สวบสาบๆ
เสียงรองเท้าบู๊ทขนสัตว์ที่เดินย่ำหิมะลงไปครึ่งแข้งของนรญทั้งสามคนดังไปไกลจนมาถึงที่หมาย
"เฮ้อออ!"นรญทั้งสามคนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วต่างคนต่างเช็ดเหงื่อบนหน้าตัวเอง
"ทางแค่นี้พอหิมะตกหนักเลยเหนื่อยเลย"อันเซะรุบ่นเสียงดังแล้วยกมือจะเคาะประตู ทันใดนั้น
"เดี๋ยว เคาะเบาๆนะเฮ้ยประตูมันไม่ค่อยดีข้าเห็นพี่มะเมี้ยวซ่อมบานพับแล้วใส่เข้าไปใหม่หลายรอบแล้ว"2NE เรียกเพื่อนทำท่ายกมือห้ามแล้วพูดขึ้น
"เออ รู้แล้ว"อันเซะรุตอบอย่างหงุดหงิด
"เดี๋ยว!"มินิห้ามขึ้นมา
"อะไรอีกวะ!"
"ข้าลองเทสเสียงน่ะเดี๋ยวเคาะแล้วต้องช่วยกันตะโกนเรียกไง"มินิตอบ
"เฮ้อ!"อันเซะรุทำท่าทางเหนื่อยหน่ายแล้วยกมือทำท่าจะเคาะ
"เดี๋ยว!"2NEห้ามขึ้นมาอีกที
"โว้ยยย!พอเลยเลิกเล่นซะที ใครเล่นอีกข้าจะเตะตูดพวกเอ็ง"อันเซะรุหงุดหงิดจนโวยวาย
ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยงงงง!
ประตูก็พังลงมาเหมือนถูกแรงอันมหาศาลผลักออกมาจากด้านในทับลงที่ตัวของทั้ง3คนแบบยังไม่ทันได้ส่งเสียงอะไร ซ้ำร้ายทั้ง3คนยังรู้สึกเหมือนมีคนตัวหนักๆ2คนวิ่งเหยียบบนประตูออกมาอีก
"เฮ้ยย!โอยย! พี่มะเมี่ยวคะเนี้ยวหยุดก่อน!"
ทั้ง3คนที่โผล่ออกมาได้แต่หัวจากใต้ประตูคนละด้านส่วนตัวนั้นถูกทับอยู่ อันเซะรุต้องร้องเรียกเมื่อเห็นคนที่พังประตูวิ่งออกมา
"ฮิๆๆๆฮุๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ พวกเอ็งไปทำอะ ฮิๆๆโฮ่ๆๆไร อยูใต้นั้นวะ ฮ่าๆๆๆโฮ่ๆๆ กร๊ากๆๆๆ"คะเนี้ยวหันหลังกลับมาชี้นิ้วมาที่ทั้ง3คนแล้วตะโกนถามพลางหัวเราะอย่างหยุดตัวเองไม่ได้
"ฮิๆๆๆฮ่าาๆๆๆก๊ากๆๆๆมันได้เวลา ฮ่าๆๆโฮ่ๆๆๆๆอะๆๆๆอาหารกลางวันแล้ว ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆพวกข้าจะไปกินข้าว ฮ่าๆๆ"มะเมี้ยวตะโกนตอบแล้วทั้ง2คนก็หันหลังวิ่งไปไม่เหลียวกลับมามอง
"เฮ้ยยย!เดี๋ยวพี่พอสให้......"อันเซะรุตะโกนแล้วยกมือแต่ทั้ง2คนก็วิ่งหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว
"อูยย!"ทั้ง3คนขยับตัวขลุกขลักอยู่ใต้ประตูไม้บานใหญ่พยายามจะยกออกจากตัวแต่ประตูเหมือนทั้งใหญ่ทั้งหนักมันไม่ขยับแม้แต่น้อย
ทันใดนั้นเอง
อยู่ดีๆประตูก็ลอยขึ้นเองแล้วก็ลอยมาวางลงข้างๆตัวทั้ง3คนไม่ไกลนัก
"พวกพี่ว่างนักใช่มะถึงเอาประตูมาทับตัวเองเล่นน่ะ!"เสียงหนึ่งถามขึ้น
ทั่ง3คนจึงเงยหน้ามองแล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นเจ้าของเสียง
"เฮ้ยยย!น้องพิหมึ"