เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"
รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้
_____
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
https://fanboi.ch/webnovel/3289
Last posted
Total of 1000 posts
เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"
รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้
_____
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
https://fanboi.ch/webnovel/3289
謙虚、堅実をモットーに生きております!
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015
----------
⭐⭐ความกาวกระทู้ที่แล้ว (เรือลำที่1) ⭐⭐
♦♦ แฟนอาร์ต ♦♦
>>>/webnovel/3289/272
>>>/webnovel/3289/493
>>>/webnovel/3289/893
Pixiv : http://bit.ly/2k2Umj5
♦♦ แฟนฟิค ♦♦
➡ เรื่องที่1 (เรื่องในอนาคต? / เรือเอ็นโจ / ไม่จบ) :
>>>/webnovel/3289/415
>>>/webnovel/3289/425
>>>/webnovel/3289/435-436
>>>/webnovel/3289/447
>>>/webnovel/3289/458
>>>/webnovel/3289/471-473
>>>/webnovel/3289/483
>>>/webnovel/3289/491-492
>>>/webnovel/3289/513-515
>>>/webnovel/3289/551-552
>>>/webnovel/3289/578-580
>>>/webnovel/3289/590-593
>>>/webnovel/3289/620-621
>>>/webnovel/3289/633
>>>/webnovel/3289/635-636
>>>/webnovel/3289/727-729
>>>/webnovel/3289/737-738
>>>/webnovel/3289/791
>>>/webnovel/3289/802
>>>/webnovel/3289/811-812
➡ เรื่องที่2 (มุมมองเอ็นโจ / ไม่จบ) :
>>>/webnovel/3289/851
. . .
>>>/webnovel/3289/859-861
>>>/webnovel/3289/874-876
-----
รวมไทม์ไลน์ของเอ็นโจที่ปรากฏในเรื่อง
>>>/webnovel/3289/912
นี่มันไม่ใช่มู้ฮาเร็มท่านเรย์กะแล้ว มันกาวท่านเอ็นดจ กับสาวกคู่ท่านอิมาริกับท่านพี่ชัดๆ 555555555555555555555555
ฮาเร็มที่มาจากการเคารพนับถือ และไม่ใช่เสน่หาแต่อย่างใด..
ท่านเรย์กะคะ ร้องไห้ทำไม5555555
ต่อจาก >>>/webnovel/3289/874-876 สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นนนนน
ผู้ชายคนนั้นชื่ออิชิโนะคุระ ฮารุโตะ
ผมเคยพบเขาบ้างในงานเลี้ยงต่างๆ แต่ก็เป็นการรู้จักแบบผิวเผินเลยไม่อาจบอกได้ว่าอิชิโนะคุระเป็นคนยังไง แต่ที่แน่ๆคุณคิโชวอินปลื้มเขามาก รสนิยมของคุณคิโชวอินนี่สงสัยจะชอบแต่ผู้ชายอายุมากกว่าจริงๆ โทโมเอะก็ทีหนึ่งแล้ว
ฟังจากยูกิโนะ อิชิโนะคุระเป็นคุณอาของซาวาราบิ มาโอะ เด็กผู้หญิงที่คุณคิโชวอินยุให้สั่นระฆังในงานปาร์ตี้ของ pivoine มาโอะชอบคุณคิโชวอินมากและพยายามจะจับคู่ เป็นแม่สื่อให้กับคุณอาสุดที่รักของเธออย่างสุดความสามารถ ได้ยินเธอคุยเรื่องคุณอาฮารุโตะของเธอกับคุณคิโชวอินว่าไปทานอาหารที่นั่นที่นี่ด้วยกันให้ยูกิโนะฟังบ่อยๆที่ห้องสโมสรของแผนกประถม แล้วยูกิโนะก็เอามาบอกผมอีกต่อ ผมก็เลยได้รู้เรื่องของคุณคิโชวอินไปด้วย
ดูท่าทางจะมีความสุขเหลือเกินนะ คุณคิโชวอิน
ยูกิโนะเองก็เป็นเด็กอีกคนที่ชื่นชอบคุณคิโชวอินเช่นกัน จากการที่พบกันโดยบังเอิญตอนที่คุณคิโชวอินไปหามาโอะที่ห้องสโมสร ตอนเจอกับยูกิโนะครั้งแรกคุณคิโชวอินเหมือนเห็นของน่ารักถูกใจ แต่พอแนะนำตัวว่าเป็นน้องชายของผม คุณคิโชวอินชะงักค้างไปครู่หนึ่งเลยทีเดียว
ผมก็เลยไปขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลยูกิโนะในวันนั้น คุณคิโชวอินมีสีหน้าเหมือนกลัวๆที่จะต้องข้องเกี่ยวกับผม แต่อย่างไรก็ตาม คุณคิโชวอินดูจะชอบและเอ็นดูน้องชายของผมเอามากๆ จากที่พยายามหลบเลี่ยงผมก็เป็นฝ่ายเข้ามาพูดด้วยก่อนบ้างแล้ว แม้จะเป็นเรื่องของยูกิโนะซะส่วนใหญ่
คุณคิโชวอินไม่ได้แกล้งพูดว่าชอบยูกิโนะเพื่อเอาอกเอาใจผมเหมือนกับคนอื่นๆ สีหน้าเธอดูมีความสุขจริงๆเวลาได้พูดถึงหรือเล่นกับเด็กๆ
วันหนึ่ง พอกลับบ้านไป ยูกิโนะก็เอางานฝีมือที่เรียกว่านีดเดิลเฟลท์ทำเป็นรูปกระต่ายมาอวด บอกว่าคุณคิโชวอินสอนให้ พูดถึงคุณคิโชวอินว่าเป็นพี่สาวแสนใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ด้วยสีหน้ารื่นเริง แล้วก็พูดถึงตัวผมในด้านดีๆให้คุณคิโชวอินฟัง เห็นเธอทำหน้าตะลึงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองก็พาให้รู้สึกขำปนหดหู่เล็กๆ สรุปแล้ว ผมก็ไม่เคยมีความดีในสายตาของเธอจริงๆด้วย
แต่ก็ทำได้ดีมาก ยูกิโนะ
ต่อมา ผมได้พบคุณคิโชวอินที่หน้าโรงเรียนโดยบังเอิญ หมู่นี้เธอมักจะไปขลุกอยู่กับพวกเด็กๆตลอดไม่ค่อยเข้าไปที่สโมสร เห็นแล้วก็อดทักไม่ได้ และในเมื่อจุดมุ่งหมายเราอยู่ทางเดียวกัน ก็เลยเดินไปด้วยกันเสียเลย
ผมสังเกตว่าพักนี้คุณคิโชวอินไม่ค่อยหาข้ออ้างเพื่อจะชิ่งหนีผมอีกแล้ว แต่พอเดินผ่านกลุ่มสาวๆที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มใส่ผม คุณคิโชวอินก็ขมวดคิ้วใส่กลุ่มสาวๆพวกนั้น
ถ้าคนอื่นทำเช่นนั้น ผมคิดว่ามันคงเป็นอาการหึงหวง แต่สำหรับคุณคิโชวอินผมว่าคงมีอะไรครุ่นคิดอยู่ในใจมากกว่า พอถามว่ามีอะไรเธอก็ตอบปฎิเสธตามคาด มีแหงๆ
"เช้านี้ไม่ได้มากับท่านคาบุรากิเหรอคะ"
คุณคิโชวอินเปลี่ยนเรื่องทันควัน แถมเรื่องที่หยิบยกมาพูดก็เกี่ยวกับมาซายะเสมอ อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าผมมีรสนิยมแบบนั้นตามที่เข้าใจผิดกับคาซึรางิน่ะ พอชี้แจงไป คุณคิโชวอินก็เลิกคิ้วขึ้นแบบสงสัยคล้ายกับจะไม่เชื่อ นี่คิดอยู่จริงๆด้วยสินะ
แต่หยอกมาก็หยอกกลับ พอผมพูดไปว่าคุณคิโชวอินเสียสละตัวเองปลอบใจมาซายะ เธอก็ทำหน้าพิลึกคล้ายๆกับจะไม่พอใจ เรื่องของมาซายะก็เลยจบไว้แค่นี้ก่อน พูดถึงยูกิโนะแทน คุณคิโชวอินก็มีสีหน้าที่ดูมีความสุขขึ้น
เราคุยกันเรื่องพี่น้องของตัวเอง เมื่อพูดถึงพี่ชายเธอก็ยังทำหน้ามีความสุขอยู่ แต่พอแซวว่าเป็นฟาเธอร์ค่อน คุณคิโชวอินกลับชะงักแล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นเย็นชาวางมาดขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่ปฎิเสธเรื่องบราค่อนและยืนกรานว่าไม่ใช่พวกฟาเธอร์ค่อน ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกัน คุณคิโชวอิน คุณนี่มีสีหน้าหลากหลายจริงๆเลยนะ
อาจเพราะหมั่นไส้เล็กน้อยในความบราค่อนของเธอ ผมเลยเข้าไปใกล้ๆ กระซิบให้ได้ยินกันแค่พอสองคน
"คุณคิโชวอินสนิทกับพี่ชายที่อายุห่างกันเยอะ ก็เลยชอบผู้ชายอายุมากกว่าด้วยรึเปล่านะ"
คุณคิโชวอินอ้าปากค้างเหมือนตกใจ นั่นก็เป็นการยืนยันข้อสงสัย
แต่ก็หวังว่าคราวนี้คุณคิโชวอินจะไม่ถลำลึกไปกับอิชิโนะคุระมากเกินไป
ผมเคยเห็นเขาจากที่ไกลๆก็จริง แต่ก็เคยเห็นผู้หญิงที่เขาพาออกงานด้วย ท่าทางสนิทสนมนั้นใครก็ดูออกว่าเป็นแฟนกัน ถ้าคุณคิโชวอินรู้ตัวตั้งแต่ต้นๆว่าอิชิโนะคุระน่ะมีแฟนแล้วแบบโทโมเอะก็คงจะดี จะได้ไม่เสียใจมาก
ตอนที่รู้ข่าวว่ายูกิโนะป่วยจากปากของมาโอะ น้องสาวคนโปรด คุณคิโชวอินก็แล่นมาหาผมถึงที่ พอได้ยินว่าเข้าโรงพยาบาลก็หน้าซีดไปเลย ผมบอกว่ายูกิโนะเข้าๆออกๆโรงพยาบาลบ่อยจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วไม่ต้องกังวล กลับถูกเอ็ดเหมือนว่าไม่ใส่ใจเท่าที่ควร
ปกติคุณคิโชวอินจะดูเกรงผมหน่อยๆ แต่พอเป็นเรื่องของยูกิโนะก็กล้าขึ้นเสียงใส่ ถ้าลากผมไปโรงพยาบาลได้ก็คงทำไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น พอเห็นมาซายะนั่งจิบชาไม่ทุกข์ไม่ร้อน คุณคิโชวอินก็ถลึงตาใส่ แล้วก็มองด้วยความขุ่นเคืองจนกระทั่งพวกเราออกไปจากสโมสร ถ้าเป็นไปได้เธอคงอยากไปเยี่ยมเองด้วยซ้ำ แต่บังเอิญคุณคิโชวอินคิดว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น อาจจะถูกปฎิเสธเหมือนอย่างทุกทีก็ได้ ผมเลยไม่กล้าเอ่ยปากชวน
วันรุ่งขึ้น เธอกระหืดกระหอบวิ่งมาหาผมที่กำลังเดินไปลานจอดรถทั้งที่ฝนตกโดยไม่กางร่ม ถึงฝนจะตกลงมาไม่หนักแต่คุณคิโชวอินก็เปียกปอนไปครึ่งตัว ผมรีบเอาร่มตัวเองบังให้ทันที
เธอยื่นห่อของที่ลงทุนเอาตัวเองบังฝนไว้ พอถามว่าเป็นอะไรก็ได้รับคำตอบว่าเป็นหนังสือนิทานที่เธอชอบ
เมื่อได้ยินคำตอบว่าจะส่งให้ถึงมือยูกิโนะ คุณคิโชวอินก็ยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่สดใสร่าเริงแบบที่ผมเคยเห็นเธอยิ้มให้คนที่ทำให้เธอมีความสุข ยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับเลยสักครั้ง
หัวใจผมแกว่งไปวูบหนึ่งเลยทีเดียว
คุณคิโชวอินอำลาผมไปด้วยท่าทีร่าเริงผิดจากทุกครั้ง แม้จะบอกให้เอาร่มไปด้วยก็ส่ายหน้าปฎิเสธลูกเดียว วิ่งกลับอาคารเรียนที่ใกล้ที่สุดไป
ไม่รู้ทำไม ผมห้ามตัวเองไม่ให้เลิกยิ้มได้เลย
วันที่ฝนตก คุณคิโชวอินเปิดประตูห้องสโมสรเข้ามาเจอมาซายะกำลังเล่นเปียโนอยู่พอดี เพียงแค่ยืนฟังไปเล็กน้อย สีหน้าของเธอก็เหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ ดูท่าคุณคิโชวอินจะ "ชอบ" เวลาที่มาซายะเล่นเปียโนเอามากๆ
จะลองดูอีกสักทีดีมั้ยนะ
ผมรุนหลังคุณคิโชวอินที่ทำหน้างุนงงเข้าไปในวงล้อมสาวๆ บอกให้มาซายะเล่นเพลงตามที่คุณคิโชวอินขอ เห็นสีหน้าตกใจนั่นผมก็บอกว่าเป็นการตอบแทนที่ช่วยดูแลยูกิโนะ มาซายะก็อิดออดนิดหน่อยเพราะไม่อยากทำ แต่พอผมส่งยิ้มไปให้ก็ชะงักทันที แล้วก็ลงมือดีดเปียโนตามรีเควสที่คุณคิโชวอินต้องการ
คุณคิโชวอินทำหน้าทึ่ง แต่ก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ฟังเปียโนของมาซายะอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้านั้นพอประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆก็ดูอ่อนโยน คลอไปกับเสียงเปียโน เป็นภาพที่ใครได้เห็นก็คิดว่าเป็นคู่ที่ช่างเหมาะสมเหมือนภาพวาด ผมเองก็คิดเช่นนั้น
มาซายะถลึงตามองผมตอนเดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน "คิดจะทำอะไรของนาย ชูสุเกะ"
"ก็เปล่านี่"
"ฉันรู้ทันแผนจับคู่งี่เง่าของนายกับไอระหรอกน่า บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้ผลแน่"
"คุณคิโชวอินก็น่ารักดีไม่ใช่เหรอ แล้วก็ตลกดีด้วย ไม่ลองเปิดใจดูหน่อย"
มาซายะหยุดเดินแล้วหันมามองผม จากนั้นก็หัวเราะในลำคอหึๆ
"ถ้าชอบขนาดนั้นทำไมไม่เก็บไว้เองเลยล่ะ จะมายกให้คนอื่นทำไม"
ผมยืนนิ่งไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เป็นครั้งแรกที่ผมอับจนถ้อยคำขนาดนี้ ดูจากท่าทีของผม มาซายะคงมองออกได้ไม่ยากเลย
มาซายะตบบ่าผมเบาๆก่อนจะไปขึ้นรถของบ้านคาบุรากิที่มารออยู่แล้ว
"ไปจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยค่อยมาห่วงคนอื่นเถอะ"
รู้สึกว่าคุณแม่ของมาซายะจะจัดกิจกรรมไดเอทที่เปลี่ยนรูปแบบจากการอดอาหารไปเป็นออกกำลังกายอะไรสักอย่าง ผมก็ไม่แน่ใจ แน่นอนว่าคุณคิโชวอินก็ถูกลากตัวไปเข้าคอร์สพวกนี้ด้วย หลังจากไปรับประทานจนหนำใจก็ได้เวลาลดความอ้วนกันสินะ
ข่าวจากยูกิโนะบอกว่าคุณคิโชวอินกับมาโอะเลิกไปทานข้าวด้วยกันกับคุณอิชิโนะคุระแล้ว มาโอะจังพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรจะดูแค้นเคืองมาก ก็เลยไม่ได้สอบถามสาเหตุ ผมเดาว่าคุณคิโชวอินคงจะได้พบกับแฟนของอิชิโนะคุระคนนั้นแล้ว ก็เลยตัดใจไปอย่างตอนของโทโมเอะ
แน่นอนว่าคุณแม่ของมาซายะดีอกดีใจนักหนาที่คุณคิโชวอินมาเข้าร่วมกิจกรรมของเธอ และเชื้อเชิญไปดูหิ่งห้อยในสวนญี่ปุ่นที่ตระกูลคาบุรากิเป็นเจ้าภาพด้วยตัวเอง
เห็นว่าคุณคิโชวอินชอบตำนานเก็นจิ คุณแม่ของมาซายะก็เลยพยายามจะชงให้คุณคิโชวอินเป็นทามาคัตสึระ ส่วนมาซายะคือเฮียวบุเคียวโนะมิยะ เมื่อได้เห็นความงามของทามาคัตสึระจากแสงหิ่งห้อยก็ตกหลุมรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น
พอถึงวันงานจริง เจ้าหนุ่มเฮียวบุเคียวโนะมิยะกลับโดนทามาคัตสึระที่ชื่อไมฮามะ เอมะ ไม่ใช่คิโชวอิน เรย์กะ ตามติดไม่หยุดหย่อน ส่วนผู้ถูกทาบทามให้เป็นทามาคัตสึระกลับเดินหนีไปที่อื่นเสียจนไกลลิบแทบมองไม่เห็น
เดินไกลอย่างนั้นคงจะเหนื่อย ผมหยิบเครื่องดื่มและเดินตามไป พอเธอหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ผมก็ยื่นเครื่องดื่มให้ทันที
คุณคิโชวอินดูแปลกใจที่เห็นผม แต่ก็ลุกขึ้นมาทักทายอย่างมีมารยาทเช่นเคย จากนั้นก็มองซ้ายมองขวาจนผมแซวว่ามองหามาซายะงั้นหรือ ทามาคัตสึระก็คงจะได้เวลาไปพบเฮียวบุเคียวโนะมิยะแล้ว
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเก็นจินิดๆแฮะ
คุณคิโชวอินนิ่วหน้าเล็กน้อย "ฉันไม่ได้มองหาท่านคาบุรากินะคะ"
"ยังไงก็ลูกชายเจ้าภาพนะ นึกว่าอยากจะไปทักทายก่อนเสียอีก"
คุณคิโชวอินหันมาทำหน้าเคืองๆให้ผม แต่พอชวนไปดูหิ่งห้อยก็ยอมตามมาง่ายๆไม่หาทางหนีเหมือนเมื่อก่อน
ฝูงหิ่งห้อยที่ส่องสว่างในสวนนั้นงดงามเหมือนภาพฝัน คุณคิโชวอินดูปลื้มๆที่จะได้จะได้ชมหิ่งห้อยใกล้ๆ แต่พอเดินเข้าไปหิ่งห้อยกลับแตกกระจายออกไปคนละทิศละทาง
ผมหัวเราะออกมากับภาพนั้น
คุณคิโชวอินหันมามองค้อนผมเป็นครั้งที่สอง และประธาน pivoine ก็เข้ามาทักทายพวกเราพอดี คุณคิโชวอินก็เลยเลิกล้มความตั้งใจจะใกล้ชิดหิ่งห้อยไปแล้ว
"คุณคิโชวอิน ถ้าอยากดูหิ่งห้อยใกล้ๆขนาดนั้น ผมไปจับมาให้ซักตัวมั้ย"
"แค่ความรู้สึกก็พอแล้วค่ะ ท่านเอ็นโจ"
ผมก็เลยหัวเราะอีกครั้ง
คุณคิโชวอิน คุณน่ะยังแสดงความรู้สึกทุกอย่างออกมาบนสีหน้าอยู่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย เห็นคุณไมฮามะมีหิ่งห้อยบินวนรอบตัวก็อยากให้เป็นแบบนั้นบ้างล่ะสิ ทำเป็นปากแข็งไปได้
มาซายะเห็นผมเข้าพอดีก็เลยรีบตรงมาหา มีคุณไมฮามะตามมาติดๆ
ตั้งแต่ยูริเอะตัดรอนมาซายะ คุณไมฮามะก็รุกเข้าหาจนน่ากลัว
สายตาของมาซายะส่งสัญญาณ SOS ออกมา จะไม่ช่วยเพื่อนก็กระไรอยู่ และผมมีธุระต้องไปจัดการด้วย ก็เลยบอกปัดคุณไมฮามะแล้วเดินกลับเข้าไปข้างในด้วยกัน มาซายะดูโล่งใจมากที่พ้นเงื้อมมือคุณไมฮามะออกมาได้ในที่สุด
ถ้าคุณไมฮามะยังอยู่ ดูท่าทางแล้วมาซายะคงไม่อยากกลับเข้างาน ผมเลยชวนออกไปข้างนอกด้วยกัน มาซายะไม่ได้ถามซักคำว่าจะไปไหน คงอยากรีบไปให้พ้นๆที่นี่เต็มที
ผมเปิดอินเตอร์เน็ตดูร้านขายอุปกรณ์เกี่ยวกับสัตว์หรือแมลงแบบเปิด 24 ชั่วโมงที่อยู่ใกล้โรงแรมมากที่สุด แต่ขนาดใกล้ที่สุดก็ยังใช้เวลาเดินทางตั้งหนึ่งชั่วโมง เดินทางไปกลับ งานเลี้ยงคงจะเลิกก่อนแน่ๆ แล้วก็เป็นไปตามคาด แขกเหรื่อกลับไปกันหมดแล้ว เหลือแค่เจ้าภาพอย่างมาดามคาบุรากิที่ยืนตรวจเช็คความเรียบร้อยอยู่อีกฟาก
ในสวนยังเต็มไปด้วยหิ่งห้อย พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆมันก็แตกฮือออกไปแบบเดียวกับคุณคิโชวอิน แต่ผมถามวิธีจับหิ่งห้อยมาจากคนขายกรงนี้ให้และทำตามที่เขาบอก รอซักครู่ก็มีหิ่งห้อยบินเข้ามาวนเวียนใกล้ๆหนึ่งตัว ผมรอให้มันบินเข้ามาข้างในกรงเองแล้วปิดฝาลงเป็นอันเสร็จสิ้น
"ไม่จับอีกล่ะ" มาซายะถามผมแบบสงสัย "หิ่งห้อยก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ"
"ไม่ล่ะ" ผมถือกรงไว้อย่างทนุถนอม "ตัวเดียวก็พอแล้ว"
มาซายะเดินมาส่งผมขึ้นรถ โบกมือลาแล้วกลับไปช่วยคุณแม่ตรวจเช็คความเรียบร้อยหลังงานเลิก
พอมองดูหิ่งห้อยในกรงส่องแสงวาววับ ให้ความสว่างที่นุ่มนวลตาในรถมืดๆนี้ เรื่องของเก็นจิที่เคยเรียนในห้องเรียนก็ผุดขึ้นมาในหัว
"เมื่อเก็นจิอนุญาตให้เฮียวบุเคียวโนะมิยะสนทนากับทามาคัตสึระผ่านม่านกั้นได้ เก็นจิก็ได้ไปเก็บเอาหิ่งห้อยมาใส่ไว้ใต้แขนเสื้อ ก่อนจะแอบปล่อยให้หิ่งห้อยเหล่านั้นออกมา แสงจากหิ่งห้อยทำให้เจ้าชายหนุ่มเห็นใบหน้าที่อยู่หลังม่าน จากนั้นมาเขาก็ตกหลุมรักทามาคัตสึระจนถอนตัวไม่ขึ้น แวะเวียนไปหานางที่บ้านของเก็นจิเป็นประจำ บางครั้งก็เพื่อสนทนากันไม่กี่ประโยคก็ยังดี"
ใบหน้าของคุณคิโชวอินยามเมื่อยิ้มให้อย่างสดใส ก็ยังติดตรึงในหัวของผมเช่นกัน
บางที คนที่เป็นเฮียวบุเคียวโนะมิยะที่หลงรักทามาคัตสึระ อาจจะเป็นผมเองก็ได้
ฟิคมโนเอ็นโจจบแค่นี้ แล้วพบกันใหม่เมื่อมีกาวส่งมาจากออฟฟิศเชียล 5555555555555555555555
คนแปล กูเห็นมู้ที่แล้วมึงพูดถึงคำผิดกูขอเติมอีกคำนะ อินังอิขอบไม่มีนะจ๊ะ มีแต่ อินังขังขอบ
>>11 ใจมากเพื่อนโม่งงงง โอ๊ยยยยยย กูฟินเฟร่ออออ เอ็นโจซามะของกุวววววววววว ฟฟฟฟฟฟ พอมโนตามตอนเอ็นโจจับหิ่งห้อยอย่างถนุถนอมแล้วส่งไปให้เรย์กะนี่.....กูตายค่ะ ละมุนมาก อ้อยแรงมาก ทำถึงขนาดนี้ไม่ต้องได้กับท่านเรย์กะหรอก มาเป็นของเราดีกว่าค่ะท่านเอ็นโจ เดี๋ยวนี่จะเป็นฝ่ายเปย์ให้เอง ถถถถถ
บอเห็นฟิคกาวของมึงตอนเอ็นโจกระซิบแซวเรื่องชอบคนอายุมากกว่านี่....กูนี่แว๊บไปอ่านตอน 120 เลย ถึงจะไม่ได้บอกว่ากระซิบใกล้ๆแต่กูอ่านแล้วได้อารมณ์เดียวกับที่มึงแต่งเลย ไอ้กระซิบนี่มันก็ต้องเขยิบเข้าไปใกล้ๆอยู่แล้วล่ะเนอะๆๆ (ทำไมไม่กระซิบข้างหูวะ) โฮกกกกก แฟนเซอร์วิสมาเรื่อยๆรัวๆเลยนะ
สครีมมมมมมมมม กูฟินมากกกกกกกกกกกกก ยิ่งเอ็นโจบอกว่าตัวเองไม่ใช่เก็นจิแค่เป็นเคียวบุโนะมิยะที่หลงรักทามาคัตซึระ นี้ยิ่งตัวแตกตาย
ลาก่อยเก็บศพตูด้วยยยย
แอคเคาท์เฟส reika sama ของคนแปลหายไปไหนแล้ว แงงง โม่งแปล อย่าโดดผานะะะะ
แอคเค้าเฟสคนแปลหายว่ะ
แต่คนสปอยล์ยังอยู่ ไหนแอดมินลบไปแล้วไง
เห้ย แกร ไม่มีใครขอKYแปบได้ป่ะ แอบติดสปอยนิดนึงได้มั้ย ไม่ว่ากันใช่มั้ยยยยย
พอดีชอบกินดิบ โดยเฉพาะเนื้อผู้ชายยุ่นดิบๆยิ่งชอบมาก แต่ก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างนะ
ไม่มีใครร่วมกรี๊ดฉากที่ท่านเรย์กะไปเจอยูกิโนะเป็นลม(หรือไข้ขึ้น)แล้วอุ้มห่ามไปส่งห้องพยาบาลกับโม่งนางนี้กันหน่อยเหรออออออออ
แบบบบบบบ เอ็นโจถึงกับตะลึงพูดไม่ออกเลยนะะะะ เหมือนกับว่า วินาทีนั้นรู้สึกว่านางได้เปิดใจให้ท่านเรย์ก่ามากกว่าเดิมมากมากเลยยย
ฟูลลี่ฮาร์ตโอเพ่น คัมม่อนเบเบ้มากกกกก คือสีหน้าเอ็นโจที่ตะลึงนี่ลอยมาเลยค่ะะะะะะะ โฮวววววววววววววว //ทรึงผ้าปูที่นอนอย่างก้าวร้าว
เรย์กะนี่ปักธงเอ็นโจเต็มๆแล้วล่ะกูว่า เอ็นโจน่าจะหลงหัวปักหัวปำแล้ว แต่พอเขาจะปักธงใส่ตัวเองบ้างดันพริ้วหลบไปซะงั้น
โม่งคนแปลลลล มึงอย่าเพิ่งโดดผานะเว้ย พวกกูไม่มีเอ็นโจไปตามมึงเหมือนจักพรรดินะ มึงเสพกาวในห้องนี้แล้วกลับมาทีเถอะ เงียบแบบนี้ใจคอกูไม่ดีเลย
กูย้อนไปอ่านฉากยูกิโนะเข้าโรงบาลแล้วรู้สึกเด็กนี่มันร้าย555555 มีตัดแต้มคาบุรากิด้วยเว้ย
>>19 อย่าไปนะโม่งแปลลลล แงงงงง แปลต่อให้หมู่เฮาเถอะนะ ถ้าหายไปแล้วพวกเราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง ฮือออออออ ตอนนี้หัวใจสั่นระริกระรีรัวหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ได้ อย่าไปเพราะไอพวกไร้กาลเทศะกากๆคนเดียวเลยน้าาา ชาวโม่งเราแข็งแกร่ง จะร่วมเชียร์ต่อไปอยู่ดี คานมันต้องพังลงในสักวันหนึ่ง แต่มันจะจบลงหากปราศจากโม่งแปล ฮืออออออ กลับมาเป็นความหวังของหมู่เฮาผู้อ่านญี่ปุ่นไม่ออกหน่อยนะ //สไลด์ตัวกราบ ปาดน้ำตาสะอึกสะอื้น
โม่งแปลอย่าเพิ่งโดนผานะ ถ้าน้องแมวอยู่ยาก นายท่านยังมีนะ
หูยยยย ละมุนค่ดอ่ะ ตัวเดียวก็พอแล้ว
วรั๊ยยยยยยยยย
โม่งแปล อย่าพึ่งโดดเลย คนไร้มารยาทมันก็มี แต่อย่าลืมว่าพวกกูยังสนับสนุนนะเว้ย กาวพร้อมเนี่ย ขอยังไงก็ได้ ไม่ลบก็พอนะ ดรอปได้ มาบอกกล่าวกัน ถ้าหมดกำลังใจเดี๋ยวกูเป็นเครื่องดื่มชูกำลังเอง สู้ๆนะเว้ย
กาวพร้อม ใจพร้อม เราทำได้ //เอ้า ซู้ดดดดดดด
มู้ท่านเรย์กะน่าจะมีโปรนะมึง หากคุณเข้าร่วมเรือเอ็นโจและเรย์กะ รับไปฟรีกาวหนึ่งโรงงานเป็นการต้อนรับสมาชิกใหม่
เฮ่ย โม่งแปล กูคนเขียนฟิคกาวมโนเอ็นโจเองนะ ขาดมึงไปแล้วจะต่อยอดความกาวได้อย่างไร กลับมาเถิด กูรักมึงงงงงงงงงง อย่าไปโดดผาโดดน้ำตกเพราะคนเหี้ยๆไร้มารยาทแบบนั้นเลยน่า เหล่าโม่งซุนรันเองก็รอมึงอยู่นะเว้ย
โม่งแปล มึงจะหยุดพักก็ได้ แต่มึงอย่าหายเงียบไปเลยนะ โม่งซุยรันทุกคนรอมึงอยู่ เดี๋ยวพวกกูนั่งดูทะเลที่ทั้งมืดทั้งคลั่งเป็นเพื่อนมึงเอง
แวะมาเติมพลังเหล่าลูกเรือเอ็นโจทุกคนรวมทั้งโม่งแปลด้วย กลับมานะกลับมาาาาา มึงคือแหล่งพลังงานสำคัญของเรือเลยนะเว้ยยยย ;___; //เกาะแข้งเกาะขาไม่ให้ไปโดดผา
โม่งแตกอะไรช่างมันแล้ว ฮืออออออกูอยากวาดดดด เป็นโมเมนท์ที่โรงแมนติกชิบหายยยยย
http://imgur.com/LMpphtU
http://imgur.com/m8EMM9v
ก๊อกๆ นี่กูโม่งแปลเองนะ กูกลับมาแล้ว พวกมึง ฮือออออออออออออออ //โผเข้ากอดโม่งๆ ในโรงกาว น้ำตาไหลพราก
กูมีเรื่องจะสารภาพ คือกูไม่ได้ไปผาโทจิมโบ น้ำตกเคเก็นอ่ะนะ ขนาดป่าซุยรันยังไปไม่ถึงเลย จริงๆ คือแอบอยู่ข้างๆ ประตูวงน้ำ (กัญ) ชา ของพวกมึงนี่แหละ คือจะให้ดร็อปโปรเจคต์กูก็เสียดายไง เพราะเสือกแปลล่วงหน้าไปตั้งเยอะ แล้วตอนแปลกูก็สครีมแล้วสครีมอีกอยู่ในใจตั้งเยอะ แถมยังวาดภาพไว้ด้วยว่าถ้าลงตอนนี้แม่งกาวกระจายเต็มกระทู้แน่ๆ แค่คิดก็สนุกแล้ว MOOWAHAHAHAHAHA
น่ะแหละ สรุปคือกูคิดถึงพวกมึงมากๆๆ และกูยังต้องการพลมาช่วยกันเข็นเรือเอ็นโจให้ไปถึงฝั่งฝัน เพราะงั้นมาอยู่กันต่อนะพวกมึง กูซาบซึ้งกับทุกความคิดเห็นมากๆ เลยนะ ฮือออออออออ
คร่ำครวญแค่นี้พอล่ะ เชิญพวกมึงเอ็นจอยกับตอนใหม่ได้ ปรากฎอยู่ที่ที่เก่าเวลาเดิม เชิญเสพกันต่อไป
>>48 กรี้ดดดดดด โม่งแปลกลับมาแล้ววววว รักโม่งแปลที่สุดเลย วันนี้กลัวมากๆว่าเปิดหน้านิยายมา จะมีตอนใหม่แปลออกมาไหม ดีใจเหลือเกินนนนนน หัวใจสาวน้อยเต้นแรงมาก ณ จุดนี้ ใจสั่นสุดๆตอนกำลังเปิดหน้าหลักนิยาย ขอบคุณมากๆที่ยังไม่ทิ้งหมู่เฮาไปไหน และช่วยร่วมมือร่วมใจพายเรือสู้คานกันสู่ฝั่งฝัน //ปาดน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง
>>48 โม่งแปลลล ไอเลิฟยูเบ่เบ๋! มาจุ๊บๆที กูนึกว่าถ้ามึงไปผาโทจิมโบจะมีของฝากติกมาให้พวกกูเหมือนเอ็นโจซะอีก แต่ไม่ได้ไปก็ดีแล้ว มามะมากาวต่อ5555
ตอนใหม่วันๆของท่านเรย์กะอีกแล้ว แต่แค่มีบทของหื่งห้อยที่เอ็นโจมอบให้โผล่มากูก็ฟินได้ ตอนนี้มีสมุนสาวน้อย2คนมารับใช้(?) ทำไมพอสองคนนี้ออกทีไรต้องมีเรื่องพูดเกี่ยวกับทรงผมวะ อิวามุโระสนใจทรงผมหลอดๆมั้ยจ้ะ
>>51 อิวามุโระนางสนใจ(ผมหลอด)มาตั้งแต่งานวิ่งคราวนั้นแล้วนี่ เข้าลัทธิเรย์กะซามะไปแล้ว
ตอนใหม่นี่มองในสายตาคนนอกต้องรู้สึกว่าเป็นฮาเร็มของท่านเรย์กะอีกแหงมๆ ทหารเลวที่ลูบหัวจักรพรรดินีอย่างอ่อนโยนทำนองนี้ 55555
กูไม่ได้เข้าแมวดุ้นแค่วันสองวัน เลื่อนลงมาดูคอมเม้นนี่กูตกใจนิดหน่อย มีอะไรเกิดขึ้นเรอะ เข้าโม่งมาตกใจกว่าเดิมอี๊ก ฮือ
>>48 โอ๋ๆนะโม่งแปล ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเหนื่อยก็ดรอปไปสักพักก่อนก็ได้นะ สู้ๆเว้ย
กูว่าฉากท่านเรย์กะกับสาวกทั้งสอง ฮนดะกับโนโนเสะต้องมาเจอโดยบังเอิญแล้วแอบกรี๊ดกร๊าดอยู่ที่มุมกำแพงที่ไหนซักแห่งแน่นอน
>>45 ถ้าประธานกับคาบุรากิไม่เข้ามา สงสัยเอ็นโจคงได้ยืนมองเรย์กะแบบนี้ไปจนจบงานแหงๆ และบรรยากาศที่สุดแสนจะเป็นใจในความโรแมนติคขนาดนี้อาจจะมีเผลอตัวสารภาพรักก็ได้ อยากเห็นฉากจูบสุดแสนโรแม้งของเรย์กะกับเอ็นโจจังเลยค่ะ ฮิโยโกะซามะ
>>59 เรื่ององค์ชายยืนมองจักรพรรดินีมันเกิดนอกโรงเรียนมั้ง ไม่มีเจ้ากรมข่าวลืออยู่ด้วยเลยไม่แพร่กระจายไปเท่าไหร่ ลองพวกโนโนเสะกับมิฮารุมายืนตรงนั้น คงสมองระเบิดบรึ้ม ฟินตัวแตกแล้วรีบไปกระจายข่าวให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้อยู่แล้ว
จริงๆกูมโนว่าตอนอยู่สองต่อสองกับเรย์กะ เอ็นโจทำตาเชื่อม มองยิ้มๆแบบในแฟนอาร์ตของ >>45 เลย แต่พอมีคนอื่นอยู่ด้วย เอ็นโจก็เอาหน้ากากที่ใช้กับคนทั่วไปมาใส่ เลยไม่มีใครจับความผิดปกติในท่าทีของเอ็นโจได้ แถมฮีก็อ่อนโยนใจดีกับทุกคน ก็เลยไม่ค่อยมีข่าวลือของเรย์กะกับเอ็นโจเท่าไหร่ เรย์กะนี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น//ร้องเป็นเพลง
ถ้าไม่มีจักจั่นเกาะหัวคงดูนางเอ๊กนางเอกนะท่านเรย์กะ
ใจดีปล่อยหิ่งห้อยไปด้วยความสงสาร
แล้วกล่องไม้ล่ะท่านเอาไปไว้ไหนทำไมไม่บอก
ซุกไว้ในที่เก็บสมบัติหรือวางไว้ข้างหมอนจะได้นึกถึงคนให้ บอกมานะท่านเรย์กะ
โอ๊ต หลุดเข้ามาในวงน้ำ(กาว)ชาเข้าซะแล้ว พลังงานอันดำมืดนี่มันอะไร เหมือนมีมือปริศนากวักให้ก้าวลงเรือเอ็นโจอย่าได้ช้าซะแบบนั้น!
ขอเวลาสามนาทีขอวิ่งไปปลดอาวุธท่านเรย์กะก่อนแล้วกัน สกิลหักธงแล้วโยนทิ้งนี่มันร้ายกาจเกินไป เห็นธงมาเมื่อไหร่เป็นได้ฟันฉับๆ ฮืออออออ
โม่งแปล~~ รักนะจุ๊บๆ แปลตอนใหม่นี่เข้าใจอารมณ์เรย์กะมากๆ มีแมลงตัวใหญ่ๆมาเกาะหัวนี่แค่คิดก็แหยงอ่ะ
ท่านเรย์กะกูนี่สัตว์รักจะตาย จั๊กจั่นก็บินเข้าหา แต่ทำไมหิ่งห้อยไม่มาวะ หรือเพราะโดนรัศมีจอมมารของเอ็นโจแผ่ปกคลุม หิ่งห้อยเลยกลัวไม่กล้าเข้าใกล้
ถึงโม่งแปล ท่านเรย์กะอ้วนอีกแล้วไม่ใช้สปอย แต่เป็นสัจธรรมของโลก
บ้า ท่านเรย์กะขึ้นคานต่างหากสัจธรรมของโลก ถถถถถถถถถ
ใครก็ได้ไปหักคานท่านเรย์กะทีเถอะ เดี๋ยวเตรียมไม้ยาวๆไว้ให้สอย
โอ๊ยกุจะเป็นลมเพราะเสพกาวเกินขนาด แยกไม่ออกแล้วอันไหนเพ้ออันไหนของจริง เรือท่านเอ็นโจนี้ทำจากกาวหรือป่าว5555
เอาน่า ยังไงหิ่งห้อยหลายตัวที่บินหนีไป ก็ไม่สู้หิ่งห้อยตัวเดียวที่อยู่ในกรง อ๊ายยยยยยย กูฟินค่ะพี่น้องงงงง สูดกาวแปบ เอ้าเพลงมาาาาา
>>45 เอ็นโจที่ยิ้มตอนมองเรย์กะนี่มัน กรี๊ดดดดด
>>48 มาแล้วเหรอโม่งแปล กอดดด เอ้ามึงไม่ได้ไปหรอ แล้วพวกกูไปยืนที่ผาและนั่งเรือดูทะเลคลั่งกับใครวะ55555555555
ตอนใหม่นี่ฮาเร็มเรย์กะอีกแล้ว(ในสายตาคนอื่นอ่ะนะ) แล้วเรย์กะเอาของขวัญแทนใจจากเอ็นโจไปปล่อยง่ายๆงี้เลยเรอะ กูขำตอนซากุระบอกว่าผู้จัดการชมรมคนใหม่ต้องมีแผนร้ายแน่ๆ แล้วเรย์กะตอบว่า "ว้าย คิดเอาเองอีกแล้ว" มาก5555555555 คู่นี้นี่มันเพื่อนสนิทจิกกัดกันจริงๆ ว่าแต่เรย์กะไปห้องสมุดนี่จะไปหานารุคุงหรา
>>81 เพราะหิ่งห้อยเป็นฝูงหนีเรย์กะไปหมดเลย เอ็นโจเลยถามว่าถ้าอยากดูใกล้ๆขนาดนั้นจะไปจับมาให้ตัวนึงเอามั้ย เรย์กะบอกไม่เป็นไร แต่เอ็นโจก็ไปจับมาให้ตัวนึงตามสัญญา โอ๊ยยยยยยยยยย กูยังอยากเห็นเรย์กะไปขอบคุณเอ็นโจเรื่องนี้อยู่นะ เขาทำเพื่อเธอขนาดนี้อย่าเล่นตัวนักเลยแม่นาง
กูอยากอ่านฟิคคคคคคคค มีใครจะต่อไหมมมมมมมมม ต่อเถอะะะะะกูอยากอ่าน 555555
กูดำน้ำถึงตอนทัวร์ปารีสแล้ว โฮวววววว ฟหกด่าาสสวว ท่านเรย์กะเล่าดูจะไม่มีอะไร แต่ใส่ฟิลเตอร์มโนหลายๆชั้นรวมกะฟิคข้างบน กูอยากจะสครีมให้ดังไปถึงปารีส
ฟิตก็เยียวยาหัวใจดีหรอกนะคะ แต่ต้องการสปอยยยยยย
*ฟิค
โม่งแปล กูจะรอมึงนะ พรุ่งนี้ วันนี้กูเหี่ยวแห้งมาก รอมึงมารดน้ำให้ทุก2วัน
>>87 สปอย
.
.
.
.
.
เรย์กะซื้อของฝากที่มุมของผู้ชายให้ท่านพี่กับอิมาริ เอ็นโจเดินตามมาแล้วถามซื้อให้ใครน่ะ ท่านพี่เหรอ เรย์กะบอกว่าให้คนอื่นค่ะ เอ็นโจยิ้มเป็นปริศนา แต่ก็ช่วยเลือกของด้วยนะ และสำคัญที่สุดคือตอนเลือกของเสร็จแล้วเรย์กะขอบคุณ เอ็นโจก็วางมือลงบนไหล่เรย์กะพร้อมกับรอยยิ้มด้วย(ประกาศความเป็นเจ้าของเรอะนาย ถถถถถถถถถถถ) กูดำน้ำมาอีกทีอาจจะมีเข้าใจผิดไป ก็ขออภัยนะ รอแปลไทยเพื่อความถูกต้องจะดีกว่า
>>92 อุกี้ดดดดด กูจะรอด้วยใจจดจ่อ แค่มึงมาก็ปลอบประโลมกูได้แล้ว ถึงจะเป็นวันๆของเรย์กะ หรืออะไร ก็มาเหอะ!
นอกเรื่อง มีใครจะร่วมฟินท่านพี่กับอิมาริกะกูมั้ย คือพอกูย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆแล้วกูปริ่มมาก แบบโอยท่านพี่นี่หวงน้องหรือหึงเพื่อนกันแน่ แล้วที่ลากเข้าห้อง ออกมาด้วยความอ่อนเพลียนี่คือไร?? ใครก็ได้มาให้ความกระจ่างกูที!!!
>>94 ช่วยเสริม(ที่มีมโนปนไปด้วย กรุณาใช้จักรยานในการอ่าน)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กรี๊ดจุดแรกคือตอนที่ทักแบบได้จังหวะมาก พอเรย์กะซามะบอกว่าซื้อของคนเดียวได้ก็เรียกทันที กรี๊ดจุดสอง ร...เรียกว่าคุณหนูแบบยิ้มๆด้วย //กรี๊ดกร๊าดเป็นอายาเมะซัง กรี๊ดจุดที่สาม ตอนที่บอกว่าไม่พอใจที่จะให้ผมเป็นที่ปรึกษารึเปล่านะ? นี่ต้องทำหน้าอ้อนๆเหงาๆแน่ๆ //ตาย พี่น้องเอ็นโจนี่ใช้ลูกไม้เดียวกันเลย ร้ายกาจยิ่งนัก กรี๊ดจุดที่สี่ ตรงที่สองคนยิ้มให้กัน อา... //ตายรอบสอง ถึงเอ็นโจจะทำท่าทวงบุญคุณหลังจากนั้นก็เถอะถถถ
จะว่าไปเอ็นโจตอนฟังเรื่องที่เกี่ยวกับอิมาริซามะนี่ฟังไปยิ้มไปด้วยท่าทางขำๆตลอด มองจากมุมมองเรย์กะซามะคือเหมือนความแตกว่าสนิทกับผู้ชายคนอื่นแค่กับเพื่อนพี่ชาย แต่อยากรู้จังว่าเอ็นโจคิดยังไงกับเรื่องนี้ เหมือนจะจีบ? แต่อิมาริซามะก็จีบคนอื่นเรี่ยราดไปทั่วนี่นะ...
>>94 >>98 กูกรี๊ดตรงตอนต่อจากนั้นด้วย (แต่มันกาวล้วนๆ)
.
.
.
.
.
.
เรย์กะนัดคุยกับคาบุรากิสองคนที่เล้าจ์ พอคาบุรากิมา ปรากฏว่าเอ็นโจตามมาด้วย ก็ยิ้มบอกว่าได้ยินว่าเรย์กะนัดกับคาบุรากิลับๆสองต่อสอง น่าสนใจดี เลยตามมาด้วย //ทำไมช่างเผือกแบบนี้!!!! นัดคุยสองคนไม่ได้เหรอ! หรือว่านายกังวลว่าเรย์กะจะเอาของที่เลือกซื้อด้วยกันมาให้คาบุรากิ!?
>>100 กรี๊ดดดดดดดดดดดดด โฮ่ๆ สมกับเป็นท่านเอ็นโจที่น่าภาคภูมิใจของหมู่เฮา สตอล์กเข้าไปอย่าให้คาดสายตาค่ะ! สายข่าวท่านเยอะเหลือเกินนะคะ สมกับที่เป็นนักสตอล์กเกอร์ในตำนาน นี่ตามมาทำไมคะ ตามมาคุม(ว่าที่)แฟนไม่ให้ออกนอกลู่นอกทางรึเปล่า โฮรววววววววว ฟหกดเาาวววเกฟหดเา
เพิ่งหลงเข้ามา แต่ขอจอยเรือด้วยยย
แต่รวมๆแล้วเซ็งเรย์กะอย่างนึง เอ็นโจชมชุดเหมาะ ชุดน่ารัก ฯลฯ บ่อยๆ นางไม่เห็นจะอะไรเลย ขอบคุณอย่างขอไปที
แต่จะมีตอนนึงที่ท่านอิมาริมาชมว่าใส่ชุดสวยมาก เรย์กะแบบ ว้าย ศรรักปักอกเลยค่ะ โดนชมแบบนี้
ความแตกต่างนี้มันอะไรกันวะะะะะะ
>>105 ก็ถ้านางไม่ได้รู้สึกแหยงเอ็นโจมาก่อน คงโดขิโดขิอะแหล่ะ แต่เอ็นโจนี่เรย์กะอคติมาแต่ไกล ทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาอะ
หรืออีกนัยหนึ่ง เอ็นโจมีลีลาการจีบสู้คาสโนว่าตัวพ่ออย่างอิมาริไม่ได้ เพราะอิมาริไม่ได้แค่ชม แต่ทรีตสาวดีชิบหาย รู้ว่าผู้หญิงต้องการอะไรและชอบให้ปฎิบัติด้วยยังไง มาเจอเอ็นโจจีบแบบอ้อมโลกไปนางคงไม่เก็ท+ไม่สนด้วย
ชักอยากเห็นท่านอิมาริเอสคอทท่านเรย์กะต่อหน้าเอ็นโจแล้วสิ
ตอนใหม่ยูกิโระคุงน่ารักมาก! กินเด็กคือดี!!!
เอ็นโจคือใครไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว จำได้แค่ยูกิโนะคุง
ส่วนมุกท่านเรย์กะ... กูจะช่วยปล่อยเบลอนะ โธ่ ซาราระไม่รับมุกเลย เอ็นดู55555
โถ ท่านเรย์กะ เล่นมุก มุกก็แป้กทันที น่าสงสารชิบหาย ถถถถถถถถถถ กูจะช่วยขำให้ก็แล้วกัน
ตอนใหม่ ฉากที่ยูโนะคุงทำหน้างงแปปนึง แล้วยิ้มกว้าง บอกว่า 'เต้นรำกับผมนะฮะ' นี่กระชากใจกูมากกกก
มันต้องน่ารักแน่นวลลลลล /// ไปเอากาวมาอีกซิ ซู้ดดดด~
คนน้องขอเต้นรำ แล้วคนพี่ทำไมไม่มาขอซักทีล่ะคะ เดี๋ยวปั๊ดหันไปเชียร์เด็กแทนซะนี่ กินเด็กเป็นอมตะนะเอ้อ ท่านเรย์กะ โชตะน่ารักหวานกรุบกรอบกำลังรออยู่นะ
ยูกิโนะะะะะะะะ เด็กน่ารัก กินเด็กคือดี ฟฟฟฟฟ
เรย์กะลำเอียงมาก ทำไมกับคนที่เข้ามาหักธงแล้วหักธงเล่าแต่กับคนที่ดูไม่มีทางได้สานต่ออย่างนารุคุงกลับฝันหวานคะ แถมบอกอยากมีแฟนไปเดทในชุดนักเรียนบ้างจัง ก็หล่อนเป็นคนหักธงเขาเองงงง
รอดูว่าหนูน้อยยูกิโนะจะชงพี่หรือไม่ เปลี่ยนคู่เต้นเลยค่ะ พอจบเพลงก็เปลี่ยนท่านเรย์กะไปเต้นคู่กับเอนโจซร้า
ยุกิโนะคุงน่ารักมากกกกก ต้องเป็นยิ้มที่ส่องประกายสุดๆแน่ๆ!!
อ้าวๆ เอ็นโจคนพี่ว่ายังไงคะ คนน้องเค้าทำเจ้าแม่หลงแล้วหลงอีก คนพี่นี่นอกจากจีบห่างๆแบบอ้อมโลกแล้วทำไมไม่ลองพูดขอเต้นด้วยตรงๆบ้างล่ะคะ
ยูกิโนะคุงGJ!!
ตรงส่วนท้ายที่สปอยล์นี่จะเปลี่ยนทุกตอนเลยมั้ยเนี่ย ถถถ
ไม่มีใครแต่งต่อแล้ววหรออกูอยากกกาวว
นารุคุงคือใครวะโผล่มาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมลืมสนิทจำไม่ได้เลย
แอบเอา fan art มาแปะ ชอบท่านอิมาริกับท่านพี่ภาพนี้จังว่ะ ถถถถถถ
http://i3.pixiv.net/c/1200x1200/img-master/img/2014/07/30/00/06/37/45007338_p1_master1200.jpg
ยูกิโนะคุงงงง ทำดีค่ะ! น่ารักเหลือเกิน ใจป้าหวั่นไหว ว่าแต่จะทำอะไรลูก นี่แกล้งพี่ชายหรือจะซัพพอร์ท แต่เต้นกับหนูป้าก็ชอบนะ มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักมาชวนเต้นวอลซ์ออกจะโดขิโดขิ แอร๊ยยย
กูไม่สนว่าเขาจะเป็นใครอายุเท่าไหร่ ยังไงนี่ก็คือการที่ผู้ชายมาชวนท่านเรย์กะเต้นรำเชียวนะ! กูกาว กูฟินนนน ฮรือออ เรือน้องนี่เป็นไปได้มั้ยเนี่ย
ยูกิโนะคุงจะมีเต้นแล้วเหนื่อยเลยฝากพี่ชายเต้นแทนไหมอ่ะลูก
หลังจากเต้นกับท่านพี่สมัยประถม ในที่สุดท่านเรย์กะก็ได้มาเฉิดฉายในฟลอร์อีกครั้ง!! ทำดีมากยูกิโนะ ขนาดนี้แล้วก็เลี้ยงต้อยไปเลยเถอะ เด็กมันน่ากิ..เอ้ย น่ารัก
ยูกิโนะคุง ทำดีมากลูก ให้คนอื่นๆรู้ซะมั่งว่าท่านเรย์กะคนนี้นั้นเป็นว่าที่สะใภ้บ้านเอ็นโจ! ตระกูลเอ็นโจ! ท่านเรย์กะน่ะเอาคนพี่ไป ส่วนยูกิโนะคุงกูจะเอาเอง!
มารงมาเรือยูกิโนะแป๊ะอะไร กูหมั้นกับยูกิโนะตั้งแต่เด็กมันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ไอ้พวกเมียน้อยถอยไป! //วิ่งไปถีบเรย์กะซามะกระเด็น แล้วเข้าเสียบแทน
แถวนี้มีคนเมากาวคิดจะล่อลวงเด็กอายุต่ำกว่า18 เต็มไปหมดเลยค่า คุณตำรวจจจจ
ตอนใหม่ไอระอยู่กับเอ็นโจ กูเจอฟิคกาวเข้าไปมากจนตอนอ่านเผลอคิดว่าไอระคอยเชียร์เรย์กะอยู่นี่หว่า ทำไมเป็นแบบนี้
กูเริ่มแยกโรคกาวกับโลกจริง ๆ ไม่ออกแล้วว่ะ ช่วยกูด้วย //โดยการเอากาวมาให้กูเพิ่ม TT
บางครั้งกูก็คิดว่าถ้าเอ็นโจเเม่งยังด้อมๆมองๆ แอบมาบวกค่าหัวใจแบบอ้อมๆกับท่านเรย์กะอย่างนี้ต่อไป กูจะเชียร์ยูกิโนะแล้วนะ ฮืออออ
ตอนล่าสุด ยูกิโนะน่ารักชิบหายเลย เทนชิชัดๆ
ยูกิโนะคุงน่าร้ากกกกกก
ตอนใหม่ทำกุอยากย้ายไปเรือยูกิโนะคุงเลยเจอแสงความโชตะดึงดูดกุไปแล้ว
>>140 อะ แทงกิ้วที่มาบอก กูแก้ล่ะนะ ชื่อเอ็นโจนี่ตอนเก่าๆ ผิดไปหลายตอน //เหม่อ// ไว้จะค่อยๆ ทยอยแก้ไปเรื่อยๆ นะ
นี่กูมาอ่านอีกรอบ เจอฟิลเตอร์กาวไปจนม่านสายตากูรวนหมด อะไรที่เคยอ่านผ่านๆ แม่งก็มาเก็บมาเป็นพลังงานกาวหมด ถถถถถ อันนี้สปอยล์
.
