ห้องเงียบ เลยอยากลอง ถถถ เราสับไม่เก่ง และเพิ่งอ่านไปแค่สองบท...
จาก https://writer.dek-d.com/VampireAntares/story/view.php?id=1541910
บทนำ
เปิดมามีอธิบายถึงเมืองที่ตัวเอกอยู่ ซึ่งมันเป็น"ใจกลางโลก" อันนี้เราเข้าใจที่เขาสื่อ แต่"ใจกลางโลก"นี่คือที่มีแม็กม่าป๊ะ... ควรเป็นคำว่า"ศูนย์กลาง"จะตรงตามควมมหมายมากกว่า และในย่อหน้าแรกนี้ก็กล่าวถึงปัญหา ความจำเป็น สภาพของโลก/เมือง คือมันควรแทรกอยู่ในเนื้อเรื่องทำให้ผู้อ่านเข้าใจมากกว่าเอามาปะหน้าไว้แล้วในบทต่อ ๆ มาไปเขียนถึงเรื่องรอบนอกอื่น ๆ ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องเลยสักนิด
ในย่อหน้าต่อมาก็พูดเรื่องเมืองอีก... เพิ่มเติมคือเอาลักษณะตัวเอกมาปนด้วยทั้งทีาไม่มีความเกี่ยวข้องกับประโยคก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย คือใส่มาทำไมวะ ถถถ
อึก... อึก... แล้วบรรยายว่าเขาดื่มน้ำ คือถ้ารู้อยู่แล้วว่าเป็นเสียงอะไร/ไม่ก่อให้เกิดผลตามมา เราก็ไม่เข้าใจว่าจะใส่เสียงมาให้มันซ้ำซ้อนทำไม
ดื่มน้ำเสร็จก็เรียกขวัญหน้ากระจก แล้วเดินไปที่หน้าต่าง เห็นนักเรียนเตรียมทหารเข้า ระลึกชั่วดีของนักเรียนเตรียมทหาร แล้วก็โมโหต่อยกระจกแตก
อ่านมาถึงตรงนี้ รู้สึกว่าตัวละครอารมณ์ไม่สุดสักอย่าง ตอนแรกเรียกขวัญตัวเองหน้ากระจก พูดถึงเป้าหมาย เราอ่านไปก็ไม่ได้รู้สึกถึงแรงผลักดัน แรงจูงใจอะไรให้ตัวเอกตัวนี้ต้องมายืนตะเบ็งเสียงซ้อมร้องเพลงเพื่อหาเงินจ่ายค่าห้องเอง ต่อมาหันไปเจอนักเรียนเตรียมทหาร แล้วโมโห... โอเค เขาอธิบายบอกเราว่าคนพวกนั้นชั่วแค่ไหน แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงเหตุอะไรให้ต้องไปบรรดาลโทสะใส่กระจกจนมือแหกเลยสักนิด =w=
พอระบายอารมณ์จนได้แผล ตัวเอกก็บ่นกับตัวเองว่าโลกไม่ยุติธรรม รู้สึกอยากเปลี่ยนโลก... หะ ? อยู่ดี ๆ ก็มาไม่ทันตั้งตัว คือทำไมเมิงถึงอยากเปลี่ยนโลกกก อะไรดลใจ อะไรที่ทำให้คุณรู้สึกว่ามันคุ้มที่จะทำ อะไรที่ทำให้คุณรู้สึกทนไม่ได้อย่างถึงที่สุด แค่นักเรียนทหารทำร้ายคนอ่อนแอกว่าเหรอ? เราว่าง่อยไป
บทที่หนึ่ง
อีกแล้วครับท่าน... อธิบายเกี่ยวกับเมืองอีกแล้ว(ว้อย) ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในตอนซึ่งกล่าวถึงงานประกวดที่ตัวเอกไปเข้าร่วมโดยสิ้นเชิง
