Fanboi Channel

ต่อจาก >>70-71
กาลครั้งหนึ่งในฝัน : เอ็นโจ's side story (Part 3)
------------------------------------------

แม้จะไม่ได้เป็นที่โดดเด่นนัก แต่ผมก็รู้ดีว่ามีนักเรียนซุยรันหลายคนที่คอยแอบมองคุณคิโชวอินอยู่ ด้วยรูปลักษณ์น่ารักอย่างกับตุ๊กตา การวางตัวอย่างเหมาะสมกับเป็นคุณหนู ก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอกที่จะมีผู้ชายหลายคนให้ความสนใจ

ยิ่งถ้าได้รู้จักกัน ก็จะยิ่งเห็นถึงเสน่ห์ของคุณคิโชวอินที่แตกต่างไปจากผู้หญิงคนไหนๆที่เคยรู้จักมา

แต่น่าเสียดายและน่ายินดีที่ไม่มีใครได้โอกาสนั้น
แบบผม

*****

ในที่สุดวันงานเลี้ยงของมาดามคาบุรากิก็มาถึง ที่ห้องงานเลี้ยงประดับประดาตกแต่งไปด้วยสัญลักษณ์ของวันคริสต์มาสที่ใกล้เข้ามา

ผมกับท่านแม่มาถึงก็ไปทักทายแขกเหรื่อหลากหลายคนที่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ก่อนที่ผมจะขอตัวแยกออกมาในตอนที่มาซายะมาถึง

วันนี้มาซายะดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก คงเป็นเพราะว่าถูกมาดามคาบุรากิบังคับให้มาร่วมงานอีกตามเคย มีคนกลุ่มคนรุ่นเดียวกันภายในงานหลายคนที่มาพูดคุยกับพวกเรา เป็นเรื่องสัพเพเหระที่ผมสนใจบ้าง ฟังผ่านหูไปบ้าง ขณะที่สายตาก็คอยสอดส่ายมองไปที่ประตูทางเข้าอยู่บ่อยครั้ง

จนในที่สุดคนที่รอคอยก็มาถึง

คุณคิโชวอินในชุดเดรสเกาะอกสีขาว คลุมด้วยผ้าขนเฟอร์สีขาวดูอย่างกับกระต่ายน้อย ผมม้วนลอนในยามปกติถูกรวบเกล้าขึ้นจนเห็นลำคอขาวให้ความรู้สึกแปลกตาไม่เคยชินทุกครั้ง แม้ภายในงานเลี้ยงจะมีหญิงสาวมากมาย แต่ในสายตาผมไม่มีใครที่โดดเด่นเท่าเธอเลย

หรือบางทีก็อาจจะสายตาคนอื่นด้วย ผมจับสังเกตได้ว่ามีผู้ชายบางคนในงานที่จ้องมองไปที่เธอเช่นเดียวกัน

คุณคิโชวอินเดินคู่กับมาดามคิโชวอินไปทักทายกลุ่มมาดามท่านอื่นๆ เดินไปทางโน้นที ทางนี้ที น่ากลัวว่าจะเจ็บเท้าเอาซะก่อน

ผมคงจะเผลอตัวมัวแต่จ้องมองไปที่คุณคิโชวอินมากจนเกินไป จนถูกมาซายะจับได้

"ชูสุเกะ" มาซายะเดินเข้ามาเอามือวางบนไหล่ผม แล้วกระซิบ "ออกจากห้องไปแล้วเลี้ยวซ้าย ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะ"
"..."

ไม่ใช่แฮะ

ขณะกำลังคิดว่าจะตอกกลับไปว่าอะไร คุณไมฮามะก็เดินเข้ามาพอดี คุณคิโชวอินเองก็ปลีกตัวออกจากกลุ่มของมาดามแล้ว ผมเลยทิ้งเจ้าคนอ่านสถานการณ์ไม่เป็นไว้แล้วจากมา

ผมหยิบน้ำมะนาวมาจากบริกร ก่อนเดินตรงเข้าไปหาคุณคิโชวอิน

"เชิญครับ"

คุณคิโชวอินที่ดูเหนื่อยล้าพอได้จิบน้ำมะนาวก็มีสีหน้าที่ดูดีขึ้น ผมเอ่ยชมเรื่องชุด คุณคิโชวอินก็ขอบคุณตามมารยาทตามเคย

ให้ตายซิ ผมไม่ได้ชมตามมารยาทสักหน่อย เมื่อไหร่คุณรู้กันนะว่าผมน่ะไม่เคยเอ่ยชมใครคนอื่นเลย นอกจากคุณน่ะ... คุณเรย์กะ...

