Fanboi Channel

กุเคยด่าว่านิยายพริมแย่ที่สุดในเด็กดีแล้ว มาเจอเรื่องนี้กุซีดเลย
กุอ่านห้าตอน เนื้อเรื่องเท่าทีกุจับใจความได้ คือ แรร์เน็สเป็นเจ้าชายผู้ได้รับมอบหมายให้ปกป้องผู้อ่านคาถาแต่เมื่อพบผู้ปกป้องคาถาเข้าจริงๆ แรร์เน็สกับประกาศว่าจะฆ่าทิ้งซะ ปรากฏว่าผู้อ่านคาถาเป็นผู้หญิงปลอมตัวมา และเป็นคนมีเมตตามาก แรร์เน็สจึงลังเลว่าฆ่าดีไหม

เริ่มจากข้อมูลนิยายเบื้องต้น สำหรับกุมันเหมือนปกหลังของหนังสือ ควรบอกปมหลักของเรื่องเพื่อเร้าให้คนอยากอ่านข้างใน แต่คนเขียนบอกเบื้องลึกเบื้องหลังพระเอกมาเต็มแถมสำนวนติดๆ ขัดๆ มีการใช้คำซ้ำเยอะมาก เช่น ย่อหน้าแรกมีคำว่าดาบตั้งห้าครั้ง อ่านแล้วลายตาเกินไป จริงๆ กุว่าใส่ย่อหน้าที่สองมาอย่างเดียวจะน่าอ่านกว่า เอาเป็นว่ากุอ่านแล้วงง ถ้าไม่ติดว่าจะสับให้โม่งกุคงปิดทิ้ง

เริ่มบทที่หนึ่ง เปิดมาแรร์เน็สนั่งพูดคนเดียวเกี่ยวกับคำทำนาย บอกว่าฝนตกติดกันเจ็ดวันเจ็ดคืนแล้วถ้าพรุ่งนี้มีสายรุ้งซ้อนกันแสดงว่าผู้อ่านคาถาจะมา เช้ามาก็เกิดอย่างว่าจริงๆ พระเอกจึงออกไปดักรอผู้อ่านคาถาแล้วพบกับชายในชุดเทาจึงตะโกนถามว่า มึงใช่ผู้อ่านรึเปล่า ถ้าใช่กุต้องฆ่ามึงนะ บลาๆๆๆ แต่คนชุดเทาเมิน กลับไปสนใจลูกนกที่ตกลงมา ชุดเทาปีนต้นไม้ไปคืนลูกนกแต่กิ่งหักตกลงมาโดนตะขาบ ตะขาบเลยจะแดกหัวแม่ง พระเอกทั้งที่เพิ่งตะโกนป่าวๆ ว่าจะฆ่าก็เข้าไปช่วยซะงั้น ซึ่งพระเอกก็ไม่เข้าใจตัวเอง กุก็ไม่เข้าใจพระเอกเหมือนกัน คนชุดเทาตะโกนห้ามว่าอย่าฆ่าน้า ไม่ได้น้า อย่าฆ่ากันอีกเลยทว่าพูดคนละภาษา แรร์เน็สก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่ครั้นคนชุดเทารั้งมือไว้ เขาก็สัมผัสได้ถึงกระแสเมตตา(???)จึงไม่ฆ่าแล้วอุ้มชุดเทาไปที่ริมแม่น้ำ ยัดหญ้าถอนพิษเข้าปากแล้วดูดพิษให้ แต่ตอนดูดเสือกลืมแดกหญ้าซะเองเลยสลบไป
อย่างแรกที่จะบ่นนะ พระเอกพูดมากโคตรแต่เสือกบรรยายคาแรกเตอร์ตอนแรกว่าเย็นชา เย็นชาห่าไร กุเห็นคิดเหี้ยไรก็พ่นออกมาหมด ถ้าอยากแสดงให้เห็นความคิดพระเอกควรใส่ในบทบบรรยายไม่ใช่คำพูด เช่น คำทำนายที่ว่าผู้อ่านคาถาจะมาเมื่อไร แทนที่จะให้พระเอกพ่น ทำไมไม่บรรยายว่า “ฝนตกมาได้เวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน แรร์เน็สจ้องมองกองไฟพลางคิด ถ้าพรุ่งนี้เกิดรุ้งกินน้ำคงหมายถึงการมาของผู้อ่านคาถา” อะไรก็ว่าไป แล้วบางอย่างให้คนอ่านคิดเอง ไม่ต้องอธิบายมาหมด ไม่งั้นคนอ่านจะรำคาญ
สอง ในตัวนิยายจริงๆ ไม่มีข้อมูลให้เลยว่า พระเอกเป็นใคร ทำไมถึงต้องปกป้องผู้อ่านคาถา ผู้อ่านคาถาคืออะไร มีไว้ทำไม เหมือนคนแต่งคิดว่าคนอ่านรู้มาจากข้อมูลเบื้องต้นแล้ว ซึ่งแย่มาก กุไม่รู้จะพูดยังไงดี เอาเป็นว่า olo
สาม ใช้อัศเจรีย์เยอะไป ชอบใช้รูปประโยคแบบ “อย่า....!!!” แล้วแม่งมีประโยคแบบนี้ติดกันเป็นพืด เห็นแล้วขัดตา ใช้ “อย่า!” เขาร้อง หรือไม่ก็ “อย่า” เขาร้อง ไปเลย จะเว้นหาพ่อง

