิจิ"
"....."
บุ้ง! เสียงพลุดังสนั่นอีกครั้ง คนจากตระกูลคาบุรากินับสิบๆคนขนดอกไม้เข้ามารอบตัววาคาบะจัง
ฟิ้ว! เสียงเครื่องบินไอพ่นดังขึ้นเหนือหัว ทุกคนจึงหันไปมอง ปรากฏเครื่องบินพ่นลมเป็นประโยค
"คาบุรากิ มาซายะ ชอบทาคามิจิ วาคาบะ "
“ ~A time for us last to see
A life worthwhile for you and me~”
"~คาบุรากิ มาซายะชอบ ทาคามิจิ วาคาบะ~”
คณะประสานเสียงจากวงออร์เคสตรากำลังร้องเพลง A time for us ของ Romeo and Juliet
"......."
"......"
นั้นมันห่_ อะไรว่ะค่ะ ฉันหลุดคำหยาบคายในใจเป็นสิบๆคำ นี้คำแนะนำที่มาขอฉันวันก่อนไม่ได้เข้าหูเลยใช่มั้ยค่ะ จากแค่มีช่อดอกไม้ กับคำพูดหวานๆ เสียงดังฟังชัด กลายเป็นทุ่งดอกไม้กับเสียงดังที่เกือบจะดังไปทั้งเมืองแบบนี้ ไปได้อย่างไงค่ะแล้วเพลงนั้นมันของโรมีโอกับจูเลียต หรืออยากตายแบบตอนจบ แล้วทำไมถึงมีท่อนแปลกๆแบบนั้นออกมากด้วย นี้แกทำอะไรกับบทเพลงอมตะแบบนั้น นี้ถ้าฉันเป็นวาคาบะคงอยากเอาหัวโขกพื้นให้สลบไปเลย ไม่เอาดีกว่าเปลี่ยนเป็นจับหัวมันโขกพื้นให้ตายไปจะดีกว่า
"แต่งงานกับฉัน”
"....."

อุ๊ว่ะ นั้นมันประโยคอะไร แกนี้มันบ้าจริงคาบุรากิ ปฏิเสธมันไปเลยวาคาบะจัง ให้มันไปโดดหน้าผาตายไปเลย
"คำตอบแหละ"
"ตกลงค่ะ"
เฮ้ย ชะงัก ฉันอดที่จะนับถือวาคาบะจังไม่ได้ ต้องเป็นยอดหญิงตัวจริงที่จะรับรักไอ้บ้านี้ได้
"กริ๊ดดดดดด"
"ไม่นะท่านคาบุรากิ ฮือๆ"
"อึก จักรพรรดิของพวกเรา"
ทำไมทุกคนต้องทำหน้าเสียใจกันขนาดนั้น จริงควรจะจุดพลุฉลองที่มีคนสติดีเอาหมอนี่มากกว่า วาคาบะจังนี้น่ายกย่องจริงๆ แล้วฉันก็เป็นคนแรกที่ตบมือให้วาคาบะจัง
ทุกคนเลยเริ่มตบมือตามฉัน แต่ทำไมต้องหันมาทำหน้าซาบซึ้งใส่ฉันล่ะ เย่ ฉันแค่ตบมือเองนะไม่ได้รับรักไอ้บ้านั้น
"โถ่ท่านเรย์กะของพวกเรา"
"ท่านเรย์กะช่างเป็นคนที่จิตใจกว้างใหญ่นะ"
"ท่านเรย์กะยอมรับความพ่ายแพ้อย่างสมศักดิ์ศรียิ่งนัก"
เดี๋ยวนะฉันไม่แพ้อะไรสักหน่อย พอฉันเริ่มปฏิเสธทุกคนก็คิดว่าฉันแค่เขิน แงๆ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย
ช่างเถอะแต่มันก็ดีแล้วที่ฉันไม่ได้จบแบบคิมิดอล เรย์กะคนนี้ยังอยู่อย่างสงบสุข น่าดีใจจริงๆ ท่านคาบุรากิกับวาคาบะจังก็จบอย่างสวยงามแล้ว ท่านเทพโปรดประทานฤดูใบไม้ผลิให้ลูกที!
"คุณคิโชวอิน"