.
.
.
มีตอนที่คาบุรากิด่าเรย์กะว่าทำไมไม่รู้จักกินของในปาร์ตี้ตัวเอง เอ็นโจรีบออกมาแก้ตัวแทนว่า คุณคิโชวอินไม่ใช่คนอย่างงั้นนะ ตอนทานอาหารกลางวันที่โรงเรียนก็ทานจนเกลี้ยง ตอนอยู่ในห้องสโมสรก็กินขนมตลอดเลย! ตกลงสายตานี่คอยจับอยู่ที่เขาตลอดใช่ไหมวะถึงรู้ทุกอย่าง บอกมานะ เอ็นโจ~~~
กูสารภาพ กูขึ้นเรือหมาดๆเจอความกาวไปพันกว่าข้อความ กูเริ่มแยกความจริงกับความกาวไม่ออก ใครก็ได้ดึงสติกูที
ตอนท่านไอระเต้นกับเอ็นโจตกใจมาก ไหนท่านไอระสนับสนุนเอ็นโจกับเรย์กะไง! ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ก่อนจะตั้งสติและนึกขึ้นได้ว่านั่นมันในฟิคกาว ถถถถถถ แยกกาวกับความจริงๆไม่ออกแล้ว...
ยูกิโนะคุงดีต่อใจจริงๆ รุกได้น่ารักมากๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาาา พี่ชายจะเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหมนั่นน่ะ น้องมาทีหลังนี่ชนะได้ใสๆเลยถ้าจะจีบจริง ส่วนพี่ชายนั่นทำอะไรเรย์กะก็ระแวง ถ้าไม่ได้น้องชายโผล่มานี่เรย์กะคงไม่เข้าเอ็นโจหาอ่ะ ฉากร่มในตำนานก็คงไม่เกิด
ยังไงตระกูลเอ็นโจต้องพังคานท่านเรย์กะของเราได้แน่ๆ ไม่คนพี่ก็คนน้องนี่แหละ
>>141 โฮกกกก โคตรสตอล์กเกอร์ แม่งสอดส่องทุกที่ทุกเวลาทุกนาทีเลยสินะ ท่านเรย์กะนี่ไงล่ะผู้ชายที่ใฝ่ฝัน! ผู้ชายที่ถึงแม้จะรู้ธาตุแท้เราว่าตระกละตระกลามขนาดไหนก็ยังชอบ! ถ้าเป็นกูนี่จับรวบหัวรวบหางไปแล้ว เอ็นโจรีบสอยลงมาทีเถอะค่าาา อยากเห็นฉากฟินๆอือรือรือรอง
>>147 กูบอกแล้วไงว่ากูคือคู่หมั้นของยูกิโนะ ยูกิโนะรักกูมาก นี่ให้หมาคาบจดหมายเขียนส่งหากันตลอด พวกมึงจะมาพรากยูกิโนะกูไปไม่ได้นะมันบาป แม้จะเป็นท่านเรย์กะมาแย่งกูก็ไม่ยอม! สูดกาวแป๊ป /ถีบท่านเรย์กะไปทับเอ็นโจ
อยู่ๆกูก็มีคำถามไร้สาระผุดขึ้นมาในหัวตอนนั่งอ่านกระทู้นี้ พวกมึงคิดว่าเอ็นโจนี่ยังเวอร์จิ้นอยู่ป่ะวะ ส่วนตัวกูคิดว่าคงเรียบร้อยไปนานละ แต่จะกับใครหรือตอนไหนนี่ไม่รู้ว่ะ ส่วนคาบุรากิกูว่าเวอร์จิ้นล้านเปอร์เซนต์แน่ๆ 5555555555555 ท่านพี่คงเสียเวอร์จิ้นไปกับอิมาริแล้...//สัญญาณขาดหายไปชั่วคราว
>>154 กูว่ายังจิ้นอยู่ทั้งคู่แหละ คนแต่งคงยังไม่คิดถึงขั้นนั้นเป็นลูกคุณหนูด้วยมีคู่หมั้นอีกต่างหาก มึงน่าจะไปสงสัยเฉพาะพวกวัยมหาลัยอย่างท่านพี่กับอิมาริมากกว่า ซึ่งรายหลังนี่จากนิสัยแล้วเรียบร้อยแน่นอน แต่ด็แค่นั้น ยังไงก็กลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าถูกท่านพี่กำราบอยู่ดี 555
ป.ล ถ้าตอนสุดท้ายเอ็นโจชนคานไม่พัง คาบุรากิอกหักซ้ำ กูว่าดีไม่ดีสองคนนี้อาจไปทะเลชมพายุฝนฟ้าคะนองด้วยกันสองต่อสอง และลงเอยกันในที่ส------ค่อกๆแค่กๆ
ทุกๆอย่าง ทุกการกระทำเป็นตัวบ่งชี้เลยว่า ท่านเอ็นโจเขา "ไม่สนิทใจจะเป็นเพื่อนกับท่านเรย์กะ" หรอกเว่ย!!! เชื่อกู!!! เปลี่ยมชื่อหัวข้อกระทู้เป็นขบวนเรือส่งเข้าหอตระกูลเอ็นโจเดี๊ยวนี้!!! *ซู๊ดดดดดดดดด อาาาาส์~* กูนี่มอบเพลงไม่สนิทให้กับท่านเอ็นโจไปเปิดวนฟังเลยค่ะ ส่วนท่านเรย์กะ....ขอมอบเพลงแบบไหนที่เธอรักให้เป็นตัวแทนความรู้สึกของท่านเอ็นโจที่มีต่อท่านเรย์กะละกันนะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อะไรจะซื่อและไม่เก็ทท่าทีการอ้อยทั้งตรงๆและอ้อมๆของท่านจอมมารเขาค๊าาาาาาา จิตใจทำด้วยอะไรนี่ ขัดใจอยากจับมาตีมือจริงๆ
หิ่งห้อยนั่นที่ท่านเรย์กะนำไปปล่อยน่ะดีแล้ว ปล่อยมันคืนสู่ธรรมชาติซะให้มันมีอิสระหาข้าวหาปลาแดก หาคู่สืบเผ่าพันธ์ เผื่อด้วยอานิสงค์ผลบุญในครั้งนี้จะดลบัลดาลให้หินโสโครกหรือเรือใหญ่ที่ชื่อว่า l คาน l อัปปางมลายหายสิ้นไป เรือส่งเข้าหอตระกูลเอ็นโจจะได้แล่นฉิวประหนึ่งติดเจ็ก สาธุ!!!! ปล่อยไปแหละดีแล้ว 5555
ประเด็น(ว่าที่)คู่หมั้นของเอ็นโจกับไอตาไก่โง่นั่นมันปลาซิวปลาสร้อย เชื่อกู!!! ความรักมันต้องมีอุปสรรคกันบ้างเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ให้แน่นขึ้น และเป็นสิ่งทดสอบใจจริงของตนเอง มึงคิดดูดิ ระหว่างคู่รักที่แม่งหนทางฉลุยไม่มีอุปสรรคอะไรซักติ๊ด กับ คู่รักที่ร่วมฝ่าฝันขวากหนามด้วยกันมาความสัมพันธ์คู่ไหนจะแนบแน่นมากกว่า สำหรับกูแล้วนี่คู่หลังเลยเว่ย คู่แรกฟีลเหมือนแบบแม่งอะไรก็ง่ายไปหมดชีวิตดูขาดสีสันไม่มีรสชาติอาจจะเลิกกันก็ได้ มึงลองสูดกาวและจินตนาการไปพร้อมกับกูว่าท่านเอ็นโจและท่านเรย์กะเล่าถึงการฝ่าฟันอุปสรรคให้ลูกๆๆๆๆฟังก่อนนอนดูนะ โอ้โหโรแมนติคสัส พอเล่าจบก็ไล่ลูกๆๆๆๆไปนอนเหลือเราสองคนมองตากันภายใต้ค่ำคืนที่ดวงดาวพร่างพราย โอบกอดกันและมองไปบนฟ้าไกล สุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่เรา *ซู๊ดดดดดดดดดด อาาาาาาาาส์* ดีงามสัส
เห็นว่าคุณ(ว่าที่)คู่หมั้นของเอ็นโจก็ไม่มีบทมากอะไรหนิ แถมโผล่มาทีก็คุยอยู่กับผู้ชายคนอื่นหรือไม่ก็แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ปลาซิวปลาสร้อยสัสก็แค่เพื่อน(หรือคนรู้จัก?)สมัยเด็กแล้วอัพเกรดเป็น(ว่าที่)คู่หมั้นแค่นั้น ถ้าท่านเอ็นโจไม่เอาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นเว่ย แถมท่านเรย์กะเข้าหาทางครอบครัวของท่านเอ็นโจได้แล้วนี่ อู้หูววววววว ขวากหนามเริ่มมลาย โรยกลีบกุหลาบเลยค่ะตอนนี้ท่านเอ็นโจ ถ้าจีบไม่ได้ก็จับตีหัวมัดตัวลากเข้าหอไปเลย พิธงพิธีไม่ต้องเช้ามาเซ็นใบทะเบียนสมรสพอ ส่วยอิตาไก่โง่ที่พาลและไม่ชอบท่านเรย์กะเพราะดูสนิทสนมกับท่านเอ็นโจนี่มึงโครตไร้เหตุผลเลยว่ะถึงมันจะเป็นเพราะว่ามึงสนิทกับคุณ(ว่าที่)คู่หมั้นคนนั้นก็เหอะ แต่มันไม่ใช่เรื่องของมึ่งนะเว่ย เดี๊ยวเหอะ!! อย่าให้กูหาบ้านมึงเจอนะจะรวมตัวชาวโม่งทั้งหลายจับนกไปปล่อยที่บ้านมึง!! รอให้ท่านจอมมารรู้ใจตนเองรวบรวมความกล้าและพลังของตนและของเหล่าโม่งทั้งหลายที่ส่งซัพพอร์ตให้ไปลุยจีบท่านเรย์กะแบบตรงๆ และปฏิเสธการหมั้นกับยุยโกะซังนั่นสักที มาเร็วเหอะ อย่าปล่อยให้กูสูดดมกาวนาน กูรออยู่นะ *ซู๊ดดดดดดด อาาาาาส์*
>>158 มึงงง สูดหายใจเข้าลึกๆนะ! สงบสติสงบใจไว้ก่อน! มึงอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ! คุณหมอค้าาา แถวนี้มีคนคลุ้มคลั่งอยู่ตรงนี้คนนึงค่า คาดว่าน่าจะเสพกาวเกินขนาดเกินปริมาณ ส่วนมึง..มึงทำใจดีๆไว้ก่อนนะเดี๋ยวก็มีหมอขี่โจโคโบะมาช่วยแล้ว //กดเรียก1112
**ความกาวมึงตรงตามที่กูมโนไว้เลยโม่งเพื่อนรัก มึงคงอัดอั้นไว้นานมากสินะ กูจะร่วมฟัวจมท้ายไปกับมึงเอง เรือของพวกเราจะต้องสอยคานนั้นลงมาให้ได้ อนาคตสะใภ้บ้านเอ็นโจของหมู่เฮารอเราอยู่!
>>158 สัส กูขำความคลุ้มคลั่งของมึง ถถถถถถถถถถถถถถ ทำใจดีๆไว้นะ ใจเย็นๆ ค่อยๆหายใจ//ยื่นกาวให้สูดแทนออกซิเจน
กูฟังเพลงแบบไหนที่เธอรักอยู่พอดี พอถึงท่อนต้องแพ้ให้คนอื่นเขาซ้ำมาซ้ำไป กูล่ะสงสารเอ็นโจชิบหาย หน้าก็หล่อ บ้านก็รวย นิสัยก็ดี(??) จีบขนาดนี้สาวยังไม่แลเลยโว้ยยยยย นายต้องทวงความนิยมชมชอบที่มีต่อนายในตัวท่านเรย์กะกลับมาให้ได้นะเว้ย ท่านเรย์กะมีใบหน้าของนายเป็นสเป็คที่ชอบนะ เอาตัวเองเวอร์ชั่นเจ้าชายในคิมิดอลออกมาเจอท่านเรย์กะบ่อยๆ น่าจะพอช่วยได้บ้าง
มู้หน้า ฮาเร็มเจ้าแม่เรย์กะ ภาคเรือกระสวยอวกาศเอ็นโจ ตอน เราจะบินไปด้วยกัน
ขนาดตอนล่าสุดไม่มีโมเม้นท์อะไร ฟิคกาวก็ไม่มีต่อ ยังมีคนคลุ้มคลั่งขนาดนี้ 555555555
ไม่ไหวละสาสสสส หลังจากอ่านความกาวความมโนคลุ้มคลั่งของพวกเมิง กูจะต้องย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนที่ 1 ใหม่อีกรอบ และอีกรอบ!!
กูจะต้องเก็บทุกรายละเอียด กรี้ดดดดด
เอออีกอย่าง กูอยากลองอ่านมุมมองของมาซายะบ้าง แม่งจะฮาขนาดไหน ยากรู้ว่าวันๆ คิดอะไรบ้าง จะสู้วันๆของเรย์กะได้มั้ย ใครก็ได้จัดมาดิ๊!!
>>158 อห. กูว่ามึงคลุ้มคลั่งมากพอที่จะสร้างกระสวยอวกาศไปทัวร์ด้วยตัวเองแล้วแหละ มึงต้องใจเย็น ๆ ค่อย ๆ รวบรวมคนละท่องอวกาศไปกับมึง ด้อนวอรี่ กูเป็นหนึ่งในคนที่จะนั่งไปกับมึงนี่แหละ 55555555555555555
>>165 กูกลัวว่าถ้าเข้าไปในมุมมองของมาซายะแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องอะไรก็ไม่รู้ว่ะ อาจจะไร้สาระกว่าท่านเรย์กะก็ได้ 5555555555555 ที่แน่ ๆ กูอยากได้มุมมองของเอ็นโจว่ะ อยากให้มีสักวันที่กาวจะเป็นจริง โข่ว โข่ว โข่ว //ดมกาว
จะว่าไปมีดิบตอนนึงป่ะที่ *สปอยล์* เอ็นโจชมว่าเรย์กะคอยาวสวย ไม่รู้ว่ากูตีความจากgoogle translateถูกไหมแต่กูนี่เผลอคิดลามกไปแล้ว วั้ยยยยย///
แอบมองกระทั่งคอเขา ตอนเรย์กะใส่กิโมโนเกล้าผมขึ้นนี่คงมองต้นคอขาวๆนั่นเพลินเลยสิน้าาาาาาา แอบจินตนาการเรื่องลามกด้วยสิน้าาาา แหมมมม///
>>169 แหมมมม เอ็นโจ ยังไงก็เป็นชายหนุ่มอกสามศอกคนนึงสินะ จะมองนั่นมองนี่ ก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่ไม่ธรรมดาก็คือมาชมกันแบบนี้ ใจสั่น ไปอีก โอยยยยย แต่ส่วนเรื่องเขาจะจินตนาการลามกมั้ยนี่กูก็ไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆก็คือพวกมึง! (และก็กู) นี่แหละที่คิดลามกกก วรั้ยยยยย////
บ้า ไม่มีอะไร พวกมึงอะคิดมาก แต่กูว่ามันมีอะว้อยยยยย คนบ้าอะไรจะชมต้นคอคนอื่นวะ อรั้งๆๆๆ กูจำได้ว่าผู้ชายชอบผู้หญิงรวบผมให้เห็นต้นคอ เพราะว่ามันเซกซี่...
กูดูรูป >>125 ไม่ได้ว่ะ ตอนแรกนึกว่าวางลิงค์ผิด แต่ทำไมมีคนดูได้ล่ะะะ
ว่าไปกูไปนั่งไล่อ่านใหม่ใส่ฟิลเตอร์แสกนโมเม้นที่เคยมองข้าม+แก้ความสับสนโลกจริงโลกกาว
ตอน 93 ที่ไปพักร้อนกัน สาวๆบอกเอ็นโจชอบเรียกหาแต่เรย์กะ ไม่เห็นทำแบบนี้กับคนอื่นเลย ไม่เห็นทำแบบนี้กับคนอื่นเลย ไม่เห็นทำแบบนี้กับคนอื่นเลย! กรี๊ดดดด ทำไมอ่านรอบแรกกูไม่คิดอะไรวะ อ่านซ้ำใส่ฟิลเตอร์ซะหน่อยโมเม้นก็เยอะนะเนี่ย!
ท้ายตอนนั้นอยู่ๆอายาเมะจังก็ถามเรื่องที่เรียนพิเศษด้วย เป็นช่วงที่เพิ่งเริ่มสนิทกับนายบ้าหมาพอดี นางเป็นสายใครป่ะวะ?
อนึ่ง ในกลุ่มนี้บอกไปเที่ยวกัน 6 คน แต่ที่ถูกออกชื่อว่าไปด้วยกันมีแค่ท่านเรย์กะ อายาเมะ รุเนะ คิคุโนะ เซริกะ นับยังไงก็ 5 นี่กูอ่านเก็บรายละเอียดจนข้องใจ สมาชิกปริศนาอีกคนนี่ใครวะ เวลาพูดถึงคนที่สนิทๆกันก็มีอยู่แค่นี้ด้วย
คุ้นๆว่าเคยมีใครบอกทั้งบ้านคิโชวอินท่านแม่ดูเหินห่างสุด แต่กูว่าบ้านนี้สนิทกันดีนะ กับท่านแม่นี่ไปชอปปิ้งเลือกชุดเข้าร้านเสริมสวยกันบ่อยมาก มีงานอะไรก็ลากท่านเรย์กะไปเป็นเพื่อนเรื่อย ตอนโปรแกรมงดอาหารยังมีนินทาท่านพ่อด้วยกันอยู่เลย แถมตอนนี้กูว่าท่านแม่น่ารักมาก มีจิตใจอ่อนแอกลับไปโผซบอกท่านพ่อด้วย 555
โม่งที่ทักว่าเอ็นโจชมชุดบ่อย ครั้งแรกที่ชมคือประโยคนี้ค่ะมึง "เดรสชุดนี้เหมาะมากเลย ดีจังเลยนะที่อดอาหารประสบความสำเร็จ" ไอ้เหี้ย นี่ประชดใช่มั้ย!? เป็นกูก็ไม่เคลิ้มนะ ยิ่งเพิ่งโดนล้อเรื่องโปรแกรมงดอาหารมาด้วย 5555
ในตอน 121 ท่านเรย์กะเห็นขนแมวสีเงินแล้วมีปฎิกิริยาแปลกๆด้วยล่ะ บอกเผลอนึกถึงใครคนนึง สีเงินนี่นายตัวสำรองเปล่าวะ แต่จากท่าทางไม่น่าใช่นะ บอกใบ้ตัวละครใหม่?
กูนั่งนับชื่อ Pivoine ด้วยนะ ท่านเรย์กะเคยพูดไว้ว่ารุ่นตัวเองมี 10 คน เรื่องนี้ตัวละครเยอะกูเลยคิดว่าอาจจะออกครบ แต่จนถึงปัจจุบันก็ออกมาแค่ 5 คนแฮะ
สุดท้าย กูสับสนทาคาชิ ทากาคิ ซากากิ ซากามิมาก พวกมึงไม่ควรชื่อคล้ายกันขนาดนี้ในเรื่องเดียวนะรู้มั้ยยย
โม่งแปลคาซามิในตอนที่ 70 นี่ตัวละครใหม่ หรือมึงแค่พิมพ์นามสกุลซาคามิผิดเฉยๆอ่ะ?
>>173 ตายแล้วววววว กูพลาดโมเม้นท์ตอน93ได้ไงงง กูอัพเดทสารบัญแปป
ตอน121 เรย์กะพูดว่า แมวพันธุ์ขนยาวสินะ.. ฉันเผลอคิดถึงใครคนหนึ่ง <- กูว่าท่านเรย์กะคิดถึงอุเมวากะมากกว่า เบียทันก็ขนยาว
ในตอนที่6 เรย์กะบอกว่าในหนังสือเอ็นโจผมสีฮันนี่บลอนด์
เออ จะว่าไป กูควรเพิ่มโมเม้นท์ที่ว่า หน้าตาแบบเอ็นโจถูกใจท่านเรย์กะมากกว่าคาบุรากิมั้ยวะ (จากตอน6) พอดีมันคาบเกี่ยวระหว่างอดีตกับปัจจุบัน คือปัจจุบันนางเฉยๆกับเอ็นโจมากจนกูลังเลว่าหน้าตาแบบนั้นยังจะถูกใจอยู่ไหม หรือไปชอบแบบท่านพี่กับอิมาริแล้ว
ไหนๆยังไม่มีโมเม้นเพิ่มเติม เพราะกาวกันไปกันแบบทุกส่วนของเรื่องแล้ว กูอยากอ่านความคิดคาบุรากิจริงๆนะ วันๆคงมีแต่ยูริเอะ ช๊อกโกลา ของหวาน แล้วมองเรย์ว่ายัยผมม้วน เบ๊ ไรงี้ 555555555 บ้าดี ฟิคฆ่าเวลา
// แต่กุต้องการฟิคอิมาริท่านพี่อย่างมาก เรือลำนี้ตีคู่มากับกระสวยอวกาศเอ็นโจเลยค่ะ //สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กูอ่านย้อนไปตอนที่17 และพบว่าเอ็นโจเรียกเรย์กะว่าคุณคิโชวอินเลยตั้งแต่แรก ในขณะที่คาบุรากิมันต้องมาถามตอนท้ายๆว่าชื่ออะไรนั นี่นับเป็นโมเมนต์มั้ย หรือควรด่าคาบุรากิว่าแม่งไม่ใส่ใจเพื่อนร่วม Pivoine เลยดี ถถถ
>>173 แมวพันธุ์ขนยาวสินะ <- โผล่มาแค่เนี้ย กูเดาว่าอุเมวากะ เพราะเบียทันก็ขนยาว และเอ็นโจผมสีฮันนี่บลอนด์(จากตอน6)
จะว่าไป กูควรอัพเดทสารบัญปะว่าหน้าตาแบบเอ็นโจนี่ไทป์ท่านเรย์กะ แต่มันคาบเกี่ยวทั้งอดีตกับปัจจุบัน ปัจจุบันกูไม่แน่ใจว่าหน้าตาแบบเอ็นโจยังเป็นไทป์ท่านเรย์กะอยู่มั้ย หรือนางเปลี่ยนใจไปชอบแบบท่านพี่กับอิมาริแล้ว
>>125 ขอคารวะในความสามารถการสังเกต 5555
เอาจริงๆถ้าไม่ได้เสพกาวขนานหนัก ตอนแรกๆไม่สังเกตเลยว่าเอ็นโจพยายามจีบ (?) ลองมองในมุมเรย์กะแล้วเอ็นโจเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ ทำตัวเหมือนจะแกล้งหรือวางแผนอะไรสักอย่างอยู่ตลอด (จริงๆก็แผนจะจีบล่ะนะ แต่ทำซะอ้อมโลกอ้อมจักรวาล) เมื่อไหร่ข่าวเอ็นโจกับเรย์กะจะออกมารัวๆบ้างฟะ มีแต่ข่าวกับคาบุรากิ กว่าจะมีข่าวกับเอ็นโจ คือ ฉากกางร่มให้ เอ็นโจเป็นคนข่มขู่ให้คาบุรากิเล่นเปียโนนะ แต่สุดท้ายคนเป็นข่าวคือคาบุรากิ ไม่ใช่คนที่ข่มขู่ (หรือว่ามันควรมันเป็นงั้นอยู่แล้ว 5555) เอ็นโจอุตส่าห์เรียกไป คุยกันสองต่อสองไม่รู้กี่ครั้ง สโตรกเกอร์ติดตาม บังเอิญเจอกันบ่อยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่แกแอบตามอยู่ ก็โชคชะตาเป็นใจนะเฟ้ย ไม่มีใครประโคมข่าวหน่อยหรอ หิ่งห้อยอ่ะ เขามาให้ตอนกลางวัน ไม่มีใครเห็นหรอ ต้องการให้เป็นข่าวมากๆ นั่นน่าจิ้นกว่าหนังสือกลอนรัก (?) อีกนะ ไปงานชมหิ่งห้อยด้วยกัน วันต่อมาก็จับหิ่งห้อยมาให้
แต่ตอนนี้ยูกิโนะคุงมาทีกินขาด เรื่องประเด็นอายุถูกมองข้าม อีกแปบเดียวก็ถูกกฎหมายแล้ว (?) ไม่รู้กะจีบเอง หรือทำคะแนนให้พี่ชาย ยูกิโนะคุงออกมาแต่ทีนี่ทำเอาใจเต้นตลอด
สงสัยเหมือนกันว่าคนที่มาจากห้องเดียวกับเอ็นโจนี่เป็นสายสืบหรือเปล่า คอยรายงานความเป็นไปเงียบๆ เนียนกว่าคาบุรากิจริงๆ (ถ้าเอ็นโจทำจริงน่ะนะ) แต่ไม่ได้นับจำนวนคนแหะ
>>183 กูว่าสายสืบที่โรงเรียนกวดวิชานี่คงไม่เชิงสายสืบว่ะ แต่ออกแนวเอ็นโจปะเหลาะถามจนได้คำตอบจริงๆมากกว่า ฝั่งนั้นก็คงไม่ฉุกใจคิดว่าเป็นการหลอกถามมั้ง อาจจะเผลอเล่าว่าเจอคุณคิโชวอินที่โรงเรียนกวดวิชานั้นด้วย แล้วเอ็นโจก็ซักถามไปเรื่อยๆแบบนุ่มๆไม่ให้รู้ตัวว่ากำลังโดนคาดคั้น จากนั้นก็ได้คำตอบที่ต้องการ แล้วไปแหย่เรย์กะเรื่องชอบผู้ชายอายุมากกว่าไรเงี้ย 5555555555 กูก็มโนเป็นเรื่องเป็นราวเลยเว้ย โทษที
>>189 มึงคิดเหมือนกู อย่างเอ็นโจต้องตะล่อมถามเนียนๆมากกว่า แต่ไอ้ "ชอบคนอายุมากกว่าสินะ" เนี่ย กูว่าน่าจะหมายถึงอิชิโนะคุระนะ ช่วงนั้นเรย์กะอยู่ในช่วงเดทตะลุยกิน มาโอะจังเอามาอวดยูกิโนะคุงบ่อยๆ น่าจะมาเข้าหูเอ็นโจ
ตอนนั้นขนาดท่านพี่ยังเข้าใจผิด เปิดหนังสือท่องเที่ยวเตรียมพาไปเที่ยวดามใจแล้วเลย 5555
>>189 อันนั้นก็คิดว่าน่าจะอิชิโนะคุระมากกว่าเหมือนกัน แต่อาจจะคล้ายๆในฟิคกาวอ่ะ เอ็นโจมาเห็นสายตาวิ้งๆวับๆของเรย์กะ แล้วรู้เลยว่าเรย์กะชอบอ่ะ บางทีอาจได้ข่าวจากยูกิโนะมาเสริมความมั่นใจด้วย ตอนนั้นมีแค่คาบุรากิโผล่มานะ เอ็นโจไม่โผล่อ่ะ ทั้งๆที่เอ็นโจมางานด้วย บางทีพี่แกอาจจะแอบมองไกลๆแบบสโตรกเกอร์ อยากไปทักแต่ไม่อยากเข้าไปขัด กำลังสับสนหัวใจตัวเองอยู่ ขอดมกาวแปบ
เรื่องน้อยอกน้อยใจนี่กูว่าไม่กาวนะ เรื่องจริง 555 ต้องมีน้อยใจมั่งล่ะ เห็นได้ชัดมาตั้งแต่ประถมว่าเขาไม่อยากยุ่งด้วย ยังเคยหลุดพูดมาเองเลยว่าไล่ไปบวชเพราะจะเอาเรื่องวุ่นวายไปไว้ไกลตัวล่ะสิ ตอนนั้นกูอ่านแบบไม่มีฟิลเตอร์ยังแบบ อ้าว.. นี่รู้ตัวสินะว่าพวกนายโดนหนีหน้า มองเป็นต้นตอเรื่องวุ่นวายน่ะ? ตอนที่เรย์กะสนอกสนใจแต่เรื่องยูกิโนะจนหงุดหงิดเอ็นโจยังได้แค่ยิ้มขื่นอยู่ข้างๆเอง (อันนี้กูไม่มโน แต่ทุกคนเหมือนลืมไปเพราะมัวโฟกัสฉากกางร่มหลังจากนั้น)
>>195 กูนึกว่ายิ้มขื่นๆเพราะมาซายะแม่งเอาแต่ไปดื่มชากินขนมสบายใจเฉิบ ไม่ได้เข้าใจเลยว่ากำลังรีบ แต่กูลืมนึกเลยว่าเพราะเรย์กะเอาแต่สนใจยูกิโนะมากกว่าตัวเองเลยน้อยใจ อ๊ายยยยยยยย จากที่มึงพูดมาก็ทำให้กูคิดได้เลยนะ เอ็นโจคงคิดแหล่ะว่าเรย์กะแม่งเอาใจใส่ทุกคนยกเว้นตัวเอ็นโจเองอะ ถ้าเป็นเอ็นโจเข้าโรงบาลเอง เรย์กะคงเฉยๆ ไม่มาดูดำดูดีอะไรหรอก จะใจดำเกินไปแล้วนะยะหล่อน
>>196 เรย์กะไม่เคยคิดว่าตัวเองสนิทกับเอ็นโจอ่ะ ใครทักว่าสนิทก็ปฏิเสธหมด พี่แกคงคิดว่าไม่สนิทเลยไม่กล้าไปเยี่ยมมากกว่านะ ส่วนเอ็นโจคิดว่าตัวเองสนิทไง คือมองเขามาตลอดจนรู้สึกผูกพัน (แต่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวอ่ะนะ) งอนๆ น้อยใจบ้างอะไรบ้างแหละ ใครใช้ให้ทวงหนี้ด้วยการให้เป็นหัวหน้าห้องล่ะ ถถถถ ถ้าบอกให้ใช้หนี้โดยการไปกินข้าวด้วย ไปเที่ยวด้วยกันอะไรงี้ เรย์กะคงใจเต้น แต่ตอนนั้นเอ็นโจอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้แหะ แค่รู้สึกว่าแกล้งแล้วสนุกดี ได้เห็นสีหน้าที่หลากหลายของเรย์กะนี่น่ารักจังน้าาา รู้สึกตัวอีกที เรย์กะก็ระแวงแล้วหนีเอาๆ สร้างความทรงจำอันโหดร้ายใส่เรย์กะหลายรอบติดไง ขนาดเหมือนจะช่วยแต่ยังกลายเป็นหนี้ มาทำดีทีหลังก็ขึ้นยาก ชมว่าชุดสวยชุดเหมาะ เอาเครื่องดื่มเอาของมาให้ เขาก็ระแวงไปหมดล่ะ
>>198 ที่ทวงหนี้ด้วยการให้เป็นหัวหน้าห้อง กูก็มโนตามฟิคกาวอีกนั่นล่ะว่าหึง เพราะช่วยแต่เรื่องของมาซายะแต่ไม่ช่วยเรื่องของตัวเอง ก็เลยจัดให้สมความปรารถนา อยากช่วยมาซายะก็ช่วยไปเล้ยยยยยยย มั๊วะ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้ใจตัวเองว่าชอบเขา คิดแต่อยากจะแกล้งที่เขาเมิน แต่กลายเป็นว่าไปสร้าง trauma ให้เขา นายพลาดแล้วล่ะเอ็นโจวววว
>>197 ยูกิโนะไม่ใสๆแบบที่เห็นแน่นอน ตอนเรย์กะบอกว่ายูกิโนะน่ารักและอ่อนโยนอ่ะ คาบุรากิขมวดคิ้ว เอ็นโจมีรอยยิ้มปริศนา ยูกิโนะแอ๊บแน่ๆอ่ะ แต่ทั้งเรื่องยูกิโนะเป็นคนเดียวที่ทำเรย์กะใจเต้น และยังไม่มีแฟนไง ตอนนี้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่คานก็โอเค ถ้าลองมองข้ามอายุ (ดมกาวซะแล้วคิดว่าอายุห่างจากเรย์กะไม่มาก) ยูกิโนะจะมาแรงแซงทางโค้งมากเลยนะ แต่เอาจริงๆ ยูกิโนะอาจจะมาเพิ่มแต้มให้พี่ชายก็ได้นะ ที่บ้าน เอ็นโจอาจจะบ่นๆเล่าๆเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งที่โรงเรียนบ่อยๆ ยิ่งคาบุรากิอาจจะนั่งนินทาเรื่องกวางรุม จมูกหนู จมูกแกะด้วยก็ได้ ยูกิโนะมองๆแล้วท่าทางพี่ชายตัวเองจะชอบเรย์กะ พอยูกิโนะลองไปเจอตัวจริงแล้วเรย์กะก็เป็นคนดี รักเด็ก น่ารัก เลยช่วยอวยเต็มที่เพื่อมาเป็นพี่สาวตัวเอง แล้วก็ตัดแต้มคาบุรากิประกอบกันไป (ถึงแม้หมอนั่นในสายตาเรย์กะจะไม่ค่อยมีแต้มให้ตัดก็เถอะ)
โธ่ท่านเอ็นโจของหมู่เฮา ทำไมสิ่งที่ประสบทุกอย่างแม่งโครตปวดใจอย่างงี้วะ แหม่ ก็นะ ก็ท่านเรย์กะรู้ฉากจบของตัวเองในมังงะนี่นะ ครอบครัวล้มละลายตกสู่ความตกต่ำด้วยฝีมือของท่านเอ็นโจ เป็นกูมันก็ต้องรู้สึกวาดกลัวและไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยเป็นธรรมดา แต่นี่มันชีวิตใหม่นะคะท่านเรยกะ!!! ท่านไม่ทำตัวเหมือนในมังงะแล้วก็หักธงหายนะไปบ้างแล้ว แถมได้แบคอัพดีๆระดับบิ๊กๆมาตั้งเยอะแยะรวมถึงใจดวงน้อยๆของใครบางคน ฮิ้ววววว ยังจะกลัวอะไรอีกกก เปิดใจสิคะเปิด!!! โอเพ่นยูววววฮาร์ทบัดเดี๊ยวนี้!!! สามีเจนเทิลแมนหล่อแสนดี(?)และมีรอยยิ้มอันอบอุ่น(ร้ายลึก)แบบนี้หาได้ยากนะ!!! ใครบอกว่ายังไม่มีวี่แววฤดูใบไม้ผลิของท่านเรย์กะกัน!! มันมาตั้งแต่ท่านประถมแล้วข่ะ!!! โธ่เว้ย!!! ขัดใจกูจริง!!! เดี๊ยวปั๊ดจับถวายใส่พานให้ท่านเอ็นโจแม่งเลยหนิ อยากมีโมเม้นหวานๆในชุดเครื่องแบบนักเรียนกับคนรักไม่ใช่เหรอ นี่ไง!! โวะ ได้โปรดดดดดดด อย่าทำร้ายดวงใจน้อยๆของท่านเอ็นโจเลยนะคะท่านเรยกะ รู้อะเปล่าว่าผู้ชายที่มีรอยยิ้มอบอุ่นและนิสัยสุภาพนั้นเป็นพวกคลั่งรักนะคะ(ยิ้ม) รักแรงหึงแรงหวงแรงสัส ถ้าสมมุติว่าท่านทั้งคู่ใจตรงกันแล้ว แล้วท่านเอ็นโจมาคิดดอกเบี้ยย้อนหลังมันช่วยไม่ได้นะเออ คงทำได้แต่เพียงเตรียมห้องกั้นเสียงไว้ให้กับท่านทั้งคู่แล้วล่ะ ป่ะเหล่าโม่งทั้งหลาย!!! ไปติดเครื่องฟังในห้องนั้นกันเหอะ!!! *ซู๊ดดดดดดดดดดด อาาาาาาาาส์*
จะว่าไป กูโฟกัสช็อคโกแลตวาเลนไทน์ท่านเรย์กะมากนะ แอบมโนว่าเอ็นโจน่าจะลอบสังเกตอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่แรกหลายคนเข้าใจว่าเรย์กะให้ช็อกโกแลตคาบุรากิด้วย ตามเซ้นที่ว่าใครๆก็ให้คาบุรากิทั้งนั้น ส่วนอิตาคาบุรากิไม่เคยจำอยู่แล้วว่าใครให้มาบ้าง แต่เอ็นโจ! สต็อกเกอร์แบบนายต้องรู้ใช่มั้ยว่าผู้ได้รับเกียรติได้ช็อคโกแลตจากท่านเรย์กะตลอดมามีแค่ท่านพ่อกับท่านพี่! จนกระทั่งให้รุ่นพี่โทโมเอะ แต่ตอนนั้นเอ็นโจคือหายไปเลย ไม่โผล่มาแซวด้วย นี่ผิดปรกติ แอบหลบไปเลียแผลใจใช่มั้ยฮึ!?
เอ๊ะ... พูดแล้วนึกได้ ปีล่าสุดให้นายบ้าหมากับเพื่อนผู้ชายอีกสองคนด้วยนี่นา
>>204 จริง เวลาเรย์กะมีโมเม้นต์อะไรงั้นอยู่ๆเอ็นโจก็หายไป กำลังทำใจให้หายเจ็บสินะ โถถถถ แล้วคาบุรากิก็จะโผล่มาเกรียนคั่นเวลา อย่างตอนไปงานชมดอกซากุระตอนกลางคืนนั่นก็เหมือนกัน
มันจะมีวันที่ท่านเรย์กะทำให้เอ็นโจบ้างไหม เห็นเรย์กะบ่นๆอยู่ การให้ช็อกโกแล็ตที่ไม่มีตัวจริงเลยน่าเบื่อออก ปรากฎสุดท้ายให้ยูกิโนะแล้วพี่ชายมาแย่งกิน ถถถถถถ
อีเวนท์วาเลนไทน์ในอนาคตนี่โคตรอยากคุยอยากสปอยล์ แต่รออ่านแปลน่าจะดีกว่า อุอิ
นี่พวกมึงตื่นเช้ากัน หรือพวกมึงไม่หลับไม่นอน ตื่นมาตกใจพี้กาวเต็มมู้ (แต่กูฟิน~)
ไปๆๆ แยกย้าย ไปเรียน ไปทำงาน แล้วค่อยกลับมาดื่มน้ำ(กัญ)ชาต่อ
รู้สึกมีชีวิตเพื่อรอทุก 2 วันไงไม่รู้เฮ้อ สงสัยเสพหนักเกิ๊น 5555 ยังดีที่มีพวกมึง ทำให้กูบรรเทิงมาก
ต้องตื่นมาเช็คมู้ยิ่งกว่าเช็คข่าว อ่านทวิต
>>206 ถ้ามึงจะทำขนาดนี้แล้วก็นะ..... ' หืม ' ใช้เสียงและสายตา(และใบหน้า) เอ็นโจข่มขู่ ****
เชี่ย กูเปิดประตูเข้ามาแล้วตกใจ ทำไมกลิ่นกาวเมื่อคืนแม่งแรงจังเลยวะ พวกมึงทำใจดีๆ กันไว้ก่อนนะเว้ย อย่าเพิ่งออกอวกาศไปไกล หนทางยังอีกยาวไกล//เอาหน้ากากกันแก๊สครอบ//
>>173 กูเช็คละ คาซามิน่ะถูกแล้วล่ะ ไม่ใช่ตัวละครใหม่ แต่น่าจะเป็นนามสกุลของเซริกะจัง พอดีเล่าจากปากเณร เลยต้องใช้สรรพนามไม่คุ้นหูนะจุ๊ๆ ดีมากที่คอยช่วยกันสังเกต
กูว่างจัด ทำสารบัญชื่อตัวละคร อนึ่ง กูรวบรวมเฉพาะคนที่มีชื่อออกมาเท่านั้น ดังนั้นตัวละครไร้ชื่ออย่างหัวหน้าห้องไรงี้จะไม่มีนะ
🌸 Pivoine [ชั้นปีเดียวกัน]
- คิโชวอิน เรย์กะ (จักรพรรดินี)
- คาบุรากิ มาซายะ (จักรพรรดิ)
- เอ็นโจ ชูสุเกะ (เจ้าชาย)
- ฮางิโนะโคจิ ฟุยุโกะ (กลุ่มเรย์กะ สาวสไตล์ญี่ปุ่น)
- โนเซ็น ซาราระ (คลั่งไคล้หนังสือหายาก)
🌸🌸 Pivoine [รุ่นพี่]
- คิโชวอิน ทาคาเทรุ (+7) (ท่านพี่)
- โมโมโซโนะ อิมาริ (+7) (เพื่อนท่านพี่)
- โอคิชิมะ (+6) (อดีตประธาน)
- ซุสุชิโนะ ยูริเอะ (+4) (เจ้าหญิง)
- มินาสึกิ ไอระ (+4) (อัศวิน)
- ฟุคาคุสะ คาซึมิ (+2) (จูเลียต)
- นาคาจิมะ โยโกะ (+1) (ประธาน)
💮 Petit Pivoine
- ซาวาราบิ มาโอะ (-9) (น้องสาวแสนน่ารัก)
- ยูริ (-9) (คู่รักมาโอะ)
- เอ็นโจ ยูกิโนะ (-10) (เทวดาน้อย)
🏫 โรงเรียนซุยรัน [กลุ่มสาวๆ]
- คาซามิ เซริกะ
- อิมามุระ คิคุโนะ
- โอมิยะ อายาเมะ
- ชิราซากิ รุเนะ
🏫 โรงเรียนซุยรัน [เพื่อนร่วมชั้น]
- ฮอนดะ มิฮารุ (คนที่หัวหน้าห้องแอบรัก)
- โนโนเสะ มาโฮะ (เพื่อนฮอนดะ)
- ซึรุฮานะ มากิ (หัวหน้ากลุ่มสาวแกล)
- ทาคามิจิ วาคาบะ (นางเอกสามัญชน)
- โมชิดะ (เคยถูกกลุ่มซึรุฮานะแบนในงานกีฬา)
- อิโคมะ (นักเรียนนอกที่ชื่นชมเรย์กะ)
- อาคิสะวะ ทาคุมิ (ลูกไก่ในกำมือซากุระจัง)
- โบดะ (เณรน้อย)
- มิซึซากิ อาริมะ (นายตัวสำรอง)
- ซาโตมิ ยูคินาริ (เพื่อนอาคิสะวะ)
- อิวามุโระ ทาคาชิ (ทหารเลว)
- ทากาคิ (เรียนพิเศษที่เดียวกัน)
🏫โรงเรียนซุยรัน [รุ่นน้อง]
- โคโตว ริรินะ (-1) (ลูกพี่ลูกน้องซึนเดเระ)
- โทริอุมิ (-1) (เคยสารภาพรักอาคิสะวะ)
- คาซึรางิ (-2) (ตาไก่โง่โทริโอะ)
- มินามิ ไรตะ (-1) (เดชชิ)
🏫โรงเรียนซุยรัน [รุ่นพี่]
- โทโมเอะ เซ็นจุ (+2) (รักแรก)
🏫โรงเรียนยูริโนะมิยะ
- ฟุคิโอกะ ซากุระโกะ (ปีศาจหนังแมว)
- ไมฮามะ เอมะ (ปลาซิวปลาสร้อย)
🏢โรงเรียนสอนพิเศษ
- โยริโนะ อาโออิ (โทโระโรนอิโมะทาโร่แฟนคลับ)
- อุเมวากะ อาสึกะ (นายบ้าหมา)
- โมริยามะ (สาวผมสั้น)
- ซากากิ (เพื่อนสาวผมสั้น)
- คิตาซาวะ (หนุ่มผมน้ำตาล)
🏰ลูกจ้างบ้านคิโชวอิน
- ซากามิ (คนขับรถ)
- มิฮาระ (โค้ชบอดี้การ์ด)
- ซาซาจิมะ (เลขาทานุกิ)
- โออุซากะ คาริน (ครูสอนพิเศษ)
- โออุซากะ มาริน (ครูสอนพิเศษ)
🎭ตัวประกอบอื่นๆ
- อิชิโนะคุระ ฮารุโตะ (+9) (เพื่อนกิน)
- ยูมิยามะ เอริกะ (+9) (แฟนอิชิโนะคุระ)
- นารุโทมิ อาคิมิ (+4) (สาวท้วมโปรแกรมไดเอท)
- เอมิริ (เคยเชิญไปงานแสดงดนตรี)
- คาซึมิ (+?)(ญาติ)
- มายะ (+?)(ญาติ)
⌛คนจากชาติก่อน
- ยูกะ (น้องสาวแท้ๆ)
- นารุฮิโตะ (ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นรักแรก)
🐾 สัตว์เลี้ยง
- เบียทริซ (สุนัข)
- อลิซ (แมว)
หลังจากที่กุนั่งดมกาวไปสักพัก กุว่าเอ็นโจต้องมีแผนการหรือมีปมปัญหาอะไรแน่ๆที่ทำให้ยังไม่รุกเรย์กะแบบเต็มที่ อย่างเอ็นโจถ้าต้องการให้มีข่าวนี้กระจายไปนอกโรงเรียนยังได้เลย ไม่ก็มีข่าวแต่แล้วแต่เอ็นโจปิดไว้ไม่ให้มีใครมาวุ่นวายกับเรย์กะหรือไม่ต้องการให้เรย์กะรู้ตัว//กลัวไก่ตื่น5555 โอ๊ยกุมึนกาว5555
เป็นมดตัวเล็กๆแอบอยู่ในดงกาวมานาน วันนี้ทนไม่ไหวเเล้วเว้ยยยยย!!!!!(กาวอยู่ไหนกูขอบ้างง ซู๊ดดด อาาาาา) บอกเลยวินี้นาทีกูขอกรี๊ดดดด ฟินแหลกกกก// เอ๊ะ!! สปอยย กูก็อยากได้นะ กูอยากได้ความฟิน+กาววว ด่วนนนนน (กาวที กาวที ซู๊ดดดดดด อาาาาาาาาาาาาาาา)
>>217 กราบค่ะ กูมักจะสับสนจำชื่อตัวประกอบไม่ไก้ เยี่ยมเลยยย แต่สรุปหัวหน้าห้องนี่ไม่มีชื่อจริงๆซินะ... ตัวประกอบบาทเดียวยังมีชื่อเลยนะเฮ้ย....
จาก >>206 มันเป็นเรื่องในตอน195 (แต่มันก็มีเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเล็กๆน้อยๆที่กูข้องใจนะ ฮือ แต่กูสปอยล์แค่ตอนพีคตอนนี้ละกัน)
** กูอ่านแบบดำน้ำนะ ถ้าผิดพลาดโทษกู๋เกิ้ลซะ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เอ็นโจกะเรย์กะคุยเรื่องยูกิโนะ แล้วอยู่ๆเอ็นโจก็ถามว่าวาเลนไทน์นี้จะเรย์กะให้ช็อกโกแลตใครบ้าง บอกว่าขอให้ช่วยทำให้ยูกิโนะหน่อยนะ~
พอถึงวันวาเลนไทน์ เรย์กะจะเอาช็อกโกแลตไปให้ยูกิโนะที่เปอติทต์ เอ็นโจก็โผล่มาดักหน้า บอกว่า ยูกิโนะป่วยเลยขึ้นรถไปโรงพยาบาลก่อนแล้ว ช็อกโกแลตนั่นให้เจ้าตัววันพรุ่งนี้นะ หรือไม่ก็.... ฝากผมไปให้ยูกิโนะวันนี้เลยก็ได้นะ
เรย์กะเลือกให้วันนี้ ยื่นให้เอ็นโจแล้วนึกได้ว่างี้ก็เหมือนว่าตัวเองให้ช็อกโกแลตกะเอ็นโจเลยซิ ก็เน้นย้ำๆชัดๆว่าฝากให้น้องชายนะยะ เอ็นโจยิ้มกริ่มไม่ตอบไร คนรอบข้างฮือฮา แล้วก็กลายเป็นข่าวลือไปทั่วโรงเรียน
>>221 โอ๊ยยยยย ข่นบ๊ะ อยากได้เองแต่เอาน้องมาอ้างใช่มั้ย หา แถมเล็งเห็นผลว่าจะเป็นข่าวแน่นอนถ้าเรย์กะให้ตัวเองมาเลยเลือกมาบอกวันนี้ใช่มะ ยูกิโนะก็ป่วยได้จังหวะบังเอิญจังเลย แหม่ เผลอๆยูกิโนะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเอ็นโจบอกให้เรย์กะทำชอคโกแลตให้น่ะ ร้ายกาจมาก //ทำเสียงรอน
>>221 โอ้ย มึงมันดีมาก กรี๊ด อยากได้ของเขาก็พูดดี ๆ สิจย๊ะ 555555555 //ลิ้มรสช็อกโกแลตจืดชืดไปซะนะเอ็นโจ
เออ กูไม่สามารถคิดว่ายูกิโนะคุงเทนชิได้จริง ๆ ว่ะ นางดูร้ายกว่านั้น ที่กูข้องใจคือเหมือนตอนยูกิโนะคุงเปิดตัวอะ มันบอกว่าสีผมเหมือนเอ็นโจในเกมเลย กูว่ามัน้องมีอะไรซี่
>>221 คนเจ้าเล่ห์! อยากได้ก็บอก ไม่สิ บอกก็ไม่น่าได้ แต่เอาน้องมาบังหน้าร้ายกาจมากท่านจอมมาร นี่นึกหน้ายิ้มๆของเอ็นโจประกอบเหตุการณ์แล้วหมั่นไส้แรงงง ยูกิโนะป่วยจริงรึเปล่าเนี่ยฮึ? แต่แบบนี้ได้ไปเองก็กินไม่ได้ ยังต้องส่งต่ออยู่ดี (เอ๊ะ? หรือไม่กินดีกว่า) ที่ได้ก็มีแค่ข่าวลือ กับฟีลลิ่งที่ท่านเรย์กะยื่นช็อคโกแลตให้เท่านั้นแหล่ะ!
เออ... อย่างหลังก็ฟังดูคุ้มนะ
หัวหน้าห้องไม่มีชื่อหลุดมาเลยมึง เป็นตัวละครไร้ชื่ออย่างสมบูรณ์ 555 ในขณะที่เณรน้อยกูก็นึกว่าไม่มี อ่านดีๆก็เคยบอกชื่ออยู่นี่หว่า
อีกตัวละครที่ผลุบๆ โผล่ๆ คือสาวเจ้ากรมข่าวกรองลูกน้องริรินะ นี่ก็ไม่มีชื่อ เป็นตัวละครที่กูสนใจอยู่
และกูระแวงทุกตัวละครที่ไม่ปรากฎนามสกุล อาจจะเป็นพี่น้องกับใครก็ได้! อย่างยูริคุงเงี้ย ตัวละครที่พูดถึงผ่านๆ อย่างน้องชายท่านอิมาริ พี่ชายคุณอาคิมิ กล้ามปูกับโอตาคุพี่ชายอาโออิจัง พี่สาวอาคิสะวะ กูก็ระแวง เรื่องนี้ยิ่งชอบรียูสตัวละคร 5555
>>222 เรื่องขอให้ทำช็อกโกแลตให้ยูกิโนะกับป่วยจนต้องขึ้นรถไปโรงบาลวันนี้อาจจะเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องโผล่มาดักหน้าแล้วพูดให้เขามอบช็อกโกแลตให้นี่คือหวังผลเรื่องข่าวลือให้กระจายไปให้ทั่วๆสินะ โถ เจ้าชายผู้ได้ช็อกโกแลตมากมายจากคนอื่น แต่กับสาวที่ชอบต้องงัดเล่ห์กลสารพัดเพื่อให้เขาทำให้ตัวเอง ไม่ได้ให้ตัวเองโดยตรงเอาทางอ้อมก็ได้วะ ให้ก็คือให้เหมือนกันนั่นล่ะ ตอนกินเดี๋ยวไปปะเหลาะยูกิโนะให้แบ่งให้ด้วยก็ได้
ความพยายามของเอ็นโจแต่ละครั้งนี่ช่างยากเย็นจริงๆ กูล่ะสงสารเจ้าชายเหลือเกิน
>>219 สัส แท๊กคอมเม้นไงวะบอกกูด้วย!!!
ความกาวของมึงนี่ตรงใจกูมากสัส และกูว่าโม่งหลายคนเห็นด้วย ด้วยความสามารถของท่านเอ็นโจแล้ว จะให้ทั้งรร.เลิกจิ้นจักรพรรดิ&จักรพรรดินี,ทหารเลว&จักรพรรดินี,หรือคู่อื่นๆ&จักรพรรดินี แล้วมาจิ้นคู่องค์ชาย&จักรพรรดินีได้ง่ายๆตามต้องการ
กูว่ามันเป็นเพราะประเด็น(ว่าที่)คู่หมั้นนั่นแหละ จะจีบคนอื่นออกหน้าออกตาไม่ได้เดี๊ยวอาจจะเกิดเรื่องเสียๆหายๆกับท่านเรย์กะก็ได้ ว๊ายน่ารักสัสท่านเอ็นโจเขาปกป้องท่านเรย์กะทุกทางเยย กูฟินจนตัวจะแตกแล้วสัส *ซู๊ดดดดดดดดด อาาาาาาส์"
แต่ถึงจะเกิดเรื่องเสียหายจริง กูว่าฝ่ายเสียหายน่าจะเป็น(ว่าที่)คู่หมั้นนั่นว่ะ แบ๊คท่านเรย์กะระดับบิ๊กๆนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
>>227 แบ็คท่านเรย์กะนี่
-ริรินะ นางพร้อมวีนใส่ทุกคนที่เป็นศัตรูกับเรย์กะอยู่ละ
-เซริกะ คิคุโนะ ก็เป็นแบ็คได้ แต่เวลาเจอตัวใหญ่ๆดันให้เรย์กะออกหน้าแทนตลอด
-อิวามุโระกับหัวหน้าห้อง ทหารเลวที่ปกป้องราชินี กับซามูไรขุนศึก
-น้องมาโอะ ก็น่าจะเป็นกำลังเสริมได้ แถมพ่วงความเป็น pivoine มาด้วย น่าจะไฮโซไม่น้อยหน้าใคร
-ประธาน pivoine เข้าข้างเรย์กะมากกว่าคนนอกอยู่แล้ว
-ซากุระจัง สาวงามปากร้าย เชือดเฉือนอีกฝ่ายด้วยคำพูด
-คาบุรากิ นี่นับว่าเป็นแบ็คของเรย์กะได้รึเปล่าหว่า ช่วงหลังๆก็สนิทกันจะตาย
-คุณอาคิมิ ยังไงก็ลูกคุณหนู น่าจะช่วยอะไรได้บ้างเหมือนกัน
-ยูกิโนะคุง ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของคู่ชูสุเกะเรย์กะ
กูล่ะสงสารเจ้าชายจนอยากไปเขียนฟิควันแต่งงาน(มโน) ของเอ็นโจกับเรย์กะแบบตอนเดียวจบมาให้เลยว่ะ เอาลงที่นี่ได้ใช่มะ คือกูกลัวว่าบางทีฟลัดฟิคเยอะๆแล้วคนจะรำคาญเอาน่ะ เพราะบางคนก็ไม่ได้อยากอ่านฟิคด้วยมั้ง แถมฟิคกูก็ใช่จะดีเด่น่าอ่านอะไรด้วยสิ
>>230 มึงเอามาลงบัดเดี๊ยวนี้ ไม่มีใครรำคาญหรอกสัส มีแต่อยากสูดกาวล็อตใหม่มากกว่า *ซู๊ดดดดดดดดดด อาาาาาาาาส์* อย่าให้พวกกูรอมึงนานสัส ไม่งั้นกูจะผลิตกาวล๊อตใหม่ให้เอง พวกมึงนับถอยหลังรอวันวาเลนไทน์นี้ได้เลย กูแต่งไว้และ อุว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆสดขเวดบสอยเมพขแาฟขส9%/9฿8"/฿92?!0#?9"+'
>>221 กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ โอ้ยยย อะไรจะจอมมารขนาดนี้วะ ที่ยูกิโนะคุงเข้าโรงบาลนี่เพราะถูกวางยาอะไรรึเปล่าคะ ถถถถ ไม่ใช่ละ แต่แหม~ อะไรจะประจวบเหมาะขนาดนี้วะ รีบไปดักรอเขาแล้วกระพือข่าวลือแบบเนียนๆ ยิ้มๆไม่พูดอะไรแก้ข่าว จุดประสงค์โจ่งแจ้งขนาดนี้ ท่านเรย์กะเขาอ้อยจนไม่รู้จะอ้อยยังไงแล้วนะคะ นี่อ้อยแทบจะหมดไร่แล้ว รีบลงจากคานมาแดกอ้อยเถอะ โม่งขอ55555
>>230 เอามาาาาา เอาม๊าาาา อย่าให้กูต้องมีดจี้คอมึงนะ รู้มั้ยว่าตอนนี้กาวแม่งขาดแคลนแค่ไหน พวกเรากำลังต้องการฟิคกาวมาเพื่อดับความคลุ้มคลั่ง ถ้ามึงจัดมามันจะเป็นอะไรที่ได้บุญกุศลมากนะมึง
>>233 มึงอย่ามายั่วแล้วจากไปสิวะ โฮรรรว
อะ ต่อจาก >>>/webnovel/3289/811-812
-----------------------
ฉันกับนายตัวสำรองพูดคุยสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันเล็กน้อย
จากที่ฟัง ดูเหมือนว่าช่วงที่หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย ตอนที่คาบุรากิกับวาคาบะหมั้นหมายกัน ตานี่ก็ไปเรียนต่างประเทศ พอกลับมา ช่วงที่คาบุรากิกับวาคาบะแต่งงานกัน ก็ไปทำงานที่ต่างประเทศอีก
... หวา นี่มันหนีออกไปเยียวยาหัวใจ เอาการเรียนเอางานเป็นข้ออ้างชัดๆ ทำไมเป็นพระรองที่น่าสงสารแบบนี้เนี่ย
แต่ก็ยังดีกว่าไปผาโทจิมโบหรือน้ำตกเคเก็น แบบใครบางคนในอดีตล่ะนะ ...
"แล้วงานเธอล่ะมีกำหนดการเมื่อไหร่"
หือ? อะไรงั้นเหรอคะ?
นายตัวสำรองทำหน้างงๆกลับมา
"อ้าว ก็เห็นเขาลือกันว่าเธอจะแต่งกับเอ็นโจนี่?"
ห๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!
อะไรนะะะ! ข่าวลือนี่มันอะไรกันยะ!! ใครแต่งกับใครนะ!?! จะบ้าหรือไงกัน ลือกับใครก็ไม่ได้ ทำไมต้องไปลือคู่กับปิศาจนั่นล่ะ!? ไปได้ยินมาไงกันคะ!!!?
ฉันรีบคาดคั้นนายตัวสำรองให้เล่าเรื่องที่รู้มาทั้งหมด นายตัวสำรองบอกว่าได้ยินมาจากใน SNS กลุ่มซุยรัน ว่าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดให้ดู
พอไล่ดูชื่อกลุ่มแล้วก็พบว่ามันเป็นกลุ่มลับของศิษย์เก่าซุยรันที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันพยายามยื้อแย่งมือถือของนายตัวสำรองออกมาอ่านให้ชัดๆ แต่ตานี่ดันจับไม่ปล่อย ฉันไม่ปามือถือนายทิ้งหรอกน่า!
อะไรกันเนี่ย!?
ข้อความในนั้นมาจากเหล่าสาวๆศิษย์เก่าซุยรันทั้งหลายที่แสดงความคิดเห็นเรื่องราวของฉันกับเอ็นโจมากมาย ดูเหมือนต้นเรื่องจะเริ่มมาตั้งแต่ตอนงานเลี้ยงเมื่อเดือนที่แล้วที่โรงแรมคาบุรากิ ถึงขนาดมีภาพถ่ายตอนที่ฉันล้มลงแล้วตาเอ็นโจรับไว้ได้พอดี กระทั่งเรื่องราวที่ฉันกับเอ็นโจไปทานอาหารเย็นด้วยกันที่คนในซุยรันไม่น่าจะรู้ก็ยังมีพูดถึง ความเห็นตีโพยตีพายไปมากมาย จนถึงขั้นว่าฉันกับเอ็นโจได้เข้าวิวาห์กันอย่างแน่นอน ก่อนที่หัวข้อจะเปลี่ยนไปเป็นว่าจะตัดชุดแบบไหนไปงานแต่งของฉันกันดี
ฉันช็อคเสียจนลูกตาแทบหลุดออกจากเบ้า เลยขอร้องให้นายตัวสำรองช่วยแอดฉันเข้าไปในกลุ่มนั้นที จะได้เข้าไปแก้ไขความเข้าใจผิด เกิดเรื่องรู้ไปถึงเอ็นโจเข้าล่ะก็ ฉันจะต้องแย่แน่ๆ ไหนจะพวกสาวๆที่เพ่งเล็งเอ็นโจไว้ ถ้าได้ยินเรื่องนี้ ฉันไม่โดนสาปแช่งไม่ได้ไปผุดไปเกิดกันพอดีหรอกเหรอ
อาา ไม่นะะะ อย่าลากฉันไปเกี่ยวกับหมอนั่นเลยค่ะะ
นายตัวสำรองนิ่งคิดพักหนึ่ง ก่อนขมวดคิ้ว ทำสีหน้าไม่ไว้วางใจ
"ในฐานะอดีตประธานนักเรียน เพื่อความสงบสุขของชาวซุยรันในกลุ่ม ฉันขอปฏิเสธ"
อะไรกันยะ! ฉันไม่องค์ลงสะบัดพัดเข้าไปในกลุ่มหรอกน่า!
บ้าเอ๊ย รองหัวหน้าหมู่บ้านไม่ช่วยกันซะเลย ขอให้อยู่คู่หมู่บ้านคานทองไปตลอดชาติซะเถอะ!
.
พอรู้เรื่องนั้น ก็รู้สึกปวดท้องกระเพาะปั่นป่วน ท่าทางโรคกระเพาะจะกำเริบอีกแล้ว ฉันเลยแวะซื้อทาโกะยากิมากินระหว่างทาง ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย พอกลับมาถึงบ้านก็มีเมลล์จากมาโอะจังส่งมา ว่างานโรงเรียนซุยรันกำลังจะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า มาเชิญฉันให้ไปร่วมงานด้วยจะได้มั้ย พร้อมกับภาพของมาโอะจังในชุดเจ้าหญิงที่ม้วนผมเป็นลอน คู่กับยูริคุงในชุดสูทเจ้าชาย ดูเหมือนจะเป็นธีมของห้อง
ได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะจ้ะ มาโอะจัง~
ผมลอนนั่นสมกับเป็นทายาทโรโคโค่ของฉันจริงๆ
ถ้าไปที่งานโรงเรียนก็น่าจะได้เจอกับยูกิโนะคุงซินะ ลองถักผ้าพันคอไปให้ดีมั้ยน้า
อ๊ะ จะว่าไปเห็นสูทของยูริคุงก็นึกขึ้นมาได้ ว่าลืมเรื่องที่ทำเสื้อสูทของนายตัวสำรองเลอะไปเลยแฮะ
ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้ด่าอะไร แต่ฉันน่ะนอกจากจะไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร ก็ไม่อยากจะสร้างบาปให้กับตัวเองด้วยล่ะนะ แค่มีวิญญาณตามติดแถมอาจจะโดนคนสาปแช่ง ตอนนี้ก็อาถรรพ์มากพอแล้วล่ะค่ะ
พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ฉันก็เลยไปปรึกษากับท่านพี่ที่ห้องทำงานว่าจะซื้อเสื้อสูทผู้ชายแบบไหนดี ท่านพี่ได้ยินก็ทำสีหน้าแปลกๆ ปิดแฟ้มเอกสาร วางปากกา ก่อนหันจะยิ้มให้แล้วถามกลับมาว่าจะซื้อไปให้ใครงั้นเหรอ
อ๊ะ งานเสร็จพอดีเลยซินะคะ
-----------------
ไม่มีต่อนะ 555555
กูว่าถ้าตั้งห้องเฉพาะฟิคขึ้นมาใหม่มันแลดูซ้ำซ้อนมั้ยนะ แบบห้องนี้ไว้สำหรับกรี๊ดออฟฟิเชียล ส่วนห้องฟิคไว้สำหรับกรี๊ดฟิคกาวหรอ เราจะตั้งสาขาเพิ่มงั้นรึกูว่าแค่กาวที่เดียวก็พอแล้วมั้ง ให้มันเสพมั่วขายกาวน้ำ(กัญ)ชาที่เดียวให้มันสุดๆไปเลยดีกว่า ไหนๆก็บ้าคลั่งกันขนาดนี้แล้ว 5555
>>237 ท่านพี่คะ ตัวเองมีอิมาริอยู่แล้วแต่ให้น้องขึ้นคานโดดเดี่ยวมันเกินไปนะคะ ไปยุ่งกับอิมารินู่นน ส่วนนายตัวสำรอง ดีแล้วค่ะปล่อยให้ทุกคนเข้าใจผิดต่อไป เพราะเดี๋ยวมันก็กลายเป็นความจริงแล้ว! แต่งเลย! แต่งเลย!! แต่งเลย!!! //แห่ขันหมาก
ไม่สัส พวกมึงไมาต้องเปิดมู้ใหม่สำหรับฟิคเดี่ยวเลย อยู่ๆรวมกันไปนี่แหละ เผื่อไอโม่งหน้าใหม่มาจะได้จับรมกาวฉุดลงเรือได้ทัน
>>237 นายตัวสำรอง มึงทำดีแล้วค่ะ อย่าได้ริอาจชวนท่านเรย์กะจอยกลุ่มและแก้ข่าวเด็ดขาด กว่าท่านเอ็นโจจะกระพือข่าวได้ กูนี่เหนื่อนแทน ไหนจะปัญหาท่านพี่กับน้องเขยท่านเอ็นโจอีก โอยยยยยย แล้วนี่ท่านเรย์กะยังคิดจะตัดสูทใหม่ให้นายตัวสำรองด้วย ข่าวลือใหม่พร้อมความปวดใจของท่านเอ็นโจจะกลับมาอีกระลอกนึงเเล้วเหรอ.....โถ ชีวิตคนหล่อนี่ลำบากเนอะ
กูกาวด้วย ทำไมตอนกูอ่านข่วงที่เรย์กะไปเข้าคอร์สอดอาหารแล้วไม่ยอมโกงกินขนมแบบคนอื่นๆ กูคิดว่าถ้ามีอีเวนต์ทานุกิทุจริตขึ้นมาจริงๆ (ถูกใส่ร้าย?) ต้องมีคนออกมาให้ความเห็นประมาณว่า "เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ขนาดแค่เรื่องอดอาหารยังไม่ยอมโกง เรื่องนี้ยิ่งไม่มีมูลใหญ่" ประมาณนี้ มโนหนักมาก
>>238 ห้ามเปิดห้องใหม่แยกค่ะมึงจากประสบการณ์ที่กูเคยเจอ จุดจบมีแต่ความร้างว่ะ สุดท้ายห้องก็ล่มสลาย ดังนั้นกาวอะไรมาในนี้ให้หมดค่ะ ไม่ต้องไปหลายห้อง เดี๋ยวพวกกูช่วยทำสารบัญ แล้วที่ห้องนี้มันคุยยากกาวเมากาวขนาดนี้ได้เพราะฟิคค่ะมึง อฟช มีแค่หางติ่ง ถ้าไม่มีฟิคมโนคุ้งแควนี่ไม่รู้จะพูดอะไรเลยนะ 5555
>>245 เห็นความคืบหน้าของอฟช แล้วสะเทือนใจ ท่านเรย์กะของหมู่เฮาจะมีโอกาสได้เดทในชุดนักเรียนไหมน่ะ หรือว่าชุดนักศึกษาก็ไม่ทัน ไม่สิอย่างน้อยชุดทำงานก็ต้องได้สิ ใช่ไหมนะ...
เรย์กะปลื้มสารภาพรักในงานพิธีจบอยู่นะ ที่รุ่นพี่โรมิโอบอกทุกคนว่าคบกับจูเลียตอยู่น่ะ เรย์กะบอกอยากให้มีแบบนั้นสักครั้งจัง บางทีคนเขียนอาจจะให้เอ็นโจสารภาพในวันพิธีจบก็ได้ อาจจะเล่นใหญ่ในงานวันนั้นเลยก็ได้ เรย์กะต้องปลื้มแน่ๆ ถึงระดับนั้นพี่แกไม่ได้มาเล่นๆ//ดมกาว ดื่ม(กัญ)ชาแปบ
ท่านเอ็นโจถ้าการที่ให้ท่านเรย์กะสนใจมันยากนัก แม่งกูว่าท่านควรต่อยท้องลากเข้าซอก แค่ก แค่ก ห้องไปเล่นบทโหด ตบ!จูบ! สูดกาวววว อาาาาา จากนั้นล่ามโซ่ แค่กแค่ก กุสนับสนุนกุเตรียมกล้องไว้แล้ว แค่กแค่ก สูดกาวววววว //โดนพัดท่านตบตายยย
แม่งเมากาวกันน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ 55555 กระทู้หน้าควรเขียนคำเตือนตัวโตๆที่หัวไว้นะว่า โปรดให้เสพกาวแต่พอดีเพื่อสุขภาพจิตที่ดี
มีโม่งจุดประเด็นใครก็ได้แต่งฟิคเรื่องใหม่ที ภาคจบการศึกษา 555555 ท่านเอ็นโจต้องเล่นใหญ่!.... แต่ทำไมลางสังหู้มันบอกว่าคาบุรากิจะมาเล่นใหญ่กับวาคาบะจัง...
หรือว่ารู้อยู่แล้วว่าเพื่อวาคาบะจัง ท่านเอ็นโจจึงไม่กล่าวห่าอะไรมาก ไม่งั้นซีน "หืม มาซายะ?" อาจเล่นซ้ำ. โอยยยยยยยย แต่กูว้อนฉากฟินตัวแตกมากอ่าาาาาาาาาาาา โฮฮฮฮฮฉฮฮฮฮฉฮฮฉฉ
>>258 ไปพักผ่อน เตะบอล ตีปิงปอง สูดอากาศบริสุทธ์ หายใจลึกๆ หรือไปหาขนมถุงๆ แดกอย่างท่านเรย์กะก่อนก็ได้ มึงอย่าลืมว่าคอนเซปต์เรื่องนี้คือ วันๆ ของท่านเรย์กะก็งี้แหละ ช่วงนี้ผองเราแค่โชคดีผ่านมาเจอโอเอซิสกลางทาง เดี๋ยวเดินๆ ต่อไปก็เข้าสู่ช่วงทำตุ๊กตา ด่าทานุกิ หาของกินอีก โอเอซิสมันไม่ได้มากันบ่อยๆ นะเว้ย กูกลัวมึงทนไม่ไหวขาดใจตายกลางทาง เส้นทางสายคานทองยังอีกไกลกันนะมึง นี่ยังเดินกันมาแค่ครึ่งเดียว ถถถถถถ
อะ ฟิคมโนงานแต่งตามสัญญา สูดควันเข้าลึกๆแล้วไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นกัน
.
.
วันแต่งงานของฉันกับเอ็นโจมาถึงจนได้ ในที่สุด เหมือนกับความฝันหรือเทพนิยายจนฉันต้องประหลาดใจเลยล่ะค่ะ ที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว ทุกคนดูตื่นเต้นยิ่งกว่าตัวฉันที่เป็นเจ้าสาวเสียอีก งานแต่งอะไรก็จัดการกันไปไม่มาถึงมือฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันมีหน้าที่แค่ไปทำสปา นวดตัว นวดหน้า ขัดผิว เข้าคอร์สเจ้าสาวที่มาดามคาบุรากิคิดค้นมาเป็นพิเศษ แล้วก็แจกการ์ดเชิญเพื่อนสนิทที่เฉพาะเจาะจงว่าอยากให้มางานด้วย นับๆแล้วก็เยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ส่วนชุดแต่งงานนั้นก็ออกแบบเพื่อฉันโดยเฉพาะจากดีไซน์เนอร์ชื่อดังของฝรั่งเศส ถิ่นกำเนิดของราชินีโรโคโค่ เป็นชุดกระโปรงสุ่มผ้าลูกไม้ปักเลื่อม หวานแหววเหมือนเจ้าหญิงที่ทุกคนใฝ่ฝันเข้าคู่กับชุดเจ้าบ่าว ช่อดอกไม้เป็นดอกอุราระแซมกับดอกกล้วยไม้คัทลียาสีขาว ทุกอย่างเพอร์เฟคจนไม่รู้จะเพอร์เฟคยังไงแล้วล่ะค่ะ
ธีมงานแต่งคือเทพนิยายที่ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราสง่างามจนไม่กล้าคิดเลยล่ะค่ะว่าใช้เงินไปเท่าไหร่ แต่อย่างไรก็ต้องจัดให้สมเกียรติและฐานะของตระกูลเอ็นโจและตระกูลคิโชวอิน ความร่ำรวยนี้ช่างน่ากลัวจริงๆค่ะ ถ้าเป็นตัวฉันในชาติก่อนฟังแล้วอาจจะช็อคตายไปเลยก็ได้
ทานุกิยืนอยู่กับฉันหน้าประตูโบสถ์ ฉันรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นหน่อยๆตอนที่วางมือลงบนแขนทานุกิ ก็ได้ยินเสียงปลอบโยนพร้อมกับบีบมือฉันเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะเรย์กะ คนดีของพ่อ ไม่ต้องกลัวนะลูก" ทำเอาน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้เลยค่ะ
คนที่ถือชายผ้าชุดแต่งงานและเพื่อนเจ้าสาวของฉันคือริรินะ ฉันกำลังจะหันหลังไปเช็คดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย ก็ถูกริรินะเอ็ดกลับมาว่ายืนให้มันดีๆหน่อยซี่ --ขอโทษค่ะ จะยืนดีๆไม่วอกแวกเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ
ทีแรกฉันลังเลว่าจะให้ซากุระจัง เซริกะจังหรือคิคุโนะจังเป็นเพื่อนเจ้าสาวดี แต่เมื่อริรินะรู้ข่าวจากท่านแม่ก็เดินดุ่มๆเข้ามาพูดกับฉันเลย "เพราะเห็นว่าคุณเรย์กะหาเพื่อนเจ้าสาวไม่ได้ซักที งั้นฉันจะเป็นให้ก็แล้วกันนะ" ริรินะก็เลยได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉันแบบงงๆค่ะ
มาโอะจังกับยูริคุงเป็นผู้จุดเทียนเดินนำหน้าขบวน ทั้งคู่ดูตื่นเต้นมากและพยายามประคองไว้ไม่ให้เทียนดับก่อนถึงแท่นพิธี ฉันเองก็หวังจะได้เห็นมาโอะจังมายืนในตำแหน่งเจ้าสาวซักวันหนึ่งเหมือนกันกับฉันนะคะ ส่วนยูกิโนะคุงเป็นผู้ถือแหวน ภาพเทวดาน้อยๆคอยประคองเบาะแหวนอย่างระมัดระวังช่างเป็นภาพที่น่ารัก จนฉันเผลอจินตนาการไปถึงลูกชายที่จะเกิดมาเลยล่ะค่ะ จะน่ารักได้เท่านี้รึเปล่านะ
ประตูโบสถ์เปิดออก ก็ได้ยินเสียงเพลงแต่งงานบรรเลงด้วยออร์แกนดังขึ้นพร้อมกับเสียงระฆังดังเหง่งหง่าง ทานุกิกับฉันเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ทุกคนก็ลุกขึ้นยืนเป็นการต้อนรับขบวนเจ้าสาว แสงที่ส่องเข้ามาภายในโบสถ์พร้อมกลีบกุหลาบที่โปรยปรายมาจากด้านบนช่างเหมือนความฝันเลยล่ะค่ะ
ลองกวาดตามองจากผ้าคลุมหน้าผืนบางๆนี่ก็เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาหลายคนอยู่ ส่วนมากก็นักเรียนซุยรันเพื่อนๆกันทั้งนั้นอะนะ แล้วก็มีแขกของท่านพ่อกับท่านแม่และฝั่งเอ็นโจที่ฉันไม่รู้จักอยู่อีกพอสมควร พอคิดเพลินๆ เผลอแผลบเดียวก็มายืนอยู่ตรงหน้าแท่นพิธีแล้ว ทานุกิส่งมือฉันไปสู่มือของเอ็นโจที่ยื่นมาหา ฉันรู้สึกว่ามือของอีกฝ่ายเองก็สั่นน้อยๆเหมือนกัน ไม่ใช่ฉันคนเดียวสินะที่ตื่นเต้น
เพื่อนเจ้าบ่าวอย่างคาบุรากิไปนั่งเล่นออร์แกนบรรเลงเพลงแต่งงานให้ เสียงดนตรีจากคาบุรากิก็ยังทำให้สาวน้อยสาวใหญ่เคลิบเคลิ้มได้เหมือนเดิม
บาทหลวงยืนทำพิธีให้พวกเรา พอกล่าวคำสาบานตัวเองเสร็จก็สวมแหวนให้กันและกัน ก็ได้เวลาเปิดผ้าคลุมหน้าออก เอ็นโจส่งยิ้มให้ฉัน แสงสว่างที่ส่องมาจากหน้าต่างบานใหญ่ของโบสถ์อาบย้อมสีผมของเอ็นโจให้ดูเป็นสีน้ำผึ้ง สีเดียวกับเจ้าชายที่ฉันชอบในการ์ตูนเรื่องโปรด ฉันรู้สึกว่ามันเจิดจ้าจนไม่อาจจะมองหน้าเอ็นโจได้เลยล่ะค่ะ
แต่ยังไม่ทันจะหลบสายตาหนี สองมือของเอ็นโจก็ประคองใบหน้าฉันอย่างนุ่มนวล จูบเบาๆลงมาบนริมฝีปาก ก่อนหน้านั้นเราเคยจูบกันมาบ้างแล้ว แต่จูบที่แค่แตะๆครั้งนี้เหมือนจะทำให้หัวใจฉันเตลิดเปิดเปิงไปเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ รู้สึกเหมือนร่างกายเบาสบายขึ้นไปแตะก้อนเมฆ จนไม่ได้ยินเสียงอะไรเข้ามาในหูเลยแม้แต่นิดค่ะ
พอเอ็นโจถอนริมฝีปากออก ประสาทการรับรู้ฉันก็เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ ก็เลยได้รู้ว่ารอบตัวมีแต่เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วโบสถ์ขนาดไหน พวกซาโตมิคุงกับอุเมะวากะคุงเป่าปากแซวกันเสียยกใหญ่ ท่านอิมาริ ท่านไอระ รุ่นพี่โทโมเอะก็เอากับเขาด้วยเหรอคะ แง้ น่าอายเหลือเกินค่ะ
จบพิธี เอ็นโจจับมือฉันเดินตามหลังทุกคนไปยังหน้าประตูโบสถ์ ตอนนี้ได้เวลาที่เจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้แล้วล่ะค่ะ ยิ่งเป็นดอกไม้จากฉัน สาวๆทุกคนที่ยังไม่แต่งงานก็ดูเหมือนจะตั้งใจรับให้ได้เป็นพิเศษ ส่วนพวกที่แต่งงานแล้วก็มาโยนกลีบดอกไม้โปรยเป็นทาง เสริมสร้างบรรยากาศให้งาน จะโยนแล้วนะคะ เอ้า หนึ่ง สอง สาม
ช่อดอกไม้ลอยละลิ่วไปเข้ามือของริรินะที่เอื้อมมือขึ้นมารับไว้ได้พอดิบพอดี พอเข้าไปแสดงความยินดีด้วยก็บอกว่าถึงไม่ได้ช่อดอกไม้ก็มีแพลนจะแต่งงานอยู่แล้ว แค่รอให้ฉันแต่งไปก่อนเฉยๆ โอ้ จะมีงานมงคลเกิดขึ้นอีกงานแล้วสินะคะ น่ายินดี น่ายินดี
งานกินเลี้ยงจัดขึ้นในโรงแรมหรูห้าดาวในเครือคาบุรากิอีกที่ เมื่อได้การสนับสนุนจากตระกูลคาบุรากิด้วย งานแต่งงานของฉันก็เหมือนกับงานแต่งงานของราชวงศ์ที่ไหนซักแห่งบนโลก ชุดเจ้าสาวก็เป็นชุดแบบใหม่ที่ไม่ซ้ำกับชุดตอนเข้าโบสถ์ด้วย ส่วนชุดของเอ็นโจเป็นสีขาวที่ดูคล้ายเจ้าชายเหมือนตอนในโบสถ์ แต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆไม่เหมือนกัน
ตลอดทั้งงาน ตอนที่เดินทักทายแขกเหรื่อ เอ็นโจกุมมือฉันไม่ปล่อย คอยถามตลอดเลยว่าเหนื่อยมั้ย เมื่อยรึเปล่า ทำเอาท่านไอระกับท่านยูริเอะแซวเสียยกใหญ่ จะมีแยกจากกันก็ตอนที่เหล่าสาวๆเพื่อนๆของฉันลากไปกรี๊ดกร๊าดด้วยกัน และเอ็นโจก็ถูกฝั่งเพื่อนเจ้าบ่าวลากไปดื่ม จริงๆต้องใช้คำว่ากรอกเหล้ามากกว่า จะไหวรึเปล่านะ
"ยินดีด้วยนะคะ ท่านเรย์กะ" เซริกะจังกับคิคุโนะจังเข้ามาแสดงความยินดีกับฉัน อายาเมะจังกับรุเนะจังเองก็ด้วย ถัดไปก็เป็นซากุระจังและอาโออิจัง โดยเฉพาะซากุระจังที่หัวเราะเสียงใส "ไม่คิดเลยว่าเรย์กะจะมีวันนี้กับเขาได้" นั่นมันหมายความว่ายังไงยะ
คุณโนโนเสะกับมิฮารุจังมาทำตาเคลิ้มฝันใส่ฉัน "งานแต่งนี้ช่างงดงามดั่งเทพนิยาย เหมือนฝันไปเลยล่ะค่ะ" นั่นสินะคะ ฉันเองก็คิดว่ามันเหมือนฝันไปเช่นกัน แต่ถ้าให้ตื่นมาแล้วเจอว่าตัวเองยังนั่งอยู่บนคานทองนี่ไม่เอาด้วยหรอกนะคะ
คาบุรากิมากับวาคาบะจัง มาถึงก็ตบไหล่ฉันป้าบๆหัวเราะแสดงความยินดีไปด้วย วาคาบะจังจ๊ะ อย่ามัวแต่หัวเราะสิ ช่วยห้ามสามีของเธอทีเถ้ออออ หน้าฉันจะคะมำดินอยู่แล้วน้าาาา
คนช่วยฉันไว้คือเอ็นโจที่จับมือของคาบุรากิออกไปแล้วโอบเอวฉันไว้ "เรย์กะ เป็นอะไรรึเปล่า"
คาบุรากิเป่าปากแซวฉันกับเอ็นโจใหญ่เลยค่ะ แล้วก็ล้อเลียนฉันไปยันจบงานเลย
พอมาถึงพิธีส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาว คราวนี้ท่านพี่เป็นฝ่ายจูงมือฉันแทน พอมาถึงหน้าห้องสวีทที่จองไว้ ท่านพี่ก็ส่งมือฉันให้เอ็นโจและก้มศีรษะลง "ฝากน้องสาวของผม ฝากดูแลเรย์กะต่อจากนี้ไปด้วยนะครับ"
อุ ท่านพี่คะ น้ำตามัน...น้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้เลยล่ะค่ะ
"ผมจะดูแลคุณเรย์กะเองครับ ไม่ต้องเป็นห่วง"
ท่านพี่พยักหน้าให้ ตามออกไปสมทบกับพวกผู้ใหญ่ เหลือฉันกับเอ็นโจอยู่ในห้องสองต่อสอง
คราวนี้เกร็งของจริงเลยล่ะค่ะ อ๋า แล้วฉันควรจะทำอะไรต่อไปดีล่ะคะ จะพูดอะไรดี
"เอ่อ..."
"คุณเรย์กะ เหนื่อยรึเปล่า" เอ็นโจนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามกับฉัน "ใส่ส้นสูงเดินไปเดินมาทั้งวันคงปวดขาสินะ ไปแช่น้ำอุ่นๆแล้วนอนเลยดีกว่า"
"เอ่อ แต่ แต่ว่า..."
"หืม" เอ็นโจเอียงคอมองฉันด้วยสีหน้ายิ้มๆ "แต่ว่าอะไรเหรอ"
ไม่พูดก็ไม่ได้เพราะกำลังถูกคาดคั้นอย่างหนักผ่านทางแววตานั่น
"คือว่า คืนนี้มัน....เป็นคืนแต่งงาน"ฉันนี่แทบจะกัดลิ้นตัวเองอยู่แล้วตอนพูดออกไป แต่เอ็นโจยังคงยิ้มอยู่
"คืนแต่งงานแล้วทำไมเหรอ" เอ็นโจประสานนิ้วเข้ากับมือของฉัน
"ก็ ก็ ฉันอ่านในอินเตอร์เน็ตเขาบอกว่าคืนแต่งงานคืนแรกสำคัญที่สุดนี่คะ จะให้ผ่านไปเฉยๆมันก็...."
"อือฮึ แล้วเราควรจะทำยังไงดีล่ะ" เอ็นโจจับมือฉันขึ้นมาจูบที่หลังมือ
"กะ ก็ ช่วย...." แม้ว่าชาติก่อนฉันจะเคยอ่านการ์ตูนหรือนิยายที่มีการบรรยายบทรัก เรื่องบนเตียงอย่างถึงพริกถึงขิง แต่พอมาเป็นเรื่องของตัวเองกลับพูดออกไปไม่ได้แม้แต่คำเดียว
ถึงจะพูดไม่จบ แต่เห็นสายตาวิบวับนั่นก็พลันรู้ตัวว่าฉันติดกับเข้าให้อีกแล้ว
"เข้าใจล่ะ คุณเรย์กะอยากทำเรื่องแบบนั้นสินะ" เอ็นโจจูบฝ่ามือของฉัน ตรงบริเวณที่ถูกสัมผัสและสายตาที่มองทำเอาหน้าร้อนวูบ
"ปะ เปล่านะคะ" ฉันรีบส่ายหัวทันที นึกด่าตัวเองอยู่ในใจว่าไม่ควรไปต่อความยาวสาวความยืดจนเป็นช่องให้เอ็นโจมาเอาเปรียบฉันเลย
"ไม่เอาน่า คุณเรย์กะ ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะ"
ช่วยอะไรของนายยะ อีตานี่ อุหวา ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ
ฉันหลับตาปี๋เมื่อมือของเอ็นโจเอื้อมมาบนหัวของฉัน และค่อยๆดึงพวกของที่เซ็ททรงผมฉันอย่างพวกดอกไม้ ไข่มุก หรือกิ๊บหนีบตัวเล็กๆออกมาทีละอันแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างโซฟา
ฉันได้แต่มองตาปริบๆ
"เอาล่ะ น่าจะหมดแล้ว" เอ็นโจกวาดตามองทั่วหัวฉันอีกที "จะนอนทั้งที่มีดอกไม้อยู่บนหัวคงไม่สะดวกเท่าไหร่ ไปอาบน้ำเถอะ คุณเรย์กะเหนื่อยมาทั้งวันควรจะพักผ่อนดีกว่านะ"
พอเห็นฉันนิ่งค้างไม่ยอมขยับเพราะยังอึ้งอยู่ เอ็นโจก็หัวเราะ
"คุณเรย์กะ ดูทำหน้าเข้า คาดหวังอะไรอยู่งั้นเหรอ" ใบหน้านั้นโน้มลงมากระซิบข้างๆหู "หรืออยากได้อะไรที่ยิ่งไปกว่านั้นอยู่ล่ะ ผมทำให้ได้นะ"
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ฉันรู้สึกอยากจะกรี๊ดแล้วเอาเล็บข่วนหน้ายิ้มๆของหมอนี่เหลือเกินค่ะ พูดจาอะไรออกมากันคะ น่าอาย น่าอายเหลือเกิน
ตอนที่ยังไม่รู้จะทำอย่างไรดี เอ็นโจก็จูบหน้าผากฉันเบาๆแล้วปล่อยมือออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน "เดี๋ยวผมไปนอนตรงโซฟาข้างนอกก็ได้ คุณเรย์กะนอนเตียงไปเถอะ"
จะให้เจ้าบ่าวระเห็จออกไปนอนคนละมุมกับเจ้าสาวในคืนแต่งงานคืนแรกก็จะดูน่าสงสารเกินไปหน่อย ฉันดึงแขนเสื้อเอ็นโจไว้ได้ทันพอดี
"ยะ อย่าไปเลยค่ะ อยู่ที่นี่เถอะ ท่านเอ็นโจ"
"หืม" เอ็นโจหันหน้ามาแล้วหรี่ตามอง "ท่านเอ็นโจงั้นเหรอ"
"ขะ ขอโทษค่ะ มันชินปาก"
"คุณเรย์กะ คุณควรจะเรียกชื่อผมแทนนามสกุลได้แล้วนะ" เอ็นโจดึงฉันเข้าไปกอด แตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากของฉัน รู้สึกบริเวณนั้นจะร้อนๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ค่ะ "และตอนนี้คุณก็นามสกุลเอ็นโจแล้วด้วย"
อุหวา อย่าจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นใกล้ๆสิคะ
เอ็นโจยังคงจ้องอยู่เหมือนกำลังรอคำตอบ ฉันก็ได้แต่จำยอม หลุบตาลงมองพื้นอีกรอบ "ค่ะ....คุณชูสุเกะ" เกือบกัดลิ้นตัวเองไปแน่ะ
เงยหน้ามาก็เห็นเอ็นโจส่งยิ้มมาให้แบบอ่อนโยนมาก ใบหน้านั้นเลื่อนเข้าหาฉันช้าๆ มอบจูบที่นุ่มนวลเหมือนขนนกอีกหน อ้อยอิ่งและเชื่องช้า แต่ฉันเหมือนจะขาดใจกับสัมผัสนั่นจนเผลอกำแขนเสื้อไว้เป็นหลักยึดเกาะแบบไม่รู้ตัว
"ทะ ท่านเอ็นโจ"
"ท่านเอ็นโจอีกแล้ว" เอ็นโจส่ายหน้าแล้วก็หัวเราะ "ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชินงั้นเหรอ"
พอฉันพยักหน้า เอ็นโจก็ยิ้มออกมา แต่ฉันว่ายิ้มนั้นดูไม่น่าไว้ใจพิกล แต่พอจะแย้งกลับถูกปิดปากไว้ไม่ให้พูดด้วยคำพูดของเอ็นโจที่กระซิบชิดริมฝีปากของฉัน
"งั้นคืนนี้ก็ฝึกให้ชินไปก็แล้วกัน ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก เรย์กะ"
.
.
เมื่อก่อน ฉันเคยคิดว่าจักรพรรดิและเด็กผู้ชายงี่เง่าในซุยรันเป็นพวกร้อนแรงบ้าพลัง โชคดีที่เอ็นโจของห้องเราไม่ใช่พวกร้อนแรงแบบนั้น แต่จากเมื่อคืนนี้ ฉันก็ได้รู้ว่าฉันน่ะคิดผิดค่ะ
เอ็นโจน่ะถึงจะดูเยือกเย็นเหมือนน้ำ แต่จริงๆแล้วเป็นน้ำมันดีๆนี่เอง
ทิ้งเชื้อไฟไว้หน่อยก็ลุกไหม้ไปไหนต่อไหน
จบละ ไม่มีต่อ กูเขินมาก ขอบคุณที่ให้พื้นที่แบ่งปันความกาวของกูนะ 555555555555555
อ้ายยยยย กุขอโทษษษษ ที่sm เกินไป ฟิคนี้ดีต่อจายยยยย สูดกาววววววววววววว ตุบ!!!!!!(ตาลอยย)
>>261 โอ้ยยยยยย ตายแล้ว เขินแทนอ่ะ ตัวบิดไปมาตั้งแต่ต้นจนจบ ดีใจด้วยเอ็นโจ ในที่สุดหลังความพยายามจีบสาวแล้วโดนปัดธงมายาวนานก็สำเร็จซะที ท่านเรย์กะของเราก็ได้พังคานทิ้งไปแล้ว ดีใจจจจจ //รมกาวตัวเองแปบ
ยูกิโนะคุง ทำดีมากลูก เรย์กะเห็นยูกิโนะแล้วคิดว่าอยากได้เด็กน่ารักๆแบบนี้ด้วย โชคดีกับขั้นตอนการทำนะ อร้ายยย
ริรินะนี่คือซึนสินะ จริงๆอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาวเรย์กะใช่ไหมล้าาา
>>264 มึงงงง ขอโทษด้วย กูอ่านบิดไปบิดมาเรื่อยๆจนถึง 264 แล้วกูกลับอ่านไม่จบ ไม่กล้าอ่านต่ อ ไม่ใช่เพราะมันไม่สนุกนะ แต่กูแค่เขิล แอร้ยยยย ทำไมกูต้องอ่านแล้วนั่งยิ้มคนเดียวม้วนไปม้วนมาอยู่บนเตียงด้วยว่ะ แม่ง นี่เรื่องนี้ทำให้กูเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ขนาดยังไม่ อฟช กูยังเมากาวขนาดนี้ ถ้าของจริงมีมากูคงเลือดหมดตัวตาย โฮกกกกกกกก ไว้กูสงบใจได้แล้วจะมาอ่านต่อนะ ฮือออ ทุบโต๊ะรัวๆๆๆๆ
ขนาดฟิคยังทำเอากูฟินตัวแตกได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นอฟซ. จะขนาดไหน โม่งแปลคงแปลไปเขิลไปแน่ ก่อนเอาไปลงแมวดุ้นก็มายั่วที่โม่งให้เราลงแดงตายก่อน พอได้อ่านของจริง ฟินตัวแตกตายคาโม่งแต่
กรี้ดดดด ดีต่อจายยยมากก กูรีเควสฟิคตอนต่อไปหลังจากนั้นอีกเรื่อยๆๆๆๆ เอาให้ถึงรุ่นลูกไปเลยนะ เอาให้ลูกๆของทุกคนมาเจอกันที่ซุยรัน ใครก็ได้ช่วยทำให้ความกาวของกูเป็นจริงที พลีสสสส
เขินชิบหายเลย แงงงงงง นี่เรียนอยู่นะ แล้วก็แอบอ่านไง ยิ้มไปบิดไปมันคนเดียวในห้องนี่แหละ55555555555
>>265 อิบ้าาาาาาา มึงแต่งซะพวกกูๆมั้งหลายบิดไปมาจนตัวจะเเตกตายอยู่แล้ว ยังกล้าบอกว่าตัวเองแต่งไม่ดีอีกเหรออ!!!! โอยยบบยย กูตายตาหลับแล้ว....ไม่ได้!!!! กูจะต้องรอฉากแบบนี่ให่เกิดขึ้นจริงใน อซฟ.ให้ได้ก่อนค่อยตาย!!! แต่ก็ต้องขอบใจมึงมากสำหรับกาวล็อตใหม่นะเว่ย ตอนนี้ก็เหลือแค่ฟิคของกูในวันวาเลนไทน์ที่ใกล้ถึงนี้แล้วล่ะ พวกมึงเตรียมตัวเลย!!!!!
>>277 ลองย้ายที่แปะดู ได้ยังอ่ะ https://imgur.com/a/MJyhn
ฟิคกาวแม่งดีชิบหาย โอ้ยยยยย แล้วเนื้อเรื่องหลักล่ะ.. //ปาดนั้มตา
เรื่องหลักยังไร้คู่ควงต้องให้ยูกิโนะมาชวนเต้นรำอยู่ ถถถถ
กุต่อฟิคให้นะ
.
.
.
.
.
.
.
.
ค่ำคืนเร่าร้อนอันยาวนานของฉันได้สิ้นสุดลง รู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว...
ทันใดนั้นก็เหมือนได้ยินเสียงกริ่งบางอย่าง ฉันรู้สึกรำคาญมากๆเลยปัดลงจนตกลงจากโต๊ะ เสียงดังโครมทำเอาฉันลืมตาตื่นความง่วง
ก้มมองตัวเองยังอยู่ในชุดนักเรียนซุยรัน ดูเหมือนว่าฉันจะหลับไปตอนอ่านหนังสือ
ฝันงั้นเรอะ!!
//วิ่งหนีอย่างว่อง!!!
>>265 ฮืออ กูกลับมาอ่านต่อจนจบแล้วนะมึง กว่าจะอ่านจบได้กูนี่บิดผ้าห่มเตะขาไปมาบ้าบอมาก ไอ้ตรงว๊ากกกกกกกก นี่ไม่ใช่เสียงท่านเรย์กะตะโกนในใจแต่คือเสียงของมึงที่เกิดจากการแต่งเองแล้วเขินเองสินะ ถถถ กูชอบบบ มันละมุนท่านเอ็นโจของกู ขนาดคืนเข้าหอก็ยังแจกอ้อยไม่หยุด กูอยากเห็น อฟช ฉากเอ็นโจเรียกเรย์กะว่าเรย์กะไม่ใช่คุณคิโชวอิน และเหนือสิ่งอื่นใด...อยากเห็นเรย์กะเรียกเอ็นโจว่าชูสุเกะ โฮรกกกกกกกกกกกกกกกก โฮรกกกกกกกกกกกกกกก โฮรกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีลูกกี่คนดีคะท่ายเรย์กะ ยีนบ้านนี้ดีด้วยมีสักโหลสองโหลให้แย่งมรดกกันไปเลยสิคะ แอ้!
>>276 วาเลนไทน์วันนั้นกูจิรอนะมึงงง อย่าริอาจผิดสัญญา!
>>281 ปรากฎทั้งสองคนฝันตรงกัน วันต่อมามองหน้ากันก็เขินๆนิดหน่อยจนคนรอบข้างเริ่มสังเกตได้ และช่วยกันอวย เรย์กะเริ่มค่อยๆเปิดใจ และรู้สึกดีกับเอ็นโจมากยิ่งขึ้น เริ่มคิดได้ว่าบางทีที่เอ็นโจเข้าหาอาจไม่ใช่เพราะอยากแกล้ง อาจจะเพราะอยากจีบก็ได้! พอลบอคติไป หัวใจก็เผลอเต้นแรงอย่างอดไม่ได้ จนไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันกลายเป็นความรักไป //กาววววว เราต้องดมกาวกันเข้าไป
>>281 กูชอบความกาวของมึงงงงงง ฝันแบบนี้เรียกว่าบุพเพนิมิตนะจร๊าาาาาาาาาา เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกสัส อย่าให้กูรอนานนนนนนน ช่วยทำให้ความกาวเป็นจริงเร็วๆเหอะท่านฮืโยโกะ โฮฮฮฮฮฮ
อะไรคือค่ำคืนอันเร่าร้อนคะท่านเรย์กะ อยากเสือกจริงๆ
>>283 กูว่าน่าจะฝันดีกันทั้งคู่มากกว่า มึงดูการกระทำที่แสนมุ้งมิ้งแก่กันและกันดิ!!! ฝันร้ายพร่องงงงงง 5555
ถ้าเป็นฝันจริงก็ถือว่าท่านทั้งคู่ได้ซ้อมแต่งงาน&ได้เข้าหอแสนเร่าร้อน(?)แล้ว.....เชิญทั้งคู่คบหากันอย่างจริงๆจังๆได้แล้วค่ะ
อิ(ว่าที่)คู่หมั้นท่านเอ็นโจ - เลทนางโกไปเลย
อิตาไก่โง่ - เดี๊ยวกูซัมม่อนริรินะ&พรรคพวกมาจัดการส่งให้ไปอยู่กับนาง(ว่าที่)คู่หมั้นให้
นี่ถ้ากูทะลุแหวกเข้าไปในมังงะกับท่านเรย์กะได้นะกูทำไปละ555555
พวกมึงเชียร์ริรินะกับใครวะ? ตาไก่โง่หรือเดชชิ?
กูเชียร์ตาไก่โง่ คงมีสีสันน่าดูถถถถถถถ
>>286 เดชชิซิ! ยังมีโมเม้นท์บ้าง ตาไก่โง่นี่ปล่อยไปเหอะ อย่าได้ให้มันมาอยู่ในเครือญาติเดียวกับท่านเรย์กะเลย ถถถ
-------------------
อัพเดทสารบัญกระทู้นี้แป็ป
♦♦ แฟนฟิค ♦♦
➡ สปินออฟเอ็นโจ >>7-11
➡>>237
➡ ฟิคมโนงานแต่ง (จบ) >>261 >>263-265
(กูควรใส่ >>281 ด้วยมั้ย ถถถ)
♦♦ แฟนอาร์ต ♦♦
>>45
ทำเนียบรายชื่อตัวละคร(ที่มีชื่อ)ในเรื่อง >>217
อ่านคอมเมนต์พวกมึงแล้วกูแฮปปี้ที่มีคนชอบความกาวของกูด้วย นานๆกูจะเขียนฟิคทีกลัวมันจะฝืดๆอ่านติดๆขัดๆน่ะ แต่ชอบก็ดีแล้วล่ะ //ท่าทางดีใจมาก แบบท่านเรย์กะตอนเจอบุฟเฟ่ต์
>>286 กูเชียร์เดชชิเพราะกูไม่ชอบอีตาไก่โง่ บังอาจมาเกลียดท่านเรย์กะด้วยเหตุผลงี่เง่าๆ เชิญนายไปอยู่กับคุณยุยโกะของนายเถอะไป
แต่กูเชียร์ตาไก่โง่นะ ตลกดี หมอนี่ไม่มีฤทธิ์เดชอะไรหรอก ขนาดท่านเรย์กะเจออีกทียังแกล้งได้ง่ายๆเลย หมอนี่จงต้องโดนริรินะรังแกตลอดไปซะ---
ไก่โง่คบเป็นกิ๊กเอาไว้หยอกไว้รังแกได้ แต่คู่ชีวิตนี่เดชชิโอเคกว่า แนวพ่อศรีเรือนดูแลบ้าน ให้ริรินะออกไปบู๊ข้างนอก ตัวเองคอยปลอบประโลมตอนกลับมาถึงบ้าน ให้เป็น home sweet home
กูมาแปะแฟนอาร์ต ท่านเรย์กะตอน ป.1
http://imgur.com/a/vDXhc
วาดเองกูก็กาวเอง ความจริงแล้วเอ็นโจจะต้องหลงรักท่านเรย์กะจากช็อตนี้แน่ๆเลยขร่ะะะ ตอนที่ท่านเรย์กะเต้นวอลซ์กับท่านพี่อย่างยิ้มแย้มร่าเริง ดูน่ารักโคตร ทั้งเอ็นโจทั้งคาบุรากิต่างก็มองตาค้าง!! เพราะปรกติที่โรงเรียนอยู่โหมดคุณหนูมีแต่หน้านิ่งๆ กับยิ้มน้อยๆ ด้านนี้น่ะได้เห็นแค่ตอนอยู่กับท่านพี่เท่านั้น! อา... //ดมกาวแบบโคตรฟิน บางทีกูก็สังเวชอาการมโนกูนิดหน่อยนะเนี่ย...
>>294 กูก็ว่ารักแรกพบจากช็อตนี้นั่นล่ะ เจ้าชายตกหลุมรักเจ้าหญิงในงานเลี้ยงเต้นรำ แล้วเจ้าหญิงก็วิ่งจากไป ทิ้งให้เจ้าชายว้าวุ่นอยู่คนเดียว
ท่านเรย์กะมึงน่ารักมาก ยิ้มสดใสทำเอากูนึกถึงเพลงยิ้มของ Jetset'er ท่อนนี้เบย "แค่เพียงรอยยิ้มเล็กๆของเธอครั้งเดียว ก็ทำให้ฉันไม่เหลียวไปมองที่ใด " เอ็นโจก็เลยมองตาค้าง ไม่หันไปมองทางอื่นเลย 55555555555
>>297 ขอบคุณมากค่า อ่านตอนใหม่แล้ว ดีต่อจายยกุมากค่ะ กรี้ดดดดด คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจีๆนะ คาบุรากิวาคาบะ ส่วนเอ็นโจเรย์กะ นี้พออ่านแบบมีฟิลเตอร์นี้คือปริ่มมากกก /// ดมกาวแปบ
ท่านโม่งผู้แปลคะ ต่อจากนี้เนื้อเรื่องจะเริ่มเดิน... เดินอะร๊ายยย โอ้ยยยย ตอนที่ร้อยไหนคะ จะไปหาม๊านน แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ จะเดินแบบไหน ก็จะรออ่านนะคะ แต่ตอนนี้ต้องรีบกลับสู่โลกความจริงก่อน สายแล้วว กรี๊ดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด เห็นเต้นกับน้องชายตัวเองแล้ววิ่งโร่มาหาเลยนะคะท่านเอ็นโจ! ยูกิโนะนี่แม่งชงพี่ชายชัดๆ มีชมพี่ชายแบบเนียนๆต่อหน้าเรย์กะโคตรบ่อย กามเทพชัดๆ อ๊ากกกกกก มีอ้อนพี่ชายด้วย โฮกกกกกก
เรื่องเริ่มเดินแล้วสินะ กูได้ยินมึงพูดเมื่อเนิ่นนานจนลืมไปแล้วล่ะโม่งแปล 555
อรั้ยยยยย เห็นน้องชวนเขาลงไปเต้น ก็อยากชวนบ้างสินะ แต่ไม่กล้าใช่มั้ย กลัวโดนปฎิเสธใช่มั้ย แล้วเอ็นโจยิ้มขื่นๆมองนี่คืออะไร หมายความว่ายังไง คิดว่าเรย์กะจะเข้าใจผิดระหว่างนายกับไอระเหรอ อะฮุๆๆๆๆๆ
เออ ในที่สุด คาบุรากิก็ได้คุยกับวาคาบะเป็นกิจลักษณะซักที เนื้อคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันไปได้ ถ้าเคยทำบุญร่วมไว้ ถึงจะยังไงก็ต้องเจอกัน ยินดีด้วยนะ
ฟหป้ท้องฃลๆ เขินมาก คือนี่ยังไม่ได้เต้นด้วยกันเลย แค่เดินมาหาก็เขินตาย ถ้าขอคบหรือมีโมเมนต์กว่านี้นี่ได้แดดิ้นตายแน่ๆ ,___,)
โอ่ยอยากรู้ว่าพระนางคืบหน้าด้วยอะไร555555555
แต่กูอ่านแล้วแอบสงสารเอ็นโจเล็กๆ นะ อุตส่าห์ควงสาวรุ่นพี่มาโชว์ นอกจากเรย์กะจะไม่หึงไม่สนใจ สงสัยแต่เรื่องคาบุรากิแล้ว ยังโดนน้องชายตัวเองตัดหน้าแย่งเต้นอีกต่างหาก ถถถถถ คุณชายของบ่าว ช่างอาภัพอัปภาคย์
นึกว่าจะมีแบบ "ท่านพี่เต้นรำกับคุณพี่เรย์กะซักเพลงซิฮะ" ให้ยูกิโนะเป้นนักสร้างอีเวนท์ไรงี้ซะอีก เสียจัย
ฮา ตอนที่ยูกิโนะบ่นเรื่องนม แล้วความคิดเกี่ยวกับเอ็นโจของเรย์กะก็กระเด็นหายไปพริบตา 55555
คนอื่นดูจะตกใจที่ได้ยินว่าเรย์กะอกหัก แต่เอ็นโจนี่กลั้นขำ สรุปนายรู้เรื่องทุกอย่างจริงๆซินะ!
