The Wolf : เสียงเห่าหอนของหมาป่า
https://my.dek-d.com/mamamoosap321/writer/view.php?id=1553827
ชื่อเรื่อง : ดึงดูดใจพอสำหรับกู เพราะกูชอบหมาป่า
คำแนะนำเรื่อง : ใช้ได้ เขียนกระจับแต่ชวนให้คลิกเข้ามาอ่าน พอมาดูคู่กับชื่อเรื่องแล้ว ก็ทำให้เดาๆ ว่านางเอกน่าจะเป็นมนุษย์หมาป่าไม่ก็ใกล้เคียง
บทนำ :
ย่อหน้าแรก : ปัญหาเรื่องเว้นวรรค : เช่นตั้งแต่คำว่า “เด็กหญิงลืมตาขึ้นมา...” จนถึง “…ตลอดทางว่า” จริงๆ ตรงนี้แยกเป็นสองประโยคได้ ควรเว้นวรรคตรงคำว่า “ความทรงจำล่าสุด...” แล้วก็อาจจะไปเว้นวรรคอีกทีตรงคำว่า “ที่พร่ำบ่น...” ด้วยก็ได้ ตอนใกล้ๆ จบย่อหน้า เว้นวรรคตรง “สามารถนอนหลับ...” ได้อีกเหมือนกัน /// ตรงนี้มีคำซ้ำด้วย คือคำว่า ‘สามารถ’ ควรใช้คำอื่นแทน /// ตรงประโยค “ทั้งเจ็บปวดเหมือนร่างกายกำลังฉีกกระชาก” น่าจะเป็น “ถูกฉีกกระชาก” มากกว่า
ย่อหน้าที่สอง : คำผิด : ประโยคสุดท้าย เขียน “จ้างวาน” เป็น “จ้างวาล”
ย่อหน้าที่ห้า : การเว้นวรรคหลังไม้ยมก : หลัง ‘ๆ’ ควรเว้นวรรค(บางสำนักพิมพ์ให้เว้น บางสำนักพิมพ์ก็ไม่ต้องเว้น แต่ฝึกเว้นไว้น่าจะดีกว่า แต่ก็ไม่บังคับหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงแต่มันจะช่วยเป็นเว้นวรรคเอาไว้พักสายตาได้ด้วย) /// มีคำผิดตรงกลางๆ ย่อหน้า เขียน “เชือก” เป็น “เชือด”
ย่อหน้าที่สิบ : เว้นวรรค : ระหว่าง “เธอค่อนข้างชินกับสภาพอากาศ” กับ “ส่วนหนึ่งเพราะ...” สามารถเว้นวรรคได้ ตรง “…และอีกส่วนคือ” ก็เช่นกัน
แซมเปิ้ลแค่นี้พอ ปัญหาหลักๆ ที่หนักๆ คือ เว้นวรรค ประโยคส่วนใหญ่ติดกันเป็นพรืดเลย ด้านสำนวนภาษาถือว่าโอเคเลย คำผิดนับว่าน้อย คำซ้ำไม่ค่อยมี แต่ที่ไม่ชอบคือเปิดเรื่องด้วยการบรรยายมากไปหน่อย คนที่ไม่ชอบการเปิดเรื่องด้วยการอธิบายโลกอาจจะไม่ค่อยชอบ (เช่นกูคนนึง) แต่ก็เขียนได้ดีนะ
บทที่หนึ่ง :
จู่ๆ ก็ข้ามช็อทมาเป็นอนาคตตอนอายุสิบสี่แล้วซะงั้น เล่นเอามึนไปแป๊บนึงเลย บทนี้ปูดราม่าภายในครอบครัวของนางเอก และคนอ่านก็ได้เห็นนางเอกออกล่าครั้งแรก ไม่ค่อยตื่นเต้นนักเพราะทำสำเร็จอย่างง่ายดาย เข้าใจว่าคนเขียนต้องการแนะนำตัวละคร กับปูให้เห็นความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวมากกว่า …ซึ่งตัวละครก็เยอะแยะยุ่บยั่บจริงๆ จนกูจำแทบไม่ได้ การโถมตัวละครเข้ามาในฉากครั้งเดียวหลายๆ ตัว ถ้าบริหารบทได้ไม่ดีพอนี่ แทนที่คนอ่านจะเกิดความประทับใจกับตัวละคร ก็อาจจะกลายเป็นพยายามมองข้ามเพราะจำไม่ได้เหมือนกัน ต้องระวังให้มากๆ
บทนี้ประโยคยาวเฟื้อยเยอะมาก คนเขียนน่าจะเขียนเพลินจนลืมเว้นวรรคอ่ะแหละ เพราะบางทีก็เว้นได้เหมาะสม แต่บางทีก็ยาวจากเชียงใหม่ถึงนราธิวาสเลย
บทที่สอง :
เปิดบทมาด้วยการเล่าเรื่องของตัวละครอีกตัว นี่ก็ทำให้สับสนอีกแล้ว เพราะบทก่อนๆ ตัวละครก็เยอะ แต่นี่ก็ตัวละครใหม่อีกแล้ว กูยิ่งจำไม่ได้ไปใหญ่เลย อีกอย่างการสลับไปมาบ่อยๆ มันทำให้ขาดความผูกพันกับตัวละครด้วยอ่ะ เหมือนรอบตัวมีแค่คนรู้จัก ไม่มีเพื่อนเลย ยังไม่ทันรู้เรื่องนางเอกดี ก็ต้องมารู้เรื่องคนอื่นไปซะงั้น โฟกัสยากมาก
แล้วก็บทนี้มีการตัดกลับไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ตอนที่บรรยายถึงสามีนั้นกูถึงกับต้องอ่านซ้ำสามรอบ งงว่านี่กำลังเล่าเรื่องในอดีตหรือปัจจุบันกันแน่ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะขาดคำที่บ่งบอกเวลา เช่น “เธอยังจำได้ดีถึงตอนที่...” / “เมื่อนึกย้อนไปแล้ว...” อะไรเทือกนี้ คนเขียนไม่ได้ใส่เข้าไปอ่ะ
และบทนี้ก็มีข้อผิดพลาดสุดๆ ข้อนึง คือจู่ๆ ตัวละครตัวนึงก็เปลี่ยนชื่อไปเฉยเลย...เดิมชื่อเรโอนาร์ดอยู่ดีๆ แต่มาบางย่อหน้ากลับชื่อว่าปีเตอร์ อันนี้น่าจะเป็นเพราะตอนแรกชื่อปีเตอร์แล้วเปลี่ยนเป็นเรโอนาร์ดทีหลัง แต่คนเขียนแก้ไม่หมดอ่ะแหละ บางบรรทัดเป็นโอนาร์ดเฉยๆ ก็มี
ต่อเรปหน้า