กลับเข้าเรื่องเถอะ
กูชักจะถอนหายใจเลย พวกแม่งหาเมียชีวิตจริงไม่ได้รึไง ถึงอยากมีอารมณ์กับสัตว์ของโลกแฟนตาซี
https://www.dek-d.com/board/writer/4120060/
https://www.dek-d.com/board/writer/4120070/
https://www.dek-d.com/board/writer/4120082/
กลับเข้าเรื่องเถอะ
กูชักจะถอนหายใจเลย พวกแม่งหาเมียชีวิตจริงไม่ได้รึไง ถึงอยากมีอารมณ์กับสัตว์ของโลกแฟนตาซี
https://www.dek-d.com/board/writer/4120060/
https://www.dek-d.com/board/writer/4120070/
https://www.dek-d.com/board/writer/4120082/
>>311 ชื่อไอโอมาจากห้องเกมเพราะมันอวยเกมขยะกากๆ เกมนึงเหมือนไอโอการเมืองตามโซเชียล ถึงสุดท้ายตัวมันก็ทนความห่วยแตกของเกมไม่ไหวจนเลิกเล่นไปก็เถอะ
มันอยู่หลายห้องแล้วก็โดนเขาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาทุกห้องเพราะเพ้อเจ้อแบบนี้เนี่ยแหละ เพราะฉะนั้นเวลามันเบียวฝอยอะไรมาก็ไม่ต้องไปคิดจริงจังมากหรอก พวกมึงเห็นมาหลายวันน่าจะเริ่มเข้าใจแล้วใช่มั้ยล่ะว่ามันขี้โม้แค่ไหน
>>312 ก็จริงตามนี้ นักเขียนที่วันๆ เอาแต่โทษนั่นโทษนี่ ก็เพราะพวกนี้ความพยายามไม่มากพอ หรือ ไม่มีความเบียวมากพอ ความมีวินัย
ทำไมไม่มีคนอ่านนิยานกุเลยละ?
เมิงไม่ต้องสนหรอก ว่ามีคนอ่านนิยายเมิงกี่คน ตลาดชอบแนวไหนอยู่ เขียนสิ่งที่เป็นนิยายตามที่มันควรจะเป็นจริงๆก็พอ
ทำไมต้องเล่นเกมฮิตนะ อ่านนิยายยอดฮิตbest seller ต้องตามที่คนส่วนใหญ่ชอบ
>>315 เคยคุยในโม่งกับมันอยู่ เมื่อเดือนนี้ละต้นๆเดือน กุว่ามันก็คุยดีนะ ถูกคอ ถ้าคนอื่นในโม่งมีแต่พวกน่าเบื่อทั้งนัั้นเลย
>>314 ไอโอ มันใช้กับเกมได้ด้วยหรอ เมิงมีหลักฐานหรอว่าเกม จ้าง มันมาโปรโมทในโม่ง
มันอาจจะคลั่งไคล้เกมhardcoreก็ได้
คนเราไม่จำเป็นต้องเล่นเกมตามกระแส
จำไว้นะ ปลาที่ทวนกระแสคือ ปลาเป็น ส่วนปลาไหลตามกระแสน้ำคือปลาตาย
>>313 เออ กุไม่เคยชอบเนื้อเรื่องสัตว์เลี้ยงเท่าไร
หรอก มันดูเบียดเนื้อเรื่องหรือตัวละครเสริมมากกว่า ก็น่ารำคาญที่ต้องมีบทพวกนี้แม้ไม่ได้สำคัญ เรื่องไหนสีสัตว์หน้าปก กุหลีกเลี่ยงเลย
เรื่องที่เห็นชัดๆ ก็ S class that i raised
แล้วพวกชอบfuryมันก็คืออาการอย่างหนี่งของ พวกlgbtเหมือนกัน
ผิดมั้ยที่กูขำไอ้ >>316 ว่ะ ความเบียวแต่ละคำที่แม่งพูดจนกูหยุดหัวเราะไม่ได้
>>313 ไอ้เคสนี้อีกที่ทำกูขำกลิ้ง ไอ้ตัวเริ่มนี่ก็ปั่นชิบหาย เห็นแล้วรู้เลยว่าแม่งมาหาเรื่อง
เข้าเรื่องๆ
ช่วงนี้กูรู้สึกว่าวิธีการเขียนแบบที่คนยุคก่อนหน้าพร่ำสอนนี่เอามาใช้กับยุคนี้ไม่ค่อยได้แล้วแฮะ เมื่อก่อนทุกคนแม้แต่ บก. เองก็ยังบอกว่าเวลาเขียนอะไรให้ศึกษามาก่อนจะได้เขียนได้สมจริง แต่พอมาตอนนี้คนอ่านบอกว่าไม่อยากอ่านอะไรเรียลๆ ซะงั้น กลับกันยิ่งหลุดโลกเท่าไรยิ่งมีแต่คนชอบ ทำเอากูนั่งคิดบ้างละว่าคราวหน้าลองเขียนอะไรที่มันเบียวหลุดโลกบ้างดีมั้ยกันเลย
เออ กุก็โดนโม่งจิ้ม บอกว่ากุเบียว
กุก็ไม่เคยแคร์พวกเมิงนะ ว่าจะหาว่า กุเป็นยังงั้น ยังงี้ เพราะ กุไม่เคยจำกัดความตัวเอง
และกุไม่เคยให้คนอื่นมากำหนดว่ากุเป็นคนยังไง
แต่กุเป็นกุคนเดิมตั้งแต่เกิดมา อดีต ปัจจุบัน หรือ อนาคต 100ปีนี้ จากนี้กุก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว
เมิงพยายามได้นะ แต่เมิงเป็นแบบกุไม่ได้หรอก
เลิกหาว่าคนอื่นเบียว หรือขำหัวเราะคนอื่น บางทีเมิงอาจจะแต่งนิยายดีๆได้สักเรื่อง แต่ว่ากุดูแล้วพวกเมิงน่าจะทำไม่ได้
ไร้สาระชิบหายพิมบ้าไรกันเนี้ย ที่บอกแต่งนิยายได้เอาลงแพตฟอมอื่นด้วยมั้ยลองเอาลงหลายๆที่ดูก่อนได้นะเรื่องตัวเอกนี่ตราบใดที่มีพัฒนาการเดี๋ยวคนก็ชอบเอง มีเรื่องนึงในเด็กดีช่วง1-300ตอนแรกๆคนด่าพระเอกโง่กากไม่เจียมตัวเห็นแก่ตัวโลกแคบเต็มไปหมดแต่หลังจากนั้นคนแต่งก็ทำให้นักอ่านหันมาชอบพระเอกได้เพราะบทมันเติบโตขึ้นทุกวัน บทตัวร้ายคู่ปรับพระเอกวางมาให้คนเกลียดก็ทำสำเร็จคนเกลียดมันมากแต่ตอนหลังก็เขียนให้คนชอบได้อีก หรือถ้าคิดว่าเรื่องที่ตัวเองแต่งมันไปต่อไม่ไหวจริงๆก็ลองทำให้มันกระชับแล้วหาทางลงซะไปเริ่มเรื่องใหม่ ลองแต่งแฟนฟิคซักด้อมดูจะเกมหรือเมะหรือหนังก็ได้หาฐานแฟนไปในตัวพอได้แฟนผลงานแล้วก็หยอดๆว่า ผมมีผลงานออรินะครับใครสนใจไปอ่านได้นะ ลองเกาะกระแสอะไรสักอย่างไปก่อน ชญ ชช ญญ ได้หมดสตาวอ อวาตาร์งี้ สู้นะคับขอให้สักวันเป็นวันของคุณ ^×^V
