Fanboi Channel

ฉันไม่ได้ร้องไห้ ในหัวมีเสียงอื้ออึง ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่งเพื่อไปหาท่านพ่อและท่านพี่

เพื่อไปบอกว่าหนูขอโทษ...

ท่านพ่อถูกตัดสินให้เป็นบุคคลล้มละลาย ทรัพย์สินถูกยึด ส่วนท่านพี่หลุดพ้นข้อกล่าวหาได้เพราะท่านพ่อรับผิดแทนทั้งหมด

ท่านพ่อกอดฉัน ท่านพี่กอดฉัน ท่านแม่ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ แต่ฉันไม่ร้องไห้ ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันมีเงินเก็บมากพอควรพอที่จะไปซื้อบ้านหลังเล็กๆอยู่กันอย่างสุขสบายฉันจะออกไปทำงานเลี้ยงดูท่านแม่เอง

ตอนที่คิด ฉันก็ได้แต่พึมพำคำพูดเดิมซ้ำๆ

หนูขอโทษค่ะ...

ท่านพ่อพูดบางอย่างอีกครั้งแต่ฉันยังคงไม่ได้ยินอะไรจนท่านพ่อจากไปแล้ว... ฉันยังคงอยู่ที่เดิม พูดคำพูดเดิมๆ ท่านแม่กอดฉันร้องไห้มากยิ่งขึ้น ฉันก็ยังพูดคำเดิมซ้ำๆ

จู่ๆก็ท่านพี่ที่ไม่เคยร้องก็ร้องไห้ จับฉันเขย่า เหมือนท่านพี่จะตะโกนอะไรบางอย่างแต่ฉันไม่ได้ยินเลย ท่านพี่คะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า ได้โปรดอย่าร้องไห้เลยนะคะ หนูจะดูแลพี่กับแม่เองนะ

ท่านพี่กอดฉันแล้วอ้าปากกรีดร้องเหมือนเจ็บปวด ตอนนั้นเองท่านพี่อิมาริที่เพิ่งมาถึงก็วิ่งเข้ามากอดท่านพี่และฉันไปพร้อมกันหน้าของท่านพี่ที่เต็มไปด้วยน้ำตาซบลงบนไหล่ของท่านพี่อิมาริ ดูเหมือนกำลังอย่างมาก ท่านพี่อิมาริเองก็แนบหน้าผากลงบนผมของท่านพี่หลับตาปลอบโยน

ส่วนฉันยังคงพูดแต่คำเดิมๆซ้ำๆ

ขอโทษค่ะ ทุกอย่างเป็นเพราะหนู พี่ถึงได้ร้องไห้

.
.
.
.

“คุณคิโชวอิน”

ตอนนั้นเหมือนฉันจะได้ยินเสียงของใครบางคนที่กลบทับเสียงอื้ออึงในสมองฉัน ฉันค่อยๆหันไปมอง แสงยามเย็นมันย้อนทาบทับเงาร่างของพวกเขาทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด แต่ที่ชัดเจนคือผมของคนที่อยู่หน้าสุดถูกอาบย้อมด้วยแสงแดดจนผมสีดำมีประกายผมสีน้ำผึ้งแดง

คนกลุ่มนั้นเดินมาใกล้เรื่อยๆ ฉันจึงพวกเห็นได้ชัดว่าพวกนั้นคือใคร

เป็นเอ็นโจ คาบุรากิ กับเพื่อนๆของฉัน

ฉันยังคงพูดคำเดิมซ้ำๆ โดยไม่รู้ตัว

ทำไมทุกคนถึงทำสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นล่ะ แล้วทำไมคาบุรากิถึงทำหน้าโกรธขนาดนั้นแล้ววาคาบะจังที่ร้องไห้อีก ใครรังแกเธอเหรอ ระวังมีจุดจบไม่สวยนะ แล้วเอ็นโจที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มที่มักมีเสมอกลับหายไป บรรยากาศรอบตัวต่างไปจากทุกที ตอนนั้นเองพวกเซริกะจังกับริรินะก็วิ่งมาทางฉัน พูดอะไรบางอย่างกับฉัน ฉันยังคงไม่ได้ยิน ปากก็ยังคงพูดคำเดิมซ้ำๆ

