เรื่อง : เชื่อสิ ข้าน่ะธรรมดาที่สุดในเรื่องแล้ว
ผู้แต่ง : TheWickedWarlock
link : http://writer.dek-d.com/TheWickedWarlock/story/view.php?id=1472958
จำนวนตอน : 5 (ยังไม่จบ)
ไม่ใช่นิยายที่เลิศเลอ แถมภาษาและการบรรยายก็ไม่ได้เด่นดีอะไรแถมดูออกจะแป๊กๆ ด้วย แต่ไม่รู้ทำไมกูถึงอ่านแล้วยิ้มได้แฮะ
เกริ่นขึ้นมาที่หน้าแรกว่านางเอกเป็นแม่มดธรรมดาๆ ที่พ่อและแม่ตายไปตั้งแต่ยังเล็ก เลยต้องอาศัยอยู่กับป้าๆแม่มดในหมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่ง พอเจ้าหล่อนอายุได้ 16 ปี ก็ต้องไปเข้าเรียนในเมือง (เป็นกฎหมาย) และเรื่องก็เริ่มจากจุดนี้
บรรยายแบบบุคคลที่หนึ่งเหมือนตัวเอกกำลังคุยกับคนอ่าน ตัวเองดูโก๊ะๆ เปิ่นๆ อึนๆ สำหรับกูๆว่ามันน่ารักดีนะถึงแม้จะไม่ได้บรรยายดีเท่าไหร่ เรื่องก็เริ่มขึ้นแบบที่บอก นางเอกต้องไปเข้าโรงเรียนในเมืองหลวง ก็มีการปูฉากเมืองหลวงให้พอรู้นิดหน่อย ประมาณว่าป้าๆแม่มดในชนบทน่ะใจดี แต่คนในเมืองหลวงออกจะดุและแล้งน้ำใจ ประมาณนั้น นางเอกไปถึงเมืองหลวงวันแรกหาทางไปโรงเรียนเวทมนตร์ไม่เจอ ถามใครก็ไม่มีใครเต็มใจตอบเลยลองขี่ไม้กวาดหาดู ปรากฏว่าการขี่ไม้กวาดในเมืองเป็นสิ่งผิดกฎหมาย (เพราะว่าถ้าตกลงมาใส่คนข้างล่างคงแย่) นางเอกถึงโดนตำรวจจับไปเสียค่าปรับ แต่ตำรวจก็ยังใจดีมาส่งที่โรงเรียนให้ แต่พอมาถึงโรงเรียนแล้วนางเอกก็ยังมึนๆอยู่ดีว่าต้องไปที่ไหน พอดีเจอผู้ชายเย็นชาคนนึงอยู่แถวนั้น นางเอกก็เลยเดินตามเขาไปจนถึงห้อง ไอ้ผู้ชายเย็นชาก็เอ่ยปากไล่ แต่นางเอกกลับคิดว่าอีตาคนนี้ใจดีจัง พามาส่งด้วย ก็เลยยิ้มๆตอบกลับไป
ข้ามมาถึงเรื่องการเข้าเรียนที่โรงเรียน ก็ตามสูตรนิยายแนวนี้ ต้องมีการทดสอบ แต่การทดสอบในเรื่องนี้เริ่มต้นจากการสอบข้อเขียน ต้องสอบข้อเขียนวิชาพื้นฐานเวทมนตร์ให้ได้มากกว่า 60% ถึงจะได้เข้าไปสอบปฏิบัติ ตอนแรกนางเอกคิดว่าชิวๆ เพราะตัวเองก็อยู่ในสังคมแม่มดมาตั้งแต่เล็กๆ แต่ปรากฏว่าข้อสอบแม่งเสือกเน้นเรื่องประวัติบุคคลสำคัญ นางเอกก็รู้สึกแย่มาก แต่อย่างน้อยก็มีบางข้อที่นางเอกตอบได้ เมื่อสอบเสร็จนางเอกก็ไปนั่งทำท่าซังกะตาย เพราะทำได้ไม่ถึง 200 จาก 300 ข้อ ขณะที่นางเอกกำลังนั่งเซ็งอยู่นั้นก็มีผญ. 3 คน (หรือตน เพราะเป็นพราย) มาพูดกระแนะกระแหน แล้วก็จะมีเรื่องกับนางเอก แต่จู่ๆก็มีสาวสวยคนหนึ่งเข้ามาห้ามไว้ เป็นเจ้าหญิงชื่อยาวๆ (ซึ่งในเรื่องมันเรียกกันเต็มยศเลย น่าขัดใจชิบหาย ใครเขาเรียกทั้งชื่อทั้งนามสกุลกันแบบนี้ตลอดวะ) เจ้าหญิงก็เข้ามาช่วยปกป้องนางเอกเอาไว้ แถมยังมีเพื่อนๆเจ้าหญิงซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตมากมาย (เจ้าชาย ดยุค อัศวิน บลาๆ) เข้ามาช่วยอีก แล้วทั้งหมดนี่ก็มานั่งกินข้าว (เล่นมุกโปเกม่อนด้วย ไม่ชอบเลย ยัดเยียดข้ามโลกแบบนี้ไม่ตลก) ตกลงเป็นเพื่อนกัน เลยเป็นที่มาของชื่อเรื่อง "เชื่อสิ ข้าน่ะธรรมดาที่สุดในเรื่องแล้ว"
ต่อไปเป็นการให้คะแนน
คำผิด : ไม่ค่อยเห็น จริงๆคือไม่เห็นเลยทั้งสะกดผิดหรือพิมพ์ตก แต่กูอาจพลาดๆไปบ้าง กูให้ 9/10
การบรรยาย : บรรยายไหลลื่นนะ แต่ไหลลื่นแบบบุคคลที่หนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่ากูจะหักคะแนนในส่วนนี้ (ไม่ได้บอกว่าการบรรยายแบบบุคคลที่ 1 สู้บุคคลที่ 3 ไม่ได้ แต่การบรรยายแบบบุคคลที่ 1 มีข้อจำกัดของมันอยู่ คือจะบรรยายสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในสายตาของตัวเอกได้ยาก) แต่ถึงจะบอกว่าไหลลื่นก็ยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรจะเป็น เช่น มีการใช้ตัวหนังสือเสียง "ปรี๊ดดดดด" หรือการพยายามพูดคุยกับคนอ่าน การพยายามยกเรื่องในโลกจริงๆ(อย่างเรื่องโปเกม่อน) ซึ่งไม่มีอยู่ในจักรวาลของเรื่องเข้ามาเป็นมุก กูให้คะแนนส่วนนี้ 7/10
ตัวละคร : กูรู้สึกได้ถึงความซูนะ แต่นางเอกก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูดี ใสๆ อึนๆ มึนๆ งงๆ ทำให้กูยิ้มได้ไปกับความคิดของมัน ตัวละครตัวอื่นๆที่ถูกยัดความเทพเวอร์เข้ามาก็ดูเหมือนว่าจะยัดความเทพเอาฮามากกว่าที่จะทำให้มันเป็นกลุ่มโกงเทพ แน่นอนว่ามันแบนไปหน่อยๆ แต่ก็พอรับได้นะถ้าคิดว่ามันเป็นตัวตลกคาเฟ่หรืออะไรสักอย่าง ให้ 7/10 นะคะ
เนื้อเรื่อง : คือ อันนี้เหี้ยสุด ตั้งห้าตอนเสือกบอกได้แค่ว่านางเอกมาจากบ้านนอกเพื่อเข้าโรงเรียน ได้เพื่อนใหม่เป็นคนมีชื่อเสียง จบ มันยังดูไม่เห็นทิศทางการดำเนินเรื่องเลยว่าจะไปทางไหน จะเป็นไดอารี่เล่าชีวิตประจำวันของนางเอก จะเล่นตลกคาเฟ่กันทั้งเรื่อง จะผจญภัยในโรงเรียน หรือจะตามหาเชื้อสายของนางเอกซึ่งเป็นความลับอยู่ (น่าจะมาแนวนี้ ประมาณว่าจริงๆแล้วนางเอกก็ไม่ใช่แม่มดธรรมดาๆนะเออ) แต่กูยังไม่รู้เลยไง ให้ 5/10 แล้วกัน ฟฟฟฟฟฟฟ
28/40 พยายามได้ดีนะคะ