เพราะความลนลาน ฉันเลยเผลอทำเข็มปักนิ้วตัวเองจนได้ เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นจุดเล็กๆหยดลงบนผ้าปัก ไม่ได้เจ็บอะไรนักหรอกค่ะ แต่พวกเด็กๆเห็นเข้าก็แตกตื่นกันใหญ่
ฉันพยายามจะบอกทุกคนว่าไม่เป็นอะไร แต่ขณะกำลังล้วงหาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดอยู่นั้น เอ็นโจก็ฉวยมือฉันไป เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองห้ามเลือดให้ เลือดจากที่คิดว่าเป็นจุดเล็กๆ แต่พอถูกผ้าซับก็ขยายเป็นวงกว้างจนน่าตกใจว่าเลือดฉันออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ยิ่งไปกว่านั้นเป็นผ้าเช็ดหน้าของเอ็นโจด้วย อ๋า แล้วฉันจะถูกทวงบุญคุณย้อนหลังอะไรรึเปล่าคะ
พอเห็นฉันทำหน้าเสีย เอ็นโจก็เลยบีบมือฉันเบาๆเหมือนให้กำลังใจ มือฉันพออยู่ในอุ้งมือของเอ็นโจก็รู้สึกถึงความแตกต่างกันเลยแฮะ มือผู้ชายทั้งใหญ่ ทั้งแข็งแรง แล้วก็อบอุ่น
ฉันเผลอนึกถึงความฝันนั้นขึ้นมาเลยล่ะค่ะ
"ท่านพี่เรย์กะ ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะค่ะ" มาโอะจังสะกิดฉัน ทำให้ฉันได้สติในที่สุด แต่มาโอะจังก็เลิกคิ้วขึ้น "อ๊ะ ท่านพี่เรย์กะหน้าแดงแปร๊ดเลยล่ะค่ะ ไม่สบายด้วยเหรอคะ"
"ปะ เปล่าจ๊ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ถ้าอย่างนั้นขอตัวสักครู่นะจ๊ะ" ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของเอ็นโจอย่างสุภาพ ก้มหัวขอบคุณให้แล้วเผ่นแผลวไปที่ห้องพยาบาลโดยไวที่สุด มะ ไม่ไหวแล้วค่ะ ถ้าอยู่ตรงนั้นต่อไปฉันต้องเป็นลมตายแน่ๆ
เดินผ่านกระจกเงาบานใหญ่ในห้องพยาบาลก็ได้เห็นใบหน้าฉันได้ชัดๆ หวาาาาาาา หน้าแดงไปหมดตามที่มาโอะจังพูดจริงๆด้วย ฉันเป็นอะไรของฉันคะเนี่ย
ไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาลเลย ฉันเลยถือวิสาสะหยิบเอายาฆ่าเชื้อกับพลาสเตอร์ปิดแผลมาใช้เอง ยังไม่ทันที่จะลงมือทำแผล ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก เอ็นโจก้าวเข้ามาข้างใน
"คุณคิโชวอิน เป็นยังไงบ้าง"
อ๋า จะตามมาทำไมคะ แค่แผลเข็มตำนิ้วเองค่า ไม่ได้ร้ายแรงอะไรซักหน่อย
"ก็ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่นิดเดียวเอง"
เอ็นโจเลิกคิ้วเมื่อเห็นฉันใช้มือซ้ายคีบสำลีชุบแอลกอฮอลล์แบบทุลักทุเล "ท่าทางจะลำบากนะ ผมช่วยก็แล้วกัน"
อุหวา ไม่เป็นไรค่า ฉันจัดการเองได้
ขณะที่คร่ำครวญอยู่ในใจ เอ็นโจก็จับมือฉันไว้แล้วเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์ทำแผลให้ ฉันสะดุ้งนิดๆเพราะความแสบจนเผลอร้องออกมาเบาๆ แผลนิดเดียวเอง จะถูกมองว่าใจเสาะรึเปล่านะ
"เจ็บเหรอ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจควานมือไปข้างๆโต๊ะแล้วหยิบพลาสเตอร์มาแปะแผลให้
"เปล่าค่ะ" ฉันส่ายหน้า พอทำแผลเสร็จเรียบร้อยก็ก้มหัวลง "ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านเอ็นโจ"
"หืม" เอ็นโจยังคงยิ้มอยู่ แต่ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล ทำแผลเสร็จก็ควรจะไปได้แล้วนะ จะหาข้ออ้างปลีกตัวยังไงดีเนี่ย
"อะ เอ่อ ไม่ไปรับยูกิโนะคุงกลับบ้านแล้วเหรอคะ"
"ยังไม่ถึงเวลาที่นัดคนขับรถไว้น่ะ ไม่ต้องรีบหรอก" เอ็นโจส่งยิ้มละมุนละไม "หรือคุณคิโชวอินมีธุระที่ไหนรึเปล่า จะได้พาไปส่ง"
ละ แล้วทำไมต้องมาพูดใกล้ๆด้วยคะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไม่ได้ยินหรอกค่า บ้าจริง หัวใจฉันมันเต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะเลย
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจหรอกนะคะ"
"แต่คุณคิโชวอินก็รบกวนผมตั้งหลายเรื่องแล้วนี่นา" เอ็นโจหัวเราะ "จะเพิ่มมาอีกเรื่องสองเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอก"
ไม่เอาค่า ไม่ให้เพิ่มมากไปกว่านี้หรอกนะคะ เดี๋ยวจะถูกเก็บดอกเบี้ยสุดโหดแบบตอนนั้น แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้วค่า
"คุณคิโชวอินหน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ" เอ็นโจถามยิ้มๆ เอามือวางแปะลงบนหน้าผากฉันทำเหมือนวัดไข้
"ฉันสบายดีค่ะ" ฉันรีบตอบ พยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น อะไรกัน เอาหน้ามาใกล้เกินไปแล้วนะยะ
"หืมมมมม" เอ็นโจลากเสียงยาว ท่าทางแบบนั้นทำให้ฉันนึกฉุนขึ้นมาหน่อยๆ ล้อเลียนกันรึไง หา