>>326 เรื่องนึงในเด็กดีช่วง1-300ตอนแรกๆคนด่าพระเอกโง่กากไม่เจียมตัวเห็นแก่ตัวโลกแคบเต็มไปหมดแต่หลังจากนั้นคนแต่งก็ทำให้นักอ่านหันมาชอบพระเอกได้
เดี๋ยวนะโม่ง รี้ดของโม่งมันใจดียอมทนอ่านมา300กว่าตอนจนพระเอกเก่งได้เลยเหรอ โคตรใจดี
ยุคนี้3ตอนแรก ไม่มีแววเก่ง แทบจะเทกันหมด จึงไม่แปลกใจทำไมต้องเอาระบบมาช่วยถึงพอขายได้
>>327 เรื่องนั้นพระเอกมันเก่งอยู่แล้วเก่งในระดับนักกีฬาต่อสู้อะแต่เหนือฟ้ายังมีฟ้าแค่มันมีคนเก่งกว่าแล้วเรื่องมันมีจุดเป้าหมายตัวละครรอบข้างพระเอกน่าสนใจคนแต่งวางเซ็ทติ้งและระดับพลังดีด้วย แต่นิยายสมัย10กว่าปีที่แล้วด้วยแหละสมัยเด็กดีบูมๆและไม่มีนิยายจีนทะลุมิติครองชาร์ท
ตั้งแต่กูกลับมาเขียนลงเด็กดวกเกือบ 10 ปีที่แล้ว มันก็นิยมพระเอกเก่ง ด่าพระเอกกากมาตลอดละนะ
เอาจริงกูอยากลองเขียนตัวเอก sigma male แบบที่โม่งเบียวมันฝอยออกมานะ แต่พอจินตนาการตามแล้วกูขนลุกอะ ไม่ใช่สไตล์เลยจริงๆ
อยากอ่านตัวเอกที่เป็น sigma loli ไม่เคยเห็น
>>331 ซิกม่าเมลอะไร ศัพท์แปลกๆอีกละ เอาจริง กุไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
ตอนเด็ก3ขวบ กุตกบันได หัวแตกเย็บ10เข็ม หมดสติทันที บันไดไม้นะ ดังนั้นสมอง กุยังดีอยู่ แต่กุมีแผลเป็นที่หน้าผากรอยบาก แต่เป็นสิ่งที่ถือว่าโชคดีที่สุดของกุก็ว่าได้ อย่างที่เขาว่ากันว่า วาสนามักมาในคราเคราะห์
เวลาลูบแผลเป็น ความหวาดกล้วจะเข้าท่วมตัวกุทันที มันฝังลึกในร่างกายคนเรา จิตใต้สำนึก
ทำให้กุมีนิสัยประหลาด คือ ขี้ระแวงสุดขีด ขึ้นมา
อะไรที่คนปกติไม่ระวัง กุระวังไว้ มีแผน2แผน3แผน4แผน5
ทำให้กุต้องมีความมั่นคง รอบครอบ และใจเย็น
ซึ่งกุว่าความหวาดกลัวไม่ได้แย่
ถ้ากุดีใจจนเกินไป กุจะลูบแผลเป็น เพื่อควบคุมตัวเอง การดีใจเกินไปจะนำอันตรายมาสู่ตัวเรา
ถ้ากุเสียใจจนเกินไป กุก็จะลูบแผลตัวเองให้กุได้สติไม่โดนอารมณ์ควบคุม จนตอนนี้ความหวาดกลัวก็กลายเป็นแกนหลักของตัวกุไปแล้ว
ถ้าไม่มีมัน กุคงไม่เป็นตัวกุแบบทุกวันนี้
กุเชื่อนะว่าความหวาดกลัวสามารถมอบให้ผู้อื่นได้ เหมือนที่คนอื่นเจอเหตุการณ์ต่างๆมา ก็แตะคนอื่นเป็นสีดำได้
และนอกจากนี้กุยังเอาไปใช้กับการเล่นหุ้น หมากรุก กับpokerด้วย และอื่นๆอีกมากมาย บางทีเมิงก็อาจมีพลังก็ได้ แต่เมิงแค่ไม่เคยสังเกตุกันแค่นั้น
ความมืดกับแสงสว่าง เป็นของคู่กัน
ถ้าไม่มีความมืด ก็ไม่มีแสงสว่าง พูดไปโลกนี่ก็มีคนที่เกิดจากสิ่งพวกนี้เหมือนกัน มันน่าค้นหานะว่าไหม
ทำไม แนว แฟนตาซี แบบrpg มันถึงนิยมในระดับสากล
>>335 ปูทางมาดีผ่านเกม RPG ญี่ปุ่น แล้วฝั่งยุโรปก็เล่น Table top RPG แนว Sword and magic มาเองก่อนแล้วด้วย
มันแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันไปมาน่ะ คนญี่ปุ่นเห็นฝรั่งเล่น DnD แล้วเห็นว่าเข้าท่า เอามาต่อยอด เพิ่ม Lore เพิ่มองค์ประกอบอื่นๆ ลายเส้นมังงะญี่ปุ่นวาดสวยออกตีตลาดต่างประเทศ พอเริ่มเป็นที่นิยมมันก็แพร่หลายไปได้เอง แต่เอาจริงๆ พอเวลาผ่านไป ความนิยมของโลกมันก็เปลี่ยนตาม เรื่องของ RPG แฟนตาซีเลยกลายเป็นแต่เซตติ้งอย่างนึง เป็นพื้นหลังของแนวต่างๆ ที่กำลังฮิตแทน (เช่นแนวเกิดใหม่ต่างโลก, แก้แค้น)
ทั้งเกม นิยาย หนัง พักหลังๆ มันก็ไม่ค่อยมีเพียวแฟนตาซีออกมาขายบ่อยแล้ว แนวเกี่ยวกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ โลกอนาคต หรือโลกหลังยุคล่มสลายจากสงครามก็มีเพิ่มขึ้นมากละ
>>335 ต้องถามกลับดีกว่าว่าทำไมมันถึงจะไม่ล่ะ?
