>>893 เพิ่มนิดนึงนะคะ รู้สึกว่าเขียนสั้นไป อาจจะทำให้คนเข้าใจผิดว่าเป็นไปได้ยังไงที่นักเขียนเก่าเก๋าไม่มีความสามารถในการแบ่งย่อหน้าและใช้เครื่องหมาย คืออย่างนี้ นักเขียนดังทุกคนจะมีงานเขียนลงนิตยสารประจำเดือนละหลายเล่ม นักเขียนก็เขียนของตนไปตามถนัด แต่เมื่อไปอยู่ในมือกองบรรณาธิการ นิตยสารแต่ละเล่มจะมีการแบ่งคอลัมน์ต่างกัน เช่น บางเล่มจะมีสามคอลัมน์ (แถว) ในหนึ่งหน้า บางเล่มมีสองคอลัมน์ เมื่อนำเรื่องมาจัดอาร์ตเวิร์ค บรรณาธิการจะต้องช่วยดูแลให้ถ้อยคำมันลงล็อก บางครั้งต้องจัดย่อหน้าใหม่ ตัดคำนิดหน่อย เพิ่มคำนิดหน่อย เพิ่มจุดไข่ปลา ลดจุดไข่ปลา ทำตัวหนา ตัวเอียง เพิ่มเครื่องหมายให้ดูน่าสนใจ เช่น เครื่องหมายคำถาม เครื่องหมายตกใจ ฯลฯ สิ่งเหล่านี้นักเขียนหลายคนจะไม่ทำเอง เพราะต้องรีบเขียนรีบส่ง และถึงทำไป บางครั้งก็จะโดนบรรณาธิการตัดออกอยู่ดี ตามแต่นโยบายการใช้ภาษาของสำนักพิมพ์ และการจัดหน้าให้มันลงล็อคสวยงามพอดี ตรงนี้จึงเป็นเหตุให้นักเขียนเป็นจำนวนมากขาดความสามารถหรือละเลยการแบ่งย่อหน้าให้มันดูน่าสนใจ เพราะเขามองว่าเป็นเรื่องของบรรณาธิการ แต่กระนั้นก็มีนักเขียนที่ไม่ยอมให้บรรณาธิการแตะต้องหรือแก้ไข บางทีโกรธกันเลยก็มี แต่พอเอาไปพิมพ์เองก็จะเห็นว่ามันเกิดข้อเสียอย่างไร
ทั้งหมดที่ว่ามานี้ หมายถึงนักเขียนที่มีมาตรฐาน และบรรณาธิการที่มีมาตรฐานนะคะ ไม่รวมไปถึงผู้ที่ขาดมาตรฐานจ้า