ยิ่งได้มาอยู่ใกล้ๆ ก็ยิ่งมีโอกาสสังเกตชุดมากยิ่งขึ้น ชุดเกาะอกเผยผิวขนาดนี้จะไม่หนาวหรือไงกันน่ะ ต่อให้มีขนกระต่ายคลุมไว้ก็เถอะ

ผมคงจะจดจ้องมากเกินพอดี จนโดนคุณคิโชวอินทำตาค้อนใส่ ยิ่งเหมือนกับกระต่ายพองตัวอย่างไรอย่างนั้น

เห็นมาดามคาบุรากิเดินขึ้นเวที น่าจะใกล้เริ่มพิธีเปิดงาน ผมเลยชวนคุณคิโชวอินออกไปที่ซุ้มมิสเซิลโทข้างนอก พออ้างเรื่องยูกิโนะ คุณคิโชวอินก็ยอมตามมาอย่างว่าง่าย

แสงสว่างจากเทียนไขไล่เรียงไปตามทางเดิน จนถึงซุ้มมิสเซิลโท ช่อมิสเซิลโทขนาดใหญ่ห้อยลงมาต่างโคมระย้า รอบผนังก็แขวนประดับประดาด้วยมิสเซิลโทหลากหลายทรงดูสวยงาม อย่างที่คาดคิด พอเริ่มพิธีเปิดงาน คนส่วนใหญ่จึงเข้าไปข้างในกันหมดแล้ว

คุณคิโชวอินชมซุ้มมิสเซิลโทแล้วทำสายตาอย่างเคลิบเคลิ้ม หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตรงนั้นทีตรงนี้ที ดูท่าทางชอบมากทีเดียว

โดยไม่คาดคิด กิ่งของมิสเซิลโทกลับเข้าไปเกี่ยวกับสร้อยคอของคุณคิโชวอินที่ไม่ทันระวังตัวพอดี ผมสบโอกาสจึงเดินเข้าไปช่วยแกะออกใกล้ๆ

ปลายนิ้วแตะสัมผัสกับต้นคอเรียวสวยที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก ยิ่งชุดเดรสเกาะอกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนจรดหัวไหล่ ทำให้จิตใจแทบจะเตลิดเปิดเปง หัวใจเต้นระรัวจนน่ากลัวว่าจะดังออกมากลบบรรยากาศความเงียบสงบในซุ้มแห่งนี้
ช่องว่างระหว่างเรานั้นแคบยิ่งกว่าครั้งที่อยู่ในห้องพยาบาลเสียอีก

ผมค่อยๆดึงกิ่งมิสเซิลโทออกจากสร้อยเส้นเล็กของคุณคิโชวอินอย่างเชื่องช้า ค่อยๆเสพสัมผัสของความใกล้ชิดและกลิ่นน้ำหอมอันหอมหวานที่โชยออกมา ใบหูของคุณคิโชวอินนั้นแดงระเรื่อ ตัวก็สั่นเกร็งอย่างเห็นได้ชัด แม้จะไม่เห็นใบหน้าแต่คิดว่าตอนนี้เธอคงทำหน้าตาสับสนและแดงก่ำอยู่แน่ๆ

"คุณคิโชวอิน เคยได้ยินเรื่องเล่าของมิสเซิลโทรึเปล่า?"
"อะ เอ๋?"

