"ดูนี่สิ"พี่เด๊งหยิบมือถืออกมาจากกระเป๋าแล้วจิ้มหน้าจออยู่สักครู่ก็หันมาชูด้านหน้าให้ พอสและ ฮรจ ดูคลิปอะไรบางอย่าง
"โอ๊ยยย!!บ่ะไหวแล้วพวกมันถูกควบคุมไปแล้ว"
สาวตัวเล็กรูปร่างผอมใส่แว่นตาหนาเตอะคนหนึ่งปรากฎขึ้นในคลิปแหกปากร้องตะโกนลั่นหน้าเต็มจอก่อนกล้องจะหันไปอีกทาง ที่อีกมุมหนึ่งของห้องภาพจับไปที่นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าเตียงพยาบาลแต่ว่าเท้าของนรญพวกนั้นลอยจากพื้นตัวส่ายไปมาเล็กน้อยคล้ายกำลังลอยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ พลัน!พวกเขาก็เงยหน้าขึ้นตาที่ลืมนั้นเหลือกโพลงแต่ว่าเห็นแต่ตาขาวพากันอ้าปากหวอในปากนั้นเห็นแต่สีดำคล้ายกับหลุมดำอันมืดสนิท
"ไอ้พวกเด็กเบียวคิดจะต่อต้านข้า!เดี๋ยวเถอะ! ข้าจะสั่งสอนให้รู้ฤทธิ์เดชแห่งมาร! ไอ้พวกมนุษย์อึฉี่เหม็นในใจพวกเจ้ามันโสมมเกินจะเยียวยา!ไม่สมควรได้รับสิ่งที่เรียกว่าความสุขที่แท้จริงหรอก!คอยรับการลงฑันธ์จากข้าเอาไว้ให้ดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"เสียงเหมือนชายแก่เสียงแหบห้าวดังลั่นออกมาคล้ายกับจะดังออกมาจากปากของนรญเหล่านั้นแต่ปากของพวกนรญเหล่านั้นไม่ได้ขยับแต่อย่างใด แล้วคลิปก็หยุดลงที่ตรงนั้น
"ไอ้พวกนี้มัน นร ที่ฝันร้ายมาเป็นเดือนจนนอนหลับไม่ได้ต้องส่งตัวไปห้องพยาบาลนี่"
ฮรจ พูดขึ้นมาหลังดูคลิปจบ
"ให้ไอ้ปี๊นดูแลอยู่ไม่ใช่เรอะ"พอส พูดขึ้นมาบ้าง
"ชายแรวกะ ปีนส่นคุริปุนีให้ชานเมื่อเชานีกะ ชานส่นข้อคานไปฮาทานกุรุนเทบแรว บอว่าเราโดนโจมทีเมือนกันแรวกะ"
"ทำไม ทำไม มันต้องทำร้ายพวกเราเราแค่ต้องการอยู่อย่างสงบเป็น นร ที่ดีจบไปทำมาหากินเลี้ยงครอบครับก็แค่นั้น ทำไม" ฮรจ กำหมัดกัดฟันแล้วพูดขึ้นด้วยความคับแค้นใจ
"ชานก็มายรูกะว่าทะมุไม ทะมุไม ทะมุม๊ายยย บาก้าๆๆๆ"
เปรี้ยง!!
พี่เด๊งน้ำตาซึมก่อนจะร้องตะโกนขึ้นมาแล้วหลับหูหลับกำหมัดทุบโต๊ะรัวๆจนโต๊ะหักขาดเป็นสองท่อนเสียงดังเปรี้ยง!
"อุ๊ย!"พี่เด๊งรู้สึกตัวอุทานออกมาเบาๆท่ามกลาง พอส และ ฮรจ ที่ทำหน้าเซ็งๆ
"ลืมตัวอีกแล้วสินะพี่เด๊ง"ฮรจ ส่ยหน้าแล้วพูดขึ้น
"ชั่งมันเถอะ ว่าแต่เราจะทำไงต่อไปดีล่ะพี่เด๊ง"พอส หันไปถาม
"ตนนี ไม่เฮนทานอืนเรยนะกะ นอกจากุเราตอนรวบรวมนักุรบุขอนโรนเรียนเราทันมดคึนมาไม"
"ทั้งหมดเหรอ!หมายความว่า!"ฮรจ ทำหน้าฉงนและทวนคำนั้น พี่เด๊งพยักหน้าตอบ
"แกเข้าใจถูกแล้วล่ะ ฮรจ มันก็ต้องรวมถึงชีต้าด้วยน่ะสิ!"พอส กอดอกก่อนจะหันมาหา ฮรจ แล้วพูดขึ้น