แล้วพวกเธอก็ร้องไห้

อา เพราะฉันอีกแล้ว

หัวหน้าห้องเดินมาดึงตัวพวกเพื่อนๆของฉันไปอีกทาง ตอนนั้นเองเอ็นโจก็เดินเข้ามา เขาพูดอะไรบางอย่างกับฉัน แต่ฉันกลับไม่ได้ยืนเสียงเขาอีกแล้ว เสียงอื้อในสมองของฉันมันดังกลบจนหมด ปากก็ไม่อาจหยุดพูดขอขอโทษได้

ทันใดนั้นเอ็นโจก็ยกมือขึ้นมา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกตี ด้วยสายตาที่หน้ากลัวของเขา ไม่หลงเหลือความอบอุ่นเหมือนกับทุกทีที่ผ่านมา ถูกแล้วล่ะ ฉันที่ทำให้ทุกอย่างพังทลายควรได้รับการลงโทษ คิดเท่านั้นก็หลับตา

แปะ

เสียงตีเบาๆที่สองข้างแก้มเหมือนเรียกสติฉัน ฉันลืมตาขึ้นมา มองไปยังเอ็นโจที่มองฉันเช่นกัน สีหน้าของเขากลับเป็นอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ ไม่มีความเศร้า ความเจ็บปวด เป็นสายตาที่เป็นเขาเสมอมา ทั้งแต่เด็กจนโต

“ร้องไห้เถอะนะ” และเป็นครั้งที่สองที่เสียงของเขาเข้ามาถึงจิตใจของฉัน ฉันชะงัก ปากหยุดคำพูดขอโทษ และโต้แย้งในใจ

ฉันร้องไห้ไม่ได้ ฉันต้องเข้มแข็ง ต้องปกป้อง…ปกป้อง…

ฉันน่ะ… ฉัน… คนอย่างฉัน

“พวกเราจะปกป้องเธอเอง”

น้ำตาของฉันมันค่อยๆไหลลงมา

.
.
.
.
เธอหลับไปแล้ว

หลังจากที่ คุณคิโชวอินร้องไห้อย่างหนัก พอเหนื่อยแล้วเธอก็หลับไป

ในอ้อมแขนของผม

“ขอบคุณ” คุณคิโชวอินคนพี่มายืนตรงหน้าผมแล้วกล่าวคำนั้น ผมพยักหน้ารับ “เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำอยู่แล้วครับ”

เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอกนะ

ก้มลงไปมองดูคุณคิโชวอิน ในหน้าน่ารักเหมือนตุ๊กตากลับเลอะไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาที่ปิดสนิทบวมเป่ง คิ้วขมวดกันดูทรมาณ ผมยกมือขึ้นเอานิ้วชี้ไปกดลงที่หว่างคิ้วคู่นั้น เพื่อหลังจะให้เธอเลิกขมวดคิ้วแบบนั้น และใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของเธอ

อย่างน้อยในฝันผมก็อยากให้เธอฝันดี

พี่ชายของคุณคิโชวอินอุ้มเธอเพื่อนำไปยังที่พักเพื่อพักผ่อนพร้อมกับเพื่อนของเขาที่ชื่ออิมาริ อ้อมแขนของผมว่างเปล่าแต่ไออุ่นยังคงอยู่

ผมมองมือที่ว่างเปล่าแล้วค่อยๆกำมัน แน่น และแน่นขึ้นจนเส้นเลือดปรากฏเด่นชัด

แผลเป็นที่แขนขวาสัญลักษณ์ที่ผมพลาดท่ายังคงอยู่

เป็นมัน…มันที่ทำร้ายเรย์กะของผม

หากว่าคุณคิโชวอินจะรักใคร หากเธอมีความสุข แม้ผมจะไม่ชอบ ผมก็พร้อมที่จะปล่อยให้เธอได้มีความสุข

