>>259
พอมาถึงบ้าน วาคาบะจังก็พาฉันไปนั่งรอในห้อง แต่จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ…
“…..จะไปชงชามาให้นะ ~”
หลังจากพูดทำลายความอึดอัด ว่าแล้ววาคาบะจังก็ปลีกตัวเข้าห้องครัวไป ฮืม… ระหว่างนั้นฉันจะทำอะไรดีนะ? วาคาบะจังดูไม่ร่าเริงเลย ฉันควรจะทำยังไงให้เธอยิ้มดี…
ฉันคิด คิด คิด แล้วก็คิด…
หรือว่าจะชวนไปทะเลด้วยกันดีนะ! ล่องเรือสวยๆ บรรยากาศดีๆ วาคาบะจังจะต้องเพลิดเพลินธรรมชาติแล้วกลับมาอารมณ์ดีแน่ๆ
เอาล่ะ! ตามนี้แหละ จะต้องเลือกสถานที่ๆดีที่สุด เพื่อวาคาบะจัง!
ฉันเพลิดเพลินในการดูใบปลิวเอกสารเรือสำราญ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าวาคาบะจังได้ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังฉัน
“……แม้ตอนนี้จะอยู่กับฉัน คุณยังคิดถึงเรื่องไปเดทกับเขาอีกเหรอคะ?”
“อ๊ะ คุณทาคามิจิ---”
“ลาก่อนค่ะ… คุณคิโชวอิน~”
ฉึก!
ทันใดนั้น วาคาบะจังก็ชักมีดทำครัวมาแทงเข้าที่หน้าท้องฉัน!!!?
“อั่ก.. ทะ… ทำไม…?”
ฉันกระอักเลือดออกมา เจ็บ…!? วาคาบะจังที่สายตาเลื่อนลอยก็ผลักฉันลงไปกับพื้น ก่อนที่จะคร่อมและกระหน่ำมีดแทงลงมา!
“คุณมันใจร้ายที่สุด!”
เสียงมีดเสียบเข้าที่เนื้อดังฉึก ฉึกไม่หยุด เจ็บ! เจ็บที่สุดเลย! ฉันพยายามขอความช่วยเหลือ แต่เสียงมันไม่ค่อยจะออกมา!? ใครก็ได้ช่วยด้วย! …เอ็นโจ!
“แค่ก! แค่ก… หยุ--”
“เห็นแก่ความสุขของตัวเองและท่านเอ็นโจเท่านั้น! จนกระทั่งตอนนี้ คุณก็ยังคิดเรื่องที่จะไปล่องเรือกับเขา โดยที่ไม่แคร์ฉันสักนิด!”
“มะ.. ไม่ใช่--- กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
มีดที่แทงซ้ำลงมาแต่ละที ก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ฉันตาเหลือก ดิ้นทุรนทุราย กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ได้โปรด… หยุดเถอะค่ะ…
“ทั้งๆ ที่ฉันรักเพียงคุณ ~ และมีเพียงคุณเท่านั้น..”
อา… วาคาบะจังร้องไห้เพราะฉันสินะ ทำให้เสียน้ำตาไปซะแล้ว… ไม่อยากเห็นใบหน้าเศร้าหมองและเจ็บปวดของเธอเลย
ภาพความทรงจำในชีวิตนี้ของฉันค่อยๆหลั่งไหลมา เขาว่ากันว่า คนใกล้ตายจะเห็นภาพแบบนี้สินะ..? แสดงว่าชีวิตนี้ของฉัน… กำลังจะตายงั้นเหรอคะ?
ดวงตาของฉันเริ่มพร่ามัว อา… มึนหัวจัง ชักจะง่วงแล้วล่ะสิ…
แต่ว่า… แต่ว่านะ… อย่างน้อยก็อยากจะพูดคำนี้…
“วาคาบะจัง…”
ขะ.. ขอโทษ… นะ..
เรือสวยเวอร์วาคาบะจังจย้า คนที่ร่าเริงสดใสคำพูดลงท้ายด้วย "~" แบบวาคาบะจังนี่แหละยันแตกแล้วอร่อยสุดๆ แฮ่กๆ แต่จะใส่อิ "~" ยังไงไม่ให้คิลมู้ดนี่ยากชิบหาย ไม่ใส่ก็ดูไม่ใช่วาคาบะจังอีก