เจ็ตแพ็คบินได้ ด้วยพลังโฟลจิสตัลสกัดเย็นจากคูคูซอเรียน มอไซค์ของเทพไฟนี่ทั้งบิน ทั้งไต่กำแพง ทั้งแล่นบนน้ำได้นี่ สกัดเย็นจากซอเรี่ยน 3 ชนิดแน่นอน 🦕🦕🦕🔪
คือกูไม่แน่ใจว่ามาถามหานิยายในมู้นี้ได้ไหม ถ้าใครคุ้นๆ มันเป็นนิยายแนวเกมออนไลน์ ลงในเด็กดีสมัยฮิตๆ 10 ปีที่แล้วได้ หยุดเขียนไปราวๆ ช่วง 70/80 ตอนนี่แหละ
พระเอกเป็นนักศึกษาที่เพื่อนสนิทห้องข้างๆลากไปเล่นด้วยกัน ใช้ชื่อ ขอบฟ้า ในเกม (ธีมพลังของเจ้าตัวคุ้นๆ ว่าเป็นสีแดง) พระเอกก็เข้าไปเล่นแต่ดันเวลขึ้นยากกว่าชาวบ้านเขา ติดเงื่อนไขเควสมังกรอะไรสักอย่าง ห้ามตายไม่งั้น exp หายยับ เพราะไปทำไข่มังกรแตกจนรวมเข้าด้วยกัน แล้วไปเจอนางเอก(พึ่งมารู้ทีหลังว่าอยู่ห้องข้างกัน นางเอกมีน้องชายที่ในเกมใช้ชื่อ ไข่ตุ๋น) รวมตี้ไปทำเควสที่เขตหิมะ แล้วก็ได้หมาป่าเหมันต์มาเป็นสัตว์เลี้ยง พอเสร็จเควสก็สลายตี้
พระเอกเดินทางต่อ ไปเจอทะเลสาบที่มีมังกรเฝ้าอยู่ ที่กลางทะเลสาบมีของแดง เสร็จแล้วไปหาเพื่อนสนิทที่เมืองอื่น ไปลงดันมั้ง แต่ดันเป็นดันพิเศษ เจอแร่รุ้งหายาก พวกพระเอกก็เอาแร่ไปใส่ในโพชั่น ทำโพชั่นฮิล 3000% แค่ขวดเล็ก ราดแผลแผลหาย ขายกิลใหญ่ๆ กำไรอื้อซ่า
ขายเสร็จก็แยกกันเพราะพระเอกต้องไปเปลี่ยนคลาสของเควสมังกรต่อ ได้เจอครอบครัวมังกรที่ทำเหมือนพระเอกเป็นครอบครัวจริงๆ แล้วครอบครัวในโลกจริงก็ไม่ได้ให้เวลาพระเอกมาตั้งแต่เด็ก พระเอกเลยรักครอบครัวมังกรมาก พอว่างก็เที่ยวแวะไปแวะมาตลอด
ระหว่างเดินทางไปเรื่อยก็ไปเจอนางเอกกับน้องชายที่ชื่อไข่ตุ๋น แล้วดันมีคนเห็นตอนใช้พลังมั้งเลยจับตัวน้องนางเอกไปเป็นตัวประกัน กว่าจะช่วยได้ก็เกือบตาย ถ้าตายมันจะกลับจุดเซฟเขตคนลักพาตัว เลยต้องใช้วิธีเดียวกันแบบที่พระเอกโดน เปลี่ยนเผ่าแล้วก็จะได้จุดเซฟใหม่เป็นรังมังกร
อันนี้เป็นสรุปรวมเนื้อเรื่องที่พอจำได้ก่อนจะคนเขียนจะหยุดเขียนไป อาจจะมีอะไรผิดบ้าง แต่มันสิบปีแล้วให้อภัยกูเถอะเพื่อนโม่ง ใดๆ ก็ตามแต่โปรดช่วยใบ้ทีว่ามันชื่อเรื่องอะไรหรือเรื่องลบทิ้งไปแล้ว
กูจะได้นอนอย่างสงบสักที เพราะกูหาไม่เจอ t.t