แอร๊ยยย ยูกิโนะคุง!!! เอ็นโจแปลกใจน่าดูเลย จะว่าไป ถ้ามองอีกมุม จะบอกว่านอกจากครั้งแรกที่มากับท่านพี่แล้ว ท่านเรย์กะไม่ยอมเต้นกับใครอีกเลยก็ได้นะ (ถึงที่จริงน่าจะเพราะไม่มีใครกล้าชวนก็เถอะ)
ทำเอานึกถึงท่านเรย์กะตอนมาซัมเมอร์ปาร์ตี้ครั้งแรกแน่ะ ยูกิโนะคุงหนูรู้อะไรมารึเปล่าลูก
โม่งแปลลลล กุรักมึงงงง ขอกระโดดจุ๊บที เช้าวันใหม่เปิดมาได้อ่านตอนใหม่ฟิน
โม่งฟิคเมากาว กุรักมึงงงงง ขออีก!!!!!! ต่อไปละๆๆๆๆๆๆ
แม้จะไม่ได้อะไรกับวาคาบะ แต่ทำไมอยากให้คาบุรากิอยู่บนคานมากมากกว่า แม้นางจะเป็นนางเอกแต่เราให้นางเป็นตัวประกอบค่ะ ช่างแมง!!! สูดกาวดีกว่า ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พวกมึงใจเย็น คาบุรากิชอบเขาก็ไม่ได้แปลว่ามันจะสมหวังนะเว้ย วาคาบะจังอาจไปชอบนายตัวสำรองก็ได้! ตอนนี้อะไรๆก็ต่างจากการ์ตูน ไม่มีคิโชวอินนางร้ายมารังแกให้จักรพรรดิคอยปกป้อง แถมกว่าจะเข้าหากันก็ช้ากว่าเดิมตั้งปี กูว่าโอกาสแห้วสูงมาก หนึ่งปีที่ผ่านมามีแต่นายตัวสำรองทำคะแนนเอาๆ เหอะ 555 อีเว้นเลียแผลใจอะไรก็เลยมาแล้ว งานนี้จักรพรรดิก็จักรพรรดิ แพ้ประธานนักเรียนชัวร์! วาคาบะตูติดสกิลกางบาเรียออร่าเท่ไม่ส่งผลด้วย ความหล่อไม่มีดาเมจ นางเอ๋อ 5555
มึง ชาตินี้กูจะมีโอกาสได้เห็นทั้งคู่ลงฟลอร์เต้นรำกันมั้ยวะ แบบมองตากัน โอบเอวกัน คุยกระหนุงกระหนิงงุ้งงิ้งกันสองคน มันคงเป็นอะไรที่แบบ
โอยยยย ฟินสัส ใครก็ได้แต่งฟิคสนองนี๊ดกูที
*ซู๊ดดดดดดดด อาาาาาาส์*
เออ เดี๊ยวกูกาวเองก็ได้วะ
คาบุรากิกินแห้วในรอบนี้ แล้วไปรอลูกสาวเอ็นโจกับเรย์กะเอาละกัน ถถถถถถถถถถถถถถถ
แหม่ คาบุรากิอาจจะโดนจับหมั้นกับใครสักคนตามหนังสือการ์ตูนก็ได้นะมึง แล้วพอดีกำลังว่าง อยู่ในช่วงอกหักจากวาคาบะจัง ไม่มีพลังชีวิตมากพอจะขัดขืน
กูว่าคาบุรากิยังมีสิทธิ์ลุ้นพระเอกเยอะอยู่เหมือนกันนะ ตอนอยู่กับเรย์กะแม่งเคมีบ้าบอเข้ากันดีชิบหาย จริงๆ กูสังเกตมาหลายรอบแล้ว ฮิโยโกะซามะนี่ชอบทิ้งคำใบ้รายทางมาเรื่อยๆ ทีละน้อย พอกะว่าคนอ่านลืมสนิทก็งัดเอาไอ้คำใบ้นั่นมาใช้ ต้องกลับไปอ่านทวนแล้วจะแบ่บ เออออว่ะ! กูตะหงิดๆ ตอนริรินะมาพูดถึงการแต่งงานเพื่อธุรกิจ กับน้องชายท่านอิมาริอีก ถ้าไม่ให้มีบทจะพูดถึงทำไมวะ! กูจะรอวันนั้น วันที่มีม้ามืดหนุ่มหล่ออายุมากกว่ามาจีบเรย์กะ แล้วเอ็นโจกระวนกระวายหึงหน้ามืดต้องออกมาประกาศสงคราม ซู้ดดดดดดดดดดด //กาวแม่งแรงดี
>>328 กูว่าเอ็นโจมัวแต่ตายใจเพราะแหย่เรย์กะเล่นไปเรื่อยๆ ก็สนุกดี คู่แข่งที่ดูสูสีที่สุดก็มีแต่คาบุรากิที่มัวแต่หัวปักหัวปำอยู่กับวาคาบะจัง แถมตัวเองยังมีน้องชายคอยตบคอยชง คิดยังไงก็ได้เปรียบ จอมมารเลยคอยตะล่อมลูกแกะไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น แต่แล้วก็มีเจ้าชายขี่ม้าขาว !? ออกมาชิงลูกแกะไป ทำให้จอมมารต้องสะบัดผ้าคลุมลงมาจีบจริงๆ จังๆ โฮ้ยยยยยยยย แม่งดี กูจะรอวันนั้น
สำหรับกุเป็นใครก้อได้ มาหักคานเรย์กะที กุฟินหมดแหละที่เหลือกุเก็บไว้กินเอง5555
วันนี้มีเด็กๆลูกของเพื่อนๆมาเยี่ยมที่บ้านเต็มไปหมดเลยล่ะ เห็นแบบนี้ฉันเป็นที่ชื่นชอบของเด็กๆมากเลยนะคะ
เด็กแฝดชายหญิงลูกของรุ่นพี่โทโมเอะเป็นคนถือเค้กนำมาวางบนโต๊ะ เรียก คุณน้าเรย์กะๆ น่ารักจังเลยน้า~ ทันใดนั้นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของหัวหน้าห้องก็ร้องไห้ขึ้นมาซะงั้น น่าจะโดนลูกของคาบุรากิแกล้งอีกแล้ว จนต้องให้ลูกชายของนายอดีตรองผู้ใหญ่บ้านปลอบขวัญ พอทุกอย่างสงบ เด็กๆทุกคนก็มารุมล้อมฉัน ประสานเสียงร้องเพลงวันเกิดให้ อา มีความสุขจังเลยค่ะ~
วันเกิดปีที่ 40 ของคิโชวอิน เรย์กะ ฉันก็ยังคงกอดคานไว้อย่างเหนียวแน่นค่ะ
//เผ่นออกจากกระทู้
กาวพวกมึงทำเอาตอนกูอ่านตอนล่าสุด รู้สึกว่าทั้งตอนนี่เป็นแผนของยูกิโนะชัดๆ แต่ไม่รู้ว่าแผนนี้กะจีบเรย์กะซามะซะองหรือเอามาฝากพี่ชาย มีอวยท่านพี่ให้เรย์กะซามะฟังแล้วฟังอีก แล้วที่ทำตัวน่ารักนี่ใสซื่อจริงๆหรือแผนการบ๊องแบ๊ว ตอบบบบบบบบบ !!!
ปล. นี่กูอยากรู้จริงๆนะว่าอย่างคาบุรากิกับวาคาเบะจังไปเจอกันอีท่าไหน จีบกันยังไง วันๆคุยอะไรกัน
อย่างถ้าเป็นนิยายที่ท่านเรย์กะชาติที่แล้วอ่านมันคงแนวหนุ่มมาดขรึมกับสาวโก๊ะๆสามัญชน พล็อตโหลๆงี้ก็พอนึกภาพออก
แต่พอมาลูปนี้มันดูให้อารมณ์หนุ่มไม่เต็มกับสาวไม่ครบ อะไรงี้ คือวันๆพวกมึงคุยอะไรกันบ้างงงงงงง
พากันไปเก็บผักในป่างี้หรอ หรือฟีลคุณชายอยากใช้ชีวิตสามัญชน แล้วมีวาคาเบะเป็นอาจารย์ ยังไงฮึ
แกจีบสาวเป็นหรอออออออ !!
>>335 มีแววเห็นคาบุรากิโดนหักธง5555 แต่สกิลนางเอกอะไรก้อเป็นไปได้
>>331 ตัวละครลับอย่างน้องท่านอิมาริ นี้ต้องออกมาแน่นอน แล้วคิดว่าต้องเป็น Pivoine แน่เพราะท่านอิมาริก็เป็น เดาว่าต้องอยู่รุ่นเดียวกันเพราะท่านอิมาริเคยพูดว่าอยากให้แต่งงานกับน้องชายแล้วน้องชายยังเป็นคนที่นิสัยไม่น่ารักอีก โผล่มาอาจมีสงครามเกิด(แต่กุว่ายากอย่างเรย์กะต้องหักธงก่อนเกิดสงครามT^T)
เออ มีกูคนเดียวรึเปล่าที่ข้องใจว่าทำไมเขาต้องอ้างอิงเรื่องสีผมของยูกิโนะคุงด้วย ยิ่งตอนเปิดตัวบอกว่าสีผมเหมือนเอ็นโจในเกมจริง ๆ กูคิดมากไปเอง หรือว่าแม่งต้องมีอะไรวะ 555555555
อห กูยังคงจำประโยคในตอนแรก ๆ ว่าไทป์ของเรย์กะถ้าให้เลือกก็เอาเอ็นโจดีกว่าได้อยู่นะ 5555555 ให้คาบุรากิมันเป็นตัวตบมุกไปนั่นแหละ
>>339 เออว่ะ กูลืมไปเลยว่าท่านอิมาริก็ Pivoine น้องชายก็ต้องอยู่ด้วย อาจจะรุ่นเดียวกันก็ได้นะ
>>340 มึงไม่พูดกูคงลืมไปแล้วว่าท่านเรย์กะก็มีช่วงเวลาที่มีหนุ่มมาเต๊าะอยู่เหมือนกัน
>>341 กูเบลอเรื่องสีผมไปแล้วว่ะ แต่เคยคิดอยู่ว่าผมสีเงินของนายตัวสำรองนี่หงอกรึเปล่า แบบว่า ถ้าเป็นในการ์ตูนมันก็จะมีทั้งซึรุฮานะทั้งคิโชวอินตัวปัญหา เลยเครียดจนหงอกทั้งหัวแทนท่านเรย์กะโลกจริง 555
ถ้ามึงไม่ลืม ท่านเรย์กะใจเต้นให้คาบุรากิบ่อยนะ เวลาขี่ม้า เล่นเปียโนไรงี้
บ้าน่ะมึง กูว่าท่านเรย์กะก็คงหักธงน้องชายท่านอิมาริได้อีกนั่นแหละ 5555 แบบนี้ตลอดจนกูไม่เกรงกลัวม้ามืด 55555 พวกมึงอย่าได้ลืมว่าท่านเอ็นโจเป็นสเป็คของท่านเรย์กะนะเว่ย(ตอนที่6) ถึงจะโผล่มาเป็นม้ามืดจริง ท่านเรย์กะก็คงจะแค่กรี๊ดกร๊าดเฉยๆให้กระชุ่มกระชวยจิตใจ ไม่เอาจริงๆจังๆหรอกกกกกกกก กูนอนยัน ยืนยัง หกสูงยัน เลยเอ้า 555555 จะรอดูซีนจอมมารหักคอม้ามืดนะ 555555
กูชอบในกาวววของพวกมึงมากกกด55555555
คาบุรากิขอให้เป็นตัวฮาแล้วขึ้นคานเเทนเรย์กะซร้าาาาาาาาาาาาา555555555 สูดกาววววววว แอ่ก!!!!!!
เอ็นโจย้อมผมดำเพราะอะไรซักอย่างป่ะ
แล้วสุดท้ายล้างหัวคืนสีเดิมมาสารภาพรักกะท่านเรย์กะ
เอ็นโจหัวดำนี่แหละหล่อแล้ว ไม่รู้สิ กูชอบผู้ชายผมดำอ่ะ กูรู้สึกว่ามันเท่มันเซะซี่ดี 55555
กูกลับไปอ่านคำบรรยายท่านพี่ที่ท่านอิมาริพูดถึง อ่านแล้วรู้สึกว่า แม่ง นี่มันเอ็นโจนี่หว่า เอ็นโจชัดๆ เป็นร่างแยกของกันและกันเหรอวะ...
มึงกูว่าท่านเรย์กะคงจะหักธงน้องชายท่านอิมาริได้อีกแหละกูนอนยัน ยืนยัง หกสูงยันเลยเอ้า!!! แบบนี้ตหลอดแหละสัส55555 มึงอย่าลืมรถสเป็คของท่านเรย์กะนี่คือเอ็นโจนะ (จากตอนที่6) กูว่าท่านเรย์กะก็อาจจะกรี๊ดกร๊าดๆนิดๆหน่อยพอกระชุ่มกระชวยหัวใจ ถ้าแบบออกมาเเบดบอยเกินไป ก็คงจะไม่หาเรื่องให้มาปวดกระเพาะอีกหรอก เผลอๆถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านเอ็นโจก็คงจะเกิดซีนจอมมารกวาดล้างม้ามืดนี่แหงๆ กูรอค่ะ *ซู๊ดดดดดดดด อ
ดีไม่ดีจอมมารอาจจะกวาดล้างไปเยอะแล้วก็ได้ ที่ฤดูใบไม้ผลิของท่านเรย์กะไม่มาสักทีก็เพราะโดนโค่นทิ้งไปหมดแล้ว อย่างตอน 120 ที่เรย์กะเดินคู่กะเอ็นโจ แล้วพวกนักเรียนชายเกรงกลัวขวัญผวาหลบสายตากันหมด ต้องเป็นเพราะจอมมารแผ่ออร่าดำมืดออกมาแน่ๆ
>>361 ตะไมกูว่าริรินะน่ากลัวกว่าท่านเรย์กะอีกวะ ท่านเรย์กะยังแบบมีการปล่อยให้แม่งรู้ตัวว่า เออ มึงได้ท้าทายอำนาจของพระแม่แล้วนะ ถ้ามึงยังไม่เลิกมึงโดนพัดตบเกรียน แต่ริรินะนี่แม่งใส่เลยโดยไม่รีรอ.
ท่าเทียบรูปร่างหน้าตาแล้ว ก็คงสวยน่ารักทั้งคู่ แต่กูว่าท่านเรย์กะสวยน่ารักกว่า ไม่งั้นซากุระ(ในตอนเเรกๆ) ไมฮาระ ซึรุฮานะ เพื่อนผญ.นายบ้าหมาและอื่นๆที่ยังไม่ปรากฏชื่ออิจฉาหรือเขม่นใส่หรอก ตะไมไม่มีผช.มาจีบหรือหยอดหน่อยวะ(นอกจากท่านเอ็นโจนะ) กลุ่มก็มีเหมือนกัน ลูกศิษฐ์ผู้นับถือศรัทธาก็มีเหมือนกัน ตะไมริรินะถูกสารภาพรักไปหลายคนแล้ว ตัดภาพมาที่ท่านเรย์กะกู.....โฮฮฮฮฮ ตะม๊ายยยยยนนนน
>>362 มุมมองคนภายนอกก็คงประมาณ ริรินะออกแนวสาวขี้วีนขาลุยอะ ไม่พอใจก็บวกเลยตรงๆไม่เก็บอารมณ์ นอกนั้นไม่มีอะไร ไม่ใช่พวกสมาคมโบตั๋นด้วย แต่ท่านเรย์กะคือควีนที่เอาพัดปิดปาก มองลงมาจากเบื้องบน สังกัดสมาคมโบตั๋น แถมเรย์กะก็นิ่งๆไม่ค่อยสนใจปลาซิวปลาสร้อย ระดับความกดดันมันผิดกัน ไม่งั้นริรินะไม่เอาเรย์กะเป็นไอดอลแบบซึนๆหรอก 55555555555555
>>362 ท่านเรย์กะดูมีความเป็นจักรพรรดินี(ที่ทุกคนคิดไปเอง)มากกว่า ริรินะเข้าถึงตัวง่ายกว่า แถมเรย์กะเป็นข่าวกุ๊กกิ๊กกับผู้ชายตัวท็อปทั้งนั้น คาบุรากิ เอ็นโจ รุ่นพี่โทโมเอะไรเงี้ย ใครจะอาจเอื้อมขึ้นไปสอยนางลงมาจากฟ้าล่ะ แม้จะหน้าตาสวยน่ารักขนาดไหน ผู้ชายก็คงคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับนาง คงไม่มีหวังหรอก
>>362 รัศมีแห่งราชันย์ไงล่ะ! ท่านเรย์กะน่ะภาพลักษณ์ดูเป็นคนเก็บอารมณ์ ยิ้มน้อยๆ สงบแบบไว้ตัว มองเมินพวกปลาซิวปลาสร้อยไม่อยู่ในสายตา ถึงจะดูยิ้มๆ แต่ถ้าองค์กาลีประทับร่างก็น่ากลัวมาก ให้ความรู้สึกเหมือนพวกขุนนางร้ายลึก ถึงกับเคยใช้พัดตบหน้าซึรุฮานะที่คิดตีตัวเสมอเชียวนะ
เรื่องความสวยกูเลิกกังขาแล้วว่ะ ทุกคนต่างก็พูดว่าท่านเรย์กะสวย ท่านอิมาริยังบอกว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตา ยิ่งตอนยิ้มนะน่ารักสุดยอด! ถึงโตมาก็ยังยืนยันว่าน่ารักเหมือนเดิม สาวๆน่ะ พอเห็นเรย์กะต่างก็สูญเสียความมั่นใจกันทุกคน หัวหน้าห้องก็เคยบอกว่าสวย(แต่น่ากลัว) เปรียบเทียบว่าเหมือนเจ้าหญิง เหมือนตุ๊กตากันทั้งนั้น
เหตุผลที่ผู้ชายไม่กล้าจีบก็เพราะงี้ด้วย ริรินะน่ะดูตรงไปตรงมาไม่น่ากลัวอย่างญาติผู้พี่ เหมือนกับที่ในสายตาโม่งท่านเอ็นโจเป็นจอมวางแผนในขณะที่คาบุรากิเป็นแค่ไอ้บ้าเท่านั้นแหละ ทั้งๆที่สองคนนี้มันเป็นเพื่อนกัน
และท่านเรย์กะเองก็เป็นชนชั้น Pivoine ที่มีข่าวลือกับทั้งจักรพรรดิและเจ้าชายมาตั้งแต่สมัยประถม ริจะจีบมันก็ต้องมั่นใจนะว่าสามารถเทียบเท่าเจ้าคู่หูเพอร์เฟคนี่ได้ ยังมีความที่เป็นลาสบอสของพวกผู้หญิง เข้าถึงตัวยากมาก จะทำความรู้จักสานสัมพันธ์ยังไม่มีโอกาสเล๊ยยย ฝ่าด่านสาวๆเข้าไปไม่ได้ กูว่าจุดนี้เหมือนคาบุรากิ 'ถ้าไม่ใช่คนที่พวกเรายอมรับล่ะก็ ไม่ยอมหรอก' อนาคตเลยคานมาทั้งคู่ไงล่ะ แค่ก แค่ก--
ยังไงก็ตาม ถ้าได้รู้จักท่านเรย์กะจากสถานการณ์อื่นๆ ก็จะดูแตกต่างทันทีเลยนะ เจอข้างนอกอย่างที่เรียนพิเศษกลายเป็นคุณหนูบอบบาง (เพราะไม่มีสมุนกระนาบแผ่บารมีเหมือนที่โรงเรียนอ่ะนะ) ถ้ารู้จักที่ชมรมก็ดูเป็นคนลั่นล้าที่ชอบงานเย็บปัก ดังนั้นถ้าจะมีผู้ชายเข้าหาก็น่าจะมาจากนอกโรงเรียนนะ?
>>344 >>347 พวกมึงโคตรโหด ซื้อกาวที่เดียวกันใช่มะ ยี่ห้อไรแนะนำกูบ้าง 55555555
กู 341 เอง กาวยี่ห้อที่กูใช้มันกำลังร่ำร้องว่าเอ็นโจย้อมผมว่ะ ไม่งั้นน้องยูกิโนะคงไม่มีหัวสีนี้หลุดมา พวกมึงคงไม่บอกว่าน้องเขาย้อมหัวแต่เด็กใช่ไหม ไตวายแน่มีง 5555555 ส่วนผมหงอกของนายตัวสำรอง อันนี้พูดยากว่ะ กาวกูไม่ถึงขั้น
อนาคตบางทีพวกเราอาจได้เห็นเรย์กะอาจจะหลุดพูดเรื่องสีของเอ็นโจผมในการ์ตูน เอ็นโจเลยไปย้อมตามที่สาวเจ้าหลุดปากก็ได้นะคะมึง 55555555555555
เรื่องย้อมหรือไม่ย้อม ของนายตัวสำรอง ตอนที่66 เรย์กะว่างี้
------------
ดูจากภาพสีในการ์ตูนแล้วเขาเป็นตัวละครผมเงิน ก็เลยดูแปลกๆ ไปหน่อย แต่ผมดำก็เท่เหมือนกันนะ นายขี้แพ้
แต่จะว่าไปชาวญี่ปุ่นทั่วไป ไม่สิ ชาวโลกที่ไหนก็ไม่มีผมตามธรรมชาติเป็นสีเงินหรอกนะ ถ้าย้อมผมอาจจะเหมาะก็ได้ แต่เขาคงไม่ยอมทำแน่ๆ
------------
สรุปไม่ได้เงินหรือหงอกจริงๆนั่นละ
ส่วนของเอ็นโจ *สปอยล์นะ*
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สักตอน จะมีท่านเรย์กะถามเอ็นโจว่าเคยคิดจะย้อมผมเป็นสีน้ำผึ้งมั้ย? เอ็นโจตอบว่า "มันผิดกฏโรงเรียนนะ" ... บัย
อาจจะได้เห็นการเฉลยเรื่องบ้านเอ็นโจและสีผมในรอบไฟนอลของเรื่องก็ได้ บ้านคาบุรากินี่แทบจะเห็นหมดเปลือกแล้ว บ้านเอ็นโจแทบจะไม่เผยอะไรซักแอะ ลึกลับพอๆกับใจจริงของเอ็นโจเลย
ไม่ต้องห่วงนะคะท่านเรย์กะ~ ถ้าอยากเห็นเอ็นโจผมสีน้ำผึ้งก็จับแต่งงานร่วมหอกันเลยสิคะ พอแต่งแล้วทีนี้ก็จะอ้อน(?)ขอให้ทำสีไหนก็ได้ แถมพอมีลูกแล้วลูกก็อาจได้ผมสีน้ำผึ้งมาหรือไม่พอโตขึ้นก็จับย้อมผมลูกๆซะ ทีนี้ก็จะได้เห็นเจ้าชายน้อยเจ้าหญิงน้อยผมน้ำผึ้งโมเอะๆเหมือนเอ็นโจย่อส่วนเดินเต๊าะแต๊ะๆเต็มไปหมด...โอ้โห~ กำไรชัดๆ! มีแต่ได้กับได้นะคะ //กูป่าวขายตรง
เออว่ะ โรงเรียนที่แม้แต่การปั่นจักรยานมายังเป็นเรื่องใหญ่ กูไม่ควรจะคาดหวังกับการย้อมผมใช่มั้ย หรือต้องรอวันจบ orz
กะ กูจะขอเอาฟิคมาลงมั่งได้ไหมอ่ะ พอดีมีไอเดียแว้บๆ เข้ามาในหัว แต่อาจจะฉีกคาแรคเตอร์นิดนึงนะ...
ต่อจาก >>237
พอเล่าเรื่องราวของนายตัวสำรองให้ฟัง ท่านพี่ก็ร้องอ๋อ นายตัวสำรองเป็นถึงอดีตประธานนักเรียนซุยรันก็น่าจะเคยเจอกันมาบ้างล่ะนะ ส่วนเรื่องสูทสุดท้ายแล้วท่านพี่ก็บอกว่าเดี๋ยวจะให้คุณเลขาเป็นคนจัดการให้
หลายวันต่อมา ก็มีจดหมายมาจากนายตัวสำรองส่งมา เป็นจดหมายขอบคุณเรื่องเสื้อสูทที่ตัดส่งไปให้ เป็นพวกจริงจังไม่เปลี่ยนเลยน้า ในส่วนท้ายของจดหมายมีบอกว่าเรื่องข่าวลือเข้าใจผิดในกลุ่มนั้น จะพยายามช่วยแก้ให้ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลมากน้อยแค่ไหน
อา แค่ช่วยเหลือกันก็ดีแล้วล่ะค่ะ ขออย่าให้ข่าวมันแพร่สะพัดออกไปมากกว่านี้ก็พอแล้วล่ะนะ
ว่ากันว่าข่าวลือมีอายุไม่เกิน 80 วัน ขอแค่ไม่เข้าไปวุ่นวายหรือพบเจอกับเอ็นโจอีก ไม่นานก็จะจางหายไปเองแหละน่ะ
ทั้งที่คิดไว้แบบนั้นแท้ๆ
.
ในที่สุดก็ถึงวันงานโรงเรียนซุยรัน ตอนที่ฉันไปถึงเป็นช่วงเวลาที่ห้องของมาโอะจังกำลังแสดงละครเวทีเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรพอดี มาโอะจังได้เล่นเป็นเบลล์ที่สวมชุดกระโปรงบานสีเลมอนสดใสกับผมที่ม้วนเป็นลอนสวยงามสมกับเป็นโฉมงาม กับเจ้าชายอสูรหัวสิงโตขนาดใหญ่ที่พอคำสาปคลายก็กลายเป็นยูริคุงสุดหล่อ ทั้งคู่เต้นรำกันบนเวทีอย่างสนุกสนานก่อนที่การแสดงจะจบลง
"คุณพี่เรย์กะ!" มาโอะจังกระโดดเข้ากอดฉันทันทีที่เจอหน้า
"แสดงได้ดีมากเลยล่ะมาโอะจัง~ ยูริคุงด้วยนะ"
"ขอบคุณครับ"
จากนั้นพวกเราสามคนก็ไปเดินงานโรงเรียนด้วยกันในอาคารเรียน แวะดูการหนังสั้นบ้างหรือพวกคาเฟ่บ้าง ตลอดทางมีแต่เด็กนักเรียนรุ่นน้อง บางคนที่จำฉันได้ก็ก้มหน้าทำความเคารพอย่างเกร็งๆ บางเส้นทางถึงกับแหวกเปิดทางเดินให้เลยทีเดียว
พวกเราแวะไปที่ห้องชมรมการฝีมืออย่างน้อยๆฉันก็เคยเป็นประธานชมรมนี้นี่นะ พอเข้าไปก็พบกับงานฝีมือหลากหลายอย่างที่จัดแสดงอย่างสวยงาม
"ว้าว สวยจังค่ะ!"
มาโอะจังพูดขึ้นพลางไปที่ตรงกลางห้องชมรม ที่นั่นมีเป็นชุดเจ้าสาวสีขาวที่ประดับลูกไม้อย่างละเอียดละออ การทำชุดเจ้าสาวออกงานโรงเรียนยังคงเป็นธรรมเนียมของชมรมที่สืบทอดต่อๆกันมา
"หนูว่าชุดนี้เหมาะกับคุณพี่เรย์กะมากเลยนะคะ!"
"เอ๋ พี่ว่ากับมาโอะจังก็เหมาะเหมือนกันนะ"
ฉันกับมาโอะหยอกล้อกันสนุกสนาน ก่อนที่ฉันจะหันไปถามความเห็นของยูริคุงว่าถ้ามาโอะจังใส่ชุดนี้ล่ะก็ต้องสวยมากแน่ๆใช่มั้ย ยูริคุงหน้าแดงไปทั้งหน้าแล้วพยักหน้าเบาๆ ทำให้มาโอะถึงกับหน้าแดงตาม
แหม~ น่ารักหวานแหววกันไม่เปลี่ยนไปเลยน้า ทั้งสองคน~
สำหรับฉันที่คาดหวังการเดทกันในชุดนักเรียนแล้วไม่ประสบผลสำเร็จเนี่ย รู้สึกอิจฉาตาร้อนเหลือเกินค่ะ จะว่าไปนี่ฉันก็กำลังเป็นก้างขวางคอพวกเขาอยู่ไม่ใช่เหรอเนี่ย? อ๊าๆๆ แย่ล่ะ ไม่ดีเลยแฮะ
พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เลยขอแยกตัวออกมาจากทั้งคู่ บอกว่าจะไปเดินเล่นทั่วๆโรงเรียนสักหน่อย
แม้จะไม่ได้มาที่ซุยรันตั้งนานแล้ว แต่มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก คิดถึงสมัยเรียนจังเลยน้า
"อ๊ะ สวัสดีครับ ท่านพี่เรย์กะ!"
ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับการเดินเล่น ก็มีเสียงเรียก พอหันไปก็พบกับแวมไพร์หนุ่มผมสีอำพัน
"ยูกิโนะคุง! สวัสดีจ้ะ"
"ท่านพี่เรย์กะมาร่วมงานด้วยเหรอเนี่ย ไม่เห็นบอกผมบ้างเลยนะครับ"
ยูกิโนะคุงทำหน้าตางอนๆ เอ๋~ อย่าทำหน้าตาแบบนั้นซิจ้ะ
ในตอนแรกฉันคิดว่าจะลองถักผ้าพันคอที่ยูกิโนะคุงเคยขอไว้ แต่เพราะเวลากระชั้นชิดเกินไปมันก็เลยออกมาไม่สำเร็จ จนไม่กล้าจะออกหน้าบอกว่าจะมาร่วมงานโรงเรียนน่ะซิ ขอโทษนะจ้ะ
"มาโอะจังเชิญมาน่ะจ้ะ แล้วนี่แต่งเป็นแวมไพร์ซินะ"
"ใช่ครับ ที่ห้องเราจัดเป็นบ้านผีสิงกัน ตอนแรกนึกว่าจะแต่งเป็นมัมมี่ แต่เพื่อนๆขอให้แต่งเป็นแวมไพร์งี้ ... ไม่เหมาะรึเปล่านะครับ"
"ไม่หรอกจ้ะ ดูดีมากเลยล่ะ"
"จริงเหรอครับ!"
ยูกิโนะคุงยิ้มอย่างสดใส เป็นแวมไพร์ปิศาจแห่งรัตติกาลแต่กลับมีพลังของแสงสว่างแบบเทวดา อา เป็นแวมไพร์ที่น่ากลัวเกินไปแล้ว!
ระหว่างที่เราพูดคุยกัน ฉันก็สังเกตเห็นว่าคนรอบข้างดูจะให้ความสนใจกันสุดๆ โดยเฉพาะพวกสาวๆ แหม ป๊อปเหมือนพี่ชายเลยนะเรา
"ท่านพี่เรย์กะ แวะเข้าห้องผมด้วยซิครับ!"
ยูกิโนะคุงรีบดันหลังฉันเดินไปตามทางข้างหน้า ก่อนจะไปหยุดที่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่งที่ไร้ผู้คน ตกแต่งไปด้วยเศษซากไม้ ผ้าที่ขาดวิ่น และป้ายอักษรสีแดงตัวโตๆว่าเป็นบ้านผีสิง
เอ๋----- นี่จัดบรรยากาศน่ากลัวสมจริงเกินไปรึเปล่าเนี่ย แค่เห็นก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลยล่ะค่ะ ไม่เอาอะ พี่ไม่ถูกกับของที่น่ากลัวๆแบบนี้หรอกนะ ยูกิโนะคุง---
"เอ๋ ไม่ได้เหรอครับ?"
ยูกิโนะคุงทำหน้าตาน่าสงสารเสียก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยปากปฏิเสธเสียอีก กับสีหน้าแบบนี้ของยูกิโนะคุง ฉันไม่เคยที่จะชนะได้สักครั้งเลยจริงๆ แต่ถ้าให้เทียบกับบ้านผีสิงแล้วล่ะก็ ไม่ไหวจริงๆนั่นล่ะ!
"ถ้าท่านพี่เรย์กะกลัว ...จะเข้าไปพร้อมกับผมก็ได้นะครับ!"
ยูกิโนะคุงยิ้มแย้มออกมาพร้อมกับยื่นมือมาทางฉัน
อุ ยอมแพ้แล้วล่ะจ้ะ
ฉันวางมือบนมือของยูกิโนะคุงก่อนที่พวกเราจะเข้าไปในบ้านผีสิงด้วยกัน โดยมีเสียงสาวๆที่ทางเดินร้องฮือฮากันยกใหญ่
ขอโทษนะคะ รุ่นน้อง วันนี้เป็นวันของรุ่นพี่น่ะค่า~
--------------
ไม่ได้คนพี่ก็ต้องคนน้องแล้วล่ะท่านเรย์กะ จริงๆที่คิดไว้มีอีกพาร์ท แต่กูขี้เกียจละ ใครอยากต่อก็ต่อได้เลยนะ ถถถ มาช่วยกันลากยาวให้มันจบไปถึงฟิคแต่งงานกันเถอะ!
ไหนๆ ก็แต่งมาแล้ว ขอลงหน่อยนะ คงไม่ทับซ้อนกันเกินไปใช่มั้ยอ่ะ สั้นๆ ตอนเดียวจบเอง
-------------------------
"อะไรที่ทำอยู่น่ะ ผมว่าหยุดเถอะครับ"
"อื๋อ ?"
เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลัง ผมจึงเหลียวหันไปมอง เราไม่เคยพูดจากันมาก่อน แต่ผมนึกชื่อเขาออกทันที รุ่นน้องม.4 อ่อนกว่าผมปีหนึ่ง ไม่น่าจะมีใครในซุยรันไม่รู้จักเขา หนุ่มน้อยที่ได้ฉายาว่าองค์ชายตีคู่มากับจักรพรรดิคนนั้น
"กำลังพูดถึงอะไรกันเหรอ"
ผมถามกลับไปอย่างนึกสนุก เขาอุตส่าห์ดักหาจังหวะที่ผมอยู่ตัวคนเดียวซึ่งหาได้ยากเสียด้วย
"ก็เรื่องที่ว่ารุ่นพี่มีแฟนแล้วแต่ยังเที่ยวอ่อยสาวไปทั่วไงล่ะครับ"
ผมเลิกคิ้ว นึกว่าเรื่องที่ผมแอบคบหากับคาซึมิอยู่น่าจะเป็นความลับปิดไว้มิดชิดเสียอีก คนที่รู้เรื่องนี้นอกจากคุณคิโชวอิน แล้วยังมีใครอีกล่ะ...
"คุณก็ไม่ได้ทำตัวปิดเป็นความลับได้แนบเนียนอะไรนักหนาหรอกนะ แต่ถ้าจะหลอกใครได้" เขายังโปรยยิ้มสบายๆ "ก็คงหลอกได้แต่คนซื่อๆ อย่างคุณคิโชวอินเท่านั้นละมั้ง"
อ๋อ~ ผมนึกบางอ้อในใจ คงเป็นตอนงานกีฬาสีที่ผมหันไปชูนิ้วโป้งโบกมือให้คุณคิโชวอินนั่นเอง จริงๆ ก็คิดเหมือนกันว่าสงสัยจะทำเกินไป แต่เธอโบกไม้โบกมือซะขนาดนั้น แล้วผมก็เห็นเธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักจริงๆ นะ
"หืม~ สมมุตินะ ถ้าฉันสนิทสนมกับคุณคิโชวอินขึ้นมาจริงๆ แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับนายเหรอ"
"เกี่ยวสิครับ ในฐานะที่เป็น Pivoine คนหนึ่ง ผมยอมให้ประธานนักเรียนมาหลอกสมาชิกของ Pivoine ไปถึงสองคนไม่ได้หรอก ถ้าใครรู้เข้าคงเป็นเรื่องใหญ่"
โอ้โฮ! หมอนี่พูดเรื่องใหญ่โตถึงขั้นเปิดสงครามระหว่าง Pivoine กับสภานักเรียนได้ทั้งๆ รอยยิ้มเลยแฮะ คนจิตแข็งแบบนี้ ผมอยากได้มาทำงานในสภานักเรียนชะมัด น่าเสียดายจริงๆ ที่เจ้าตัวคงไม่ยอมมาแน่
แต่ผมก็ไม่ได้เป็นประธานนักเรียนมาทั้งม.ต้น ม.ปลาย เปล่าๆ ปลี้ๆ หรอกนะ
"ฉันเข้าใจที่นายพูดนะ แต่แค่สงสัยว่านั่นเป็นเหตุผลจากใจจริงของนาย หรือแค่เหตุผลที่นายยกมาอ้างน่ะ"
"หมายความว่าไงไม่ทราบ"
คราวนี้เขาหุบยิ้มแล้ว สีหน้ายามนิ่งสนิทดูคล้ายมีออร่าบางอย่างแผ่ออกมา หวา~หวา~หวา~ ควรบอกดีไหมนะว่าเวลาพูด ตานายมองไปทางขวาบนน่ะ รุ่นน้อง ไปฝึกมาใหม่นะ
"ก็หมายความว่านายออกมาขู่ฉันเพราะไม่อยากให้ฉันไปทำร้ายจิตใจคุณคิโชวอินไงล่ะ"
ทันทีที่คำพูดของผมหลุดจากปากไป ตาเขาเบิกกว้างขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก แต่ผมยังทันเห็นหน้าเขาแดงเรื่อๆ แวบหนึ่ง เฮ้อ หน้ากากหลุดซะแล้วเหรอ แต่ก็เอาเถอะ ขืนแกล้งหมอนี่มากไปกว่านี้ ถ้าคาซึมิรู้เข้าคงโกรธผมมากแน่ๆ
"เอาน่า ไม่ต้องห่วง" ผมยิ้มสบายๆ "ฉันไม่ไปแตะต้องคุณคิโชวอินของนายหรอก เอาเป็นว่ารอดูเซอร์ไพรส์ในพิธีจบการศึกษาของม.6 ก็แล้วกัน คงอีกไม่นานเกินรอใช่ไหมล่ะ"
ผมว่าแล้วหันหลังจากไป ก็เลยไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้ายังไง
ก็อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณคิโชวอินฟังอยู่หรอกนะ แต่ถ้าอย่างนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ มีเวลาอีกตั้งหลายปี พยายามเข้าล่ะ เอ็นโจ ชูสุเกะ
-------------------------
ในเซ็ทติ้งกู รุ่นพี่โทโมเอะนี่แม่งจอมวางแผนเลย ทั้งเนียนกินขนม Pivoine ให้คนเห็นชัดๆ ทั้งออกหน้าออกตากับเรย์กะ แต่กับตัวจริงของตัวเองดันทำเงียบๆ หวงไว้อย่างดี กะจะใช้เรย์กะออกหน้าสินะรุ่นพี่ ! คิดแล้วกูเคืองงงงง แล้วก็คิดว่าอย่างเอ็นโจต้องมองความดำมืดของรุ่นพี่ออกแน่ๆ พวกเดียวกันนี่หว่า ออกมาปกป้องเรย์กะจากในเงามืดเลยเซ่!
ขัดจังหวะฟิคแปป เรื่องน้องชายอิมาริซามะ
.
.
.
.
.
.
ฮีเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ ป่านนี้ไม่น่ามีโอกาสออกแล้วมั้ง...
>>382 >>383 ว่าตรงๆคือนอกจากขี้เกียจแล้ว กูคิดเหตุการณ์ภายในห้องไม่ออกว่าจะยังไงดี ไม่ให้มีแค่เรย์กะกรี๊ดๆกลัวๆ 555555
และกูก็กะให้เปลี่ยนตัวกลางคันนั่นแหละ โฮวว 838 มึงหลุดมาแล้ว มึงแต่งต่อเลย //ปาไม้ใส่
>>384 ไม่นะรุ่นพี่โทโมเอะะะ กูไม่เคยคิดมุมขึ้นของรุ่นพี่เลยแฮะ นี่รอบตัวเรย์กะจะมีแต่คนพรรคมารเหรอวะ กระต่ายน้อยกลางฝูงหมาป่าชิพหาย 55555
เอ็นโจทำลับหลังแบบนี้สาวเขาไม่รู้หรอกนะ มาจีบต่อหน้าเหอะน่าา
>>387 ว้าาาา เสียดายจัง แต่ก็ไม่แน่ อยากให้เจอกกันในงานเลี้ยงซะหน่อย อยากรู้ว่าพี่เป็นผู้ชายลั้ลลาขนาดนี้ แล้วน้องชายจะเป็นแบบไหน อาจจะต่างกันคนละขั้ว ////มโนแปบ
>>384 ชอบๆ นานทีจะเห็นเอ็นโจหลุดแบบนี้ สะใจ ถถถถ ส่วนรุ่นพี่โทโมเอะ
เราก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเฮียแกไม่ธรรมดา มันกร๊าวใจมาก เอร้างงงง~
>>388 มีงมาต่อเหอะมา คิดดูขาเข้าบ้านผีสิง เป็นยูกิโนะ ขาออกมาเป็นชูสุเกะ นี่กุฮา ถถถถถถถถถ
>>377 >>378 >>384
ชอบบบบบ กูชอบบบบบบบ กูมีกาวล็อตใหม่สูดดมละ *ซู๊ดดดดดดดด อาาาาาาาาส์* ทำดีมาก ดีงามสัสๆ
ท่านเอ็นโจ!! จะมัวอยู่แต่ในเงามืดไปถึงเมื่อไหร่กัน!! ออกมาได้เเล้วโว่ยยยย ยิ่งอยู่แต่ในเงามืดและนานๆโผล่มา(รุก,อ้อยยย&หยอด)หนักๆที เป็นกูๆก็ระเเวงและคิดว่าเขาแค่มาแหย่และเเกล้งเฉยๆ
แล้วประเด็นคืิอท่านเรย์กะโครตซื่อออออออ จีบแบบนี้ไม่รุ่งเว่ยยยยยย ถ้ายังไม่กล้ารุดจีบแบบออกหน้ามาก(เพราะยังมีคดีอิ(ว่าที่)คู่หมั้นอยู่)ก็ช่วยออกจากเงามืดเเละโผล่เข้าไปอยู่ในชีวิตท่านเรย์กะเลย ทำให้ชินกับการที่มีท่านเอ็นโจคอยวนเวียน(?) การสตร๊อกเกอร์และมีสายข่าวแฝงตัวทุกที่นั้นเป็นอะไรที่ดีมากกกก เผื่อมีไอ(หมา)ม้ามืดตัวไหนมาก็จะได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมทัน. แต่อย่าให้ท่านเรย์กะรู้นะ เดี๊ยวแกะน้อย(ตุ้ยนุ้ย)ตัวนี้จะหนีกระเจิงไปไม่กลับ ค่อยสารภาพตอนที่แต่งงานแล้ว เพิ่มสีสันในชีวิตคู่5555 หรือถ้าไม่อยากบอกก็เก็บมันเป็นความลับไว้ตลอดกาลเลยละกัน อย่าลืมว่าตอนเขียนพินัยกรรมก็ให้ถ่ายทอดกลยุทธนี้แก่ลูกหลานเหลนโหลนตระกูลเอ็นโจไปเรื่อยๆ นี่แหละ!!คัมภีร์ประจำตระกูลที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น!!
*ซู๊ดดดดดดดดดดดดด อาาาาาาาาาาาาาส์*
กระทู้เงียบเหงา กูมาต่อสั้นๆก่อนก็ดะ เชอะ
ต่อจาก >>378
---------------
ภายในห้องที่น่าจะเป็นห้องเรียนกลับกลายเป็นทางเดินมืดๆแคบๆที่ปูพรมด้วยใบไม้แห้ง มีเสียงหมาหอนดังประกอบมาเบาๆ ยูกิโนะคุงหยิบเอาไฟฉายที่ไฟติดๆดับๆมาถือส่องทางแล้วเราก็เดินไปด้วยกัน
ชาติก่อนฉันเคยคิดว่าอยากจะมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้บ้างสักครั้งเหมือนกันนะ ชายหญิงที่เข้าไปในบ้านผีสิง แล้วฝ่ายชายคอยจับมือปลอบโยนให้เดินไปด้วยกันจนความกลัวที่หญิงสาวมีนั้นจางหายไป อา โรแมนติกจังเลยน้า
แต่เอาเข้าจริง ฉันหวาดกลัวกับบรรยากาศรอบข้างเกินกว่าจะสนใจมือที่จับกับยูกิโนะแล้วล่ะ
ว้ากกกกกกกกกกกกก
มันโผล่มาแล้วววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาา
นี่มันแค่งานโรงเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงจัดได้น่ากลัวขนาดนี้ล่ะ!
"ยูกิโนะคู้งงงงง"
"ไม่เป็นไรนะครับ ท่านพี่เรย์กะ"
ยูกิโนะกระชับมือฉันแน่นพร้อมกับปลอบฉัน อา ต้องให้คนอายุน้อยกว่ามาปลอบเนี่ย น่าอับอายจริงๆเลยค่ะ
"ยูกิโนะไม่กลัวเหรอจ้ะ"
"เอ... ตอนเด็กๆก็กลัวนะครับ แต่เวลาเข้าโรงพยาบาลทีไร ท่านพี่มาซายะก็มักจะเอา DVD หนังผี หนังซอมบี้มาให้ดูบ่อยๆ จนดูๆไปแล้วรู้สึกว่าก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ"
คาบุรากิ-----!! นี่นายทำอะไรกับจิตใจของเด็กน้อยกันน่ะฮะ!! เกิดยูกิโนะดูแล้วช็อคในโรงพยาบาลจะเป็นยังไง คิดอะไรของนายกันน่ะ!!! โอ้ไม่นะ ยูกิโนะคุง ...จะว่าไปยูกิโนะก็เคยเขียนจดหมายเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้นี่นา ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้เข้าไปให้ความช่วยเหลือเลยน่ะ
"ถ้าท่านพี่เรย์กะกลัว จะกอดผมก็ได้น้า~"
กรี๊ดดดดดดด ไปเรียนประโยคพวกนี้มาจากไหนกันเนี่ย! บทพูดที่ดูไม่เข้ากับเด็กน้อยน่ารักอย่างยูกิโนะคุง แต่ก็ทำเอาใจเต้นตึกตักขึ้นมาเลยล่ะค่ะ อย่ามาหยอกพี่สาวอย่างงั้นซิจ้ะ!
ทางเดินในบ้านผีสิงวกวนไปมาราวกับเขาวงกต ฉันไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหน แต่เพราะว่ากลัวจัดเลยรู้สึกเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก นี่จัดกันในห้องเรียนจริงๆเหรอเนี่ย ทำไมมันกว้างขนาดนี้นะ
"จะว่าไป ท่านพี่เรย์กะได้ไปทานอาหารกลางวันกับท่านแม่กับท่านพี่ด้วยซินะครับ?"
"เอ๋?"
