Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

_______________________________
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
https://fanboi.ch/webnovel/3289

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชา​ยาม​บ่าย​ของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
https://fanboi.ch/webnovel/3364/

สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต-รายชื่อตัวละคร
https://justpaste.it/reika

อ้าว โทษๆ นึกว่าไม่มีคนตั้ง งั้นทู้นี้แหละ เพราะแปะลิงค์กะทู้เก่าแล้ว

งั้นกูแจ้งลบสองกระทู้นั้นนะ

>>3 โอเค ขออภัย​ ทู้หน้าคุยกันดีๆก่อนเนอะว่าใครจะตั้ง 5555

>>4 กูก็ขอโทษด้วยเช่นกัน งั้นคราวหลังใครจะตั้งกระทู้ก็เมนท์บอกไว้ก่อนดีกว่าเนอะ จะได้ไม่ตั้งชนกัน

คราวหน้าใจตั้ง บอกว่า"จอง"ไว้ในมู้เก่าก่อนละกันนะ 5555 แล้วค่อยรอเม้นปิดมู้กัน

>>6 ใจ-->ใคร พิมพ์ผิดทุเรศอีกแล้ว 555

รู้สึกชื่อกระทู้มันเริ่มมหากาพย์ยังไงก็ไม่รู้ ฟิลลิ่ง Star war มาก

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชา​ยาม​บ่าย​ของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)

ความอัพเกรดนี้ เรือยังไม่อาจเป็นนิยามสำหรับการมโนของพวกเราได้ //เดินขึ้นยานแม่อย่างสง่างาม

>>8 ชื่อกระทู้ต่อไปคงต้องเป็น
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ดาวเคราะห์ดวงที่ 4) แล้วล่ะมั้ง ถถถถถถถ

>>10 อาจจะเป็นสถานีอวกาศก็ได้ ถถถ

กลับเข้าประเด็น​จากกกระทู้​เก่า
กูว่าเวลาสองเทอมนี่มันก็สั้นนะ ถ้าจัให้มันลงล็อก​อะ

(ถ้าเอ็นโจวินจริงๆ)
ปัญหา​ส่วนตัว​ของเอ็นโจที่ยังไม่เคลียร์​ แล้วถ้าจะให้ทำยังไงให้ท่านเร​ย์​กะ​เกิดโดขิๆกะเอ็นโจได้จริงๆ นึกไม่ออก​เลย (นอกจาก​ฮีจะรุกแบบในฟิคเท่านั้น​ล่ะ)

ไม่งั้นรื่องช่วงหลังคงต้องเดินเรื่อง​รัวๆละถ้าให้จบในมอปลายเนี่ย

แค่คบรก.จีบวาคาบะกูยังไม่เห็น​เค้าลางความสำเร็จ​เลย 55555

>>11 จีบกันแบบนั้นกูยังสังสัยว่ามันสำเร็จยังไงในเรื่องต้นฉบับที่เรย์กะเคยเห็นมันรักกันไงวะ ฮ่าๆๆๆๆ วาคาบะจังโลกนี้สตรองมากเสียจนนางร้ายระดับไหนก็ทำให้เธอสะเทือนไม่ได้อ่ะ 5555

>>11 กูว่าคาบุรากิมันก็ยังพอมีทางที่จะจีบวาคาบะสำเร็จอยู่นะ คือเนื้อคู่จะช้าจะเร็วก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี ถึงจะเริ่มต้นช้าไปหน่อย แต่ก็คงพอมีทางบ้างอะ แต่กับเรย์กะนี่สิ กูปวดใจ ป้อมปราการนางหนาเกินไป เอ็นโจแค่มาเดินเคาะประตูแต่ไม่รุกตีซักที จนกูก็ไม่รู้ฮีจะเอายังไงกันแน่ จะว่าไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ใช่นะ เพราะหลายๆตอนนี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเรย์กะน่ะพิเศษสำหรับฮี แต่จะบอกว่าชอบก็พูดไม่เต็มปากอีก กูสับสนกับหมอนี่จริงๆ

คาบุรากิจีบวาคาบะกูไม่ค่อยห่วงหรอก ห่วงเรย์กะมากกว่า จะใจเต้นโดขิโดขิกับเอ็นโจตอนไหนเนี่ย เอ็นโจกูว่าจากชอบกลายเป็นรักแล้วล่ะ แต่ยังไม่กล้าพูดกล้าบอกเพราะท่าทีของเรย์กะที่ยังเฉยๆกับตัวเองอยู่ บอกไปคงกลัวแป้ก เข้าหน้ากันไม่ติดให้อึดอัดกันเปล่าๆ อีกอย่างตัวเองก็มีชนักปักหลังเรื่องคู่หมั้นอยู่ ถ้าคิดจริงจังกับเรย์กะกูว่าควรจะทำอะไรให้มันชัดเจนได้แล้วว่ะ เหลือเวลาอีกไม่มากที่จะได้ใกล้ชิดแล้วนะยะตัวเธอ จะทำอะไรก็รีบๆทำเข้า วู้ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาก็คบกันหวานชื่นไปละ นี่กูต้องมาลุ้นแล้วลุ้นอีกให้ท่านเรย์กะลงจากคาน

คาบุรากิกูก็เชียร์นะ เคมีบ้าๆบอๆเข้ากันดี แต่รู้สึกมันเป็นไฟท์บังคับที่ต้องให้คาบุรากิเด่นด้วยเพราะมันเป็นพระเอกของคิมิดอล แล้วเรย์กะก็อยู่ในโลกคิมิดอลต้องข้องเกี่ยวกันอยู่แล้ว ส่วนเอ็นโจ ถ้าอ.ฮิโยโกะไม่อวยให้เป็นพระเอกก็ไม่น่าจะใส่บทยัดโมเมนต์ฟินๆมาให้เยอะขนาดนี้ง่ะ ให้โผล่มายืนขำเรย์กะนานๆทีในบทเพื่อนพระเอกก็ได้นี่

หรือจะเหมือนทามากิกับฮารุฮิในโอรังโฮสต์คลับ นางเอกออกจะตายด้านและอึ๋ยทามากิพอสมควร แต่ก็ได้เห็นแง่มุมดีๆ ด้านดีๆของเขาบ้าง ก็ชอบแบบไม่รู้ตัว แล้วก็มีเหตุการณ์มาจุดชนวนให้รู้ตัวว่ารักเขา ความรู้สึกเป็นไปแบบช้ามากๆ แต่ก็รักกันในที่สุดนะ

มึงงง อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายย อาจจะมีภาคมหาลัยจริงๆก็ได้ 5555 กูไปดำน้ำมา ช่วงหลังนี่เรย์กะเองก็เริ่มคิดถึงอาชีพและมหาลัยในอนาคตนะ มีกล่าวถึงชื่อมหาลัยแล้วด้วย แล้วก็หลังๆนี่ฉากกุ๊กกิ๊กเยอะพอควรเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่เป็นฉากกุ๊กกิ๊ก?กับคาบุรากิ 5555 คือให้เรย์กะเป็นที่ปรึกษาความรัก สอนวิธีเดทแบบสามัญชน ถึจะไม่ใช่เดทจริงๆก็เถอะ แต่สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วมันบ้าๆบอๆ ก็น่ารักไปอีกแบบนะ หลังๆมีการติว? สอบให้เรย์กะ แม่งบอกให้ทำขัอสอบจนกว่าจะอ้วกเป็นเลือด 555////

ส่วนโมเมนต์เอ็นโจนี่ก็มาบ่อยอยู่ (เหมือนจะมาสลับกับโมเมนต์คาบุอ่ะ)โผล่มาทีก็ทำเอาชาวเรือตัองกรี๊ดร้องอย่างไม่มีสติ ภายใต้แกนนำของกัปตันยูกิโนะ เราจะได้เห็นฉากกร๊าวๆกัน แต่ก็สไตล์เอ็นโจอ่ะน่ะ บุญคุณทดแทนอะไรนั่น บางทีก็ทำให้ขัดใจจริงๆ แล้วยังพูดจาออกแนวสตอกเกอร์ รู้ทันเขาไปหมดอีก แบบนี้เหยื่อก็กลัวหมดสิคะ ท่านเอ็นโจ!! แต่ว่าช่วงหลังๆเอ็นโจเองนี่ก็น่าสงสารอ่ะ ยิ้มขื่นตลอด โมเม้นต์เลยกลายเป็นแนว bitter sweet มีเปิดใจกับเรย์กะด้วยว่าทำไมถึงเป็นเพื่อนกับคาบุ? ให้ลองเดาคำตอบกัน 5555

เดี๋ยวจะมีโมเม้นท์กับนายตัวสำรองด้วยนะ ช่วยกันจับคนร้าย ค่าสถานะเฟรนด์ขึ้นพรวดพราดเลยล่ะ

แล้วก็จะได้เห็นมุมมองของคนอื่นๆที่มีต่อท่านเรย์กะ ถึงเรย์กะจะไม่ปักธงกับตัวหลัก แต่กับตัวประกอบนี่ปักโครตเยอะ กลายเป็นว่านางมีสมุน....เอ้ยเพื่อน(แบบไม่รู้ตัว)เยอะเหมือนกัน แล้วจะมีตอนนึงที่ทำให้รู้ว่า ริรินะนี่ เดเระของจริงเลย ไม่ได้มโนกันไปเอง5555

เราว่าหลังจากนี้ แม้เนื้อเรื่องจะยังคงคอนเซ็ปท์วันๆของเรย์กะ แต่ก็เดินเร็วขึ้นและค่อยๆคอมพลีสพอควรเลยล่ะ โดยรวมแล้วอิ่มนะ ที่ยังไม่คอมพลีสก็คือเรื่องราวว่าเรย์กะจะได้ลงจากคานรึเปล่า แล้วก็เรื่องราวความรักของแต่ละคู่ คงเป็นไคลแมกซ์ของเรื่องอ่ะ ตั้งน่าตั้งตาดูกันต่อไป~

ปล. ทั้งหมดทั้งปวงนี่คือกูดำน้ำ บวกกาว บวกมโนนะ ยังไงพวกมึงต้องรออ่านของโม่งแปลอีกที คือบางทีกูเริ่มแยกฟิคกับอฟช ไม่ออก แม่งทำไมบุคลิกเอ็นโจในฟิคกะอฟช มันเหมือนกันจังวะ โอยยบางทีกูก็งง~

เนื้อเรื่องเป็นแนวเรื่อยๆชีวิตวันๆของท่านเรย์กะ เพราะฉะนั้นความรักก็ต้องเรื่อยๆไปวันๆเหมือนกันสิวะ 55555
>>14 กูเห็นด้วยกับมึง บทโมเมนท์ฟินๆแม่งมีแต่ของเอ็นโจทั้งนั้นส่วนใหญ่ พวกเราอ่านแล้วไม่ได้มโนไปเองด้วย คืออ่านแล้วรู้เลยว่าฉากนี้ที่ฮิโยโกะใส่มามันมีลับลมคมใน หยอดแบบเรียบๆเรื่อยๆแต่ทำให้คนอ่านอ่านแล้วรู้ว่าเอ็นโจสนใจเรย์กะ สอดส่องเรย์กะตลอด เหมือนเฮอร์ไมโอนี่ที่คนแต่งไม่ได้เขียนให้นางบอกคนอื่นฟุ้งว่าตัวเองฉลาด แต่การกระทำคำพูดและการแก้ปัญหาในเรื่องทำให้คนอ่านเข้าใจเองว่าอินี่แม่งฉลาดเอง
อันที่จริงกูยังงงกับตัวเองด้วยซ้ำว่ากูลงเรือเอ็นโจตอนไหน...เพราะ 50-60 กว่าตอนแรกกูยังคลั่งไคล้ความบราค่อนซิสค่อนอยู่เลย คาบุรากิกับเอ็นโจออกมาตอนไหนกูก็เฉยๆ แต่พอหลังจากนั้นบทท่านพี่เริ่มหาย(แล้วอีกอย่างกูเริ่มจิ้นท่านพี่กับอิมาริ) ประจวบเหมาะกับตอน 70 ที่หัวหน้าห้องใบ้บอกว่าเขาคนนั้นคอยสอดส่องเรย์กะอยู่เสมอ กูนี่ โอ้วว Who are you เลยทีเดียว แล้วพอข้างล่างมุมมองของเณรน้อยต่อเอ็นโจและเรย์กะ กูก็มโนเลยว่าเขาคือเอ็นโจแน่นอน เพราะพอปริศนามาปุ๊ปแล้วมีมุมมองเอ็นโจโผล่มาปั๊ปนี่มันทะแม่งๆ หลังจากนั้นเป็นต้นมาประหนึ่งมีอะไรในใจ บทเอ็นโจมาทีไรกูนี่สอดส่อง(?)ตลอด มีย้อนกลับไปอ่านตอนโดนต่อยท้องด้วย อารมณ์มันคนละแบบกับตอนยังไม่ลงเรือเลยว่ะ โห้ยยยย ก๊าวใจเหี้ยๆ ตอนใหม่แปลมาเรื่อยๆแล้วเอ็นโจทำตัวประหนึ่งสตอล์กเกอร์หยอดหนักขึ้น กูรู้สคกอึดอัดอัดอั้นโคตรๆ เพราะไม่มีที่ระบาย ถ้าไประบายลงแมวดุ้นก็ไม่มีใครมากรี๊ดกร๊าดด้วย พอมาเจอที่นี่นี่โคตรสรวงสวรรค์ชั้น7 ฟิคก็มีให้เสพกาวก็พร้อมเสิร์ฟไม่ขาด กูชอบบบบ

>>17 มึงเป็นฝาแฝดที่พลัดพรากจากกูใช่ไหม ทำไมไทม์ไลน์ความติ่งท่านเอ็นโจวเหมือนกูขนาดนี้ 5555555555

กูลงเรือเอ็นโจตั้งแต่ตอนปล่อยพลังมารใส่ริรินะอะ ถถถถถ

ถ้ามีภาคมหาลัย ก็อยากให้ปัญหา​ของเอ็นโจเคลียร์​ตั้งแต่จบม.ปลายนะ จะได้เป็นภาคเดินหน้าจีบรัวๆ มหาลัยคงมีตัวใหม่ๆสามัญ​ชนเยอะขึ้น ไม่ก็รียูสพวกที่เคยโผล่มาแล้ว เช่น อาโออิ นายบ้าหมาอาจจะมาอยู่คณะเดียว​กะท่านเร​ย์​กะ​ ให้คนอื่นนึกว่าเป็นคนรักกัน แล้วเอ็นโจลงมาหักธงทิ้งด้วยตัวเอง โฮวววว อฟชไม่มา ใครก็ได้ฟิคกาวให้กูหน่อย

แต่เดินเรื่องตั้งแต่เด็กยันมหาลัยนี่นึถึง Last Game อะ กว่าลงเอยกันได้...

แต่ที่สำคั​ญ​ที่สุด​ก็... เมื่อ​ไหร่ฮิโยโกะ​ซา​มะ​จะอัพตอนใหม่เนี่ยแหละ orz

>>19 แต่ Last Game นี่มันเหมือนคาบุรากิกับวาคาบะมากกว่า สาวเจ้าก็บื่อสุดๆ ฝ่ายชายก็บ๊องสุดๆ สงสัยท่านเรย์กะมีถึงมหาลัยแหงๆ เพราะดราม่าแต่ละคนจะข้นต้องจบ ม.ปลาย นี่แหล่ะ เพราะเป็นช่วงวัยหมั้นหมายและแต่งงานอย่างถูกกฎหมายของญี่ปุ่น

วันนี้มันเงียบเหงาเกินไปว่ะ พวงมึง มาปล่อยฟิค ปล่อยกาวกันหน่อยเถอะ กูแห้งเหี่ยวหมดแล้วเนี่ย!!!

>>https://fanboi.ch/webnovel/3364/885-886/

ไม่เห็นมีคนต่อเลย ขอต่อนะ
===============================
หลังจากที่หลีกเลี่ยงหลบออกมาจากกลุ่มมาดามทั้งหลายเหล่านั้นได้แล้ว ฉันก็ไปเดินเกาะอยู่กับท่านพี่พักใหญ่

ให้ไปคุยเรื่องรักๆ ไคร่ๆ น่ะหรือคะ ไม่เอาแล้วค่ะ----!!

ไม่สนุกเลยสักนิดนี่นา ทั้งยังจับคู่ให้ฉันกับอีตาเอ็นโจอีกต่างหาก

จะว่าไปแล้วเหมือนไม่เห็นเอ็นโจสักพักแล้ว ดูท่าคงจะไปหลบสาวๆ อยู่กับคาราบุกิล่ะสิท่า

แหม~ พวกคนเนื้อหอมนี่ก็ลำบากแย่เลยนะคะ
โชคดีไปที่ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้นค่ะ…

อยู่ๆ เสียงดนตรีก็เปลี่ยนแปลงไป เป็นเพลงวอลซ์ขึ้นมาแทน ตรงกลางของโรงแรมที่จัดเป็นฟลิร์เต้นรำเริ่มมีผู้คนออกมาเต้นวอลซ์กันด้วยล่ะค่ะ

แหม พวกคนมีคู่นี่ ดีจังนะคะ

ฉันเงยหน้ามองหน้าท่านพี่ของฉันอย่างคาดหวัง

“...ท่านพี่คะ”

“...”

ท่านพี่หลบเลี่ยงสายตาของฉัน แสร้งยกไวน์ขึ้นมาจิบ

โธ่ คงคุยหนักจนเหนื่อยสินะคะ น้องไม่รบกวนก็ได้ค่ะ

ฉันเดินไปจดๆ จ่อๆ ตรงแถวฟลอร์เต้นวอลซ์ จะมีใครให้เกียรติมาชวนฉันบ้างไหมคะ?

พอคิด อยู่ๆ ไม่รู้ว่ามีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันเดินเข้ามาหาล่ะค่ะ!

เขาคนนั้นโค้งตัวตรงหน้าฉัน พร้อมกับยื่นมือมาทางฉัน

“ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ คุณคิโชวอิน”

หวาๆ ทำไงดีล่ะคะ หน้าตา และท่าทางดูสุภาพบุรุษดีด้วยล่ะ

ไม่คิดอะไร ฉันก็วางมือลงบนมือของอีกฝ่าย พร้อมกับปลดผ้าคลุมไหล่ส่งให้บริกรถือให้ก่อนค่ะ

แหมถ้าจะให้ปฏิเสธคู่เต้นที่กล้ามาขอกลางงานแบบนี้ อีกฝ่ายคงเสียหน้าแย่สิคะ

นี่ฉันไม่ได้อยากเต้นเท่าไหร่เลยจริงๆ นะคะ เชื่อฉันสิ~

“ด้วยความยินดีค่ะ” ฉันยิ้มแล้วพูดออกไป ผู้ชายคนนั้นหน้าแดงนิดหน่อย

อืมมม ไม่สบายหรือคะ

มือของฉันข้างหนึ่งว่างที่บ่าของเขา อีกข้างจับมือกับเขาไว้หลวมๆ แล้ว ใบหน้าเชิดมองตรงต่อคู่เต้นรำ จะว่าไปแล้ว มือของเขาวางต่ำไปที่เอวนี่… ช่างเถอะ

จังหวะการเต้นคล้ายกับการเต้นวอลซ์ที่ท่านพี่เคยเต้นกับฉันเมื่อตอนเด็กๆ เลยล่ะค่ะ น่าสนุกจังน้า~ ดีจังเลยที่ฉันไม่ลืมท่าเต้นที่เคยเรียนมา~

สุภาพบุรุษท่านนี้เองก็เต้นรำได้คล่องแคล่ว เป็นผู้นำในการเต้นได้ดีเลยทีเดียวเชียวล่ะค่ะ แต่ว่าก็ยังเต้นแพ้ท่านพี่ล่ะนะ

เอ๊ะ ทำไมจู่ๆ ก็หน้าซีดล่ะคะ?

“เอ่อ? ไม่สบายหรือคะ” ถามแค่นั้น ชายคนนั้นกลับปล่อยมือจากฉันอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกของร้อน

“ครับ รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ ต้องขออภัยด้วยนะครับ คุณคิโชวอิน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่สบายก็ไปพักเถอะค่ะ” ฉันบอกกับเขาอย่างเสียดาย จะถึงจังหวะหมุนตัวอยู่แล้วเชียว

ในจังหวะที่คู่เต้นรำของฉันเดินจากไปแล้ว ฉันที่กำลังจะเดินออกจากฟลอร์เต้นรำ มือข้างหนึ่งก็จับมือของฉันให้ตัวฉันหมุนกลับไป จนตัวฉันเซ แทบจะล้มลง แต่ไม่ได้ล้มลงไป เพราะแขนแกร่งที่จับช่วงเอวของฉันอยู่

“คุณคิโชวอินนี่ปล่อยให้คาดสายตาไม่ได้เลยนะครับ…”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยแบบนี้ ทำให้ฉันที่หลับตาปี้ เบิกโพล่งอย่างตกใจ

ไม่ใช่ว่านายไปแล้วเรอะ! เอ็นโจ

“ทะ...ท่านเอ็นโจ”

“...จะเต้นต่อไหมครับ” ใบหน้าของเอ็นโจถามแบบไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด แถมนัยน์ตายังน่ากลัวอีก เขาปล่อยฉันให้เป็นอิสระ และยืนคู่กับฉัน

“อ่า...เอ๊ะ”

“ได้โปรดให้เกียรติเป็นคู่เต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ คุณคิโชวอิน” เอ็นโจโค้งคำนับให้ฉัน ยื่นมือมาข้างหน้า แล้วมองฉันด้วยสายตาที่ฉันอ่านไม่ออก แต่ว่าในจังหวะนั้น ฉันกลับเห็นปากเอ็นโจอ่านจับใจได้ว่า ‘ยังมีหนี้อยู่นะครับ’ เสมือนกับได้ยินเสียงเย็นๆ ของเขาดังแว่วมาเลยล่ะค่ะ

.

.

.

.

ปฏิเสธไม่ได้สินะ

…. อีตาจอมมารจอมทวงหนี้

ในตอนนั้นได้ยินเสียงกรี๊ดแว่วดังมา จะว่าไปเหมือนได้ยินเสียงกดถ่ายรูปด้วย ไม่ได้การ… เผลอหลุดสีหน้าแปลกๆ ออกไปซะแล้ว

อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก
เริ่มเข้าใจคำเปรียบเปรยนี้เลยล่ะค่ะ

นอกจากเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ แล้วฝืนยิ้มออกมา ยื่นมือออกไปวางที่มือของเอ็นโจ

“ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

“ขอบคุณครับ”

เอ็นโจจับมือของฉันแน่น เต้นรำด้วยทวงท่าที่สุภาพอ่อนโยน

ท่าทางต่างจากเมื่อครู่ที่เต้นกับผู้ชายคนนั้นลิบลับเลยค่ะ ทั้งการหมุนตัว จังหวะการก้าวนำ ยิ่งตอนที่หมุนตัวนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับมีปีกเลยล่ะ

ว้าว เต้นเก่งจังเลยน้า
แต่ว่าเหมือนเมื่อตะกี้ตอนเต้นกับผู้ชายคนนั้นมีจังหวะนึงที่ก้าวพลาดทำให้ขาฉันพลิก ทำให้รู้สึกเจ็บหน่อยๆ อ่ะ แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้ม

“ท่านเอ็นโจเต้นเก่งจังเลยค่ะ~” ฉันยิ้มให้กับเอ็นโจที่มองหน้าฉัน ถึงแม้ว่าจะยังไม่ยิ้มก็เถอะนะ…

“...”

สายตาที่อ่านไม่ออก มองฉันเขม็ง น่ากลัวจังเลยค่ะ ฮือ
เมื่อไหร่จะเต้นจบซะทีล่ะคะ
เจ็บเท้าอะ… ถึงการเต้นกับเอ็นโจ ทำให้ฉันไม่ได้ใช้แรงก็เถอะ แต่...

“คุณคิโชวอิน”

“คะ?”

“คุณนี่ไม่ระวังตัวเลยนะ...”

ระวังตัวอะไรคะ?
ไม่ได้มีคนมาทำอันตรายฉันสักหน่อยนี่นา

อ่า แต่อยู่ๆ เอ็นโจก็หยุดเต้นเสียดื้อๆ แล้วจับมือฉันออกจากฟลอร์เต้นรำ

เอ๊ะ!!? จะเลิกเต้นก็อย่ามาพาฉันออกไปด้วยสิคะ!!
มือน่ะมือ หยุดดึงเลยนะคะ!

ฉันเห็นมีสายตาหลายสิบคู่มองตามมาที่ฉันและเอ็นโจ

อ้าาาา!! อย่าเข้าใจผิดกันนะคะ ฉันกับอีตาจอมมารนี่ไม่ได้มีอะไรกันเลยค่ะ

ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนต่างตบมือให้เราแม้ว่าจะเต้นไม่จบเพลง เหมือนได้ยินเสียงใครคุยกันแว่วดังมาว่า ‘ช่างวิเศษเหลือเกิน’ , ‘คู่สร้างคู่สมสินะคะ’

มีข่าวลือแปลกๆ อีกแล้ว แล้วแบบนี้จะมีใครกล้ามาจีบฉันบ้างล่ะค่ะ

รับผิดชอบมาเลยนะ เอ็นโจ
.

.

.
“นั่งซะ คุณคิโชวอิน”

“ค่ะ” ฉันนั่งลงตามคำสั่งเงียบๆ ไม่รู้ว่าทำไมท่าทางเอ็นโจแปลกๆ
แต่เขาก็พาฉันออกมาข้างนอก ใกล้กับสถานที่ที่เขาพาฉันไปดูซุ้มมิสเซิลโทตะกี้

จะว่าไปแล้วเหมือนเห็นท่านพี่จะเดินตามฉันมาแวบๆ นี่ หายไปไหนแล้วล่ะ?

...หนาวจัง
ลืมเอาเสื้อคลุมคืนมาจากบริกรด้วย
เหมือนเอ็นโจรู้ว่าฉันคิดอะไร เขาก็ถอดสูทของเขาออกมา คลุมไหล่ฉัน ทำเอาฉันเงยหน้าขึ้นตกใจกับท่าทีของเขา

“ท่านเอ็นโจ?”

“อากาศมันเย็นนะ ที่หลังอย่าถอดเสื้อคลุมสิครับ”
แต่ถ้าไม่ถอดมันจะเต้นไม่สะดวกนี่คะ

“น้ำครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันบอกขอบคุณ แล้วรับน้ำมาจากเอ็นโจ ที่ยังคุยกับบริกรอยู่ แล้วอยู่ๆ บริกรคนนัันก็วิ่งเอากล่องยามาให้

เอามาทำไมนะ เอ็นโจป่วยอีกคนแล้วเหรอ

แต่ว่าเอามาก็ดีนะ ฉันจะได้ขอยืมพาสเตอร์ติดรองเท้าด้วย

“คุณคิโชวอิน ขออนุญาตนะ”

“คะ?”

ยังไม่ทันตั้งตัว เอ็นโจก็คุกเข่าลงต่อหน้าฉัน แล้วเอื้อมมือมาจับข้อเท้าของฉันเบาๆ

“..โอ๊ย”

“เจ็บเหรอ...เห้อ...ก็แน่ล่ะสิ ฝืนเต้นไปแบบนั้นนี่ครับ” เอ็นโจไม่ได้พูดเปล่า แต่เริ่มถอดรองเท้าส้นสูงออกไปด้วย

เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนนะ! นี่มันคุกคามกันชัดๆ เลยนี่คะ

ไม่สิ… มันน่าอายออกค่ะ

“ทะ...ท่านเอ็นโจ ฉันทำเองได้ค่ะ”

“คุณน่ะ เงียบไปเลย”

“แต่ว่า”

“…”

“…”

อะไรของตานี่เนี้ย…

ฉันเลยปล่อยให้เอ็นโจใช้ผ้าเย็นประคบเท้าของฉัน ก่อนที่จะเริ่มเอาผ้ามาพันที่ขาเอาไว้

เอาเลยค่ะ เชิญตามสบายเลยค่ะ!!

บอกตามตรงเลยว่า นี่มันน่าอายสุดๆ ไปเลยค่ะ
ฉันไม่เคยมีใครมาทำเรื่องแบบนี้ให้เลยนะ กระทั่งเอ็นโจในฝันก็ด้วย!

เมื่อฉันมองใบหน้าของเอ็นโจที่กำลังตั้งใจพันผ้ากันเท้าแพลงให้ฉันนั้น ทำเอาฉ้นทำหน้าไม่ถูกเลย

“เอาไว้อย่างนี้คืนนึงก็น่าจะหายนะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ ท่านเอ็นโจ”

“ไม่ต้องห่วง ผมเก็บหนี้ทุกต้นทุกดอกอยู่แล้วล่ะ”

“............” ขอกลืนคำขอบคุณได้ไหมคะ ตะกี้รู้สึกเป็นมิตรแล้วเชียวค่ะ!

“พรุ่งนี้ ผมชวนเพราะเป็นวันอะไรคุณคิโชวอิน?”

วันชดใช้หนี้ค่ะ!

“ไม่รู้จริงๆ ด้วยสินะครับ”

“หา?”

“แต่ก็นะ แบบนี้ก็สมเป็นคุณคิโชวอินดี” เอ็นโจยิ้ม แล้วหัวเราะออกมา
ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ ที่เอ็นโจยิ้มแบบนี้ทำเอาฉันรู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว

จนพาลนึกไปถึงฝันเมื่อหลายวันก่อนเข้าอีกจนได้!

ไม่ไหวค่ะ หน้าเริ่มแดงอีกแล้วล่ะ

“เห? หน้าแดงจัง ไม่สบายเหรอ คุณคิโชวอิน”

อยู่ๆ เอ็นโจก็เอาหน้าเข้ามาเกือบประชิด ทำอะไรเนี้ย…

“ปะ...เปล่าค่ะ”

“หืมมมม?”

“ท่านเอ็นโจคะ ใกล้เกินไปแล้วค่ะ!”

“งั้นเหรอครับ ฮะๆ”

อยู่ๆ ก็หัวเราะ อยู่ๆ ก็ทำสีหน้าแปลกๆ ทั้งสีหน้าและแววตากรุ้มกริ่มแบบนั้นนี่มันเหมือนในฝันจริงๆ นั้นแหละค่ะ ขี้โกงนี่!

“เรย์กะ”
เสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อห้วนๆ แบบนั้นมัน…
ใบหน้าของเอ็นโจค่อยๆ เข้ามาประชิดฉันเรื่อยๆ

แย่แล้ว! อันตราย อย่าไปหลงกลเชียวนะ!

“ท่านเอ็...!”
สัมผัสที่นุ่มนิ่มบางเบา ที่อ้อยอิ่งอยู่บนหน้าผาก ทำเอาฉันรู้สึกร้อนผ่าว เมื่อรู้ว่านั้นคือริมฝีปากของเอ็นโจที่ประทับตรงหน้าผากของฉัน ทั้งมือของเขายังรั้งคอของฉันไม่ให้หนีไปไหนได้

นะนี่มัน…
ทำให้พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ

ต่อไปจะไม่ก้าวผมขึ้นไปแล้วค่ะ
การป้องกันตัวของฉันมันต่ำลงไปจนเห็นได้ชัดเลยค่ะ

“...เรย์กะ”

สายตาที่จริงจังของเอ็นโจที่ไม่เคยเห็น ทำเอาฉันอยากจะเบือนหน้าหนี กลบเกลื่อนไป แต่ก็ทำไม่ได้ แต่แล้ว..

“เรย์กะ!!” เสียงของท่านพี่ก็แว่วดังมา ทำให้เอ็นโจถอยห่างฉันไป เขาลุกขึ้นยืน ไม่ได้เดินไปไหน

“...ท่านพี่”

“เรย์กะ ตามหาแทบแย่แน่ะ เอ๊ะ นี่น้องขาแพลงเหรอ”

“ค่ะ แต่ได้ท่านเอ็นโจช่วยทำแผลให้แล้วล่ะค่ะ ท่านพี่” ฉันพูดแล้วยื่นมือไปจับแขนเสื้อของท่านพี่เอาไว้

ปกป้องน้องจากจอมมารทีค่ะ ท่านพี่

“งั้นเหรอ” ท่านพี่หันไปทางเอ็นโจ “ขอบคุณที่ช่วยดูแลน้องสาวของฉันให้นะ เอ็นโจคุง” ท่านพี่ยิ้มแย้ม มองเอ็นโจนิ่ง

“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้ว” เอ็นโจเองก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

ทำไมบรรยากาศมันดูพิลึกๆ พิกลๆ ล่ะคะ
ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนยิ้มให้กันแท้ๆ แต่ทำไมเหมือนมีรังสีฟาดฟันอย่างบอกไม่ถูก

แต่ฉันคงจะคิดไปเองล่ะมั้ง

===========================
รักมันต้องมีตัวอุปสรรคขัดขวางเซ่ ถึงจะสนุก

กรี๊ดดดดด ขอบคุณมากค่าาาา ท่านเอ็นโจละก็ เก็บหนี้ไว้หลายตอนแล้วนะคะ จะเอาคืนฉากไหนคะ ฉากเข้าห้องหอเรอะ!!! วั้ยยยย

>>17 กูลงเรือเอ็นโจตั้งแต่เรย์กะไปปรามห้องคาซึรางิแล้วทำไม่สำเร็จอะ คือทุกคนก็คงคิดว่าให้ท่านเรย์กะจัดการก็เรียบร้อยแล้วแท้ๆ แต่เอ็นโจมองออกว่าคงไม่ไหว เลยตามมาช่วย แล้วก็รู้ว่าเรย์กะโดนโยนงานให้ทำแต่ก็ยังทำไม่มีบ่นไม่มีโวยวายโอดครวญอะไรเลย คือเอ็นโจก็คงพอจะรู้อะไรๆเกี่ยวกับเรย์กะขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ที่ยอมทำงานกรรมการคือมาหยั่งเชิงเรย์กะเฉยๆ

โซนกาว
เอ็นโจก็คลั่งรักเรย์กะมาตั้งแต่แรกพบแล้ว อยากใกล้ชิด อยากรู้จัก อยากพูดคุย พอมีโอกาสก็คว้าเอาไว้เลย ได้ใกล้ชิดจริงๆก็ยิ่งเพิ่มพูนความชอบ อยากคุยกับเขา แต่ด้วยตัวเองไม่เคยจีบสาวดีๆเลย แบบว่ามันมีแต่คนเข้าหาอะนะ เลยไม่จำเป็นต้องไปจีบให้เมื่อย การทำความประทับใจเลยเป็นไปในทางที่ติดลบโครตๆ ไม่รู้จะเอาวิธีไหนมาเรียกร้องความสนใจแล้ว แต่ถึงจะติดลบก็ไม่เป็นไร ขอให้อยู่ในสายตาเธอก็พอ แถมตัวเองเป็น S เลยสนุกกับการแกล้งเรย์กะด้วย รู้ตัวว่ามันไม่ดีนะ แต่หยุดไม่ได้
จบโซนกาว

กูโครตเพ้อเลยว่ะ ถถถถถถถถ อย่าโกรธกันเลยนะ คือกูไม่มีที่ให้พิมพ์แล้ว สครีมลงเฟซ ทวิต ก็ไม่มีใครอ่านเรื่องนี้เหมือนกู พยายามเอาไปให้เพื่อนอ่าน แต่มันเห็นเป็นร้อยตอนแล้วยังไม่จบมันก็ไม่อ่านกัน กูอยากเม้ามอยโมเมนต์ฟินๆ อยากปลดปล่อยความติ่ง อัดอั้นมาก มาพบที่นี่ดั่งพบสวรรค์ โอ้ พาราไดซ์ กูรักที่นี่มาก กูระบายความกาวออกเป็นฟิคหลายอันมากแบบที่ไม่เคยทำกับเรื่องไหนขนาดนี้ ทุกวันต้องมารีเฟรชกระทู้ ดูว่าใครอัพฟิคมั้ย ออฟฟิศเชียลมีอะไรฟินๆเกิดขึ้นป่ะ กูรักทุกคนในมู้นี้เลย

>>22-24 กรี๊ดดดดดดด ขอบคุณสำหรับกาวข่ะ กูรักมึง กูชอบ เขาเต้นกันแล้ว จุ๊บกันแล้วด้วย ถึงจะแค่ที่หน้าผากก็เหอะ แต่รุกมากไปเดี๋ยวน้องต่ายหนีไปซะเปล่าๆ แถมเขาขาเจ็บก็รู้ด้วยเพราะคอยสอดส่องมาตลอด อยากเต้นก็ขอกันดีๆแบบยูกิโนะคุงสิค้าาาาาาา อย่าข่มขู่สิ
กูอยากอ่านมุมมองเอ็นโจหลังจากกาลครั้งหนึ่งในฝันจังว่ะ ต้องก๊าวมากแหงๆ คงแอบลามกเบาๆด้วย

>>22-24 ฟหกดฟ่วสาห่กสาด่ฟ กรี๊ดดดดดดดดด ฉากเต้นรำในฝันของกูวววว ถึงจะเต้นไม่จบเพลงก็เหอะ ฮืออ ชอบมากค่าา ขอบคุณค่าาา
แล้วมีจุ๊บหน้าผาก แอร๊ยยยยย ขนาดนี้แล้ววันอีฟจะรุกกันขนาดไหนคะเนี่ยยยยยย ท่านเรย์กะหนี้บานเบอะขนาดนี้ จะชดใช้อย่างไรหมดกันเจ้าคะะ

>>28 คงต้องแต่งงานล้างหนี้สถานเดียวแล้วล่ะค่ะ ถถถถ

>>29 เอาเลยค่ะ เชียร์ ท่านเอ็นโจคะ ใกล้จบม.ปลายแล้ว รีบเคลียร์เรื่องของตัวเอง แล้วก็รุกท่านเรย์กะหนักๆเลยนะคะ สาวเจ้าเขาความรู้สึกช้า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

จำได้ว่าตอนหลังเนี่ย ท่านเรย์กะยกให้ท่านเอ็นโจเป็นอับดับสองรองจากท่านอิมาริ ในด้านคาสโนว่าตัวร้ายย เพราะว่าท่านรับมือกับผู้หญิงและเหล่าแฟนคลับได้ดีเหลือเกิน โถถถถ ท่านเอ็นโจกลายเป็นว่า ไม่ว่าท่านเอ็นโจจะหยอดจะชมยังไง ท่านเรย์กะก็จะเตือนตัวไว้ไม่ให้โดขิ ตกหลุงพรางคาสโนว่า ซะงั้นน ฉงฉานท่านเอ็นโจจจจจ ถถถถถถ

>>30 โถ เอ็นโจคือลูกชายของท่านพี่กับอิมาริที่แอบคลอดทิ้งไว้โรงพยาบาลแล้วตระกูลเอ็นโจที่ยังไม่มีลูกรับไปเลี้ยงใช่มั้ย อะไรจะฟิวชั่นกันได้อย่างลงตัวขนาดนี้ เป็นคาสโนว่ารับมือสาวๆได้เก่งกาจและมีด้านดาร์กให้เร้าใจด้วย

>>30 เราว่าเอ็นโจวเหมือนท่านพี่ ส่วนเรย์กะบอกเหมือนท่านอิมาริ

ลูกลับๆของทั้งคู่แน่นวล 5555555555555555555

>>30 น่าสงสารจริงๆ เขามีภูมิคุ้มกันคาสโนว่ามาจากอิมาริแล้ว เสน่ห์เลยใช้ไม่ได้ผล กางบาเรียปกป้องตัวเองรัวๆเลย สงสัยต้องมาสายเทนชิแบบยูกิโนะแล้ว ถ้าอยากทำให้สาวเจ้าหวั่นไหวอะ

>>33 บังเอิญดันเกิดมาอายุเท่ากัน จะใช้ความเป็นโชตะเทวดาน้อยหลอกล่อก็ไม่ได้ จะใช้ความเป็นชายสูงอายุเร้าใจแบบท่านป๋าคาบุรากิก็ไม่ได้อีก พยายามเข้านะ เอ็นโจ~

>>22-24
เมื่อมีคนจุดประกาย อยากต่อมุมมองของเอ็นโจค่าาา !!
แต่ว่าอาจจะเขียนไม่ค่อยดีนะ

เริ่มกันเลย
=============================
เอ็นโจ พาท
หลังจากที่แยกจากคุณคิโชวอิน ผมก็ไปหลบมุมอยู่กับมาซายะที่มุมห้องที่มีม่านกั้น ที่ที่พวกสาวๆ ไม่สามารถเข้ามาได้

ทั้งที่อยากจะอยู่ใกล้ๆ ต่ออีกหน่อย อยากคุยต่ออีกสักนิด แต่ถ้าทำแบบนั้นกระต่ายก็คงจะผวาแล้วหนีหน้าไปแบบที่แล้วๆ มาอย่างแน่นอน
มาคิดๆ ดูแล้ว

ทำไมถึงต้องกลัวผมขนาดนั้นด้วย

ผมไม่เข้าใจคุณคิโชวอินเลย
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้ว ไม่ว่าผมจะทำท่าทีเป็นมิตรแค่ไหน เจ้าตัวก็ทำสีหน้าประหลาด หวาดผวา แปลก แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้าหาผมกับมาซายะ

ในตอนนั้นคิดว่าคงเป็นแค่แสร้งทำ เพื่อให้ดูต่างจากคนอื่น แล้วก็คงจะเหมือนผู้หญิงทั่วไป

แต่มันไม่ใช่ ไม่ใช่เลย

พอมาคิดๆ ดูเรื่อยๆ ก็ อ๋อ… ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับพวกเราแบบสุดริดสุดเดชเลยนี่นา

แต่ว่าก็เหมือนกับมีหลายเหตุการณ์ที่ดึงเจ้ากระต่ายตัวนั้นให้เข้าหาพวกเราแบบไม่ค่อยเต็มใจ พอมาคิดๆ ดู ท่าทางกระต่ายที่กำลังหวาดกลัวนั้น น่ารักสุดๆ ไปเลยนี่นา

เป็นคนที่น่าสนุกเหมือนกับมาซายะเปี้ยบเลย!
ผิดแต่ตรงที่มาซายะนั้นเป็นคนตรงกว่า แต่ของเจ้าหล่อนนั้นกลับต้องให้ผมถึงขั้นหาข้ออ้างเรียกร้องหนี้ที่เธอติดเอาไว้ จนเธอยอมเข้ามาช่วยในที่สุด ถึงแม้จะแก้ปัญหาไม่ค่อยได้มากก็เถอะ

ไม่สิ ตอนเรื่องที่มีกลุ่มผู้หญิงคนนึงเข้ามาติดพันมาซายะมากเกินไป ตอนที่คุณคิโชวอินอยู่ห้องเดียวกับมาซายะ
ผมเผลอแกล้งแรงไปหน่อย จนโดนเธอต่อยที่ท้อง ทำเอาจุกไปเลย
จะแค้นอะไรนักหนากันน้า
แกล้งนิดๆ หน่อยๆ เอง

แต่งั้นก็เถอะ โดยรวมแล้วคุณคิโชวอินเป็นคนตลก สนุกดี

และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของผมมักจะหยุดมองไปที่คุณคิโชวอิน

ท่าทีที่แสร้งทำเป็นวางมาดยิ้มน้อยๆ แบบคุณหนูผู้อ่อนแอนั่นน่ะ มันน่าขันนะ
จริงๆ แล้วตอนนั้นเป็นตอนที่กำลังคิดอะไรไม่ออก อยากจะหาทางหนีอยู่ไม่ใช่รึไงครับ คุณคิโชวอิน--!!

ท่าทางของเธอบางครั้งที่ทำให้ผมหัวเราะไม่หยุด น่าสนใจเกินไปแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เข้าไปช่วยหรอกนะ!
ก็คุณทำให้ผมหงุดหงิดหลายเรื่องเหมือนกันนี่นา

อย่างตอนที่ไปกินข้าวกับตาลุงนั่นบ่อยๆ
ก็เลยต้องมาอดข้าวแบบนั้นไงล่ะ! หึ เห็นท่าทางที่มองขนมในสโมสรแล้วผมก็นึกสงสารนะ แต่ก็ทำตัวเองล้วนๆ นี่

ที่หลังก็เลือกผู้ชายดีๆ หน่อยเถอะ คุณคิโชวอิน

แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นว่าเธอนั้นอยู่กับผู้ชายคนอื่น ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ ภายในใจเสมอ
แต่ก็ไม่ใส่ใจกับมันเลยสักครั้ง

แต่จุดที่ทำให้ผมเริ่มเอ๊ะใจกับความรู้สึกของตัวเอง ก็ตอนที่เธอมาช่วยยูกิโนะเอาไว้
ทั้งที่บอบบางแท้ๆ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ไหวแท้ๆ แต่ก็ยังมีน้ำใจแบกยูกิโนะขึ้นหลังแบบไม่ห่วงมาดคุณหนูของตัวเอง วิ่งไปห้องพยาบาลเพื่อน้องของผม

ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้นกันนะ คุณคิโชวอิน…

แต่ว่าผมน่ะ ก็ยังไม่แน่ใจความรู้สึกของคุณอยู่ดี
เพราะบางครั้งสายตาของคุณก็มองไปที่...มาซายะ

ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าควรจะทำตัวยังไงไม่ให้คุณกลัว แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น คุณก็คงจะไม่คุยกับผม ไม่ยอมอยู่ข้างผม

พวกผู้ชายในโรงเรียนนั้นต่างชื่นชมคุณคิโชวอินแบบลับๆ กันทั้งนั้น
แต่โชคดีด้วยมาดคุณหนูของคุณที่ทำให้ทุกคนไม่กล้าจะไปเด็ดดอกฟ้า หรือแม้กระทั่งข่าวลือของคุณกับพวกผม ที่บางอันผมก็ปล่อยไปเองแบบลับๆ เพื่อไม่ให้ใครมายุ่งกับคุณ

จะมีทางไหนบ้างที่ทำให้คุณยอมคุยกับผมดีๆ ยิ้มให้ผมสักนิด แบบที่ยิ้มกับยูกิโนะ ยิ้มให้กับทุกคนบ้างนะ

พอคิดทบ
แล้วคืนนั้นผมก็ฝันแปลกๆ
เป็นความฝันที่ทำให้ผมเริ่มตระหนักว่าตัวผมเองนั้นแย่แล้ว…

แย่มากกว่าที่คิด หลงไปมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้ซะอีก

จะถอนตัวก็ถอนไม่ทันแล้ว

ความฝันบ้าอะไรกัน ฝันดีหรือ? ถ้ามันไม่ใช่ฝันสิ คงจะดีกว่านี้อีก…

แล้วหลังจากวันที่ฝันนั้นคุณคิโชวอินก็หายหน้าไปเลย ทำเอาจิตตก คะแนนสอบร่วงลงมาจนมาซายะรู้สึกผิดปกติ แต่ผมก็กลบเกลื่อนไป

มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้อยู่กับคุณคิโชวอิน
ท่าทางที่ห้องพยาบาลน่ะ เห็นแล้วรู้สึกอยากเข้าไปกอดเลยล่ะ

อ้ะ ทำไปแล้วนี่นา

แต่ว่าตอนที่กำลังอยู่ในจังหวะดีๆ เธอกลับเลือดกำเดาไหล้สียได้
นี่คุณคิดอะไรอยู่ในหัวเหรอครับ คุณคิโชวอิน เรย์กะ…
ผมหลุดขำเลยนะ รู้ไหม

รู้ไหมตอนที่มาโอะจังเพื่อนของยูกิโนะร้องเพลงน่ะ พอผมได้มองคุณที่กำลังหน้าแดงกล่ำ บอกตามตรงนะว่ารู้สึกดีที่สุดเลย

ใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักราวกับตุ๊กตา ยิ้มแย้มแบบไม่เสแสร้ง วางตัวแบบเป็นกันเองไม่เหมือนคุณหนูทั่วไป
อาา อยากเข้าไปกอดอีกจังเลยล่ะครับ

แต่จังหวะที่ได้อยู่ด้วยกันไม่บ่อย รู้หรอกน่ะ ว่ากำลังหลบหน้าอยู่น่ะ แต่หนีไม่พ้นหรอกนะ!
ก็ผมมองคุณอยู่นี่ครับ

ตอนที่ได้คุยกับคุณคิโชวอินในสโมสร รู้สึกว่าดีจังน้า~
แค่จับมือ คุณก็หน้าแดงแล้ว จะน่ารักไปไหนกันน่ะ ไม่ยอมยิ้มให้ผมแบบเป็นกันเอง แต่ยิ้มแบบสุภาพ แบบนั้นมันน่าขัดใจจังนะ แต่ว่าพอผมคุยเรื่องยูกิโนะ กลับยิ้มอย่างดีใจ เป็นกระต่ายตาโตไปได้ น่าน้อยใจจังนะ…

แกล้งนิดๆ หน่อยๆล่ะกัน

อ่ะ ใบหน้าที่กำลังหาทางหนีก็น่ารักไปอีกแบบนะ คุณคิโชวอิน
อย่าเผลอหลุดสีหน้าสิ เห็นไหมเพื่อนในสโมสรกำลังมองดูอยู่นะ ระวังตัวบ้างสิครับ!

ไม่ให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ทั้งนั้นแหละ

จะจัดการให้พ้นทางไม่ให้เข้ามาใกล้เด็ดขาดเลย กระต่ายตัวน้อย

>>35-36 อะ กูก็กำลังแต่งมุมมองเอ็นโจอยู่ 5555555
ทำไมวันนี้นกจังวะ ตั้งกระทู้ก็ตั้งซ้ำเขา //ปาดน้ำตา

>>36 ทะ..ทำไมอ่านแล้วดูสโตกเกอร์บวกยันเดเระมาเลย ถึงจะรู้สึกกรี๊ดแต่กลัว จอมมารไงไม่รู้ ท่านเรย์กะหนีไปปปป น่ากลัวโครตๆเลยจอมมารคนนี้

>>37 เอาเวอร์สองมา กุพร้อมอ่านเสมอทุกเวอร์ชั่น

>>37 ต่อเลย โม่งทุกตัวมีจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ขอให้มีอ่านเป็นพอ

>>37 ได้หมดเยยย พวกเราอยู่ได้ด้วยกาวเป็นเชื้อเพลิง
.
.
เออ เมื่อกี๊จะมาหวีดแต่ไม่ได้ มันขึ้นล็อคอ่ะ มีใครเป็นไหม?

ก๊าซซซซซซซ ขอบคุณเชื้อเพลิงจากโม่งทุกคนมาก โอ้ย วันนี้มีกำลังใจแล้ววว

>>37 ไม่เป็นไรนะมึง ถ้ามึงจะมากูก็จะรอ //บีบนวด

>>37 แต่งๆมาเหอะ กูชอบกาวหลากหลายยี่ห้อ

>>41 กูเป็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

>>41 เป็นค่ะ มันล็อกตอนกำลังจะลงให้จบ
กำลังจะต่อ ขอเวลาสักครู่น้า โม่งทุกคน

>>37 เอามาอีกเวอร์ชั่นก็ได้ค่า อยากอ่าน

>>35-36
ต่อจากที่หลุดไปจ้า

.
.
“เฮ้ นายยิ้มน่ากลัวไปแล้วนะ ชูสุเกะ…”
ผมมองหน้ามาซายะที่มองหน้าผมแบบหวาดผวา
อ่า...เผลอหลุดยิ้มมาดร้ายไปซะแล้วสิ
“คิดบางอย่างอยู่น่ะ แล้วนายไม่ไปหาท่านแม่เหรอมาซายะ”
“ไม่ล่ะ ไว้ค่อยออกไปตอนจบงานแล้วกัน”
“อื้๋อ”
เป็นแบบมาซายะนี่ก็เหนื่อยใจเหมือนกัน แต่ว่ามาซายะเป็นพวกที่ไม่คิดอะไรอยู่แล้ว ที่วางมาดขรึมนั่นเป็นตอนที่คิดเรื่องอื่นเรื่อยเปื่อยอยู่ในหัวอย่าง ‘วันนี้กับข้าวเป็นอะไร’ แบบนั้นล่ะ
คุณคิโชวอินเองก็เป็นเหมือนกับมาซายะภาคผู้หญิงล่ะมั้ง…
อยู่ๆ ก็มีข้อความส่งมาจากสมุน(?) ไม่สิเด็กที่พอสนิทในห้องของผมว่ามีคนขอคุณคิโชวอินเต้นรำ และเจ้าหล่อนก็รับคำเต้นรำด้วย
เท่านั้นล่ะ ผมรีบเดินออกไปจากห้องเลย
ไม่หันไปทักท้วงมาซายะที่มองผมที่รีบลุกไปแบบผิดปกติด้วย
เจ้าหมอนั่น กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของผมเชียวเรอะ!
ผมมองเจ้านั่นอยู่ที่หน้าฟลอร์เต้นรำ จ้องเขม็งไปที่คู่นั้น จนไม่รับรู้ว่าข้างตัวผมกลายเป็นไร้ร่องรอยของผู้คนไปแล้วด้วยซ้ำ
ทั้งยังเอามือจับเอวคุณคิโชวอินอีก จะทำให้ฝันร้ายไม่ได้ผุดไม่ให้เกิดเลยเชียวล่ะ
เหมือนเจ้านั่นจะรู้ตัวว่ากำลังถูกผมมองดูอยู่
ผมยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มธุรกิจ แฝงไปด้วยรังสีอำมหิต
ผู้ชายคนนั้นรีบปล่อยมือออกจากตัวของคุณคิโชวอินทันที!
ดีมาก ไปซะ
อย่ามายุ่งกับของคนอื่นเซ่!
พอคิดดู ถ้าไม่ทำตัวเป็นเจ้าของล่ะก็ เจ้าพวกมดปลวกแมลงพวกนี้ก็ยังเข้ามาหาคุณอยู่ดีสินะ
งั้นก็ขอประกาศในงานนี้เลยล่ะกัน!
พอมองหน้าของคุณคิโชวอินที่มีสีหน้าตื่นตระหนก ก็ทำไม่ลง
จะทำสีหน้ากลัวผมทำไม ผมแค่อยากเต้นรำกับคุณเองนะ
ไม่ให้ปฏิเสธหรอก ยังมีชนักติดหลังอยู่นะ คุณคิโชวอิน
ผมประมาทมากเกินไปใช่ไหม
ถึงคิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าคุณจะรู้ตัว
“ท่านเอ็นโจเต้นเก่งจังเลยค่ะ~” แวบหนึ่งที่คุณคิโชวอินยิ้มให้ผม ใบหน้าน่ารักนั้นยิ้มกว้างเชียว โกงกันนี่นา
แต่ว่าผมเองก็พอกันนั่นแหละ มองดูก็รู้ว่าคุณคิโชวอินเจ็บเท้าอยู่ ก็ยังฝืนให้มาเต้นอีก

>>44 >>45 ตอนนั้นตกใจมาก แบบเห้ย เครื่องเราเป็นอะไรป่ะเนี่ย
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ตอนนี้โล่งใจล้าว

ขอโทษที่ใจร้ายนะ แต่ว่าคุณทำตัวคุณเองนี่นา
ใครใช้ให้ถอดเสื้อคลุมไหล่ เผยผิวขาวละมุนนี่
ใครใช้ให้เจ้าหมอนั่นมาลวนลามคุณ จนผมอยากจะลบร่องรอยนั้นออก
ใครใช้ให้คุณยิ้มหวานให้เจ้ามดปลวกแมลงนั่นกันล่ะ!
ไม่ได้แกล้งนะ แค่อยากให้รู้สึกตัวสักที
คุณยังมีผมตรงนี้นะ คุณคิโชวอิน
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ดึงมือของเธอออกจากฟลอร์เต้นรำ
คิโชวอินคนพี่จะเดินตามมาด้วย แต่ว่าผมกระซิบบอกให้พวกเพื่อนของผมสกัดทุกคนที่เข้ามาขัดผมกับคุณคิโชวอินเอาไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว
“น้ำครับ”
“ขอบคุณค่ะ” คุณคิโชวอินกลับมายิ้มน้อยๆ เหมือนเดิมแล้ว
ผมเองก็ทำตัวขรึมไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ
ระวังตัวเองหน่อยสิ มีหมาป่าอยู่ตรงนี้นะ!
“พรุ่งนี้ ผมชวนเพราะเป็นวันอะไรคุณคิโชวอิน?”
ผมลองถามหยั่งเชิง หวังว่าคงไม่งี่เง่าจนไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันอีฟนะ คุณคิโชวอิน
วันที่ผู้ชายชวนผู้หญิงที่ชอบไป เป็นวันพิเศษของคู่รักเลยนะ!
แต่สุดท้ายผมก็พ่ายแพ้
เจ้าหล่อนยังซื่อบื้อเหมือนเดิมไม่มีผิด
.
.
.
เอาเถอะ ไม่เป็นไร ช้าๆ ไม่เร่งรีบ ไม่เร่งรัดอะไรหรอกนะ
แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำให้รู้ตัวนี่
คุณคิโชวอินที่ไม่ระวังตัวนั้น มีสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อผมเอาใบหน้าไปประชิด น้ำเสียงสั่นๆ ของเจ้าตัวนั้นทำเอาผมสั่นไหวไปหมด
ตอนแรกก็แค่อยากแกล้งเล่นหรอกนะ
แต่คุณดันน่ารักเกินไปจนทนไม่ไหวแล้วล่ะ เรย์กะ
“...เรย์กะ”
ผมเรียกชื่อเธอ นัยน์ตาของกระต่ายตัวนี้ ฉายแววตกใจ สับสัน และสั่นไหว อ่าา น่ารักเกินไปแล้วครับ
ผมคลี่ยิ้ม แล้วเชยหน้าของเธอขึ้น จรดริมฝีปากที่หน้าผากกลมมนของเธอเบาๆ อย่างอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่
“เรย์กะ” ผมเรียกชื่อเธออีกครั้ง มองแววตาคู่นั้น อยากให้เธอรับรู้ความรู้สึกของผมบ้าง อยากที่จะโน้มตัวไปจูบที่ริมฝีปากเล็กๆ นั่น
ประทับตราเป็นเจ้าของ เหมือนกับความฝันคืนนั้น
ทว่าก็ดันมีตัวมารมาขัดขวางเสียได้
ชิ
ผมถอนตัวออกมาช้าๆ
คุณคิโชวอินผวาไปเลย
พอคุณพี่ชายของเธอมา เธอก็รีบไปเกาะเขาทันที
อ่า… ทำเกินไปหน่อยสินะ
กระต่ายกลัวจนตื่นตูมแล้ว
แต่ไม่เป็นไรหรอก
พรุ่งนี้ยังมีโอกาสอยู่ด้วยกันอีกทั้งวัน
ไม่ยอมให้หนีหรอกนะ
เพราะคุณเป็นของผม
คุณคิโชวอิน เรย์กะ
--------------
จบแระ

โอ๊ยยยยยย เขินโคตร เขินโคตรๆเลยแงงงง ;7; ขอบคุณสำหรับกำลังใจในการทำงานของตัวเองต่อค่ะ โคตรกร๊าวใจเล้ยยยย ,___,)///////

>>48 อูววววว ขี้หึงขี้หวงจังเลยนะคะ ประกาศความเป็นเจ้าของซึ่งๆหน้ากันไปเลย ปลาซิวปลาสร้อยอย่าได้มาแตะต้อง เดี๋ยวจะโดนความพิโรธจากจอมมาร

เขินมากกกกก โอ้ย กรีดร้องงงง มายโฮมมม!!! นี่แหละจักรวาลแห่งกาวที่ข้าน้อยใฝ่ฝัน!!!? ขอบคุณเจ้าค่ะ ฮิๆๆ หยุดยิ้มไม่ล้ายยย~~~ รอทุกฟิคค่ะ >.0

เห็นทวิตหลักของโม่งบอกว่าระบบผิดพลาดน่ะ มันเลยล็อคทั้งบอร์ดเลย

มาค่ะ

กาลครั้งหนึ่งในฝัน : เอ็นโจ's side story
----------

เพราะความฝันเมื่อกลางดึก ทำเอาผมไม่สามารถหลับต่อได้ ลงท้ายเลยลุกขึ้นมานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบจนเช้า แต่บทเรียนก็ไม่ได้เข้าหัวเลยสักนิด มักจะเผลอใจลอยนึกถึงฝันนั้นอยู่นั่น

มันเป็นความฝันที่ชัดเจนแจ่มชัดราวกับเรื่องจริง เป็นฝันดีที่...หอมหวาน และน่าอายเกินกว่าจะพูดให้ใครฟัง โดยเฉพาะเจ้าตัวเองล่ะนะ

แต่ถ้ารู้เข้าจะทำหน้ายังไงกันนะ... ก็อยากเห็นเหมือนกันแฮะ

พอจินตนาการถึงท่าทางของคุณคิโชวอินก็ทำเอาขบขันไม่ใช่น้อย คุณคิโชวอินมักจะมีปฏิกริยาแปลกๆไม่เหมือนใคร แรกๆผมก็คอยจับตามองดูเพียงเพราะรู้สึกตลกดี แต่พอนานเข้าความรู้สึกตลกมันก็เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีมันก็เกินกว่าจะถอนความรู้สึกนั้นออกไปแล้ว

แต่ถ้าเกิดว่าวันนี้ได้เจอคุณคิโชวอินเข้าล่ะก็ คงจะทำตัวให้เป็นปกติยากหน่อยล่ะ

ไม่ทันขาดคำ ผมก็พบกับคุณคิโชวอินที่ประตูทางเข้าโรงเรียนจนได้

คุณคิโชวอินทำกระเป๋าร่วงกับพื้น ทำหน้าตาอย่างกับเห็นผี พอคว้ากระเป๋าได้ ก็รีบลุกขึ้นมาคำนับทักทายแล้วรีบวิ่งหนีไปโดยไม่มองหน้า เร็วเกินกว่าผมจะได้เอ่ยปากทักทายตอบเสียอีก

อะไรกันน่ะ? ช่วงนี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอน่าจะกลัวขนาดนั้นนี่นา?

แต่ก็นับเป็นเรื่องดีแล้วล่ะ เพราะผมในตอนนี้เองก็ไม่มีความมั่นใจที่จะพูดคุยกับเธอเลย เมื่อสักครู่นี้เพียงแค่เห็นตอนที่คุณคิโชวอินเดินเข้ามา ก็รู้สึกการตอบสนองของตัวเองหยุดนิ่งไปแล้ว

ตอนกลางวันผมกับมาซายะนั่งทานอาหารกลางวันตามปกติ ผมก็สบสายตากับคุณคิโชวอินเข้าพอดีโดยไม่ได้ตั้งใจและเตรียมใจสักนิด พอตั้งสติควบคุมตัวเองได้ก็ส่งยิ้มให้ คุณคิโชวอินก็รีบหันขวับไปพูดคุยกับคุณโนเซ็นทันที

ไม่ยักรู้ว่าคุณคิโชวอินชอบวรรณกรรมคลาสสิคขนาดนั้น แล้วท่าทางที่ดูหวาดกลัวอย่างกับกระต่ายตัวเล็กๆนั่นมันอะไรกันน่ะ ทำท่าทางตลกอีกแล้วซิน่า

"หัวเราะอะไรน่ะ ชูสุเกะ" มาซายะที่นั่งทานอาหารด้วยกันถามขึ้น แล้วหันไปมองตามสายตาผม "อย่าบอกนะ... ว่านาย... คิดจะไปเข้าชมรมวรรณกรรมของโนเซ็นน่ะ?"

... เงียบไปเหอะน่า มาซายะ

เย็นวันนั้นคุณคิโชวอินไม่ได้เข้ามาที่ห้องสโมสรอีก
รวมถึงหลายๆวันนับแต่วันนั้น

*****

ผ่านพ้นช่วงการสอบไปในที่สุด บอร์ดติดประกาศรายชื่อลำดับแออัดไปด้วยเหล่านักเรียนที่มามุงดู พอผมกับมาซายะเดินเข้าไป ทุกคนก็เปิดทางให้

คุณคิโชวอินมาดูบอร์ดรายชื่อเช่นเดียวกัน เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ที่แทบไม่ได้พบหน้า อย่างกับกำลังถูกหลบหน้าอยู่อย่างนั้นล่ะ คุณคิโชวอินยิ้มน้อยๆขณะที่มองเห็นชื่อตัวเองบนนั้น ท่าทางเก็บอาการสุดๆ แต่ลักยิ้มน่ารักที่มักปรากฏเวลาดีใจนั่นไม่สามารถซ่อนได้หรอกนะ

รู้สึกอีกทีผมก็เผลอตรงเข้าไป วางมือบนไหล่คุณคิโชวอินซะแล้ว "ยินดีด้วยนะ คุณคิโชวอิน"

คุณคิโชวอินสะดุ้งโหยง หันมาเห็นหน้าผมก็ทำหน้าแปลกๆ กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยโดยไม่มองหน้าด้วยซ้ำ ท่าทางเหมือนกำลังกลัวจริงๆนั่นล่ะ แต่ทำไมกันนะ?

สักพักมาซายะก็เข้ามายืนข้างๆ ตำหนิเรื่องอันดับที่ร่วงลงของผม มันก็ควรจะดีกว่านี้จริงๆนั่นล่ะ แต่เพราะตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา มันไม่มีสมาธิเลยน่ะซิ

เป็นความผิดของคุณคิโชวอินนั่นแหละ

พอนั่งอ่านหนังสือหรือทำอะไรก็ตาม ภาพความฝันในคืนนั้นก็มักจะผุดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจนไม่เป็นอันเรียน แถมพอคิดมองหาตัวคนร้ายที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็ดันหายตัวไปไม่ให้ได้เห็นหน้า ความว้าวุ่นใจเลยยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ลงท้ายผลการสอบเลยดิ่งลงแบบนี้

เป็นความผิดของคุณคิโชวอินนั่นแหละ

พอคิดจะพูดคุยด้วยอีกสักนิด คุณคิโชวอินก็ขอตัวแล้วเผ่นแนบไปอีกแล้ว ให้ตายซิ

ตอนแรกคิดว่าพอหลังสอบเสร็จ จะได้พบคุณคิโชวอินตามปกติที่ห้องสโมสร แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง

ตอนเย็นของวันถัดมา ยูกิโนะก็เข้ามาที่ห้องนอนผม

"ท่านพี่เดี๋ยวนี้ไม่มารับผมกลับบ้านบ้างเลยนะฮะ~"
"หือ พักนี้ก็แข็งแรงไม่มีอะไรให้ห่วงนี่"
"เอ๋ ต้องไม่สบายถึงจะไปรับเหรอฮะ ใจร้ายจัง"

ยูกิโนะทำหน้างอ

"ทำไมล่ะ เหงารึไง?"
ผมแหย่ไปขำๆพลางขยี้หัวน้องชายอย่างหมั่นไส้จนยูกิโนะสะบัดใส่ แล้วถอยหลังกลับไปที่ประตูห้อง

"เปล่าสักหน่อย ก็แค่พักนี้ท่านพี่ไม่ได้ไปที่เปอร์ติต์เลย เพื่อนๆหลายคนถามถึงน่ะฮะ"

ยูกิโนะพูด เปิดประตูทำท่าจะออกไป แต่ก็หันกลับมาพูดต่อ ทำหน้าทำตาอย่างโอ้อวด

"ส่วนผมน่ะ ไม่เหงาหรอกฮะ~ เพราะเดี๋ยวนี้ท่านพี่เรย์กะมาเล่นด้วยที่ห้องเปอร์ติต์ทุกเย็นเลยล่ะ~"

อย่าเผลอทำหน้าตาแบบนั้นให้คุณคิโชวอินเห็นเชียวล่ะ เจ้าตัวแสบ

*****

ต้องขอบคุณยูกิโนะที่คาบข่าวมาบอก เย็นวันถัดมาผมเลยทิ้งมาซายะไว้ที่สโมสรแล้วไปที่ห้องเปอร์ติต์ทันที

มองผ่านหน้าต่างเข้าไปก็เห็นคุณคิโชวอินที่รายล้อมไปด้วยเด็กๆ

คุณคิโชวอินเป็นคนรักและเอ็นดูเด็กๆมาก มากพอที่จะทำให้ยูกิโนะชอบเธอมากทีเดียวล่ะ เวลาที่อยู่กับเด็กๆ คุณคิโชวอินมักมีรอยยิ้มร่าเริงสดใสราวกับเป็นคนละคนกับตอนวางมาดเป็นจักรพรรดินีที่แผนกมอปลาย เป็นรอยยิ้มที่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

พอเข้าไปในห้อง คุณคิโชวอินมีท่าทางแปลกใจที่เห็นผม พูดคุยกันได้นิดหน่อยก็หันไปคุยกับมาโอะแทน ท่าทางที่ดูลนลานนั่นก็ดูตลกอีกแล้วซิน่า อย่างกับตอนที่อยู่ในฝันงั้นล่ะ

ทันใดนั้นผมก็เหมือนเห็นภาพซ้อนของความฝันผุดขึ้นมา ภาพคุณคิโชวอินในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตานั่งอยู่ปลายเตียง ท่าทางลุกลี้ลุกลนและขัดเขินจนใบหน้าแดงก่ำจ้องมองมาทางผม "คะ... คุณชูสุเกะ..."

เสียงแตกตื่นจากพวกเด็กๆ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาเต็มๆ ไม่ได้ๆ อย่าเผลอคิดเรื่องนั้นซิ! อย่างน้อยๆนี่ก็ยังอยู่ในที่สาธารณะนะ...

ผมรีบทำตัวให้กลับมาเป็นปกติแล้วหันมาสนใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

ดูเหมือนว่าคุณคิโชวอินจะโดนเข็มตำนิ้ว ผมรีบเข้าไปดึงมือของเธอมาแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดให้ เลือดออกมามากทีเดียวจนคุณคิโชวอินทำหน้าเสีย ผมเลยบีบนวดเบาๆให้เธอผ่อนคลาย

มือของคุณคิโชวอินทั้งเล็กและบอบบางแตกต่างกับมือของผู้ชาย บอบบางจนกลัวจะเผลอทำให้เป็นรอยช้ำเลยล่ะ

มาโอะบอกให้คุณคิโชวอินไปที่ห้องพยาบาล พอผมเงยหน้ามองคุณคิโชวอินอีกครั้งก็ต้องประหลาดใจ

ใบหน้าของเธอแดงก่ำอย่างกับมะเขือเทศสุกอย่างนั้นล่ะ

คุณคิโชวอินดึงมือของตัวเองออกไป แล้วขอตัวไปห้องพยาบาล จากนั้นก็วิ่งรี่ออกไปจากห้อง

ไออุ่นจากมือของเธอยังหลงเหลือในอุ้งมือ ภาพใบหน้าที่แดงแจ๋ขนาดนั้นอย่างกับในฝันไม่ผิดเพี้ยน...

แต่นี่คือความจริงไม่ใช่เหรอ?
ความจริงที่คุณคิโชวอินไม่เคยเขินอายหรือกระทั่งสนใจผมสักนิดเดียว...

"อ๊ะ รู้สึกว่าวันนี้อาจารย์ที่ห้องพยาบาลจะไปประชุมที่โรงพยาบาลตั้งแต่บ่ายล่ะฮะ ไม่รู้ว่าจะกลับมาแล้วยังนะ" ยูกิโนะพูดขึ้น "ท่านพี่ไม่ตามไปดูหน่อยเหรอฮะ~"

ผมรีบลุกขึ้นแล้วตามคุณคิโชวอินไปที่ห้องพยาบาล

เพราะเป็นเวลาหลังเลิกเรียน จึงไม่ค่อยมีคนบนอาคารนัก พอไปถึงห้องพยาบาลก็เห็นคุณคิโชวอินกำลังปฐมพยาบาลด้วยตัวเองอย่างทุลักทุเล ผมเลยอาสาช่วยทำแผลให้

คุณคิโชวอินดูจะลุกลี้ลุกลนอยากจะหนีเต็มทน แต่อย่างน้อยผมก็สัมผัสได้ ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่เคยเป็นมาตลอด...

พอคิดแบบนั้นก็รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา จนอดไม่ได้ที่จะขยับตัวเข้าไปพูดคุยด้วยใกล้ๆ คุณคิโชวอินยิ่งทำตัวฟีบพยายามจะถอยห่างออกไปจนผมแทบหลุดขำ ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้อยากจะกลั่นแกล้งยิ่งกว่าเดิมอีกนะ ใบหน้าของเธอยิ่งแดงมากขึ้นทุกทีจนน่ากลัวว่าจะระเบิดออกมาได้

ในยามปกติที่พวกเราพูดคุยกัน คุณคิโชวอินมักจะวางตัวอย่างระมัดระวังตลอดเวลา แต่ดูตอนนี้ซิ... นี่ไม่ใช่ว่าระบบการป้องกันตัวเองลดลงแล้วอย่างนั้นเหรอ?

"คุณคิโชวอินหน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ?" ผมถาม พร้อมกับวางมือแตะบนหน้าผากของเธอ รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาเลยทีเดียว คุณคิโชวอินรีบตอบกับว่าสบายดีด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พอเย้าแหย่เข้าหน่อย คุณคิโชวอินก็ทำหน้าตาไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากันพอดี

ใบหน้าเราใกล้ชิดกันมากยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับเวลานั้นหยุดนิ่งไปแล้ว แววตาที่สั่นระริกของเธอ แทบจะทับซ้อนกับภาพความฝันในคืนนั้น ทั้งไออุ่นที่สัมผัสได้ กระทั่งกลิ่นหอมหวานที่โชยมาก็ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง

ผมไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาส ทั้งพยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด แต่ขอโทษนะ คุณคิโชวอิน
ความอดทนของผมคงจะเกินขีดจำกัดแล้วล่ะครับ

"...เรย์กะ"

คุณคิโชวอินเบิกตากว้างอย่างตกใจ ตัวค้างแข็ง ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น ทว่า

"คุณคิโชวอิน!"

เลือดกำเดาของคุณคิโชวอินไหลออกมา พร้อมกันนั้นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลก็กลับมาพอดี ผมยืนอยู่ที่ข้างเตียงพยาบาลขณะที่อาจารย์กำลังปฐมพยาบาลให้เธอ ทั้งหงุดหงิดทั้งกลั้นขำซะแทบแย่

ทำอะไรของคุณกันน่ะ คุณคิโชวอิน ....อีกแค่นิดเดียวเองแท้ๆ

พอออกจากห้องพยาบาลมา คุณคิโชวอินก็ขอสูทผมไปซัก เพิ่งจะสังเกตนี่ล่ะว่ามันเลอะเลือดกำเดาคุณคิโชวอินด้วย

เพราะยังรู้สึกเสียดายจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ผมเลยแกล้งด้วยการมอบหนี้ให้คุณคิโชวอินเสียเลย คุณคิโชวอินรีบยื่นขอเสนอว่าจะซื้อสูทให้ใหม่ ยังไงก็พยายามจะหนีอยู่ดีซิน่า

แต่ผ่านพ้นเหตุการณ์เมื่อกี้มาแล้ว อย่าคิดว่าผมจะยอมปล่อยคุณไปง่ายๆอย่างแต่ก่อนเชียวล่ะ

กลับมาถึงห้องเปอร์ติต์ พวกเด็กๆก็เข้ามารุมล้อมถามอาการของคุณคิโชวอิน มาโอะจ้องมองที่เสื้อสูทของผมในมือคุณคิโชวอินไม่วางตา แล้วก็เอ่ยพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงนิทราอะไรพวกนั้น เป็นเด็กฉลาดจริงๆ

นั่นซินะ เกือบจะได้ปลุกเจ้าหญิงอยู่แล้วเชียว

คุณคิโชวอินรีบเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงเรื่องงานปัก ยูกิโนะรีบเอางานที่ทำไปอวด พอได้รับคำชมก็ยิ้มดีใจอย่างมีความสุข ไม่นานนักก็ถึงเวลาที่คนขับรถมารับ ผมกับยูกิโนะจึงบอกลาคุณคิโชวอินและทุกคนในห้องเปอร์ติต์

"ทำไมสูทพี่ไปอยู่กับท่านพี่เรย์กะล่ะฮะ?" ยูกิโนะทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ท่าทางน่าหมั่นไส้ผิดกับตอนอยู่กับคุณคิโชวอินจริงๆ

ขอย้ำอีกครั้งเลยนะยูกิโนะ ว่าอย่าทำหน้าแบบนั้นให้คุณคิโชวอินเห็นเชียว

-----------------
จบแค่นี้ก่อน กูต้องทำงานละ ไม่รู้จะได้มาต่อมั้ยนะ 555555555

>>54 ขอบคุณมากกก มึงงงง กร้าววใจกุมาก มึงเองก็ตั้งใจทำงานนะ จุ้บๆๆ

>>52-54 กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กูชอบบบบบบบบบบบบบบ ยูกิโนะคูงงงงงงงงง ทำดีมากลูก น่ารักมาก เทนชิมาก มาโอะจังก็เด็กดีมากๆ เด็กฉลาดชาติเจริญนะคะ ทั้งมาโอะจังทั้งยูกิโนะคุงจงชงมันเข้าไปค่ะ ชงจนกว่าแก้วจะแตก ชงเข้มๆเลยค่ะ
>>36 เอ็นโจดูยันชิบหายเลยฟิคมึง แต่ไม่เป็นไร กูชอบบบบบบบบบบ แม่งก๊าววววววววววววว กาวแบบไหนก็ดีต่อใจกู

>>52-54 น่าร้ากกกก อ่านแล้วเขินแทนเรย์กะ ขำไอ้บ้าคาบุรากิ สมแล้วที่เป็นไอ้บ้าคาบุรากิ เดาอะไรไม่เคยตรงประเด็น เตลิดเรื่อยเจื้อยมาก

โอ๊ยยยยยยยยย ฟิคมึงนี่เติมพลังให้กูจริงๆ อ่านแล้วมีเรี่ยวแรงปั่นงานขึ้นมาเลย ฮืออออออออออ

มึงงงงงงง ฟิควาเลนไทน์ที่กูสัญญาจะลงให้อ่ะ มันมีฟิคไวท์เดย์มาด้วยยยย พวกมึงจะให้กูลงให้หมดเลยทีเดียวมั้ย หรือฟิคไวท์เดย์ก็ลงวันไวท์เดย์ไปเลย??