แต่ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้องเลยสืบประวัติของคนคนนั้น ทุกอย่างดูปกติ ปกติจนน่าประหลาด จนผม'บังเอิญ'ได้รู้ความลับของมัน ด้วยอำนาจของตระกูลผมทำให้ผมดำเนินการต่อสู้กับมันอย่างลับๆ ผมไม่บอกใครกระทั่งท่านพ่อท่านแม่หรือกระทั่งมาซายะเพราะไม่อยากให้ชื่อเสียงของคุณคิโชวอินต้องแปดเปื้อนไปกับตัวสารเลวนั้นและผมก็ยังไม่มั่นใจในทฤษฎีของตัวเองเลยไม่อยากดึงคนนอกมาเสี่ยง ผมพยายามหาจุดอ่อนของมันเพื่อทำลายให้สิ้นซาก

แต่ผมแพ้

เพราะในตอนที่ผมพยายามหาจุดอ่อนของมัน

มันรู้จุดอ่อนของผมตั้งแต่แรก

มันใช้เธอมาขู่ผม ไล่ต้อนผม จนผมพ่ายแพ้ ผมบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาล ช่วงนั้นสติผมไม่เต็มตื่นเต็มที่นักด้วยสารบางอย่างที่ถูกฉีดเข้าร่าง ท่านพ่อท่านแม่กับยูกิโนะมักถามผมว่าเกิดอะไรขึ้นผมกลับตอบไม่ได้

เพราะผมนึกไม่ออก

จนเวลาผ่านไปถึงได้จดจำได้

แต่มันก็สายไปแล้ว

แววตาของผมที่มักแสดงความอ่อนโยนตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว มีแต่ความว่างเปล่าเหมือนหลุมดำไร้ก้นบ่อ มาซายะเองก็เช่นกัน

“ ชูสุเกะ” มาซายะเรียกผม เขายืนหยัดอย่างมั่นคงออร่ารอบตัวเขาดูต่างจากปกติอย่างเห็นได้ชัด ดูราวกับจักรพรรดิที่เสด็จมาเองจริงๆ

“หืม…”

“ฉันอยากจะฆ่ามัน”

'คนที่ทำร้ายเพื่อนที่สองที่สำคัญที่สุดของเขา คาบุรากิ มาซายะคนนี้'

ผมไม่ตอบกลับ กลับเป็นเหล่าเพื่อนจากซุยรันที่ขบฟันแน่นส่งเสียงตอบรับในลำคอ แววตาของทุกคนในตอนนี้ดูไม่ต่างกัน ขนาดที่ว่าทาคามิจิ วาคาบะ ที่มักยิ้มแย้มและใหอภัยคนเสมอก็รังสีฆ่าฟันออกมา

เพราะมันมาแตะต้องของที่ไม่ควรแตะ

“ฉันไม่เห็นด้วย…” ผมตอบไปแบบนั้น มาซายะมองมาที่ผมอย่างไม่เข้าใจ

ผมยิ้ม แย้มยิ้มอย่าง ‘อ่อนโยน’ กว่าครั้งไหนๆ

ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านมาซายะไปทางออกของอาคารที่มีแสงอาทิตย์สีแดงสาดส่องกระทบร่างของเขาจนมีร่างเงาสีดำทอดยาวไร้สิ้นสุด

“แค่ตายน่ะ มันยังไม่สาสมหรอกนะ”

มันจะต้องเสียใจ...

