พอสามทุ่มเราก็ได้เวลาแยกย้ายเนื่องจากยูกิโนะคุงต้องไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ฉันก้มศีรษะขอบคุณเอ็นโจที่อุตส่าห์พามาเลี้ยง ยูกิโนะคุงอำลาฉันอย่างร่าเริงและขอให้มาเที่ยวเล่นที่บ้านบ้าง บอกว่ามาดามเอ็นโจเองก็คิดถึงฉันเหมือนกัน ฉันเคยพบปะมาดามเอ็นโจเป็นบางครั้งคราวในงานสังคม ซึ่งฝ่ายนั้นก็ชวนฉันไปเที่ยวที่บ้านอยู่เป็นเนืองนิจแบบเดียวกับมาดามคาบุรากิเลยค่ะ จะเอายังไงดีนะ
ท่านพี่นั่งเงียบมาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ฉันเองก็ได้แต่มองอย่างกล้าๆกลัวๆ จนท่านพี่หันมาในที่สุด
"โกรธน้องอยู่เหรอคะ"
"ถ้าพี่โกรธ เรย์กะจะว่ายังไงล่ะ"
"ขะ ขอโทษค่ะท่านพี่" ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิด "น้องผิดเองที่ไม่ได้บอกท่านพี่ ไม่อยากให้เรื่องนี้รบกวนน่ะค่ะ"
"เรย์กะ ที่แบบนั้นน่ะมันอันตรายนะรู้มั้ย เราไม่มีทางรู้เลยว่าผู้ชายพวกนั้นมีจุดประสงค์อะไร ถ้าบอกพี่อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง"
อุแง้ ขอโทษค่ะ
ฉันไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น เรื่องนี้ฉันก็เป็นฝ่ายผิดเองนั่นล่ะ
"พี่เป็นห่วงเรานะรู้มั้ย" ท่านพี่วางมือลงบนศีรษะฉัน ลูบหัวเบาๆอย่างอ่อนโยน
"ไม่โกรธเหรอคะ" ฉันช้อนตามองอย่างอ้อนๆ พอเห็นท่านพี่ส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ฉันเองก็ถลาเข้าไปซุกกับอ้อมกอดนั้น รู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนมากเลยล่ะค่ะ ท่านพี่ดีที่สุดจริงๆด้วย
ท่านพี่ปล่อยให้ฉันอ้อนและลูบหัวฉันไปพลาง จนเกือบๆจะถึงบ้าน อยู่ๆฉันก็นึกขึ้นมาได้
"ท่านพี่จะบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อและท่านแม่รึเปล่าคะ" ฉันรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา การนัดบอดอาจจะเป็นเรื่องปกติของสาวๆสมัยนี้ แต่หากรู้ไปถึงหูของท่านแม่ มีหวังเจอเพลิงพิโรธเป็นแน่แท้เลยล่ะค่ะ ท่านแม่ยิ่งระมัดระวังเรื่องผู้คนที่ฉันคบหาด้วยอยู่เป็นเนืองนิจ ไม่มีวันซะล่ะที่ท่านแม่จะปล่อยให้ฉันไปคบหากับผู้ชายที่ไม่คู่ควรกับตระกูลคิโชวอิน
"ไม่หรอก แต่ถ้ามีอะไรต้องรีบมาบอกพี่ก่อนนะ"
"สัญญาเลยค่ะ" ฉันยื่นนิ้วก้อยไปให้ท่านพี่ ท่านพี่เองก็ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวเช่นกัน เราสองคนหัวเราะให้กันอย่างเบิกบาน ขจัดความรู้สึกแปลกๆที่ฉันรู้สึกมาตั้งแต่นั่งทานอาหารที่ร้านนั้นออกไปจนเกือบหมด เหล้าดอกท้อนั่นคุ้มครองท่านพี่จริงๆด้วยสินะคะ ถึงได้ส่งผ่านความสุขมาให้ฉันอย่างนี้
ก่อนลงจากรถ ท่านพี่ก็ถามฉัน "คิดยังไงถึงไปนัดบอดล่ะ พี่ไม่เคยได้ยินเราพูดถึงหรือสนใจเรื่องนี้มาก่อนเลย"
"อ๋อ ฟังจากท่านอิมาริมาน่ะค่ะ เห็นว่าน่าสนุกดีก็เลยลองดูซักหน่อย แต่รู้สึกว่าจะไม่เข้ากับน้องยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ก็เลยไม่ได้ไปอีก"
"งั้นเหรอ"
พอเราเดินเข้าไปข้างใน ท่านแม่ก็กระวีกระวาดมาต้อนรับ ซักถามฉันเสียยกใหญ่เกี่ยวกับมื้อค่ำที่เพิ่งผ่านพ้น พอฉันตอบว่าไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ท่านแม่ก็ดูห่อเหี่ยวไปนิดหน่อย แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เดินขึ้นห้องไปส่งเมล์รายงานซากุระจังเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ รอสักพักก็ไม่มีอะไรตอบกลับมาจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้านอน
พอเปิดมือถืออีกครั้ง เห็นซากุระจังพิมพ์ตอบกลับมายาวเหยียดมาก แต่ฉันรู้สึกง่วงแล้วจึงวางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง มุดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วหลับตาลง
เอาไว้อ่านพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