"ได้ยินมาจากท่านแม่น่ะครับ ว่าได้มีโอกาสเจอท่านพี่เรย์กะตอนไปทานอาหารกลางวัน"
"อ๋อ นั่นท่านแม่ของพี่นัดกับมาดามไว้น่ะจ้ะ พี่แค่ไปด้วยเป็นเพื่อนเท่านั้นเองน่ะ"
"ท่านแม่ท่าทางจะดีใจใหญ่เลยล่ะ พูดชมท่านพี่เรย์กะแทบทั้งวันเลยล่ะครับ บอกว่าถ้าได้ท่านพี่เรย์กะมาเป็นลูกสาวก็คงจะดีซิน้า~ ทำเอารู้สึกน้อยใจขึ้นมาเลยล่ะครับ"
แม้จะมืดจนไม่เห็นหน้า แต่แค่ฟังเสียงฉันก็พอจะนึกหน้ายูกิโนะออกเลยล่ะ โอ๋ๆๆ อย่าน้อยใจไปเลยนะจ้ะ กับพี่เอง ถ้ามีน้องชายน่ารักๆอย่างยูกิโนะก็คงจะดีเหมือนกันล่ะน้า~
เห็นๆกันอยู่ว่าแฟร์กันทุกฝ่ายน้าาเรย์กะ
ท่านแม่เอ็นโจอยากได้ลูกสาว(เรย์กะ)
ยูกิโนะอยากได้พี่สาวว (เรย์กะ)
เอ็นโจอยากได้เมีย แค่กแค่ก ภรรยา (เรย์กะ)
เรย์กะอยากลงจากคาน(ท่านจอมมาร)
เห็นไหมค่ะ แฟร์กันทุกฝ่าย ได้กันทุกคน ทุกคนแฮปปี้ เพราะงั้น ยอมท่านเอ็นโจไปเถอะค่าา ปล่อยมือจากคานซะนะคะ สูดกาววววววววววว
ได้ทั้งแม่ + สามี+น้องชายที่น่ารัก +ไหนจะลูกๆอีก นี่ท่านเรย์กะได้กำไรเห็นๆเลยนะคะ ไม่ขาดทุนแน่นอน เพราะงั้นเชิญก้าวลงไปเลยค่ะอย่าได้กลับมาบน(คาน)นี้อีกนะคะ *0*
>>401 ลูกชายคนแรกน่าจะถูกเสี้ยมสอนให้เหมือนพ่อ เหมือนกันแบบซีรอกซ์ออกมาเลย ส่วนลูกสาวคนแรกมีมาดควีนแบบแม่ และนิสัยมุ้งมิ้งใฝ่หาความสามัญชนแบบแม่ ลูกชายคนที่สองก็เป็นเทวดาน้อยๆแบบยูกิโนะไป ส่วนลูกสาวคนเล็กเป็นเจ้าหญิงของบ้าน แน่นอนว่าลูกสาวทุกคนถูกคุณยายจับม้วนผมหมด //ซู้ดดด อาห์ กาวหอมจัง
กูอยากให้มีลูกชายคนโต ลูกสาวคนเล็ก ลูกชายหล่อเป๊ะเหมือนพ่อ แต่ข้างในได้แม่มา เวลาเผลอตัวชอบแดกขนมรัวๆ ใจจริงอยากเข้าชมรมงานฝีมือแต่โดนพ่อบังคับให้เข้าชมรมขี่ม้า ยิงธนู ส่วนลูกสาวน่ารักน่าทนุถนอม ผมสีอำพันหลอดๆ เป็นองค์หญิงน้อยๆ แต่ข้างในจิตใจดำมืดเป็นจอมมารแบบพ่อ หน้าที่หลักใน Pivoine คือคอยตามฟอลโล่ว์พี่ชายไม่ให้ความรั่วหลุดออกมาเป็นที่อับอายของตระกูลเอ็นโจ //ซู้ดดดดดดดด อัดกาว// ในชีวิตจริงแม้แต่มือเขายังไม่จับกัน
>>405 ถ้าลูกชายโดนม้วนผมด้วยก็น่าจะออกมาแนวๆนี้มั้ง
http://imgur.com/a/6N6El
ครอบครัวโรโคโค่ที่แท้จริง ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
จากเมื่อวันก่อน กูเห็น >>281 กับ >>284 แม่งน่าสนใจมาก งั้นกูเขียนต่อก็แล้วกัน 555555555555 ขอโทษนะท่านเรย์กะที่ต้องให้กลับไปอยู่บนคานก่อนชั่วคราว
นี่ฝันบ้าอะไรกันคะ
ฉันต้องรวบรวมสติอยู่พักใหญ่ๆกว่าจะดึงตัวเองกลับมาจากความฝันนั้นได้ ฝันว่าฉันแต่งงานกับเอ็นโจ แถมในฝันฉันกับเอ็นโจก็ได้.......พอคิดขึ้นมาทีไรก็อยากจะกรีดร้องเอาหัวโขกกำแพงทุกครั้งไป อะไรกันคะเนี่ย ฉันถูกอินคิวบัสเข้าสิงคอยสูบวิญญาณหรืออย่างไร ฝันที่วาบหวามขนาดนั้น นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว
ช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้ว แม้จะไม่อยากไปโรงเรียนขนาดไหน แต่ก็จำเป็นต้องไป ก้าวขึ้นรถนั่งคิดอะไรนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย เผลอแป๊บเดียวก็มาถึงโรงเรียนแล้ว ทุกอย่างก็ดูเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองยังไงก็ไม่รู้
ถ้าเกิดว่าได้เจอเอ็นโจเข้าล่ะก็ จะทำยังไงดีนะ
พูดถึงไก่ ไก่ก็มา ยังไม่ทันขาดคำ ฉันก็พบเอ็นโจเข้าที่ประตูทางเข้าโรงเรียนจนได้
ฉันทำกระเป๋าที่ถืออยู่ร่วงลงพื้นแบบไม่ตั้งใจ
พอก้มลงไปเก็บได้ ก็รีบลุกขึ้นมาโค้งทำความเคารพแล้วรีบวิ่งจากไปไม่รอคำทักทายจากอีกฝ่าย ถึงจะเป็นเรื่องเสียมารยาทสุดๆไปเลยก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองหน้าเอ็นโจได้จริงๆ แค่เห็นแว้บๆก็รู้สึกเหมือนภาพในฝันจะตามมาหลอกหลอน
เอาเป็นว่าอาทิตย์นี้ฉันไม่เข้าไปที่สโมสรจะดีกว่าค่ะ
แต่ความตั้งใจที่จะไม่เข้าไปที่สโมสรของฉันก็สั่นคลอน เมื่อท่านซาราระเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนไปรับประทานอาหารกลางวันตรงที่นั่งของ pivoine จะได้คุยเรื่องหนังสือของคาฟกาที่ค้างไว้ด้วยกัน ปกติฉันก็ยินดีที่จะได้คุยกับท่านซาราระอยู่หรอกนะคะ แต่ว่าวันนี้มันต่างออกไปนี่สิ
เอ็นโจกับคาบุรากินั่งทานข้าวไม่สนใจใครอยู่ตรงที่ประจำของตัวเองเหมือนอย่างเคย ฉันได้แต่นั่งตัวลีบๆอย่างหวาดๆ ภาวนาไม่ให้เอ็นโจสังเกตว่าฉันนั่งตรงนี้แต่ก็ไม่เป็นผล
เอ็นโจหันมาเห็นฉัน ก็ได้ชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนจะหน้ามืดเป็นลมอย่างไรชอบกล พอลองหันไปทำความสนใจกับฟรานซ์ คาฟกาและฌอง ปอล ซาร์ท ที่ท่านซาราระกำลังกล่าวถึง แต่ก็เป็นไปได้ยากมาก เมื่อมีสายตาที่เหมือนจะแผดเผากันอยู่อย่างนี้
ไม่ไหวค่า ไม่กล้ามองไปทางนั้นเลยล่ะ
อาหารมื้อนั้นแทบจะไม่รู้รสชาติเลยสักนิด พอได้กลับห้องเรียนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย ช่างเป็นหนึ่งชั่วโมงที่ยาวนานอะไรเช่นนี้
ตกเย็น แทนที่จะไปสโมสรอย่างเคย ฉันก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที กลับไปถึงก็เปิดมันฝรั่งทอดกรอบที่แอบซื้อไว้ขึ้นมาเคี้ยวกร๋วมๆ ครุ่นคิดถึงแผนการรับมือกับเรื่องความฝัน
แผนหลบหน้านั้นสามารถใช้ได้ชั่วคราว ระยะเวลาสั้นๆไม่เกินสองสัปดาห์ก่อนสอบนี้ แต่ถ้าหลังจากนั้นฉันไม่โผล่ไปที่สโมสรเลยทั้งที่เมื่อก่อนไปเป็นประจำ ทุกคนคงจะเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน และนั่นไม่เป็นผลดีต่อตัวฉันเองแน่นอน
อุหวา เรื่องนี้มันเป็นเพราะนายคนเดียวแท้ๆเลย เอ็นโจ
ช่วงเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านไป โดยรวมแล้วก็สงบสุขดีอยู่ ฉันเองก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อที่จะมีชื่อติดบอร์ดอีกครั้ง แล้วก็ทำสำเร็จจนได้ ชื่อของคิโชวอิน เรย์กะไปปรากฎอยู่บนบอร์ดในลำดับที่สิบห้า
ฉันเก็บความลิงโลดเอาไว้ในใจ ยิ้มน้อยๆทำเป็นว่าแค่นี้สบายมากค่า ก่อนจะชี้ชวนให้ทุกคนดูลำดับของจักรพรรดิที่ได้ที่หนึ่ง ต่างคนต่างก็สรรเสริญเยินยอความเก่งกาจของคาบุรากิอีกครั้ง
พอลองดูลำดับคนอื่นๆแล้ว คราวนี้คนได้ที่สองคือวาคาบะจัง ที่สามคือนายตัวสำรอง ที่สี่เป็นใครที่ฉันไม่รู้จัก ที่ห้า....เอ็นโจ
เหลือเชื่อเลยแฮะ ปกติการสอบเอ็นโจมักจะอยู่ตำแหน่งราวๆ Top 3 เสมอ แต่หล่นมาที่ 5 นี่มันออกจะเหนือความคาดหมายไปหน่อย ถึงที่ห้าจะเป็นตำแหน่งที่ฉันไม่สามารถเอื้อมไปถึงได้ แต่คนที่ได้ที่หนึ่งที่สองประจำแบบเอ็นโจจะรู้สึกยังไงบ้างนะ
ครุ่นคิดเพลินๆก็รู้สึกว่ามีมือวางลงบนไหล่ฉันพร้อมกับเสียงอันคุ้นหู "ยินดีด้วยนะ คุณคิโชวอิน"
ฉันสะดุ้งสุดตัว เหลียวหลังไปมองก็เห็นเอ็นโจส่งยิ้มมาให้อย่างเคย อ๋า หมดเวลาของแผนการหลบหน้าแล้วงั้นหรือคะ บ้าจริง ฉันควรจะรีบดูคะแนนแล้วรีบไปจากที่นี่สินะคะ ไม่น่าอยู่เอ้อระเหยลอยชายเลย
"ขะ ขอบคุณค่ะ" ฉันหลุบตามองพื้น พยายามไม่ให้เสียงสั่น
คาบุรากิมายืนข้างๆเอ็นโจ กวาดตามองคะแนนแล้วขมวดคิ้ว "ที่ห้านี่ ชูสุเกะ"
"อือ" เอ็นโจพยักหน้า "ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่น่ะ"
ขนาดไม่ค่อยมีสมาธิก็ยังไม่หล่นมาถึงเลขสองหลักเลยงั้นเหรอคะ จะน่าอิจฉาเกินไปแล้วนะคะเจ้าคนพวกนี้
"ตั้งใจกว่านี้หน่อยซี่" คาบุรากิตบไหล่เพื่อนแล้วหันมามองฉัน "ที่สิบห้า ก็เก่งเหมือนกันนี่ คิโชวอิน"
"ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ" ฉันตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ "ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ"
ไม่รอให้สองคนนั้นพูดโต้ตอบอะไร ฉันก็เป็นฝ่ายเผ่นป่าราบ แม้ตอนนี้จะไม่มีผลท้อคุ้มครอง แต่จะหันหลังกลับไปมองไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นต้องถูกกักตัวไว้ที่ยมโลกตลอดกาลแน่ๆ
ตอนที่เอ็นโจมายืนข้างๆรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเลยล่ะค่ะ
เพื่อไม่ให้ใครสงสัยว่าฉันแปลกออกไป พอเลิกเรียนก็เลยแวะไปที่สโมสรสักหน่อย เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นเงาเจ้าสองคนนั้นข้างในก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย นั่งจิบชาอยู่ครู่หนึ่งกับท่านฟุยุโกะก็รีบถอยทัพกลับไปตั้งหลักที่บ้านเพื่อหาแผนรับมืออีกระลอก
ที่ไหนในโรงเรียนที่ฉันจะสามารถหลบภัยได้นานๆ หลีกเลี่ยงไม่ต้องเผชิญหน้าได้อีกน้า
แล้วฉันก็นึกออก สโมสรของเหล่าเปอร์ติต์ยังไงล่ะคะ ได้ยินจากยูกิโนะคุงว่านานๆทีเอ็นโจจะมารับกลับบ้าน น่าจะปลอดภัยหายห่วง แถมที่นั่นก็มีเด็กๆน่ารักเต็มไปหมดเลยด้วย นั่งเล่นนั่งกินขนมกับมาโอะจัง ยูริคุง ยูกิโนะคุงก็น่าจะสุขีสุโขไม่น้อย
มาโอะจังกับยูกิโนะคุงมาต้อนรับฉัน พาไปนั่งโซฟาแล้วบริการขนมกับน้ำชาให้ ฉันเลยสอนการบ้านเด็กๆเป็นการตอบแทน ระหว่างที่รอเด็กๆแก้โจทย์เลขฉันก็หยิบผ้าที่ปักค้างไว้อยู่มาทำฆ่าเวลา เห็นยูกิโนะคุงทำตาแป๋วเหมือนสนใจอยากเรียนแบบตอนนีดเดิลเฟลท์ ก็เลยสัญญาว่าจะสอนให้ แหม แต่ฉันก็ไม่ได้เก่งเท่าไหร่อะนะ
พอยูกิโนะคุงทำการบ้านของตัวเองเสร็จก็เริ่มเรียนปักผ้ากับฉันด้วยลายเบสิคๆอย่างดอกเดซี่ก่อน เทวดาน้อยที่ใจจดใจจ่ออยู่กับงานปักช่างน่ารักเหลือเกิน มาโอะจังที่เห็นแล้วก็อยากเรียนปักผ้าด้วยเหมือนกัน เธอบอกฉันอย่างเขินๆว่าอยากปักผ้าเช็ดหน้าให้ยูริคุง ทำเอายูริคุงเขินอาย แดงไปทั้งตัวเหมือนกุ้งต้มเลยล่ะค่ะ จะน่าอิจฉากันเกินไปแล้วนะคะเจ้าคู่รักหวานแหววตรงนี้ เอ้า อยากเรียนอะไรจะสอนให้หมดเลยค่ะ
นั่งปักผ้ากับเหล่าเด็กๆไปเพลินๆ ประตูห้องสโมสรของเปอร์ติต์ก็เปิดออกอีกหน
เอ็นโจ ชูสุเกะปรากฎกายขึ้นมา สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ พอเห็นยูกิโนะคุงก็เดินเข้ามาหา แต่ก็ไม่ลืมโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์ให้เหล่าสาวน้อยของเปอร์ติต์ ช่วยด้วยค่ะ สาวน้อยพวกนี้ถูกปีศาจล่อลวงเอาหัวใจไปซะแล้ว
แต่เอ๊ะ ไหนบอกว่าเอ็นโจนานๆจะมาที่นี่ทียังไงล่ะคะ ฉันยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเผชิญหน้าเลยนะคะ
"ยูกิโนะ" เอ็นโจวางมือลงบนหัวน้องชาย "ไปรบกวนคุณคิโชวอินอีกแล้วนะ"
"ไม่ได้รบกวนซักหน่อย เนอะ คุณพี่เรย์กะ" ยูกิโนะคุงบุ้ยใบ้ปากมาทางฉัน
เอ็นโจสบตากับฉันแล้วก็ยิ้ม แต่ฉันกลับหน้าร้อนวูบ
"ไม่ได้รบกวนเลยค่ะ" ฉันส่ายหน้าไปมาแล้วก็หันไปคุยกับมาโอะจังต่อ แนะนำเรื่องด้ายและฝีเข็ม พยายามไม่มองไปทางเอ็นโจสุดฤทธิ์
ถึงจะรู้สึกเศร้าหน่อยๆที่ต้องลาจากเทวดาน้อย แต่ในเมื่อนายมารับน้องชายแล้วก็รีบๆกลับไปซักทีสิยะ อย่ามาจ้องเอาๆแบบนี้ ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วนะรู้รึเปล่า
เพราะความลนลาน ฉันเลยเผลอทำเข็มปักนิ้วตัวเองจนได้ เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นจุดเล็กๆหยดลงบนผ้าปัก ไม่ได้เจ็บอะไรนักหรอกค่ะ แต่พวกเด็กๆเห็นเข้าก็แตกตื่นกันใหญ่
ฉันพยายามจะบอกทุกคนว่าไม่เป็นอะไร แต่ขณะกำลังล้วงหาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดอยู่นั้น เอ็นโจก็ฉวยมือฉันไป เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองห้ามเลือดให้ เลือดจากที่คิดว่าเป็นจุดเล็กๆ แต่พอถูกผ้าซับก็ขยายเป็นวงกว้างจนน่าตกใจว่าเลือดฉันออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ยิ่งไปกว่านั้นเป็นผ้าเช็ดหน้าของเอ็นโจด้วย อ๋า แล้วฉันจะถูกทวงบุญคุณย้อนหลังอะไรรึเปล่าคะ
พอเห็นฉันทำหน้าเสีย เอ็นโจก็เลยบีบมือฉันเบาๆเหมือนให้กำลังใจ มือฉันพออยู่ในอุ้งมือของเอ็นโจก็รู้สึกถึงความแตกต่างกันเลยแฮะ มือผู้ชายทั้งใหญ่ ทั้งแข็งแรง แล้วก็อบอุ่น
ฉันเผลอนึกถึงความฝันนั้นขึ้นมาเลยล่ะค่ะ
"ท่านพี่เรย์กะ ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะค่ะ" มาโอะจังสะกิดฉัน ทำให้ฉันได้สติในที่สุด แต่มาโอะจังก็เลิกคิ้วขึ้น "อ๊ะ ท่านพี่เรย์กะหน้าแดงแปร๊ดเลยล่ะค่ะ ไม่สบายด้วยเหรอคะ"
"ปะ เปล่าจ๊ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ถ้าอย่างนั้นขอตัวสักครู่นะจ๊ะ" ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของเอ็นโจอย่างสุภาพ ก้มหัวขอบคุณให้แล้วเผ่นแผลวไปที่ห้องพยาบาลโดยไวที่สุด มะ ไม่ไหวแล้วค่ะ ถ้าอยู่ตรงนั้นต่อไปฉันต้องเป็นลมตายแน่ๆ
เดินผ่านกระจกเงาบานใหญ่ในห้องพยาบาลก็ได้เห็นใบหน้าฉันได้ชัดๆ หวาาาาาาา หน้าแดงไปหมดตามที่มาโอะจังพูดจริงๆด้วย ฉันเป็นอะไรของฉันคะเนี่ย
ไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาลเลย ฉันเลยถือวิสาสะหยิบเอายาฆ่าเชื้อกับพลาสเตอร์ปิดแผลมาใช้เอง ยังไม่ทันที่จะลงมือทำแผล ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก เอ็นโจก้าวเข้ามาข้างใน
"คุณคิโชวอิน เป็นยังไงบ้าง"
อ๋า จะตามมาทำไมคะ แค่แผลเข็มตำนิ้วเองค่า ไม่ได้ร้ายแรงอะไรซักหน่อย
"ก็ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่นิดเดียวเอง"
เอ็นโจเลิกคิ้วเมื่อเห็นฉันใช้มือซ้ายคีบสำลีชุบแอลกอฮอลล์แบบทุลักทุเล "ท่าทางจะลำบากนะ ผมช่วยก็แล้วกัน"
อุหวา ไม่เป็นไรค่า ฉันจัดการเองได้
ขณะที่คร่ำครวญอยู่ในใจ เอ็นโจก็จับมือฉันไว้แล้วเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์ทำแผลให้ ฉันสะดุ้งนิดๆเพราะความแสบจนเผลอร้องออกมาเบาๆ แผลนิดเดียวเอง จะถูกมองว่าใจเสาะรึเปล่านะ
"เจ็บเหรอ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจควานมือไปข้างๆโต๊ะแล้วหยิบพลาสเตอร์มาแปะแผลให้
"เปล่าค่ะ" ฉันส่ายหน้า พอทำแผลเสร็จเรียบร้อยก็ก้มหัวลง "ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านเอ็นโจ"
"หืม" เอ็นโจยังคงยิ้มอยู่ แต่ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล ทำแผลเสร็จก็ควรจะไปได้แล้วนะ จะหาข้ออ้างปลีกตัวยังไงดีเนี่ย
"อะ เอ่อ ไม่ไปรับยูกิโนะคุงกลับบ้านแล้วเหรอคะ"
"ยังไม่ถึงเวลาที่นัดคนขับรถไว้น่ะ ไม่ต้องรีบหรอก" เอ็นโจส่งยิ้มละมุนละไม "หรือคุณคิโชวอินมีธุระที่ไหนรึเปล่า จะได้พาไปส่ง"
ละ แล้วทำไมต้องมาพูดใกล้ๆด้วยคะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไม่ได้ยินหรอกค่า บ้าจริง หัวใจฉันมันเต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะเลย
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจหรอกนะคะ"
"แต่คุณคิโชวอินก็รบกวนผมตั้งหลายเรื่องแล้วนี่นา" เอ็นโจหัวเราะ "จะเพิ่มมาอีกเรื่องสองเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอก"
ไม่เอาค่า ไม่ให้เพิ่มมากไปกว่านี้หรอกนะคะ เดี๋ยวจะถูกเก็บดอกเบี้ยสุดโหดแบบตอนนั้น แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้วค่า
"คุณคิโชวอินหน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ" เอ็นโจถามยิ้มๆ เอามือวางแปะลงบนหน้าผากฉันทำเหมือนวัดไข้
"ฉันสบายดีค่ะ" ฉันรีบตอบ พยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น อะไรกัน เอาหน้ามาใกล้เกินไปแล้วนะยะ
"หืมมมมม" เอ็นโจลากเสียงยาว ท่าทางแบบนั้นทำให้ฉันนึกฉุนขึ้นมาหน่อยๆ ล้อเลียนกันรึไง หา
ฉันเงยหน้าสบตากับเอ็นโจ พออยู่ใกล้กันเช่นนี้ ดวงตาของเอ็นโจก็มีประกายประหลาดปรากฎขึ้น เป็นแบบเดียวกับที่เคยเห็นในความฝัน ทั้งอ้อมแขนที่อบอุ่น และน้ำเสียงอ่อนโยนที่เรียกชื่อฉันซ้ำไปซ้ำมา
"เรย์กะ" น้ำเสียงแบบเดียวกับตอนนี้เลยค่าาา
ฉันเบิกตากว้างแบบตะลึง เอ็นโจเรียกชื่อฉันงั้นเหรอ หรือจะเป็นเสียงจากความฝันที่ฉันเอามาปะปนกับความเป็นจริง หัวใจฉันเต้นแรงมาก ยิ่งกว่าตอนไปวิ่งรอบพระราชวังกับโค้ชมิฮาระเสียอีก เหมือนเลือดทั้งตัวจะถูกสูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้า กำลังจะหน้ามืดแล้วล่ะค่ะ
รู้สึกว่ามีของเหลวหยดใส่ปาก ลองแตะๆบริเวณนั้นดูก็พบว่ามันคือเลือดที่ไหลลงมาเป็นทางจากจมูก เอ็นโจที่ก้มตัวมาใกล้ๆฉันก็ได้รับผลกระทบไปด้วย เลือดกำเดาของฉันหยดใส่เสื้อสูทนักเรียนของเอ็นโจตรงอกเสื้อ จุดสีแดงๆตัดกับสีขาวของเครื่องแบบของซุยรันอย่างเด่นชัด
ว๊ากกกกกกกกกกก ตายแล้วววววววววว ฉันทำอะไรลงไปค้าาาาาาาาาาาา
"คุณคิโชวอิน" เอ็นโจอ้าปากค้าง สีหน้าตะลึงพริงเพริด
ยังไม่ทันที่เราสองคนจะขยับตัว อาจารย์ประจำห้องพยาบาลก็เข้ามาพอดี พอเห็นฉันเลือดกำเดาไหลพรากๆก็ตกอกตกใจใหญ่ รีบปฐมพยาบาลจนเลือดฉันหยุดไหล เอ็นโจยืนข้างๆเตียงของฉัน ฟังอาจารย์วินิจฉัยสาเหตุที่เลือดกำเดาไหลพร้อมวิธีดูแลตัวเองไปด้วย
วันนี้มันอะไรกันคะ ฉันทำตัวน่าขายหน้าต่อหน้าเอ็นโจไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว อับอายเหลือเกินค่ะ
ฉันออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกับเอ็นโจ จะให้เอ็นโจเดินไปเดินมาทั้งที่เสื้อเลอะเลือดของฉันก็ไม่ดีเท่าไหร่อะนะ ก็เลยเอ่ยปากขอเสื้อสูทของอีกฝ่ายมาซัก เอ็นโจก็ถอดออกมาให้ง่ายๆ
"ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ ท่านเอ็นโจ" ฉันก้มหัวลงแทบจรดพื้น
"อือฮึ" เอ็นโจหัวเราะเบาๆ "แต่แบบนี้คุณคิโชวอินก็ติดหนี้ผมอีกแล้วสินะ"
อ๋า ว่าแล้วเชียว ฉันติดหนี้เอ็นโจอีกจนได้ กัดไม่ปล่อย เก็บทุกเม็ดเลยนะยะหมอนี่
"งั้นฉันจะซื้อของใหม่ให้ก็แล้วกันนะคะ" ฉันพยายามเสนอวิธีใช้หนี้ของตัวเองให้ แต่มีหรือคะที่คนอย่างนี้จะฟังคำขอฉัน เอ็นโจยังคงยิ้มหน้าระรื่นเหมือนอย่างเคยจนน่าโมโห
"อื๋อ คุณคิโชวอินคิดว่าแค่นี้ก็หายกันแล้วนะงั้นเหรอ"
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะคะ"
"เอ...ไม่รู้สิ" เอ็นโจส่งยิ้มเจิดจ้าที่ฉันคิดว่ามันมืดดำเป็นที่สุด "ถ้านึกออกแล้วจะบอกอีกทีก็แล้วกันนะ"
เราสองคนเดินกลับไปห้องสโมสรเปอร์ติต์ด้วยกัน พวกเด็กๆดูกระวนกระวาย แต่พอเห็นฉันก็รีบเข้ามารุมล้อม ถามอาการเสียยกใหญ่ พอบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว เด็กๆก็หันไปมองเอ็นโจ และมองฉันที่ถือเสื้อสูทของเอ็นโจสลับกันไปมา
มาโอะจังหัวเราะคิกคักออกมาเป็นคนแรก เอ่อ มาโอะจังจ๊ะ อย่าจินตนาการอะไรแปลกๆจะได้มั้ย มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเลยค่ะ
"ท่านพี่เรย์กะถูกเข็มตำนิ้วนี่เหมือนเจ้าหญิงนิทราเลยนะคะ" มาโอะจังเอ่ยแซวฉัน "มีเจ้าชายมาจูบปลุกรึเปล่าเอ่ย"
"พี่ไม่ได้นอนหลับนี่จ๊ะ แค่ไปทำแผลเอง เจ้าชายไม่ถึงขั้นต้องจูบปลุกหรอกนะ"
"ว้า น่าเสียดายจังเลยค่ะ" มาโอะจังทำสายตาล้อเลียนฉัน "แต่เจ้าชายก็ขี่ม้าขาวไปช่วยสินะคะ"
เอ็นโจไม่พูดไม่จาอะไร เอาแต่อมยิ้มอย่างเดียว
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงงานปัก ทั้งคู่ก็เอาผลงานที่ทำเมื่อครู่นี้มาอวด ทำออกมาได้เก่งกันมากเลยล่ะ เด็กๆนี่น่ารักจังเลยค่ะ เยียวยาฉันจากเรื่องในห้องพยาบาลได้ดีเลยทีเดียว
ยูกิโนะคุงที่ได้เวลากลับก็โบกมือบ๊ายบายให้ฉันแล้วเดินไปกับพี่ชาย เหลือฉันกับมาโอะจังและยูริคุงที่นั่งปักผ้ากันต่อ
อีกซักพัก มาโอะจังกับยูริคุงขอตัวกลับเหมือนกัน ฉันเองก็ได้เวลาที่ต้องไปแล้วด้วย ก็เลยลงมือเก็บข้าวของ แต่เสื้อสูทกับผ้าเช็ดหน้าของเอ็นโจจะพับแล้วใส่ถุงผ้ารวมกับพวกอุปกรณ์งานฝีมือก็คงไม่ดี แถมใส่ไม่ได้ด้วย ฉันก็เลยต้องถือเอาไว้ในมือ หวังว่าจะไม่มีใครเห็นคราบเลือดบนนั้นหรอกนะคะ
ระหว่างที่เดินกลับไปยังแผนกมัธยมปลายก็รู้สึกถึงสายตาที่มองและเสียงซุบซิบ แต่พอหันไปมองหาต้นเสียง ดูเหมือนทุกคนจะหลบสายตาฉันกันหมด เอ๋ ทำไมกันล่ะคะ ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ
ฉันแวะร้านซักรีดที่อยู่ใกล้บ้านร้านหนึ่ง เอาเสื้อสูทกับผ้าเช็ดหน้าของเอ็นโจไปส่งซัก ที่จริงจะให้สาวใช้ซักก็ได้ แต่ว่าทุกคนในบ้านจะต้องรู้เรื่องนี้ และต้องมีคำถามที่ฉันไม่อยากตอบตามมาไม่จบสิ้นแน่ๆ มันจะกระอักกระอ่วนไม่น้อยเมื่อต้องอธิบายว่าไปทำอีท่าไหนเลือดกำเดาของฉันถึงหยดไปถูกตำแหน่งนั้นได้
คิดไปคิดมา มันก็เป็นตำแหน่งที่ล่อแหลมมากๆเลยนี่คะ
เมื่อกลับไปถึงบ้าน ท่านแม่ก็กระวีกระวาดเดินมาหา ในมือบัตรเชิญไปงานเลี้ยงจากมาดามคาบุรากิ ชวนฉันไปซื้อเดรสชุดใหม่เพื่อไปงานนี้โดยเฉพาะ
ถ้ามาดามคาบุรากิจัดงาน เอ็นโจก็ต้องมาด้วยแน่ๆ
อา ฉันไม่อยากไปเลยล่ะค่ะ
-----------------------------------------------
เดี๋ยวค่อยมาต่อ พักก่อน แต่ใครอยากต่อก็ต่อได้เลยนะ ฮิๆ
จะว่าไป... ปกติสาวม.ปลายกับเด็กป.1นี่ส่วนสูงต่างกันแค่ไหนน่ะ.... เวลาเต้นรำจะเป็นยังไงน่ะ... //นึกภาพส่วนสูงโคนัน-รัน
เอ็นโจไม่มีสมาธิจนลำดับตก ไม่มีสมาธิเพราะถูกหลบหน้าเหรอคะ อุอิ แต่ทำเลือดกำเดาไหลได้นี่ชนะรุ่นพี่โทโมเอะขาดลอยเลยนะคะ อันนั้นมันของมายา อันนี้ของจริง เลอะจริง ตกใจจริงๆ
>>424 กูว่าที่ไม่มีสมาธิ ไม่ใช่เพราะท่านเรย์กะหลาบหน้าหรอกว่ะ อันนี้ทำเกือบประจำอยู่แล้ว55555 แต่กูว่าเป็นเพราะเนื้อหาในความฝันของท่านเอ็นโจมากกว่า~~ ฟินเลยสินะคะท่านเอ็นโจ สมหวังและได้แต่งงานกลับคนที่รัก บวกกับคืนเข้าหอสุดโรแมนติคแอนด์เร่าร้อน~~ ลามกนะคะเนี่ยท่านเอ็นโจ ในเวลาเรียนก็หวนนึกถึงตอนเข้าหอเหรอคะ!! ว้ายยยย~~
นี่มัน!! กระทู้มอมเมาเยาวชนเกินไปแล้วว ทั้งกาว ทั้งชา วันๆไม่ทำมาหาไร นั่งรีเฟรช รอฟิค รอสปอยล์ โอ้ย เพลียใจตัวเอง เตือนตัวเองให้เสพอย่างมีสติ!!! ซู้ดดดดด รอมาต่อฟิคนะ และก็รอของ อฟช พรุ่งนี้ด้วย โม่งผู้แต่ง โม่งผู้แปล ไฟต์ติ้ง!!~
ฟิคเรื่องนี้มหากาพย์อย่างแท้จริง เริ่มต้นด้วยงานแต่งชาวบ้าย ยันงานแต่งท่านเรย์กะแล้ววนลูปมามัธยมเหมือนเดิม ขอยาวๆถึงภาคมหาลัยแล้วแต่งงานกันอีกรอบนะคะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใครก็ได้แต่งฟิคอิมาริท่านพี่ควบคู่ไปด้วยยยยย //สาดกาว
>>412-415 กูต่อให้นิดหน่อยก่อนนอน
นักเรียนชายไร้ชื่อ
-------------------
ในชั้นม.4 ของซุยรัน มีชายหญิงสามคนที่ห้ามไปเป็นศัตรูด้วยเด็ดขาด หนึ่งคือจักรพรรดิ สองคือองค์ชาย และสามคือจักรพรรดินี
นามของจักรพรรดินีนั้นคือคิโชวอิน เรย์กะ
แว้บแรกที่ผมได้เห็นองค์จักรพรรดินี ความรู้สึกที่ว่าน่ารักจัง เหมือนตุ๊กตาเลยก็ผุดขึ้นมาเป็นลำดับแรก ผมเป็นนักเรียนที่เพิ่งสอบเข้ามาใหม่ตอนม.ปลาย บังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกับองค์จักรพรรดินี ได้เห็นเธอยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนตอนแนะนำตัวเองกับเพื่อนร่วมชั้นใหม่ๆ ผมได้เห็นว่าเธอมีลักยิ้มด้วย น่ารักเอามากๆเลยล่ะ
แต่แล้วก็มีคนปรบมือขึ้นหลังจากเธอแนะนำตัวเองเสร็จ ตกใจเลยแฮะ ดูท่าทางคุณคิโชวอินจะเป็นคนดังน่าดูชม ก็ไม่แปลกเท่าไหร่กับคนที่สวยขนาดนี้ ต้องมีแฟนคลับติดตามกันเกรียวกราวแน่ๆ
ไม่นาน ผมก็ได้เพื่อนเป็นเด็กที่เข้ามาเรียนที่นี่ตั้งแต่ม.ต้น แล้วก็ได้รับคำแนะนำหลายๆอย่างที่ควรจะรู้ ซุยรันน่ะถึงจะเป็นโรงเรียนของลูกคนรวยก็จริง แต่ก็ยังมีพวกที่เหนือยิ่งไปกว่านั้นก็คือ pivoine กลุ่มคนที่มีอภิสิทธิ์เหนือกว่าคนทั่วไปในโรงเรียนแห่งนี้ คุณสมบัติการเป็นสมาชิกนั้นคัดเลือกอย่างเข้มงวด ต้องมีชาติตระกูลดี เชื้อสายเก่าแก่ ฐานะสูงส่ง นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็เทิดทูน pivoine แบบไม่อาจหาญจะตีเสมอ
คุณคิโชวอินก็เป็นหนึ่งใน pivoine เหล่านั้น
พอพูดถึงคุณคิโชวอินว่าน่ารักและดูเป็นกันเองมากๆ เหล่าเพื่อนนักเรียนเก่าก็หน้าซีด ตัวสั่นกันยกใหญ่ พอถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้รับการแจกแจงเรื่องราวอย่างละเอียด เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนผมจะเข้ามาเรียนที่นี่ เรื่องมันมีอยู่ว่า
กลุ่มคุณซึรุฮานะที่เป็นสาวซ่าส์ได้ทำการท้าทายอำนาจของจักรพรรดินี คุณคิโชวอินที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ พอโกรธแล้วก็น่ากลัวมากเหมือนภูเขาไฟระเบิด สุดท้ายก็ปราบคนที่บังอาจตีตัวเสมอให้ลงไปนอนแทบเท้าได้ด้วยพัดแค่ด้ามเดียว พร้อมกับคำขู่ว่าถ้ายังไม่เลิกจะบดขยี้ไม่ให้เหลือซาก เรื่องมันฟังดูเหลือเชื่อจริงๆเลยแฮะ คุณคิโชวอินดูไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเลยนะ
อาจจะมีโอกาสก็ได้ ถ้าเกิดคิดจะจีบคุณคิโชวอิน จะพอเป็นไปได้รึเปล่านะ
คิดว่าได้อยู่ห้องเดียวกันจะมีโอกาสมากกว่าผู้ชายคนอื่นๆที่หมายปองเธอ แต่คุณคิโชวอินก็จะมีเพื่อนๆรายล้อมดั่งองครักษ์เป็นเงาตามตัว คอยกดดันผู้ที่เข้าไปพูดคุยอยู่เงียบๆ และผมไม่เคยเห็นเธอไปไหนมาไหนเองคนเดียวเลยสักครั้ง ต้องมีคนอยู่ด้วยตลอด เข้าถึงตัวไม่ได้เลย
บางที ผมก็ไปงานเลี้ยงในวงสังคมชั้นสูงบ้าง แต่คุณคิโชวอินก็ไม่เคยปรากฎกายในงานที่ผมไป ไม่มีโอกาสคุยด้วยเลยสักครั้ง
ผมได้ยินข่าวคราวของเธอจากแวดวงสังคม ว่าประธานคิโชวอินน่ะคุยโม้ไปทั่วเรื่องที่ลูกสาวถักตุ๊กตากับผ้าพันคอให้เป็นของขวัญของพ่อคนเดียว แล้วก็ยังมีงานฝีมืออีกมากมาย รวมทั้งขนมอบด้วย สมเป็นกุลสตรีจริงๆ ผมเองก็อยากได้ผ้าพันคอฝีมือคุณคิโชวอินเหมือนกัน อยากกินขนมฝีมือของเธอด้วย ต้องออกมาอร่อยมากแน่ๆ
แต่ความมั่นใจนั้นก็ถูกสั่นคลอนด้วยข่าวสารพัดเกี่ยวกับผู้ชายที่ข้องเกี่ยวกับเธอ เริ่มจากจักรพรรดิคาบุรากิที่มอบหนังสือบทกวีรักให้ และปกติจักรพรรดิมักจะดีดเปียโนตามอารมณ์ของตัวเอง ไม่รับรีเควสต์จากใคร แต่พอคุณคิโชวอินเอ่ยปากขอก็ทำให้แต่โดยดี หรือจะเป็นองค์ชายเอ็นโจที่กางร่มคันเดียวเดินไปขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน อีกทั้งประธานนักเรียนก็ส่งสายตาหวานเชื่อมให้ในงานแข่งกีฬาสี
รู้สึกจะเป็นผู้ชายระดับท็อปทั้งนั้นเลยแฮะ
อันที่จริง ผมคิดว่าฐานะของผมก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่น้อยหน้าใครในซุยรันทั้งนั้น แต่เมื่อเทียบกับตระกูลคาบุรากิ หรือตระกูลเอ็นโจ ผมก็ชิดซ้ายไปเลย จะเอาอะไรไปเทียบกับสองคนนี้ได้ล่ะ ทั้งหน้าตา ฐานะ การเรียน สู้ไม่ได้สักอย่าง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกว่าพ่ายแพ้หมดรูปได้ขนาดนี้
ผมทำใจยอมรับด้วยความหดหู่อยู่นาน ขนาดอยู่ห้องเดียวกันมาสองปี ผมก็ยังไม่มีโอกาสแนะนำให้คุณคิโชวอินยังรับรู้ตัวตนของผมสักแอะ ลงท้ายผมก็คิดตัดใจเพราะมันไม่มีความหวัง แต่ก็ยังเผลอมองคุณคิโชวอินบ้างเวลาที่เดินสวนกันหรือเห็นจากที่ไกลๆ และความหวังก็จะลุกโชนขึ้นมาทุกทีที่เผลอสบตากันแล้วคุณคิโชวอินยิ้มให้
ผมเฝ้ามองคุณคิโชวอินตลอด ผมก็เลยได้รู้ว่ามีอีกหลายคนคนที่คิดแบบเดียวกับผมเช่นกัน และหนึ่งในนั้นคือองค์ชายเอ็นโจ ที่เป็นคนดังของชั้นปีและเป็น pivoine เช่นเดียวกันกับคุณคิโชวอิน
ผมเห็นสายตาเขาเวลามองคุณคิโชวอินก็ดูออกได้ไม่ยาก ผู้ชายเหมือนกัน ชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ทำไมผมจะไม่รู้
คุณเอ็นโจไม่ได้เข้ามาพูดอะไรกับผม หรือจะคิดว่าไม่ได้เป็นคู่แข่งในสายตา ไม่มีค่าให้ใส่ใจ ซึ่งมันก็เป็นจริงตามนั้น
ผมควรจะเกลียดเขาเพราะเขาคือคู่แข่ง แต่ก็ยิ่งตอกย้ำความน่าสมเพชของตัวเองหนักเข้าไปใหญ่ เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด แถมยังเลิศเลอเสียขนาดนั้น ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็เลือกเขาอยู่ดี ไม่ใช่ผม
พอได้เห็นด้วยตาตัวเองถึงความสนิทสนมที่ไม่ใช่ข่าวลือ คุณคิโชวอินกับคุณเอ็นโจเดินชมหิ่งห้อยด้วยกันในงานชมหิ่งห้อยที่ตระกูลคาบุรากิจัดขึ้น คุณเอ็นโจมองคุณคิโชวอินผู้งดงามในชุดกิโมโนแบบไม่วางตา คุณคิโชวอินเองก็มีสีหน้าที่ต่างออกไปจากตอนอยู่ในห้องเรียน มองแล้วพวกเขาเหมือนคู่รักที่สุดแสนจะเหมาะสม
ผมรู้สึกเจ็บชะมัดเลยแฮะ
วันหนึ่ง ผมเห็นคุณเอ็นโจกับน้องชายเดินไปที่ลานจอดรถของแผนกม.ปลาย คุณเอ็นโจไม่ได้แต่งเครื่องแบบเรียบร้อยเท่าไหร่นัก เสื้อสูทเครื่องแบบที่บ่งบอกความเป็นซุยรันหายไป แต่ตอนนั้นเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วจึงไม่ค่อยมีใครสนใจเรื่องกฎระเบียบเท่าไหร่นัก
และหลังจากคุณเอ็นโจขึ้นรถไปไม่นาน คุณคิโชวอินก็เดินมาจากทางเดียวกัน หอบหิ้วเสื้อสูทที่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นของเธอเองไว้แนบอกเหมือนเป็นของสำคัญ ผมเผลอคิดไปถึงคุณเอ็นโจที่ไม่ได้ใส่เสื้อสูท จะเป็นไปได้รึเปล่าว่าเสื้อตัวนัั้นเป็นของเขา
ดูเหมือนว่าหลายๆคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็คิดแบบเดียวกับผม เริ่มลงมือซุบซิบ แต่พอคุณคิโชวอินปรายตามองมาก็เงียบเสียงโดยพลัน
ผมก็มีคำถามสงสัยว่าคุณเอ็นโจถอดเสื้อสูทตัวนั้นออกทำไม แต่ก็ไม่มีใครกล้าไปถาม
และหลายวันต่อมา ก็ได้เห็นคุณคิโชวอินยื่นถุงกระดาษสีน้ำเงินให้คุณเอ็นโจแบบสองต่อสอง บรรยากาศเหมือนการสารภาพรักสุดๆ คุณเอ็นโจมีสีหน้าสีใจแบบปิดไม่มิด พอลับหลังคุณคิโชวอิน คุณเอ็นโจก็เปิดห่อของหยิบขึ้นมาดู ผมเห็นเป็นอะไรบางอย่างสีขาวๆอยู่ในกล่องใสๆใบนั้น ยังไม่ทันสังเกตให้ดีๆ คุณเอ็นโจก็เดินมาทางนี้เสียก่อน
ผมเดินช้าๆ พยายามชำเลืองมองของในมือของคุณเอ็นโจ ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะรู้ตัวเพราะเราสบตากัน และคุณเอ็นโจก็ยิ้มให้
ฉับพลัน ผมก็รู้สึกเหน็บหนาวไปทั้งตัวกับรอยยิ้มนั้น มันเป็นยิ้มที่ดูเป็นการประกาศชัยชนะ ยิ้มที่เหมือนจะตอกย้ำว่าไม่ว่าอย่างไรคุณคิโชวอินก็ไม่มีวันหันมามองผม
ถึงได้เจอกับตัวมาบ้างแล้ว แต่ผมมักจะคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ายังพอมีหวัง ยังมีโอกาส แต่พอได้เผชิญหน้ากับคุณเอ็นโจเข้าจริงๆ ความหวังนั้นก็หายไปในพริบตา
ผมไม่สามารถสู้เขาได้ ไม่มีทางเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อเดินมาไกลจากจากตรงนั้น ผมก็หยุดยืน นึกตะโกนด่าตัวเองในใจว่าโง่ที่สุด มีโอกาสให้ตัดใจตั้งหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังไม่สนใจคำเตือนนั้น เผลอตัวถลำลึก สุดท้ายก็ต้องมาเจ็บเอง เป็นไอ้โง่เองอยู่อย่างนี้
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างต้องการควบคุมอารมณ์พุ่งพล่าน บอกกับตัวเองอยู่ในใจว่าแบบนี้น่ะดีแล้ว
ดีแล้ว ต้องเจอยาแรงเสียบ้าง ถึงจะได้รู้สึกตัว ลืมตาตื่นจากฝันสักที
-------------------------
แรงบันดาลใจจากเพลง "คนข้างล่าง" ท่อน "และเธอสูงเกินจะใฝ่ เธอคงจะไม่สนใจในคนข้างล่าง ที่เขาเฝ้ามองอยู่ ถึงแม้ไม่มีความหวัง ก็ได้แค่มองดู เพราะเขาทำได้แค่นั้น" โอยยยยยยยยยยย ฟังเพลงอะไรก็อยากเขียนเป็นฟิคไปหมดเลยเว้ย 555555555555555
กูว่าเรย์กะก็น่าจะมีคนแอบชอบอยู่นะ แต่โดนจอมมารสกัดดาวรุ่งหมด กูเลยต้องมาระบายความฟุ้งซ่านผ่านฟิคนี่ล่ะ 55555555
>>432-433 กอดนักเรียนชายไร้ชื่อนะ กุว่าแม่งต้องมีนักเรียนที่คิดแบบนี้อยู่เยอะแหละ ก็ท่านเรย์กะออกจะน่ารักซะขนาดนั้น แต่ผู้ชายส่วนใหญ่เจอแค่จักรพรรดิกับองค์ชายก็ถอดใจแล้ว แต่กุอยากเห็นนักเรียนธรรมดามาสารภาพรักกับท่านเรย์กะเหมือนกันนะ ท่านเรย์กะซื่อๆอาจจะตอบรับก็ได้ ถึงเวลานั้นกุจะได้เห็นองค์ชายองค์ลง 555555555555555555
>>435 เพราะเป็นองค์ชายกับจักรพรรดิก็แผ่รัศมีออกมาโดยรอบแบบไร้ผู้ต่อกรแล้ว นักเรียนชายคนอื่นถ้าไม่ใช่สายแข็งแบบรุ่นพี่โทโมเอะ นายตัวสำรอง หรือคาสโนว่าแบบอิมาริ คงไม่กล้าเข้าไปวอแวกับเรย์กะมากหรอก ในโรงเรียนเอ็นโจกับคาบุรากินี่ไร้ศัตรูไปแล้ว ระวังแค่ภัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้เท่านั้นเอง กูก็อยากเห็นองค์ชายองค์ลงเพราะเห็นคนมาจีบเรย์กะเหมือนกัน หมั่นไส้ผู้ชายใจเย็น
ตอนนี้กุคาดหวังกับตัวแปรภายนอกอย่างนารุคุงว่ะ อุตส่าห์ใส่มาขนาดนี้แล้ว จะไม่มีบทอะไรเพิ่มจริงๆเหรอ รักแรกของท่านเรย์กะเชียวนะะะะ
>>435 ที่คิดว่าพอจะเข้าเค้าได้บ้างก็
นายตัวสำรอง - ภาษีประธานนักเรียน แถมเป็นพระรองในมังงะเชียวนะ เป็นพวกจริงจัง พอปรับความเข้าใจกะเรย์กะได้ กูก็คิดว่าเคมีเข้ากันดี คนจากหมู่บ้านเดียวกัน เข้าใจกันดี
นายบ้าหมา - ไม่หวั่นเกรงอำนาจในโรงเรียน สนิทกะเรย์กะ ถึงขั้นเรียกเรย์ตัน ถ้าเอ็นโจได้ยินอาจจะมีกระตุกเบาๆ ถถถ
นารุคุง - บทไม่มา ต่อให้ไม่รู้เรื่องรักแรกของชาติก่อน แต่ถ้าเอ็นโจรู้ว่าเรย์กะชอบไปห้องสมุดส่องหนุ่มก็น่าจะฉุนอยู่ละ
อิมาริ - ไม่มีไร กูว่าเป็นตัวละครที่น่าหมั่นไส้ดี เหมาะแก่การลงทัณฑ์ทั้งจากซิสค่อนและจอมมาร ถถถถถ
รักโม่งแปลลลล ขอจูบบบบบ เช้าวันนี้ของกูสดใสเพราะมึงงงงง !!~~~
ชอบตัวอย่างสปอยล์มาก 555 ระวังโดนพักท่านเรย์กะตบปากนะมึงง
ขอกราบพระคุณโม่งอีกรอบบบ เป็นกำลังใจของวันนี้เลยทีเดียว
ตอนล่าสุดตลกเรย์กะ งานชมรมเยอะอะไร ชิ่งซึ่งๆหน้ามากกว่า 555555555555555555555555 ว่าแต่เรย์กะเป็นประธานชมรมปีหน้าจะมีคนกล้าเข้ามาใหม่ไหม 5555
คนอ่านดิบมาล่วงหน้า กูอยากรู้ว่ะ ว่างานตุ๊กตาเบียทันของท่านเรย์กะนี่สำเร็จป่ะวะ คือ อ่านๆตอนนี้แล้วดูน่าอนาถชิบหายเลยท่านเรย์กะกู ดูท่าจะทำได้แค่ตุ๊กตาหมาผีสิงไปซะแล้ว
อ่านตอนล่าแล้วกรุสงสัยโว้ยยยยย คือท่านเรย์กะถามเอ็นโจเรื่องรักแรกของคาบุรากิ กรุอยากให้ใครก็ได้ขยายโมเม้นตรงนั้นที >< มันมาไวไปไวมากเลยค่ะะะะ ลากไปคุยกันสองต่อสองใช่ไหมมมม
คาบุรากิแรก14ปี แล้วเอ็นโจกี่ปีมาแล้วคะะ
>>412-415 กรีดร้อง ท่านเอ็นโจจจจจจจจจ ละมุนมาก>/////< เรย์กะน่ารักจัง น่าแกล้งจิงๆ
>>432-434 เป็นฟิคกุว่าใช่มากต้องมีหนุ่มๆมาหลงรักเรย์กะเยอะแน่ๆ
ขอบคุณโม่งแปลนะ สำหรับตอนใหม่ทำรู้สึกว่าจะวนกับมาลูปชิวๆกับเรย์กะอีกแล้ว
ปล.เรื่องสีผมนายตัวสำรองนี้นอนมโนว่าอาจจะเป็นเพราะจริงๆแล้วนายตัวสำรองเป็นคนที่กับมาเกิดก่อนเรย์กะมาเพื่อมาจีบนางเอก ซู๊ดดดดดดดด
>>449 มึงสะดุดที่เดียวกะกูเลอ ชื่อเอ็นโจออกมาแค่ประโยคเดียวแบบโคตรกั๊กๆ แต่นี่มันอะไรยังไงไปคุยกันที่ไหนคะ ยืดยาวขนาดนี้ ไม่น่าจะคุยกลางวงสี่คนหรือเปล่า ไม่งั้นคงโดนคาบุรากิขัดจังหวะตบมุกรัวๆ ไม่ก็ท่านยูริเอะร้องไห้กระซิกๆ แอบหนีไปคุยกันมาสองต่อสองใช่มั้ยค้า~~~ //นักเขียนพูดหนึ่ง เพ้อถึงสิบ ซู้ดดดดดดดด
แวะมาบอกประเด็น(คนที่เหมือน)นารุคุง (ข้างล่างมีสปอย)
.
.
.
.
.
.
.
.
สรุปว่านารุคุงเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกับอาโออิจัง เรียนจบไปแล้ว มีแฟนแล้วด้วย แล้วจะใส่ตัวละครนี้มาทำไมคะฮิโยโกะซามะะะ ความสำคัญพอๆกับน้องอิมาริซามะ คุยกันก็ไม่เคยได้คุย ตามแอบมอง+สืบข่าวเองอยู่เงียบๆอย่างเดียว (เอ๊ะ พฤติกรรมคุ้นๆ?)
ฮิโยโกะซามะหายไป10วันแล้ว เคยรอนานก็จริงแต่พอช่วงหลังมาบ่อยๆแล้วมันมีความหวังอะ เข้าไปส่องเว็บทุกวันเลย
>>453 เวลาถามเรื่องคาบุกิเรย์กะจะคุย 2 ต่อ 2 กับเอ็นโจตลอดอ่ะ (เวลานินทา)
สปอยๆ
.
.
.
.
.
.
.
ตอนหลังๆ ที่ดำๆมา เอ็นโจบอกว่าจะปรึกษาเรื่องคาบุกิหรือมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับคาบุกิต้องมาปรึกษาเค้าก่อนนะ ถ้าเรย์กะไปคุยกับคาบุกิ 2 ต่อ 2 เมื่อไหร่ ท่านจอมมารมักจะโผล่มาเหมือนวาร์ป แบบว่าบังเอิญจังเลยนะหรือเป็นวอลเปเปอร์คาบุกิมาคุยกะเรย์กะด้วย ถ้าเรย์กะไปมีลับลมคมในกับผู้ชายอื่นในโรงเรียนพี่แกรู้หมด เหมือนตอนล่าสุดมั้งที่สืบตัวคนร้ายที่แกล้งวาคาบะ เรย์กะเหมือนสายสืบ 2 หน้า ฝั่งนายตัวสำรองกับฝั่งคาบุกิ พี่แกพูดลอยๆเหมือนดักว่า พวกสายสืบ 2 หน้ามักจบไม่สวยนะ เรย์กะหน้าซีดเลยบ่นในใจใหญ่ว่ารู้ได้ไงย่ะ สุดยอดแห่งความสโตกเกอร์ = เอ็นโจซามะ
>>447 แต๊งกิ้ว กูว่าแล้วที่ต้องลงเอยแบบนี้ ด้วยฝีมือท่านเรย์กะคนเดียวไม่มีทางสำเร็จแน่ๆ ถถถถถถถถ
>>455 อั้ยยยยยย อะไรคะ ตามมาคุมว่าที่แฟนไม่ให้ออกนอกลู่นอกทางใช่มะ ไม่รู้เขาคุยอะไรกันก็กระวนกระวายนั่งไม่ติดใช่มะ แถมสอดส่องทุกเรื่อง เขาคุยกับใคร คุยกับผู้ชายคนไหนก็รู้ เอาตำแหน่งสุดยอดสตอล์กเกอร์ไปเลยนาย
ไม่มีใครต่อฟิคห้องผีสิงกับยูกิโนะเหรอ แต่งต่อเถอะ กูชอบบ กูรออยู่นะ
โฮกกกกกกกกก ไปดำน้ำมา ต้องใช้พลังความกาวสูงมากอ่ะ ดำนานๆไม่ไหว เหนื่อย
ขอบคุณโม่งแปลมากๆ ถ้าไม่มีมึงนี่กูคงลงแดงง ว่าแต่ว่าตอนต่อไปเนี่ย น่าจะดาเมจรุนแรง กูรอด้วยใจจดจ่อเลยค่า ฮะ เฮรื่อออออ!! ajwgw djedjhrfjhrgdjehgdjehbdejh
มาแล้ว ต่อจาก >>377-378
---------------------------
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
มีเสียงฝีเท้าที่ย่ำบนใบไม้แห้งเดินตามหลังฉันมา ตอนแรกก็เป็นเสียงจากไกลๆและค่อยๆขยับเร็วขึ้นๆจนจะถึงตัวฉันแล้ว ต่อให้รู้ว่ายังไงก็ไม่พ้นเหล่ารุ่นน้องแน่ๆ แต่ฉันก็ยังกลัวอยู่ดี ฉันกลั้นใจหันหลังกลับไปก็พบกับมัมมี่กำลังวิ่งไล่หลังเข้ามา!
"ยูกิโนะ! วิ่ง!"
ฉันร้องอย่างตกใจ รีบคว้าแขนยูกิโนะจะลากวิ่งออกไป แต่มัมมี่ข้างหลังนั้นก็ตะโกนเรียกขึ้นมา
"ยูกิคุง เดี๋ยวก่อน!"
"อื๋อ? มีอะไรงั้นเหรอ?"
ยูกิโนะส่งไฟฉายให้กับฉัน ก่อนจะเดินห่างออกไปนิดหน่อยในระยะแสงไฟฉายส่องถึง กระซิบพูดคุยกับมัมมี่เพื่อนร่วมชั้นได้สักพัก ยูกิโนะคุงก็ทำสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับมาหาฉัน
"ขอโทษนะครับ ท่านพี่เรย์กะ ข้างนอกดูจะมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวผมคงต้องขอย้อนกลับไปจัดการแป็ปนึงนะครับ"
"อ เอ๋ ได้ซิจ้ะ งั้นเราออกไปข้างนอกกันเลยดีกว่าเนอะ~"
ในที่สุดก็จะได้หลุดพ้นแล้ว! ดีจริงๆเลย ขาฉันตอนนี้สั่นไปทั้งหมดจนแทบจะไม่มีกล้าเดินต่อไปแล้วล่ะ
"หืมม ไม่ได้ซิครับ~ ผมเป็นสต๊าฟก็ย้อนกลับไปจัดการได้ แต่ท่านพี่เรย์กะเป็นคนร่วมงาน ต้องไปให้สุดทางออกซิครับ~"
เอ๋!? หมายความว่าจะให้พี่เดินต่อไปคนเดียวอย่างงั้นเหรอ!? ไม่ไหวหรอกนะะะ
"ท่านพี่เรย์กะรออยู่ตรงนี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับมา ไม่นานหรอกครับ"
ยูกิโนะคุงพูดยิ้มๆ แล้วฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ สุดท้ายก็ต้องยอมให้ยูกิโนะกับมัมมี่เดินจากไปด้วยกัน ส่วนฉันก็ยืนอยู่กลางเส้นทางเดินแคบๆที่เงียบเชียบ กับไฟฉายที่ติดๆดับๆถี่มากขึ้นกว่าเดิม
นี่มันจะร้างเกินไปแล้วนะ อย่างน้อยๆมันก็ควรจะมีคนเข้ามาร่วมงานเดินมาบ้างซิ พออยู่คนเดียวในที่มืดๆ คนเราก็มักจะนึกถึงเรื่องราวน่ากลัวๆขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ยังดีที่ในซุยรันไม่ได้มีตำนาน 7 เรื่องลึกลับในโรงเรียน แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องผีจากชาติก่อนที่เคยได้รับฟังมา
ในวันสุดท้ายของการศึกษา นักเรียนชั้นปีสุดท้ายคนหนึ่งรู้สึกว่าไม่อยากจะจบการศึกษาเลย จึงยังคงเต็ดเตร่อยู่ในห้องเรียนเพื่อเก็บบรรยากาศความทรงจำครั้งสุดท้าย จนกระทั่งเธอเผลอหลับไป พอรู้สึกตัวอีกทีก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว และห้องเรียนนั้นก็ถูกล็อคจากข้างนอก เธอส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่เพราะปิดเทอมแล้วที่โรงเรียนจึงไม่มีใครอยู่ กว่าจะมีคนมาก็เป็นช่วงวันเปิดภาคการศึกษาใหม่ เธอก็กลายเป็นศพแห้งกรังที่หน้าประตูห้องแล้ว หลังจากนั้นทุกๆปี ในคืนของวันจบการศึกษาก็มักจะมีคนได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือออกมาจากห้องเรียนห้องนั้น
หรือจะเป็นผีบีโทเฟ่นในห้องดนตรี ผีหุ่นจำลองในห้องวิทยาศาสตร์ หรือคุณฮานาโกะในห้องน้ำ
อา ฉันในชาติก่อนถึงกับสั่นกลัวไม่กล้าอยู่โรงเรียนตอนกลางคืนเลยล่ะ น่ากลัวเกินไปแล้ว โรงเรียนตอนกลางคืนเป็นสถานที่ๆน่ากลัวเกินไปแล้ว
แต่ทำไมต้องมานึกถึงเรื่องพวกนี้ในตอนนี้ด้วยล่ะ! แย่ที่สุดเลย! ต่อให้นี่ไม่ใช่ตอนกลางคืนก็เถอะ แต่บรรยากาศในบ้านผีสิงเนี่ยน่าขนลุกสุดๆไปเลยนะ
ราวกับนัดกันมา อยู่ๆไฟฉายที่ติดๆดับๆมาตั้งแต่ต้นก็ดับมืดลง
กรี๊ดดดดดดดด ไม่นะะะะ เปิดไม่ติด! ถ่านหมดเหรอ หมดอะไรตอนนี้ล่ะคะะะ แง้ ไม่เอาแล้วนะ ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่แล้วนะ ยูกิโนะคุง ช่วยพี่ด้วยยยยย
ในบรรยากาศที่มืดสนิทไร้แสงไฟ ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาจริงๆแล้ว แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
ฉันขนลุกไปทั้งตัว หวังว่าจะไม่ใช่ผีมัมมี่หรือผีสาวลิ้นสาวใช่มั้ย? ถ้าแบบนั้นต่อให้เตรียมใจแล้ว ฉันก็คงจะรับไม่ไหวอยู่ดีนะ ฉันค่อยๆหันไปก็พบแสงไฟอ่อนๆติดๆดับๆที่ทางเดิน
"ขอโทษที่กลับมาช้านะครับท่านพี่เรย์กะ"
ถึงจะมืดจนมองไม่เห็นหน้า แต่เสียงของยูกิโนะที่พูดขึ้นมา ก็ทำเอาความกังวลหายไปมากโข
"ยูกิโนะคู้งงงงงง"
"อ๊ะ"
ฉันเร่งเท้าเดินไปหายูกิโนะแล้วเกาะแขนเด็กหนุ่มแน่น ยูกิโนะท่าทางจะตกใจเล็กน้อย แต่ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะค่ะ
"ร เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ พี่ไม่ไหวแล้ว"
ได้ยินเสียงยูกิโนะกลั้นหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เราจะเดินต่อไปด้วยกัน
พวกเราไม่ได้พูดอะไรกันอีก เพียงเดินไปเรื่อยๆ ฉันเองก็ไม่มีเรื่องในหัวที่จะพูดคุยด้วยแล้ว เพราะตลอดทางมีอะไรชวนตกใจให้ร้องกรี๊ดตลอด ตอนนี้หวังเพียงแค่จะได้ออกไปข้างนอกเท่านั้นแล้วล่ะ
และในที่สุดประตูทางออกก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ฉันร้องอย่างยินดีในใจ เอื้อมมือไปเปิดประตูออก กลับพบกับซอมบี้หน้าเละที่อีกฟากของประตูในระยะประชิด!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉันกรี๊ดดังลั่นพุ่งตัวเข้าไปกอดยูกิโนะคุงแน่น
แง้ ไม่นะะะะะะ น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว นี่มันสุดจะทนแล้วนะ นี่มันทางออกแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังมีช็อตสุดท้ายแบบนี้อีก โหดร้ายเกินไปแล้ว แง้ ฉันแทบจะช็อคตายแล้วนะ ฮืออ
ผ่านไปสักพัก ฉันจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังซบอกยูกิโนะคุงร้องไห้ แถมยูกิโนะคุงก็กระชับเอวฉันแน่น มือใหญ่อีกข้างก็ลูบหัวฉันเบาๆ
อา เทวดาตัวน้อยๆโตเป็นหนุ่มสูงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย อบอุ่นดีจังเลยน้า รู้สึกความตกใจกลัวเมื่อกี้ปลิวหายไปเลยล่ะ แต่แทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา
ว้ายย นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย! ให้เด็กอายุน้อยกว่าตั้งสิบปีปลอบใจจากบ้านผีสิงในงานโรงเรียนเนี่ยนะ! น่าอาย น่าขายหน้าจริงๆเลยค่ะ คงไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์ใช่มั้ยคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆนะ!
ฉันพยายามถอนตัวเองออกมาจากอ้อมกอด แต่ยูกิโนะกลับจับแน่นไม่ปล่อย ลงท้ายจึงได้แต่หันศีรษะตัวเองไปด้านข้าง ก็พบกับซอมบี้หน้าเละอีกครั้ง ฉันตกใจจนต้องรีบหันหน้ากลับไปตามเดิมจนยูกิโนะต้องลูบหัวปลอบอีกครั้ง
"แหะๆ ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้ ... ขอโทษนะครับ ท่านพี่เรย์กะ"
ฉันหันกลับไปที่ซอมบี้อีกที ก็พบว่าเขาค่อยๆถอดหน้ากากซอมบี้ออกมา ปรากฏเป็นยูกิโนะคุงที่ทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ
เอ๋? ยูกิโนะคุง...?
ทำไมยูกิโนะคุงถึงอยู่ตรงนั้นล่ะ?... แล้วที่อยู่กับฉันนี่ล่ะ?...
