Secret End (inception level 2)
Act 2 : part 1.2
ดูเหมือนว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่จะมีหลายๆ เรื่องเกิดขึ้นแหะ
อย่างแรกไม่คิดว่าจะมีคนคิดถึง ฉันก็คิดถึงทุกคนเหมือนกันนะคะ ระหว่างที่เป็นอาสาสมัครนี่ทั้งเหนื่อยทั้งลำบาก ช่วงเวลานั้นได้ทบทวนความทรงจำถึงทุกคนแล้วยิ่งรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ ที่ได้ช่วยเหลือฉันไว้
แต่ก่อนจะได้คุยกันไปมากกว่านี้ฉันก็เห็นคุณเจ้าบ่าวกับพระสหายออกมาพอดี เอ๋? ยูกิโนะคุงไม่อยู่หรอกหรอ คงไม่ใช่ไม่สบายอีกแล้วนะ แต่ว่าดูไปแล้วจะเป็นท่านเอ็นโจวมากกว่าที่จะล้มก่อนงานเริ่ม
นี่เป็นอย่างที่สอง ไม่คิดว่าคนอย่างเอ็นโจวจะมาเสียท่าได้ขนาดนี้เลยค่ะ
“ท่านเอ็นโจว วันนี้ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอนค่ะ”
เห็นสภาพท่านเอ็นโจวเป็นนี้ฉันก็อดให้กำลังใจไม่ได้ อืม ยังไงคำขอร้องของท่านคาบุรากิก็มองข้ามไม่ได้ละนะ ถือเสียว่าเป็นการชดใช้หนี้คงได้ละมั้ง
ท่านเอ็นโจวมองฉันนิ่ง อาเระ ทำไมถึงมองอย่างนั้นคะ ฉันมีอะไรแปลกไปหรอ เมื่อเช้าก็คิดว่าแต่งหน้าเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วนะคะ หรือว่าเขียนตาเบี้ยว? ไม่นะ!
หลังจ้องฉันเสียนานสองนาน ทำท่าจะพูดก็ไม่พูดสักที สุดท้ายท่านเอ็นโจวก็พยักหน้าโดยไม่ได้เอ่ยตอบรับอะไร แปลกแหะ คงเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนานละมั้ง ฉันเปลี่ยนไปได้เขาก็เปลี่ยนไปได้เหมือนกันสินะ
“ชูสุเกะ นายรีบเข้าไปเตรียมตัวเถอะ ฉันขอคุยกับคิโชอินหน่อย เสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป”
ท่านคาบุรากิตัดบทระหว่างเราห้วนๆ แล้วลากฉันออกมา ดูเหมือนจะพาไปห้องรับรองที่อยู่ไม่ไกลระหว่างนั้นท่านคาบุรากิยื่นพัดเล่มหนึ่งให้
“เอาไปแล้วถ่วงเวลาจนกว่าฉันจะมาซะ อ่อ ยูกิโนะรออยู่ในห้องรีบๆ คุยแล้วรีบไปขวางพิธีด้วย”
ฉันที่ยังไม่ทันคิดอะไรต่อเขาก็หมุนตัวหายไปแล้ว ทิ้งฉัน (อีกแล้ว) ไว้หน้าห้องที่ยูกิโนะคุงพักอยู่อย่างนั้น
แล้วฉันจะทำอะไรได้คะ หึ เข้าไปหายูกิโนะคุงเพื่อกอบโกยกำลังใจก่อนดีกว่าค่ะ
“ยูกิโนะคุง!”
ฉันพุ่งเข้าไปหายูกิโนะที่กำลังจะล้ม เขายิ้มอย่างอ่อนแรงแต่ในดวงตามีประกายของความยินดี
"ท่านพี่เรย์กะ ช่วยท่านพี่ด้วยนะครับ!"
อุก อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ ท่านพี่คนนี้เห็นแล้วเจ็บปวดใจจริงๆ ค่ะ
"นะครับ ท่านพี่เรย์กะ!"
ยูกิโนะคุงกุมหน้าอก ไอค่อกแค่กก่อนจะทรุดตัวลง
ยูกิโนะคุง!
พยาบาลที่อยู่ไม่ไกลรีบเข้ามาช่วยเหลือพายูกิโนะขึ้นรถเข็น ทำไมถึงมาขยับเอาตอนนี้ละ มัวแต่ยืนทื่ออะไรอยู่ได้ตั้งนาน แล้วนั่นทำหน้าอะไรของหล่อนยะ! ฉันจะปล่อยให้คนแบบนี้ดูแลยูกิโนะคุงได้ยังไง
"สัญญากับผมนะครับท่านพี่เรย์กะ... ว่าจะพาท่านพี่ออกมา... ผมจะรอที่โรงพยาบาลนะครับ..."
ยูกิโนะคุงกุมมือฉันแน่น หลังจากเกี่ยวก้อยสัญญาก็ขึ้นรถพยาบาลที่จอดรออยู่ เปิดหวอเสียงดังแล้วขับจากไป
เหลือฉันคนเดียวที่หน้าโบสถ์กับพัดดำออกศึกที่คาบุรากิยัดใส่มือให้
สถานการณ์บังคับกันชัด ๆ เลยค่ะ แต่ทุกคนพยายามขอร้องกันขนาดนี้จะให้นิ่งเฉยก็คงไม่ได้ แล้วจากเรื่องราวที่ได้ฟังมา ฉันเองก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้นักหรอกนะ
ฉันกางและหุบพัดในมือไปมา โอ้ย ตาคาบุรากิเอาพัดอะไรมาให้ฉันคะเนี่ย พื้นผ้าไหมสีดำไม่เหมาะจะใช้ในพิธีแต่งงานแบบนี้อยู่แล้ว ยังจงใจปักลายดอกฮิกังบานะด้วยหรอคะ!? นี่จงใจส่งฉันไปเป็นเป้าในห่ากระสุนเลยไม่ใช่หรอคะ!?
สุดท้ายฉันก็ทำได้แค่พยายามทำใจให้สงบ ก่อนจะเชิดหน้าเดินเข้าไปข้างใน นั่งนิ่งรวบรวมสมาธิพร้อมอัญเชิญวิญญาณเรย์กะใน Kimi dolce ที่พอจะจำได้มาใช้สวมบทบาท
แต่คงจะใช้เวลารวบรวมภาพร่างเรย์กะคนนั้นนานไปหน่อย เกือบทำพลาดขัดขวางงานไม่ทันแถมยังเผลอขากระตุกทำเสียงดังขึ้นมาด้วย เจ็บเข่าอ่า เข่ากระแทกเก้าอี้โบสถ์ข้างหน้าอ่ะค่ะ ฮือ
โชว์เริ่มแล้ว ถึงยังเจ็บฉันก็ต้องไปต่อให้สุดเพื่อปลดหนี้ที่ติดท่านเอ็นโจวไว้ สู้ค่ะ!
“อ่า ดิฉันก็คิดว่าจะอดทนให้ผ่านไปได้จนจบอยู่หรอกนะคะ ทว่างานแต่งงานพรรค์นี้นี่ช่างเกินกว่าจะยอมรับได้จริงๆ ”
เดี๋ยวนะ ทำไมถึงคล้ายๆ ว่าเคยเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นมาอีกแล้วละ ถึงจะไม่คล้ายกันเสียทีเดียวก็เถอะ!
★ ★ ★ ★ ★
ยังมีต่อ...ในมโน ยังไม่ได้เขียนอ่ะ //หลบหน้า