เห็นทวิตหลักของโม่งบอกว่าระบบผิดพลาดน่ะ มันเลยล็อคทั้งบอร์ดเลย
มาค่ะ
กาลครั้งหนึ่งในฝัน : เอ็นโจ's side story
----------
เพราะความฝันเมื่อกลางดึก ทำเอาผมไม่สามารถหลับต่อได้ ลงท้ายเลยลุกขึ้นมานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบจนเช้า แต่บทเรียนก็ไม่ได้เข้าหัวเลยสักนิด มักจะเผลอใจลอยนึกถึงฝันนั้นอยู่นั่น
มันเป็นความฝันที่ชัดเจนแจ่มชัดราวกับเรื่องจริง เป็นฝันดีที่...หอมหวาน และน่าอายเกินกว่าจะพูดให้ใครฟัง โดยเฉพาะเจ้าตัวเองล่ะนะ
แต่ถ้ารู้เข้าจะทำหน้ายังไงกันนะ... ก็อยากเห็นเหมือนกันแฮะ
พอจินตนาการถึงท่าทางของคุณคิโชวอินก็ทำเอาขบขันไม่ใช่น้อย คุณคิโชวอินมักจะมีปฏิกริยาแปลกๆไม่เหมือนใคร แรกๆผมก็คอยจับตามองดูเพียงเพราะรู้สึกตลกดี แต่พอนานเข้าความรู้สึกตลกมันก็เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีมันก็เกินกว่าจะถอนความรู้สึกนั้นออกไปแล้ว
แต่ถ้าเกิดว่าวันนี้ได้เจอคุณคิโชวอินเข้าล่ะก็ คงจะทำตัวให้เป็นปกติยากหน่อยล่ะ
ไม่ทันขาดคำ ผมก็พบกับคุณคิโชวอินที่ประตูทางเข้าโรงเรียนจนได้
คุณคิโชวอินทำกระเป๋าร่วงกับพื้น ทำหน้าตาอย่างกับเห็นผี พอคว้ากระเป๋าได้ ก็รีบลุกขึ้นมาคำนับทักทายแล้วรีบวิ่งหนีไปโดยไม่มองหน้า เร็วเกินกว่าผมจะได้เอ่ยปากทักทายตอบเสียอีก
อะไรกันน่ะ? ช่วงนี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอน่าจะกลัวขนาดนั้นนี่นา?
แต่ก็นับเป็นเรื่องดีแล้วล่ะ เพราะผมในตอนนี้เองก็ไม่มีความมั่นใจที่จะพูดคุยกับเธอเลย เมื่อสักครู่นี้เพียงแค่เห็นตอนที่คุณคิโชวอินเดินเข้ามา ก็รู้สึกการตอบสนองของตัวเองหยุดนิ่งไปแล้ว
ตอนกลางวันผมกับมาซายะนั่งทานอาหารกลางวันตามปกติ ผมก็สบสายตากับคุณคิโชวอินเข้าพอดีโดยไม่ได้ตั้งใจและเตรียมใจสักนิด พอตั้งสติควบคุมตัวเองได้ก็ส่งยิ้มให้ คุณคิโชวอินก็รีบหันขวับไปพูดคุยกับคุณโนเซ็นทันที
ไม่ยักรู้ว่าคุณคิโชวอินชอบวรรณกรรมคลาสสิคขนาดนั้น แล้วท่าทางที่ดูหวาดกลัวอย่างกับกระต่ายตัวเล็กๆนั่นมันอะไรกันน่ะ ทำท่าทางตลกอีกแล้วซิน่า
"หัวเราะอะไรน่ะ ชูสุเกะ" มาซายะที่นั่งทานอาหารด้วยกันถามขึ้น แล้วหันไปมองตามสายตาผม "อย่าบอกนะ... ว่านาย... คิดจะไปเข้าชมรมวรรณกรรมของโนเซ็นน่ะ?"
... เงียบไปเหอะน่า มาซายะ
เย็นวันนั้นคุณคิโชวอินไม่ได้เข้ามาที่ห้องสโมสรอีก
รวมถึงหลายๆวันนับแต่วันนั้น
*****
ผ่านพ้นช่วงการสอบไปในที่สุด บอร์ดติดประกาศรายชื่อลำดับแออัดไปด้วยเหล่านักเรียนที่มามุงดู พอผมกับมาซายะเดินเข้าไป ทุกคนก็เปิดทางให้
คุณคิโชวอินมาดูบอร์ดรายชื่อเช่นเดียวกัน เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ที่แทบไม่ได้พบหน้า อย่างกับกำลังถูกหลบหน้าอยู่อย่างนั้นล่ะ คุณคิโชวอินยิ้มน้อยๆขณะที่มองเห็นชื่อตัวเองบนนั้น ท่าทางเก็บอาการสุดๆ แต่ลักยิ้มน่ารักที่มักปรากฏเวลาดีใจนั่นไม่สามารถซ่อนได้หรอกนะ
รู้สึกอีกทีผมก็เผลอตรงเข้าไป วางมือบนไหล่คุณคิโชวอินซะแล้ว "ยินดีด้วยนะ คุณคิโชวอิน"
คุณคิโชวอินสะดุ้งโหยง หันมาเห็นหน้าผมก็ทำหน้าแปลกๆ กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยโดยไม่มองหน้าด้วยซ้ำ ท่าทางเหมือนกำลังกลัวจริงๆนั่นล่ะ แต่ทำไมกันนะ?
สักพักมาซายะก็เข้ามายืนข้างๆ ตำหนิเรื่องอันดับที่ร่วงลงของผม มันก็ควรจะดีกว่านี้จริงๆนั่นล่ะ แต่เพราะตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา มันไม่มีสมาธิเลยน่ะซิ
เป็นความผิดของคุณคิโชวอินนั่นแหละ
พอนั่งอ่านหนังสือหรือทำอะไรก็ตาม ภาพความฝันในคืนนั้นก็มักจะผุดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจนไม่เป็นอันเรียน แถมพอคิดมองหาตัวคนร้ายที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็ดันหายตัวไปไม่ให้ได้เห็นหน้า ความว้าวุ่นใจเลยยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ลงท้ายผลการสอบเลยดิ่งลงแบบนี้
เป็นความผิดของคุณคิโชวอินนั่นแหละ
พอคิดจะพูดคุยด้วยอีกสักนิด คุณคิโชวอินก็ขอตัวแล้วเผ่นแนบไปอีกแล้ว ให้ตายซิ
ตอนแรกคิดว่าพอหลังสอบเสร็จ จะได้พบคุณคิโชวอินตามปกติที่ห้องสโมสร แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง