https://writer.dek-d.com/atithp/story/view.php?id=1535749
ชื่อเรื่อง : AMARA | อมรา
ผู้แต่ง : allun
จำนวนตอน : 10 ตอน
สถานะ : ดองชัวร์
พล็อต : เรื่องราวของอมราผู้มีดวงตาวิเศษ (วิ้งๆ) คาดว่าจะพลังแบบเดียวกับพลังจิตมั้ง คนเขียนเน้นดวงตาเปลี่ยนสีตลอดตอนใช้พลัง
เซ็ตโลก : โลกจริงปัจจุบัน
การเดินเรื่อง : สรรพนามบุรุษที่ 3
เนื้อเรื่อง : อมรา เด็กสาวผู้มีพลังพิเศษแต่พพ่อแม่ไม่รู้ คนอื่นไม่รู้ เธอสามารถมองเห็นวิญญาณได้ ใช้พลังจิตได้โดยดวงตาเปลี่ยนสี แล้วทุกวันของเธอก็วุ่นๆ กับพวกวิญญาณ (ไลฟ์สไตล์พลังจิตมั้ง)... เปิดบทมาด้วยหนึ่งในฉากเปิดตัวสุดเบสิค ฉากตื่นนอน ด้วยประโยค “พี่อัมๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆ...แม่ให้มาปลุก” (โอ้โหไม้ยมกขนาดนี้กูนึกว่าขบวนรถไฟฉึกๆ ฉักๆ) หลังจากนั้นอมรากับน้องชายก็คุยกันบลาๆ ประมาณทำไมน้องชายไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้ มันสายแล้วนะ (เหวี่ยงน้อยชายตามคอนเซ็ปสาวน้อยเอาแต่ใจ) จากนั้นเด็กสาวก็ลงมาทานข้าวคุยกันบลาๆ ขอแม่ย้ายโรงเรียนแต่แม่ไม่ยอม ก็ขึ้นรถไป แต่ตอนนั้นดันไปเจออุบัติเหตุรถชนคนตาย อมราก็ถามแม่ว่า “แม่คะ....เอ่อ........คือ.... แม่มีเด็กนักเรียนที่ชื่อ ราเมษ เรียนอยู่ป. 5 ห้อง ก ไหมคะ” (จุดไข่ปลานี่สามารถทำซูชิได้เลยนะ! ก็ตามเรื่องที่โม่งคนก่อนสับเรื่องจุดไข่ปลา ควรใช้สามจุดพอ แล้ว ป.5 ห้อง ก. อืม...กูมองข้ามละกันกูเคารพการใช้ชื่อแบ่งห้องของโรงเรียน) แม่ก็ตอบว่ามีแล้วก็คุยกันบล่ๆ สุดท้ายคืออมราเห็นผีไอ้ราเมษเนี่ย แล้วผีก็บอกให้มันไปช่วยพ่อที่กำลังป่วยหนัก อมราก็ไป พอไปถึงซอยแคบๆ เธอก็เจอคนเมา จากนั้นเธอก็เดินผ่านแต่คนเมากระชากเธอมากอด แล้วพูดซะคล่องปรื๋อจนกูยังงว่ามันเมายังไง แถมการกระทำก็ไม่มีสิ่งที่บ่งบอกว่าเป็นคนเมาสักนิด แค่บรรยายว่า ‘เมา’ (เมาบ้านเตี่ยดิ) จากนั้นอมราก็บอกให้ปล่อยแล้วขู่อีกฝ่ายว่าให้เลือกระหว่างตายกับกลายเป็นคนบ้า พออีกฝ่ายไม่เลือกเธอก็ใช้พลังดวงตาวิ้งๆ เปลี่ยนสีได้ ทำให้อีกฝ่ายลอยกางอากาศราวกับถูกตรึงด้วยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น ต่อมานางก็บอกให้อีกฝ่ายเลือก แล้วบอกให้โอกาสครั้งสุดท้ายในชีวิต แล้วนางจะสอนให้ชายขี้เมาจดจำไปจนวันตาย ชายคนนั้นก็พูดว่า “กลัว....ๆ.ๆ.ๆ..ๆ..ๆ..” (กูสตั้น กลัวพ่อง! มึงอธิบายความกลัวด้วยประโยคพูดแค่เนี่ย?) จากนั้นชายคนนั้นก็วิ่งหนีไปด้วยความกลัว? อมราก็ไปช่วยพ่อของราเมษพร้อมกับเรียกศูนย์ช่วยเหลือ เจ้าหน้าที่ก็ถามอมรารู้ได้ไงว่ามีคนป่วย (เจ้าหน้าที่มีความเสือก) อมราก็บอกว่าลูกชายของคนป่วยเพิ่งตายเมื่อเช้า แล้วนางก็เป็นลูกของอาจารย์คนตายเลยพอรู้ว่ามีคนป่วย เจ้าหน้าที่ก็บอกว่า “แถวนี้ขี้ยาเยอะมากๆ โชคดีจริงๆ ที่ไม่เจอพวกนั้น” (เดี๋ยวอมราเพิ่งบอกว่าลูกชายคนป่วยตายเมื่อเช้า ทำไมเจ้าหน้าที่ไม่แสดงสีหน้าตกใจ สอบถามเพิ่มเติม หรือแสดงความเห็นใจก็ยังดี เปลี่ยนเรื่องเฉย ตะกี้ยังเสือกอยู่เลย มันย้อนแย้งนะยูวววว) จากนั้นก็บลาๆ แล้วจบบทไป ต่อที่บทที่ 1 บทนี้มีการตัดฉากเยอะมาก บางฉากสองสามบรรทัด แล้วใช้ขีดลากยาวในการตัดฉาก (อันนี้กูขอไม่คอมเม้นต์แล้วกันกูเคยพูดเรื่องการเปลี่ยนฉากไปแล้ว) สรุปเรื่องในบทก็คือ อมรามีเพื่อนร่วมชั้นสามคนที่เกลียดนาง คอนเซ็ปก็แบบวัยรุ่นตบตีทั่วไป มีเหวี่ยง มีกระแหนะกระแหน มีกระทบกระทั่งกัน (แต่อินเนอร์ที่คนเขียนใส่ลงมาก็แบบละครหลังข่าวคือเล่นใหญ่มากจนไม่สมจริง...ก็นิยายนี่เนาะ) แล้วในสามคนนั้นมีคนหนึ่งชื่อ กิ๊ฟ ยายตายมาสามปีแล้วทีนี้อมราก็อยากจะบอกเรื่องนี้กับกิ๊ฟ พยายามอาโอกาสโน่นนี่นั่น จนในที่สุดก็ฝากข้อความประมาณว่ายายตายแล้ว มีสมบัติสมัยรัชกาลที่ 4 ซ่อนอยู่ใต้หลังคาให้เอามาใช้หนี้โน่นนี่นั่น (โอโห้...ละครหลังข่าวชัดๆ) บทที่สาม กูไม่ขอลงรายละเอียดเนื้อเรื่อง แต่อยากจะบอกคนแต่งว่า มึงจะใช้สรรพนามบุรษไหนกันแน่ ปนกันหมด เดี๋ยวฉัน เดี๋ยวเธอ เนื้อเรื่องตอนนี้ก็พูดถึงตัวตนของอมราว่าเป็นใครที่ไหนอย่างไร ตอนอื่นๆ ก็คล้ายๆ กันกูขอไม่พูดถึงแล้วกัน