ส่วนตัวกูมองว่าแนวแฟนตาซีคลาสสิคถ้าแต่งดีๆ มันค่อนข้างจะครบรสในตัวอยู่แล้ว ความหลากหลายของตัวละครและความสัมพันธ์เอย ความละเอียดของเซ็ตติ้งและพื้นเพของโลกเอย ความแตกต่างและวิถีชีวิตที่มึงไม่ได้เห็นในโลกประจำวันบ่อยๆ เอย เหลือแค่การเล่าเรื่องผูกเรื่องกับการแต่งให้จบเนี่ยแหละที่จะทำให้มันดีหรือไม่ดี แต่พวกที่ดีๆ มันก็จะดังในระดับสากลแบบที่มึงว่านั่นล่ะ ต่างกับพวกที่ดัดแปลงจากแนวนี้มาแบบอิเซไคหรือ rpg หน้าต่างสเตตัสที่ถึงดังมันก็ดังแบบประเดี๋ยวประด๋าว ผ่านไปไม่กี่ปีก็โดนเรื่องใหม่ๆ กลบหมดแล้ว
ติดแค่ว่าแม่งขายไม่ได้ในโซนนี้เพราะเทสคนพักหลังๆ แม่งเสพติดแต่ความฉาบฉวยเนี่ยแหละ ปูพื้นนิดหน่อยก็ว่ายิืด ตัวเอกไม่เทพซ่าไม่เฟียสกีตบคู่แค้นเก่าด้วยตัวคนเดียวในไม่กี่ตอนไม่ได้แม่งก็บอกกากกูดรอปละ
>>337 คนนิยมเยอะ คนอยากเกาะกระแสเยอะ การแข่งขันยิ่งสูง แก่งแย่งชิงผู้บริโภคไม่สนความเท่าเทียม ความกดดันรุนแรงขึ้น ความเครียมสะสมทวีคูณ ผู้แพ้ต้องถอนตัวจากการแข่งขัน ผู้ชนะต้องแบกรับความเครียดต่อไป
>>335 ตอบแบบกำปั้นทุบดิน กลุ่มคนเจน z เจน alpha เกิดมามีเกมให้เล่นตั้งแต่เด็ก เจน z เกิดทันช่วง FF7 สมัยเพลย์1 แต่ได้เล่นก็น่าจะประมาณยุค FF12 หรือ half life 2 เด็กเจน alpha ก็นึกไม่ออกว่า แฟนตาซีปราศจากระบบเกมอย่างโทลคีนกับแฮรี่พ่องตายมันถึงยิ่งใหญ่กว่านิยายระบบสมัยนี้ยังไง
คำตอบของผู้อ่านนะไม่ยากหรอก วงการเพลงก็ไม่แตกต่างกัน บูมเมอร์โตมากับเพลงลูกทุ่งลูกกรุง เอาค่านิยมส่วนตัวไปให้คนรุ่นหลังฟัง ผลตอบคือไม่อิน คนรุ่นหลังติดใจ j-pop k-pop หรือ heavy metal มากกว่า ไม่มีทางรู้ว่า เมื่อเจน alpha อายุ 50 ปีขึ้นไป ลูกหลานตังเองจะมีรสนิยมชื่นชอบเพลงตรงกับพวกเจน alpha สมัยวัยรุ่นรึเปล่าล่ะ
เพราะงั้น ถึงแม้ปัจจุบัน แนวคิด rpg ระบบตัวช่วยของแฟนตาซีจะเป็นที่นิยม ในอีก 20-40 ปีต่อมา จะยังใช้ได้กับเด็กที่เป็นลูกๆของพวกเจน alpha เหมือนเดิมอีกมั้ย
เรารู้สึกว่า ถ้าเพิ่งเริ่มแต่งนิยายเรื่องใหม่ ถ้าแต่งแนวจีนไม่เป็น แต่งแนวrpg fantasy มีตัวเอกเก่งๆ เวลอัพไปเรื่อยๆ จะเซฟสุด
โม่งเห็นด้วยไหม
>>341 กูก็เริ่มต้นมาจากจุดนี้แหล่ะ แรกๆ คือเขียนแบบตามใจตัวเองอย่างโคตรจะมือสมัครเล่นเลย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงอยากตะโกนด่าตัวเองว่า "มึงเอามือพิมพ์หรือเอาปลายตีนเขี่ยจอถึงได้นิยายแบบนี้ออกมา"
แต่ด้วยความที่ชอบอ่านนิยายคนอื่นด้วย อ่านมากๆ มันก็ซึมซับ เริ่มเรียนรู้ที่จะยืมมาใช้ เวลาแต่งเองมีโดนคนอ่านทักเหมือนกันว่าฉากนี้ของกูคล้ายเรื่องนั้นเลย หรือคำพูดประโยคนี่มันมาจากตัวละครนี้ชัดๆ ซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้เพราะฝีมือการดัดแปลงของกูตอนนั้นยังกากอยู่ พอนานๆ ไปถึงจะสามารถยืมมาใช้แล้วคนอ่านจับไม่ได้ว่าเอาแรงบันดาลใจมาจากไหน แต่อารมณ์ความประทับใจในฉากยังดีพอๆ กัน และต่อให้กูจะยังไม่เก่งแต่ก็พยายามหลีกเลี่ยงเรื่อง plagiarism เพราะการลอกคนอื่นมาทั้งดุ้นนี่มันน่าทุเรศเกิน มึงต้องเขียนจนกว่าจะจับจุดได้เองว่าควรทำยังไงถึง
ส่วนตัวกูน่ะอ่านฉากนั้นซ้ำๆ แล้ววิเคราะห์ดู ว่าเจ้าของเรื่องมันใช้วิธีเขียนแบบไหนให้เราชอบ อ่านแล้วรู้สึกว่ามันดี มันเจ๋ง ใช้อารมณ์ความคิดตัวละครหรือใช้การกระทำที่เกิดขึ้นเป็นตัวกลางในการสื่อ หรือวิธีอื่นๆ พอสรุปได้แล้วก็ลองเขียนแบบนั้นดูบ้างแล้วไปรอดูผลตอบรับจากคนอ่านเอาอีกที
