>>369 มึงจะบอกว่ากูพูดแรงไปงั้นสิ ก็ได้เดี๋ยวกูจะแจงให้ฟังแบบ soft soft
นิยายติด top เด็กดวกไม่กี่เรื่องที่พอใช้ได้กูจัดไว้เป็นของว่างทานเล่นเวลากูอารมณ์ดี ส่วนนิยายเบียวๆ คุณภาพต่ำ ไม่สมเหตุสมผล คำผิดบานเบอะ วรรคตอนจัญไร ฮาเร็ม แมรี่ แกรี่ กูปิดทิ้งทันที เพราะไม่ถูกใจ ไม่ตรงกับรสนิยมของกู เพราะอะไรรู้ปะ ยิ่งอ่านงานพวกนี้มากเท่าไหร่ มันเหมือนทำลายสมอง กูอ่านแล้วเครียด หงุดหงิด ไม่รู้สึกถึงความสุนทรีย์เหี้ยไรเลย พาลจะติจะด่าเอาบ่อยๆ อีก เทียบกับอาหารก็อย่างพวกบิงซู อ้วนก็อ้วนแพงก็แพงกูเลยไม่อยากแดก ตามที่กูเขียนไว้ใน >>366 ว่าแล้วแต่มึงจะแดกตามความนิยมในตอนนั้นมั้ย
อาจเป็นเพราะกูอายุเยอะด้วย กินอะไรดีๆ มาเยอะจนรับงานเด็กเขียนไม่ได้ ที่พึ่งของกูเลยเหลือแต่งานแปลต่างประเทศ(ไม่ใช่แปลจีน/ไต้หวันนะมึง)กับหนังสือ non-fiction ทั้งหลายแหล่เท่านั้น นิยายดีๆ ในเด็กดวกมันมีแค่หายากเฉยๆ ไอ้เครื่องมันพูดถูกอยู่อย่างหนึ่ง ว่าความเสื่อมถอยของงานดีหรืองานปานกลางมันเกิดขึ้นเพราะเด็กรุ่นใหม่หลงนิยายขยะกันจนหน้ามืดตามัว นักเขียนท้อแล้วเทงานจนเป็นเรื่องปกติ แล้วพวกที่อ่านก็ออกมาด่าว่านิยายดีๆ ทำไมดองหมด(ก็พวกมึงไม่มาตามอ่านนี่หว่า)