มองไปรอบๆก็เห็นผู้คนมุงจากที่ไกลๆถือโทรศัพท์มือถือถ่ายภาพ ฮือฮากันใหญ่
มือใหญ่ยังคงลูบหัวปลอบโยนฉันเบาๆ ความอบอุ่นนี้คงไม่ใช่ผีแน่ๆล่ะ
"เล่นกันแรงไปแล้วน่ะ ยูกิโนะ"
"ขอโทษครับ~"
เสียงที่คุ้นเคยนั่น ฉันขนลุกชันขึ้นมาทันที ในใจคาดหวังว่าไม่ใช่หรอกน่า ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นไป พบกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่กำลังหันไปดุยูกิโนะคุงอยู่ พอเขารู้สึกว่ากำลังมองก็ก้มหน้ามาทางฉัน พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ คุณคิโชวอิน"
เอ็นโจ!
---------------
จบปิ๊ง กาวกูหมดแค่นี้ ไม่มีต่อแล้วนะ 5555
อ๋ายยยยยยย กุชอบบบบบบบบ
>>462-463 โอ่ยยยยยยยยยย กูฟินรัวๆเลยค่า อะ เฮือก ไม่ไหวแล้ว ซู้ดดดดดดดดดดดด //สูดดมกาวแทนออกซิเจน
เอ็นโจแม่งร้ายชิบหาย ตอนเขากอดครั้งแรกนี่ปลาบปลื้มจนบินไปฟินแลนด์เลยปะคะ แล้วก็ปล่อยให้เขากอดไม่พูดอะไรซักคำด้วยนะ กอดหมับ โอบเอว ลูบหัวตามสเต็ปเลยนะคะ แถมได้ประกาศความเป็นเจ้าของต่อหน้าสาธารณะชนอีก หมอนี่มันร้ายมากค่ะหัวหน้า ฮึ่ยยยยยย
โอ้ยดีงามมากกกกก ซู๊ดดดดดด
ดีค่ะดี!!!!
เขินอ่ะ ฟหกดเ้่าสวงฃ
แบบบบบ โอ๊ยยยย มีองมีโอบ มีลูบหัว มีเนียน //////////
กรี้ดดด ดีงามมากค่า!!! ดีนะที่กูมีพวกมึงเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาความกาว ถ้าหวังพึ่งเรย์กะซังอย่างเดียว ป่านนี้กูแห้งแล้วยิ่งทะเลทราย จงทำดี จงทำดี จงทำดี!!! รอตอนต่อไปนะ 55555555
มีใครเขียนต่ออยู่ป่ะวะ ถ้ามีกูจะได้ไม่เขียน รออ่านเหมือนเดิมน่ะ 555555555555
ดิบตอนใหม่มาแล้ว ในที่สุด...!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หนุ่มรุ่นน้องในสโมสรที่ทำไมแอบคิดว่าเนียนตีสนิทนะ ทั้งปรึกษา ทั้งขอให้พาไปเป็นเพื่อน มีกล้าหยอกแซวด้วย แต่โดนคาบุรากิเตะขัดขาซะก่อน(กู๊ดจ็อบ!) ปาร์ตี้ทานาบาตะก็ทัก(ถึงจะเป็นเรื่องสอบก็เถอะ) ในที่สุดก็มีหนุ่มเข้าหาแล้วสินะคะ ยินดีด้วยนะคะเรย์กะซามะ!! เสียดายอยู่อย่างคือทำไมไม่พูดถึงเอ็นโจเลยซักนิด นายก็น่าจะอยู่ในนั้นไม่ใช่รึ! ทำไมเงียบแบบนั้น! อยากรู้ปฏิกิริยานะรู้มั้ย!!!
>>481 หนุ่มๆที่เข้ามาหาท่านเรย์กะทีไร ถ้าไม่บ้าๆบวมๆก็จะไปชอบคนอื่นหรือไม่ก็มีแฟนอยู่แล้วแล้วท่านเรย์กะก็จะมารู้ทีหลังตามเสต็ป ป้อมปราการคานทองนิเวศอันเป็นตำนานไม่ใช่ใครที่จู่ๆโผล่มาก็สามารถทำลายได้ สุดท้ายไม่แคล้วกูว่าท่านเรย์กะคงจักต้องขึ้นคานตลอดชีวิตเป็นแน่แ------//โดนอุดปากยัดกระสอบ
ท่านเอ็นโจคงจะใช้แผนนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว บางทีอาจจะมาในทำนองลมสงบก่อนพายุจะเข้าก็เป็นได้นะมึง 5555
เป็นไปได้ไหมที่เข้ามาแบบนี้คือเพื่อประโยชน์ทางธุรกิจ? เพราะปกติผู้ที่อยู่รอบๆเรย์กะนี่ไม่เต็มซะเป็นส่วนใหญ่ เข้ามาแบบปกติมนุษย์นี่ดูเหมือนมีจุดประสงค์แอบแฝงอ่ะ55555 รู้สึกไม่ไว้ใจ
แต่ถ้ามีอะไรพิกลๆเดี๋ยวไม่เอ็นโจก็ท่านพี่ก็ออกโรงเองแหละ กูอยากเห็นเอ็นโจพิโรธข่ะะะ จะมีวันนั้นไหมคะฮิโยโกะซามะะะะะ
>>486 มันจะเกิดอีเว้นชายอื่นเข้ามา ไร้แฟนจีบจริงจัง แล้วเรย์กะชอบจริง (เวลาเรย์กะชอบใครจริงๆเราไม่เคยเห็นมีใครห้ามเลย ทั้งพี่ชายทั้งเอ็นโจมีแต่รอให้แห้วอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆมีความเชื่อมั่นใจดวงคานของเรย์กะมาก ฮ่าๆๆๆ)
สุดท้ายคบกัน เอ็นโจก็มาเตือนตลอดแต่เรย์กะเมินไม่สนใจ ไม่เชื่อ หนี สุดท้ายมารู้ว่าถูกหลอกว่ารัก ความจริงเพื่อผลประโยชน์ เฮิร์ทหนักกว่าแอบชอบข้างเดียวเยอะ เรย์กะเสียใจมาก และนั่นจุดชนวนเอ็นโจให้พิโรธ ถ้าเพื่อความสุขของเธอผมยอมมองได้ แต่ถ้าใครมาทำร้ายเธอ ผมจะจักการมัน
อา ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูมโนได้ละครหลังข่าวมาก 555555555555555555
>>487 กรี๊ดดดด อย่าทำแบบนั้น นั่นมันแนวคิดของพระรองผู้เสียสละปิดทองหลังพระแต่เขาไม่เห็นความดีในละครหลังข่าวนะคะ เอ็นโจซามะ คุณน่ะมีทุกอย่างแล้ว ทำไมไม่จีบจริงจังซักทีล่ะคะ คู่แข่งคนไหนก็สู้ไม่ได้หรอกนะ แต่กูอยากเห็นเอ็นโจพิโรธเหมือนกันว่ะ ต้องประมาณว่า เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่แน่ๆเลย
นางซื่อบื้อจนกว่าจะเข้าใจว่ามีคนมาแอบจีบเนียนๆน่ะ มิน่าถึงได้เกาะคานทองไม่ยอมปล่อยซักที แน่นอนว่าไม่ได้คิดอะไรกับรุ่นน้องคนนั้นอยู่แล้ว
ส่วนคาบุรากินี่แล้วแต่มุมมองนะ ถ้าเป็นชาวเรือคาบุรากิคงกรี๊ดอยู่ แต่พอดีอยู่เรือเอ็นโจค่ะ โฮะโฮะโฮะ //เอาจริงๆคาบุรากิคงไม่ได้คิดอะไรหรอก บ้าบอแบบนั้น...
คาบุรากิก็ดูจะชอบเด็กนะ ที่เล่นหัวยูกิโนะ ที่เอาดีวีดีหนังให้ดูตอนเข้าโรงบาล ไหนจะตอนที่หยอกล้อยูริคุงเรื่องมาโอะ ก็ดูเฟรนด์ลี่กะเด็กๆดี ถถถ
เอ็นโจ ยูสุเกะ มีความลับอย่างนึงที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้ ความรับประจำตระกูลของเขา ทุกคืนเดือนเพ็ญและคืนเดือนมืด เขาจะกลายร่างเป็นเสือโดยที่ไม่มีสติอยู่กับตัว คืนนี้ก็เช่นกัน เขาได้กลายร่างเป็นเสืออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างกว่าครั้งก่อนๆ มีเรื่องๆนึงที่เขาเก็บไว้ส่วนลึกในใจมาตลอด และก็สมควรแก่เวลาแล้ว สัญชาตญาณของสัตว์ป่าจึงได้กำเริบขึ้น นั่นก็คือการ
"หาคู่ครอง"
ด้วยใจผูกพันธ์และถวิลหาทุกครั้งยามห่างไกลอยู่แล้ว เอ็นโจจึงมายังคฤหาสน์คิโชวอิน ด้วยอำนาจและมนตร์โบราญของเผ่าเสือ เพียงแค่นึกคิดแล้วดวงตาสีทองที่มีขีดแหลมดำตรงกลางกวาดมองไปทั่วบริเวณ ทั้งคฤหาสน์ก็ตกอยู่ในสภาวะหลับไหล ท่านเอ็นโจได้ก้าวย่างเข้าไปในคฤหาสน์ตามกลิ่นหอมหวานที่เขาคุ้นเคยทุกเมื่อเชื่อวันตรงดิ่งไปยังห้องนอนของ "เจ้าสาวของเขา"
ร่างบางที่อยู่ในห้วงนิทราอย่างเป็นสุขบนเตียงไม่รับรู้ถึงการมาของผู้มาใหม่ที่คืบคลานขึ้นมาคร่อมร่างของตนบนเตียง
ทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ร่างเสือที่องอาจสง่างามได้กลายกลับเป็นร่างชายหนุ่มที่หล่อเหลาและคงเค้าสง่างามองอาจเช่นเดิม แต่แววตาของเสือยังคงอยู่!!
"เรย์กะ" ดวงตาสีทองที่มีขีดแหลมสีดำตรงกลางเต้นระริกอย่างเจอสิ่งที่ถูกใจและต้องการ
"อือ" ร่างบางที่นอนตะเเคงอยู่พลิกกลับมานอนหงายอีกครั้งราวกลับตอบสนองเสียงเรียก
เขาหัวเราะอย่างถูกใจและลูบใบหน้าอย่างรักใคร่หลงไหล
แม้อุณหภูมิในห้องจะเย็นเพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เหงื่อที่กำลังไหลลงมาตามกล้ามเนื้อเป็นลอนได้รูปช่วงท้องกลับบอกว่าตรงข้าม ไอร้อนแผ่ไปยังร่างบางเบื้องล่าง เรย์กะดึงเชือกที่ผูกเป็นริบบิ้นตรงปกชุดนอนวันพีชออกอย่างหงุดหงิดและแหวกให้กว้างขี้น ทำให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและเนื้อขาวเนียนหน้าสัมผัสปรากฎสู่สายตาเอ็นโจในตอนนี่้
ดวงตาสีทองหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์และค่อยๆช้อนร่างหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดพร้อมสูดดมกลิ่นที่เขาชอบอย่างเอาแต่ใจ ถ้าจะบรรยายถึงอารมณ์ความรู้สึกของเอ็นโจ ยูสุเกะตอนนี้ ถ้าหางกับหูเสือยังคงอยู่ล่ะก็ คงกระดิกไปมาอย่างเริงร่าไปมาแล้วล่ะมั้ง
ม้นยากแค่ไหนที่เขาต้องคอยอดกลั้นกักเก็บความปราถนาต้องการอย่างเห็นแก่ตัวไว้ข้างในทั้งในร่างปกติและร่างต้องสาป ยิ่งอยู่ใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งอยากครอบครองและเก็บเธอไว้ให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวมากขึ้นเท่านั้น ที่ทนเก็บอยู่มาได้หลายปีเป็นเพราะว่าเขา กลัว กลัวว่าหากเธอรู้ความจริงแล้วเธอจะหวาดกลัวและหลีกหนีไปไกลจากเขา เพียงแค่คิดก็รู้สึกเจ็บและหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจแล้ว
เขากระชับร่างบางในอ้อมกอดแน่นขึ้น
'จะต้องทำยังไงที่เธอจะไม่หายไป?
จะต้องทำยังไงให้เธอไม่มองคนอื่น?
จะต้องทำยังไงให้เธอคิดเเค่เรื่องของเขา?
จะต้องทำยังไงให้เธอมองแต่เขา?
และต้องทำยังไงให้เธอ....เป็นของ[เขา]เท่านั้น?'
ดวงตาสีทองเปร่งวาบขึ้น ยิ่งสนิทก็ยิ่งห่างไกล ยิ่งทำตัวสุภาพแค่ไหน ก็ยิ่งเหินห่างขึ้น ถ้างั้นแล้ว...
'เลิกทำไปซะก็สิ้นเรื่อง'
เขาค่อยๆเลื่อนแขนเสื้อชุดนอนของเธอลง ด้วยความที่ชุดนอนชุดนี้เป็นแบบผูกปกข้างบน จึงง่ายต่อการแหวกออกอย่างมาก เอ็นโจค่อยๆเลื่อนแขนชุดนอนลงเพื่อให้เห็นหัวไหล่มนข้างขวาของร่างบางในอ้อมกอดได้เต็มตา
'แน่นอนอยู่แล้วว่าการยัดเยียดความต้องการอยากครอบครองให้อีกฝ่ายที่ยังไม่ยินยอมเต็มใจนั้นมันโง่และมีแต่พวกไม่มีหัวคิดเท่านั่นที่ทำ นอกจากจะไม่ได้สมดังปราถนาแล้วยังผิดกฎตระกูลอีกด้วย แต่...'
เขาขบลงเบาๆบนเนื้อเนียนนุ่มที่หัวไหล่มนและลามไปถึงต้นคออย่างมัวเมาและหลงไหล
'ไม่มีกฎห้ามที่ว่า อย่าประทับตราจองคู่โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ยินยอมนี่~ เสือสมิงน่ะ ถ้าได้ประทับตราครองคูุ่กันไปแล้วก็เท่ากับเป็นหนึ่งเดียวกัน ความรู้สึกอ่อนไหวจะเกิดขึ้นมาในใจอย่างที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว นานวันเข้าก็จะแปรเปลี่ยนเป็นความรัก พอถึงวันนั้น เธอก็จะเป็นของเขาอย่างสมบูรญ์และเราทั้งคู่จะเป็นของก้นและกันตลอดไป'
เอ็นโจกัดเข้าที่ลำเเขนของตนและดูดของเหลวสีแดงมาเก็บไว้ในปากและค่อยๆประคองหน้าคนที่หลับอยู่ให้ตั้งตรงและป้อนมันเข้าสู่ปากอีกฝ่ายทันที ความรู้สึกหวานเเละคาวในปากทำให้เรย์กะพยายามเบือนหนี แต่ร่างกลับไม่สามารถขยับได้ตามต้องการ พอผ่านไปสักพักเธอก็รู้สึกเคลิ้มและเริ่มละเมียดละไมรสสัมผัสที่เธอไม่รู้จัก ยิ่งตอบสนองกลับเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้รับกลับคืนมามากกว่านั้นสักพักมันก็ค่อยๆหายไปและหยุดลงดื้อๆ แม้จะรู้สึกขัดใจแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราลึกอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอทำให้คนที่โอบกอดอยู่บ้าคลั่งเพียงไหน เขาซบลงที่ไหล่บางเพื่อสูดดมกลิ่นหอมและสงบสติอารมณ์ เมื่อสมาธิกลับมา เขาก็เริ่มทำขั้นตอนต่อไปทันที
เขี้ยวแหลมได้กดลงไปในเนื้อนุ่ม เรยกะขมวดคิ้วน้อยๆอย่างเจ็บปวดแต่สักพักก็คลายลง ของเหลวสีแดงเข้มไหลผ่านเข้าสู่ลำคอของเอ็นโจทันที เมื่อปริมาณเพียงพอต่อความต้องการแล้ว เขาก็ค่อยๆุถอนเขี้ยวออกเพราะไม่ต้องการให้เรย์กะรู้สึกเจ็บนาน เอ็นโจเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างพอใจเมื่อเห็นตราประทับรูปอัขระโบราญประจำตระกูลปรากฎขึ้นที่อกข้างซ้ายของเรย์กะ ตัวเขาก็เช่นกันตำแหน่งเดียวกันด้วย
'แค่นี้เราก็ จะเป็นของกันและกันตลอดไปแล้วนะ~"
กว่าช่วงเช้าจะมาถึงก็ยังอีกนาน เอ็นโจจัดเสื้อผ้าให้เรย์กะกลับไปเรียบร้อยตามเดิมพร้อมจัดท่าทางและห่มผ้าเพื่อให้เธอหลับสบายขึ้นด้วย แม้จะอยากอยู่ต่อแต่ก็คงทำไม่ได้ ถ้าเผลอหลับไปทุกอย่างๆที่เพียรทำมาคงจบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เขาจำใจต้องกลับไปอย่สงรู้สึกเสียดาย แต่ก่อนกลับก็ได้ก้มลงไปหอมที่แก้มนุ่มๆนั่น
'แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้าครับ ที่รักของผม'
'เมื่อคืนรู้สึกฝันแปลกๆจังเลยนะ'
คิโชวอิน เรย์กะ บ่นกับตัวเองในใจ เมื่ออคืนนั้นเธอรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดเวลา อีกอย่าง....เหมือนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวด้วย แม้สถานการณ์ที่เจอจะดูน่ากลัวและน่าขนลุก แต่เธอกลัยรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างประหลาด จำได้ว่าตัวเองซุกเข้าหาสิ่งนั้นด้วย. ยิ่งคิดถึงเท่าไหร่เสียงหัวใจของตนก็ยิ่งเต้นดังเท่านั้น
' สงสัยจะฝันหน้าร้อนมั้ง'
นี่ก็หน้าร้อนแล้ว เครื่องแบบซุยรันจากสูทสีขาวก็เป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำและผูกโบว์/ไทน์ แทน
"ไงคิโชวอิน"
"อ่ะ สวัสดีค่ะท่านคาบุรากิ"
"เธอโค้งหัวเล็กน้อยทักทาย"
"สวัสดีครับ คุณคิโชวอิน"
"เช่นกันค่ะท่านเอ็-"
สายตาของเธอสะดุดเข้ากับผ้าพันแผลที่พันรอบแขนของเอ็นโจ. ลมหายใจเธอสะดุดอย่างประหลาด ความรู้สึกเป็นกังวล ห่วงใย และอื่นๆมากมายถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้ตัวและไม่เคยเป็นมาก่อน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดดพร้อมสะดุ้งขานรับการเรียกชื่อจากคนตรงหน้า...คนที่เธอกำลังถือแขนข้างที่พันผ้าไว้อย่างทะนุถถนอม
"เรย์กะ?" เอ็นโจเรียกชื่อเธอซ้ำอีกครั้ง เธอรีบขอโทษที่ถือวิสาสะไปถูกเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายทันทีแล้วขอตัวกลับห้องไป ก่อนจะกลับเธอส่งสายตาที่เป็นกังวลและห่วงใยไปที่แขนข้างนั้นของเอ็นโจโดยไม่รู้ตัว
"หายไวๆนะคะท่านเอ็นโจ"
"ขอบคุณครับ"
ถึงแม้จะกลับมาที่ห้องเรียนของตนแล้ว หัวใจของเธอก็ยังคงเต้นดังอย่างไม่หยุดหย่อน....
"ยิ้มอะไรน่ะชูสุเกะ จนลุกเป็นบ้า"
"หืม? เปล่านี่~"
เอ็นโจหันออกไปมองนอกหน้าต่างพลางนึกถึงหน้าของเรย์กะที่แสดงความห่วงใยอย่างชัดเจนและรียตรงเข้ามาดูแขนของเขาทันที ปรากฎขึ้นในหัว
'น่ารักจริงๆเลยนะ~'
ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งอารมณ์ แล้วเมื่อนึกถึงอนาคตอันใกล้นี้ก็ยิ่งทำให้เขายิ้มออกมามาขึ้น
'มีแค่กันและกัน....ตลอดไป'
---------------------------------------
ความกาวกูมันเลยเถิดไปละ ถถถถถถถถถถถถถ ตะไมดูยันๆวะ ยกโทษให้กับความโนของกูเถิด
นับถอยหลังรอฟิควาเลนไทน์กูนะ
กาวลอตนี้แม่งแน่มาก กูละยอมใจ มีใครให้ AU อื่นอึกไหม กูพร้อมแล้ว!
อยากได้ถาพประกอบฉากกัดค่ะ *ยกมือขวา+เอามือซ้ายปิดจมูก*
กุไปอ่านตอนล่าสุดอีกรอบเรื่องคาบุรากิกับยูริเอะ ทำไมกูเห็นภาพเรย์กะกับยูกิโนะคุงซ้อนทับวะ ต่างกันแค่คาบุรากิเป็นไอบ้า ยูกิโนะคุงเป็นจอมมารน้อย
จากที่อ่านมา ผู้ที่ได้ตำแหน่งเดียวกันมักสปีชี่เดียวกัน~~ เอ๋อทั้งคู่ จักรพรรดิ จักรพรรดินี 5555
ยูกิโนะคุงร้ายกว่ามาซายะนะ
ของมาซายะนี่ตอนเต้นวอลซ์ ป.2กับป.6ป่ะ
ยูกิโนะนี่ป.1กับม.5เลยนะเว้ย
ยกให้พี่ชายไปเถอะยูกิโนะคุง
กว่าหนูจะแต่งงานได้ตามกฎหมายญี่ปุ่น(ฝ่ายชาย18)ท่านเรย์กะก็ราว28-29แล้วนะ
จะให้ท่านเรย์กะอยู่บนคานนานขนาดนั้นเลยหรือไร
ปล่อยเด็กมันไปหาสาวอายุพอๆกันเถอะ(เช่นกูเป็นต้น กูยังเอ๊าะๆอยู่) เด็กก็อยู่ส่วนเด็ก แก่---อายุมากก็อยู่ส่วนอายุมาก เด็กมันงุ้งงิ้ง ผู้ใหญ่สิโอ้ร่าาากว่ากันเย้อออ
ตอนแรกได้ยินว่าคาบุรากิไปจีบวาคาบะนึกว่าจีบติดไปแล้ว แต่พอรู้ว่ายังไม่คืบหน้า กูขอเหยียบเรือสองแคมมึ้งงง ไม่ว่าจักรพรรดิหรืององค์ชายอร่อย
ถ้านับว่าเอนโจเป็นจอมมารสโตรกเกอร์ คาบุรากิก็เป็นเจ้าบ้าในที่แจ้งว่ะ ทั้งโมเมนท์เล่นดนตรีเอยอะไรเอย ขนาดท่านเรย์กะรู้เนื้อแท้ความบ้าใจยังเต้นเรื่อยๆเชียวนะโว้ย แล้วที่บอกว่าเหมาะเป็นคู่บ้ามากกว่า เขาว่าสามีภรรยานานๆอยู่ไปก็เหมือนเพื่อนดังนั้นคาบุรากิกับท่านเรย์กะที่เข้าขากันขนาดนี้เหมาะสุดแล้ว ซู้ดดด กูขอรูทสามพี
จะว่าไปพรุ่งนี้ก็ถึงตอนอีเวนท์ยูกิโนะแล้วซินะ โฮวววว รอตอนนี้(และเหตุการณ์หลังจากนี้)มานาน
สุดท้ายมาซายะอกหักเพราะวาคาบะจังไปหานายตัวสำรอง เลยไประบายกับท่านเรย์กะ เรย์กะปลอบใจ แนะนำให้อย่ายึดติดกับอะไรมาก คาบุรากิมีดีอยู่มากมายถ้าไม่ยึดติดแล้วก้าวไปข้างหน้าก็อาจจะพบสิ่งใหม่ๆที่ดีกว่าก็ได้ หากยังมัวแต่หมดอาลัยตายอยากอยู่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น อย่าทำให้คนอื่นรอบข้างเป็นห่วง คาบุรากิที่แม้จะถูกปลอบแต่ก็ยังคงซึมๆอยู่ ท่านเรย์กะที่เห็นอย่างนั้นก็สงสารเลยเสริมกำลังใจไป บอกว่าสักวันคาบุรากิจะต้องได้พบคนคนนั้นแน่ คนที่คอยเอาใจใส่ห่วงใยเราไม่ทอดทิ้งเรา คนที่แม้เราจะตกต่ำลำบากขนาดไหนก็จะไม่หลีกหนีแต่ช่วยฉุดกระชากเราขึ้นมา คนที่รับนิสัยคาบุรากิได้จะต้องหลงเหลืออยู่บนโลกนี้แน่นอน สู้เค้านะคาบุรากิ! คาบุรากิได้ฟังก็อึ้ง ยังไม่ทันได้ตอบกลับประตูห้องก็เปิดออกเสียก่อน เผยให้เห็นเอ็นโจ ชูสุเกะที่มีสีหน้ากลัดกลุ้มและอ่อนล้า แต่พอได้เจอกับคนที่ตามหานั่งจ๋องอยู่ ความเหนื่อยที่วิ่งวุ่นทั้งวันก็พลันหายไป มุมปากยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆก่อนชะงัก แววตาอ่อนลงเมื่อจับจ้องไปที่สองคนตรงหน้า 'นึกแล้วเชียวว่าต้องมาหาคุณคิโชวอิน...มาซายะ'สองขาก้าวเข้าไปใกล้บุคคลทั้งสอง ก่อนจะวางถุงช็อกโกแลตที่วุ่นหาซื้อมาทั้งวันเพื่อใครบางคนบนโต๊ะ 'นายนี่...ไม่ว่ายังไงก็ให้ผมเป็นที่สองตลอดเลยนะ' เอ็นโจมองทั้งสองคนสลับกันไปมา ปรากฏรอยยิ้มขื่น 'เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับนาย เมื่อก่อนผมมักจะรู้เป็นคนแรก แต่ตอนนี้...คงหล่นมาเป็นอันดับสองแล้วสิ'
//วิ่งหนีteenเหล่าโม่ง
กูขอโต๊ดดดดดด พอกูเห็นคำว่า 3p คาบุ เรย์กะ เอ็นโจ ทีไรกูชอบคิดงี้ตลอด คาบุรากิไอ้บ้าาา! หันมามองคนใกล้ตัวนายสิเว้ยยย อย่ามาทำให้เพื่อนสนิทเสียใจเซ่ โฮรรรว
^
^
กูอยากบอกว่าข้างบนนั่นไม่ใช่ฟิคนะ ฟิคกูขี้เกียจแต่ง ตอนแรกกะจะเม้นท์มโนเฉยๆแต่ไหงตอนท้ายกูใส่คำพูดเข้าไปด้วยทำมะเขืออะไรก็ไม่ทราบได้ พวกมึงข้ามๆไปเถอะ กูแค่เมากาว 5555
พวกมึงอย่าโยงเข้าวายหมด นี่เขาเรียกว่ามิตตะพาบบบ
เหลือผู้ชายให้ท่านเรย์กะบ้างงงง อย่าให้นางอยู่บนคาน แม้กุจะเคยจิ้นคาบุกับท่านเอ็นโจก็เถอะ ขอโทษนะเรย์กะ
>>537 แต่บางทีตอนอ่านกูก็คิดนะ ในโรงเรียนก็มีสาวๆจิ้นระหว่างเรย์กะกับคาบุรากิอยู่เยอะพอตัว แล้วจะมีสาววายจิ้นคาบุรากิกับเอ็นโจบ้างมั้ยวะ กูว่าต้องมีแหง ชาติก่อนของเรย์กะก็เป็นฟุโจชินี่หว่า เรย์กะทำไมไม่เคยจิ้นสองคนนี้หรือท่านพี่กับอิมาริบ้างวะ 5555555555555555
ตบหน้าพวกมึงรัวๆค่ะ อย่าเพิ่งหนีไปจิ้นวายกันสิค้า สงสารท่านเรย์กะกูหน่อย ถถถถถถถถถถถถ
เรื่องนี้พวกมึงไปจิ้นท่านพี่กะท่านอิมาริก็พอแล้ว ขอพื้นที่ให้สายนอร์มอล ให้ฮาเร็มท่านเรย์กะเหอะ 55555555
>>538 ใครว่าไม่จิ้น เรย์กะจิ้นนะเว้ย มีตอนนี้ที่เรย์กะเจอเอ็นโจที่หน้าประตูโรงเรียนแล้วเดินมาด้วยกันอ่ะ. เรย์กะถามว่าทำไมวันน้ไม่มากับมาซายะ แบบปกติเห็นมา รร พร้อมกันตลอดไรงี้ เอ็นโจก็เลยบอกว่าถ้า ผู้ชาย ม ปลาย ไปกลับรร ด้วยกันตลอดงี้. ขนลุกแย่ แล้วเรย์กะก็ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ 555555
กูเข้ามาดมกาวในทู้นี้แล้วกลับไปอ่านของจริง ทำไมกูมองเอ็นโจไม่เหมือนเดิมว่ะ 555555
>>550 ของกู(คนละคนกับเม้นบน) เมื่อก่อนอ่านๆไปไม่คิดไรมาก หลังๆเจอโมเม้นเหมือนชัดเจนขึ้น กุเริ่มจิ้นเริ่มลงเรือเอ็นโจ แต่รู้สึกว้าเหว่เพราะในแมวดุ้นไม่ค่อยมีคนพูดถึงเอ็นโจเลย นึกว่าต้องเกาะขอยไม้ลอยในทะเลอย่างเดียวดาย แต่มาเจอมู้นี้ ขนไม้เอี้ยอะไร นี่มันกระสวยอวกาศท่ามกลางอวกาศกาว เบียดเรืออื่นมิด 555555555555555555555 และกุกลับไปอ่านใหม่ รู้สึกมีซัมติ้งตั้งแต่ต้นยันจบ จุดเล็กที่กุเคยมองข้าม กูสามารถเอาไปขยายได้ถึงนอกระบบสุริยะ กาวหนักมาก แยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนกาวอันไหน อฟช 55555555555555
ตอนนี้กุเลิกแยกเเล้วอันจริงอันไหนมโนแต่ง กุถือว่าแม่งจริงทุกอัน อ๋าาาาา กุสับสนนนน*[]* สูดกาวววววววว
วันนี้ไม่มีกาวให้เสพเลยเหรอ กูอยากกาววววว
กูกำลังแต่งฟิคอยู่ ลงตอนนี้
หรือพรุ่งนี้เลยดีวะ //สูดกาว
เพื่อความสำนึกผิดที่กูเผลอปลุกเลือดวายในตัวพวกมึงบางคน จึงขอส่งบ้องตะลุยอวกาศฟิคกาวนี้เป็นการไถ่โทษ (เป็นฟิคสั้นโพดๆนะ)
อ่านแล้วกลับมาสู่นอร์มอลเถอะนะพวกมึง แต่งผิดพลาดประการใดขออภัย เพราะกูง่วงมากแถมใช้ความกาวสนองส่วนตัวไปอีก
สาเหตุที่อยากแต่งฟิคกาวตอนนี้ก็เพราะอยากดึงพวกมึงกลับสู่นอร์มอลและกูแค่อยากเห็นเอ็นโจเขินหน้าแดงเท่านั้นแหละ กร๊ากกกก
กูยังอินกับหิ่งห้อยไม่หายด้วย มันก๊าวใจจจ ถ้าคาแร็คเตอร์อะไรผิดกับที่พวกมึงมโนกูซอรี่ด้วยนะ แอ้ๆ
********************************************************
คิโชวอิน เรย์กะ ฉายาจักรพรรดินีแห่งซุยรัน ด้วยทรงผมหยิกดัดลอนคล้ายราชินีโรโคโค่รวมถึงกิริยามารยาทที่บ่งบอกถึงความเป็นคุณหนูขนานแท้ แถมมีลูกสมุนนักเรียนหญิงอันจงรักภักดีล้อมหน้าล้อมหลังตามเป็นขบวน ทั้งหมดทั้งมวลนี้ยิ่งทำให้ฉายาดูขลังมากขึ้นไปอีก
ด้วยเหตุนี้เมื่อเธอเดินไปไหน ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลีกให้ด้วยความเกรงกลัว แต่นั่นคงต้องยกเว้นผมคนนึง
สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าจะทรงผมลอนๆนั่นก็ดี ใบหน้าที่บางครั้งดูเอ๋อๆนั่นก็ดี ท่าทางตลกๆที่เธอชอบเผลอทำก็ดี ตอนที่ทำตัวคุณหนูสูงส่งหรือกระต่ายจอมเอ๋อนั่นก็ยิ่งดี ในความรู้สึกผมแล้วนี่มัน.....
..น่ารักสุดๆไปเลยไม่ใช่หรอ
ยิ่งตอนที่เธอเห็นผมกับมาซายะ คนอื่นอาจดูไม่ออกแต่มีหรือผมจะไม่รู้ ใบหน้าที่ในสายตาผมมองว่าน่ารักนั่นมักจะเบิกตากว้างนิดๆอย่างตระหนก ก่อนจะสะบัดหันหนีแล้วรีบหาข้ออ้างปลีกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เหล่าเพื่อนผู้หญิงที่เหลือกรี๊ดกร๊าดหันมาล้อมกักพวกผมแทน
เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆเลยนะคุณคิโชวอิน ไอ้นิสัยชอบหนีนี่เหมือนเหยื่อเลยรู้มั้ย กลัวอะไรอยู่งั้นเหรอ?
“ยัยนั่นหนีอีกแล้วเรอะ” มาซายะพูดขึ้นมาหลังจากที่พวกเราฝ่าวงล้อมมออกมาได้แล้ว ใบหน้าดูหงุดหงิดเล็กๆ หรือว่า...
“หนีแล้วชอบทิ้งปัญหาไว้ให้ทุกที ถ้าเจอฉันไม่เอาไว้แน่” ว่าแล้วเชียวว่าต้องไม่พ้นเรื่องพวกนี้ แต่อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงนะ แถมยังมีหน้าเรียกผู้หญิงว่าปัญหาอีก นายเป็นคนอยากมาทางนี้เองไม่ใช่หรือไง อย่าเอาอารมณ์ไปลงที่คุณคิโชวอินสิ
ผมยิ้มๆไม่ตอบ พวกเราเดินตีคู่กันไป คาบุรากิที่ใบหน้ายังไม่หายหงุดหงิดก็เริ่มบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้ง
“จะว่าไปยัยนั่นชอบหนีตอนพวกเรามาทุกครั้งเลยนะ” โอ๋ นายพึ่งรู้ตัวงั้นเหรอ ก็เพราะว่าเธอไม่อยากอยู่ใกล้นายยังไงล่ะ ช่วยรู้ตัวสักที
ผมยังคงไม่ตอบ แต่รอยยิ้มตัวเองดูเหมือนจะยิ่งกว้างมากกว่าเดิม
“หรือว่า...” คาบุรากิที่เดินเยื้องไปข้างหน้าหยุดเดิน แล้วเอี้ยวตัวมาหาผม
“นายไปทำอะไรให้เธอเกลียดรึเปล่า ชูสุเกะ”
“....หะ”
“มาหะอะไร นี่ฉันหวังดีกับนายนะ ถึงยัยนั่นจะดูบ้าๆไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำตัวชวนปวดหัวอะไร”
“....”
“หรือถ้ายัยนั่นทำอะไรให้นายไม่พอใจก็หยวนๆให้เถอะ อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงนะ ยอมอ่อนข้อให้ก่อนไม่เสียศักดิ์ศรีหร---”
“....”
“...”
“...ไม่พูดต่อหรอ”
ผมส่งยิ้มเจิดจ้าที่สุดไปให้ คาบุรากิเม้มปากแน่น
“เจ็บนะชูสุเกะ”
แล้วยังไงล่ะ? ผมปล่อยมือที่จิก‘เบาๆ’และใช้กำข้อแขนอีกฝ่าย‘เบาๆ’ กลับมาอยู่ที่เดิม คาบุรากิได้แต่เอามืออีกข้างลูบแขนตัวเองป้อยๆแล้วส่งสายตาถามผมอย่างไม่เข้าใจ
ตาผมหยี ริมฝีปากยังคงโค้งเป็นรอยยิ้ม รู้สึกได้ถึงออร่าบางอย่างที่เริ่มแผ่ขจายอย่างระงับไม่อยู่
“พูดมากจังนะ มา-ซา-ยะ”
พูดแค่นั้นผมก็เดินผ่านเพื่อนสนิทไป แว่วได้ยินเสียงร้องโอ๊ยตอนเดินผ่านแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปดู
เมื่อกี้ก็แค่ไม่ระวังเผลอ ‘เหยียบ’ เท้านายไปนิดหน่อยเอง อย่าสำออยสิ มาซายะ!
(ต่อ)
วันนี้เป็นวันที่จัดงานชมหิ่งห้อยที่บ้านคาบุรากิเป็นเจ้าภาพ ผมอดตกใจกับตัวเองไม่ได้ที่ดูเหมือนว่าจะให้ความสำคัญกับงานนี้เกินไปหรือเปล่า เป็นเพราะช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เจอกับคุณคิโชวอินบ่อยนัก ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่มีอยู่ทำให้ผมพยายามระงับตัวเองไม่ให้หมกมุ่นแต่กับเรื่องคุณคิโชว
อินมากเกินไป ดังนั้นพอได้ข่าวจากมาซายะว่าคุณคิโชวอินจะมางานนี้ผมก็เลยอดสนใจไม่ได้
ตอนแรกก็กะจะมาเจอคาบุรากิเฉยๆแล้วส่องอยู่วงนอก เพราะอุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพยายามไม่สนใจเธอ แต่พอคุณคิโชวอินปรากฏตัวขึ้นมาทุกอย่างที่คิดสาระตะไว้ก็เหมือนจะพังทลาย
คุณคิโชวอินในชุดกิโมโนฤดูร้อนสีฟ้าอ่อนและทรงผมที่เกล้าเป็นมวยเอาไว้ดูแปลกตาไปจากทุกทีแต่กลับให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูถนุถนอมมากขึ้น เธอและครอบครัวพากันไปแสดงความเคารพต่อเจ้าภาพและทักทายกับผู้คนในงานทั่วไป ผมที่ยืนอยู่ห่างๆได้แต่ใช้สายตาจับจ้องการกระทำทุกอย่างดั่งต้องมนต์
“น่ารักจริงๆน้า..” เผลอพูดออกไปจนได้ โชคดีมาซายะที่อยู่ข้างๆดูท่าจะไม่ได้ยิน ผมเลยฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายกำลังทักทายแขกเหรื่อปลีกตัวเดินอ้อมไปหา
“เชิญครับ” ผมยื่นแก้วเครื่องดื่มที่ถือติดมือมาด้วยให้ คุณคิโชวอินแสดงสีหน้าประหลาดใจและดูระแวดระวังมากกว่าเดิม
ทำไมต้องทำตัวเหมือนเม่นพองขนด้วยเนี่ย จะน่ารักเกินไปแล้วนะคุณคิโชวอิน!
ถ้าผมไม่ระบายออกมาต้องอัดอั้นจนตายแน่ๆ ก็เลยชมเรื่องชุดกิโมโนอย่างจริงใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะคิดว่าชมตามมารยาทซะงั้น พอเห็นสายตาสอดส่องเหมือนระวังภัยทุกย่างก้าวแบบนั้นก็อดจะหยอกไม่ได้ คุณคิโชวอินตอนต่อปากต่อคำด้วยใบหน้าบึ้งบอนเนี่ยเหมือนเม่นกำลังพองขนขู่เลยนะ กลั้นยิ้มไม่อยู่จนอยากหัวเราะเลยล่ะ
แล้วในที่สุดผมก็ได้หัวเราะออกมาจริงๆ เมื่อคุณคิโชวอินแสดงสีหน้าขัดเคืองออกมาเพราะฝูงหิ่งห้อยบินหนี แถมยังมองไปทางคุณไมฮามะอย่างริษยา
ไม่เห็นต้องเจ็บใจขนาดนั้นเลย สำหรับผมแล้วในงานนี้คนที่งดงามที่สุดก็คือคุณที่อยู่ตรงหน้าผม ไม่ใช่หิ่งห้อยหรือใครทั้งนั้น เข้าใจหรือเปล่า
คุณคิโชวอินที่กำลังขัดอกขัดใจ พอเห็นประธานเดินมาก็อดพูดประชดใส่ตัวเองไม่ได้ ทำเอาผมหลุดขำเป็นครั้งที่สอง
เป็นคนตลกจริงๆด้วย แต่ใบหน้าที่มองเหมือนผมเป็นคนผิดนั่นมันอะไรกัน นี่หงุดหงิดถึงขนาดไหนกันเนี่ย
“คุณคิโชวอิน ถ้าอยากดูหิ่งห้อยใกล้ๆขนาดนั้น ผมไปจับมาให้สักตัวไหม”
ผมเอียงคอถามยิ้มๆ
“....แค่ความรู้สึกก็พอแล้วค่ะท่านเอ็นโจ”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาก็ยังจับจ้องแต่หิ่งห้อย ปากไม่ตรงกับใจเลยนะคุณคิโชวอิน
จากนั้นไม่นานฝูงหิ่งห้อยพร้อมกับมาซายะและคุณไมฮามะก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ทำให้ผมหมดโอกาสที่จะได้คุยกับคุณคิโชวอินสองต่อสองอีก แม้ใบหน้าผมที่แสดงออกไปจะปกติธรรมดาทว่าในใจกลับสาปแช่งคาบุรากิและคุณไมฮามะอย่างโหดเหี้ยมไม่หยุด
นายจะมาตามหาฉันทำไมหรอมาซายะ? แค่คุณไมฮามะกับหิ่งห้อยฝูงนึงนายก็ยังหาทางออกไม่ได้งั้นเหรอ? แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็ไม่สามารถทิ้งให้เพื่อนสนิทตกระกำลำบากได้ สุดท้ายก็ต้องจากคุณคิโชวอินไปทั้งอย่างนั้น
หลังจากนั้นตลอดงาน ผมก็ไม่ได้ไปหาคุณคิโชวอินอีกแต่กลับวุ่นอยู่กับบางสิ่งแทน จวบจนงานเลิกผมจึงบอกลาคาบุรากิพร้อมครอบครัวแล้วขึ้นรถกลับบ้าน มือสองข้างยกกรงไม้สานที่ภายในมีหิ่งห้อยตัวหนึ่งบินวนอยู่ขึ้นมาดูก่อนวางไว้บนตักอย่างถนุถนอม
สายตายังคงไม่ละไปจากกรง ผมกำลังสับสน งงงวย และมึนงงกับสิ่งทั้งหมดที่ทำลงไป ทำไมผมถึงต้องทุ่มเททุกอย่างขนาดนี้ ทำไมถึงต้องเอาใจใส่และคอยสอดส่องอยู่เสมอ พยายามหลีกหนีแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลย..ละสายตาจากไปไม่ได้เลย
แย่แล้วสิ
“แย่แล้วสิ” ผมพึมพำออกมาตามใจนึกเมื่อตระหนักบางสิ่งขึ้นมาได้ มันเป็นคำตอบที่ผมรู้อยู่แล้วแค่ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้น
ผมเอนกายพิงเบาะรถ แขนก่ายหน้าผากชั่วครู่ก่อนเลื่อนลงมาปิดตา รู้สึกใบหน้าร้อนซู่ สีแดงลามไปทั้งหน้าถึงใบหู
หนีไม่พ้นแล้ว ตะเกียกตะกายขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว
หลุมนี้มันลึกเกินไป เอ็นโจ ชูสุเกะ คนนี้ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ
*****จบ******
ถ้ากูแต่งฟิคเอ็นโจเรย์กะเวอร์ชั่นคิมิดอลจะมีคนสนใจอ่านป่ะวะ ไม่มีอะไร กูแค่จิ้น after story หลังบ้านเรย์กะล้มละลาย และชีวิตหลังจากนั้นของเรย์กะน่ะ แล้วกูก็ฟุ้งซ่านชิบหาย จนต้องเขียนออกมาเป็นฟิคเลย เลยอยากถามความเห็นหน่อย
กูอยากได้ตอนต่อที่เรย์กะตื่นจากฝัน แล้วเขินเอ็นโจจนกำเดาไหลด้วยอ่ะใครก็ได้ต่อความกาวที 55555555555555555
ทักทายโม่งแปลก่อนนอนเมื่อดม่งแปลมาสองยามเช้าอันสดใส รักเสมอโม่งแปลโม่งฟิคโม่งแฟนอาร์ทโม่งสารลัญโม่งกัญชาโม่งกาวโม่งกระสวยอวกาศ
>>558 ว่าด้วยเรื่องชื่อเล่น อิมาริ เคยเรียกท่านพี่ว่าเทรุกิ หรืออะไรทำนองนึ้ป่ะ หรือว่ากูจำผิด แต่ถ้าใช่นึ่กูโครต หกด้เ้านสสสวทสวววงิา้าสววสงบ !! เอ่อโทดทีพวกมึง อุตส่าห์ตะหยุดประเด็นวาย. เอาเป็นว่ากูยกเอ็นโจ มาซายะ ให้เป็นฮาเร็มเรย์กะ ส่วนท่านพี่กะอิมาริ กูยกให้เป็นของกันและกัน////
อรุณสวัสดิ์ค่ะโม่งแปล~
>>558 ขอโทษทีตอนนั้นกูง่วงมากแต่ยังไม่ยอมนอน... เห็นได้จากคำผิดอื่นๆพอตื่นมาย้อนอ่าน เยอะชิบ...
>>565 กูรออออ กูว่าเรย์กะกับเอนโจเวอร์คิมิดอลต้องก๊าวแน่ๆ ความรู้สึกของเอนโจที่หลงรักและตามสโตรกเขาแต่เด็ก แต่เขาดันไปคลั่งรักเพื่อนสนิทตัวเอง รักจนทำอะไรผิดไปหลายอย่าง เขามองอยู่เงียบๆบางทีก็ทั้งเตือนทั้งกัด ความปากร้ายนั้นคือประชด หลังบ้านท่านเรย์กะล่มจมก็ถือร่มมายืนดูท่านเรย์กะที่เป็นสามัญชนพร้อมกับเยียวยาหัวใจสาวน้อยอกหักไร้ที่พึ่ง ซู้ดดดดดดดด
(ส่วนท่านพี่กับอิมาริเล่นบทท่านพี่ไปเป็นเลขาของอิมาริ----)
ตอนใหม่ ท่านเรย์กะได้โชว์สกิลความถึกกับต้อย หลังจากนี้ยูกิโนะคุงต้องพิจารณาถึงสังขารตัวเองบ่อยๆแน่ๆ ใครช่วยไม่ช่วยโดนพี่สาวที่ตัวเองปลื้มๆช่วยซะงั้น ความแมนที่น้องพยายามสะสมมาพังทลาย! เพล้ง! (มาเป็นเคะน้อยให้กูเถอะ ไม่ต้องถึงมือท่านเรย์กะหร--- //โดนตบ)
เอ็นโจดูสายตาแพรวพราวมากอะ ตอนพูดเรื่องคาบุรากิกับวาคาบะ กำลังสนุกขนาดนั้นเลยเหรอเอ็นโจ สมเป็นท่านจอมมารจริงๆ..
กุลองเอาชื่อเอ็นโจกับเรย์กะไปเสิร์ชกูเกิ้ลดู ไปเจอเว็บแฟนเรื่องนี้ของญี่ปุ่นมาว่ะ มีรวมของที่เอ็นโจให้เรย์กะไว้ด้วย ใครสนใจลองไปส่องๆดูกันนะ
http://kenkyokenjitsu.com/enjo-shusuke/present-reika2/
"บอกให้เอามั้ยว่าทำไมมาซายะถึงสนิทกับคุณทาคามิจิขึ้นมา..."
"เอ๋... ไม่ค่ะ! ไม่เป็นไร!"
ทั้งๆที่ทำหน้าตาสงสัยมากจนเก็บไม่มิดขนาดนั้น แต่พอถามไปกลับปฏิเสธแถมเผ่นหนีไปอย่างกับกระต่ายตื่นตัวอีกจนได้ เพิ่งคุยกันได้นิดเดียวเองแท้ๆ
แต่เอาเถอะ ใช่แล้วล่ะ คุณไม่ควรสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้นักหรอก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะสนับสนุนคุณกับมาซายะเต็มที่ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว
ผมไม่อนุญาตให้คุณสนใจใครทั้งนั้นหรอกนะครับ คุณคิโชวอิน
-------------
โทษๆ กูเมากาว ตอนแรกกรี๊ดกร๊าดกับฉากปักธง(?)ยูกิโนะ แต่พอท้ายตอน สายตาแพรวพราวสนใจนั่นทำกุลืมไปเลย ถถถถถ
>>577 ของที่ให้
.
.
.
.
มีลาเต้อาร์ตรูปกระต่ายด้วยเหรอวะ น่ารักกกกกกก ไอ้เหี้ยอ่านไม่ออก ใช้พลังมโนบวกจินตนาการควบอากู๋ดำน้ำ กูตามไปอ่านในบล็อคเจ้าตัว เขาตั้งทฤษฎีเกี่ยวกับกระต่ายด้วยนะ บอกตอนไปทัศนศึกษา ป.5 ที่ไปเที่ยวฟาร์มกันท่านเรย์กะไปอี๋อ๋ออยู่กับเหล่ากระต่าย หน้าหนาวหลังจากนั้นก็ปั้นตุ๊กตากระต่ายให้ยูนิโนะดู แล้วยังลาเต้อาร์ตรูปกระต่ายอีก บวกกับกาวใน >>561-562 และที่ชมชุดเรย์กะเหมือนกระต่ายในงานวันเกิดยูกิโนะ
ในสายตาเอ็นโจนี่ท่านเรย์กะเหมือนกระต่ายสินะ!
กูกำลังคิดนะว่าถ้าเรย์กะกับวาคาบะจังเป็นเพื่อนกันแล้วคนที่ รร รู้จะเกิดไรขึ้นวะ กูมโนเป็นริรินะมาหาแล้วบอกว่าเพื่อนท่านเรย์กะสินะ จะเรียกว่ารุ่นพี่ก็ได้! หลังจากนั้นพอเจอทั้งแก๊งริรินะก็จะบอกว่าอรุณสวัสดิ์รุ่นพี่ อวสานการกลั่นแกล้งวาคาบะ เพราะมีหนุนทั้งจักรพรรดิจัรพรรดินี //กูมโน 5555
ตอนล่าสุดกูประทับในกำลังขาท่านเรย์กะมาก ในที่สุดความพยายามก็ส่งผลนะคะ คนเขียนเขาให้จ๊อกจิ้งเพื่อวันนี้เลยใช่ไหม 5555
>>577 กูกดดู ของที่เอ็นโจให้เรย์กะ คือกูอ่านญี่ปุ่นไม่ออกกูเลยดูแต่รูป ขนมจากน้ำตกเอย กรงจิ้งหรีดเอย และอื่นๆ กำลังฟินๆ กูเลื่อนลงมาจนถึงรูปล่างสุด เจอน้ำมันปาล์มตราผึ้งนิกุฮา ถถถถถถถ โฆษณามาได้จังหวะมาก
ตอนนี้เรือยูกิโนะแล่นฉิวจริงๆ แต่ว่ากูไปดำน้ำตอนต่อๆไปมา. สปอยล์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ยูกิโนะน่ารักมว้ากก มีการจับคู่เรย์กะให้กับพี่ชายตัวเองด้วย โง้ยยย ซื้อของคู่กันให้ ไรงี้ แต่ของจะเป็นอะไรนั้น เดวรอโม่งแปลทีเดียวเลยนะ จะได้ฟิน~ กรี๊ดดดด ยูกิโนะจริงๆแล้วเป็นมารน้อยน่ารัก //// ตอนต่อๆไปหลังจากนี้ก็สนุก เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆเลยล่ะ เดวจะรออ่านไทยอีกทีนะ. เพราะดำเป็นภาษาอังกฤษ ใช้ความกาว ความมโนเข้าช่วย
เราว่ายูกิโนะตอนแรกชอบเรย์กะแบบพี่สาวใจดีเฉยๆ หลังจากโดนให้ขี่หลังไปอัพเกรดเป็นพี่สะใภ้ 555555555555555555
อัพเดทสารบัญความกาวประจำกระทู้ 2
(สารบัญของกระทู้ 1 >>2)
♦♦ แฟนฟิค ♦♦
➡ เรื่องที่ 1 (ต่อจากกระทู้ 1) : ฟิคเวียน ภาคหลังเรียนจบ(?)
>>237
>>377-378
>>397
>>462-464
➡ เรื่องที่ 2 (ต่อจากกระทู้ 1) : เอ็นโจ side story
>>7-11
➡ เรื่องที่ 3 : งานแต่งงานของเรย์กะxเอ็นโจ [จบ]
>>261
>>263-265
➡ เรื่องที่ 4 : รุ่นพี่โทโมเอะ side story [จบ]
>> 384
➡ เรื่องที่ 5 (เรื่องราวที่แตกหน่อต่อจาก เรื่องที่ 3 อีกที)
>>264
>>412-415
>>432-433
➡ เรื่องที่ 6 : อังกอร์ (…)
>>512-513
➡ เรื่องที่ 7 : เอ็นโจ side story v.2
>>561-562
➡ พล็อตสั้นอื่นๆ
>>333 / >>533 / >>580
♦♦ อื่นๆ ♦♦
- ทำเนียบรายชื่อตัวละคร(ที่มีชื่อ)ทั้งหมดในเรื่อง >>217
- แฟนไซต์ (JP) : http://kenkyokenjitsu.com/
>>577 โอ้ววววว ทีรามิสุนี่ทำกูนึกถึงตอนไปทัวร์กินกับอิชิโนะคุระแล้วเรย์กะต้องเลือกระหว่างทาร์ตสตอเบอรี่กับทีรามิสุ เรย์กะเลือกทาร์ตไป ทั้งที่ตอนนั้นกำลังจัดแรงค์ชิมทีรามิสุอยู่แท้ๆ แล้วเอ็นโจเอาทีรามิสุให้เนี่ย มันเกี่ยวข้องอะไรรึเปล่า หรือรู้ว่าเขาชอบทีรามิสุเลยเอามาให้ อาจจะไม่เกี่ยว ไม่มีนัยยะอะไร แต่กูอยากให้มีว่ะ //สูดกาว
>>580 กูตายค่ะช็อตนี้ จอมมารนี่ขี้หวงจริงๆ หัวใจกูอ่อนไหวมาก หวงขนาดนี้ควรแสดงความเป็นเจ้าของแบบออกนอกหน้าเลยสิคะ มาแอบๆทำเขาไม่รู้หรอกนะ
>>583 อันนี้กูก็ตาย โอ๊ยยยย ฟินชิบหายเมื่อนึกตาม เห็นเขาเหมือนกระต่ายน้อยๆที่ขี้กลัวตัวสั่นๆตอนเข้าใกล้ตัวเองแล้วอยากแกล้งสินะ ข่นบ๊ะ บ้าที่สุด กูเขินมาก
โม่งสารบัญนี่มึงทุ่มเทมาก เอาตำแหน่งประธาน pivoine ไปเลย ถถถถถถถถถถถถถ หรือจะเป็นสมาชิกสภานักเรียนวะ
ตำแหน่งประธานPivoineยกให้โม่งแปลไปเลยดีกว่า กูขอแค่เอานั่งนับกระดาษ เย็บแม็คเป็นกรรมกรพอแล้ว ถถถถ
>>590 ทีรามิสุนี่ไม่น่ามีนัยอะไรว่ะ
.
.
.
.
.
