คิโชวอินดูร้อนใจมากที่ผมเข้าโรงพยาบาล ปกติเธอไม่ชอบที่จะเข้าใกล้ชูสุเกะหรือมาซายะ แต่พอเป็นเรื่องของผมก็กล้าขึ้นเสียงใส่ แทบจะลากพี่ชายของผมมาที่โรงพยาบาลให้ได้เดี๋ยวนั้น ชูสุเกะเล่าไปยิ้มไปแต่ผมฟังแล้วหงุดหงิด
แล้วทำไมนายไม่พาเธอมาด้วยกันล่ะ หา!! กลัวเธอจะปฎิเสธนายใช่มะ เจ้าคนไม่ได้เรื่องนี่!!!
ผมลงมือเขียนจดหมายขอบคุณคิโชวอิน แต่เหลือบไปเห็นกอง DVD หนังซอมบี้ที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็เลยตัดสินใจเพิ่มเรื่องนี้ลงไปด้วย
เจ้าบ้าอย่างมาซายะสมควรที่จะคะแนนติดลบไปซะ
.
.
.
อีกหลายวันต่อมา พอผมออกจากโรงพยาบาล คิโชวอินก็มาเยี่ยมถึงที่
ท่าทางเธอดีใจมากที่ผมหายป่วยแล้ว พอเล่าให้ฟังถึงความทุกข์ทรมานจากการทิ่มสายน้ำเกลือเข้าเส้นเลือดเธอก็ตะลึงไปเลย ละล่ำละลักถามด้วยความเป็นห่วงใหญ่ เป็นภาพที่คงไม่มีทางได้เห็นจากคิโชวอินเมื่อชาติที่แล้วอย่างแน่นอน ดูไม่เหมือนกำลังเสแสร้งซะด้วยสิ
โอเค ผมจะยอมรับก็ได้ว่าเป็นคนละคนกัน คิโชวอินคนนี้ดูน่ารักกว่ากันตั้งเยอะ ถ้าชูสุเกะชอบแบบนี้ผมจะสนับสนุนก็ได้
ผมเล่าคุณงามความดีของชูสุเกะให้ฟังเรื่องช่วยมาซายะที่พยายามฆ่าตัวตาย คิโชวอินทำหน้าประหลาดใจแล้วก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่ดูนุ่มนวลขึ้น นั่นล่ะ ดีมาก เพิ่มคะแนนในใจของคิโชวอินให้ชูสุเกะได้แล้ว
ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ ระหว่างคิโชวอินกับชูสุเกะจะมีเรื่องอะไรกัน จะถามซอกแซกมากไปก็ไม่ได้ด้วย เพราะเดี๋ยวจะถูกสงสัยเอาเปล่าๆ แต่คนเราต้องอยู่กับปัจจุบัน ผมนี่ล่ะจะช่วยเอง
ถ้าต่อจากนี้มาซายะหรือใครคิดจะมาเป็นคู่แข่ง ก็ไปนอนฝันเอาก่อนนะ
.
.
.
ผมรู้ว่าคิโชวอินจะอกหักเข้าให้ในสักวันหนึ่ง เพราะอิชิโนะคุระอะไรนั่นมีแฟนอยู่แล้ว ชูสุเกะเป็นคนพูดให้ฟังเองถึงเรื่องนี้
มาโอะเองก็ดูเคียดแค้นมาก ดูเธอหมายมั่นปั้นมือ อยากให้คิโชวอินมาเป็นอาสะใภ้ของเธอจะแย่ แต่กลับถูกใครก็ไม่รู้มาตัดหน้าไปก่อน
มิตรภาพของสาวน้อยต่างวัย ดูเหมือนจะผลิบานแตกหน่อออกผลได้เต็มที่เมื่อมีศัตรูคนเดียวกัน
ผมมองท่าทีของชูสุเกะ ก็ดูเขาเฉยๆเรื่องนี้ แต่ดวงตาดูมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมา สรุปแล้วคิโชวอินนั้นว่างอยู่ เป็นโอกาสให้จีบได้
วันหนึ่ง ชูสุเกะผู้เยือกเย็นคนนั้นหิ้วกรงหิ่งห้อยกลับมาที่บ้านหลังจากงานชมหิ่งห้อย สั่งให้พ่อบ้านเอาไปส่งที่คฤหาสน์คิโชวอินในตอนเช้า ผมยืนมองด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างยิ่ง ในที่สุดก็ยอมขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวสักที
ทำได้ดีมาก ชูสุเกะคุง แบบนี้คงไม่ต้องให้ผมช่วยแล้วสินะ
ซะเมื่อไหร่กันล่ะ....
งานเลี้ยงซัมเมอร์ของ Pivoine มาถึง ชูสุเกะก็ด้นไปควงไอระเข้างานเพราะว่ามากับยูริเอะ ถึงจะเป็นมารยาทก็เถอะน้า แต่นายก็ดันลงไปเต้นกับไอระแทนที่จะชวนสาวที่แอบชอบไปเต้น
งั้นผมกระตุ้นซักหน่อย เจ้าชูสุเกะอาจจะมีความกล้ามากขึ้น
ผมชวนคิโชวอินไปเต้นวอลซ์ เธอก็ตอบตกลงอย่างง่ายดาย ผมจงใจพาไปให้ชูสุเกะเห็น หมอนั่นทำหน้าประหลาดใจผมก็ส่งยิ้มไปให้
เอาล่ะ ผมกรุยทางให้แล้วนะชูสุเกะ จงมาชวนคิโชวอินเต้นรำซะดีๆ อย่าให้ต้องเอ่ยปากสั่งนะ
ก่อนไปสมทบกับเพื่อนคนอื่นชั้นประถม ผมเหลือบมองมาซายะและคิโชวอิน สองคนนี้ไม่ได้มีท่าทีอะไรพิเศษต่อกันก็ค่อยวางใจหน่อย ชาติที่แล้วคิโชวอินนี่แทบจะกลืนกินมาซายะลงท้องไปเลยถ้าทำได้ ลำบากผมต้องไล่ไปไกลๆให้พ้นหูพ้นตา
ผมลอบมองไปยังสองคนนั้นบ่อยๆ มาซายะ ไอระ ยูริเอะไปคุยกับประธาน Pivoine คนปัจจุบัน เหลือแค่ชูสุเกะกับคิโชวอินสองคนยืนคุยกัน นั่นล่ะ โอกาสดีแล้ว ชวนเลย ชวนสิเจ้าบื้อ
ชูสุเกะทำให้ผมผิดหวังในตัวเขาอย่างมาก เพราะเอาแต่ยืนคุยจนกระทั่งคิโชวอินไปคุยกับคนอื่นแล้วสามคนนั้นตามมาสมทบ หมดโอกาสแล้ว
โธ่เอ้ย หลงคิดว่านายจะมีพัฒนาการขึ้นมาบ้างแล้วจากตอนหิ่งห้อย แต่แค่นี้ก็ทำไม่ได้งั้นเร้อออออ ชูสุเก่!!!!!!
โอเค ไม่เป็นไร เอาใหม่ก็ได้ ของแบบนี้มันก็มีพลาดกันบ้างล่ะ