ที่ขาดไม่ได้สำหรับแนวเกมออนไลน์ทุกเรื่องคงหนีไม่พ้นการได้มาของเครื่องเล่น ติดตั้งอะไรเสร็จก็เข้าไปสร้างตัวละคร ไอ้เร็นพระเอกไม่ได้รางวัลลับหรือโบนัสพิเศษอะไรทั้งสิ้น มีแค่ข้อมูลว่าเกมนี้มันหาเงินจริงออกมาใช้นอกเกมได้ และสามารถเอาแต้มพิเศษมาแลกเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ร่วมรายการ ปัญหาคือตัวเองเป็นฮิกกี้มีภาวะ social anxiety อย่างรุนแรง เลยอยากจะได้อาชีพที่เหมาะกับการลุยเดี่ยว ภายในห้องสร้างตัวละครเริ่มต้น ไอ้เร็นเดินไปเจอภาพโฮโลแกรมอาชีพนักดาบพเนจร พออ่านคำอธิบายก็พบว่า เยดแม่! กูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ไม่มีตัวละคร NPC ตัวไหนเป็นอาจารย์ชัดเจน สามารถเรียนรู้สกิลได้ไร้ขีดจำกัด แต่จะไม่ได้รับสิทธิพิเศษสำหรับสำนักนั้นๆ ความสามารถในการฝึกจะช้ากว่าการมีอาจารย์คอยแนะนำจึงต้องฝึกมากกว่าคนอื่นถึงจะเก่ง ซึ่งไม่ใช่ปัญหาเลยสำหรับนายเร็นของเรา
มีอยู่ 2 อย่างที่กูลืมพูดถึงช่วงแรก นั่นคือฉากหลังในเรื่องซึ่งเป็นประเทศญี่ปุ่นปีไหนก็ไม่ทราบ กับกรอบข้อความระบบที่แม่งกลับมาหลอกหลอนกูอีกแล้ว ประเมินเอาจากการอ่านตอนแรก กูว่าเรื่องนี้นักเขียนมันพัฒนาขึ้นมาจากเรื่องไอ้เด่น (เพราะเรื่องนี้แต่งทีหลัง) เนื้อหาตอนแรกยาวแต่อ่านจบได้เร็วไม่สะดุด ยกเว้นอยู่เพียงข้อเดียวคือการตัดเสียงชื่อท่าไม้ตายออกเป็นหลายส่วนแล้วอธิบายแทรก สำหรับคนอื่นอาจเห็นแล้วดูเท่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นแค่กูคนเดียวหรือเปล่าที่รำคาญและ Cringe มากๆ อธิบายลำบาก เดี๋ยวกูจะเขียนตัวอย่างให้ดู
"ฝ่ามือ..." เสียงก้องของรุ่นพี่ดังขึ้นที่ด้านหลัง
"โลหิต..." พร้อมกับการเหวี่ยงแขนลงมาสุดแรง
"พิชิตเกรียน!" จนเกิดเสียงเพี๊ยะขึ้นบนท้ายทอยของเด็กชาย
อะไรประมาณนี้ ซึ่งไม่ได้เป็นเฉพาะตัวเอกแต่ไอ้ตัวใช้หอกก็ทำเหมือนกัน ไม่ว่าสิ่งนี้จะเป็นระบบของเกมหรือนักเขียนมันจูนิเบียวเอง สำหรับกูแล้วไม่ผ่านวะ แย่มั้ย มันก็ไม่แย่นะ เหมือนของกินที่มึงก็พอแดกได้ แต่ถ้ามีตัวเลือกอื่นมึงก็จะไม่เลือกอันนึ้ คะแนนความคิดสร้างสรรค์มันมีอยู่ กูเลยจะถือว่านี่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เป็นกิมมิคของเรื่องไปก็แล้วกัน
ตอนที่ 2 เป็นการเริ่มเดินทางของไอ้เร็น ภายในตัวเกมนอกห้องสร้างตัวละคร ลักษณะเหมือนญี่ปุ่นยุคโบราณทุกคนแต่งตัวแบบย้อนยุคกันหมด มีฉากต่อสู้ตรงกลางตอนเหมือนแนะนำระบบเกม เหยื่อตัวแรกก็แม่งกระต่ายอีกแล้ว แต่ในพื้นที่มีกระต่ายอยู่หลายสี ไอ้เร็นเลือกกระต่ายธาตุน้ำเพราะดูเหมือนจะกากสุด สู้แบบเงอะๆ งะๆ พักใหญ่ก็ชนะได้ แต่ EXP กลับขึ้นมาแค่นิดเดียวตามลักษณะอาชีพ สกิลประจำตัวก็ดูพึ่งพาไม่ค่อยได้ เลยอาจจะต้องฝึกหนักและฝึกเยอะกว่าคนอื่นจริงๆ
ตอนที่ 3 ไอ้เร็นฝึกอย่างหนัก ฝึกไปฝึกมาเดินเลยเข้าไปถึงเขตใหม่ แถวนั้นมีปาร์ตี้เก็บเวลแบบข้ามขั้น สมาชิกคนหนึ่งในตี้เห็นว่าไอ้เร็นแอบมองอยู่เลยยิงธนูเข้าใส่เพราะคิดว่าเป็นพวกมารอลาสช็อต (โจมตีปิดครั้งสุดท้ายเพื่อรับเงินกับ EXP ไป) ทำเอาเจ้าตัวต้องใส่เกียร์หมาชั่วคราว คนในตี้พวกนี้เลเวลเกิน 15 แปลว่าต้องเปลี่ยนอาชีพรอบแรกกันไปแล้ว ด้วยความอยากรู้ว่าพวกนั้นจะเก่งขึ้นสักแค่ไหน ไอ้เร็นเลยใช้ความเสือกกลับไปแอบดูอีกรอบ คราวนี้หัวตี้โดดมาดักทางไอ้เร็นเองพร้อมกับพูดว่ามึงมารอลาสบอสพวกกูใช่มั้ย พระเอกที่แม่งเป็นฮิคกี้อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เลยยืนนิ่งๆ ไปทั้งอย่างนั้น
บังเอิญว่าไอ้หัวตี้เห็นออร่าแฝงตอนตั้งท่าสู้ของพระเอกกับเลเวลที่มีแค่ 3 เลยนึกในใจว่า ขนาดพวกกูที่เปลี่ยนอาชีพแล้วยังสู้มอนแถวนี้ลำบาก แล้วคนเลเวล 3 แบบพระเอกมันรอดมาถึงที่นี่ได้ไงวะ คิดได้แล้วเลยลดอาวุธลงคุยกับพระเอกดีๆ แต่ไอ้เร็นก็ยังเงียบเหมือนเดิม หัวตี้เลยมโนไปเองว่านี่อาจเป็นวิถีนักดาบของพระเอก ช่างเป็นคนที่แข็งแกร่งยิ่งนัก (???) พอสมาชิกตี้เรียกหาไอ้หัวตี้เลยหันไปตอบรับ แต่พอหันกลับมาพระเอกก็หายตัวไปแล้ว ไอ้หัวชื่นชมหนักกว่าเดิมว่าช่างรวดเร็วเหลือเกิน ทั้งๆ ที่พระเอกแม่งหลบเข้าไปในพุ่มไม้แถวๆ นั้นนั่นแหล่ะ คนอ่านคงเริ่มสับสนแล้วว่าพระเอกมันเทพจริงหรือหัวตี้แม่งมโนแจ่มกันแน่