หือ ขอพรไม่ทันขาดคำนี้ส่งผลแล้วหรอค่ะ แต่เสียงคุ้นๆ ฉันหันหลังกับไปก็เห็นร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนชายซุยรัน พร้อมรอยยิ้มแสนสง่างามอันเป็นเอกลักษณ์
"ท่านเอ็นโจ"
"ยินดีที่สำเร็จการศึกษานะ" รอยยิ้มนั้นยิ่งสว่างเข้าไปใหญ่
"ค่ะ ยินดีกับท่านเอ็นโจด้วยนะคะ"
"เพราะคุณคิโชวอิน แท้ๆที่ทำให้มาซายะสารภาพรักกับคุณทาคามิจิ ได้สำเร็จสวยงามแบบนี้”

นี้จะบอกว่าเพราะคำแนะนำของฉัน เลยออกมาเป็นแบบนี้หรอย่ะ เป็นเพื่อนรักกันแท้ๆทำไมไม่เตือนกันบ้างล่ะค่ะ หรือจริงๆสนุกที่เห็นท่านคาบุรากิทำไม่เข้าถ้าแบบนี้กันแน่
"มันก็สนุกจริงๆอ่านะ"
แอบอ่านใจฉันอีกแล้วหรอค่ะ
"คุณไม่อยากได้บ้างหรอ”
หือ "อะไรหรอค่ะ" วงประสานเสียง พลุ ดอกไม้
"สารภาพรักนะ”
หน้าฉันร้อนขึ้นมากอย่างไม่มีสาเหตุ อ๊ากก เลิกยิ้มแบบนั้นนะ ท่านเอ็นโจคงไม่ได้จะสารภาพ
"คาดหวังอะไรอยู่หรอ” ห๊ะ!!ฉันอดทำหน้าตกใจออกไปไม่ได้
“เปล่านี้ค่ะ” ชิไม่ได้คาดหวังอะไรเลยนะย่ะ
ท่านเอ็นโจก็หัวเราะพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูจะกดลึกเข้าไปอีก เสียมารยาทจริงคนอะไร ฉันอดอารมณ์เสียขึ้นมาไม่ได้ แล้วอยู่ท่านเอ็นโจก็ยืนกล่องสีชมพูขนาดเล็กเท่ากลางฝ่ามือ
“ของขวัญแสดงความยินดีจากผม”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนนะ”
“งั้นหรอครับ” อยู่ก็รู้หนาวขึ้นมา คงต้องกลับไปกินยาที่บ้านแล้ว
“เรย์กะ”
ท่านพี่! ไม่ได้ติดงานที่ต่างประเทศหรอค่ะ ฉันอดวิ่งไปหาท่านพี่ด้วยความดีไม่ได้
“ท่านพี่กลับมาตั้งแต่เมือไรค่ะ”
“เลื่อนบินกลับมาไฟท์เช้าแทนนะ จะพลาดไม่มางานพิธีจบการศึกษาของเรย์กะได้อย่างไร นี้ของเรย์กะนะ” ว้าวกล่องทรงกระบอกสีชมพูขนาดใหญ่ ฉันรีบแกะริบบิ้นแล้วเปิดดูข้างในไม่ได้ โอ๊ยน้ำตาจะไหลเป็นช้อกโกแลตรูปกุหลาบอุราระที่ท่านพี่เคยให้ในวันพิธีจบการศึกษาชั้นประถม เรียงตัวกันอย่างสวยงามคล้ายช่อดอกไม้ ท่านพี่! อือๆๆๆ แต่ถ้าน้องกินหมดนี้ต้องวิ่งรอบพระราชวังกี่รอบกันค่ะ
“ท่านพี่ของเรย์กะวิเศษที่สุดในโลกเลยค่ะ”
ท่านพี่ยิ้มให้ฉันก่อนจะหันไปยิ้มให้กับท่านเอ็นโจ เอ๊ะ ท่านเอ็นโจ! ยังอยู่อีกหรอค่ะ แย่แล้วเผลอแสดงท่าทางไม่เป็นกลุสตรีออกไปต่อหน้าท่านเอ็นโจแล้ว ขายหน้าจังเลย
“ยินดีด้วยนะคุณเอ็นโจ”
“ขอบคุณครับท่านคิโชวอิน” ทำไมเหมือนเห็นประกายไฟจากทั้งคู่ทั้งที่ ทั้งสองคนออกจะยิ้มให้กับอย่างสุภาพ สงสัยไข้จะขึ้น หรือเป็นเพราะวันนี้เห็นอะไรไม่เข้าท่าของท่านคาบุรากิ คงต้องเอาน้ำมนต์ล้างตาก่อนนอนแล้วมั้งเรา
“กลับก่อนเหอะเรย์กะ ขอตัวก่อนนะครับคุณเอ็นโจ”
“คือน้องขอตัวไปลาพวกเพื่อนๆก่อนนะคะท่านพี่รอน้องสักครู่นะคะ ขอตัวก่อนนะคะท่านเอ็นโจ”
“แล้วเจอกันนะครับคุณคิโชวอิน” ฉันปล่อยท่านพี่ไว้กับท่านเอ็นโจก่อน รู้สึกเหมือนฟ้าครื้ม ฝนจะตกเพราะท่านคาบุรากิร้องเพลงประหลาดนั้นแน่ๆเลย ดีนะที่ฉันจบแล้วไม่งั้นคงต้องแอบเอาเกลือมาเทรอบซุยรัน
.
.
.
.
ฉันกำลังจะเข้านอนหลังเอาน้ำมนต์ล้างตัว ตอนแรกว่าจะแค่ล้างตาแต่คิดไปคิดมาระดับเชื้อบ้าของท่านคาบุรากิแค่ตาคงไม่พอ หือ กล่องอะไรอ่า อ้อของขวัญท่านเอ็นโจ พอฉันลองแกะดูปรากฏเป็นสร้อยข้อมือ Pink Gold มีจี้รูปกระต่ายทัดดอกกุหลาบอุราระว้าว นี้มีมันของสั่งทำแน่ๆ โดยเฉพาะกระต่ายที่ทำท่าเหมือนกำลังแทะกระดุม ทำไมต้องเป็นกระดุม!
--------
ทำไมต้องเป็นกระดุม55555 คงรู้กันนะ

