กูเริ่มสงสัยว่ะ ว่าการสับนี่ทำให้นักเขียนพัฒนาได้จริงเหรอวะ บางคนเห็นโดนสับซ้ำแล้วซ้ำเล่า งานก็กากแล้วกากเล่าเหมือนเดิม บางคนมันฟังเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจจริงจัง ไม่เข้าใจการมองจุดบอด ชัดเจนสุดก็ตรงภาษา อะไรคือยืดเยื้อ อะไรคือน้ำท่วมทุ่ง ตกลงการสับมันช่วยทำให้พวกนี้แตกฉานได้มั้ยวะ หรือจริงๆ แล้วต้องอาศัยกาลเวลา ให้มันขัดเกลาตัวเอง
อีกอย่าง บางคนที่สับคนอื่นเยอะแยะ พอไปดูงานมันก็ขากถุยไม่แพ้กัน คืออะไรวะ