สำหรับการแก้ไขความขัดใจหรือรำคาญ อันนี้ง่ายกว่าอันแรก เพราะถ้ามึงอ่านแล้วหงุดหงิดตรงไหน แค่ลองคิดว่า "ถ้ากูเป็นตัวละครนั้นแล้วโดนทำแบบนี้นะ กูจะ..." หรือ "ตัดสินใจแบบนี้ได้ไงวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย" แล้วมึงก็แก้ต่อจากจุดนั้นในฉาก แล้วเก็บข้อมูลไว้ใช้ เผื่อบางที่ในอนาคตนิยายมึงมีเหตุการณ์แบบนี้มึงจะได้ยืมมาใช้ได้ทันที แต่มึงต้องอย่าลืมว่าการแก้นั้นควรเหมาะกับนิสัยตัวละครด้วย ถ้าการตัดสินใจทีมึงแก้ใหม่จนถูกใจตัวเองดันไปทำให้ตัวละครเกิด ooc (ขัดแย้งกับนิสัยใจคอปกติ) ก็อย่าทำเหมือนกัน เดี๋ยวจะสร้างความขัดใจอันใหม่ให้คนอ่าน
เช่นตัวเอกบาทหลวงสายบุญจิตใจเมตตา อยู่ดีๆ ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อปลดแอกคนยากจน เอาไม้กางเขนไล่ทุบหัวทหารตายเรียบ แบบนี้ก็ไม่ไหว ถึงมึงจะหงุดหงิดที่ชาวบ้านยอมให้พวกขุนนางเอาเปรียบเรื่อยๆ ก็ตาม แต่เอาตัวละครอ่อนแอที่วันๆ ทำแค่สวดมนต์มาบู้แหลกมันก็คงไม่ได้ มึงต้องหาวิธีอื่นมาใช้จัดการตัวร้ายแทนแบบที่อ่านแล้วจะไม่ทำให้คนอ่านร้องอิหยังวะในใจ ซึ่งก็วนกลับไปตรงที่มึงอ่านนิยายมาเยอะแค่ไหน เคยอ่านเจอเหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้มั้ย เรื่องอื่นๆ เขาเขียนให้แก้ปัญหายังไง ละเลือกมาสักอย่างนึงเอามาเขียนให้ออกมาโอเค
ก็คือ อ่านเยอะๆ - แก้เนื้อหาที่ขัดใจ - ยืมไอเดียที่ชอบมาใช้ ถ้าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ได้ก็จะดีขึ้นเอง
มีใครแนะนำนิยายตัวเองบ้าง ขอแบบเหี้ยมหาญ ดุดันสะใจ ไม่มีฮาเร็ม ไม่มีโรแมนซ์
แนวให้ข้อคิด ขอแบบคุณภาพนิยายจีนนะ
แนวพระเอกเจอคนที่เทพกว่า ถ้าคิดหาทางไม่ได้
ก็ต้องคิดหาทางให้ได้ และก็มีสถานการณ์ ที่ต้องเร่งอัพเวลไรงี้ เจอวิกฤติแต่รอดมาได้ทุกสถานการณ์ เพราะความเตรียมตัว เช่น วางแผนไว้10ปี ก่อนเกิดเหตุการณ์นั้น สุดโต่ง
แล้วพระเอกต้องคิดแบบ ฉันคือคนดี ส่วนคนที่อยู่ตรงข้ามกับตัวเอง คือความเลว ต้องโดนกำจัดสิ้นซาก
กุขอยากไปไหม หมดหวังกับเด็กเขียนนิยายรุ่นนี้แล้ววะ ชอบทำตัวหน่อมแน๊ม
แล้วพระเอกต้อง ซ่อนงำประกาย
ชีวิตไม่ต้องเด่น ขอเป็นเทพในเงา พระเอกไม่เปิดเผยพลัง แต่ก็รู้จักทดแทนบุญคุณ ไม่ชอบติดค้างใคร แล้วก็ไม่หื่นกามแบบกัด้วย
>>351 มันหมายถึงมุกหนังจีนเก่าๆ ที่ตัวเอกต้องวางแผนไว้ล่วงหน้านานมากเพื่อให้ตัวเองได้เปรียบตอนจะเข้าต่อสู้ เพราะถ้าสู้กันตรงๆ กับตัวร้ายไม่ไหวมีแต่จะโดนฆ่าตายฟรี อธิบายแบบนี้คงเข้าใจยาก เดี๋ยวกูจะให้ตัวอย่างมึงอ่านก็แล้วกัน
เรื่องมันเริ่มตรงที่ตัวร้ายเคยฆ่าพ่อแม่ตัวเอก ตัวเอกรอดตาย ถึงจะแค้นมากแค่ไหนแต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะตอนนั้นยังกากอยู่ ระหว่างที่ตัวเอกเร่ร่อนไปตามเมืองต่างๆ แบบคนไร้บ้าน ได้อาจารย์ท่านหนึ่งเมตตาช่วยรับเลี้ยงเพราะเห็นว่ามีหน่วยก้านดีพอจะฝึกวิชาได้ ก็ฝึกวรยุทธควบคู่กับวิชาลมปรานไปตามปกติ พร้อมกับเก็บความแค้นไว้ในใจ
สาเหตุที่ตัวร้ายมาฆ่าครอบครัวตัวเอกเป็นเพราะตระกูลของตัวเอกมีสูตรยาเพิ่มพลังลมปรานอะไรสักอย่าง ตัวร้ายอยากได้ยานี้มากแต่ขอซื้อเท่าไหร่พ่อกับแม่พระเอกก็ไม่ยอมขายสูตรปรุงยาให้ สุดท้ายเลยวางแผนเข้าปล้นหนังสือสูตรยาตัวนั้นแล้วฆ่าทุกคนในบ้านเพื่อปิดปาก
ตัวเอกที่ควรจะตายไปแล้วจากคมกระบี่รอดมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ ด้วยเหตุที่เป็นทายาทสายตรงหนึ่งเดียวที่ได้รับการสืบทอดความรู้ทางยามาจากผู้เป็นพ่อ พอรู้ว่าตัวร้ายชิงสูตรยาตัวไหนไปก็เริ่มปูทางวางแผนตั้งแต่ตอนได้รับการชุบเลี้ยงทันที