เอ็นโจนี่นายกลัวสาวเจ้าไม่ขอกระดุม (แต่ก็ไม่แม้แต่จะมีความคิดเรื่องกระดุมเลยจริงๆละนะ) ถึงขนาดต้องยัดเหยียดให้เองเลยเหรอ
คิดบ้างมั้ยว่าบางทีท่านเรย์กะอาจไม่เข้าใจ อาจต้องวิธีโต่งๆแบบบากะรากิก็ได้นะ. พยายามต่อไปนะเอ็นโจ ช็อตนี้ท่านพี่กลบเลย

>>967 กระต่ายแทะกระดุม...เพราะหิวสินะ //โดนเสย แหม่ ท่านเรย์กะคะ คาดหวังอะไรอยู่ล่ะคะ คิดว่าเขาจะทำแบบคาบุรากิเหรอ
โอ๊ยยยยยยยยยยย กูจะพูดอะไรกับฉากสารภาพรักของคาบุรากิดีเนี่ย บ้าบอชิบหาย 555555555555555555555555555 แล้วนิยายรักมีเยอะแยะบนโลกไม่ใช้ เสือกใช้โรมิโอกับจูเลียตอีก ทั้งคู่ตายตอนจบเป็นโศกนาฏกรรมนะเว้ย แกลืมไปงั้นเรอะะะะะะะะะ 55555555555555555

>>968 ตอนแรกอยากให้บทท่านเอ็นโจมากกว่านี้แต่วันเรียนจบจะขาดท่านพี่เรย์กะคงขาดใจ5555
>>969 กุอยากให้เอ็นโจออกเยอะๆนะแต่บากะรากี้แม่งเหมือนบังคับให้กุเขียนถ้าบ้าไม่สุดก้อไม่ใช่มัน555
อยากจะเขียนภาคมหาลัยต่อแต่พลังกาวกุหมดแล้ว ซู้ดดดดดด

>>970 ส่งพลังงงงง เอากาวไปสูดเพื่อนโม่งงงง สู้วววววว 5555555

>>970 มึงอาจถูกคำสาปจากบากะรากี้ก็เป็นได้ถึงได้เขียนบากะรากี้ออกมารัวๆ //ซู้ดดดดด