เอ็นโจให้เลือกระหว่างทีรามิสุกับพานาคอตต้า ท่านเรย์กะเดาว่ามื้อว่างโรงเรียนน่าจะจัดพานาคอตต้าให้อยู่แล้ว เลยเลือกทีรามิสุ จะได้กินทั้งสองอย่าง
สรุปโรงเรียนจัดทีรามิสุให้ นกพานาคอตต้าจ้า ถถถถ
>>462-463 ต่อแจ้
"ท่านเอ็นโจ"
"ครับ"
เอ็นโจตอบรับฉันด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่น แต่ในใจฉันกำลังกรีดร้องว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ไหงเอ็นโจมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
ละ แล้วสองมือของฉันกำเสื้อของเอ็นโจซะแน่นแบบนี้ ต้องเป็นรอยยับแน่ๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใด ทำไมฉันต้องมายืนกอดเอ็นโจต่อหน้าสาธารณะชนด้วยล่ะค้าาาาาาา
ขณะที่ฉันตัวแข็งค้าง ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น เอ็นโจก็ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ยังอยู่บนใบหน้าฉัน หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับส่วนที่ยังเปียกๆออกให้ อา ดีจัง ที่วันนี้ใช้มาสคาร่าแบบกันน้ำมา ไม่อย่างนั้นต้องออกมาเหมือนภาพสยองขวัญของบ้านผีสิงแน่นอน
มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นมาจากทั่วทิศทางที่ฉันยืนอยู่ ฉันอ้าปากค้าง หันไปมองซ้ายมองขวาอย่างเลิกลั่ก จะขืนตัวออกแต่ยังติดอ้อมแขนของเอ็นโจที่รั้งร่างฉันไว้อยู่ อ๊าาาา ปล่อยฉันเถอะค่ะ ไม่อยากตกเป็นเป้าหมายความอิจฉาริษยาจากบรรดาแฟนคลับของนายหรอกน้าาาา
"ขอโทษแทนยูกิโนะด้วยนะ" เอ็นโจก้มหน้าลงมองฉัน ลูบหลังเหมือนปลอบเด็กๆ "ตัวสั่นเชียว ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ คุณคิโชวอิน"
"ขอโทษอีกครั้งนะครับ ท่านพี่เรย์กะ" ยูกิโนะคุงทำหน้าจ๋อยแล้วก็ก้มหัวลงให้ฉัน "ไม่รู้จริงๆว่าจะกลัวขนาดนี้น่ะครับ"
"มะ ไม่เป็นไรจ๊ะ" ฉันรีบพูดออกไป หวา เทวดาน้อยทำหน้าเศร้าพาให้ใจฉันรู้สึกผิดอย่างรุนแรงเลยค่ะ "ยูกิโนะคุงไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย บ้านผีสิงก็ต้องน่ากลัวอยู่แล้วล่ะ"
"งั้น เพื่อเป็นการไถ่โทษ ผมให้ไอ้นี่นะครับ" ยูกิโนะคุงล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบเอากระดาษสองแผ่นขนาดเท่าตั๋วรถไฟให้กับพี่ชายตัวเอง ฉันชำเลืองมองดูก็พบว่ามันเป็นตั๋วเข้าคาเฟ่แบบ V.I.P. ของชมรมคหกรรมที่ขายดีสุดๆจนต้องทำระบบตั๋วเพื่อจองคิวเข้ากันเลยทีเดียว ฉันเคยแวะไปตอนเช้ากับมาโอะจังและยูริคุง แต่คิวนั้นยาวเหยียดก็เลยถอดใจ ไปทานร้านอื่นแทน "ขนมของที่นี่อร่อยมากเลยล่ะ ถ้าได้ทานของหวานๆ น่าจะช่วยให้ท่านพี่เรย์กะสงบใจได้บ้างนะครับ"
"ขอบใจ" เอ็นโจยิ้มให้น้องชาย คลายอ้อมกอดออก ขณะที่ฉันกำลังโล่งใจอยู่นั้น มือนั้นเปลี่ยนไปจับมือฉันแทน "ไปกันเถอะคุณคิโชวอิน"
เฮ้ยยยยย
"ฝากดูแลท่านพี่ด้วยนะคร้าบบบ"
ยูกิโนะคุงบอกไล่หลังมา และก็ถือป้ายไปเรียกลูกค้าคนอื่นต่อ ส่วนเอ็นโจอ่านรายละเอียดที่เขียนอยู่บนตั๋วนั้น แต่ยังจับมือฉันเดินไปเรื่อยๆอยู่
คาเฟ่ที่ยูกิโนะคุงให้บัตรมา จากบ้านผีสิงของยูกิโนะคุง เดินลงบันไดไปแค่สองชั้นก็ถึงห้องที่ใช้จัดงานแล้ว ขนาดผ่านมาช่วงบ่ายคนก็ยังแน่นขนัดเหมือนเดิม แต่พอเราเดินไปถึง ผู้คนก็แหวกทางให้เองเหมือนโมเสสแหวกทะเลแดงเลยล่ะค่ะ
"ท่านเอ็นโจคะ"
"หืม" เอ็นโจเอียงคอมอง "ว่ายังไงเหรอ คุณคิโชวอิน"
"คือว่า..." ฉันชี้ไปที่มือของเอ็นโจที่จับมือฉันไว้อยู่ "มือน่ะค่ะ"
"อือฮึ" เอ็นโจพยักหน้า แล้วก็ทวนคำฉันซ้ำ "มือ"
"ช่วยปล่อยได้รึเปล่าคะ"
พอฉันนิ่วหน้า เอ็นโจก็หัวเราะแล้วก็ยอมปล่อยมือออก หันไปยื่นตั๋วที่ได้มาจากยูกิโนะคุงให้คนจัดคิวตรงทางเข้า พอเห็นตั๋ว V.I.P. ก็รีบเดินนำพวกเราเข้าไปข้างในทันที
ที่แท้ตั๋ว V.I.P. ก็ช่วยได้แค่เรื่องไม่ต้องต่อคิวยาวเหยียดนี่ แต่ก็ต้องนั่งร่วมกับโต๊ะอื่นๆอยู่ดี ไม่ได้มีโซนพิเศษอะไร ฉันรู้สึกว่าทุกสายตาในห้องมองมาแต่ทางนี้ แต่เอ็นโจไม่ได้สนใจ เปิดเมนูดูรายการอาหารและเครื่องดื่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"คุณคิโชวอิน รับอะไรดี"
เอ มีขนมน่าสนใจตั้งเยอะแน่ะ ทาร์ตบลูเบอรี่ ทีรามิสุ คัสตาร์ดเครมบูเล่ก็น่าทาน พานาคอตต้าราสเบอรี่ก็ฟังดูน่าอร่อย มาการองกุหลาบก็น่าจะเข้ากับชาดาร์จิลิง มัฟฟินผลไม้เชื่อมก็ฟังดูหวานหอม เลือกไม่ถูกเลยล่ะค่ะ
"เอาเซ็ตบีก็แล้วกันค่ะ" เซ็ตบีที่ฉันเลือกไปนั้นเป็นเซ็ต afternoon tea ชาอัสสัม มีสโคนและแยมส้ม กับขนมชิ้นเล็กๆน่ารักสำหรับคนที่เลือกไม่ถูกว่าจะทานอะไรอย่างฉัน ทุกอย่างช่างน่ากินไปหมด
แต่พอเงยหน้าขึ้นจากเมนูก็สบตากับเอ็นโจที่มองมาทางนี้พอดี ฉันรีบเอาเมนูมาบังหน้าอีกรอบ จะมองอะไรกันนักล่ะคะ
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ เซ็ต afternoon tea ก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะด้วยพนักงานเสิร์ฟสาวน้อยที่มองเอ็นโจตาปรอยเชียว แถมตอนเสิร์ฟกับตอนแนะนำขนมก็ดูอ้อยอิ่งมากเกินควรด้วยล่ะ แหม่ ยังเสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ทีฉันแค่มองไปทางไหนผู้ชายก็หลบตากันเป็นแถบ ไม่ยุติธรรมเลยค่ะ
พอลองชิมสโคนกับแยมส้มเป็นอย่างแรกตามที่สาวเสิร์ฟแนะนำวิธีกิน อุ อร่อยมากเลยค่ะ สมกับเป็นชมรมคหกรรมที่ขึ้นชื่อเรื่องผู้รักการทำอาหารมารวมตัวกันจริงๆ มิน่า คิวถึงได้ยาวเหยียดขนาดนี้ น้ำชาก็ชงมากลมกล่อมในอุณหภูมิพอดี ได้กลิ่นหอมของใบชา เข้ากับมาดแลนที่กรอบฟู รสชาติหวานกำลังดี ได้กินของอร่อยๆแล้วมีความสุขจังเลยค่ะ ความกลัวในบ้านผีสิงเมื่อครู่นี้หายไปเป็นปลิดทิ้งเลย
ดูท่าทางฉันคงแสดงความสุขออกมาทางสีหน้ามากเกินไปหน่อย เพราะเห็นเอ็นโจมองฉันยิ้มๆ "ขนมทำให้หายกลัวจริงๆด้วยสินะ"
"ฉันไม่ค่อยถูกกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่น่ะค่ะ" ฉันหยิบขนมมาทานอีกชิ้น "แต่ไม่คิดเลยนะคะว่าท่านเอ็นโจจะมาร่วมงานโรงเรียนด้วย นึกว่างานยุ่งเสียอีก"
"ยูกิโนะชวนมาน่ะ เห็นบอกว่าทำบ้านผีสิงกับเพื่อน ก็เลยแวะมาดูหน่อย" เอ็นโจหัวเราะ "ไม่คิดเลยว่าคนกลัวผีแบบคุณคิโชวอินจะยอมเข้าบ้านผีสิงด้วย ใจดีกับยูกิโนะไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"นานๆเจอกันที ถ้าปฎิเสธ ยูกิโนะคุงก็เสียใจแย่สิคะ"
ฉันได้เห็นประกายประหลาดอยู่ในดวงตาของเอ็นโจ ให้ความรู้สึกเหมือนว่ากำลังเสียใจหรือน้อยใจอยู่อะไรแบบนั้น แต่พอกระพริบตาอีกที ก็เห็นเอ็นโจยิ้มน้อยๆอย่างเดิม เมื่อกี้นี้ตาฝาดงั้นหรือคะ
หลังจากเราออกมาจากคาเฟ่ ฉันก้มหัวให้เอ็นโจเป็นการขอบคุณที่เลี้ยงขนม แต่พอจะขอปลีกตัวไปเดินเที่ยวงานเอง เอ็นโจก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
"คุณคิโชวอิน รู้สึกว่าห้องที่เราเคยอยู่จะขายเทียนแฮนด์เมดด้วยเหมือนกัน ไปดูกันเถอะ"
ฉันเลิกคิ้ว "ทำไมฉันต้องไปกับท่านเอ็นโจด้วยล่ะคะ"
"ก็ยูกิโนะขอร้องให้คุณคิโชวอินช่วยดูแลผมด้วยไม่ใช่เหรอ" เอ็นโจตอบด้วยสีหน้ายิ้มระรื่น "เอ หรือคุณคิโชวอินจะผิดสัญญากับยูกิโนะกันล่ะ"
อุก อย่ายกยูกิโนะคุงมาอ้างสิคะ แล้วโตป่านนี้ต้องมีคนดูแลด้วยเหรอคะ
"แล้วก็ยังมีเรื่องนี้อีกนะ" นิ้วของเอ็นโจชี้ไปที่รอยยับบนเสื้อที่เกิดจากฝีมือของฉัน เสื้อยับแค่รีดเอาก็หายแล้วไม่ใช่รึไงกันยะ ที่ขุดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะจะบีบบังคับให้ฉันตอบตกลงใช่มั้ยล่ะ เจ้าปีศาจนี่
สุดท้าย ฉันก็ต้องเดินเที่ยวงานกับเอ็นโจจนได้ เห็นหน้าตายิ้มๆนั่นก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาจริงๆเลยล่ะค่ะ หาเรื่องแกล้งซะเลยดีมั้ยนะ
เดินผ่านห้องหนึ่ง เห็นทำทาโกะยากิขายกัน น่าอร่อยจังเลยแฮะ คนทำเป็นเด็กผู้ชายหัวเกรียนสองคน ท่าทางทะมัดทะแมงคล่องแคล่ว มีเด็กหลายคนมาต่อคิวซื้อ ทำหน้าตื่นเต้นเหมือนเห็นของแปลกกัน อะไรกันจ๊ะ พวกเธอไม่เคยกินทาโกะยากิกันงั้นเหรอ แต่สมัยเรียน ทุกคนในห้องฉันก็ไม่เคยมีใครกินทาโกะยากิกันจริงๆนี่นา น่าเศร้านะคะที่ของอร่อยแบบนี้กลับไม่ได้รับความนิยมในซุยรัน
ฉันเหลือบมองเอ็นโจแว้บหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินไปต่อคิวกับเขาด้วย ใช้เวลาครู่หนึ่ง ทาโกะยากิร้อนๆแปดลูกที่สั่งไว้ก็เสร็จสิ้น
"ตอบแทนที่เลี้ยงขนมเมื่อครู่นี้ค่ะ" ฉันยื่นทาโกะยากิไปให้เอ็นโจ เห็นใบหน้านั้นดูพิศวงขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาเหมือนดีใจ
"งั้นไปหาที่นั่งทานกันเถอะ คุณคิโชวอิน"
"อ๊ะ ไม่ได้ค่ะ ของกินเล่นแบบนี้ได้มาแล้วต้องทานเลยทันที ถึงจะอร่อย" ฉันตอบหน้าตาย รอดูปฎิกริยาของเอ็นโจอย่างนึกสนุก
โถๆๆๆๆ พ่อคุณชาย คงได้รับการสอนมาล่ะสิว่าไม่ควรยืนกินน่ะ แล้วตั้งแต่เกิดมา นายก็ไม่เคยกินทาโกะยากิเลยใช่มะ น่าสงสารอะไรเช่นนี้ ในฐานะรุ่นพี่ ฉันจะสอนวิถีสามัญชนให้นายเอง
"งั้นคุณคิโชวอินแบ่งกับผมก็แล้วกันนะ" เอ็นโจยื่นถ้วยกระดาษมาตรงหน้าฉัน "สุภาพสตรีก่อนครับ"
ฉันกระพริบตาปริบๆ ไม่ได้คาดคิดว่าตัวเองจะต้องกิน เพราะฉันตั้งใจจะซื้อให้เป็นการกลั่นแกล้งหมอนี่โดยเฉพาะ จะให้คุณหนูตระกูลคิโชวอินอย่างฉันมายืนกินแบบนี้มันเป็นเรื่องต้องห้ามนะคะ แต่ก็อยากกินจังเลยน้า ทาโกะยากิร้อนๆเพิ่งเสร็จหมาดๆนี่มันน่าอร่อยสุดยอดไปเลย
ในที่สุด ฉันก็พ่ายแพ้ความตะกละ ขายวิญญาณให้แก่เบลเซบับจนได้ค่ะ
ทาโกะยากิลูกแรกเข้าปากฉัน ก็แทบจะบ่อน้ำตาแตกด้วยรสชาติที่สุดแสนจะคิดถึง ฉันไม่ได้กินมันมาเป็นชาติแล้วค่ะ อร่อยจังเลย หนวดปลาหมึกกรุบกรอบ เข้ากับแป้งและกะหล่ำหั่นฝอย ราดซอสและปลาแห้งกับสาหร่าย ฮึ่ย กินคนเดียวหมดเลยจะดีมั้ยนะ
เอ็นโจดูทุลักทุเลนิดหน่อย แล้วพอกินเข้าไปก็เอามือป้องปาก ทำหน้าแปลกๆ ร้อนล่ะสิท่า ลวกลิ้นใช่มั้ยล่ะ กินครั้งแรกก็แบบนี้ล่ะน้า
"อร่อยรึเปล่าคะ ท่านเอ็นโจ" ฉันถามยิ้มๆ ท่าทางของนายตอนนี้นี่ตลกจังเลย
"ก็ พอใช้ได้" เอ็นโจตอบแบบไว้ตัวนิดหน่อย ปากนายพองอยู่แน่ะ รู้ตัวรึเปล่า
"งั้นทานอีกนะคะ" ฉันจิ้มทาโกะยากิอีกลูกส่งให้ การกลั่นแกล้งคนนี่ให้ความรู้สึกสนุกเหลือเกินค่ะ โอ๊ะ โฮะโฮะโฮะ
เอ็นโจเหลือบมองฉันสลับกับทาโกะยากิที่ฉันยื่นให้ จากนั้นก็อ้าปากงับ
ได้ยินเสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกแล้วค่ะ
"กินอีกที ก็อร่อยไม่เลว" เอ็นโจใช้นิ้วโป้งปาดซอสที่ติดตรงมุมปากตัวเองออกแล้วเลียซอสที่เลอะนิ้วนั่น "ขอบคุณสำหรับการแนะนำของกินนะ คุณคิโชวอิน"
ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกันค้าาาาา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะป้อนทาโกะยากิให้นายซักหน่อย
แล้วทำไมการกลั่นแกล้งนั่น มันถึงย้อนศรกลับมาหาฉันได้ล่ะคะ นี่มันสุภาษิตที่ว่าให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวรึเปล่าคะเนี่ย
ฉันได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจว่าไม่น่าไปแกล้งเอ็นโจเลย
เอ็นโจกับฉันเดินมาถึงห้องเรียนที่เคยเรียนด้วยกันตอนม.2 จนได้ มีลูกค้าอยู่ในร้านค่อนข้างหนาตา และชั้นวางเทียนแฮนด์เมดหลากสีสันที่รายล้อมพวกเรา คิดถึงความหลังจังเลยน้า แต่ร้านขายเทียนนี้ดูสงบสุขดี ไม่เหมือนตอนนั้นที่มีคนมากระหน่ำจองเทียนฝีมือเอ็นโจจนต้องจัดประมูล บรรยากาศตอนประมูลนั้นดุเดือดจนฉันนึกว่าเป็นการประมูลภาพวาดของศิลปินที่ไหนซะอีกค่ะ น่ากลัวจริงๆกับความรักของแฟนคลับ
ฉันอุดหนุนรุ่นน้องด้วยการซื้อเทียนรูปร่างคล้ายๆกับที่ฉันเคยทำมาสามอันแล้วก็ไปต่อที่ร้านอื่น ตั้งแต่เห็นใบปลิว ฉันก็เล็งห้องที่จัดงานวัดแบบสามัญชนเอาไว้ พอเข้ามาก็รู้สึกว่าทำได้ดีเกินคาด มีซุ้มของเล่นเต็มไปหมดเลยค่ะ ทั้งยิงปืน โยนห่วง ปาบอล ช้อนลูกโป่งเอย อยากเล่นไปหมดเลยล่ะค่า
ฉันเลือกยิงปืนก่อนเป็นอันดับแรกเพราะอยู่ใกล้มือที่สุด จ่ายค่าเล่นแล้วก็หยิบปืนอัดลมขึ้นมา คนเฝ้าซุ้มบอกวิธีเล่นแล้วยิงให้ดูหนึ่งครั้ง เป้ากระดาษที่ใช้สาธิตก็ขาดเป็นรู
รางวัลใหญ่เป็นตุ๊กตาแกะสีขาวและสีเหลืองที่ดูนุ่มนิ่มน่ารักมากเป็นคู่กันสองตัว ฉันที่ชื่นชอบแกะอยู่แล้ว พอเห็นก็อยากได้ทันทีเลยล่ะค่ะ แต่คงเพราะยากไป สุดท้ายก็ทำคะแนนรวมได้ไม่ถึง คนเฝ้าซุ้มหยิบตุ๊กตาสุนัขตัวเล็กๆที่เป็นรางวัลในระดับคะแนนของฉัน ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่นะ
ฉันหันไปมองเอ็นโจที่ดึงสไลด์ปืนเตรียมพร้อมเหนี่ยวไก แม้จะเป็นแค่ปืนของเล่นแต่ก็เป็นภาพที่ดูดีเหมือนกับในหนังเลยแน่ะ ใบหน้าด้านข้างที่ดูเอาจริงเอาจังทำให้ฉันใจเต้นขึ้นมานิดหน่อย เป็นครั้งแรกที่ฉันเพิ่งรู้สึกว่าเอ็นโจนี่ก็เท่เหมือนกันแฮะ
เป้ากระดาษขาดเป็นรูที่กึ่งกลางอยู่หลายจุด นอกนั้นก็อยู่แถวๆ 9 และ 8 คะแนนทั้งนั้น คนเฝ้าซุ้มหยิบตุ๊กตาแกะสีขาวให้แล้วตบมือแสดงความยินดีที่พิชิตรางวัลใหญ่สำเร็จ เอ็นโจเอาตุ๊กตาแกะนั่นให้ฉัน
"ช่วยถือไว้ก่อนนะคุณคิโชวอิน" อ๋อ แค่ฝากถือสินะคะ คงจะเอาไปให้ยูกิโนะคุงแน่ๆ
อืมมม ตุ๊กตานี่น่ารักจังเลยค่ะ นิ่มมือด้วย ฉันลูบตุ๊กตาหนุบหนับด้วยความเพลินมือ ฉันสอยรางวัลมาไม่ได้ก็จริง แต่ถ้าลองเย็บตุ๊กตาแบบนี้ด้วยตัวเองจะไหวรึเปล่าน้า
เอ็นโจยิงปืนอีกครั้ง ฉันหันไปมองรอบๆก็เห็นสายตาสาวๆมองมาทางนี้อย่างเคลิบเคลิ้ม พอหันไปอีกที เอ็นโจก็ได้ตุ๊กตาแกะสีเหลืองนั่นมาครอบครองเรียบร้อยแล้ว หวา หมอนี่จะทำทุกอย่างได้เก่งเกินไปแล้วนะคะ น่าหมั่นไส้จริงๆเลยค่า
"คุณคิโชวอิน ระหว่างสีขาวกับสีเหลือง ชอบสีไหนมากกว่ากัน"
"สีขาวค่ะ" ฉันตอบตามที่คิด แม้จะงงๆนิดหน่อยว่าจะถามเรื่องสีทำไม
"งั้นตัวนี้เป็นของผมสินะ" เอ็นโจชูตุ๊กตาแกะสีเหลืองที่เพิ่งได้มาให้ฉันดูพร้อมกับรอยยิ้ม พยักเพยิดให้กับตุ๊กตาในอ้อมแขนของฉัน "ดูแลมันดีๆด้วยล่ะ คุณคิโชวอิน"
"อะ เอ๋"
"ไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะ ตรงนั้นก็น่าสนใจนะ" เอ็นโจมองไปทางซุ้มปาบอลแล้วก็เดินนำหน้าไป
อยู่ๆตุ๊กตาแกะก็เป็นของฉันเสียอย่างนั้นค่ะ อะไรกัน ฉันนึกว่าเอ็นโจยิงมาให้ยูกิโนะคุงนะนั่น
"มาแข่งกันหน่อยมั้ย คุณคิโชวอิน" ที่ซุ้มปาบอล เอ็นโจหยิบลูกเทนนิสขึ้นมาโยนเล่นแล้วยักคิ้วให้
อ้าว ท้าทายกันเหรอคะ ฉันนี่ได้ที่หนึ่งแข่งปาบอลนะ ตอนที่ห้องนายแข่งกับฉันก็แพ้หลุดรุ่ยเลยไม่ใช่เหรอ
"ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนออมมือให้ด้วยนะคะ" ฉันฝากตุ๊กตาแกะไว้กับคนเฝ้าซุ้มปาบอลเหมือนกับเอ็นโจ ค้อมหัวให้แล้วถลกแขนเสื้อขึ้น หยิบลูกเทนนิสขึ้นมาบ้าง พอได้สัญญาณก็เริ่มขว้างบอลออกไป
คนเริ่มมามุงดูเราสองคนแข่งปาบอล ส่งเสียงฮือฮารอบทิศทาง แต่ฉันไม่ได้สนใจ ขว้างบอลไปเรื่อยๆเก็บเอาคะแนนให้ได้มากที่สุด อะฮุฮุฮุ เป็นไงล่าเอ็นโจ คะแนนฉันสูงขนาดนี้เลยนะ จะสู้ได้เหรอ
การแข่งจบลงเมื่อฉันกับเอ็นโจปาบอลลูกสุดท้ายออกไป เหล่ารุ่นน้องพากันไปนับคะแนนอย่างละเอียด ฉันหอบหายใจหน่อยๆที่ได้ออกแรง รอฟังผลคะแนนอย่างใจจดใจจ่อ
คะแนนออกมาที่ 353 : 350 ฉันเป็นฝ่ายชนะล่ะค้าาาา ถึงจะแค่สามคะแนน แต่ชนะก็คือชนะนะคะ ดีใจจนเผลอทำท่า Yes we can ออกมาเลยค่ะ
ผู้ชนะที่ดี ต้องไม่ซ้ำเติมผู้แพ้ ฉันก็เลยหันไปยิ้มให้เอ็นโจประมาณว่าเห็นฝีมือฉันรึยังล่ะ ว้ายยยย จะคิดว่าฉันเยาะเย้ยอยู่รึเปล่าคะ โอ๊ะ โฮะโฮะโฮะ ผู้ชนะนี่วางตัวลำบากจังเลยนะคะ
"คุณคิโชวอินนี่เก่งจริงๆ" เอ็นโจเอ่ยชมฉัน แต่ไหงฉันไม่เห็นจะดีใจกับคำชมซักนิด ประชดกันอยู่รึเปล่ายะ
คนเฝ้าซุ้มปาบอลเอาของรางวัลออกมาให้ฉัน เป็นตุ๊กตากระต่ายสีขาวใส่กระโปรงฟูฟ่องสีขาว มีมงกุฎน้อยๆประดับหัว ว้าย ตัวนี้เป็นเจ้าหญิงสินะคะ และตัวสีน้ำตาลใส่ชุดเจ้าชายสีแดง ตุ๊กตาอีกแล้วเหรอคะเนี่ย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบนะคะ
ฉันก้มมองตุ๊กตาแกะในมือตัวเอง แล้วก็มองตุ๊กตากระต่ายสองตัวนี้ แบ่งไปให้เอ็นโจซักตัวก็แล้วกัน ไหนๆเขาก็ให้ตุ๊กตาแกะมาแล้ว ควรรีบๆให้ไปเป็นการตอบแทนจะดีกว่า จะได้ไม่ถูกลำเลิกบุญคุณเรื่องนี้ในภายหลัง แต่ตัวไหนดีล่ะ
ฉันตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ยื่นตุ๊กตาเจ้าหญิงกระต่ายให้
"ท่านเอ็นโจคะ ของตอบแทนสำหรับตุ๊กตาแกะค่ะ"
เอ็นโจทำหน้าตะลึงไปเหมือนคาดไม่ถึง ดูจะตกใจเอามากๆ ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกันยะ เดี๋ยวปั๊ดไม่ให้ซะนี่
"ให้จริงๆเหรอ" เอ็นโจถาม พอฉันพยักหน้าก็ยิ้มออกมา ตาส่องประกายระยิบระยับ "ขอบคุณนะ คุณคิโชวอิน"
"ไม่เป็นไรค่า" จะได้ไม่ติดค้างกันเรื่องตุ๊กตาแกะยังไงล่ะค้า แถมผู้ชายตัวโตๆต้องมาถือตุ๊กตาที่ดูผู้ญิ้ง ผู้หญิงแบบนี้ มันก็เป็นภาพที่ดูตลกมากเลยไม่ใช่รึไงคะ อุฮุฮุฮุฮุ นี่ล่ะค่ะ การเอาคืนจากตอนทาโกะยากิ
อย่างไรก็ตาม เอ็นโจไม่ได้ดูขัดเขินอะไรเลยที่ต้องถือตุ๊กตาหวานแหววขนาดนี้ ทำเอารู้สึกเซ็งไปนิดหน่อยที่การกลั่นแกล้งไม่เป็นผล ฉันประเมินความหน้าไม่อายของหมอนี่ต่ำไปสินะคะ
สต๊าฟฟ์หญิงของห้องนี้เห็นว่าฉันกับเอ็นโจถือของกันเยอะเกินไปก็เลยไปหาถุงมาให้ใส่ตุ๊กตาพวกนี้ แหม่ ใจดีกันจังเลยค่ะ ฉันกับเอ็นโจกล่าวขอบคุณกับเธอคนนั้นแล้วไปเล่นที่ซุ้มอื่นกันต่อ
ฉันแวะเข้าห้องนั้นห้องนี้ ดูการแสดงบ้าง หรือทานอาหารบ้าง ก็มีห้องเรียนที่จัดเป็นบ้านผีสิงคล้ายๆกับห้องของยูกิโนะคุงอยู่เหมือนกัน เอ็นโจพยักเพยิดไปทางนั้นเป็นเชิงถามว่าจะเข้าไปมั้ย จะบ้าเหรอคะ แค่บ้านผีสิงห้องยูกิโนะคุงก็จะแย่อยู่แล้วนะ อยากเข้าก็เข้าไปเองคนเดียวสิคะ
"ไปดูอย่างอื่นดีกว่านะคะ" ฉันดึงแขนเสื้อเอ็นโจให้ห่างออกมาจากบ้านผีสิง ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเป็นพิเศษ แต่เห็นห้องหนึ่งที่ว่างๆ มีเด็กผู้หญิงสามคนในชุดคลุมสีน้ำตาลเข้มเหมือนลัทธิอะไรซักอย่างมายืนสั่นกระดิ่งแจกใบปลิวเรียกลูกค้าอยู่หน้าห้อง พอสบตากัน เด็กผู้หญิงหนึ่งในสามคนนั้นก็เดินตรงมาหาฉัน
"ดูดวงมั้ยคะ หมอดูแม่นๆนะคะ" น้ำเสียงเธอช่างเนิบเนือยเหมือนถูกบังคับให้มาทำหน้าที่นี้ยังไงยังงั้นล่ะ "ตอนนี้คิวกำลังว่างเลยนะคะ ไม่ลองใช้บริการดูหน่อย"
ฉันก้มลงอ่านใบปลิวที่เขาแจกให้ ดูดวงเรื่องการงาน การเงิน ความรัก ครั้งละ 500 เยน ที่จริงฉันก็ไม่ได้ชอบเรื่องดูดวงหรือทำนายทายทักอะไรนักหรอก แม้จะเสี่ยงเซียมซีตอนไปวัดทุกครั้งก็เถอะ แต่เอ็นโจทำหน้าแปลกๆ ผู้ชายนี่ไม่ได้เชื่อถืออะไรกับเรื่องนี้สินะ
แกล้งซะเลยดีกว่า
"ท่านเอ็นโจคะ เข้าไปดูดวงกันเถอะ"
"หืม คุณคิโชวอินชอบเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ"
"ผู้หญิงก็ชอบเรื่องพวกนี้กันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอคะ" ฉันตอบหน้าตาย "ดูไว้หน่อยก็ไม่เสียหลายนี่คะ เผื่อพรุ่งนี้ท่านเอ็นโจเกิดโชคร้าย อาจจะมีวิธีแก้ไขก็ได้"
"นั่นสินะ" เอ็นโจมองฉันด้วยสายตายิ้มๆ "คุณคิโชวอินเป็นห่วงผมเหรอ"
"อย่ามัวเสียเวลาเลยค่ะ เข้าไปกันเถอะ" ฉันขี้เกียจฟังเลยลากเอ็นโจเข้าไปข้างในทันที
ในห้องค่อนข้างมืด มีแค่เทียนไขให้ความสว่างบางจุด และประดับประดาด้วยผ้าสีม่วงเข้มให้ความรู้สึกลึกลับ ดูท่าเอ็นโจจะเป็นลูกค้าผู้ชายรายแรกของห้องนี้ เพราะฉันเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงอยู่ข้างในกันให้เต็มไปหมด พอเราสองคนเข้ามาเลยเป็นจุดเด่นมาก ไม่สิ เอ็นโจต่างหากที่เด่นมาก
โอ๊ะ โฮะโฮะโฮะ ให้เขามองนิดๆหน่อยๆไม่สึกหรอหรอกนะจ๊ะ
"อา ลูกค้าอีกรายสินะคะ" คนที่ท่าทางจะเป็นหมอดูนั่งใส่เสื้อคลุมสีน้ำตาล มีฮู้ดคลุมใบหน้าเพื่อความลึกลับ อุ๊ยตาย นี่ฉันหลงเข้ามาในลัทธิประหลาดๆรึเปล่าคะ "เชิญนั่งเลยค่ะ ทำตัวตามสบาย ผ่อนคลาย เปิดใจรับคำพยากรณ์"
เอ่อ ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ค่ะ
"สนใจแบบไหนคะ ดูไพ่ ลายมือ หรือลูกแก้ว"
"ดูไพ่ก็ได้ค่ะ" หมอดูพยักหน้าให้ฉัน เริ่มลงมือสับไพ่อย่างชำนาญ ฉันถูกบอกให้ตั้งสมาธิใช้มือซ้ายเลือกหยิบไพ่มาสิบใบ ฉันก็เลือกส่งๆไปให้อย่างนั้นล่ะ แต่ก็ตื่นเต้นอยู่บ้างนะคะ
ไพ่ที่เปิดออกมา ส่วนใหญ่เป็นไปในทางที่ดีทั้งนั้นเลยล่ะค่ะ "การงานราบรื่นไร้อุปสรรค การเงินดีเยี่ยมอยู่ในขั้นเศรษฐี ส่วนตำแหน่งนี้บอกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เอ......."
คุณหมอดูนิ่งไปครู่หนึ่งจนฉันสงสัย แล้วเธอก็พูดต่อ "จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเรื่องนั้นด้วยนะคะ"
"ยังไงเหรอคะ"
"คือว่า ไพ่ใบนี้น่ะบอกถึงการเลี้ยงเฉลิมฉลองในงานมงคลอย่างงานแต่งงาน จะมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้น หรืออีกนัย คุณอาจได้พบความรักที่สุขสมหวัง" หมอดูเปิดไพ่ใบถัดๆไป "โอ๊ะ อิทธิพลจากคนรอบข้างก็ให้การสนับสนุนด้วยสิ โชคดีมากเลยนะคะเนี่ย"
สรุปแล้ว ดวงชะตาของฉันในช่วงนี้อยู่ในขั้นโชคดีสินะ ฮุๆๆๆ มีความสุขจังเลยค่ะ
"ท่านเอ็นโจก็ดูด้วยสิคะ ไหนๆก็เข้ามาแล้วทั้งที" เอ็นโจเลยต้องจับไพ่อย่างเสียมิได้
คำทำนายของเอ็นโจดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยค่ะ
"ไพ่ The Chariot เป็นพื้นฐานเจ้าชะตา จะมีปัญหาต่างๆเข้ามา ต้องใช้ความพยายามในการต่อสู้แย่งชิงอย่างมาก"
หรือ
" สถานการณ์ทั่วไปในช่วงนี้ The seven of wands ความสำเร็จที่จะเกิดค่อนข้างจะยากลำบาก ต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการผ่านอุปสรรคไป"
และ
"แนวทางแก้ไขปัญหา The high priestess ต้องรอจังหวะและเวลาที่เหมาะสม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปไม่ต้องรีบร้อน"
มีแต่ปัญหาและอุปสรรคทั้งนั้นเลยนี่คะ น่าสงสารจัง จะแบ่งดวงของฉันไปให้เอามั้ยคะ แต่ไม่รู้จะแบ่งยังไงนี่สิ โอ๊ะ โฮะโฮะโฮะ
แต่ใบสุดท้ายที่เป็นบทสรุป เอ็นโจก็ได้ไพ่ดีๆที่สุขสมหวังนี่คะ แปลว่าปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีใช่มั้ย
ฉันยืนกรานว่าจะจ่ายเงินค่าดูดวงให้เอ็นโจด้วย เพราะฉันเป็นคนลากเขาเข้ามาก็สมควรรับผิดชอบค่าใช้จ่าย ตอนเดินออกจากร้านก็เห็นเอ็นโจทำหน้ามุ่ยนิดหน่อยเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ฉันเลยพามาทานน้ำแข็งไสให้ใจเย็นขึ้น
"ท่านเอ็นโจคะ" ฉันสะกิดเบาๆ ยื่นน้ำแข็งไสจากร้านที่นั่งรอด้วยกัน "ไม่ต้องไปคิดมากหรอกนะคะ เรื่องพวกนี้เชื่อไม่ค่อยได้ ฟังสนุกๆผ่านหูเป็นพอ"
"ขอบคุณนะ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจรับน้ำแข็งไสมา "คุณคิโชวอินก็ได้แต่ไพ่ดีๆทั้งนั้นเลยนี่นา ยินดีด้วยนะ"
"แหม ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ" ฉันตักน้ำแข็งไสเข้าปาก อืม อร่อยจังเลย รู้แบบนี้สั่งถ้วยใหญ่ดีกว่า "แต่ท่านเอ็นโจก็ได้คำทำนายว่าจะแก้ปัญหาได้สำเร็จนี่คะ ไม่รู้ว่าปัญหาอะไร แต่ขอเอาใจช่วยก็แล้วกันค่ะ"
"แต่ถ้าได้คุณคิโชวอินช่วยแก้ปัญหานั้นด้วย รับรองว่าต้องสำเร็จแน่นอนครับ" เอ็นโจหัวเราะ "ตอนเรียนคุณคิโชวอินก็ช่วยเหลือผมเยอะแยะ ไม่น่าจะยากเกินความสามารถของคุณนะ"
"ฉันไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกค่ะ ที่ผ่านมาก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย " อย่าเอาฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาของนายจะได้รึเปล่ายะ ฉันไม่อยากผมหงอกเหมือนตอนนั้นหรอกนะ
เอ็นโจหัวเราะเบาๆอย่างเป็นปริศนา
เราเดินดูของกันต่ออีกหน่อย เห็นอะไรน่าสนใจก็เข้าไปดู เอ็นโจไปสอยรางวัลเป็นตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆขนาดเท่าฝ่ามือจากซุ้มโยนห่วงมาได้เต็มถุงกระดาษใบใหญ่ แต่ยกให้ฉันหมดเลย เอ๊ะ จะดีเหรอคะ เอาไปแจกแฟนคลับนายจะดีกว่าน่า วันนี้ฉันได้ตุ๊กตามาเยอะเกินไปแล้วล่ะมั้ง
"ต้องขอบคุณท่านเอ็นโจวันนี้มากนะคะ ที่กรุณาเป็นเพื่อนเดินเที่ยวชมงาน" เดินมาถึงทางที่จะนำไปสู่ลานจอดรถ ฉันก็โค้งหัวขอบคุณ ตุ๊กตาก็ร่วงผลอยออกจากปากถุงกระดาษเกลื่อนกลาดเต็มพื้น อ๋า ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ
เอ็นโจช่วยก้มลงเก็บตุ๊กตาใส่ถุงด้วย ฉันกวาดตามองไปรอบๆเพื่อดูว่าไม่มีตัวไหนตกหล่นก็เงยหน้าขึ้น จะพูดขอบคุณที่ช่วยเก็บของ
รู้สึกถึงความนุ่มตรงริมฝีปาก หน้าของเอ็นโจอยู่ใกล้ฉันมากจนแทบจะนับขนตาได้ อีกฝ่ายก็ดูชะงักไปเหมือนกัน
"เอ่อ ขอโทษนะ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจถอยหลังออกไปนิดหน่อยแล้วลุกขึ้นยืน
"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันกระพริบตาปริบๆ งุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
เกิดเดดแอร์ชั่วขณะระหว่างเราทั้งคู่ พอฉันลุกขึ้นยืนก็ถอยออกไปอีกหลายก้าว เอ็นโจเองก็ด้วยเช่นกัน
"เอ่อ งั้น...ขอลาตรงนี้เลยนะคะ"
เอ็นโจพยักหน้า เราสองคนต่างหมุนตัวกลับหลังหันเดินไปคนละทางแบบไม่เหลียวหลังไปมอง
ฉันเดินต่อเพียงลำพัง เผลอเอานิ้วไปแตะที่ริมฝีปาก เมื่อตระหนักถึงความจริงที่เพิ่งเกิดขึ้น เหตุการณ์เพียงไม่กี่วินาที แต่กลับรู้สึกนานเหมือนเวลาหยุดนิ่ง เหมือนเลือดทั้งหมดของร่างกายจะไหลขึ้นมาอยู่บนใบหน้า
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นั่นมันจูบไม่ใช่เหรอค้าาาาาาาาาาาาาาา
------------------
หมดละ ใครจะต่อก็ตามสบาย อุฮิ
ฟิตสั้น ๆ เมากาวในมุมมองคนอื่น แต่งไม่เก่งเท่าไหร่แต่เชื่อว่าต้องมีคนมองแบบนี้สักคน
มุมมองจากรุ่นพี่คนหนึ่งใน Pivoine
“ยังไงซะจักรพรรดิต้องคู่กับจักรพรรดินีสิค่ะ”
“แห๊ม--- แต่ฉันว่าคู่กับเจ้าชายก็ยอดเยี่ยมนะคะ”
วันนี้กลุ่มสาวๆ ใน Pivoine ก็ยังจับกลุ่มพูดคุยว่าท่านเรย์กะ จักรพรรดินีแห่งซุยรันว่าจะได้จับคู่กับใครเพราะความสนิทสนมกับยอดชายแห่งซุยรัน ท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจนั่นเอง แต่สำหรับดิฉันที่นั่งฟังข้อมูลของเหล่าเพื่อนๆ และรุ่นน้องแล้วกลับเฉย ๆ เพราะว่าท่านเรย์กะจะคู่กับใครก็ตามดิฉันก็ยินดีค่ะ หากคนที่ท่านเรย์กะเลือกเป็นคนที่ท่านเรย์กะรักและรักท่านเรย์กะเหมือนกัน นั่นก็เพราะเหล่าคุณหนูในตระกูลต่างๆ ไม่มีสิทธิ์เลือกคนรักตามใจตัวเองเท่าไหร่หรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะถูกจับคู่และหมั้นหมายตามความเห็นของพ่อแม่ พอเรียนจบมัธยมปลายไปก็ถูกจับหมั้นไม่ก็แต่งงานเข้าตระกูลนั้นไปเลย น้อยคนที่จะมีสิทธิ์เลือกคนรักเองนับว่าดิฉันโชคดีที่ท่านพ่อท่านแม่ให้อิสระในการเลือกคู่ครองของลูกๆ เพราะท่านพ่อได้กล่าวไว้ว่าอยู่โสดแต่มีความเป็นมนุษย์ดีกว่ามีคู่แต่ไร้วิญญาณ ที่ท่านพ่อพูดแบบนั้นเพราะเห็นพวกเพื่อนๆ ของท่านพ่อที่แต่งงานเพื่อธุรกิจมีสภาพครอบครัวที่เรียกว่า “ครอบครัวเป็นแค่ทางนิตินัยเท่านั้น” และลูกแต่ละคนต่างมีสภาพจิตใจย่ำแย่ราวกับตุ๊กตาไม่ก็เรียกร้องความรักแบบผิดๆ นั้นแหล่ะค่ะ
“โอ๊ะ..สวัสดีค่ะท่านเอ็นโจ”
“สวัสดีครับ”
อาร่า อาร่า พูดถึงเสือ เสือก็มาทันที [เอ็นโจ ชูสุเกะ] หรือ เจ้าชายแห่งซุยรัน ดิฉันกล่าวทักทายตามมรรยาทระหว่างออกจากซาลอน ดิฉันพบกับท่านเอ็นโจในงานปาร์ตี้บ่อยครั้งแต่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากนักหรอกค่ะ อย่างมากก็ทักทายพูดคุยตามมรรยาทของคนรู้จักทางซุยรัน ทุกครั้งที่พูดคุยกับท่านเอ็นโจมักมีแววตาที่ไร้อารมณ์ถึงริมฝีปากจะยิ้มแย้มก็ตาม และแววตานั้นยิ่งเย็นชาต่อเหล่าหญิงสาวที่เข้าหาเพราะหวังความชื่นชอบบ้าง หวังผลประโยชน์ต่อทางธุรกิจบ้าง ต้องขอบคุณการฝึกโหดของท่านแม่ที่สอนดิฉันให้รู้จักดูคนจริงๆ ค่ะ แต่ว่ามีอยู่คนหนึ่งที่ท่านเอ็นโจมีแววตาที่แฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลายยามเมื่อพูดคุย
“สวัสดีค่ะ ท่านเรย์กะ”
“สวัสดีค่ะ”
อาร่า อาร่า นึกถึงเสือ เสือก็มาอีกคน ดิฉันพบท่านเรย์กะระหว่างทางหลังจากทักท่านเอ็นโจไปสักพักหนึ่ง [คิโชวอิน เรย์กะ] หรือ จักรพรรดินีแห่งซุยรัน ดิฉันไม่ค่อยพบท่านเรย์กะในงานปาร์ตี้เท่าไหร่นัก ถึงจะพบเจอกันในซาลอนแต่ก็ไม่ค่อยสนิทสนมเท่าที่ควร ท่านเรย์กะดูน่าเกรงขามในสายตาหลายคนจนไม่มีใครกล้ายุ่งแต่ถ้าถามว่าใน 3 ผู้มีอิทธิพลใครน่าคบสุด ก็คือ ท่านเรย์กะนี่แหล่ะ เพราะแววตาของท่านเรย์กะมีความจริงใจทุกครั้งไม่มีการเสแสร้งในยามพูดแสดงความห่วงใย หรือดูแลเหล่าเด็กๆ ใน Petit Pivoine โดยไม่แสวงหาผลประโยชน์ เป็นของล้ำค่าที่หาได้ยากในหมู่คนชั้นสูงที่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน เป็นจักรพรรดินีที่อ่อนโยน หรือว่านี่เป็นสาเหตุที่แววตาท่านเอ็นโจนั้นเปลี่ยนไป เพราะหลายครั้งที่ท่านเรย์กะมางานปาร์ตี้ท่านเอ็นโจจะมีท่าทีกระตือรือร้นในการไปทักทายท่านเรย์กะพร้อมกับแววตาที่มีอารมณ์หลากหลาย แถมยังแผ่ออร่าทมิฬเหมือนกับเกราะป้องกันและคัดกรองคนเข้าหาไปในตัว จนผู้ชายหลายคนที่ชื่นชอบท่านเรย์กะไม่กล้าเข้าไปพูดคุยกับท่านเรย์กะซะกะคน คือว่าท่านเอ็นโจค่ะได้ข่าวว่าท่านมีคู่หมั้นแล้วนี่ จะมาขวางทางฤดูใบไม้ผลิของสาวน้อยได้ไงกันคะ
>>602 “ไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการ จึงเป็นได้แค่ [ว่าที่] แถมมีโอกาสยกเลิกได้อีกค่ะ ที่สำคัญยูกิโนะคุงเองก็ชื่นชอบท่านเรย์กะไม่น้อย พยายามทำคะแนนให้พี่ชายตัวเองน่าดู”
น้องสาวของดิฉันที่อยู่ Petit Pivoine กล่าวดักไว้เมื่อดิฉันพูดถึงเรื่องคู่หมั้นของท่านเอ็นโจ แต่ว่าคุณน้องคะไปเอาศัพท์แบบนี้มาจากไหนคะ ไอ้เรื่องทำคะแนนเนี่ย!?
“และท่านเอ็นโจเองก็มีแววตาที่ชื่นชมท่านเรย์กะ ยิ่งตอนที่ท่านเรย์กะช่วยยูกิโนะคุงจากโรคประจำตัวตอนหนูถือกระเป๋าไปให้แอบเห็นว่าท่านเอ็นโจแอบมองท่านเรย์กะด้วยแววตาที่เหมือนกับท่านพ่อที่มองท่านแม่ด้วยความรักและชื่นชมค่ะ”
น้องสาวดิฉันพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะรุ่นพี่ที่ชอบท่านเรย์กะคนหนึ่งที่เธอแอบเชียร์ไว้กลับถอนตัวในการจีบท่านเรย์กะเนื่องจากเจอฤทธิ์จอมมารเอ็นโจเข้าไป (น้องสาวว่างั้น) ขอพูดอีกครั้งค่ะคุณน้องเป็นเด็กประถมจริงๆ หรือคะ? หรือว่าพักนี้น้องสาวดิฉันอ่านการ์ตูนสาวน้อยมากเกินไปเลยเอาศัพท์มาใช้กัน? แต่เรื่องท่านเอ็นโจเป็นจอมมารนี่ ดิฉันพอนึกภาพออกนะก็ตอนแผ่ออร่าทมิฬออกมากันท่าให้ท่านเรย์กะในงานเลี้ยงไงล่ะ อ่า..ดิฉันเริ่มสงสารท่านเรย์กะกับเหล่าผู้ชายที่ชื่นชอบท่านเรย์กะจริงๆ หรือจะสงสารท่านเอ็นโจดีนะที่พยายามส่งความรู้สึกไปให้แต่เจ้าตัวไม่รับรู้นี่สิ ถ้าเจ้าตัวรับรู้แล้วจะเป็นยังต่อไปล่ะแค่คิดก็น่าสนุกแล้ว
………………………………………………..
“ยังไงซะจักรพรรดิเหมาะสมกับจักรพรรดินีค่ะ”
“อาร่า อาร่า แต่ดิฉันว่าท่านเอ็นโจก็เป็นผู้ที่เหมาะสมไม่ใช่น้อยนะคะ”
วันนี้ดิฉันร่วมวงกับเหล่ากลุ่มสาวๆ ใน Pivoine เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือดิฉันสนับสนุนท่านเอ็นโจ ทำไมนะหรือ? ดิฉันได้ทำการไตร่ตรองอยู่หลายครั้งจากการเฝ้าดูท่านเอ็นโจและท่านเรย์กะ สำหรับท่านเรย์กะที่เป็นจักรพรรดินีผู้อ่อนโยนจำเป็นต้องมีผู้ที่แข็งแกร่งคอยปกป้องไม่ให้คนมาใช้ประโยชน์จากความอ่อนโยนนั่น ต้องเป็นคนที่รู้เท่าทันและควบคุมเหล่ามารร้ายได้ ยังไงก็ต้องเป็นจอมมารเท่านั้นสิค่ะ
-------------
จบความเมากาว...ขอถังต่อไปสิ
>>561 มึงงงง มึงเขียนชมท่านหญิงเรย์กะจนกูไม่อยากลงเรือเอ็นโจแล้ว! กูยอมเป็นหมีไปลากนางมาเรือกูเองดีกว่า! ให้พวกนั้นแล้วเสียของ
อะแฮ่ม (เปลี่ยนหลอดกาว) กูเชื่อว่าเรือเอ็นโจนี่แล่นช้าแต่มาอย่างมั่นคงมาก ทั้งยังมีซัพพอร์ตเตอร์ทั้งสายตรงและสายอ้อม ล่มยาก! ถ้าลองเทียบกับเรือคาบุคาบุ ต่อให้มันแสดงออกมาตรงๆ จะว่าจะจีบเรย์กะสุดท้ายคงโดนองค์กาลีลงมาไล่ตะเพิดตั้งแต่ยังไม่ปักธงเพราะรู้เช่นเห็นชาติมากเกินไป ดูอย่างที่มันทำกะคุณรุ่นพี่แล้วลองนึกว่ามันมาตะแง้วๆ กับเรย์กะสิ.... ขนาดตาทานุกิเรย์กะยังฮึ่มๆ แล้วถ้าเป็นนังคาบุละ.....
เพราะฉะนั้นโม่งสายฟิคจะฟิคอะไรมึงรีบๆ เขียนแล้วเอามาลงซะ กูลุ้นเรือตัวจะแตกแล้ว มึงเขียนอะไรมากุอุดหนุนหมด!!!!!! ยังไงก็ได้ขอแค่ถีบส่งคู่นี้ให้ถึงฝั่งสักทีเถอะ!
//กาว กาว กาวกูอยู่ไหนหมด!!!!
>>600 สุดยอดอะมึง มึงแต่งดีมากเลยอ่ะ หวานๆสุด เอ็นโจนี่มันร้ายยนะคะหัวหน้าา มีโอกาสนี่เก็บทุกช๊อตต ทั้งกอด จับมือ ให้ป้อน หยอดเข้าไปอีก โง้ยยย ที่จุ๊บนี่บังเอิญหรือ ตั้งใจคะ ตอบบ!! กูปริ่มมาก คืนนี้ก็นอนหลับแระ มึงมาต่อของมึงให้จบนะ!!
>>602 ดีๆ จัดมาอีก ก็ชอบอ่านมุมมองของคนอื่น เรย์กะนี่ความรู้สึกตายด้านเกินไป มันต้องมองผ่านฟิลเตอร์ของคนอื่น ถึงจะเห็นความดี ความชอบ? ของเอ็นโจ
จะมีโม่งซุยรันไปเกาะกำแพงดูสองคนนี้เดทกันมั้ยคะ อยากเห็นมุมมองโม่งซุยรันจังเลยค่ะ 55555555555555555555
กุชอบฟิคมุมมองคนนอกมากกก ท่านเรย์กะกุตายด้านเกินไป55555555555
มันต้องใช้สายตาคนนอก ผสมกาวกับมโน ซู้ดดดดด
ขอต่อฟิคนี้นะ เห็นไม่มีคนมาต่อเลย
เขียนในนี้ครั้งแรก ถ้าไม่ดีกูขออภัยด้วยล่ะกันค่ะ
------------------------------------------------------------------------
คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ เป็นเพราะวันนี้ อยู่ๆ ตาเอ็นโจดันมาเรียกฉันว่า ‘เรย์กะ’ ห้วนๆ นั่นแหละ ถึงแม้จะรู้สึกใจเต้น
ทั้ง น้ำเสียง กับท่าทางทำเอารู้สึกแปลกๆ แถมยังทำตัวเสียมารยาทมากกับเอ็นโจไปซะแล้ว
‘เรย์กะ’
อ๊ากกกกกกกกกกก
ม่ายนะ ตัวฉัน จะไปนึกใบหน้ากับน้ำเสียงของอีตาเอ็นโจทำไมเนี้ย
ตานั่นเป็นจอมมารในคราบรอยยิ้มอ่อนโยนชัดๆ
ห้ามไปหลงกลให้กับจอมมารเด็ดขาดนะ ห้ามเชียว---!
ใช่แล้ว! น่าจะเป็นเพราะว่าเป็นจอมมาร เอ็นโจเป็นจอมมาร ทำให้หัวใจเต้นผิดปกติ หน้าแดง และหนาวยะเยือกอย่างนี้สินะ
ฉันรีบเดินลงไปหยิบเกลือจากห้องครัวมาโรยสี่มุมห้องทันที
ปัดเป่าความชั่วร้าย ความชั่วร้ายจงหายไปซะ~~
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นมาด้วยใบหน้าที่ไม่แจ่มใสเท่าไหร่นัก เป็นเพราะจอมมารเอ็นโจที่ตามมาถึงในฝัน แถมในฝันตานั่นยังทำให้ฉันต้องชดใช้หนี้ที่ติดค้างแบบไม่จบไม่สิ้นอีก ช่างน่ากลัวจนน่าหวาดผวา
สงสัยเกลือที่ไว้ใช้ทำอาหารจะไม่ได้ผล
ไว้ไปขอเกลือจากศาลเจ้ามาดีไหมนะ?
คิดไปคิดมา รถก็มาถึงโรงเรียนแล้ว ฉันเดินเข้าไปที่ตึกเรียนด้วยการรักษาภาพลักษณ์ที่สง่างามเอาไว้เช่นเดิม แล้วก็สวนทางกับหัวหน้าห้องที่ถือเอกสารไว้ในมือเข้า
“อ๊ะ คุณคิโชวอิน?”
