เหนื่อยจัง อยากนั่งพัก อยากได้น้ำซักแก้ว
"เชิญครับ" มีมือเครื่องดื่มยื่นมาตรงหน้าฉัน พอเงยหน้ามองก็พบว่าเป็นเอ็นโจที่ส่งยิ้มมาให้อย่างเคย
"ขอบคุณมากค่ะ" ฉันรับเครื่องดื่มมาจิบ อร่อยจังเลยค่า สมกับเป็นอาหารในงานเลี้ยงของตระกูลคาบุรากิ แม้แต่น้ำมะนาวก็ยังอร่อย ทานแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นด้วย
"วันนี้ใส่ขนเฟอร์สีขาวดูเหมือนกระต่ายเลยนะ คุณคิโชวอิน เหมาะมากเลยล่ะ"
ตอนแต่งตัว ท่านแม่รบเร้าให้ฉันใส่ชุดนี้ เป็นเดรสเกาะอกสีขาว มีผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาลอ่อนขลิบเฟอร์ที่ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ และจะได้เข้ากับบรรยากาศคริสต์มาสด้วย ฉันได้แต่ก้มหัวพูดขอบคุณสำหรับคำชมไป ไม่กล้าสบตากับเอ็นโจมากนัก
วันนี้ฉันเกล้าผมมา รู้สึกว่าพลังการป้องกันจะลดลงด้วยล่ะค่ะ
สายตาแบบนั้นมันอะไรกันคะ หมอนี่พอเห็นฉันอ่อนข้อให้หน่อยก็ชักจะเอาใหญ่เลยนะ
"รู้สึกว่าทางโรงแรมจัดซุ้มมิสเซิลโทเอาไว้ด้วย สวยมากเลยล่ะ ยูกิโนะก็อยากมาดูเหมือนกัน แต่มาไม่ได้"
"เอ๊ะ ยูกิโนะคุงไม่สบายเหรอคะ"
"เปล่าหรอก แค่งานนี้คนเยอะเกินไป ช่วงหน้าหนาวยูกิโนะป่วยง่ายกว่าปกติ ก็เลยกันไว้ก่อนดีกว่า" เอ็นโจส่งยิ้มที่ดูอบอุ่นมาให้ "คุณคิโชวอินช่วยดูแทนยูกิโนะหน่อยสิ"
เมื่อนึกถึงใบหน้าน่ารักของยูกิโนะคุงยิ้มแย้มออกมาอย่างดีใจที่จะได้เห็นของสวยๆงามๆ ฉันก็เลยเดินตามเอ็นโจไปที่ซุ้มของมิสเซิลโทที่ว่า เป็นทางเดินยาวๆมีเทียนไขจุดให้ความสว่างเป็นระยะ มิสเซิลโทที่อยู่บนผนังสีขาวมีหลากหลายรูปทรง ประดับประดาด้วยลูกโอ๊ค กระดิ่งและริบบิ้นสีแดงดูน่ารัก บนเพดานก็มีช่อมิสเซิลโทห้อยลงมามองดูคล้ายกับโคมไฟ บรรยากาศโรแมนติคจนฉันเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ
หวา สวยจังเลยค่ะ
ฉันหยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายรูปหลายๆใบกะว่าจะส่งไปให้ยูกิโนะคุงดู แต่ขณะกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการถ่ายรูป สร้อยคอเส้นเล็กๆที่ฉันสวมอยู่ก็ไปเกี่ยวกับกิ่งมิสเซิลโทที่ยื่นออกมา แย่จริงเชียว
ขณะที่พยายามปัดป่ายมือไปข้างหลังเพื่อแกะออก ก็รู้สึกถึงปลายนิ้วที่แตะสัมผัสกับหลังคอ "ผมช่วยก็แล้วกัน" เอ็นโจมากระซิบอยู่ข้างหูทำเอาใจสั่นไปหมด
อ๊าาาาาา แล้วทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วยล่ะคะ
สัมผัสนั้นยังคงวนเวียนอ้อยอิ่งอยู่บนตัวฉัน แทบไม่กล้าหันไปดูว่าเอ็นโจดึงสร้อยออกจากกิ่งมิสเซิลโทหรือยัง
"คุณคิโชวอิน เคยได้ยินเรื่องเล่าของมิสเซิลโทรึเปล่า"
"อะ เอ๋"
"สมัยก่อนน่ะ เขาเชื่อกันว่ามิสเซิลโทเป็นต้นไม้ที่นำความโชคดีและความสุขมาให้ ก็เลยตัดช่อมิสเซิลโทเอาไว้ไปใช้ในงานแต่งด้วย"