>>970 เห็นถึงความเอ็นดูที่เมิงมีต่อบากะรากิเลยนะ

ตื่นมารอโม่งแปล ตั้งแต่ตี 4...
//จริงๆคือทำงาน ... กระซิกๆ

>>974 กูรอเป็นเพื่อนมึงละกัน

>>974 >>975
มา มานั่งรอด้วยกันตรงนี้ //กวักมือเรียก

>>974->>976 พวกมึงหนิ... กูกะจะนอนกลิ้งเกลือกเล่นมือถือบนเตียงไปเรื่อยๆ ใกล้แปดโมงค่อยลุกขึ้นมาอัพ ใยต้องทำตัวทะมึนมากดดันให้ถูกลุกจากเตียงด้วย ถถถถถถถถถถถ ตอนใหม่มาแล้วนะ เชิญเสพก่ะ

>>977 ขอบคุณค่าาาาา อิดิเทนี่มัน.........
แต่ก็แอบสงสารเอ็นโจนิดหน่อยที่กระต่ายน้อยไม่รู้ความหมายอะไรเลย
+หมั่นไส้จนคนกระต่ายจมหายไปในลาเต้ด้วย(.....)

>>977 ขอบคุณ​ค่าา

ท่านเรย์กะแม่งม้วนตัวหักธงไปอีกเสานึงแล้ววววว!!!!

ซากุระ "Just as plan" อยู่แน่ๆเลยใช่มั้ย!?

>>978 กูล่ะโคตรสงสารท่านเอ็นโจ ตอนเห็นสาวเอาช้อนคนลาเต้อาร์ตจนเละนี่คงน้ำตาตกในไปแล้วมั้ง แต่ทำเป็นยิ้มๆ เหมือนไม่มีอะไร หน้าชื่นอกตรมจริงๆ ทูนหัวของบ่าว //ซับน้ำตา

>>977 จ๊วบนะโม่งแปล ทำไมเวลาเอ็นโจทำอะไรให้เรย์กะหล่อนต้องไม่ทะนุถนอมตลอดเลยยะ555555555 หิ่งห้อยก็เอาไปปล่อย ลาเต้อาร์ตกาตุ่ยยังคนทิ้งอีก

จุ๊บๆโม่งแปล กุยังไม่ได้อ่านนะ กุ 974 นะ กุขอโทษกุไม่ได้กดดัน กุตื่นมารอเจ้านาย จนนี่เจ็ดครึ่งละ เจ้านายกุยังไม่ตื่นเลยเฟร้ยยยย //อ่านวนไป รอเจ้านายตื่น

>>982 เจ้านายมึงจะไปตีกอล์ฟหรือเปล่าวะ ตื่นเช้ามาก ไม่โกดๆ เดี๋ยวกูกลับไปนอนต่อ ฝากใครเตรียมตั้งกระทู้ใหม่โด้ย

983 แกบอกอากาศเช้าๆสดชื่น...
กุมานั่งรอเจ้านายที่หน้าบ้าน ตอนนี้แกตื่นรึยังนะ...
/ทำหน้าเหม่อลอย

ขอบคุณมากนะโม่งแปลลล มึงทำให้เช้าก่อนสอบของกูสดใสส ท่านเรย์กะนี่น้า เขาอุตส่าห์ทำให้ดันไปคนทิ้งอีก โธ่ววววว
ตอนนี้ฟินคู่อาคิสะวะกับซากุระจังมากกก จริงๆก็แอบชอบเขาอยู่ล่ะซี่ อาคิสะวะคูงงงงง

เมื่อคืนเห็นพวกมึ​งคุยกันเรื่องเรือลำอื่นๆ ดูน่าสนใจ กูเลยว่าจะลองแต่งท่านอิมาริดู

แต่ไปอ่านย้อนแล้วแม่งพอตอนที่48 ก็บทหายยาวเลยนี่หว่า ไล่หามาถึงตอนที่80กูก็ยังไม่เจอบทพี่แกเลย กลับมาอีกทีตอนไหนวะ กูจำไม่ได้​ อย่าบอกนะว่าตอนไปเที่ยวกะมาโอะกะริรินะด้วยนั่นน่ะนั่นมันน่าจะร้อยกว่าๆเลยนะ.....