ตัวเอกรู้ว่ายาเพิ่มพลังลมปรานนั้นมีผลข้างเคียงที่ไม่ได้เขียนไว้ในตำรา ว่าถ้าใช้ยาตัวนี้แล้วลมปรานจะเพิ่มพูนได้อย่างรวดเร็วก็จริงแต่ความต้านทานต่อวิชายุทธสายพลังเย็นจะลดต่ำตามไปด้วย เลยจงใจขอให้อาจารย์สอนวิชาฝ่ามือสายน้ำแข็งให้ตน ฝึกวิชากระบี่เงินอ่อนที่เน้นการกวัดแกว่งมากกว่าการทิ่มแทง แล้วทำงานเก็บเงินสะสมไว้ซื้อแร่เหล็กที่ขุดได้จากยอดเขาเก้าหิมะ เอาไว้ตีเป็นกระบี่อ่อนที่แผ่รังสีความเย็นได้เมื่อได้รับปรานจากมือผู้ใช้
ตามหลักการแล้วเมื่อเวลาผ่านไป ยิ่งอายุมากขึ้นพลังของผู้ฝึกยุทธก็จะเพิ่มขึ้นตามเวลาที่ฝึนฝน ทำให้ตัวเอกที่ตอนแรกเป็นแค่เด็กในตระกูลทำยาไม่มีทางตามทันตัวร้ายที่ฝึกพลังยุทธมาตั้งแต่แรกได้แน่ๆ แต่คนเขียนก็ทำให้คนอ่านได้พอมองเห็นว่าตัวเอกมีการพัฒนาทางวิชายุทธที่ดี และเตรียมพร้อมสำหรับการสู้ศึกสุดท้ายมาพอสมควร แต่การเตรียมตัวนั้นจะเพียงพอหรือไม่ก็ต้องตามอ่านกันดู
พอเดินเรื่องมาถึงจุดที่ 70-80% ก็เป็นฉากตัวเอกบุกไปยังสำนักที่ตัวร้ายเป็นเจ้าของอยู่เพื่อท้าดวล ประกาศตัวว่าเป็นใคร มาเพื่อแก้แค้นที่ตัวร้ายเคยฆ่าพ่อแม่ตัวเองไว้ ถ้าไม่อยากเสียชื่อต่อหน้าบรรดาลูกศิษย์ก็ให้ออกมารับคำท้าแต่โดยดี แล้วก็ตามสูตรแนวนี้คือตัวร้ายก็จะใช้ลิ่วล้ออย่างพวกลูกศิษย์ที่มีฝีมือหน่อยมาตัดกำลังตัวเอกก่อน อาจส่งมาสัก 3-4 คน จะได้ดูเชิงว่าตัวเอกต่อสู้แบบไหนพร้อมกับทำให้ตัวเอกเหนื่อยล้าไปด้วย
พวกศิษย์เอกจะสู้กับตัวเอกได้อย่างสูสีแต่ก็แพ้ไปทั้งๆ ที่ช่วยกันรุม ตัวเอกจะไว้ชีวิตคนพวกนี้เพราะไม่ได้มีความแค้นต่อกันและเข้าใจว่าทำตามคำสั่ง จากนั้นพวกศิษย์ที่กระจอกกว่านี้ก็จะเข้ามาหิ้วปีกศิษย์พี่อาการปางตายออกไปจากลานประลอง เป็นสัญญาณให้บอสใหญ่ต้องลุกขึ้นแล้วลงมาจัดการด้วยตัวเอง
เปิดฉากด้วยการต่อสู้อย่างดุเดือด แต่ด้วยความที่ต้องสู้อย่างต่อเนื่องทำให้ตัวเอกค่อนข้างเสียเปรียบ สถานการณ์จะค่อยๆ เลวร้ายลงจนตัวเอกเข้าตาจนได้แผลเพิ่มขึ้นและแทบจะพลาดท่าเป็นพักๆ แต่ระหว่างนั้นตัวร้ายรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ พอตัวเอกสังเกตเห็นก็เริ่มพูดอย่างเบียวๆ ว่า "มันเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ ผลกรรมที่เจ้าก่อเอาไว้"
ตัวร้ายจู่ๆ ก็สายตาพร่ามัว การมองเห็นค่อยๆ มืดลงจนแทบจะคล้ายคนตาบอด ร่างกายขยับได้ยาก การตอบสนองก็ช้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งทั้งหมดเกิดจากสาเหตุสองประการ คือการสูดเอาไอเย็นในพื้นที่ต่อสู้เข้าไปเรื่อยๆ หลังจากพระเอกแอบปล่อยไอเย็นจากคมกระบี่ออกมา กับฤทธิ์ของยาพิษที่จะกำเริบเฉพาะในเวลาที่เหยื่อได้รับไอเย็นจากวิชายุทธเข้าสู่ร่างกายต่อเนื่องนานเกินไป
ตอนที่ตัวร้ายกำลังสั่นสะท้านเพราะพิษไอเย็น ตัวเอกก็อธิบายว่าไม่เสียแรงที่คอยแวะมาปลูกต้นไม้บางชนิดไว้รอบๆ สำนักนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คงไม่มีใครนึกว่าเด็กหนุ่มหน้าตามอมแมมที่มาเก็บของป่าขาย จะเป็นลูกชายของคนปรุงยาผู้ล่วงลับ ดอกของต้นไม้ที่ว่าจะส่งกลิ่นหอมจางๆ ไปเป็นวงกว้างแต่ไม่มีผลอะไรกับผู้ดมจึงไม่สามารถตรวจพบได้ว่ามีพิษ
"ข้ารอเวลาอยู่นานหลายปีให้ต้นไม้เหล่านี้เติบโตพอจะออกดอกและใช้ประโยชน์จากมันได้ และในวันนี้ยามที่ดอกหิมะโปรยเบ่งบาน นั่นก็ถือเป็นวันตายของเจ้า!"