เริ่มบทสอง เปิดมาเป็นเรื่องของเจ้าหญิง ที่เห็นพ่อแม่ตายต่อหน้า ส่วนนางก็ถูกองครักษ์พาหนีไปแต่องครักษ์บาดเจ็บหนัก หลังหนีพ้นมาถึงป่า เจ้าหญิงก็ประคองทหารไปดูแลในถ้ำ ขณะนั้นก็บรรยายว่าเนี่ย ทหารคนนี้เป็นใคร ดีกับเธอแค่ไหน ร่ายจบอีทหารก็ตายห่า มึงบอกกุมาทำไม

ตัดมาเฉลยว่าเจ้าหญิงก็คือไอ้หนุ่มชุดเทานี่เอง เหมือนจะทำให้เป็นปริศนาแต่กุกลับเดาได้ตั้งแต่นางเอกมันแผ่กระแสเมตตาได้แล้ว

เจ้าหญิงตื่นมาพบตัวเองอยู่ในอ้อมแขนป้อชายก็ตกใจมาก นึกได้ว่าเขาช่วยไว้จึงคอยดูแล แรร์เน็สตื่นมาแล้วเจอเจ้าหญิงก็ไล่ให้ออกไปห่างๆ ตะโกนโหวกเหวกโวยวายตามภาษาพระเอกละครไทย ฉับพลันรอบตัวแรร์เน็สแม่งมีไอเย็นแผ่ออกมาจนเจ้าหญิงเข้าใกล้ไม่ได้ ระหว่างนั้นเขาก็มองหน้าเจ้าหญิงแล้วรู้สึกว่าสวยจัง “ถ้าเป็นชายต้องหล่อเหลาราวเทพบุตร ถ้าเป็นหญิงต้องงดงามดั่งนางฟ้าบนสรวงสวรรค์” แต่หลังจากนั้นก็กลับไปบ่นว่าจะฆ่าทิ้งๆๆๆๆ เจ้าหญิงแนะนำตัวว่าเฟรนลี่ หลังจากนั้นก็เกิดไรขึ้นไม่รู้ ยุงจะกัดแรร์เน็ส พอมันจะตบ เฟรนลี่ก็ห้าม ยุงเลยไปกัดเฟรนลี่ จากนั้นมดก็กัดเฟรนลี่ด้วย เฟรนลี่จึงหยิบมดไปปล่อยที่ริมแม่น้ำ (แล้วมดไม่ตายหรอวะ) พอกลับมาพระเอกโดนมดกัดเลยบี้ทิ้งก่อนที่ร่างมดจะรวมกัน ขยายเป็นมดยักษ์ จบปิ้ง