“หัวหน้าห้อง สวัสดียามเช้าค่ะ” ฉันยิ้มให้หัวหน้าห้อง
แต่ว่าทำไมหัวหน้าห้องทำหน้าตาแปลกๆ ล่ะ หรือว่าขอบตาฉันคล้ำจนน่ากลัวกันคะ?
“สวัสดีครับ วันนี้คุณคิโชวอินมาเช้าจังเลย”
“พอดีมีเรื่องต้องเตรียมตัวทำน่ะค่ะ หัวหน้าห้องล่ะคะ”
“มีธุระที่สภานักเรียนน่ะครับ” หัวหน้าห้องพูดพร้อมกับตามองไปที่เอกสารในมือ
“เอาไปส่งสภานักเรียนเหรอคะ ฉันช่วยเอาไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ” หัวหน้าห้องยิ้ม “จริงสิ พักนี้ผมถึงได้คุยกับคุณฮนดะเยอะขึ้นเลย เพราะคุณคิโชวอินเลยนะ”
“เอ๋ อย่างนั้นหรือคะ?” จะว่าไปก็เห็นหัวหน้าห้องอยู่กับคุณฮนดะ แล้วก็เพื่อนของคุณฮนดะบ่อยๆ เหมือนกัน
“ผมจะได้ไปฉลองวันคริสต์มาสกับพวกคุณฮนดะด้วยล่ะ”
“เห~ ดีใจด้วยนะคะ ไปที่ไหนรึคะ”
“คงเป็นที่ร้านคาราโอเกะครับ ไปกันหลายคนก็น่าจะสนุกดีอยู่มั้งครับ”
หัวหน้าห้องหัวเราะขื่นๆ
ถ้าจะให้ดี หาทางแวบออกไปกันสองคนสิคะ สู้เค้าค่ะ หัวหน้าห้อง!
"หัวหน้าห้องไม่ลองชวนคุณฮนดะไปเดทดูล่ะคะ ฉันมีหนังสือสถานที่แนะนำนะ!"
ความจริงมันเป็นหนังสือรวมคาเฟ่ของหวาน แต่เล่มล่าสุดมีคอลัมรวมสถานที่เดทสุดโรแมนติกเอาไว้ด้วย
"เอ๋ ไม่ไหวหรอกครับ คุณคิโชวอิน"
หัวหน้าห้องเปลี่ยนเป็นโหมดสาวน้อยเสียแล้ว ใบหน้าเริ่มแดงกล่ำแถมบิดตัวไปมา อ๊ะๆ ระวังเอกสารหล่นนะคะ!
ฉันคุยกับหัวหน้าห้องจนเกือบจะถึงห้องแล้ว ฉันเลยขอตัวเข้าห้องก่อน ระหว่างทางได้ยินเสียงกระซิบกันว่าขุนพลซามูไรอะไรสักอย่าง อื๋อ...อยากไปคุยเรื่องแฟนตาซีด้วยจังค่ะ
อา น้ำชาเอิร์ลเกรย์ รสเบาบาง ผสานด้วยกลิ่นรสบางๆ ของผลไม้ให้ความรู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่ดื่มจริงๆ เลยน๊า ยิ่งท่านกับคุ๊กกี้ขิงยิ่งอร่อยเข้าไปอีก
ฉันมาที่สโมสรเร็วกว่าทุกวัน ทำให้วันนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่เท่าไหร่ เลยเลือกนั่งมุมลับตามุมโปรดที่ติดกับหน้าต่างนั่งอ่านหนังสือหน้ารวมสถานที่เดทสุดโรแมนติก จิบชาไปพลาง กินขนมไปพลาง แหม มีความสุขจริงๆ เลยค่ะ~
แต่หนังสือนี่ฉันแค่เอามาอ่านเฉยๆ เท่านั้นนะคะ หนังสือรวมสถานที่น่าไปเดทที่ถูกใจฉันที่สุดคือการนั่งชิงช้าสวรรค์กับคนรักวันอีฟ แต่ว่าจะมีใครมาสนใจหัวหน้าหมู่บ้านคานทองอย่างฉันล่ะคะ
ฉันคิดโน้นคิดนี่ไป พลางหัวเราะกับตัวเอง ถ้าหากว่าได้นั่งชิงช้าสวรรค์กับคนรักก็คงจะดีน้า~
“คุณคิโชวอิน”
“อึก” ฉันแทบสะดุ้งเพราะเสียงเรียกจากทางด้านหลัง น้ำเสียงที่คุ้นเคยของปีศา---ไม่สิ เอ็นโจ!
เกือบเสียงมารยาทซะแล้วสิ
ทำไมพอหลบหน้ายิ่งเจอบ่อยนักล่ะคะ---!
“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”
“สวัสดีครับ” เอ็นโจยิ้มสว่างไสว แต่สำหรับฉันเหมือนกับรอยยิ้มที่ดำมืด “ขอนั่งด้วยคนนะ”
อย่ามานั่งนะยะ----!
“หืม? ไม่พอใจอะไรรึเปล่าครับ”
“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกันคะ เชิญนั่งเลยค่ะ ท่านเอ็นโจ” ฉันฉีกยิ้มหวาน พร้อมกับเผยมือไปที่โซฟาอีกฝั่งนึง
อุหวา ตานี่จะอ่านใจคนออกไปถึงไหนกัน แค่หลุดสีหน้านิดเดียวเองนะ…
“คุณคิโชวอินจะไปงานเลี้ยงสุดสัปดาห์ด้วยรึเปล่า?”
งานเลี้ยงของมาดามคาราบุกิสินะคะ
“ค่ะ ดิฉันคงไปเป็นเพื่อนท่านแม่ค่ะ ท่านเอ็นโจ” ฉันยิ้ม ในใจคิดว่า ปฏิเสธท่านแม่ได้ที่ไหนกันเล่า!
“งั้นไว้เจอกันที่งานนะ”
“ค่ะ ท่านเอ็นโจ”
“แผลที่มือไม่เจ็บแล้วใช่ไหม” เอ็นโจยังคงยิ้ม นัยน์ตาเขาเหลือบมองมือข้างที่โดนเข็มตำของฉัน
“ค่ะ ต้องขอบคุณท่านเอ็นโจมากค่ะ ที่ช่วยกรุณาทำแผลให้”
“เรื่องเล็กน้อยน่า คุณคิโชวอินก็ติดหนี้ผมอยู่นะ”
อุ...หมอนี่…
อยู่ๆ เอ็นโจก็จับมือข้างที่ฉันเป็นแผลขึ้นมามองอย่างวิสาสะ ทำเอาฉันรู้สึกตกใจปนจนเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าของฉันซีดเผือก และคิดว่าใบหน้าคงเริ่มแดงกล่ำเอาจริงๆ เมื่อเขาแตะนิ้วที่โดนเข็ม แถมยังเอามือประสานกับมือของเขาด้วย นะ...นี่มันล่วงละเมิดทางเพศนะคะ!
“อื๋อ น่าจะหายแล้วจริงๆ ด้วย คุณคิโช-- ไม่สบายเหรอครับ?”
“เปล่าค่ะ” ฉันคิดจะดึงมือกลับมาอย่างสุภาพ แต่เอ็นโจกลับไม่ปล่อย น่ากลัวง่าาาา
ดีนะ ที่ข้างที่เป็นแผลอยู่ฝั่งหน้าต่าง ไม่อย่างนั้นคนที่อยู่ในสโมสรจะต้องเห็นแล้วเอาไปพูดต่อแน่ๆ เลย ฉันคิดด้วยความรู้สึกมึนงง สับสนกับท่าทางของเอ็นโจ
“หืมมมมม”
“แล้วท่านคาราบุกิไม่มาด้วยรึคะ?”
“มาซายะจะมาช้าหน่อยน่ะ คุณคิโชวอินมีธุระกับมาซายะ?”
“เปล่าค่ะ ปกติเห็นท่านเอ็นโจกับท่านคาราบุกิอยู่ด้วยกันเสมอ เลยแปลกใจน่ะค่ะ”
“ฮะๆ ผมไม่ได้ตัวติดกับมาซายะสักหน่อยนะครับ แล้วก็ยูกิโนะฝากของมาให้คุณคิโชวอินด้วยแน่ะ” จังหวะนี้เอ็นโจปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ แล้วหันไปหยิบของในกระเป๋า
“...ยูกิโนะคุง”
อาาา เทวดาตัวน้อยแสนใสซื่อ ผิดกับพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ลิบลับเลยค่าาา
เอ็นโจยื่นถุงผ้าที่มีลูกอมช็อคโกแลตมาให้ฉัน พร้อมกับโน้ตรูปแกะ
“เห็นว่าเป็นของเยี่ยมแน่ะ”
“ขออนุญาตอ่านนะคะ” ฉันหยิบโน้ตของยูกิโนะคุงขึ้นมาอ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า
‘ถึงคุณพี่เรย์กะ
ขอโทษที่ทำให้บาดเจ็บนะฮะ ผมเอาลูกอมมาเป็นของเยี่ยมฮะ (ขอโทษนะฮะ ที่ฝากพี่ชายเอาไปให้นะฮะ) ขอให้คุณพี่เรย์กะแผลหายไวๆ แล้วมาสอนพวกผมใหม่นะฮะ
ยูกิโนะ’
อาา เทวดาจริงๆ นั้นแหละค่า
ฉันอมยิ้มกับจดหมายน่ารักของยูกิโนะคุง แล้วบอกขอบคุณเอ็นโจที่ยังคงทำหน้ายิ้มๆ แล้วเล่าเรื่องของยูกิโนะคุงให้ฉันที่ฟังด้วยสีหน้ายินดี จนกระทั่งคาราบุกิมานั่นแหละ
“งั้นขอตัวก่อนนะ คุณคิโชวอิน”
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ของยูกิโนะคุงนะคะ ท่านเอ็นโจ”
“ครับ อ้ะ วันถัดจากงานเลี้ยง ผมจะไปรับคุณคิโชวอินที่บ้านตอน 9 โมงนะครับ”
.
.
.
โอ๊ะ
เอ๋
อาเระ?
มารับ มารับทำไมคะ? ไม่ต้องการค่ะ! ฉันอยากอยู่บ้าน นอนกลิ้งไปมาบนที่นอนค่า!
เหมือนกับรับรู้ถึงความในใจของฉัน เอ็นโจยิ้ม มองฉันแล้ว ‘หืม’ เบาๆ
“คุณคิโชวอินติดหนี้ผมอยู่นี่ครับ เสื้อสูทก็ยังไม่คืนด้วยนี่นา” เอ็นโจกระซิบพลางยิ้มอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยออร่ามนต์ดำ อ้าา น่ากลัว น่ากลัวที่สุดเลยค่ะ
ใครก็ได้มาช่วยฉันจากคนคนนี้ทีเถิดค่าาาา!
“...แล้วก็ที่เล่าเรื่องยูกิโนะให้ฟัง อย่าคิดว่าเล่าฟรีๆ สิครับ”
ยิ้มมาดร้ายทรงเสน่ห์ก่อนเดินไปหาคาราบุกิ
กรี๊ดดด!
สยอดสยองค่า
ขากลับบ้านต้องแวะศาลเจ้า เอาเกลือมาโรยให้ทั่วห้องเลยค่ะ
มารร้ายจงหายไป!
สองวันต่อมาฉันไปรับเสื้อสูทของเอ็นโจที่ร้านซักรีดมาเรียบร้อยแล้ว
โดยไม่ลืมเอาขนมลูกอมรสพีชยี่ห้อGuimauve ใส่เข้าไปด้วยหนึ่งกล่อง
ถ้าใช้ลูกท้อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายที่เรียกว่า ‘เอ็นโจ’ อาจจะดีขึ้นมาบ้างก็ได้
ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันเลยค่ะ---!
การหาจังหวะคืนเสื้อให้เอ็นโจนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะเขามักจะอยู่ในวงล้อมกับสาวๆ เสมอ ถึงแม้ว่าสาวๆ พวกนั้นจะหาจังหวะที่เอ็นโจไม่อยู่กับพวกเพื่อนเขาเข้าไปเองก็เถอะนะ…
จนกระทั่งเอ็นโจเดินออกจากห้องจะไปสโมสรนั้นแหละ ฉันเลยรีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ทักทายและหาที่คุยกับเขาทันที
“ท่านเอ็นโจคะ ขอเวลาสักครู่ค่ะ” หวา ทำไมน้ำเสียงของฉันต้องประหม่า เมื่อใบหน้ายิ้มแย้มนั้นมองสบตากับฉันด้วยล่ะ
ท่องไว้ในใจว่า ปีศาจจอมเจ้าเล่ห์ ย้ำๆ สะกดจิตตัวเองเข้าไว้ว่าอย่าไปหลงกลเชียว
“ท่านเอ็นโจคะ เสื้อสูทค่ะ” ฉันยื่นถุงกระดาษสีน้ำเงินให้กับเอ็นโจที่รับไว้ด้วยใบหน้ายิ้มเช่นเคย
“เหห คืนเร็วกว่าที่คิดนะเนี้ย”
“ถ้าท่านเอ็นโจไม่มีสูท จะไม่สะดวกนะคะ”
“แต่ว่าหนี้ก็ไม่ลดลงหรอกนะครับ เรย์กะ”
เอ๊ะ?
เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวน้าาาา!!!
คำเรียกตอนท้ายห้วนๆ นั้นมันอะไรกันคะ
ทันทีที่ฉันรู้สึกตัว ก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนฉ่า เหมือนกับมีเลือดไหลเวียนสูบฉีดเข้ามาที่บริเวณหน้า ยิ่งเห็นรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาที่เปล่งประกายวิบวับของเอ็นโจที่มองปฏิกริยาของฉันอย่างสนุกสนานด้วยแล้ว ยิ่งทำเอาอยากจะปลีกหนีไปไกลๆ เลยค่ะ
ต้องแกล้งกันแน่ๆ เอ็นโจ!
“จะว่าไปแล้ว ก่อนหน้านี้ผมฝันแปลกๆ ด้วยล่ะ คุณคิโชวอินอยากรู้ไหมว่าฝันอะไร?”
ไม่อยากรู้ค่า ไม่ต้องการรับรู้ด้วยค่า---!
“มะไม่กล้าเสียมารยาทรับฟังเรื่องของท่านเอ็นโจหรอกค่ะ!”
“เอ๋ ไม่สักนิดเลยเหรอ?” เอ็นโจยิ้มกรุ้มกริ่ม เข้ามาประชิดฉันเรื่อยๆ
“ขะ ขอตัวก่อนนะคะ ท่านเอ็นโจ ฉันมีธุระต้องทำค่ะ”
ปล่อยฉันไปทีเถอะ
“หืมมมม อย่างนั้นเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ…”
“ลาล่ะค่ะ!”
ฉันรีบเดินหนีออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่คิดจะหันกลับไปมองคนข้างหลังแม้แต่นิดเดียว
พอหนีมาถึงที่สโมสรก็นึกได้ว่า ลืมบอกเรื่องลูกอม แต่ก็จะไม่เป็นไรล่ะมั้ง?
...หวังว่าดอกท้อคงจะช่วยไล่จอมมารไปไกลๆ ได้นะ!
---------------------------------------------------
จบกาวแบบสั้นๆ ใครมาต่อทีสิคะ
(กระซิบ : วันถัดจากงานเลี้ยงที่คิดไว้จะให้เป็นวันอีฟ แต่เขียนต่อเอ็นโจคงกลายเป็นปีศาจร้ายจอมทวงหนี้สำหรับเรย์กะแหง //ดิ้น)
>>619-621 กรี๊ดดดดดดดดดดด ฟหกด่สา่วฟหกด ทำไมร้ายกาจแบบนี้ตาปิศาจนี่! แล้วจู่ๆก็เปลี่ยนไปเรียกชื่อจริงเขาโดยไม่ได้ขออนุญาต แย่จริงๆเลยค่ะ! จะชวนเขาเดทวันอีฟก็ไม่พูดให้เต็มๆคำ มัดมือชกซะงี้ แล้วจะเล่าเรื่องความฝันเหรอ เรื่องในคืนเข้าหอน่ะเหรอคะ--- //แค่กๆ
คราวนี้สกิลหักธงของท่านเรย์กะจะทำงานเต็มประสิทธิภาพแค่ไหนกัน ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็เอาด้วยคาถาแล้วนะคะท่านเอ็นโจ~
กรี้ดดดดด ร้ายกาจ ร้ายกาจ ร้ายกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ โอ้ยยยย ฟิคสามภาค ทำเอากูตายยยย กูกำลังเป็นโรคหอบแบบยูกิโนะคุง กรี้ดดดด
กูไม่ได้มาดูวันนึง กาวเมื่อคืนและวันนี้มันดีจริง โอ้ย กูซาบซึ้ง ขอบคุณกาวพวงมึงมากกก ใครมาต่อกาวกูชอบหมดดด มีกำลังใจขึ้นเยอะ สู้ๆนะคุณเรย์กะ
ขอคั่นเวลาหน่อย กูคิดนะ อยากให้ให้มีฉากท่านเรย์กะตกต่ำแบบในตอนจบมังงะจริงๆ แม้จะทำดีงี้แล้วก็ตาม แต่คือเกิดเพราะโดนใส่ร้ายอ่ะ เช่น มีคนเข้าหาท่านเรย์กะเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ แต่เรย์กะใช้สกิลปัดธง คนที่มาจีบก็ทั้งแห้วทั้งแค้น เลยแก้แค้นตระกูลคิโชวอิน จนใส่ร้ายเรื่องทุจริตสำเร็จ ฐานะของเรย์กะตกต่ำ คนรอบข้างท่านเรย์กะต้องโคตรวิ่งเต้นช่วยเหลือแน่นอน คนที่เข้าหาท่านเรย์กะเพราะชื่อเสียงก็ถอยห่าง ไอกลุ่มที่เคยโดนเรย์กะใช้พัดตีก็ออกมากลั่นแกล้ง แต่มีวาคาบะ ตัวสำรอง คาบุรากิ เพื่อนๆเรย์กะออกมาช่วยอ่ะ มันให้ความรู้สึกที่อบอุ่นดี อยากเห็นจอมมารต้องออกมาช่วยเหลือแบบออกนอกหน้า ค้นหาคนร้าย อยากเจอฉากแบบเอ็นโจให้งานเรย์กะ ช่วยเป็นครูสอนการบ้านยูกิโนะให้ทีอะไรทำนองนี้ แล้วเรย์กะต้องมาอยู่บ้านเอ็นโจอ่ะ โมเม้นต์คงเยอะมากๆ อร้ายยย สักพักเอ็นโจก็หาคนร้ายเจอ แล้วตระกูลที่มาใส่ร้ายก็หายไปอย่างไร้ล่องลอยจากประวัติศาสตร์ไปเลย... ทำขนาดนี้เรย์กะต้องเห็นบ้างล่ะวะ ท่านพี่อาจจะยอมรับเอ็นโจมากขึ้น (บางทีท่านพี่ก็ต้องยอมร่วมมือกับเอ็นโจหาคนร้าย แบบตอนนี้ฐานะพี่แกก็แย่ล่ะ ทำอะไรอาจจะไม่สะดวก หรือว่าท่านพี่ไปหาอิมาริดี 555555555) ครอบครัวทั้งชายและหญิงก็ยอมรับกันล่ะ เรย์กะต้องมีความรู้สึกดีๆกับเอ็นโจมากขึ้นเรื่อยๆ กูอยากให้มีอีเว้นต์งี้บ้างอ่ะ ชอบเวลาที่พอตกต่ำ แล้วคนที่เขาห่วงเราจากใจจริงจะออกมาช่วย // ซุ้ดดดดดดดดดดด กาวแรงดี ขอพื้นที่ระบายหน่อย กูอัดอั้นไว้นานแหละ ต้องการเหตุการณ์แรงๆที่มากระตุ้นในปรับเปลี่ยนความสัมพันธ์
ป.ล. กูพยายามแต่งฟิคนะ แต่เขียนไม่เป็น นึกออกแต่พล็อตเรื่อง ฮืออออออออออ
>>627 กูก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน เรย์กะนางไม่ค่อยจะไปขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะตัวเองลอยตัวไกลห่างเรื่องยุ่งยากตลอด หรือถึงเวลาเข้าตาจนก็วิ่งเข้าหาท่านพี่เป็นที่พึ่ง ถ้าต้องตกอยู่ในฐานะเข้าตาจนแล้วใครๆ ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือมันคงดูอบอุ๊บอบอุ่น ท่านแม่ก็ไม่ก็ทานุกิอาจจะได้โอกาสจับใส่กล่องผูกโบว์ถวายให้จอมมารเป็นเสต็กแกะน้อยไปเลยก็ได้ //ซู้ดดดดดดดดด พล็อตแบบนางทาสก็ต้องมา
>>627 กูเคนคิดคล้ายมึงนะแต่ต่างหน่อยตรงหักธง กลายเป็นว่าจีบติดว่ะ ท่านเรย์กะเผลอชอบจริงเลยรับเข้ามา แล้วหมอมั่นก็เล่นตุกติก(ระหว่างนั้นทุกคนไม่กล้าทำอะไรหมอนั่นมากเพราะมันแสดงเก่งต่อหน้าเรย์กะดีทุกอย่างแต่ลับหลังอีกเรื่อง พอใครเตือนเรย์กะ เรย์กะก็ออกตัวปกป้องตลอด) แล้วถีบคิโชวอินทั้งตระกูลลงเหว เรย์กะเสียทุกอยา่าง ขอโทษพ่อพี่ชายแม่ไม่หยุดเสียใจมาก ท่านพี่ก็พิโรธหาทางเอาคืน เอ็นโจกับคาบุรากิก็พิโรธ สาวกพิโรธ ตอนจบหนุ่มคนนั้นโดนเอาไปหมกแถวอ่าวญี่ปุ่น เรย์กะพบรักกับท่านเอ็นโจวที่อยู่เคียงข้างเสมอ จบ ก๊ากกก
ไม่ต้องถึงกับล้มละลายได้ไหมอ่าา เอาแบบเดินหลอกอะไรแบบเนี่ยอย่าถึงกับล้มละลายเลยยย สงสารนางงง
มาค่ะ ต่อจาก >>596-600
-----------------
กรรมการนักเรียนหญิงไร้นาม
หลังจากที่พวกเราเตรียมการกันมานาน ในที่สุดพิธีเปิดก็เสร็จสิ้น เป็นการเปิดเทศกาลงานโรงเรียนซุยรันประจำปีการศึกษาอย่างเป็นทางการวันแรกค่ะ
ธีมในปีนี้ของเราเป็นธีมงานวัดญี่ปุ่น ออกจะประหลาดไปจากโรงเรียนคุณหนูอย่างซุยรันสักหน่อย แต่ทุกคนทุกห้องก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ในฐานะกรรมการจัดงานแล้ว รู้สึกปลื้มปริ่มทีเดียวล่ะ
ฉันเดินตรวจเช็คความเรียบร้อยและบัญชีของชั้นม.ต้นไปทั่วอาคาร แต่ละห้องต่างชูจุดเด่นเชิญชวนผู้คนเข้าไปยังห้องของตัวเองอย่างคึกคักตลอดทาง โดยเฉพาะที่ชมรมคหกรรมดูจะคึกคักมากเป็นพิเศษ คิวยาวเหยียดจนต้องแจกบัตรคิวเลยล่ะค่ะ แหม ก็นี่น่ะเป็นชมรมที่ได้เชฟระดับโรงแรมห้าดาวคอยควบคุมและเป็นที่ปรึกษาเชียวนะ ถ้ามีโอกาสหลังจากตรวจตราเสร็จแล้ว ฉันก็อยากจะแวะมาทานบ้างเหมือนกันนะ หวังว่าจะยังไม่หมดเสียก่อนนะคะ
ระหว่างนั้นเองจู่ๆทั้งชั้นก็เงียบลงพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย เอ๋? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? พอฉันหันไปก็พบว่าทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนนั้นกำลังแหวกทางออกราวกับทะเลแหวก พอมองไปก็พบรุ่นพี่มาโอะและรุ่นพี่ยูริ คู่รักแสนหวานจนน่าอิจฉาประจำซุยรันเดินนำคู่กันมา ส่วนที่ข้างหลังนั้น... อ๊ะ!
พอได้เห็นใบหน้าได้รูปราวกับตุ๊กตาที่มาพร้อมกับผมม้วนลอนสมบูรณ์แบบนั้น ฉันจึงได้เข้าใจ นี่เป็นการรับเสด็จองค์จักรพรรดินีแห่งซุยรันนั่นเอง!
จักรพรรดินีคิโชวอิน เรย์กะ ไม่ว่าใครในซุยรันหรือแวดวงสังคมชั้นสูงต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี แม้ว่าจักรพรรดินีจะจบการศึกษาจากซุยรันหลายปีแล้ว แต่ชื่อเสียงที่ควบคู่กับจักรพรรดิคาบุรากิและองค์ชายเอ็นโจก็ยังคงเป็นที่เลื่องลือ เป็นตำนานที่มีชีวิตแห่งซุยรัน
จะว่าไปสองเดือนมานี้ก็ได้ยินข่าวลือเรื่องเกี่ยวกับจักรพรรดินีกับองค์ชายขึ้นมามากมายในกลุ่มลับซุยรัน บ้างว่ามีนัดดูตัวกัน บ้างก็ว่าเตรียมที่จะจัดงานวิวาห์กันแล้ว ทุกคนตื่นเต้นกันใหญ่ มีบ้างที่ขัดแย้งกระแนะกระแหนขึ้นมา ก็โดนแอดมินจัดการดีดออกจากกลุ่มไป แต่กระนั้นเมื่อวันซืนนี้เองก็เพิ่งมีโพสต์ปฏิเสธข่าวลือทั้งหมดทั้งมวลนั้นจากรุ่นพี่มิซึซากิ อดีตประธานนักเรียนรุ่นเดียวกัน ทำเอาทุกคนต่างสับสนและสงสัยถึงความสัมพันธ์ของท่านคิโชวอินและรุ่นพี่มิซึซากิว่าเป็นอย่างไรกันแน่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามหรอกค่ะ
รอบกายจักรพรรดินีต่างเต็มไปด้วยหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดี คนละระดับกับสามัญชนอย่างพวกเราจริงๆ
ฉันคงจดจ้องมากเกินไปจนองค์จักรพรรดินีจับได้ ท่านคิโชวอินจึงแย้มรอยยิ้มเล็กน้อยมาทางฉันก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันไป อ๊า รู้สึกตื่นเต้นไปทั้งหมดจนเผลอหลบสายตาเลยล่ะค่ะ ท่านคิโชวอินช่างสง่างามและเปี่ยมไปด้วยรัศมีแห่งความน่าเกรงขามสมคำร่ำลือ ไม่คิดเลยว่าท่านคิโชวอินจะกลับมางานโรงเรียนด้วย ดีจัง รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆค่ะที่มีโอกาสได้รับเสด็จและใกล้ชิดขนาดนี้
หลังจากนั้นฉันก็เดินตรวจตราต่อไปอย่างอารมณ์ดี จนกระทั่งมาถึงห้องที่จัดบ้านผีสิงที่ดูน่ากลัวตั้งแต่ทางเข้า แต่กระนั้นรอบนอกก็ยังคงมีสาวๆยืนอออยู่ห่างๆเพียงเพื่อที่จะได้มีโอกาสพบเห็นเจ้าชายน้อย
เจ้าชายน้อยเอ็นโจ ยูกิโนะ ผู้เป็นน้องชายขององค์ชายเอ็นโจ ชูสุเกะ เรือนผมสีอ่อนและรอยยิ้มที่บริสุทธิ์สดใสราวกับเทวดานั้น ทำเอาสาวๆในซุยรันต่างเคลิบเคลิ้มลุ่มหลงไปตามๆกัน เป็นเพราะเจ้าชายน้อยมีสุขภาพที่ไม่ค่อยดีนัก ท่านประธานPivoineรุ่นก่อนจึงตั้งกฏห้ามไม่ให้รบกวนท่าน และทุกคนก็ปฏิบัติเช่นนั้นตลอดมา การจะได้เข้าใกล้ชิดท่านเอ็นโจจึงเป็นเรื่องยากมากเชียวล่ะ
ขณะที่ฉันจะเริ่มการตรวจสอบงบประมาณของห้อง ท่านเอ็นโจในชุดผีดูดเลือดที่อยู่ไม่ห่างกันนักก็เข้ามาพูด "รบกวนด้วยนะครับ" ฉันรู้สึกหน้าแดงไปทั้งหน้าทีเดียวล่ะได้แต่ก้มลงน้อมรับถ้อยรับคำนั้น ดีจริงๆค่ะที่ยอมรับหน้าที่กรรมการจัดงานนี้!
"อ๊ะ ท่านพี่เรย์กะ สวัสดีครับ"
อ๊ะ องค์จักรพรรดินี!
จักรพรรดินีเดินมาเพียงคนเดียว ทักทายกับเจ้าชายน้อย ฉันเองก็เป็นเด็กซุยรันมาตั้งแต่ประถมหนึ่งพร้อมๆกับท่านเอ็นโจจึงรู้ดีว่าทั้งคู่สนิทสนมมากแค่ไหน เลยถอยห่างออกมาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
หลังจากพูดคุยกันสักพักท่านคิโชวอินก็มีสีหน้าลำบากใจ ก่อนที่ท่านเอ็นโจจะยิ้มกว้าง ยื่นมือไปทางท่านคิโชวอิน และทั้งคู่ก็จับมือกันเดินเข้าไปในบ้านผีสิง
ว้ายยยยย ย จับมือกันด้วยล่ะ!
ฉันกรีดร้องในใจ แต่ก็ดูจะมีหลายคนที่คิดเช่นเดียวกับฉัน สาวๆที่รายล้อมข้างนอกต่างฮือฮากันเบาๆ มีสาวๆจำนวนมากเชียวล่ะที่ฝันหวานถึงท่านเจ้าชายน้อย แม้ท่านคิโชวอินจะเป็นรุ่นพี่ที่โตกว่าหลายปี แต่ก็มีศักดิ์เป็นถึงจักรพรรดินีแห่งซุยรันเชียวนะ เจ้าชายน้อยเองก็ดูจะเคารพนับถือท่านคิโชวอินมากทีเดียว ใครเล่าคะที่จะกล้าต่อกรด้วย
อย่างไรก็ตามฉันก็ได้เพียงแค่คิดนั่นนี่ไปอย่างเพลิดเพลินระหว่างการทำบัญชีอยู่หน้าห้องบ้านผีสิงนี้ จะให้เข้าไปข้างในคงไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ทันใดนั้นเองสต๊าฟของบ้านผีสิงที่แต่งเป็นมัมมี่ทั้งตัวจนมองไม่ออกว่าเป็นใครก็โผล่พรวดมา
"ว้าย!"
"อ๊ะ โทษทีที่ทำให้ตกใจ เห็นยูกิโนะรึเปล่า"
มัมมี่คุงกล่าว ฉันจึงตอบว่าเข้าไปข้างในบ้านผีสิงแล้ว มัมมี่คุงตอบเพียง "งั้นเหรอ" ก่อนจะหันหลังกลับไปพูดคุยกับคนหนึ่งที่กำลังเดินฝ่าทะเลแหวกของสาวๆที่ส่งเสียงกรี๊ดกันลั่น
องค์ชายเอ็นโจ ชูสุเกะ!
เรือนผมสีดำกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนแบบผู้ใหญ่นั้นทำเอาบางคนเซถลาแทบจะล้มลงไปทั้งยืนเชียวล่ะ
"ยูกิคุงเข้าไปข้างในแล้ว เดี๋ยวผมรีบไปตามให้นะครับ!"
มัมมี่คุงวิ่งรี่เข้าไปในบ้านผีสิง ที่หน้าห้องก็ไม่มีใครแล้วนอกจากฉันกับท่านเอ็นโจและกลุ่มสาวๆที่อยู่ห่างออกไป อา วันนี้มันวันอะไรกันคะเนี่ย ที่ฉันได้ใกล้ชิดบุคคลสำคัญของโรงเรียนมากมายขนาดนี้ นี่ความโชคดีทั้งชีวิตของฉันมารวมกันในวันนี้หมดแล้วใช่มั้ยนะ
"ตรงนี้คิดผิดนะ"
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ท่านเอ็นโจก็มายืนชี้จุดผิดพลาดในบัญชีให้ อ๊ะ แย่ล่ะ ฉันไม่มีสมาธิเลยล่ะค่ะ
"เป็นคณะกรรมการซินะ ยูกิโนะคงรบกวนหลายๆอย่างแย่เลยใช่มั้ย"
"ไม่เลยค่ะ! เป็นท่านเอ็นโจมากกว่าค่ะที่ให้การช่วยเหลือให้งานพวกเราราบลื่นขึ้น"
ฉันรู้สึกไข้ขึ้นร้อนไปทั้งหน้า การจะได้มีโอกาสพูดคุยกับตำนานแห่งซุยรันนี่กระทั่งฝันยังไม่กล้าเลยนะคะ พอเงียบไปได้สักพักฉันก็นึกถึงเรื่องของจักรพรรดินีขึ้นมาได้
"จ จริงซิคะ! เจ้าชายน้อย--เอ่อ ฉันหมายถึงท่านเอ็นโจเพิ่งจะเข้าไปข้างในกับท่านจักรพรรดินีกันสองคนน่ะค่ะ"
"หืม? จักรพรรดินี? ... คุณคิโชวอินน่ะเหรอ?"
ท่านเอ็นโจท่าทางประหลาดใจ
"ใช่ค่ะ"
"... งั้นเหรอ... บังเอิญจังเลยนะ... "
องค์ชายพูดเบาๆกับตัวเอง แต่เพราะฉันอยู่ใกล้เลยได้ยินอย่างชัดเจน แอบเหล่มององค์ชายที่มองไปยังประตูห้อง จะแววตานั้นก็ดี หรือรอยยิ้มนั้นก็ดี ฉันแทบจะละลายลงไปกองกับพื้นเลยล่ะค่ะ
ไม่นานนักมัมมี่คุงก็พาเจ้าชายน้อยออกมา
"ท่านพี่!"
"หืม? ออกมาคนเดียวเหรอ คุณคิโชวอินล่ะ?"
"เอ๋~ อะไรกันน่ะครับ เจอหน้าผมแล้วถามหาท่านพี่เรย์กะเนี่ยนะ ถ้าคิดถึงขนาดนั้นก็ให้ท่านแม่ไปสู่ขอเลยดีกว่ามั้ง~"
"... ยูกิโนะ!"
เหหหหห
องค์ชายเอ็นโจปรามเสียงเบา ฉันแอบเหล่มองไป จากมุมนี้มองไม่เห็นหน้าขององค์ชายแล้ว แต่เห็นอย่างชัดเจนเลยล่ะว่าใบหูของท่านเอ็นโจคนพี่แดงระเรื่อขึ้นมา ทางด้านเจ้าชายน้อยกลับยิ้มกริ่มท่าทางสนุกสนาน ก่อนที่เขาจะจับได้ว่าฉันแอบมองแล้วส่งยิ้มกว้างให้
กรี๊ดดดดด ด
ฉันอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆจนต้องเอามือป้องปากเก็บอาการเข้าไว้ นี่ฉันบังเอิญได้ยินเรื่องที่ไม่ควรได้ยินแล้วรึเปล่านะ แล้วหันขวับไปก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่เสียงบทสนทนาก็ยังคงดังมาให้ได้ยินอยู่ดี
"รู้อยู่แล้วว่าท่านพี่เรย์กะจะมา ถึงได้ยอมมาซินะครับ ... ก็ท่านพี่เรียกหาผมนี่นา ก็เลยให้ท่านพี่เรย์กะรออยู่ข้างในก่อน"
"...ข้างใน? กับใคร?"
"เอ~ กับใครกันน้า~"
"..."
"โธ่ ก็คนเดียวซิครับ แต่ก็มีพวกเพื่อนๆร่วมชั้นที่แต่งเป็นผีซ่อนอยู่ในห้องนะ"
"คนเดียว? ก็รู้อยู่ว่าคุณคิโชวอินไม่ชอบเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไง?"
น้ำเสียงองค์ชายฟังดูจะไม่พอใจนัก ก่อนที่ท่านจะเดินมาหยิบไฟฉายบนโต๊ะและเดินเข้าบ้านผีสิงไป โดยมีเจ้าชายน้อยเดินตามไปด้วย
อ๊าๆๆ อะไรกันคะเนี่ย!!?
ผ่านไปสักพักเจ้าชายน้อยก็กลับมาออกมาคนเดียวพร้อมกับรอยยิ้มร่าเริงสดใส เสียงกรี๊ดดังออกจากทั้งจากสาวๆที่หน้าห้องและจากข้างในบ้านผีสิง จังหวะนั้นเองก็มีมนุษย์หมาป่าและซอมบี้ถือป้ายเรียกแขกเดินกลับมา ท่านเอ็นโจรีบตรงปรี่เข้าไปพูดคุยด้วย แล้วรับเอาหน้ากากซอมบี้มาสวมแทนและเดินไปหยุดที่หน้าประตูหลังห้องเรียน
ฉันทำงานจนเสร็จพอดี จึงเดินไปหาท่านเอ็นโจเพื่อที่จะมอบเอกสารให้และกล่าวลา ก็พอดีกับที่ประตูห้องนั้นเปิดออกมา
จักรพรรดินีควงแขนองค์ชายก้าวเท้าออกมาข้างนอก สีหน้าซีดเผือดไปทั้งหมด พอปะกับหน้ากากซอมบี้ก็กรีดร้องออกดังลั่นแล้วพุ่งตัวเข้าไปกอดองค์ชายแน่น ท่านเอ็นโจคนพี่ดูจะตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน มือประคองร่างท่านคิโชวอินข้างหนึ่ง อีกข้างก็ลูบหัวเบาๆ
ว้ายยยยย ย
ฉันถอยตัวออกมาเล็กน้อยกลัวจะไปรบกวนทั้งสอง พอหันไปมองรอบๆ สาวๆคนอื่นต่างก็หน้าแดงไปตามๆกันจนถึงกับเอามือปิดปากเก็บเสียงกรี๊ดไว้ บางคนก็หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะถ่ายรูป แต่จากระยะนั้นคงจะเห็นไม่ชัดเท่าฉันหรอกค่ะ ฮิฮิ
ไม่นานนักท่านคิโชวอินก็ขยับตัวอีกครั้ง ใบหน้าเปรอะไปด้วยน้ำตา ความน่าเกรงขามที่เคยมีหายไปหมดสิ้น พอเจอหน้ากากซอมบี้ของท่านเอ็นโจคนน้องอีก ก็เข้าไปซุกท่านเอ็นโจคนพี่แน่นอีกครา องค์ชายนิ่วหน้าดุเจ้าชายน้อยเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มหัวเราะแบบไม่มีเสียง ก้มศีรษะลงจนแทบจะแนบชิดกัน มือก็ลูบศีรษะปลอบโยนท่านคิโชวอินอย่างทนุถนอม
ตอนที่เจ้าชายน้อยค่อยๆถอดหน้ากากซอมบี้ออก ท่านคิโชวอินดูจะประหลาดใจก่อนจะเงยหน้าไปพูดคุยกับท่านเอ็นโจคนพี่ ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดกันเหลือเกินค่ะ จากนั้นองค์ชายเอ็นโจค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของท่านจักรพรรดินี แววตานั้นช่างดูรักใคร่ทนุถนอมนัก บรรยากาศที่แสนหวานอันอบอุ่นและโรแมนติกที่แผ่ซ่านออกมาจากทั้งคู่นั้นรุนแรงเสียจนทุกคนที่อัดอั้นมานานทนไม่ไหวส่งเสียงร้องกรี๊ดดังลั่นไปทั้งชั้นเรียน
ภาพที่เห็นดูราวกับภาพคู่รักพระเอก-นางเอกในละครเลยล่ะ สวีทสุดๆไปเลยค่ะ! ยิ่งได้เห็นในระยะใกล้ขนาดนี้ รู้สึกเขินอายหัวใจเต้นแรงแทนเลยล่ะค่ะ!
จากนั้นเจ้าชายน้อยยื่นบัตรอะไรสักอย่างให้ ท่านเอ็นโจคนพี่จึงคลายอ้อมกอดเปลี่ยนมาจับมือท่านคิโชวอินแทน ท่านคิโชวอินดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้กล่าวปฏิเสธอะไร ก่อนที่ทั้งสองก็เดินจากไปด้วยกัน
อ๊า หมดเวลาใกล้ชิดตำนานแห่งซุยรันแล้วซินะคะ
ช่างน่าเสียดาย แต่ก็อิ่มเอมมากเลยล่ะค่ะ~
ฉันเดินไปหาเจ้าชายน้อยเพื่อจะมอบเอกสารตามที่ตั้งใจแต่แรก ท่านเอ็นโจยิ้มรับ พูดว่า "เรื่องที่ได้ยินเมื่อสักครู่ อย่าเล่าให้ใครฟังนะครับ" พร้อมเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก
กรี๊ดดดดดดด ดด ด
ฉันตาลายมึนงงไปทั้งหมดราวกับต้องมนต์สะกด รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกสาวๆทั้งหลายทั้งลากทั้งรุมล้อมฉัน แล้วถามถึงเรื่องราวที่ฉันได้ประสบอย่างใกล้ชิด
ขอโทษนะคะ ฉันบอกไม่ได้จริงๆค่ะ ฉันสัญญากับเจ้าชายน้อยแล้วนะคะ เป็นความลับระหว่างเราเชียวนะคะ!
อ๊ะ แต่ถ้าเป็นภาพถ่ายของจักรพรรดินีในอ้อมกอดขององค์ชายล่ะก็ ฉันถ่ายไว้หลายช็อตเชียวล่ะ ไว้จะอัพลงในกลุ่มลับซุยรันให้นะคะ~
----------------------------
ใส่ฟิลเตอร์รัวๆ ว่าจะเขียนสั้นๆ ทำไมเวิ่นขนาดนี้ ถถถ
>>634-636 ต่อแจ้
นักเรียนหญิงไร้ชื่อ 2
---------------------------
หลังจากยืนต่อคิวอยู่ร่วมชั่วโมง ในที่สุดฉันกับเพื่อนอีกสามคนก็เข้ามาในคาเฟ่ของชมรมคหกรรมจนได้ค่ะ
คาเฟ่ที่สุดแสนจะขายดีเนื่องจากเป็นฝีมือของชมรมคหกรรมอันลือเลื่องถึงในฝีมือด้านการทำอาหาร มองผ่านหน้าต่างก็ยังเห็นคิวยาวเหยียดไม่มีท่าทีลดลงเลย ไม่ว่าใครในซุยรันก็คงอยากจะมาลิ้มลองรสชาติด้วยกันทั้งนั้น แต่ตอนกำลังอ่านเมนูปรึกษากันว่าจะทานอะไรดี ก็เหมือนได้ยินเสียงกรี๊ดเลยค่ะ มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกงั้นเหรอ
ราวกับจะตอบคำถามของฉัน เพราะก็ได้เห็นท่านเอ็นโจและท่านคิโชวอินเดินเคียงข้างกันเข้ามาข้างในคาเฟ่ นั่งลงที่โต๊ะเพิ่งว่างตัวหนึ่ง
ผู้คนรอบข้างฉันส่งเสียงฮือฮากันใหญ่เลยค่ะ
ฉันเองก็คาดไม่ถึงว่าจะมีโอกาสได้เห็นผู้โด่งดังเป็นตำนานเช่นสองท่านนี้อีกครั้ง แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมมาด้วยกันล่ะ หรือจะเป็นเดทกันนะ
เพื่อนๆและฉันควักมือถือขึ้นมาพร้อมเพรียงกันแบบไม่ได้นัดหมาย กดเข้าไปที่ห้องแชทรวมของซุยรันก็ต้องตกใจที่มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่ราวๆสองร้อยกว่าข้อความ คุยอะไรกันคะเนี่ย เยอะจริงเชียว
แล้วฉันก็ต้องกรี๊ดแบบไม่มีเสียงออกมาค่ะ
สมาชิกห้องแชทคนหนึ่งโพสต์รูปถ่ายสองสามรูปพร้อมกับเล่าที่มาที่ไป บอกว่าเป็นภาพเหตุการณ์หลังจากที่ท่านเอ็นโจและท่านคิโชวอินเดินเข้าบ้านผีสิงที่ห้องของเทวดาน้อยจัดขึ้น ท่านจักรพรรดินีกลัวมาก องค์ชายก็เลยต้องปลอบ
อาเร้ ดูจากเวลาที่โพสต์แล้วมันก็เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เองนี่คะ
เพื่อนฉันอีกคนแอบถ่ายรูปจากไกลๆแล้วส่งเข้าไปในห้องแชท คราวนี้ท่านจักรพรรดินีแย้มยิ้มออกมาแล้ว องค์ชายก็มีสีหน้าที่นุ่มนวล ขนาดมีฝีมือถ่ายรูปที่ห่วยแสนห่วย ก็ยังดูออกถึงความอ่อนโยนที่ปรากฎโดยรอบของรูปถ่ายเลยล่ะค่ะ
เสียงแจ้งเตือนแชทดังขึ้นไม่หยุดหย่อนหยั่งกะกดกริ่งหน้าบ้านยังไงก็ไม่รู้ค่ะ เลยต้องปิดเอาไว้ก่อนไม่ให้รบกวนผู้อื่น
พอท่านคิโชวอินและท่านเอ็นโจไปจากคาเฟ่นี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าท่านทั้งสองคนนั้นจะไปที่ไหนต่อ แต่พอเข้าแชทรวมก็ได้รู้ค่ะ เพราะมีคนถ่ายรูปและบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบละเอียดยิบๆทำเอาต้องกรีดร้องโหยหวนอยู่ในใจแล้วพิมพ์ข้อความตอบไปกับเขาด้วยเลยล่ะค่ะ
จุดเกิดเหตุอยู่บริเวณซุ้มขายทาโกะยากิชั้นหนึ่ง ท่านคิโชวอินได้ป้อนอาหารให้ท่านเอ็นโจ นะ นี่มันอีเวนต์บังคับของคู่รักนี่คะ จะน่าอิจฉาเกินไปแล้วน้าาาาา
วันนั้นทั้งวัน ฉันและเพื่อนๆไม่เป็นอันเที่ยวเลยล่ะค่ะ เอาแต่คอยเปิดห้องแชทนั่นดูความเคลื่อนไหวของทั้งสองท่านแบบเรียลไทม์ตลอด
เห็นว่าไปเยือนห้องที่เคยเรียนด้วยกันตอนม.2 แล้วก็ซื้อเทียนไปคู่กันอีก
ต่อมา ทั้งสองท่านก็ไปเล่นเกมด้วยกันมากมาย องค์ชายเอาตุ๊กตาแกะสีขาวที่เป็นรางวัลอันได้มาจากการยิงปืนมอบให้ท่านคิโชวอิน แล้วก็มีของตัวเองเป็นแกะสีเหลือง มีคนพูดในแชทรวมว่าสมัยเรียน ท่านคิโชวอินเคยแต่งตัวเป็นพ่อบ้านแกะในงานโรงเรียน แล้วก็ส่งรูปสมัยนั้นให้ดู น่ารักมากเลยล่ะค่ะ ที่ท่านเอ็นโจมอบตุ๊กตาแกะให้เพราะอยากรำลึกความหลังด้วยกันสินะคะ
ท่านเอ็นโจชวนท่านคิโชวอินไปแข่งปาบอลด้วยกัน สีหน้าดูสนุกสนานทั้งคู่ ฉันเพิ่งเคยเห็นท่านเอ็นโจยิ้มกว้างขนาดนี้ มันดูดีมากๆเลยค่ะ สายตาเวลาที่มององค์จักรพรรดินีก็อ่อนโยนเป็นอย่างมาก ถึงท่านเอ็นโจจะแพ้ แต่ท่านคิโชวอินก็มอบตุ๊กตากระต่ายที่ได้มาคู่กันที่เป็นรางวัลให้ด้วย
สมาชิกชาวแชทที่อยู่ในเหตุการณ์ได้เปิดเผยว่า ท่านเอ็นโจยิ้มไม่หุบเลยล่ะค่าาาาา
มีแต่ของที่เป็นคู่กันทั้งนั้น นี่มันอีเวนต์เดทของแฟนชัดๆเลยนี่คะ
ก่อนหน้านั้น คุณมิซึซากิที่เป็นประธานนักเรียนคนก่อนๆหน้าเข้ามาแก้ข่าวลือเรื่องท่านคิโชวอินและท่านเอ็นโจว่าคบกันอยู่ โดยบอกว่าได้ยินมาจากปากของท่านคิโชวอินเอง แต่ภาพที่เห็นดูยังไงก็ไม่ใช่นะคะ
อ๋อ เข้าใจละ เธอคงเขินอายสินะคะ
แหม ถ้าฉันมีแฟนแบบท่านเอ็นโจ ฉันคงจะรีบป่าวประกาศแล้วไปกระจายข่าวให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว
จากนั้น พวกเราก็ไปตามรอยท่านคิโชวอินกับท่านเอ็นโจ รู้สึกไปเองรึเปล่าคะว่าห้องที่ทั้งสองท่านนั้นเข้าเยี่ยมชมอย่างซุ้มปาบอลหรือซุ้มยิงปืน มีคู่รักที่พากันมาสอยรางวัลให้เพียบ ตุ๊กตาคู่ที่เป็นของรางวัลก็เปลี่ยนเป็นแบบใหม่ที่ไม่ใช่ตุ๊กตาแกะแล้ว แต่ยังไม่มีใครสอยลงมาได้เลยล่ะค่ะ ฉันเองก็ลองกับเขาด้วย อืม ยากเหมือนกันแฮะ ลงท้ายก็ได้แต่ตุ๊กตาหมาตัวเล็กๆเป็นรางวัลในระดับที่ทำได้
ท่านเอ็นโจนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ ยากเย็นขนาดนั้นก็ยังเอามาให้ท่านคิโชวอินจนได้
ฉันพบกับท่านคิโชวอินและท่านเอ็นโจอีกครั้งตอนที่กำลังจะเดินไปลานจอดรถ ในอ้อมแขนของทั้งคู่ก็มีของมากมายที่ได้มาจากการเที่ยวที่ร้านนั้นร้านนี้ ตอนเดินสวนกัน ทั้งสองท่านยิ้มให้ด้วยล่ะค่ะ ว้าย ความรู้สึกเวลาได้เจอไอดอลแบบระยะประชิดนี่เป็นแบบนี้เองสินะคะ
ว่าแต่จะกลับกันแล้วสินะคะ ท่านเอ็นโจคงไปส่งแน่นอน
ฉันเดินกลับขึ้นห้องไปช่วยงานเก็บกวาด ขณะที่เดินเอาถุงขยะออกไปวางรวมกันหน้าห้องนั้นเอง ท่านเอ็นโจก็เดินมาจากอีกฟาก ไม่ได้ไปส่งท่านคิโชวอินงั้นเหรอคะ
ฉันได้เห็นท่านเอ็นโจแว้บหนึ่ง แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง
ท่านเอ็นโจตอนนี้หน้าแดงก่ำเหมือนใครเอาสีแดงสาดใบหน้า ยกมือปิดปากมาตลอดทาง เอ๊ะ ไม่สบายงั้นเหรอคะ จะไหวรึเปล่าคะเนี่ย
ท่านยูกิโนะที่ถอดชุดแวมไพร์ออกแล้ว เดินออกออกมาจากห้องตัวเอง พูดคุยกับพี่ชาย คุยอะไรกันฉันก็ไม่ได้ยินค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบฟังด้วยล่ะ
แต่ได้ยินแว่วๆว่า "คุณคิโชวอิน..." เอ๊ะ อะไรคะ อะไรเหรอ อยากรู้ขึ้นมาเลย
แต่พอตั้งใจจะแอบฟังจริงๆ ก็ดันถูกเรียกให้ไปช่วยยกโต๊ะเสียก่อน โธ่ นี่เรื่องสำคัญนะคะ เรื่องยกโต๊ะน่ะเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง
รู้สึกว่าท่านเอ็นโจจะนั่งรอน้องชายที่กำลังเก็บกวาดข้าวของในห้องด้วยเหมือนกัน ฉันเหลือบมองไปทางหน้าห้องบ่อยๆ ก็เห็นท่านเอ็นโจหยิบตุ๊กตากระต่ายขึ้นมานั่งจ้อง แล้วก็อมยิ้ม ว้าย เป็นรอยยิ้มที่ดูดีมากเลยค่ะ อ่อนโยนมาก ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
รู้สึกตุ๊กตาตัวนี้ ท่านคิโชวอินจะเป็นคนให้มาด้วยสินะคะเนี่ย คิดถึงคนให้อยู่ใช่มั้ยล่ะ
ท่านคิโชวอินคะ คุณน่ะช่างน่าอิจฉาเหลือเกินค่ะ
ฉันพิมพ์เรื่องนี้เข้าไปในแชท ก็ได้เสียงกรี๊ดอย่างถล่มทลายอีกครั้ง และอีกครั้ง
------------------------------------------
จบห้วนจังว่ะ 555555555 แต่ไม่รู้จะจบยังไงให้ดีไปกว่านี้แล้ว
>>641-642 กูอ่านมากๆ ชักจะเริ่มเมากาวหนักแล้วว่ะ นี่จักรพรรดินีกับองค์ชายมาเดินอยู่ในโรงเรียนซุยรันหรือเดินอยู่ในดงโม่งกันวะเนี่ย ทำไมมันช่างทีมเพลย์ดีอย่างนี้ ท้้งโรงเรียนเป็นแม่งติดฟิลเตอร์เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันดีมาก 5555555 จริงๆ เอ็นโจในอีกสิบปีข้างหน้านี่น่าคาดหวังมากๆ คงใส่สูทสามชิ้นหล่อเนี้ยบเป็นท่านทาคาเทรุตอนนี้แน่ๆ เฮ้ออออออออออ เมื่อไหร่ท่านเรย์กะจะมองเห็นความดอพเพลแกงเกอร์ของสองคนนี้ซะทีวะ
เพราะพวกมึงทำให้กูต้องเบลองานมาปั่นแฟนอาร์ตฟิคเลยนะ ฟิคแม่งละมุนนีดีต่อใจชิบหายฮือๆๆๆๆๆๆ
ชดใช้ด้วยการออกฟิคมาเยอะๆเลยนะคนบ้าาาาาาาาาาาาาาา
http://imgur.com/a/k65aj
แถมอีกรูป ช่วงนี้เห็นเขาฮิตวาดสเวตเตอร์เปิดหลังกัน กูก็อยากลองวาดให้ท่านเรย์กะใส่บ้าง ฮี่ฮี่ฮี่
http://imgur.com/a/YfAB4
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก ฟินมากกก นำ้ตาไหลพรากค่า กรีีดดร้องงง ถ้าชอบก็ให้แม่มาขอค่าท่านชูสุเกะ. ยูกิโนะ โตขึ้นมากร้าววมาก เช็ดน้ำหมากกก
พึ่งสังเกตุว่ากระทู้แม่งไหลไวมาก ที่แห่งนี้นั้นถูกขับเคลื่อนด้วยพลังแห่งความกาวของเหล่าโม่ง โดยมีฟิคกาวและแฟนอาร์ต
เป็นเชื้อเพลิงสินะ
ขอพลังแห่งความกาวมโนกัญชากระสวยทะเลอวกาศจักรวาลจงสถิตอยู่กับพวกเรา!
เอ็นโจเรย์ก่า! เอ็นโจเรย์ก่า! เอ็นโจเรย์ก่า! เอ็นโจเรย์ก่าาาาาา!
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.