อะอ่านไปน้ำตาไหลตามไปด้วยเลย ขอบคุณะเพื่อนโม่งที่แต่งแนวนี้ออกมาให้เสพ.../สูดน้ำมูกฟืด

ไอ้ผู้คนไหนมันทำ!! จอมมารค่ะ ช่วยปลอบโยนลูกแกะน้อยด้วยยย

พาท คิโชวอิน ทาคาเครุ

เป็นครั้งแรกที่ผมทำพลาดอย่างไม่อาจแก้ไข

ทั้งที่รู้ตัวดี ว่าหมอนั่นที่เข้าหาเรย์กะมีบางอย่างไม่ปกติ แต่พอเห็นรอยยิ้มของน้อง ความไม่สบายใจของน้องตอนที่ผมแสดงท่าทีไม่ชอบหมอนั่น ผมกลับปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป เพราะผมอยากเห็นน้องมีความสุข

จนสุดท้ายเป็นผมเองที่ไม่หยุดน้อง ละเลยเกินไป จนทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้

พ่อถูกตัดสินจำคุกและล้มละลาย พวกเราถูกยึดทรัพย์ ส่วนผมรอดเพราะพ่อรับผิดแทนผมทุกอย่าง

ตอนที่ผมออกมา แม่เดินมารับผม แม่ที่แสนหยิ่งทระนงตอนนี้กลับร้องไห้ไม่หยุดไม่หลงเหลือความสง่างามอย่างเก่า กอดผมไว้ ผมกอดแม่ตอบ และตอนนั้นผมก็เห็นน้องสาว

เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่แววตาบนหน้าตาเหมือนตุ๊กตาของเธอนั้นว่างเปล่า จนผมกลัวว่าเธอจะกลายเป็นตุ๊กตาไปจริงๆ

ทางพ่อเหมือนจะขอพวกตำรวจมาบอกหาครอบครัวเป็นกรณีพิเศษ ถึงแม้เราจะล้มละลายแล้ว แต่อำนาจที่ฝังรากลึกยังพอมีอยู่ พ่อเดินไปหาเรย์กะ เธอพูดแต่คำซ้ำๆว่า ขอโทษค่ะ

พ่อกอดเธอ “ไม่ใช่ความผิดของเรย์กะจัง” พ่อพูดแบบนั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีก

แต่เหมือนน้องสาวจะไม่รับรู้ จนกระทั่งพ่อไปแล้วเธอยังไม่หยุดพูดขอโทษ

แม่ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น พยายามเรียกเรย์กะ แต่เธอไม่ตอบสนอง พูดแต่คำเดิมๆซ้ำๆ

ผมกลัว กลัวที่จะสูญเสียอะไรไปอีก ผมเรียกเธอ ทั้งตะโกนเขย่า แต่เรย์กะก็ไม่ตอบสนอง พูดแต่คำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมอยากอ้อนวอนต่อใครสักคน ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยผมด้วย ช่วยน้องสาวผมด้วย

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมร้องไห้ แต่น้องสาวก็ยังไม่ตอบสนอง

ทันใดนั้นอิมาริที่เพิ่งมาถึงก็วิ่งเข้ามา โอบกอดผมและน้องไว้ ผมกระซิบข้างหูผมปลอบประโลมผม

“ทาคาเครุ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร นายอย่าเป็นแบบนี้ ถ้านายล้มไปอีกคนแม่กับน้องสาวนายจะทำยังไง นายอย่าเป็นแบบนี้ มันไม่สมกับเป็นนายเลย” เสียงของเขาสั่นเครือ ผมถึงพยายามตั้งสติแต่ก็หยุดน้ำตาไม่ได้ มือของผมที่ถูกตัวเองจิกจนห้อเลือดนั้นอิมาริได้คลายมันแล้วกุมไว้ พร้อมแขนอีกข้างที่โอบกอดผมกับเรย์กะ

“ขอบคุณ” ผมกระซิบเสียงเบา

ผมจะล้มตอนนี้ไม่ได้ ผมยังมีแม่กับน้องสาวให้ปกป้องอยู่!