บทนี้...แย่มาก... กุพูดไม่ออก

ฉากพ่อแม่นางเอกตายต่อหน้าสั้นมาก กุไม่มีความรู้สึกร่วม หืม พ่องตายหรอ แล้วไง พอมาเจอทหารก็ยังเฉยๆ รู้สึกว่าตายไปแล้วไงวะเดี๋ยวแม่งก็ไปอยู่กับพระเอกอยู่ดี แนะนำว่าทำให้กุผูกพันกับตัวละครให้ได้มากๆ แล้วค่อยเปิดแฟลชแบคกระชากอารมณ์กุ
อีกนิด ถ้าตัวละครจะตายก็อย่าใส่ข้อมูลมา หนึ่งเปลืองหน้ากระดาษ สองรกสมองคนอ่าน
แล้วฉากตบยุงนี่กุอยากทุบหัวลงโต๊ะ ถ้าอยากให้คนอ่านรู้ว่านางเอกมีเมตตามากก็แสดงตอนการเดินทาง ให้นางเอกช่วยคนตกทุกข์ ให้ทาน บลาๆ จะมานั่งจ้องหน้ากันแล้วเทศน์เรื่องการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตทำไม
นอกจากนี้ แค่สองบทแต่คลิเช่เต็มเรื่อง “นางเอกปลอมตัวเป็นชายแต่พระเอกก็ไม่รู้” “พระเอกเป็นคนโหดร้าย” “นางเอกเป็นคนดีมีเมตตา” “นางเอกสอนให้พระเอกอ่อนโยน” นี่แม่งละครไทยชัดๆ

>>511 มึงเก่งมากที่อ่านถึงบทที่สองได้ กูบทแรกก็ปิดไม่คิดจะอ่านอีกเลย นี่นิยายถุยสไตล์แฟนตาซีหรืออย่างไร

>>512 ตอนแรกกุจะสับถึงบทห้า แต่พอต้องมานั่งอ่านละเอียดๆ แล้วไม่ไหวว่ะ กุยอม

บทสาม ฉากบูี อ่านไม่รู้เรื่อง ขอบ่นอย่างเดียวตรงที่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้นางเอกยังง่องแง่ง ม่ายยย อย่าบี้มดน้าาา อยู่ได้ หลังสู้กับมดเสร็จพระเอกนางเอกตกน้ำ พระเอกจึงอุ้มนางเอกที่สลบไปกระท่อมที่บังเอิ๊ญอยู่ใกล้ๆ กัน ขอยกย่อหน้าท้ายบทมาให้ละกัน

แล้วปลดกระดุมที่คอเสื้อนั้นให้คลายออก ขยับให้คอเสื้อเปิดกว้างเพื่อให้การหายใจสะดวก

ดวงตาสีสนิมเหล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ หดมือกลับมาอย่างเร็วที่สุด เมื่อมองเห็นผิวขาวเนียนใต้ผ้าสีเทานั้น แล้วรีบปิดคอเสื้อไว้ เปิดไว้เพียงเล็กน้อย

ขึ้นบทสี่จ้า

'เจ้าเป็นหญิงหรือชายกันแน่?' เจ้าชายแรร์เน็สจ้องหน้าคนชุดเทาที่นอนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ก่อนตัดสินใจพิสูจน์หาความจริง ค่อยๆ เอื้อมมือหนาๆ คลำหาบางสิ่งบางอย่างที่ควรมี

บุรุษหนุ่มชะงัก!! แล้วถอนมือกลับทันที

"เจ้า! เป็นหญิง!" เมื่อคลำไม่พบลูกกระเดือกบริเวณลำคอของร่างที่หมดสติ

โอ้ย อีผี กุเพิ่งเคยเห็นคนแยกหญิงชายที่ลูกกระเดือก แล้วคำว่าชะงัก ผงะ มึงจะใส่อัศเจรีย์มาทำไม

หลังจากนั้นพระเอกกลับมาสับสนในตัวเองอีกครั้ง ด่าตัวเองว่าจะสนใจนางเอกทำไม ควรฆ่าทิ้งสิ แต่พอนึกถึงความเมตตาของนางเอกก็ชะงักมือ แล้วย้ำกับตัวเองอีกรอบว่าต้องฆ่าทิ้ง สับสนในตัวเองไปเรื่อยๆ จนนางเอกฟื้นแล้วฆ่าไม่ลง จากนั้นแรร์เน็สก็สลบล้มทับเฟรนลี่ไป

นี่ครึ่งบทสามมั้ง กุไม่ไหวแล้ว ต้องขออภัยด้วยจริงๆ เนื้อเรื่องไม่เดินหน้า มีแค่พระเอกนั่งบ่นว่าจะฆ่านางเอกๆๆๆๆ ส่วนนางเอกก็ร้องว่าเมตตาๆๆๆๆ แค่นี้แหละทั้งเรื่อง ปมเปิ่มห่าไรหามีไม่
คนแต่งอายุเท่าไรวะ กุส่องมาเห็นเขาก็แต่งนิยาย/เรื่องสั้นตั้งเยอะ ทำไมฝีมือได้แค่นี้