เป็นคนนึงที่อ่านงานไทยก็เยอะ แต่ตอนหลังมาอ่านงานต่างชาติเยอะกว่า ความเห็นสต.คือการเล่าเรื่องมีสมูทกว่า เนื้อเรื่องเข้มข้นน่าติดตาม แนวนิยายแฟนตาซี จีนโบราณ ไซไฟ ในความรส.เราคือต่างชาติทำถึงมากกว่า การบรรยายต่างๆอ่ะ น่าติดตามกว่า มีพลอตใหม่ๆแนวใหม่ๆเยอะกว่ามากๆๆๆ
>>468 เรื่องค่าครองชีพกับการต่อยอดสื่อมันมีผลสูงจริงๆ น่ะแหละ ต่างประเทศพอเขียนอะไรแล้วคนส่งเสริมให้มึงใช้หากินได้มากกว่า เอาไปต่อยอดอะไรได้ไกลกว่า คนมันก็เลยเขียนงานที่มีคุณภาพออกมาได้หลากหลายมากกว่า แม้การแข่งขันจะสูงกว่าก็เถอะ
เทียบกับประเทศเราที่ถ้าอยากจะขายงานให้ออกก็ต้องเขียนแนวกระแสก่อน แล้วพอคนมันคิดแบบเดียวกันโถมเขียนกันแต่งานแนวเดียวกันหมด ความหลากหลายของพล็อตมันก็เลยน้อยตามไปด้วยอ่ะเด่ะ
เทคนิคเขาก็ดีนะ แต่แปลกดี นขไทนส่วนใหญ่กลับทำจริงไม่ค่อยได้
ทำปากเก่งสอนคนอื่นเหมือนตัวเองเป็นกูรูด้านงานเขียนซะเต็มประดา แต่กระทั่งศัพท์เฉพาะพื้นๆ ก็ยังไม่รู้จักอะเนอะ
แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่ามึงแม่งดีแต่เห่าไปวันๆ เท่านั้นแหละ ไม่เคยลงมือเขียนฟิคเขียนนิยายจริงๆ หรอก
ตอนนั้นกุเขียนนิยายให้น้องสาวอ่าน น้องสาวยังไม่เชื่อว่ากูเขียนเลย เพราะกุเขียนได้ดีมาก
เหมือนอยู่ในโลกยุทธภพจริงๆ
แล้วกุไม่ใช่นักเขียน ไม่ได้เรียนวรรณกรรมมา
กุอ่านนิยาย เป็นงานอดิเรก ตั้งแต่ป.6แล้ว
ในขณะที่คนอื่นอ่านหนังสือกาตูนญี่ปุ่น
และกุไม่จำเป็นต้องรู้จัก แกรี่มด อะไร กุอ่านนิยายจบ1000ตอนรู้เรื่องก็พอ
เมิงทำตัวน้ำเต็มแก้ว เขียนสิ่งที่สังคมไม่ได้อะไรจากนิยายพวกเมิง แล้วก็บ่นทำไมไม่แมสสักที
โทษนั่นโทษนี่ แต่ไม่เคยโทษตัวเอง ก็จมปลักเน่า เป็นป้าไดโนเสาร์หลงยุคต่อไปละกัน
และคนกินอาหาร ไม่มีสิทธิ์เลือกกินอาหารหรอวะ
ถ้าอาหารมันขยะ กุก็บอกขยะ
กุเลือกแต่สิ่งดีๆให้ตัวเอง ถือว่าไม่ผิดนะ
https://i.imgur.com/kQbQx7w.jpeg
เออ อันนี้คือนิยาย ตอนป.6ที่กุอ่าน
ไม่มีเรื่องความรัก แม้แต่เรื่องเดียว
แต่กุชอบตอนนิยายสืบสวนสอบสวน ปริศนาลี้ลับ
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.