แล้วผมก็ได้ยินเสียงผู้คนเดินมา จึงหันไปมอง

“คุณคิโชวอิน” ชื่อนามสกุลถูกเรียกออกมาโดยไม่ระบุว่าเป็นคนไหน แต่สายตาที่มองมาที่น้องสาวของผมตลอดทำให้ผมรู้ดีว่าชื่อที่เรียกนั้นหมายถึงใคร

คนที่มาคือพวกเอ็นโจว ชูสุเกะ และคาบุรากิ มาซายะ

นี่เรียกว่าความหวังแห่งการล้างแค้นใช่ไหม

พาท หัวหน้าห้อง

พวกเราตัวแทนศิษย์เก่าซุยรันกำลังเดินทางมาหาคุณคิโชวอิน

หลังจากที่ข่าวอันน่าตื่นตะลึงนี้ถูกแพร่ออกไป กลุ่มของซุยรันแทบลุกเป็นไฟ

ทุกคนต่างเชื่อมั่นในตระกูลคิโชวอินของท่านเรย์กะ และสาปแช่งคนที่ทำการให้ร้าย

พลังอำนาจของซุยรันเริ่มเคลื่อนไหวเป็นครั้งแรกของประวัติศาสตร์

ผู้นำครั้งนี้เป็นถึงองค์ชายเอ็นโจวแห่งและจักพรรดิคาบุรากิ ตำนานแห่งซุยรัน

ตลอดเวลาที่เรียนมาด้วยกัน ผมเคยเห็นจักรพรดิพิโรธเพราะความรำคาญเป็นบางครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแตกต่าง ออร่าแห่งการฆ่าฟันคละคลุ้งจนพวกเดียวกันอย่างพวกเรายังต้องกลั้นหายใจ

และที่น่ากลัวที่สุด

คือเอ็นโจว ชูสุเกะที่มีรอยยิ้มเสมอ

แต่ตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้ว …

เจ้าชายกลายร่างเป็นราชันย์ สีหน้าของเขาเหลือเพียงแต่ความเย็นเยียบ

หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะกลัว และพยายามหนี แต่ตอนนี้ไม่ใช่

เพราะ ‘พวกเรา’ เองก็ไม่ต่างกัน

คุณทาคามิจิที่ยิ้มแย้มเสมอก็ไม่เหลือรอยยิ้ม กลุ่มคุณเซริกะที่เป็นเพื่อสนิทของคุณคิโชวอินเองก็มีรังสีดำมืดไม่แพ้กัน
ผมที่แสนขี้ขลาดเองก็โกรธจนกักเก็บไม่ไหว ท่านพ่อและท่านแม่ผมบอกให้ออกห่างจากตระกูลคิโชวอินซะ แต่เรื่องแบบนั้นใครจะทำ

เพราะคุณคิโชวอินเป็นเพื่อนของผม

เป็นหัวใจของพวกเราศิษย์เก่าซุยรัน

คนอื่นๆเองก็คิดไม่ต่างกัน คุณฮอนดะเองก็ร้องไห้เมื่อรู้ข่าว ทุกคนต่างเจ็บปวดไปพร้อมกับคุณคิโชวอิน แม้พ่อแม่ของพวกเราจะสั่งห้ามไปยุ่งเกี่ยว แต่พวกเราไม่อาจทนอยู่เฉยๆได้

พวกผมรวมกลุ่มกันไปหาคุณคิโชวอิน ครั้งนี้ยังรวบรวมไปได้ไม่กี่คนเพราะทุกคนยังมีภาระ แต่ก็ช่วยสนับสนุนและส่งข้อความให้กำลังใจกันเต็มที่

ผมที่เดินตามเจ้าชายเอ็นโจวไปได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับอดีตประธาน Pivoine เพราะอยู่ใกล้เลยพลอยได้ยินเสียงในโทรศัพท์ไปด้วย

“ทางเราจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ค่ะ”

“ขอบคุณ”

“ไม่ต้องขอบคุณค่ะ คุณเรย์กะเป็นสมาชิกที่สำคัญของ Pivoine และเป็นรุ่นน้องที่ฉันภูมิใจอย่างไรก็ต้องช่วยเหลือค่ะ”

กระทั่งคุณ มิซึซากิ อาริมะ ที่เคยเป็นประธานนักเรียนซึ่งเป็นเพื่อนของคุณคิโชวอินและคุณทาคามิจิก็ติดต่อกับเครือข่ายสภานักเรียนทั้งยุคใหม่และศิษย์เก่า