ย่อหน้าต่อมา ตัวเอกกำลังจะตื่น ย้อนกลับไปเล่าเรื่องความฝันแบบสั้น ๆ แล้วกลับมาบรรยายว่าเขาตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก บรรยายซ้ำซ้อน วนไปวนมา
แล้วแม่ก็เรียกเขาไปกินข้าว เขายืนเทียบชุดอยู่ครู่หนึ่ง แม่ก็ตะโกนไล่ขึ้นมาอีกครั้งว่าถ้าผ่านจะให้รางวัล แต่เธอไม่บอกว่ามันเป็นอะไร "ความลับจ๊ะ...ความลับ" จ๊ะอัลไล ... จ้ะเถอะ
ในระหว่างที่ตัวเอกกำลังอาบน้ำ แม่ก็แอบเอาล็อกเก็ตไปใส่ในกระเป๋าเสื้อเขา แล้วพูดกับตัวเองว่าลูกของเธอโด่งดัง พ่อจะตามหาพวกเขาเจอ ตัวเอกได้ยินเข้าเลยกลับไปเอาน้ำราดหัวตัวเองอีกทีแล้วพูดว่า "ไม่จริง" อะไรคือไม่จริง? อะไรทำให้เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องทำให้ได้ ไม่มีหัวไม่มีหาง จู่ ๆ ก็ "ไม่จริง" ขึ้นมาลอย ๆ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขาก็ซ้อมร้องเพลง บอกลาแม่แล้วเดินทางไปเข้าร่วมงานประกวดร้องเพลง... ตอนต้นบอกว่าแม่เรียกมากินข้าว แต่พอลูกจะออกไปโดยไม่กินข้าวกลับไม่ได้ว่าอะไรสักคำ? ซ้ำยังให้กำลังใจไปตามปกติ โอเคค่ะ ถถถ
พอได้ยินคำพูดให้กำลังใจของแม่ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา กลัวทำให้แม่ผิดหวัง โอเค ตรงนี้เคลียร์
ย่อหน้าต่อมาบอกว่าเด็กหนุ่มในชุดคลุมขาวแขนยาวสีฟ้า ซึ่งตอนต้นบอกว่าแขนเสื้อสีเดียวกับนัยน์ตาของตัวเอก และนัยน์ตาของตัวเอกสีน้ำเงินเข้ม งงเลยผม
เขาไปยืนรอรถ หมดเนื้อที่หน้ากระดาษไปหลายย่อหน้าโดยใช่เหตุ พอรถมาถึงก็มีสองสาวเข้ามาเกาะแกะเขา ตรงนี้ชวนให้รู้สึกเกลียดชอบกลแฮะ คำบรรยายดูสัปดนไร้ศิลปะสิ้นดี ถถถถ โอเค เข้าใจว่าบรรยายสาวนมใหญ่ กับสาวโสดสึดฮอต และประเทือง แต่ไอ้ "สาววัยเจริญหน้าอก" "สาวน้ำนม" "ชายที่รักเพศเดียวกัน" นี่มันจะดูเหยียด/ทะลึ่งไปไหม? แล้วไอ้ "สาวโสด" ไปรู้ได้ไงว่าเขาโสดวะ ถถถถ เราเข้าใจว่าต้องการเขียนให้มันดูฮา(?) แต่มันก็ควรดูด้วยว่าเหมาะสมไหม
ต่อ ๆ มาตัวเอกก็โปรยเสน่ห์ไป แบบต้องการบอกให้โลกรู้ว่ากูหล่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยบรรยายให้ทราบถึงความหล่อของมันเลย ทั้งที่นี่คือการบรรยายแบบบุรุษที่สาม แบบมุมมองบุคคลภายนอกที่ควรมีรายละเอียดตรงส่วนรูปร่างหน้าตา สภากพแวดล้อมอะไรครบถ้วน
พอขึ้นแสดง ตัวเอกก็โปรยเสน่ห์ใส่ผูชม ส่งสายตา "ปิ้ง ๆ " ปิ้งอะไรวะ หมู ไก่ หรือ หนมปัง? แล้วก็มีสาวทวิรดทลมากรี๊ดสลบ จบ