"งะ งั้นเหรอคะ"
"แต่ถ้าคนที่ยังไม่แต่งงานมายืนจูบกันใต้ซุ้มมิสเซิลโท ก็เหมือนได้รับคำอวยพรให้ได้แต่งงานกันในอนาคต" เอ็นโจพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "แล้วก็นะ ถ้าผู้หญิงไปยืนใต้ต้นมิสเซิลโทก็หมายความว่าเธออนุญาตให้ผู้ชายที่หมายปองจูบเธอได้"
ปลายนิ้วของเอ็นโจออกจากต้นคอฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ค่อยๆเลื่อนมาสอดประสานเข้ากับมือทั้งสองมือฉันแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว สายตาวิ้งวับดูไม่น่าไว้ใจอย่างรุนแรง ก้มมาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหู
"คุณคิโชวอิน อนุญาตรึเปล่าครับ"
อ๊ากกกกกกก หมาป่าบุกมาแล้วค่าาา ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย แง้ ท่านพี่ขา ช่วยน้องด้วย
อันตราย
สถานการณ์ตอนนี้อันตรายเหลือเกินค่ะ หัวใจฉันมันเต้นรัว เลือดสูบฉีดจนฉันจะเป็นลมแล้ว อา เลือดกำเดาจะไหลอีกรึเปล่านะ
สิ่งที่ช่วยกู้วิกฤตในครั้งนี้คือคู่รักหนุ่มสาววัยรุ่นที่จูงมือกันมาตามทางเดิน ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ชี้ชวนกันให้ดูช่อมิสเซิลโทที่ประดับอยู่แบบหวานชื่น
แต่พอสองคนนั้นเห็นฉันกับเอ็นโจก็ชะงักกึก รีบโค้งคำนับเป็นการขอโทษก่อนจะเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว อ๊าา กลับมาก่อนค่าาาาา อย่าทิ้งฉันไว้กับหมาป่าสิคะ
"กะ กลับเข้าไปข้างในงานกันเถอะค่ะ" ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของเอ็นโจ สองข้างแก้มร้อนผ่าว "ฉันหายมานาน ท่านแม่คงจะเป็นห่วงแล้ว"
พอเปิดประตูเข้าไปข้างในงาน ก็ได้เห็นคู่รักเมื่อกี้ยืนคุยกับวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ที่ฉันคุ้นๆหน้าว่าเป็นเด็กซุยรันอยู่ด้วย พอทั้งกลุ่มนั้นหันมาเห็นฉันกับเอ็นโจก็อื้ออึงกันใหญ่ มีสาวๆบางคนหน้าแดงด้วย
แง้ ข่าวลือมันจะกระจายไปไหนต่อไหนแล้วล่ะ อย่าเข้าใจอะไรกันไปผิดๆจะได้รึเปล่าคะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยน้าาาา
"แล้วเจอกันวันที่ยี่สิบสี่นะครับ" เอ็นโจก้มมากระซิบข้างหูฉันแล้วเดินจากไป กลุ่มนักเรียนซุยรันกลุ่มนั้นยิ่งฮือฮาหนักกว่าเก่า ส่วนมาดามทั้งหลายก็ลากฉันไปสอบสวนเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆอีกแล้ว
ทำไมพวกคุณๆถึงแรงดีไม่มีตกกันแบบนี้เลยค้า
---------------------------
ชุดที่เรย์กะใส่กูจิ้นไว้ประมาณนี้อะ สั้นกว่านี้หน่อย ไม่ลากชายกระโปรงยาวเท่านี้
http://imgur.com/D9B8hF1
ส่วนเนื้อหาเพลงกาลครั้งหนึ่งในฝันแม่งก๊าวมาก หลังจากที่ฝัน...กูว่าเอ็นโจได้ยินคงอมยิ้มอะ