ว่าจบตัวเอกก็ซัดผ่ามือภูติเหมันต์เข้ากลางหน้าอกตัวร้ายจนกระอักเลือด แม้พลังยุทธจะแตกต่างกันอย่างมากแต่ผลจากการกินยาเพิ่มลมปรานติดต่อกันเป็นเวลานาส่งผลให้วิชาสายเย็นทะลุการป้องกันของกำแพงลมปราน ตัวร้ายทำอะไรไม่ได้กลายเป็นเป้านิ่งให้ให้ตัวเอกตัดหัวด้วยกระบี่เงินอ่อนอย่างง่ายดาย ปิดฉากการแก้แค้นที่ต้องใช้เวลาเตรียมการนานหลายปีลงในพริบตา
บรรดาลูกศิษย์หลายสิบคนได้แต่ยืนมองด้วยแววตาพรั่นพรึง ตอนตัวเอกถีบร่างเจ้าสำนักจนหงาย เช็ดเลือดจากคมกระบี่ด้วยเสื้อผ้าบนตัวศพ แล้วเดินจากไปพร้อมสายลมเย็นยะเยือก
ตัวเอกจงใจหายไปจากยุทธภพ เปลี่ยนชื่อแซ่ตัวเองใหม่ จ้างแพทย์ขูดกระดูกเพื่อเปลี่ยนแปลงโครงหน้า แล้วไปเข้าทำงานในสำนักคุ้มภัย ส่งตั๋วแลกเงินไปยังบ้านของอาจารย์ที่เคยสอนวิทยายุทธให้ ลูกสาวอาจารย์ตอนรับของมาก็พบตั๋วแลกเงินจำนวนมากอยู่ภายในพร้อมกับจดหมายสั้นๆ
"โปรดดูแลท่านอาจารย์แทนข้าด้วย"
จบเรื่องตามหลักการ -บุญคุณต้องทดแทน หนี้แค้นต้องชำระ- ที่ตัวเอกไม่กลับไปสำนักเดิมเพราะคิดว่าตัวเองมือเปื้อนเลือดไปแล้ว ถึงรู้ว่าลูกสาวอาจารย์มีใจให้แต่ตนคงไม่คู่ควรพอจะโอบกอดนางอีกต่อไป ก็เลยเลือกทำแบบนี้แทน
ตอนแรกว่าจะเล่าย่อๆ สุดท้ายล่อซะเก็บเต็มเรื่อง กูนิ
มีข้อมูล 2 ข้อที่กูลืมบอกไปข้างบนคือคนเขียนอ้างเรื่องเซตติ้งเกี่ยวกับสถานที่ตั้งของสำนักตัวร้ายว่าอยู่ในหุบเขา ซึ่งกูเข้าใจว่าถ้าสำนักตั้งอยู่บนยอดเขาแล้วมุกใช้พิษทางอากาศด้วยการปลูกต้นไม้ล้อมสำนักไว้จะใช้ไม่ได้ เพราะมันจะดูไม่สมเหตุสมผล (ต้นไม้อยู่ต่ำกว่าพื้นที่และอากาศไหลเวียนได้ง่ายกว่าบนยอดเขา) กับเรื่องที่ว่าตัวเอกก็ดมไอเย็นจากกระบี่เหมือนกันทำไมถึงไม่โดนพิษ ตอบได้ง่ายๆ ว่าเป็นเพราะกูแดกยาต้านพิษก่อนมาบุกแล้วไงสัส
เอาจริงๆ นิยายจีนเก่าๆ ที่ดีมีเยอะนะ มุกอาจจะซ้ำไปบ้าง อย่างบังเอิญเจอคัมภีร์วิชาเทพซ่าส์ก่อนขึ้นเป็นเจ้าสำนัก หรือการแก้แค้นกันไปมาของตัวละครในเรื่อง (ซึ่งไม่ต่างอะไรกับไปต่างโลกที่ฮิตกันตอนนี้) แต่เรื่องการวางโครงเรื่องกับข้อคิดและคติสอนใจมันทำได้ดีจริงๆ ทำให้คนมองเห็นว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว และการหนีไปอยู่ชนบททำไร่ไถนาของพระเอกนางเอกตอนจบเรื่อง ทำให้ชีวิตสงบสุขมากกว่าการท่องยุทธภพเป็นไหนๆ เพราะถ้าไม่ต้องเจอผู้คน มึงก็ไม่ต้องเจอความขัดแย้ง แต่ปัจจุบันนี้มันทำได้ยากแล้ว ถ้าไม่อยู่ทำงานในเมืองใหญ่ก็มีแต่จะอดตาย ใครอยู่ในวัยทำงานแบบกูก็สู้ต่อไปนะ
>>352 >>353 >>354 ถูกตามนี้ เลย
กุชอบเตรียมตัวให้พร้อม สั่งงานวันนี้เสร็จเมื่อวาน
แบบทำให้คนอื่นแปลกใจได้ตลอดอะ
กุก็แค่อ่านนิยายที่ชอบ โดยไม่สนว่าแนวไหนฮิต
หลักๆมันก็แค่นี้แหละ แต่จะได้แนวคิดใหม่จากที่อ่านไหม จนคู่แค้นเคยมาบอกกับกูละนะ
ว่า3ปี กุยังไม่ลืมความแค้นหรอ
กุจะเป็นความหวาดกลัวไร้สิ้นสุดให้เมิงเอง55555+ ไม่ว่าหน้าไหนก็ดาหน้าเข้ามาพร้อมกันเลย!