>>59 ลงพร้อมกันทีเดียวเถอะนะคะะะะะะะะะะะ

>>59 มาทีเดียวเลยยยยยยยยยย

>>59 จะลงแล้วเหยอ งั้นกูจิบชาดาร์จิลิงรอ

>>62 อีบ้า รอวันวาเลนไทน์มั้ยล่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆ

แม้วาเลนไทน์นี้ท่านเรย์กะจะยังไม่มีใคร แต่จะมีเหล่าโม่งตั้งวงสูดกาว ชิบน้ำชาเป็นเพื่อนนะคะ

อยากอ่านฟิค KimiDolce ~after story อยากรู้ว่าเรย์กะกับเอ็นโจจะเป็นไงต่อจังเลยอ่ะ เรย์กะจะได้ไปเป็นเกอิชาไหม หรือว่าจะโดนเอ็นโจห้ามไว้ก่อน คือแบบ คิดไปเพ้อไป สงสารไป อยากอ่านจนจะลงแดงอยู่แล้ว โม่งฟิคที่ลงเรื่องนี้ไว้ มาต่อทีเถอะนะ น้าาาาาาาาา...

>>65 ใจเย็นที่รัก กูติดงานอยู่นิดหน่อย แต่พยายามจะลงให้ได้ในวันพุธก็แล้วกันนะ
อย่าเพิ่งจิ้นไปไกลเพราะมันก็ไม่ค่อยมีอะไรหรอก 55555555555555

กูอยากอ่าน เอ็นโจว side story ของคนที่แต่งตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนหิ่งห้อยอ่ะ กูอยากอ่านของคนนั้นต่อ สนุกมาก กรี้ดมาก ประหนึ่งอฟชมาเอง โมเมนมาแล้วนะมึงทั้งฉากช่วยยูกิโนะคุง ฉากผ้า มาแต่งต่อได้โปรด 555555555

กู กูอยากอ่านต่อทุกฟิคเลยยยย 555555555
ใครก็ได้ เรื่องไหนก็ได้ มาต่อกันทีเหอะ

กุด้วยย กุอยากอ่านต่อทุกฟิคเลยยย
ฟิคในนี้มันเยียวยาใจกุมาก ฮือๆ ได้โปรดมาต่อเถอะนะะะ

ต่อ >>52-54
กาลครั้งหนึ่งในฝัน : เอ็นโจ's side story
------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น เพราะเหตุการณ์จากเมื่อวาน ถึงจะไม่ได้ดั่งใจนัก แต่ก็ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี พออาบน้ำแต่งตัว คว้ามือจะหยิบเสื้อสูท ก็ต้องชะงักเพราะไม้แขวนเสื้อนั้นว่างเปล่า

อ่า นั่นซินะ อยู่กับคุณคิโชวอินนี่นา

ตอนแรกผมลังเลอยู่ว่าจะหยิบเอาสูทตัวสำรองมาใส่ แต่คิดไปคิดมาก็สวมเพียงคาดิแกนไหมพรมทับเสื้อเชิ้ตไปเท่านั้น ถึงยังไงที่ซุยรันก็ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องเครื่องแบบมากนักอยู่แล้ว ก่อนออกมาจากบ้านท่านแม่ก็เอ่ยทักว่าทำไมถึงไม่ใส่สูท ขณะคิดว่าจะตอบอย่างไรดี ยูกิโนะก็แทรกกลางเข้ามา บอกว่าผมลืมเสื้อสูทไว้ที่ห้องเปอร์ติต์ ท่านแม่จึงไม่ถามอะไรต่ออีก

เจ้าเด็กเลี้ยงแกะ ...ไม่เลวนี่

การที่ผมไม่ได้ใส่สูท เห็นจะจุดเด่นไม่ใช่น้อย ขณะที่การซุบซิบนินทาเริ่มขยายวงกว้างออกไป ผมก็ยังทำตัวอย่างเป็นปกติเหมือนทุกวัน

หลังเลิกเรียน ผมรีบแวะเข้าสโมสรเพื่อจะหยิบของก่อนที่จะไปที่ห้องเปอร์ติต์ แต่กลับพบว่าคุณคิโชวอินนั่งอยู่ในห้องอยู่แล้วที่มุมที่นั่งติดหน้าต่าง

ให้ตายเถอะ ดีนะที่แวะมาที่นี่ก่อน ช่างผลุบๆโผล่ๆเหลือเกินนะคุณคิโชวอิน มีโพรงกระต่ายส่วนตัวหรือยังไงกันน่ะ

ผมเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ คุณคิโชวอินอ่านนิตยสารไปแล้วก็หัวเราะคิกคักไปอย่างไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด ผมแอบมองดูว่ากำลังอ่านอะไรก็เห็นว่าเป็นบทความเกี่ยวกับสถานที่เดทสำหรับวันคริสต์มาสอีฟ ทันใดนั้นไอเดียอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

"คุณคิโชวอิน" คุณคิโชวอินสะดุ้งจนตัวโยน ก่อนจะหันมาเอ่ยทักทาย พอผมพูดว่าขอนั่งด้วย ก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาแวบหนึ่ง สีหน้าอ่านง่ายเกินไปแล้วนะ คุณคิโชวอิน

แต่รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่พอใจ ผมก็ยังคงนั่งลงไปอยู่ดี
ผมบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วไงล่ะ ว่าอย่าคิดว่าผมจะยอมปล่อยคุณไปง่ายๆอย่างแต่ก่อนน่ะ

พอถามถึงงานเลี้ยงของมาดามคาบุรากิในวันสุดสัปดาห์ ก็ดูออกเลยล่ะว่าเจ้าตัวไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิด ช่างเป็นคนที่ไม่เข้าสังคมเอาซะเลยนะ

จากนั้นผมจึงถามเรื่องแผลที่โดนเข็มตำ พลาสเตอร์ที่ผมแปะไว้เมื่อวานไม่อยู่เสียแล้ว ผมถือโอกาสจับมือคุณคิโชวอินขึ้นมาเพื่อดูแผล นิ้วเรียวยาวที่โดนตำจนเลือดออกเมื่อวาน เหลือเพียงรอยแผลจุดเล็กๆเท่านั้น

มือของคุณคิโชวอินนั้นเล็กและนุ่มแบบมือคุณหนู พอได้จับแล้วก็ยากที่จะปล่อยให้หลุดออกไปได้อีกครั้ง รู้สึกตัวอีกทีผมก็ประสานมือตัวเองเข้าเธอไปแล้ว

คุณคิโชวอินหน้าแดงขึ้นมาทันที พยายามจะดึงมือกลับไป แต่ผมไม่ยังคงรั้งไว้ พร้อมมองดูท่าทีว่าคราวนี้คุณคิโชวอินจะเอาตัวรอดยังไงกัน กลายเป็นว่าคุณคิโชวอินเสเปลี่ยนไปถามเรื่องมาซายะซะนี่

ตกลงจะยอมให้จับมืออยู่แบบนี้เหรอครับ? เห็นคุณคิโชวอินทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็อดสงสารขึ้นมาไม่ได้ ผมเองก็รู้สึกพอใจขึ้นมาบ้างแล้วเลยยอมปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ แล้วหยิบเอาของในกระเป๋าออกมา พอบอกว่าจากยูกิโนะ คุณคิโชวอินก็ทำสายตาวิบวับดีใจ จนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตงิดๆ

ระหว่างที่คุณคิโชวอินนั่งอ่านโน้ตจากยูกิโนะ ผมมองไปรอบๆห้องสโมสร ตอนแรกที่เข้ามามันไม่มีใครอยู่ แต่ตอนนี้มีสมาชิกรุ่นเดียวกันนั่งอยู่อีกฟากของห้อง สายตาเราสบกันพอดี เห็นท่าทางของเธอผมก็พอจะเดาได้ว่าเราคงถูกจินตนาการไปต่างๆนานาแล้ว จึงยิ้มพร้อมกับเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากไม่ให้เธอส่งเสียงอะไรออกมา

ส่วนข่าวลือน่ะเหรอ? ผมไม่ได้สนใจนักหรอก จะลือมากกว่านี้ก็ยังได้นะ

คุณคิโชวอินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะขอบคุณผม ผมเลยเล่าเรื่องด้านดีๆเกี่ยวกับยูกิโนะให้ฟัง จนกระทั่งมาซายะเข้ามาในห้อง ผมเลยต้องขอตัวลาอย่างเสียไม่ได้

แต่ก่อนหน้านั้น ก็ถือโอกาสนัดหมายกับคุณคิโชวอินซะเลย "วันถัดจากงานเลี้ยง ผมจะไปรับคุณคิโชวอินที่บ้านตอน 9 โมงนะครับ"

คุณคิโชวอินยิ้มค้างสักพัก ก่อนจะทำหน้าเหวออย่างงงๆ ผมเลยกระซิบกล่าวถึง หนี้บ้างล่ะ เสื้อสูทบ้างล่ะ ไหนจะเรื่องยูกิโนะอีกล่ะ

พอพูดแบบนั้นออกไป คุณคิโชวอินก็ทำหน้าซีดตัวสั่นอย่างหวาดกลัวจนผมแทบหลุดขำออกมา ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดสักนิดว่าวันถัดจากงานเลี้ยงนั้นเป็นวันอะไรกัน สมกับเป็นคุณคิโชวอินจริงๆ

ผมปลีกตัวมานั่งกับมาซายะ เขาก็ทักเรื่องเสื้อสูททันที ทำท่าทางอย่างกับจะจับผิด

"แล้วยังไงล่ะ มาซายะ?" พอพูดแบบนั้นพร้อมส่งยิ้มให้ มาซายะก็ก้มลงไปจิบชา กินขนมต่อเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีกเลย

ช่างเป็นวันที่สงบดีจริงๆ

*****

สองสามวันมานี้ ผมก็ยังคงสวมเพียงเสื้อคาดิแกนไหมพรม ดีที่อากาศช่วงนี้ยังไม่หนาวมากนัก

ตกเย็นคุณคิโชวอินก็ยังแวะไปที่เปอร์ติต์ ผมเองก็ถือโอกาสไปด้วยเช่นกัน ท่าทางคุณคิโชวอินจะแปลกใจมากว่าทำไมผมถึงมาที่นี่ทุกวันจนแอบถามกับยูกิโนะ ยูกิโนะก็ตอบกลับตามที่เคยคุยตกลงกันไว้ นอกจากคุณคิโชวอินจะเชื่อโดยสนิทใจแล้ว ยังดูจะสงสารเจ้าตัวแสบนี่มากทีเดียว ผมก็ได้แต่มองดูพร้อมกับยิ้มอย่างเงียบๆ

นอกจากนั้น ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เข็มตำนั้น มาโอะก็เริ่มร้องเพลงประกอบการ์ตูนเจ้าหญิงนิทาน "กาลครั้งหนึ่งในฝัน"ขึ้นมา แล้วเปอร์ติต์ก็กลายเป็นลานการแสดงของมาโอะ เนื้อหาของเพลงทำให้คิดถึงความฝันคืนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง คุณคิโชวอินดูจะใจลอยไปที่ไหนก็ไม่รู้ พอได้สติกลับมาสายตาเราก็สบกันพอดี

But if I know you, I know what you’ll do
You’ll love me at once, the way you did once upon a dream
...