>>984 แกทำอาชีพไรว่ะ เจ้านายนัดมาเวลาแบบนี้ในวันเสาร์

ง่าสงสัยกูจะเสพกาวของพวกมึงเยอะเกินไป
อ่านอฟชไปก็คิดไปว่าเมื่อไหร่ชุสุมอยทูนหัวของบ่าวจะมีบทออกมาในตอนนี้นะ
แต่ในหัวกูเหนเป็นภาพชุสุมอยขนนุ่มฟูหน้ายิ้มๆหลบอยู่ตามหลังพุ่มไม้คอยสตอกท่านเรย์กะอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

ทำไมท่นเรย์กะถึงเอากระต่ายน้อยไปเชื่อมโยงกับซีรีส์นีกษัตรล่ะ....
อาคิสะวะหึงด้วยล่ะ หึงด้วยล่ะ~~~ กิ๊วก๊าวมากจนกระทั่งเห็นรอยยิ้มของซากุระ... นางมารใส่หนังแมวยังไงก๋เป๋นนางมารสินะ อาคิสะวะลูกไก่ในกำมือชัดๆ

>>988 โถ เห็นท่านเรย์กะอุ้มเซอร์​บิริส เอ๊ยเบียทันมาเลยหึงซินะ ถถถถ

>>985 โอเน็ตใช่ไหม5555 ขอให้โชคดี

https://fanboi.ch/webnovel/3507/
กระทู้หมายเลข​4 มู้นี้เต็มค่อยไปนา

โฮ้ยยยย อาคิสะวะคุงน่ารัก! ซากุระจังถึงกับแสยะยิ้ม แหมๆๆ นานๆจะมีความคืบหน้าแบบนี้ทีนี่นะ ว่าแต่ดิเทนี่ชอบซากุระจังสินะ? นึกว่าอย่างหมอนี่จะแต่งกับไวโอลินซะอีก กูแอบรอดูนิดนึงว่าดิเทชื่ออะไร ยังไงนอกซุยรันคงไม่มีฉายาว่าดิเท แต่ไม่หลุดมาเลยแฮะ
ท่านเรย์กะเศรษฐีคูปองโปรยเงินเป็นอาเสี่ยเลยค่ะ แค่กๆ--- ช้อนคนคันเดียวก็สามารถหักธงแบบโหดเหี้ยมได้ ฮรือออออ กูว่าตั้งแต่เริ่มหักธงทิ้งนี่ครั้งนี้โหดร้ายที่สุดเลยนะ สะเทือนใจในความโหดเหี้ยมใจอำมหิตชิบหาย อยากจะตัดพ้อว่าเธอช่างใจร้ายยย หลังจากนี้ท่านเอ็นโจยังคงความหยอดต่อไปได้ หัวใจช่างแข็งแรง...

ดิเท ยินดีต้อนรับสู่คานทองนิเวศน์ ซากุระ ร้ายกาจ ร้ายกาจจจ

ส่วนท่านเรย์ก่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คนบ้า อะไรคือหนุ่มอ่อยมาแล้วหักธงในพริบตา ต่ายน้อยยยยยย แง้ๆๆ

กูว่าเอ็นโจต้องมีน้ำตาตกในบ้างแหละ รอบนี้อุตส่าห์จีบกันตรงๆสาวเจ้าแม่งหักธงกันไม่ไว้หน้าเลย

กุอยากอ่านเอ็นฌจว side story ที่เคยมีคนแต่งถึงหิ่งห้อยไว้ต่อ กูชอบสำนวนคนนั้นมาก ลำดับเรื่องกับสำนวนความคิดเอ็นโจว เลิศมากจนกูเมาว่านั่นคือ อฟช 5555555555555555 แต่ถ้าจะแต่งกันรอมู้หน้านะพวกมึง ช่วยกันปิดมู้นี้ก่อนใกล้ละ

>>995 ใช่ค่ะ นี่พวกโม่งก็เชียร์กับกาวกันจะครบสามพันอยู่มะรอมมะร่อ คุณเรกะยังหักธงทิ่งอย่างไม่ใยดี TT

>>997 ปิดกะทู้ด้วยการหักธงในเสี้ยววิของท่านเรย์กะ ท่านเอ็นโจว ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอออ แม้จะร้องไห้

ท่านเอ็นโจก็ท่านเอ็นโจ เจอสกิลหักธงขั้นเทพ กับการสร้างข่าวลือแบบไม่เกรงใจใครของคาบุรากิ ก็คงยิ้มไม่ออกเลยสินะ

แค่หักธงทิ้งแค่นี้ทำอะไรพวกเราชาวเรือเอ็นโจไม่ได้หรอก! จงยึดมั่น​ในท่านจอมมารและกัปตันยูกิโนะ พวกเราจะพังคานไปด้วยกัน! ไปพายเรือกันต่อในกระทู้หน้า~!!