https://i.imgur.com/5JjaSDj.png
ถ้าชีวิตจริงเหมือนในนิยายกุคงเป็นตัวแบบนี้
ว่าไปคงเป็นเพราะกูไม่เคยอ่านนิยายจีนแท้ๆ ด้วยล่ะมั้งถึงไม่อินกับแนวนั้น นอกจากสามก๊ก (ฮา)
สมัยก่อนกูอ่านแต่นิยายไต้หวันที่จะมีความเป็น RPG ค่อนไปคล้ายกับฝั่งญี่ปุ่นค่อนข้างสูง จะต่างกันแค่ตัวละครและวิธีการพูดคุยจะออกไปทางจีนหน่อยๆซึ่งวิธีการดำเนินเรื่องจะต่างจากนิยายจีนที่โม่งยกตัวอย่างขึ้นมาแบบคนละด้านเลย
ส่วนที่เคลมว่านิยายจีนได้ กูเคยอ่านแค่พวกเรื่องดังๆ อย่างมังกรหยก เซียวฮือยี้ อะไรพวกนี้ ซึ่งก็นับว่าเป็นนิยายจีนไม่เต็มปากอะ มันเขียนในยุคที่ยังเป็นฮ่องกงอยู่ วัฒนธรรมแล้วความคิดตัวละครมันเลยต่างกันสุดๆ เมื่อเทียบนิยายจีนยุคนี้ ส่วนเรื่องที่กูยังอ่านจนถึงปัจจุบันเหลือแค่หงสาจอมราชันย์ละ ซึ่งโดยเทคนิคแล้ว ...มันก็การ์ตูนฮ่องกงว่ะ กูสัมผัสไม่ได้เลยถึงความเบียวสุดโต่งแบบนิยายจีนที่ยกมาเลยซักนิด ถถถถ
>>358 สามก๊ก มันสอนการอ่านใจคน และมองคนทะลุปุโปร่งหลักๆมีแค่นี้
เช่นกวนอู ยึดถือความซื่อสัตย์ ไม่เคยทรยศหัวใจตัวเอง แม้จะมีจุดจบอย่างอนาถสิ้นดี
แต่ถ้าย้อนเวลาไปได้ จะทำแบบเดิมหรือเปล่า
กุจะทำแบบเดิม! บางทีจุดจบในชีวิตกุก็คงจะตกตายโง่ๆ แบบนั้นก็ได้ ชีวิตมนุษย์มันไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอก แต่สิ่งที่ทำให้มนุษย์มีค่า คือหัวใจที่กล้าแกร่งต่างหาก
เปราะบางไร้ค่า ไร้ความหมาย แต่ก็เจิดจรัส อย่างที่สุดในช่วงเวลานั้นเช่นกัน
ความตายไม่น่ากลัวสักนิด
นิยายจีนกุซื้ออ่านล่าสุดคือเจินหวนสนุกดีอ่านจนตาแฉะ
>>363 ลองเขียนแนวทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ จนต้องอ้าปากค้างไหม เวลาคนมอบงานให้กุ กุจะทำเสร็จก่อนdeadline จนคนสั่งงานทึ่ง จริงดิ จริงหรอ กุว่ามันฟินดี สิ่งที่ให้เวลาอาทิตย์นึง แต่กุทำคืนนึงเสร็จ
ลองสร้างพระเอก ที่ซ่อนงำประกาย แล้วก็ระเบิดพลังขยี้ตัวร้ายในเสี้ยววิ จนตัวร้ายร้องว่า ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ!
ถ้าเมิงเขียนได้ทัชใจ กุอุดหนุนแน่นอน ยันเมิงเขียนจบ แล้วก็สอดแทรกแนวคิด สัจธรรม ความจริงเข้าไปในเรื่องก็ดี พระเอกแนว บงการ ไม่เน้นต่อสู้ แต่ถ้าลงมือ ก็เด็ดขาด เผด็จการ ไร้ต้าน
จนอีกฝ่าย เยี่ยวราด คุกเข่า สั่นกลัว จนเสียสติน้ำลายไหล
>>366 36 กลยุทธ์พิชัยสงคราม ซุนวู หนี คือกลยุทธ์คือ กลยุทธ์ที่ดีที่สุด
เมิงจะต้องการสมเหตุสมผลอะไร
ผู้แข็งแกร่งไม่ใช่ผู้อยู่รอด แต่คนที่อยู่รอดต่างหากคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด
เมิงแต่งนิยายเป็นไลเนียร์ เส้นตรงหรือไง
ตราบใดที่กุชนะในท้ายที่สุดก็พอ ไม่สำคัญ กุต้องเสียสละอะไร
ถ้าในเกมที่ต้องสู้กันอย่างตรงไปตรงมา กุตุ๋ยบ้านมันให้แตกก็พอ กลยุทธ์ที่ดีกว่า รบร้อยครั้งชนะ100ครั้ง คือการที่ไม่ต้องรบเลย คือการชนะที่ดีที่สุด
พิชัยสงครามซุนวู เมิงแต่งได้เยอะเลย คิดว่ากุต้องสู้อย่างยุติธรรมหรือไง ค้านสายตาก็ช่างแม่ง
สงสัยกุต้องแต่งนิยายเองซะแล้วแบบนี้ ต้องเป็นคนที่เล่นหมากรุก pokerเป็นหน่อย ไม่ใช่เขียนแต่อะไรไร้สาระ
ขอถามตามตรง สมัยนี้ พวกคนไทยที่ชอบเขียนนิยายจีนโบ จะมีสักกี่คนอยากอ่านสามก๊ก แม้มีแปลไทยวางขายมานานแล้ว
>>367 เขียนเรื่องหักเหลี่ยมมันไม่ง่ายหรอกนะ
มึงอาจจะวางโครงเอาไว้แล้วว่าจะให้จบยังไงได้ แต่การที่จะหาใส่ระหว่างทางนี่ล่ะมันไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ หรอกนะ ไม่งั้นทุกคนคงเขียน Death Note กันหมดแล้ว
อีกอย่างถ้ามึงบอกไม่เลือกวิธีการ และจะเสกให้ตัวเอกชนะทันทีแต่หาเหตุและผลมาอ้างอิงการกระทำตัวละครไม่ได้ว่ายังไง เมื่อไรและตอนไหน สุดท้ายมันก็จะเข้าอีหรอบอภินิหาริย์ Deus Ex machina หรือ Plot armor หนาเตอะและกลายเป็นเรื่องให้คนด่านั่นล่ะ
ยกตัวอย่างเด็กยุคนี้น่าจะรู้จักกันทันจิโร่ที่จู่ๆ ใช้ปราณตะวันได้นี่ กว่าจะแถว่าใช้ได้ไงก็อธิบายยาวอยู่นะ ว่าพ่อเคยได้รับการสอนมาจากคนอื่นแล้วเอามาทำตาม แล้วทันจิโร่ก็จำมาลองทำตามดูอีกต่อ ซึ่งถ้าลองไม่มีความเป็นมาอ้างอิงดูดิ มันจะกลายเป็นเด็กเส้นเหมือนแก้งแมลงสาปโกลด์เซนต์เลย
>>373 ไม่เกี่ยวว่ะ กุไม่ชอบคนเลว สิ่งที่เมิงคิดมันผิด แต่คนมักจะแยกแยะคนดีกับคนเลวไม่ออก
เหมือนผู้ชาย badbad ผญ มักชอบคิดว่าผู้ชายคนนี้ดี ไม่โง่
ส่วนผู้ชายที่เป็นคนดี ก็บอกว่าไอนี่โง่ หลอกง่าย
พูดอะไรก็เชื่อ ผชแบบนี้ละที่เป็นคนเลว
อะไรคือความเลวและความดี
ฆ่าคนคือความเลวจริงไหม ถ้ามันช่วยให้คนหมู่มากรอดได้
การช่วยเหลือคนคือความดีจริงไหม ถ้ามันทำให้คนเหล่านั้นสามารถกลับมาทำความเลวได้อีก
เหมือนกับเหรียญที่มี2ด้าน และกุไม่คิดว่า ทาเนียมันเลวนะ มันเป็นคนดี
ต่อให้คนส่วนใหญ่ชอบ และกุต้องชอบตามคนส่วนใหญ่หรือไง ถึงจะเป็นคนดี
ถ้าต้องเป็นคนดีของสังคม ตัวฉันคงเหลือทางเดียวคือต้องทำลายสังคมทิ้งซะ!
