พอใกล้ช่วงเลิกงาน ก็มีเมลล์จากท่านพี่ส่งมาว่าเดี๋ยวจะต้องออกไปประชุมข้างนอกให้กลับได้เลยโดยไม่ต้องรอ อาา ขมักเขม้นกับการทำงานจนน่ากังวลอย่างที่ท่านแม่บอกจริงๆเลยนะคะท่านพี่เนี่ย
ไหนๆท่านพี่ก็ไม่อยู่ ฉันเลยลงไปบอกคุณลุงคนขับรถว่าจะไปเดินเล่นคลายเครียดที่ย่านการค้าสักหน่อย
แม้ว่าจะมีห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากนี่นัก แต่ในย่านการค้าก็ยังคงคึกคักไปด้วยคนทำงานออฟฟิตที่เพิ่งเลิกงานออกมา ฉันแวะซื้อซอฟท์ครีมมาทานระหว่างเดินเล่นไปพร้อมกัน
อา~ สมกับเป็นร้านขึ้นชื่อของแถบนี้ ซอฟท์ครีมช็อกโกแลตรสขมราดด้วยคาราเมลซอสและบราวนี่ สัมผัสนุ่มจนละลายแทบจะทันทีที่ลิ้นได้สัมผัสเลยล่ะค่ะ~
เดินแวะร้านนั้นร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายวิ่งโผล่มาจากแยกข้างหน้าชนกับฉันเข้าอย่างจังจนล้มลงก้นกระแทกกับพื้น
"ว้ายยย"
"เอ๋ ข ขอโทษครับ!"
เด็กชายหันมาพูดก่อนจะวิ่งจากไป
โอ๊ย ไม่รู้ว่าพักนี้เป็นช่วงดวงตกรึเปล่านะคะ ถึงซวยอยู่บ่อยๆ เอ หรือเพราะวิญญาณร้ายที่ยังคงหลอกหลอนฉันอยู่นะ แง้ ไม่เอาแล้วนะ ไว้ต้องหาเวลาว่างไปสะเดาะเคราะห์แล้วล่ะค่ะ
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
มีเสียงผู้ชายดังมาจากทางด้านหลัง ฉันจึงหันหลังกลับไปพยายามจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ทว่า
กรี๊ดดดดดดด
สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเป็นอย่างแรก คือซอฟท์ครีมที่แปะลงบนเสื้อสูทสีดำชั้นดีของผู้ชายคนนั้นจนเละเทะ
"ว้าย! ข ขอโทษค่ะ!"
นอกจากซวยเองยังจะพาคนอื่นซวยไปด้วยอีก แง้ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ! ฉันรีบเปิดกระเป๋าคว้าผ้าเช็ดหน้ามาจะช่วยเช็ดให้
"หือ? คุณคิโชวอิน?"
เอ๋? เรารู้จักกันงั้นเหรอคะ?
เพราะมัวแต่จ้องซอฟท์ครีมด้วยความเสียดาย... หมายถึงเสียใจน่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้มองหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับหน้าตาที่ดูคุ้นๆ
หน้าตาแบบนี้... ผมสีเงินนี้...
"อ๊า!"
นายตัวสำรอง!
.
.
.
"เอ้า"
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันรับน้ำผลไม้กระป๋องมาจากนายตัวสำรอง หลังจากที่ฉันทำเสื้อสูทของเขาเลอะ เราก็มาที่สวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลนัก นายตัวสำรองถอดเสื้อสูทของมาซักที่ห้องน้ำสาธารณะ นอกจากเลอะเสื้อสูทแล้วยังซึมไปถึงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในเป็นคราบช็อคโกแลตเด่นชัดแบบที่น้ำประปาธรรมดาล้างไม่ออก
อุ ขอโทษค่ะ...
จะว่าไปฉันเป็นคนทำเสื้อนายเลอะ ทำไมนายยังมาเลี้ยงน้ำผลไม้นี่อีกล่ะคะ!?
เจอกับนายตัวสำรองครั้งล่าสุดก็น่าจะสัก2ปีที่แล้ว ในงานแต่งงานของรุ่นพี่โทโมเอะ ... เอ๊ะ?
"มิซึซากิคุง ไม่ได้ไปร่วมงานแต่งงานของวาคาบะจังนี่นา"
"... อืม ช่วงนั้นอยู่ต่างประเทศน่ะ"
เอ๋~ หรือว่าจะยังคงทำใจไม่ได้ที่วาคาบะจังตกลงปลงใจเข้าวิวาห์กับคาบุรากิกันแน่น่ะคะ โถ นายตัวสำรองที่น่าสงสาร~
"อะไร ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงน่ะห๊ะ!"
"เอ๋~ เปล่านี่คะ~"
"กำลังคิดว่าฉันยังทำใจจากคุณทาคามิจิไม่ได้อยู่งั้นซิ"
เห ทำไมรอบตัวฉันถึงมีแต่คนที่อ่านความคิดได้กันนะคะ เป็นพวกผู้มีพลังวิเศษกันหมดเลยรึไงกันนะ น่ากลัวจริงๆ
นายตัวสำรองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"มีแต่คนทักอย่างงี้ แต่ฉันยอมรับได้ตั้งแต่ต้นแล้วล่ะน่า ยังไงซะ ถ้าเป็นคาบุรากิล่ะก็จะต้องทำให้คุณทาคามิจิมีความสุขได้แน่ๆ ... แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ"
โห บทพูดราวกับพระรองในการ์ตูนโชโจเลยล่ะค่ะ อ๊ะ แต่จริงๆก็ใช่นี่นา ต้องเรียกว่าเป็นบทพูดที่สมกับเป็นตัวสำรองอย่างนายตัวสำรองจริงๆเลยนะเนี่ย
"อะไร ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงอีกน่ะห๊ะ!"
"เอ๋~ เปล่านี่คะ~ แต่ว่าวาคาบะจังเขาเปลี่ยนนามสกุลแล้วนะ เลิกเรียกนามสกุลเก่าเขาได้แล้วน่า~"
"...เงียบเหอะน่า!"
นายตัวสำรองท่าทางหงุดหงิดขึ้นมา โฮะๆๆ บอกว่าทำใจได้แล้ว แต่ก็ยังหงุดหงิดนี่คะ โถ คุณรองหัวหน้าหมู่บ้านที่น่าสงสาร~ เห็นแล้วรู้สึกสนุกและสะใจดีจังเลยค่ะ อา นี่ซินะความรู้สึกของการได้เป็นฝ่ายรังแกคนอื่นน่ะ~
----------------------
มาปล่อยเรือลำใหม่ออกจากท่า(?)