ที่อาคารไม้ปิดทึบเก่าๆหลังหนึ่งหลังโรงเรียน
ที่หน้าประตูด้านบนมีแผ่นไม้กระดานใหญ่เขียนด้วยตัวหนังสือสีเขียวเข้มตัวใหญ่ๆว่า
ชมรมเห็ดหัวเราะบำบัด
ที่ด้านใน
"มันดีจริงเหรอพี่มะเมี้ยว"นรญหน้ากลมร่างอวบอัดพูดขึ้นแล้วหยิบชิ้นเห็ดเล็กๆสีดำชิ้นหนึ่งขึ้นมาดูอย่างตื่นตาตื่นใจ
"ไม่รู้ดีไม่ดีขนาดไหนหรอกนะคะเนี้ยวแต่..เวลาที่ทุกข์ใจข้าก็ได้มันนี่แหละช่วยรักษาเยียวยาจิตใจ หลังจากนั้นเวลาที่มันหมดฤทธิ์มันยังทำให้หัวข้าปลอดโปร่งท่องจำเวทมนต์ได้มากขึ้นอีก"
"ว้าวว!"ของดีอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ไม่รีบบอกข้า"
"จะว่าไปมันก็ไม่ดีไปซะทั้งหมดหรอกนะ มันก็เหมือนสิ่งอื่นทั่วไปบนโลกใบนี้มี2ด้านทั้งคุณและโทษ กฎที่สำคัญที่สุดคืออย่าใช้มันมากไป"มะเมี้ยวเปลี่ยนเป็นทำหน้าเครียดแล้วตอบกลับนรญรุ่นน้อง
"แล้วจะต้องใช้ขนาดไหนดีล่ะพี่มะเมี้ยว"
มะเมี้ยวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชูนิ้วชี้เป็นเลขหนึ่งแล้วหมุนนิ้วไปมา
"เริ่มใช้ครั้งแรก49กรัมก่อน!"
แล้วมะเมี้ยวก็หยิบชิ้นเห็ดแห้งสีดำชิ้นหนึ่งขึ้นไปชั่งบนตาชั่งดิจิตอล