ถ้าตัวละครออกมากลวง ต่อให้เป็นคนดีหรือคนเลวก็ไม่แตกต่างกัน เป็นได้แค่ปั้นน้ำเป็นตัว
บอร์ดเด็กดวกถามอะไรเยอะแยะ ไม่ถามโม่งบ้างเหรอวะ
>>376 ที่หนีมาเล่นโม่งก็เพราะไม่อยากตอบคำถามจำไมพวกนั้นนั่นแหล่ะ ปล่อยให้กูรู เซียนคีย์บอร์ด กับสุดยอดไลฟ์โค้ชตอบกันเอา มันมีขาประจำคอยตอบให้อยู่แล้ว จะให้คนเหี้ยๆ อย่างพวกกูไปตอบ เดี๋ยวจะเสียบรรยากาศทุ่งลาเวนเดอร์เอา พูดมากเดี๋ยวเจอหาว่าอวดฉลาดอีก เอาไว้มีคนอยากรู้อะไรจริงๆ มาพิมพ์ถามในนี้ค่อยมาตอบตอนมีเวลาว่างเอา
ตอนนี้นิยายเด็กดี มีแต่สายจีน
ไอ้แนวย้อนอดีต ที่กำลังดังตอนนี้ เอาจริงๆ ก็แค่แนวจีนโบราณ ไม่ก็จีนยุค90-80 ทั้งนั้น
ตอนแรกนึกว่า แนวใหม่จะทำให้เลิกฮิตจีนโบ เสียอีก กลายว่า แนวจีนโบมันแค่กลายพันธุ์ เท่านั้น
กุจีน75% อ่านนิยายจีนผิดด้วยหรอ
แนวจีนมันกลืนเด็กดวกมาตั้ง 5-6 ปีแล้ว แล้วความนิยมก็เหมือนจะไม่ตกด้วยมั้ง
กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมถึงยังฮิตติดลมมานานแบบนี้
แนวระบบนี่ยังนิยมต่อเนื่องเลยแฮะ ไม่ตกเลย แต่ระบบต้องน่าสนใจหน่อย ไม่ซ้ำซาก
ไม่ใช่เล่นเองสนุกกว่าดูคนอื่นเล่นหรอก แต่ทนอ่านไม่ได้เพราะระบบเกมที่เขียนมาแม่งห่วยแตกเหมือนคนไม่เคยเล่นเกมมาเขียนต่างหาก
เกือบทุกเรื่องเลยคือบาลานซ์ระยำหมาชนิดว่าถ้าเกมพรรค์นี้มีอยู่จริงๆ บนโลก มึงไม่มีทางฮิตคนเล่นเป็นล้านแบบที่เขียนอวยตามเนื้อเรื่องหรอก เจ๊งบ๊งตั้งแต่ปีสองปีแรกแน่ๆ
>>385 ก็นั้นแหละ เพราะระบบที่นักเขียนออกแบบมันมีอยู่ 2 ประเภท
1. เขียนระบบเพราะจำมาจากมังงะหรือนิยายของคนอื่น (หรืออนิเมะ)
2. เขียนระบบจากเกมที่ตัวเองเคยเล่น
ปัญหาของข้อ 1. อย่างที่มึงบอกเลย เป็นแบบนี้ตั้งแต่ยุคนิยายเกมออนไลน์ ตัวนักเขียนไม่รู้ว่าระบบที่ลอกจากของคนอื่น เอามาจากเกมจริงๆรึเปล่า ส่วนข้อเสียของ 2. คือเกมที่นักเขียนเคยเล่นมักจะไม่ตรงกับเกมที่คนอ่านเล่น บางคนแม่งเขียนระบบยังกะ mod จนคนอ่านไม่อินแล้ว จนบางทีเล่นเกมเองยังอินกว่า
ไอ้ที่น่าเศร้าจริงๆคือ สมัยนี้มีเกม idle ระบาดชิบหาย พวกนักเขียนที่โตมากับเกมแนวนี้อย่างเดียว แม่งไม่รู้อะไรซะเลยเกี่ยวกับการ Dungeons & Dragons สาย GM เพราะคอร์หลักของเกม idle คือเก่งด้วยเก็บรับของรายวัน กดสั่งบอท และเล่นกาชา พอนักเขียนตัดกาชาออกไป แม่งกลวงโบ๋เลย กลายเป็นนิยายระบบพิกลพิการ เพราะเกม idle แม่งคือทุนนิยมเหี้ยๆ ความเก่งของผู้เล่นไม่ได้มาจากฝีมือเลย แต่ได้มาจากเปิดตู้กาชาแล้วได้ตัวเทพมามั้ย พวกด่านหลังๆแม่งออกแบบสำหรับตัวเทพชุดใหม่โดยเฉพาะ ควักเงินหมุนกาชาจนกว่าจะได้ตัวเทพ ถึงจะผ่านด่านไหว พวกสเตตัสแม่งไร้สาระชิบหาย กลายเป็นเกมที่ระบบเก๋งๆก้างๆ พอเอาระบบพวกนี้ไปใส่นิยายตัวเอง ตัวเลขแม่งเวอร์สัสแต่ไร้แก่นสาร
ลืมๆ ปัญหาของเกม idle มาจากคลิปหมอนี้เลย https://youtu.be/8hlXY_kPJdY?si=2x11RFd2M8V91_Dk
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.