กูอยากต่อว่ะ ถถถถถถถถถ
หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ฉันไปหลับในห้องน้ำจนเป็นเรื่องเอะอะใหญ่โตของบ้านคิโชวอินและสร้างความตกใจให้แก่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยแล้ว ฉันก็แทบจะเอาหน้าซุกดินหนีความอับอายนั่นจนไม่กล้าสู้หน้าใครไปพักใหญ่ แต่จะบอกใครก็ไม่ได้ด้วยว่าฉันแค่หลับไปเฉยๆค่า ไม่ได้เป็นลมอะไรทั้งนั้น ก็ได้แต่ทำตัวเนียนๆไป ไม่กล้าเปิดโปงเรื่องนี้กับใคร แม้แต่ท่านพี่ก็เถอะ
คุณหมอประจำตระกูลถูกตามตัวมาอย่างเร่งรีบ ท่านพ่อ ท่านพี่ ท่านแม่โกลาหนกันเสียยกใหญ่ ท่านพ่อมาคร่ำครวญข้างเตียงของฉัน เรียกเรย์ก่า เรย์ก่า แหม มันหนวกหูนะคะท่านพ่อ รบกวนคนป่วยแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะ-----
ท่านพี่เจียดเวลาพักผ่อนของตัวเองทำอาหารให้ฉัน ถึงเป็นแค่ข้าวต้มบ๊วยดองเหมือนที่เคยทำให้สมัยก่อน แต่แค่นี้ก็อร่อยแล้วค่า รสชาติเค็มอ่อนๆช่วยกระตุ้นความอยากอาหาร เผลอแผลบเดียวข้าวต้มพวกนั้นก็เกลี้ยงชาม
ท่านพี่นี่เก่งไปเสียทุกอย่างเลยนะคะ ขอโทษที่เป็นน้องสาวที่ไม่เอาไหนเลยสักนิด
ได้พักผ่อนนอนหลับเต็มอิ่ม ร่างกายก็กลับมาเหมือนเดิม แต่ทุกคนก็คอยกำชับฉันให้นั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร ฉันไม่ใช่คนป่วยหนักนะคะ ฉันสบายดีแล้วค่า----
ในขณะที่กำลังเบื่อๆอยู่นั้น ก็มีเมล์จากท่านไอระมาถึง ชวนไปเที่ยวหลังจากที่ไม่ได้พบกันมาตั้งนาน ฉันตาลุกวาวกับคำชวนนั้น ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เลือกเสื้อผ้าฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จะได้พบกับท่านอัศวินโบตั๋นที่นานๆจะมีโอกาสที ใครจะกล้าปฎิเสธกันเล่า
ฉันนัดเจอกับท่านไอระที่คาเฟ่น่ารักๆที่เคยมาประจำกับพวกซากุระจังและอาโออิจัง แต่หลังจากซากุระจังแต่งงานไปแล้วก็ไม่ค่อยเจอกันเลยอ้ะ ซากุระจังมีสามีและบ้านที่ต้องดูแล เหงาจัง ว่าไปก็อยากเจอจังเลยน้า~
ท่านพี่เป็นคนไปส่งฉันถึงที่ ช่างแสนดีเหลือเกินค่ะ ขนาดงานยุ่งยังมีแก่ใจเป็นห่วงน้องสาว แถมยังเดินเข้าไปส่งถึงด้านในอีก
ท่านไอระมาถึงก่อนแล้ว ฉันสังเกตว่าสายตาของสาวๆในร้านมองมาที่ท่านไอระเป็นจุดเดียว---- แต่ดูเหมือนท่านไอระจะไม่สนใจ กวาดสายตามองเมนูด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่ดูเท่บาดใจชวนให้หลงใหล---
อุกี้~ ไม่ได้พบกันตั้งนาน เท่ขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะแน่ะค่า~~ ฉันได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจแล้วค้อมหัวทักทายอย่างคนมีมารยาท
"สวัสดีค่ะท่านไอระ"
"สวัสดีจ้า เรย์กะจัง" ท่านไอระตอบกลับมาเช่นกัน แล้วหันไปโค้งให้ท่านพี่อีกครั้ง "สวัสดีค่ะท่านคิโชวอิน ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ"
"ครับ คุณมินาสึกิ" ท่านพี่ค้อมศีรษะตอบน้อยๆ "วันนี้ต้องขอฝากเรย์กะด้วยนะครับ"
ท่านพี่อยู่พูดคุยกับพวกเราอยู่อีกครู่หนึ่งก็ขอตัวไปทำงานก่อน พอลับหลังท่านพี่และสั่งขนมกับเครื่องดื่มเสร็จ พวกเราก็เปิดฉากเม้ามอยกันทันที
"ได้ยินจากมาซายะว่าเรย์กะจังเป็นลมในห้องน้ำใช่มั้ย ยูริเอะเองก็เป็นห่วงมากเลยนะ" ท่านไอระมีสีหน้าเป็นห่วง "ตอนนี้เป็นยังไงบ้างจ้ะ"
"ฉันแข็งแรงดีค่ะ แค่พักผ่อนไม่เพียงพอก็เลยวูบไปเท่านั้นเอง" ฉันส่งรอยยิ้มที่คิดว่าสดชื่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปให้เป็นการยืนยันว่าฉันไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยอะไรสักนิด "ขอโทษที่ทำให้เป็นกังวลนะคะ"
"ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเลยน่ะ ทั้งที่ไปรบกวนเรย์กะจังไว้หลายเรื่องแท้ๆ"
ท่านไอระทำหน้าสำนึกผิด อุหวา~ฉันทำให้ท่านอัศวินไม่สบายใจหรือนี่ ไม่ได้การละ
"แค่ความรู้สึกก็เพียงพอแล้วค่ะ" ฉันเอื้อมมือไปจับมือท่านไอระ บีบเบาๆเล็กน้อย "แค่ท่านไอระเป็นห่วง ฉันก็ซาบซึ้งแล้วค่ะ ต้องขอบพระคุณมากเลยนะคะ"