ผมพูดโพล่งขึ้นมาทำลายความเงียบ คุณคิโชวอินยังดูจะงุนงงสับสน ผมจึงเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับมิสเซิลโทที่เคยได้ยินมาให้ฟัง

"สมัยก่อนน่ะ เขาเชื่อกันว่ามิสเซิลโทเป็นต้นไม้ที่นำความโชคดีและความสุขมาให้ ก็เลยตัดช่อมิสเซิลโทเอาไว้ไปใช้ในงานแต่งด้วย"

"งะ งั้นเหรอคะ"

"แต่ถ้าคนที่ยังไม่แต่งงานมายืนจูบกันใต้ซุ้มมิสเซิลโท ก็เหมือนได้รับคำอวยพรให้ได้แต่งงานกันในอนาคต"

คุณคิโชวอินนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ผมค่อยๆถอนมือออกจากสร้อยคอของเธอ

"แล้วก็นะ ถ้าผู้หญิงไปยืนใต้ต้นมิสเซิลโทก็หมายความว่าเธออนุญาตให้ผู้ชายที่หมายปองจูบเธอได้"

มือของเลื่อนลงมาประสานกับมือทั้งสองของคุณคิโชวอินก่อนจะรวบเข้าด้วยกัน นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนที่ผมจะค่อยๆก้มลงไปกระซิบใกล้ที่ข้างหูของเธอ

"คุณคิโชวอิน อนุญาตรึเปล่าครับ"

คุณคิโชวอินค้างแข็งราวกับหยุดหายใจไปแล้ว แววตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความหวาดผวา มือสองข้างก็พยายามยื้อยุดออกไป แต่ผมจับแน่นและรั้งเข้ามาไม่ให้ถอยหนี

แล้วรู้อะไรอีกมั้ย คุณ...เรย์กะ ว่านอกจากตำนานที่เล่าไปนั้น ก็ยังมีอีกเรื่องเล่าหนึ่งนะ เขาว่ากันว่า...

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ใต้มิสเซิลโทน่ะ ไม่สามารถปฏิเสธการจูบได้หรอกนะ

ผมเลื่อนศีรษะจากใบหูของเธอมาที่ข้างหน้า ใบหน้าของเราใกล้ชิดจบแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

แต่ก่อนจะผมจะได้ทำอะไรอย่างที่ปรารถนา กลับมีคู่รักที่เดินเข้ามาขัดจังหวะอย่างไม่ได้ตั้งใจ เรายังคงค้างอยู่ในท่าเดิมในตอนนี้ทั้งสองเดินเข้ามาเห็น ก่อนจะรีบโค้งคำนับแล้วเผ่นหนีออกไป คุณคิโชวอินได้จังหวะที่ผมเผลอตัวก็รีบถอนตัวออกไปทันที แล้วชี้ชวนให้กลับเข้าไปในงาน

...อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ

ผมได้แต่นึกเสียดาย ขณะที่เดินตามหลังคุณคิโชวอินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง

ที่แท้พิธีเปิดก็เสร็จสิ้นไปแล้ว เห็นคนจับกลุ่มพูดคุยกันหลากหลายกลุ่ม หนึ่งในนั้นคือกลุ่มของเด็กนักเรียนซุยรันและคู่รักที่ขัดจังหวะเมื่อสักครู่จับจ้องมาทางเราแล้วก็หันไปพูดคุยกัน

ดูจากหน้าตาของคุณคิโชวอินก็คงจะพอคาดการณ์ได้เช่นเดียวกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำหน้าตาขวัญผวาแทบจะร้องไห้ดูตลกสุดๆ เธอคงเป็นประเภทที่ไม่ชอบตกเป็นข่าวลือมากนัก

แต่ตรงกันข้ามกับผม

"แล้วเจอกันวันที่ยี่สิบสี่นะครับ"

ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูเธออย่างเปิดเผย จนนอกจากกลุ่มนักเรียนซุยรันแล้ว เหล่ามาดามหรือคนอื่นๆก็จ้องมองมาและฮือฮากันอย่างสนอกสนใจ ก่อนที่ผมจะเดินหลบเลี่ยงไปที่ห้องรับรองแขกกับมาซายะ ทิ้งให้คุณคิโชวอินตกผจญชะตากรรมของการสอบสวนเพียงลำพัง

-----------------------------
เหลือพาร์ทสุดท้ายก็ทันจบงานเลี้ยงละ โฮวว ควรมีใครมาสานต่อภาคของท่านเรย์กะสักที กูจะกลับไปเป็นคนอ่านแล้ว