กองกำลังที่ยิ่งใหญ่ของซุยรันกำลังเคลื่อนกำลังอย่างเงียบเชียบเหมือนคลื่นใต้น้ำ

พร้อมจะบดขยี้ คนที่มาทำร้ายจักรพรรดินีของพวกเรา

แถม
อิมาริพาท

เรย์กะจังหลับไปแล้ว พวกผมจึงพาเธอมาพักผ่อนที่เตียง ส่วนทาคาเครุที่สภาพอิดโรยไม่แพ้กันกลับไม่ยอมพักจนผมอ่อนใจ
“นายไปนอนพักได้แล้วนะ” ผมบอกเขาแต่เขายังไม่สนใจ มองน้องสาวตัวเองต่อไปเงียบๆ
“นี่ ทาคาเค…”

“ฉันยังอยากมองน้องสาวของฉันอีกหน่อย” หมอนั่นพูดแบบนั้น ผมจึงใจอ่อน ครอบครัวคิโชวอินเจอศึกหนักมามากแล้ว ผมไม่อยากขัดขวางความสุขของเขา ทาคาเครุทำท่าจะยืนดูต่อไปเรื่อยๆไม่เหน็ดเหนื่อย จะเอาเก้าอี้ให้เขานั่งหลับตรงนี้ก็ไม่ดี ช่วงนี้เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วอากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆ หากให้เขานอนในที่ไม่อุ่นพอด้วยสภาพร่างกายและจิตใจแบบนี้เขาจะไม่สบายเอา

ผมจึงตัดสินใจลากเก้าอี้มานั้งลงแล้วดึงทาคาเครุมานั่งบนตักของผม

ตอนแรกเขาดูตกใจ ดิ้นสักพัก ผมเลยบอกเขาไปว่า ให้เขานั่งตรงนี้แล้วมองน้องจนหลับไปได้เลย ผมจะอยู่เคียงข้างเขา

ตอนแรกเขาทำหน้าไม่เห็นด้วย แต่ผมตีหน้ามึนกลับ หมอนั่นจึงถอนหายใจแล้วด่าผมว่า นายมันบ้า

กลายเป็นเจ้าทาคาเครุคนเดิมแล้ว

ผมยิ้ม เราสองคนยิ้มให้กันท่ามกลางอากาศที่เย็นขึ้น ผมกระชับเขาในอ้อมกอดให้เขานั่งสบายขึ้น ทาคาเครุยังคงมองเรย์กะจัง มอง มอง และมองจนสุดท้ายตัวเองก็หลับไปอีกคน

ผมกอดเขาแน่นขึ้นหน้าซุกลงบนผมสีดำนุ่มของเขา แววตาที่อ่อนโยนเมื่อครู่ของผมแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว

มันทำร้ายทาคาเครุของเขา…

มันทำร้ายเรย์กะจังน้องสาวที่น่ารักของเขา

ภาพทาคาเครุที่ร้องไห้มันยังติดตาเขาอยู่ ...

ตอนนี้เข้าสู่ช่วงกลางคืนแล้วแสงสว่างที่เคยมีเริ่มหายไป ในห้องเหลือเสียงลมหายใจของคนสามคน

สองคนหลับไปแล้ว

ส่วนอีกคนนั้นเต็มไปด้วยความแค้น ที่พร้อมจะลากคนที่ตนเองแค้นมางทัณฑ์ทุกเมื่อ…

--------------
จบจ๊ะ ว่าจะแต่งสั้นๆยาวเฉยยยยย

กูไว้อาลัยแด่อดีตคนรักของท่านเรย์กะที่ไร้ชื่อแปป ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

แถมนี่คือเลือดวายในตัวกูล้วนๆค่ะ สาดกาววายยยย

มีคำผิดใช้คำงงขออภันนะ กุง่วงมากไร้การตรวจทานใดๆ