>>947 กูเข้าใจมึงนะ กูอัพนิยายทีก็ตกหน้าไปสามสี่หน้าเหมือนกัน แต่กูขอปกป้องตัวเองนิดนึง ที่กูว่าเรื่องฝากนิยาย คือกูต่อเนื่องจากข้างบนที่ว่าพวกอีโก้สูง มั่นหน้าว่าแน่ ใครติชักดิ้นชักงอ แต่เสือกชอบเอานิยายไปฝากพวกอย่างลุงแม็ค หรือคนเขียนอีคิตตี้อ่ะมึง เข้ากระทู้ไหนก็เจอ กูเคยเข้าไปอ่านนิยายพวกนี้หมดทุกคนเลยนะ เคยคอมเม้นท์ในหน้านิยายด้วย ไม่ได้ด่าเลยด้วย เขาเหมือนน้ำเต็มแก้วอ่ะ ทุกวันนี้กูก็ยังสงสัยว่าถ้ามั่นจริง จะคอยมาฝากนิยายในมู้รับวิจารณ์ทำไม คือมึงเข้าใจกูมั้ย กูอธิบายเองก็เริ่มงงเองแล้วเนี่ย
>>945 ก็ดีกว่าคนอื่นจริงๆว่ะ แต่ไอ้การร้องแรกแหกกระเฌอนี่แม่งไม่น่ารักเลยจริงๆ สงสัยว่าเขาไม่เคยอ่านนิยายธรรมดาๆ แต่สนุกบ้างเลยเหรอวะ จริงๆกูขัดกับการพรรณนาโคตรละเอียด แต่ดันใช้บุรุษสรรพนามที่ 1 ผม/ฉัน มากเลยนะ คือสโคปสายตาคนเรามันจะพรรณนาถึงขั้นฟองเบียร์ที่หยดลงบนโต๊ะที่มีอาหารวางอยู่มากมาย และเสือกมีเตาสเต็กวางอยู่ด้วย แล้วฟองเบียร์ก็ยังหยดลงไปแล้วดังฟู่ระเหยกลายเป็นไอ...แล้วกูก็สงสัยประเด็นหยิบย่อยด้วยว่าร้านนี้มันมีเตาสเต็กอยู่บนโต๊ะอาหารเลยหรือวะ หรือว่าเป็นสเต็กกระทะร้อน...
เรื่องการเขียนของคนนี้ยังยืนยันคำเดิมนะว่าบางอย่างไม่ต้องบอกทุกอย่างก็ได้ อะไรที่มากไปมันก็ขาดเสน่ห์นะ เขาทำให้กูคิดถึงนักเขียนยุคป้าคนหนึ่ง น่าจะจามรี พรรณชมพูมั้งนะ นิยายแกจะพรรณนาอะไรก็ไม่รู้ ประมาณว่าพูดเรื่องนางเอกเรียนคอนแวนต์อยู่ดีๆ สามารถออกทะเลไปศิลปะยุคเรเนอซองส์ได้ กว่าจะเข้าเรื่องได้ต้องพลิกไปอ่านอีก 4-5 หน้า