พอมาโอะร้องจบ คุณคิโชวอินก็ขอตัวกลับบ้านไปทันที

*****

วันถัดมา ผมสังเกตได้ว่าวันนี้คุณคิโชวอินมักจะด้อมๆมองๆอยู่บ่อยๆ แต่เพราะรอบตัวผมที่คนอื่นๆอยู่ เธอจึงถอยกลับไป จนกระทั่งผมปลีกตัวออกมาจากกลุ่ม คุณคิโชวอินก็รีบเข้ามา พร้อมเสนอให้หาที่อื่นคุยกันสองคน

พอได้สถานที่คุย คุณคิโชวอินที่ท่าทางลุกลี้ลุกลนก็รีบยื่นถุงกระดาษสีน้ำเงินให้ "เสื้อสูทค่ะ"

ผมยื่นมือรับไว้ในมือ คุณคิโชวอินก็ทำหน้าตาโล่งใจ จนอดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่เล่น

"แต่ว่าหนี้ก็ไม่ลดลงหรอกนะครับ เรย์กะ"

ผมเรียกด้วยชื่อของเธออีกครั้ง ก็คาดหวังว่าวันที่เลิกเรียกนามสกุลจะมาถึงจริงๆสักทีล่ะนะ

คุณคิโชวอินทำหน้าตาตกตะลึงพรึงเพริด หน้าแดงไปทั้งหมด ทำหน้าตาตลกอีกแล้วนะ ท่าทางแบบนั้นยิ่งเชิญชวนให้แกล้งซะเหลือเกิน ... ถ้าได้เล่าเรื่องความฝันออกไป จะทำหน้าแบบไหนออกมานะ

ผมเย้าแหย่ว่าอยากจะเล่าเรื่องความฝันให้ฟัง คุณคิโชวอินกลับเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธทำนองว่าไม่ได้อยากฟังสักนิดแถมยังค่อยๆถอยหลังหนีไปเรื่อยๆอีก น่าน้อยใจจังเลยแฮะ

พอสบโอกาส คุณคิโชวอินก็รีบขอตัวแล้วเผ่นแน่บออกไปอย่างรวดเร็วจนผมหลุดขำออกมา

ผมเปิดถุงกระดาษนั้นออกมา มีเสื้อสูทของผมห่ออย่างดีอยู่ และกล่องขนมยี่ห้อGuimauve อีกหนึ่งกล่อง ของขวัญงั้นเหรอ? คงไม่ได้ฝากให้ยูกิโนะใช่มั้ยนะ?

ขณะคิดสงสัยว่ากล่องขนมนี้มีความหมายอะไร ผมก็สบตาเข้ากับนักเรียนชายคนหนึ่งที่เดินผ่านมา คุ้นๆว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับคุณคิโชวอิน แถมยังเป็นคนที่คอยแอบมองคุณคิโชวอินอยู่บ่อยๆมาตลอดหลายปี เห็นแววตาของเขาผมก็สามารถเดาได้เลย

น่าเสียดายนะ ที่ได้แค่มองน่ะ

ผมส่งยิ้มให้เขาก่อนที่จะเดินจากมา และไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อสูทในถุงกระดาษที่คุณคิโชวอินมอบให้ขึ้นมาสวมอีกครั้ง

-----------------------
งานเสร็จไวกว่าที่คิด เลยมาแต่งต่อ อุอิ
แต่งแล้วก็สงสารคาบุรากิทำไมบทนายในฟิคนี้แม่ง...5555

พาร์ทต่อไปเป็นงานเลี้ยงนี่ยากละสำหรับกู ยังนึกไม่ออกว่าแต่งยังไงดีแฮะ

>>70-71 วันนี้วันของฟิคสินะคะ รู้สึกขอบคุณเลยค่ะ นี่จะเป็นกำลังใจในการทำงานวันพรุ่งนี้
ขอบคุณค่ะ โม่งฟิค
เอ็นโจ....นายนี่มัน นอกจากใช้ประโยชน์จากน้องแล้วยังเจ้าเล่ห์อีก... อ่านไปยิ้มตามไปเลยค่ะ
ขำลั่นตรงคาราบุกิ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน เป็นได้แค่ตัวเสริมสินะ แถมยังพูดไม่เข้าหูใครอีก ฮาาา
ต่อค่ะ ต่อเลยยาวๆ... >_____<:

เพราะมีฟิคพวกมึง กูหายง่วงเลย ขอบคุณมาก ๆ นะโม่งฟิคทุกคน //จับจูบ

เออ วันนี้กูอิ่มมาก ปริ่มในความน่ารักของท่านเรย์กะแล้วก็ความร้ายกาจของท่านเอ็นโจ ละมุนจังเลยพวกมึง เหมือนพวกมึงสมองเชื่อมต่อกันโดยสมบูรณ์ 555555 เป็นกำลังใจให้พวกมึงเรื่อย ๆ นะ ชุ้บ //ส่งกาวเพิ่มพลังให้

>>71 กูก๊าวเนื้อหาเพลงมากบอกเลย 555555555555 เธอจะรักฉันอีกครั้งอย่างแน่นอน เหมือนในฝัน เอ็นโจ ทำให้ได้ตามเพลงเลยนะ หาแม่มดร้ายมาสาปแล้วจุมพิตเจ้าหญิงนิทราเลยยยยยยยยย
ฟิคพวกมึงซิงโครกันดีมาก แบบนี้สมควรเอาไปขับเยเกอร์ไล่สู้ศัตรู เป็นไคจูที่ชื่อว่าคาน กูชอบ

>>67 กูกะว่าให้มันไปไกลกว่านั้นก่อนแล้วค่อยแต่งต่ออ่ะ ขอโทษด้วยเน้อ ยังน้อยไปหน่อย พลังงานกาวยังไม่พอ อ่านไอ้นี่ฆ่าเวลาไปก่อนละกัน
--------------------------

จากพล็อตกระทู้ก่อนที่มีคนเคยพูดไว้ว่า จริงๆแล้วยูกิโนะคือชูสุเกะ แต่เพราะเกิดทีหลังเลยถูกแย่งชื่อชูสุเกะไป ส่วนชูสุเกะในตอนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ มันน่าสนใจ กูเลยลองแต่งฟิคดู
>>>/webnovel/3364/344
>>>/webnovel/3364/347

-------------------
ผมมีความลับที่บอกใครไม่ได้หนึ่งอย่างนั่นคือผมมีความทรงจำของชาติก่อนอยู่ครับ

อาจคิดว่าฟังดูเหลวไหล เป็นจินตนาการไร้สาระของเด็กหกขวบ แต่เชื่อเถอะว่าผมมีสติดีทุกอย่าง ไม่ได้บ้า ไม่ได้ฟั่นเฟือนหรือทานยาที่มีฤทธิ์หลอนประสาท

ผมจำเรื่องในชาติก่อนได้จริงๆ

ชาติที่แล้วของผมน่ะหรือ คือเอ็นโจ ชูสุเกะยังไงล่ะ

ความทรงจำสุดท้ายที่ผมจำได้คือ ผมร่วมมือกับมาซายะทำลายผู้หญิงที่เป็นเหมือนแม่มดร้าย ทำลายคิโชวอิน เรย์กะคนนั้นจนครอบครัวเธอล้มละลาย แต่ต่อจากนั้นผมกลับจำอะไรไม่ได้เลย หรือผมจะถูกลอบสังหารโดยคิโชวอินกันนะ

เอาเป็นว่าผมฟื้นขึ้นมาอีกทีก็กลายมาเป็นเด็กหนึ่งขวบที่พอจะจำความได้แล้ว วันที่เปล่งเสียงอ้อแอ้เรียกพ่อ แม่ ทุกคนดีใจกันใหญ่เลยล่ะ

ท่านพ่อท่านแม่ก็ยังเป็นคนเดิมที่คุ้นเคย อ่อนโยนกับลูกเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้ผมขวัญผวาก็คือได้เห็นเอ็นโจ ชูสุเกะมายืนตรงหน้า

ถ้าไม่นับว่ามีผมสีดำ เขาก็เหมือนผมทุกประการ ทั้งรูปร่าง หน้าตา เสียง วิธีพูด ลักษณะท่าทาง ส่วนผมนั้นมีผมสีอำพันที่เหมือนกับชาติก่อนของตัวเอง นี่เป็นหลักฐานบ่งบอกว่าผมคือเอ็นโจ ชูสุเกะจะได้รึเปล่านะ

แต่มายืนใกล้ๆแบบนี้ก็เหมือนได้เห็นดอปเปลแกงเกอร์ของตัวเองเลย เขาว่ากันว่าคนที่เห็นดอปเปลแกงเกอร์จะตายในเร็วๆวัน ผมต้องตายอีกรอบงั้นเหรอ

แต่อยู่มาเป็นปีก็ยังไม่ตาย ผมก็ควรทำใจยอมรับได้แล้วว่าเขาคือเอ็นโจ ชูสุเกะจริงๆ

ส่วนผมคือเอ็นโจ ยูกิโนะนับจากนี้ไป
.
.
.

ชีวิตที่อยู่ในบ้านเอ็นโจก็เป็นปกติดีทุกอย่าง ตารางชีวิตของผมก็คล้ายๆกับในชาติก่อนว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่ที่เพิ่มมาก็คือโรคหอบหืดที่ชาติก่อนไม่เคยเป็น

สุขภาพของยูกิโนะอ่อนแอมาก ป่วยง่าย โดนแดดโดนลมก็จับไข้ไม่สบาย หอบหืดกำเริบเอาดื้อๆ

ชูสุเกะคนนั้นแวะเวียนมาเยี่ยมผมอยู่ทุกวัน เล่านิทาน อ่านหนังสือ ชวนคุยไม่ให้เบื่อ วันที่หิมะตกพอบอกว่าอยากเห็นตุ๊กตาหิมะก็ไปปั้นกระต่ายหิมะตัวเล็กๆมาให้

นับว่าเขาเป็นพี่ชายที่ดีและอ่อนโยน ผมก็เลยหยวนๆให้เขาใช้ชื่อชูสุเกะต่อไป ทั้งที่ในใจยังสงสัยว่าหมอนี่เป็นใครกันแน่ ทำไมต้องแย่งชิงชื่อของผมไป

ดูเหมือนว่าชูสุเกะจะไปเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องปั้นตุ๊กตาหิมะ เพราะเย็นวันนั้นมาซายะก็มาหาผม เหมือนได้เห็นคนตายกลับฟื้นคืนมายังไงก็ไม่รู้สิครับ ทั้งที่คนตายน่ะคือผมไม่ใช่เหรอ

มาซายะที่เคยเป็นเพื่อนในชาติที่แล้ว ตอนนี้ก็เป็นพี่ชายอีกคนไปเสียอย่างนั้น

แต่ว่ามาซายะในตอนนี้ดูจะต่างออกไปจากชาติที่แล้วสักหน่อย เท่าที่ผมจำได้ มาซายะไม่ใช่พวกบ้าขนาดนี้ ใครกันนะที่จะอยากให้การปั้นตุ๊กตาหิมะออกมาเพอร์เฟคที่สุดจนลงทุนฝ่าอากาศหนาวๆออกไปซื้อถังสีแดงมาครอบหัวเพื่อให้เห็นชัดๆ สีอื่นก็ไม่ได้ด้วยนะ

โอเค แต่ทำเพื่อผมถึงขนาดนี้ ก็จะขอน้อมรับน้ำใจเอาไว้ก็แล้วกัน
.
.
ผมได้เข้าเรียนประถมที่ซุยรันอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของ pivoine เช่นเดียวกับชูสุเกะในชาติที่แล้ว

วันคืนผ่านไปอย่างสงบสุข แล้วจู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าถ้ามีชูสุเกะ มาซายะและซุยรัน อย่างนั้นก็ต้องมีคิโชวอิน เรย์กะด้วยน่ะสิ

ผู้หญิงที่เป็นเหมือนปีศาจร้ายคอยรังควานชีวิตของมาซายะ ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่กันนะ

ผมไปเปิดหนังสือรุ่นของชูสุเกะ และได้พบกับคิโชวอิน เรย์กะคนนั้น เธอดูโดดเด่นมากจากในรูปถ่าย ใบหน้าน่ารักเหมือนตุ๊กตา ผมลอนม้วนเป็นเกลียวราวกับเจ้าหญิง แต่นิสัยน่ารำคาญจนไม่อยากเข้าใกล้

ชูสุเกะมาเห็นผมดูรูปถ่ายอยู่พอดี เลยได้โอกาสถาม

"นี่ใครเหรอฮะ" ผมชี้ไปที่เป้าหมายที่ต้องการจะรู้

"เธอชื่อคิโชวอิน เรย์กะ" ชูสุเกะตอบกลับมา ผมเลยรบเร้าให้เขาเล่าให้ฟัง ทำเป็นถามเรื่องความทรงจำตอนไปทัศนศึกษา เขาก็ยอมเล่า

พี่ชายของผมเอารูปถ่ายตอนที่คิโชวอินคนนั้นถูกกวางเตะกระเด็นให้ดูด้วย

หา!! นี่คือคิโชวอินจริงๆเหรอ!!!!

นอกจากผมหลอดและหน้าตา ก็ไม่มีอะไรเหมือนคิโชวอินในความทรงจำผมเลย

ผมเปิดหนังสือรุ่นของเขาไปเรื่อยๆ เจอภาพหนึ่งที่คิโชวอินเล่นกับกระต่ายอยู่ ใจผมนึกไปถึงกระต่ายหิมะที่ชูสุเกะเคยปั้นมาให้ และน้ำเสียงกับหน้าตาของเขาเวลาพูดถึงคิโชวอินก็จะอ่อนโยนมาก

เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่านายชอบผู้หญิงคนนั้นอยู่น่ะ ชูสุเกะ