นายตัวสำรองพาฉันมาที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนที่เคยมาหารุ่นพี่โทโมเอะ ในห้องไม่มีใครอยู่เลย บนโต๊ะประชุมมีเอกสารกองใหญ่มากองสุมๆเรียงกันให้เต็มไปหมด
"นั่งก่อนสิ" นายตัวสำรองชี้ไปที่เก้าอี้ตรงโต๊ะประชุม ฉันกระพริบตาปริบๆ แต่ก็นั่งลงอย่างว่าง่าย
จะลงโทษอะไรฉันเหรอคะ
"คิโชวอินเคยเป็นกรรมการจัดงานกีฬาสีด้วยสินะ" นายตัวสำรองหยิบอุปกรณ์ที่ใช้ในสำนักงานขึ้นมาวางบนโต๊ะ "ช่วยงานกรรมการหน่อยสิ พอดีวันนี้ทุกคนติดซ้อมกีฬาหมด เอกสารพวกนี้ก็เลยไม่มีใครจัดการเลย"
อ๋อ ที่แท้ก็จะให้ฉันมาช่วยงานสินะคะ บอกกันดีๆก็ได้นี่นา
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ หยิบเอกสารขึ้นมานั่งอ่าน ก็เหมือนๆกับที่เคยทำสมัยประถมคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่
ระหว่างนั้น หูฉันได้ยินเสียงดังกริ๊ก! ขึ้นมา หันไปมองก็เห็นนายตัวสำรองถอยออกมาจากประตู เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
เอ๋ ล็อคห้องทำไมคะ
"เอ้า เริ่มต้นทำงานกันเถอะ" นายตัวสำรองหยิบเอกสารขึ้นมาทำบ้าง
ฉันทำงานด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ นึกไปต่างๆนานา ถึงนายตัวสำรองจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็เถอะ แต่ล็อคห้องอยู่กับผู้ชายสองต่อสองนี่มันไม่งามเลยนะคะ
ประตูถูกเปิดออกโดยฝีมือของวาคาบะจังที่เดินยิ้มร่า หมุนพวงกุญแจในมือไปมา โอ้ โชคดีมากเลยล่ะค่ะ มาช่วยฉันจากวิกฤตนี้ไปสินะคะ
ยังไม่ทันที่วาคาบะจังจะพูดอะไร เซริกะจัง คิคุโนะจัง อายาเมะจัง รุเนะจัง มิฮารุจัง คุณโนโนเสะและริรินะก็ก้าวเข้ามา
เอ็นโจเข้ามาข้างในเป็นคนสุดท้าย
"กล้าดียังไงคะ มาใช้งานท่านเรย์กะ" เซริกะจังเท้าสะเอว ส่วนคิคุโนะจังดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น
"ถึงจะเป็นประธานนักเรียนก็ไม่ให้อภัยหรอกนะคะ" ริรินะจ้องนายตัวสำรองด้วยแววตาน่ากลัว
"ท่านเรย์กะไม่เหมาะกับงานกรรมกรแบบนี้หรอกนะคะ ประเดี๋ยวมือจะหยาบกร้านหมด" อายาเมะจังกอบกุมมือฉันทั้งสองข้างเอาไว้
"ไปกันเถอะค่ะ ท่านเรย์กะ เราไปซื้อสกินแคร์บำรุงมือกันดีกว่า" คุณโนโนเสะจับไหล่ฉันทั้งสองข้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"คิโชวอินยังไม่ทันพูดอะไรเลย พวกเธอก็ไม่ใช่แม่เขาสักหน่อย" นายตัวสำรองจ้องหน้าสาวๆอย่างท้าทาย
อ๊าาา นายตัวสำรอง ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนคะ เป็นศัตรูกับสาวๆพวกนี้มันน่ากลัวมากเลยนะคะ นายจะกล้าบ้าบิ่นเกินไปแล้ว!!!
"เอ่อ ฉันตกลงไปแล้วว่าจะช่วยงานมิซึซากิคุงน่ะค่ะ" ฉันรีบตอบอย่างประณีประนอม กันไม่ให้สถานการณ์ลุกลามบานปลายมากไปกว่านี้
"มิซึซากิคุงงั้นเหรอ" เอ็นโจพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้ม
หนาว หนาวเหลือเกินค่ะ ห้องนี้เปิดแอร์แรงไปงั้นเหรอคะ
"ถ้าอย่างนั้น มาทำให้เสร็จๆกันไปเลยดีกว่านะคะ" วาคาบะจังประกบมือเข้าหากันเหมือนตบมือ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆฉัน "คุณเรย์กะจัดการตรงนั้นไปก็พอนะคะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันทำเอง"
พอเห็นฉันทำงาน พวกเซริกะจังก็มานั่งแล้วก็เริ่มทำงานด้วยเหมือนกัน
ริรินะบ่นปอดแปดใหญ่ว่าทำไมต้องมาทำแบบนี้ แต่ก็เห็นเย็บแม็กเอกสารและพับแผ่นพับอย่างแข็งขันนี่นา
พอฉันลุกขึ้นจะไปรินน้ำชามาดื่ม มิฮารุจังก็ทำมือบอกให้ฉันนั่งลงแล้วกระวีกระวาดไปรินชามาให้ ชานี้ถึงจะสู้ในสโมสรไม่ได้แต่ก็นับว่าไม่เลวร้าย
เอ็นโจนั่งอยู่ที่สุดปลายโต๊ะ ไกลห่างจากฉันที่สุด ใบหน้านั้นก็ยังยิ้มอยู่เมื่อพับเอกสาร แต่ฉันรู้สึกว่าดินแดนตรงนั้นช่างเหน็บหนาวเหลือเกิน เหมือนมีออร่าชั่วร้ายอะไรบางอย่างแผ่ออกมาไม่สิ้นสุดเลยล่ะค่ะ
แต่เห็นทุกคนมาเอาอกเอาใจฉันเช่นนี้ ภาพเหตุการณ์หนึ่งก็ทับซ้อนขึ้นมา เป็นภาพของตอนที่ฉันนั่งทำงานกรรมการสมัยประถมเพียงลำพังด้วยความเหน็บหนาวเป็นแดนสนธยา ส่วนเอ็นโจมีสาวๆรุมล้อมคอยเอาใจ ปรนนิบัติพัดวีไม่ห่าง
เอ๋ นี่มันเดจาวูเหรอคะ
หรือจะเรียกว่ากงกรรมกงเกวียนดีล่ะคะ บาปกรรมที่เอ็นโจเคยทำไว้กับฉันสมัยประถม มันย้อนรอยมาหาแล้ว
เจ็บปวดมั้ยล่ะคะท่านเอ็นโจ โอ๊ะ โฮะโฮะโฮะ
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นสนามได้ชัดมาก หลังจากถูกนายตัวสำรองว้ากใส่ นักเรียนก็เลยแยกย้ายกันไปหมดแล้ว แต่คาบุรากิกับหัวหน้าห้องยังคงยืนอยู่ตรงนั้นในท่าเดิมเหมือนรูปปั้นหินประดับสวน
พวกคุณแข่งอะไรกันอยู่เหรอคะ แข่งว่าใครจะยืนท่าเดิมไม่กระดุกกระดิกได้นานที่สุดรึยังไง ชนะไปก็ไม่มีใครให้รางวัลหรอกนะ
พอลองถามสาวๆ ไม่มีใครสนใจไปพาคาบุรากิกลับมาเลยล่ะค่ะ
อ้าว ไหนว่าเป็นแฟนคลับคาบุรากิยังไงล่ะคะ